မိသားစုေနထုိင္ရာ အသုိက္အျမံဳေလးထဲသုိ႔ ၾသဂုတ္လမုိးစက္တုိ႔က အတားအဆီးမဲ့စြာ ခုန္ဆင္းလ်က္ ရွိေနသည္။
ျပိဳက်စီးဆင္းလာေသာ ၾသဂုတ္လမုိးစက္တုိ႔က အတိတ္တေစၦအလား က်ေနာ့္ထံ ဝင္ေရာက္ပူးကပ္၍ ခႏၵာကုိယ္ ေသြး ေၾကာအႏွံ႔ပ်ံ႕ဝင္စီးေမ်ာလ်က္ရွိသည္။ အတိတ္ျဖစ္ရပ္တုိ႔ကုိ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ႀကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္၍ မရနုိင္ေပ။ ဘဝေတြ၊ အသက္ေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရသလုိ ခါးသည္းျပင္းထန္ေသာ ဘဝလမ္းခရီးမ်ားကုိလည္း ယေန႔တိုင္ အခ်ဳိ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရဆဲ ျဖစ္သည္။ အတိဒုကၡေပါင္းစံုႏွင့္ ေလွာင္ပိတ္ေနေသာ အနာဂတ္ခရီးလမ္းတခုကုိ မည္သူမွ် ေရြး ခ်ယ္လုိၾကမည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး အတြက္မုိ႔ ဒုကၡကုိ ပ်ားရည္ဆမ္း၍ေသာက္သံုးေပ်ာ္ပုိက္ရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနရဆဲ ျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔ …
မိမိပညာရည္ႏို႔ခ်ဳိ ေသာက္သံုးရာ အထက (၂) တာေမြေက်ာင္း နံရံအႏွံ႔ေပၚသုိ႔မည္သူေတြ လာေရာက္ကပ္ထား မွန္းမ သိေသာစာမ်ားစြာကုိ ေတြ႔ရွိရေလသည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး အတြက္ ၈-၈-၈၈ ရက္ေန႔တြင္ တတုိင္းျပည္လံုးအတုိင္းအတာျဖင့္ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္အား ဆန္႔က်င္တုိက္ပဲြဝင္ေရး ဆႏၵျပသြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည့္စာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုး ေၾကာက္ရေသာ ဆရာတဦးလည္း ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဟုိနား တစု ဒီနားတစု တုိးတုိးတိတ္တိတ္ တုိင္ပင္ဖတ္႐ႈ ေနခဲ့ၾကရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးမွဴး ဆရာႀကီးစိန္ေသာင္းကုိလည္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကရေသးသည္။ စည္းကမ္းအလြန္ႀကီးသလုိ အ႐ုိက္လည္းအလြန္ၾကမ္းေသာ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။
မနက္ျဖန္မနက္ ၈ နာရီတြင္ လူစုရန္ႏွင့္ ေက်ာင္းသုိ႔လာေရာက္ႀကိဳဆုိမည့္ လူထုႀကီးခ်ီတက္လာမွ အားလံုး ပူးေပါင္းၾက ရန္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကမွာၾကား၍ လူစုခဲြကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ၈-၈-၈၈ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာပင္ ေက်ာင္းသုိ႔သြားရန္ က်ေနာ္ ဆႏၵေစာေနမိသည္။ ဆႏၵျပမည္ဟုသာသိထားသည္။ အျခားမည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကုိမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ မသိ။ အာဏာရွင္၊ ဒီမုိကေရစီ စသည့္ စကားလံုးတုိ႔ကုိေတာ့ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ အားရွိပါးရွိ ေအာ္ခဲ့ ဖူးသည္။ အရသာေတာ့ရွိသည္။ အနက္အဓိပါယ္ကုိ မသိ႐ုိး အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းသုိ႔သြားခါနီး ဒဂံုသီရိလမ္း ေနထုိင္သူသႏၲာေအာင္ ေပးထားေသာ လက္ကုိင္ပုဝါေလး ၃ထည္ကုိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရလြယ္အိတ္ထဲသုိ႔ ထုိးသြင္းပစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ၿပီး အေျခအေနကုိေစာင့္ၾကည့္ေန ေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ ထူးျခားမလာေသးေပ။ အခ်ိန္ကတျဖည္းျဖည္း မြန္းလဲြပုိင္းသုိ႔ပင္ ကူးေျပာင္းလာခဲ့ၿပီ။ မြန္းလဲြ ၃နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ မလႊကုန္းဘူတာဘက္မွ ရထားဥၾသသံႏွင့္အတူ “ဒုိ႔အေရး…ဒုိ႔အေရး” ဟု ေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္အတူ လူထု ႀကီးသည္ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ကုိ ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔ ထိန္းသိမ္း၍မရေတာ့။ ပိတ္ေလွာင္ထားေသာ အခန္းတံခါးမ်ားကုိ တြန္းဖြင့္လုိက္ၾကသည္။ သံဇကာမ်ား ကုိလည္း ဝုိင္းဝန္းဆဲြခြာ ပစ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းျခံစည္းရုိးမ်ားေပၚေက်ာ္တက္၍လည္းေကာင္း၊ နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ လူထုႀကီးႏွင့္ ေပါင္းစည္းမိရန္အတြက္ ႀကိဳးစားရုန္းကန္၍ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးေပါင္းစည္းမိေသာအခါ က်ားကြက္သစ္ လမ္းမ ႀကီးအတုိင္း ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။
မိမိတုိ႔ရုပ္ရည္မ်ားကုိ မမွတ္မိေစေရးအတြက္ လက္ကုိင္ပုဝါမ်ားျဖင့္စည္းေႏွာင္ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း လြယ္အိတ္ထဲမွ လက္ကုိင္ပုဝါကုိႏႈက္ယူၿပီး ၁ ထည္ကုိ မ်က္ႏွာတြင္စည္းေႏွာင္ကာ က်န္ ၂ ထည္ကုိ ေဘးမွေက်ာင္းသားတုိ႔ကုိ ထုိးေပးလုိက္မိသည္။ ထုိေန႔က ဆႏၵျပေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကုိ ျပည္သူလူထုကလည္း ေထာက္ခံအားေပးၾက၊ ေႏြးေထြး ျပဴငွာစြာျဖင့္ ပရုပ္ဆီ၊ ခ်ဳိခ်ဥ္၊ မုန္႔ေပးသူ၊ ေရတုိက္သူ စသျဖင့္ ျပည္သူလူထုကလည္း သူတုိ႔က်ရာတာဝန္ေက်ပြန္ခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။
၁၁-၈-၈၈ ရက္ေန႔တြင္ က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔ အလံကုိင္အျဖစ္ တာဝန္က်ခဲ့သည္။ စနစ္တက်တန္းစီ၍ သိမ္ျဖဴ လမ္းမႀကီးအ တုိင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူလူထုကလည္း တျဖည္းျဖည္း ပူးေပါင္းပါဝင္လာေသာေၾကာင့္ လူထုႀကီးမွာ အလြန္မ်ား ျပားသျဖင့္ မနည္းထိန္းသိမ္းၾကရသည္။ ေနာက္မွလုိက္လာသူက က်ေနာ့္ ဖိနပ္ကုိ နင္းလုိက္ေသာေၾကာင့္ ဖိနပ္တဘက္ မွာ ကၽြတ္၍က်န္ခဲ့သည္။ တဘက္တည္းက်န္ေသာ ဖိနပ္ကုိမထူးဘူးဟု ယူဆၿပီး က်န္တဘက္ကုိပါ ခၽြတ္ထားခဲ့သည္။ မၾကာမီေနာက္မွ လူတဦးက “ညီေလး မင္းဖိနပ္ အကုိ ေကာက္လာေပးတယ္” ဦးစြာက်န္ခဲ့ေသာဖိနပ္ကုိ ျပန္လာေပး သည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းႏွင့္ ဖိနပ္တဘက္ကၽြတ္က်သြား၍ က်န္တဘက္ပါခၽြတ္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဆႏၵျပစစ္ေၾကာင္းသည္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန ရံုးနားအေရာက္ ႀကိဳတင္အသင့္ေနရာယူထားၾကေသာ မိစၦာ စစ္ဘီလူးမ်ားႏွင့္ ပက္ပင္းတုိးကာေရွ႕မတုိး ေနာက္မဆုတ္သာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေနရေတာ့သည္။ လူစုခဲြေရး၊ မခဲြ ေရးကိစၥ အေျခအတင္ ဟုိဘက္ဒီဘက္ျဖစ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေရွ႕သုိ႔ေရာက္ သြားကာ လူထုႀကီးကုိ ဝါးလံုး မ်ားျဖင့္ တားထားရသည္။ေနာက္မွာက အလံကုိင္အဖဲြ႔။ ၿပီးေတာ့ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ ကာလူထုကုိကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္း သားေက်ာင္းသူေတြ ေနာက္ဆံုးရုိးထံုးစံမရွိ။ ေရွ႕တုိးခ်ီတက္ေရးသာ ဆႏၵရွိေနခဲ့ၾကသည္။
အခ်ိန္တုိ႔က တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆံုးလာခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္တခြင္လံုးအံု႔မႈိင္းကာ မုိးရြာေတာ့မည့္ ဟန္အျပည့္။ ရုတ္တ ရက္ “ဒုိင္း..ဒုိင္း..ဒုိင္း..” ညီးတြားေအာ္ဟစ္သံမ်ား…. အျဖဴေရာင္ အကၤ်ီမ်ားေပၚသုိ႔ အနီရဲရဲ ေဆးစက္မ်ား ပက္ျဖန္းလုိက္သလုိ တဦးအေပၚတဦးထပ္ကာ အတံုးအရုန္းၿပိဳဆင္းကုန္ၾကသည္။ “ဟာကြာ.. ရက္စက္ လုိက္ၾကတာ…” “ေခြးမသား ေတြ.. လူေတြမွဟုတ္ၾကေသးရဲ႕လား” “စစ္ေခြးေတြ ကုိက္ကုန္ၾကၿပီ..” စသျဖင့္စကားလံုးမ်ား မၾကည့္ဝံ့ မျမင္ရက္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ားက မ်က္စိတဆံုး….။
က်ေနာ္လည္း ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ အလူးအလိမ့္ ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာမ်ားစြာျဖင့္မေသမရွင္ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ ေအာ္ဟစ္ ေနသူမ်ား ဘက္နက္ျဖင့္အထုိးခံရသျဖင့္ အံကုိႀကိတ္ မာန္အျပည့္ႏွင့္ ျပန္လည္ေတာက္ေခါက္သံေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ နား စည္အျပည့္ ဝင္ေရာက္စဲြျမဲေနဆဲ။
“ေလးစားဂုဏ္ယူလ်က္ပါ ရဲေဘာ္တုိ႔” ဟု က်ေနာ့္ႏႈတ္မွ ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာ စကားသံေၾကာင့္ က်ေနာ့္ နံ ေဘးမည္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ရွိေနမွန္း မသိေသာ ဇနီးသည္က
“သူ႔အေဖ.. ဘာေတြ ျမည္တမ္းေနတာလဲ.. ၾကည့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။မုိးယုိတာလည္း တအိမ္လံုး စုိရႊဲေနၿပီေလ”
“ေၾသာ္… ေအး..ေအး..”
၈၈ ဝိညာဥ္တုိ႔သည္ ထုိေန႔ထုိအခ်ိန္ေရာက္တုိင္း က်ေနာ့္ထံဝင္ ေရာက္ပူးကပ္ေနဦးမည္သာ..။
(၂၄) ႏွစ္ေျမာက္ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံု အမွတ္တရ…..
အုပ္ႀကီးေဖ
ေၿမနီကုန္းႀကက္တန္း
No comments:
Post a Comment