“မေျပာမျပီး မတီးမျမည္” တဲ့။ ဗမာဆိုရိုးစကားရွိတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ မတီးမွေတာ့ ဘယ္ဗံုက ျမည္လိမ့္မတံုး။ ဘယ္ေမာင္းက ဟည္းလိမ့္မတံုး။ မွန္လိုက္ေလ။ ဒါေပမယ့္ မေျပာမျပီးဆိုတာကေတာ့ မမွန္တမွန္ပဲဗ်။ ေျပာတိုင္း ျပီးတာမွ မဟုတ္တာ။ မျပီးတာ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ မျပီးမွေတာ့ ထပ္ေျပာေပါ့။ ထပ္မျပီးေတာ့လည္း ထပ္ထပ္ ေျပာရံုေပါ့။
သမၼတၾကီး ဦးသိန္းစိန္က စကားသာ မသြက္တာ၊ အေျပာေတာ့ ညက္သဗ်။ သူ႕ခမ်ာလည္း မေျပာမျပီးသမားနဲ႔တူရဲ႕။ ေျပာရွာေဖာ္ေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာတဲ့ၾကားက မျပီးတာေတြရွိေတာ့လည္း ထပ္ထပ္ေျပာေနရရွာပံုေပၚပါတယ္။
မေန႔တစ္ေန႔က မီဒီယာမွာ ဖတ္လိုက္ရတာကေတာ့ အရာရွိၾကီးေတြ အရည္အခ်င္းျပၾကေဟ့တဲ့။ အရည္အခ်င္းမျပည့္လို႔ကေတာ့ က်န္ခဲ့ၾကမွာေနာ္...တဲ့။ မၾကာခင္တုန္းကလည္း ဒီစကားမ်ဳိး ေျပာခဲ့ေသးသဗ်။ ေရွ႕ခရီးမွာ အတူမလိုက္ႏိုင္သူေတြကို ခ်န္ခဲ့ရမွာေနာ္တဲ့။ ေျပာခဲ့တယ္ေလ။
အဲ့ဒီလိုစကားမ်ဳိးေတြၾကားရေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ေဘးထိုင္ဘိုင္ေဌးေနရသူေတြအဖို႔ နားခ်မ္းသာတယ္ဗ်ာ။ လူဘိုင္က်ေပမဲ့ နားေဌးတယ္ေပါ့။ မစားရဝခမန္းဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ။
မၾကာလိုက္ဘူးဗ်။ ဝန္းၾကီးတစ္ပါး ဘယ္ေရာက္သြားတယ္မသိ။ ထုတ္ဆိုလား၊ ထြက္ဆိုလားပဲ။
ဟို ဘယ္သူဆိုလား၊ ျပန္ၾကားဝန္ၾကီးဆိုလားပဲ။ အရွင္လက္လက္ ဘဝေျပာင္းသြား ဆိုလားပဲ။ ဗိုလ္ဝန္ၾကီးကေန ဘိုင္ဝန္ၾကီးျဖစ္သြားသတဲ့။
အခုလည္း တနသၤာရီခရီးမွာ သမၼတ ေျပာျပန္ျပီ။ အရာရွိၾကီးေတြ အရည္အခ်င္းမမီရင္ က်န္ခဲ့မွာတဲ့။ အင္း..... သမၼတစကားဆိုေတာ့ အာဏာစူးသေလာက္ စူးလိမ့္ေပမေပါ့ေလ။ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရမွာေပါ့။
က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားက စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ၾကီးကို အေမြခံ လွိမ့္လည္ေနတဲ့ ဒီေန႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမွာ တကယ္တမ္း အုပ္တတ္ခ်ဳပ္တတ္ လူထုအက်ိဳးေဆာင္တတ္တဲ့သူ အခ်ဳိးအစား ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိး ေျဖႏိုင္ရင္ ေျဖၾကပါဘိ။
ဒီေမးခြန္းက ေမးကိုေမးရလိမ့္မဗ်။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ဒီျမိဳ႕နယ္၊ ခရိုင္၊ တိုင္း၊ ဗဟို အရာရွိၾကီးေတြဆိုတာထဲမွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ က်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာေျပာမယ္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အပြင့္ၾကီးၾကီးေတြကို ဘယ္သူဘယ္ဝါ၊ ဘယ္ကလာ၊ ဘာေတြလုပ္ မေမးနဲ႔။ အကုန္လိုလို က်န္စစ္သားခ်ည္းပဲဗ်။ စစ္တစ္ျဖစ္လဲခ်ည္းပဲဗ်။ တိုင္းသိျပည္သိကိစၥဗ်ာတို႔။
ေထာင္ထဲမွာေတာ့ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးပုဂိၢဳလ္ေတြ အရည္အခ်င္းျပည့္ၾကပါေပတယ္။ ေျခသြက္လက္လွ်ိဳ အမ်ိဳအဆို႕ ေကာင္းၾကပါ ေပတယ္။ အဲ့ကလို လက္မရြံ႕ေတြဟာ ေထာင္နဲ႔တန္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတယ္လို႔ ဆိုရင္ဆိုပါ။ အမ်ားျပည္သူကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲမျခား၊ သနားၾကည္ျဖဴ အုပ္စိုးေတာ္မူဖို႔ တန္၏ ၊ မတန္၏ေတာ့ အမ်ားၾကီး ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကရလိမ့္မယ္ ထင္မိသဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္တို႕ကေတာ့ စာမတတ္ ေပမတတ္ ေကာ္မရွင္ ေစာ္နံသူေတြ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာတတ္မွ မဟုတ္ေပဘူးေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေျပာေတာ့လည္း ေကာ္မရွင္ဆိုတာၾကီးေတြေတာင္ အဲ့သလိုမ်ိဳးေတြ ေျပာႏိုင္တဲ့အေနအထား ရွိမွရွိပါရဲ႕လားလို႔ က်ဳပ္ထင္ေယာင္ဝိုးဝါး ျဖစ္ေနမိသဗ်ာ။ ၾကည့္ေလ။ လက္ပံေတာင္ေၾကးနီစီမံကိန္း သပိတ္အၾကမ္းဖက္ ျဖိဳခြဲမႈၾကီးမွာ ဘယ္သူတာဝန္ရွိသလဲ။ ၾကီးၾကီးၾကီးေတြ တာဝန္ရွိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသၾကီး အစိုးရ ဝန္ၾကီးတစ္ပါးက ေနျပည္ေတာ္က အမိန္႔ေပးလို႔ အၾကမ္းဖက္ျဖိဳရတာပါလို႔ တိုင္းသိျပည္သိေျပာျပီးျပီ။ ဒါျဖင့္ အမိန္႔ေပးသူ ဘယ္သူလဲ။ ကဲ....ေျပာ။
ဒီကိစၥ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေကာ္မရွင္က ေမးေတာ့မယ္။ ဘယ္သူ တာဝန္ရွိသလဲ။ ဘယ္သူအမိန္႔ေပးသလဲ။ ဘယ္သူ ျဖိဳခြဲမႈကို ကြပ္ကဲသလဲ။ မီးေလာင္ဗံုးဆိုလား၊ ေလာင္မီးဗံုးဆိုလား၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုးဆိုလား၊ မီရည္ယိုဗံုးဆိုလား၊ အဲ့ဒီ ေလာင္မီးဟုန္းဟုန္းငရဲဗံုးေတြကို ဘယ္သူေပးသလဲ။
ေမးခြန္းေတြကေတာ့ တသီတန္းၾကီးေပါ့။
ေကာ္မရွင္ကလည္းေမးေတာ့မွာပဲ။
ေကာ္မရွင္မေမးခင္ အစိုးရပိုင္းက ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးက အဲ့ဒီဗံုးကိစၥ တာဝန္ရွိသူကို အေရးယူရမွာပဲလို႔ ဦးခင္ေအာင္ ေျပာလိုက္ျပီဗ်ာ။ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ိဳ႕၊ ေကာင္ေလစြ။ ဒါေပမယ့္ တာဝန္ရွိသူဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ။ ဘယ္အတိုင္းအတာ အေရးယူမွာလဲ။ လက္သည္အစစ္ ေဖာ္ထုတ္မွာလား၊ ေနာင္အခါ ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ရေလေအာင္ ဘယ္လိုေရွာင္ၾကရွားၾကမွာလဲ။ ေကာ္မရွင္ေရာ ေမးစရာေကာ က်န္ဦးမွာလား။ ေမးလာရင္ ေျဖစရာေကာ ရွိဦးမွာလား။
အငွားတရားခံရွာတာမ်ိဳး၊ ေအာက္ေျခဖိေထာင္းတာမ်ိဳး၊ ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲတာမ်ိဳးမဟုတ္ရင္ေတာ့လည္း လက္မခံႏုိင္စရာ ဘာမွမရွိပါဘူး။
ယိုးဒယားမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အမႈကိစၥၾကီး ၾကားၾကရဲ႕ မဟုတ္လား။ ၂၀၁၀ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဆႏၵျပပြဲ အၾကမ္းဖက္ျဖိဳခြဲမႈၾကီးမွာ လူေတြေသေက်ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲ့ဒီကိစၥေတြအတြက္ အစိုးရကဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းအဘီဆစ္ဝိဇၨာဇီဝကို တရားစြဲတယ္။ အခု တရားရံုးေရာက္ေနျပီ။ တရားဆိုင္ေနရျပီ။
ႏုိင္ငံမ်ားစြာမွာ လူထုဆႏၵျပပြဲ ႏွိမ္နင္းမႈေတြကို လူထုအေပၚအၾကမ္းဖက္မႈအျဖစ္နဲ႔ ရႈျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္တရားစြဲၾကတယ္။
လက္ပံေတာင္း သပိတ္အၾကမ္း ဖက္ျဖိဳခြဲမႈကို က်ဳပ္တို႔ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမလဲ။ ဘာဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္လိုေျပာၾကမွာလဲ။
အၾကမ္းဖက္ သပိတ္ျဖိဳခြဲမႈမီးကေတာ့ မျငိမ္းေသးဘူးဗ်ာ။ အၾကမ္းဖက္ျဖိဳခြဲမႈအေရးယူဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကလည္း အသံမတိတ္ေသးဘူးဗ်ာ။ ။
ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္
ဒီလိႈင္း ဂ်ာနယ္။ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၄၉)
No comments:
Post a Comment