သူတို႕ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား(၁၉)
“မင္းက ဘယ္ကလဲ”
“ ဗမာျပည္က”
“မင္းက သူခိုးပဲ”
“က်ေနာ္သူခိုးမဟုတ္ဖူး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား”
“ မင္းဟာ ငါတို႔နိုင္ငံကို ခိုးျပီး၀င္လာတာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့သူခိုးပဲ”
“ ခိုး၀င္လာတာမဟုတ္ဖူး၊ ရာဂ်စ္ဂႏီၵ္ေခၚလို႔လာတာ၊ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနတာပဲ တနွစ္ေလာက္ရိွျပီ”
အင္ဖားေထာင္ဗူး၀က ကုလားထိုင္မွာထိုင္ေနတဲ႔ အသက္၅၀ေက်ာ္ အသားညိဳညိဳ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ေထာင္မႈးၾကီးနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြထိတ္ကက်ေနာ္ တို႔ အဂၤလိပ္လို အခ်ီအခ်ေျပာၾကတာပါ။ေထာင္မႈဴးၾကီးရုပ္က ငယ္ငယ္တံုးက ၾကည့္ဖူးတဲ႔ ဂ်ပန္အက္ရွင္ကားေတြထဲက မင္းသားၾကီး ဆန္နီေခ်းဗားလိုမ်က္ခံုးထူထူ ေမးရိုးကားကား ေယာက်ာၤးပီသတဲ႔ရုပ္ရည္မ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္က ေထာင္မႈးကို နႈတ္လန္ထိုးေနတာေထာင္မႈူးက ခတ္ျပံဳးျပံဳးေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ေရွ႔နားက မဏိပူရရဲက သိတ္ၾကိဳက္ဟန္မတူဘူး။ တခ်က္မာန္ျပီးစကားဆက္မေျပာဖို႔ လွမ္းေဟာက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေထာင္မႈး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင္ထဲ၀င္ရင္“ ေဟ့ဗမာ..ေနေကာင္းလား” ဆိုျပီး နႈတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ညီညီလြင္ Kakching ရဲစခန္းမွာ ၁၀ရက္ေလာက္ ေနခဲ႔ရာက ဒုကၡသည္စခန္းက ျပန္လည္လက္မခံတဲ႔အတြက္(အမွန္ေတာ့ စခန္းကိုထိမ္းခ်ဳပ္တဲ႔ အမွတ္၈ ရိုင္ဖယ္တပ္ရင္းက တပ္ရင္းမႈဴးကလက္မခံတာျဖစ္တယ္)ေနာက္ဆံုး အင္ဖားျမိဳ႕မွာရိွတဲ႔ မဏိပူရ ဗဟို အက်ဥ္းေထာင္(MCJ- Manipur CentralJall) ကို ပို႔လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ေထာင္ထဲမထည့္ခင္ Thoubal ျမိဳ႔နယ္ တရားရံုးမွာ က်ေနာ္တို႕ကိုေခၚလာတဲ႔ရဲေတြကတရားစဲြပါတယ္။ ပုဒ္မ ၁၄(စ) တရားမ၀င္နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈပါ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တရား၀င္ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနတာပဲ တနွစ္ေလာက္ရိွေနပါျပီ။ ေထာင္ဗူး၀မေရာက္ခင္ တၾကိမ္၊ ေထာင္ဗူး၀မွာတၾကိမ္၊သံတံခါးနွစ္ဆင္႔ေက်ာ္ျပီး ေနာက္ဆံုးသံတခါးတခုကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ အက်ဥ္းေထာင္ရံုးခမ္းနဲ႔ေထာင္၀င္စာေတြ႔နိုင္တဲ႔ ရံုးခမ္းထဲမွာေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ နာမည္နဲ႔ အဖနာမည္ျပန္စစ္ေဆးျပန္တယ္။ ခႏၵာကိုယ္လည္းထပ္ျပီးစစ္ေဆးျပန္တယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ အရပ္တိုင္းျပီး ဆံပင္၊ မ်က္လံုး၊ ခႏၵာကိုယ္က အမွတ္အသားေသခ်ာစစ္ပါတယ္။ ဖိနပ္ၾကိဳးနဲ႔ ခါးပတ္ေတြလည္းသိမ္းပါတယ္။ ေထာင္ထဲ ၾကိဳးဆဲြခ် လုပ္ၾကံမႈကိုကာကြယ္တာပါ။ ပိုက္ဆံပါရင္ ပိုက္ဆံအပ္ထားရပါတယ္။ ကိုယ္လိုအပ္ရင္ (တပတ္တခါ)ေထာင္ ကင္တင္းအေရာင္းဆိုင္ကဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ ဘီစကစ္မုန္႔ စတာေတြ ၀ယ္လို႕ရပါတယ္။ ေထာင္၀တၱဳေတြထဲကလိုဂ်ိမ္း ကနဲ က်ီြကနဲ သံတံခါး အဖြင္႔ အပိတ္ သံေတြက ေတာ္ေတာ့ကို နားၾကားျပင္းကပ္စရာပါ။ေနာက္ဆံုးတခါးဖြင့္ေပးအျပီးွ ရဲက က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီလြင္ကို အက်ဥ္းသားအေဆာင္ေတြဘက္ ေခၚသြားပါတယ္။အက်ဥး္ေဆာင္ကကိုက္၁၀၀ေက်ာ္ အက်ယ္အ၀န္းရိွတဲ႔ ပေစာက္ပံု တထပ္ေဆာင္ေတြပါ။ အေဆာင္၂ခုကိုအလယ္မွာ သြပ္ျပားေတြနဲ႔ကာျပီး ၃ပိုင္းပိုင္းထားတယ္။ အေရွ႔ဆံုးအပိုင္းမွာ အေဆာင္တခုပဲရိွတယ္။ အသက္အရြယ္ၾကီးသူေတြမ်ားတယ္။ယာဘက္အျခမ္း အေဆာင္၂မွာေတာ့ တိုက္ခန္း၂ခန္းရိွတယ္။အလယ္မွာ လူသြားလမ္းနဲ႔ ေရအျမဲျပည့္ေနတဲ႔ ေရခ်ိဳးကန္ၾကီးရိွတယ္။ သြပ္ျပားကာထားတဲ႔ ၀ဲဘက္အျခမ္းမွာလည္း ယာဘက္အျခမ္းလိုပဲ ေရခ်ိဳးကန္နဲ႔ တိုက္ခန္း၃ခန္းရိွတယ္။
က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကို အေဆာင္၁အခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ အခန္းက ေပ၂၀× ေပ၃၀ က်ယ္မယ္ခန္႔မွန္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေရွ႔သံတိုင္တံခါး၀ ေရာက္တာနဲ႔ “ ေဟ့ ေမာင္ညိဳ လား..ေမာင္ညိဳမို႔လား” ဆိုျပီး ဗမာလို ေခၚတဲ႔အသံၾကားလိုက္ေတာ့ရုတ္တရက္ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္..ဦးဇင္း ဦးနႏၵာသီရိပါ။ ဦးေအာင္ခ်မ္း ေခၚ ဦးနႏၵာသီရိပါ။ဦးဇင္း ဆိုေပမဲ႔ သကၤန္းေတာ့ မ၀တ္ပါဘူး။ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ ဥပဓိေကာင္းေကာင္းဂတံုး နဲ႔မ်က္မွန္တပ္ထားတယ္။က်ေနာ္တို႔ ၀င္လာတာနဲ႔ အထဲက ကသဲအက်ဥ္းသားေတြ အနားကို ၀ိုင္းလာတယ္။တေယာက္တေပါက္ ဟိုေမးဒီေမး၊ စလိုက္ ေျပာင္လိုက္ ရယ္ေမာလိုက္နဲ႔ တခ်ိဳ႕က တြန္႔လိမ္ေခြေကာက္ျပီးဂုတ္ေပၚ၀ဲေနတဲ႔ က်ေနာ့ ဆံပင္ရွည္ကို ဆဲြလိုက္ ကိုင္လိုက္လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကေတာ့ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ မ်က္လံုးေလးကလယ္။ အမဇံုေတာထဲက လူရိုင္းေတြအၾကား မ်က္ေစ့လည္ျပီး ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး။ဦးဇင္းၾကီးကေတာ့ “ Thay are my party”(သူတို႕ငါ့အဖဲြ႔ေတြ) လို႔ရွင္းျပေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးဇင္း ဦးနႏၵာသီရိ က ဖဆပလေခတ္ က နိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းၾကီး။ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီကပါ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုအျပီး အိႏိၵယဘက္ က ကူညီေနတယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းေတြၾကားျပီးသကၤန္း၀တ္ၾကီးနဲ႔ စြန္႔စားထြက္လာခဲ႔တာပါ။ မိုးေရးေရာက္ေတာ့ မိုးေရးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာသီတင္းသံုးရင္းအေျခအေနကို အကဲခတ္ေလ့လာေနခဲ႔တယ္။ ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔ နိုင္ငံေရးအယူအဆေတြကမတူဖူး။ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ မိုးေရး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္လာတဲ႔ ရွမ္းျပည္ကနီေပါလူမ်ိဳး ဘုန္းၾကီးတပါး( ေနာက္ပိုင္း လူထြက္သြားေတာ့ ေပါေပါၾကီးလို႔ လူသိမ်ားတယ္)လည္းေရာက္လာေတာ့ ဦးဇင္း၂ပါးက နယူးေဒလီထိ ေရာက္သြားတယ္။ ေဒလီမွာ ဦးေမာသီရိ (ေအာ္လ္အင္ဒီးယား ေရဒီယို) ေဒၚသန္းသန္းနု( ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုသမီး) တို႔နဲ႔ေတာင္ေတြ႔ခဲ႔သတဲ႔။ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီး၂ပါး ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥေတြနဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္တယ္။ ေဒလီကလူၾကီးေတြနဲ႔အဆင္မေျပျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးလူ၀တ္လဲသြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ နယူးေဒလီကေန နယ္စပ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။သူတို႔ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ခတ္ရူပ္ရႈပ္္ပဲ။ ဗမာျပည္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာမန္းက ဘုန္းၾကီးလူထြက္ဦးေအာင္ခ်မ္းကို မသကႍာျဖစ္ျပီး ရဲကိုတဖက္လွည့္နဲ႔ဖမ္းခိုင္းတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေအာင္ခ်မ္းကက်ေနာ္တို႔ ရိွေနစဥ္ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ စခန္းကေန (ဆရာမန္းနဲ႔ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႕ အစီအစဥ္နဲ႔) ခ်န္ဒယ္ရဲေတြ လာေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ အင္ဖားေထာင္ကိုေရာက္သြားတာပါ။
ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ပိုင္ဆိုင္တာကမဲညစ္ညစ္ ေစာင္ပါး ၃ထည္၊ ပံုစံခြက္ဒါန္ထမင္းပန္းဂံတခ်ပ္၊ ဟင္းထည့့္တဲ႔ စတီးပုဂံလံုးတခြက္၊ေရခြက္တခြက္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ထြက္ရင္ အတိအက်ျပန္အပ္ရမယ္လို႔ ရဲကမွာထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲ၀င္တဲ႔ေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔မို႕ စပယ္ရွယ္ညစာနဲ႔တိုးပါတယ္။ ငါးဟင္းေၾကာ္ခ်က္၊ ပဲဟင္း၊အသီးအရြက္ေပါင္းေၾကာ္ နဲ႔ အီဒြန္းဗတ္ လို႕ေခၚတဲ႔ကသဲဟင္း တို႔ျဖစ္တယ္။ ပန္းသီးတလံုးလည္း ေပးပါတယ္။ ည၉နာရီဆို အိပ္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းကေပ၂၀×၃၀ ဆိုေပမဲ႔ ေဘးပတ္ပတ္လည္နဲ႔ အလယ္ေနရာေတြအားလံုး လူေတြျပည့္ေနျပီ။ အခန္း ေဒါင့္ေလးမွာေရေလာင္းအိမ္သာရိွတယ္။ အုတ္ခံုေလွခါးနွစ္ထစ္ နဲ႔ အေပၚပိုင္းက်က်ေလးမွာပါ။ အိမ္သာသြားတဲ႔လမ္းနားမွာ လြတ္ေနတယ္။ ညီညီနဲ႔ က်ေနာ့ကို အဲဒီမွာပဲ ကသဲတန္းစီးက ေနရာခ်ေပးတယ္။ အိမ္သာက သန္႔ရွင္းျပီး အနံ႔အသက္မရေပမဲ႔ တပိုတပါးသြားခ်င္သူေတြကေခါင္းရင္းကေန ျဖတ္ျဖတ္ေနတာရယ္၊ အိမ္သာတံခါးအဖြင့္အပိတ္၊ အတက္အဆင္း အသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀မွာ အခ်ဳပ္ထဲ၊ ေထာင္ထဲ ပထမဆံုးအေတြ႔အၾကံဳတခုေတာ့ ျဖတ္သန္းရျပီမို႕ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းလို႔ပဲေတြးလိုက္တာက စိတ္သက္သာရရပါတယ္။
ဦးေအာင္ခ်မ္း ရဲ႔ ေျပာျပခ်က္အရ ဒီေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ တိတိက်က်သိလိုက္ရတယ္။ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြက ၁၉၈၉ အေစာပိုင္းလေတြမွာမဏိပူရကေန မီဇိုရမ္စခန္းကို အသြား ရဲက လမ္းမွာဖမ္းဆီးမိျပီး နယ္ျခားျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႔ပဲတရားစဲြျပီး ေထာင္ကို ပို႔လိုက္တာျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ေအာင္သန္႔မင္း( မႏၱေလးကေန က်ေနာ္တို႔နဲ႔တေလွထဲစီးလာသူ) ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုခိုင္ထြန္း၊ ကိုေနမ်ိဳးေအာင္( က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ကိုေနမ်ိဳးေအာင္ကေထာင္က လြတ္ျပီး ေဒလီေရာက္သြားတယ္) ကိုေဇာ္ျမင္႔ တို႕ျဖစ္တယ္။ မနက္ ၆နာရီထိုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကို ေထာင္တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္။သြပ္ျပားကာထားတဲ႔ တဖက္ကအေဆာင္၂ က ေရကန္ကိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာစခန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ရယ္၊ တျခား ဘိန္းျဖဴေရာင္း၀ယ္မႈ၊ မူးယစ္ေဆးမႈ နဲ႔ ဗမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရွစ္ေလးလံုးအုပ္စုေတြက အခန္းေတြျပန္႕ၾကဲ ေရာက္ေနၾကတာပါ။တခ်ိဳ႔က ေဆာင္ ၃ ခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ကို လႊတ္ေပးရင္ သူတို႔ကတိုက္ခန္းထဲ၀င္ေနရတာ။ သူတို႔ကိုလႊတ္ခ်ိန္က်ေနာ္တို႔၀င္ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္လူေတြေတြ႔ေတာ့ အားအေတာ္ရိွသြားတယ္။ တေနရာမွာ ကိုလက်ၤာ၀င္း နဲ႔ ကိုစိန္၀င္း ကို ျမင္ေတာ့၀မ္းသာအားရ သြားနႈတ္ဆက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ေအးစက္စက္ပဲ။ ကိုလက်ၤာ၀င္းက “ ခင္ဗ်ား
က်ေနာ္တို႕ကို လာစကားမေျပာနဲ႔ဗ်ာ ၊ ဒီမွာ ဗမာအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ မတက္ခ်င္ဘူး”လို႔ မေၾကမနပ္ေျပာပါတယ္။ ကိုစိန္၀င္းကလည္း “ ခင္ဗ်ား သြားဗ်ာ..” လို႔နွင္ထုတ္တယ္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ကိုယ့္အခန္းဘက္ ျပန္လွည့္လာခဲ႔တယ္။ အတူေန ကိုညီညီလြင္နဲ႔ ဦးဇင္းကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူတို႔က ေဖ်ာင့္ဖ်တယ္။ဦးဇင္းက “ သူတို႔ဘက္က ခံစားၾကည့္အံုးေလ၊ စခန္းကလူေတြက ထိုးၾကိတ္ျပီးေထာင္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္နာမွာေပါ့၊ ငါ့ကိုလည္း မန္းျမင့္ဆိုင္ကေျခေတာက္နဲ႔ကန္တာ ကာလိုက္လို႔ အခုထိလက္က ဒါဏ္ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းတို႕က ဓါးဆာခံေတြေပါ့၊သူတို႔ကို ငါရွင္းျပေပးပါ့မယ္၊ ဒီထဲမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခင္ခင္မင္မင္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္”လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီး ေနာက္တလေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုျမင့္စန္းတု႔ိလည္းလြတ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ နိုင္ငံျခားသားအက္ဥပေဒ ၁၄(စ)ဟာ အလြန္ဆံုး၆လပဲ ေထာင္ခ်လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အမႈျပတ္ျပီး ေထာင္ကလြတ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မိုးေရးနယ္စပ္ကိုရဲကားၾကံဳရိွမွ ထြက္ရတာ။ ကားၾကံဳမရိွရင္ လြတ္ရက္ေစ့ေပမဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္ေနရေသးတယ္။ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ကအမႈျပတ္ေပမဲ႔ တလေလာက္ ပိုေနရမယ္လို႔ထင္တယ္။သူတို႔ လြတ္တဲ႔ေန႔မွာေတာ့ ကိုျမင္႔ဆန္း က်ေနာ့္နဲ႔ညီညီကို လာနႈတ္ဆက္တယ္။ က်ေနာ္က “နယ္စပ္ေရာက္ရင္ ဟိုဖက္က ရဲေတြဆီလဲႊမွာမို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ထပ္ျပီး အေရးယူခံရနိုင္တယ္၊မဏိပူရ ရဲေတြကို လဂ္ထိုးျပီး ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ၀င္ဗ်ာ” လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုျမင့္ဆန္းက“ ဒီနံရံၾကီး ဟိုဖက္ေရာက္ရင္ ဘာမွ မစိုးရိမ္ေတာ့ပါဖူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာကိုျမင့္ဆန္းတို႔အုပ္စုကို စစ္အစိုးရ ျပန္ျပီးဖမ္းထားလိုက္တယ္ ဆိုတဲ႔ သတင္းျပန္ၾကားပါတယ္။အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ရွစ္ေလးလံုးအဖဲြ႔ေတြကို အမႈျပတ္ေပမဲ႔ ေထာင္ကေန လႊတ္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရိွေတာ့ဖူးဆိုတာ ေနာက္မွ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ နယူးေဒလီမွာေနထိုင္တဲ႔ ဗဟိုတရားရံုးေရွ႔ေနတေယာက္လည္းျဖစ္၊လူ႔အခြင္႔အေရး ေရွ႔ေနတဦးလည္းျဖစ္တဲ႔ နန္ဒီတာ ဟတ္က္ဆာ (Nandita Haksar ) လို႕ေခၚတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္က အင္ဖားေထာင္ထဲမွာရိွေနတဲ့ နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္မွကို ျမန္မာျပည္ျပန္မပို႔ဖို႔၊ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ေမတၱာရပ္ခံထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ကိုျမင္႔စန္းတို႔ ကို ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြ ထပ္ျပီးေထာင္ခ်တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းၾကားတာနဲ႔ တုန္လႈတ္သြားတဲ႔အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္အင္ဖား ေထာင္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြ ေနာက္ထပ္ အႏၱရာယ္ထပ္မက်ေအာင္ ျမန္မာျပည္ျပန္မပို႔ဖို႔မဏိပူရ ေထာင္ရဲ႔ အၾကီးအကဲကို ေတြ႔ဆံု ေမတၱာရပ္ခံခဲ႔တယ္လို႔ အန္တီ နန္ဒီတာက ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေနာ့ကို ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေထာင္ထဲကက်ေနာ္တို႔ တေတြနဲ႔ အန္တီ နန္ဒီတာ ဆံုခဲ႔ပံုကလည္း စိတ္၀င္စားစရာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ေလးမို႔ ျပန္ျပီးေျပာျပခ်င္တယ္။
ေဆာင္းပါးအမွတ္(၁၀)မွာ ရူပါေကာင္းေကာင္း ကသဲစစ္ဗိုလ္ တေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔စခန္းကမအိ ဆိုတဲ႔ အမ်ိဳသမီးတို႔ရဲ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကို ေရးခဲ႔ဘူးတာမွတ္မိမယ္ထင္တယ္။ ၁၉၈၉မတ္လထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အေပၚ အက်ဥ္းသားေတြလို ဆက္ဆံတာေၾကာင့္႔ ကသဲအရာရိွေတြကို ဆႏၵျပသပိတ္ေမွာက္ရာကေန ေနာက္ဆံုး နယ္စပ္ေတာထဲပို႔ခံရ တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အဲဒီတံုးက စခန္းမွာရိွတဲ႔အမ်ိဳးသမီး(၃) ေယာက္လံုး( မအိ၊ မစန္းပြီး၊ မနီနီသိန္း) တို႕ကို ေတာင္ေပၚ ရြာေလးမွာထားျပီး က်ေနာ္တို႔က ေတာထဲမွာေနၾကပါတယ္။ မအိနဲ႔ တရား၀င္လက္မထပ္ေပမဲ႔ အတူေပါင္းသင္းေနထိုင္တဲ႔ကသဲစစ္ဗိုလ္ ေခ်ာင္ဗား က ဗမာဒုကၡသည္အမ်ိဳးသမီး
ကို္ ခိုးေျပးလို႔ ရာထူးခ်ခံေနရတဲ႔အခ်ိန္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို နယ္စပ္ေမာင္းထုတ္ေတာ့ေခ်ာင္ဗားက ခရီးလြန္ေနတယ္။ သူျပန္လာေတာ့ မအိက မရိွေတာ့ဖူး။ သူလည္းမိုးေရးနယ္စပ္ထိ စံုစမ္းရွာေဖြေသးတယ္။အမွန္ေတာ့ ရြာမွာခိုလံႈေနတဲ႔ မစန္းပြီး၊ မအိနဲ႔ နီနီသိန္း တို႔ကို ကသဲစစ္တပ္က ရိုက္နွက္ဖမ္းဆီးျပီး အင္ဖားေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခ်ာင္ဗားလည္း မအိ ေထာင္က်ေနတယ္ဆိုတဲ႔သတင္းရသြားတယ္။ဒါနဲ႔ ကသဲေရွ႔ေနေတြကို ငွားျပီး မအိကို ေထာင္က ထုတ္ဖို႔က်ိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဆင္မေျပဖူး။သူတို႔နွစ္ေယာက္က မဏိပူရထံုးတမ္းအရ တရား၀င္လက္ထပ္ထားသူေတြမဟုတ္ေတာ့ ထင္သလိုမလြယ္ကူဖူး။မအိက ဒုကၡသည္ ျပီးေတာ့ အစၥလမ္ဘာ၀င္၊ ေခ်ာင္ဗားက ဟိႏၵဴပု႑ားမ်ိဳးေတြဆိုေတာ့ ေခ်ာင္ဗားရဲ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း သေဘာမတူဘူး။ မ်ိဳးႏြယ္တူ ကသဲဆရာ၀န္မေလးနဲ႔ေတာင္ ေစ့စပ္ဖို႔ကမ္းလွမ္းတဲ႔ၾကားကခုလိုျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ မၾကည္ျဖဴဖူး။ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ေခ်ာင္ဗားကလည္း ၾကားလူဘယ္လိုဖ်က္ပေစမအိမွမအိ။ မအိကို သနားၾကင္နာျပီး ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္။ေနာက္ဆံုး မဏိပူရက နာမည္ၾကီး လူငယ္ လူ႔အခြင္႔အေရးေရွ႔ေန တီးရိႈွ၀ါး( ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေနာ္တို႔အမႈပါလိုက္ေပးသူ) နဲ႔ေတြ႔တယ္။ သူကတဆင္႔ အန္တီနန္ဒီတာနဲ႔ ဆံုျပီး ၾကတာပါပဲ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မအိက ကသဲစကားေရာ၊ အဂၤလိပ္စကားေရာမတတ္ဘူး။ သူတို႔ခ်စ္ၾကြမ္း၀င္ခဲ႔တာကိုကလက္ဟန္ေျခဟန္ေတြစတာ။ ေထာင္ထဲေရာက္တာလဲ တလေက်ာ္ပဲရိွေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာသာျပန္လိုအပ္တာနဲ႔အေစာကတည္းက ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ႔ ၈ေလးလံုးေက်ာင္းသား ကိုေနမ်ိဳးေအာင္က အကူအညီေပးတယ္။ အဲဒီမွာအန္တီနန္ဒီတာက ေထာင္ထဲက ဗမာေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ အေၾကာင္းစံုကို သိလိုက္ရတယ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိုမအိက ေထာင္ထဲမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔အမႈကို ျဖတ္နိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္ဆန္တဲ႔ သူတို႔အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေျဖာင္႔ျဖဴးသြားတယ္။(ဒီေဆာင္းပါးေရးဖို႔မအိကို ဆက္သြယ္ေတာ့ သူတို႕ဇနီးေမာင္နွံ သားသမီး သံုးေယာက္နဲ႔ အင္ဖားျမိဳ႔မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္ေနျပီးသူ႔ခင္ပြန္းေခ်ာင္ဗားလည္း မဏိပူရ စစ္တပ္အရာရိွၾကီးျဖစ္ေနျပီတဲ႔)။
အန္တီနန္ဒီတာက ေထာင္ထဲက မစန္းပြီးကို အရင္ဆံုးထုတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုေနမ်ိဳးေအာင္ပါ။ေထာင္ထြက္တေယာက္အဖို႔ နယူးေဒလီလို ေဆြမ်ိဳး အသိအၾကြမ္းမရိွတဲ႔ေနရာမွာ ေရရွည္ ရွင္သန္ရပ္တည္ဖို႔ခက္ခဲပါတယ္။ ဥပေဒရဲ႔အကာအကြယ္၊ လံုျခံဳေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊စား၀တ္ေနေရး ကိုပါ ထည္႔သြင္းစဥ္းစားရတာဆိုေတာ့ ေရွ႔ေနအန္တီၾကီးဟာ အရင္ဆံုး အကူအညီေပးနိုင္သူကိုအရင္ရွာရပါတယ္။ ျမန္မာ့အေရးတက္ၾကြတဲ႔ ေအာ္လ္အင္ဒီးယားေရဒီယို၀န္ထမ္း ဦးေမာသီရိ ဆီကိုေရာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုရဲ႔သမီး ေဒၚသန္းသန္းနုကိုေရာ ဆက္သြယ္ျပီး မစန္းပီီြးနဲ႔ကိုေနမ်ိဳးေအာင္တို႔ ေနထိုင္ေရးကို အကူအညီယူတယ္။ နွစ္ေယာက္စလံုးက တတ္နိုင္သေလာက္အကူအညီေပးပါတယ္။ေနာက္ထပ္လည္း ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ က်န္ေနေသးလို႔ အားလံုးရဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ အန္တီနန္ဒီတာကUNHCR ကိုခ်ည္းကပ္တယ္။ UNကလည္း အိႏိၵယ အစိုးရနဲ႔ နားလည္မႈယူ ရံုးဖြင္႔ထားတာ၊ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြက ဒုကၡသည္ေတြကို အိႏိၵယက နယူးေဒလီမွာလက္မခံဘူး။ အဲဒီတံုးက UNHCR အေစာင့္အေရွာက္ခံဒုကၡသည္ဆိုလို႔အာဖဂန္နစၥတန္နဲ႔ အီရန္ ေတြပဲရိွတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အန္တီနန္ဒီတာရဲ႔ ဥပယ္တမွ်င္နဲ႔ မစန္းပြီးကိုUNHCR က အသိအမွတ္ျပဳေအာင္လုပ္နိုင္ခဲ႔တယ္။ အိႏိၵယမွာ ျမန္မာဒုကၡသည္အျဖစ္ မစန္းပြီးကအရင္ဆံုးအသိအမွတ္ျပဳခံရတယ္။ သူ႔ ဒုကၡသည္ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္က (၀၀၀၁) ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ေထာင္ထဲက က်ေနာ္တို႔အားလံုး အျပင္ကအေျခအေနေတြဘာမွ မသိေတာ့့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ႔ေနသလိုခံစားေနရတယ္။စကားလည္းမတတ္၊ စရိုက္လည္းမတူ တပါးနိုင္ငံအက်ဥ္းေထာင္မွာ အနွိမ္ခံ၊ အရိုက္ခံျပီး စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနတယ္။တေန႔တေန႔ ေထာင္နံရံအျပင္က ေလတိုက္ျပီးယိမ္းႏဲြ႔ေနတဲ႔ ယူကလစ္ပင္ၾကီးကို အားက်ေနတယ္။ေထာင္အျပင္က ဓာတ္တိုင္ၾကီးေတြျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ ေန႔စဥ္ ေခါင္းေပၚကပ်ံသန္းသြားတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ
ၾကီးကိုေငးေမာစိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္။ အုတ္နံရံၾကီးအျပင္ကို အုပ္စုလိုက္ပ်ံတက္သြားတဲ႔ခိုငွက္ေတြျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ စိတ္မြန္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ ရူးသလို ေၾကာင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေထာင္ထဲေနရမွလြတ္လပ္မႈရဲ႔ အရသာကို ပိုခံစားသေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ မသိမျမင္နိုင္တဲ႔ ဘ၀အဆက္ဆက္က၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဆပ္ေနၾကရတံုး..။
ကိုညိဳ ။
၂၄ ေမ ၂၀၁၃။
“မင္းက ဘယ္ကလဲ”
“ ဗမာျပည္က”
“မင္းက သူခိုးပဲ”
“က်ေနာ္သူခိုးမဟုတ္ဖူး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား”
“ မင္းဟာ ငါတို႔နိုင္ငံကို ခိုးျပီး၀င္လာတာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့သူခိုးပဲ”
“ ခိုး၀င္လာတာမဟုတ္ဖူး၊ ရာဂ်စ္ဂႏီၵ္ေခၚလို႔လာတာ၊ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနတာပဲ တနွစ္ေလာက္ရိွျပီ”
အင္ဖားေထာင္ဗူး၀က ကုလားထိုင္မွာထိုင္ေနတဲ႔ အသက္၅၀ေက်ာ္ အသားညိဳညိဳ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ေထာင္မႈးၾကီးနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြထိတ္ကက်ေနာ္ တို႔ အဂၤလိပ္လို အခ်ီအခ်ေျပာၾကတာပါ။ေထာင္မႈဴးၾကီးရုပ္က ငယ္ငယ္တံုးက ၾကည့္ဖူးတဲ႔ ဂ်ပန္အက္ရွင္ကားေတြထဲက မင္းသားၾကီး ဆန္နီေခ်းဗားလိုမ်က္ခံုးထူထူ ေမးရိုးကားကား ေယာက်ာၤးပီသတဲ႔ရုပ္ရည္မ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္က ေထာင္မႈးကို နႈတ္လန္ထိုးေနတာေထာင္မႈူးက ခတ္ျပံဳးျပံဳးေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ေရွ႔နားက မဏိပူရရဲက သိတ္ၾကိဳက္ဟန္မတူဘူး။ တခ်က္မာန္ျပီးစကားဆက္မေျပာဖို႔ လွမ္းေဟာက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေထာင္မႈး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေထာင္ထဲ၀င္ရင္“ ေဟ့ဗမာ..ေနေကာင္းလား” ဆိုျပီး နႈတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ညီညီလြင္ Kakching ရဲစခန္းမွာ ၁၀ရက္ေလာက္ ေနခဲ႔ရာက ဒုကၡသည္စခန္းက ျပန္လည္လက္မခံတဲ႔အတြက္(အမွန္ေတာ့ စခန္းကိုထိမ္းခ်ဳပ္တဲ႔ အမွတ္၈ ရိုင္ဖယ္တပ္ရင္းက တပ္ရင္းမႈဴးကလက္မခံတာျဖစ္တယ္)ေနာက္ဆံုး အင္ဖားျမိဳ႕မွာရိွတဲ႔ မဏိပူရ ဗဟို အက်ဥ္းေထာင္(MCJ- Manipur CentralJall) ကို ပို႔လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ေထာင္ထဲမထည့္ခင္ Thoubal ျမိဳ႔နယ္ တရားရံုးမွာ က်ေနာ္တို႕ကိုေခၚလာတဲ႔ရဲေတြကတရားစဲြပါတယ္။ ပုဒ္မ ၁၄(စ) တရားမ၀င္နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈပါ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တရား၀င္ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနတာပဲ တနွစ္ေလာက္ရိွေနပါျပီ။ ေထာင္ဗူး၀မေရာက္ခင္ တၾကိမ္၊ ေထာင္ဗူး၀မွာတၾကိမ္၊သံတံခါးနွစ္ဆင္႔ေက်ာ္ျပီး ေနာက္ဆံုးသံတခါးတခုကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ အက်ဥ္းေထာင္ရံုးခမ္းနဲ႔ေထာင္၀င္စာေတြ႔နိုင္တဲ႔ ရံုးခမ္းထဲမွာေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ နာမည္နဲ႔ အဖနာမည္ျပန္စစ္ေဆးျပန္တယ္။ ခႏၵာကိုယ္လည္းထပ္ျပီးစစ္ေဆးျပန္တယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ အရပ္တိုင္းျပီး ဆံပင္၊ မ်က္လံုး၊ ခႏၵာကိုယ္က အမွတ္အသားေသခ်ာစစ္ပါတယ္။ ဖိနပ္ၾကိဳးနဲ႔ ခါးပတ္ေတြလည္းသိမ္းပါတယ္။ ေထာင္ထဲ ၾကိဳးဆဲြခ် လုပ္ၾကံမႈကိုကာကြယ္တာပါ။ ပိုက္ဆံပါရင္ ပိုက္ဆံအပ္ထားရပါတယ္။ ကိုယ္လိုအပ္ရင္ (တပတ္တခါ)ေထာင္ ကင္တင္းအေရာင္းဆိုင္ကဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ ဘီစကစ္မုန္႔ စတာေတြ ၀ယ္လို႕ရပါတယ္။ ေထာင္၀တၱဳေတြထဲကလိုဂ်ိမ္း ကနဲ က်ီြကနဲ သံတံခါး အဖြင္႔ အပိတ္ သံေတြက ေတာ္ေတာ့ကို နားၾကားျပင္းကပ္စရာပါ။ေနာက္ဆံုးတခါးဖြင့္ေပးအျပီးွ ရဲက က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီလြင္ကို အက်ဥ္းသားအေဆာင္ေတြဘက္ ေခၚသြားပါတယ္။အက်ဥး္ေဆာင္ကကိုက္၁၀၀ေက်ာ္ အက်ယ္အ၀န္းရိွတဲ႔ ပေစာက္ပံု တထပ္ေဆာင္ေတြပါ။ အေဆာင္၂ခုကိုအလယ္မွာ သြပ္ျပားေတြနဲ႔ကာျပီး ၃ပိုင္းပိုင္းထားတယ္။ အေရွ႔ဆံုးအပိုင္းမွာ အေဆာင္တခုပဲရိွတယ္။ အသက္အရြယ္ၾကီးသူေတြမ်ားတယ္။ယာဘက္အျခမ္း အေဆာင္၂မွာေတာ့ တိုက္ခန္း၂ခန္းရိွတယ္။အလယ္မွာ လူသြားလမ္းနဲ႔ ေရအျမဲျပည့္ေနတဲ႔ ေရခ်ိဳးကန္ၾကီးရိွတယ္။ သြပ္ျပားကာထားတဲ႔ ၀ဲဘက္အျခမ္းမွာလည္း ယာဘက္အျခမ္းလိုပဲ ေရခ်ိဳးကန္နဲ႔ တိုက္ခန္း၃ခန္းရိွတယ္။
က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကို အေဆာင္၁အခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ အခန္းက ေပ၂၀× ေပ၃၀ က်ယ္မယ္ခန္႔မွန္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းေရွ႔သံတိုင္တံခါး၀ ေရာက္တာနဲ႔ “ ေဟ့ ေမာင္ညိဳ လား..ေမာင္ညိဳမို႔လား” ဆိုျပီး ဗမာလို ေခၚတဲ႔အသံၾကားလိုက္ေတာ့ရုတ္တရက္ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္..ဦးဇင္း ဦးနႏၵာသီရိပါ။ ဦးေအာင္ခ်မ္း ေခၚ ဦးနႏၵာသီရိပါ။ဦးဇင္း ဆိုေပမဲ႔ သကၤန္းေတာ့ မ၀တ္ပါဘူး။ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ ဥပဓိေကာင္းေကာင္းဂတံုး နဲ႔မ်က္မွန္တပ္ထားတယ္။က်ေနာ္တို႔ ၀င္လာတာနဲ႔ အထဲက ကသဲအက်ဥ္းသားေတြ အနားကို ၀ိုင္းလာတယ္။တေယာက္တေပါက္ ဟိုေမးဒီေမး၊ စလိုက္ ေျပာင္လိုက္ ရယ္ေမာလိုက္နဲ႔ တခ်ိဳ႕က တြန္႔လိမ္ေခြေကာက္ျပီးဂုတ္ေပၚ၀ဲေနတဲ႔ က်ေနာ့ ဆံပင္ရွည္ကို ဆဲြလိုက္ ကိုင္လိုက္လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကေတာ့ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ မ်က္လံုးေလးကလယ္။ အမဇံုေတာထဲက လူရိုင္းေတြအၾကား မ်က္ေစ့လည္ျပီး ေရာက္သြားသလိုမ်ိဳး။ဦးဇင္းၾကီးကေတာ့ “ Thay are my party”(သူတို႕ငါ့အဖဲြ႔ေတြ) လို႔ရွင္းျပေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးဇင္း ဦးနႏၵာသီရိ က ဖဆပလေခတ္ က နိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းၾကီး။ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီကပါ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုအျပီး အိႏိၵယဘက္ က ကူညီေနတယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းေတြၾကားျပီးသကၤန္း၀တ္ၾကီးနဲ႔ စြန္႔စားထြက္လာခဲ႔တာပါ။ မိုးေရးေရာက္ေတာ့ မိုးေရးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာသီတင္းသံုးရင္းအေျခအေနကို အကဲခတ္ေလ့လာေနခဲ႔တယ္။ ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔ နိုင္ငံေရးအယူအဆေတြကမတူဖူး။ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ မိုးေရး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္လာတဲ႔ ရွမ္းျပည္ကနီေပါလူမ်ိဳး ဘုန္းၾကီးတပါး( ေနာက္ပိုင္း လူထြက္သြားေတာ့ ေပါေပါၾကီးလို႔ လူသိမ်ားတယ္)လည္းေရာက္လာေတာ့ ဦးဇင္း၂ပါးက နယူးေဒလီထိ ေရာက္သြားတယ္။ ေဒလီမွာ ဦးေမာသီရိ (ေအာ္လ္အင္ဒီးယား ေရဒီယို) ေဒၚသန္းသန္းနု( ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုသမီး) တို႔နဲ႔ေတာင္ေတြ႔ခဲ႔သတဲ႔။ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီး၂ပါး ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥေတြနဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္တယ္။ ေဒလီကလူၾကီးေတြနဲ႔အဆင္မေျပျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးလူ၀တ္လဲသြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ နယူးေဒလီကေန နယ္စပ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။သူတို႔ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ခတ္ရူပ္ရႈပ္္ပဲ။ ဗမာျပည္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ဆရာမန္းက ဘုန္းၾကီးလူထြက္ဦးေအာင္ခ်မ္းကို မသကႍာျဖစ္ျပီး ရဲကိုတဖက္လွည့္နဲ႔ဖမ္းခိုင္းတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေအာင္ခ်မ္းကက်ေနာ္တို႔ ရိွေနစဥ္ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ စခန္းကေန (ဆရာမန္းနဲ႔ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႕ အစီအစဥ္နဲ႔) ခ်န္ဒယ္ရဲေတြ လာေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ အင္ဖားေထာင္ကိုေရာက္သြားတာပါ။
ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ပိုင္ဆိုင္တာကမဲညစ္ညစ္ ေစာင္ပါး ၃ထည္၊ ပံုစံခြက္ဒါန္ထမင္းပန္းဂံတခ်ပ္၊ ဟင္းထည့့္တဲ႔ စတီးပုဂံလံုးတခြက္၊ေရခြက္တခြက္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ထြက္ရင္ အတိအက်ျပန္အပ္ရမယ္လို႔ ရဲကမွာထားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲ၀င္တဲ႔ေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔မို႕ စပယ္ရွယ္ညစာနဲ႔တိုးပါတယ္။ ငါးဟင္းေၾကာ္ခ်က္၊ ပဲဟင္း၊အသီးအရြက္ေပါင္းေၾကာ္ နဲ႔ အီဒြန္းဗတ္ လို႕ေခၚတဲ႔ကသဲဟင္း တို႔ျဖစ္တယ္။ ပန္းသီးတလံုးလည္း ေပးပါတယ္။ ည၉နာရီဆို အိပ္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းကေပ၂၀×၃၀ ဆိုေပမဲ႔ ေဘးပတ္ပတ္လည္နဲ႔ အလယ္ေနရာေတြအားလံုး လူေတြျပည့္ေနျပီ။ အခန္း ေဒါင့္ေလးမွာေရေလာင္းအိမ္သာရိွတယ္။ အုတ္ခံုေလွခါးနွစ္ထစ္ နဲ႔ အေပၚပိုင္းက်က်ေလးမွာပါ။ အိမ္သာသြားတဲ႔လမ္းနားမွာ လြတ္ေနတယ္။ ညီညီနဲ႔ က်ေနာ့ကို အဲဒီမွာပဲ ကသဲတန္းစီးက ေနရာခ်ေပးတယ္။ အိမ္သာက သန္႔ရွင္းျပီး အနံ႔အသက္မရေပမဲ႔ တပိုတပါးသြားခ်င္သူေတြကေခါင္းရင္းကေန ျဖတ္ျဖတ္ေနတာရယ္၊ အိမ္သာတံခါးအဖြင့္အပိတ္၊ အတက္အဆင္း အသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀မွာ အခ်ဳပ္ထဲ၊ ေထာင္ထဲ ပထမဆံုးအေတြ႔အၾကံဳတခုေတာ့ ျဖတ္သန္းရျပီမို႕ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းလို႔ပဲေတြးလိုက္တာက စိတ္သက္သာရရပါတယ္။
ဦးေအာင္ခ်မ္း ရဲ႔ ေျပာျပခ်က္အရ ဒီေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ တိတိက်က်သိလိုက္ရတယ္။ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြက ၁၉၈၉ အေစာပိုင္းလေတြမွာမဏိပူရကေန မီဇိုရမ္စခန္းကို အသြား ရဲက လမ္းမွာဖမ္းဆီးမိျပီး နယ္ျခားျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႔ပဲတရားစဲြျပီး ေထာင္ကို ပို႔လိုက္တာျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ေအာင္သန္႔မင္း( မႏၱေလးကေန က်ေနာ္တို႔နဲ႔တေလွထဲစီးလာသူ) ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုခိုင္ထြန္း၊ ကိုေနမ်ိဳးေအာင္( က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ကိုေနမ်ိဳးေအာင္ကေထာင္က လြတ္ျပီး ေဒလီေရာက္သြားတယ္) ကိုေဇာ္ျမင္႔ တို႕ျဖစ္တယ္။ မနက္ ၆နာရီထိုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကို ေထာင္တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္။သြပ္ျပားကာထားတဲ႔ တဖက္ကအေဆာင္၂ က ေရကန္ကိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာစခန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ရယ္၊ တျခား ဘိန္းျဖဴေရာင္း၀ယ္မႈ၊ မူးယစ္ေဆးမႈ နဲ႔ ဗမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရွစ္ေလးလံုးအုပ္စုေတြက အခန္းေတြျပန္႕ၾကဲ ေရာက္ေနၾကတာပါ။တခ်ိဳ႔က ေဆာင္ ၃ ခန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ကို လႊတ္ေပးရင္ သူတို႔ကတိုက္ခန္းထဲ၀င္ေနရတာ။ သူတို႔ကိုလႊတ္ခ်ိန္က်ေနာ္တို႔၀င္ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္လူေတြေတြ႔ေတာ့ အားအေတာ္ရိွသြားတယ္။ တေနရာမွာ ကိုလက်ၤာ၀င္း နဲ႔ ကိုစိန္၀င္း ကို ျမင္ေတာ့၀မ္းသာအားရ သြားနႈတ္ဆက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ေအးစက္စက္ပဲ။ ကိုလက်ၤာ၀င္းက “ ခင္ဗ်ား
က်ေနာ္တို႕ကို လာစကားမေျပာနဲ႔ဗ်ာ ၊ ဒီမွာ ဗမာအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ မတက္ခ်င္ဘူး”လို႔ မေၾကမနပ္ေျပာပါတယ္။ ကိုစိန္၀င္းကလည္း “ ခင္ဗ်ား သြားဗ်ာ..” လို႔နွင္ထုတ္တယ္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ကိုယ့္အခန္းဘက္ ျပန္လွည့္လာခဲ႔တယ္။ အတူေန ကိုညီညီလြင္နဲ႔ ဦးဇင္းကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူတို႔က ေဖ်ာင့္ဖ်တယ္။ဦးဇင္းက “ သူတို႔ဘက္က ခံစားၾကည့္အံုးေလ၊ စခန္းကလူေတြက ထိုးၾကိတ္ျပီးေထာင္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္နာမွာေပါ့၊ ငါ့ကိုလည္း မန္းျမင့္ဆိုင္ကေျခေတာက္နဲ႔ကန္တာ ကာလိုက္လို႔ အခုထိလက္က ဒါဏ္ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းတို႕က ဓါးဆာခံေတြေပါ့၊သူတို႔ကို ငါရွင္းျပေပးပါ့မယ္၊ ဒီထဲမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခင္ခင္မင္မင္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္”လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီး ေနာက္တလေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုျမင့္စန္းတု႔ိလည္းလြတ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ နိုင္ငံျခားသားအက္ဥပေဒ ၁၄(စ)ဟာ အလြန္ဆံုး၆လပဲ ေထာင္ခ်လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အမႈျပတ္ျပီး ေထာင္ကလြတ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ မိုးေရးနယ္စပ္ကိုရဲကားၾကံဳရိွမွ ထြက္ရတာ။ ကားၾကံဳမရိွရင္ လြတ္ရက္ေစ့ေပမဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္ေနရေသးတယ္။ကိုျမင့္ဆန္းတို႔ကအမႈျပတ္ေပမဲ႔ တလေလာက္ ပိုေနရမယ္လို႔ထင္တယ္။သူတို႔ လြတ္တဲ႔ေန႔မွာေတာ့ ကိုျမင္႔ဆန္း က်ေနာ့္နဲ႔ညီညီကို လာနႈတ္ဆက္တယ္။ က်ေနာ္က “နယ္စပ္ေရာက္ရင္ ဟိုဖက္က ရဲေတြဆီလဲႊမွာမို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ထပ္ျပီး အေရးယူခံရနိုင္တယ္၊မဏိပူရ ရဲေတြကို လဂ္ထိုးျပီး ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ၀င္ဗ်ာ” လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုျမင့္ဆန္းက“ ဒီနံရံၾကီး ဟိုဖက္ေရာက္ရင္ ဘာမွ မစိုးရိမ္ေတာ့ပါဖူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာကိုျမင့္ဆန္းတို႔အုပ္စုကို စစ္အစိုးရ ျပန္ျပီးဖမ္းထားလိုက္တယ္ ဆိုတဲ႔ သတင္းျပန္ၾကားပါတယ္။အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ရွစ္ေလးလံုးအဖဲြ႔ေတြကို အမႈျပတ္ေပမဲ႔ ေထာင္ကေန လႊတ္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရိွေတာ့ဖူးဆိုတာ ေနာက္မွ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ နယူးေဒလီမွာေနထိုင္တဲ႔ ဗဟိုတရားရံုးေရွ႔ေနတေယာက္လည္းျဖစ္၊လူ႔အခြင္႔အေရး ေရွ႔ေနတဦးလည္းျဖစ္တဲ႔ နန္ဒီတာ ဟတ္က္ဆာ (Nandita Haksar ) လို႕ေခၚတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္က အင္ဖားေထာင္ထဲမွာရိွေနတဲ့ နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္မွကို ျမန္မာျပည္ျပန္မပို႔ဖို႔၊ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ေမတၱာရပ္ခံထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ကိုျမင္႔စန္းတို႔ ကို ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြ ထပ္ျပီးေထာင္ခ်တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းၾကားတာနဲ႔ တုန္လႈတ္သြားတဲ႔အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္အင္ဖား ေထာင္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြ ေနာက္ထပ္ အႏၱရာယ္ထပ္မက်ေအာင္ ျမန္မာျပည္ျပန္မပို႔ဖို႔မဏိပူရ ေထာင္ရဲ႔ အၾကီးအကဲကို ေတြ႔ဆံု ေမတၱာရပ္ခံခဲ႔တယ္လို႔ အန္တီ နန္ဒီတာက ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေနာ့ကို ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေထာင္ထဲကက်ေနာ္တို႔ တေတြနဲ႔ အန္တီ နန္ဒီတာ ဆံုခဲ႔ပံုကလည္း စိတ္၀င္စားစရာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ေလးမို႔ ျပန္ျပီးေျပာျပခ်င္တယ္။
ေဆာင္းပါးအမွတ္(၁၀)မွာ ရူပါေကာင္းေကာင္း ကသဲစစ္ဗိုလ္ တေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔စခန္းကမအိ ဆိုတဲ႔ အမ်ိဳသမီးတို႔ရဲ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးကို ေရးခဲ႔ဘူးတာမွတ္မိမယ္ထင္တယ္။ ၁၉၈၉မတ္လထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အေပၚ အက်ဥ္းသားေတြလို ဆက္ဆံတာေၾကာင့္႔ ကသဲအရာရိွေတြကို ဆႏၵျပသပိတ္ေမွာက္ရာကေန ေနာက္ဆံုး နယ္စပ္ေတာထဲပို႔ခံရ တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အဲဒီတံုးက စခန္းမွာရိွတဲ႔အမ်ိဳးသမီး(၃) ေယာက္လံုး( မအိ၊ မစန္းပြီး၊ မနီနီသိန္း) တို႕ကို ေတာင္ေပၚ ရြာေလးမွာထားျပီး က်ေနာ္တို႔က ေတာထဲမွာေနၾကပါတယ္။ မအိနဲ႔ တရား၀င္လက္မထပ္ေပမဲ႔ အတူေပါင္းသင္းေနထိုင္တဲ႔ကသဲစစ္ဗိုလ္ ေခ်ာင္ဗား က ဗမာဒုကၡသည္အမ်ိဳးသမီး
ကို္ ခိုးေျပးလို႔ ရာထူးခ်ခံေနရတဲ႔အခ်ိန္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို နယ္စပ္ေမာင္းထုတ္ေတာ့ေခ်ာင္ဗားက ခရီးလြန္ေနတယ္။ သူျပန္လာေတာ့ မအိက မရိွေတာ့ဖူး။ သူလည္းမိုးေရးနယ္စပ္ထိ စံုစမ္းရွာေဖြေသးတယ္။အမွန္ေတာ့ ရြာမွာခိုလံႈေနတဲ႔ မစန္းပြီး၊ မအိနဲ႔ နီနီသိန္း တို႔ကို ကသဲစစ္တပ္က ရိုက္နွက္ဖမ္းဆီးျပီး အင္ဖားေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခ်ာင္ဗားလည္း မအိ ေထာင္က်ေနတယ္ဆိုတဲ႔သတင္းရသြားတယ္။ဒါနဲ႔ ကသဲေရွ႔ေနေတြကို ငွားျပီး မအိကို ေထာင္က ထုတ္ဖို႔က်ိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဆင္မေျပဖူး။သူတို႔နွစ္ေယာက္က မဏိပူရထံုးတမ္းအရ တရား၀င္လက္ထပ္ထားသူေတြမဟုတ္ေတာ့ ထင္သလိုမလြယ္ကူဖူး။မအိက ဒုကၡသည္ ျပီးေတာ့ အစၥလမ္ဘာ၀င္၊ ေခ်ာင္ဗားက ဟိႏၵဴပု႑ားမ်ိဳးေတြဆိုေတာ့ ေခ်ာင္ဗားရဲ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း သေဘာမတူဘူး။ မ်ိဳးႏြယ္တူ ကသဲဆရာ၀န္မေလးနဲ႔ေတာင္ ေစ့စပ္ဖို႔ကမ္းလွမ္းတဲ႔ၾကားကခုလိုျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ မၾကည္ျဖဴဖူး။ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ေခ်ာင္ဗားကလည္း ၾကားလူဘယ္လိုဖ်က္ပေစမအိမွမအိ။ မအိကို သနားၾကင္နာျပီး ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္။ေနာက္ဆံုး မဏိပူရက နာမည္ၾကီး လူငယ္ လူ႔အခြင္႔အေရးေရွ႔ေန တီးရိႈွ၀ါး( ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေနာ္တို႔အမႈပါလိုက္ေပးသူ) နဲ႔ေတြ႔တယ္။ သူကတဆင္႔ အန္တီနန္ဒီတာနဲ႔ ဆံုျပီး ၾကတာပါပဲ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မအိက ကသဲစကားေရာ၊ အဂၤလိပ္စကားေရာမတတ္ဘူး။ သူတို႔ခ်စ္ၾကြမ္း၀င္ခဲ႔တာကိုကလက္ဟန္ေျခဟန္ေတြစတာ။ ေထာင္ထဲေရာက္တာလဲ တလေက်ာ္ပဲရိွေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာသာျပန္လိုအပ္တာနဲ႔အေစာကတည္းက ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ႔ ၈ေလးလံုးေက်ာင္းသား ကိုေနမ်ိဳးေအာင္က အကူအညီေပးတယ္။ အဲဒီမွာအန္တီနန္ဒီတာက ေထာင္ထဲက ဗမာေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ အေၾကာင္းစံုကို သိလိုက္ရတယ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိုမအိက ေထာင္ထဲမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔အမႈကို ျဖတ္နိုင္ျပီး ရုပ္ရွင္ဆန္တဲ႔ သူတို႔အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေျဖာင္႔ျဖဴးသြားတယ္။(ဒီေဆာင္းပါးေရးဖို႔မအိကို ဆက္သြယ္ေတာ့ သူတို႕ဇနီးေမာင္နွံ သားသမီး သံုးေယာက္နဲ႔ အင္ဖားျမိဳ႔မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနထိုင္ေနျပီးသူ႔ခင္ပြန္းေခ်ာင္ဗားလည္း မဏိပူရ စစ္တပ္အရာရိွၾကီးျဖစ္ေနျပီတဲ႔)။
အန္တီနန္ဒီတာက ေထာင္ထဲက မစန္းပြီးကို အရင္ဆံုးထုတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုေနမ်ိဳးေအာင္ပါ။ေထာင္ထြက္တေယာက္အဖို႔ နယူးေဒလီလို ေဆြမ်ိဳး အသိအၾကြမ္းမရိွတဲ႔ေနရာမွာ ေရရွည္ ရွင္သန္ရပ္တည္ဖို႔ခက္ခဲပါတယ္။ ဥပေဒရဲ႔အကာအကြယ္၊ လံုျခံဳေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊စား၀တ္ေနေရး ကိုပါ ထည္႔သြင္းစဥ္းစားရတာဆိုေတာ့ ေရွ႔ေနအန္တီၾကီးဟာ အရင္ဆံုး အကူအညီေပးနိုင္သူကိုအရင္ရွာရပါတယ္။ ျမန္မာ့အေရးတက္ၾကြတဲ႔ ေအာ္လ္အင္ဒီးယားေရဒီယို၀န္ထမ္း ဦးေမာသီရိ ဆီကိုေရာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးနုရဲ႔သမီး ေဒၚသန္းသန္းနုကိုေရာ ဆက္သြယ္ျပီး မစန္းပီီြးနဲ႔ကိုေနမ်ိဳးေအာင္တို႔ ေနထိုင္ေရးကို အကူအညီယူတယ္။ နွစ္ေယာက္စလံုးက တတ္နိုင္သေလာက္အကူအညီေပးပါတယ္။ေနာက္ထပ္လည္း ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ က်န္ေနေသးလို႔ အားလံုးရဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ အန္တီနန္ဒီတာကUNHCR ကိုခ်ည္းကပ္တယ္။ UNကလည္း အိႏိၵယ အစိုးရနဲ႔ နားလည္မႈယူ ရံုးဖြင္႔ထားတာ၊ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြက ဒုကၡသည္ေတြကို အိႏိၵယက နယူးေဒလီမွာလက္မခံဘူး။ အဲဒီတံုးက UNHCR အေစာင့္အေရွာက္ခံဒုကၡသည္ဆိုလို႔အာဖဂန္နစၥတန္နဲ႔ အီရန္ ေတြပဲရိွတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အန္တီနန္ဒီတာရဲ႔ ဥပယ္တမွ်င္နဲ႔ မစန္းပြီးကိုUNHCR က အသိအမွတ္ျပဳေအာင္လုပ္နိုင္ခဲ႔တယ္။ အိႏိၵယမွာ ျမန္မာဒုကၡသည္အျဖစ္ မစန္းပြီးကအရင္ဆံုးအသိအမွတ္ျပဳခံရတယ္။ သူ႔ ဒုကၡသည္ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္က (၀၀၀၁) ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ေထာင္ထဲက က်ေနာ္တို႔အားလံုး အျပင္ကအေျခအေနေတြဘာမွ မသိေတာ့့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ႔ေနသလိုခံစားေနရတယ္။စကားလည္းမတတ္၊ စရိုက္လည္းမတူ တပါးနိုင္ငံအက်ဥ္းေထာင္မွာ အနွိမ္ခံ၊ အရိုက္ခံျပီး စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနတယ္။တေန႔တေန႔ ေထာင္နံရံအျပင္က ေလတိုက္ျပီးယိမ္းႏဲြ႔ေနတဲ႔ ယူကလစ္ပင္ၾကီးကို အားက်ေနတယ္။ေထာင္အျပင္က ဓာတ္တိုင္ၾကီးေတြျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ ေန႔စဥ္ ေခါင္းေပၚကပ်ံသန္းသြားတဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ
ၾကီးကိုေငးေမာစိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္။ အုတ္နံရံၾကီးအျပင္ကို အုပ္စုလိုက္ပ်ံတက္သြားတဲ႔ခိုငွက္ေတြျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ စိတ္မြန္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ ရူးသလို ေၾကာင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေထာင္ထဲေနရမွလြတ္လပ္မႈရဲ႔ အရသာကို ပိုခံစားသေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ မသိမျမင္နိုင္တဲ႔ ဘ၀အဆက္ဆက္က၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဆပ္ေနၾကရတံုး..။
ကိုညိဳ ။
၂၄ ေမ ၂၀၁၃။
No comments:
Post a Comment