မိုက္ကယ္ကေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေနတဲ့ေနရာကို အိႏၵိယေျမပံုေပၚမွာ ရွာၾကည့္ပါလား။ ဟိုးအေပၚ ဘက္မွာေလ။ ႏိုရီကိုရဲ႕ ခရစ္စမတ္ ကတ္ေလး မေန႔ကရေတာ့ သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သေဘာက်စရာ ဟင္းခ်က္လက္ရာကိုေရာ၊ ခင္မင္စြာ အတူရွိခဲ့မႈကိုပါ ျပန္ေအာက္ေမ့စရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ပါရဂူဘြဲ႕စာတမ္းက မၾကာေသးခင္ကမွ ၿပီးသြားတာပါ။ စာတမ္းကိုေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲမွာ စာအုပ္အျဖစ္ ထြက္မယ္ေလ။ ၿပီးရင္ စိန္႔ဂၽြန္းေကာလိပ္မွာ ဖဲလိုးရွစ္ တစ္ႏွစ္ခြဲျပန္လုပ္ရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ အိမ္ဝယ္ဖို႔ စဥ္းစားေနပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အၿမဲတမ္း အေျခခ်ေနခ်င္ တယ္ေလ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ခ်စ္ခင္တဲ့ မိုက္ကယ္”လို႔ စာေရးလာပါတယ္။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၃ ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းရဲ႕ သုေတသနကိစၥေၾကာင့္ ေမာ္စကိုမွာ တစ္ႏွစ္နီးပါး သြားေနရဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုဗီယက္ ယူနီယံေခတ္မို႔ အစစအရာရာ ရွားပါး တာေတြေၾကာင့္ ထင္ထားတာထက္ ပိုၿပီးအဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ မိုက္ကယ္နဲ႔ စုဆီလည္း မဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေမာ္စကိုကေန ကမၻာ့ အေနာက္ျခမ္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ကို စာထည့္ဖို႔ေတာင္ အေတာ္စဥ္းစား ခဲ့ၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လန္ဒန္ဆိုတာ ေမာ္စကိုကေနဆိုရင္ ဂ်ပန္ထက္ ပိုနီးတဲ့ေနရာမွာပါ။ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ ေအာက္စဖို႔ဒ္ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ ဝင္ခ်သြားလို႔ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ေမာ္စကိုမွာ ေနတဲ့ ဆယ္လအတြင္း စုေဆာင္းထားတဲ့ ေတာင္ေပၚအစားအစာေတြကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာျဖတ္တဲ့ ရထားနဲ႔တင္ၿပီး အဂၤလန္ကိုဝင္သြားဖို႔ ေတြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ႐ုရွရဲ႕ စာတိုက္စနစ္ကို ယံုမွမယံုဘဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ရထားအေကာက္ခြန္က ပစၥည္းေတြ သယ္လာတာမ်ားလို႔ ဆိုၿပီး ေခၚ ေမးပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေကာလိပ္က ဖိတ္ၾကားစာမပါလို႔ ဆိုၿပီး အဂၤလန္ထဲ ေပးမဝင္ျပန္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အဂၤလန္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္သူငယ္ခ်င္း ေတြက ၿမိဳ႕လယ္နဲ႕ သံုးမိုင္ေလာက္ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ တစ္လေလာက္ နားခိုဖို႔ စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ မိုက္ကယ္တို႔ဆီ သြားလည္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုက္ကယ္တို႔က ဗိသုကာ အသြင္သဏၭာန္မွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ လျခမ္းပံု ပါ့ခ္ေတာင္းမွာ ေနေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီေနရာက ေစ်းႀကီးတဲ့ေနရာမို႔ ကၽြန္မက အံ့ၾသေနခဲ့တာပါ။ မိုက္ကယ္က သူ႔အေနနဲ႕ ေစ်းအင္မတန္ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ ဒီအိမ္ကို ရလိုက္ေၾကာင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ ရွင္းျပပါတယ္။ အဂၤလန္မွာ ကိုယ္မဝယ္ခင္က ေနထိုင္ႏွင့္ တဲ့သူေတြကို ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင့္ ျပဳမယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ အိမ္ဝယ္ႏိုင္တဲ့ စည္းမ်ဥ္း တစ္ခု ရွိပါတယ္။ မိုက္ကယ္တို႔က အဲဒီလိုနည္းနဲ႕ အိမ္ဝယ္ခဲ့တာပါ။ သူတို႔မိသားစုက ေျမေအာက္ထပ္မွာ ေနၾကၿပီး ေျမညီထပ္မွာေတာ့ မိုက္ကယ္ရဲ႕ စာၾကည့္ခန္းနဲ႕ အိပ္ခန္းေတြ ထားပါတယ္။ ပထမထပ္မွာ နဂိုတည္းက ေနေနတဲ့ အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ေနၿပီး ဒုတိယထပ္မွာလည္း အိမ္ငွားရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ အထပ္ေတြက အိမ္ငွားခက မိုက္ကယ္တို႔အတြက္ လစဥ္ဝင္ေငြ ျဖစ္လာတာပါ။ အိမ္ငွား သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အိမ္ထဲက မထြက္မခ်င္း (ေျပာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသဆံုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္) အိမ္ရွင္အသစ္က သူတို႔အခန္းကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ဥပေဒက ကန္႔သတ္ထားပါတယ္။ အိမ္ငွား အမ်ားစုက အသက္ႀကီးသူေတြျဖစ္ၿပီး ဥပေဒက သူတို႔ကို ကာကြယ္ေပးထားတာပါ။
မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ငွားအဖြားႀကီးက သိပ္မၾကာခင္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ကာ စုကို အၿမဲအကူအညီ ေပးေနတဲ့ မသန္းဧက အဲဒီအထပ္ကို ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ စုက မသန္းဧကို သူ႔ရဲ႕ “အေရးေပၚႀကီးႀကီး”လို႔ ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ စုတို႔မိသားစုလည္း ေငြေရးေၾကးေရး စိတ္ေအးလာရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ ဘဝဟာ တကယ္တမ္းမွာ မလြယ္ကူခဲ့ေပမယ့္ မိုက္ကယ္ရယ္၊ စုရယ္၊ မသန္းဧရယ္၊ အလက္ဇႏၵားရယ္၊ ကင္မ္ရယ္၊ ေခြးကေလးရယ္နဲ႕ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါ တယ္။
၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္တြင္ ေတြ႔ရေသာ မသန္းဧ ( သူ႔ကို ေဒၚရာသန္းဧဟု ေခၚလွ်င္ မႀကိဳက္သူ)
ကၽြန္မတို႔ မသန္းဧကို စေတြ႔ ေတာ့ သူက ကုလသမဂၢဝန္ထမ္း အျဖစ္ အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာ အမႈထမ္းၿပီးလို႔ ပင္စင္စားအျဖစ္ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ပဲ သြားသြား သူက စုတို႔ မိသားစုနဲ႕အတူ ရွိေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေသြးသားမေတာ္ စပ္တာကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ မသိခဲ့ေလေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ဟာ ႐ုပ္ခ်င္းလည္း မတူပါလားလို႔ ေတြးေနခဲ့တာပါ။ စုကလည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေတာ္စပ္ တယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အတူတကြ နားလည္ထားၾကတာက မိသားစုအေရးေတြမွာ အသက္ေတြ၊ ေနရာေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ကာလေတြဆို တဲ့ ကြာျခားမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ဖို႔ ပါပဲ။
မသန္းဧရဲ႕ အသက္ကို ဘယ္သူ ကမွလည္း မသိပါဘူး။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ စု ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က် သြားေတာ့ မိုက္ကယ္က “ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာေတာ့ အန္တီ့အသက္က ၇ဝ ဝန္းက်င္ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မေသခ်ာပါဘူး။ အန္တီကသူ႔အသက္ ကို ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာဘူးေလ” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အသက္က အေတာ္ေလး အိုခ်င္အိုေရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ သူ႔အသက္ကို ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ လူေတြက သူ မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းလြန္းတာ၊ စာဖတ္ ဝါသနာ ႀကီးလြန္းတာ၊ ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူ႔ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ မွန္ေနတာ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေၾကာင့္ပဲ သူ႕ကို မိတ္ေဆြေတြက တအံ့တၾသနဲ႕ မွတ္မိေနခဲ့ၾကတာပါ။
အန္တီဟာ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ အမ်ိဳးသမီးဆန္တဲ့ အလွတရားအေပၚ အင္မတန္ သတိထားခဲ့သူပါ။ သူ႔ေခါင္းမွာ ေခါင္းစည္းပုဝါ ေလးကို လႊားၿပီးေမးေအာက္မွာ အထံုး ေလးထံုးထားတတ္တာ အန္တီ့စတိုင္လ္ ပါပဲ။ သူက ဂ်ပန္လက္ကိုင္ပုဝါေလး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပစၥည္းထုတ္တဲ့ ပိတ္စ ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕တဲ့အခါ “ထားခဲ့ေလ။ ကၽြန္မေခါင္းစည္းေလး လုပ္ လိုက္မယ္”လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ဝက္ကိုေတာ့ ကိုင္း အနက္မ်က္မွန္ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးက ကြယ္ထားေလရဲ႕။ သူက အက်ႌကို ဘေလာက္စ္လို အေနာက္တိုင္းဆန္ တာေတြ ဝတ္တတ္ေပမယ့္ ထဘီကို ေတာ့ အၿမဲစြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဝတ္တတ္ပါ တယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက ပံုစံ နည္းနည္း ေျပာင္းေနၿပီမို႔ ဖိနပ္ကိုေတာ့ အထူအႀကီးႀကီးေတြပဲ စီးတတ္ပါတယ္။ သူက မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ ပါးပါးလိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးၿပီး မ်က္ခံုးေမႊးကိုလည္း ေတာင္တန္းႏွစ္သြယ္ လို ထူထူနက္နက္ ဆြဲထားတတ္ပါတယ္။
သူ႔ေျခေထာက္ေၾကာင့္ သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တုတ္ေကာက္ လိုပါတယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ ပံုေျပာင္းေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ျဖန္႔ျပၿပီး “ဒီမွာေလ၊ ေသြးေလးဘက္နာ ေရာဂါေၾကာင့္ ကၽြန္မလက္ေခ်ာင္းေတြ ခုလိုျဖစ္ ေနတယ္”လို႔ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ၁၉ဝ၉ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တာပါပဲ။ သူ႕အသက္ ၂၃ ႏွစ္ကေန ၂၅ ႏွစ္ၾကားကာလမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူဖို႔ အဂၤလန္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကလြဲရင္ သူ႔အသက္ ၃ဝ အထိ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္ ေတာ့ အိႏၵိယမွာ သံုးႏွစ္ေနခဲ့ကာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (သူ႔ အသက္ရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ထိ) ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အေမရိက၊ ၾသစႀတီးယားနဲ႕ အဂၤလန္ တို႔မွာ အေနမ်ားခဲ့တာပါ။ ေသြးေလးဖက္နာက အာရွလို ပူၿပီးစိုစြတ္ တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ေမြးဖြားခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဥေရာပလို ေအးၿပီး ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ အေနၾကာ တဲ့အခါ ျဖစ္တတ္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment