by ၿငိမ္းေအးအိမ္ on Sunday, August 5, 2012 at 6:10am ·
1937
ခုႏွစ္က “ခြဲေရး-တြဲေရး” ႏိုင္ငံေရးမူ၀ါဒအေျပာင္းအလဲသည္ စစ္တေကာင္းသားမ်ား
ရခိုင္သို႕ အေျမာက္ အမ်ား ၀င္ေရာက္လာေစခဲ့ေသာ
အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့သည္.။ အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ “ဆာကာ” ႏွင့္ ျမန္မာ
ေခါင္းေဆာင္ “ဦးေစာ”တို႕ ၾကိဳတင္ခ်ဳပ္ဆိုေသာ လူ၀င္လူထြက္စာခ်ဳပ္တြင္
စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုသည့္ေန႕ရက္ကစ၍ သုံးႏွစ္ အတြင္း လူ၀င္လူထြက္ဥပေဒမ်ားအရ
လိုက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳရန္ပါခဲ့သည္။ ထိုသုံးႏွစ္အတြင္း နယ္စပ္သည္
တံခါးမရွိ သည့္ပုံေပၚသည္။
ျမန္မာတို႕က ခြဲထြက္ေရးကို ေဇာင္းေပး ေဆြးေႏြးလိုက္သည္ႏွင့္ စစ္တေကာင္းကုလားမ်ားသည္ ေနာင္တြင္ ေရေျမေကာင္းၿပီး စိုက္ပ်ဳိးစားေသာက္ရန္ လယ္ယာေျမမ်ားျပားလွေသာ ရခိုင္ေျမတြင္ ေျခခ်ေနထိုင္ရန္ အခြင့္အေရး မရေတာ့မည္ကိုစိုးရိမ္ကာ အလုံးအရင္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာၾကရာ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာ လမ္းမမ်ားသည္ ၀င္လာ ေသာ ကုလားမ်ားႏွင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့သည္ဟုဆိုသည္။
“ဦးေစာ-ဆာကာ”စာခ်ဳပ္ကို အကာအကြယ္ယူကာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သုံးႏွစ္အတြင္း ကုလားအမ်ား အျပား၀င္ေရာက္လာရာ နဂိုရွိရင္းရြာမ်ားထက္ ႏွစ္ဆသုံးဆ ပိုမ်ားျပားလာသည့္အျပင္ အိမ္ေျခနည္းပါးေသာ ရခိုင္ရြာမ်ားတြင္ပင္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ဟု “ဘုံေပါက္သာေက်ာ္”၏ 1989ခုႏွစ္ေရး စာတမ္း တစ္ေစာင္တြင္ ေဖၚျပထားသည္။ လူအင္အားျဖင့္ဖိ၀င္လာေသာ စစ္တေကာင္းသားမ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံရခိုင္တိုင္းရင္းသား တို႕ ေနရာဖယ္ ေပးခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းကိုထင္ဟတ္ျပေနသည္။
1942 တြင္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ေပၚလူဦးေရ (15000)ေက်ာ္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာေပါင္း(144)ရြာထိရွိခဲ့ၿပီး ဘဂၤလီႏွင့္ ရခိုင္အခ်ဳိးသည္(2:1)ရွိခဲ့ကာ ယခုအခါ (90:10) ခန္႕ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးတစ္ဦး၏ 1983ခုႏွစ္ထုတ္ တင္ျပခ်က္စာတမ္းတစ္ေစာင္၏စာပိုဒ္ (၃၈)တြင္
“ယေန႕ကာလတြင္ ဘူးသီးေတာင္၌ မြတ္ဆလင္ဘဂၤါလီ 95ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ေမာင္ေတာတြင္ 97 ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ရေသ့ေတာင္တြင္ 80 ရာခိုင္ႏႈန္းအသီးသီးရွိေနၾကၿပီးျဖစ္လွ်က္၊ ရခိုင္ျပည္ နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္ပင္ 55 ရာခိုင္ႏႈန္း မက တိုးတက္မ်ားျပားလာသည့္အျပင္ မာန္ေအာင္ကၽြန္းမွလြဲ၍ ရခိုင္ျပည္ နယ္အႏွံ႕အျပားတို႕တြင္ ဘဂၤါလီကုလားမ်ား မလြတ္တန္း ျပန္႕ႏွံ႕စြာ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ၾကလွ်က္ရွိသည္” ဟု ေဖၚျပပါရွိခဲ့၏။
၁၉၈၃ခုႏွစ္က ရွိခဲ့ေသာ လူဦးေရအခ်ဳိးအစား အေျခအေနျဖစ္သည္။
(၁၄ရာစုႏွစ္တြင္ “ကိုဆိုဗို”၌ ဆာတ္႔ ဦးေရ ၉၆.၆% ရွိၿပီး အယ္ေဘးနီးယားက ၃% ရွိကာ ၁၉၉၁ အေရာက္တြင္ အယ္ေဘးနီးယား ၈၁.၆% ႏွင့္ ဆာ႔တ္ ၉% သာ က်န္သည္အထိ လူဦးေရအခ်ဳိးအစားေၿပာင္းၿပန္ၿဖစ္သြားေသာ အျဖစ္မ်ဳိး ကို သတိမူဖို႕လိုပါမည္။)
2009ခုႏွစ္ စာရင္းအရ
ေမာင္ေတာ - 459,360
ဘူးသီးေတာင္- 304,288
စစ္ေတြ - 288,216
ေက်ာက္ေတာ္- 253,576
ေျမာက္ဦး - 237,778
ရေသ့ေတာင္ - 176,638
ေပါက္ေတာ - 170,818
ရွိသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး၊ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းသည္ လူဦးေရအထူထပ္ဆုံးျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏွင့္ ထိစပ္ေနေသာ ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္တို႕သည္ လူဦးေရအမ်ားဆုံးျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။ ရခိုင္လူဦးေရ၏ တစ္၀က္ေက်ာ္ခန္႕သည္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ရွိေနၾကသည္။
1942 တြင္ အဂၤလိပ္တို႕ျမန္မာ့ေျမေပၚမွဆုတ္ခြာခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယသား အေျမာက္အမ်ားကို ရခိုင္သို႕ေခၚသြင္းလာ ၿပီး၊ ေျမယာမ်ားေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကုလားေျမပိုင္ရွင္အမ်ားအျပားေပၚထြန္းလာခဲ့ျပန္သည္။
(1942)ခုႏွစ္အထိ၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမဳိ႕နယ္တြင္ မြတ္ဆလင္အိမ္ (၁၇)အိမ္/လူဦးေရတစ္ရာေက်ာ္သာရွိၿပီး၊ (2009) ခုႏွစ္တြင္ မြတ္ဆလင္ဦးေရ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ထိရွိလာခဲ့သည္။ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားဦးေရမွာ ငါးေသာင္းတစ္ေထာင္ ေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ႏွင့္ (၆)မိုင္ကြာတြင္ ရွိေသာ မဂၤလာၾကီးေခ်ာင္းဝ နတ္ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ တည္ရွိသည့္ မဂၤလာၾကီးရြာ၊ ၄င္းရြာကို ရခိုင္သားမ်ားက စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ ယင္းရြာမွာ ဘဂၤလီလူမ်ိဳး မ်ားသာ ျဖစ္ျပီး ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားမရွိေတာ့ေပ။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ႏွင့္ ၂-မိုင္ခန္႔ကြာေဝးသည့္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၇၇၄-ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ျပီး ၁၈၄၈-ခုႏွစ္ထိ ျမိဳ႕သူုၾကီးေနထိုင္ခဲ့ေသာ “ျမိဳ႕သူၾကီး”ရြာမွာလည္း ရခုိင္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္မွ် မက်န္ေတာ့ ေပ။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ ၁၂-မိုင္ ရွိ “ဦးရွဥ့္က်ံ” ေက်းရြာကို ၁၈၅၄-ခုႏွစ္က တည္ေထာင္ခဲ့ျပီး ယင္းေက်းရြာတြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားေနထိုင္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုအခါ “ဦးရွဥ့္က်ံ” ေက်းရြာတြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳး တဦးတေယာက္မွ် မက်န္ရွိေတာ့ ေၾကာင္း သိရပါသည္။
(1939)ခုႏွစ္တြင္၊ ေကာ္မရွင္နာမင္းၾကီး “ဂ်ိမ္းအက္စ္တာ၊ ဥကၠဌအျဖစ္ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ဘေဂၤါနယ္မွ မြတ္ဆလင္ မ်ားႏွစ္စဥ္တိုး၀င္လာေနျခင္းေၾကာင့္ ေဒသခံရခိုင္တိုင္းရင္းသားတို႕အတြက္ ေနာင္ကာလတြင္ အႏၱရယ္ႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္/ မလာႏိုင္ကို “စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္” ဖြဲ႕ကာ စုံစမ္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုေကာ္မရွင္က ယခုကဲ့သို႕ စစ္တေကာင္းမြတ္ဆလင္မ်ား ရခိုင္သို႕ အဆက္မျပတ္၀င္လာေနျခင္းကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ေနာင္အနာဂတ္တြင္ လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္းမ်ား ျဖစ္ပြားမည္ ကိုစိုးရိမ္ရေၾကာင္း သက္ေသမ်ားအားလုံးက စစ္တေကာင္းမြတ္ဆလင္မ်ား ၀င္ေရာက္လာေနမႈကို တားဆီးသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳခဲ့ၾကသည္။ 1939ခုႏွစ္က စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္၏ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့မႈ၊ နမိတ္ဖတ္ခဲ့မႈမ်ားအတိုင္း 1942တြင္ ရခိုင္-ကုလား အဓိကရုဏ္းၾကီးျဖစ္ပြားလာခဲ့ေတာ့သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္တရားသူႀကီးအဖြဲ႕ဥကၠဌ၊ ဦးထြန္းျမဦးကလည္း “ရခိုင္ျပည္နယ္ အတြင္း ႏိုင္ငံျခားသား ဘဂၤါလီလူမ်ဳိးမ်ား ခိုး၀င္လႊမ္းမိုးမႈ အႏၱရာယ္မွ တားဆီးကာကြယ္ေရး”ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ တင္ျပခ်က္ စာတမ္း တစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္တင္ျပခဲ့ဖူးသည္။)
1956 တြင္ ရခိုင္လူထု၏ေထာက္ခံမႈကိုမရရွိခဲ့သူ “ဦးႏု”သည္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ဘူးသီးေတာင္နယ္တြင္ မဲဆႏၵနယ္ တစ္နယ္ ပိုသတ္မွတ္ေပးၿပီး၊ မြတ္ဆလင္မ်ားအား “ဖဆပလ”သို႕သိမ္းသြင္းကာ အေရြးခံေစခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာမွ မြတ္ဆလင္အမတ္မ်ားကို အေရြးခံခြင့္ေပးခဲ့ၿပီး မဲအမ်ားအျပား ရရွိရန္အတြက္ စစ္တေကာင္းကုလားမ်ားကို ေခၚသြင္းက မဲေပးခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္ဟု ဆရာဦးျမင့္သိန္း (ညႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ သမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာန)၏ စာတမ္းတစ္ေစာင္တြင္၊ သမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာန၊ ေမာ္ကြန္းဌာနစု၏ ေတြ႕ဆုံ ေမးျမန္းခ်က္ OH/P/3056/2009 ႏွင့္ OH/P/0359/2009 ကိုညႊန္းဆိုကိုးကားခဲ့သည္။
ထိုစာတမ္းတြင္ပင္-
ဦးႏုသည္ “ဖား၀ပ္”ရြာကိုေရာက္ရွိလာေၾကာင္း၊ မြတ္ဆလင္ေတြ ဖဆပလ ကို မဲေပးလွ်င္ မွတ္ပုံတင္ထုတ္ေပးမည္၊ ေနခြင့္ရမည္ဟု ေျပာသြားေၾကာင္း၊ ၄င္း၏အေတြ႕အၾကဳံကို ေျပာျပခဲ့သည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ “ရတည”တြင္ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့သူတစ္ဦးကေျပာၾကားသည္မွာ ဦးႏုသည္ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႕ႏွင့္မတူဘဲ မြတ္ဆလင္မ်ားထံမွ မဲရေရးအတြက္ႏႈတ္မွ အလြယ္တကူ ကတိေပးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ “ရတည”ကိုလည္း ၄င္း၏ပါတီကို ေထာက္ခံပါက၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ကိုေပးမည္ဟု “ရတည”အမတ္မ်ားကို ၄င္း၏အိမ္သို႕ေခၚကာ ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဖဆပလ မဲအႏိုင္ရေရးအတြက္ ထိုအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၊ဦးဧေမာင္(ခ)အဒူလာဒစ္၏ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ ဘဂၤါလီမ်ားကို ေခၚသြင္းလာသည္။ ဘူးသီးေတာင္တြင္ “အဘူခိုင္”ဆိုသူက ဖဆပလ ဥကၠဌ၊ လ၀က တို႕ႏွင့္ေပါင္းကာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီးမွ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံမွ ဘဂၤါလီ မ်ားကို ေခၚသြင္းလာရာ ရြာေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိလာသည္။ ျပင္ပမွ လူေပါင္း မ်ားစြာကို ထိုကဲ့သို႕ ေခၚသြင္းလာျခင္းျဖင့္ ဆပလ အႏိုင္ရေရးေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ဦးႏု၏လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ျဖစ္သည္။ ထိုအမွားသည္ ေနာင္တြင္ ႏိုင္ငံကို မ်ားစြာအထိနာေစေသာ အမွားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ဟုေဖၚျပထားခဲ့သည္။
ဤသို႕ျဖင့္ ကုလားဦးေရအဆမတန္မ်ားလာခဲ့သည္။ ရခိုင္ေဒသခံမ်ား တျဖည္းျဖည္းေနရာေပ်ာက္လာ၊ နယ္က်ဳ႕ံလာရသည္။ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမမွ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ခြာေပးလာရသည္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္း(ေျမာက္ဦး)ၿမိဳ႕နယ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးလွထြန္းျဖဴက စစ္မျဖစ္မီက ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာေဒသတြင္ ရခိုင္ရြာေပါင္း(၂၀၀)မွ (၃၀၀) ၾကားရွိေၾကာင္း၊ ယခုအခါ(၁၀)ရြာေလာက္သာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပခဲ့သည့္ျဖစ္ရပ္သည္ ထိုကာလ ၏ အေျခအေနကို ထင္ဟတ္ျပေနသည္။
ျမန္မာတို႕က ခြဲထြက္ေရးကို ေဇာင္းေပး ေဆြးေႏြးလိုက္သည္ႏွင့္ စစ္တေကာင္းကုလားမ်ားသည္ ေနာင္တြင္ ေရေျမေကာင္းၿပီး စိုက္ပ်ဳိးစားေသာက္ရန္ လယ္ယာေျမမ်ားျပားလွေသာ ရခိုင္ေျမတြင္ ေျခခ်ေနထိုင္ရန္ အခြင့္အေရး မရေတာ့မည္ကိုစိုးရိမ္ကာ အလုံးအရင္းျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာၾကရာ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာ လမ္းမမ်ားသည္ ၀င္လာ ေသာ ကုလားမ်ားႏွင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့သည္ဟုဆိုသည္။
“ဦးေစာ-ဆာကာ”စာခ်ဳပ္ကို အကာအကြယ္ယူကာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သုံးႏွစ္အတြင္း ကုလားအမ်ား အျပား၀င္ေရာက္လာရာ နဂိုရွိရင္းရြာမ်ားထက္ ႏွစ္ဆသုံးဆ ပိုမ်ားျပားလာသည့္အျပင္ အိမ္ေျခနည္းပါးေသာ ရခိုင္ရြာမ်ားတြင္ပင္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ဟု “ဘုံေပါက္သာေက်ာ္”၏ 1989ခုႏွစ္ေရး စာတမ္း တစ္ေစာင္တြင္ ေဖၚျပထားသည္။ လူအင္အားျဖင့္ဖိ၀င္လာေသာ စစ္တေကာင္းသားမ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံရခိုင္တိုင္းရင္းသား တို႕ ေနရာဖယ္ ေပးခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းကိုထင္ဟတ္ျပေနသည္။
1942 တြင္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ေပၚလူဦးေရ (15000)ေက်ာ္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာေပါင္း(144)ရြာထိရွိခဲ့ၿပီး ဘဂၤလီႏွင့္ ရခိုင္အခ်ဳိးသည္(2:1)ရွိခဲ့ကာ ယခုအခါ (90:10) ခန္႕ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးတစ္ဦး၏ 1983ခုႏွစ္ထုတ္ တင္ျပခ်က္စာတမ္းတစ္ေစာင္၏စာပိုဒ္ (၃၈)တြင္
“ယေန႕ကာလတြင္ ဘူးသီးေတာင္၌ မြတ္ဆလင္ဘဂၤါလီ 95ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ေမာင္ေတာတြင္ 97 ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ရေသ့ေတာင္တြင္ 80 ရာခိုင္ႏႈန္းအသီးသီးရွိေနၾကၿပီးျဖစ္လွ်က္၊ ရခိုင္ျပည္ နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြၿမိဳ႕တြင္ပင္ 55 ရာခိုင္ႏႈန္း မက တိုးတက္မ်ားျပားလာသည့္အျပင္ မာန္ေအာင္ကၽြန္းမွလြဲ၍ ရခိုင္ျပည္ နယ္အႏွံ႕အျပားတို႕တြင္ ဘဂၤါလီကုလားမ်ား မလြတ္တန္း ျပန္႕ႏွံ႕စြာ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ၾကလွ်က္ရွိသည္” ဟု ေဖၚျပပါရွိခဲ့၏။
၁၉၈၃ခုႏွစ္က ရွိခဲ့ေသာ လူဦးေရအခ်ဳိးအစား အေျခအေနျဖစ္သည္။
(၁၄ရာစုႏွစ္တြင္ “ကိုဆိုဗို”၌ ဆာတ္႔ ဦးေရ ၉၆.၆% ရွိၿပီး အယ္ေဘးနီးယားက ၃% ရွိကာ ၁၉၉၁ အေရာက္တြင္ အယ္ေဘးနီးယား ၈၁.၆% ႏွင့္ ဆာ႔တ္ ၉% သာ က်န္သည္အထိ လူဦးေရအခ်ဳိးအစားေၿပာင္းၿပန္ၿဖစ္သြားေသာ အျဖစ္မ်ဳိး ကို သတိမူဖို႕လိုပါမည္။)
2009ခုႏွစ္ စာရင္းအရ
ေမာင္ေတာ - 459,360
ဘူးသီးေတာင္- 304,288
စစ္ေတြ - 288,216
ေက်ာက္ေတာ္- 253,576
ေျမာက္ဦး - 237,778
ရေသ့ေတာင္ - 176,638
ေပါက္ေတာ - 170,818
ရွိသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး၊ ရခိုင္ေျမာက္ပိုင္းသည္ လူဦးေရအထူထပ္ဆုံးျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏွင့္ ထိစပ္ေနေသာ ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္တို႕သည္ လူဦးေရအမ်ားဆုံးျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။ ရခိုင္လူဦးေရ၏ တစ္၀က္ေက်ာ္ခန္႕သည္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ရွိေနၾကသည္။
1942 တြင္ အဂၤလိပ္တို႕ျမန္မာ့ေျမေပၚမွဆုတ္ခြာခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယသား အေျမာက္အမ်ားကို ရခိုင္သို႕ေခၚသြင္းလာ ၿပီး၊ ေျမယာမ်ားေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကုလားေျမပိုင္ရွင္အမ်ားအျပားေပၚထြန္းလာခဲ့ျပန္သည္။
(1942)ခုႏွစ္အထိ၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမဳိ႕နယ္တြင္ မြတ္ဆလင္အိမ္ (၁၇)အိမ္/လူဦးေရတစ္ရာေက်ာ္သာရွိၿပီး၊ (2009) ခုႏွစ္တြင္ မြတ္ဆလင္ဦးေရ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ထိရွိလာခဲ့သည္။ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားဦးေရမွာ ငါးေသာင္းတစ္ေထာင္ ေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ႏွင့္ (၆)မိုင္ကြာတြင္ ရွိေသာ မဂၤလာၾကီးေခ်ာင္းဝ နတ္ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ တည္ရွိသည့္ မဂၤလာၾကီးရြာ၊ ၄င္းရြာကို ရခိုင္သားမ်ားက စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါ ယင္းရြာမွာ ဘဂၤလီလူမ်ိဳး မ်ားသာ ျဖစ္ျပီး ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားမရွိေတာ့ေပ။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ႏွင့္ ၂-မိုင္ခန္႔ကြာေဝးသည့္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၇၇၄-ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ျပီး ၁၈၄၈-ခုႏွစ္ထိ ျမိဳ႕သူုၾကီးေနထိုင္ခဲ့ေသာ “ျမိဳ႕သူၾကီး”ရြာမွာလည္း ရခုိင္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္မွ် မက်န္ေတာ့ ေပ။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ ၁၂-မိုင္ ရွိ “ဦးရွဥ့္က်ံ” ေက်းရြာကို ၁၈၅၄-ခုႏွစ္က တည္ေထာင္ခဲ့ျပီး ယင္းေက်းရြာတြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားေနထိုင္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုအခါ “ဦးရွဥ့္က်ံ” ေက်းရြာတြင္ ရခိုင္လူမ်ိဳး တဦးတေယာက္မွ် မက်န္ရွိေတာ့ ေၾကာင္း သိရပါသည္။
(1939)ခုႏွစ္တြင္၊ ေကာ္မရွင္နာမင္းၾကီး “ဂ်ိမ္းအက္စ္တာ၊ ဥကၠဌအျဖစ္ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ဘေဂၤါနယ္မွ မြတ္ဆလင္ မ်ားႏွစ္စဥ္တိုး၀င္လာေနျခင္းေၾကာင့္ ေဒသခံရခိုင္တိုင္းရင္းသားတို႕အတြက္ ေနာင္ကာလတြင္ အႏၱရယ္ႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္/ မလာႏိုင္ကို “စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္” ဖြဲ႕ကာ စုံစမ္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုေကာ္မရွင္က ယခုကဲ့သို႕ စစ္တေကာင္းမြတ္ဆလင္မ်ား ရခိုင္သို႕ အဆက္မျပတ္၀င္လာေနျခင္းကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ေနာင္အနာဂတ္တြင္ လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္းမ်ား ျဖစ္ပြားမည္ ကိုစိုးရိမ္ရေၾကာင္း သက္ေသမ်ားအားလုံးက စစ္တေကာင္းမြတ္ဆလင္မ်ား ၀င္ေရာက္လာေနမႈကို တားဆီးသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳခဲ့ၾကသည္။ 1939ခုႏွစ္က စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္၏ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့မႈ၊ နမိတ္ဖတ္ခဲ့မႈမ်ားအတိုင္း 1942တြင္ ရခိုင္-ကုလား အဓိကရုဏ္းၾကီးျဖစ္ပြားလာခဲ့ေတာ့သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္တရားသူႀကီးအဖြဲ႕ဥကၠဌ၊ ဦးထြန္းျမဦးကလည္း “ရခိုင္ျပည္နယ္ အတြင္း ႏိုင္ငံျခားသား ဘဂၤါလီလူမ်ဳိးမ်ား ခိုး၀င္လႊမ္းမိုးမႈ အႏၱရာယ္မွ တားဆီးကာကြယ္ေရး”ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ တင္ျပခ်က္ စာတမ္း တစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္တင္ျပခဲ့ဖူးသည္။)
1956 တြင္ ရခိုင္လူထု၏ေထာက္ခံမႈကိုမရရွိခဲ့သူ “ဦးႏု”သည္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ဘူးသီးေတာင္နယ္တြင္ မဲဆႏၵနယ္ တစ္နယ္ ပိုသတ္မွတ္ေပးၿပီး၊ မြတ္ဆလင္မ်ားအား “ဖဆပလ”သို႕သိမ္းသြင္းကာ အေရြးခံေစခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာမွ မြတ္ဆလင္အမတ္မ်ားကို အေရြးခံခြင့္ေပးခဲ့ၿပီး မဲအမ်ားအျပား ရရွိရန္အတြက္ စစ္တေကာင္းကုလားမ်ားကို ေခၚသြင္းက မဲေပးခြင့္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္ဟု ဆရာဦးျမင့္သိန္း (ညႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ သမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာန)၏ စာတမ္းတစ္ေစာင္တြင္၊ သမိုင္းသုေတသနဦးစီးဌာန၊ ေမာ္ကြန္းဌာနစု၏ ေတြ႕ဆုံ ေမးျမန္းခ်က္ OH/P/3056/2009 ႏွင့္ OH/P/0359/2009 ကိုညႊန္းဆိုကိုးကားခဲ့သည္။
ထိုစာတမ္းတြင္ပင္-
ဦးႏုသည္ “ဖား၀ပ္”ရြာကိုေရာက္ရွိလာေၾကာင္း၊ မြတ္ဆလင္ေတြ ဖဆပလ ကို မဲေပးလွ်င္ မွတ္ပုံတင္ထုတ္ေပးမည္၊ ေနခြင့္ရမည္ဟု ေျပာသြားေၾကာင္း၊ ၄င္း၏အေတြ႕အၾကဳံကို ေျပာျပခဲ့သည္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ “ရတည”တြင္ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့သူတစ္ဦးကေျပာၾကားသည္မွာ ဦးႏုသည္ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႕ႏွင့္မတူဘဲ မြတ္ဆလင္မ်ားထံမွ မဲရေရးအတြက္ႏႈတ္မွ အလြယ္တကူ ကတိေပးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ “ရတည”ကိုလည္း ၄င္း၏ပါတီကို ေထာက္ခံပါက၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ကိုေပးမည္ဟု “ရတည”အမတ္မ်ားကို ၄င္း၏အိမ္သို႕ေခၚကာ ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဖဆပလ မဲအႏိုင္ရေရးအတြက္ ထိုအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၊ဦးဧေမာင္(ခ)အဒူလာဒစ္၏ ေထာက္ခံမႈျဖင့္ ဘဂၤါလီမ်ားကို ေခၚသြင္းလာသည္။ ဘူးသီးေတာင္တြင္ “အဘူခိုင္”ဆိုသူက ဖဆပလ ဥကၠဌ၊ လ၀က တို႕ႏွင့္ေပါင္းကာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီးမွ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံမွ ဘဂၤါလီ မ်ားကို ေခၚသြင္းလာရာ ရြာေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္ရွိလာသည္။ ျပင္ပမွ လူေပါင္း မ်ားစြာကို ထိုကဲ့သို႕ ေခၚသြင္းလာျခင္းျဖင့္ ဆပလ အႏိုင္ရေရးေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ဦးႏု၏လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ျဖစ္သည္။ ထိုအမွားသည္ ေနာင္တြင္ ႏိုင္ငံကို မ်ားစြာအထိနာေစေသာ အမွားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ဟုေဖၚျပထားခဲ့သည္။
ဤသို႕ျဖင့္ ကုလားဦးေရအဆမတန္မ်ားလာခဲ့သည္။ ရခိုင္ေဒသခံမ်ား တျဖည္းျဖည္းေနရာေပ်ာက္လာ၊ နယ္က်ဳ႕ံလာရသည္။ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမမွ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ခြာေပးလာရသည္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္း(ေျမာက္ဦး)ၿမိဳ႕နယ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးလွထြန္းျဖဴက စစ္မျဖစ္မီက ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာေဒသတြင္ ရခိုင္ရြာေပါင္း(၂၀၀)မွ (၃၀၀) ၾကားရွိေၾကာင္း၊ ယခုအခါ(၁၀)ရြာေလာက္သာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပခဲ့သည့္ျဖစ္ရပ္သည္ ထိုကာလ ၏ အေျခအေနကို ထင္ဟတ္ျပေနသည္။
No comments:
Post a Comment