ဤကမၻာကို တ႐ုတ္တို႔ ႀကီးစိုးသည့္အခါဝယ္

...............................................
When China Rules The World
(Martin Jacques ေရးသား၍ ေဌးႏိုင္ဘာသာျပန္သည္။)

အခန္း (၁)
... ေလာကပါလအေျပာင္းအလဲ

၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွစတင္၍ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ကမၻာ့အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့သည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ကာလအတြင္းမွာပင္ အေမရိကန္ စီးပြားေရးမွာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၏ ႏွစ္ဆမွ် ႀကီးမားခဲ့၏။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အၿပီးမွစ၍ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည့္ ကုလသမဂၢ၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေငြေၾကး ရန္ပံုေငြအဖြဲ႕၊ ေနတိုးစသျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕မ်ားစြာ၏ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားလည္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳလဲခဲ့ျခင္းက အေမရိက၏ မဟာအင္အားႀကီး အေျခအေနကို ထပ္မံအားျဖည့္ေပးခဲ့သည္။

အေမရိက၏ အဓိကရန္ဘက္ႀကီး က်ဆံုးသြားခဲ့ၿပီးေနာက္ အေရွ႕အုပ္စုမွ ႏိုင္ငံမ်ားအေနႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ ေဈးကြက္မ်ားကို ဖြင့္ေပးခဲ့ရၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ အေမရိကထံမွ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ အကူအညီကို လက္ျဖန္႔ေတာင္းခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အင္အား ဤမွ်ႀကီးမားသည္ကို သမိုင္း၌ တစ္ႀကိမ္မွ် မႀကံဳစဖူး။ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာ၏ ေရႊေရာင္ေန႔ရက္ မ်ားကပင္ ဤမွ်ႀကီးက်ယ္ခဲ့သည္ မဟုတ္။ ေဒၚလာသည္ ကမၻာ့အရန္ေငြေၾကး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကမၻာ့ကုန္သြယ္မႈ အားလံုးနီးပါးကို ေဒၚလာျဖင့္ ေရာင္းဝယ္ၾကသည္။ အစိုးရမ်ားက ေဒၚလာကို ေငြမာအျဖစ္ စုေဆာင္းၾကသည္။ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အားလံုးလိုလို တြင္ အေမရိကန္တို႔ ႀကီးစိုးခဲ့ၾကသည္။ ကမၻာအႏွံ႔အျပားတြင္ အေမရိကန္ စစ္တပ္မ်ား ျဖန္႔ၾကက္ခ်ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပန္လည္အန္တုႏိုင္ဖြယ္ရာ မရွိေသာ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ေထာင္စုသစ္၏ အ႐ုဏ္တက္တြင္ အေမရိကကို “အင္အားလြန္ႏိုင္ငံ (Hyperpower) ”၊ “ထင္တိုင္းႀကဲႏိုင္သူ (Unipolarity) ” စသည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ တင္စားလာၾက ေလေတာ့သည္။

တန္ခိုးရွင္၏ ႀကိမ္စၾကာတံကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ လႊဲေျပာင္းမေပးမီ လက္ဝယ္ကိုင္ ထားခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမနီ၊ အေစာပိုင္းတြင္ တန္ခိုးထြားခဲ့ၾကသည့္ စပိန္၊ ေပၚတူဂီ ႏွင့္ ဒတ္ခ်္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ၁၈ ရာစုေႏွာင္းပိုင္း ၿဗိတိန္၏ စက္မႈေတာ္လွန္ေရး အစမွသည္ ၂၀ ရာစု အလယ္အထိ ကမၻာ့သမိုင္းကို လႈပ္ခါခဲ့သူမွာ ဥေရာပ ျဖစ္သည္။ ဥေရာပတိုးတက္လာမႈ၏ အင္ဂ်င္မွာ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ကိုလိုနီမ်ား ေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏။ ဥေရာပ၏ အေနအထား က်ဆင္းလာသည့္ ပထမကမၻာစစ္အၿပီး ယတိျပတ္ဆိုရလွ်င္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၌ ပါဝါ အသစ္ျဖစ္လာသူ အေမရိကသည္ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈ၏ ထြက္ကုန္တစ္ခု အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ကမၻာေဟာင္း (ဥေရာပ) ႏွင့္ ကမၻာသစ္ (အေမရိက) တို႔ကို က႐ုဏာႏွင့္ မုဒိတာတို႔ ဖလွယ္ရာေဒသ အေနႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ၄င္းႏွင့္ ၿဗိတိန္အၾကား အတိတ္မွ မလိုမုန္းထားမႈမ်ားကို ျမႇဳပ္ႏွံကာ “အေနာက္ကမၻာ” ဟု တစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္း ေခၚဆိုႏိုင္သည္ အထိ ဥေရာပကို တြဲေခၚခဲ့သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ရာစုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္မွ် ကမၻာႀကီးကို “အေနာက္” (အေစာပိုင္းရာစုတြင္ ဥေရာပ၊ ေႏွာင္းပိုင္းရာစုတြင္ အေမရိက) က ႀကီးစိုးထားခဲ့ ေလသည္။

အလားတူ သမိုင္းဝင္ ေျပာင္းလဲျခင္းႀကီးတစ္ရပ္ကို စာေရးသူတို႔ ယခုတစ္ဖန္ ျမင္ေတြ႔ေနရျပန္ ပါၿပီ။ ဖြံ႕ၿဖဳိးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရးပမာဏ ကို ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲတို႔၏ စီးပြားေရးက လ်င္ျမန္စြာ အမီ လိုက္လာေနသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္က ကမၻာတစ္ခုလံုး ထုတ္လုပ္မႈတန္ဖိုး (World GDP) ၏ ၆၀ ရာခိုင္ ႏႈန္းကို ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ားက ျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္မူ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ တိုးတက္မႈ လ်င္ျမန္ လွသည္ဆိုပါေစ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ားကို စီးပြားေရးအရ၊ နည္းပညာအရ တစ္ႏိုင္ငံခ်င္း အမီလိုက္ရန္မွာ ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေပဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲတို႔၏ အစုအေပါင္းမွာ လူဦးေရအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈႏႈန္းအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံတို႔ထက္ မ်ားစြာ သာလြန္လ်က္ရွိရာ ယင္းအခ်က္ကပင္လွ်င္ ကမၻာ့အင္အား ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာမႈကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။

ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ဦးပိုင္းမွ စတင္၍ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲကမၻာမွ ဝယ္လိုအားေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ဆင္းေနခဲ့သည့္ အေျခခံ ကုန္ပစၥည္း (ေရနံ၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံ) ေဈးႏႈန္းမ်ား ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာခဲ့သည္ မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ ဆိုက္သည့္အခ်ိန္ထိ ျဖစ္၏။ အေရွ႕အာရွ ႏိုင္ငံမ်ား စီးပြားေရးေကာင္းလာသည္ ႏွင့္အမွ် ၄င္းတို႔လက္ဝယ္ရွိ အရန္ ေငြေၾကး (ေဒၚလာ) ပမာဏမွာလည္း ႀကီးထြားလာခဲ့သည္။ ယင္းတို႔အနက္မွ စင္ကာပူ၊ တ႐ုတ္စသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားအေနႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ အရန္ေငြေၾကး အခ်ဳိ႕အဝက္ကို Sovereign Wealth Funds ေခၚ အစိုးရပိုင္ ဓနကုမၸဏီမ်ား ဖြဲ႕စည္းကာ ကမၻာအႏွံ႔ အျမတ္အစြန္း ပိုမိုရႏိုင္မည့္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၾကျပန္သည္။ ေရနံထြက္ရာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွ သူၾကြယ္ႏိုင္ငံမ်ား ကလည္း အလားတူ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေရး ကုမၸဏီမ်ား တည္ေထာင္ကာ ဥစၥာတိုးသည္ထက္ တိုးေအာင္ ရွာေဖြလာၾကသည္။ အေနာက္ကမၻာမွ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ဘ႑ာေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေငြေၾကး အက်ပ္ဆိုက္သည့္ ကာလတြင္ အဆိုပါ ဓနကုမၸဏီမ်ားက ေငြလံုးေငြရင္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္ျမႇဳပ္ႏွံၾကသည္ကို ေတြ႔လာရသည္။

ကမၻာ့စီးပြားေရးပါဝါ ပခံုးေျပာင္းသြားျခင္းကို သိသိသာသာ ျမင္ရသည့္အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလအတြင္း နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေဝါလ္စထရိမွ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စာရင္းဝင္ ဘဏ္လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ၿပိဳလဲသည့္ ကာလ၊ ယင္းဘဏ္မ်ားအေနႏွင့္ ဆိုခဲ့ေသာ ဓနကုမၸဏီမ်ားထံမွ အေထာက္အပံ့ကို ရွာေဖြလာရေသာ ကာလပင္ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ စီးပြားေရးပ်က္ကပ္သည္ ေငြေၾကးၾကြယ္ဝသူ၊ ဘတ္ဂ်က္ ပိုေငြျပေနသူ အေရွ႕အာရွႏိုင္ငံမ်ား ႏွင့္ ေငြေၾကးအခိုင္အမာမရွိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြ ျပလာသည့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတို႔၏ ျခားနားခ်က္ကို သိသိသာသာ ပံုေဖာ္ျပလိုက္ ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ကမၻာ့ထိပ္တန္း ေငြေၾကးကုမၸဏီႀကီး ျဖစ္သည့္ ဂိုးလ္ဒ္မန္းဆက္စ္ (Goldman Sachs) က ထုတ္ျပန္သည့္ ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ားအရ ၂၀၅၀ ျပည့္ႏွစ္ တြင္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စီးပြားေရးႏိုင္ငံမွာ တ႐ုတ္ျဖစ္လာၿပီး အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အိႏိၵယတို႔မွာ ခပ္ေဝးေဝးမွ လိုက္ကာ ဒုတိယႏွင့္ တတိယ ေနရာတို႔တြင္ ရွိၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ ထိပ္ဆံုး ဆယ္ႏိုင္ငံစာရင္းတြင္ ဥေရာပမွ ၿဗိတိန္ႏွင့္ ဂ်ာမနီတို႔မွာ ေနာက္ဆံုးနားတြင္သာ ကပ္၍ေနရာရမည္ ဟု ဆိုသည္။ ထိပ္သီးစာရင္းအင္း ကုမၸဏီႀကီးျဖစ္ေသာ Pricewaterhouse Coopers ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရလည္း ၂၀၅၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဘရာဇီးႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးပမာဏမွာ ဂ်ပန္ကို ေက်ာ္လြန္သြားမည္ျဖစ္ၿပီး ႐ုရွား၊ မကၠဆီကို ႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွားတို႔၏ စီးပြားေရးပမာဏမွာ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္ႏွင့္ ၿဗိတိန္တို႔ ထက္ ႀကီးမားေနမည္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။

အဆိုပါ ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ားသာ လက္ေတြ႔ျဖစ္လာခဲ့ပါက ေနာင္အႏွစ္ေလးဆယ္ ကမၻာသည္ ယေန႔ႏွင့္ လြန္စြာ ျခားနားေန ေပလိမ့္မည္။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ကဆိုလွ်င္ အေမရိကန္တို႔ က်ဆံုးျခင္းဆိုသည္ကို အိပ္မက္ပင္ မက္ၾကသည္မဟုတ္ပါ။ စက္တင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔ ျဖစ္ရပ္မ်ား အၿပီးတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေနႏွင့္ တစ္ခုတည္းေသာ မဟာ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံအျဖစ္ မိမိကိုယ္မိမိ ႐ႈျမင္လာ႐ံုသာမက ကမၻာ့ေရးရာမ်ား တြင္ ေနရာယူပံုကို ေထာက္လွ်င္ အေမရိကသည္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားထက္ သာလြန္ႀကီးက်ယ္သည္ ဟူေသာအျမင္ကို ထင္ဟပ္ေစခဲ့သည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ တြင္ ဒစ္ခ္ေခ်နီ၊ ေဒၚနယ္ရမ္းစ္ဖဲလ္၊ ေပါလ္ဝုဖ္ဝဇ္ အစရွိသူတို႔ အပါအဝင္ လက္သစ္ေရွး႐ိုးဝါဒီမ်ား (Neo Conservatives) ျဖင့္ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ “အေမရိကန္ ရာစုသစ္” (New American Century) အမည္ရွိ သုခမိန္မ်ားအုပ္စု၏ အေျခခံေၾကညာခ်က္၌-
“၂ဝ ရာစု နိဂံုးပိုင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ႏွင့္အမွ် အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုသည္လည္း ကမၻာ့အႀကီးက်ယ္ဆံုး ပါဝါအျဖစ္ ရပ္တည္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရသည္အထိ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကို ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့သူ အေမရိကအေနႏွင့္ အခြင့္အလမ္းတစ္ရပ္ႏွင့္ စိန္ေခၚ ခ်က္တစ္ရပ္ကို ရင္ဆိုင္ရန္ ရွိလာသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေနႏွင့္ ယခင္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ား အတြင္း ရရွိခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ရလဒ္မ်ားအေပၚတြင္ ထပ္ဆင့္ တည္ေဆာက္သြားႏိုင္ရန္ အေျမာ္အျမင္ ရွိပါသလား။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအေနႏွင့္ လာမည့္ ရာစုသစ္တြင္ အေမရိကန္စံ အေျခခံမ်ားႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားတို႔ကို မ်က္ႏွာသာရေစေအာင္ ပံုေဖာ္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလား။”
စသျဖင့္ ေနာင္တက္လာမည့္ သမၼတ ဘုရွ္အစိုးရ၏ ေပၚလစီသစ္ကို လမ္းေၾကာင္းေပး တင္ျပထားခဲ့ဖူးသည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္လည္း ၾသဇာ ေညာင္းလွသည့္ လက္သစ္ေရွး႐ိုးဝါဒီ ခ်ားလ္စ္က႐ူသမ္မားက ဤသို႔ ေရးခဲ့ဖူးသည္။
“၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္တြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ သြားခဲ့သည့္နည္းတူ အသစ္တစ္စံုတစ္ရာ သည္လည္း ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။ စိန္ေခၚမည့္သူ မရွိေတာ့သည့္ ကမၻာ့ေျမပံု၏ မည္သည့္ေထာင့္စြန္း ကိုမဆို သက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံ ေပၚထြန္း လာၿပီးေနာက္ ကမၻာႀကီးသည္လည္း တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး ယင္းအျဖစ္အပ်က္မွာ ေရာမအင္ပါယာ ၿပိဳလဲခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကမၻာ့သမိုင္း တြင္ ပထမဆံုးျဖစ္သည္။”

ယင္းသို႔ျဖင့္ ၂၁ ရာစုသည္ မ်က္စိေအာက္တြင္ ေပၚထြန္းလာသည့္ အၾကြင္းမဲ့ အေမရိကန္ပါဝါကို ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္ရင္း အ႐ုဏ္တက္ ခဲ့ရေလသည္။ သမၼတဘုရွ္၏ မူဝါဒအသစ္တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စစ္ေရးအင္အား အဆမတန္ သာလြန္ေရးကို အထူးစဥ္းစားေပးလာသည္။ မဟာမိတ္မ်ား၏ အေရး သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံတကာ သေဘာတူညီခ်က္မ်ား အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေရးတို႔ကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး အေမရိက၏ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ငါ့ေလွငါထိုး လုပ္လာခဲ့သည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲလြန္ ကာလတြင္ အေမရိကန္တို႔၏ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္မွာ က်န္ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား အားလံုး၏ သံုးစြဲမႈ စုစုေပါင္းနီးပါးမွ် ႀကီးမားေလရာ လူ႔သမိုင္း၌ မၾကံဳဖူးေသာ စစ္ေရးမညီမွ်မႈ ျဖစ္သည္။ သမၼတဘုရွ္ လက္ထက္ ႏိုင္ငံျခားေရး ေပၚလစီသစ္အရ အၾကမ္း ဖက္မႈ ႏွိမ္နင္းေရးစစ္ပြဲမွာ ျခြင္းခ်က္မဲ့ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္လာၿပီး (မသူေတာ္)အစိုးရမ်ား ျဖဳတ္ခ်ေရး (regime-change) မူဝါဒျဖင့္ အီရတ္ကို က်ဴးေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။

လက္ေတြ႔တြင္မူ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကမၻာ့ ေရးရာမ်ားကို အေမရိကန္တို႔၏ လက္ျဖင့္ ပံုေဖာ္ႏိုင္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္လာရမည့္ အစား အီရတ္ကိစၥတစ္ခုတည္းျဖင့္ ဖင္ထိုင္ က်သကဲ႔သို႔ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံတကာတြင္ အေမရိကကို ေထာက္ခံမႈမွာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွ စတြက္လွ်င္ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္သို႔ ဆင္းသြားခဲ့သည္။ အဆမတန္ သာလြန္သည့္ စစ္အင္အားမွာ အီရတ္တြင္ မဆိုစေလာက္သာ သက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး အျခားတစ္ဖက္၌မူ တန္ဖိုးရွိလွသည့္ အေမရိက၏ "အႏုစားပါဝါ" မွာ (ဂ်ဳိးဇက္ညိဳင္း၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ ဆိုလွ်င္- တိုင္းျပည္တစ္ခု၏ ေပၚျပဴလာယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏွစ္လိုအားက်ဖြယ္ရာ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ စသည္ တို႔ေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ ၾသဇာအရွိန္အဝါ) အလဟႆ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။ လက္သစ္ေရွး႐ိုးဝါဒီ တို႔၏ ေနရာယူမႈမွာ သမိုင္းကို ဝ႐ုန္းသုန္းကား အဓိပၸာယ္ေကာက္လြဲျခင္း အေနႏွင့္သာ ကိုယ္စားျပဳ ခဲ့ေလသည္။

စစ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားမွာ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းမႈေပၚ၌ တည္သည္။ ယေန႔အေမရိက၏ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံဘဝ ဆိုသည္မွာ (အတိတ္ကာလ) ၁၈၇၀ မွ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း စီးပြားေရး တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္ခဲ့ျခင္း၏ ရလဒ္မ်ားျဖစ္၏။ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ စီးပြားေရးပါရမီ ေၾကာင့္ ၂ဝ ရာစု၏ ဒုတိယပိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကမၻာ့အႀကီးဆံုးႏွင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ အရွိဆံုး စီးပြားေရးႏိုင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

The Voice Weekly