Saturday, December 31, 2011
ေက်ာက္ဖ႐ံုသီးနဲ႔ အတူတုိက္
ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ညီမငယ္၊ အေမႏွင့္အေဖ့ကုိ ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ့ရာ အိမ္ကုိ က်ေနာ္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။ တဖက္သတ္ ႀကိတ္ခ်စ္ေနေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္ တကၠသီလာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကုိလည္း က်ေနာ္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီ။
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၈၈၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၅၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ျမန္မာျပည္တ၀န္း လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လူထုႀကီး ေတာင္းဆုိ အုံႂကြခဲ့ေသာ ဒီမုိကေရစီ လမ္းမမ်ားေပၚ စစ္တပ္က ေသြးေခ်ာင္းစီး သတ္ျဖတ္အၿပီး ထုိင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္သုိ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။
ေတာေတာင္ေခ်ာင္းေျမာင္း မ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နယ္စပ္ေဒသသုိ႔ ေရာက္လာသူမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ က်ေနာ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ လက္နက္ကုိင္ စစ္တပ္ကုိ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးအတြက္ အသက္ေပးကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ တပ္မေတာ္တရပ္ႏွင့္ အစားထုိးမည္။ စစ္တပ္သည္သာ အမိအဖဟု သံႏၷိဌာန္ျပဳထားသည့္ စစ္တပ္ကုိ ျပည္သူသည္သာ အမိအဖဟု ခံယူထားသည့္ စစ္တပ္ႏွင့္ အစားထုိးမည္ဟူ၍ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၾကသည္။
၂၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အိပ္မက္ကား အေကာင္အထည္ မေပၚခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္ကုိမူ တခုတ္တရ တကယ္မက္ခဲ့ၾကသည္။
ဖလံေတာင္ေဝွးတုိ႔ ေပါက္ေရာက္ရာ၊ သင္တုိင္းျဖဴမေလးမ်ား ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ကရင့္လက္နက္ကုိင္နယ္ေျမတြင္ အိပ္မက္ကုိ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေခၚ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္ တပ္ဦး ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။
မွတ္မိေသးသည္။ က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ တပ္ရင္း ၁၀၂ အေျခစုိက္သည္က မြန္တုိ႔ ဌာေန ရာမညျပည္၏ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ဘုရားသုံးဆူေတာင္ၾကား ဂ်ပန္ေရတြင္း အမည္ရ ရြာကေလးအနီး။ တပ္ထဲတြင္ ရန္ကုန္သား တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပားပါသည္။
တပ္ခြဲအလုိက္ ဘားတုိက္တတုိက္စီ ခြဲ၍ ေဆာက္ရာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ခြဲ လူအေယာက္ ၃၀ စာ ဘားတုိက္တခုကုိ ေဆာက္ရသည္။ ထုိအေဆာက္အအံုအတြက္ နာမည္ေက်ာ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာစြမ္းျဖင့္ ပုံစံထုတ္၊ ေျမရွင္း၊ ပႏၷက္ခ် အရာရာစနစ္တက်။ သက္ကယ္ ဘယ္ႏွပ်စ္၊ ၀ါးလုံးေရ မည္မွ် စသည္ျဖင့္။
ေဆာက္ၿပီး သိပ္ၾကာၾကာ မေနလုိက္ၾကရ။ ဘားတုိက္ တဲႀကီး ၿပိဳေစာင္းက်သြားသည္။ တဲေဆာက္ကၽြမ္းသည့္ တျခားတပ္ခြဲမွ ရဲေဘာ္မ်ားက ျပန္ကူၾက၍ ေနရာ ထုိင္ခင္း အဆင္ေျပသြားသည္။ ေနာက္ပုိင္း “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အာရ္အုိင္တီ ေက်ာင္းသားေတြ” ဟု အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ ေျပာလ်င္ ၿပံဳးၾကရသည္။
တကယ္တမ္းလည္း မိဘအိမ္တြင္ ခူးခပ္ၿပီးေသာ ထမင္းပြဲကုိ အခန္႔သား လက္ေဆးစားရသည့္ ဘ၀မွ ခ်က္ျခင္းျဗဳန္းစားႀကီး ကုိယ္ထူကုိယ္ထ လုပ္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာတြင္ မပါသည္မ်ားကုိ လက္ေတြ႕သင္ၾကားၾကရသည္။ က်ေနာ္ဆုိလ်င္ ၾကက္ဥတလုံး မည္သုိ႔ ေၾကာ္ရမည္၊ မီး ဘယ္သို႔ ေမႊးရမည္ကုိပင္ မသိ။
အစားအေသာက္တြင္ ကႀကီး မွ စၾကရသည္။ တပ္ရင္းရွိလူအကုန္ ၁၀၀ ေက်ာ္အတြက္ အလွဴမွာ ခ်က္သလုိ မုိးၿပဲဒယ္ ၂ လုံးႏွင့္ ထမင္းတည္ရသည္။ မီးမညီ၍ တခ်ဳိ႕ေနရာက တူး၊ တခ်ဳိ႕အပိုင္းက ေပ်ာ့၊ တခ်ဳိ႕က မနပ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔က ေပ်ာ့တူးမနပ္ ထမင္းဟု သမုတ္ၾကသည္။ ယင္း ေပ်ာ့တူးမနပ္ထမင္းႏွင့္အတူ ဗီတာမင္အတြက္ စိတ္ခ်ရသည့္ ကုလားပဲကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဟင္းခ်က္စားၾကသည္။ တျခား လွ်ာလည္စရာဆုိ၍ ငပိႏွင့္ ငရုတ္သီးသာ ရွိသည္။
၀င္ေငြဆုိ၍လည္း ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ အလွဴေငြမွတပါး အျခားမရွိ။ တဘက္တလမ္းမွ ၀င္ေငြရွာေဖြေရး (income generating) အတြက္ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အႀကံထုတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္အမွတ္မမွားလွ်င္ ကုိေက်ာ္ႀကီး (ရန္ကုန္ ျပန္၀င္ သြားၿပီးေနာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အဆုံးစီရင္သြားသူ) ႏွင့္ ကုိဘေစာထြန္း (ယခု ဂ်ာမနီတြင္ ဂစ္တာတီးေနသူ) တုိ႔ျဖစ္မည္။ တေယာက္က ဘုရားသုံးဆူေစ်းတြင္ ေရာင္းေသာ ေက်ာက္ဖရုံယုိထုပ္မ်ားကုိ ျမင္ၿပီး ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ကာ ေက်ာက္ဖရုံသီး စုိက္ေရာင္းမည္ အဆုိျပဳ၍ တပ္ရင္းတြင္ စုိက္ခင္းေဖာ္ေတာ့သည္။
တြက္ေရးက စက္သူေဌး။ ရာေထာင္ခ်ီထြက္လာေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးမ်ားကုိ မည္သူမွ် ၀ယ္မည့္သူမရွိ။ တပ္ရင္းရိကၡာသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေန႔စဥ္ စားၿမိန္ဖြယ္စာရင္းတြင္ အဖုံဖုံေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးဟင္းပါ တုိးလာခဲ့ၿပီ။ မနက္ကုလားပဲဆုိ၊ ညေန ေက်ာက္ဖရုံသီး။ မနက္ ေက်ာက္ဖရုံသီးဆုိ၊ ညေန ကုလားပဲ။ ၾကာေတာ့ လူေတြက ညစ္လာၾကသည္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။ ေတာ္လွန္ေရးပဲဆုိၿပီး ေတာင့္မထားႏုိင္ၾကေတာ့။
မည္သူက မည္သုိ႔ အစျပဳခဲ့သည္ကုိ မသိ။ မွတ္မိသည္က မနက္အလံတင္ အေလးျပဳအၿပီး အေျခခံစစ္ေရးျပေလ့က်င့္ရာတြင္ တေနရာကေန အသံထြက္လာသည္။ "ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ" ေအာ္ေနရာက "ေက်ာက္ပဲ၊ ေက်ာက္ပဲ" ဟူလတၱံ႕။ ေလ့က်င့္ေရးဆင္း အေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံး လုိက္ေအာ္ၾကေတာ့သည္။
"ေက်ာက္ပဲ ေက်ာက္ပဲ၊ ေက်ာက္ပဲ ေက်ာက္ပဲ"
အက်ဳိးရလဒ္ကား စခန္းေကာ္မတီဥကၠဌ (ယခု အေမရိကားရွိ) ကိုသီရိညႊန္႔ နားေပါက္သြားၿပီး ေနာက္ပုိင္း ခ်က္ျပဳတ္စရာ စာရင္းထဲ တခါတရံၾကက္ရုိး၊ တခါတရံ ၾကက္ဒူးေခါင္းမ်ား တုိးပြားလာခဲ့သည္။ ေက်ာက္ဖရုံသီးမ်ားကား ဘုရားသုံးဆူနယ္ေျမ စစ္တပ္ လက္ထဲ က်သြားသည္အထိ တပ္ရင္းရိကၡာဂုိေဒါင္တြင္ အေျမာက္အျမား က်န္ရစ္ခဲ့ေသးသည္။
ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား လက္နက္မစုံေသာ္လည္း ရန္သူ စစ္တပ္ႏွင့္ နင္လားငါလား တုိက္ခဲ့ေသာ တုိက္ပြဲ အေရအတြက္ထက္ ငွက္ဖ်ား၊ တုပ္ေကြး၊ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ၊ ေခ်ာင္းဆုိး၊ ရင္က်ပ္စသည့္ အပူပုိင္း ေတာတြင္း ျဖစ္ပြားတတ္ေသာ ေရာဂါမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ရသည့္ အႀကိမ္က အပုံႀကီးမ်ားခဲ့ပါသည္။ ကြီနင္၊ တက္ထရာ၊ ပါရာစီတေမာ၊ ဘီစစ္ ဟူသည္ လူတုိင္း၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ အလြတ္ရေနသည့္ ေဆးေရာင္စုံတြဲမ်ား၏ အမည္နာမမ်ားျဖစ္သည္။
ဤ ေနရာတြင္ ေဆးမႉး၊ ေဆးေက်ာင္းသား ဆရာ၀န္ ေလာင္းမ်ားမွာ မ်က္ႏွာ အပြင့္ဆုံးပင္။ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား အားကုိး အားထား ျပဳရုံမက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လူအမ်ား ကလည္း ဆရာ ဆရာႏွင့္။ တခါတရံ ခ်က္ျပဳတ္ ထားေသာ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာ ဟင္းေကာင္း မ်ားႏွင့္လည္း လာေရာက္ ဂါရ၀ျပဳ ၾကသည္။
“စိတ္ဓာတ္ ကေလး ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းတယ္၊ ေက်းလက္က ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္းရယ္” ဟု ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ သားႀကီး ကြယ္လြန္သူ ေတးျပဳစာဆုိ ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းကုိ ငွက္ဖ်ားသံႏွင့္ ဆုိခဲ့သည့္ ေန႔ရက္ မ်ားအား အမွတ္ရေန မိေသးေတာ့။
၂၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေသာ္ျငား ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း အမွတ္ရစရာမ်ားကား မေန႔တေန႔ကလုိပင္။ ေသေသာသူ ၾကာေပမယ့္လည္း မေမ႔ႏုိင္။ ေပ်ာက္ေသာသူမ်ားကုိလည္း စာရင္း အင္းႏွင့္ စနစ္တက် မွတ္တမ္းျပဳေစခ်င္သည့္ ဆႏၵတုိ႔သာ ရင္မွာ တုိးပြားလ်က္။
ေၾသာ္ ......... တခါက … ဒုကၡက ပ်ားရည္လုိ ခ်ဳိေသာ ေန႔ရက္ေတြ ...........။
 | |
| ဧရာဝတီ သတင္းအယ္ဒီတာ ရဲနည္သည္ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈတြင္ သပိတ္ေမွာက္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား တဦးအျဖစ္ ပါဝင္လႈပ္ရွား ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၉ တြင္ ထိုင္း - ျမန္မာ နယ္စပ္သို႔ ထြက္ခြာ လာကာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး အဖြဲ႕ဝင္ ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ဧရာဝတီ မဂၢဇင္း၌ စတင္ တာဝန္ယူ ခဲ့သည္။ |
ေတာေတာင္ေခ်ာင္းေျမာင္း မ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နယ္စပ္ေဒသသုိ႔ ေရာက္လာသူမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ က်ေနာ္ အိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ လက္နက္ကုိင္ စစ္တပ္ကုိ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးအတြက္ အသက္ေပးကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ တပ္မေတာ္တရပ္ႏွင့္ အစားထုိးမည္။ စစ္တပ္သည္သာ အမိအဖဟု သံႏၷိဌာန္ျပဳထားသည့္ စစ္တပ္ကုိ ျပည္သူသည္သာ အမိအဖဟု ခံယူထားသည့္ စစ္တပ္ႏွင့္ အစားထုိးမည္ဟူ၍ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၾကသည္။
၂၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အိပ္မက္ကား အေကာင္အထည္ မေပၚခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္ကုိမူ တခုတ္တရ တကယ္မက္ခဲ့ၾကသည္။
* * *
ဖလံေတာင္ေဝွးတုိ႔ ေပါက္ေရာက္ရာ၊ သင္တုိင္းျဖဴမေလးမ်ား ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ကရင့္လက္နက္ကုိင္နယ္ေျမတြင္ အိပ္မက္ကုိ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေခၚ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္ တပ္ဦး ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။
မွတ္မိေသးသည္။ က်ေနာ္ ေရြးခ်ယ္၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ တပ္ရင္း ၁၀၂ အေျခစုိက္သည္က မြန္တုိ႔ ဌာေန ရာမညျပည္၏ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ဘုရားသုံးဆူေတာင္ၾကား ဂ်ပန္ေရတြင္း အမည္ရ ရြာကေလးအနီး။ တပ္ထဲတြင္ ရန္ကုန္သား တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပားပါသည္။
တပ္ခြဲအလုိက္ ဘားတုိက္တတုိက္စီ ခြဲ၍ ေဆာက္ရာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ခြဲ လူအေယာက္ ၃၀ စာ ဘားတုိက္တခုကုိ ေဆာက္ရသည္။ ထုိအေဆာက္အအံုအတြက္ နာမည္ေက်ာ္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာစြမ္းျဖင့္ ပုံစံထုတ္၊ ေျမရွင္း၊ ပႏၷက္ခ် အရာရာစနစ္တက်။ သက္ကယ္ ဘယ္ႏွပ်စ္၊ ၀ါးလုံးေရ မည္မွ် စသည္ျဖင့္။
ေဆာက္ၿပီး သိပ္ၾကာၾကာ မေနလုိက္ၾကရ။ ဘားတုိက္ တဲႀကီး ၿပိဳေစာင္းက်သြားသည္။ တဲေဆာက္ကၽြမ္းသည့္ တျခားတပ္ခြဲမွ ရဲေဘာ္မ်ားက ျပန္ကူၾက၍ ေနရာ ထုိင္ခင္း အဆင္ေျပသြားသည္။ ေနာက္ပုိင္း “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အာရ္အုိင္တီ ေက်ာင္းသားေတြ” ဟု အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ ေျပာလ်င္ ၿပံဳးၾကရသည္။
တကယ္တမ္းလည္း မိဘအိမ္တြင္ ခူးခပ္ၿပီးေသာ ထမင္းပြဲကုိ အခန္႔သား လက္ေဆးစားရသည့္ ဘ၀မွ ခ်က္ျခင္းျဗဳန္းစားႀကီး ကုိယ္ထူကုိယ္ထ လုပ္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာတြင္ မပါသည္မ်ားကုိ လက္ေတြ႕သင္ၾကားၾကရသည္။ က်ေနာ္ဆုိလ်င္ ၾကက္ဥတလုံး မည္သုိ႔ ေၾကာ္ရမည္၊ မီး ဘယ္သို႔ ေမႊးရမည္ကုိပင္ မသိ။
အစားအေသာက္တြင္ ကႀကီး မွ စၾကရသည္။ တပ္ရင္းရွိလူအကုန္ ၁၀၀ ေက်ာ္အတြက္ အလွဴမွာ ခ်က္သလုိ မုိးၿပဲဒယ္ ၂ လုံးႏွင့္ ထမင္းတည္ရသည္။ မီးမညီ၍ တခ်ဳိ႕ေနရာက တူး၊ တခ်ဳိ႕အပိုင္းက ေပ်ာ့၊ တခ်ဳိ႕က မနပ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔က ေပ်ာ့တူးမနပ္ ထမင္းဟု သမုတ္ၾကသည္။ ယင္း ေပ်ာ့တူးမနပ္ထမင္းႏွင့္အတူ ဗီတာမင္အတြက္ စိတ္ခ်ရသည့္ ကုလားပဲကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဟင္းခ်က္စားၾကသည္။ တျခား လွ်ာလည္စရာဆုိ၍ ငပိႏွင့္ ငရုတ္သီးသာ ရွိသည္။
၀င္ေငြဆုိ၍လည္း ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ အလွဴေငြမွတပါး အျခားမရွိ။ တဘက္တလမ္းမွ ၀င္ေငြရွာေဖြေရး (income generating) အတြက္ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အႀကံထုတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္အမွတ္မမွားလွ်င္ ကုိေက်ာ္ႀကီး (ရန္ကုန္ ျပန္၀င္ သြားၿပီးေနာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အဆုံးစီရင္သြားသူ) ႏွင့္ ကုိဘေစာထြန္း (ယခု ဂ်ာမနီတြင္ ဂစ္တာတီးေနသူ) တုိ႔ျဖစ္မည္။ တေယာက္က ဘုရားသုံးဆူေစ်းတြင္ ေရာင္းေသာ ေက်ာက္ဖရုံယုိထုပ္မ်ားကုိ ျမင္ၿပီး ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ကာ ေက်ာက္ဖရုံသီး စုိက္ေရာင္းမည္ အဆုိျပဳ၍ တပ္ရင္းတြင္ စုိက္ခင္းေဖာ္ေတာ့သည္။
တြက္ေရးက စက္သူေဌး။ ရာေထာင္ခ်ီထြက္လာေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးမ်ားကုိ မည္သူမွ် ၀ယ္မည့္သူမရွိ။ တပ္ရင္းရိကၡာသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေန႔စဥ္ စားၿမိန္ဖြယ္စာရင္းတြင္ အဖုံဖုံေသာ ေက်ာက္ဖရုံသီးဟင္းပါ တုိးလာခဲ့ၿပီ။ မနက္ကုလားပဲဆုိ၊ ညေန ေက်ာက္ဖရုံသီး။ မနက္ ေက်ာက္ဖရုံသီးဆုိ၊ ညေန ကုလားပဲ။ ၾကာေတာ့ လူေတြက ညစ္လာၾကသည္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။ ေတာ္လွန္ေရးပဲဆုိၿပီး ေတာင့္မထားႏုိင္ၾကေတာ့။
မည္သူက မည္သုိ႔ အစျပဳခဲ့သည္ကုိ မသိ။ မွတ္မိသည္က မနက္အလံတင္ အေလးျပဳအၿပီး အေျခခံစစ္ေရးျပေလ့က်င့္ရာတြင္ တေနရာကေန အသံထြက္လာသည္။ "ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ" ေအာ္ေနရာက "ေက်ာက္ပဲ၊ ေက်ာက္ပဲ" ဟူလတၱံ႕။ ေလ့က်င့္ေရးဆင္း အေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံး လုိက္ေအာ္ၾကေတာ့သည္။
"ေက်ာက္ပဲ ေက်ာက္ပဲ၊ ေက်ာက္ပဲ ေက်ာက္ပဲ"
အက်ဳိးရလဒ္ကား စခန္းေကာ္မတီဥကၠဌ (ယခု အေမရိကားရွိ) ကိုသီရိညႊန္႔ နားေပါက္သြားၿပီး ေနာက္ပုိင္း ခ်က္ျပဳတ္စရာ စာရင္းထဲ တခါတရံၾကက္ရုိး၊ တခါတရံ ၾကက္ဒူးေခါင္းမ်ား တုိးပြားလာခဲ့သည္။ ေက်ာက္ဖရုံသီးမ်ားကား ဘုရားသုံးဆူနယ္ေျမ စစ္တပ္ လက္ထဲ က်သြားသည္အထိ တပ္ရင္းရိကၡာဂုိေဒါင္တြင္ အေျမာက္အျမား က်န္ရစ္ခဲ့ေသးသည္။
ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား လက္နက္မစုံေသာ္လည္း ရန္သူ စစ္တပ္ႏွင့္ နင္လားငါလား တုိက္ခဲ့ေသာ တုိက္ပြဲ အေရအတြက္ထက္ ငွက္ဖ်ား၊ တုပ္ေကြး၊ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ၊ ေခ်ာင္းဆုိး၊ ရင္က်ပ္စသည့္ အပူပုိင္း ေတာတြင္း ျဖစ္ပြားတတ္ေသာ ေရာဂါမ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ရသည့္ အႀကိမ္က အပုံႀကီးမ်ားခဲ့ပါသည္။ ကြီနင္၊ တက္ထရာ၊ ပါရာစီတေမာ၊ ဘီစစ္ ဟူသည္ လူတုိင္း၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ အလြတ္ရေနသည့္ ေဆးေရာင္စုံတြဲမ်ား၏ အမည္နာမမ်ားျဖစ္သည္။
ဤ ေနရာတြင္ ေဆးမႉး၊ ေဆးေက်ာင္းသား ဆရာ၀န္ ေလာင္းမ်ားမွာ မ်က္ႏွာ အပြင့္ဆုံးပင္။ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား အားကုိး အားထား ျပဳရုံမက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လူအမ်ား ကလည္း ဆရာ ဆရာႏွင့္။ တခါတရံ ခ်က္ျပဳတ္ ထားေသာ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာ ဟင္းေကာင္း မ်ားႏွင့္လည္း လာေရာက္ ဂါရ၀ျပဳ ၾကသည္။ “စိတ္ဓာတ္ ကေလး ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းတယ္၊ ေက်းလက္က ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္းရယ္” ဟု ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ သားႀကီး ကြယ္လြန္သူ ေတးျပဳစာဆုိ ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းကုိ ငွက္ဖ်ားသံႏွင့္ ဆုိခဲ့သည့္ ေန႔ရက္ မ်ားအား အမွတ္ရေန မိေသးေတာ့။
* * *
၂၂ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေသာ္ျငား ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း အမွတ္ရစရာမ်ားကား မေန႔တေန႔ကလုိပင္။ ေသေသာသူ ၾကာေပမယ့္လည္း မေမ႔ႏုိင္။ ေပ်ာက္ေသာသူမ်ားကုိလည္း စာရင္း အင္းႏွင့္ စနစ္တက် မွတ္တမ္းျပဳေစခ်င္သည့္ ဆႏၵတုိ႔သာ ရင္မွာ တုိးပြားလ်က္။
ေၾသာ္ ......... တခါက … ဒုကၡက ပ်ားရည္လုိ ခ်ဳိေသာ ေန႔ရက္ေတြ ...........။
ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင့္ အင္တာဗ်ဴး(ဘာသာျပန္)
by Hlaing Bwa Maung on Saturday, December 31, 2011 at 7:46am
နယ္စပ္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္သင္တန္းေပးေတာ့ ဗမာ၊ကရင္စကားျပန္ေတြနဲ ့အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
ဘာသာျပန္ တေယာက္က ေအာင္ႏိုင္ပါ။
သူက ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ျဖစ္ျပီး ႏိုင္ငံေရးအျမင္ရွိသူ၊ ဟာသ ဥာဏ္ရႊင္ သူပါ။
သူနဲ ့အလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပပါတယ္။
ဒါေပမယ့္သူ ့မွာအင္မတန္စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတဲ ့ဇတ္ လမ္းတခု ရွိျပီး က်ေနာ္ဒါကို ပိုသိခ်င္ေနပါတယ္။
သူ ့မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ရိုးသားတဲ့ပံုပန္းသ႑ာန္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
၀တ္စားဆင္ယင္ထားတာေတာ့ ဆရာ ၀န္တေယာက္လိုပါပဲ။
သူ ့ဘ၀ရဲ ့ ေၾကကြဲစရာဇတ္လမ္းေတြ ကို ေအးေအးေဆး ေဆးျပက္လံုးထုတ္ရယ္ေမာသူပါ။
တခ်ိန္က သူဟာ ေက်ာင္းသားတပ္ မေတာ္ေျမာက္ ပိုင္းရဲ ့ ဥကၠဌတဦး ျဖစ္ခဲ့သလို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ ့ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ထိမွန္ခဲ့တဲ့ အၾကီးမားဆံုး နာမည္ပ်က္မွဳမွာ အဓိက ေနရာကပါ၀င္ခဲ့သူတဦးပါ။
ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ သူက ဒီသုတ္သင္မွဳကို အမိန္ ့ေပးခဲ့တဲ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ေန လို ့ပါ။
ဒီအင္တာဗ်ဴးက သူ ့ကိုအက်ပ္အတည္းထဲပို ့သလိုပါပဲ။
ဒီကိစၥကိုအရင္ကတေယာက္မွ အင္တာဗ်ဴး သူမရွိခဲ့လို ့သူအံ့ၾသသြားပံုပါ။
အင္တာဗ်ဴးဖို ့သူသေဘာတူပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့မဲေဟာင္ေဆာင္မွာ ေတြ ့ ၾကတယ္။
သူ ့အတန္းကအဖြဲ ့ေတြအဲဒီမွာရွိၾကတယ္။ ျမန္မာေဒါက္တာေတြေနတဲ ့အိမ္ေပါ့။
အဲဒီမွာ က် ေနာ္လညး္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ မွတ္စုစာအုပ္နဲ ့ တိပ္ရီေကာ္ဒါကို စားပြဲေပၚျပင္လိုက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ေအာင္ႏိုင္က ဒီညေတာ့ ညတာရွည္ဦး ေတာ့မွာပဲလို ့ဆိုတယ္။
၀ီစကီနဲ ့ေရခဲနဲ ့ ။၀ီစကီေသာက္ရင္း က်ေနာ့္ ေမးခြန္းေတြကိုသူေျဖပါတယ္။
သူ ့ထြက္ဆိုခ်က္ေတြ အတြက္ တိပ္ရီေကာ္ဒါကို က်ေနာ္ စဖြင့္လိုက္ပါတယ္။
၁၉၈၈ မွာက်ေနာ္က မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းမွာ တက္ေနပါတယ္။
ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ပါ။
အစိုးရက ႏိုင္ငံေ၇းလွဳပ္ရွားမွဳေတြေၾကာင့္ စြပ္စြဲဖမ္းဆီးမွဳေတြ လုပ္တဲ့အခါ ၁၉၈၉ မွာ မႏၱေလးကေန ေျမာက္ပိုင္းကို ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့က ျမိဳ ့ေက်ာင္းသားေတြပါ။
အမ်ားစုက ေတာထဲမွာေနဖူးတဲ့အေတြ ့ အၾကံဳ မရွိၾကပါဘူး။
က်ေနာ္ တုိ ့ေနဖို ့၀ါးတဲေတြေဆာက္ၾကတယ္။ ေကအိုင္အိုက ရိကၡာ ေထာက္ပါတယ္။
ရပ္တည္ဖို ့ခက္ပါ တယ္။ က်ေနာ္တို ့ကဗမာေတြဆိုေတာ့ ကခ်င္ေတြ အျပည့္အ၀မယံုပါဘူး။
ေငြရဖို ့အတြက္ ေက်ာက္စိမ္းရွာ ဖို ့မိုင္း ကြင္းတခုေပးပါတယ္။ ေပ၈၀၀၀ ေထာင္ေလာက္ျမင့္ပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ေတြျဖစ္လို ့ပါးေကာက္ပဲသီးႏွံ စိုက္ဖို ့ခက္ပါတယ္။ ေထာက္ပံ့တာနဲ ့မွီခိုရပါတယ္။
မိုးေရာက္ေတာ့ ဗမာစစ္တပ္က လာတိုက္ျပီး က်ေနာ္တို ့စတိုကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။
တေယာက္ကိုတလမွ ၅၀က်ပ္သံုး ဖို ့ရ တယ္။က်ေနာ္တုိ ့ေမ်ာက္ေတြေထာင္တယ္။
လူေတြေသၾကတာၾကည့္ျပီးေရွာ ့ရတယ္။ က်ေနာ့္မွွာစစ္ပြဲအေတြ ့အၾကံဳမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တိုက္ တယ္။
၁၉၉၀ မွာ ရက္ေလးဆယ္ေလာက္ စစ္တိုက္ရတယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဒဏ္ရာရ ေတာ့က်ေနာ္ကအမိန္ ့ေပးရတယ္။
ေကအိုင္အိုဆီကလက္နက္တခ်ိဳ ့ရတယ္။ ေသသြားတဲ ့ရန္သူစစ္သား ဆီကလည္းလက္နက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ကေရြးေကာက္ခံရတဲ့ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးပါ။
ေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳေတြ မွာတာ၀န္ခံပါ။
ဗမာျပည္ထဲမွာ တပ္သားသစ္စုေဆာင္းပါတယ္။
တခုသတိျပဳလာမိတာက ရန္သူ ့လို္င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ျပႆနာတစံုတရာမရွိပဲသြားလို ့ျပန္လို ့ရေနတာပါ။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမိသားစုနဲ ့ဆက္ႏြယ္ ေနတဲ ့ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့တပ္သားသစ္စုေဆာင္းေရးထဲမွာပါလာတာပါ။
အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ တပ္သားအေရအတြက္ ၈၀၀ ေက်ာ္အထိတိုးလာပါတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး နဲ ့ခ်ိတ္ဆက္ေနသလားသံသယျဖစ္လာပါတယ္။
ေရွ ့တန္းကရတဲ့သတင္းေတြအရလည္းက်ေနာ္တို ့ဘက္က က်ဆံုးေနပါတယ္။ အေျခအေနက သံသယျဖစ္စရာ အေျခအေနပါ။
နအဖစစ္သားေတြကို က်ေနာ္တို ့တည္ေနရာကိုလမ္းညႊန္ေပးေနတဲ ့အမွတ္အသားေတြကို သစ္ပင္ေတြမွာ ရဲေဘာ္ေတြက သတိျပဳမိပါတယ္။
ဒါနဲ ့တခ်ိဳ ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကိုဖမ္းျပီး စစ္ ေၾကာေရးလုပ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး စာရင္းတခ်ိဳ ့ရပါတယ္။
အဲဒီစာရင္းထဲမွာဗဟုိေကာ္မတီ အဖြဲ ့၀င္ ေတြပါပါေနတယ္ဗ်။
တခ်ိဳ ့ကေထာက္လွမ္းေရး ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ ့စပိုင္ေတြျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ ့က အင္ေဖာ္မာသတင္းေပးေတြပါ။တခ်ိဳ ့ဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒအျမင္နဲ ့လွဳပ္ရွားေနတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာစဥ္းစားရေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။
I panicked.လူ ့အခြင့္ အေရးတို ့ဘာ တို ့ဆိုတာလည္းက်ေနာ္တို ့ အဲဒီအခ်ိန္ကနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
စပိုင္စာရင္းက အေယာက္ရွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို ့ကို မယုံမွာစိုး လို ့ရိုက္ထား တဲ့ဗီြဒီယိုေခြပါရွိပါတယ္။
ဒီစပိုင္ေတြကို သံေျခက်င္းေတြ ခတ္ျပီး ဘားတိုက္ထဲမွာပိတ္ထားပါတယ္။
ေနာက္ ဆံုး ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္း သားတပ္ မေတာ္ဗဟိုေကာ္မတီက စပိုင္ ၁၅ေယာက္ကို ေသဒဏ္ခ်ဖို ့ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ တို ့စစ္ျဖစ္ေန တာပါ။ စစ္တပ္နဲ ့လက္နက္ ကိုင္စစ္ပြဲဆင္ႏႊဲေနတာပါ။
စပိုင္ကို ေသဒဏ္ေပးရမယ္လို ့က်ေနာ္ တို ့ဖြဲ ့စည္းပံုနဲ ့ဥပေဒမွာေရးသား ထားပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ရဲေဘာ္ေတြဟာ ဒီစပိုင္ေတြေၾကာင့္ အသတ္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
တခ်ိဳ ့အဖြဲ ့၀င္ေတြ က စပိုင္အေယာက္ရွစ္ဆယ္လံုး ကို ေသဒဏ္ေပး ဖို ့ေတာင္းဆို ပါတယ္။
ျငင္းရင္းခုန္ရင္း နဲ ့ေနာက္ဆံုးမွာ ၁၅ ေယာက္ နဲ ့သေဘာတူညီခ်က္ရပါတယ္။
ဒီေသဒဏ္စီရင္ခ်က္က စပိုင္ေတြလုပ္ ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ နဲ ့ စစ္အစိုးရအတြက္ သူတို ့ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္အေပၚ မူတည္ျပီး ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ခဲ့ တာျဖစ္ ပါတယ္။
သတ္ပြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရင္းေတြကိုေျပာေနတဲ့ေအာင္ႏိုင္ဟာအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတြး စိတ္ဆင္းရဲ ေန ပံုပါပဲ။
ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေသဒဏ္ေပးခဲ့သလဲလုိ ့ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူ ့ကိုၾကည့္ုျပီး ပိုလို ့စိတ္မသက္မ သာျဖစ္ရပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကိုပစ္သတ္တယ္။ တခ်ိဳ ့ကိုေခါင္းျဖတ္သတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ ့အရာရွိေတြကသူတို ့ကို အနီးကပ္ ပစၥ တိုနဲ ့ပစ္သတ္တယ္။
ေသနတ္နဲ ့ပစ္သတ္တာ ပိုျပီးေ၀ဒနာခံစားရတယ္ လို ့က်ေနာ္တို ့ထင္ပါတယ္။ ဓားကို ေျပာင္းသံုးရင္ သူတုိ ့ေ၀ဒနာ ခံစားရနည္းနည္း သက္သာမယ္လို ့ထင္တဲ့အတြက္ဓားကိုေျပာင္းသံုးပါ တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေခါင္းက တိတိရိရိမျပတ္ဘူးဗ်။
But they were not cleanly beheaded, even though the spinal cords were severed.သတ္တာကို က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။
က်ေနာ္တို ့သူတို ့အားလံုးကို လႊတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို ့သူလွ်ိဳေတြကို ၾကိဳဆိုသလုိျဖစ္ေနမယ္။
ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။
ဒီလိုမကြက္မ်က္ခင္မွာ ေကအိုင္ အိုကေန ႏိုင္ငံတကာလြတ္ျငိမး္ခ်မ္းသာခြင့္အဖြဲ ့၊ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီတို ့ကို ခ်ဥ္းကပ္ ပါေသးတယ္။
အက်ဥ္းသားေတြကို သူတို ့ဆီကိုလႊဲဖို ့က်ေနာ္တို ့အကူအညီလိုပါတယ္ လို ့။
သူတို ့ေျပာတာက သူတို ့ တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ကို မေရာက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ သူတို ့မကူညီႏိုင္ပါဘူးတဲ့။
ဒီကိစၥဟာ က်ေနာ္အတြက္ အခက္ခဲဆံုးကိစၥတခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့မွွာ ေရြးစရာလမ္းမရွိဘူးလို ့ခံစားရတယ္။
တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္ပါတယ္။ စစ္ဆိုတာဟာ ကြဲျပားျခားနားတဲ့အမွန္တရားတခုပါ။
က်ေနာ္တို ့က သီးျခားျဖစ္ေနျပီး ေတာ့ လူ ့အခြင့္အေရးအဖြဲ ့ေတြနဲ ့လည္း အဆက္အသြယ္မရွိပါဘူး။
ဒီမိုကေရစီ၊လူ ့အခြင့္ အေရးေတြကိုသင္ၾကားဖို ့လည္း အခြင့္အလမ္းမရွိပါဘူး။
တကယ္လို ့မ်ားရွိခဲ့ရင္ အေျခအေနက တမ်ိဳးျဖစ္ သြားႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တာ၀န္ယူျပီး ျပႆနာကိုေျဖရွင္းဖို ့လိုအပ္တယ္လို ့က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။
ေတာင္အာဖရိက က အမွန္တရားေကာ္မရွင္လိုမ်ိဳး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးတခု ျဖစ္သင့္ ပါတယ္။
ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ လူေတြ သိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။
The problem will be to get MI to hand over their files.
အဲဒီတုန္းကက်ေနာ့္အသက္ ၂၄ ႏွစ္ပါ။
က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ လူၾကီးျဖစ္ျပီလို ့ထင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီအေတြ ့အၾကံဳျပီး တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္ဖို ့က်ေနာ္ အရမ္းငယ္ ပါေသး လားဆိုတာသေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးအျပီးရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ မဲေဟာင္ေဆာင္မွာ ေအာင္ႏိုင္နဲ က်ေနာ္ေန ့လည္ စာစ ားပါတယ္။
က်ေနာ္ကအနံ ့ျပင္းျပင္းနဲ ့ဟင္းခြက္ကိုဘာလဲလို ့ေမးၾကည့္ေတာ့သူကရီပါတယ္။
ျပီးေတာ့ မွေျပာတာ ကေမ်ာက္အူေတြပါ တဲ ့။ပညာေရးရန္ပုံေငြပြဲ သိန္း ၃၅ဝ ေက်ာ္ ရရွိ
2011-12-31
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ MCC ျမန္မာကြန္ဗင္းရွင္းစင္တာမွာ မေန႔က က်င္းပတဲ့ ျပည္ေထာင္စုတုိင္းရင္းသားမ်ား ပညာေရးရန္ပုံေငြ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲက ရတဲ့ ဝင္ေငြပမာဏကို စာရင္းမပိတ္ရေသးေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာ က်ပ္ေငြ ၂၁၅ သိန္းေက်ာ္နဲ႔ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၅၅ဝ၊ ဂ်ပန္ယန္းေငြ ၁ ေသာင္း ရရွိထားၿပီလုိ႔ သိရပါတယ္။၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃ဝ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျမန္မာကြန္ဗင္းရွင္းစင္တာတြင္ ျပဳလုပ္သည့္ ျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားမ်ား ပညာေရးရန္ပုံေငြ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတြင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ဦးဝင္းတင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဦးတင္ဦး တုိ႔ကို ေတြ႔ရစဥ္။
အဲဒီ တီရွပ္ကို ည ၈ နာရီက စၿပီး စီးပြားေရးကုမၸဏီ ၆ ခု အၿပိဳင္ ေလလံဆြဲရာမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသုံး စက္ပစၥည္းေတြ တင္သြင္းတဲ့ Heavy Machinery Volvo ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ ေဒၚမာလာသိန္းက က်ပ္ ၁၂၅ သိန္း နဲ႔ ေစ်းအျမင့္ဆုံး ေပးၿပီး ဝယ္ယူသြားပါတယ္။
ႏုိင္ငံ တိုးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးအတြက္ ပညာေရးက အေရးႀကီးတာေၾကာင့္ အခုလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပညာေရး ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈ လုပ္ငန္းေတြမွာ တဖက္တလမ္းက ပါဝင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိတယ္လို႔ ေဒၚမာလာဝင္းက ေျပာပါတယ္။
“MCC ခမ္းမက က်မအိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာေလ။ အေမစုလည္း ကိုယ္တင္လာၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ရန္ပံုေငြပြဲကို အားေပးလာတယ္။ က်မလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အထဲကိုဝင္ၿပီး သြားအားေပးတယ္။ ဒီ စတိတ္ရွိဳးပြဲမွာ ခဏထုိင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ က်မ လွဴခ်င္တယ္ ဘယ္လုိလွဴရမလဲ စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ ဒီအက်ႌ ၂ ထည္ကို ေလလံပစ္မယ္၊ တထည္ကေတာ့ အေမစုဆီမွာ ထားေပးမယ္၊ တထည္ကေတာ့ အမ်ားဆံုး လွဴတဲ့လူကုိ ေပးမယ္ဆုိေတာ့ လွဴၾကတာ တကယ္အားရဖို႔ေကာင္းတယ္။ က်မလည္း ဝင္ပါလုိက္တာေပါ့။ ပညာေရးရန္ပံုေငြ ဆုိေတာ့ က်မလည္း အရမ္းလွဴခ်င္တယ္၊ အေမစုလည္း ဝမ္းသာေက်နပ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ေနာက္ အႏုပညာသမားေတြကိုလည္း ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ဒီ အက်ႌေလးလည္း ရတယ္ေပါ့”
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေဒၚမာလာဝင္းကို လာမယ့္ ဇန္နဝါရီလ ၉ ရက္ေန႔မွာ ညစာနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံၿပီး အဲဒီ တီရွပ္ကို ေပးအပ္မယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နည္းနည္းေလးထားေပးၾကပါ
ကိုကိုဦးေရ
ခင္ဗ်ားေၿပာတာသိပ္မွန္တယ္ဗ်ာ ၊ မတရားႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းၿပီးကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေၿဖရေအာင္ယူထားတဲ့ဝန္ခံခ်က္ေတြဟာတကယ္ေတာ့
တရားမဝင္တဲ့အၿပင္ရာဇဝတ္မွဳက်ဴးလြန္တာၿဖစ္ပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ခံခဲ့ရတဲ့ရဲေဘာ္ေတြဟာ ABSDF ကိုနစ္နာမွာစိုးလို႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ေရငံု ႏွဳတ္ပိတ္ေနခဲ့ၾကတယ္၊ တကယ္ေလးစားဘို႔ေကာင္းပါတယ္၊ ေၿမာက္ပိုင္းကအသက္ လုေၿပး လာၿပီး၊ နအဖက သူတို႔အတြက္အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အတြက္ေထာင္ႏွစ္ရွည္ထပ္ခ်ၿပီး ၊နအဖ ေထာင္ထဲ မွာဆံုးပါးသြား ရတဲ့ ကိုရာေက်ာ္ (ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ကသူလွ်ိဆိုၿပီးဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီးမ်က္ႏွာကိုရိုက္ခဲ့သူ)တို႔ ဟာစပိုင္ ေတြ မဟုတ္ ဘူးဆိုတာခိုင္မာတဲ့သက္ေသၿပခ်က္ေတြဘဲ၊ ဒါကိုဘယ္သူေတြက ၿငင္း ခ်က္ထုတ္ခ်င္ေသးလဲ? အလင္းၿပန္ဝင္တဲ့သူေတြထဲကေထာင္ထပ္က်သူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ၊ သိတဲ့ သူေတြေၿပာရင္သိပ္ေကာင္း မယ္၊ တကယ္ေတာ့သူလွ်ိဳ လို႔မတရားစြပ္စြဲခံရၿပီးႏွိပ္စက္ခံဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ အသက္ လုေၿပးလာတဲ့ေက်ာင္း သား ေတြကို စစ္အစိုးရကလႊတ္မေပးဘဲ ေထာင္ ထဲမွာဆက္ထားတာၾကည့္ရင္ ေၿမာက္ ပိုင္းသူလွ်ိဖမ္းပြဲဟာအမွား အယြင္းမ်ားစြာရွိေနခဲ့တယ္လို႔မွတ္ ခ်က္ခ် ရမွာ ၿဖစ္တယ္။ သူတို႔လူဆိုရင္ ဘယ္သူ ကေထာင္ခ်မွာလဲ။
ေနာက္တခုသတိၿပဳရမွာကအၿဖစ္မွန္ေတြေဖၚထုတ္တယ္ဆိုၿပီးေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကိုရန္သူ႔လူေတြ
ကဝင္ၿဖဲမဲ့အႏၱရာယ္ကိုေတာ့အထူးသတိထားရမယ္လို႔ၿမင္တယ္၊ ABSDF ဟာဒီမိုကေရစီနည္းက်ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၿပီး၊ လူ႔အခြင့္ အေရးေတြကိုတိတိက်က်ေလးစားလိုက္နာရမယ္၊ ေစာင့္သိရိုေသရမယ္ဆိုတာ အေၿခခံဥပေဒထဲမွာအတိ အလင္း ၿပဌါန္းထားၿပီးၿဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရပ္ကိုက်ဴးလြန္တာဟာ ABSDF စည္းမ်ဥ္းဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖါက္ခဲ့တာၿဖစ္တယ္။ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြဟာABSDF ဥပေဒကိုခ်ိဳးေဖါက္တဲ့ အၿပစ္ရွိတယ္ ေနာက္တမွဳကလူ႔အခြင့္အေရးကိုခ်ိဳးေဖါက္တဲ့အၿပစ္ရွိတယ္။
ကိုကိုဦး ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ တတိယအၾကိမ္ညီလာခံမွာ ဘာၿဖစ္ခဲ့တယ္၊ ေအဘီႏွစ္ၿခမ္းကြဲတဲ့အခါ ေၿမာက္ပိုင္းက ဘယ္သူ႔ဖက္မွာရပ္ခဲ့ သလဲဆိုတာေၿပာၿပႏိုင္ ရင္ေၿမာက္ပိုင္းကဘယ္အုပ္စုဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ သလဲဆိုတာ အ မ်ားသိႏိုင္မွာပါ။ ဒီအခါေၿမာက္ပိုင္းကိစၥကို ဘယ္ဗဟိုကကိုင္တြယ္ေၿဖရွင္းတယ္၊ ဘယ္သူေတြမွာတာဝန္ရွိ တယ္ဆိုတာပိုၿပီးရွင္းလာမယ္လို႔ထင္တယ္။ သံလြင္စခန္းမွာတတိယအၾကိမ္ညီလာခံလုပ္ေတာ့ကိုမိုးသီးက ေၿမာက္ပိုင္းမွာသူလွ်ိေတြမိတယ္ဆိုတာေ
ၾကးနန္းရတယ္လို႔ထုတ္ေၿပာလာေတာ့က်ဳပ္ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြအားလံုး၊ လံုၿခံဳေရးအရ ၊စစ္ပူလာလို႔မဲနယ္ပေလာကိုညီလာခံေရႊ႕သြားေတာ့မလိုက္ ေတာ့ ဘဲဘန္ေကာက္ကိုၿပန္တက္သြားလို႔ေနာက္ပိုင္းဘာေတြၿဖစ္တယ္ဆိုတာမသိေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားကညီလာခံဆက္တက္ေတာ့က်ဳပ္ထက္အမ်ားၾကီးသိတယ္။ ABSDF စစ္တမ္းမညွာတမ္း ထုတ္ဘို႔ ေတာ့လိုေနၿပီလို႔ထင္တယ္။ အသက္ေတြလဲၾကီးလာၾကၿပီေလ၊ “ေနပါအုံးအခိ်န္မက်ေသးဘူး”ဆို တဲ့သူေတြ ကိုတခုေတာ့ေၿပာခ်င္တယ္၊ မင္းတို႔မွမခံရဘဲကိုးကြလို႔၊ႏွစ္၂၀ ဆိုတာလုံေလာက္တဲ့ေစာင့္ထိန္းမွဳဘဲ၊ မတရား လုပ္သူေတြေသမွအမွဳကိုစစ္ပါေတာ့လို႔ေၿပာၾကမွာလား။ ေသတဲ့သူေတြေသကုန္ၾကၿပီ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္က ေလးထားၿပီး၊ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ေတြရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကိုၿပန္ဆယ္ဖို႔ ကိစၥမွာမတရားစြပ္စြဲ ခဲ့တဲလူေတြအားလံုးမွာတာဝန္ရွိတယ္၊ ဒီလူေတြဟာသူတို႔အမွားကိုဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဘဲကြာလုပ္ရဲရင္ခံရဲရမွာေပါ့၊ ကိုယ့္အလွည့္က်မႏြဲ႔စတမ္းေပါ့။ ABSDF ဂုဏ္သိကၡာက်ေအာင္လုပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ေတာ့ဘယ္ေတာ့ မွခြင့္မ လႊတ္ဘူးဆိုတာမွတ္ထားလိုက္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္္
ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နည္းနည္းေလးထားေပးၾကပါလုိ႔၊
ကုိကုိဦး(၁၀၂)
ေျမာက္ပုိင္းမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ လူရမ္းကားတစ္စုရဲ႔ ဂုိဏ္းဂဏဆန္ဆန္ ဗုိလ္က်သတ္ျဖတ္မႈ
နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဒါမကဒတကုိသက္သက္ေစာ္ကားေနတာလုိ႔ခံစားမိသူေတြရွိႏိုင္ပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ကုိ္ယ္ခ်င္းစာတတ္ပါမွအျမင္မွန္ကုိေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္၊ငါသာဒီလုိမ်ဳိးအလုပ္ခံခဲ့ရရင္ဆုိတဲ့အေတြး
ေလးကုိတကယ္ေတြးၾကည့္ၾကပါ၊ သိပ္ကုိရင္နာဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိတာကုိလူတုိင္းကုိယ္ခ်င္း
စာမိပါလိမ့္မယ္၊ မကဒတကုိသက္သက္သိကၡာခ်ေနပါတယ္လုိ႔ထင္ေနတဲ့သူေတြ အျပန္ျပန္
အလွန္လွန္စဥ္းစားၾကေစခ်င္ပါတယ္၊ဒီကိစၥေတြကုိလူမသိေစခ်င္လုိ႔ဖုံးတာကသိကၡာၾကတာ
လား၊တရားဥပေဒအတုိင္းျဖစ္ေစသူေတြလုပ္ရပ္ကသိကၡာၾကေစသလား၊
တကယ္ခံခဲ့ရတဲ့ကံယကံရွင္ေတြဟာ အံၾသစရာေကာင္းေအာင္ ဒီေန႔အထိမ်ဳိသိပ္ေနခဲ့တယ္။
သူတုိ႔မွာလည္းစုိးရိမ္စိတ္ေတြရွိေနၾကျပီ၊ငါတုိ႔တစ္ေတြအသက္ေတြၾကီးၾကျပီ၊ၾကရင္ဒီသမုိင္း
ဟာအမွန္မေပၚပဲေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္၊ငါ့တုိ႔အသက္ရွင္ေနခုိက္မတရားျပဳက်င့္ခံခဲ့ရယုံ
မွ်မက သမုိင္းေကြးေနေအာင္စပုိင္အျဖစ္ေသခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ဆုိးမ်ဳိးကုိ ဘယ္သူကလုိခ်င္မလဲ၊
ကုိ္ယ္ခ်င္းစာတတ္သူတုိင္းသူတို႔ကုိနားလည္ေပးရမယ္၊ ၀ုိင္းလည္း၀ုိင္းရံေပးၾကရယ္၊
အျဖစ္မွန္၊သမုိင္းအမွန္အတြက္ငါတုိ႔သတၱိရွိၾကရမယ္၊ပုဂၢိဳလ္ေရးခင္မင္မႈကုိေဘးခ်ိတ္ျပီး တကယ္နစ္နာသူေတြအတြက္ငါတုိ႔အားလုံးအမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္ေပးၾကရမွာပဲ၊ ဒါမွမကဒတဟာ သူ႔သမုိင္းကုိလာဖ်က္တဲ့သူေတြကုိ လုံး၀လက္မခံဘူးဆုိတာျဖစ္လာမယ္၊ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနရင္ စစ္အစုိးလုပ္ရပ္မ်ဳိးနဲ႔သြားတူေနမွာေပါ့၊ ျဖစ္လာခဲ့ျပီမုိ႔သတၱိရွိရွိရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းၾကရမွာပဲ၊ ဖုံးထားလုိ႔ရတဲ့ကိစၥမဟုတ္သလုိ ျပစ္ပယ္ထားလုိ႔လည္းသင့္တဲ့ကိစၥမဟုတ္
ဘူး၊မကဒတမူ၀ါဒထဲမွာလည္း။ ဒီလုိလက္လြတ္စပယ္မင္းမဲ့စရုိက္ကုိလက္မခံဘူးဆုိတာျပဒါန္း
ထားတာငါတုိ႔အားလုံးအသိပဲ၊ ပထ၀ီအေနအထားအရျဖစ္ေစ၊ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ျဖစ္ေစ(ဒါမွမဟုတ္)အုပ္စုအစြဲေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊လက္ေတြ႔အေနအထားမွာ
က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြကုိ မကဒတ အေနနဲ႔ဒီေန႔အထိအေရးမယူႏိုင္ခဲ့တာလုိ႔ပဲ နားလည္ထားခဲ့
ၾကသူေတြမ်ားပါတယ္၊ တကယ္ဆုိရင္ အမွန္တရားကုိလုိလားသူေတြ ဒီမုိကေရစီကုိခ်စ္ျမတ္ႏိူး
သူေတြ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးကုိအသက္နဲ့ထပ္တူခ်စ္ျမတ္ႏိူးသူေတြအားလုံးရင္ထဲမွာ
လည္း ဒီလုိပဲရွိၾကမွာပဲ၊
ငါတုိ႔အားလုံးေတာင္းဆုိေနၾကတဲ့ဒီမုိကေရစီစံႏႈန္းနဲ႔ပဲဆုိဆုိ၊ လူ႔အခြင့္အေရးစံႏႈန္းနဲ႔ပဲဆုိဆုိ တကယ္ဆုိရင္ဒါေတြဟာလုံး၀မတရားသလုိ လုံး၀ကုိလက္ခံအားေပးရမဲ့့ကိစၥမဟုတ္ဘူး၊ အြန္လုိင္းမွာ အသံေတြမ်ဳိးစုံၾကားရေပမဲ့ ဒီလုိအသံမ်ဳိးေတြကုိက်ေနာ္ပုိၾကဳိက္တယ္၊
==== ငါတုိ႔ဟာ ေက်ာင္းသားအစစ္ေတြျဖစ္တယ္ ကြ။ ငါတုိ႔ဟာ ေက်ာင္းသားအစစ္ေတြ ျဖစ္တယ္ကြ။ သူမ်ားကုိ လူမဆန္စြာ မသတ္ရဲေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဘယ္လုိ ပုန္သ႑န္ နဲ႔ ေသရေသရ ေသရဲတယ္မွတ္ပါ။ ေသရဲလုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနတာ။ ငါ့နာမည္ သံဒုတ္ျဖစ္တယ္။ ငါမွာ အုပ္စုမရွိဘူး ဂိုဏ္မရွိဘူး၊ ငါတုိ႔ ရန္သူနဲ႔ ေစ့စပ္တဲ့ သမုိင္းမရွိဘူးကြ။ ေျမာက္ပုိင္းမွာ လူမဆန္စြာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကုိ သံဒုတ္ အေလးျပဳတယ္။ ငါဟာေက်ာင္းသား အစစ္ျဖစ္တယ္။=====
အခ်ဳိ႔အသံေတြကမႈံ၀ါး၀ါးႏိုင္လြန္းတယ္၊ ငါတုိ႔အားလုံးခ်စ္ၾကတဲ့မကဒတသိကၡာကုိထိခုိက္
ႏိုင္တယ္ဆုိျပီး ခံရသူေတြကုိမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့မေျပာရုံတမယ္ေရးသူေတြရွိလာတာအံၾက
စရာပါပဲ၊ တကယ္ဆုိရင္လူသတ္ေကာင္ေတြပဲဆုိဆုိ မကဒတအလံေတာ္ကုိညွစ္ႏြမ္းေအာင္
လုပ္သူပဲဆုိဆုိ ထုိသူေတြကုိျပစ္တင္ရမဲ့အစား သူငယ္ခ်င္းေျပာေနၾက လူရာသြင္းေပးေနၾက
ေျမွာက္ပင့္ေျပာေနၾကသူေတြကုိလည္းေတြ႔ေနရပါတယ္၊ ဒါဟာကုိယ္ခ်င္းစာရာမေရာက္သလုိ
ဒီမုိကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္လူ႔အခြင့္အေရးစံႏႈန္းေတြကုိ ပ်က္ရယ္ျပဳရာလည္းေရာက္ပါတယ္၊
တစ္ခ်ဳိ႔လူေတြဆုိရင္ေရာ္နယ္လ္ေအာင္ႏိုင္ကုိဥကၠဌေလးဆုိျပီး တေလးတစားေခၚေျပာေနတာ ကုိေတြ႔ရလုိ႔အံ့ၾကစရာေတာင္ေကာင္းတယ္၊
တကယ္ခံရသူေတြအတြက္ႏွလုံးေၾကကြဲခံခဲ့ရေပမဲ့ လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာဘာမွ မျဖစ္သလုိ ကေန႔အထိလူရာသြင္းေနတဲ့သူေတြရွိေနတာက အလြန္အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္လွပါတယ္၊
တစ္ခ်ဳိ႔ကမုိးၾကိဳးပစ္တာကုိထန္းလက္နဲ႔ကာသလုိမ်ဳိး မဆီမဆုိင္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ့
ဆုိလာၾကတာကုိလည္းေတြ႔ေနရပါတယ္၊ ခုအခ်ိန္မွာထျပီးလာလုပ္တာလည္း ညာလည္းေပါ့
ခံခဲ့သူေတြလည္းခံခဲ့ရ၊အသက္ဆုံးရႈးသူေတြလည္းဆုံးရႈံးခဲ့ရျပီ၊သမုိင္းလည္းအဖ်က္ခံခဲ့ျပီးျပီ
သူတို႔ေအာင့္အီးျပီး ဒီေလာက္အထိေနႏိုင္တာ မအံ့ၾသပဲ ငါသာဒီလုိခံခဲ့ရရင္လုိ႔ကုိယ္ခ်င္းမစာ
ခုအခ်ိန္မွာထျပီးဘာလာလုပ္တာလည္းေျပာသူေတြကုိ အႏူးအညြတ္ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္၊
ညီအစ္ကုိခ်င္းလုိကုိယ့္ခ်င္းစာစိတ္မထားႏိုင္ေတာင္မွ ေတာ္လွန္ေသာညီအစ္ကုိမ်ားသဘြယ္
ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နည္းနည္းေလးထားေပးၾကပါလုိ႔၊
Friday, December 30, 2011
သန္းၾကြယ္သူေဌး George Soros နဲ႔ ေဒၚစုေတြ႔ဆံုမည္ ဗြီအိုေအ
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက သန္းၾကြယ္သူေဌးႀကီးလည္းျဖစ္၊ ပရဟိတ အလွဴရွင္ႀကီးလည္းျဖစ္သူ ေဂ်ာ့ဂ်္ဆိုးေရာ့စ္ (George Soros) ဟာ အခု ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိေနၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေရွ႕သီတင္းပတ္ထဲမွာ ေတြ႔ဆံုဖို႔ရွိတယ္လို႔ NLD ေျပာခြင့္ရသူက ေသာၾကာေန႔က အတည္ျပဳ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။
ကမၻာမွာ အခ်မ္းသားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္သူ သူေဌးႀကီး ေဂ်ာ့ဂ်္ဆိုးေရာ့စ္ဟာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အစဥ္တစိုက္ ရန္ပံုေငြေတြ ပံ့ပိုးေပးေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု သူ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိေနစဥ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဇန္န၀ါရီလ ၂ ရက္၊ တနလၤာေန႔မွာ ေတြ႔ဆံုမွာျဖစ္တယ္လို႔ NLD ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ ဦးဉာဏ္၀င္းက အတည္ျပဳ ေျပာဆိုလိုက္တာပါ။ ေစတနာရွင္ သူေဌးႀကီး ေဂ်ာ့ဂ်္ဆိုးေရာ့စ္ အေနနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြအတြက္ အလွဴဒါနျပဳေရး ေဆြးေႏြးၾကဖြယ္ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
Open Society Institute (OSI) ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ ထူူေထာင္သူ မစၥတာဆိုးေရာ့စ္ က ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပညာေရး အစီအစဥ္ေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ ၂ သန္းခန႔္ ပညာသင္ဆုေတြ ခ်ီးျမႇင့္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၈၁ ႏွစ္အရြယ္ မစၥတာ ဆိုးေရာ့စ္ဟာ မိသားစုနဲ႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိေနစဥ္ အင္းေလးနဲ႔ ပုဂံကိုလည္း ေလ့လာေရးခရီး သြားဖို႔ရွိတယ္လို႔ ႐ိုက္တာ သတင္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ ေန႔စြဲနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္က အင္းစိန္ေထာင္န႔ဲ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြအေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္တာကို အစိုးရသတင္းစာေတြမွာေရာ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေတြမွာပါ ျပသခဲ့တာပါ။
အခ်က္ ၈ ခ်က္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲနဲ႔ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲနဲ႔အညီ အက်ဥ္းသားေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သလို ကုလမဂၢရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးစံႏႈန္းေတြနဲ႔ အေျခခံထား လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္အဖြဲ႔ကို ရွင္းျပခဲ့တယ္လို႔ ေဖာ္္ျပထားပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး အက်ဥ္းက်ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ ေထာင္ကိုလာၾကတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမဆို အမွန္အတိုင္း ရွင္းလင္းျပတာ မရွိတာမို႔ အခု လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔ဟာလည္း ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လိမ္ညာမႈကို ခံလိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ပါတယ္။
“ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ဆိုတာက အဲဒီလို အထက္ကလူေတြ လာတယ္။ ျပင္ပကလူေတြ လာတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္မေျပာဘူးခင္ဗ်။ လိမ္လႊတ္မယ္၊ တမ်ိဳး ေျပာင္းေျပာမယ္။ ဒါပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အလိမ္ခံရတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။”
ဒါ့အျပင္ အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ရဲဘက္စခန္းေတြတြင္း က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ အနားယူမႈ၊ အစားအစာနဲ႔ ဘာသာစကားလို သင္တန္းေတြအျပင္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ ေက်ာင္းပညာေရး၊ ဘာသာေရး ကိစၥေတြကအစ လုပ္ေပးေနတာေတြကို သူတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္က ေရးထားပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ သူရဲ႕ ႏွစ္ရွည္ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြအရေရာ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အတြက္ေရာ အႏုတ္လကၡဏာ ျပတဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ပထမဦးဆံုး လိုအပ္ခ်က္က လူေတြရဲ႕ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စိတ္က်န္းမာေရး၊ လူက်န္းမာေရး။ အဲဒါေတြက လုိတာဗ်။ အဲဒါေတြအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေပးတာမရွိဘူး။ က်ေနာ္ ရွိတဲ့အခ်ိန္ေရာ၊ အခုခ်ိန္ေရာ ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာဗ်ာ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳ ေျပာရရင္ က်ေနာ္ အူအတက္ေပါက္လို႔ အူေခါက္ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡေတြနဲ႔ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ဒုကၡသုကၡ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမွာေတာင္မွ ခြဲစိပ္မေပးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ ဆိုေတာ့ ၅ ႏွစ္ၾကာတယ္ဗ်။ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳး အလားတူပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ႐ိုက္တာႏွက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ သြားေတြ ျပဳတ္ကုန္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သြားေတြ မရွိဘူး။ အထက္သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွမရွိဘူး။ အဲဒါကို က်ေနာ့္ကို သြားစိုက္မေပးဘူးဗ်။ သြားစိုက္ေပးဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မလံုေလာက္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုဘူး။”
စစ္ေခြးတိုက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးသားထားတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကာလေတြက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူေတြကို စစ္ေခြးတိုက္ေတြမွာ ထားတယ္လို႔ တိုင္တာရွိေပမဲ့ သူတို႔အဖြဲ႔ ေထာင္ထဲမွာေတြ႔ၿပီး ေမးျမန္းခဲ့ေတာ့ ဒါဟာ သတင္းမွား ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ရွင္းလင္းထားပါတယ္။ ဒီစစ္ေခြးတိုက္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဦး၀င္းတင္က သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ရွင္းျပရာမွာေတာ့ -
“သမံတလင္းေပၚမွာ အိပ္ရတယ္။ ဖ်ာေတာင္မေပးဘူး။ စစ္ေခြးတိုက္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္သာဆိုတဲ့ ဟာေတြက က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေသးအိုးေရာ ေခ်းအိုးေရာက အေငြ႔ေတြ ျပန္ထြက္ၿပီးေတာ့ ေနတဲ့ဟာ။ က်ေနာ္ ႀကံဳခဲ့တယ္။ ဒီ ေခြးတိုက္ဆိုတဲ့ဟာက တမင္ကို ျငင္းပမ္းဖို႔ကို ျပစ္ဒဏ္မွာ အျမင့္ဆံုးထားတဲ့တိုက္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေခြးတိုက္မွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူအေနနဲ႔ သက္ေသခံႏိုင္ပါတယ္။”
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္ရွင္ရဲ႕ ထုတ္ျပန္စာထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ေနရာထက္ လက္ရွိ အက်ဥ္းသား ဦးေရကမ်ားေနတာ ေတြ႔ရတယ္လို႔ ေရးသားထားသလို ဘာသာေရးဆိုင္ရာ သင္တန္းေတြနဲ႔ စခန္းေတြကို ပိုဖြင့္ေပးဖို႔အျပင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြ ေပးလာဖို႔ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္း ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
“က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေနခဲ့တဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေနရာစခန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေဆး႐ံုေပါင္းမ်ားစြာကို က်ေနာ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာေတြ တစ္ခုမွ မယံုဘူး။ က်ေနာ္ မယံုဘူး ဆိုျခင္းဟာ က်ေနာ့္ကို သက္ေသခံမယ့္ က်ေနာ့္လိုပဲ မယံုဘူးဆိုတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ခုမွေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာ္မရွင္ဟာ အၿမဲတမ္း အစိုးရနဲ႔ အျပန္အလွန္လုပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတဲ့သူေတြလို႔ပဲ က်ေနာ္ သေဘာထားတယ္။ အစိုးရနဲ႔ သံတူေၾကာင္းကြဲေတြ ေျပာေနတာပဲ။”
ႏွစ္ရွည္ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းတစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကို “နင္လားဟဲ့ လူ႔ငရဲ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုလည္း ေရးသားခဲ့တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ ေျပာသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင္အေရးေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒နဲ႔အဖြဲ႔၀င္ ၇ ဦးတို႔ဟာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔က အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြကို သြားၿပီး လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနေတြကို ေလ့လာခဲ့တာနဲ႔အတူ အေစာပိုင္းမွာလညး္း ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ေတြကို သူတို႔အဖြဲ႔ ေလ့လာတာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုလို အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကမၻာမွာ အခ်မ္းသားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲက တစ္ဦးျဖစ္သူ သူေဌးႀကီး ေဂ်ာ့ဂ်္ဆိုးေရာ့စ္ဟာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အစဥ္တစိုက္ ရန္ပံုေငြေတြ ပံ့ပိုးေပးေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု သူ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိေနစဥ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဇန္န၀ါရီလ ၂ ရက္၊ တနလၤာေန႔မွာ ေတြ႔ဆံုမွာျဖစ္တယ္လို႔ NLD ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ ဦးဉာဏ္၀င္းက အတည္ျပဳ ေျပာဆိုလိုက္တာပါ။ ေစတနာရွင္ သူေဌးႀကီး ေဂ်ာ့ဂ်္ဆိုးေရာ့စ္ အေနနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြအတြက္ အလွဴဒါနျပဳေရး ေဆြးေႏြးၾကဖြယ္ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
Open Society Institute (OSI) ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ ထူူေထာင္သူ မစၥတာဆိုးေရာ့စ္ က ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပညာေရး အစီအစဥ္ေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ ၂ သန္းခန႔္ ပညာသင္ဆုေတြ ခ်ီးျမႇင့္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၈၁ ႏွစ္အရြယ္ မစၥတာ ဆိုးေရာ့စ္ဟာ မိသားစုနဲ႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိေနစဥ္ အင္းေလးနဲ႔ ပုဂံကိုလည္း ေလ့လာေရးခရီး သြားဖို႔ရွိတယ္လို႔ ႐ိုက္တာ သတင္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
George Soros
လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္ ထုတ္ျပန္ခ်က္ မမွန္ကန္ဟု ဦး၀င္းတင္ေ၀ဖန္
အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ကို သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္ဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ လိမ္ညာတာကို ခံခဲ့ရတာလို႔ ႏိုင္ငံေရး ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းသားေဟာင္း သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္က ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔အတူ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြကို သြားေလ့လာအၿပီး ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ စာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဦး၀င္းတင္က အခုလို တုံ႔ျပန္ ေျပာဆိုလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေန အျပည့္စံုကိုေတာ့ မသင္းသီရိက တင္ျပထားပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ ေန႔စြဲနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္က အင္းစိန္ေထာင္န႔ဲ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြအေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္တာကို အစိုးရသတင္းစာေတြမွာေရာ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေတြမွာပါ ျပသခဲ့တာပါ။
အခ်က္ ၈ ခ်က္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲနဲ႔ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို အက်ဥ္းေထာင္လက္စြဲနဲ႔အညီ အက်ဥ္းသားေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သလို ကုလမဂၢရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးစံႏႈန္းေတြနဲ႔ အေျခခံထား လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္မရွင္အဖြဲ႔ကို ရွင္းျပခဲ့တယ္လို႔ ေဖာ္္ျပထားပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး အက်ဥ္းက်ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ ေထာင္ကိုလာၾကတဲ့ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဘယ္ဧည့္သည္ကိုမဆို အမွန္အတိုင္း ရွင္းလင္းျပတာ မရွိတာမို႔ အခု လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔ဟာလည္း ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ လိမ္ညာမႈကို ခံလိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ပါတယ္။
“ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ဆိုတာက အဲဒီလို အထက္ကလူေတြ လာတယ္။ ျပင္ပကလူေတြ လာတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္မေျပာဘူးခင္ဗ်။ လိမ္လႊတ္မယ္၊ တမ်ိဳး ေျပာင္းေျပာမယ္။ ဒါပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အလိမ္ခံရတဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။”
ဒါ့အျပင္ အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ရဲဘက္စခန္းေတြတြင္း က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ အနားယူမႈ၊ အစားအစာနဲ႔ ဘာသာစကားလို သင္တန္းေတြအျပင္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ ေက်ာင္းပညာေရး၊ ဘာသာေရး ကိစၥေတြကအစ လုပ္ေပးေနတာေတြကို သူတို႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္က ေရးထားပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ သူရဲ႕ ႏွစ္ရွည္ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြအရေရာ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အတြက္ေရာ အႏုတ္လကၡဏာ ျပတဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ပထမဦးဆံုး လိုအပ္ခ်က္က လူေတြရဲ႕ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စိတ္က်န္းမာေရး၊ လူက်န္းမာေရး။ အဲဒါေတြက လုိတာဗ်။ အဲဒါေတြအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေပးတာမရွိဘူး။ က်ေနာ္ ရွိတဲ့အခ်ိန္ေရာ၊ အခုခ်ိန္ေရာ ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာဗ်ာ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳ ေျပာရရင္ က်ေနာ္ အူအတက္ေပါက္လို႔ အူေခါက္ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡေတြနဲ႔ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ဒုကၡသုကၡ ေရာက္ေနတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမွာေတာင္မွ ခြဲစိပ္မေပးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ ဆိုေတာ့ ၅ ႏွစ္ၾကာတယ္ဗ်။ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳး အလားတူပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ႐ိုက္တာႏွက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ သြားေတြ ျပဳတ္ကုန္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သြားေတြ မရွိဘူး။ အထက္သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွမရွိဘူး။ အဲဒါကို က်ေနာ့္ကို သြားစိုက္မေပးဘူးဗ်။ သြားစိုက္ေပးဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မလံုေလာက္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုဘူး။”
စစ္ေခြးတိုက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးသားထားတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကာလေတြက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူေတြကို စစ္ေခြးတိုက္ေတြမွာ ထားတယ္လို႔ တိုင္တာရွိေပမဲ့ သူတို႔အဖြဲ႔ ေထာင္ထဲမွာေတြ႔ၿပီး ေမးျမန္းခဲ့ေတာ့ ဒါဟာ သတင္းမွား ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ရွင္းလင္းထားပါတယ္။ ဒီစစ္ေခြးတိုက္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဦး၀င္းတင္က သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ရွင္းျပရာမွာေတာ့ -
“သမံတလင္းေပၚမွာ အိပ္ရတယ္။ ဖ်ာေတာင္မေပးဘူး။ စစ္ေခြးတိုက္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္သာဆိုတဲ့ ဟာေတြက က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေသးအိုးေရာ ေခ်းအိုးေရာက အေငြ႔ေတြ ျပန္ထြက္ၿပီးေတာ့ ေနတဲ့ဟာ။ က်ေနာ္ ႀကံဳခဲ့တယ္။ ဒီ ေခြးတိုက္ဆိုတဲ့ဟာက တမင္ကို ျငင္းပမ္းဖို႔ကို ျပစ္ဒဏ္မွာ အျမင့္ဆံုးထားတဲ့တိုက္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ ေခြးတိုက္မွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူအေနနဲ႔ သက္ေသခံႏိုင္ပါတယ္။”
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးေကာ္ရွင္ရဲ႕ ထုတ္ျပန္စာထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ေနရာထက္ လက္ရွိ အက်ဥ္းသား ဦးေရကမ်ားေနတာ ေတြ႔ရတယ္လို႔ ေရးသားထားသလို ဘာသာေရးဆိုင္ရာ သင္တန္းေတြနဲ႔ စခန္းေတြကို ပိုဖြင့္ေပးဖို႔အျပင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြ ေပးလာဖို႔ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္း ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။
“က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေနခဲ့တဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေနရာစခန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေဆး႐ံုေပါင္းမ်ားစြာကို က်ေနာ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူတို႔ေျပာတာေတြ တစ္ခုမွ မယံုဘူး။ က်ေနာ္ မယံုဘူး ဆိုျခင္းဟာ က်ေနာ့္ကို သက္ေသခံမယ့္ က်ေနာ့္လိုပဲ မယံုဘူးဆိုတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ခုမွေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာ္မရွင္ဟာ အၿမဲတမ္း အစိုးရနဲ႔ အျပန္အလွန္လုပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနတဲ့သူေတြလို႔ပဲ က်ေနာ္ သေဘာထားတယ္။ အစိုးရနဲ႔ သံတူေၾကာင္းကြဲေတြ ေျပာေနတာပဲ။”
ႏွစ္ရွည္ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းတစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကို “နင္လားဟဲ့ လူ႔ငရဲ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုလည္း ေရးသားခဲ့တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ ေျပာသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင္အေရးေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒နဲ႔အဖြဲ႔၀င္ ၇ ဦးတို႔ဟာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔က အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ေလွေလွာ္အင္း ရဲဘက္စခန္းေတြကို သြားၿပီး လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနေတြကို ေလ့လာခဲ့တာနဲ႔အတူ အေစာပိုင္းမွာလညး္း ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ေတြကို သူတို႔အဖြဲ႔ ေလ့လာတာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုလို အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းထုတ္ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လႊတ္ေတာ္ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြေတြကုိ ေရွ႕လာမယ့္ႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပသြားမယ္လုိ႔ အစုိးရက ေၾကညာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလက ေရြးေကာက္ပဲြေတြ က်င္းပအၿပီး ေပၚေပါက္လာတဲ့ လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာ လစ္လပ္ေနတဲ့ ေနရာ ၄၈ ေနရာအတြက္ အစုိးရက ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြေတြ ျပန္လည္ က်င္းပသြားမွာပါ။
ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကုန္ပုိင္း ေရြးေကာက္ပဲြေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ အေျခခံေတြ ကင္းမဲ့တယ္ဆုိၿပီး ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့တဲ့ အဓိက ႏုိင္ငံေရးပါတီ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီကေတာ့ အစုိးရသစ္ တက္လာၿပီးေနာက္ အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔အတူ လႊတ္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ျပန္လည္ ပါ၀င္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေၾကာင္း ေၾကညာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီအျဖစ္ ဒီလထဲမွာပဲ ေရြးေကာက္ပဲြ ေကာ္မရွင္ထံမွာ ကုိယ္စားလွယ္ ၂၀ ေက်ာ္နဲ႔ မွတ္ပုံတင္ေလွ်ာက္ထားၿပီး ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာလည္း ပါ၀င္မယ္လုိ႔ ေျပာဆုိထားတာပါ။
မွတ္ပုံတင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိေတာ့ ေကာ္မရွင္က အခုအခ်ိန္ အထိေတာ့ တရား၀င္ လက္ခံမထားေသးပါဘူး။ မွတ္ပုံတင္ရာမွာ အဓိကေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးအေနနဲ႔ အမည္စာရင္း ထည့္သြင္းထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကေတာ့ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြေတြမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈနိမ့္က်တဲ့ နယ္ေျမကေန ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္သြားဖုိ႔ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ေျပာဆုိထားပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္လုိသူေတြ အေနနဲ႔ ဇန္န၀ါရီလ ၁၆ ရက္ေန႔ကေန ၃၁ ရက္ေန႔အတြင္း ေရြးေကာက္ပဲြ ေကာ္မရွင္ထံမွာ မွတ္ပုံတင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကုန္ပုိင္း ေရြးေကာက္ပဲြေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ အေျခခံေတြ ကင္းမဲ့တယ္ဆုိၿပီး ပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့တဲ့ အဓိက ႏုိင္ငံေရးပါတီ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ပါတီကေတာ့ အစုိးရသစ္ တက္လာၿပီးေနာက္ အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔အတူ လႊတ္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ျပန္လည္ ပါ၀င္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေၾကာင္း ေၾကညာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီအျဖစ္ ဒီလထဲမွာပဲ ေရြးေကာက္ပဲြ ေကာ္မရွင္ထံမွာ ကုိယ္စားလွယ္ ၂၀ ေက်ာ္နဲ႔ မွတ္ပုံတင္ေလွ်ာက္ထားၿပီး ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာလည္း ပါ၀င္မယ္လုိ႔ ေျပာဆုိထားတာပါ။
မွတ္ပုံတင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိေတာ့ ေကာ္မရွင္က အခုအခ်ိန္ အထိေတာ့ တရား၀င္ လက္ခံမထားေသးပါဘူး။ မွတ္ပုံတင္ရာမွာ အဓိကေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးအေနနဲ႔ အမည္စာရင္း ထည့္သြင္းထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကေတာ့ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပဲြေတြမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈနိမ့္က်တဲ့ နယ္ေျမကေန ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္သြားဖုိ႔ ဆႏၵရွိေၾကာင္း ေျပာဆုိထားပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္လုိသူေတြ အေနနဲ႔ ဇန္န၀ါရီလ ၁၆ ရက္ေန႔ကေန ၃၁ ရက္ေန႔အတြင္း ေရြးေကာက္ပဲြ ေကာ္မရွင္ထံမွာ မွတ္ပုံတင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
UK သံတမာန္တစ္ဦး၏ ေကာ့မွဴးသို ့စက္ဘီးစီး ခရီးစဥ္
UK သံတမာန္တစ္ဦး၏ ေကာ့မွဴးသို ့စက္ဘီးစီး ခရီးစဥ္ – UK diplomat on the bike in Rangoon
ကုိငယ္
ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၁
ၿဗိတိသွ် သံရုံးမွ ဒုတိယအတြင္း၀န္ Mr. Joe Fisher ဟာ ( ၂၇.၁၂ .၁၁ ) အဂၤါေန ့ မနက္ ( ၆ ) နာရီမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့မွ စက္ဘီးနဲ႔ စတင္ ထြက္ခြာၿပီး ေကာ့မွဴးၿမိဳ ့သို ့မနက္ ( ၁၁း ၃၀ ) နာရီမွာ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ေကာ့မွဴးၿမိဳ ့ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္အ၀င္မ်ား၊ ပညာေရးကြန္ယက္မွ လူငယ္မ်ား၊ အေမ့အလင္းေရာင္ ပညာဒါနေက်ာင္းမွ ကေလးငယ္မ်ားက ၀မ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
NLD ပညာေရးကြန္ယက္ရဲ႕ အေမ့အလင္းေရာင္ ပညာဒါနေက်ာင္းေလးကိုလည္း သြားေရာက္ ေလ့လာၿပီး ကေလးငယ္မ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားနဲ ့ ရင္းနွီးစြာ ေတြဆံု နႈတ္ဆက္ စကားေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။
သူ ့ခရီးစဥ္ရဲ ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့
( ၁ ) NLD ပညာေရး ကြန္ယက္က လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ပညာေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ေလ့လာရန္။
( ၂ ) ဒလ နွင့္ ေကာ့မွဴးေဒသရွိ လူေနမူ ဘ၀ အေျခအေနကို ေလ့လာရန္။
( ၃ ) သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပည္သူမ်ား လိုက္ပါေဆာင္နိုင္ေစရန္ တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာ့မွဴးၿမိဳ ့ဆံေတာ္ရွင္ ဆုေတာင္းျပည့္ ေစတီ၊ ဘုရားႀကီး ဆရာေတာ္တို ့ကိုလည္း သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ခဲ့ၿပီး ေကာ့မွဴးေဒသ လူေနမူဘ၀ ၀ါးယက္လုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ေလ့လာသြားခဲ့ပါတယ္။
Mr. Joe Fisher ဟာ မြန္းလြဲ ( ၃း၃၀ ) နာရီမွ ေကာ့မွဴးၿမိဳ ့NLD အဖြဲ႔၀င္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရန္ကုန္သို ့ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။
share
shareshareshareကူးတို႔ဆိပ္အတြက္ နိဗၺာန္ကူးတို႔
ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၁
နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) ရွိ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ ၁.၁.၂၀၁၂ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပ မည္ျဖစ္ေသာ (၁၁) ႏွစ္ျပည့္ အခမ္း အနားအတြက္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို ၂၉.၁၂.၂၀၁၁ ရက္ေန႔ နံနက္ (၀၁း၃၀) နာရီအခ်ိန္ခန္႔အထိ လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ ရွိ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) ႐ံုးခ်ဳပ္တြင္ အိပ္စက္အနားယူရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ “အုန္း” ကနဲဟူေသာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ျမည္ ဟိန္း သံႀကီးႏွင့္အတူ အေဆာက္အဦးတစ္ခုလံုးတုန္ခါသြားေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ ႐ံုးအေဆာက္အဦး တစ္ခုလံုး ကို အထက္ေအာက္လိုက္လံစစ္ေဆးၾကရာ ထူးျခားမႈတစ္စံုတစ္ရာမရွိသည့္အတြက္ အနားယူအိပ္စက္ခဲ့သည္။
နံနက္ (၅း၃၀) နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ေန အသင္းသား/သူမ်ားထံမွ မဂၤလာ ေတာင္ၫြန္႔ၿမိဳ႕နယ္၊ ကူးတို႔ဆိပ္ရပ္ကြက္၊ ကူးတုိ႔ဆိပ္လမ္းရွိ ဂိုေဒါင္မ်ား မီးေလာင္ေပါက္ကြဲမႈ သတင္းဆိုးႀကီးအား ၾကားသိရေတာ့သည္။ သတင္းၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း၌ ဥကၠ႒ ဦး ေက်ာ္သူမွ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔အား တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး (၂) ဦးစန္းေအးဦးေဆာင္၍ သြားေရာက္ စံုစမ္းမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ေပါက္ကြဲမႈ၊ မီးေလာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရသူမ်ား ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ ေရာက္႐ွိေနေၾကာင္း အတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေ႐ႊဇီးကြက္မွသိ႐ွိကာ ဒု-ဥကၠ႒ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ႏွင့္ အသင္းသား/သူအခ်ိဳ႕တို႔မွ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ သြား ေရာက္၍ လူနာမ်ားအား ေဆး၀ါးႏွင့္ အလွဴေငြမ်ား ေပးအပ္လွဴဒါန္းခဲ့ရာ ေဆး၀ါး တန္ဖိုး (၅) သိန္း၊ လူနာတစ္ဦးလွ်င္ (၁) ေသာင္းက်ပ္ႏွင့္ လူနာဦးေရ (၈၀) ဦးခန္႔ကို ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် လူနာမ်ားလက္ထဲသို႔ ေပးအပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ ႐ံုးခ်ဳပ္တြင္ လည္း စံုစမ္းေရးအဖြဲ႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိသည္ႏွင့္ မီးေဘးဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ လိုအပ္လွ်က္႐ွိေသာ ေစာင္၊ ဒန္အိုး၊ ဒန္ခြက္၊ စတီးဇလံု၊ စတီးမတ္ခြက္၊ စတီးဇြန္းႀကီး၊ ဆပ္ျပာတို႔အား မဂၤလာေစ်းႏွင့္ သံသုမာလမ္းရွိဆိုင္ခန္းမ်ားတြင္သြားေရာက္၀ယ္ယူကာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ အ၀တ္အထည္ (က်ား/မ/ကေလး) မ်ားကို၄င္း၊ မီးေဘးဒုကၡသည္မ်ားထဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္(၇)ပါး အတြက္ သကၤန္းမ်ားႏွင့္ စုစုေပါင္းတန္ဖိုး သိန္း (၄၀) က်ပ္ခန္႔ လွဴဒါန္းမႈကို ဦးေက်ာ္သူႏွင့္ အသင္းသား/သူမ်ားမွ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းမႈမ်ားျပဳခဲ့သည္။ လွဴဒါန္းမႈခရီးစဥ္မထြက္ခြာမွီ အလွဴရွင္ တစ္ဦးမွ ေခါင္းအံုး အလံုး (၂၀၀) ေက်ာ္ လာေရာက္လွဴဒါန္းမႈျပဳခဲ့ပါ၍ ယင္းေခါင္းအံုးမ်ားကိုပါ တစ္ပါးတည္း မီးေဘးဒုကၡသည္ စခန္း႐ွိရာသို႔ သယ္ေဆာင္လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
ထိုသို႔ လွဴဒါန္းမႈျပဳလုပ္ရာတြင္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးမွ ေဆး၀ါးအလွဴေငြ လွဴဒါန္းၿပီး၍ ျပန္လာ ၾကေသာ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္၊ ေဒၚေ႐ႊ ဇီးကြက္ႏွင့္ အသင္းသူ/သားမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ပူးေပါင္းကာ မဂၤလာေတာင္ၫႊန္႔ၿမိဳ႕နယ္႐ွိ “မဟာ၀ိဇယာရာမတိုက္ ပုသိမ္ၫႊန္႔ရာေက်ာ္ ေက်ာင္းႀကီး”႐ွိ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာ ေတာ္ႀကီးထံတြင္ ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က်စုေပါင္း၍ လွဴဒါန္းမႈကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ၫႊန္႔ရာေက်ာ္ ေက်ာင္း ႀကီးအတြင္း႐ွိ “ေအာင္ၾသဘာသိဒိၶဓမၼာ႐ံု” ၌ ေနထိုင္ေနရၾကေသာ မီးေဘးဒုကၡသည္မ်ားအား ၀င္ေရာက္၍ အားေပးစကားမ်ား ေျပာ ၾကားခဲ့ပါသည္။
နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) သည္ နာေရးကိစၥမ်ား၊ က်န္းမာေရးကိစၥမ်ား၊ ပညာေရးကိစၥမ်ားကို (အခမဲ့) ကူညီေဖးမ ေပးလွ်က္႐ွိသလို ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးျဖစ္ေသာ ေရေဘးဒုကၡ၊ ေလေဘးဒုကၡ၊ စစ္ေဘးဒုကၡ၊ မီးေဘးဒုကၡစသည့္ ဒုကၡမ်ိဳးစံုတို႔ကိုလည္း ကူညီေဖးမလွဴဒါန္းမႈမ်ားကို အသင္းသူ/သားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ လက္ခ်င္းယွက္ကာ စည္းလံုးညီၫႊတ္စြာျဖင့္ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး လက္ကိုင္ထားကာ မဂၤလာ ေတာင္ ၫႊန္႔ၿမိဳ႕နယ္ ကူးတို႔ဆိပ္႐ွိ မီးေဘးဒုကၡသည္မ်ားအား အမ်ားျပည္သူတို႔မွ လွဴဒါန္းမႈတို႔ကို နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) မွ နိဗၺာန္ ကူးတို႔အျဖစ္ ကူညီေဖးမေပးဆပ္မႈပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
share
shareshareshareေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွ အရိုးတြန္သံမ်ား ( အပုိင္း – ၁ ) (အပိုင္း-၂-) (အပိုင္း-၃-)
ေျမာက္ပိုင္း ေဒသ မွ အရိုးတြန္သံမ်ား ( အပုိင္း – ၁ )
by FNG on December 21, 2011
ေအာင္မုိး၀င္း၊
၊(၁)ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေၿမာက္ပိုင္း)ရဲ႕တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို
ၿမတ္ၿမတ္ႏိုးႏိုးလႊင့္ထူခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကို မဂၤလာႏွစ္သစ္ၿဖစ္ပါေစ
လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါရေစ။ ႏွစ္သစ္မွာ အနာဂတ္အတြက္
တက္ႀကြလန္းဆန္းတဲ့ေၿခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္ႀကမယ္။
မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ ပူးကပ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ရွင္းထုတ္ႀကမယ္။
ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ( အထက္ဗမာၿပည္)
ရဲေဘာ္တေယာက္အေနနဲ႔၊ ၁၉၉၀ မႏၱေလးညီလာခံကို လာေရာက္တက္ခဲ့ႀကတဲ့
မိုးညွင္းေဒသက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေတြကို အထူးတလည္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ
ခ်င္သလို၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ရဲ႕
ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းဂုဏ္သိကၡာကို ေသြးစီးေခ်ာင္းေတြေပၚမွာ ေမွ်ာခ်၊
အဖြဲ႔ဖ်က္ပစ္သည္အထိ ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ႀကတဲ့၊ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား
လူသတ္သမားမ်ားကိုေတာ့ သမိုင္းစာရင္းရွင္းတမ္းအၿဖစ္
ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားႀကပါမယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို
အသက္စြန္႔ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ႀကေပမဲ့၊ က်ဆံုးစာရင္းမွာ အသိအမွတ္ၿပဳမခံရတဲ့
ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဆက္လက္ေမးခြန္းထုတ္ ႀကရပါလိမ့္မယ္။
စိန္ေခၚေတာင္းဆိုႀကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ။
သူတပါးက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို က်ေနာ္တို႔ဆီ
ေလာင္ၿမိဳက္ကူးစက္မႈေတြ မရိွေစခ်င္ပါဘူး။ ၿပႆနာေတြကို စိတ္ေအးေအးထားၿပီး
ေၿဖရွင္းႀကရပါလိမ့္မယ္။ လူပုဂၢိဳလ္တစံုတေယာက္အေပၚမွာ မုန္းတီးၿခင္းမ်ိဳး၊
တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲအုပ္စုဖြဲ႔ သိကၡာခ်တိုက္ၿခင္းမ်ိဳးကို ေရွာင္ရွားၿပီး၊
ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုရုန္းကန္မႈရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို
သင္ခန္းစာယူႀကသင့္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းအၿဖစ္ေလာက္သာ ထားရိွၿခင္းမၿပဳလုပ္ပဲ၊
ဆက္လက္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။
တကယ္ေတာ့
ဒီအေႀကာင္းအရာေတြကို ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုေအာင္ၿမင္ဆံုးခန္း
တိုင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ဖြင့္ေၿပာဖို႔ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ႀကပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကို ေလးၿမတ္စြာလုပ္ကိုင္ေနႀကတဲ့
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းကို
မထိခိုက္ေစခ်င္တာတေႀကာင္း၊ က်န္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ဟာ
ဒီအေႀကာင္းအရာေတြကို ဖတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေပၚ စိတ္ပ်က္သြားမွာ
တေႀကာင္းေႀကာင့္ ဖြင့္မေၿပာခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္၊
လူသတ္မႈမွာပါဝင္ပတ္သက္ေနခဲ့တဲ့သူေတြဟာ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေၿမာက္ပိုင္း)
ကို စံနစ္တက်ဖ်က္ဆီးသြားၿပီး ေနာက္၊ ထုိင္းနယ္စပ္မွာ
အက်င့္ပ်က္ၿခစားမႈေတြကို အုပ္စုလိုက္က်ဴးလြန္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာက
ေထာက္ပံ့တဲ့ေငြေတြကို ေအာင္ေသေအာင္စား စည္းဇိမ္ခံ ေပ်ာ္ၿမဴးခဲ့ႀကတယ္။ ၿပည္ပ
ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပံုလႈပ္ရွားမႈကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့ႀကတယ္။
ႏိုင္ငံတကာက ယံုႀကည္မႈမဲ့လာၿပီး NGOs ေတြနဲ႔ ေငြေထာက္ပံ့သူေတြက
ၿပည္တြင္းကိုအာရံုေရြ႕သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ၿပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးကို
ဝင္ေရာက္ရႈပ္ႀကဖို႔ ေၿခလွမ္းၿပင္ေနႀကတယ္။ ဒီတခါေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။
(၂)
ဒီေနရာမွာ
KIA နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေၿပာစရာတခုရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အေယာက္(၉၀)
ေက်ာ္ဖမ္းထားတာကို ႀကားေတာ့ KIA ဗိုလ္မွဴးေတြက လာေရာက္ေမးပါတယ္။ (
ထံုးစံအားၿဖင့္ေတာ့ KIA က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေပၚမွာ
ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေလ့မရိွပါဘူး)၊ “ ငါတုိ႔မွာ ဘရန္ဆိုင္းလက္ထက္ကတည္းက
ရန္သူ႔ေထာက္လွမ္းေရးဆိုလို႔ (၅) ေယာက္ေလာက္သာ မိဘူးပါတယ္။ မင္းတို႔ဟာက
မ်ားလွခ်ည္းလား။ ဟုတ္လို႔လား” ဆိုေတာ့ “ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ က ေအာ္ –
ဗိုလ္မွဴးတို႔ကလည္း က်ားကိုက္ပါတယ္ ဆိုမွ အေပါက္နဲ႔လား လို႔ ေမးေနရေသးတယ္။
ဗိုလ္မွဴးတို႔က ငါးေယာက္ပဲ မိတယ္ဆိုေတာ့ ညံ့တာေပါ့” လို႔
ရယ္ေမာၿပီးေၿဖတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ရဲ႕ “ All the Wars are
Dirty” အင္တာဗ်ဴးမွာ ေကအိုင္ေအ အေပၚအၿပစ္တြန္းခ်ထားတဲ့ စကားေတြကို
ၿပံဳးမိပါတယ္။ လူသတ္တာေတြႀကားေတာ့ ဖံုးမရဖိမရ အနံ႕ေတြထြက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့
ေကအိုင္ေအ က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဇြတ္အတင္းဝင္ေရာက္လာၿပီး ရပ္ခိုင္းေတာ့တယ္။
နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ ကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။
တကယ္ေတာ့
လူသတ္မႈအၿပင္ ေနာက္ထပ္ေမးရမဲ့ ေမးခြန္းတခုကေတာ့ ေအဘီ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ဟာ
ဗဟိုလို မဟုတ္ပါဘူး။ ဗဟိုေကာ္မတီေတြက ခ်မ္းသာႀကပါတယ္။ ေကအိုင္ေအ ဆီက
ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြအပါအဝင္ အေထာက္အပံ့ေတြရထားႀကပါတယ္။ အဲ့ဒီ ရံပံုေတြေတြ
ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပါ။
ကာယကံရွင္ေတြေၿဖဆိုႏိုင္ႀကပါလိမ့္မယ္။
(၃)
ပထမပိုင္းအေနနဲ႔
ေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စာရင္းကို
ေပးပို႔လုိက္ပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္အေႀကာင္းကိုေတာ့ အထူးေၿပာခ်င္ပါတယ္။
တဦးက
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ရဲေမ မခင္ခ်ိဳဦး အေႀကာင္းပါ။
သူမ နဲ႔ စြပ္စြဲခံရတဲ့ ၿပည္စိုးႏိုင္ (ရန္ကုန္) ကို လိုင္စင္လို
ေအးခဲတဲ့ရာသီေအာက္မွာ ေၿမၿမွဳပ္ၿပီး၊ ေခါင္းကိုသာေၿမေပၚေဖၚထားခဲ့တယ္။
ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေႀကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ၊ မခင္ခ်ိဳဦး ကို ေအးခဲေနတဲ့
ရုပ္အေလာင္းအား Oral Sex လုပ္ခိုင္းတယ္။ မ်ိဳးဝင္းတို႔ အုပ္စုတစုလံုးက
မုဒိမ္းက်င့္ၿပီး ေခါင္းၿဖတ္သတ္ဖို႔ လုပ္တဲ့အခါ၊ “ ေနာင္ဘဝမွာ ခုလို
ေခါင္းၿပတ္ႀကီးနဲ႕ မေသပါရေစနဲ႔၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ေပးပါ” လို႔
ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ သံေခ်ာင္းက ေသနတ္နဲ႔ဝင္ပစ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယတဦးကေတာ့
ကိုေက်ာ္ေဝ ပါ။ သူ႔ကို ေပ်ာ့မိုင္းနဲ႔ခ်ည္ၿပီး
ေဘာလံုးကြင္းထဲပတ္ေၿပးခိုင္းတယ္။ ေပ်ာ့မိုင္းကြဲသြားခဲ့တဲ့အတြက္ လက္
ၿပတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ လက္ၿပတ္ႀကီးနဲ႔ပဲ အခ်ဳပ္ထဲမွာ
ဆက္လက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ့ဲတယ္။ သူ႔လိုပဲစစ္ေႀကေရးကာလမွာ
မိုင္းခြဲခံရတဲ့သူေတြရိွပါတယ္။
ေအာက္ေဖၚၿပပါသူေတြက
ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ရက္ေန႔မွာ ေခါင္းၿဖတ္ အသတ္ခံရသူေတြၿဖစ္တယ္။ ရဲေဘာ္၊
တပ္ႀကပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီး ဆိုတဲ့ အမည္ေတြဟာ အဲ့ဒီကာလက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕
ရာထူးေတြအၿဖစ္အသံုးၿပဳထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။
(၁) ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ( ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥကၠ႒၊ မႏၱေလး)
သံၿပားအားမီးဖုတ္ၿပီး
ေပါင္ေၿခသလံုးထံ ကပ္ထားၿခင္း၊ ဗိုက္ေပၚသို႔ ကတၱရာစီးၿပားမ်ားကို မီးရိႈ႕၊
အစက္ခ် မီးေမႊးၿခင္း၊ သံေခ်ာင္းမ်ားကို မီးဖုတ္ခါ၊ ေပါင္အတြင္းသို႔
ထိုးသြင္းၿခင္း၊ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ၿပားေၿခာက္ၿခားေစရန္၊ ကိုေက်ာ္ေဝကို
ထင္းတံုးေပၚတင္ၿပီး ေခါင္းၿဖတ္သတ္ထားခါ၊ ထိုေခါင္းၿပတ္မွ၊ ပန္းထြက္ေနေသာ
ေသြးမ်ားကို၊ ေသာက္ခိုင္းၿခင္း၊ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ လက္ ကို လက္ေကာက္ဝတ္မွ
ခုတ္ၿပတ္ေသာ္လည္း၊ ခုတ္ခ်က္မမွန္ကာ၊ လက္ဝါးအရင္းပိုင္းမွ ၿပတ္ထြက္ခါ၊ (
လက္မ တေခ်ာင္းထဲပင္ က်န္ထားပါသည္)၊ ထိုလက္ၿပတ္အား ကိုက္ထားခိုင္းၿခင္း၊
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရခ်ိန္ထိ၊ ဒုတ္ေကာက္ၿဖင့္သာလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၿပီး၊
အသတ္ခံလိုက္ရခ်ိန္တြင္၊ ေခါင္းမၿပတ္သၿဖင့္၊ ၿပန္ထလာသည္ကို၊
ေပါက္ၿပားေနာက္ဖင္ၿဖင့္၊ ရိုက္ခ် သတ္ခံရပါသည္။
(၂) ကိုခ်ိဳႀကီး ( မႏၱေလး)
စစ္ေဆးေရးကာလတြင္
ဗိုက္ေပၚတြင္ မီးရိႈ႕ခံရၿခင္း၊ လက္ဝါးကပ္တိုင္တြင္ လက္မ်ားကို
သံေခ်ာင္းၿဖင့္ ရိုက္ႏွက္စစ္ေဆးခံရၿခင္း၊ ကိုေက်ာ္ေဝအား
ေခါင္းၿဖတ္သည့္ေန႔တြင္ လက္ဝါးအရင္းပိုင္းမွ ခုတ္ၿဖတ္ခံရၿခင္း၊
ေခါင္းၿဖတ္သည့္အခါတြင္၊ ထူးၿခားစြာၿဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ခုတ္ၿဖတ္ခံသြားပါသည္။
(၃) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး)
ဦးေခါင္းအား
ထင္းတံုးေပၚတင္ၿပီး၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခဲ့ပါသည္။
အသတ္မခံရေသးခ်ိန္တြင္၊ ေတာင္းပန္ေသးေသာ္လည္း အသတ္ခံရမည္ကို သိေသာအခါ၊
ဓမၼစစ္ ေက်ာင္းသားကြ၊ မင္းတို႔ သတ္လို႔ ငါေသေပမဲ့၊ ငါ့ဝိညာဥ္မေသဘူးကြ၊
ေက်ာ္ေဝ- ဓမၼစစ္ ေက်ာင္းသားကြ၊ သတ္လိုက္ ရတယ္ လို႔ ေအာ္ဟစ္သြားခဲ့ပါသည္။
စစ္ေႀကာေရးကာလတြင္လည္း မိုင္းခြဲပြဲတြင္ လက္ကို မိုင္းခြဲခံရခါ
လက္ၿဖတ္ပစ္ရသူၿဖစ္ပါသည္။
(၄) ရဲေဘာ္ ေအာင္ဖိုး ( ရန္ကုန္)
ကိုသံေခ်ာင္း၊
ကိုမ်ိဳးဝင္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္တု႔ိမွ ေကာ္မတီဝင္မ်ားေနထိုင္ရာ
တည္းစခန္းေရွ႕သို႔ေခၚယူၿပီး ေၿခေထာက္တြင္ မိုင္းအေပ်ာ့စားကပ္ၿပီး၊
မိုင္းခြဲခါ ေၿခၿဖတ္ခံရ၊ ( ထိုမိုင္းခြဲပြဲတြင္) မငယ္ (
နန္းေအာင္ေထြးႀကည္) အပါအဝင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ္လည္း၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ၊
လက္မိုင္းခြဲမခံခဲ့ရ၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုေၿခၿပတ္ဘဝႏွင့္ပင္၊
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရပါသည္။
(၅) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း (မံုရြာ)
ေသဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္သည္ဟု
အမိန္႔စာၿပန္ေသာအခါတြင္၊ ေအာက္ပိုင္း ရုတ္တရက္ေသ၊ မိမိကိုယ္မွ
ေသးထြက္မွန္းကို မိမိမသိသည္အထိ၊ ထိတ္လန္႔ခါ၊ ေခါင္းၿဖတ္မည့္ေနရာသို႔
တြဲေခၚယူခဲ့ရပါသည္။
(၆) ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္ႀကြယ္ ( ရန္ကုန္)
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္း၏
ေမြးစားသားဟုဆိုသည္။ အပတ္စဥ္ (၅) ကာလတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းအား
အမ်ားဆံုးေဝဖန္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ မိမိ၏ပါးစပ္အား တိတ္ၿဖင့္ကပ္ခါ၊ ကိုမ်ိဳးဝင္း
ကို အသံတိတ္ဆႏၵၿပခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၏ ( အထူးသၿဖင့္
ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခဲ့) ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရပါသည္။
(၇) တပ္ႀကပ္ႀကီး တူးတူး ( ၿမစ္ႀကီးနား)
ေခါင္းၿဖတ္ခံနီးတြင္ ဆုေတာင္းခိုင္းေသာအခါ၊ မည္သည့္စကားတလံုးမွ မဆိုပဲ၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရ၊
(၈) ကိုလွၿမင့္ ( တပ္ကုန္း)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရခ်ိန္ထိ၊ မိမိမွာ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ေႀကာင္း၊ ၿပင္းထန္စြာၿငင္းဆန္သြားပါသည္။
(၉) ရဲေဘာ္ ရန္ေအာင္ ( ရန္ကုန္)
ေခါင္းၿဖတ္ေသာအခါ ၿပန္ထလာသၿဖင့္၊ ရင္ဘတ္အား ေသနတ္ဘက္နက္ ၿဖင့္ ထိုးသတ္ခံရ၊
(၁၀) တပ္ႀကပ္ေ႒းၿမင့္ဝင္း ( ရန္ကုန္)
အပတ္စဥ္
(၅) သင္တန္းကာလ၊ တပ္တြင္းေဆြးေႏြးပြဲတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းအား ၿပင္းထန္စြာ
ေဝဖန္ခဲ့သၿဖင့္၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခါနီးတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ၊ “ ေဟ့ေကာင္ မင္း
ငါ့ကို အပတ္စဥ္ (၅) တံုးက ေၿပာသလို ေၿပာႏိုင္ေသးလားဟု အၿငိဳးႀကီးစြာ
ေမးခ့ဲသည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္နားၿဖင့္ႀကားရၿပီး၊ ေ႒းၿမင့္ဝင္းမွ
ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုသၿဖင့္၊ ေသနတ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခံရပါသည္။
(၁၁) ရဲေမ မခင္ခ်ိဳဦး ( ရန္ကုန္)
အသတ္ခံရခါနီးတြင္၊ ငိုယိုရွစ္ခိုးေတာင္းပန္ေသာ္လည္း၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးေရွ႕တြင္ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး၊ ေသနတ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခံရပါသည္။
(၁၂) ဗိုလ္သာဓု ( ရန္ကုန္)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ
( ၁၃) ရဲေဘာ္ေအာင္ေအာင္ ( ကသာ)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရသည္
(၁၄) ရဲေဘာ္ေအးၿမင့္ ( ကသာ)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရသည္
(၁၅) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေသာင္းၿမင့္ ( စစ္ကိုင္းတိုင္း)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရသည္
(၁၆) ရဲေဘာ္ သက္ႏိုင္ ( ရန္ကုန္)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရ
(၁၇) ၿပည္စိုးႏိုင္ ( ရန္ကုန္)
ညတြင္းခ်င္းပင္
ဖမ္းဆီးခံရခါ၊ လိုင္စင္ ကဲ့သို႔ ေရခဲေသာအရပ္တြင္ ေၿမႀကီးထဲတြင္ ကိုယ္ကို
ၿမွဳပ္ခါ၊ ေခါင္းေလးသာ ေဖၚထားၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့ပါသည္။ ဘုန္းႏွိမ့္ေစရန္
မခင္ခ်ိဳဦးအား ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ခြ ခိုင္းခဲ့ႀကသည္။ ထို႔ေနာက္
ဥေႏွာက္အေၿမးပါးေယာင္ ေရာဂါအခံရိွေသာ ၿပည္စိုးႏိုင္ သည္ ဦးေခါင္းကို
ရိုက္ႏွက္ပါ မ်ားသည့္အတြက္၊ မနက္ေရာက္ေသာအခါ၊
စစ္ေဆးရင္းေသဆံုးသြားခ့ဲရပါသည္။ မခင္ခ်ိဳဦးႏွင့္လည္းေဖာက္ၿပန္ေနသည္ ဟု
စြပ္စြဲခံခဲ့ရပါသည္။
အထက္ပါစာရင္းထဲမွာ
ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး) နဲ႔ ၿပည္စိုးႏိုင္ တို႔က ေဖေဖၚဝါရီ (၁၅)
ရက္သတ္ၿဖတ္ခံရမႈထဲမွာ စာရင္းမေႀကၿငာခဲ့ပါဘူး။ စာရင္းမေႀကၿငာပဲ
အသတ္ခံရသူေတြက
(၁) ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး)
(၂) ကိုစိုးဝင္းသန္း ( မႏၱေလး)- KIA ေဆးရံုမွာတက္ေနစဥ္၊ သန္းေဇာ္ ႏွင့္ လူတစုမွလာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားခါ အာသံကုန္းတြင္ သတ္ၿဖတ္ခဲ့သည္။
(၃) ကိုဝင္းေနာင္ (ရန္ကုန္) ဧၿပီလဆန္းပိုင္းအတြင္း ဗန္းေမာ္ခရိုင္မွာ အသတ္ခံရ၊
(၄)ကိုရန္ရွင္း (ရန္ကုန္)- ရက္စက္စြာႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရၿပီး ခုတ္ထစ္ သတ္ၿဖတ္ခံခဲ့ရသည္
(၅) ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ဘုန္း ( ခရိုင္မွဴး) – ေရွ႕တန္းမွာ လူမဆန္စြာ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ သတ္ၿဖတ္ခံခဲ့ရသည္
ဒုတိယပိုင္းမွာ
စစ္ေႀကာေရးစခန္းတြင္ ေသဆံုးခဲ့သူ (၁၄) ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (
ေၿမာက္ပိုင္း) စစ္ေႀကာေရးစခန္းႏွင့္အက်ဥ္းေထာင္မွာ
တာဝန္ယူခဲ့သူမ်ားရဲ႕နာမည္စာရင္းေတြ၊ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို တင္ၿပသြားပါမယ္။
FNG မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
(သူကေတာ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုမသိခဲ့တာပဲလား၊ေရးခြင့္မၾကံဳေသးလို ့မေရးခဲ့တာပဲလားမသိပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကိုသူ ့စာထဲမွာတစိုးတစိမွေရးထားတာမေတြ ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအဘီေျမာက္ပိုင္း
ေတာခို တေယာက္ရဲ ့အေတြ ့အၾကံဳမို ့ လင့္ လိုက္ပါတယ္။)
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘိ္ု) ရဲေျမာက္ပိုင္းေအဘီအေတြ ့အၾကံဳ ပါ။
(ဒီလူသတ္ပြဲၾကီးျပီးတဲ့ေနာက္ ၾသဂုတ္(၈)ရက္ ေအဘီ ၄ ႏွစ္ေျမာက္အခမ္းအနားက်င္းပခဲ့ပံု၊လူသတ္သမားမ်ိဳး၀င္းအေၾကာင္း
ေသဆံုးခဲ့တာေတြကိုေရးသားထားပါတယ္။ ကိုစ်ာန္ရဲ ့ဘေလာ့က လင့္ပါတယ္။)
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တပ္ရင္း (၇၀၁)မွ ျဖစ္ကာ၊ ယမန္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ကမာၻႏွင္႔ အ၀ွမ္းျဖန္႔ခ်ီလိုက္ေသာ ရမ္ဘို(၄) ဇါတ္ကားတြင္ ေဟာလီး၀ုဒ္ မင္းသား ဆီဗက္စတာ စေတာလံုးႏွင္႔ အၿပိဳင္သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔ ေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မွ ကာနယ္တင္႔ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သူ
- အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔၊ ၈ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ အံုႀကြမႈႀကီး အၿပီး ေလးႏွစ္ ေျမာက္ ေပါ႔၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္း၊ ေဒါင္း မိခင္ ခမ္းမမွာ (၈) ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနား က်င္းပ ေနခ်ိန္။
က်ေနာ္သည္ ထိုအခမ္းအနား က်င္းပရာ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမ၏ ေထါင့္တေနရာတြင္ မလႈပ္မယွက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလွ်က္္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေနရာယူၿပီးၾကေသာ အခါ အခမ္းနားမွဴးမွ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ အေလးျပဳရန္ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ားဟု စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ခမ္းမထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ်ားအားလံုး ကမန္းကတန္း မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။ ထိုအစဥ္ အခန္းနားမွဴးမွ -
“အားလံုးးးးးးးးးးးးးးးးသတိ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ အား အေလးးးးးးးးးျပဳ။
ေနၿမဲ……။
ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားက်ေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးးးးးးးးးးးးးျပဳ” ။
ဟုၾကားရသည္ႏွင္႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ခံစားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေတြးပံုရိပ္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ ဟိုအေ၀း တေနရာဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္႕ ႏွယ္ စိတ္ေလတံခြန္ လႊင္႔လ်က္…..လြင္႔လွ်က္။
သဘာ၀တရားမွာ အရုဏ္ အလင္း ေရာက္ယင္ ေတာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ေက်းငွက္တို႔လည္္း အိပ္တန္းမွ ႏိုးးထ ျပည့္၀တဲ့ အင္အား ေတြနဲ႔ အနာဂါတ္တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ ျမည္တြန္ျမဴးတူး အားျဖည္႔ ေနၾကေလၿပီ ။
လက္ေရ တျပင္တည္း
က်ေနာ္သည္ ခရီးပမ္းလာ၍လား မသိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တုန္းကနဲ အသိခ်ပ္တဲ႔ အခ်ိန္မေတာ႔ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ အသံမ်ားသည္ သံစဥ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်ေနာ္အား ကလူဤသို႔ ျမဴဤသို႔ နိဳးထရန္ လာေရာက္ အခ်က္ျပ ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္လံုး အစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ့စိမ္းလန္းတဲ့ေတာအုပ္ ႀကီးထဲ ေက်းငွက္တို႔ လွဳပ္ရွား ေနၾကသလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္က ရဲေဘာ္ တေယာက္သည္ သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ထမင္းစား မိုးကာ (၂ေပ ၃ေပခန္႔ ျဖန္႔ခင္းထား ေသာမိုးကားငယ္) ေပၚသို႔ ဟန္းေကာထဲမွ ထမင္းမ်ားကိုခူး၍ ပံုေနသည္။ ထမင္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္က ခ်က္လိုက္သည္ က်ေနာ္မသိ ထို႔ေၾကာင့္ သိလိုေဇာနဲ႔ “ အငယ္ေလး ထမင္း ဘယ္တုန္းက ခ်က္လိုက္တာလဲ ” ဆိုေတာ႔ ရဲေဘာ္အငယ္ေလးက “ မနက္ေလးနာရီက ထခ်က္တာ၊ မိုလင္းလာယင္ မီးခိုး ရန္သူ ျမင္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ့္အား ရွင္းျပၿပီး ဟန္းေကာ(စစ္သံုး ထမင္းဘူး) အလြတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးရိွရာသို႔ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ႔သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဟန္ေကာအလြတ္မ်ားတြင္ ေရခတ္လာၿပီးသူတို႔ တပ္စိတ္ထမင္းစားရန္ လွမ္းေခၚ၍ က်ေနာ့္အား ထမင္းစားရန္ လာေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္သစ္ျပီး ထမင္းစား၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္၊ ထမင္း၏ အလယ္တြင္ ဟန္းေကာအဖုံုးမ်ားႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရသည္ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ နဲ႔ ဟင္းပ်င္း ဟင္းခ်ိဳရည္(ဟင္းပ်င္း ဆိုသည္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ ရွိေသာ ဟင္းရြက္တမ်ိဳးသာ) သူတို႔ တပ္စိတ္တြင္(၆)ေယာက္သာရွိသည္ ေရွ႕့တန္းတပ္စိတ္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္(၅ေယာက္၊၆ေယာက္) သာ စုဖြဲ႔ၾကသည္။ တိုက္ပြဲက မ်ားသည္ျဖစ္လွ်င္ တနိုင္တပိုင္ စီမံကြတ္ကဲနိုင္သည္။ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခြဲထားေပး၍ က်ေနာ္ႏွင္႔ က်န္ွ(၆)ေယာက္ ထမင္းဆက္စားၾကသည္ ။ လက္ေရ တျပင္တည္း ဆိုေသာ ေရွးထံုးစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရးထားေလသလား မသိခဲ႔ပါေခ်။ ထမင္းစား မိုးကာနဲနဲျမင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲေဘာ္က ဟင္းရည္ကို ေလာင္းခ်လိုက္ရင္ မိုးကာအနိမ့္ပိုင္းတြင္ စားေနေသာရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပဲ စီးလာေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ရြံရွာမႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ရည္တျပင္ထဲ စားေသာက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ရိုးသားမႈ အရင္းခံ ၊အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ စိတ္တို႔ကို အေျခတည္ကာ ညီရင္းအကိုပမာ အသက္ကိုေပး၍ ခ်စ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းမွ ေက်ာက္ပုဇြန္လံုးေလးေတြ ပါေနသျဖင့္ ဟင္းပ်င္း၏ အခ်ိဳဓါတ္ ပုဇြန္လံုးမ်ားရဲ့ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟင္းလ်ာသည္ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္တြင္ မွာစားရသည္႕ (၁၂)မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳအလား အရသာရွိရွိႏွင္႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကသည္။ (၅)မိနစ္အတြင္း အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ထမင္းပံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႔ေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ အခါတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာကိုယ့္ေနရာတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းထုပ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို မွီကာခြဲတမ္းက် ေ၀ထားေသာ ေဆးမွဳန္႔ထုပ္ (သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ေသာက္ရေသာ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆး)ကို ထုတ္၍ လိပ္ေသာက္ကာ ထမင္းလံုးစီၾကသည္။ ဤသည္ကား စနစ္ဆိုးတခုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ ေလာကစည္းစိမ္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာထဲတြင္ ျခင္္ကိုက္ ျဖဳတ္ကိုက္ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ရင္း ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲသြားတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားျပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္ ဖိႏွိပ္မႈတိုင္းကို တြန္းလွန္ဘို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ဓါးစာခံ ျဖစ္ေပၚလာ ရသလားမသိxxx ေပးဆပ္မႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေသး စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး မ်ားလွသည္။ ပထမေတာ႔ ……
မိသားစုကိုစြန္႔xxxxxx
စာသင္ခန္းကိုစြန္႔xxxxxx
ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ xxxxxx
မိဘကိုစြန္႔ xxxxxx
ခ်စ္သူကိုစြန္႔ xxxxxxx
လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုစြန္႔ xxxxxxxx
အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးၾကမ္းမွာ ေသနတ္ကို ကိုင္ ဦးတည္ခ်က္ ကို မယိုင္ လဲရေအာင္ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ စစ္ခင္း ေသမင္းကို စိန္ေခၚ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲမႈေတြ အစုစုနဲ႔ ျပည္သူလူထု အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန သူေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ေဆးလိပ္တလိပ္ခန္႔ အကုန္တြင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ေရာက္ လာကာ က်ေနာ့္အား အတြင္းေရးမွဴး ကိုမ်ိဳး၀င္း ေခၚခိုင္းသည္ဟု သတိဆြဲ၍ သတင္းလာပို႔သည္။ က်ေနာ္လည္းထလိုက္သြားကာ အမ္ (၂၀) ေသနတ္အတိုကို အပ္ၿပီး ေသနတ္အရွည္တလက္ ျပန္ထုတ္ေပးသည္ ျပီးေတာ့မွ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ငါတို႔ ခရီးဆက္ထြက္ရမယ္ အစည္းေ၀းတခု လုပ္ဘို႔ ရွိတယ္ စစ္တပ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္ျပန္ၿပီေဟ့ ! ေရြးေကာက္ပြဲ အနိုင္ရပါတီကို အာဏာမလႊဲတဲ႔ အျပင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စာလွယ္တခ်ိဳ႕ကို လိုက္ဖမ္းလို႔ တခ်ိဳလည္း ေတာခိုကုန္ၿပီ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ ဘာေတြ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အစည္းေ၀းဆက္ထိုင္မယ္ ဟုရွင္းျပသည္” ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ကို သူစိုက္ၾကည့္ျပီး “ ငါ႔လက္က ေသြးစြန္းသြားၿပီ အဖြဲ႔စည္းကို မင္းတို႔ပဲဆက္ ဦးေဆာင္ၾကပါဟု” ေလးပင္းစြာ ၿငီးတြားသလိုမ်ဳိး ဆိုင္းမဆင္႔ ဗံုမဆင္႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္သည္ သူဘာကို ဆိုလိုေနသည္္ကို နားမလည္ သူဘာမ်ားဆက္ ေျပာမည္ဟု ငံ႔လင္႔ နားစြင့္ေနမိသည္။ စကားတခြန္းမွ ထပ္မထြက္လာေတာ့ ေသာေၾကာင္႔ သေဘာမေပါက္သည္႔ အေလွ်ာက္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။
ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္
ထိုစခန္းေလးတြင္ က်ေနာ္တို႔ တပါတ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ျပန္႔ (ေခၚ) နမၼားသို႔ ဆင္းသြားသည္ သူ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္နဲ႔ ေသကံမေရာက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခုကို သြားသတိရမိသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စားစရာ ဆန္နည္းလာ၍ ရြာမွ၀ယ္ထား ေသာဆန္မ်ားကို သြားထမ္းေသာအခါ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္၊လမ္းတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆလန္ကဘာ (စည္းရံုးေရးမႉး) ဦးစက္ေအာင္နဲ႔ လမ္းတြင္ဆံုၾကသည္၊ သူသည္ နမၼားဖက္မွ တက္လာသည္ သူ႔တြင္ နမၼားတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ မက္စီက်ိဳ႕(သစ္သီးစိမ္အရက္) ရဲေဘာ္မ်ား ေသာက္ရေအာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ မက္စိက်ိဳ႕ကို တခြကျ္မည္းၾကည့္လိုက္သည္ အရသာေတြ႕သြား၍ ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ အျပန္ခရီးတြင္ မက္စီက်ိဳ႕ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆန္ေလးျပည္အပါအ၀င္ ေသနတ္ကို ထမ္းခဲ့သည္မွာ ပါလို႔ပါမွန္းေတာင္ မသိ ေပါ့ပါးသြက္လက္၍ ေလေပၚတြင္ေျမွာက္ကာ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕ မြန္းေ၀ါ႔ခ္ အကထဲကလိုမ်ဳိး ေပါ႔ပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ စခန္းအ၀င္လမ္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြလဲ မေတြ႔ရ ေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း မေတြ႕ေတာ့့ပါ။ က်ေနာ္ လမ္းမွားလာသည္ဟု ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္ လမ္းျပန္ရွာသည္ မေတြ႕ေတာ့ပါ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းေသးမွန္းေတာ့ သိသည္။ တနာရီခန္႔ ႀကိဳးစားရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕ ဆက္ရွာလွ်င္ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေတာ့မည္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွ ေသနတ္တခ်က္ ေဖါက္လိုက္သည္။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ လာႀကိဳ၍ စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ စခန္းပါတ္လည္တြင္ မိုင္မ်ားေထာင္ထားေၾကာင္း ေျပာျပီး မိုင္းတာ၀န္ယူထားေသာ ရဲေဘာ္မွမိုင္းမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ က်ေနာ္မိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တိုက္ျဖတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိုင္းခလုပ္ေနရာ လွ်ပ္စီးလိုက္မဲ့ ေနရာတြင္ ျခေတြ ေတာင္ဘို႔ တည္ထားေသာေၾကာင့္ မိုင္းမကြဲဘဲ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေတာ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ေထာင္းလေမာင္း ထဆဲ။ ျခေတြကယ္လို႔ က်ေနာ္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ေစာင့္ျပီးေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ေျမႏုပို႔(စ္)တြင္ ရဲေဘာ္ထြန္းလြင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ခ်န္၍ က်ေနာ္တို႔ ့ခရီးဆက္ထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ တေနကုန္ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခရီးတေထာက္နားမည္႕ ဟိုပင္ပို႔(စ္)ကို ေရာက္ခ႔ဲၾကသည္။
မပစ္ ေသနတ္နဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ား
ထို္ပို႔(စ္)တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ မိုးညွင္ျမိဳ့နယ္ အမွတ္္(၁) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေက်ာ္ေမာင္နဲ႔ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္အမွတ္(၂) လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးၾကာျမတို႔ ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ပို႔(စ္)က ေျမႏုပို႔(စ္)နဲ႔မတူတဲ႔ ဟာေတြကေတာ႔ စခမ္းကို အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ေျမႏုပို႔(စ္)ကေတာ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုးကာတဲမ်ားသာ ထုိး၍ေနၾကသည္။ နယ္ေျမခံရဲေဘာ္မ်ား ေနရာခ်ထားရာတြင္ အထုပ္အပိုး မ်ားခ်ကာ နားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္မထြက္ပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမွ ေပးထားေသာ ႏိုင္းမမ ပစၥတိုကို ခါးတြင္ခ်ိတ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးၾကာျမ တက္ၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကိုလာေျပာသည္။ “ ဆရာမပစ္ ေသနတ္ ျမင္ဘူးလားတဲ့ ” က်ေနာ္က “ တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ မခုတ္ဒါးနဲ႔ မထိုးလွံပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒါက ကခ်င္ေတြ မိန္းမေတာင္းရင္ လိုတယ္ေလလို႔ ” ေျပာတယ္၊ မပစ္ေသနတ္ကို ျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ေဟာမွာ ၾကည့္ဟုဆိုကာ ဦးၾကာျမခါးက ေသနတ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ သူ႔ေသနတ္ ပစ္ရင္မထြက္ဘူး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္ဆိုျပီး ဦးၾကာျမ မၾကားေအာင္ ေျပာျပီး ႀကိတ္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မရွိ၍ ႀကံဖန္ျပီးေပ်ာ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္သာ ေနာက္ ၾကသည္ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ရမည္ဆိုတာ ျပည္သူ႕အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွလံုးသြင္းျပီးသား ျဖစ္သည္။
၄
ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလံုး အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ KIA မွ
ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ ႏွင္႔ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒
ကိုေအာင္ႏိုင္
၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း -ဗဟို) မွ ၈ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနား
က်ေနာ္သည္
တေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို မေတြ႕တာၾကာ ျပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕့နဲ႔
ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာျခင္းျဖင္႔ အခ်ိန္ကာလက ႏိုင္င္ငံေရးအရ
ႀကီးမားေသာကာလဟု ေျပာလွ်င္ရနိုင္သည္။ ျပည္သူ လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္
အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္ေနသည္။ အာဏာရူးတဲ့ စစ္အုပ္စုက လူထုရဲ့ ဆႏၵကို
မ်က္ကြယ္ျပဳကာ အာဏာကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔
ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြကလည္း အာဏာရွင္ သက္ဆိုးမရွည္ရေအာင္ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရး
ထိုးစစ္မ်ား ကိုျပင္ဆင္ၾကရန္ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။
ခရီးစၿပီ
ေနာက္ရက္တြင္က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔မ်ားလူစုခြဲ၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားခြဲ၍ ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာအမွတ္(၄)သို႔ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးထိုးစစ္မ်ားျပင္ရန္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသား (ABSDF) ၊အန္အယ္ဒီ(NLD)၊ေကအိုင္ေအ(KIA) သံုးဖြဲ႕ေပါင္းကာ သံုးပြင့္ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးကို စတင္ေနျပီ(သ.ပ.စ.က) ထိုအစည္းေ၀းလုပ္ရန္ ေရွ႕တန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ သံုးဖြဲ႕စလံုး၏ စည္းရုံးေရးမႈမ်ား၊ တပ္ေတြကို ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာ အမွတ္(၄)တြင္ လုပ္ငန္းညွိႏႈိင္းအစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းေ၀းသို႔( ABSDF) နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ စည္းရုံးေရးမႈမ်ားသာ တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြကိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဆံုးတြင္ ကပ္ထားရန္ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေပးထားသည္။
ငွက္ေတြက က်ီစယ္ေလသလား
က်ေနာ္တို႔တြင္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ အင္အားမ်ားမ်ားစားစား မပါလာပါ။ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ တစိတ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ရဲေဘာ္သစ္ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံု မျပည့္တဲ့တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္သာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ ရန္သူ၏ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား မရွိသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားကို မေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ့ ထိုးစစ္မရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနတ႔ဲ အၿမဲတမ္း ရန္သူကေတာ့ရွိေနသည္။ ေဒသတခုတခုတြင္ တမင္းတမူ ႀကီးစိုးေနၾကတဲ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ ေဒသတခုနဲ႔ တခုမတူၾကပါ။ သံလမ္းရိုးငွက္ဖ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပးမဲ့ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာေသာေၾကာင့္ သံလမ္းရိုးငွက္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ျဖစ္ခဲဲ႔ ရျပီေပါ့။ အခုေတာ႔ သံရိုးလမ္းငွက္က က်ေနာ့္ကိုလာ က်ီစယ္ေနၾကၿပီ ။ နားနားေနေန ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ညကင္းေစာင့္ကေတာ့ ေစာင့္ရသည္ မည္မွ်ပင္ ေအးေဆးတယ္ေျပာေျပာ ေတာ္လွန္ေရး သတိဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မွာ အၿမဲရွိၾကရသည္၊ ညကင္းေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ငွက္ဖ်ားက၀င္ သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမွာ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ အထူအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဆးရွိလွ်င္ ေဆးကိုေသာက္ ေဆးမရွိလွ်င္ မကၠေလာင္ျခစ္ (ေဒသကုထံုးတမ်ိဳး)့ ေဆးမရွိလို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႔ပင္ မႏိုင္။ ဒီလို႔နဲ႔ပဲ ဖ်ားလိုက္၊ နားလိုက္၊ သြားလိုက္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ယာတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
ေတာင္ယာပန္း နဲ႔ ထမင္း၀ိုင္း
ထိုေတာင္ယာသည္ ရင္း(၅)ဂြင္နဲ႔ ရင္း(၁၁) ဂြင္ၾကားတြင္ရွိသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၅)ဂြင္းဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၁၁)ဂြင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ သိပ္မေဝးေတာ့ပါ။ ထိုေတာင္ယာတြင္ မုဆိုးတေယာက္ ေျပာင္သားေျခာက္လာေရာင္း ေသာေၾကာင္႔ (၁)နာရီခန္႔ နားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာပုန္း ရြာမ်ား၊ ေတာင္ယာမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စံုလင္ေအာင္ စိုက္ထားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေနရာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ နားခ်င္ၾကသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေျပာင္းသားေျခာက္မီးဖုတ္၊ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးနဲ႔ ခရမ္းသီးေထာင္းထဲတြင္ ေတာင္ယာပန္း ( ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ စိုက္သည့္ ဟင္းခတ္အေမြးအႀကိဳင္ ) ထည့္ေထာင္းထားသျဖင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဟန္ေကာမ်ားကို ေရပန္းက်ေနေသာ ေနရာသို႔ေဆး ေၾကာရန္ ယူသြားရင္း သီးခ်င္းတပိုင္းတစ ဆိုသြားသည္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ “ငါသည္ေတာ္လွန္ေရး xxx လုပ္ရမယ္ေလ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရွိရမယ္ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရသင့္ပါတယ္” …. က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အသားထုတ္ေပးေသာေန႔ ဟင္းေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ တက္ၾကြ၍ အထက္ပါ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ဆိုတတ္ၾကၿပီး ပင္ပမ္းၿပီး ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့….စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို… ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။
ထိုေတာင္ယာမွ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဳဟာ (၄) တပ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစခန္းသည္ ဆားေမွာ္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္၊ ထုိပူးရဲ့အေရွ႕တည္တည္၊ မိုးေကာင္းအေရွ႕ေျမာက္အရပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး စခန္း၏သံုးဖက္တြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားျဖင့္ ကာရန္ထားသည္ က်န္တဖက္သည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ျပီး ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ မိုးညွင္းဖက္မွ ခရိုင္မႉးကိုစိန္ေအးအဖြဲ႔၊ ဆားေမွာ္ဖက္မွ ဆလန္ကဘာ ဦးထြန္းေဖအဖြဲ႔ႏွင့္ NLD(L.A)အဖြဲ႕၊ KIAမွလည္း အမွတ္(၅)(၁၁)(၁၅) တပ္ရင္းမ်ားႏွင္႔ တပ္းရင္းအမွတ္(၂၅၁) (၂၅၄)အစရွိတဲ့ ေဒသအသီးသီးမွ တပ္မ်ား နိုင္ငံေရး/စည္းရုံးေရးမႉးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္သစ္မ်ား တပ္စိတ္တစိတ္သည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ရြာေဟာင္းလမ္းတြင္ ေရွ႕ကင္းအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေပသည္။
အစည္းေ၀းစၿပီ
နည္းဗ်ဴဟာ(၄) ကြတ္ကဲမႈေဒသ အသီးသီးမွ တပ္မ်ားစံုၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ရန္သူကို မည္သို႔နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးမ်ား ထိုးစစ္ကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကို စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ မာနယ္ပေလာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အားေကာင္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကိုဖြဲ႔ျပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ စတင္ထိုးစစ္ ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုလဆိုင္းတို႔ အဖြဲ႔သည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အနီး ဧရာ၀တီျမစ္တဖက္ကမ္း စန္းကားဖက္သို႔ ထိုးစစ္ဆင္ရာ အျပန္တြင္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၅)လက္ရခဲ့သည္ဟု စက္သတင္း၀င္လာသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေတာ့ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ အားက်မခံ “ ငါတို႔ဘက္ကလည္း အနည္းဆံုး (၆)လက္ရမွ ျပန္လာမည္ ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးေတာ္လွန္မွ တျပည္လံုး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိေနေသးသည္။
ထမင္းရွာ ရန္သူေတြ႕
၁၉၉၂ ဇူလိုင္ (၁၂) အစည္းေ၀း ဒုတိယေန႔အျဖစ္ စတင္က်င္းပေနသည္။ အစည္းေ၀းကို နံနက္(၉)နာရီတြင္ စေနၾကျပီ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ထြက္အဖြဲ႔သည္လည္း နံနက္စာစားျပီး၍ မိမိအိမ္ျပန္ ေရာက္သည့္အလား စားၿပီးဟန္းေကားမ်ားကိုပင္ မသိမ္းေသး အိပ္ယာျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ “ ဝုန္း ”ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးတခု ၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ႔ လက္ပါတ္နာရီကို တခ်က္ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္မွာ နာရီလက္တန္သည္ မနက္(၁၀)နာရီကို (၁၀)မိနစ္စြန္းစျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခုလိုေျပာေနေသးသည္ “ ဒါေတာေကာင္ တေကာင္ ေကာင္ မိုင္းနင္းမိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ညေနစာကိုေတာ့ အသားဟင္းစားရအံုးမယ္ ထင္တယ္ ” က်ေနာ္ကေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုလွမ္း သတိေပးလိုက္သည္။ “ အိပ္ယာေတြေတာ့ သိမ္းထားၾကေဟ့ ဘာမွန္းမသိဘူး ” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္(၅)မိနစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခါၾကမွ စကားေျပာစက္ ကမွန္းကတမ္း ေကာက္ဖြင့္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ပစၥည္းမ်ား အျမန္သိမ္းရန္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ လက္နက္ႀကီးအသံမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ကို က်ေနမွန္း က်ေနာ္တို႔မသိ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးသ ံထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္ကို သူ႔ေနရာသို႔ အျမန္လာေရာက ္ပူးေပါင္းရန္ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္ရဲေဘာ္မ်ား မက်န္ေအာင္ေစာင့္ေခၚ ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္ထဲတြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဆဲသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္လာသည္ “ ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနျပီလား ျမန္ျမန္လာပါဆို ” က်ေနာ္နဲနဲ စိတ္တိုသြားသည္။ က်ေနာ္ ေရေခ်ာင္းေလး ျဖတ္အကူးတြင္ လက္နက္ႀကီးအသံနဲ႔အတူ လဲၾကသြားသည္ ရြံနဲ႔ေခ်ာ္၍ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္ထၿပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္သည္ က်ေနာ္တို႔ တဲဖက္က ဝါးရုံမ်ား ရန္သူရဲ့ လက္နက္ႀကီးဒါဏ္ေၾကာင္႔ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္ကာ ခံစားေနၾကေလၿပီ။
က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္း ဆီသို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုမ်ိဳးဝင္းသည္ ေစာေစာက သူမဆဲထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အၿပံဳးႏွင့္ႀကိဳဆို၍ “ မင္းတို႔ဖက္က လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ တအားက်ေနေတာ့ ငါက စိုးရိမ္ေနတာ ” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆားေမွာ္ဖက္္ တာ၀န္ယူရသည့္ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းနုတ္ဆက္၍ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲမွ အရက္တခြက္ကို လွမ္းေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြျငိမ္သြားေအာင္ အေျဖမေပးပဲ တခ်ဳိးထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အေျခအေန ေမးၾကည့္သည္။ “ စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ေကအိုင္ေအ တပ္စိတ္ တစိတ္တင္ထားတဲ့ ကုန္းဖက္ကို ရန္သူဝင္လာလို႔ မိုင္းအရင္ ထကြဲတယ္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြမရွိ ၾကဘူးတဲ့ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္လည္း ေအာက္ကိုေျပးဆင္းေရာ ရန္သူက အဲဒီကုန္ကိုယူၿပီး အေပၚစီးက ပစ္ေနတာ လက္နက္ႀကီးက ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းတို႔ဖက္သြား က်ေနလို႔ အတြင္းေရးမႉးက စိတ္ပူေနတာ ”ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမ ွရွင္းျပသည္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေသနတ္သံ တခ်က္မွ် မထြက္ေသးပါ။ ရန္သူစီးထားေသာ ကုန္းကိုျပန္တက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔လည္း တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကို ထုတ္ႏုတ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕သည္။ ရဲေဘာ္ျမေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တာတီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး တပ္စိတ္(၂)စိတ္သာ ထုတ္ႏုတ္ႏိုင္သည္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႔ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ NLD(L.A) အဖြဲ႔နဲ႔ ထားခဲ့ရသည္။ ေကအိုင္ေအ တပ္ေတြေတာ့ ကုန္းကို၀ိုင္း၍ စတင္တက္ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအမွ တဖြဲ႔ လန္၍ဆင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ ဗ်ဴဟာမႉးထံ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ တက္ထိုးမည္ဟု ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္ေနာ္ (လိုင္ဇာတြင္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံခံရ၍ ေသဆံုးသြားသူ)၊ ဒုတိယ ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဆမ္ေအာင္ဝါ(ယခု ေကအိုင္ေအ ခြဲထြက္)။ ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ဆိုရင္ အတြင္း ေရမႉးမ်ိဳး၀င္းသည္ သူစိတ္ႀကိဳက္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္လက္နက္ တပ္ဆင္ကာ တက္ထိုးရန္ ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗညားဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္က ပြိဳင့္(5) လံုၿခဳံေရးအတြက္ လက္နက္ႀကီး ကုန္းတြင္ ေနရာယူရသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္မွ အျပင္းအထန္ျပန္လည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ ရန္သူက ခံစစ္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ တေတာလံုး တေတာင္လုံး ကာဗိုက္ယမ္းေငြ႕မ်ားနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ရန္သူဖက္မွ ေအာ္သံ/ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲ။
ညပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ထုက တေျဖးေျဖး ဖံုးလႊမ္းစျပဳလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီး ပစ္လွ်င္ မီးေရာင္မ်ား ပါတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္လင္းလ်က္ သြားေစသည္။ စက္ႀကီးေသနတ္ကို တာ၀န္ယူ ပစ္ခတ္ရေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မွာ လက္နက္ႀကီးဆူညံသံေၾကာင္႔ နားအံုကြဲကာ နားမၾကားရေတာ႔ပါ့….ျပင္းထန္သည့္ စက္ႀကီးေသနတ္သံမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ နားက်ပ္တို႔ ဦးထုတ္တို႔ စသည့္ အကာအကြယ္မ်ား မရွိမႈေၾကာင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ နားစည္သို႔ျပင္းထန္တဲ့ စက္ႀကီး ေသနတ္သံမ်ားက ဖ်က္စီးျပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္၊ ရန္သူ၏(၆၀)ေမာ္တာ က်ည္ဆံမ်ားလည္း တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ဖက္သို႔ ရစ္၀ဲလာေနေျချပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ႀကီးေသနတ္ကို ေနရာေရြ႕ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္၀င္လာသည္။ ပြိဳင့္(5)ေသနတ္ ေရြ႕ရန္သာ ညြန္ၾကားခ်က္ပါၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေနရာေရႊ႔ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ပါမလာ။ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီးအဖြဲ႕ ေရြ႕သြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိ္တ္ ထိုေနရာတြင္ က်န္ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲၾကားထဲတြင္ ေနရာယူ၍ စကားေျပာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုတပ္စိတ္တြင္က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ဗညား၊ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း၊ ရဲေဘာ္အငယ္ေလး စုစုေပါင္း (၆)ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးခ်ဳပ္လာ၍ ေသနတ္သံမ်ားက မစဲေသး ယမ္းေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ ယမ္းနံ႔မ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တိုင္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဗိုက္ထဲမွ အစာအိမ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈေၾကာင့္ ထမင္းစားရန္ သိလာရျပန္သည္။
ေတြ႔ၿပီ ထမင္း
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အနီးစပ္ဆံုးရြာမ်ားမွ ထမင္းဟင္းခ်က္၍ ထမင္းထုပ္မ်ား ပို႔ေပးၾကသည္။ ရြာနဲ႔က မနီး ထမင္းလည္း မခ်က္နိုင္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရိကၡာေျခာက္ရွိလွ်င္ရွိ မရွိလွ်င္ ဆန္ကို၀ါးစားၿပီး တိုက္ၾကရသည္။ ယခုတိုက္ပြဲတြင္ ထမင္းထုပ္မ်ား တိုက္ပြဲၾကားထဲ လိုက္ေ၀ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ မေရာက္လာ၍ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း သြားျပီး ထမင္းထုပ္ေနေသာ ေနရာလိုက္ရွာၾကသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည(၈)နာရီ(၄၅)မိနစ္ ရွိေနေခ်ၿပီ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္လို ေမးၾကည့္သည္ “ ေအ႔ေခါင္ ရွပ္ဂရာေကာ႔ ငါအီး ” (ေယာက္ဖ ထမင္းက ဘယ္မွာလဲ )ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေမးလိုက္သည္ “ေရွာင္းတဲ့” (အေရွ႕မွာ)ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္မွ ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္သြားၿပီး ေမးေတာ့ ေစာေစာက အတိုင္းသာေျဖသည္။ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္မ်ား ၀ပ္၍ ေနရာယူေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႔(၆)ေယာက္ကေတာ့ လမ္း လွ်ာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္သာ လိုက္ေမးေနေတာ႔သည္။ ဆက္ေမး၍သာ လာခဲ့ရာ အေရွ႔နားတြင္ ထမင္းထုပ္ျခင္းေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင္႔ တေယာက္ကို ႏွစ္ထုပ္စီယူၿပီးေသာအခါ အေရွ႕ကို ဆက္သြားခိုင္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္ “အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲ ေယာက္ဖ” ကခ်င္တပ္မႉးတေယာက္က “အေရွ႕မွာ ရန္သူပဲရွိေတာ့တယ္”က်ေနာ္ေၾကာင္ သြားသည္။ ငါတို႔ကို ဘာလို႔သြားခိုင္းတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ “မင္းတို႔ တက္ထိုးမလို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူးလား ”“မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ထမင္းထုပ္လာယူတာ” မင္းတို႔ တက္ထိုးပါဟု ေျပာလာသည္။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္သည္မွာ ကုန္းေပၚကို တက္ထိုးလိုက္ ျပန္လန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား တက္ထိုးရန္ တုန္႔ဆိုင္းေနၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တက္ထိုးခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ လကလဲ မိုက္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာ၊ ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္း တေနရာဆီ မေတာ႔ ညဦးယံကို ကာဗိုက္ယမ္း ရနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လူးထားလို႔ ေနတယ္။ ထမင္းထုပ္မ်ားကိုဖြင့္ျပီး လက္မေဆးနိုင္ေတာ့ပါ၊ ထမင္းစားယင္း ရဲေဘာ္ဗညားနဲ႔ က်ေနာ္တိုင္ပင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္က်ားတက္ထိုးရန္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္၏ လက္နက္မ်ားမွာ အေကာင္းမရွိ တိုက္ပြဲ၀င္အဆင့္ရွိေသာ လက္နက္မ်ာကို ေရြးယူသြားျပီျဖစ္သည္။
တက္မထိုးဘူး ေျပာလွ်င္လည္း ခြပ္ေဒါင္းေသြး မနီရာၾကေတာ့မည္ ေသြးေၾကာင္သည္ဟု ထင္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ကိုင္ထားေသာ ကာဘိုင္ေသနတ္မွာ တိုက္ပြဲဝင္အဆင့္ မရွိ က်ည္ဆံအေတာင့္(၄၀)သာ ရွိသည္၊ ဗညားကိုင္ထားေသာ စတင္းဂမ္းက ပိုဆိုးသည္။ ထိုေၾကာင့္က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားတို႔ ကခ်င္တပ္မွဴးနဲ႔ လက္နက္အလဲအလွယ္ လုပ္ရန္ေဆြးေႏြးသည္ သူတို႔တြင္လည္း မရွိေၾကာင္း သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲ၍ က်ားတက္ထိုးရန္သာ ေျပာေနေတာ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္အငယ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ေခါက္ခိုင္း၍ က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ ဗညား၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဖားကန္႔နယ္ေျမမွ ျပန္လာေသာ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း စုစုေပါင္း(၄)ေယာက္သည္ လက္နက္မ်ား မေကာင္းေပမဲ့ ရန္သူကို တပြဲတလမ္း အကဲစမ္းလိုေသာ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ားတက္ထိုးရန္ ေနခဲ့ၾကေလေတာ႔သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ႏွင္႔အတူ ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္သည္ ရန္သူနဲ႔ အနီးဆံုးေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ျဖန္႔တက္ရန္ ေနရာယူထားၿပီး ထမင္းထုပ္ကိုဖြင့္ယင္း ထမင္းစားရင္း တက္ထိုးရန္ အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) လဲ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ေပမဲ႔ ဘုရား၊ တရားေတာ႔ မေမ႔ခဲ႔ပါ
၄ႏွစ္ေျမာက္ ၈ေလးလံုး ေအာင္းေမ႔ဖြယ္ အခမ္းအနားတုန္းက
ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ
က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ကပ္လ်က္ထိုင္ေနၾကသည္၊ ေကအိုင္ေအမွ စကားေျပာသံမ်ား က်ေနာ္တို႔စက္ထဲကို ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ အရာရွိတေယာက္က်တယ္၊ အမိန္႔စာ ျပန္တမ္းဖတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာေတာ့ အတိအက်မသိပါ။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါတို႔ဆီက တေယာက္ က်သြားျပီးတဲ့” လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆငိႏႊဲမွေတာ့ ေသမင္းနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသားပဲကြာ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဟု ေျဖရင္း ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္ တိုက္ခိုက္မႈကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ရက္ပီတိုျခင္ေဆးရည္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔နားမ်ားကို လိမ္းၿပီးအေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနၾက၏။
မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္္ ယမ္းေငြ႕မ်ားကိုျဖတ္သန္းၿပီး က်ေရာက္လာေသာ မိုးေပါက္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔လိမ္းထားေသာ ျခင္ေဆးမ်ားကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း တခါတခါ ေမွးကနဲ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္ရဲ့ ငိုက္မ်ဥ္းမႈကို မိုးဖြဲမိုးေပါက္မ်ားက မဖ်က္ဆီးႏိုင္ သို႔ေသာ္လည္း ဖ်က္ဆီးေနေသာ အရာမ်ားက ရွိသည္ ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္၏ အတင္းအဓမၼ ထိုးစစ္ဆင္မႈနဲ႔ ရန္သူေၾကးစားတပ္၏ ေသြးရူးေသြးတမ္း ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးေသနတ္သံမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွးကနဲ ငိုက္လိုက္ လန္႔နိဳးလာလိုက္နဲ႔ မနက္အရုဏ္ အလင္းပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာသည္ တညလံုး တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးေပါက္မိုးဖြဲကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ မႈံဝါးဝါးနဲ႔ ျမင္ေနရေသာ သစ္ပင္မ်ားေတာင္ရိပ္မ်ားကို တေျဖးေျဖးနဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရလာၿပီး………က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာစက္ထဲကို အသင့္ျပင္ထားရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ တခ်ိဳ႕၀င္လာသည္။
ညဦးပိုင္း ကုန္းကို က်ားတက္ထိုးခဲ့တုန္းက ရန္သူမွ အေပၚစီးက အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူ၍ က်ေနာ္တို႔မတက္ႏိုင္ေအာင္ ပစ္အားကို သံုးၿပီးကာကြယ္ခဲ့သည္ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္တိတိ က်ေနာ္တို႔ဖက္မွ လန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ညတိုက္ပြဲကို ဆက္ဆင္ႏြဲလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ဖက္ အထိနာေတာ့မည္ မိမိအင္အားကို မိမိျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဗိုလ္မွဴးလဇိန္ေဘာက္သည္ ထိုအခ်က္ကို သိသည္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူလည္းျဖစ္၍ ထိုေၾကာင့္မိုအလင္းကို ေစာင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
စိတ္ဓါတ္အင္အားနဲ႔ က်ားတက္ထိုးၿပီ
က်ေနာ္တို႔ကို က်ားတက္ထိုးရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ၀င္လာေလၿပီ။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ ရဲေဘာ္ဗညားမွ သူ႔ စတင္းဂမ္းႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္ေလး ကိုင္ထားေသာ M(21) ေသနတ္ကိုလဲ ယူလိုက္ျပီး ငါတို႔တက္ေတာ့မယ္ မင္း ဒီမွာပဲေနခဲ့ဟု ေျပာကာ ေတာင္ကုန္းေလးကို ျဖန္႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔ ေျဖးေျဖးတက္လာ ျပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွ ဂ်ီ(4)ျဖင့္ ရမ္းပစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ညြန္ၾကားခ်က္ေပးတာက ညာဖက္ကို ပစ္ရွင္းျပီး တက္ခိုင္းေနျပန္သည္။ စကားေျပာစက္ျဖင္႔ ကခ်င္အရာရွိ ဗိုလ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာေသာအခါ ဘယ္ဖက္မွာ ကိုယ့္လူေတြရွိတယ္ အခ်င္းခ်င္း ပစ္မိမည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပစ္လိုက္ ေအာ္လိုက္ ဆဲလိုက္ တက္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကုန္းေၾကာထိပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္ဆဲျပီး ပစ္တက္ တက္သြားသည္ “မေအ- ိုးတဲ့ ေခြးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ထြက္ခဲ့ေလ” ေအာ္သာေအာ္သည္ ဘယ္ဖက္မွလည္း ပစ္ခတ္မႈ မရွိေတာ့ေခ်၊ ကုန္းေျပာင္ေျပာင္ အလယ္တြင္ ပစၥည္းေတြကို စုပုံံထားသည္၊ ေတာစပ္တြင္ ေသေနေသာ ရန္သူ႔ရဲေဘာ္ ကေလးစစ္သား အေလာင္း(၂)ေလာင္းကို မဆြဲႏိုင္ပဲ ပစ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။
တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကိုျမဳွပ္ထားေသာ ေျမစာပံုမ်ားႏွင့္ မကြဲေသာ ေကအိုင္ေအ လုပ္ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အေျခအေနကို က်ေနာ္သံုးသပ္လိုက္မိသည္ ရန္သူလည္း ေတာ္ေတာ္အထိနာ သြားပံုရသည္။ က်ေနာ္သည္ ကုန္းေၾကာေျပာင္ေျပာင္တြင္ (၂)မိနစ္ခန္႔ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားအား လွမ္းေျပာေနသည္ “ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ဒီေကာင္ေတြ သယ္ေတာင္မသြားနိုင္ဘူး ” ထုိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔(၅)လွမ္း အကြာတြင္ သစ္ပင္အၾကီးတပင္ ေျခရင္းမွ ေခါင္းတလံုး ျပဴထြက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္ “မင္းတို႔ ဘယ္အဖြဲ႕ကလည္း” အေျခအေနကို သူစကားဆံုးတာနဲ႔ တြက္ဆမိေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္၍ က်န္သူမ်ားပါပစ္ႏိုင္ရန္ “ရန္သူ”ဟု က်ေနာ္ေအာ္လိုက္သည္ႏွင္႔ ႏွစ္ဖက္၏ ပစ္ခတ္သံမ်ား ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္ “ဟုိမွာ ၀င္းေရႊလဲေနျပီ ထိသြားျပီ” ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ႔ငါသြားဆြဲမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊဆီေရာက္လို႔ သူ႔ေသနတ္ကို ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ပဲ ရန္သူရဲ႕ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါေတာ့ ထိသြားျပီ” က်ေနာ္လည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဘယ္မွာထိတာလဲဟု ေမးလိုက္မိေသးသည္။ “ငါမသိဘူး မင္းငါ့ကို ကာပစ္ပစ္ေပး ငါကုန္းေအာက္ကို ဆင္းေျပးမယ္” က်ေနာ္ ကာပစ္ ပစ္ေပး ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ ေသနတ္ကိုကိုင္ၿပီး ရဲေဘာ္ဗညား ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ဗညားကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ သူ …. ေျပးအဆင္းကို ရန္သူ၏ က်ည္မ်ားသည္ သူ၏ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္မ်ားကို တေဖါက္ေဖါက္ျမည္သံႏွင္႔ ထိုးေဖါက္ဖ်က္စီး ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕ပစ္ကြင္း၊ သတ္ကြင္းထဲကို ေရာက္ေနၾကျပီ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။ ရန္သူက သူတို႔အင္အားျခင္း မယွဥ္နိုင္သည္ကို သိ၍ ပစၥည္းမ်ားကိုပံုကာ နည္းပရိယာယ္ ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ႕ လွည့္စားမွဳ စစ္နည္းဗ်ဳဟာ အကြက္ထဲကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားေတာ့ လြတ္သြားျပီ က်ေနာ္ျပားျပား၀ပ္၍ ရန္သူ႔ပစ္ကြင္းထဲမွာ က်န္ေနသည္၊ ေခါင္းေထာင္၍လည္းမရ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၏ ဒါဏ္ရာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသည္ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာဒါဏ္ရာမွ မေတြ႕ရပါ။ သူရဲ႕ ေနာက္ဖက္သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴအဖတ္မ်ား ကိုသာေေတြ႕ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ နဖူးတြင္ မွန္ထားေသာေၾကာင္႔ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္း ပြင္႔ထြက္သြားသည္။ သစ္ရြက္ေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ျဖဴျဖဴအဖတ္ေတြက သူရဲ႕ဦးေႏွာက္မ်ား ထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဥတၱရ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ား တက္ထိုးစဥ္
ေရခဲျပင္ေပၚက ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္
ဒဏ္ရာရၿပီ
ေသနတ္သံနဲနဲ က်ဲလာေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊရဲ႕ အီကြတ္မင့္ကို ျဖဳတ္ရန္ ေခါင္းေထာင္လိုက္္ေသာအခါ ရန္သူရ့ဲပစ္ခတ္တဲ့ ေသနတ္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ္၏ဦးေခါင္းကို အလြန္မတန္မွႀကီးမားတဲ့ တူႀကီးနဲ႔ အထုခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြား၍၀ပ္လ်က္ မိေခ်ာင္းသြားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားျပီး ၀ပ္ေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ က်ေနာ္ရဲ့ဆံစမ်ားမွ ေန၍ ေသြးစက္ကေလးမ်ား စတင္ စီးဆင္းလာသည္။ ထိုအခါမွ က်ေနာ္အသိ ျပန္၀င္လာျပီး ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္သည္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊကဲ့သို႔ ဦးေခါင္းတြင္ အေပါက္ျဖစ္ေနသည္ကို မစမ္းမိ သို႔ေသာ္ဦးေခါင္းမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ အေတြးတခု က်ေနာ္တြင္၀င္လာသည္ ထိထားသည့္ ဒဏ္ရာမွာ ေသေလာက္တဲ့ ဒဏ္္ရာ ဟုတ္မဟုတ္ က်ေနာ္မသိနိုင္ ေသြးပူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငါေသရင္ေတာ့ ဒီကုန္းေပၚမွာ မေသခ်င္ ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာသာ ျပန္ေသခ်င္သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္၀ပ္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ႏွစ္လွမ္းခန္႔မွ် ဆင္းေျပးနိုင္လွ်င္ ပစ္ကြင္းက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွာ ေခါင္းေထာင္ဖို႔ကို အေျခအေန မေပးျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္ျငိမ္ျငိမ္ ေနလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူက က်ေနာ္ေသၿပီဟု ထင္ပံုရသည္ ေသနတ္သံ ခဏရပ္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ပ်က္လံုးထုတ္သည့္ မဟာဇနကၠ စကားသံုးခြန္း ဆိုတာကို သြားသတိရမိသည္ သေဘၤာရြက္တိုင္ေပၚက မခုန္ခ်ခင္ စကားသံုးခြန္းေျပာဘူးတယ္ အဲဒါက တစ္ ႏွစ္ သံုးတဲ႔ က်ေနာ္ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ မဟာဇနကၠထုံးကို ႏွလံုးမူျပီး ေသနတ္သံလည္း တိတ္ေရာ တစ္… ႏွစ္… သံုး ဆိုထေျပးေတာ့ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ား က်ေနာ္ေနာက္ကို အေျပးအလႊား ဒလေဟာ လိုက္လာၾကသည္။ သိုေသာ္ က်ေနာ္ကိုမမွီ က်ေနာ္ပစ္ကြင္းက လြတ္လာေတာ့ က်န္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္းကို ထပ္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ျမင့္၀င္း ဆုတ္မယ္ မင္းတေယာက္ထဲ မေနခဲ့နဲ႔” “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ပစ္လိုက္မယ္”ဟု ျပန္ေျပာျပီး ဆက္ပစ္ေနသည္။
ျပီးေတာ့မွာ ကုန္းေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ လည္းစည္းတခုကို ျဖဳတ္ယူေနသည္။ အဝါေရာင္ လည္စည္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခမရ(၂၅၉)စာတမ္းကို ထိုးထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ေနေသာ ေကအိုင္ေအမွ ရဲေဘာ္မ်ားေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္က ေအအိုင္ေအ တပ္စိတ္မႉးကို “ငါတို႔ေတာ့ထိထားျပီ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ဒီေကာင္ေတြ ပစ္အားက ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲဲ ရွိေတာ့တယ္”ဟု ေျပာျပီးဆင္းလာၾကသည္။ ကုန္းေအာက္နားတြင္ ေသြးတိတ္ေဆးနဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သည္။ ထိုေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားကို လက္ေမာင္းကို အကီ်မခြ်တ္ပဲ ေသြးတိတ္ေဆးတေခ်ာင္းစီ ထိုးေပးျပီး။ ေက်ာင္းသားေဆးမႉး ေျဗာက္ေသာက္(နံမည္ေျပာင္)နဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္တေယာက္ ေခၚေဆာင္လာသည္႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔ NLD(LA) ရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့ေတာ႔တယ္။
အဆိုးထဲတြင္ ကံေကာင္းၾကသူမ်ား
က်ည္လြတ္ရာ ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔ ဒဏ္ရာမ်ားကို ထံုးေဆးမပါ အစိမ္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဦးေခါင္းထိပ္တြင္ ရွပ္မွန္းျပီး ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေနာက္ေက်ာကို ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ၾကားမွ ေဖာက္ထြက္သြားျပီး အသီးသီး ရွပ္မွန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ေျပာရမည္။ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္(၀ ့၅) စင္တီမီခန္႔ ဒဏ္ရာေအာက္က်လ်င္ က်ေနာ္အသက္ရွင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း ေနာက္(၀႕ ၅ )စင္တီမီတာ ေလာက္ ဒဏ္ရာအထက္ကို တက္လွ်င္ အာရုံေၾကာကိုထိ၍ ေအာက္တပိုင္းလံုး ေသသြားနိုင္ သည္။ က်ေနာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္ၾကည့္လိုက္ရာ က်ည္ဆံေဖာက္ထားသည္႕ အရာမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ အ၀တ္အစားမ်ားတခုမွ အေကာင္းမရွိ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ဗူးကို ထိမွန္သြား၍ ဘရိတ္ဓါးမ်ား ေကာ့လန္ ေကာက္ေကြးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ကံဖယ္သည္ဟု ေျပာနိုင္မည္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ယမ္းဘီလူး(တီအန္တီ)နဲ႔ ကက္ကို ထိမွန္ျခင္းမရွိေပ၊ အကယ္၍မ်ား ကက္နဲ႔ တီအန္တီကို ထိမွန္လ်င္ ထေပါက္ပြဲျပီး က်ေနာ္၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစစီျဖစ္သြားမည္ ေသျခာသည္။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေသေဘးမွလြတ္လာသည္။
တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္မ်ား က်ဆံုးသြားခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္ေတာ႔ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဆင္းခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ နံနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကုန္းကိုအျပီး သိမ္းလိုက္နိုင္ျပီဟု သတင္း၀င္လာသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အျပီးအပိုင္ ရွင္းလင္းျပီး ရန္သူတပ္မွရေသာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ားလက္နက္မ်ား စားစရာရိကၡာမ်ား စသည္တို႔ကို အမ်ားအျပား သိမ္းစည္းရမိသည္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္း ဦးေဆာင္ျပီး ခမရ(၂၅၈)မွ တပ္ခြဲတခြဲနဲ႔ ခမရ(၂၅၉)တပ္ခြဲတခြဲ ေျချမန္တပ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဂြင္ကို ထိုးစစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခမရ(၂၅၉) ခံပစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခမရ(၂၅၈)မွ စစ္ကူသြားေခၚရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစကားေျပာ၍ တက္သြားျခင္းကို သူတို႔စစ္ကူလာခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အပစ္ခဏရပ္ျပီး လွမ္းေမးေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔အား ေၾကာင္ၿပီး ပက္ပင္း တိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နယ္ေျမတဝိုက္ ရွင္းလင္းေသာအခါ တခ်ိဳ႔စစ္သားမ်ားသည္ ငွက္ဖ်ားမိျပီး လမ္းေဘးတြင္ ေသနတ္မ်ားကိုခ်ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာင္ … ထိုသံု႔ပန္း စစ္သားမ်ားကို ဖမ္းမိ၍ေဆးကုေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။
ရန္သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထိနာသြားသည္ တပ္ခဲြ(၂)ခြဲလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုပ်က္ျပီး တစစီျဖစ္သြားသည္။ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္းလည္း ဘယ္လိုထြက္ေျပးသြားသည္မသိ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္လည္း ၁၁ေယာက္က်ဆံုး၍ သံုးဆယ္ေက်ာ္ဒဏ္ရာရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ အတြင္းေရးမႉး ရဲေဘာ္မ်ိဳး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊႏွစ္ေယာက္ က်ဆံုး၍ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရသည္။ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္ တိုက္ပြဲအတြင္း ႏွစ္ဖက္က်ဆံုးသြားသူမ်ားဟာ စနစ္ဆိုးရဲ့ သားေကာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။ စစ္ကိုမတိုက္ခ်င္ပဲ တိုက္ေနၾကရသည္ကို က်ေနာ္မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ျပီး ေသဆံုးက်ဆံုးသြားသူမ်ားမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိၾကပါ မိမိအာဏာအတြက္ စနစ္္ဆိုးကို ဖန္တီးသူမ်ားသာ တာ၀န္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။
ေရွ႕တန္း ေတာတြင္းေဆးရုံ
က်ေနာ့္မွာ ဒဏ္ရာေသြးထြက္ မ်ားထားတာရယ္ အိပ္ေရးပ်က္ထားတာရယ္ ယမ္းေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ရယ္ ေခါင္းမူးေနသည္၊ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ကဲ႔႔သို႔ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အသီးသီးခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထမင္းယူလာေပးသည္ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းေပါ့ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါတြင္ အခါေမွးစင္းလာေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အနားေပးရန္ က်ေနာ့္တို႔ တေရးစီ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ျပစ္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ယာမွႏိုးေသာအခါ ေဆးရုံမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သြားေနရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံရွိရာဖက္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္ ေဆးမွဴးမ်ားကို က်ေနာ္တို႔နာမည္မ်ား စာရင္္းသြင္းျပီး သူတို႔ေနရာခ်ထားေပးေသာ ေနရာတြင္လွဲခ်လိုက္သည္။ ေဆးရုံဆိုေပမဲ့ ျမိဳ႔ေဆးရုံမ်ားလို မထင္လိုက္နဲ႔ လူနာမ်ားေနဖို႔ တဲတန္းရွည္တခုသာျဖစ္သည္။
ေဆးရုံဆိုေသာေနရာတြင္ ေဆးမရွိပါ က်ေနာ္တို႔ဒဏ္ရာ က်က္ရန္ ပယ္နယ္စလင္ မထုိးေပးနိုင္ပါ။ ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ သူမ်ားကိုသာ ပယ္နယ္စလင္းထိုးေပးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆး၀ါးအလံုေလာက္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဆးရုံတြင္ ကခ်င္တိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားလည္း ပူတြဲထားသည္။ ထိုတိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ သဘာ၀ေတာေတာင္ ေတာေဆးျမစ္မ်ားနဲ႔ လူနာမ်ားကိုကုသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားကိုေတာ႔ ေဆးရြက္တမ်ိဳးေထာင္းျပီး တိုက္သည္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေဆးရြက္တမိ်ဳးကို တရက္ သံုးႀကိမ္းဝါးစားရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ အသက္သာဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားသည္လဲ ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရၾကသည္။ အနာရင္းမွာ ဆိုေသာေၾကာင့္လား မသိ စားစရာကိုေတာ့ တျခားမေကြ်းပါ၊ ဆြန္ထန္္(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ေျခာက္) ဟင္းရည္တမ်ိဳးတည္းသာ ေကြ်းသည္။ စားစရာတျခား ဘာမွမရွိ ေတာထဲတြင္ ဝယ္စား၍လည္း မရ၊ ဒါေပသိ က်ေနာ္တြင္ ႏို႔ဆီတဗူးပါလာသည္။ ထိုႏို႔ဆီးဗူးသည္ ရန္သူ႔ထံမွ သိမ္းဆီးပစၥည္းမ်ားတြင္ ပါလာ၍ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ေမာင္မဲ(ယခုေသဆံုး)ဲမွ က်ေနာ့္အား လာေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုနို႔ဆီဗူးေလးကို ေဖ်ာ္ေသာက္ျပီး အားေမြးေနၾကရသည္။
ေနာက္တရက္တြင္ ထိုဗ်ဴဟာစခန္းတြင္ တိုက္ပြဲနိဂုံးခ်ဳပ္ သံုးသပ္ခ်က္ အစည္းေ၀းတခု ျပဳလုပ္ၿပီး ဗ်ဴဟာစခန္းတခုလံုး ျပန္ဆုတ္ခြာမည္ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ ေရာက္လာေသာေၾကာင အားလံုးျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လူနာေတြထဲတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္သူက မ်ားသည္၊ ထိုလူနာမ်ားကို ထမ္းစင္မ်ားႏွင္႔ ထမ္း၍ခရီးထြက္ၾက ျပန္သည္။ လမ္းတြင္ အင္းႀကီးတခုကို ျဖတ္ရသည္ ထိုအင္းႀကီးသည္ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ေရျပည့္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ၾကတဲ့အခါ ပခုံးထိေရျမဳပ္ေနသည္။ လူနာမ်ားကို ထမ္းရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း လူနာေတြကို ေရမထိေအာင္မၾကရသည္ ထမ္းၾကရသည္၊ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ႏိုင္လွသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေက်ာက ဒဏ္ရာမျပင္းေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ ေလွ်ာက္လည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ ေရးကူးရမည္ဆိုေသာအခါ အနာကိုေရမစိုေအာင္းကူးဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။
ထိုေၾကာင္႔ ပလပ္စတစ္ေရပုံးကို လံုေအာင္ပိတ္ျပီး ဝမ္းဗိုက္ေအာင္တြင္ ထည့္ကာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ကူးရျပန္သည္။ အင္းႀကီးျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို အသင့္ႀကိဳဆိုေနေသာ ကိုင္းကြင္းက်ယ္ႀကီးကို တဖန္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ဒီ… မ်က္စိတဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ ေတာ္လွန္ခရီးလမ္းဟာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္စြာ ျဖတ္သန္းၾကရအံုးမလဲ မသိဟု ေတြးေတာရင္း ခံစားမႈ ရင္မွာ ေမာဟိုက္လာျပန္သည္။ ထိုကိုင္းကြင္းကို တနာရီမွ် ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ကြင္းထဲတြင္ အင္ပင္မ်ားကုိ တစတစႏွင္႔ ေတြ႔ျမင္လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္စိတ္ေတြ နဲနဲတက္ၾကြလာျပန္သည္၊ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ အခုလို အင္ပင္ေတြ စိတ္လာလွ်င္ မၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုင္းကြင္းႀကီး အဆံုးသတ္ေတာ့မည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကိုင္းကြင္းဆံုး၍ ေတာတန္းရွည္ကေလးကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာ ခ႔ဲၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ လူဦးေရမ်ားေသာေၾကာင့္ ခရီးမတြင္လွေပ လူနာမ်ားကို တရုတ္နယ္စပ္ေရာက္မွ ေဆးျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ေဆးကုသရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ ေန႔ေရာ ညပါ ခရီးႏွင္ၾကသည္။
သဲေတြကလည္း ဒုကၡေပးတတ္တယ္
ခရီးစထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာေရာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ စစ္ေၾကာင္းကို မွီရန္ႀကိဳစားၿပီး လိုက္ေနၾကရသည္။ မိုးရာသီးတြင္ ခရီးထြက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းသည္ အၿမဲစိုစြတ္ေနသည္ လမ္းခရီးတြင္ ေရေခ်ာင္းငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရအိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သဲမွဳန္ကေလးမ်ား ၀င္ေရာက္ဒုကၡေပးလာသည္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းတြင္ လူတိုင္းသဲဝဲစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ နားေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ စစ္ဖိနပ္ကိုခြ်တ္လိုက္လွ်င္ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ပဲႀကီးတြန္႔ တြန္႔ၿပီး နီရဲကာကိုက္ေနေတာ့သည္။ မိုးတြင္းစစ္ဖိနပ္စီး၍ ခရီးရွည္ထြက္ေသာအခါ ႀကံဳေတြ႔သည္႕ ဒုကၡတမ်ိဳးပင္၊ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဖိနပ္မပါဘဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ျမက္ပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘယ္အရာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထိမိလွ်င္ အသည္းခိုက္နာၾကရသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကဒဏ္ရာက ျပည္စတည္ေနၿပီ က်ေနာ္တို႔ ေန႔ေရာညပါ သံုးရက္ခရီး အျပင္းႏွင္ခဲ့ေသာေၾကာင႔္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ ေနရာကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဆင္ဘိုအထက္နားကေန ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ရမည္။ အခုေတာ ဧရာဝတီရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္း ေတာတြင္းတေနရာတြင္ အိပ္ၾက၍ ျမစ္ကူးရန္ စီစဥ္မႈကို ေစာင့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
နံနက္(၃)နာရီတြင္ ထ၍ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းနဲနဲ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ကမ္းနံဖူးကို ေရာက္ေသာအခါ အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး လက္ျဖင္႔ေလွာ္ေသာေလွ ငါးစီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လူေတြကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကဲႀကိဳေနေသာရြာသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ေၾကာင္းက လူမ်ားေသာေၾကာင္ ့က်ေနာ္တို႔စီးရေသာ အခ်ိန္သည္ နံနက္ငါးနာရီးေက်ာ္ ေျခာက္နာရီးနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး မိုးလင္း၍အရာရာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျမစ္အေရွ႕ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရသည္ မိုးကေလးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ စီး၀င္ေနေသာ ေခ်ာင္းေသးေလးတခုကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရအနည္းငယ္သာရွိျပီး သူ၏ကမ္းပါးေဇာင္းမွာ ဝါးတျပန္မွ် ျမင့္ေနေသာေၾကာင္႔ ေခ်ာက္တခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔ ရဲေဘာ္ ၀င္းေရႊ
စနစ္ေျပာင္းခ်င္လို႔ တိုက္တဲ႔သူေတြရဲ႕ ၄ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔
ထိုကမ္းပါးေဆာင္းေလးကို
ျဖတ္ကူးရန္အတြက္ သစ္ပင္ငယ္္တပင္ကို လွဲထားျပီး ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္
ဝါးျဖင့္လက္တန္းကေလး လုပ္ထားသည္။ တံတားေလးမွာ ကႏြဲ႔ကလ်နဲ႔
က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းမွ သူမ်ားသြားလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားအားယူေနဟန္ႏွယ္။
က်ေနာ္ထိုတံတာေလးကို ကူးဖို႔အလွည့္ေရာက္လာေတာ႔ အေရွ႔က
သူမ်ားသြားထားေသာေၾကာင့္ ထိုတံတားေလးမွာ ရႊံ႕ေတြနဲ႔ေခ်ာ္ေနလို႔။ ကိုယ္ေပၚက
ေက်ာပိုးအိတ္တလံုး အီးကြတ္မင့္နဲ႔ ေသနတ္ကို လြယ္ထားရ၍
မိုးဖြဲဖြဲကေလးရြာအခ်ိန္မွာ ရြံမ်ားနဲ႔ ေခ်ာ္ၿပီးမက်သြားေအာင္
ဝါးတန္းႏွစ္ဖက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အားျပဳထားရသည္။ ထိုအခ်ိန္ သတၱဝါတမိ်ဳးက
ဒုကၡေပးျပန္သည္ အဲဒါကေတာ့ တျခားအေကာင္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ပါ
“ျဖဳတ္”မ်ားသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၏အေရျပားသည္ သူမ်ားနဲ႔မတူ ျခင္နဲ႔
ျဖဳတ္ကိုက္ခံရလွ်င္ ပိုယားတတ္သည္ အဖုမ်ားမွာ ပိုၿပီးႀကီးေယာင္ကာ
အဆိပ္တက္လြယ္သည္။ အခုေတာ့ ေသြးဆာေနေသာ ထိုသတၱဝါမ်ား၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္
တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံစားရၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ဝါးတန္းႏွစ္ခုကို ကိုင္ထားရသည္
ေျခေထာက္က ေခ်ာ္မက် ေအာင္ေရြ႕လ်ား ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ နားရြက္မ်ားကို
ျပြတ္သိတ္ေအာင္ ကိုက္သျဖင္႔ လက္တဖက္က တခါခါလႈပ္ရွားကာ
ျဖဳတ္မ်ားနဲ႔ျပြတ္သိပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို လွမ္းပြတ္သပ္ရသည္ ျပဳတ္မက်ေအာင္လဲ
ယိမ္းထိုးေနေသာ တံတားကိုထိန္းၿပီး ေလွ်ာက္ရေသးသည္။
မ်က္ႏွာကို သဲနဲ႔ဆုပ္ပက္ သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္ က်ေနာ္ဘ၀တြင္ ဤက့ဲသို႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖဳတ္ကိုက္ခံရျခင္း မႀကံဳဘူးပါ ထိုတံတားေလးကို မိနစပိုင္းမွ် ျဖတ္ကူးၿပီးေသာအခါတြင္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရေသာေၾကာင့္္ ယားယံလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာဆက္တိုက္ကို ပြတ္ေနမိသည္။ အီကြတ္မင့္ထဲမွ မွန္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာတြင္ အပိန္းပိန္းေတြ ထၿပီး ေယာင္ကိုင္းေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မိနစ္(၃၀)ခန္႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါတြင္ ေတာင္ယာေဟာင္းတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ အေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားက နားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႕မ်ားလည္း ျမစ္ရဲ့ အေရွ႕ျခမ္းသို႔ ကူးလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ နား၍ နံနက္စာ ခ်က္စားၾကသည္။
အား မရွိေတာ့ဘူး
ေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ ပါလာေသာ ရိကၡာမ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပါလာေသာရိကၡာတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ဆားက အလံုအေလာက္ ပါမလာ။ ေတာတြင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ အဓိက ရိကၡာမွာဆန္နဲ႔ဆားပဲျဖစ္သည္ က်န္တဲ့ဟင္းကိုေတာ႔ သဘာဝက ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္ႏွင္႔ အမွ် ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္။ ျမစ္ကိုကူးၿပီး ဒုတိယေန႔ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဆားလံုးလံုးျပတ္သြားသည္ စစ္ေၾကာင္းတြင္ ပါလာေသာ(NLD_LA)အဖြဲ႔တြင္ သြားရွာၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆားျပတ္ေနၿပီ။ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႔ ႏွစ္ႏွပ္စားၿပီး ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ေတာင္တက္လွ်င္ ေခြ်းထြက္မ်ား သည္။ ေခြ်းထြက္လွ်င္ က်ေနာ့္တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဆားဓါတ္မ်ားေခြ်းနဲ႔အတူ ေရာပါသြားသည္၊ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း က်ဆင္းလာေသာ ဆားဓါတ္ကို ျပန္ျဖည့္စရာ ဆားမရွိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါဝင္ တျခားသူမ်ားလည္း ႏုံးေပ်ာ့လာၾကသည္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အလယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားသတိရလာေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ “ဝါးျပာထည့္ႀကိဳ အိုးနားတိုနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေမႊလိုက္မယ္၊ --- ခ်ိဳေပစြ ဟင္းခ်ိဳကို၊ု စေလာင္းတို အေျခပဲ့နဲ႔၊ အာေခါင္မွာ ပူေအာင္ထည့္လို႔၊ ၿမိဳလဲွ႔ကြယ္ေလး” ဒီစာခ်ဳိးလို ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝါးအေျခာက္မ်ားကို ထင္းအျဖစ္သံုးၿပီး ေၾကြက်လာေသာ ဝါးျပာမ်ားကို ခ်က္ထားေသာ ဟန္းေကာအိုးထဲသို႔ ဆားအျဖစ္ထည့္ ေရာေမႊလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို “စားလို႔ရၿပီ ျမည္းၾကည့္” ဟုေျပာလိုက္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွ ဟင္းဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ၿပီး ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ခါးတယ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူးဟု ေျပာေသာအခါ က်န္သူမ်ားက က်ေနာ့္အားဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း အရွက္ေျပလိုက္ရယ္ၿပီး ဟင္းကိုဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ ၾကည့္ျပန္သည္။ ျပာေတြနဲ႔ ေရာေနေသာဟင္းသည္ စားလို႔မရေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ သြန္လိုက္ရသည္ ဆားမပါေသာဟင္းကို ျပန္ခ်က္စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း တလွမ္းျခင္း လွမ္းခဲ့ၾကသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာခရီးကို ေျခတလွမ္းမွစရသည္ ဆိုစကားမွန္သည္။ တရက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ညအိပ္နားၾကသည္ ေနာက္ရက္ နံနက္ေစာေစာတြင္ နားလံုရြာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ရြာတြင္စားစရာမ်ား ၀ယ္စားၿပီး ဖ်ားနာေသာ ဒဏ္ရာရေသာ လူနာမ်ားကိုတင္ရန္ လွည္းမ်ားကိုဆင့္ေခၚသည္။ လွည္းမ်ားရေသာအခါ ဖ်ားနာသူမ်ားႏွင့္ လူနာမ်ားကို လွည္းမ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီျဖင္႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ျဖတ္သြားပံုမွာ အလွဴလွည့္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ နားလံုရြာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းတြင္ ရန္သူ႔တပ္စခန္းတခုရွိသည္ ထိုစခန္းသည္ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္သြားတာျမင္တိုင္း လွမ္းပစ္ေလ့ရွိသည္။
ဌာနခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုး(၄)ျပည့္ ႏွစ္ပါတ္လည္အတြက္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ရဲေမမ်ား အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေတာ္လွန္အဖြဲ႔အစည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖိတ္ၾကာထားသည္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အသီးသီး ထိုအခမ္းအနားကို ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ အခန္းနားစတာနဲ႔ တိုက္ပြဲခြပ္ေဒါင္းအလံကို အေလးျပဳကာ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ားကို အေလးျပဳၿပီး ေခါင္းေဆာင္အသီးသီး မိန္ခြန္းမ်ားေျပာၾကားၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသီးခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျပတင္ၾကသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မွဳေတြ ၿပီးလို႔ အသီးသီးထျပန္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္အေတြးႏွင္႔ ဆက္ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ တပ္ထိန္း(MP) ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးမွ “ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ မျပန္ေသးဘူးလား” ဟု ေမးမွ ေၾသာ္ေအးေအး က်ေနာ္သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ထိုအခါမွ ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးနဲ႔အတူ အိပ္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။
ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔
အေဆာင္ျပန္လာေတာ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ္႔မရသလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ရြာခ်လိုက္တဲ႔မိုးက က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ က်ဆံုးသြားေသာ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၁၁ေယာက္အတြက္ ေျဖမဆယ္ႏိုင္လို႔ ရြာတယ္လို႔ကို စိတ္အစဥ္က ထင္ေနမိတယ္၊ မိုးရြာထဲ ေလွ်ာက္ယင္း မိုးေရစက္ေတြက်ရာ ေကာင္းကင္ကို စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ “ ဥတၱရယဥ္စြန္းတန္းမွာ တာ၀န္ေက်စြာ ေနေပေတာ႔ ကိုမ်ဳိး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္တို႔ေရ ”လို႔ ဆိုၿပီး မိုးေရစက္လက္ၾကားက ရင္ထဲမွာ ငိုေနမိေတာ႔တယ္။ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)(လူထုအသံ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
FNG မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
(သူကေတာ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုမသိခဲ့တာပဲလား၊ေရးခြင့္မၾကံဳေသးလို ့မေရးခဲ့တာပဲလားမသိပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကိုသူ ့စာထဲမွာတစိုးတစိမွေရးထားတာမေတြ ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအဘီေျမာက္ပိုင္း
ေတာခို တေယာက္ရဲ ့အေတြ ့အၾကံဳမို ့ လင့္ လိုက္ပါတယ္။)
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘိ္ု) ရဲေျမာက္ပိုင္းေအဘီအေတြ ့အၾကံဳ ပါ။
(ဒီလူသတ္ပြဲၾကီးျပီးတဲ့ေနာက္ ၾသဂုတ္(၈)ရက္ ေအဘီ ၄ ႏွစ္ေျမာက္အခမ္းအနားက်င္းပခဲ့ပံု၊လူသတ္သမားမ်ိဳး၀င္းအေၾကာင္း
ေသဆံုးခဲ့တာေတြကိုေရးသားထားပါတယ္။ ကိုစ်ာန္ရဲ ့ဘေလာ့က လင့္ပါတယ္။)
Sunday, September 7, 2008
ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္းက ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ မာန္ဟုန္၀င္႔သံ
ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တပ္ရင္း (၇၀၁)မွ ျဖစ္ကာ၊ ယမန္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ကမာၻႏွင္႔ အ၀ွမ္းျဖန္႔ခ်ီလိုက္ေသာ ရမ္ဘို(၄) ဇါတ္ကားတြင္ ေဟာလီး၀ုဒ္ မင္းသား ဆီဗက္စတာ စေတာလံုးႏွင္႔ အၿပိဳင္သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔ ေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မွ ကာနယ္တင္႔ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သူ
- အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔၊ ၈ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ အံုႀကြမႈႀကီး အၿပီး ေလးႏွစ္ ေျမာက္ ေပါ႔၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္း၊ ေဒါင္း မိခင္ ခမ္းမမွာ (၈) ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနား က်င္းပ ေနခ်ိန္။
က်ေနာ္သည္ ထိုအခမ္းအနား က်င္းပရာ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမ၏ ေထါင့္တေနရာတြင္ မလႈပ္မယွက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလွ်က္္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေနရာယူၿပီးၾကေသာ အခါ အခမ္းနားမွဴးမွ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ အေလးျပဳရန္ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ားဟု စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ခမ္းမထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ်ားအားလံုး ကမန္းကတန္း မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။ ထိုအစဥ္ အခန္းနားမွဴးမွ -
“အားလံုးးးးးးးးးးးးးးးးသတိ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ အား အေလးးးးးးးးးျပဳ။
ေနၿမဲ……။
ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားက်ေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးးးးးးးးးးးးးျပဳ” ။
ဟုၾကားရသည္ႏွင္႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ခံစားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေတြးပံုရိပ္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ ဟိုအေ၀း တေနရာဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္႕ ႏွယ္ စိတ္ေလတံခြန္ လႊင္႔လ်က္…..လြင္႔လွ်က္။
သဘာ၀တရားမွာ အရုဏ္ အလင္း ေရာက္ယင္ ေတာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ေက်းငွက္တို႔လည္္း အိပ္တန္းမွ ႏိုးးထ ျပည့္၀တဲ့ အင္အား ေတြနဲ႔ အနာဂါတ္တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ ျမည္တြန္ျမဴးတူး အားျဖည္႔ ေနၾကေလၿပီ ။
လက္ေရ တျပင္တည္း
က်ေနာ္သည္ ခရီးပမ္းလာ၍လား မသိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တုန္းကနဲ အသိခ်ပ္တဲ႔ အခ်ိန္မေတာ႔ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ အသံမ်ားသည္ သံစဥ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်ေနာ္အား ကလူဤသို႔ ျမဴဤသို႔ နိဳးထရန္ လာေရာက္ အခ်က္ျပ ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္လံုး အစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ့စိမ္းလန္းတဲ့ေတာအုပ္ ႀကီးထဲ ေက်းငွက္တို႔ လွဳပ္ရွား ေနၾကသလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္က ရဲေဘာ္ တေယာက္သည္ သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ထမင္းစား မိုးကာ (၂ေပ ၃ေပခန္႔ ျဖန္႔ခင္းထား ေသာမိုးကားငယ္) ေပၚသို႔ ဟန္းေကာထဲမွ ထမင္းမ်ားကိုခူး၍ ပံုေနသည္။ ထမင္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္က ခ်က္လိုက္သည္ က်ေနာ္မသိ ထို႔ေၾကာင့္ သိလိုေဇာနဲ႔ “ အငယ္ေလး ထမင္း ဘယ္တုန္းက ခ်က္လိုက္တာလဲ ” ဆိုေတာ႔ ရဲေဘာ္အငယ္ေလးက “ မနက္ေလးနာရီက ထခ်က္တာ၊ မိုလင္းလာယင္ မီးခိုး ရန္သူ ျမင္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ့္အား ရွင္းျပၿပီး ဟန္းေကာ(စစ္သံုး ထမင္းဘူး) အလြတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးရိွရာသို႔ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ႔သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဟန္ေကာအလြတ္မ်ားတြင္ ေရခတ္လာၿပီးသူတို႔ တပ္စိတ္ထမင္းစားရန္ လွမ္းေခၚ၍ က်ေနာ့္အား ထမင္းစားရန္ လာေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္သစ္ျပီး ထမင္းစား၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္၊ ထမင္း၏ အလယ္တြင္ ဟန္းေကာအဖုံုးမ်ားႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရသည္ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ နဲ႔ ဟင္းပ်င္း ဟင္းခ်ိဳရည္(ဟင္းပ်င္း ဆိုသည္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ ရွိေသာ ဟင္းရြက္တမ်ိဳးသာ) သူတို႔ တပ္စိတ္တြင္(၆)ေယာက္သာရွိသည္ ေရွ႕့တန္းတပ္စိတ္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္(၅ေယာက္၊၆ေယာက္) သာ စုဖြဲ႔ၾကသည္။ တိုက္ပြဲက မ်ားသည္ျဖစ္လွ်င္ တနိုင္တပိုင္ စီမံကြတ္ကဲနိုင္သည္။ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခြဲထားေပး၍ က်ေနာ္ႏွင္႔ က်န္ွ(၆)ေယာက္ ထမင္းဆက္စားၾကသည္ ။ လက္ေရ တျပင္တည္း ဆိုေသာ ေရွးထံုးစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရးထားေလသလား မသိခဲ႔ပါေခ်။ ထမင္းစား မိုးကာနဲနဲျမင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲေဘာ္က ဟင္းရည္ကို ေလာင္းခ်လိုက္ရင္ မိုးကာအနိမ့္ပိုင္းတြင္ စားေနေသာရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပဲ စီးလာေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ရြံရွာမႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ရည္တျပင္ထဲ စားေသာက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ရိုးသားမႈ အရင္းခံ ၊အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ စိတ္တို႔ကို အေျခတည္ကာ ညီရင္းအကိုပမာ အသက္ကိုေပး၍ ခ်စ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းမွ ေက်ာက္ပုဇြန္လံုးေလးေတြ ပါေနသျဖင့္ ဟင္းပ်င္း၏ အခ်ိဳဓါတ္ ပုဇြန္လံုးမ်ားရဲ့ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟင္းလ်ာသည္ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္တြင္ မွာစားရသည္႕ (၁၂)မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳအလား အရသာရွိရွိႏွင္႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကသည္။ (၅)မိနစ္အတြင္း အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ထမင္းပံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႔ေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ အခါတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာကိုယ့္ေနရာတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းထုပ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို မွီကာခြဲတမ္းက် ေ၀ထားေသာ ေဆးမွဳန္႔ထုပ္ (သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ေသာက္ရေသာ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆး)ကို ထုတ္၍ လိပ္ေသာက္ကာ ထမင္းလံုးစီၾကသည္။ ဤသည္ကား စနစ္ဆိုးတခုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ ေလာကစည္းစိမ္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာထဲတြင္ ျခင္္ကိုက္ ျဖဳတ္ကိုက္ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ရင္း ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲသြားတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားျပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္ ဖိႏွိပ္မႈတိုင္းကို တြန္းလွန္ဘို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ဓါးစာခံ ျဖစ္ေပၚလာ ရသလားမသိxxx ေပးဆပ္မႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေသး စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး မ်ားလွသည္။ ပထမေတာ႔ ……
မိသားစုကိုစြန္႔xxxxxx
စာသင္ခန္းကိုစြန္႔xxxxxx
ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ xxxxxx
မိဘကိုစြန္႔ xxxxxx
ခ်စ္သူကိုစြန္႔ xxxxxxx
လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုစြန္႔ xxxxxxxx
အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးၾကမ္းမွာ ေသနတ္ကို ကိုင္ ဦးတည္ခ်က္ ကို မယိုင္ လဲရေအာင္ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ စစ္ခင္း ေသမင္းကို စိန္ေခၚ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲမႈေတြ အစုစုနဲ႔ ျပည္သူလူထု အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန သူေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ေဆးလိပ္တလိပ္ခန္႔ အကုန္တြင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ေရာက္ လာကာ က်ေနာ့္အား အတြင္းေရးမွဴး ကိုမ်ိဳး၀င္း ေခၚခိုင္းသည္ဟု သတိဆြဲ၍ သတင္းလာပို႔သည္။ က်ေနာ္လည္းထလိုက္သြားကာ အမ္ (၂၀) ေသနတ္အတိုကို အပ္ၿပီး ေသနတ္အရွည္တလက္ ျပန္ထုတ္ေပးသည္ ျပီးေတာ့မွ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ငါတို႔ ခရီးဆက္ထြက္ရမယ္ အစည္းေ၀းတခု လုပ္ဘို႔ ရွိတယ္ စစ္တပ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္ျပန္ၿပီေဟ့ ! ေရြးေကာက္ပြဲ အနိုင္ရပါတီကို အာဏာမလႊဲတဲ႔ အျပင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စာလွယ္တခ်ိဳ႕ကို လိုက္ဖမ္းလို႔ တခ်ိဳလည္း ေတာခိုကုန္ၿပီ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ ဘာေတြ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အစည္းေ၀းဆက္ထိုင္မယ္ ဟုရွင္းျပသည္” ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ကို သူစိုက္ၾကည့္ျပီး “ ငါ႔လက္က ေသြးစြန္းသြားၿပီ အဖြဲ႔စည္းကို မင္းတို႔ပဲဆက္ ဦးေဆာင္ၾကပါဟု” ေလးပင္းစြာ ၿငီးတြားသလိုမ်ဳိး ဆိုင္းမဆင္႔ ဗံုမဆင္႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္သည္ သူဘာကို ဆိုလိုေနသည္္ကို နားမလည္ သူဘာမ်ားဆက္ ေျပာမည္ဟု ငံ႔လင္႔ နားစြင့္ေနမိသည္။ စကားတခြန္းမွ ထပ္မထြက္လာေတာ့ ေသာေၾကာင္႔ သေဘာမေပါက္သည္႔ အေလွ်ာက္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။
ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္
ထိုစခန္းေလးတြင္ က်ေနာ္တို႔ တပါတ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ျပန္႔ (ေခၚ) နမၼားသို႔ ဆင္းသြားသည္ သူ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္နဲ႔ ေသကံမေရာက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခုကို သြားသတိရမိသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စားစရာ ဆန္နည္းလာ၍ ရြာမွ၀ယ္ထား ေသာဆန္မ်ားကို သြားထမ္းေသာအခါ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္၊လမ္းတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆလန္ကဘာ (စည္းရံုးေရးမႉး) ဦးစက္ေအာင္နဲ႔ လမ္းတြင္ဆံုၾကသည္၊ သူသည္ နမၼားဖက္မွ တက္လာသည္ သူ႔တြင္ နမၼားတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ မက္စီက်ိဳ႕(သစ္သီးစိမ္အရက္) ရဲေဘာ္မ်ား ေသာက္ရေအာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ မက္စိက်ိဳ႕ကို တခြကျ္မည္းၾကည့္လိုက္သည္ အရသာေတြ႕သြား၍ ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ အျပန္ခရီးတြင္ မက္စီက်ိဳ႕ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆန္ေလးျပည္အပါအ၀င္ ေသနတ္ကို ထမ္းခဲ့သည္မွာ ပါလို႔ပါမွန္းေတာင္ မသိ ေပါ့ပါးသြက္လက္၍ ေလေပၚတြင္ေျမွာက္ကာ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕ မြန္းေ၀ါ႔ခ္ အကထဲကလိုမ်ဳိး ေပါ႔ပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ စခန္းအ၀င္လမ္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြလဲ မေတြ႔ရ ေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း မေတြ႕ေတာ့့ပါ။ က်ေနာ္ လမ္းမွားလာသည္ဟု ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္ လမ္းျပန္ရွာသည္ မေတြ႕ေတာ့ပါ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းေသးမွန္းေတာ့ သိသည္။ တနာရီခန္႔ ႀကိဳးစားရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕ ဆက္ရွာလွ်င္ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေတာ့မည္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွ ေသနတ္တခ်က္ ေဖါက္လိုက္သည္။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ လာႀကိဳ၍ စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ စခန္းပါတ္လည္တြင္ မိုင္မ်ားေထာင္ထားေၾကာင္း ေျပာျပီး မိုင္းတာ၀န္ယူထားေသာ ရဲေဘာ္မွမိုင္းမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ က်ေနာ္မိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တိုက္ျဖတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိုင္းခလုပ္ေနရာ လွ်ပ္စီးလိုက္မဲ့ ေနရာတြင္ ျခေတြ ေတာင္ဘို႔ တည္ထားေသာေၾကာင့္ မိုင္းမကြဲဘဲ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေတာ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ေထာင္းလေမာင္း ထဆဲ။ ျခေတြကယ္လို႔ က်ေနာ္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ေစာင့္ျပီးေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ေျမႏုပို႔(စ္)တြင္ ရဲေဘာ္ထြန္းလြင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ခ်န္၍ က်ေနာ္တို႔ ့ခရီးဆက္ထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ တေနကုန္ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခရီးတေထာက္နားမည္႕ ဟိုပင္ပို႔(စ္)ကို ေရာက္ခ႔ဲၾကသည္။
မပစ္ ေသနတ္နဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ား
ထို္ပို႔(စ္)တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ မိုးညွင္ျမိဳ့နယ္ အမွတ္္(၁) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေက်ာ္ေမာင္နဲ႔ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္အမွတ္(၂) လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးၾကာျမတို႔ ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ပို႔(စ္)က ေျမႏုပို႔(စ္)နဲ႔မတူတဲ႔ ဟာေတြကေတာ႔ စခမ္းကို အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ေျမႏုပို႔(စ္)ကေတာ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုးကာတဲမ်ားသာ ထုိး၍ေနၾကသည္။ နယ္ေျမခံရဲေဘာ္မ်ား ေနရာခ်ထားရာတြင္ အထုပ္အပိုး မ်ားခ်ကာ နားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္မထြက္ပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမွ ေပးထားေသာ ႏိုင္းမမ ပစၥတိုကို ခါးတြင္ခ်ိတ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးၾကာျမ တက္ၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကိုလာေျပာသည္။ “ ဆရာမပစ္ ေသနတ္ ျမင္ဘူးလားတဲ့ ” က်ေနာ္က “ တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ မခုတ္ဒါးနဲ႔ မထိုးလွံပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒါက ကခ်င္ေတြ မိန္းမေတာင္းရင္ လိုတယ္ေလလို႔ ” ေျပာတယ္၊ မပစ္ေသနတ္ကို ျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ေဟာမွာ ၾကည့္ဟုဆိုကာ ဦးၾကာျမခါးက ေသနတ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ သူ႔ေသနတ္ ပစ္ရင္မထြက္ဘူး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္ဆိုျပီး ဦးၾကာျမ မၾကားေအာင္ ေျပာျပီး ႀကိတ္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မရွိ၍ ႀကံဖန္ျပီးေပ်ာ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္သာ ေနာက္ ၾကသည္ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ရမည္ဆိုတာ ျပည္သူ႕အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွလံုးသြင္းျပီးသား ျဖစ္သည္။
၄
ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလံုး အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ KIA မွ
ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ ႏွင္႔ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒
ကိုေအာင္ႏိုင္
၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း -ဗဟို) မွ ၈ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားခရီးစၿပီ
ေနာက္ရက္တြင္က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔မ်ားလူစုခြဲ၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားခြဲ၍ ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာအမွတ္(၄)သို႔ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးထိုးစစ္မ်ားျပင္ရန္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသား (ABSDF) ၊အန္အယ္ဒီ(NLD)၊ေကအိုင္ေအ(KIA) သံုးဖြဲ႕ေပါင္းကာ သံုးပြင့္ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးကို စတင္ေနျပီ(သ.ပ.စ.က) ထိုအစည္းေ၀းလုပ္ရန္ ေရွ႕တန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ သံုးဖြဲ႕စလံုး၏ စည္းရုံးေရးမႈမ်ား၊ တပ္ေတြကို ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာ အမွတ္(၄)တြင္ လုပ္ငန္းညွိႏႈိင္းအစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းေ၀းသို႔( ABSDF) နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ စည္းရုံးေရးမႈမ်ားသာ တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြကိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဆံုးတြင္ ကပ္ထားရန္ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေပးထားသည္။
ငွက္ေတြက က်ီစယ္ေလသလား
က်ေနာ္တို႔တြင္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ အင္အားမ်ားမ်ားစားစား မပါလာပါ။ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ တစိတ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ရဲေဘာ္သစ္ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံု မျပည့္တဲ့တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္သာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ ရန္သူ၏ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား မရွိသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားကို မေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ့ ထိုးစစ္မရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနတ႔ဲ အၿမဲတမ္း ရန္သူကေတာ့ရွိေနသည္။ ေဒသတခုတခုတြင္ တမင္းတမူ ႀကီးစိုးေနၾကတဲ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ ေဒသတခုနဲ႔ တခုမတူၾကပါ။ သံလမ္းရိုးငွက္ဖ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပးမဲ့ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာေသာေၾကာင့္ သံလမ္းရိုးငွက္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ျဖစ္ခဲဲ႔ ရျပီေပါ့။ အခုေတာ႔ သံရိုးလမ္းငွက္က က်ေနာ့္ကိုလာ က်ီစယ္ေနၾကၿပီ ။ နားနားေနေန ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ညကင္းေစာင့္ကေတာ့ ေစာင့္ရသည္ မည္မွ်ပင္ ေအးေဆးတယ္ေျပာေျပာ ေတာ္လွန္ေရး သတိဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မွာ အၿမဲရွိၾကရသည္၊ ညကင္းေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ငွက္ဖ်ားက၀င္ သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမွာ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ အထူအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဆးရွိလွ်င္ ေဆးကိုေသာက္ ေဆးမရွိလွ်င္ မကၠေလာင္ျခစ္ (ေဒသကုထံုးတမ်ိဳး)့ ေဆးမရွိလို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႔ပင္ မႏိုင္။ ဒီလို႔နဲ႔ပဲ ဖ်ားလိုက္၊ နားလိုက္၊ သြားလိုက္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ယာတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
ေတာင္ယာပန္း နဲ႔ ထမင္း၀ိုင္း
ထိုေတာင္ယာသည္ ရင္း(၅)ဂြင္နဲ႔ ရင္း(၁၁) ဂြင္ၾကားတြင္ရွိသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၅)ဂြင္းဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၁၁)ဂြင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ သိပ္မေဝးေတာ့ပါ။ ထိုေတာင္ယာတြင္ မုဆိုးတေယာက္ ေျပာင္သားေျခာက္လာေရာင္း ေသာေၾကာင္႔ (၁)နာရီခန္႔ နားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာပုန္း ရြာမ်ား၊ ေတာင္ယာမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စံုလင္ေအာင္ စိုက္ထားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေနရာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ နားခ်င္ၾကသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေျပာင္းသားေျခာက္မီးဖုတ္၊ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးနဲ႔ ခရမ္းသီးေထာင္းထဲတြင္ ေတာင္ယာပန္း ( ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ စိုက္သည့္ ဟင္းခတ္အေမြးအႀကိဳင္ ) ထည့္ေထာင္းထားသျဖင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဟန္ေကာမ်ားကို ေရပန္းက်ေနေသာ ေနရာသို႔ေဆး ေၾကာရန္ ယူသြားရင္း သီးခ်င္းတပိုင္းတစ ဆိုသြားသည္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ “ငါသည္ေတာ္လွန္ေရး xxx လုပ္ရမယ္ေလ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရွိရမယ္ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရသင့္ပါတယ္” …. က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အသားထုတ္ေပးေသာေန႔ ဟင္းေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ တက္ၾကြ၍ အထက္ပါ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ဆိုတတ္ၾကၿပီး ပင္ပမ္းၿပီး ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့….စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို… ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။
ထိုေတာင္ယာမွ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဳဟာ (၄) တပ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစခန္းသည္ ဆားေမွာ္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္၊ ထုိပူးရဲ့အေရွ႕တည္တည္၊ မိုးေကာင္းအေရွ႕ေျမာက္အရပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး စခန္း၏သံုးဖက္တြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားျဖင့္ ကာရန္ထားသည္ က်န္တဖက္သည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ျပီး ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ မိုးညွင္းဖက္မွ ခရိုင္မႉးကိုစိန္ေအးအဖြဲ႔၊ ဆားေမွာ္ဖက္မွ ဆလန္ကဘာ ဦးထြန္းေဖအဖြဲ႔ႏွင့္ NLD(L.A)အဖြဲ႕၊ KIAမွလည္း အမွတ္(၅)(၁၁)(၁၅) တပ္ရင္းမ်ားႏွင္႔ တပ္းရင္းအမွတ္(၂၅၁) (၂၅၄)အစရွိတဲ့ ေဒသအသီးသီးမွ တပ္မ်ား နိုင္ငံေရး/စည္းရုံးေရးမႉးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္သစ္မ်ား တပ္စိတ္တစိတ္သည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ရြာေဟာင္းလမ္းတြင္ ေရွ႕ကင္းအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေပသည္။
အစည္းေ၀းစၿပီ
နည္းဗ်ဴဟာ(၄) ကြတ္ကဲမႈေဒသ အသီးသီးမွ တပ္မ်ားစံုၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ရန္သူကို မည္သို႔နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးမ်ား ထိုးစစ္ကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကို စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ မာနယ္ပေလာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အားေကာင္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကိုဖြဲ႔ျပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ စတင္ထိုးစစ္ ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုလဆိုင္းတို႔ အဖြဲ႔သည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အနီး ဧရာ၀တီျမစ္တဖက္ကမ္း စန္းကားဖက္သို႔ ထိုးစစ္ဆင္ရာ အျပန္တြင္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၅)လက္ရခဲ့သည္ဟု စက္သတင္း၀င္လာသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေတာ့ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ အားက်မခံ “ ငါတို႔ဘက္ကလည္း အနည္းဆံုး (၆)လက္ရမွ ျပန္လာမည္ ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးေတာ္လွန္မွ တျပည္လံုး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိေနေသးသည္။
ထမင္းရွာ ရန္သူေတြ႕
၁၉၉၂ ဇူလိုင္ (၁၂) အစည္းေ၀း ဒုတိယေန႔အျဖစ္ စတင္က်င္းပေနသည္။ အစည္းေ၀းကို နံနက္(၉)နာရီတြင္ စေနၾကျပီ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ထြက္အဖြဲ႔သည္လည္း နံနက္စာစားျပီး၍ မိမိအိမ္ျပန္ ေရာက္သည့္အလား စားၿပီးဟန္းေကားမ်ားကိုပင္ မသိမ္းေသး အိပ္ယာျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ “ ဝုန္း ”ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးတခု ၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ႔ လက္ပါတ္နာရီကို တခ်က္ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္မွာ နာရီလက္တန္သည္ မနက္(၁၀)နာရီကို (၁၀)မိနစ္စြန္းစျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခုလိုေျပာေနေသးသည္ “ ဒါေတာေကာင္ တေကာင္ ေကာင္ မိုင္းနင္းမိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ညေနစာကိုေတာ့ အသားဟင္းစားရအံုးမယ္ ထင္တယ္ ” က်ေနာ္ကေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုလွမ္း သတိေပးလိုက္သည္။ “ အိပ္ယာေတြေတာ့ သိမ္းထားၾကေဟ့ ဘာမွန္းမသိဘူး ” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္(၅)မိနစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခါၾကမွ စကားေျပာစက္ ကမွန္းကတမ္း ေကာက္ဖြင့္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ပစၥည္းမ်ား အျမန္သိမ္းရန္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ လက္နက္ႀကီးအသံမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ကို က်ေနမွန္း က်ေနာ္တို႔မသိ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးသ ံထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္ကို သူ႔ေနရာသို႔ အျမန္လာေရာက ္ပူးေပါင္းရန္ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္ရဲေဘာ္မ်ား မက်န္ေအာင္ေစာင့္ေခၚ ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္ထဲတြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဆဲသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္လာသည္ “ ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနျပီလား ျမန္ျမန္လာပါဆို ” က်ေနာ္နဲနဲ စိတ္တိုသြားသည္။ က်ေနာ္ ေရေခ်ာင္းေလး ျဖတ္အကူးတြင္ လက္နက္ႀကီးအသံနဲ႔အတူ လဲၾကသြားသည္ ရြံနဲ႔ေခ်ာ္၍ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္ထၿပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္သည္ က်ေနာ္တို႔ တဲဖက္က ဝါးရုံမ်ား ရန္သူရဲ့ လက္နက္ႀကီးဒါဏ္ေၾကာင္႔ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္ကာ ခံစားေနၾကေလၿပီ။
က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္း ဆီသို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုမ်ိဳးဝင္းသည္ ေစာေစာက သူမဆဲထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အၿပံဳးႏွင့္ႀကိဳဆို၍ “ မင္းတို႔ဖက္က လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ တအားက်ေနေတာ့ ငါက စိုးရိမ္ေနတာ ” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆားေမွာ္ဖက္္ တာ၀န္ယူရသည့္ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းနုတ္ဆက္၍ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲမွ အရက္တခြက္ကို လွမ္းေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြျငိမ္သြားေအာင္ အေျဖမေပးပဲ တခ်ဳိးထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အေျခအေန ေမးၾကည့္သည္။ “ စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ေကအိုင္ေအ တပ္စိတ္ တစိတ္တင္ထားတဲ့ ကုန္းဖက္ကို ရန္သူဝင္လာလို႔ မိုင္းအရင္ ထကြဲတယ္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြမရွိ ၾကဘူးတဲ့ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္လည္း ေအာက္ကိုေျပးဆင္းေရာ ရန္သူက အဲဒီကုန္ကိုယူၿပီး အေပၚစီးက ပစ္ေနတာ လက္နက္ႀကီးက ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းတို႔ဖက္သြား က်ေနလို႔ အတြင္းေရးမႉးက စိတ္ပူေနတာ ”ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမ ွရွင္းျပသည္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေသနတ္သံ တခ်က္မွ် မထြက္ေသးပါ။ ရန္သူစီးထားေသာ ကုန္းကိုျပန္တက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔လည္း တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကို ထုတ္ႏုတ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕သည္။ ရဲေဘာ္ျမေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တာတီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး တပ္စိတ္(၂)စိတ္သာ ထုတ္ႏုတ္ႏိုင္သည္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႔ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ NLD(L.A) အဖြဲ႔နဲ႔ ထားခဲ့ရသည္။ ေကအိုင္ေအ တပ္ေတြေတာ့ ကုန္းကို၀ိုင္း၍ စတင္တက္ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအမွ တဖြဲ႔ လန္၍ဆင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ ဗ်ဴဟာမႉးထံ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ တက္ထိုးမည္ဟု ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္ေနာ္ (လိုင္ဇာတြင္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံခံရ၍ ေသဆံုးသြားသူ)၊ ဒုတိယ ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဆမ္ေအာင္ဝါ(ယခု ေကအိုင္ေအ ခြဲထြက္)။ ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ဆိုရင္ အတြင္း ေရမႉးမ်ိဳး၀င္းသည္ သူစိတ္ႀကိဳက္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္လက္နက္ တပ္ဆင္ကာ တက္ထိုးရန္ ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗညားဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္က ပြိဳင့္(5) လံုၿခဳံေရးအတြက္ လက္နက္ႀကီး ကုန္းတြင္ ေနရာယူရသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္မွ အျပင္းအထန္ျပန္လည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ ရန္သူက ခံစစ္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ တေတာလံုး တေတာင္လုံး ကာဗိုက္ယမ္းေငြ႕မ်ားနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ရန္သူဖက္မွ ေအာ္သံ/ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲ။
ညပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ထုက တေျဖးေျဖး ဖံုးလႊမ္းစျပဳလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီး ပစ္လွ်င္ မီးေရာင္မ်ား ပါတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္လင္းလ်က္ သြားေစသည္။ စက္ႀကီးေသနတ္ကို တာ၀န္ယူ ပစ္ခတ္ရေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မွာ လက္နက္ႀကီးဆူညံသံေၾကာင္႔ နားအံုကြဲကာ နားမၾကားရေတာ႔ပါ့….ျပင္းထန္သည့္ စက္ႀကီးေသနတ္သံမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ နားက်ပ္တို႔ ဦးထုတ္တို႔ စသည့္ အကာအကြယ္မ်ား မရွိမႈေၾကာင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ နားစည္သို႔ျပင္းထန္တဲ့ စက္ႀကီး ေသနတ္သံမ်ားက ဖ်က္စီးျပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္၊ ရန္သူ၏(၆၀)ေမာ္တာ က်ည္ဆံမ်ားလည္း တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ဖက္သို႔ ရစ္၀ဲလာေနေျချပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ႀကီးေသနတ္ကို ေနရာေရြ႕ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္၀င္လာသည္။ ပြိဳင့္(5)ေသနတ္ ေရြ႕ရန္သာ ညြန္ၾကားခ်က္ပါၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေနရာေရႊ႔ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ပါမလာ။ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီးအဖြဲ႕ ေရြ႕သြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိ္တ္ ထိုေနရာတြင္ က်န္ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲၾကားထဲတြင္ ေနရာယူ၍ စကားေျပာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုတပ္စိတ္တြင္က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ဗညား၊ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း၊ ရဲေဘာ္အငယ္ေလး စုစုေပါင္း (၆)ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးခ်ဳပ္လာ၍ ေသနတ္သံမ်ားက မစဲေသး ယမ္းေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ ယမ္းနံ႔မ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တိုင္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဗိုက္ထဲမွ အစာအိမ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈေၾကာင့္ ထမင္းစားရန္ သိလာရျပန္သည္။
ေတြ႔ၿပီ ထမင္း
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အနီးစပ္ဆံုးရြာမ်ားမွ ထမင္းဟင္းခ်က္၍ ထမင္းထုပ္မ်ား ပို႔ေပးၾကသည္။ ရြာနဲ႔က မနီး ထမင္းလည္း မခ်က္နိုင္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရိကၡာေျခာက္ရွိလွ်င္ရွိ မရွိလွ်င္ ဆန္ကို၀ါးစားၿပီး တိုက္ၾကရသည္။ ယခုတိုက္ပြဲတြင္ ထမင္းထုပ္မ်ား တိုက္ပြဲၾကားထဲ လိုက္ေ၀ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ မေရာက္လာ၍ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း သြားျပီး ထမင္းထုပ္ေနေသာ ေနရာလိုက္ရွာၾကသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည(၈)နာရီ(၄၅)မိနစ္ ရွိေနေခ်ၿပီ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္လို ေမးၾကည့္သည္ “ ေအ႔ေခါင္ ရွပ္ဂရာေကာ႔ ငါအီး ” (ေယာက္ဖ ထမင္းက ဘယ္မွာလဲ )ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေမးလိုက္သည္ “ေရွာင္းတဲ့” (အေရွ႕မွာ)ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္မွ ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္သြားၿပီး ေမးေတာ့ ေစာေစာက အတိုင္းသာေျဖသည္။ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္မ်ား ၀ပ္၍ ေနရာယူေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႔(၆)ေယာက္ကေတာ့ လမ္း လွ်ာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္သာ လိုက္ေမးေနေတာ႔သည္။ ဆက္ေမး၍သာ လာခဲ့ရာ အေရွ႔နားတြင္ ထမင္းထုပ္ျခင္းေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင္႔ တေယာက္ကို ႏွစ္ထုပ္စီယူၿပီးေသာအခါ အေရွ႕ကို ဆက္သြားခိုင္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္ “အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲ ေယာက္ဖ” ကခ်င္တပ္မႉးတေယာက္က “အေရွ႕မွာ ရန္သူပဲရွိေတာ့တယ္”က်ေနာ္ေၾကာင္ သြားသည္။ ငါတို႔ကို ဘာလို႔သြားခိုင္းတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ “မင္းတို႔ တက္ထိုးမလို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူးလား ”“မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ထမင္းထုပ္လာယူတာ” မင္းတို႔ တက္ထိုးပါဟု ေျပာလာသည္။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္သည္မွာ ကုန္းေပၚကို တက္ထိုးလိုက္ ျပန္လန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား တက္ထိုးရန္ တုန္႔ဆိုင္းေနၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တက္ထိုးခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ လကလဲ မိုက္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာ၊ ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္း တေနရာဆီ မေတာ႔ ညဦးယံကို ကာဗိုက္ယမ္း ရနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လူးထားလို႔ ေနတယ္။ ထမင္းထုပ္မ်ားကိုဖြင့္ျပီး လက္မေဆးနိုင္ေတာ့ပါ၊ ထမင္းစားယင္း ရဲေဘာ္ဗညားနဲ႔ က်ေနာ္တိုင္ပင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္က်ားတက္ထိုးရန္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္၏ လက္နက္မ်ားမွာ အေကာင္းမရွိ တိုက္ပြဲ၀င္အဆင့္ရွိေသာ လက္နက္မ်ာကို ေရြးယူသြားျပီျဖစ္သည္။
တက္မထိုးဘူး ေျပာလွ်င္လည္း ခြပ္ေဒါင္းေသြး မနီရာၾကေတာ့မည္ ေသြးေၾကာင္သည္ဟု ထင္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ကိုင္ထားေသာ ကာဘိုင္ေသနတ္မွာ တိုက္ပြဲဝင္အဆင့္ မရွိ က်ည္ဆံအေတာင့္(၄၀)သာ ရွိသည္၊ ဗညားကိုင္ထားေသာ စတင္းဂမ္းက ပိုဆိုးသည္။ ထိုေၾကာင့္က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားတို႔ ကခ်င္တပ္မွဴးနဲ႔ လက္နက္အလဲအလွယ္ လုပ္ရန္ေဆြးေႏြးသည္ သူတို႔တြင္လည္း မရွိေၾကာင္း သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲ၍ က်ားတက္ထိုးရန္သာ ေျပာေနေတာ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္အငယ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ေခါက္ခိုင္း၍ က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ ဗညား၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဖားကန္႔နယ္ေျမမွ ျပန္လာေသာ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း စုစုေပါင္း(၄)ေယာက္သည္ လက္နက္မ်ား မေကာင္းေပမဲ့ ရန္သူကို တပြဲတလမ္း အကဲစမ္းလိုေသာ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ားတက္ထိုးရန္ ေနခဲ့ၾကေလေတာ႔သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ႏွင္႔အတူ ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္သည္ ရန္သူနဲ႔ အနီးဆံုးေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ျဖန္႔တက္ရန္ ေနရာယူထားၿပီး ထမင္းထုပ္ကိုဖြင့္ယင္း ထမင္းစားရင္း တက္ထိုးရန္ အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) လဲ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ေပမဲ႔ ဘုရား၊ တရားေတာ႔ မေမ႔ခဲ႔ပါ
၄ႏွစ္ေျမာက္ ၈ေလးလံုး ေအာင္းေမ႔ဖြယ္ အခမ္းအနားတုန္းကေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ
က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ကပ္လ်က္ထိုင္ေနၾကသည္၊ ေကအိုင္ေအမွ စကားေျပာသံမ်ား က်ေနာ္တို႔စက္ထဲကို ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ အရာရွိတေယာက္က်တယ္၊ အမိန္႔စာ ျပန္တမ္းဖတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာေတာ့ အတိအက်မသိပါ။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါတို႔ဆီက တေယာက္ က်သြားျပီးတဲ့” လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆငိႏႊဲမွေတာ့ ေသမင္းနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသားပဲကြာ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဟု ေျဖရင္း ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္ တိုက္ခိုက္မႈကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ရက္ပီတိုျခင္ေဆးရည္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔နားမ်ားကို လိမ္းၿပီးအေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနၾက၏။
မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္္ ယမ္းေငြ႕မ်ားကိုျဖတ္သန္းၿပီး က်ေရာက္လာေသာ မိုးေပါက္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔လိမ္းထားေသာ ျခင္ေဆးမ်ားကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း တခါတခါ ေမွးကနဲ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္ရဲ့ ငိုက္မ်ဥ္းမႈကို မိုးဖြဲမိုးေပါက္မ်ားက မဖ်က္ဆီးႏိုင္ သို႔ေသာ္လည္း ဖ်က္ဆီးေနေသာ အရာမ်ားက ရွိသည္ ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္၏ အတင္းအဓမၼ ထိုးစစ္ဆင္မႈနဲ႔ ရန္သူေၾကးစားတပ္၏ ေသြးရူးေသြးတမ္း ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးေသနတ္သံမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွးကနဲ ငိုက္လိုက္ လန္႔နိဳးလာလိုက္နဲ႔ မနက္အရုဏ္ အလင္းပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာသည္ တညလံုး တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးေပါက္မိုးဖြဲကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ မႈံဝါးဝါးနဲ႔ ျမင္ေနရေသာ သစ္ပင္မ်ားေတာင္ရိပ္မ်ားကို တေျဖးေျဖးနဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရလာၿပီး………က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာစက္ထဲကို အသင့္ျပင္ထားရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ တခ်ိဳ႕၀င္လာသည္။
ညဦးပိုင္း ကုန္းကို က်ားတက္ထိုးခဲ့တုန္းက ရန္သူမွ အေပၚစီးက အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူ၍ က်ေနာ္တို႔မတက္ႏိုင္ေအာင္ ပစ္အားကို သံုးၿပီးကာကြယ္ခဲ့သည္ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္တိတိ က်ေနာ္တို႔ဖက္မွ လန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ညတိုက္ပြဲကို ဆက္ဆင္ႏြဲလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ဖက္ အထိနာေတာ့မည္ မိမိအင္အားကို မိမိျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဗိုလ္မွဴးလဇိန္ေဘာက္သည္ ထိုအခ်က္ကို သိသည္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူလည္းျဖစ္၍ ထိုေၾကာင့္မိုအလင္းကို ေစာင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
စိတ္ဓါတ္အင္အားနဲ႔ က်ားတက္ထိုးၿပီ
က်ေနာ္တို႔ကို က်ားတက္ထိုးရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ၀င္လာေလၿပီ။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ ရဲေဘာ္ဗညားမွ သူ႔ စတင္းဂမ္းႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္ေလး ကိုင္ထားေသာ M(21) ေသနတ္ကိုလဲ ယူလိုက္ျပီး ငါတို႔တက္ေတာ့မယ္ မင္း ဒီမွာပဲေနခဲ့ဟု ေျပာကာ ေတာင္ကုန္းေလးကို ျဖန္႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔ ေျဖးေျဖးတက္လာ ျပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွ ဂ်ီ(4)ျဖင့္ ရမ္းပစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ညြန္ၾကားခ်က္ေပးတာက ညာဖက္ကို ပစ္ရွင္းျပီး တက္ခိုင္းေနျပန္သည္။ စကားေျပာစက္ျဖင္႔ ကခ်င္အရာရွိ ဗိုလ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာေသာအခါ ဘယ္ဖက္မွာ ကိုယ့္လူေတြရွိတယ္ အခ်င္းခ်င္း ပစ္မိမည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပစ္လိုက္ ေအာ္လိုက္ ဆဲလိုက္ တက္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကုန္းေၾကာထိပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္ဆဲျပီး ပစ္တက္ တက္သြားသည္ “မေအ- ိုးတဲ့ ေခြးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ထြက္ခဲ့ေလ” ေအာ္သာေအာ္သည္ ဘယ္ဖက္မွလည္း ပစ္ခတ္မႈ မရွိေတာ့ေခ်၊ ကုန္းေျပာင္ေျပာင္ အလယ္တြင္ ပစၥည္းေတြကို စုပုံံထားသည္၊ ေတာစပ္တြင္ ေသေနေသာ ရန္သူ႔ရဲေဘာ္ ကေလးစစ္သား အေလာင္း(၂)ေလာင္းကို မဆြဲႏိုင္ပဲ ပစ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။
တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကိုျမဳွပ္ထားေသာ ေျမစာပံုမ်ားႏွင့္ မကြဲေသာ ေကအိုင္ေအ လုပ္ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အေျခအေနကို က်ေနာ္သံုးသပ္လိုက္မိသည္ ရန္သူလည္း ေတာ္ေတာ္အထိနာ သြားပံုရသည္။ က်ေနာ္သည္ ကုန္းေၾကာေျပာင္ေျပာင္တြင္ (၂)မိနစ္ခန္႔ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားအား လွမ္းေျပာေနသည္ “ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ဒီေကာင္ေတြ သယ္ေတာင္မသြားနိုင္ဘူး ” ထုိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔(၅)လွမ္း အကြာတြင္ သစ္ပင္အၾကီးတပင္ ေျခရင္းမွ ေခါင္းတလံုး ျပဴထြက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္ “မင္းတို႔ ဘယ္အဖြဲ႕ကလည္း” အေျခအေနကို သူစကားဆံုးတာနဲ႔ တြက္ဆမိေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္၍ က်န္သူမ်ားပါပစ္ႏိုင္ရန္ “ရန္သူ”ဟု က်ေနာ္ေအာ္လိုက္သည္ႏွင္႔ ႏွစ္ဖက္၏ ပစ္ခတ္သံမ်ား ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္ “ဟုိမွာ ၀င္းေရႊလဲေနျပီ ထိသြားျပီ” ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ႔ငါသြားဆြဲမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊဆီေရာက္လို႔ သူ႔ေသနတ္ကို ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ပဲ ရန္သူရဲ႕ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ “ငါေတာ့ ထိသြားျပီ” က်ေနာ္လည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဘယ္မွာထိတာလဲဟု ေမးလိုက္မိေသးသည္။ “ငါမသိဘူး မင္းငါ့ကို ကာပစ္ပစ္ေပး ငါကုန္းေအာက္ကို ဆင္းေျပးမယ္” က်ေနာ္ ကာပစ္ ပစ္ေပး ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ ေသနတ္ကိုကိုင္ၿပီး ရဲေဘာ္ဗညား ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ဗညားကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ သူ …. ေျပးအဆင္းကို ရန္သူ၏ က်ည္မ်ားသည္ သူ၏ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္မ်ားကို တေဖါက္ေဖါက္ျမည္သံႏွင္႔ ထိုးေဖါက္ဖ်က္စီး ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕ပစ္ကြင္း၊ သတ္ကြင္းထဲကို ေရာက္ေနၾကျပီ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။ ရန္သူက သူတို႔အင္အားျခင္း မယွဥ္နိုင္သည္ကို သိ၍ ပစၥည္းမ်ားကိုပံုကာ နည္းပရိယာယ္ ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ႕ လွည့္စားမွဳ စစ္နည္းဗ်ဳဟာ အကြက္ထဲကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားေတာ့ လြတ္သြားျပီ က်ေနာ္ျပားျပား၀ပ္၍ ရန္သူ႔ပစ္ကြင္းထဲမွာ က်န္ေနသည္၊ ေခါင္းေထာင္၍လည္းမရ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၏ ဒါဏ္ရာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသည္ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာဒါဏ္ရာမွ မေတြ႕ရပါ။ သူရဲ႕ ေနာက္ဖက္သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴအဖတ္မ်ား ကိုသာေေတြ႕ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ နဖူးတြင္ မွန္ထားေသာေၾကာင္႔ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္း ပြင္႔ထြက္သြားသည္။ သစ္ရြက္ေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ျဖဴျဖဴအဖတ္ေတြက သူရဲ႕ဦးေႏွာက္မ်ား ထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ဥတၱရ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ား တက္ထိုးစဥ္
ေရခဲျပင္ေပၚက ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဒဏ္ရာရၿပီ
ေသနတ္သံနဲနဲ က်ဲလာေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊရဲ႕ အီကြတ္မင့္ကို ျဖဳတ္ရန္ ေခါင္းေထာင္လိုက္္ေသာအခါ ရန္သူရ့ဲပစ္ခတ္တဲ့ ေသနတ္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ္၏ဦးေခါင္းကို အလြန္မတန္မွႀကီးမားတဲ့ တူႀကီးနဲ႔ အထုခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြား၍၀ပ္လ်က္ မိေခ်ာင္းသြားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားျပီး ၀ပ္ေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ က်ေနာ္ရဲ့ဆံစမ်ားမွ ေန၍ ေသြးစက္ကေလးမ်ား စတင္ စီးဆင္းလာသည္။ ထိုအခါမွ က်ေနာ္အသိ ျပန္၀င္လာျပီး ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္သည္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊကဲ့သို႔ ဦးေခါင္းတြင္ အေပါက္ျဖစ္ေနသည္ကို မစမ္းမိ သို႔ေသာ္ဦးေခါင္းမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ အေတြးတခု က်ေနာ္တြင္၀င္လာသည္ ထိထားသည့္ ဒဏ္ရာမွာ ေသေလာက္တဲ့ ဒဏ္္ရာ ဟုတ္မဟုတ္ က်ေနာ္မသိနိုင္ ေသြးပူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငါေသရင္ေတာ့ ဒီကုန္းေပၚမွာ မေသခ်င္ ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာသာ ျပန္ေသခ်င္သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္၀ပ္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ႏွစ္လွမ္းခန္႔မွ် ဆင္းေျပးနိုင္လွ်င္ ပစ္ကြင္းက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွာ ေခါင္းေထာင္ဖို႔ကို အေျခအေန မေပးျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္ျငိမ္ျငိမ္ ေနလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူက က်ေနာ္ေသၿပီဟု ထင္ပံုရသည္ ေသနတ္သံ ခဏရပ္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ပ်က္လံုးထုတ္သည့္ မဟာဇနကၠ စကားသံုးခြန္း ဆိုတာကို သြားသတိရမိသည္ သေဘၤာရြက္တိုင္ေပၚက မခုန္ခ်ခင္ စကားသံုးခြန္းေျပာဘူးတယ္ အဲဒါက တစ္ ႏွစ္ သံုးတဲ႔ က်ေနာ္ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ မဟာဇနကၠထုံးကို ႏွလံုးမူျပီး ေသနတ္သံလည္း တိတ္ေရာ တစ္… ႏွစ္… သံုး ဆိုထေျပးေတာ့ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ား က်ေနာ္ေနာက္ကို အေျပးအလႊား ဒလေဟာ လိုက္လာၾကသည္။ သိုေသာ္ က်ေနာ္ကိုမမွီ က်ေနာ္ပစ္ကြင္းက လြတ္လာေတာ့ က်န္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္းကို ထပ္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ “ျမင့္၀င္း ဆုတ္မယ္ မင္းတေယာက္ထဲ မေနခဲ့နဲ႔” “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ပစ္လိုက္မယ္”ဟု ျပန္ေျပာျပီး ဆက္ပစ္ေနသည္။
ျပီးေတာ့မွာ ကုန္းေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ လည္းစည္းတခုကို ျဖဳတ္ယူေနသည္။ အဝါေရာင္ လည္စည္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခမရ(၂၅၉)စာတမ္းကို ထိုးထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ေနေသာ ေကအိုင္ေအမွ ရဲေဘာ္မ်ားေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္က ေအအိုင္ေအ တပ္စိတ္မႉးကို “ငါတို႔ေတာ့ထိထားျပီ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ဒီေကာင္ေတြ ပစ္အားက ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲဲ ရွိေတာ့တယ္”ဟု ေျပာျပီးဆင္းလာၾကသည္။ ကုန္းေအာက္နားတြင္ ေသြးတိတ္ေဆးနဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သည္။ ထိုေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားကို လက္ေမာင္းကို အကီ်မခြ်တ္ပဲ ေသြးတိတ္ေဆးတေခ်ာင္းစီ ထိုးေပးျပီး။ ေက်ာင္းသားေဆးမႉး ေျဗာက္ေသာက္(နံမည္ေျပာင္)နဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္တေယာက္ ေခၚေဆာင္လာသည္႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔ NLD(LA) ရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့ေတာ႔တယ္။
အဆိုးထဲတြင္ ကံေကာင္းၾကသူမ်ား
က်ည္လြတ္ရာ ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔ ဒဏ္ရာမ်ားကို ထံုးေဆးမပါ အစိမ္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဦးေခါင္းထိပ္တြင္ ရွပ္မွန္းျပီး ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေနာက္ေက်ာကို ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ၾကားမွ ေဖာက္ထြက္သြားျပီး အသီးသီး ရွပ္မွန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ေျပာရမည္။ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္(၀ ့၅) စင္တီမီခန္႔ ဒဏ္ရာေအာက္က်လ်င္ က်ေနာ္အသက္ရွင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း ေနာက္(၀႕ ၅ )စင္တီမီတာ ေလာက္ ဒဏ္ရာအထက္ကို တက္လွ်င္ အာရုံေၾကာကိုထိ၍ ေအာက္တပိုင္းလံုး ေသသြားနိုင္ သည္။ က်ေနာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္ၾကည့္လိုက္ရာ က်ည္ဆံေဖာက္ထားသည္႕ အရာမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ အ၀တ္အစားမ်ားတခုမွ အေကာင္းမရွိ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ဗူးကို ထိမွန္သြား၍ ဘရိတ္ဓါးမ်ား ေကာ့လန္ ေကာက္ေကြးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ကံဖယ္သည္ဟု ေျပာနိုင္မည္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ယမ္းဘီလူး(တီအန္တီ)နဲ႔ ကက္ကို ထိမွန္ျခင္းမရွိေပ၊ အကယ္၍မ်ား ကက္နဲ႔ တီအန္တီကို ထိမွန္လ်င္ ထေပါက္ပြဲျပီး က်ေနာ္၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစစီျဖစ္သြားမည္ ေသျခာသည္။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေသေဘးမွလြတ္လာသည္။
တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္မ်ား က်ဆံုးသြားခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္ေတာ႔ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဆင္းခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ နံနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကုန္းကိုအျပီး သိမ္းလိုက္နိုင္ျပီဟု သတင္း၀င္လာသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အျပီးအပိုင္ ရွင္းလင္းျပီး ရန္သူတပ္မွရေသာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ားလက္နက္မ်ား စားစရာရိကၡာမ်ား စသည္တို႔ကို အမ်ားအျပား သိမ္းစည္းရမိသည္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္း ဦးေဆာင္ျပီး ခမရ(၂၅၈)မွ တပ္ခြဲတခြဲနဲ႔ ခမရ(၂၅၉)တပ္ခြဲတခြဲ ေျချမန္တပ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဂြင္ကို ထိုးစစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခမရ(၂၅၉) ခံပစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခမရ(၂၅၈)မွ စစ္ကူသြားေခၚရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစကားေျပာ၍ တက္သြားျခင္းကို သူတို႔စစ္ကူလာခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အပစ္ခဏရပ္ျပီး လွမ္းေမးေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔အား ေၾကာင္ၿပီး ပက္ပင္း တိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နယ္ေျမတဝိုက္ ရွင္းလင္းေသာအခါ တခ်ိဳ႔စစ္သားမ်ားသည္ ငွက္ဖ်ားမိျပီး လမ္းေဘးတြင္ ေသနတ္မ်ားကိုခ်ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာင္ … ထိုသံု႔ပန္း စစ္သားမ်ားကို ဖမ္းမိ၍ေဆးကုေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။
ရန္သူေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထိနာသြားသည္ တပ္ခဲြ(၂)ခြဲလည္း ဖြဲ႔စည္းပံုပ်က္ျပီး တစစီျဖစ္သြားသည္။ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္းလည္း ဘယ္လိုထြက္ေျပးသြားသည္မသိ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္လည္း ၁၁ေယာက္က်ဆံုး၍ သံုးဆယ္ေက်ာ္ဒဏ္ရာရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ အတြင္းေရးမႉး ရဲေဘာ္မ်ိဳး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊႏွစ္ေယာက္ က်ဆံုး၍ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရသည္။ က်ေနာ္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္ တိုက္ပြဲအတြင္း ႏွစ္ဖက္က်ဆံုးသြားသူမ်ားဟာ စနစ္ဆိုးရဲ့ သားေကာင္မ်ားသာျဖစ္သည္။ စစ္ကိုမတိုက္ခ်င္ပဲ တိုက္ေနၾကရသည္ကို က်ေနာ္မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ျပီး ေသဆံုးက်ဆံုးသြားသူမ်ားမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိၾကပါ မိမိအာဏာအတြက္ စနစ္္ဆိုးကို ဖန္တီးသူမ်ားသာ တာ၀န္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။
ေရွ႕တန္း ေတာတြင္းေဆးရုံ
က်ေနာ့္မွာ ဒဏ္ရာေသြးထြက္ မ်ားထားတာရယ္ အိပ္ေရးပ်က္ထားတာရယ္ ယမ္းေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ရယ္ ေခါင္းမူးေနသည္၊ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ကဲ႔႔သို႔ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အသီးသီးခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထမင္းယူလာေပးသည္ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းေပါ့ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါတြင္ အခါေမွးစင္းလာေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အနားေပးရန္ က်ေနာ့္တို႔ တေရးစီ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ျပစ္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ယာမွႏိုးေသာအခါ ေဆးရုံမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သြားေနရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံရွိရာဖက္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္ ေဆးမွဴးမ်ားကို က်ေနာ္တို႔နာမည္မ်ား စာရင္္းသြင္းျပီး သူတို႔ေနရာခ်ထားေပးေသာ ေနရာတြင္လွဲခ်လိုက္သည္။ ေဆးရုံဆိုေပမဲ့ ျမိဳ႔ေဆးရုံမ်ားလို မထင္လိုက္နဲ႔ လူနာမ်ားေနဖို႔ တဲတန္းရွည္တခုသာျဖစ္သည္။
ေဆးရုံဆိုေသာေနရာတြင္ ေဆးမရွိပါ က်ေနာ္တို႔ဒဏ္ရာ က်က္ရန္ ပယ္နယ္စလင္ မထုိးေပးနိုင္ပါ။ ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ သူမ်ားကိုသာ ပယ္နယ္စလင္းထိုးေပးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆး၀ါးအလံုေလာက္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဆးရုံတြင္ ကခ်င္တိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားလည္း ပူတြဲထားသည္။ ထိုတိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ သဘာ၀ေတာေတာင္ ေတာေဆးျမစ္မ်ားနဲ႔ လူနာမ်ားကိုကုသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားကိုေတာ႔ ေဆးရြက္တမ်ိဳးေထာင္းျပီး တိုက္သည္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေဆးရြက္တမိ်ဳးကို တရက္ သံုးႀကိမ္းဝါးစားရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ အသက္သာဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားသည္လဲ ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရၾကသည္။ အနာရင္းမွာ ဆိုေသာေၾကာင့္လား မသိ စားစရာကိုေတာ့ တျခားမေကြ်းပါ၊ ဆြန္ထန္္(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ေျခာက္) ဟင္းရည္တမ်ိဳးတည္းသာ ေကြ်းသည္။ စားစရာတျခား ဘာမွမရွိ ေတာထဲတြင္ ဝယ္စား၍လည္း မရ၊ ဒါေပသိ က်ေနာ္တြင္ ႏို႔ဆီတဗူးပါလာသည္။ ထိုႏို႔ဆီးဗူးသည္ ရန္သူ႔ထံမွ သိမ္းဆီးပစၥည္းမ်ားတြင္ ပါလာ၍ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ေမာင္မဲ(ယခုေသဆံုး)ဲမွ က်ေနာ့္အား လာေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုနို႔ဆီဗူးေလးကို ေဖ်ာ္ေသာက္ျပီး အားေမြးေနၾကရသည္။
ေနာက္တရက္တြင္ ထိုဗ်ဴဟာစခန္းတြင္ တိုက္ပြဲနိဂုံးခ်ဳပ္ သံုးသပ္ခ်က္ အစည္းေ၀းတခု ျပဳလုပ္ၿပီး ဗ်ဴဟာစခန္းတခုလံုး ျပန္ဆုတ္ခြာမည္ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ ေရာက္လာေသာေၾကာင အားလံုးျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လူနာေတြထဲတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္သူက မ်ားသည္၊ ထိုလူနာမ်ားကို ထမ္းစင္မ်ားႏွင္႔ ထမ္း၍ခရီးထြက္ၾက ျပန္သည္။ လမ္းတြင္ အင္းႀကီးတခုကို ျဖတ္ရသည္ ထိုအင္းႀကီးသည္ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ေရျပည့္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ၾကတဲ့အခါ ပခုံးထိေရျမဳပ္ေနသည္။ လူနာမ်ားကို ထမ္းရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း လူနာေတြကို ေရမထိေအာင္မၾကရသည္ ထမ္းၾကရသည္၊ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ႏိုင္လွသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေက်ာက ဒဏ္ရာမျပင္းေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ ေလွ်ာက္လည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ ေရးကူးရမည္ဆိုေသာအခါ အနာကိုေရမစိုေအာင္းကူးဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။
ထိုေၾကာင္႔ ပလပ္စတစ္ေရပုံးကို လံုေအာင္ပိတ္ျပီး ဝမ္းဗိုက္ေအာင္တြင္ ထည့္ကာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ကူးရျပန္သည္။ အင္းႀကီးျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို အသင့္ႀကိဳဆိုေနေသာ ကိုင္းကြင္းက်ယ္ႀကီးကို တဖန္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ဒီ… မ်က္စိတဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ ေတာ္လွန္ခရီးလမ္းဟာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္စြာ ျဖတ္သန္းၾကရအံုးမလဲ မသိဟု ေတြးေတာရင္း ခံစားမႈ ရင္မွာ ေမာဟိုက္လာျပန္သည္။ ထိုကိုင္းကြင္းကို တနာရီမွ် ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ကြင္းထဲတြင္ အင္ပင္မ်ားကုိ တစတစႏွင္႔ ေတြ႔ျမင္လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္စိတ္ေတြ နဲနဲတက္ၾကြလာျပန္သည္၊ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ အခုလို အင္ပင္ေတြ စိတ္လာလွ်င္ မၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုင္းကြင္းႀကီး အဆံုးသတ္ေတာ့မည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကိုင္းကြင္းဆံုး၍ ေတာတန္းရွည္ကေလးကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာ ခ႔ဲၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ လူဦးေရမ်ားေသာေၾကာင့္ ခရီးမတြင္လွေပ လူနာမ်ားကို တရုတ္နယ္စပ္ေရာက္မွ ေဆးျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ေဆးကုသရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ ေန႔ေရာ ညပါ ခရီးႏွင္ၾကသည္။
သဲေတြကလည္း ဒုကၡေပးတတ္တယ္
ခရီးစထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာေရာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ စစ္ေၾကာင္းကို မွီရန္ႀကိဳစားၿပီး လိုက္ေနၾကရသည္။ မိုးရာသီးတြင္ ခရီးထြက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းသည္ အၿမဲစိုစြတ္ေနသည္ လမ္းခရီးတြင္ ေရေခ်ာင္းငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရအိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သဲမွဳန္ကေလးမ်ား ၀င္ေရာက္ဒုကၡေပးလာသည္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းတြင္ လူတိုင္းသဲဝဲစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ နားေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ စစ္ဖိနပ္ကိုခြ်တ္လိုက္လွ်င္ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ပဲႀကီးတြန္႔ တြန္႔ၿပီး နီရဲကာကိုက္ေနေတာ့သည္။ မိုးတြင္းစစ္ဖိနပ္စီး၍ ခရီးရွည္ထြက္ေသာအခါ ႀကံဳေတြ႔သည္႕ ဒုကၡတမ်ိဳးပင္၊ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဖိနပ္မပါဘဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ျမက္ပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘယ္အရာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထိမိလွ်င္ အသည္းခိုက္နာၾကရသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကဒဏ္ရာက ျပည္စတည္ေနၿပီ က်ေနာ္တို႔ ေန႔ေရာညပါ သံုးရက္ခရီး အျပင္းႏွင္ခဲ့ေသာေၾကာင႔္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ ေနရာကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဆင္ဘိုအထက္နားကေန ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ရမည္။ အခုေတာ ဧရာဝတီရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္း ေတာတြင္းတေနရာတြင္ အိပ္ၾက၍ ျမစ္ကူးရန္ စီစဥ္မႈကို ေစာင့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
နံနက္(၃)နာရီတြင္ ထ၍ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းနဲနဲ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ကမ္းနံဖူးကို ေရာက္ေသာအခါ အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး လက္ျဖင္႔ေလွာ္ေသာေလွ ငါးစီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လူေတြကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကဲႀကိဳေနေသာရြာသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ေၾကာင္းက လူမ်ားေသာေၾကာင္ ့က်ေနာ္တို႔စီးရေသာ အခ်ိန္သည္ နံနက္ငါးနာရီးေက်ာ္ ေျခာက္နာရီးနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး မိုးလင္း၍အရာရာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျမစ္အေရွ႕ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရသည္ မိုးကေလးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ စီး၀င္ေနေသာ ေခ်ာင္းေသးေလးတခုကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရအနည္းငယ္သာရွိျပီး သူ၏ကမ္းပါးေဇာင္းမွာ ဝါးတျပန္မွ် ျမင့္ေနေသာေၾကာင္႔ ေခ်ာက္တခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔ ရဲေဘာ္ ၀င္းေရႊ
စနစ္ေျပာင္းခ်င္လို႔ တိုက္တဲ႔သူေတြရဲ႕ ၄ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မ်က္ႏွာကို သဲနဲ႔ဆုပ္ပက္ သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္ က်ေနာ္ဘ၀တြင္ ဤက့ဲသို႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖဳတ္ကိုက္ခံရျခင္း မႀကံဳဘူးပါ ထိုတံတားေလးကို မိနစပိုင္းမွ် ျဖတ္ကူးၿပီးေသာအခါတြင္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရေသာေၾကာင့္္ ယားယံလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာဆက္တိုက္ကို ပြတ္ေနမိသည္။ အီကြတ္မင့္ထဲမွ မွန္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာတြင္ အပိန္းပိန္းေတြ ထၿပီး ေယာင္ကိုင္းေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မိနစ္(၃၀)ခန္႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါတြင္ ေတာင္ယာေဟာင္းတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ အေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားက နားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႕မ်ားလည္း ျမစ္ရဲ့ အေရွ႕ျခမ္းသို႔ ကူးလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ နား၍ နံနက္စာ ခ်က္စားၾကသည္။
အား မရွိေတာ့ဘူး
ေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ ပါလာေသာ ရိကၡာမ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပါလာေသာရိကၡာတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ဆားက အလံုအေလာက္ ပါမလာ။ ေတာတြင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ အဓိက ရိကၡာမွာဆန္နဲ႔ဆားပဲျဖစ္သည္ က်န္တဲ့ဟင္းကိုေတာ႔ သဘာဝက ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္ႏွင္႔ အမွ် ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္။ ျမစ္ကိုကူးၿပီး ဒုတိယေန႔ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဆားလံုးလံုးျပတ္သြားသည္ စစ္ေၾကာင္းတြင္ ပါလာေသာ(NLD_LA)အဖြဲ႔တြင္ သြားရွာၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆားျပတ္ေနၿပီ။ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႔ ႏွစ္ႏွပ္စားၿပီး ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ေတာင္တက္လွ်င္ ေခြ်းထြက္မ်ား သည္။ ေခြ်းထြက္လွ်င္ က်ေနာ့္တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဆားဓါတ္မ်ားေခြ်းနဲ႔အတူ ေရာပါသြားသည္၊ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း က်ဆင္းလာေသာ ဆားဓါတ္ကို ျပန္ျဖည့္စရာ ဆားမရွိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါဝင္ တျခားသူမ်ားလည္း ႏုံးေပ်ာ့လာၾကသည္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အလယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားသတိရလာေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ “ဝါးျပာထည့္ႀကိဳ အိုးနားတိုနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေမႊလိုက္မယ္၊ --- ခ်ိဳေပစြ ဟင္းခ်ိဳကို၊ု စေလာင္းတို အေျခပဲ့နဲ႔၊ အာေခါင္မွာ ပူေအာင္ထည့္လို႔၊ ၿမိဳလဲွ႔ကြယ္ေလး” ဒီစာခ်ဳိးလို ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝါးအေျခာက္မ်ားကို ထင္းအျဖစ္သံုးၿပီး ေၾကြက်လာေသာ ဝါးျပာမ်ားကို ခ်က္ထားေသာ ဟန္းေကာအိုးထဲသို႔ ဆားအျဖစ္ထည့္ ေရာေမႊလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို “စားလို႔ရၿပီ ျမည္းၾကည့္” ဟုေျပာလိုက္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွ ဟင္းဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ၿပီး ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ခါးတယ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူးဟု ေျပာေသာအခါ က်န္သူမ်ားက က်ေနာ့္အားဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း အရွက္ေျပလိုက္ရယ္ၿပီး ဟင္းကိုဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ ၾကည့္ျပန္သည္။ ျပာေတြနဲ႔ ေရာေနေသာဟင္းသည္ စားလို႔မရေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ သြန္လိုက္ရသည္ ဆားမပါေသာဟင္းကို ျပန္ခ်က္စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း တလွမ္းျခင္း လွမ္းခဲ့ၾကသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာခရီးကို ေျခတလွမ္းမွစရသည္ ဆိုစကားမွန္သည္။ တရက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ညအိပ္နားၾကသည္ ေနာက္ရက္ နံနက္ေစာေစာတြင္ နားလံုရြာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ရြာတြင္စားစရာမ်ား ၀ယ္စားၿပီး ဖ်ားနာေသာ ဒဏ္ရာရေသာ လူနာမ်ားကိုတင္ရန္ လွည္းမ်ားကိုဆင့္ေခၚသည္။ လွည္းမ်ားရေသာအခါ ဖ်ားနာသူမ်ားႏွင့္ လူနာမ်ားကို လွည္းမ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီျဖင္႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ျဖတ္သြားပံုမွာ အလွဴလွည့္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ နားလံုရြာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းတြင္ ရန္သူ႔တပ္စခန္းတခုရွိသည္ ထိုစခန္းသည္ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္သြားတာျမင္တိုင္း လွမ္းပစ္ေလ့ရွိသည္။
ဌာနခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုး(၄)ျပည့္ ႏွစ္ပါတ္လည္အတြက္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ရဲေမမ်ား အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေတာ္လွန္အဖြဲ႔အစည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖိတ္ၾကာထားသည္ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အသီးသီး ထိုအခမ္းအနားကို ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ အခန္းနားစတာနဲ႔ တိုက္ပြဲခြပ္ေဒါင္းအလံကို အေလးျပဳကာ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ားကို အေလးျပဳၿပီး ေခါင္းေဆာင္အသီးသီး မိန္ခြန္းမ်ားေျပာၾကားၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသီးခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျပတင္ၾကသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မွဳေတြ ၿပီးလို႔ အသီးသီးထျပန္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္အေတြးႏွင္႔ ဆက္ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ တပ္ထိန္း(MP) ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးမွ “ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ မျပန္ေသးဘူးလား” ဟု ေမးမွ ေၾသာ္ေအးေအး က်ေနာ္သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ထိုအခါမွ ရဲေဘာ္ျမင့္ေဇာ္ဦးနဲ႔အတူ အိပ္ေဆာင္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။
ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔
အေဆာင္ျပန္လာေတာ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ္႔မရသလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ရြာခ်လိုက္တဲ႔မိုးက က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ က်ဆံုးသြားေသာ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၁၁ေယာက္အတြက္ ေျဖမဆယ္ႏိုင္လို႔ ရြာတယ္လို႔ကို စိတ္အစဥ္က ထင္ေနမိတယ္၊ မိုးရြာထဲ ေလွ်ာက္ယင္း မိုးေရစက္ေတြက်ရာ ေကာင္းကင္ကို စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ “ ဥတၱရယဥ္စြန္းတန္းမွာ တာ၀န္ေက်စြာ ေနေပေတာ႔ ကိုမ်ဳိး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္တို႔ေရ ”လို႔ ဆိုၿပီး မိုးေရစက္လက္ၾကားက ရင္ထဲမွာ ငိုေနမိေတာ႔တယ္။ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)(လူထုအသံ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
သို႔ေသာ္အခု
က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မ်ားေသာေၾကာင့္လားမသိ ပစ္ခတ္မွဳတစံုတရာမွ
ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိပါ။ နားလံုမွ တရက္ေလွ်ာက္လွ်င္ တရုတ္နယ္စပ္၊ လိုင္ဇာသို႔
ညေနပိုင္းတြင္ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ လိုင္ဇာရြာထဲတြင္ တအိမ္ကိုႏွစ္ေယာက္
သံုးေယာက္ခဲြ၍ တည္းခိုၾကသည္။ ေနာက္တရက္မနက္တြင္ လိုင္ဇာမွ က်ေနာ္တို႔
တပ္စခန္းရွိရာ ေနာင္ရာပါစခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေသာအခါ
စခန္းတြင္ရွိေနေသာ ရဲေဘာ္ရဲေမမ်ားက လမ္းဝဲယာတြင္ တန္းစီျပီး
ပန္းစည္းမ်ားျဖင္႔ လက္ကမ္းကာ ႀကိဳဆိုေနၾကသည္။ ေရွ႕တန္းျပန္ႀကိဳဆိုပြဲတဲ …. !
စားေသာက္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သူေတြ ရွိသလို က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔နင့္၍
ခံစားမွဳတခုျပင္းထန္ ေနျခင္းမွာ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြား
ေသာရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္၏ မ်က္၀န္းအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ားအလို
အေလ်ာက္စီးက်လာေတာ့သည္။ ထိုစခန္းတြင္ တရက္နားၿပီး
က်ေနာ္တို႔ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္႔ကို
ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။
က်ေနာ္တို႔ အေျခခ်ရာ လိုင္စင္ေဒသ
က်ေနာ္တို႔ အေျခခ်ရာ လိုင္စင္ေဒသေၿမာက္ပိုင္းေဒသ မွ အရိုးတြန္သံမ်ား (အပိုင္း-၂-)
ေအာင္မုိး၀င္း
by Maung Maung Wann on Friday, 23 December 2011 at 22:50
ေၿမာက္ပိုင္းေဒသ မွ အရိုးတြန္သံမ်ား (အပိုင္း-၂-)
ခုခံေခ်ပခ်င္သူေတြဘက္မွ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေန ေဖ့ဘြတ္မွာ မွတ္ခ်က္တခုေပးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ “ တာဝန္ရိွသူေတြကလည္း ဒီကိစၥ ကို ၿပန္လည္တုန္႔ၿပန္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္” ဆိုတဲ့ စကားပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မင္းသိခၤ ရဲ႕ မမင္းၿဖဴမွန္မွန္ေၿပာ ဝတၳဳထဲက စကားလို၊ “ အိုင္ပီ ေအာင္သင္းေရ- ဒီ ကြင္းဆက္ က စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်၊ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အထြဋ္အထိပ္ ကို ေရာက္လာၿပီဗ်ဳိ႔” လို႔ ေၿပာရမလို ၿဖစ္လာပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ လိုခ်င္တာလည္း “ အဲ့ဒီ တာဝန္ရိွသူေတြဆိုတာ ဘယ္သူလဲ” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါပဲ။ ေသြးေအးေအးနဲ႔ လူသတ္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ဘဝမွာ တခါတေလေလာက္ေတာ့ ၿပန္ၿပီး အမဲလိုက္ႀကည့္ခ်င္စိတ္က ေပၚေနတာ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းတခုေၿပာၿပမယ္ဗ်ာ။
မသတ္ရေသးပဲ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား (၅၀) ေက်ာ္ အက်ဥ္းေထာင္က ေဖာက္ထြက္ လြတ္ေၿမာက္သြားၿပီ ဆိုတာ ကို သိလိုက္တဲ့ “မ်ိဳးဝင္း” ဟာ အရုပ္ႀကိဳးၿပတ္လဲက်သြားၿပီး “ ဟာကြာ ငါ့ဘဝေတာ့ သြားပါၿပီ” လို႔ ၿငီးၿငဴတယ္ဆိုပဲ။ သူမတရားသၿဖင့္ ႏွိပ္စက္ႏိုင္ခြင့္ရိွတဲ့ ကမၻာေၿမဟာ စတင္မီးေလာင္ၿပီးၿပိဳက်ေနၿပီ။ သိတ္မႀကာဘူး။ အကုသိုလ္ကံက သူ႔ေနာက္ကို လုိုက္ပါလာတယ္။ ေနာက္က်ည္ထိ ေသဆံုးသြားတယ္။ (တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏႈတ္ပိတ္ခံရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္) တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မေသေစခ်င္ပါဘူး။ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြနဲ႔ အဲ့သလို ၿမန္ၿမန္အသက္ထြက္သြားတာ မတန္လိုက္တာဗ်ာ။ တကယ္ဆို သံေခ်ာင္းလိုပဲ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႀကိဳးမိန္႔ (၅) ခါေလာက္က်ရမွာ။ အင္း- ေရာ္နယ္ ေအာင္ႏိုင္ ကေတာ့ ဒီကိစၥေတြကို ဘယ္သူ တာဝန္ခံေၿဖရွင္းမွာလဲ။ အဖြဲ႔ကို ဖ်က္ပစ္မွၿဖစ္မယ္ လို႔ အႀကံေပးသတဲ့။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေၿမာက္ပိုင္း) ရဲ႕ သမိုင္းကို ေၿခရာေဖ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့သူေတြက ေသြးေရာတကယ္ရိွလို႔လား။ စိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်ာ။ “ ေဟာ့ဒီ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ လူသတ္မႈကို ဘယ္သူက တာဝန္ယူေၿဖရွင္းေပးမလဲ” ဆိုတဲ့အခ်က္ ကိုေပါ့။
ေနပါအံုး။ တာဝန္ရိွသူေတြထဲမွာ “ လွဆိုင္ ( ကခ်င္သံဝဲဝဲနဲ႔ေၿပာရရင္ လွေဆာင္ ေပါ့ဗ်ာ) ဆိုတဲ့သူေရာပါမလား။ သူက တရုပ္နယ္စပ္မွာ ဇာတ္ၿမွဳပ္ေနေနသူ လို႔ သိရတယ္။ အာသံကုန္းမွာ မ်ိဳးဝင္းနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသားေတြကို ဓါးနဲ႔အပိုင္းပိုင္းခုတ္သတ္ခဲ့သူ လို႔ နာမည္ႀကီးတာပဲ။ ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ ဘီလူးသရဲစီးေနတဲ့ ႏွလံုးသား ဘယ္လို ဆဲလ္နဲ႔မ်ားဖြဲ႔စည္းထားသလဲ လို႔ပါ။
(က)
ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္ေရးတဲ့အခါ ခံစားမႈၿပင္းထန္စြာနဲ႔ ဝင္ေရာက္မွတ္ခ်က္ေတြေရးေပးတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကို အႏူးအညြတ္ေမတၱာရပ္ခံ ခ်င္တာတခုရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ABSDF) ရဲေဘာ္ေတြကို ထိခိုက္ေစမဲ့ ၿပီးစလြယ္ေကာက္ခ်က္ခ်မႈေတြကို ေရွာင္က်ဥ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပည္တြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မဝင္စားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြက မိဘေတြနဲ႔အတူေန၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေပ်ာ္ပါး၊ စီးပြားေရးလုပ္၊ ဘဝရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ၿပင္ဆင္ေနႀကခ်ိန္မွာ၊ ေအဘီရဲေဘာ္ေတြဟာ ငွက္ဖ်ားေတာထဲမွာ ဘဝကို စေတးၿပီး တိုင္းၿပည္ကိုခ်စ္ခဲ့ႀကတယ္။ သူတို႔႔ရဲ႕ပုဂၢလိက ဘဝေတြစြန္႔လႊတ္ခဲ့ႀကရတယ္။ တိုင္းရင္းသားနယ္ေၿမေတြမွာ နားလည္မႈတခုတည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာေပးဆပ္ခဲ့ႀကရတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ေနဝင္း၊ သန္းေရႊ ဖက္ဆစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ႀကတဲ့ ေအဘီအပါအဝင္၊ ဒီမိုကေရစီေရး တိုက္ပြဲဝင္သူေတြရဲ႕ ေပးဆပ္မႈေတြကို အသိအမွတ္မၿပဳခ်င္ေနပါ။ ထိခိုက္ေစာ္ကားေစတဲ့ စကားလံုးေတြ မေပးေစခ်င္ပါဘူး။ လူတစုရဲ႕ ေသြးစြန္းတဲ့လုပ္ရပ္ကို ႀကည့္ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဆိုတာ ဒီလိုရက္စက္သလား ဘာညာ အေတြးေတြ မေတြးေစခ်င္ပါ။ သူတို႔တေတြဟာ ႏွလံုးသားေတြထိခိုက္ခံစားလြယ္လို႔၊ တိုင္းၿပည္ထဲက ၿပည္သူေတြဆင္းရဲဒုကၡေတြက လြတ္ေၿမာက္ေစဖို႔အတြက္ ေတာခိုလက္နက္ကိုင္ႀကတယ္၊ ဘဝကိုၿမွဳပ္ႏွံစေတးခဲ့ႀကတယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လက္ခံေစခ်င္ပါ။ ရဲေဘာ္ေတြက ရိုးသားခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာ ဒဂၤ ါးၿပားတခုရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလို ပဲ၊ ခြဲၿခားမရပါဘူး။ ဒီလိုခြဲမရတဲ့ ညီညြတ္မႈကို အိပ္မက္ဆိုးေတြႀကားမွာ သတ္ပစ္ခ်င္တဲ့ လူတစုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လို မႏၲေလး ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ၊ ညီလာခံက တရားဝင္တင္ေၿမာက္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အပါအဝင္၊ ေက်ာင္းသား (၃၀) နီးပါးကို သတ္ၿဖတ္ၿပလိုက္ၿပီး၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ေက်ာင္းသားေတြႀကားမွာ ခါးခါးသီးသီး နာက်င္မႈတခုၿဖစ္သြားေအာင္ ႀကံစည္ခဲ့ႀကပါတယ္။ တကယ္ပဲ ေအာင္ၿမင္ခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးေက်ာင္းသားထုဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြကို အမႈန္႔ေခ်ပစ္ေနခ်င္ႀကတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ မေကာင္းမႈဆိုတာ စိတ္ကြယ္ရာ မရိွပါဘူး။ ၿပႆနာေတြကို သတိတရားနဲ႔ခ်ည္းကပ္ အေၿဖရွာႀကည့္ႀကမယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြႀကား အက္ကြဲေႀကာင္းေတြ၊ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ထင္ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာကို စမ္းစစ္ႀကည့္ႀကမယ္။ ဒီစာကိုေရးေနတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ခံစားခ်က္တူ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တူ တည္ရိွေနမယ္။ ေၿမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ (၇၀၁) တပ္ရင္းကို စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္တံုးက က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕႔ မ်က္ပါးရပ္ စစ္တပ္နားမွာ စာရြက္ေတြေဝခဲ့ဘူးခဲ့တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ နဲ႔အတူၿပန္လာမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမွ်ာ္ခဲ့ဘူးတယ္။
(ခ)
အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို တင္ၿပတဲ့အခါ၊ လူတိုင္းမွာ လက္ခံပိုင္ခြင့္၊ ၿငင္းဆန္ပိုင္ခြင့္ရိွပါတယ္။ လူေတြအားလံုးမွာ သူတို႔ရဲ႕အၿမင္ေတြကို တင္ၿပႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းတခုရရိွထားႀကၿပီးသားပါ။ ေၿမာက္ပိုင္း၊ ကခ်င္ေဒသမွာ လုပ္သြားခဲ့သလိုမ်ိဳး၊ ဝန္မခံရင္ ႏွိပ္စက္၊ ႏႈတ္တိုက္သင္ေပးထားတာကိုေၿပာရမယ္ဆိုတဲ့ ဇြတ္အတင္း၊ အႀကမ္းဖက္အႏိုင္က်င့္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး၊ စြပ္စြဲခ်က္မ်ိဳးေတြကို၊ က်ေနာ္တို႔ မလုပ္ပါဘူး။ ခုခံေခ်ပခ်င္တဲ့သူေတြမွာလည္း ေခ်ပပိုင္ခြင့္ရိွေစ ရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ မၿပည့္စံုဘူး ဆိုရင္လည္း ၿဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ အသင့္ပါ။
“ဒါေတြဟာ တကယ္ၿဖစ္ခဲ့တာေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ေက်ာင္းသားခ်င္း ဒီလိုလုပ္တာ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား” လို႔ သံသယနဲ႔ေကာက္ခ်က္ခ်သူ တေယာက္ရဲ႕ စကားလံုးေတြကို က်ေနာ္သေဘာက်မိပါတယ္။ ဒီလိုဆို က်ေနာ္တို႔ဘက္က ၿပန္လည္ေမးမဲ့ ေမးခြန္းတခု ကို ေၿဖဖို႔ အသင့္ၿပင္ထားေပးပါ။ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တကယ္ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ဆုိရင္၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ သတ္ခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ ေက်ာင္းသားၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ လူသတ္မႈကို ယဥ္ပါးကြ်မ္းဝင္ေနတဲ့ ( စံနစ္တက်ေလ့က်င့္သင္ႀကားထားတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြေရာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား)။ မႏၱေလးသားေတြက ေမးခြန္း( ၃) ခု နဲ႔ ေစာင့္ေနပါ့မယ္။
(၁) ေက်ာင္းသားခ်င္းသတ္တာလား
(၂) ေက်ာင္းသားေတြက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို သတ္တာလား
(၃) စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္တာလား
ဇာတ္လမ္းတခုလံုး ဇာတ္ရည္လည္လာတဲ့အခါက်ရင္ ဒီေမးခြန္းသံုးခုထဲက တခုခုကို စာဖတ္သူေတြ ေၿဖႏိုင္ႀကမွာပါ။
(ဂ)
ဒီကိစၥကို က်ေနာ္က ဦးေဆာင္ေၿပာၿပေနတာ က်ေနာ့မွာ အေႀကာင္းရိွပါတယ္။ မ်ိဳးဝင္း ( မိုးညွင္း) ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတဦးၿဖစ္သလို၊ သမိုင္းေဆာင္ အတူတကြ ေနထိုင္ေပ်ာ္ပါးခဲ့ႀကဘူးသူေတြပါ။ သမိုင္းေဆာင္မွာကတည္းက ေသြးဆာၿပီး လက္ယဥ္ေလ့ရိွတဲ့ မ်ိဳးဝင္း တေယာက္ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး၊ ေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ ဘုရားတလိုက္မိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚမရိွတဲ့ လူမိုက္ေတြ လက္နက္ကိုင္တဲ့အခါ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားၿဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ အႀကမ္းဖက္သမား၊ ဓါးၿပဂိုဏ္းေလာက္သာၿဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပါ။ ဒါေႀကာင့္လည္း သူရိွေနတဲ့ ေၿမာက္ပိုင္းကို သြားမယ္ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးတခါမွ မေတြးခဲ့ပါဘူး။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊ ကိုစိုးလင္း ( ေအဘီ ဗဟိုမွာ ဖမ္းဆီးခံရသူ) သံုးယာက္က မႏၱေလးသားေတြပါ။ ခုေတာ့- ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ တေယာက္သာ မဲေဆာက္မွာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာၿပီး၊ ပါတီပြဲေတြမွာ ေသာက္စားမူးယစ္ အဆီယစ္ ရီေဝေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာေတြ႔ရ၊ ေဖ့ဘြတ္မွာ မိန္းကေလးေတြကို အီစကလီ စာေလးေတြ လိုက္ေရးေနတာကိုေတြ႔ရေပမဲ့၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ( ဗကသ-အထက္ဗမာၿပည္ ဒု-ဥကၠ႒၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ ေၿမာက္ပိုင္း-ဥကၠ႒) က အသတ္ခံရ၊ ကိုစိုးလင္းက မႏၱေလးကို ၿပန္လည္ထြက္ေၿပးလာရပါတယ္။
ေၿမာက္ပိုင္းကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စစ္အစိုးရက ၁၉၉၂ ဇြန္လ(၃) ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ မွာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ပါတယ္။ ( မပူပါနဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕ အစိုးရရဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲနဲ႔ က်ေနာ္ေၿပာေနတဲ့အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္သူက မွန္သလဲ ဘယ္သူက ပိုၿပီး အေသးစိတ္လဲ ဆိုတာ သိရဖို႔ ယွဥ္ၿပီးတင္ေပးသြားပါမယ္။ Far Eastern Economic Review ( ၁၉၉၂ ဂ်ဴလိုင္ ၁၆) မွာပါတဲ့ Bertil Lintner ရဲ႕ Loss of innocence ေဆာင္းပါးေတြကိုလည္း ဖတ္ႀကရမွာပါ။ ) စစ္အစိုးရဆိုတာ ယံုႀကည္ရတဲ့သူေတြမဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ရဲ႕ဝါဒၿဖန္႔ခ်ီေရးေဆာင္းပါးေတြ၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြကို အေရးလုပ္ဖတ္ေလ့မရိွပါဘူး။ သူတို႔က ၿမစ္ထဲေရရိွတယ္ေၿပာေနရင္ေတာင္မွ ေၿပးၿပီးႀကည့္ရအံုးမွာပါ။ တေလွ်ာက္လံုးလိမ္ဆင္ေတြပဲ ေၿပာေနေတာ့၊ သူတို႔ဘာေၿပာေၿပာ ယံုကိုမယံုခဲ့တာပါ။ ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဆီက ရတာလား လို႔ နာမည္ဝွက္သံုးၿပီး အေပါစားပ်က္လံုး နဲ႔ ေအာက္ဖဲ နဲ႔ လာရိႈးေနသူေတြကို တခုပဲေၿပာလိုက္ပါရေစ။ က်ေနာ့အေႀကာင္းသိခ်င္ရင္၊ ABSDF မိုးညွင္းအုပ္စု က RIT ေက်ာင္းသာေတြကို ေမးႀကည့္လိုက္ပါ လို႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ မ်ိဳးဝင္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ေသသြားေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဘယ္ကရလဲ သိခ်င္ရင္ စိတ္မေလာပါနဲ႔။ သိလာရပါေစမယ္ လို႔ ေၿဖထားပါရေစ။ တခုေတာ့ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။ တခါတံုးက ABSDF ( ေၿမာက္ပိုင္း) ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေထာက္ခံခဲ့သူေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ၿပီး ေၿဖာင့္ခ်က္ေတြေပးထားခဲ့တယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ဘယ္လိုေနမလဲ။
(ဃ)
ေထာက္လွမ္ေရးလို႔ စြပ္စြဲခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၿပည္တြင္းကို ၿပန္ဝင္လာေတာ့လည္း စစ္အစိုးရက ဖမ္းၿပီး ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ေတြခ်ခဲ့ၿပန္ပါတယ္။ ပါေဂ်ာင္ေဒသမွာတံုးက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ ဝင္ေရာက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္ႏွက္ခဲ့တဲ့၊ လက္နက္မႈနဲ႔က်တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ (၂) ႏွစ္ေလာက္ေနရၿပီး၊ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းၿပန္လာတက္ႀကၿပန္တယ္။ သူတို႔ကလည္း မိုးညွင္းဘက္က က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ စက္မႈေမဂ်ာ က တေယာက္ဆို၊ “နန္းေစာ” ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို ေကာင္းေကာင္းႏွိပ္စက္၊ ရိုက္ႏွက္ခဲ့တဲ့ထဲမွာ ပါခဲ့ေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က စၿပီး ေၿမာက္ပိုင္းေဒသရဲ႕အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို စတင္ေၿခရာခံလိုက္ခဲ့မိေတာ့တယ္။ စစ္ေႀကာေရးစခန္းက ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္လာသူေတြေရာ၊ စစ္ေႀကာေရးမွာ ပါဝင္ခဲ့သူေတြေရာ၊ ႏွစ္ဘက္လံုးက က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ဘက္လံုးက ရင္ဖြင့္သံေတြကို ရင္နာနာ နားေထာင္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ “ဘုရားေရ- ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာလဲ” လို႔ တေနခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းၿဖတ္အသတ္ခံရသည့္ (၁၅) ေယာက္အၿပင္၊ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ လို႔ ေသဆံုးသြားခဲ့သူ (၁၄) ေယာက္ရိွပါတယ္- ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမည္ေတြကို အေသးစိတ္ေဖၚၿပထားပါတယ္။
ကဲ- ေဟာ့ဒီ စာရင္းေတြကေရာ၊ အစိုးရေထာက္လွမ္းေရးဆီက ရတယ္လို႔ ေၿပာခ်င္ပါေသးလား။ ခံခဲ့ရခဲ့သူေတြက ဘယ္မွာ ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။ လူတိုင္းမွာ ဝွက္ဖဲေတြ ရိွတယ္ဆိုတာ မေမ့ဖို႔လိုတယ္။
ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ိဳ လို႔ စြပ္စြဲၿပီး တာဝန္ခံဖမ္းဆီးသူေတြကေတာ့
(၁) ဗိုလ္မွဴးသံေခ်ာင္း (ခ) ၿမင့္စိုး ( ဗဟိုစစ္ေရးတာဝန္ခံ)
(၂) အတြင္းေရးမွဴး ေအာင္ႏိုင္ ( ဥကၠ႒ အၿဖစ္ ရာထူးတိုးၿမင့္ခံခဲ့ရသည္)
(၃) ဗိုလ္ႀကီး မ်ိဳးဝင္း ( တြဲဘက္ အေထြအေထြ အတြင္းေရးမွဴး-တစ္-၊ ဒု -စစ္ေရးတာဝန္ခံ ) မိုးညွင္း- နန္းမား
(၄) တပ္ႀကပ္ႀကီး သန္းေဇာ္ ( မႏၱေလး- ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး တာဝန္ခံ)
(၅) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေဇာ္ေဇာ္မင္း ( မိုးညွင္း- ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး)
(၆) ဒုတပ္ႀကပ္ ေအာင္စိုးၿမင့္ ( မိုးညွင္း- ဗဟို ေထာက္လွမ္းေရး)
(၇) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေက်ာ္ထင္ဦး ( မိုးညွင္း- ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး)
(၈) ရဲေဘာ္ ေမာင္ေထြး ( ဗန္းေမာ္)
(၉) ရဲေဘာ္ ဖိုးေႏွာင္း ( ဗန္းေမာ္)
(၁၀) ရဲေဘာ္ သက္လင္း ( ဗန္းေမာ္)
စစ္ေႀကာေရးအဖြဲ႔ဝင္မ်ား
(၁) လွဆိုင္း ( ၿမစ္ႀကီးနား) တြဲဘက္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး -၂
အာသံကုန္း ေခါင္းၿဖတ္ပြဲမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဓါးကိုင္ၿပီး သတ္ၿဖတ္ခဲ့သူၿဖစ္တယ္။ လွဆိုင္း ( လွေဆာင္) ဆိုသူဟာ တရုပ္နယ္စပ္မွာ ဇာတ္ၿမွဳပ္ေနေနတယ္ လို႔ သိရတယ္။
(၂) စိန္ေအး ( မိုးညွင္း- ကခ်င္ေဒသ ခရိုင္မွဴး)
(၃) ေအာင္သန္း (မိုးညွင္း ( ၇၀၁ ) တပ္ရင္းမွဴး)
(၄) သက္ထြန္း ( မိုးညွင္း တပ္ခြဲမွဴး)
(၅) ေစာရင္ေထြး ( ေရႊကူ တပ္ခြဲမွဴး)
(၆) သိုက္ထြန္းဦး ( ရန္ကုန္- ၅၀၁ တပ္ရင္းမွဴး)
(၇) ရဲလင္း ( ရန္ကုန္- ရန္ကုန္ေဒသ ခရိုင္မွဴး ( သူလည္း ေထာက္လွမ္းေရးအၿဖစ္ ဖမ္းခံရၿပန္တယ္)
(၈) ညီညီေက်ာ္- ( မႏၱေလး- မႏၱေလး ေဒသခရိုင္မွဴး) ( ေထာက္လွမ္းေရးအၿဖစ္ ဖမ္းခံရၿပန္တယ္)
ေထာင္မွဴးတာဝန္ခံမ်ား
(၁) ဒုအရာခံဗိုလ္ ေအာင္မင္း ( မိုးညွင္း)
တပ္ႀကပ္ႀကီး ထိန္လြန္ ( ဗန္းေမာ္)
(၂) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေအးေမာင္ ( မိုးညွင္း)
ရဲေဘာ္ လက္သီး
(၃) တပ္ႀကပ္ႀကီး တာတီး ( မိုးညွင္း)
တပ္ႀကပ္ႀကီး ေစာၿမေမာင္
(၄) တပ္ႀကပ္ႀကီး လွမ်ိဳးေအာင္ ( မိုးညွင္း- တာဝန္ေပါ့ေလ်ာ့မႈၿဖင့္ ေသဒဏ္ခ် သတ္ၿဖတ္ခံရသည္)
ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသား (၁၅) ေယာက္အၿပင္၊ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာ လူမဆန္သည့္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေႀကာင့္ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ (၁၄) ေယာက္ကေတာ့
(၁) ရဲေဘာ္ စိုးမင္းေအာင္
(၂) ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ဦးစိန္
(၃) ရဲေဘာ္ ၿပည့္စိုးႏိုင္ ( ရန္ကုန္)
(၄) ရဲေဘာ္ ေအးေက်ာ္
(၅) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေ႒း
(၆) ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး
(၇) ဒုအရာခံဗိုလ္ ေအာင္ကိုး ( ဗန္းေမာ္)
(၈) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေဇာ္ဝင္းခ်စ္ (ဗန္းေမာ္)
(၉) ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ခင္ေမာင္ေအး (စစ္ကိုင္း)
(၁၀) ရဲေဘာ္တင့္လြင္ ( ၿမစ္ႀကီးနား)
(၁၁) ေအာင္မင္း ( မႏၱေလး)
(၁၂) အရွည္ႀကီး ဝင္းသိန္း
(၁၃) ရဲေဘာ္ စိုးႀကီး
(၁၄) ရာကြတ္ဘိုင္ ( တရုပ္ၿပည္၊ ယင္က်န္း)
ဘာေႀကာင့္ ဒီလို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ လူသတ္ပြဲေတြၿဖစ္ခဲ့ရတာလဲ။ ၿပႆနာရဲ႕ အဓိကတရားခံဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးကို တတိယပိုင္းမွာ ေရးသြားပါမယ္။ ခုခံေခ်ပ ခ်င္သူေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကိုလည္း ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ၿပည္သူလူထု ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး ဆံုးၿဖတ္ပိုင္ခြင့္ရိွသူေတြပါ။
“ ဒီအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေရာက္ေစေသာ္” တဲ့
ခရစ္စမတ္မွာ မိတ္ေဆြေတြအားလံုး ကံေကာင္းႀကပါေစ။
Thangyaung (L) and Dr Naing Aung (R).—MNA
Hlawnm Moe (Moegaung) killed.—MNA
U Sein (Bago) (deceased).—MNA
by Aung Moe Win on Thursday, December 29, 2011 at 11:26pm
က်ေနာ္က ဒီလိုေတြးတယ္။ “ လူသတ္မႈႀကီးက ဆိုးဆိုးဝါးဝါးၿဖစ္ခဲ့ၿပီ။ က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြက ကာယကံရွင္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာင္းပန္ၿပီး အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ သိကၡာၿပန္ဆယ္လို႔ရမဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းေလး တခုလိုမ်ိဳးဆို သိတ္ေကာင္းမွာပဲ” လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ မိတယ္။ ဥပမာ ရဝမ္ဒါမွာ ၿပန္လုပ္တဲ့ ၿပန္လည္သင့္ၿမတ္ေရးဇာတ္လမ္းေတြလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ကူးပါ။ ႀကံဳေတြခံစားခဲ့ရသူေတြရဲ႕ ဆႏၵကိုသာ ဦးစားေပးစဥ္းစားႀကရမွာ မဟုတ္လား။ လူသတ္မႈမွာ တာဝန္ရိွသူေတြက ဘာမွအေႀကာင္းမၿပန္လာတဲ့အတြက္ ခုလို အင္တာနက္ေပၚမွာ ခ်ေရးၿပီး ၿပည္သူလူထုနဲ႔သတင္းသမားေတြကို ခ်ၿပရတဲ့အဆင့္ကိုေရာက္သြားတာပါ။ ဒါကလည္း က်ေနာ္ေရြးတဲ့ လမ္းမဟုတ္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြ ေရြးတဲ့လမ္းၿဖစ္တယ္။
ဒုတိယကအခ်က္ကေတာ့- က်ေနာ့ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြဟာ ေဖ့ဘြတ္မွာတင္ေရးၿပီး ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ထင္ရင္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ မွားသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ လူသတ္မႈႀကီးကို တင္ၿပတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔သင္ႀကားခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္ တခုၿဖစ္တဲ့ System Dynamics လို တည္ေဆာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ လူေတြ၊ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အေႀကာင္းအရာေတြကို ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ထားတဲ့ System ေတြမွာ ထည့္ထားတယ္။ အဲ့ဒီ ဒီဇိုင္းကို ပံုေဖၚလည္ပတ္ႀကည့္တယ္။ အရွိန္တခုေရာက္ရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ဇာတ္ေဆာင္ေတြဟာ ေဟာ့ဒီ System ထဲမွာ အလိုလို လိုက္ၿပီးလည္ပတ္ရပါတယ္။ မလည္ပတ္ဘူးဆိုရင္၊ ေနာက္တဆင့္မွာ ႀကိတ္ေခ်ခံရတတ္ပါတယ္။ အခုမွ စလည္ပတ္ခါစပဲ ရိွပါေသးတယ္။ အရွိန္ရလာတာနဲ႔အမွ်၊ ခရီးတခုဟာ မလႊဲမေသြေရာက္လာမွာပါ။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို ဘယ္အရာနဲ႔မွ မလဲဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီ အၿဖစ္အပ်က္ႀကီးကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႔ၿမင္ခဲ့တဲ့သူတခ်ိဳ႕ ဟာ ယေန႔ခ်ိန္ထိ တာဝန္မဲ့စြာ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြပါပဲ။
ေသြးဆူၿပီး ဆႏၵေစာေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း ဇာတ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပည္သူလူထုရဲ႕ အသံကို နားေထာင္ႀကည့္ပါ။ ကာယကံရွင္ေတြရဲ႕အသံေတြကို နားေထာင္ႀကည့္ပါ။ အဆင္ေၿပသြားမွာပါ။ တရားကို နတ္ေစာင့္ပါတယ္။
ေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွ အရိုးတြန္သံမ်ား ( အပိုင္း-၃-) ကို သံုးသပ္ႀကည့္ႏိုင္ႀကပါေစ။
(က)
ကမ္းပါးၿပိဳတဲ့ ညေအာက္ကိုမွ အနီးကပ္ေရာက္သြားမိခဲ့ႀကတယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းေမွာင္မိုက္လာတဲ့ ပါေဂ်ာင္ရဲ႕ အာသံကုန္းၿမင့္ေပၚမွာ ငါ့တုိ႔ခႏၶာကိုယ္ေတြက ေရြ႕ေနဆဲပဲေလ ဟိုး--- ေအးစက္တဲ့ေလထုထဲကေန “ တကၠသိုလ္ ---- ဒို႔ ေက်ာင္း------” ဆိုတဲ့ ေဆြးေဆြးေၿမ႕ေၿမ႕ ဆိုေနသံေတြေလ--- အိမ္ၿပန္ခ်င္လိုက္တာကြာ--- “တကၠသိုလ္နယ္ေၿမတေနရာဆီမွာ--” သီခ်င္းကို ဘယ္သူဆိုေနတာလဲ။ -----
ငါတို႔လည္း သီခ်င္းသံေတြနဲ႔အတူ လြင့္ေမ်ာေနတယ္။
“လွေဆာင္” ဆိုတဲ့ေကာင္က ေခါင္းၿပတ္ႀကီးကို ကန္ခ်ရင္း “ ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္ေတြပဲ” “ ေတာ္ေတာ္လည္း ေသြးေသာက္ရဲေဘာ္ေတြ ပီသႀကပါလား” တဲ့
သန္းေဇာ္တို႔ အုပ္စုက သူတို႔လက္ထဲက ဓါးေတြကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
“ ဒီေကာင္ေတြကို ခုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပတ္ဘူး”တဲ့
သူ႔တို႔ရဲ႕အသံနက္ႀကီးေတြကို ့ဝိညာဥ္ေတြ နဲ႔ လုိက္ႀကည့္ေနမိတယ္။
ေက်ာ္ေဝ- ခ်ိဳႀကီး- စိုးဝင္းသန္း--- ထစမ္း ထစမ္း ေခါင္းၿပတ္ေတြကို ေနာက္မွ ၿပန္ဆက္ႀကကြာ---
အဲ့ဒီ လွေဆာင္၊ မ်ိဳးဝင္း၊ သန္းေဇာ္ ၊ သံေခ်ာင္း ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ေနာက္ကို လိုက္ႀကရမယ္
သူတို႔ရဲ႕ လိပ္ၿပာေတြကို ငါတို႔ ဝိညာဥ္ေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားႀကေဟ့
သူတို႔ရဲ႕ လိပ္ၿပာေတြကို ငါတို႔ ဝိညာဥ္ေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားႀက----
ဟိုမယ္ ----ဟိုမယ္-- “လွေဆာင္” ဆိုတဲ့ေကာင္ ကခ်င္ၿပည္နယ္ထဲမွာ ၿပန္ေပၚလာၿပီ
ေသခ်ာနားေထာင္စမ္း ေသခ်ာနားေထာင္စမ္း အဲ့ဒီ လူသတ္သမားေတြရဲ႕ေၿခသံေတြကို ငါတို႔ႀကားေနဆဲပဲ
ေက်ာ္ေဝ-- မင္းဟစ္ေႀကြးခဲ့တဲ့စကားတခြန္း ၿပန္ေအာ္ေၿပာလိုက္စမ္းကြာ
“ငါ့ကို မင္းတို႔ သတ္လို႔ရမယ္- ငါ့ဝိညာဥ္ကို မင္းတို႔မသတ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ဓမၼစစ္ေက်ာင္းသား ေက်ာ္ေဝ ကြ”
“ငါ့ကို မင္းတို႔ သတ္လို႔ရႏိုင္မယ္- ငါ့ဝိညာဥ္ကို မင္းတို႔ မသတ္ႏိုင္ပါဘူး” “ငါ့ကို မင္းတို႔ သတ္လို႔ရႏိုင္မယ္ ငါ့ဝိညာဥ္ကို မင္းတို႔ မသတ္ႏိုင္ပါဘူး”
(ခ)
ဝိညာဥ္စီး တယ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကားဘူးမလားမသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ အသံထြက္ခြင့္မရရွာတဲ့ ဝိညာဥ္ေတြ ကို က်ေနာ့အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့တယ္။ ညတိုင္ရင္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕မွာ သစၥာဆိုခဲ့တယ္။ “ သူတို႔အတြက္ ထုတ္ေၿပာ ႏိုင္ခြင့္ရမဲ့ အခြင့္အေရး တခါေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ ရပါရေစသား” လို႔။
ခုေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြရဲ႕ ကြ်ံံဝင္လာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ ဝန္ခံၿခင္းတဝက္၊ အမွားတသက္ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ေနရၿပီ။
ဧရာဝတီမဂၢဇင္း ( အဂၤလိပ္) ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေဆာင္းပါးရွင္ေတြက ေၿမာက္ပိုင္းလူသတ္ပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး၊ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ကို ေမးခြန္းတခုေမးေတာ့၊ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏုိင္က လူသတ္မႈကို ၿငင္းဆန္မႈမရိွစြာပဲ ေၿဖခဲ့တယ္။
“ ေက်ာင္းသား (၁၅) ေယာက္ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးအစစ္အမွန္ၿဖစ္ေႀကာင္း ခိုင္မာတဲ့အေထာက္အထားေတြရိွပါ သတဲ့။
“ေဆာင္းပါး (၁) နဲ႔ (၂) မွာ က်ေနာ္ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေႀကာင္းထဲကုိ တည့္တည့္ဝင္လာတာပဲ” လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္တေယာက္၊
၁၉၉၂ ေဖေဖၚဝါရီ (၁၈) ရက္ေန႔ The Nation သတင္းစာ ကို ၿပန္ဖတ္သင့္တာေပါ့။ ေၿမာက္ပိုင္း လူသတ္ပြဲ အၿပီးမွာ၊ The Nation သတင္းေထာက္ Yindee Lertcharoenchok က အဲ့ဒီေနရာကို ေရာက္သြားၿပီး ေၿမာက္ပိုင္း ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဖမ္းဆီးထားခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံုအင္တာဗ်ဴးထားမႈကို ေဆာင္းပါးလုပ္ထားတာ။ ေဆာင္းပါးအမည္က Burmese Rebels Defend Executions။
အဲ့ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ( အပိုဒ္-၁၃) မွာ ေက်ာ္ေက်ာ္ ( ကခ်င္) နဲ႔ ေရာ္နယ္ ေအာင္ႏိုင္က အခုလို ဝန္ခံထားတယ္။
Aung Naing and Kyaw Kyaw , however, admitted that torture, particularly “ beating and telephone-wire electric shocks ” were applied to force confessions.
“ဝန္ခံဖို႔အတြက္ ရိုက္ႏွက္ၿခင္းနဲ႔ လွ်ပ္စစ္ေရွာ့တိုက္ၿခင္းလို ႏွိပ္စက္ညင္းပမ္းမႈေတြကိုအသံုးၿပဳခဲ့ပါတယ္” တဲ့။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အေၿဖမထြက္မခ်င္း ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းမႈေတြကို ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ခဲ့ႀကတာဆိုတာမို႔လား။ ႏွိပ္စက္ခံရသူေတြက ေနာက္ဆံုး သူတို႔ေၿပာတာ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ စစ္ေႀကာေရးစခန္းက လြတ္ရင္ၿပီးေရာ၊ “ဟုတ္တယ္” လို႔ အေၿဖေပးလိုက္ႀကရေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္ကို ေထာင္က်ဘူး သူတိုင္းသိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေၿမာက္ပိုင္းလူသတ္မႈၿဖစ္ပြားေနစဥ္ကာလတံုးက က်ေနာ္နဲ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ ဗကသ ( အထက္ဗမာၿပည္) ေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕ ဟာ မႏၱေလးအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာပါ။ မႏၱေလးေထာက္လွမ္းေရးအုပ္စုေတြက သူတို႔ကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲကေန ညတိုင္းဆြဲထုတ္ၿပီး၊ ဓါတ္ပံုေတြကို ၿပၿပီး ေသခ်ာမႈေတြ ယူသတဲ့။
“ ဒါ-- ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဟုတ္တယ္မို႔လား” “ ဒီ ပံုကေတာ့ စိုးဝင္းသန္း မို႔လား” “ ဒီေကာင္ကေရာ ဘယ္သူလဲ”
အက်ဥ္းေထာင္တြင္းမွာ ေရာက္ေနရွာတဲ့ ဗကသေတြဟာ ႀကိတ္ၿပီး ငိုခဲ့ရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ လူေတြေသၿပီးတုိင္း ဓါတ္ပံုေတြက အၿမန္ေရာက္ ေရာက္လာေတာ့ ပါေဂ်ာင္ စခန္းရဲ႕ လူသတ္မႈေတြထဲမွာ အစိုးရစစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕လူေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ သတင္းပို႔ေနတယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရတာေပါ့။ ဓါတ္ပံုေတြကို ႀကည့္လိုက္ၿပန္ေတာ့လည္း လူေသေတြကို ညမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ရိုက္ထားတာလို႔ ဆိုတယ္။
ဒါၿဖင့္ မႏၱေလး ေထာက္လွမ္းေရးဆီကို ဓါတ္ပံုေတြ ေပးပို႔ေနသူေတြက ဘယ္သူလဲ။
မႏၱေလးေထာက္လွမ္းေရးေတြဆီကို ဓါတ္ပံုေတြ ေပးပို႔ေနသူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။
ေသခ်ာတာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြပ္ခံရ၊ အသတ္ခံရတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးေလ။
(ဂ)
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားစဥ္ကာလမွာ “နန္းေအာင္ေထြးႀကည္” ဆိုတဲ့ ေဘဘီရဲေမေလးက သူနဲ႔ စကားေၿပာခြင့္ရခဲ့တယ္။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔တင္ၿပထားတဲ့ ဓါတ္ပံု ( ရဲေမ ၄ ေယာက္ရပ္ေနတဲ့ပံု) ထဲက ညာဘက္အစြန္က ေကာင္မေလး။ တကယ္ေတာ့ ေၿမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ ကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲ၊ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့ႀကတယ္။ သူမမ်က္ႏွာကို မီးရဲရဲေထာက္ေနတဲ့ ထင္းမီးနဲ႔ ထိုးႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ နဂိုက ေခ်ာေမာလွပခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာတခုလံုး ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြရခဲ့ရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွမခ်င္းမစာနာ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း စစ္ေဆးနည္းေတြကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အသတ္ခံရေတာ့မယ္ လို႔ သူကိုယ္တိုင္သေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ ကို ေၿပာရွာတယ္။ “ မငယ္ ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ နင္ လြတ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ဟာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ကို ယံုႀကည္ေနတာ နင္လြတ္သြားလိမ့္မယ္။ နင္လြတ္သြားတဲ့ အခါက်ရင္ ေဟာ့ဒီေနရာေလးမွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အရာေတြအားလံုးကို ၿပန္ၿပီးေၿပာၿပေပးပါမယ္ လို႔ ဂတိေပးစမ္းပါဟာ” တဲ့။ “ စိတ္ခ်ပါအကိုႀကီး က်မေၿပာၿပပါမယ္” တဲ့။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ က မ်က္ရည္ေတြႀကားကေန ဂတိေပးခဲ့တယ္။
ဘဝဆိုတာ အံႀသ ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္အပါအဝင္ ေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွာ ႀကံဳေတြ႔ခံစားလာခဲ့ရသူေတြ၊ က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြ အမ်ားအၿပား နဲ႔ ဆံုဆည္းခြင့္၊ စကားေၿပာေဆြးေႏြးခြင့္ေတြ ရလိုက္တယ္။ မငယ္ (ခ) နန္းေအာင္ေထြးႀကည္က “ က်မေလ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြကို တရက္မွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူး” တဲ့။ သူမက ဘယ္သူ႕ကိုမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ပဲ သူတေယာက္တည္း ေအာ္စီမွာ ဇာတ္ၿမွဳပ္ေနၿပီး ဘဝကို ရွင္သန္ခဲ့ရတယ္။ ငရဲက သယ္လာတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို က်ေနာ္ၿမင္ေနရတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔တေတြၿပန္ေၿပာၿပတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဆက္ၿပီးနားမေထာင္ရဲေလာက္ေအာင္ပဲ။ ပါေဂ်ာင္ေဒသ က ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတဲ့ ဝိညာဥ္ေတြ က်ေနာ့ရင္တခုလံုးဆီ မခ်ိမဆန္႔လူးလြန္႔ေနတယ္။
“နန္းေအာင္ေထြးႀကည္” ကို က်ေနာ္ေၿပာခဲ့ဘူးတယ္။
“ ၿဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ ယူႀကံဳးမရဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ဒီလူေတြ သူ႔အရိွန္နဲ႔သူသြားမွာပါ။ ခင္ဗ်ား မပူပါနဲ႔။ တည္ၿငိမ္ေအာင္ေနပါ။ အကုသိုလ္ကံေတြကို ေရာက္မလာေစနဲ႔။ ဒီ လူေတြ ဝဋ္လည္အံုးမွာပါ။ ယံုစမ္းပါ” လို႔။
နန္းေအာင္ေထြးႀကည္က က်ေနာ့ကို ေၿပာတယ္။ “ ကိုေအာင္မိုးဝင္း ကလည္း ထိန္လင္း အတိုင္းပဲ သံေဝဂ တရားစကားေတြ ေၿပာတယ္” တဲ့။
ေအးေလ။ သူမရဲ႕ ဘဝမွာ ရက္ရက္စက္စက္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာဆိုေတာ့ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္တုန္႔ၿပန္ခ်င္တဲ့စကားလံုးေတြကို အလိုရိွမွာ အမွန္ပဲ။ က်ေနာ္ေတြးတာက ဒီလိုပါ။ ဒါဟာ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ လူသတ္ပြဲ ပဲ။ လူေတြကို လေပါင္းမ်ားစြာဖမ္း၊ ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းၿပီးမွ ေခါင္းၿဖတ္သတ္တာမ်ိဳးေတြဆိုတာ က်ေနာ္ေနေနတဲ့ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုမွာ တခါတေလၿပတဲ့ စိတၱဇ လူသတ္ကား ရုပ္ရွင္ေတြမွာပဲ ႀကည့္ဘူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္မမ်ားဘူး။ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔သြားလုပ္လို႔မၿဖစ္ဘူး။ စံနစ္တက်ၿပင္ဆင္ရမယ္။ သူတို႔လိုပဲ ေသြးေအးေအးနဲ႔ တုန္႔ၿပန္ရမယ္။ ဒီမိုကေရစီေရးတက္ႀကြလႈပ္ရွားသူေတြေယာင္ေယာင္ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို တဆင့္ၿခင္းဆြဲခြ်တ္ပစ္ရမယ္။
တခါတေလေတာ့လည္း ရီစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။ လူသတ္မႈနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ သူေတြက သူတို႔ကို အင္တာနက္မွာ တေယာက္ေယာက္က ခ်တိုင္း၊ ေနာက္ကြယ္ကေန က်ေနာ္က ေၿမွာက္ေပးတယ္ လို႔ ထင္ႀကတယ္။ က်ေနာ္က ဘာလို႔ေနာက္ကြယ္က ေနရမွာလဲ။ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေၿခခ် ကတည္းက ဒီကိစၥကို ေၿဗာင္ေမး၊ ေၿဗာင္ေၿပာ၊ ေၿဗာင္ စိန္ေခၚေနခဲ့တာပဲ မို႔လား။ လာရင္ ေရွ႕တည့္တည့္က လာမွာ စိတ္ခ် လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေၿပာေနမိတယ္။ က်ေနာ္ေႀကာက္ရမဲ့အဖြဲ႔ဆိုတာ တဖြဲ႔မွ မရိွဘူးေလ။ ေႀကာက္တတ္ရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ေခြးအ လိုလို လူမ်ိဳးေတြကို ေႀကာက္စရာမလိုဘူး။ ေခြးအ ဆိုတာက အုပ္စုရိွမွ အမဲလိုက္ရဲတယ္။ အပုပ္ကို စားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခြးအ ေတြ အမဲလိုက္ေလ့ရိွတဲ့ ေနရာေဒသဟာ သိတ္က်ဥ္းပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အမဲလိုက္မဲ့ေနရာက အမ်ားႀကီးပါ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ သမိုင္းဆိုတာကေတာ့ ရွင္းႀကရအံုးမွာပါ။
လူဆိုတာ စိုက္တဲ့အတိုင္း ရိတ္သိမ္းႀကရမယ္။
(ဃ)
ကခ်င္လြတ္ေၿမာက္ေရးတပ္မေတာ္ ( KIA) ၊ မငယ္ (ခ) နန္းေအာင္ေထြးႀကည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွတ္မွတ္ရရၿဖစ္ေနတဲ့ အေႀကာင္းအရာေလးတခုကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၉၂ အစိုးရသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေကအိုင္ေအ နဲ႔ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္ ေက်ာင္းသားထုကို ရန္တိုက္ေပးထားတာေတြ႕႔ႀကပါလိမ့္မယ္။ ေကအိုင္ေအ ဟာ ကခ်င္ေက်ာင္းသားေတြကို အသံုးခ်ၿပီး ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို သတ္တယ္-- ဘာညာ ဆိုတဲ့ ဝါဒၿဖန္႔မႈေတြပါ။ စစ္အစိုးရရဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကို သံေယာင္လိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ေၿပာေနတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿဖစ္သမွ် ရာဇဝတ္မႈကို ေသဆံုးသြားတဲ့ မ်ိဳးဝင္းအေပၚမွာ လႊဲခ်ၿပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ေရွာင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ပံုရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရွာင္ထြက္လို႔မရပါဘူး။ အာသံကုန္းၿမင့္မွာ လူသတ္မႈကို က်ဴးလြန္ခဲ့တာ မ်ိဳးဝင္းတေယာက္တည္း မဟုတ္သလို၊ ဖမ္းဆီးထားတဲ့ မႏၱေလးေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ကို ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ၿပတဲ့ အထဲမွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္လည္းပါပါတယ္။ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ကိုရာေက်ာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာ ကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ခြ်တ္ၿပီး ရိုက္ခဲ့တာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ပါ။ ဗမာၿပည္ဆီကို ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္သြားတဲ့ ကိုရာေက်ာ္ ကေတာ့ မႏၱေလး အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရွည္က်ရင္း က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။
မ်ိဳးဝင္း တို႕႔ အုပ္စုက ေကအိုင္ေအဟာ သူတို႔ေနာက္က ရိွတယ္။ သူတို႔ကသာ ေကအိုင္ေအနဲ႔ပိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ ထင္ေယာင္ထင္မွား ဟန္ပန္ေတြကို လုပ္ခဲ့ႀကပံုရပါတယ္။ ဗမာၿပည္ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က သတိေပးခဲ့တယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ “ က်ေနာ္တို႔မွာ အေတြ႕အႀကံဳရိွတယ္။ ၿဖဳတ္ထုတ္သတ္ လုပ္ခဲ့မိလို႔ က်ေနာ္တို႔ပါတီဟာ တေလွ်ာက္လံုးေပးဆပ္ေနရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔မလုပ္ႀကပါနဲ႔ဗ်ာ” လို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ နားမေထာင္ပါဘူး။ လူသတ္မႈေတြ နားနဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ႀကားလာရတဲ့အခါ ေကအိုင္ေအေခါင္းေဆာင္ေတြေရာက္လာၿပီး အတင္းဝင္ေရာက္တားဆီးပါေတာ့တယ္။ ေကအိုင္ေအ ဟာ မ်ိဳးဝင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေၿမာက္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြကို အင္မတန္စိတ္ပ်က္သြားခဲ့တယ္။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ကို သူတို႔စစ္ေမးမယ္ ဆိုၿပီး၊ လႊဲေၿပာင္းယူခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ သံုးေယာက္က နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ကို စစ္ေဆးစဥ္ကာလက မွတ္တမ္းေတြ ကို ယူၿပီး ၿပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တယ္။
“သမီးရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရး ကုိယ္ပိုင္နံပါတ္က (------x+) ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္ပါတယ္”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္နဲ႔ ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ရီႀကတယ္။
“ ကဲ--- ငါ့သမီး ခုခ်ိန္က စၿပီး သမီးဝန္ခံေၿပာဆိုေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတာႀကီးကို ေမ့လိုက္ေတာ့။
“သမီးေၿပာတဲ့ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း နဲ႔ တန္းတူၿဖစ္ေနတယ္” တဲ့။ ဗမာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ တသက္လံုးတိုက္လာခဲ့တဲ့ ေကအိုင္ေအ က ရန္သူရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ေတြ၊ သင္တန္းဆင္း နံပါတ္ေတြကို အလြတ္ရတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနံပါတ္ဆိုတာေတြကလည္း မ်ိဳးဝင္း၊ သံေခ်ာင္းနဲ႔ စစ္ေႀကာေရးမွာ ပါဝင္ခဲ့သူေတြက ဇြတ္အတင္းဖန္တီးဝန္ခံခိုင္းတာ ဆိုေတာ့ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္အေနနဲ႔ အဲ့ဒီအတိုင္းပဲ ႏုတ္တိုက္ရြတ္ဝန္ခံ ထြက္ဆိုရေတာ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ကို ေၿပာတယ္။
“ ငါ့သမီး- ဒီကိစၥက ၿပန္ၿပီးရွင္းရမယ္။ ဒီလိုခံေနလို႔မၿဖစ္ဘူး။ ငါ့သမီးတို႔က ခံခဲ့ရတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ပါ။ ငါတို႔လည္း အပစ္အခပ္ရပ္ဆဲေတာ့မွာဆိုေတာ့ ----” မႀကာခင္မွာပဲ ေကအိုင္ေအ နဲ႔ ဗမာအစိုးရႀကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီမႈ စကားေၿပာပြဲေတြက စတင္ခဲ့တယ္။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္လည္း ဒုကၡသည္စခန္းက တဆင့္ ေအာ္စီ ( ------) ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ေၿပာသလိုပါပဲ။
“က်မ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္” တဲ့။ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း အႏွစ္ (၂၀) ေလာက္ၿဖစ္သြားတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေၿမာက္ပိုင္း လူသတ္မႈဟာ တခ်က္ခုတ္ (၃) ခ်က္ၿပတ္ ႀကံတဲ့ပြဲၿဖစ္တယ္။
(၁) ဒီမိုကေရစီအင္အားစုဘက္က ေက်ာင္းသားအစစ္အမွန္ေတြကို သတ္ပစ္တယ္
(၂) ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢႀကားမွာ အထင္အၿမင္မွားေအာင္ရန္တိုက္ေပးတယ္။
(၃) ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ၿပည္ေထာင္စုေန႔မွာ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ သတ္ၿပလိုက္ၿခင္းအားၿဖင့္၊ ေကအိုင္ေအ ဟာ ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ၿဖတ္လိုက္ႀကၿပီ ဆိုၿပီး ဗမာေက်ာင္းသားနဲ႔ ေကအိုင္ေအ ကို ရန္တိုက္ေပးလိုက္တယ္။ မ်ိဳးဝင္းတို႔အုပ္စုကို ကခ်င္လက္နက္ကိုင္တပ္က ပစားေပးထား ေၿမွာက္ပင့္ထားၿပီး ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ခဲ့တယ္ ဘာညာေပါ့။
၁၉၉၂ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က အဲ့ဒါပါပဲ။ မ်ိဳးဝင္းတို႔အုပ္စုရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈ အစစ္အမွန္ေတြကို ေရာထည့္ေပးလိုက္ၿပီး စစ္အစိုးရက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဝါဒၿဖန္႔ခ်ီပြဲကို လုပ္ခဲ့တယ္။
ၿပႆနာက ၿပည္သူေတြဟာ အစိုးရသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲထဲက အခ်က္အလက္ေတြကို ဘာတခုမွ မယံုႀကည္ခဲ့ႀကေတာ့၊ ေၿမာက္ပိုင္းမွာ ႏွိပ္စက္သတ္ၿဖတ္ခဲ့ တာေတြကိုလည္း နားမေထာင္ခဲ့ႀကေတာ့ဘူး။ ၿပန္ဝင္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာကို လွန္ၿပလည္း အစိုးရရဲ႕လုပ္ႀကံဝါဒၿဖန္႔မႈ လို႔ ထင္ေနခဲ့ႀကတယ္။ လိႈင္းက တအားႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ကလည္း ဒီအခ်က္ကို သေဘာေပါက္ပံုရတယ္။ ေၿမာက္ပိုင္းကေန အသက္လုေၿပးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ကံမေကာင္းႀကပါဘူး။ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ေတြ က်ကုန္ႀကၿပန္တယ္။
(င)
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေႀကာင္းကို ေၿပာမယ္ဆိုရင္ ဗကသ ညီလာခံႏွစ္ခုအေႀကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးရမယ္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံု အၿပီး ေနာက္ဆံုးက်င္းပတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားညီလာခံ ႏွစ္ခုလံုးဟာ မႏၱေလးမွာ က်င္းပခဲ့တာၿဖစ္တယ္။ ၁၉၈၉ မွာက်င္းပတဲ့ ဗကသ ညီလာခံကို မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ အင္းဝေဆာင္ (၉) မွာ ၿပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ဗကသေခါင္းေဆာင္ေတြက ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ကိုရန္မ်ိဳးသိန္း ( ေဆးတကၠသိုလ္)၊
ဒုတိယအႀကိမ္က်င္းပတဲ့ ညီလာခံက ၁၉၉၀ ၊ မႏၱေလး မစိုးရိမ္တိုက္ထဲမွာ က်င္းပတာၿဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ ဗကသ က ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲ ေနတယ္။ ကိုကိုႀကီး ဦးေဆာင္တဲ့ ဗကသ နဲ႔ ကိုေအာင္ထြန္း( ေက်ာင္းသားသမဂၢ သမိုင္းစာအုပ္ေရးသူ)၊ ဗသက္ေအာင္၊ ၿဖိဳးမင္းသိန္း တို႔ ေခါင္းေဆာင္ တဲ့ (ေအာက္ဗမာၿပည္၊ ဗကသ)၊ အခု ရွစ္ေလးလံုးမ်ိဳးဆက္မွာ လုပ္ေနတဲ့ ကိုထြန္းၿမင့္ေအာင္ ဆိုတာလည္း ၿဖိဳးမင္းသိန္းနဲ႔တဖြဲ႔တည္းပဲေလ။ ၁၉၉၀ တေလွ်ာက္၊ ရန္ကုန္ ဗကသ ႏွစ္ဖြဲ႔လံုး မႏၱေလးကို လာႀကရတယ္။ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုညိဳထြန္း၊ ကိုကိုႀကီး တို႔တေတြလည္း သက္ရိွထင္ရွားရိွေနပါေသးတယ္။ ၿပည္ပမွာေရာက္ေနေသာ မဟာ့ မဟာ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူမ်ား----- ကိုယ့္သမိုင္းေတြခ်ည္း ကိုယ္ရည္ေသြး အမႊန္းတင္ေၿပာမေနပါနဲ႔။ သူမ်ားေတြရဲ႕ သမိုင္းေတြကိုလည္း အသိအမွတ္ၿပဳႀကပါအံုး။ အၿပင္မွာ သမိုင္းလိမ္တာေတြ၊ လက္ဝါးႀကီးအုပ္တာေတြမ်ားလာတယ္။ ဂိုဏ္းဂဏဖြဲ႔ရန္ၿဖစ္တာကလည္း မ်ားလာတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ကလည္း ေလးစားမႈမရိွေတာ့ဘူး။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြကလည္း မေလးစားေတာ့ဘူးေလ။ သမိုင္းနားမလည္ေတာ့ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္က ေထာက္လွမ္းေရးၿဖစ္၊ NGOs ေတြဆီမွာ ပိုက္ဆံရွာႏိုင္တဲ့သူေတြက ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္လို႔ၿဖစ္နဲ႔။ ၿပည္ပမွာ အဲ့သလို မိုးႀကီးခ်ဳပ္ေနမဲ့အစား၊ ရွစ္ေလးလံုးမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ၿပန္ၿပီးေတာ့ ဆယ္ယူႀကေစခ်င္ပါတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြင္းမွာ မႏၱေလး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသံလႊင့္႒ာနတခုရိွပါတယ္။ GTI ေက်ာင္းဝင္း အတြင္းကေန ထုတ္လႊင့္တာပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဆိုတာ ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢရဲ႕ ဥကၠ႒ ပါ။ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားသူ ေတြက “အကိုႀကီး” လို႔ေခၚဆိုေလ့ရိွတယ္။ အေရးေတာ္ပံုအရိွန္ၿမင့္လာတယ္။ သူ႔ကိုလည္း သပိတ္တပ္ေပါင္းစုထဲမွာ ေတြ႔လာရတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးဝင္းအတြင္း အစည္းအေဝးပြဲေတြမွာ သြားတက္ခဲ့တယ္။ ေဒၚခင္ႀကည္စ်ာပန အခမ္းအနားေတြမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္ ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို သိႀကပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ညီ ကိုလတ္ က ကိုေမာင္ေမာင္ဝမ္းတို႔နဲ႔ အတူ မကသ မွာ လုပ္တယ္။
ဗကသ သမဂၢညီလာခံ ( ၁၉၈၉)
၁၉၈၈ ႀသဂတ္စ္ (၂၈) မွာ ၿပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဗကသ ညီလာခံဟာ တတိုင္းၿပည္လံုးက ေက်ာင္းသားေတြကို မစုစည္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တႏိုင္ငံလံုးကို ကိုယ္စားၿပဳမဲ့ ညီလာခံတခုကိုက်င္းပႀကဖို႔ ၿပင္ဆင္ခဲ့ႀကတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ဗကသ၊ မကသ ကြဲေနေတာ့ မႏၱေလးမွာ ညီလာခံႏွစ္ခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ တခုက- မႏၱေလးတကၠသိုလ္၊ အင္းဝေဆာင္ (၉) မွာ က်င္းပတဲ့ ဗကသ ညီလာခံ။ ေနာက္တခုက ကိုေမာင္ေမာင္ဝမ္း၊ ကိုလတ္၊ တို႔ ဦးစီးက်င္းပတဲ့ ရတနာဘံုမၼိနယ္ေၿမ ကဥၥနေဆာင္ ထဲက၊ မကသ ညီလာခံ။ ရန္ကုန္ ဗကသ ကေန တက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ရန္မ်ိဳးသိမ္း တို႔ၿဖစ္တယ္။ ကိုညိဳထြန္း ကေတာ့ မႏၱေလးမွာ ဗကသ ဖြဲ႔စည္းဖို႔အတြက္ ဘုရားႀကီး၊ ၿမေတာင္၊ မစိုးရိမ္ -- စတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအစည္းအေဝးေတြမွာ ကတည္းက ေက်ာက္ခ် ပါဝင္ေနေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီညီလာခံမွာ- ဗကက ( အထက္ဗမာၿပည္) ဥကၠ႒ က ကိုသန္႔စင္ ( ေဆးတကၠသိုလ္) နဲ႔ အၿပိဳင္ ေက်ာင္းသားထုေထာက္ခံတဲ့ေခါင္းေဆာင္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ သူကလည္း လူခ်စ္လူခင္မ်ားတယ္။ ၁၉၈၉ ဗကသ ညီလာခံကို ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ( အနကလ)၊ ကိုစိုးလင္း ( အနကလ) တို႔လည္း ပါဝင္ခဲ့ႀကပါတယ္။ လူထုေဒၚအမာ၊ MA ေဒၚအံုး၊ ေဒၚႀကည္ႀကည္ ( သခင္ဇင့္ မိန္းမ) တို႔လို နာမည္ႀကီး မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြအၿပင္၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အသီးသီးက ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ၊ တက္ေရာက္ခဲ့ႀကတယ္။ ဒီညီလာခံထဲမွာ ဗိုလ္ႀကီးၿမင့္ဦးရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း တရားဝင္တက္ေရာက္ သတင္းယူခဲ့ႀကတယ္။ အဲ့ဒီတံုးက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေဘးမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ နဲ႔ အႀကံေပးလိုက္ လုပ္ေနတာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုစိုးလင္း ဆိုတာ ညီလာခံမွာ တတြဲတည္းထိုင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္ေတြမဟုတ္လား။ ကဲ-- ဗကသေခါင္းေဆာင္တေယာက္ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးၿဖစ္လို႔ ေခါင္းၿဖတ္သတ္လိုက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အခိုင္အမာဝန္ခံခ်က္ေတြကို မႏၱေလးသားေတြကို ရွင္းၿပေပးသင့္တာေပါ့။ မႏၱေလးသားေတြကလည္း ဒီကိစၥကုိ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ တုန္႔ၿပန္ႀကမယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုႀကည္ေစခ်င္ပါတယ္။
အခ်က္အလက္ေတြ မ်ားေနမွာမို႔ တတိယပိုင္း ကို ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ပါမယ္။
စတုတၳပိုင္းမွာ “ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္” ရဲ႕ အစီရင္ခံစာေတြ ကို သူမရဲ႕ မူရင္းလက္ေရးနဲ႔အတူ တင္ၿပေပးပါမယ္။
ေအာင္မိုးဝင္း
Subscribe to:
Posts (Atom)