ABSDF -ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္-ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေဟာင္း ရဲလင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ခရီး

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

(အဖြင္႔)

အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္ဟန္ ပိန္ပိန္ပါးပါး နဲ႕ စကားေျပာရင္ ျပံဳးၿပီး ရယ္ေမာၿပီး ေျပာတတ္တဲ႕ ကိုရဲလင္းက ခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းသူ တေယာက္ပါ။

စိတ္ထားေကာင္းသူေတြမွာေတြ႕ရတတ္တဲ႕ မ်က္လံုးနဲ႕ မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္မႈမ်ိဳးရွိပါတယ္။ စကားကုိလည္း ေလးေလးနက္နက္နဲ႕ တလံုးခ်င္း ေျပာပါတယ္။

ေတာင္ဒဂံု၊ ေတာင္ေျမာက္လမ္းဆံုနားက ေအာင္ေဇယ် အိမ္ရာမွာ အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာမ ဇနီးသည္နဲ႕ ၄ ႏွစ္အရြယ္ သားေလးတုိ႕နဲ႕ အတူ ေနထိုင္ပါတယ္။အေနအထိုင္ ရိုးရွင္းတယ္လို႕ ေျပာလုိ႕ရသလို စကားေျပာရာမွာ လည္း ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာတတ္ပံုရတယ္။

အျခား ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဆီကေန မၾကားခဲ႕ရတဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းနဲ႕ သစၥာ တရားကိုလည္း ကိုရဲလင္း ဆီကေန စိတ္၀င္စားဖြယ္ ၾကားခဲ႕ရပါတယ္။

(၁)

က်ေနာ္က သု၀ဏ သား။

နာမည္ရင္းက ရဲလင္း၊ ႏိုင္ငံေရး ေလာကထဲေရာက္မွ  ကိုရဲလို႕ျဖစ္သြားတာ။

၀န္ထမ္း မိသားစုဘ၀ကတည္း ၾကီးျပင္းလာတာျဖစ္တဲ႕အတြက္ အစစအရာရာ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ႕တဲ႕နဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ႕ရတာပါပဲ။ ေမာင္ႏွမကေတာ႕ ဆယ္ေယာက္ေပါ႕။

ကိုးတန္း ဆယ္တန္းေရာက္လာေတာ႕ စာေတြ ဘာေတြ ဖတ္လာတာေပါ႕ ျငိမ္းေက်ာ္တို႕ ေမာင္စိန္၀င္း ပုတီးကုန္းတို႕ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္တို႕၊ စစ္၀တၳဳေတြဆုိရင္ေတာ႕ တင္သန္းဦးတို႕ေပါ႕။ ေနာက္ ဘာသာျပန္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ရွာဖတ္တယ္။

ဆယ္တန္းကို ၂ ႏွစ္ေျဖၿပီးေတာ႕ ေအာင္တယ္။ ၁၉၈၅-၈၆ မွာ ပထမႏွစ္သခ်ၤာကို ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမမွာ တက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အာစီ 1 ေခၚတယ္။ အာစီတူးက လိွႈင္ေပါ႕ေနာ္။

ေက်ာင္းတက္တဲ႕အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္က အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေၾကးမံုသတင္းစာတိုက္မွာ ညဘက္အလုပ္လုပ္ၿပီးေတာ႕ေန႕ဘက္ကို ေက်ာင္းတက္ရတာ။  အဲလို ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနေတာ႕ အေဖက မင္း ပင္ပန္းလိုက္တာကြာဆိုၿပီးေတာ႕ အလုပ္ေျပာင္းေတာ႕ ဘဏ္တြင္း စာရင္း စစ္႒ာနကို ေရာက္သြားတယ္။

ဘဏ္တြင္း စာရင္း စစ္႒ာနမွာ အငယ္တန္း စာေရး၀င္လုပ္တယ္။ ဒုတိယႏွစ္အတန္းကို ဗိုလ္တေထာင္မွာပဲ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ဒုတိယႏွစ္တက္တယ္။ အဲဒါက ၈၆-၈၇ ေလာက္ျဖစ္သြားၿပီေပါ႕။

သာမာန္လူငယ္အေနနဲ႕ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းတာပဲ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကိုလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ႕ အေဖ႕ဆီမွာ စြယ္စံုက်မ္းေတြက အတြဲလိုက္အစံုရွိတယ္။ စာအုပ္အထူၾကီးေတြပဲ သိၾကမွာပါ။ အဲဒီစာအုပ္က ဗဟုသုတအရမ္း စံုတယ္။ ကမၻာ႕ႏိုင္ငံေရး။ ျမန္မာ႕ႏိုင္ငံေရး အစံုပါပဲ။ အဲဒါေတြ ဖတ္ခဲ႕ရေတာ႕ ႏိုင္ငံေရးကို သိျမင္တာမဟုတ္ေပမဲ႕ အစိမ္းဖူးေပါ႕။

အဲလိုနဲ႕ လုပ္သားေကာလိပ္တက္ေနရင္းနဲ႕ ရည္စားလည္းရၿပီ မွတ္မွတ္ရရကေတာ႕ ၁၉၈၇ ေလာက္မွာ ေငြစကၠဴသိမ္းတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕အတြက္ ျပႆနာစတက္တာပဲ။ ေျပာရရင္ မွတ္မွတ္ရရလည္း ျဖစ္တယ္၊ ရယ္ဖို႕လည္း ေကာင္းတယ္ေပါ႕ေလ။ေငြစကၠဴသိမ္းတဲ႕ ေန႕က က်ေနာ္က အိမ္မွာ အိပ္ေနတာ၊ ေငြ ၂၅က်ပ္တန္ ေလးကိုင္ၿပီး ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ေကာင္မေလး(ရည္းစား)နဲ႕ ခ်ိန္းထားတယ္ေပါ႕၊ ေငြ ၂၅ က်ပ္ေလာက္ ရွိေတာ႕ ေကာင္းေကာင္းသြားလည္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္မွာအိပ္ေနတာ တေရးႏိုးရင္ေပါ႕။

အဲဒီမွာ တေရးလည္း ႏိုးေရာ အိမ္က အမကေျပာေရာ ၇၅ က်ပ္တန္၊ ၃၅ က်ပ္တန္နဲ႕ ၂၅ က်ပ္တန္ေတြ သိမ္းလိုက္ၿပီလို႕ ေၾကျငာသြားတယ္တဲ႕။…ဟာ …သြားပါၿပီ။

ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရေတာ႕မလဲ ေပါ႕ေလ။ ဒီ အစိတ္တန္ တရြက္နဲ႕သြားလည္မယ္လို႕စဥ္းစားထားတာ ဒုကၡေတာ႕ ေရာက္ၿပီေပါ႕။ အဲဒီမွာ ေငြအေၾကြနဲ႕ပဲ သြားရေတာ႕တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ေငြစကၠဴသိမ္းေတာ႕ အဲလိုက်ေနာ္လည္း ဒုကၡေရာက္ခဲ႕တာေပါ႕။…ဒါမွတ္မွတ္ရရ ေပါ႕ေနာ္။

အဲဒါတခုေပါ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႕ စာေမးပြဲေျဖတုန္း ပိုက္ဆံသိမ္းလို႕ မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ႕။ အင္းစိန္ဘက္မွာ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကတာလည္းၾကားတယ္ေပါ႕။ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းသားဆိုေတာ႕စိတ္ထဲမွာတမ်ိဳးျဖစ္ခဲ႕တာေပါ႕။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ကလည္း ၀န္ထမ္းဆိုေတာ႕ ပံုမွန္ေတာ႕ အလုပ္လုပ္ေနရတာေပါ႕ေလ မနက္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ ညပိုင္းမွာလုပ္သားေကာလိပ္တက္ေပါ႕ အဲလိုပါပဲ။

ေနာက္တခု မွတ္မွတ္ရရက ၁၉၈၈ မတ္လမွာ ျဖစ္တာေပါ႕ေနာ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း သတင္းေတြၾကားရတယ္၊ ေက်ာင္းထဲမွာ ဆႏၵျပတယ္ေပါ႕၊ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႕တံတားျဖဴမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ရိုက္ႏွက္ခံရတယ္ေပါ႕ အဲလုိၾကားရေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားစိတ္ေပါ႕ ငါတို႕ေက်ာင္းသားေတြ ဒီလိုခံရတယ္ေပါ႕။

မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႕ၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းပိတ္လုိက္တယ္ဗ် မတ္လ ၁၇ ရက္ေန႕မွာ ေက်ာင္းသားေတြက ျမိဳ႕ထဲကို ၀င္လာၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အရပ္သားေတြ ေရာသြား ၿပီေပါ႕ေနာ္။က်ေနာ္တုိ႕ရံုးက ဘဏ္လမ္းမွာ ရွိေတာ႕ ေက်ာင္းသားေတြၿမိဳ႕ထဲေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ဆင္းၾကည္႔တာေပါ႕ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ႕ လူအုပ္က ပန္းဆိုးတန္းပိြဳင္႕နဲ႕ ကုန္သည္လမ္းေပၚမွာ ဒီဘက္မွာက အေမရိကန္ သံရံုး၊ ဟိုဘက္က အိႏၵယ သံရံုး၊ က်ေနာ္က အဲဒီနားက ထမင္းေပါင္းဆိုင္ေတြ ရွိတဲ႕ လမ္းၾကားေလးထဲကေန ၾကည္႔ေနတာ။

ဒီဘက္က လံုထိန္းေတြကလည္း ႏွစ္တန္း သံုးတန္းေတြ စီၿပီး အသင္႕ေစာင္႕ေနတယ္။ ရာဘာတုတ္ မကိုင္ဘူး သစ္သားတုတ္ေတြနဲ႕။ သူတုိ႕ေနာက္မွာ သူတို႕ကို လံုျခံဳေရးထပ္ေပးထားတဲ႕ M-16 ကိုင္ထားတာေတြကလည္း ေနာက္မွာ ရွိေနတယ္။

အဲေတာ႕ လူအုပ္နဲ႕ သူတုိ႕နဲ႕ကလည္း ထိပ္တိုက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လမ္းၾကားထဲကေန ထြက္ၾကည္႔တာဆိုေတာ႕ ၾကားထဲေရာက္ေနတာေပါ႕။အဲဒီအခ်ိန္မွာ  ေက်ာင္းသားနဲ႕ စစ္တပ္ကို ပထမဆံုး ျမင္ရတဲ႕ ျမင္ကြင္းပဲ။ေက်ာင္းသားဘက္မွာ ေက်ာင္းသားနဲ႕ လူထုေတြ ရွိေနတယ္၊ ဒီဘက္ကမွာ လူစုခြဲဖို႕ ျဖိဳခြဲဖို႕အတြက္ အသင္႕ရွိေနတယ္ေပါ႕။

အဲလိုအခ်ိန္မွာ ပန္းဆိုးတန္းလူအုပ္ထဲကေန အက်ီာၤအျဖဴေရာင္၀တ္ထားတဲက အမ်ိဳးသားတေယာက္က ေရွ႕ကို ထပ္ၿပီး တက္လာတယ္၊ က်ေနာ္႕နားကို ေရာက္လာတယ္။

သူက ရုပ္ကေတာ႕ ကုလားဆင္၊လည္ကုတံုးအက်ီာၤအျဖဴေရာင္၀တ္ထားတယ္၊ ညာဘက္လက္က လက္ညွိဳးေလးကို တရမ္းရမ္း နဲ႕ေရွ႕ကို တက္တက္လာၿပီး လံုထိန္းေတြဆီကို တည္႔တည္႔ေလွ်ာက္သြားတယ္။

အသင္႔အေနအထားေစာင္႕ေနတဲ႕ လံုထိန္းေတြနဲ႕ ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္းေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ လံုထိန္းထဲကတေယာက္အမိန္႕ေပးလိုက္ေတာ႕လံုထိန္းတေယာက္ကေရွ႕ကို ေျခလွမ္း ႏွစ္လမ္းေလာက္တက္ၿပီး သစ္သားတုတ္နဲ႕ အဲဒီလူကို ရိုက္ခ်လိုက္တယ္။ခြပ္…ကနဲပဲ….သူ ထိုင္လ်က္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။

အဲဒါကို ျမင္ေတာ႕ လူအုပ္ထဲက တေယာက္ထပ္ထြက္လာတယ္၊ ထြက္လာတဲ႕သူကိုလည္း ခုနလိုပဲ ထပ္ရိုက္ခ်လိုက္တယ္။သူလည္းပဲ ေခြကနဲ က်သြားျပန္တယ္။

အဲလိုျဖစ္ေနတာ ျမင္ရေတာ႕ က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ မခံႏုိင္လည္း ျဖစ္တယ္၊ စိတ္လည္း တိုတယ္ၿပီးေတာ႕ ၀မ္းလည္း ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ပန္းဆိုးတန္း ဘက္က လူအုပ္ၾကီးကလည္း လံုထိန္းေတြ ဘက္ကို အုတ္ခဲေတြ တုတ္ေတြနဲ႕ လွမ္းပစ္ၾကတယ္။

လံုထိန္းေတြက ေရွ႕တက္ၿပီး လူေတြေနာက္ကို လိုက္ေတာ႕ ၀ရုန္းသုန္းကားေတြျဖစ္ေပါ႕ က်ေနာ္လည္း နီးရာအုတ္ခဲေပါ႕။ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပူၿပီး အတင္းဆြဲေခၚလာတာနဲ႕ ရံုးေပၚျပန္ေရာက္ခဲ႕တယ္။

ရံုးကလည္း ခုလို ျပႆနာေတြျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ႕ ရံုးေစာေစာ ဆင္းေပးလိုက္တယ္ေပါ႕ က်ေနာ္တို႕ကို။ က်ေနာ္လည္း ရံုး          ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြသြားတယ္လို႕ ၾကားတဲ႕ ဘက္ေတြလိုက္ၾကည္႔တာေပါ႕ေနာ္။ မေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ေတာ႕ မေတြ႕တာနဲ႕ ဆက္မလုိက္ေတာ႕ဘဲ က်ေနာ္လည္းကိုယ္႕အိမ္ပဲ ကိုယ္ျပန္ခဲ႕တာေပါ႕ေနာ္။ ေျခခ်င္ပဲ ျပန္ခဲ႕တာေပါ႕။

အဲဒီျမင္ကြင္းက က်ေနာ္႕စိတ္ထဲ တႏုံ႕ႏံု႕နဲ႕ဗ် ဒါက လူတေယာက္ မတရားလုပ္ခံရတာလို႕ ပဲျမင္ေနတယ္ အဲဒီတုန္းကေလ၊ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ျမင္တာက ဒါက ပထမဆံုး က်ေနာ္႕အတြက္ျမင္ကြင္းေပါ႕ဗ်ာ။

ေနာက္ ေန႕ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလး ဦးေလာက္လည္း ပါသြားၾကတယ္လို႕ ၾကားေတာ ႕ စိတ္ထဲမခံခ်င္ဘူးေပါ႕ဗ်ာ။နိုင္ငံေရးေတြဘာေတြလည္းနားလည္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသား စိတ္ရွိရံုသပ္သပ္ပါပဲ။အဲလုိနဲ႕ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ ေက်ာင္းေတြကလည္း ပိတ္သြားေရာေပါ၊ က်ေနာ္တို႕ကေတာ႕ အလုပ္ေတြျပန္ဆင္းရတယ္။

ေနာက္ ဇြန္မွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔တယ္။

ေက်ာင္းဖြင္႔ဖြင္႔ခ်င္းမွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္စုေနၾကၿပီ ဆုိတာေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ က်ေနာ္တို႕ကလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြမွ ပရယ္တီကယ္သြားလုပ္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္က ရည္းစားနဲ႕ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာ၊ ေက်ာင္းလည္း မသြားဘူး၊ ပရယ္တီကယ္ေတြလည္း မလုပ္ေတာ႕ က်ေနာ္႕ရည္စားက ေက်ာင္းကိုပံုမွန္လာၿပီး ပရယ္တီကယ္လုပ္ပါဦးလုိ႕ ေျပာတယ္။

အဲဒါနဲ႕ ဇြန္ ၁၈ ရက္လား ၁၉ ရက္လားေတာ႕ မမွတ္မိဘူးေက်ာင္းကို ရည္းစားစကားနားေထာင္ၿပီး ပရယ္တီကယ္လုပ္ဖို႕သြားတယ္။ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းကို Day ေက်ာင္းသားေတြက လာၿပီးစည္းရံုးၾကတယ္ေပါ႕။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းကိုလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြက ဒဂံုေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြေပါ႕။ အဲဒီမွာသူတုိ႕က က်ေနာ္တို႕ လုပ္သားေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားေတြကိုလာၿပီးေတာ႕ မင္းတုိ႕ ဘာမွ မလုပ္ၾကဘူးလားဆိုတာကို လာေျပာၾကတာေလ။

သူတုိ႕က ဘယ္လုိေတြ ေျပာလဲ ဆုိေတာ႕ မင္းတုိ႕ လုပ္သားေကာလိပ္က ေကာင္ေတြ ထမီ၀တ္ထားတုိ႕ ဘာတို႕ အဲလိုေတြ ေျပာတာ။ အဲလိုေတြပဲ လိုက္ေအာ္ေနတယ္ဗ်ာ။ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း အရိုးခံအတိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ သူတုိ႕ စည္းရံုးေရး ဆင္းလာတာက အဲလို ပံုဆန္မ်ိဳးေတြ  ေျပာဆိုတာေတြ မလုပ္သင္႕ဘူး လို႕ ေျပာေတာ႕ သူနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕က စကားအေျခအတင္ျဖစ္ၾကေရာ။

အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ ဘာလုပ္လို႕လဲ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္သေလာက္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕လည္း လုပ္ႏိုင္တယ္ေပါ႕..အဲလိုေတြ တကယ္ျဖစ္ခဲ႕ ေျပာခဲ႕တာပဲ။

အဲဒီေန႕ကေတာ႕ စကားမ်ားေနတာနဲ႕ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘူး၊ ေနာက္ေန႕ ျပန္ခ်ိန္းၾကတယ္ေပါ႕ေလ…အဲဒီကစၿပီး ဒီေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ပဲ က်ေနာ္ ေပါင္းမိသြားတယ္။

အပိုင္း(၂)

တကယ္ေတာ႕ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာလည္း မသိပါဘူး။

ဒါေပမဲ႕ တပါတီစနစ္ရဲ႕ မေကာင္းမႈေတြကိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ခံရတယ္ေလ။ ေမြးဆပ္ျပာတတံုးရဖို႕ သမဆိုင္သြားရတာတို႕…၊ ေရနံစည္ တပုလင္းတို႕…အ၀တ္စေကာင္းေကာင္းေလးေတြဆိုရင္ မဲႏိႈက္ရတာတို႕ ဘာတို႕ အဲလိုမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။

 ေနာက္ ကားေတြ၊ လမ္းေတြဆိုတာလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ ဒါေတြက မသိမသာၾကံဳေတြ႕လာရတဲ႕ ကိစၥေတြေပါ႕။ တပါတီ စနစ္ေအာက္မွာ ေနရတဲ႕ ဘ၀ေတြအေၾကာင္းကိုေတာ႕ သိတာေပါ႕ တျခား ႏုိင္ငံေရး စနစ္ေတြဘာေတြကိုေတာ႕ ထဲထဲ၀င္၀င္ မသိခဲ႕ပါဘူး။ မခံခ်င္စိတ္ေလးနဲ႕ လုပ္ၾကတယ္ေပါ႕ လုပ္ရင္း လုပ္ရင္းနဲ႕မွ လုပ္သင္႕တယ္ေပါ႕။ 

လုပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ျမင္လာၾကတာေလ။

အဲဒီေန႕ ၁၉၈၈၊ ဇြန္လ ၁၈ ရက္ေန႕ကေန စသြားလိုက္တာ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ေန႕ေတြမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္သြားတယ္။ ဇြန္ ၂၀ ရက္ေန႕က ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ျဖစ္ေတာ႕ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈက ပိုၿပီးေတာ႕ စည္သြားတာေပါ႕။

အဲဒီမွာ ကိုကိုဦးတုိ႕ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တုိ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ၾကတဲ႕ သူေတြေပါ႕ေလ။ က်ေနာ္နဲ႕ကေတာ႕ လက္ပြန္းတတီးလက္တြဲၿပီး လုပ္ခဲ႕တာေတာ႕ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ႕ ေအာက္ေျခမွာပဲ ၾကံဳသလိုပဲ ၾကံဳတဲ႕သူနဲ႕ လက္တြဲၿပၤီး လုပ္လိုက္တာပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုမင္းသူတို႕ဘာတို႕လည္းပါတယ္ေပါ႕ေလ လုပ္ၾကတာ။

ေနာက္ S-3 မွာ အစည္းေ၀းေတြ ဘာေတြ ထိုင္ၾကတယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း( ခ်ိဳတူးေဇာ္) နဲ႕ တြဲမိၿပီ။ သူက s3 က အစည္းေ၀းမွာ တင္တာတခုရွိတယ္။ သူက ဘာတင္လဲဆိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထဲမွာပဲ မလုပ္သင္႕ဘူး၊ ျပည္သူၾကားထဲထိ ထြက္ၿပီး လုပ္သင္႕တယ္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕ျဖစ္ေအာင္ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲ ၀င္သင္႔တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို သူတင္ခဲ႕တယ္။

အဲလို အစည္းအေ၀းေတြ ၿပီးရင္ေတာ႕ သူရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ က်န္တဲ႕ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ရယ္ သူ႕အိမ္မွာပဲ စုမိၾကပါတယ္။ အဲဒီအုပ္စုေလးထဲမွာ day ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္၊ လုပ္သားေကာလိပ္က အခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုနဲ႕ စုလိုက္ၾကတယ္ေပါ႕ေလ။

ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ႕ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အဲဒီအစုေလးက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို အားသန္တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ေျပာေျပာ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တုိ႕ တကယ္ အားသန္ခဲ႕တယ္။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ႕ဗ်ာက်ေနာ္တုိ႕ ထိုင္းနယ္စပ္လိုေနရာမ်ိဳးကို ထြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္၊ ထိုင္းနယ္စပ္လို ေနရာမ်ိဳးကို မထြက္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ဘန္ေကာက္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ အေျခက်ၿပီးေတာ႕  ေတာ္လွန္ေရး တခုခု လုပ္ႏိုင္မလားေပါ႕ေလ။ ဒါမ်ိဳးေတြ စဥ္းစားၿပီးေတာ႕ စခဲ႕ၾကတာပဲ။

အဲဒီမွာ ဗမာ႕မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ကို အဲဒီကတည္းက စၿပီး ဖြဲ႕ခဲ႕ၾကတာ။

အဲလုိဖြဲ႕ခဲ႕ၾကၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ ျမိတ္(ဘိတ္)ကေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါတယ္၊ ကို၀င္းခ်ိဳဆိုတဲ႕ ျမိတ္က ေက်ာင္းသားနဲ႕ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ၄ ဦး ျမိတ္ဘက္ကို ဆင္းသြားခဲ႕ၾကတယ္။

 အဲဒီမွာ အညိဳေရာင္နယ္ေျမနဲ႕ နီးတဲ႕ရြာေတြကိုေရာက္ေတာ႕ လက္နက္ကိုင္ေနတဲက KNU ဆိုတာေတြ ရွိတယ္၊ မြန္ေတြရွိတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဗကပ ေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႕ ထဲထဲ၀င္၀င္ သိလာရတယ္ေပါ႕ေလ။

အဲဒီေတာ႕က်ေနာ္တုိ႕ လုပ္ခ်င္တဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဒီလက္နက္ကိုင္ေနတဲ႕ အဖြဲ႕ေတြကလည္း ထည္႔စဥ္းစားရမဲ႕ အခ်က္ေတြဆိုတာကို ထဲထဲ၀င္၀င္သိလာရတာေပါ႕ေလ။

အဲဒီမွာ ဇူလိုင္လေလာက္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြကလည္း က်ိဳ႕ၾကား က်ိဳ႕ၾကား ဆႏၵျပတာေတြ ဘာေတြလည္း ရွိေနၿပီ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၈ ရက္ ၈လ မွာ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႕လုပ္ၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြက လံွႈ႔ေဆာ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း ၈ ရက္ေန႕ အမီ ဘိတ္ျမိဳ႕ေပၚကို အေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း(ခ်ိဳတူးေဇာ္)၊ က်ေနာ္နဲ႕ကိုတင္ကိုေအာင္ ၃ ေယာက္က တည္းတဲ႕ အိမ္ေလးမွာ ေနရင္းနဲ႕ အေျခအေနကို ေစာင္႔ၾကည္႔ၾကတာေပါ႕။

၈ ရက္ေန႕မွာ တကယ္တမ္း စလိုက္တာကေတာ႕  ျမိတ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြကေန စလိုက္ၾကတာ။ စလိုက္ၾကၿပီးေတာ႕ လူအုပ္ေတြဘာေတြ ပါလာၿပီးေတာ႕ ရဲစခန္းကို ၀ိုင္းၾကတာေတြဘာေတြျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ေတာ႕ ရဲက ပစ္တယ္။

အဲဒီမွာ ကိုကိုဦးနဲ႕ ညီညီလြင္…တဲ႕ သူတို႕ က်သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားနွစ္ေယာက္ က်သြားတယ္။ ၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ေပါ႕။စလုပ္တာက အကယ္႕ကို အထက္တန္းေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးေတြ စလုပ္ခဲ႕ၾကတာ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း ရန္ကုန္ကလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြပါ ျမိတ္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ေပါင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။

အဲေတာ႕ အထက (၁)မွာ သပိတ္စခန္းဖြင္႔ၾကတာေပါ႔။  အစပုိင္းမွာေတာ႕ က်သြားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေလာင္းေတြကို သယ္ၿပီးေတာ႕ ဆႏၵျပတာေတြ ဘာေတြလုပ္ၾကေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ႕မွ ေကာင္းမြန္စြာ သျဂိဳလ္ရေအာင္ဆိုၿပီး မိဘလက္ထဲ ျပန္အပ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂိဳလ္ေမးလိုက္ၾကတယ္။

ပထမတုန္းကေတာ႕ ေဟာေျပာတာေတြဘာေတြလုပ္တယ္ေပါ႕ သပိတ္စခန္းမွာ ၾကာလာတဲ႕ အခါက်ေတာ႕ ဒုတ္ဓါးကိုင္တဲ႕ အဆင္႔ေတြဘာေတြ ရွိလာတယ္။  အဲဒီမွာ ျမိဳ႕ခံေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ကို ဂန္သားေပါ႕၊ ဂန္သားဆိုတာက သူတုိ႕က မုန္းတာလို႕လည္း ေျပာလို႕ရမဘူး ဒါေပမဲ႕ သူတုိ႕မွာ အစြဲရွိတယ္၊ ျမိဳ႕ခံ မဟုတ္တဲ႕ ရန္ကုန္ကလိုလာတဲ႕ သူေတြဆိုရင္ သူတုိ႕က ဂန္သား ေတြ ဂန္သားေတြ ဟိုဘက္ကေန လာတဲ႕ သူေတြ  သူတို႕နဲ႕ တသားတည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီး ခြဲျခားတဲ႕ သေဘာတရားေလးလည္း ရွိတယ္။

အဲဒီမွာ ရန္ကုန္ကလာတဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ အေပၚကို ဂန္သားေတြ ဆိုၿပီး သံသယေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ သပိတ္ကာလေတြမွာ ျဖစ္တတ္တဲ႕ အတိုင္းပဲ ေထာက္လွမ္းေရးတို႕ သူလွ်ိဳလား ဆိုတာမ်ိဳးကေန စတယ္ဗ်။

အဲဒီမွာ ဒုတ္ဓါးေတြ ျဖစ္မွာဆိုးတာနဲ႕ သပိတ္စခန္းကိုလည္း ပိတ္ေပးလုိက္ၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္ကေန ျပန္လာတဲ႕ ျမိဳ႕ခံေက်ာင္းသားေတြကလည္း ျမိဳ႕ေတြကို ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ။  ရန္ကုန္မွာက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ဘာေတြ ဖြဲ႕ၾကၿပီဆုိေတာ႕ ဒီမွာလည္း ဖြဲ႕ၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ ဖြဲ႕တာေပါ႕ေနာ္။

ဒီမွာ ရွိတဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြေရာ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ပါ၀င္ၿပီး ဖြဲ႕ၾကတာေပါ႕ အဲဒီမွာ သပိတ္မွာပါခဲ႕တဲ႕ ေအာက္ေျခလူတန္းစား လူငယ္ေတြ ရြာကေန ဒုတ္ေတြကိုင္ၿပီး တက္လာခဲ႕ၾကတဲ႕ သူေတြလည္း ရွိေတာ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ ေက်ာင္းသားပဲ ပါရမယ္ဆုိတာကိုေတာ႕ အဲလုိေအာက္ေျခက လူငယ္ေတြက က်ေနာ္တုိ႕က ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တုိ႕ ဆီကိုေရာက္လာၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း သပိတ္ထဲပါခဲ႕တဲ႕ လူေတြဆိုေတာ႕ အဲဒီလို ေအာက္ေျခက ကေလးေတြက က်ေနာ္တို႕ဆီေရာက္လာၿပီး လာၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႕က ဟာ ဒါဆိုရင္ အျခားနာမည္တခုနဲ႕ ဖြဲ႕မယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီမွာ ဗမာ႕မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ သပိတ္စခန္းေတြဘာေတြ ဖြင္႔ၿပီးတရားေတြ ဘာေတြ ေဟာၾကတယ္ေပါ႕၊ အဲလိုလုပ္ရင္းနဲ႕မွ က်ေနာ္က ထား၀ယ္ကို ဆက္ထြက္ခဲ႕တယ္။ အာဏာမသိမ္းခင္ေပါ႕။

ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း(ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္)က ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္မယ္ဆုိၿပီး တက္သြားတယ္၊ ဘိတ္မွာ ကိုခ်ဳိက က်န္ခဲ႕တယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ထား၀ယ္ဘက္ကို ဆင္းတယ္။

ထား၀ယ္မွာလည္း ဗမာ႔မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးဆုိၿပီး လုပ္ျဖစ္တယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ ထား၀ယ္မွာလည္း သံသယေတြက ျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင္က ဘယ္က ေကာင္လဲေပါ႕၊ ထား၀ယ္ကို ဘာလာလုပ္တာလဲေ့ပါ႕။

က်ေနာ္ အဓိက ေျပာခ်င္တာက သံသယေတြ ဆိုတာကို အဓိက ေျပာခ်င္တာ။

ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္လာလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ တဲတဲ႕ အိမ္ကုိပါ မီးရွိဳ႕ပါမယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္က ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖေတြဆီကိုသြားရွင္းျပတယ္။ သခင္ဗသိန္းတင္ရဲ႕ သမီးေတြ ျဖစ္တဲ႕ ေဒၚတင္ေထြးမူတို႕ လည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ က်ေနာ္တို႕မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ရွိေတာ႕ လူအင္အားစုေစာင္းတဲ႕ သေဘာလုပ္တာပါ၊ က်ေနာ္ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားပါ ဆုိၿပီး ေသခ်ာရွင္းျပရတယ္။ အဲလို သံသယေတြကို ေျဖရွင္းရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။

အဲလိုနဲ႕ စက္တင္ဘာ ၁၈ အာဏာသိမ္းလိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ေတြကလည္း ေက်ာင္းသားစိတ္ဆိုေတာ႕ အမ်ိဳးသားေတြခ်ည္ လူ ၅၀ ေလာက္စုၿပီးေတာ႕ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ အာဏာသိမ္းတာကို လက္မခံေၾကာင္း ျပၾကမယ္ေပါ႕။

အဲလိုနဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးေတြခ်ည္း ၅၀၊ ၆၀ေလာက္ က်ေနာ္တို႕ ထြက္ခဲ႕ၿပီး ဆႏၵျပခဲ႕ၾကတယ္။  အဲဒီမွာ ထား၀ယ္ျမိဳ႕ခံလူအုပ္ၾကီးကလည္း တဖက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း သပိတ္စခန္းကေန ျဖတ္အထြက္မွာ က်ေနာ္တို႕ေတြ အပစ္ခံရတယ္။အတြဲလိုက္ပစ္တယ္။ ပစ္ၿပီး ျဖိဳခြဲခဲ႕တယ္။

ပစ္ၿပီဆိုေတာ႕လည္း ေျမာင္းထဲက်တဲ႕သူက က်ေပါ႕၊ နီးစပ္ရာအိမ္ေတြထဲ ၀င္ေျပးတဲ႕သူက ေျပးနဲ႕ အဲဒီမွာ ၅ ေယာက္ က်သြားတယ္။

ဆရာ ၂ ေယာက္နဲ႕ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ၃ေယာက္ေပါ႕။

အဲလို က်သြားေတာ႕ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူး၊ မတရားမႈလို႕လည္း ျမင္ၾကတယ္၊ ခံစားၾကရတယ္ေပါ႕။

က်ေနာ္အဲဒီတုန္းက ထား၀ယ္မွာ ဘိတ္မွာလည္း အဲလိုျဖစ္ၾကေတာ႕ ကိုမ်ိဳးတဲ႕ သူက ဘိတ္မွာ က်သြားတယ္။၁၉ ရက္ေန႕မွာပဲ က်သြားတာ။

ေနာက္ အဲဒီမွာ ၁၉ ရက္ေန႕ညေန ၂၀ ရက္ေန႕ေလာက္မွာ ထား၀ယ္ကေန ေလွကေလးနဲ႕ ကူးသြားရင္ေရာက္တဲ႕ ေလာင္းလံုဘက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ သြားစုၾကတယ္။ ေရွာင္ခ်င္တဲ႕ သူေတြလည္း ပါမယ္၊ ေတာထဲသြားၿပီး လက္နက္ကိုင္ၿပီး ျပန္ေတာ္လွန္မယ္ဆိုတဲ႕ သူေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒီ ေလာင္လံုအပိုင္ ဟိုဘက္ ကမ္းေလးမွာ လူ ၃၀၀ေလာက္စုမိၾကတယ္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကေန ထမင္းေတြ ဟင္းေတြေၾကြးကပါတယ္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕က ၅ေယာက္ေလာက္လဲ အဲဒီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ရြာေတြကေန ရြာသားေတြရဲ႕ လက္ဆင္႔ကမ္းပို႕ေဆာင္မႈနဲ႕အတူ ဆက္ထြက္ၾကတယ္၊ မိုးလင္းခါနီးမွာ သရက္ေခ်ာင္းဘက္ကုိ ျပန္ကူးၾကတယ္။ မိုးလင္းေတာ႕ ထား၀ယ္ေအာက္ဘက္ ၇ မိုင္ေလာက္အကြာ၊ ရွင္မုထၳီးေအာက္ဘက္ပိုင္းေလာက္ကို ေရာက္သြားၾကၿပီ။

အဲဒီမွာ မိန္းကေလးေတြလည္း ပါေတာ႕ ျမိဳ႕က မိဘေတြကလည္း လိုက္ေခၚၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း ျပန္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေတာခိုဖို႕ လာၾကိဳတာေတြက ကြန္ျမဴနစ္ အဆက္ေတြဗ်။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္။ က်ေနာ္ ဆက္လိုက္သြားမလား၊ လွည္႔ျပန္မလား ဘာလုပ္မလဲ ေပါ႕ေလ။

အဲဒီမွာ ဒီျမိဳ႕ခံေတြက က်ေနာ္႕အေပၚမွာ ဂန္သားဆိုၿပီး သံသယေတြလည္း ရွိထားၾကတယ္။ သူတုိ႕နဲ႕ ဆက္လိုက္သြားဖို႕ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္သက္ကလည္း အၾကံေပးတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ ဆက္မလိုက္ေတာ႕ဘဲနဲ႕ ထား၀ယ္ျမိဳ႕ေပၚကို ျပန္လာၾကတယ္။ အဲမွာပဲကိုေအာင္ေဇာ္မင္း(ခ်ိဳတူးေဇာ္)ကို ထား၀ယ္ကဆင္းဆင္းျခင္းမွာဲ႕ စစ္တပ္က ဖမ္းလိုက္ၿပီ ဆုိတာ ၾကားရတယ္။

အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ျမိဳ႕ေပၚကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ထား၀ယ္ကေန ေရးကို သြားတယ္၊ ေရးကေန ေမာ္လျမိဳင္ကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္၀င္တယ္။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ႕မွ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ျပန္ဆံုၿပီးေတာ႕ ဗမာ႔မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုးဆိုတဲ႕ နာမည္နဲ႕ပဲ တရား၀င္ပါတီ ဖြင္႔ၾကတယ္ေပါ႕ေလ။ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္အိမ္မွာပဲ အေျခစိုက္ၾကတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။

လူစံုေအာင္လာၾကပါတယ္။ NLD တိုင္းရံုးတို႕ လူ႕ေဘာင္သစ္တုိ႕ ဘာတို႕ကေတာ႕ လူပိုစည္တာေပါ႕ေလ။ က်ေနာ္လည္း ပါတီအေနနဲ႕ ဘိတ္၊ ထား၀ယ္မွာ ရံုးခန္းေတြ ျပန္ဖြင္႔ေပါ႕။

အဲဒီမွာ ေျပာစရာရွိတာက ပါတီေတြကို ၀င္၀င္ၿပီးေတာ႕ ေဒသ အာဏာပိုင္ေတြက ၾကမ္းတာေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႕က ပါတီရံုးတခုကို ၀င္ၿပီးေတာ႕မွ ၾကမ္းတာေတြ တရားလက္လြတ္ေျပာတာေတြ ရွိေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေက်ာငး္သားလူငယ္ေတြအမ်ားစုပါ၀င္တဲ႕႔ ပါတီေတြကေန တိုင္ပင္ၿပီးေတာ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အဖြဲ႕ကို စာတင္ၾကတယ္။

ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ကာကြယ္ေစာင္႕ေရွာက္တဲ႕ ဥပေဒတခု ျပ႒ာန္းေပးဖို႕ စာတင္ၾကတယ္။ အဲလိုမွ မကာကြယ္ေပးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအေနနဲ႕ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရံုကလြဲလို႕ အျခားဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူးဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ႕ေလ။ အဲလို စာတင္ခဲ႕ၾကတယ္။

အဲလုိ ထုတ္ျပန္ခဲ႕တာေတြ စာတင္ခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ အန္တီစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)နဲ႕ ဦး၀င္းတင္တို႕ ဘိတ္ကိုလာေတာ႕လည္းက်ေနာ္ ေတြ႕ၿပီး ေျပာျပခဲ႕ဖူးတယ္။

အန္တီကေတာ႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို အားမေပးဘူး။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မေျဖရွင္းၾကဖို႕နဲ႕ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေျဖရွင္းၾကဖို႕ ေျပာခဲ႕တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။

အဲဒီမွာ ၁၉၈၉ မွာ ၈ ေလးလံုး ၈ လျပည္႔လုပ္ေတာ႕ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြမွာ ေထာင္ေတြက်တာေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။

အပိုင္း(၃)

အဲဒီလုိျဖစ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ မႏၱေလးကေန ကိုေရာ္ႏိုင္ေအာင္ႏိုင္ကလည္း ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း(၄၀၁)နဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လုပ္ေနတာ ကိုစိုးလင္းတို႕နဲ႕ အတူတူပဲ လုပ္ေနၾကတာ။  က်ေနာ္ကလည္း သူတုိ႕နဲ႕အတူတူလုပ္ေနတာပဲ၊ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း (၄၀၁) ကိုလည္း လူငယ္ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ေရာက္သြားခဲ႕ၿပီးၿပီ။

က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း လက္နက္ကိုင္ဖို႕ ေတာထဲ သြားခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ န၀တကလည္း လာေမးတာ လာ စစ္တာေတြကို သည္းမခံခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီလို အခ်ိန္ကာလမွာပဲ အာဇာနည္ေန႕ ပန္းေခြခ်တဲ႕ ကိစၥေတြကလည္း ျဖစ္လာတယ္၊ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ယူဆလို႕ရတဲ႕ သူအခ်ိဳ႕ကလည္း က်ေနာ္႕ေနာက္ကို လုိက္ၿပီး ဖမ္းဆီးဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္လို႕ ယူဆမိတယ္။

အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မခံခ်င္တာလည္း ပါတယ္၊ ေတာခိုဖို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။

က်ေနာ္႕မွာ ရည္းစားရွိတယ္၊ ခ်စ္သူ ရွိေပမဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးက ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္သြားတယ္။

ႏိုင္ငံေရးကို မသိခင္တုန္းက ပတ္သက္မႈ မရွိခင္တုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္ သူက အေရးၾကီးဆံုးပဲ၊ ေနာက္ေတာ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္လာေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္က သူ႕ကို သတိမရဘူး မဟုတ္ဘူး၊ သတိရတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ အသိက ဦးစားေပးျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒါေၾကာင္႕ က်ေနာ္ ထြက္လာေတာ႕ သူ႕အတြက္ စာတေစာင္ေရးေပးခဲ႕တယ္။ သြားၿပီေပါ႕ေလ တခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုၿပီး စာေရးေပးခဲ႕တယ္။ အဲဒီစာက ကိုတိတ္ဆီမွာ ထားခဲ႕တယ္ သြားေပးေပးပါေပါ႕။

အဲဒီမွာ တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္က တကယ္သြားခ်င္တာက ရွမ္းျပည္ဘက္ကို သြားခ်င္တာဗ်၊ ေဒသခံလက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ တြဲေနတဲ႕  ၄၀၁ ကိုသြားခ်င္တာ၊ အဲဒီဘက္မွာက လူအင္အားလည္း နည္းတယ္ေပါ႕။ ေက်ာင္းသား အင္အားလည္း နည္းေတာ႕ က်ေနာ္ ဦးတည္တာက ၄၀၁ ကုိပါ၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၄၀၁ က အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႕တကယ္တမ္း ထြက္ျဖစ္ေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းျဖစ္သြားတာေပါ႕။

က်ေနာ္နဲ႕ ဘိုဘိုနဲ႕ အတူတူ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ လားရွိဳးကို ေရာက္တယ္။ မူဆယ္- တရုတ္ျပည္- ေရႊလီေပါ႕။ေရႊလီကေန ရင္က်န္ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္တယ္၊ အဲဒီကမွာ တညအိပ္ၿပီးေတာ႕မွ ဆက္ထြက္ျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္အပိုင္ထဲမွာ KIA မိသားစုေတြ ေနၾကတဲ႕ ရြာေလးေတြကို ျဖတ္ရတယ္။

ေနာက္ KIA ေဆးရံုရွိတဲ႕ ေနရာကိုျဖတ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေဆးရံုတက္ေနရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ေပါင္မွာ ေဆးထိုးမွားၿပီး ေဆးက ခဲသြားတာ။ ခဲၿပီးေတာ႕ ျပည္တည္လွိႈက္စားၿပီး ၄ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ႕ ဆံုးသြားတယ္လို႕ ၾကားတယ္။

အဲဒီကေန ဆက္တက္ေတာ႕ နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္ေလး ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႕ KIA ဂိတ္ကို စေတြ႕ရတယ္။ ဆက္သြားေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ကို ေရာက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႕ေက်ာင္းသားတပ္ကို ေရာက္တယ္ဆိုေတာ႕ ေပ်ာ္တာေပါ႕။ အဲဒါက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထဲမွာပါ။

အဲလိုေရာက္သြားတဲ႕အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္သားတပ္ ABSDF ရဲ႕ ဥကၠ႒ က ေက်ာ္ေက်ာ္၊ အတြင္းေရးမွဴးက မ်ိဳး၀င္း၊ ဘ႑ာေရးမွဴးက ကိုေအာင္ၾကီး၊ ဦးစီးလႊမ္းမိုး၊ ဦးစီး လွေ႒း၊ ေနာက္ ဦးစီးေနဒြန္းေပါ႕။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေတြ႕ရတာက ကိုမ်ိဳး၀င္းပဲ။ သူက ျမိဳ႕ေပၚက အေျခအေနေတြကိုေမးၾကတယ္ေပါ႕ေလ။

ကိုမ်ိဳး၀င္းက ဆံပင္ထူထူ ေခါင္းၾကီးၾကီးနဲ႕ မ်က္ႏွာေပါက္ကလည္း ရႈသိုးသိုးမွိန္ေတေတနဲ႕ နားထင္ခ်ိဳင္႔ခ်ိဳင္႔ေပါ႕။ လူတေယာက္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ေျပာတာ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။  သူ သိခ်င္တာကို သူေမးမယ္၊ သူေျပာခ်င္တာကို ေျပာမယ္၊ အဲေလာက္ပဲ စကားလည္း ့သိပ္အမ်ားၾကီး မေျပာဘူး။

အင္း …ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ေတာ႕ မတူတာ အမွန္ပဲ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်ေနာ္ ေတာထဲမသြင္းခင္ ရန္ကုန္လာေသးတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ စကားကုိလည္း ေလးေလးနက္နက္ေျပာတယ္၊ ေလးလးနက္နက္ နားေထာင္ေပးတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ဗ်ာ ျမင္ျမင္ခ်င္း အကိုတေယာက္ကို အားကိုးခ်င္တဲ႕စိတ္၀င္လာတတ္တဲ႕ ပံုမ်ိဳးပါ။

က်ေနာ္တုိ႕က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ ကိုေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္တို႕ကိုစိုးလင္းတို႕ထက္ အရင္ေတာထဲ ထြက္ခဲ႕တာကို၊ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို အရင္ျမင္ခဲဖူးၿပီးမွ ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ျမင္ခဲ႕ရတာ။

အဲေတာ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ႕ ဗဟိုေကာ္မတီကုန္းမွာပဲ တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနရေသးတယ္၊ စားတာေသာက္တာလည္း သူတုိ႕နဲ႕ အတူ ေရာစားခဲ႕ရေသးတယ္။

က်ေနာ္ စေရာက္တဲ႕အခ်ိန္တုန္းက ဗဟိုမွာ လူသိပ္မရွိဘူး၊ ေရွ႕တန္းေတြ ေရာက္ေနၾကလို႕ ရဲေမေတြလည္း သိပ္မရွိဘူး။ အကုန္လံုးလိုလိုက ေရွ႕တန္းေရာက္ေနၾကတယ္။

ဗဟိုမွာက ေကာ္မတီရံုးရွိမယ္၊ အတြင္းေရးမွဴးတဲတို႕ စစ္ရံုးတုိ႕၊ စခန္းမွဴးတဲတို႕ မိန္းကေလးေဆာင္တုိ႕ ရိကၡာထုတ္ရတဲ႕ ေနရာတို႕…ဒါေတြပဲ ရွိတယ္။ အဲတုန္းက ဗဟိုမွာက အဲေလာက္ပဲ။

က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း သင္တန္းတက္ဖို႕ရွိေတာ႕စခန္းမွဴးတဲနားက ဘားတိုက္ၾကီးနား ဆင္းေနၾကရတယ္။ ေလးငါးရက္ေလာက္ ထိေနာက္လူေတြကို ေစာင္႕ရတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးနဲ႕ စစ္ကိုင္းဘက္က တက္လာတဲ႕ လူေတြကို ေစာင္႕ရတာေပါ႕။

 အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အပတ္စဥ္ (၅) သင္တန္းတက္ဖို႕ အတူရွိေနတာက ကိုညီညီေက်ာ္၊ကိုျမင္႔ေက်ာ္၊ ကိုရန္ရွင္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုသန္းထြန္းစိုး တို႕ေပါ႕ အဲဒီမွာ သင္တန္းတက္ဖို႕ ေစာင္႔ရင္းနဲ႕ လူကလည္း ၂၀ ေလာက္ျဖစ္လာတယ္။

အဲလို ေစာင္႔ရင္းနဲ႕မွ တပ္အေၾကာင္းကုိနည္းနည္း သိလာရတယ္၊ စားစရာမရွိဘူးေပါ႕၊ မွ်င္ငါးပိေလးနဲ႕ ဟိုအရြက္ ဒီအရြက္ေလးေတြ ရွာၿပီးေတာ႕ စားရတာမ်ိဳးေပါ႕ ၊ ရဲေဘာ္၊ ရဲေမေတြက အစားဆင္းရဲတယ္။ ေသခ်ာ က်က်နန ရိကၡာျဖည္႔ေ၀တယ္ဆုိတဲ႕ စနစ္ မေတြ႕ရဘူး။

ရဲေဘာ္၊ ရဲေမေတြနဲ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕လို တာ၀န္ခံေတြ အစားအေသာက္ေတြကလည္း ကြာတယ္။  အေနအထားေတြလည္း ကြာတယ္။ ခရိုင္မွဴးေတြဘာေတြလည္း တရုတ္ျပည္ထဲသြားၿပီး ပိုက္ဆံသံုးၾကတာ သံုးနိုင္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္၊ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြလက္ထဲမွာ တျပားမွ မရွိဘူး၊ စားစရာလည္း တကယ္ကို မရွိခဲ႕ဘူး။

ဒါမ်ိဳးေတြအျပင္ ရန္ကုန္မႏၱေလးကလာတဲ႕ သူေတြအေနနဲ႕ ဒီထဲမွာ အရမ္းၾကီး တပ္ပံုစံ ဖိစီးတာကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ေက်ာင္းသားတပ္လို႕ ေျပာတဲ႕အတိုင္း လြပ္လပ္ခြင္႔ရွိေစခ်ငတယ္။ ေျပာခြင္႔ရွိေစခ်င္တယ္။

လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေတာ႕ တပ္ပံုစံသြားရမွာ မွန္ေပမဲ႕ တကယ္႕တေသြးတသံတမိန္႕ပံုဆံမ်ိဳးေတြ သြားေနတယ္လို႕ျမင္တယ္။

အဲဒီကတည္းက သင္တန္းဆရာတေယာက္က သူ တက္လာတာကို သတိမဆြဲလို႕ ဆုိၿပီး ပဲခူးကိုတင္ေ႒းဆိုတဲ႕ တေယာက္ကို ပါးရိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အားလံုး…ျမင္ေနရေတာ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ စိတ္လည္း တိုၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြေပါ႕။

ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ မေရာက္ခင္မွာပဲ ျမတ္ကိုကို ဆိုတဲ႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို အာသံကုန္းမွာ သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ အာသံကုန္းကို အခ်ိဳ႕ရဲေမေတြက အာသံကုန္းလို႕ မေခၚၾကေတာ႕ဘူး ျမတ္ကို ကုန္းလို႕ ေခၚၾကတယ္။

က်ေနာ္က ဘာျဖစ္လုိ႕လဲလို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေမးၾကည္႔ေတာ႕…က်ေနာ္တုိ႕ မေရာက္ခင္ လပိုင္းတုန္းကပဲ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို သတ္ပစ္လိုက္တယ္တဲ႕။ျမတ္ကိုကိုက ေရဆင္းတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားတဲ႕။

အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္း ၾကားရေတာ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း တမ်ိဳးခ်ည္းျဖစ္တယ္။

တေသြးတသံတမိန္႕သြားတယ္၊ လြတ္လပ္မႈ မရွိဘူး၊ ဒီမိုကေရစီ မရွိဘူး၊ အထက္နဲ႕ေအာက္ အစားအေသာက္ေတြ အေနအထားေတြ ကြာၾကတယ္။ ဒါေတြက ဒီမိုကေရစီတပ္လို႕ ေျပာရင္ မျဖစ္သင္႕ဘူးလို႕  က်ေနာ္ျမင္တယ္ေလ။

ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဒီလို လက္လြတ္စပယ္သတ္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံလို႕ မရၾကဘူး။

အဲဒီမွာ အပတ္စဥ္(၅) သင္တန္းက ၁၉၈၉ခုႏွစ္ေအာက္တိုဘာလထဲမွာစဖြင္႔ၿပီ။ သင္တန္း ဆိုတာကလည္း ထံုးစံအတိုင္းေပါ႕ မနက္ ပီတီေျပးေပါ႕။ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲနဲ႕ အရမ္းေအးတဲ႕ အခ်ိန္ေတြေရာက္လာေတာ႕လည္း ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ လုပ္ခဲ႕ၾကတာပါပဲ။

သင္တန္းတက္လို႕ လပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတယ္၊ အဲဒီသင္တန္းမွာလည္း ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းတို႕ဘာတုိ႕က လူေမြးတယ္ဗ်။ သန္းေဇာ္တုိ႕ ဘာတို႕ကို ေခၚေခၚေတြ႕တယ္ လူေမြးတယ္။အဲဒါေတြကိုလည္း သင္တန္းသားေတြက မၾကိဳက္ခဲ႕ၾကဘူး။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႕ေတြက လူငယ္ေတြပါပဲ၊ က်ေနာ္႕အသက္ ၂၁ ႏွစ္ေလာက္နဲ႕ ေတာထဲေရာက္သြားတာကို၊ အဲဒီအရြယ္ဆိုေတာ႕ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕လည္း မေတြးႏိုင္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕မသိဘူး၊ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ အားလံုးက တိုင္းျပည္အတြက္ ဒီမိုကေရစီအတြက္ဆိုၿပီး ေတာထဲကို ထြက္ခဲ႕ၾကတာေတာ႕ အမွန္ဘဲေလ။

ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)