သူတို႕ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (20)

သူတို႕ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၉)
(အင္ဖား ေထာင္ထဲက ဘ၀)

“ပါလီ..ပါလီ..ပါလီ”
နံနက္ ေနေရာင္နဲ႔အတူ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လိုက္တဲ႔အသံေၾကာင့္ အေဆာင္ အသီးသီးက အက်ဥ္းသားေတြ ကမန္းကတန္းနဲ႔ပဲ ကသဲ မယ္ေတာ္ၾကီး နတ္ကြန္းနားက ေျမၾကီးေတြနဲ႔ ေပက်ံမဲညစ္ေနတဲ႔ အ၀တ္စုတ္အပိုင္းအစေတြကို အလုအယက္ေျပးေကာက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္းေရပံုးေတြကိုင္ျပီး ေထာင္ရဲေတြ ခဲြျခမ္းသတ္မွတ္ေပးတ့ဲ
ေျမကြက္ေတြကို ေရစိုအ၀တ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္ရပါေတာ့တယ္။

“ပါလီ” ဆိုတာ ေျမၾကီးေတြကို ေရစိုအ၀တ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္ျပီးေျမက်ံတဲ႔ အလုပ္ကိုေျပာတာပါ။ အက်ဥ္းေဆာင္ ပတ္ပတ္လည္ နဲ႔ နံရံ ေဘး တေလွ်ာက္ ေျမၾကီးမွန္သမွ် ပါလီလုပ္ရတယ္။ မနက္တိုင္း မပ်က္မကြက္ လုပ္ရတယ္။ ေထာင္ထဲက ေျမမွန္သမွ် ေျပာင္ရွင္း ညီညာေနတာပဲ။ အက်ဥ္းသားေတြ ပံုမွန္အလုပ္ဆိုလို႔ ေန႔စဥ္ေျမၾကီး က်ံရတာရယ္၊ စားျပီးသားပန္းဂံခြက္ေယာက္ေတြ ေဆးေၾကာရတာ ရယ္၊ မိမိတို႕အခန္း တမန္သလင္းကို အစာမစားခင္တၾကိမ္၊ အစားစားျပီးတၾကိမ္ ေရစိုအ၀တ္နဲ႔ပြတ္တိုင္သန္႔ရွင္းရတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးကို အစုအဖဲြ႔နဲ႔ တာ၀န္ခဲြလုပ္ရတာပါ။

အက်ဥ္းသားထဲက လက္မႈလုပ္ငန္းက်ြမ္းက်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္
ေထာင္ထဲကအလုပ္ရံုေတြမွာ အာဏာပိုင္ေတြက တရား၀င္ေခၚ ခိုင္းတာမ်ိဳး လုပ္ခြင္႔မရိွဘူး။ ကာယကံရွင္ အက်ဥ္းသားက က်ေနာ္ လက္သမားပညာတတ္ပါတယ္။ လက္သမားလုပ္ပါရေစလို႔ အလုပ္ေတာင္းလို႔ ေထာင္ပိုင္ကလည္း လိုအပ္ခ်က္အရ သေဘာတူတယ္ ဆိုရင္ ေထာင္က သတ္မွတ္တဲ႔ အခေၾကး နည္းနည္းေပးျပီး ခိုင္းတတ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ထားတာ ေထာင္ဆိုေပမဲ႔ ေထာင္အခ်ဳပ္သာျဖစ္တယ္။ ျပစ္ဒါဏ္အမိန္႔က် အေဆာင္ေတြမွာထားတာမဟုတ္ဘူး။ ျပစ္ဒါဏ္က်ျပီးသားေတြကို သီးျခား အေဆာင္ေတြမွာခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာျဖစ္တယ္။ ျပစ္ဒါဏ္က် အက်ဥ္းသားေတြဆို အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံရတယ္။ အခ်ဳပ္ေထာင္က အက်ဥ္းသားေတြထက္လည္း အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္ ပိုေခ်ာင္တယ္။ က်ေနာ္တို႕တေတြကေတာ့ အမႈတန္းလန္းနဲ႔ စစ္ေဆးဆဲေတြခ်ည္းစုျပံဳထားတာျဖစ္တယ္။ ေပ၂၀ ×၃၀ အခန္းေလးမွာ လူ အနည္းဆံုး ၂၅ေယာက္ကေန၄၀နီးပါးရိွတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းၾကီးဆိုေတာ့ လူက ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ။ အမ်ားအားျဖစ္လူငယ္ေတြ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးအမႈနဲ႔ တရားစဲြခံရသူေတြနဲ႔ မိဘက ဆိုဆံုးမ မရတာေၾကာင့္ ရဲ နဲ႔နားလည္မႈယူျပီး ေထာင္ထဲ ထည့္ထားတာမ်ိဳးလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ တခ်ိဳ႔မဏိပူရလူငယ္ေတြက တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ပညာသင္ေတြ။ အေငါင္းပါး လို႕ နာမည္ေပးထားတဲ႔ မူးယစ္ေဆးစဲြေနတဲ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ရင္းနွီးတယ္။သူ႔ မိဘေတြက ေဆးစဲြေနတဲ႔ သူ႔ကို ထိမ္းလို႔မရတာေၾကာင့္ရဲကို ေငြေပးျပီး ေထာင္ထဲထည့္ထားတာလို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကို ေျပာျပတယ္။ “ ငါတို႔နိုင္ငံမွာလည္း ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေဆးစဲြလို႔မဟုတ္ဘူး၊ နိုင္ငံေရးလုပ္လို႔” ဆိုေတာ့ သူအံ႔ၾသတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လူငယ္တေယာက္ေထာင္ထဲ၀င္လာျပီဆို အမ်ားစုက မူးယစ္ေဆးပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ပံုစံေပးခံရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ညီညီလြင္စေရာက္တဲ႔ည၊ အိပ္ရာျပင္ျပီးစကား၀ိုင္းဖဲြ႔ေနတံုး၊ ေထာင္အလွည့္က်ရဲ တေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ဒီက ရဲေတြက ေလးေပေလာက္ရွည္ျပီး က်ပ္ေစ့၀ိုင္းေလာက္တုတ္တဲ႔ ၾကိမ္လံုးကိုင္ေလ့ရိွတယ္။ ရဲက က်ေနာ့ကိုအရင္ေခၚတယ္။ သံတိုင္ေတြၾကားကေန လက္နွစ္ဘက္ကို ဆန္႔ျပီး အျပင္ဘက္ထုတ္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္က ထုတ္ေပးေတာ့ အက်ၤီလက္ရွည္ နွစ္ဘက္လံုး လက္ေမာင္းအထိ ပင့္တင္ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာအျပစ္မွ မရိွပဲ လက္၀ါးျဖန္႔ျပီး ၾကိမ္လံုးစာေက်ြးေတာ့မယ္ထင္ေနတာ။ သူက က်ေနာ့လက္နွစ္ဘက္လံုး လက္ေကာက္၀တ္နဲ႔ လက္ဖ်ံတေလွ်ာက္ လက္ေမာင္းရင္းထိ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ၾကည္႔တယ္။ အမွန္ေတာ့ အပ္ေပါက္ရာေတြၾကည့္တာ။ ဘိန္းျဖဴထိုးသူေတြဆို အပ္ရာေတြက ထင္းကနဲပဲ။ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္လံုးကို ဘာမွမလုပ္ဖူး။ လူသစ္၀င္လာရင္ ထိုင္ထလုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးေတာင္ မခိုင္းခဲ့ဖူး။ အင္း..အပ္ေပါက္ေတြ႔ရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဖူး။ လက္နွစ္ဘက္လံုးကို သံတိုင္အျပင္ဘက္ ေမွာက္ျပီးထုတ္ခိုင္းတယ္။ ျပီးေတာ့သူ႔လက္နွစ္ဘက္လံုးနဲ႔ ၾကိမ္ကို ဆုတ္ကိုင္ျပီး အသားကုန္လဲႊရိုက္ေတာ့တာပဲ။ ေဆးသက္ အနုအရင္႔အလိုက္ေပါ့။ အနည္းဆံုး ၅ခ်က္ကေန ၁၀ခ်က္ထိရိုက္တယ္။ ရဲရိုက္ေနတံုး အထဲက အက်ဥ္းသားေတြက “ တစ္..နွစ္..သံုး…ေလး..” နဲ႔ သံျပိဳင္ အခ်က္ေရ လိုက္ေရေပးရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေျခသလံုးအနွံ႔ အရိႈးရာထပ္ျပီး ေယာင္ကိုင္းေနေအာင္ရိုက္တာပဲ။ အဲဒါ ရဲအသစ္တေယာက္ေျပာင္းရင္ တခါေခၚျပီး အရိုက္ခံရတာ။ ေထာင္ထဲ၀င္လာစ ဘိန္းစားေတြဆို ရိုက္ခံရလို႔ နာတာကတမ်ိဳး၊ ေဆးစဲြတဲ႔ ဒါဏ္ေၾကာင့္တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲျပီး တညလံုး မအိပ္နိုင္ မစားနိုင္ ငရဲေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဘ၀တူကိုယ္ခ်င္းစာသမားေတြက ေဆးရင္းထျပီး ကိုက္ခဲ ျငီးတြားေနသူကို ေျခမ ခ်ိဳး၊ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းေတြဆဲြ ၾကြက္သားေတြထုေထာင္းနွိပ္နယ္ေပးၾကတယ္။ ေဆးသမားေတြ ေလး ငါးရက္ ေနျပီးရင္ ေဆးျပတ္ျပီး သက္သာသြားတာပဲ။ ဒါကို လံုး၀မူးယစ္ေဆးျပတ္ျပီမထင္နဲ႔။ မူးယစ္ေဆးမရေတာင္ “ခိုင္နီး” လို႔ေခၚတဲ႔ ပါးေစာင္မွာငံုခဲရင္ ရိပ္တိတ္ရိပ္တိတ္ နဲ႔မူးေနတဲ႔ ေဆးေပါင္းေလးေတြရယ္၊ ေဆးရြက္ၾကီးအမႈန္႔လို ငံုေဆးေတြရယ္ ခိုးသြင္းျပီးငံုတတ္ၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးလိပ္လံုး၀မေသာက္ရဘူး။ ဘီဒီလို႔ေခၚတဲ႔ လက္သန္းေလာက္သာရွည္ျပီး တံပ်က္စည္းေခ်ာင္းေလာက္ပဲတုတ္တဲ႔ ေဆးလိပ္တလိပ္အခန္းထဲေရာက္လာျပီဆို တခန္းလံုးရႈရိႈက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေဆးလိပ္မီး ရွာေဖြပံုကလည္းအံ႔မခန္းပါ။ ေရွာေစာင္ေတြက ခ်ည္စအမွ်င္ေလးေတြကို ခိုင္နီးသံဗူးအခံြေသးေသးမွာသိပ္ထည့္ျပီး ေန႔ေရာညပါ အိမ္သာမီးလံုးနား သြားကပ္ထားတယ္။ မီးလံုးအပူရိွန္ေၾကာင္း ခ်ည္စေတြက က်ြတ္က်ြတ္ရြေနျပီ။ အဲ..ေဆးလိပ္ရျပီဆိုရင္ တေယာက္က သံမံတလင္း ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ သံေခ်ာင္းတေခ်ာင္းကို ပြတ္ျပီးဆဲြတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ေစာေစာက ေလာင္ၾကြမ္းဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ႔ ခ်ည္စေလးနဲ႔ ခိုင္နီးဗူးခံြေလးကို သံေခ်ာင္းျခစ္ျပီးထြက္လာတဲ႔ မီးပြားစေတြေရွ႔ သြားခံတယ္။ မီးပန္းစနဲ႔ ခ်ည္စေတြ႔တာနဲ႔ ပါးစပ္န႔ဲေျဖးေျဖးခ်င္းမႈတ္ျပီးမီးေမႊးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခိုင္နီးဗူးခံြထဲက ခ်ည္စေတြကို မီးစဲြျပီး ေဆးလိပ္မီးညွိတယ္။ ေက်ာက္ေခတ္တံုးက ကမၻာဦးလူေတြ မီးခတ္ေက်ာက္နဲ႔ မီးေမႊးယူေနသလိုပါပဲ။
ေထာင္ထဲမွာ မီးျခစ္မေဆာင္ရဘူး၊သံအတိုအစေတြ၊ ပုလင္းကဲြေတြ လံုး၀မတို႔မထိရဘူး။ ဒါေပမဲ႔လဲ “ ပါလီ” လုပ္ရင္း(၁၀)ေပျမင္႔တဲ႔ ေထာင္နံရံေတြထိတ္ကပုလင္းကြဲ အပိုင္းအစတခ်ိဳ႔ ေကာက္ျပီးလက္သဲညွပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က ပုလင္းကဲြနဲ႔ေတာင္ ဆံပင္ညွပ္တယ္။ သံဆူးၾကိဳးကို လိမ္ျဖတ္၊ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္အားသေရြ႔တမံသလင္းနဲ႔ ပြတ္တိုက္ျပီး အပ္ျဖစ္ေအာင္ေသြးတယ္။ အပ္ေပါက္ေဖာက္ျပီး အပ္ကို ေထာင္ေဒၚလာနဲ႔ေရာင္းတယ္၊ အပ္တေခ်ာင္းဆို အနဲဆံုး၃ေဒၚလာကေန ၅ေဒၚလာထိရတယ္။ ေထာင္ေဒၚလာဆိုတာက မနက္ေစာေစာ ေ၀တဲ႔ ဂ်ံဳနဲ႔လုပ္တဲ႔ “လိုတီး” ကိုေျပာတာ။ မနက္အိပ္ရာထရင္ မီးနဲ႔ကင္ထားတဲ႔ ဂ်ံဳျပားေလးတခ်ပ္နဲ႔ လဘက္ေျခာက္နည္းနည္း၊ သၾကားနည္းနည္း၊ ကရေ၀းရြက္ ထည့္ၾကိဳထားတဲ႔ က်ငမ္း လို႔ေခၚတဲ႔ နို႕မပါ နီက်င္က်င္ က်ဲေတာက္ေတာက္ လဘက္ေရဟာ ေစာေစာစီးစီး ဟာေနတဲ႔ ၀မ္းမီးျငိမ္းေစဖို႔ နတ္သုဓၵါပဲ။ မိႈင္းကိုင္စကၠဴတခ်ပ္လို ဟိုဖက္ဒီဖက္ ေဖာက္ျမင္ရမတတ္ ပါးလွ်လွ် လိုတီး ဟာ ေထာင္တြင္း အလဲအလွယ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္က႑မွာ အဓိက က်တဲ႔ ေဒၚလာျဖစ္တယ္။ လိုတီး ၃ခ်ပ္ ဆို ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာတခဲ၊ ၅ေဒၚလာဆို ေရွာေစာင္ျခံဳထည္ တထည္၊ ၁၀ေဒၚလာဆို၊ အေႏြးထည္ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတထည္၊ အဲလို အမ်ိဳးမ်ိဳး အစားစား ေစ်းျဖတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီ ေရာက္စတံုးက မနက္ဆိုို လိုတီး မစားပဲ အစာအိမ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေစာင္ေလး၊ ဆပ္ျပာေလး၊ တဘက္ေလးေတြစုေဆာင္းရတယ္။
ေန႔လည္စာကို မြန္းတည္႔ခ်ိန္မွာစားရတယ္။ အေစာပိုင္းေတြက ထမင္းကိုၾကိဳက္ဆဲြ၊ အ၀စားရေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီး ၂လေလာက္မွာ ထမင္းလည္း တပန္းဂံပဲ ရတယ္။ ထမင္းကို ျမန္ျမန္နပ္ေအာင္ ပြားေအာင္ ေဆာ္ဒါ ထည့္ခ်က္ဟန္တူတယ္။ ထမင္းက ပြျပီး ဘယ္ေလာက္စားစား မၾကာခင္ျပန္ဆာတယ္။ စားေနက်ဟင္းကေတာ့ ပဲဟင္းက်ဲက်ဲတခြက္၊ အာလူးနဲ႔ ဟင္းရြက္တခ်ိဳ႔ေရာခ်က္တာတခြက္ပါ။ တပတ္တခါ အသားေက်ြးတယ္။ အမ်ားနဲ႔ ေရာခ်က္တဲ႔ ေထာင္ထမင္းဟင္းဆိုေတာ့လည္း အေကာင္းၾကီးမဟုတ္ေပမဲ႔ သန္႔ရွင္းတယ္၊ စားေလာက္တယ္။ ထမင္းျမိန္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေရႊလွံဗိုလ္ျငဳပ္သီး နဲ႔ ဆားနဲ႔ ၾကိတ္ျပီးစားၾကတယ္။ ေရႊလွံဗိုလ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ပူေလာင္ စပ္ဖ်င္းတဲ႔ျငဳပ္ပါ။ ႏြားေပါင္တေပါင္ခ်က္ရင္ ျငဳပ္သီးတေတာင့္ဆို အေတာ္ပဲလို႔ေတာင္ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေရႊလွံဗိုလ္ျငဳပ္ကို ဟင္းခ်က္ရင္ ဒီအတိုင္း ထည့္ခ်က္တာမဟုတ္ ေရခြက္တခြက္ထဲ ျငဳပ္သီးအေျခာက္ကို စိမ္ထားျပီး ခြက္ထဲက ေရကိုပဲ ဟင္းထဲထည့္ခ်က္တာလို႔ေတာင္ေျပာၾကတယ္။ ဒီေလာက္စပ္တဲ႔ျငဳပ္သီးကို က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ မီးဖုတ္ျပီး ဆားနဲ႔တို႔္ စားၾကတယ္။ ၀မ္းကိုက္ေ၀ဒနာျဖစ္တာေတာင္ အစားကမရပ္။ ေရႊလွံဗိုလ္ျငဳပ္ဟာ စဲြတယ္။ သူမပါရင္ စားမျမိန္ဘူး။ တခါတေလ အခန္းထဲ မ်က္ေစ့လည္ျပီး ၾကြက္ကေလး တေကာင္စ နွစ္ေကာင္စ ၀င္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕ (ကသဲေတြကေတာ့ ၾကြက္မစားဘူး) ၾကြက္ကို ပိတ္ဆို႔ဖမ္းတယ္။ ၾကာၾကာမဖမ္းရဘူး မိတယ္။ ၾကြက္ကို အရည္ဆုတ္ ေခါင္းျဖတ္ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ နဲ႔ သီျပီး အိမ္သာမီးလံုးနား သြားကပ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ရက္အနည္းငယ္ေလာက္မွာ ၾကြက္ကင္ကိုစားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ႔ကာလက ေခတ္ပ်က္တဲ႔အခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အရင္ ၁၉၈၀ မတိုင္ခင္္အထိ ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ့္ဖာသာ ဟင္းခ်က္စားလို႔ရတယ္တဲ႔။ ေထာင္ေဖာက္ေျပးမႈ ျဖစ္ျပီးတဲ႔ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ပိုင္ ခ်က္စားတာ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူး။ ေထာင္ေဖာက္ေျပးသူေတြက ဗမာျပည္သားတခ်ိဳ႔လည္းပါတယ္။ ရိကၡာပို႔ကား၊ ေရသယ္ကားနဲ႔အတူ သံတူရြင္း၊ ေဂၚျပားေတြခိုးသြင္းျပီး ေျမေအာက္လိႈင္ေခါင္းေဖာက္ျပီး ထြက္ေျပးၾကတာလို႔ ကသဲ အက်ဥ္းသားေဟာင္းတခ်ိဳ႔က ေျပာဖူးတယ္။
ေထာင္ထဲမွာတေန႔တာ ျဖတ္သန္းရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းေပမဲ႔ ၾကံဖန္ျပီး စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ေနရပါတယ္။ အေဆာင္ေတြမွာ တနာရီ အထဲ၀င္၊ တနာရီအျပင္ျပန္ထြက္ရတာျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္လံုး အျပင္ထုတ္ထားတာမဟုတ္။ မိုးရြာရင္ေတာ့ အျပင္မထုတ္ဖူး။ အခန္းတခါးဖြင္႔ရင္ အရင္ဆံုး လုပ္ေလ့ရိွတာက ကိုယ့္ အ၀တ္အစားေတြ နဲ႔ ေစာင္ ေတြကို ေနပူလွမ္းၾကတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အဖဲြ႔နဲ႔ကိုယ္ ဟိုဟိုဒီဒီေျပာၾကေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ဗမာေက်ာင္းသားေတြက နိုင္ငံေရးစကားေတြ၊ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ရုပ္ရွင္ ၊ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ၊ အတင္းအဖ်င္းကအစ တေန႔တေန႔ ေျပာမကုန္ဘူး။ အာလည္း က်ယ္ၾကတယ္။ ကသဲေတြက “ေဟး..ဘားမီးစ္ ဘားမီစ္း” နဲ႔ကို သတိေပးယူရတယ္။ စကားေျပာရင္း ကိုယ္႔အက်ီၤေလးေတြ ကိုယ္စီခ်ြတ္လို႔..သန္းမၾကီးေတြတုပ္ရတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ကိုယ္သန္း လို႔ေခၚတဲ႔ အျဖဴေရာင္ သန္းမၾကီးေတြကိုအဲဒီက်မွ တအံ့တၾသျမင္ဖူးတာ။ ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ႔ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ အက်ဥ္းစခန္းက ေရေႏြးနဲ႔ျပဳတ္သတ္ရတဲ႔ ေပါေလာေပၚ သန္းမၾကီးေတြေလာက္ မဆိုးေပမဲ႔ မဏိပူရေထာင္ထဲက ကိုယ္သန္းေတြကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါ။ အက်ီဂုတ္ေတြ၊ ရ်ိဳင္းနဲ႔ကိုယ္က ကင္းေျခလိုက္ထားတဲ႔ အက်ီၤေဂ်ာင္ၾကိဳ ေ၈်ာင္ၾကားေတြမွာ ခိုကပ္ေနတဲ႔ သန္းေတြဟာ ေန႔စဥ္ နွိမ္နင္းသုတ္သင္လို႔ကို မကုန္နိုင္မခမ္းနိုင္ပဲ။ သန္းျဖဴေတြလိုပဲ ဒုကၡေပးတာက ဂ်ပိုးပဲ။ အင္ဖားေထာင္ဂ်ပိုးက နံရံေပၚက ေဆးသုတ္ထားတဲ႔ အဂၤေတ အခံြနဲ႔ အုတ္အၾကိဳအၾကားမွာ အသိုက္ဖဲြ႔ေနတာ။ ေန႔ဆို အိပ္ျပီး ညပိုင္းဆို တပ္စုတပ္ဖဲြ႔အလိုက္ခ်ီတက္ျပီး တကိုယ္လံုးသမတယ္။ ဂ်ပိုးကိုက္လြန္းလို႔ လန္႔ျပီးေတာင္နိုးတယ္။ အိမ္သာမီးေရာ၊ အခန္းမီးေရာ တညလံုးထိန္ထိန္လင္းေနေတာ့ တေရးနိုး ဂ်ပိုးထသတ္သူေတြေတာင္ရိွတယ္။ ေထာင္ကသန္႔ရွင္းတယ္။ အနံ႔အသက္လည္းကင္းတယ္။ ေရကန္ထဲမွာ ေရမျပတ္ျဖည့္ထားတယ္။ ပံုစံခြက္နဲ႔ ေရးခ်ိဳးစရာမလို။ ၾကိဳက္သေလာက္ခ်ိဳး။
ေထာင္ထဲမွာ ပံုမွန္ျပဳက်င့္တဲ႔အရာတခုက ညေန ၅နာရီဆို Suching တပ္ဖဲြ႔႔ (ရွာေဖြေရးတပ္) ေတြပံုမွန္ေရာက္လာတာပဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔က အိႏိၵယေတာင္ပိုင္းမွာေနထိုင္တဲ႔ မာဒရာဇီ၊ ေတလဂူ နဲ႔ကယ္ရီလာ လူမ်ိဳးေတြ။ ကာကီေရာင္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ျပီး အသားမဲမဲေတြနဲ႔ တုတ္ရွည္ ကိုယ္စီကိုင္ရင္းလာၾကတာပါ။ Suching လာျပီဆို အခန္းထဲက ေစာင္ေတြ၊ အခင္းနဲ႔ အ၀တ္အစား ပိုင္ဆိုင္တာအားလံုး ေပြ႔ခ်ီကိုင္မျပီး အျပင္မွာတန္းစီရပ္ရတယ္။ မိမိေစာင္ေတြ အ၀တ္ေတြေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႔မွာခ်ထား။ သူတို႔အဖဲြ႔ေတြ ေထာင္ထဲ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ တုတ္ေတြနဲ႔ထိုးဆြစစ္ေဆးတယ္။ ပုလင္းကဲြ၊ အပ္၊ သံေခ်ာင္း ၾကိဳး ေဘာပင္၊ခဲတံ ေတြကအစ စည္းကမ္းနဲ႔မညီတာေတြ႔ေရင္ မေခ်ာင္ဖူး၊ ေရေရလည္လည္ ရိုက္ခံရသလို ဆဲလ္ ခန္း(သီးျခား တိုက္ခန္း)ကိုပို႔ျပီးခ်ဳပ္ေနွာင္တယ္။ သူတို႔ကိုယ့္ေရွ႔လာရပ္ရင္ ပံုစံအတိုင္းေခါက္ထားတဲ႔ေစာင္ေတြ အ၀တ္ေတြ ခါျပ ရတယ္။ ျပီးေတာ့ တကိုယ္လံုး ရွာတယ္။ လက္ေျမွာက္ေပးရတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ျပီး ၄လေလာက္အၾကာမွာ အခန္းထဲက ကသဲတေယာက္ မေတာ္တဆ တိုက္လိုက္ရာက က်ေနာ့ရဲ႔ မ်က္မွန္ က်ကဲြသြားတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မွန္ ၂ဖက္လံုးကဲြသြားတာ။ မွန္တဖက္က လံုး၀သံုးမရေတာ့ေအာင္ ေလး ငါးစိတ္ကဲြသြားေပမဲ႔ တဖက္ကေတာ့ သံုးစိတ္ေလာက္ကဲြသြားတာ။ က်ေနာမ်က္စိက ၀ါးတရိုက္ေလာက္ေ၀းတဲ႔လူဆုိရင္ေတာင္ မ်က္နွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသဲကဲြဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကိုမႈန္တာ။ ဒီေတာ့ နည္းနည္းၾကီးတဲ႔ မွန္ကဲြစေလးတခုကိုေတာ့ လႊင့္မပစ္ရက္ဖူး။လက္ညိႈးနဲ႔ လက္မေလးနဲ႔ကိုင္ျပီး အေ၀း ၾကည္႔မွန္အျဖစ္သံုးရတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ၊ လူၾကီးေတြလာရင္ ခိုးၾကည့္ရတယ္။ လသာတဲ႔ညေတြဆို ေထာင္နံရံကေနတက္လာတဲ႔ လျပည္႔၀န္း၀န္းၾကီးကို ျပဴတင္းေပါက္သံဇကာေတြၾကားကေန ၾကည့္ရတဲ႔အခါ မွန္ကဲြေလး ေၾကာင္႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျမင္ရတာ။ ဒီမ်က္မွန္ကဲြေလးနဲ႔ပဲ သဘ၀အလွေတြ ရႈ႕ျမင္ခံစားျပီး ေထာင္ထဲမွာ ကဗ်ာေလး၊ သီခ်င္းေတြ ေရးျဖစ္တာ။ ကဲြေနေသာမွန္တစ ဆိုေပမဲ႔ က်ေနာ့အတြက္ သိတ္ကို အဖိုးတန္တယ္။ မွန္ကဲြစေလးကို လက္ထဲအျမဲကိုင္ထားရတယ္။ ေစာေစာ Suching တပ္ေတြ လာျပီဆိုရင္လည္း စည္းကမ္းအရ မွန္ကဲြကိုအခန္းထဲ ဖြက္မထားရဲဘူး။ မိလို႔ အရိုက္ခံရတာထက္ ခႏၵာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတခုလိုျဖစ္ေနတဲ႔ မ်က္မွန္ကဲြေလး ျပန္မရေတာ့မွာစိုးရိမ္တာ။ ဒီေတာ့ မွန္ကဲြေလးကို က်ေနာ့လက္ခလယ္နဲ႔ လက္ညိဳႈးၾကားမွာ ညွပ္ျပီး ရွာေဖြေရးရဲေတြ ကိုယ့္နားေရာက္တာနဲ႔ အျမန္လက္ေျမွာက္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔က က်ေနာ့ လက္ေခ်င္းေတြမွာ အာရံုစိုက္တာမဟုတ္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ့ရဲ႔ သတိေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္လား ဘုရားမလို႔လားမသိဖူး၊ မွန္ကဲြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တခါမွ ျပႆနာမတက္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေထာင္ကလြတ္တဲ႔အထိ အဲဒီပံုစံအတိုင္းပဲ ရင္ဆိုင္သြားတယ္။
ညေန၆နာရီ ညစာစားျပီးရင္ ည ၉နာရီဟာ အိပ္ခ်ိန္ပဲ။ မအိပ္ခင္ ၀ိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာ စလိုက္ေနာက္လိုက္နဲ႔။ ျပီးရင္ အခန္းအျပင္က ထမင္းပန္းဂံနဲ႔ ပံုစံခြက္ေလးေတြကို စီျပီး တီး၀ိုင္းစေတာ့တာပဲ။ တခါတေလ ကသဲအဆိုေတာ္ ေတြလည္း မူးယစ္ေဆးအမႈနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီက်ရင္ အထူးပဲြပဲ။ တီး၀ိုင္းကိုေစာေစာစတယ္။ သာယာ၀တီေထာင္က ကို၀င္းေမာ္တို႔လို ဂစ္တာေတြဘာေတြေတာ့ လုပ္ခြင့္မရိွဖူး။ ၾကိဳးတပ္တူရိယာမပါတဲ႔ ပါကားရွင္းနဲ႔ ပါးစပ္တီးလံုးသက္သက္ပဲ။ နာမည္ၾကီး ဟိႏၵဴ ရုပ္ရွင္ထဲက သီခ်င္းေတြ၊ ကသဲကားဇာတ္၀င္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပံုစံခြက္ ဗံုသံ၊ ပံုစံပန္းဂံျပား တာပလာသံ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြနဲ႔ေပါ့။
လူတေယာက္ဟာ သူအဆင္မေျပတဲ႔ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနပါေစ..အနုပညာ နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ တဲြရိွေနရင္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈေတြကိုေက်ာ္လႊားနိုင္တာပဲ။ က်ေနာ္ဟာေထာင္ထဲက တစိမ္းတရံေတြ၊ ဘာသာမတူ၊ စကားမတူ၊ စရိုက္မတူသူေတြၾကားမွာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္မရပဲ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပိဳက်ေနတာကို ကိုယ့္ရဲ႔ ခံစားတတ္တဲ႔ အနုပညာစိတ္နဲ႔ပဲ ထိန္းမတ္ခဲ႔ရတာပါ။

ကိုညိဳ
၃၁ ေမလ ၂၀၁၃