သူတို႕ကေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ့ေတာ္လွန္ေရးသမား။

 

အပိုင္း (၁)(၂)

(ကိုညိဳ)

သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (ကိုညိဳ)

                      နိဒါန္း
ဒီေန႔..ေအာက္တိုဘာ၁၃ရက္ဟာ..ျပည္ပေရာက္တာ၂၄နွစ္တိတိျပည္႔တဲ႔ေန႔။
ျမန္မာျပည္ၾကီးနဲ႔ခဲြလိုက္ရတာ၂၄နွစ္ေတာင္ၾကာသြားတယ္။
တကယ္ပါ၊တရက္မွဗမာျပည္ အေၾကာင္းမေတြးတဲ႔ေန႔၊ မေျပာတဲ႔ေန႕၊သတိမရတဲ႔ေန႔ဆိုတာမ်ိဳးမရိွခဲ႔ဖူး။
ေန႔တိုင္းဗမာျပည္အေၾကာင္းေတြး တယ္။စာေရးတယ္။ ဗမာျပည္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးတခုခုေတာ့အျမဲလုပ္ျဖစ္ေနတာပဲ။
သတင္းမေရးျဖစ္တဲ႔ေန႔မွာေတာင္၊အပ်င္းေျပ၊စာတပိုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ေရးလိုက္တာပဲ။
နို႕မဟုတ္ရင္
ကဗ်ာေရး..မဟုတ္လဲသီခ်င္းေရး..။ဒီလိုနဲ႔အလြမ္းေျဖခဲ႔တာ..၊
ဒီလိုနဲ႔ထြက္ေပါက္ရွာေနခဲ႔တာ..။
၂၄နွစ္ျပည္႕ဆိုေတာ့ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ?အမွတ္တရတခုခုေတာ့လုပ္မွျဖစ္မယ္။

နိုင္ငံေရးအေၾကာင္း..၊ေရွးျဖစ္ေနွာင္းျဖစ္အေၾကာင္းေတြ..ျပန္ေဆြးေႏြးဘို႕
စကားေျပာေဖာ္လည္းမရိွဘူး။ရင္းနွီးခင္မင္တဲ႔..သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေျပာတာပါ..။
ေအာ္စလိုက..သိတ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။မိတ္ေဆြေတြေတာ့ရိွပါရဲ႔တေယာက္နဲ႔
တေယာက္ဆံုဘို႕..သိတ္ကိုအားထုတ္ရတယ္။အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔မအားၾကဘူး။
ဥေရာပလူေနမႈ၀ဲဂယက္မွာအားလံုးလည္ထြက္ေနတယ္။တ၀ဲလည္လည္ပဲ။
စကားေျပာေဖာ္ကိုယ္႔မိသားစုေတာ့ရိွတာေပါ့..။သူတို႕နဲ႔ကနိုင္ငံေရးကိစၥ
သိတ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။သားနဲ႔သမီးကငယ္ေသးတယ္၊သားက၁၀နွစ္၊သမီးက၈နွစ္..။
ပံုေျပာတာဘဲစိတ္၀င္စားတယ္။တခါတေလ..ပံုျပင္လိုလိုနဲ႔ခတ္တည္တည္ပဲ.
.ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ..ဇာတ္လမ္းလုပ္အာေနတာ..၊သူတို႕လည္းငယ္သာငယ္တယ္၊
သိတ္နပ္တာ၊မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးအိပ္ခ်င္လို႕၊အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္အေနနဲ႔နားေထာင္
ေနတာ၊စိတ္၀င္စားလို႕မဟုတ္ဖူး။သူ႕တို႕အေဖအာေနတယ္၊
လံၾကဳပ္ေတြေျပာေနတယ္ဆိုတာေကာင္းေကာင္းရိပ္မိတာေပါ့။
ဇနီးကလည္း..သီခ်င္းေတြနဲ႔အ၀တ္အစားေတြ..ဆံပင္ပံုစံေတြ..ဖက္ရွင္ေတြျပီးေတာ့
ဘုရားတရားအေၾကာင္း၊ဒါပဲစိတ္၀င္စားတာ..။
စာနာျပီးနားေထာင္ေပးတာမ်ိဳးပဲရိွမယ္..ဘာမွျပန္ေဆြးေႏြးမွာမဟုတ္ဖူး။
ကဲပါ..၊မထူးပါဘူး..ကိုယ့္ဖာသာစာဘဲေရးေတာ့မယ္။
ကိုယ္႕အေၾကာင္းကိုယ္ေရးမယ္။ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔တာေတြစေရးၾကည့္မယ္။
တေန႔တခ်ိန္..သားနဲ႔သမီးတို႕သိေအာင္ေပါ႔။ျပီးေတာ့ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ
သိခ်င္လည္းသိရေအာင္ေပါ႕။
အင္း..ေျပာမဲ႔သာေျပာတာ..၊ဘယ္ကစေရးရမလဲ?..
ဘာေရးရမလဲ?...ဘယ္သူ႔အတြက္အက်ိဳးရိွမွာလဲ?
ဒါကသတင္းေရးတာမႈတ္ဖူး၊ေဆာင္းပါးေရးတာမႈတ္ဖူး၊
ဘယ္သူမွဖတ္ခ်င္မွာမႈတ္ဖူး..။
အို..မထူးပါဘူး။
ဘယ္သူဖတ္ဖတ္….မဖတ္ဖတ္..ကိုယ္႔Face Bookမွာကိုယ္တင္မယ္။
ဖတ္ခ်င္သူဖတ္၊မဖတ္ခ်င္လည္းေန..။
အင္း..ဘယ္ကစေရးရင္ေကာင္းမလဲ?...ဘာေတြမွတ္မိလဲ?
၂၄နွစ္ဆိုေတာ့..တခ်ိဳ႔ေမ႕ကုန္ျပီ..
ကိုယ္အိမ္ကထြက္လာတာကိုက၂၅နွစ္အရြယ္။
ဘဲြ႔ရျပီးခါစ..ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း.ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးက၊
တဲြဘက္အထက္တန္းဆရာ
အလုပ္ထြက္ခါစပူပူေႏြးေႏြး။..
၈၈အေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာထဲထဲ၀င္၀င္လႈပ္ရွားျပီးမွသိတ္မၾကာ..
အိမ္ကေျပးခဲ႔ရတာ….။ဟုတ္ျပီ..စိတ္ထဲခံစားေနရတာေလးတခုသတိရတယ္။
ေခါင္းစဥ္ေလးတခု..အနွစ္၂၀ေလာက္အိႏိၵယမွာျဖတ္သန္းခဲ႕စဥ္ကာလ၊
ခံစားခဲ႔ရတဲ႔အျဖစ္ေတြ..
အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလးသတိရတယ္။
ဟုတ္ျပီ..အဲဒါေကာင္းတယ္..
သူတို႕ဘက္ကၾကည္႔ရင္Refugees…ကိုယ္႔ဘက္ကေတာ့Freedom Fighter.
ေကာင္းတယ္ကြက္တိဘဲ..။ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးမယ္။
ျပီးေတာ့အဲဒီညအေၾကာင္းေရးမယ္။စိတ္အာရံုထဲ..ရုပ္ရွင္ရိုက္ထားသလို..
စဲြျမဲေနေအာင္
မွတ္မိေနတဲ႔ညေလး..ျပီးေတာ့ငါ႕ဘ၀ကိုတဆစ္ခ်ိဳးပလိုက္တဲ႔ည၊
ဒီေန႕အထိငါ႔ညီအကိုေမာင္နွမေတြနဲ႔ရွင္ကဲြကဲြ၊ေသကဲြကဲြခဲ႔ရတဲ႔ည၊ျပီးေတာ့
ငါ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရာ..
ငါခ်စ္တဲ႔ျမိဳ႕ကေလးနဲ႔ပါ
ေကာင္းေကာင္းနႈတ္မဆက္ရဘဲ..ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေျပးလာခဲ႔ရတဲ႔ည..။
ဒါေပမဲ႔အဲဒီလိုငါ႕ဘ၀အေမွာင္က်ေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ညဟာ..
သူကိုယ္တိုင္ကလင္းေနခဲ႔တာ  မွတ္မိတယ္။
လတစင္းထိန္ေနေအာင္သာတဲ႔ညပါ။
လသာေနတဲ႔..အဲဒီညကစျပီးငါ..ေရးမယ္။

---------------------------------------------------

သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား
(ကိုညိဳ)
                                (၁)

၀ုန္း  ကနဲ အသံတခုျကားျပီးတဆက္ထဲမွာ ေအာက္ထပ္က ဥစားျကက္ေတြရဲ႔ကေတာ္ ကေတာ္ နဲ႔ ေအာ္ သံေတြက သတိနဲ႔အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့ ကိုလွန္႔လိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ တခါတေလ ဟိုဘက္ျခံထဲက
ေျကာင္က ျကက္ေပါက္ေလးေတြလာဆဲြတတ္တယ္လို႔သိထားတာေျကာင့္
စိတ္နည္းနည္းေအးသြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲဘထၠရီအိုးနဲ႔ဆက္ထားတဲ့တေပခဲြမီးေခ်ာင္းေလးကိုဖြင့္လိုက္ျပီး
ေခါင္းအံုးေအာက္က မွတ္စုစာရြက္ေတြညွပ္ထားတဲ့မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးကို  အိမ္ေခါင္မိုးသက္ကယ္ျကားထဲထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။
 စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီဆိုတဲ့ေနာက္အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္တာ ၃ ရက္ေလာက္ရိွျပီ၊၊
ဟိုဟိုဒီဒီလွည့္ပတ္အိပ္ေနျပီးမွ၊ ဒီေန႔ေတာ့နွင္းဆီျခံမွာဘဲ အိပ္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ျပီး လာခဲ့တာ။
ညေနတံုးကဘဲ သီေပါနယ္္က SSA အဖဲြ႔မွာလက္နက္ငယ္သင္တန္းဆင္းျပီး မႏၱေလးဘက္မျပန္ခင္
ကိုယ္ေနတဲ႔ျမိဳ႕ကိုလွည့္၀င္လာတဲ့ အထက္ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကသီဟ နဲ႔ လင္းျပာ တို႔နဲ႔ ဆံုျဖစ္တယ္။ဒီျခံထဲမွာတနာရီေလာက္ေတြ႔ျပီး၊ ေတာခိုခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုဘယ္နည္းဘယ္ပံု
အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ တသုတ္စီ ဘယ္လိုပို႔ျကဘို႔ ဆိုျပီးေဆြးေႏြးခဲ့ျကတယ္။

သီေပါနယ္ကရွမ္းရြာေလးမွာလက္နက္ငယ္သင္တန္းအေတြ႕အၾကံဳနဲ႔အဲဒီကအေနအထားေတြကိုယ္႔ကို ရွင္းျပတယ္။ကိုယ္႔လူေတြကိုဘယ္လိုပံုစံနဲ႔လႊတ္ေပးဖို႕၊စကား၀ွက္ေတြေပးတယ္။သူတို႕နဲ႔ညေန ကေျပာခဲ႔တာေတြေတြးရင္းေရွဆက္ဘာလုပ္မလဲစဥ္းစားေနလိုက္တယ္။
ျပန္အိပ္ခ်င္စိတ္က ခ်က္ခ်င္းမေပၚဘူး၊မ်က္စိေျကာင္ေနတာနဲ႔ေဘးနားစာအုပ္ပံု က လွမ္းမွီတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္ဆဲြျပီးဖတ္ေနလိုက္တယ္။
နာရီျကည့္ေတာ့ ည ၁၁နာရီခဲြျပီး ၁၀မိနစ္၊၊သိတ္မျကာလိုက္ဘူးထင္တယ္။ေ၀ါ ကနဲ ကား တစီး ျခံေရွ႔မွာ ရပ္လိုက္တဲ့အသံျကားလိုက္တယ္၊
နားစိုက္လိုက္ေတာ႔မသဲမကဲြစကားေျပာသံေတြကိုျကားရတယ္။
အိမ္ေရွ႔အိမ္ကိုနိုးျပီးတစံုတခုေမးျမန္းေနပံုဘဲ။( ေနာက္မွသိရတာ လာတဲ့ စစ္ထရပ္ကားျကီးက
ျခံမွားသြားတာ၊သူတို႔ လာခ်င္တာက က်ေနာ္ေနတဲ့နွင္းဆီျခံဘဲ)
အတူေနသူငယ္ခ်င္း ေအာင္ျကီးက “အကိုဆင္းခဲ႔ေတာ့ ျမန္ျမန္”လို႔လွမ္းေခၚတာနဲ႔
ကမန္းကတန္းခ်က္ခ်င္းထျပီး ျကက္ျခံအေပၚထပ္ကေနေအာက္ကိုဆင္းလိုက္တယ္။
၂ေယာက္သား ၀န္းတံခါးနဲ႔ ၀ါးနွစ္ရိုက္ကြာတဲ့ျခံေရွ႔ကဘကၳရီအားသြင္းတဲ့အုတ္တိုက္ခန္းေလးကို
အကာအကြယ္ယူျပီး ခပ္သြက္သြက္ေျပး ၊ လမ္းမေပၚေခါင္းျပဴျကည့္လိုက္တယ္။
စကၠန့္ပိုင္းေလာက္ဘဲကြာမယ္၊ ျဗံဳး ကနဲ ျခံေရွ့ ၀ါးကပ္ကာ ၀န္းတံခါးကိုေျခနဲ႔ကန္ဖြင့္လိုက္တဲ့
အသံျကားလိုက္ျပီး “အကိုဒီဘက္လာ” လို႔ ေအာင္ျကီးကေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္လက္ကိုေစာင့္ဆဲြျပီးျခံေဒါင့္ကေကာ္ဖီပင္ေတြျကားခါးေလးေတြကုန္းျပီးေျပးသြားလိုက္တယ္။
ကံသီေပလို႔၊ လက္မတင္ေလးဘဲ၊၊ေကာ္ဖီပင္ေတြျကားကေနျကည့္လိုက္ေတာ့
 က်ေနာ္အိပ္တ ဲ့ျကက္ျခံဘက္ကိုခပ္သြက္သြက္ေလးဦးတည္ေျပးသြားတဲ့ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔က လ ကလည္း  လွေနေအာင္သာေနတာ။
လေရာင္ေအာက္မွာ၊ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြကို အထင္းသားေတြ႔ေနရတယ္။
ညာဘက္လမ္းသြယ္က စစ္သား၄ ေယာက္ ၊ဘယ္ဘက္ လမ္းသြယ္က စစ္သား၅ ေယာက္ အားလံုးေပါင္း ၉ေယာက္တိတိ။စစ္သားတခ်ိဳ႕က တေျဗာင္းေျဗာင္းနဲ႔ေမာင္းတင္လိုက္တဲ႔အသံဟာ
သူတို႔ရဲ႔စစ္ဘိနပ္သံေတြထက္ေတာင္က်ယ္ေနေသးတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ တခနအတြင္းမွာဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသလူတေယာက္လို နွလံုးသြင္းလိုက္တယ္၊
ငါေတာ့ ဒီည သြားျပီမလြတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အံ့ျသဘို႔ေကာင္းတာက၊ အဲလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဆံုးစြန္အထိ တြက္ထားလိုက္တာနဲ႔
လူက ေအးေဆးတည္ျငိမ္သြားတယ္။ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ သိေနတယ္။
လေရာင္ေအာက္မွာစစ္သားေတြ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေနရာယူျပီးျခံကို၀ိုင္းထားတာ ျမင္ရတယ္။
ကမန္းကတန္းတိုးလိုက္လို႔လႈတ္ခတ္ေနတဲ့ေကာ္ဖီပင္ကိုင္းေလးေတြကိုျငိမ္ေအာင္လိုက္ကိုင္ေနလိုက္တယ္။
တ၀ီ၀ီနဲ႔ခႏၱာကိုယ္အနွံ့ ခဲေနတဲ့ ျခင္ျကားျကီးေတြကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔ျကိတ္ျပီးပြတ္ေနလိုက္တယ္။
ျခံေအာက္ကိုရုတ္တရက္ဆင္းလိုက္ခ်ိန္ေရာင္ရမ္းျပီးစလြယ္သိုင္းပါလာတဲ့လြယ္အိတ္ေလးကိုေတာင္၊
အသာေလးခ်ြတ္ျပီး ေနာက္ဘက္ခတ္လွမ္းလွမ္းဆီ ပစ္ထားလိုက္တယ္။
အဲဒီထဲမွာစာတိုစာစ တခ်ိဳ႔နဲ႔ ေလးဂြ၊ေလာက္စလံုးေတြပါတယ္။ရီရတယ္၊၊ ရုတ္တရက္လူကိုမိရင္
ဘာလက္နက္မွအတူရိွမေနပါဘူးဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာျပီးလုပ္လိုက္တာပါ။
“အေပၚမွာဘယ္သူေတြလဲ၊ဆင္းခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့အသံကိုျကားရတယ္။
 ခန ေနေတာ့ လမ္းမဘက္ကားရပ္ထားရာေနရာကခရာမႈတ္သံတခ်က္ျကားတယ္။
“ေဟ့ ျကားလား၊အေပၚမွာဘယ္သူေတြရိွလဲ၊ဆင္းခဲ့ပါ”ထပ္ေအာ္ေျပာတယ္။ေအာက္ထပ္ကေန
က်ေနာ္အိပ္တဲ႔ၾကက္ျခံအေပၚထက္ကိုလွမ္းေအာ္ေျပာေနတာ။က်ေနာ္ေမ႕ျပီးဘက္ထရီမီးျပန္မပိတ္မိခဲ႔ဘူး။
အေပၚထပ္ကမီးလင္းေနတယ္။
“တေယာက္အေပၚတက္ျကည့္စမ္း”စစ္သားတေယာက္၀ါးေလွခါးအတိုင္း
တက္သြားတာလည္းကိုလည္း ကိုက္၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့
ေကာ္ဖီပင္ေတြျကားကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
“ဘယ္သူမွမရိွဘူးဆရာ၊ ျခင္ေထာင္ေတာ့ ေထာင္ထားတယ္”
‘ျခင္ေထာင္ေထာင္ရင္လူရိွမွာေပါ့၊ ဘာေတြ႔ေသးလဲ၊
ရွာျပီးဆင္းခဲ့ကြာ’’
အျပင္က ခရာသံ ထပ္ျကားရတယ္။
‘’ကဲ လာျကေဟ႕၊ခရာမႈတ္ေနျပီ သြားျကမယ္’’
သူတို႕ျပန္လွည့္လာတယ္၊ ဂလံုကနဲျမည္သြားတဲ႔အသံၾကားလိုက္တယ္။
စစ္သားတေယာက္လက္ထဲမွာ က်ေနာ့္ ဂစ္တာေလးကိုင္သြားတာေတြ႕ရတယ္။
လေရာင္ဟာပိုျပီးေတာက္ပေနသလို၊ပိုျပီးလွလာတယ္လို႔ထင္တယ္။
နွင္းဆီပြင့္ေတြကိုလေရာင္ေအာက္မွာသဲသဲကဲြကဲြျကီးကိုေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီညဟာငရဲလက္ကသီသီေလးလြတ္ခဲ့တဲ့ည၊
ေျကာင္ရန္ကို္ေျကာက္တဲ့ ျကက္ေတြသတိေပးလို႔ အသက္ခ်မ္းသာရာရခဲ႔တဲ့ည၊
 ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္မဲျျမိဳ႔ေလးနဲ႔၊ အတူဆႏၵျပေဖာ္
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ညီအကိုေမာင္နွမေတြကို ဒီကေန႔အထိ ခဲြခါြ ခဲ့ရတဲ့ ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။

(ကိုညိဳ)
၁၄ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၂
(ေအာ္စလို) 

• 
  

                                            (၁)

ျခံေရွ႔ကစစ္ကား၂စီးထြက္သြားျပီးတေအာင္႕ၾကာေတာ့..ကိုယ္႔ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ျခံထဲေျပးလာတယ္။က်ေနာ္႔ ကိုေတြ႔ေတာ့၀မ္းသာသြားတယ္။သူတို႕ကတဘက္ျခံေတြမွာအိပ္ၾကတာ။
ည(၈)နာရီအိမ္ျပင္မထြက္ရဆိုတဲ႔ကာဖ်ဴးအမိန္႕ကတျမိဳ႔လံုးကိုသခ်ိၤဳင္းကုန္းလိုျငိမ္သြားေစတာကိုး..။
ကား သံၾကားရင္ေသခ်ာတယ္၊စစ္ကားပဲ။
ျခံထဲစစ္သားေတြ၀င္လာျပီဆိုကတည္းကက်ေနာ႔ကိုေသခ်ာေပါက္ဆဲြသြားျပီထင္တာ။
အဲဒီညေတာ့ျခံနဲ႔ကပ္ရက္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာအိပ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ႔ဘယ္အိပ္ေပ်ာ္မလဲ၊ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေတြးေနတာနဲ႔မိုးလင္းခါနီးမွ သတိျပတ္၊ အိပ္ေပ်ာ္္သြားတယ္။
မနက္လင္းတာနဲ႔ကိုယ္ေနတဲ႔(ေျမာက္ကုန္း)ကေနျမိဳ႔ထဲဆင္းတယ္။လမ္းဆံုမွာမေမ်ာ္လင္႔ဘဲအကိုၾကီးနဲ႔ေတြ႕ တယ္။(က်ေနာ္႔အကုိ၊ကိုုတင္ေမာင္ကေစ်းသပိတ္သမဂၢေခါင္းေဆာင္တေယာက္ပါ၊နိုင္ငံေရး တက္ၾကြ တယ္၊အေဟာအေျပာေကာင္း၊ဟာသထုတ္တာ၊အရႊန္းေဖာက္ တာသိတ္ေကာင္းတယ္၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္း အသင္းမ်ားတယ္၊ေနာက္ပိုင္းျမိဳ႔နယ္NLDဒုဥကၠဌတာ၀န္ထမ္းရင္း၂၀၀၂မွာကြယ္လြန္သြားတယ္လို႕ သတင္းၾကား တယ္)၊ အကိုကက်ေနာ္႕ကိုေတြ႕ေတာ့..
“ဘယ္သြားမလို႕လဲ…အိမ္ျပန္လာခဲ႔ကြာ..၊ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားနဲ႔၊
ငါအားလံုးတာ၀န္ယူေျပာေပးမယ္”တဲ႔..က်ေနာ္႔ကိုညကလာဆဲြတာသူသိဟန္မတူဘူး။
က်ေနာ္႔ကိုမဖမ္းေအာင္တာ၀န္ယူမဲ႕သေဘာသူေျပာေနတာ…အေ၀းထြက္သြားမွာစိုးရိမ္ဟန္တူတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့အကို႕ကိုဘာမွရွင္းျပမေနေတာ့ဘူး။
“ဟုတ္ကဲ႔..ခနေလးပါ၊”လို႕ပဲကမန္းကတန္းအေျဖေပးျပီးခတ္သုတ္သုတ္ျမိဳ႔ထဲဆင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ..က်ေနာ့အကို ကိုေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ႔တာပဲ။
သပိတ္ကာလအေရးေပၚဆံုေနက်.ေစ်းထိတ္ကကိုျမင္႕လြင္စာအုပ္ဆိုင္ကိုက်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းသြားတယ္။
ေမ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔အတိုင္းဆိုင္ေနာက္ေဖး၊စားပဲြမွာလဘက္ေရေသာက္စကားေျပာေနတဲ႔
ရဲေဘာ္ၾကီးေတြကိုေတြ႔ရတယ္။သူတို႕ကသတင္းၾကိဳရျပီးျပီ။သူတို႕အားလံုးက်ေနာ့ထက္အသက္ၾကီးတဲ႔စီနီ ယာသမားေတြ။ေရွ႔ေန၊ဆရာ၀န္နဲ႔၀န္ထမ္းအရာရိွတခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။
အားလံုးျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ၊က်ေနာ႔ကိုျမင္ေတာ့ေနရာတခံုေပးတယ္။အားလံုးကက်ေနာ္႕ကိုပဲၾကည္႔ေနတယ္။
ေစာေစာကတည္းကက်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးတခုခုၾကိုတင္ေဆြးေႏြးထားပံုရတယ္။
ေရွ႔ေနကိုအုန္းၾကိဳင္ကပဲစျပီး“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”ေလသံေအးေအးနဲ႔ေမးတယ္။
က်ေနာ္ရွင္းျပတယ္။
“မင္းဘာဆက္လုပ္မယ္စဥ္းစားလဲ”
“က်ေနာ္ဒီမွာဆက္ေနလို႕မျဖစ္ဘူးထင္တယ္”
“အဲဒီေတာ့ဘယ္သြားမယ္စဥ္းစားထားလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
က်ေနာ္ေခါင္းထဲမွာဆရာထူးမွာထားတာသတိရတယ္။
ဆရာထူးဆိုတာ(ဆရာဦးေရႊထူး၊မႏၱၱေလး၊ျပီးခဲ႔တဲ႔လကမွေတာင္ၾကီးေထာင္ကေနလြတ္လာတဲ႔နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား၊ဆရာထူးအေၾကာင္းအဲဒီလင္႔မွာေရးထားတယ္။
http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=707:2012-01-25-02-49-38&catid=35:2009-04-17-01-29-53&Itemid=61 )
က်ေနာ္တို႕အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေက်ာင္းဆရာဆရာထူး၊မႏၱေလးေျပာင္းသြားတာၾကာျပီ။
သပိတ္ကာလကက်ေနာ္မႏၱေလးဆင္းျပီး
သပိတ္အဖဲြ႔သမဂၢေတြ၊ရဟန္းပ်ိဳေတြနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္ေတြသြားလုပ္ေတာ့မန္းတကၠသိုလ္အေထြေထြ သပိတ္ေကာ္မတီဒုဥကၠဌဦးေရႊမႈဴး(အဂၤလိပ္စာကထိက၊ကြယ္လြန္၊ဆရာဦးေရႊထူးအကို)အိမ္မွာဆရာနဲ႔ျပန္ဆံု တယ္။ေက်ာက္မဲကက်ေနာ္တို႕လႈပ္ရွားနိုင္ဘို႕ရန္ကုန္၊မႏၱေလးနိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ေျပာင္းလဲေန တဲ႔ေၾကြးေၾကာ္သံ၊ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုဆရာထူးကေန႔စဥ္သတင္းေပးေနတာပါ၊
ဆရာကက်ေနာ႔ကိုေသခ်ာမွာထားတယ္။
“အေျခအေနက၊သိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူး၊စစ္တပ္ကလူထုဘက္မွာေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းမရပ္ေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့တခုခုျဖစ္ရင္မႏၱေလးသာဆင္းလာခဲ႔၊ဟိုဟိုဒီဒီအဖဲြ႔ေတြဆီမသြားနဲ႔ဒီဘဲလာခဲ႔”တဲ႕၊က်ေနာ႔ေခါင္းထဲ မွာအဲဒါရိွေနတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ..
“က်ေနာ္မႏၱေလးဆင္းမယ္”လို႕အေျဖေပးလိုက္တယ္။
ရဲေဘာ္ၾကီးေတြက..လိုအပ္တဲ႔ေငြထုတ္ေပးတယ္။
“ဒီကေနစခန္းသာျမိဳ႕အထိေတာလမ္းအတိုင္း၊ေျခက်င္နဲ႔သြား၊စခန္းသာအ၀င္မွာကားတစီးေစာင္႕ေနမယ္.. ကဲသြားေတာ့..ငါတို႕စီစဥ္ထားလိုက္မယ္”
တကယ္လို႕က်ေနာ႔ကိုစစ္တပ္ကမိရင္..က်ေနာ႔ေနာက္ကြယ္မွာတိတ္တဆိတ္ရိွေနတဲ႔သူတို႕အႏၱရာယ္ လည္းရိွတာမို႕က်ေနာ္လြတ္ေျမာက္ေနတာအေကာင္းဆံုးလို႕က်ေနာ္လည္းစဥ္းစားထားပါတယ္။
ဒါနဲ႔..သူငယ္ခ်င္းတိုးျမင္႔သိန္းအိမ္ကိုသြားတယ္။သူကလမ္းျပအေဖာ္တေယာက္ရွာေပးတယ္၊ သူ႔အေဖရွမ္းေဘာင္းဘီအေဟာင္းတထည္ထုတ္လာျပီး္၀တ္ခိုင္းတယ္၊
တိုးျမင္႔အေမကေအာက္ထပ္ကတက္လာျပီးရွမ္းခေမာက္တလံုးလာေပးတယ္။
“က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္ေဒၚေဒၚ၊က်ေနာ႔မိဘေတြလိုသေဘာထားျပီးကန္ေတာ့ခဲ႔ပါတယ္”က်ေနာ္ထိုင္ ကန္ေတာ့လိုက္တယ္၊ေဒၚေလးပါးစပ္ကေနအသံထြက္ျပီးဆုေတာင္းေပးတယ္၊မ်က္ေရလည္ေနတာလည္း သတိထားမိတယ္။
တခါမွမေဆာင္းဘူးတဲ႔ရွမ္းခေမာက္နဲ႔မ၀တ္ဖူးတဲ႔ရွမ္းေဘာင္းဘီ၀တ္ျပီးက်ေနာ႔ကိုလိုက္ပို႕ေပးမဲ႔သူငယ္ခ်င္း ညီေထြးနဲ႔အတူလမ္းၾကားတခုကေနလမ္းျပကိုေစာင္႔ေနတယ္။စခန္းသာျမိဳ႔အထိျဖတ္လမ္းကသြားဖို႕လမ္းျပ လိုတယ္။က်ေနာ္႔နားကိုစက္ဘီးတစီးနဲ႔လူငယ္တေယာက္ကပ္လာတယ္။တိုးတိုးေလးကပ္ျပီး..
“ကိုညိဳ..က်ေနာ္တို႕ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ”.တဲ႔။
ငါ႔နွယ္..ေသလိုက္ပါေတာ့..၊ရွမ္းေဘာင္းဘီ၊ရွမ္းခေမာက္နဲ႔ရုပ္ဖ်က္ထားပါတယ္ဆိုမွမွတ္မိေနတဲ႔ေကာင္က ရိွေသးတယ္။“အင္း..ေလာေလာဆယ္..၀ပ္ေနၾကအံုး..၊
“တခုခုေတာ့ဆက္လုပ္ရမယ္..အားလံုးကိုအဲလိုပဲေျပာျပထားအံုး”ခတ္တည္တည္ဘဲ.. မွာလိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ဘာမွမေရရာဘူး၊ဘာမွလည္းမျပင္ဆင္ထားဘူး၊
တေန႔စစ္အာဏာသိမ္းလိမ္႕မယ္လို႕ထင္ထား၊တြက္ထားတာရိွေပမဲ႔က်ေနာ္တို႔တေတြ၊တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ကိုအၾကမ္းမဲ႔နည္းနဲ႔ျဖိႈဖ်က္နိုင္မယ္လို႕ဘဲခတ္လြယ္လြယ္ယံုၾကည္ခဲ႔ၾကတယ္။
စစ္တပ္ရဲ႔ရပ္တည္ခ်က္ကိုသိတ္မၾကိဳက္လွေပမဲ႕အဲဒီအတြက္ဘာမွၾကိဳတင္ကာကြယ္တဲ႔အစီအစဥ္ေတြမလုပ္ခဲ႔ ဘူး။တပ္ကိုလည္းမစည္းရံုးခဲ႔ဘူး၊စစ္တပ္ကလည္းအကပ္မခံဘူး။
ေျပာမဲ႔သာေျပာတယ္၊တကယ္တမ္းဆိုအဲလိုျပင္ဖို႕လံုေလာက္တဲ႔အခ်ိန္လည္းမရိွခဲ႔ပါဘူး၊၈ေလးလံုးတိုက္ပဲြဟာ စုစုေပါင္းရက္(၄၀)ဘဲရိွခဲ႔တာပါ။နယ္စပ္ကတိုင္းရင္းသားသူပုန္ေတြသတင္းလည္းဘာမွမၾကားရဘူး၊
က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြကိုဆက္သြယ္ေဆြးေႏြးလာတာလည္းမရိွခဲ႔ဘူး။
က်ေနာ္တို႕ကလည္းသပိတ္ေအာင္ပဲြအရိွန္နဲ႔သိတ္ကိုအဟုတ္ထင္ေနတာလည္းပါလိမ္႔မယ္။အဲဒီသပိတ္ေအာင္ ပဲြဆိုတာကလည္း၈၈မတ္လနဲ႔ဂ်ြန္လေက်ာင္းသားတိုက္ပဲြကေပးဆပ္မႈေတြ၊အေသခံမႈေတြျပီးေတာ့တျပည္လံုး သီးခံေအာင္႕အီးလာခဲ႔တဲ႔ဆင္းရဲမဲြေတမႈေတြကစီးဆင္းလာတယ္ဆိုတာက်ေနာ္တို႕တေတြ..သိၾကေပမဲ႔၊ ၂၆နွစ္ေလာက္တည္ေဆာက္ထားတဲ႔အာဏာရွင္စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုဒီေလာက္ေပးဆပ္ရံုနဲ႔မလံုေလာက္ေသး ဘူးဆိုတာက်ေနာ္တို႕သေဘာမေပါက္ခဲ႔ဘူး။
ေလးေလးနက္နက္နွလံုးသြင္းျပီးမကာကြယ္နိုင္ခဲ႔ၾကဘူး။

                                  (၂)

ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ၊စခန္းသာကေနေနာင္ပိန္အထိအသင္႕ေစာင္႕ေနတဲ႔ကားနဲ႔စီးသြားျပီးေနာင္ပိန္္မွာ တညအိပ္တယ္။ေနာက္တရက္ေနာင္ပိန္ကေနေမျမိဳ႔အထိဘတ္စ္ကားတစီးနဲ႔ထြက္တယ္။အရင္ကမႏၱေလး အထိတိုက္ရိုက္ကားေတြရိွေပမဲ႔အာဏာသိမ္းျပီးရက္အေတာ္ၾကာထိလားရိႈး၊ေက်ာက္မဲ၊သီေပါကားေတြေမျမိဳ႔ (ျပင္ဦးလြင္)အထိဘဲသြားခြင္႕ရတယ္။
မႏၱေလးကိုသြားခ်င္ရင္(စစ္ေဆးေရးဂိတ္အထပ္ထပ္နဲ႔)ကားငယ္ေလးေတြဘဲ၀င္ခြင္႔ရိွတယ္။
ေမျမိဳ႔ကေနခရီးသည္တင္ဂ်စ္ကားစီးသြားရတယ္။ အရင္ကေတာ့အဲဒီဂိတ္ေတြမွာရဲနဲ႔အေကာက္ခြန္ကေစာင္႔တယ္။
သပိတ္ကာလတံုးကေတာ့ေခါင္းစီးနီ၊လက္ပတ္နီေတြနဲ႔လူငယ္ေတြကိုေတြ႕ရျပန္ျပီး၊အာဏာသိမ္းေတာ့ စစ္သားေတြေစာင္႔ေနျပန္တယ္။တရုတ္ျမန္မာေမွာင္ခိုလမ္းလို႕ေျပာၾကတယ္။တရားမ၀င္ကုန္ေတြျဖတ္ သြားျဖတ္လာေပါ႔၊ေနာင္ခ်ိဳနဲ႔ေမျမိဳ႕ၾကားေတာလမ္းအတိုင္းတပ္မေတာ္္စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြျဖတ္ရင္း
သတိရေနတာေလးေျပာရမယ္။
သပိတ္ကာလက်ေနာ္မႏၱေလးကေနတက္လာေတာ့ေတာင္ၾကားလမ္းအေကြ႔တခုမွာလည္ပတ္ အနီစီးျပီးလက္နက္အျပည္႕အစံုနဲ႔တပ္မေတာ္တပ္စိတ္တစိတ္နဲ႔ေတြ႔ျပီးလက္ျပတားလို႕ဒရိုင္ဘာကကား ရပ္ေပးတယ္။စီးလာတဲ႔ဒတ္ဆန္းကားေလးေနာက္ခန္းမွာက်ေနာ္ထိုင္တယ္။
သူတို႕ထဲကတပ္ၾကပ္လို႕ထင္ရတဲ႔သူတေယာက္ကျပံုျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ကားနားကပ္လာျပီး“စာေဆာင္ေတြ၊ သတင္းစာေတြပါလား၊ရိွရင္ေပးခဲ႔ပါလားဗ်ာ”လို႕ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေလးေတာင္းေနတယ္။ဘယ္သူမွ   မပါဘူးလို႕ျငင္းၾကတယ္။က်ေနာ္အိပ္ထဲမွာမႏၱေလးတကၠသိုလ္သပိတ္္စခန္းကေနဆဲြလာတဲ႔စာေဆာင္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေတြအမ်ားၾကီးဘဲပါလာတာ။ကားေခါင္မိုးေပၚ
အိပ္ကတင္ထားတာ။အဲဒီစစ္သားေတြၾကည့္ရတာတကယ္လိုလိုလားလားေတာင္းေနတဲ႔ပံုစံပဲ။ “တကယ္ဖတ္ခ်င္လို႕ပါဗ်ာ၊ပါရင္ေပးခဲ႔ပါ”ဆိုျပီးလိုလိုလားလားနဲ႔ေတာင္းေနတာ။
က်ေနာ္ေပးခ်င္တဲ႔စိတ္၀င္လာတယ္။ဒါေပမဲ႔တခ်ိန္ထဲျဖတ္ကနဲသတိတခုကလဲ၀င္လာတယ္
သူတို႕အကြက္ဆင္ျပီးသက္ေသပစၥည္းနဲ႔ဖမ္းဘို႕လုပ္တာလား..ဆိုတဲ႔အသိပါ။
က်ေနာ္ၾကံဖန္ေတြးျပီး၊အေၾကာက္လြန္သြားတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္တိုင္းျပည္မွာဘာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ယႏၱရားမွမရိွဘူး၊ေက်ာင္းသားေတြ၊ရဟန္းေတြ၊ျပည္သူေတြကအာဏာသိမ္းထားတာ။
သတိလြန္ေတာ့အေၾကာက္ဆိုသလို၊က်ေနာ့ဆီကစာေဆာင္ေတြမေပးျဖစ္ဘူး။
က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္းက်မွေတြးမိျပီးွအေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။
သူတို႕သတင္းငတ္ျပတ္ေန တာဘဲ။ဘယ္ကေျပာင္းလာတဲ႔တပ္ေတြလည္းမသိဘူး။
သိတ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံုစံလည္းမေပါက္ပါဘူး။သူတို႕တပ္ရင္းအရာရိွကပဲသတင္းစာေတြ႔ရင္ေတာင္းခဲ႕၊ ယူခဲ႔လိုအမိန္႔ေပးထားတာလား?တိုင္းျပည္ရဲ႔လက္ရိွနိုင္ငံေရးအေနအထားကိုတကယ္သိခ်င္လို႕ေတာင္းတာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား?စတဲ႔ေမးခြန္းေတြေနာက္မွေတြးမိတယ္။က်ေနာ္သတၱိေၾကာင္ျပီးအေရးၾကီးတဲ႔အလုပ္တခု မလုပ္မိခဲ႔တာကိုဒီေန႔အထိေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းဘူး၊ေနာင္တရလို႔မဆံုးဘူး။
                               (၃)

အင္း…တဆက္တစပ္တည္း..၊အေရးေတာ္ပံုကာလကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာေလးလည္းနည္းနည္းေျပာရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမ်ိဳးကလူတိုင္းေျပာခ်င္ၾကတာ..။ျမန္မာျပည္ရဲ႔သမိုင္းတေကြ႕ဆိုေတာ့..ေမ႕လို႕မေကာင္းတဲ႔အရာေလ။
၈ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမျဖစ္ခင္ကတည္းက၊ဦးေအာင္ၾကီးစာေတြ၊ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သတင္းေတြကက်ေနာ္ တို႕နယ္မွာေတာ့ထိတ္တန္းသတင္းေတြေပါ႔။ဘီဘီစီနားေထာင္ျပီးလဘက္ေရဆိုင္ျပန္အာရတာကိုကအလုပ္ တခု။နိုင္ငံေရးဆိုတာဘာမွန္းမသိဘူး၊ဒါေပမဲ႔စိတ္၀င္စားေနတယ္။ကိုယ္ၾကားတာေတြေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္။ တခုခုလည္းလုပ္ခ်င္ေနတယ္။ဒါေပမဲ႔ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။၈ေလးလံုးဆႏၵျပပဲြၾကီးရန္ကုန္၊မႏၱေလး၊ မံုရြာေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ၾကီးျမိဳ႕ငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာျဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ကျငိမ္ေနတာပဲ။
က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြမေနတတ္မထိုင္တတ္။၁ရက္ကုန္၊၂ရက္ကုန္၊တပတ္ကုန္ျပီ။
ျမိဳ႕ကေလးကေအးေဆးတုန္း။ဘယ္အဖဲြ႔ေတြလည္းမသိ၊ဟိုနားဒီနားစာကပ္တာကလဲြလို႕ဆႏၵမျပၾကဘူး။
က်ေနာ္တို႕ရွက္ေနတယ္။မရေတာ့ဘူး။တခုခုေတာ့လုပ္မွျဖစ္မယ္။ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကလည္းေအးေဆးတယ္ဆိုေပမဲ႔၊ ရွမ္းသူပုန္ေတြထတတ္တယ္။ပဲြလန္းသဘင္ဆိုဗံုးကဲြတတ္တယ္။
အၾကမ္းဖက္မႈတခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္ေနဟန္တူတယ္။လူေတြအားလံုးစိတ္မွာေတာ႔့ဆႏၵျပခ်င္ေနတာေသခ်ာတယ္။ ဘယ္သူဦးေဆာင္မလဲ၊ဘယ္သူေတြစလုပ္မလဲ..
ဒါပဲလိုတယ္။မထူးဘူး၊လဘက္ေရဆိုင္ထိုင္ေနက်ကိုယ္႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔တိုင္ပင္တယ္။
ဆႏၵျပမယ္ဆိုကိုယ္ကဦးေဆာင္တာထက္၊ၾသဇာရိွတဲ႔သံဃာေတာ္ေတြ၊ပညာတတ္ဆရာ၀န္၊ဆရာမေတြပါရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ဒါဆိုပဲြထိမ္းနိုင္မယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႕က်ေနာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစုကေမၻာဇ(ရွမ္းေက်ာင္းၾကီး)ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုအရင္သြားတယ္။ ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးသြားရတာအေၾကာင္းရိွတယ္။ေကာလဟလသတင္းေတြကအဲဒီေက်ာင္းကရွမ္းသူပုန္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရိွတယ္၊ဆရာေတာ္ကနိုင္ငံေရးထက္သန္တယ္၊မႏၱေလးကဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ရိွ တယ္ဘာညာေပါ့..။က်ေနာ္တို႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ၀င္ေတာ့ဆရာေတာ္ကရိွေနတယ္။
ဆရာေတာ့ကိုဦးခိုက္ျပီး “တပည္႔ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြပါ”..လို႕အစခ်ီျပီးရန္ကုန္၊မႏၱေလးနဲ႔တျပည္လံုးမွာဆႏၵျပပဲြေတြျဖစ္ကုန္ျပီ၊ တပည္႔ေတာ္တို႕ျမိဳ႕မွာလည္းတပါတီစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးဆႏၵျပသင္႕ေၾကာင္းနဲ႔အစိုးရဖိနွိပ္္သတ္ျဖတ္လို႕
ေက်ာင္းသားေတြေသဆံုးရပံုကိုက်ေနာ္ကပဲဦးေဆာင္ျပီးဆရာေတာ္ကိုရွင္းျပတယ္။
ဆရာေတာ္ကေသခ်ာနားေထာင္တယ္၊က်ေနာ္ေလေၾကာရွည္ရွည္ရွင္းျပတာကိုဆံုးတဲ႔အထိစိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္တယ္။တခ်က္တခ်က္အင္း..အင္း..နဲ႔ေတာင္သံေယာင္လိုက္ေပးေနေသးတယ္။ျပီးေတာ့မွ. .“မင္းကဘယ္ကလည္း..ငါမျမင္ဖူးပါဘူး”လို႕ေမးတယ္၊က်ေနာ္က“ဒီျမိဳ႔ကပါဘဲ..၊မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္ေန လို႕ပါ”လို႕ေျဖတယ္(အမွန္ကက်ေနာ္ေက်ာင္းျပီးတာ၁၉၈၆က၊မိုင္းေငါ႔ျမိဳ႕ေလးမွာတဲြဘက္အထက္ တန္းေက်ာင္းဆရာတနွစ္လုပ္ျပီး၊၁၉၈၇ေငြစကၠူအေရးအခင္းေတြျဖစ္ေတာ့ေက်ာင္းထြက္ျပီးအလုပ္လက္ မဲ႔ျဖစ္ေနတာ)ဆရာေတာ္ကက်ေနာတို႕အားလံုးကိုေသခ်ာၾကည့္တယ္။
ျပီးေတာ့က်ေနာ္တို႕ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြားေအာင္အခုလိုမိန္႕တယ္။
“ငါတို႕ျမိဳ႕ကအညိဳေရာင္နယ္ေျမျဖစ္တယ္၊ဆူဆူပူပူျဖစ္မွာစိုးရိမ္တယ္”
“မင္းတို႕ဆႏၵျပမွဒီမိုကေရစီရမွာမဟုတ္ပါဘူး..ရန္ကုန္ဒီမိုကေရစီရရင္၊မႏၱေလးဒီမိုကေရစီရရင္ေက်ာက္မဲ လည္းရမွာပါကြာ”က်ေနာ္ေတာ့အရမ္းရွက္သြားတယ္။လာမိတာမွားျပီဆိုျပီးေနာင္တေတြၾကိတ္ျပီးရေနတယ္။
ဘုန္းၾကီးေရွ႔မွာအျမန္ဆံုးကိုယ္ေပ်ာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနျပီ။
ကိုယ္႔ေနာက္မွာၾကံ႔ဳၾကံဳ႕ေလးေတြထိုင္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းခ်ဳိၾကီး၊ေအးမင္းနဲ႔ေအာင္ေက်ာ္တို႕ကိုမသိမသာၾကည့္ လိုက္ေတာ့မ်က္နွာေတြနီျပီးပ်က္ေနတယ္။“မင္းတို႕ဆႏၵျပမဲ႔အစား၊ငါ႔ေက်ာင္း၀င္းမွာျမက္လာေပါက္စမ္းပါ
ငါထမင္းေၾကြးပါ့မယ္”
ဒါေတာ႔ဘုန္းၾကီးလြန္ျပီ။က်ေနာ္ရွက္တာထက္ေဒါသကထြက္ေနျပီ။ဒါနဲ႔ေျပာထဲ႔လိုက္တယ္။
“တပည္႔ေတာ္တို႕ကဆရာေတာ္ေျပာသလိုဆူဆူပူပူမျဖစ္ဘဲ၊ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းထိမ္းသိမ္းနိုင္ေစဖို႕ဆရာေတာ႔ ကိုေမတၱာရပ္ခံတာပါ၊ဆရာေတာ္လုပ္နိုင္မယ္လို႕လဲေမ်ာ္လင္႕ထားလို႕ပါ”
“ဆရာေတာ္ကမစြမ္းဘူးဆိုလည္းတပည္႔ေတာ္တို႕ဖာသာလုပ္ၾကမွာပါ”
“ဘယ္သူပါပါမပါပါ..ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာလုပ္မွာပါ၊ဒါပါဘဲ”
က်ေနာ္ေျပာျပီးျပီးခ်င္းဦး၃ၾကိမ္ခ်ထလိုက္တယ္။အားလံုးရဲ႔စိတ္ထဲမၾကည္မလင္နဲ႔ေပါ့။
ေက်ာင္းေပၚကအဆင္းလက္၂ဘက္လံုး..လက္ေကာက္၀တ္ကေနလက္ေမာင္းရင္းထိ
ရွမ္းစာေဆးမွင္ေတြထိုးထားတဲ႔ဆရာေတာ္က“ေနၾကအံုးခန..မင္းတို႕ေန႔လည္၁နာရီေလာက္ေက်ာင္းကိုျပန္ လာခဲ႕ၾက”လို႕လွမ္းေျပာတယ္။က်ေနာ္ကလဲြလို႔တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလံုး၀လွည္႔မၾကည္႔ဘူး။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲဆရာေတာ္”“လာသာလာခဲ႔ပါ၊ေန႔လည္၁နာရီေနာ္”လို႕ထပ္သတိေပးတယ္။
ကေမၻာဇရွမ္းေက်ာင္းၾကီး၀င္းအျပင္ေရာက္ေတာ့..တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည္႔ျပီး..မခ်ိ သြားျဖဲေလးေတြနဲ႔ရီလိုက္ၾကတယ္။
အားလံုးစိတ္ဓာတ္အေတာ္က်သြားၾကတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္မလဲတိုင္ပင္တယ္။က်ေနာ္ကအေစာပိုင္းညွိထားသလိုပဲ၊ေဆးရံုၾကီးကဆရာ၀န္ေတြကိုသြားစည္း ရံုးမယ္လို႕ေျပာတယ္။ကိုယ္႕ထဲက၃ေယာက္ေလာက္ကလံုး၀ညစ္သြားျပီ။မလိုက္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႔က်န္တဲ႔ ၄ေယာက္နဲ႔တမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ႔ေဆးရံုၾကီးကုန္းကိုေျခက်င္ခ်ီတက္သြားတယ္။ျမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ႔အိမ္ ကိုတိုက္ရိုက္သြားတယ္။ဆရာ၀န္ၾကီးကကပ်ဴပ်ဴငွာငွာပဲ၊ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းအသားျဖဴျဖဴ၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ။(ေနာက္မွျပန္သိရတာ၊ျမိဳနယ္ဆရာ၀န္ၾကီး
ဦးေနလင္းဟာ၊မဆလတရားေရး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းရဲ႔ညီအရင္းျဖစ္ေနတယ္။
ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းဟာေျဖာင္႔မတ္မွန္ကန္ျပီး၀န္ၾကီးေတြထဲမွာအခြင္႔အေရးမယူ၊လဂ္မစားသမာသမတ္ရိွတယ္ လို႕သတင္းထြက္တယ္။မဆလ၀န္ၾကီးေတြထဲမွာရွားရွားပါးပါးနာမည္ေကာင္းထြက္တဲ႔၀န္ၾကီးပဲ)
ျမိဳနယ္ဆရာ၀န္ၾကီးဦးေနလင္းကို၊က်ေနာ္တို႕ဆႏၵျပမွာျဖစ္လို႕ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႕ရွင္းျပတယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးက“သားတို႕သေဘာထားကိုအန္ကယ္ဘာမကန္႔ကြက္စရာမရိွပါဘူး၊
သားတို႕ဆႏၵနဲ႔လုပ္စရာရိွတာလုပ္ပါ၊လားရိႈးကဆရာၾကီးကေမၻာဇခင္လႈိုင္ကလည္းေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြဆႏၵျပ ရင္မပိတ္ပင္ဘို႕မွာၾကားထားပါတယ္”လို႕ေျပာျပတယ္။
က်ေနာ္တို႕သိတ္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ေစာေစာကအားငယ္စိတ္ေတြ၊လံုး၀ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဆရာၾကီးဦးေနလင္းကိုေက်းဇူးတင္စကားေတြအထပ္ထပ္ေျပာျပီးေဆးရံုကေနအူျမဴးထြက္လာၾက တယ္။ေအာ္..ေျပာဖို႕ေမ႕ေတာ့မလို႕..၊ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးဆရာေတာ္ကေန႔လည္၁နာရီလာခိုင္းထားတာ. .က်ေနာ္တို႕သိတ္စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ဘုန္းၾကီးကိုသိတ္မယံုေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔၁နာရီေက်ာ္ေလာက္တေယာက္ကိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္သြားၾကည္႔ခိုင္းတယ္။
သိတ္မၾကာခင္ဘဲ၊သြားစံုစမ္းတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာတယ္။
“ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပါတီေကာင္စီကားျပာၾကီးရပ္ထားတယ္၊ေကာင္စီလူၾကီးေတြလဲေတြ႔တယ္”
ေသခ်ာတာေပါ႕၊ဘုန္းၾကီး..ဂ်လယ္က်တာ၊ေကာင္စီလူၾကီးေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႕ကိုမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေပးျပီးထပ္ ဆံုးမခိုင္းတာ။
ဘယ္ရမလဲ၊သူတို႕နဲ႔သြားေတြ႕မဲ႔စိတ္ကူးကဆရာၾကီးဦးေနလင္းနဲ႔ေတြ႔ျပီးကထဲကမရိွေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္တို႕မွာနက္ဖန္ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကခ်ျပီးသားျဖစ္သြားျပီ။

                            (၄)
အဲဒီညေနေဆးရံုကလာျပီးက်ေနာ္တို႕အုပ္စုေတြအလုပ္ရႈတ္ျပီေပါ႕။ခ်က္ခ်င္းဘဲလက္ကမ္းစာေဆာင္ေတြေရး တယ္၊ေစ်းထဲကပိတ္စအနီ၀ယ္ျပီးကပ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္၊ေခါင္းစီးေတြေ၀ဖို႕လုပ္တယ္။ဘက္ထရီးအိုးနဲ႔ေလာ္စပီကာ ဌားထားတယ္၊ေၾကြးေၾကာ္သံေတြေရးတယ္၊တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေတြအကုန္လုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကျမိဳ႔ထဲပိုစတာကပ္ျပီးနက္ဖန္ဆႏၵျပမယ္ဆိုျပီးတပ္လွန္႔တယ္၊တခ်ိဳ႕ကလက္ကမ္းစာေတြေ၀တယ္၊ က်ေနာ္တို႕ေျမာက္ကုန္းရပ္ကြက္နွင္းဆီျခံမွာ၊တညလံုးစာေရး၊မဆလတူတံဇင္အလံေဇာက္ထိုးထူ၊
ပိုစတာေရးနဲ႔တက္ၾကြေနတယ္။
မနက္၇နာရီထိုးေတာ့ဘက္ထရီအိုးနဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ႔ေလာစပီကာအေသးတခုကိုကေလးလက္တြန္းလွည္း တခုေပၚတင္ျပီးရပ္ကြက္လမ္းမေပၚတက္လူစုလိုက္တယ္။
ေခါင္းစီးကိုယ္စီနဲ႔က်ေနာ္တို႕၉ေယာက္၁၀ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရိွမယ္။က်ေနာ္ကမိုက္ကိုကိုင္လိုက္တယ္။
“မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား။၂၆နွစ္ၾကာျပည္သူေတြဂုတ္ေပၚခြစီးခဲ႔တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ၾကီးကိုဆန္႕က်င္ ဆႏၵျပဘို႕က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာပါျပီ”
“တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ဖက္သိမ္းေရး…ဒို႕အေရးဒို႕အေရး”
“ေက်ာင္းသားသမဂၢဖဲြ႕စည္းေရး.ဒို႕အေရးဒို႕အေရး”
“ဒီမိုကေရစီရရိွေရး..ဒို႕အေရးဒို႕အေရး.”
ရပ္ကြက္ထဲကမိန္းမၾကီးေတြေစာေစာစီးစီးေအာ္သံၾကားလို႔ထင္တယ္
တခါးေတြဖြင္႕ၾကည္ံၾကတယ္။အေၾကာ္ဆိုင္ကလူေတြလွည႔္ံၾကည႔္ၾကတယ္၊
သူတို႕အားလံုးျပံဳးစိျပံဳးစိမ်က္နွာေပးေတြနဲ႔။ဟုတ္မွာေပါ႔၊သူတို႕ျမင္ေနက်ရပ္ကြက္ထဲကေကာင္ေလးေတြကိုး..၊
ညညအုတ္ခံုေပၚဂစ္တာတီးျပီးေအာ္ေအာ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးေတြ..ဆိုေတာ့၊သူတို႕အဓိပၸါယ္နဲ႔သူတို႕ျပံုး စိစိျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ခတ္တည္တည္ဘဲ၊မ်က္နွာထားေတြတင္းတင္းနဲ႔လည္ေခ်ာင္း
ေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္အသံကုန္ေအာ္တယ္။
“အေရးေတာ္ပံု..ေအာင္ရမည္” “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား”..အစခ်ီျပီးတပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကိုတိုက္ဖ်က္ဘို႕က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြခ်ီ တက္လာပါျပီ..ဆိုျပီးနိႈးေဆာ္လိုက္နဲ႔။
ဘူတာနားကယာယီေစ်းထိတ္လမ္းဆံုေရာက္ေတာ႔..ေစ်းသြားေစ်းလာ၊လူငယ္၊လူၾကီးေတြက်ေနာ္တို႔ေနာက္ မွာတန္းစီျပီးပါလာတယ္။အစေတာ့လူတရာေက်ာ္..ေနာက္ေလးငါးရာ၊တေျဖးေျဖးေထာင္နဲ႔ခ်ီလာတယ္။ျမိဳ႔ လည္ေခါင္ေရာက္ေတာ့မိုက္ၾကီးကိုင္ျပီးလွည္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္..လူအုပ္ၾကီးကမ်က္ေစ႕တဆံုးပဲ။
ေဆးရံုကနပ္စ္မေတ၊ြ၀န္ထမ္းေတြကယူနီေဖာင္းဆင္တူနဲ႔၊ကိုရင္ေလးေတြလဲပါလာတယ္။တရုတ္ေတြေရာ၊ ကုလားေတြေရာ၊လူမ်ိဳးစံုဘဲ။“ဒီမွာခနရပ္ရင္ေကာင္းမယ္”။တေယာက္ကအၾကံေပးတယ္။က်ေနာ္တို႕သူငယ္ ခ်င္းေတြ၊အလံေတြကိုင္ျပီးရပ္လိုက္တယ္။
“အလံေတာ္အေလးျပဳမယ္..အားလံုးျငိမ္”
“ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမတနိုင္ငံေတာ္အလံအားအေလး…ျပဳ”
က်ေနာ္အသံျပဲနဲ႔တိုင္လိုက္တယ္။တခ်ိဳ႕ကအေလးျပဳတယ္၊တခ်ိဳ႕အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔က်ေနာ္႕ကိုျပဴးၾကည္ံ႔ေန တယ္။အဲဒီအခ်ိန္အသက္၅၀၀န္းက်င္ခတ္ေတာင္႕ေတာင္႕နဲ႔လူတေယာက္လွမ္းေအာ္တယ္။
“ရဲေဘာ္၊မွားေနျပီ၊တပါတီဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကိုမၾကိဳက္လို႕တိုက္ေနတာျဖစ္တယ္၊ျပန္ျပင္ျပီးတိုင္ေပးပါ”လူေတြ အားလံုးေဟး…ကနဲလက္ခုတ္တီးေထာက္ခံတယ္။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုဘာတိုင္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး၊အလံေတာ္အေလးျပဳတိုင္းဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာၾကီးပါးစပ္ထဲစဲြျပီး အက်င္႔ပါေနတာေလ။
“ဟုတ္တယ္၊က်ေနာ္မွားသြားတယ္”
“အားလံုးသတိ”
“ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံေတာ္အလံအားအေလးျပဳ”
ဘယ္သူေတြယူလာမွန္းမသိဘူး၊ဦးနုေခတ္ၾကယ္ငါးပြင္႔အလံၾကီးကိုအားလံုး၀ိုင္းအေလးျပဳၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕တေတြတပ္ဦးကေနလူအုပ္ၾကီးကိုဦးေဆာင္ေခၚလာခဲ႔တာ၊ျမိဳ႕ထဲလမ္းဆံုတေနရာေရာက္လိုက္၊ လမ္းေဘးနားရပ္ထားတဲ႔ကားေခါင္မိုးေပၚတက္မိန္႔ခြန္းေျပာလိုက္၊ဆက္ခ်ီတက္လိုက္၊ေနာက္ထပ္လမ္းဆံု တေနရာေရာက္ရင္အုတ္နီခဲပံုကိုစင္ျမင္႕လိုမွတ္ျပီးလူအုပ္ထဲကထင္ရွားတဲ႔ျမိဳ႔မိျမိဳ႔ဖေတြကိုေခၚစကားေျပာခိုင္း လိုက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။
အေစာပိုင္းကက်ေနာ္တို႕ဘဲဦးေဆာင္လာေပမဲ႔လူအုပ္မ်ားလာေတာ့ကိုယ္႔ထက္၀ါရင္႕တဲ႔ေက်ာင္း သားေဟာင္းၾကီးေတြကက်ေနာ္တို႕နဲ႔တဲြျပီးဆက္ဦးေဆာင္လာခဲ႔တယ္။လိုအပ္တဲ႔အၾကံေတြကပ္ျပီးေပးေန တယ္။အားပိုရိွလာတယ္။ျမိဳ႔တပတ္ပတ္မိသြားေတာ့ဒီလူအုပ္ၾကီးကိုဘယ္ေခၚသြားရမွာလဲဆိုတဲ႔ေမးခြန္း ကေပၚလာျပီ။
က်ေနာ္တို႕အဲဒါကိုလံုး၀ၾကိဳမစဥ္းစားထားဖူး။ဆႏၵျပမယ္ဘဲလုပ္တာ၊ဘယ္လိုရုတ္သိမ္းမယ္၊
ဘယ္မွာသပိတ္စခန္းဖြင္႔မယ္ဆိုတာလံုး၀အစီအစဥ္ရိွမထားဘူး။ေက်ာင္းသားေဟာင္းေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြ ကကပ္ျပီးေမးတယ္၊“ဘယ္သြားမလဲ၊ဒီလူအုပ္ၾကီးကိုဘယ္ေခၚသြားမလဲ၊ဘာစီစဥ္ထားလဲ”
က်ေနာ္ကခတ္တည္တည္ဘဲေျပာလိုက္တယ္။
“ရွမ္းေက်ာင္းၾကီးကိုခ်ီတက္မယ္”
ဟုတ္တယ္ေလ၊“ရန္ကုန္ဒီမိုကေရစီရရင္ေက်ာက္မဲလည္းရမွာပါကြာ”
“ဆႏၵျပမေနပါနဲ႔ငါ႔ေက်ာင္းမွာျမက္ေပါက္စမ္းပါ၊ထမင္းေကြ်းပါ႔မယ္”လို႕ပါးစပ္ကေျပာထြက္ရဲတဲ႔ဘုန္းၾကီးကို စိတ္ထဲကမျကည္မလင္ျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္။
..က်ေနာ္တို႕တေတြေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ႔လူအုပ္ၾကီးကိုကေမၻာဇရွမ္းေက်ာင္းၾကီးဆီဦးတည္ေခၚသြားခဲ႔တယ္။
ျမိဳ႕လူထုၾကီးသူ႕ေက်ာင္း၀င္းထဲေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔၀င္လာတာကိုဘုန္းၾကီးလဲၾကိုတင္ေမ်ာ္လင္႔ထားပံုမရဘူး။
ျပီးေတာ့ျမိဳ႔မိျမိဳ႔ဖေတြဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အဲဒီေက်ာင္းမွာဘဲျမိဳနယ္အေထြေထြသပိတ္စခန္းၾကီးဖြင္႕ျဖစ္သြားေတာ့ တယ္။
ေကာင္းေလစြ။

-------------------------------xxxxxxxxxxxxxxx-------------------------------
(ကိုညိဳ)
http://www.facebook.com/notes/ko-nyo
http://8888linker.blogspot.ca/2012/10/blog-post_6407.html#more