ABSDF ေတာင္ပိုင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးလာခဲ႕တဲ႕ ကိုစိုးလင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းနဲ႕ ေတာင္းပိုင္း ခရီး ကို အစအဆံုး

ABSDF-ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေဟာင္း စိုးလင္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းႏွင္႔ ေတာင္ပိုင္း ခရီး

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

ကိုစိုးလင္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႕ ဆံပင္တိုတို၊ မ်က္ခံုးထူထူ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႕ စကားကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေျပာတတ္ၿပီး၊ စကားေျပာရင္ ေပါ႕ေနာ…ေနာ.. လို႕ ထည္႔ေျပာတတ္တာပါပဲ။

အညာသားပံုေပါက္ေပမဲ႕  ကိုစိုးလင္းက  အသားမညိဳပါဘူး။ အသားအရည္လတ္ၿပီး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ စကားေျပာေကာင္းတဲ႕သူပါ။

သူက ABSDF-ေျမာက္ပိုင္းက ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္လည္း ျဖစ္ခဲ႕သလို၊ ေျမာက္ပိုင္းက VCs ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း၊ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ သူက  ေျမာက္ပိုင္းမွာအသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ေလးစား ခ်စ္ခင္ခဲ႕သူလည္း ျဖစ္တယ္။

သူ႕ရဲ႕ လကၡဏာကို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ၾကည္႔ေပးခဲ႔ၿပီး သူမ်ားသတ္လို႕ ေသတဲ႕ ကံမ်ိဳးမင္းမွာ မပါပါဘူးကြာလို႕ ေျပာခဲ႕ဖူးေၾကာင္း တခုတ္ရ ေျပာတတ္သူလည္း ျဖစ္တယ္။

အကိုၾကီး အကိုၾကီးနဲ႕ ေလးစားရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲ ဖမ္းဆီးၿပီး သတ္ခဲ႕စဥ္တုန္းက သူ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ရွိမေနခဲ႕တဲ႕အတြက္ စိတ္ထိခိုက္၊ နာက်င္ရေၾကာင္းလည္း သူက ေျပာတယ္။ေတာင္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲခံရၿပီး အသတ္ခံလိုက္ရတဲ႕ ေ႒းႏိုင္ကိစၥကလည္း သူ႕ကို ပိုၿပီးစိတ္ထိခိုက္ေစခဲ႕တယ္။

အဲဒီလို သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေျခာက္အိပ္မက္ေန႕ရက္ေတြအေၾကာင္းကို ေျပာရင္း အခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ဟားတိုက္ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ႕ေပမဲ႕၊ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ႕ စကားသံေတြ ဆက္မထြက္ႏိုင္ေတာ႕ေလာက္ေအာင္အထိ တိတ္ဆိတ္သြားတတ္ပါတယ္။

သူ အဖမ္းခံစဥ္၊ ႏွိပ္စက္ခံရစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ညအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေျခာက္အိမ္မက္အျဖစ္ ျပန္ျပန္မက္ခဲ႕ေပမဲ႕ ဇနီးသည္နဲ႕ အေမ႕ကိုေတာင္ မသိေစခဲ႕ဘူး။ အိပ္ဆက္ဆိုး မက္တာပါလို႕ ေျဖသိမ္႕ရင္း …ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူလည္း ေမ႔ခ်င္ခဲ႕လိမ္႔မယ္။

ခုေတာ႕ သမိုင္းမွန္ ေပၚေပါက္လာဖို႕အတြက္ ျပန္ေျပာရတဲ႕အခ်ိန္မွာေတာ႕ သူဟာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေန႕ရက္ေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကိုေတာင္ အလြတ္ရေနတတ္တာ၊ ၿပီးေတာ႕ သူက… ရယ္ရင္း… ေမာရင္း…၀မ္းနည္းရင္း နဲ႕ နားေထာင္သူေတြကို ရသမ်ိဳးစံုေအာင္ ေျပာျပႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။

တကယ္ပဲ သူဟာ သမိုင္းမွန္ကို ေပၚလြင္ေစဖို႕အတြက္ မည္သူ႕အေပၚမွာ အျငိဳးအေတးမထားေၾကာင္း ေျပာရင္း ေျမာက္ပိုင္းနဲ႕ ေတာင္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ခုလို သူ႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္က စၿပီး ေျပာျပခဲ႕တယ္။

(၁)

မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႕ရဲ႕ နံနက္အေစာၾကီး ေ၀လီေ၀လင္းမွာ က်ေနာ္႕ကို ေမြးခဲ႕တယ္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းနဲ႕ ေမြးရက္တူ ေမြးခဲ႕တာ။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေပါ႕။

အဲဒီေန႕က ထူးထူးၾကားၾကား မတ္လၾကီးမွာ မိုးေတြရြာတယ္တဲ႕…မိုးလည္း စဲေရာ အေဖက ရြာထဲကို လွည္႔ၿပီးေတာ႕မွ  ထီေပါက္ၿပီ ထီေပါက္ၿပီလို႕ တရြာလံုးကို လွည္႔ေအာ္တာ။ က်ေနာ္႕ကို ေမြးေတာ႕ အေဖက သိတ္ေပ်ာ္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕အထက္မွာ မိန္းကေလးခ်ည္း ငါးေယာက္ေမြးခဲ႕တာကိုး။

က်ေနာ္တေယာက္ကို ေယာက္်ားေလး စေမြးတာ၊ အဲဒီမွာ အေဖက ထီေပါက္ၿပီ ထီေပါကၿပီ ဆုိၿပီး ေအာ္တာ၊ အေမက ေျပာျပခဲ႕တယ္။ က်ေနာ္႕အေဖနာမည္က ဦးက်ံဳးတဲ႕ အေမက ေဒၚေထြးလွ။

တကယ္လည္း ထီေပါက္သလိုပါပဲ  ေနာက္ထပ္ ဆက္ေမြးေတာ႕လည္း မိန္းကေလး ခ်ည္းပါပဲ ၅ေယာက္၊ က်ေနာ္တို႕ ေမာင္ႏွမ ၁၁ ေယာက္မွာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ေယာက်္ားေလး ပါခဲ႕တာ။

အေဖအေမက ေတာ္သူေတာင္သားဗ်၊ ပညာကလည္း သံုးေလးတန္းစာပဲ တတ္ခဲ႕တာ။ က်ေနာ္တို႕ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာကိုက ပညာတတ္မရွိဘူး။ က်ေနာ္႕ကို ေမြးၿပီးမွ မႏၱေလးေျပာင္းတယ္၊ ေယာက်္ားေလးလည္း ျဖစ္တတ္ အိမ္က ပညာတတ္ေစခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ေက်ာင္းမေနရေသးဘူး ၄ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စာဆိုရင္ အရမ္းဖတ္ခ်င္တယ္၊ လိုက္ေလွ်ာက္ဖတ္တယ္။ က်ေနာ္က သူငယ္တန္း တက္ခဲ႕တဲ႕ အခ်ိန္ကတည္း ကသတင္းစာ ဖတ္ေနခဲ႕ၿပီတဲ႕ လို႕ အေမက ေျပာျပာျပခဲ႕တယ္။

အေမတို႕ ေျပာေျပာတာကေတာ႕ က်ေနာ္က မနက္လင္းရင္တဲ႕ သတင္းစာ ေကာက္ကိုင္တာပဲတဲ႕…။ဘာေတြေလွ်ာက္ဖတ္လဲဆိုေတာ႕ပထမ အားကစားသတင္းေတြကို လွန္ဖတ္တယ္တဲ႕၊ ၿပီးေတာ႕ ႏိုင္ငံတကာ ေရးရာေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ခဲ႕တယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိတာ တခုရွိတယ္၊ အားကစားသတင္းမွာပဲ သတင္းစာမွာ ေရးထားတာက မႏၱေလး တိုင္းနဲ႕ ပဲခူးတိုင္း အဲလို ေရးထားတာ၊ ညေန ေလဒီယိုထဲမွာေတာ႕ ပဲခူး တိုင္းကို ပခိုး ပခိုး လို႕ ေအာ္တာဗ်။ အဲလုိ ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္က ဟာ ငါဖတ္တာက ပဲခူးတိုင္ပါ၊ ပခိုးပခိုးနဲ႕ ေအာ္ေနတာက ဘာလဲေပါ႕။ ဘာမွားလဲေပါ႕။ပဲခူးတိုင္းနဲ႕ ပခိုးတိုင္းနဲ႕ တူလား ဆိုတာ က်ေနာ္က အရမ္းသိခ်င္တာ။

အဲေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ အမထဲမွာ အလည္ဆံုး လို႕ က်ေနာ္ ယူဆတဲ႕ နံပတ္၂ အမကို က်ေနာ္က ေမးတယ္။ အမေရ လို႕ …ငါဖတ္ေတာ႕ ပဲခူးတိုင္းလို႕ ဖတ္ရတယ္လုိ႕..။ ေလဒီယို ထဲမွာေတာ႕ ပခိုးတိုင္း ပခိုင္းတိုင္းလုိ႕ ေျပာေနတယ္။  အဲဒါ ႏွစ္ခုက တူတူပဲလားလို႕ ေမးမိတယ္။

အဲဒီေတာ႕ အမက ငါ႕ေမာင္…တဲ႕ အေ၀းၾကီး၊ တျခားဆီပဲ…တဲ႕။…
အဲဒါ က်ေနာ္ၾကီးျပင္းခဲ႕ရတဲ႕ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ မိသားစု။

အဲေတာ႕ က်ေနာ္႕အေဖက ပညာမတတ္ေပမဲ႕ တံတားဦးႏို႕ခ်က္ စက္ရံုမွာ တာ၀န္ခံလုပ္ရတယ္။ ႏို႕ဆီပညာေတာ္ေတာ္ကို ေတာ္တယ္။ အဲ… က်ေနာ္႕အေဖရဲ႕ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္႕ထက္ ကိုေလး (အင္း၀ ဂုဏ္ရည္) ကပိုသိတယ္။ က်ေနာ္႕အေဖက ႏို႕ဆီပညာမွာေတာ္ေတာ္ကို ေတာ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ အိမ္မွာက ပညာတတ္မရွိ၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တဲ႕ သူ မရွိေတာ႕ အေဖ သင္တန္း တက္တုန္းက ရခဲ႕တဲ႕ မဆလ ေခတ္က စာအုပ္အျပာေတြပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒါေတြနဲ႕ ၾကားရတာ၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက အစိုးရက ေကာင္းတယ္ပဲ က်ေနာ္က ထင္တာ။သတင္းစာထဲမွာလည္း ေသာင္းက်န္သူဆိုရင္ သူပုန္ေတြ မေကာင္းဘူးလို႕ပဲ က်ေနာ္က ထင္တာ။

အဲဒီလိုပတ္၀န္းက်င္ကေန လာခဲ႕တာေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္း ႏွစ္မွာ အေဖဆံုးတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႕ က်ေနာ္က စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္သြားတယ္။
တကယ္ေတာ႕ စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတာကို က်ေနာ္က တက္သာတက္ေနရတယ္။ စာလည္း သိပ္မလုပ္ခဲ႕ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက က်ေနာ္႕ကို လူေပ်ာ္လူေနာက္အျဖစ္သာ သိတာ။

ဒီေနရာမွာပဲ မျခြင္းမခ်န္၀န္ခံပါတယ္…က်ေနာ္က ဖဲသမားပါ ခင္ဗ်ာ။
…ဟီး… အေဆာင္မွာ ဖဲသမားလို႕ နာမည္ၾကီး ေအာင္ကို ရိုက္ခဲ႕တာပါ။အဲလုိမ်ိဳး ပါ။ အဲလုိမ်ိဳး။

အဲလိုမ်ိဳး ဖဲ ကိုပဲ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဖဲရိုက္ဖို႕ပဲ သိတယ္။ ဖဲပဲ ရိုက္ခ်င္တယ္။ စာကိုလည္း မွန္မွန္မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ကံေကာင္းတာက စာေတာ္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ စာေမးပြဲနားနီးရင္ ငါ႕ သင္ေပးဦး ဆုိၿပီး စာေတာ္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္လိုက္ အပူကပ္တာ..အဲလို နည္းနဲ႕ပဲ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ေအာင္လာတာ။

အဲလို ဖဲတခုပဲ သိတာ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ ဗကသ ဆိုတာေ၀းေရာ၊ ဆဲလ္ဗင္း ဂ်ဴလိုင္ဆိုတာကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားခဲ႕ဖူးဘူး။

အဲဒီလို ပံုစံနဲ႕ ဘ၀ကေန ဘယ္မွစၿပီး ေျပာင္းလဲ သလဲဆိုတာက စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတယ္။ အဲဒီ ဘ၀ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲက အဲဒီမွာပဲ စေတာ႕တာ။ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႕ေပါ႕ေနာ။

မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႕၊အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္တဲ႕ေန႕ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းေန႕ေပါ႕၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္တယ္ဆိုေတာ႕…က်ေနာ္က စဥ္းစားတာေပါ႕ေနာ။

က်ေနာ္ဖတ္ခဲ႕ဖူးတဲ႕စာအုပ္အျပာေရာင္ မဆလထုတ္ေတြထဲမွာေတာ႕ အစိုးရနဲ႕ ျပည္သူဆိုတာ မိတ္ဖက္ေပါ႕၊ မိတ္ဖက္ပဋိပကၡကို မိတ္ဖက္နည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္က ဖတ္္ခဲ႕ဖူးတယ္။ အဲေတာ႕ ခုလို ပစ္သတ္ေနေတာ႕ဒါ ရန္ဘက္ နည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းတာေပါ႕။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က  ငါဖတ္ခဲ႕တဲ႕ စာေတြ မွားၿပီ လားဆိုတာကို စေတြးမိတာပဲ၊ က်ေနာ္႕ရင္ထဲမွာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း စၿပီး ၀င္သြားတာပဲေနာ။ တကယ္ကို လူေပ်ာ္ လူေနာက္ ဘာမွ မသိတဲ႕ လူတေယာက္ကေန ဒီဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းေန႕ကစၿပီး ေျပာင္းသြားတာ။

ငါ ဖတ္ခဲ႕တဲ႕ စာေတြက မွားေနၿပီ၊ ငါ က်က္ခဲ႕တဲ႕ စာေတြကလည္း မွားေနၿပီ ေပါ႕ အဲလိုေတြးမိေတာ႕ စိတ္ပူလာခဲ႕တယ္။ တကယ္ကို ပူလာတာ။ ဘယ္သူ႕အမွန္ေမးရမွန္းလည္း မသိဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္႕ပတ္၀န္းက်င္မွာက က်ေနာ္႕လိုပဲ ႏိုင္ငံေရး သိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြက မ်ားေနေတာ႕ က်ေနာ္႕မွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သိပ္ေမးလုိ႕မရဘူးေပါ႕ေနာ။

အဲလိုနဲ႔  ေက်ာင္းပိတ္လို႕ အိမ္ျပန္လာၾကရတယ္။

ေနာက္ေတာ႕ က်ေနာ္ကို ေတာ္လွန္ေရးထဲ ပါ၀င္လာေအာင္ လုပ္ခဲ႕တဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကေတာ႕ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထုတ္ခံလုိက္ရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္ဘဲနဲ႕ ကို ေက်ာင္းထုတ္ခံလုိက္ရတာ။ ျပန္ၾကားတာေတာ႕ဗ် အဲဒီမွာ အေရးအခင္းထဲပါခဲ႕တဲ႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ နာမည္က စိုးလင္းတဲ႕ …အဲဒါ ဘယ္စုိးလင္းမွန္းမသိလို႕ စိုးလင္း နာမည္တူေတြ ထုတ္လိုက္တယ္လို႕ ၾကားတာပဲ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႕ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူးေနာ။ ၾကားတာ ေျပာရတာ။

အဲေတာ႕ သူမ်ားေတြ ဇြန္မွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေပမဲ႕ က်ေနာ္ မတက္ရေတာ႕ဘူးေနာ၊ အိမ္မွာပဲ ေနရတာေပါ႕ေနာ။အဲဒီမွာပဲ က်ေနာ္႕ရဲ႕ နိုင္ငံေရး ဘ၀ စေတာ႕တာပဲ။


(၂)

က်ေနာ္အိမ္မွာပဲ ေနေနေတာ႕ က်ေနာ္ဆီကို  ဦးမင္းေအာင္က ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သူက အရင္ကြန္ျမဴနစ္ေဟာင္းပါ၊ ေျမာင္က။ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အိမ္ခ်င္းကပ္ေရာက္ေပါ႔ေနာ။
အဲဒီမွာ သူက က်ေနာ္႕ကို စၿပီး စိတ္၀င္စားတာေပါ႕၊ ဒီေကာင္ဘာမ်ားလုပ္ခဲ႕လို႕ ေက်ာင္းေတာင္ထုတ္ခံခဲ႕ရသလဲေပါ႕။ႏိုင္ငံေရးေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္လို႕ ထုတ္ခံရသလားေပါ႕ေနာ။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို လာလာေမးၿပီး စကားေျပာၾကည္႔ေတာ႕မွ က်ေနာ္ ဘာမွ မသိဘူးဆိုတာသိတာ ဘာမွ မသိဘူး ၊ဘာမွ မလုပ္ဘဲနဲ႕ကို ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္ဆိုတာ သိတာ။
သူ႕ဆီက က်ေနာ္ ဘာေတြရလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ မသိခဲ႕တဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး သမုိင္းေတြ၊ၿပီးေတာ႕ ဖဆပလ သမုိင္းေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္သမိုင္းေတြ အဲဒါေတြအားလံုး သူ က်ေနာ္႕ကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒါနဲ႕က်ေနာ္ရဲ႕ လက္ဦးဆရာက ဦးမင္းေအာင္ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕ေၾကာင္႕ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးကို နည္းနည္းသိလာတာေပါ႕။

ေနာက္တခုကံေကာင္းတာက က်ေနာ္႕ေဘးမွာ စာဖတ္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္ ကိုကိုႏိုင္ဆိုတာက။ ခုေတာ႕ သူက ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနတယ္။ သူက နိုင္ငံေရးစာ တအားဖတ္ခဲ႕ေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ေျပာေျပာျပတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးမင္းေအာင္နဲ႕ ကိုကိုႏိုင္တို႕ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းသိလာတယ္။

ဒါေပမဲ႕ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္တဲ႕အခ်ိန္မွာ စျဖစ္ေတာ႕ က်ေနာ္ မပါေသးဘူး။ မႏၱေလးမွာ ၈ရက္ ၈လ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး သူမ်ားေတြ ထြက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ မပါဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္က စဥ္းစားတာေပါ႕ေနာ။ ငါ႕မွာ အေဖလည္း မရွိေတာ႕ဘူးအေမ မုဆိုးမၾကီးအတြက္ အားကိုးစရာသားဆိုရင္လည္း ငါ ႔ပဲ ရွိတယ္။ က်န္တာ မိန္းခေလးေတြ ခ်ည္းပဲ ငါက သူမ်ားလို လုပ္လို႕မရဘူးဆိုၿပီး အဲဒီအေတြးနဲ႕ က်ေနာ္ အိမ္ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနတာ။နည္းနည္းေတာ႕ သိေနၿပီ မတရားဘူး လိုက္ရမယ္ဆိုတာ သိတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ မထြက္ဘူး ေနတယ္။

အဲဒီမွာ ၾသဂုတ္လ ၂၅ ရက္ေန႕ဗ်။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိတယ္။. ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႕မွာ မန္းေလး တၿမိဳ႕လံုး ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္မွာ။
အဲဒီညမွာ က်ေနာ္႕ရဲ႕ အာအိုင္တီက သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ေရာက္လာၿပီးေတာ႕ မင္း အိမ္ထဲ ေအာင္းမေနနဲ႕ ဒီတရက္ေတာ႕ လိုက္ခဲ႕ဦး ဆိုၿပီးေတာ႕ ညၾကီး မွာ က်ေနာ္႕ကို အိမ္လာေခၚၾကတာပဲ။

အေမ႕ကိုလည္း အေမ က်ေနာ္ ခဏ လိုက္သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ… အဲဒီေန႕ကစၿပီး ေတာခိုၿပီး ျပန္လာတဲ႕ ေန႕ထိ အိမ္ျပန္ မအိပ္ျဖစ္ေတာ႕ဘူး။

အဲဒီညက စၿပီးက်ေနာ္က ဘယ္ကို စေရာက္လဲဆိုေတာ႕ မန္းတေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ သပိတ္တပ္ေပါင္းစုကို ေရာက္တယ္။ သပိတ္ဥကၠ႒ ဦးက၀ိႏၵေဘးမွာ က်ေနာ္သြားေနရတယ္။ နိုင္ငံေရးကို တကယ္႕ကို နည္းနည္းေလးပဲ သိထားတဲ႕ လူတေယာက္အေနနဲ႕ ခုလို ဆရာေတာ္ေဘးနားမွာ ေနလိုက္ရတဲ႕အခါမွာ တႏိုင္ငံလံုးကို ျမင္လိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတာဗ်။

ျပႆနာေပါင္းစံုကို ဆရာေတာ္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းပံုေတြ၊ ရန္ကုန္မွာ သပိတ္ေတြ ဘာျဖစ္ေနတယ္၊ မႏၱေလးမွာ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ အဲဒါေတြကို အေပၚစီးကေန ျမင္ရတာ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ဦးမင္းေအာင္တို႕ ကိုကိုႏိုင္တို႕ ဆီက ရလိုက္တဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအခံေလးကို ဆရာေတာ္ဆီကေန ရလုိက္တဲ႕ အျမင္နဲ႕ဆိုေတာ႕ အရင္ကထက္ပုိသိသြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္က်ယ္သြားတယ္။ဆရာေတာ္ကိုလည္း က်ေနာ္တအားေလးစားတာ။

အဲဒီမွာ အာဏာသိမ္းေတာ႕လည္း က်ေနာ္ရယ္ ဆရာေတာ္ရယ္ အခု NLD က ျပင္ဦးလြင္ လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္ ကိုေက်ာ္သီဟရယ္၊ ၿပီးေတာ႕ အခု Eleven မွာ ေဆာင္းပါး ေရးတဲ႕ မင္းလြင္ရယ္ က်ေနာ္တုိ႕ ေလးေယာက္ အိမ္ေလး တအိမ္မွာ ေနၾကတာ။


အပိုင္း(၃)

တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ သင္ယူစရာေတြခ်ည္းပဲေလ ေနာ။

က်ေနာ္႕အေနနဲ႕ အနကလ(အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႕)မွာ လုပ္ေတာ့လည္း မင္းလြင္(စက္မႈ)န႔ဲ ေဇာ္လင္းဦး(ေဒသ-မန္း)တို႔ဆီကေန ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အယူအဆေတြ ေျပာဆိုပုံေတြကို သင္ယူရတယ္။

သူတို႕ ႏွစ္ဦးစလုံးက တကယ္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ။ ပါတီေက်ာင္းသားဘဝမွာ မွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာစရာ အခ်က္ေလးခုရွိတယ္။ ပထမဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာက်င္းပမယ့္ ဖုန္းေမာ္ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔အတြက္ ေအာင္ေဇာ္မင္း(ဒါရုိက္တာ ခ်ိဳတူးေဇာ္)က လွမ္းေခၚလို႔ ရန္ကုန္ဆင္းျဖစ္တယ္။

ပထမေတာ့ဗ်၊ က်ေနာ္က  သူတို႔ရုံး(ဗမာ့မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္ အစည္းအရုံး)မွာ ေနာက္ေတာ့မွ  ဒီ/ခ်ဳပ္ရုံးကို ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီမွာ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုေအာင္ဒင္၊ ကိုကိုၾကီး၊ ကိုစိုးသိန္းႏွင့္ ကိုျမတ္စံ(ဒီ/ခ်ဳပ္) အဲလို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ စၿပီးသိကၽြမ္းခြင္႔ရလိုက္တာေပါ႕ေနာ။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ နဲ႔ေဇာ္ၾကီး(ခ်ဳိတူးေဇာ္)က ညဘက္မွာ သူတို႔ႏွင့္အိပ္၊ ေန႔ဘက္က် ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ ဒီ/ခ်ဳပ္ရုံးေတြကို သူတို႔လွည့္ေဟာေျပာတာကို လုိက္နားေထာင္ၾကေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ အနီးကပ္ေနေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ ထူးျခားမႈေတြကို ပိုသိလာရတယ္ေပါ႕ေနာ။

ဒါေတြအားလံုးကေတာ႕ တကယ္႔ကို က်ေနာ္႕အတြက္ေတာ့ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းၾကီး တစ္ခုလိုပဲဗ်။
ကိုမင္းကိုႏိုင္က သိတဲ႕အတိုင္း ေလေအးေအးေလးနဲ႔ လူထုကိုေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ အမ်ားဆုံးသူေျပာေလ့ရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ေငြစကၠဴသိမ္းလို႔ ဆင္းရဲသားေတြနစ္နာတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို အမ်ားဆံုး ေျပာတာပဲ။


ကိုေအာင္ဒင္ကေနာ႕ ကဗ်ာ ဆရာ၊ သူက ကဗ်ာဆရာ ဒတၱ ဆိုေတာ႕ ကေတာ့ဗ်ာ။  ကဗ်ာေတြရြတ္တာပဲမ်ားပါတယ္။ သူရြတ္တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက အပိုဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ထိ မွတ္မိေနတယ္။

''အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တဲ့ည
ေလမုန္းတုိင္းေတြ တိုက္တဲ့ည
ငါသိပ္သတိရတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္.....'' တဲ႕။ အဲဒါကို အသံေနအသံထားနဲ႕ ရြတ္တယ္။

အဲ …အဲဒီထဲမွာ ကိုစိုးသိန္း(စစ္ကိုႏိုင္)ကေတာ့ မာန္ပါပါနဲ႔ ေဟာေျပာတာမ်ားပါတယ္။

က်ေနာ္ သေဘာအက်ဆုံးကေတာ့ ကိုကိုၾကီးပါ။ သူ႔စကားေတြက ဥပေဒေၾကာင္းေတြပါၿပီး မွတ္သားစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ေျပာတယ္  ၈၈-ဟာအေရးခင္းမဟုတ္ဘူးတဲ႕…။ …အေရးေတာ္ပုံတစ္ခုျဖစ္တယ္…တဲ႕။

အဲဒီလို ၈၈  ဟာ အေရးေတာ္ပံုျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကိုကိုၾကီးေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္စၾကားဖူးတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုၾကီးေျပာတဲ့"ကလိမ္ေစ့ ၿငမ္းဆင္တဲ့ ၿငိမ္ပိလမ္းစဥ္" ဆိုတာကိုလည္း  အခုထိမွတ္မိေန တုန္းပဲ။ သူတို႔နဲ႔ အတူေနေတာ႕  ပညာရတယ္ေပါ႕ေနာ။  ခ်ဳိတူးေဇာ္ကေတာ့ နဂိုကတည္းက စာသမားသူက ၊ သမုိင္းလည္းေက်ေတာ႕ သူ႕ကို က်ေနာ္႕ထက္ အသက္ငယ္ေပမဲ႕ က်ေနာ္က ေလးစားတယ္ဗ်။

ေနာက္ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တဲ႕ အထဲမွာ  မႏၲေလးပါတီေတြျဖစ္တဲ့ မနတ(အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးတပ္ေပါင္းစု) အနကလရုံးေတြကို စစ္တပ္က လာဝိုင္းတဲ႕ ကိစၥပါတယ္။
 အဲဒီအျဖစ္ပ်က္မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအေနနဲ႔ ဘာအကာကြယ္မွမရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင္႕ ရန္ကုန္နဲ႔မႏၲေလးက ေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႕အစည္းေတြက  စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထုိးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႕ နဝတကို ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား ကာကြယ္တဲ႕ ဥပေဒ ထုတ္ျပန္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ တယ္။

အဲဒီမွာ  ဥပေဒထုတ္မေပးရင္ ပါတီေတြအေနနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာလုံျခဳံမႈ မရွိလို႔ ေတာထဲကို သာ သြားရန္ရွိတယ္ ဆိုတဲ႕ စကားနဲ႕ေတာင္းဆိုခဲ႕တာ။အဲဒီေတာင္းဆိုခ်က္ကို နဝတအေနနဲ႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတစ္ခု လုပ္ၿပီး ျပန္ၾကားရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ႕ေနာ္။

အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတာ ရွိတယ္ အဲဒီေတာင္းဆိုခ်က္မွာ ကိုမင္းကိုႏိုင္က  လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေပမယ့္ ကိုမိုးသီးဇြန္ လက္မွတ္ မထုိးခဲ့တာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္။

ေနာက္ မႏၲေလးမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ စုေပါင္းၿ႔ပီး Joint Action-လုပ္ၾကတာပါပဲ။ ဒီ/ခ်ဳပ္လူငယ္က ေဒါက္တာသန္းထြဋ္ေအာင္(ယခု-Eleven) မနတလူငယ္က ကိုဇာနည္ေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ဇံ၊ YSUA-က ညီညီႏိုင္ တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စုေပါင္းၿပီး မႏၲေလးမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ေပါ႕ေနာ။
၁၉၈၉-ေမ(၁၉-၂၀)မွာ မႏၲေလးမွာ ဗကည(ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ)ကို က်င္းပခဲ့တာ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆုိေတာ႕ ရန္ကုန္မွာက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အမ်ားစု အဖမ္းခံရၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္တည္းျဖစ္လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ အဖမ္းခံရၿပီး ကိုညဳိထြန္းတစ္ေယာက္သာ ေရွာင္တိမ္းလုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္။  မႏၲေလးမွာလည္း ကိုသန္႔ဇင္၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ သတိထားသြားလာေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ႕။

တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းတာႏွင့္ ေက်ာင္းသားေတြစုစည္းဖို႔ လိုအပ္တာေၾကာင့္ ဗကညကို က်င္းပခဲ့တာ။ ညီလာခံကို မႏၲေလးတကၠသိုလ္ အင္းဝခန္းမမွာ က်င္းပခဲ့ၿပီး နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဦးကဝိႏၵရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ မႏၲေလးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ စုၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းတာနဲ႕ က်င္းပခဲ့တဲ့ သမုိင္းဝင္ညီလာခံတစ္ခုေပါ႕ေနာ။

အဲဒီ ညီလာခံကို အထက္ေအာက္ေက်ာင္းသားအမ်ားစု တက္ေရာက္ၾကတယ္။ ဗကညကေနၿပီး ဗကသမူငါးခ်က္ကို ဆက္လက္ကိုင္စြဲတုိ္က္ပြဲဝင္ဖို႔ ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတာက ညီလာခံပထမေန႔ု သဘာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္ ကိုညဳိထြန္း(ဗကသ)ကေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီး။ ဒုတိယေန႔ သဘာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတယ္ေပါ႕။
အဲဒီလုိေတြလည္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ႕ရတဲ႕ သမိုင္းေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕လည္း ပါတီမွာ စလုပ္တုန္းက ရိုးရိုးအမႈေဆာင္ပဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္က ဒုဥကၠ႒ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရတာပါ။

အဲလို လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႕ ရံဳးကိုပဲ စစ္တပ္က လာ၀ိုင္းေနတာ၊ ဘုတ္ေတြကိုလည္း သိမ္းခိုင္းတာ ဘာတုိ႕ လုပ္ေနတာနဲ႕ တိုင္းျပည္ကိုလည္း  အဲလို လက္နက္အားကိုးနဲ႕ လုပ္ေနတာေတြကို ျမင္ရေတာ႕ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ အစိုးရက လက္နက္ရွိလို႕ ဒီလိုလုပ္ေနတာ၊ အဲဒါကို ေတာ္လွန္ဖို႕ ဆိုရင္ ငါတို႕မွာ လက္နက္ရွိမွ ရမယ္ဆိုတဲ႕ အေတြးအေခၚ က်ေနာ္႕မွာ စၿပီး ၀င္လာတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းကိုေရာက္ေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုမ်ိဳး၀င္းဆီကလည္း က်ေနာ္႕ဆီကို လူေတြ လြတ္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြကိုသတ္တဲ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက က်ေနာ္႕ရဲ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးပါ။ သူနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕က အာအိုင္တီေက်ာင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါ။
အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ဆက္သြယ္မိတာေပါ႕ဗ်ာ။

အပိုင္း(၄)

ေျမေပၚမွာ ငါးဦး ေကာ္မတီေလးဖြဲ႕ၿပီး စၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္ဗ်။

အဲဒီ ၅ ဦးေကာ္မတီက ဘယ္သူေတြလည္း ဆိုေတာ႕ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုေအာင္ႏိုင္( ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္) ၊ က်ေနာ္၊ ေနာက္ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္၊ ေနာက္ သိန္းေဆြျမင္႔ ဆိုတဲ႕ သီေပါက ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ အဲဒီ ၅ ဦးက လုပ္တယ္ေပါ႕။

သိန္းေဆြျမင္႕တို႕ ကိုေအာင္ႏိုင္တို႕ကေတာ႕ ရွမ္းျပည္ ၄၀၁ တပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ႕ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ကေတာ႕ ၇၀၁ နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ UG လုပ္ၾကတာေပါ႕။ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ ဆရာေတာ္ ဦးေရ၀တကေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ကို စီမံခန္႕ခြဲေပးတာေပါ႕ေနာ။

အဲလို လုပ္ရင္း လုပ္ရင္းနဲ႕ ဘယ္လိုမွ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဆက္ေနလို႕ မရေတာ႕လို႕က်ေနာ္ ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တာ။

ေတာမခိုခင္ ၾကားမွာက်ေနာ္ UG ကိစၥတခုနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းကို တက္ဖူးတယ္။ ကခ်င္ေပါ႕ေလ။ ABSDF မွာ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ သတိထားမိသြားတာေလးေတြ ရွိတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ႕ ဆက္မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ႕ဘူးေပါ႕။

ABSDF ကခ်င္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက အတြင္းေရးမွဴးဆိုေတာ႕ သူက ေရာက္တဲ႕ ေနရာမွာ အကုန္လံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခ်င္တယ္။
အဲဒီမွာသူ႕ထက္ ၾကီးတဲ႕ ဦးစီး ၃ ဦးရွိတယ္၊ ဥကၠ႒က ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတယ္။ အဲေတာ႕ သူက ဘာလုပ္လဲ ဆုိေတာ႕ ဒီဦးစီး ၃ေယာက္ကုိလည္း ဗဟိုမွာ မရွိေအာင္ ကိုေနဒြန္း ဦးစီး ဘယ္ကိုသြား၊ ကိုလႊမ္းမိုး ဦးစီး ဘယ္ကိုသြား .. ဦးစီးလွေ႒းနဲ႕ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႕ ၂ ဦးက ေတာ္တယ္ေပါ႕။ သြား မာနယ္ပေလာကို ညီလာခံေတြ သြားတက္ဆိုၿပီး လႊတ္တာေပါ႕ဗ်ာ။ ဆိုလိုခ်င္တာက သူ႕ထက္ ရာထူးၾကီးတဲ႕ သူေတြ မရွိရင္ သူက အဲဒီမွာ အျမင္႕ဆံုးပဲ။ အဲလိုနဲ႕ သူကစားခဲ႕တာ ခ်ယ္လွယ္ခဲ႕တာေပါ႕ေနာ္။ အဲလို လုပ္ေနတာကို က်ေနာ္က သတိေတာ႕ထားမိခဲ႕တယ္။အဲလို  သူကစားေနတာေပါ႕ဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႕က ၁၉၈၉ အကုန္ေလာက္မွာ ေတာခိုၾကတာ။

က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရယ္၊ ကိုေအာင္နိုင္ရယ္ တခ်ိန္တည္းေျပးၾကတာ။ လိုက္ဖမ္းတဲ႕အခ်ိန္မွာေပါ႕ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ ကိုေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္က က်ေနာ္႕ထက္ တလေလာက္ ေစာသြားခဲ႕တယ္။ အဲလိုပဲ ခြဲသြားၾကတာေပါ႕ဗ်ာေနာ။ က်ေနာ္က ေနာက္မွ လိုက္သြားတယ္။
က်ေနာ္ ေျမာက္ပိုင္း ABSDF –(ပါေဂ်ာင္)ကို ေရာက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဟိုမွာ ျျပႆနာက ျဖစ္ေနၿပီ ဗ်။ ၾကီးေနၿပီ။ ဘာၾကီးေနတာလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ အာဏာရွင္ ဆန္မႈေတြကို အပတ္စဥ္(၅) သင္တန္း သားေတြက လက္မခံတဲ႕အေၾကာင္းေပါ႕ဗ်ာ။သင္တန္းတက္ခဲ႕ရတဲ႕ ကိုဘိုဘိုတို႕ကေတာ႕ပိုသိမွာေပါ႕။

အဲဒီမွာ ကခ်င္ေကာ္မတီကို ဖ်က္ခိုင္းတာေတြ ရန္ကုန္နဲ႕ မႏၱေလးက ေရာက္လာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြပိုမ်ားလာတဲ႕ အတြက္ ကခ်င္ေကာ္မတီကို ဖ်က္ေပါ႕ေနာ္ ဒီထက္ ၾကီးက်ယ္တဲ႕ အဖြဲ႔အစည္းဖြဲ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ဗ်ာ အဲလို ေတာင္းဆိုတာေတြျဖစ္ေနတယ္။အဲဒီမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ေတြဘာေတြ ဖြဲ႔ၿပီးေတာ႕ ကိုရဲလင္းတို႕ ကိုညီညီေက်ာ္တို႕ ဦးစိန္တို႕အဲလို ေပါ႕။
က်ေနာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတူတူတက္ခဲ႕တဲ႕ တပ္စိတ္က ဆရာေရႊက်ီးရဲ႕ တပ္စိတ္၊ ဘာလို႕ အဲဒါကို ေျပာရသလဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီမွာပါတဲ႕ ရဲေဘာ္အားလံုးက ေနာက္ပိုင္းမွာ ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ လက္သံေျပာင္တဲ႕ စစ္ေၾကာေရး သမားေတြျဖစ္ကုန္လို႕ပဲ။

က်ေနာ္ ေရာက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီတပ္စိတ္က ေျပာေနၾကတာက မ်ိဳး၀င္းမေကာင္းေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေျပာၾကတယ္။
အဲဒါကို က်ေနာ္ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ မ်ိဳး၀င္းမွာ အားနည္းခ်က္ေတာ႔ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို ရဲေဘာ္ေတြ ဒီလိုျမင္တာ မျဖစ္သင္႕ဘူးဆိုၿပီးေတာ႕ ရဲေဘာ္ေတြကို မ်ိဳး၀င္းေရႊျပည္ေအး တရားေတြ က်ေနာ္ ေဟာခဲ႕တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အဲလို မျမင္နဲ႕ သူတုိ႕မွာလည္း အၾကပ္အတည္းအခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးေတြေျပာၿပီးေတာ႕ ရဲေဘာ္ေတြ မ်ိဳး၀င္းကို လက္ခံလာေအာင္ က်ေနာ္ ေျပာခဲ႕တယ္။

ေနာက္ ဗဟိုေကာ္မတီေရြးၾကေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မဲအမ်ားဆံုးရတာကေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းနဲ႕ ကိုလွဆိုငး္ဗ်။ဒါ သမိုင္းပါပဲေနာ္။ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ကိုသံေခ်ာင္းနဲ႕ ကုိလွဆိုင္းက အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီမွာ မဲအမ်ားဆံုးရတာ။ က်ေနာ္က တတိယလား၊ စတုတၳလား မသိဘူး၊ က်ေနာ္လည္း မဲေတာ႕မ်ားတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မဲမရဘူး။

ဗဟိုေကာ္မတီျဖစ္ေလာက္တဲ႕ မဲ  သူ မရဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕က်န္တဲ႕လူေတြက စဥ္းစားတာေပါ႕ဗ်ာေနာ။
သူက အရင္လုပ္ခဲ႕တဲ႕ သူ၊ သူတေယာက္ကို ပါလည္း ပါေစခ်င္တယ္။ အားလံုး ၀ိုင္းၿပီး ညွိဳလိုက္ၾကတာေပါ႕ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းထက္ မဲမ်ားတဲ႕ ကိုေအာင္သန္းဆိုတာ ရွိတယ္။ သူက တိုက္ခိုက္ေရးဘက္ အားသန္ေတာ႕ သူက ဗဟိုေကာ္မတီ ကေန ဖယ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ကိုမ်ိဳး၀င္းကို စြဲတင္လိုက္ၾကတာေပါ႕။

ရန္ကုန္အတြက္မဲေရြးၾကေတာ႕ ကိုသန္းထြန္းစိုးနဲ႕ ဦးစိန္နဲ႕ ရတာဗ်၊ အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ဘာထေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုသန္းထြန္းစိုးကို သူက တိုက္ပိတ္ကို က်ေနာတို႕ လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဒဲ႕ ေျပာတာ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ၀င္ညွိဳေပးရတယ္။

ကိုသန္းထြန္းစိုးကို တိုက္ပိတ္မို႕ လက္မခံႏိုင္ရင္ ကိုရဲလင္း ဆိုရင္ ဘယ္လိုလဲေပါ႕။ ကိုရဲလင္းကို က်ေနာ္ အဆိုျပဳေတာ႕ အားလံုးကလည္း ကိုရဲလင္းကို လက္ခံၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္ေတာ႕ ကိုရဲလင္းက မဲေရြးတဲ႕ ထဲ မပါဘူး။

အဲလိုနဲ႕ ဖြဲ႕လာခဲ႕ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႕က ဗဟိုေကာ္မတီသာ ျဖစ္တာ သင္တန္းမတက္ရေသးဘူး။ ABSDF မွာက ရဲေဘာ္ဆိုရင္ သင္တန္းတက္ရမယ္။ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ဆိုရင္ သင္တန္းမတက္လို႕ကို မျဖစ္ဘူး ပိုေတာင္ တက္ရဦးမယ္ဆုိေတာ႕ က်ေနာ္ သင္တန္းသြားတက္တယ္။
တက္တဲ႕အခါမွာ ဗဟိုနဲ႕ တရက္ခရီးသြားတက္ရတယ္။ အပတ္စဥ္ ၆ သင္တန္းေပါ႕ဗ်။ တက္ရင္း တညေနပဲ က်ေနာ္ရယ္၊

ကိုေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ရယ္…လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ေျပာရရင္ ေအာင္ႏိုင္နဲ႕ က်ေနာ္ တအားခင္တာပါ။လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႕ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ထိုင္ေနတဲ႕ ၀ိုင္းတ၀ိုင္းေပါ႕။

ေခါင္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနၾကတာ ရဲေဘာ္ေတြ အဲဒီမွာ စကားသံတခုကို ၾကားလုိက္ရတယ္။
က်ေနာ္ေရာ ကိုေအာင္ႏိုင္ေရာ ၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေဘးမွာ ေဇာ္ေဇာ္မင္း ဆိုတာ ရွိတယ္။

အဲဒီ၀ိုင္းက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က  ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ အခု ဥကၠ႒ လုပ္ေနတဲ႕ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေထာက္လွမ္းေရး ကြတဲ႕…။ အဲဒါ ၁၉၉၀ ကတည္းက စေျပာေနတာေနာ္။
အဲေတာ႕ က်ေနာ္ကေန …ဟာ…တဲ႕။ ဒီရဲေဘာ္ ဘယ္လို ေျပာသလဲေပါ႕…။ အဲဒီရဲေဘာ္ကို က်ေနာ္က ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေဇာ္ေဇာ္မင္းကို ေမးတယ္၊ မင္းသူ႕ကို သိလား ဆိုေတာ႕ ေဇာ္ေဇာ္မင္းက သိတယ္အကိုတဲ႕။

သိတယ္အကို..အဲဒါ..ကိုေအာင္ဘို …တန္႔ဆည္က တဲ႕…။

က်ေနာ္ကလည္း …ဟာ …ဒါမ်ိဳးက မေျပာသင္႕ဘူး၊ ဥကၠ႒ တေယာက္ကို ဒါမ်ိဳးေတြ ေနတာ မျဖစ္သင္႕ဘူးေပါ႕။ ဒါအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အက္ကြဲေၾကာင္းၾကီးေပါ႕။ မျဖစ္သင္႕ဘူး ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ဘယ္႒ာနကလည္း ေမးတယ္။

သူက သင္တန္း႒ာနက ရဲေဘာ္လို႕ေျပာေတာ႕ သူတုိ႕သင္တန္းမွဴး လွဆိုင္းကို က်ေနာ္ သြားေတြ႕ၿပီး ေျပာမယ္လို႕ ကုိေအာင္ႏိုင္႕ကို ေျပာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို အကိုၾကီးလို႕ ေခၚၾကတာ။ ေအာင္ႏိုင္႕ကို က်ေနာ္က ေျပာတယ္။

“ေအာင္ႏိုင္…ဒီကိစၥကို မင္းအကိုၾကီးကိုေတာ႕ သြားေျပာမေနနဲ႕ေတာ႕ သူ စိတ္ဆင္းရဲလိမ္႕မယ္၊ ငါတို႕ လွဆိုင္းဆီသြားေျပာမယ္“ ဆိုၿပီး ေအာင္ႏိုင္႕ကို ေခၚၿပီးေတာ႕ လွဆိုင္းဆီသြားေျပာတာ။

အပိုင္း(၅)
ဒူ၀ါ လွဆိုင္းဆီကိုေရာက္ေတာ႕ က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ သင္တန္းမွဴး၊ သင္တန္းသားအေနနဲ႕ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္က ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္တေယာက္အေနနဲ႕ ေျပာမွာလို႕ ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ႕ သူေတြ ေခၚလိုက္ပါလို႕။ ေျပာေတာ႕ သူက ေခၚလိုက္တယ္။အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကလည္း ေျပာျပလိုက္တယ္။

“ခင္ဗ်ား ရဲေဘာ္ကဗ်ာ အကိုၾကီး(ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္)ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ေျပာတယ္လို႕…အဲဒါ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ရဲ႕ အျမင္႔ဆံုးလူ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္လို႕…ဒါမိ်ဳးေတြေျပာေနတာ မျဖစ္သင္႕ဘူး၊ မေျပာရဘူးလို႕ …အဲဒါေၾကာင္႕ ခင္ဗ်ားရဲေဘာ္ကို ခင္ဗ်ားထိန္း “လို႕ က်ေနာ္ က ကိုလွဆိုင္းကို အဲလို ေျပာခဲ႕တာ။

အဲလိုေျပာၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က စိတ္ထဲမွာ မေအာင္႔တတ္ဘူ းအဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္က မ်ိဳး၀င္း ဆီကို ခ်က္ျခင္း စာလွမ္းေရးတယ္။ မ်ိဳး၀င္ အျမန္ဆင္းခဲ႕ ငါမင္းကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ႕။ ရဲေမ ဂ်ဴးဂ်ဴး (ကိုသဲေခ်ာင္းရဲ႕ ဇနွီး) နဲ႕ ထည္႔လိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ မ်ိဳး၀င္းဆင္းလာတယ္။ မ်ိဳး၀င္းကို က်ေနာ္က ေျပာျပတယ္။ လွဆိုင္းကိုလည္း ငါေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒီျပႆနာ မၾကီးထြားရေအာင္ ကိုင္တြယ္ပါလို႕ က်ေနာ္ေျပာခဲ႕တယ္။

က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာေလး တခုရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဗဟိုေကာ္မတီျဖစ္ရင္ ရဲေဘာ္တေယာ္ကို runner အေနနဲ႕ ေခၚခြင္႔ရွိတာေပါ႕ဗ်ာ။   ၁၉၉၀ မွာ က်ေနာ္တုိ႕ သင္တန္းကိစၥေတြၿပီးလို႕ ျပန္တက္ၾကတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က runner (ကိုယ္ရံေတာ္)ေခၚဖို႕ေပါ႕ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ၾကည္႔တယ္ဗ် အမ်ားစုကေတာ႕ ကိုယ္နဲ႕ နီးစပ္ရာ နီးစပ္ရာကို ေခၚေလ႕ရွိတယ္။ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ကိုေခၚတယ္၊ ကိုယ္႕၇ြာက လူကို ေခၚတယ္၊ အဲလိုေပါ႕ဗ်ာ ေခၚၾကတယ္။

က်ေနာ္က အရမ္းစဥ္းစားတယ္၊ငါ႕ရဲ႕ runner ေခၚရင္ ကိုယ္႔ျမိဳ႕ကလူ မေခၚဘူး၊ မန္းေလးက ရဲေဘာ္ေတြလည္း ရွိတာပဲ၊ က်ေနာ္မေခၚဘူး။အဲဒါနဲ႕ သေဘာက်တဲ႕ ရဲေဘာ္လိုက္ၾကည္႔ေတာ႕ ေစာသက္ထြန္းကို ေတြ႕တယ္။ သူက ကရင္ေလး ဒါနဲ႕ က်ေနာ္သူ႕ကို ေခၚလိုက္တယ္္ေပါ႕ေနာ။

က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္ယူရေတာ႕ ႏိုင္ငံေရးစည္းရံုးေရးကာလေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႕ ျပႆနာတခုနဲ႕ ၾကံဳတယ္ေပါ႕ေနာ။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ႕ တိုက္ပိတ္ကို က်ေနာ္ကယ္တဲ႕ကိစၥ။အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ႕ တညေန ေစာင္းဗ် ကိုမ်ိဳး၀င္းတဲေရွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကတုန္း  ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတာဗ်။

“ဒီေကာင္႔ကို ငါခုတ္ခ်င္ေနၿပီ“…တဲ႕။

သူက အဲလုိေျပာေတာ႕ က်ေနာ္က မ်ိဳး၀င္း မင္းဘယ္သူ႕ကို ေျပာေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ တိုက္ပိတ္က စကားေျပာေကာင္းတယ္ သူက ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ေရာ ရဲေမေတြနဲ႕ေရာ အရမ္းအဆင္ေျပတယ္ေပါ႕။

“တိုက္ပိတ္ကြာ…“လို႕ မ်ိဳး၀င္းက ေျပာတယ္။

က်ေနာ္က မင္းကလဲကြာ လူတေယာက္ကို ခုတ္ခ်င္တယ္ ခုတ္ခ်င္တယ္လုိ႕ လြယ္လြယ္ေလး မေျပာနဲ႕ လြယ္လြယ္ေလး မလုပ္နဲ႕ လို႕ ေျပာေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက “ ဒီေကာင္က ေထာက္လွမ္းေရး“ တဲ႕။

က်ေနာ္က “ မင္းေသခ်ာလား။ အခ်က္အလက္ရွိလား အခ်က္အလက္ရွိရင္ ငါ႕ကို ေပး“လို႕ ေျပာတယ္။

အဲဒီမွာ သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ စကားကို ေလွ်ာခ်သြားတာ။

က်ေနာ္ကလည္း “ေအး …မင္း စိတ္ပူရင္ တိုက္ပိတ္(သန္းထြန္းစိုး)ကို ငါ႔နားမွာ ေခၚထားမယ္၊ ေနာက္ဆံုးကြာ ငါေစာင္႔ၾကည္႔ေပးမယ္ကြာ၊ “ က်ေနာ္က အမွန္ေတာ႕ လူ႕အသတ္တေခ်ာင္းကိုကယ္လိုက္တာပါပဲ၊ သူ စိတ္ေျပေအာင္သာ က်ေနာ္က ေျပာလိုက္တာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဗ်ာ အဓိက ျပႆနာက က်ေနာ္တုိ႕က ဒီမိုကေရစီလူ႕အခြင္႔အေရးဆိုၿပီး လာတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းမွာက ဒီမိုကေရစီ လူ႕အခြင္႔အေရးဆိုတာ ေပ်ာက္ၿပီး စစ္တပ္ပံုဆန္ေပါက္ေနတယ္။ စစ္တပ္ပံုဆန္ကို က်ေနာ္တို႕က ကိုင္ေနတယ္။

စစ္အစိုးရရဲ႕တပ္ကို တိုက္ဖို႕ဆိုရင္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕မွာလည္း စစ္တပ္ရွိရမယ္လို႕ ယူဆတဲ႕အယူအဆလည္း က်ေနာ္႕မွာ ရွိတယ္ တခ်က္၊ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တို႕က ဒီမိုကေရစီနဲ႕ လူ႕အခြင္႔အေရးကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ႕အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တဲ႕အတြက္ တပ္တြင္း ဒီမိုကေရစီလည္း ရွိသင္႔တယ္လို႕ ျမင္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ေနတဲ႕ အေျခအေနအရ မဟာမိတ္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈအခ်ိဳ႕လည္း ရွိတဲ႕အတြက္ အဲဒါကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႕က ပါယ္လို႕မရဘူး။ အဲေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ဘာေျပာျဖစ္လဲဆိုေတာ႕ တပ္ကိုေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႕ ဒီမိုကေရစီဘက္ကို ဆြဲသြားမွပဲ ဆိုတဲ႕ အစီစဥ္လည္း စဥ္းစားမိၾကတယ္။

အဲေတာ႕ မ်ဳိး၀င္းကိုလည္း က်ေနာ္က အခ်ိန္ရတိုင္းေျပာတယ္။ အမိန္႕နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္တာ မေကာင္းဘူး မဟုတ္ဘူး ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ႕ တပ္တြင္းဒီမိုကေရစီက လုိကိုလိုတယ္ေပါ႕ေနာ။

အဲဒီမွာ ျပႆနာက ဘာလဲဆိုေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ကိုသံေခ်ာင္းတုိ႕က စာမဖတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါက …ျပႆနာဗ်။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စာဖတ္တယ္။ က်ေနာ္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ေလာက္ စာမဖတ္ေပမဲ႕ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ႕၊ စာဖတ္တဲ႕ သူေတြ သမိုင္းေက်တဲ႕ သူေတြနဲ႕လည္း ေတြ႕ခဲ႕သူတုိ႕ဆီကလည္း ပညာရတာေတြ ရွိခဲ႕ေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ ေျပာဆိုလို႕ တုိင္ပင္လို႕ရတယ္ဗ်။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ ေတြးတာက စစ္တပ္တတပ္ဟာ အေတြးအေခၚ မျပည္႔၀ရင္ မတည္ျမဲဘူး၊ အေတြးအေခၚျပည္႔၀ေအာင္ တပ္ဆင္ေပးရမယ္ေပါ႕ေနာ္။ က်ေနာ္က အပတ္စဥ္ ၆ ဆိုေတာ႕ ေရွ႕က သင္တန္းတက္ခဲ႕တဲ႕ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ႕ အေတြးအေခၚနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီေတာ႕ က်ေနာ္စဥ္းစားတာက ဗဟိုကိုတက္တက္ေနေတာ႕ တက္မွဴးေတြကိုမ်ား ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေတြ ေပးႏုိင္ရင္ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေတြအေတြးအေခၚေတြ ရလိမ္႔မယ္ဆုိၿပီး စဥ္းစားတယ္။

အဲဒီစိတ္ကူးေတြနဲ႕ က်ေနာ္က တပ္မွဴးေတြကို ဗဟိုတက္တဲ႕ အခ်ိ္န္တိုင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းတယ္။

က်ေနာ္နဲ႕ရင္းႏွီးတဲ႕ တပ္မွဴး ကိုေအာင္ေဆြဦး၊ ကိုသာဓု တို႕နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတယ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ျဖစ္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားေလးေတြလည္းေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒါကို ဘယ္သူက မ်က္စိစပါးေမႊးစူးလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္း။

“ဒီႏိုင္ငံေရးမွဴးက ဘာလဲ…တပ္ကို ဘာလာလာ ရႈပ္တာလဲ“…တဲ႕ အဲဒါ သူေျပာခဲ႕တဲ႕ စကား။

ေနာက္သူက က်ေနာ္႕ကို ျငိဳးေနတာ..တဲ႕။ ဒါက ေနာက္မွ ေစာသက္ထြန္း သာယာ၀တီေထာင္ကေန လြတ္မွ သိရတဲ႕ စကားေတြေနာ။အဲလို ျငိဳးၾကတာေတြကလည္း ဒီကိစၥေတြကို ျဖစ္ေစခဲ႕တာပဲ။

တကယ္ေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ျငိဳးခဲ႕တာ၊ သံေခ်ာင္းက  က်ေနာ္႕ကို ျငိဳးခဲ႕တာေတြက သူတုိ႕အေနနဲ႕ သူတုိ႕လူ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕လည္း ေတြးပံုရတယ္ေပါ႕ေနာ။
အဲဒါေၾကာင္႕ က်ေနာ္႕ကို မ်ိဳး၀င္းရယ္၊ သံေခ်ာင္းရယ္ေပါင္းၿပီးေတာ႕ ပထုတ္တာေပါ႕ဗ်ာေနာ။

တတိယအၾကိမ္ ညီလာခံက မာနယ္ပေလာမွာ က်င္းပမွာ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို မ်ိဳး၀င္းက သြားတက္ဖို႕ ေျပာတယ္ေပါ႕ေနာ။ အဲဒီမွာ ဒီေလာက္လူေတြအမ်ားၾကီးမွ ငါ႔ကိုေရြးလႊတ္တယ္ဆုိၿပီး  က်ေနာ္က နည္းနည္းေျမွာက္သြားတာေပါ႕ဗ်။

အမွန္တကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ရင္ေတာ႕ က်ေနာ္႕တာ၀န္နဲ႕ က်ေနာ္႕ ေနရာက ခရီးမထြက္ရဘူးဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရး သင္တန္းေတြ ဆက္တုိက္ေပးၿပီး ေနရမဲ႕ သူဗ်။ တကယ္တမ္း သြားရမွာက ကိုေအာင္ႏိုင္ဗ် (ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္) သူက အဲဒီတုန္းက တကယ္သြားသင္႕တာ၊ ဒါေပမဲ႕ မသြားဘဲ ဘာေၾကာင္႕ က်ေနာ္႕ကို လႊတ္တယ္ဆိုတာကို ေနာက္မွ က်ေနာ္ သိရေတာ႕တာေပါ႕ဗ်ာေနာ။

အပိုင္း(၆)

တကယ္ဆို  သူတို႕ လႊတ္တဲ႕ ခရီးကို က်ေနာ္မသြားဘနဲ႕ မ်ိဳး၀င္းေဘးမွာ က်ေနာ္အျမဲရွိေန သင့္ခဲ့တာ။ အဲလိုဆိုရင္လည္း  သူ႕ကိုတားနိုင္ဖို ့ထက္ေခါင္းျပတ္ဖို ့ကပိုမ်ားပါတယ္။


တကယ္ေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႕ သံသယရွိေနတယ္လို႕ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ သူ ေျပာတဲ႕ အခါအတိုင္း က်ေနာ္ကေတာ႕ အထင္နဲ ့ေလွ်ာက္  မလုပ္တာအေကာင္းဆုံးပဲလို႕ အျမဲေျပာခဲ႕တယ္ ။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူလာတိုင္ပင္တိုင္း က်ေနာ္အၾကံေပးတာကတစ္မ်ိဳး၊
ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္မရွိေအာင္သူလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင္႕လည္း က်ေနာ္႕ကို မာနယ္ပေလာကို လႊတ္ခဲ႕တာ။


ေနာက္တခ်က္က ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာေရးအဖြဲ ့ကရဲေဘာ္ေတြက က်ေနာ္နဲ ့ရင္းေနတယ္။ ဗဟိုေကာ္မတီ
ကုန္းေပၚတက္မေနတာလဲေျပာမရလို ့သာ။ မ်ိုး၀င္းမၾကိဳက္ဘူး။အမွန္က အဲလိုၾကီး ေကာ္မတီသက္သက္ကုန္းၾကီး ေပၚေနၾကတာ က်ေနာ္သေဘာမက်ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ေအာက္ဆင္းေနတာ။ကိုယ့္တဲနဲ ့ကိုယ္ေပါ့။နိုင္/စည္းတဲေလ။ အဲဒီမွာက်ေနာ္။ သန္းထြန္းစိုး(တိုက္ပိတ္)။ ေက်ာ္နိုင္ဦး(ေၾကာင္) ေစာသက္ထြန္း၊ ခင္ေမာင္စိုး(အင္းေတာ္)(သူကခဏေနျပီးေရွ ့တန္းပါသြား) ျပန္ေတြးေတာ့ သက္ထြန္းကလြဲျပီး အားလုံးေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ကုန္ေရာ။ သက္ထြန္းေတာင ္ယူဂ်ီလုပ္ရင္းအဖမ္းခံရလို ့သာ။
တကယ္ေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းျပႆနာအားလုံးဟာ မ်ိဳး၀င္းရဲ ့သံသယၾကီးလြန္းၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင္႕ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္လြန္းလို႕ ျဖစ္ရတယ္လ္ု႕ က်ေနာ္ ျမင္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တိုက္ပိတ္ကိုသံသယျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ေဌးျမင့္၀င္း၊နန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ခင္ခ်ိုဦးတို ့ကို
မသကၤာတဲ့ စကားေတြ မ်ိုး၀င္းက်ေနာ့ကိုေျပာျပတယ္ဗ်။

မ်ိဳး၀င္းက ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္ကိုလည္း ဒီေကာင္ေလးက အပတ္စဥ္၅တုန္းက ငါ့ကိုေရေရလည္လည္ ေ၀ဖန္တာလို႕ ေျပာၿပီး ျငိဳးထားခဲ႕တယ္။ သူေျပာတာက ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္ကို မသကၤာဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးေပါ႕။


ဒီစကားကိုမ်ိုး၀င္းေျပာေတာ ့က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းကန္ ့ကြက္ခဲ့တယ္။ မင္းကြာ ဒီေလာက္အရြယ္ေလး သံသယ၀င္စရာလားလို ့။တကယ္ေတာ႕ဗ်ာ သီဟ၊မင္းဇင္၊ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္ဆိုတာ အကသ (အေျခခံပညာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ)မွာနံမည္ၾကီးတယ္။ ။ တကယ္ေတာ္တဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြ။  မင္းဇင္နဲ ့သီဟကျမိဳ ့ေပၚမွာေတြ ့ဖူးျပီးသား။ေမာင္ေမင္ႀကြယ္ကိုေတာ႕ က်ေနာ္က ခုမွ ေတြ႕ရတာ။

ဒီကေလးကို စကားေျပာၾကည့္ေတာ့လည္း ရည္ရည္မြန္ မြန္ေလးပါ။


မ်ိဳး၀င္းက ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး သတ္တဲ႕အထဲ ဲပါသြားတာတိုင္းျပည္အတြက္ဘယ္ေလာက္ႏွေမ်ာ
ဖို ့ေကာင္းသလဲလို႕ လည္း က်ေနာ္အျမဲေတြးမိတယ္။

အဲဒီကေလးက မ်ိဳး၀င္းက ဓါးနဲ႕ ခုတ္ကာနီးမွာေတာင္ တခ်က္မမဲ႕ဘဲနဲ႕ ဟားတိုက္ရယ္ေမာသြားတာတဲ႕…တကယ့္သတၱိခဲဗ်။

တကယ္ေတာ႕ဗ်ာ သူတို႕ အကိုၾကီး(ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္)ကို ျငိဳးလုိ႕သာ ျငိဳးတယ္။ တကယ္ဆို အကိုၾကီးက ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိတဲ႔ သူပါ။ ဘုရားတရားလည္း လုပ္တယ္။ ဘာသာေရးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္ခဲ႕တာဗ်၊အကိုၾကီးက ဘာေရးအေပၚမွာ သာမန္ယံုၾကည္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ မိရုိးဖလာယံုၾကည္မႈမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ နကနက္နည္းနည္းကို ယံုၾကည္ခဲ႕တာဗ် က်ေနာ္သိခဲ႕တယ္။ ၿပီးေတာ႕ အကိုၾကီးက အနုပညာဆိုရင္လည္း သူက ရတယ္။  စိတ္ဓါတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ႕ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕လည္း တသားတည္းပဲ။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က တကယ့္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါဗ်ာ။ ေလးစိန္နဲ ့သူ ့မွာ က်ေနာ္တို ့ယူစရာေတြအမ်ားၾကိး။ ေျမာက္ပိုင္းမွာသူေရးခဲ့တဲ့သီခ်င္းေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေနတာ(ေခတ္သစ္ဆီ)ဆို တဲ့တစ္ပုဒ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကလူေတြ အကိုၾကီးသီခ်င္းေတြကိုျပန္ ေဖာ္ထုတ္နိုင္ရင္ေကာင္းမယ္။

အကိုၾကီးအေၾကာင္းေျပာေတာ႕ က်ေနာ္ ခုခ်ိန္ထိ နင္႔နင္႔နည္းနည္းခံစားေနရတာလည္း တခုရွိတယ္။

ေတာင္ပိုင္းသြားခါနီးတရက္မွာ အကိုၾကိး ေခၚတယ္ဆိုလို႔ ေကာ္မတီကုန္းေပၚက ဥကၠ႒တဲကို က်နာ္တက္သြားတယ္။ တဲထဲမွာ အကိုၾကီးတစ္ေယာက္တည္း မီးလုံေနတယ္။

က်ေနာ္ ထုိင္ထိုင္ျခင္း မင္းကိုေတာင္ပုိင္းမသြားေစခ်င္ဘူးကြာ။ လို႔အကိုၾကီးေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလို႔ ျပန္ေမးေတာ့ မင္းက လူေဟာင္း(ကခ်င္ေကာ္မတီ)တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း ရင္းနီးတယ္။ လူသစ္(ေျမာက္ပုိုင္းေကာ္မတီ) အမ်ားစုနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတယ္။ မင္းမရွိရင္ တစ္ခုခု အဆင္မေျပျဖစ္မွာ ငါစိုးရိမ္တယ္လို႕ အကိုၾကီးက ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း သြားခ်င္ေနတဲ႕ သူဆိုေတာ႕ ေအာင္ႏိုင္လည္း ရွိေနတာပဲ အကိုၾကီးရာ လိုအပ္ရင္ သူ႔ကိုတုိင္ပင္လုိ႔ရတာပဲ။ အဲဒီမွာ သူဆက္ေျပာတာက …။

''မ်ဳိးဝင္းနဲ႔သံေခ်ာင္းက တစ္ခုခုၾကံစည္ေနသလိုပဲ။ ငါ့စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးၾကီးကြာ'' တဲ႕ သူက ေျပာေသးတယ္။ အဲလို။

က်ေနာ္ကလည္း  စိတ္သိပ္မပူပါနဲ႔ အကိုၾကီးရာ မ်ဳးိဝင္းကိုလည္း က်ေနာ္ ေသခ်ာေျပာၿပီးပါၿပီ။ ေအာင္ႏိုင္ကိုလည္း မသြားခင္ ေသခ်ာမွာခဲ့ပါမယ္လ္ို႕ ေျပာခဲ႕တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က အကုိၾကီးမ်က္ႏွာ ညွိဳးေနတာကၽြန္ေတာ္ ခုထိျမင္ေယာင္တုန္းပဲ။

ေအာင္ႏိုင္က အဲဒီအခ်ိန္က ဗန္းေမာ္ရင္းမွာ က်ေနာ္နဲ႕္အတူ ခရီးသြားမဲ႕ တရုတ္စကားေျပာတက္တဲ့ ရဲေဘာ္ကိန္းျမင့္ ကလည္းအဲဒီမွာ။  ဒါေၾကာင့္ ကိန္းျမင့္ကို ေရႊလီလာဖို႔ ေၾကးနန္းလွမ္းရိုက္ရင္း ေအာင္ႏိုင္(ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္)ကိုပါ တစ္ခါတည္းလာဖို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေအာင္ႏိုင္ ေရႊလီကို ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေအာင္ႏိုင္ကိုဘာမွ ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ခုေတာ့ ........အဲလိုမွန္းသာ သိရင္  က်ေနာ္…။

အပိုင္း(၇)


က်ေနာ္က ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ေျမာက္ပိုင္းကေန စထြက္ခဲ႕တယ္။က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕မွာ ဦးစီးလွေဌး၊ ကိန္းျမင့္ နဲ႕ဆိုေတာ႕ အားလုံးသုံးဦးေပ့ါ။

ပထမဆုံးေရႊလီ အဲဒီကမွ မန္ရွီၿမိဳ႕ကိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာက ဝသပ(ဝျပည္ေသြးစီးညီညႊတ္ေရးပါတီ)က ဗိုလ္မွဴးခြန္အိုက္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ မုန္းကုိးကို ဆက္သြားၾကတယ္။ မုန္းကိုးက တစ္ဆင့္ ေတာလမ္းအတုိင္း ခရီးဆက္တယ္ေပါ႕ေနာ။ အဲဒီမွာ ကိုးကန္႔ရဲေဘာ္တစ္ခ်ဳိ႕လိုက္ပို႔တယ္။ လမ္းမွာ ကခ်င္ရြာတစ္ခ်ဳိ႕ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာ ကခ်င္ရြာေတြရွိတာကို သိတာ။

ညေနေစာင္းေလာက္မွာ မုန္းယား(မွတ္မိသေလာက္)ဆိုတဲ့ ရွမ္းရြာကို ေရာက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေဘးက ေခ်ာင္းထဲမွာ(မင္းဘူးေက်ာင္းေတာ္ရာကလိုမ်ဳိး) ငါးၾကီးေတြ ရွိတာကို ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိခဲ႕တယ္။

ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး သံလြင္ျမစ္ကို ေရာက္တယ္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး သံလြင္ကို သုံးခါေလာက္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ပထမဆုံးျဖတ္တာက ကိုးကန္႔နယ္ထဲမွာ စက္တပ္ထားတဲ့ ဝါးေဖာင္နဲ႔ ကူးခဲ့ရတာ။ ေနာက္ တာ့ေရႊထန္ကိုေရာက္တယ္။ ညအိပ္ၿပီး မနက္ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေလာက္ကိုင္၊ ေလာက္ကိုင္ကေန ဂ်စ္ကားနဲ႔ ခရီးဆက္တာ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ခ်င္းေရႊေဟာ္ကို ေရာက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ကိုးကန္႔ေဒသက အစုိးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔က ကိုးကန္႔ရဲေဘာ္ေတြအျဖစ္ ခရီးသြားရတာ ခ်င္းေရႊေဟာ္ကမွ တရုတ္ျပည္ထဲဝင္ၿပီး ကားနဲ႔ခရီးဆက္တယ္။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဝနယ္စပ္ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ ေဆာင္ဖာဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး မွတ္မွတ္ရရ ဝသပပါတီရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေက်ာက္ညီလိုင္းအိမ္မွာတညး္ရတယ္။ သူကဗမာစကားမတတ္ က်ေနာ္က တရုတ္စကားမတတ္ေတာ့ ဦးေက်ာက္ညီလိုင္းနဲ႔ စကားမေျပာခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူကိုယ္တိုင္ ယုံသားဟင္းခ်က္ေကၽြးတာလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

ေဆာင္ဖာကတစ္ဆင့္ ဦးေက်ာက္ညီလုိင္း သမက္ကားႀကဳံနဲ႔ ဝမ္လင္းဆိုတဲ့ ဝၿမိဳ႕ေလးကို သြားတယ္။ ဝလူမ်ဳိးေတြက စကားေျပာသံသာ မၾကားရရင္ တကယ့္အညာသားရုပ္ေတြပဲ။ မုန္႔ညွင္းနဲ႔ ဘိန္းက လြဲၿပီး တစ္ျခားသီးႏွံစိုက္မရဘူးလို႔ သူတို႔ေျပာၾကတယ္။ ဝနယ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး လမ္းေဘးမွာ အေတြ႕မ်ားတာကေတာ့ ေရာင္စုံပန္းေတြနဲ႔ လွပေနတဲ့ ဘိန္းခင္းေတြပါပဲ။ (အခုေတာ့ မရွိေလာက္ေတာ့ပါဘူး) ဝမ္လင္းကမွ ဝၿမိဳ႕ေတာ္ပန္ဆန္းကို ခရီးဆက္တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ထုံးကားႀကီးနဲ႔ လုိက္ခဲ့ရတာ။ ပန္ဆန္းေရာက္ေတာ့ ဝသပေကာ္မတီဝင္ ဦးေဇာ္မိုင္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူစီစဥ္ေပးလို႔ ဦးကရိန္ေနာ္အိမ္မွာ တည္းရတယ္။ ဝလူမ်ဳိးအမ်ားစုကေတာ့ ဆင္းရဲၾကပါတယ္။ ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဝေဒသမွာ အစိုးရပိုက္ဆံသုံးလုိ႔ မရဘူး။ တရုတ္ေငြနဲ႔ အဂၤလိပ္ေဂ်ာ့ဘုရင္ ဒဂၤါးျပားေတြပဲ လက္ခံတယ္။ အဲ့ဒီေဒသေတြမွာကေတာ့ ငါးရက္ တစ္ေစ်းပုံစံနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ၾကတယ္။ ေစ်းေန႔က်တဲ့ရြာမွာ လူစည္ကားတယ္။

ပန္ဆန္းေရာက္ေတာ့မွပဲ ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ရတယ္။ လက္ေတြ႕က်မ္း၊ ပဋိပကၡက်မ္း၊ ေရေသာက္ျမစ္သုံးသြယ္၊ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာ-စသျဖင့္ အစုံပါပဲ။ ပန္ဆန္းဆိုတာက ေတာင္ကုန္းေတြၾကားထဲက ခ်ဳိင့္ထဲမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ခု။ ေနကို ၁၂-နာရီေက်ာ္မွ စျမင္ရၿပီး ၃-နာရီေက်ာ္ရင္ ေပ်ာက္သြားေရာ။ ပန္ဆန္းမွာ ဒီပီေအ(ဒီမိုကေရစီ ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္)က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္နဲ႔ တစ္နယ္ထည္းသား(တံတားဦး) မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ရူပေဗဒ-က ဆရာကိုေက်ာ္စိုးကိုေတြ႕တယ္ဗ်။ က်န္ရဲေဘာ္ေတြက မိုးကုတ္က မ်ားတယ္။ ျပဳံးခ်ဳိ၊ စိုးႏုိင္၊ ျမင့္ေအာင္၊ ထင္ေက်ာ္၊ ဝက္လက္က ေဇာ္ထြန္း၊ တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ပန္ဆန္းကေန ဝစစ္ေၾကာင္းတစ္ခုနဲ႔ ၉၁-ေဖဖဝါရီေလာက္မွာ ခရီးဆက္ထြက္တယ္။ ဒီတစ္ခါ သံလြင္ကို ကူးရတာ အသည္းထိတ္ ရင္ဖို။ ဝါးပိုးဝါး ႏွစ္လုံးကို တဲြခ်ည္ၿပီး တစ္ခါကူး ႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္ရတာကိုး။
 အေနာက္ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ရွမ္းရြာေတြ ေတြ႕တယ္။ ခရီးသြားရင္း ဟန္းငို္င္းလမ္း(ရွမ္းျပည္ေတာင္ေျမာက္ဆက္သြယ္ေသာလမ္း)ကို ျဖတ္ရတာလည္း သတိရမိပါေသးတယ္။ ပေလာင္ရြာတစ္ခ်ဳိ႕ကိုလည္း ျဖတ္ရတယ္။ ပေလာင္ေတြက ေဆြစဥ္ မ်ဳိးဆက္ တဲရွည္ႀကီးေတြ ဆက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ တိရိစၧာန္မ်ဳိးစုံလည္း ေမြးၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ပေလာင္ရြာေတြက ေတာင္ထိပ္ေတြမွာ သူတို႔ေျပာစကားအရ ရန္သူေတြ လာမတိုက္ႏုိင္ေအာင္ အျမင့္ဆုံးကို တက္ေနၾကတာေျပာတယ္။ မိုင္းကိုင္ၿမိဳ႕နဲ႔ မလွမ္းမကန္းက ျဖတ္ၿပီး ခရီးဆက္တယ္။ က်ဳိင္းတုံ-ေတာင္ႀကီးကားလမ္းကို ျဖတ္ၿပီး မိုင္းပြန္ၿမိဳ႕နဲ႔ မေဝးတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚက ရြာေလးအေရာက္မွာေတာ့ ဝသပစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လမ္းခဲြၿပီး ရလလဖ(ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕)နဲ႔ ခရီးဆက္ရတယ္။ မဲနယ္ေတာင္ေရာက္ေတာ့ ရလလဖ-ဥကၠ႒ ဦးတာကလယ္တုိ႔ အဖဲြ႕နဲ႔ ဆုံတယ္။ ရလလဖ-ကို ပအို႔အနီအဖဲြ႕လုိ႔လည္း ေခၚၾကတယ္။

ပအို႔လူမ်ဳိးေတြကေတာ့ ဘာသာေရးကို အထူးရိုေသေလးစားၾကတယ္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္လုိ႔ သြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ အေဆာက္အအုံႀကီးႀကီးေတြ႕ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသာမွတ္လုိက္။ အဲ့ဒီရြာေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးဟာ ေခတ္စားေနဆဲ။ ပအို႔လူမ်ဳိးေတြက ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ သပ္ရပ္တယ္။ ရလလဖ-အဖဲြ႕ကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထိုင္းႏုိင္ငံထဲထိ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေမာင္ကိုယ္တုိင္ လုိက္ပုိ႔တယ္။ တုိင္းရင္းသားေဒသေတြကို ျဖတ္သြားေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့စရိုက္ေတြကို ပိုသိလာတယ္။

တုိင္းရင္းသားေတြက အရမ္းရိုးသားတယ္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ၾကတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေၾကာင့္ ဗမာေရာ စစ္တပ္ေရာ မုန္းၾကတယ္။ ဒါကေတာ႕ စိတ္မေကာင္းစရာေပါ႕ဗ်ာ။

လမ္းခရီးအေသးစိပ္ေရးဖို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ရလလဖ-က ဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္ေရႊ၊ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္သာ၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ဦး၊ ကလလတ(ကရင္နီလူမ်ဳိးေပါင္းစုံလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး)ဥကၠ႒ ဦးညာေမာင္မဲ၊ ဗိုလ္မွဴးသက္ေဖာ-စသျဖင့္ပါပဲ။ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ဝ၊ ပေလာင္၊ ပအို႔၊ လားဟူ၊ အခါ၊ ကယန္း(ပေဒါင္)၊ကရင္နီ(ကယား)စတဲ့ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၁၉၉၁-ေအၿပီလမွာ မာနယ္ပေလာမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။

ကၽြန္္ေတာ္ဗဟုိကိုေရာက္ေတာ့ ေအဘီဗဟိုေကာ္မတီအမ်ားစုႏွင့္ ေတြ႕ရတယ္။ ေအဘီဗဟုိက မာနယ္ပေလာ ေလာခြါးလူ ကုန္းေပၚမွာရွိတယ္။ ေအာက္မွာက ေသာင္ရင္းျမစ္ေတာင္ကေန ေျမာက္ကို စီးေနတယ္။

အဲဒီမွာ အာအုိင္တီက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာ္ထင္၊(မင္းသမီး)၊ ေနမ်ဳိးေအာင္(ေျပာင္ႀကီး-ျမစ္ႀကီးနား)၊ သိန္းထုိက္ဦး(ေက်ာက္ပန္းေတာင္း-ယခု ဗြီအိုေအ) ဗဟုိေကာ္မတီေတြကေတာ့ အားလုံးေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ ထူးထူးျခားျခား ကိုမြန္းေအာင္ကိုလည္း ေတြ႕တာမွတ္မိတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္က အဘဦးေအးျမင့္(ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး)လည္း ေအဘီဗဟုိမွာ ရွိေနတယ္။ ဗဟုိမွာ ဆရာဝန္ေတြ ေရွ႕ေနေတြ အျခားပညာတတ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရေတာ့ အဖဲြ႕အတြက္ အရမ္းအားတက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ လူငယ္ေတြအတြက္ တကယ္အားကိုးစရာ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြလုိ႔လည္း ယုံၾကည္တယ္။ ညီလာခံက ၾသဂုတ္လမွာ စမွာမို႔ ၾကားထဲမွာ ေအာက္ဘက္က တစ္ျခားစခန္းေတြကို ေလ့လာေရးသြားျဖစ္တယ္။ ဗဟုိေဆးရုံက ေဒါက္တာျမင့္ခ်ဳိနဲ႔ ဝါးခစခန္းက ဆရာဦးယုႏြယ္တုိ႔ဟာ တကယ္ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ သူေတြပါ။


အပိုင္း(၈)

မာနယ္ပေလာကို ေရာက္ေတာ႔ နဂိုၾကားတာက ဇြန္လေလာက္မွာ တတိယအၾကိမ္ညီလာခံစမယ္လို႕ ၾကားထားခဲ႕တာ။ ဒါေပမဲ႕ အေျခအေနအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႕ ၾသဂုတ္မွာ စမယ္တဲ႕။ အဲေတာ႕  က်ေနာ္က အခ်ိန္ရၿပီး အားသြားတယ္။ အားသြားေတာ႕ ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ႕ စခန္းေတြရဲ႕ တည္ေဆာက္ပံုေတြကို ေလ႕လာမယ္ေပါ႕၊

က်ေနာ္တို႕ေျမာက္ပိုင္းမွာအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိေအာင္ ေလ႕လာမယ္လို႕ စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒါနဲ႕ စခန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုသြားျဖစ္ခဲ႕တယ္။
က်ေနာ္ မင္းသမီးစခန္းေရာက္တယ္၊ ေနာက္ ၁၀၁ ဖုရားသံုးဆူစခန္းေရာက္တယ္။ ၀မ္ခါးကိုေရာက္တယ္။ ေနာက္ ၂၀၈ ကိုလည္း က်ေနာ္သြားတယ္။ ၂၀၇ ေရေက်ာ္ကိုလည္း သြားတယ္။ ေနာက္ ၂၁၀၊ ၂၀၉  ကိုလည္း က်ေနာ္ သြားတယ္။

၂၀၉ ကေတာ႕ က်ေနာ္႕ရင္ထဲမွာ ယေန႕ထိ မေန႔ႏိုင္တဲ႕ တပ္ရင္းတခုပါပဲ၊ ေျမာက္ပိုင္းၿပီးရင္ေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္ မိသားစုတပ္ရင္းတခုလို ေႏြးေထြးတဲ႕ တပ္ရင္းပါ။အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။ ညီလာခံမစခင္ သံလြင္စခန္းမွာေနျဖစ္တယ္။ စခန္း ေကာ္မတီနဲ႔ ရဲေဘာ္အားလုံးကလည္း အရမ္းရိုသားၾကတယ္။ အိုးသားေလး၊ ပလဲေနတာပဲဆိုတဲ့ ေဒသသုံးစကားလုံးေလးေတြကလည္း မေမ့ႏုိင္စရာ။ စခန္းဥကၠ႒ စုိင္းျမင့္သူကလည္း က်ေနာ္တို႕ စက္မႈတကၠသိုလ္က။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းက ေက်ာ္မိုးရွိတယ္။ အတြင္းေရးမွဴးျမင့္ဦး၊ ေအာင္ႏိုင္၊ မႏွဲ၊ မည္းႀကီး၊ စဖိုေဆာင္က ကိုမင္းသိိမ္း၊ ကိုေငြထြန္း၊ ေနာက္ၿပီး ၊ တပ္ရင္းမွဴးေမာင္ေမာင္ဦး၊ သိန္းဆန္း၊ ကိုဒီ၊ ကိုတိတ္၊ ခင္ေက်ာ္၊ ကၽြန္ေတာ့ေၾကာင့္ အဖမ္းခံရတဲ့ ဆရာေနဝင္းေအာင္၊ ေသသြားရတဲ့ ေအာင္သူအားလုံးဟာ မေမ့ႏုိင္စရာပါပဲ။

အဲလိုဆိုေတာ႕ ၂၀၉ တပ္ရင္းမွာပဲ က်ေနာ္က အားတဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေနျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိလုိ႕ ဒီတပ္ရင္းကို ေရြးခ်ယ္တဲ႕အျပင္ တတိယအၾကိမ္ညီလာခံကလည္း သံလြင္စခန္းမွာလုပ္မွာ အဲဒါေၾကာင္႕လည္း ေနတာေပါ႕ေနာ။


တတိယအၾကိမ္ ညီလာခံက ၾသဂုတ္ ၁၁ ရက္ေန႕ေလာက္မွာစတယ္။ အဲဒီမွ ဘာကိုသြားေတြ႕လဲဆိုေတာ႕ အုပ္စု ၂ စု တိုက္ပြဲကိုသြားေတြ႕တယ္။

ကိုမိုးသီးဇြန္တို႕ အုပ္စုနဲ႕ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္တုိ႕ အုပ္စုရဲ႕ တိုက္ပြဲကုိသြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုမိုးသီးဇြန္တုိ႕ဘက္က အမာခံေတြကဘယ္သူေတြလည္း ဆိုေတာ႕အခု ဗဟုမွာေရာက္ေနတဲ႕ ကိုေအာင္သူျငိမ္း၊ ေနာက္တခါ အခုကယန္းျပည္သူ႕ပါတီမွာ လုပ္ေနတဲ႕ ဗိုလ္မွဴးေစာလြင္ေပါ႕၊ ေနာက္ ဘီဘီစီကိုရင္ေမာင္ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ကို၀င္းႏိုင္ဦးေပါ႕…သူတို႕ေတြက မိုးသီးဇြန္ရဲ႕ အမာခံေတြေပါ႕။

ကိုေအာင္ႏိုင္(ေဒါက္တာေအာင္ႏိုင္)ဘက္က အမာခံဘယ္သူေတြလည္း ဆိုေတာ႕ ခု ဒီဗီဘီက ကိုခင္ေမာင္၀င္း၊ ေနာက္ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း၊ ေနာက္ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦး၊ အဲဒီလူေတြက ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္၇ဲ႕ အမာခံေတြေပါ႕။

အဲဒီအုပ္စု ၂ စုကဗ် စခန္းေတြထဲမွာ သူတို႕လူျဖစ္ေအာင္ေတာ႕ လိုက္စည္းရံုးေနၾကတာပဲ မ်ားတယ္ဗ်။ အဲဒီထဲမွာ ၾကားလိုမ်ိဳး ဘယ္ဘက္မွ မပါဘဲ လြတ္ေနတာက မင္းသမီးရယ္၊ က်ေနာ္တို႕ ေျမာက္ပိုင္းရယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ဘက္မွ မပါဘဲ ရွိေနခဲ႕တာ။ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္လူလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မိုးသီးဇြန္ရဲ႕ လူလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေနတာေပါ႕။

က်ေနာ္တို႕ေျမာက္ပိုင္းက လူေတြကို ဟိုဘက္ အုပ္စုကလည္း လာစည္းရံုး၊ ဒီဘက္အုပ္စုကလည္း လာစည္းရံုးနဲ႕ေပါ႕ က်ေနာ္တုိ႕လည္း စည္းရံုးတာ ခံရတာေပါ႕ဗ်ေနာ္။အဲလိုေနရင္း ေနရင္းနဲ႕ဗ် ေတာ္လွန္ေကာ္မတီျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ႕ ေအာက္ပိုင္းမွ ေသဒဏ္ေပးတဲ႕ ကိစၥေတြေျပာၾကတယ္ဗ်။ေအာက္ပိုင္းမွာက်ေတာ႕ ဒီလိုဗ် ေသဒဏ္က ေပးခ်င္တိုင္း ေပးလုိ႕မရဘူး။ ေသဒဏ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ဆိုင္းငံ႕ၿပီးမွ ညီလာခံကိုတင္ရတာ။ ညီလာခံက သေဘာတူၿပီးမွ ေသဒဏ္ေပးရတာ။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ တခု ရွိတယ္ဗ် ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္တုိ႕ ေျပာေနတာက ေျမာက္ပိုင္းက သူ႕ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႕ သူပါ၊ သူတို႕ တားလို႕မရပါဘူး ဆိုတာကိုေလ  အဲဒါက မဟုတ္ဘူးဗ်၊ တတိယအၾကိမ္ညီလာခံမွာ က်ေနာ္တို႕ ေတာင္းခဲ႕တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႕က ဗဟိုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ မို႕လို႕သာ ဒုတိယအၾကိမ္ညီလာခံေတြ ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႕ ဆီက လႊတ္တယ္။ တတိယအၾကိမ္ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႕ လာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ဗဟိုရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္မွာပဲ အျမဲ ရွိေနခဲ႕တယ္။ ဗဟိုရဲ႕ ဆံုးျဖတ္မႈ ဦးေဆာင္မႈကို ဘယ္တုန္းကမွမေက်ာ္ဘူး။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕က ဘာကိုေတာင္းခဲ႕လဲဆိုေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းက သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုရင္ ဗဟိုက ခြင္႕ျပဳေပးဖို႕ေပါ႕။ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းက ေတာင္ပိုင္းထက္ စာရင္ စစ္တပ္ပံုစံအုပ္ခ်ုဳပ္မႈပိုင္းက ကဲတယ္။ တပ္တြင္း ဒီမိုကေရစီနည္ေတာ႕ အဲဒါကို ေျပလည္ေစခ်င္တဲ႕အတြက္က်ေနာ္တို႕က ေတာင္းဆိုခဲ႕ၾကတယ္။လူေတြကို လက္လြတ္စပါယ္ခုတ္သတ္ဖို႕ ေတာင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ သေဘာတရားက။

အဲဒီညီလာခံမွာပဲဗ် ကိုမိုးသီးဇြန္နဲ႕ ကိုႏိုင္ေအာင္နဲ႕ တဖက္တိုက္ၾကရင္း တုိက္ၾကရင္းနဲ႕ ကိုမိုးသီးဇြန္က အေျခအေနမေကာင္းေတာ႕ဘူး။

အဲဒီမွာကိုမိုးသီးရဲ႕ အက်င္႕ရွိတယ္ဗ်၊ သူျမိဳ႕ေပၚမွာတုန္းကလည္း လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီမွာလည္း ဒီလို အက်င္႔ေပါ႕ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္တာမ်ိဳး လုပ္တယ္၊ စတန္႕တအားထြင္တာ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက စေတာ႕တာပဲ။

ေကအိုင္ေအက ပို႕လိုက္တဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဖမ္းမိတယ္ဆိုတဲ႕ ေၾကးနန္းကို  မိုးသီးဇြန္က သူကိုင္ၿပီးေတာ႕ စေဖာက္ေတာ႕တာပဲ။ သူက ဥကၠ႒ေဟာင္းတေယာက္မို႕ေကအိုင္ေအက ေပးလိုက္တာေပါ႕ဗ်။ တကယ္တမ္းမွာ သူလုပ္သင္႔တာက  ေျမာက္ပိုင္းက ကိုယ္စားလွယ္ေတြကိုေခၚၿပီးေတာ႕ ဒီလိုေၾကးနန္းရထားတယ္၊ ဘယ္လိုလဲဆုိၿပီး တိုင္ပင္သင္႕တာေပါ႕ဗ်။

မိုးသီးဇြန္က အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ သူက ညီလာခံထဲကို ဒီေၾကးနန္းၾကီး ကိုင္ၿပီး ၀င္လာတယ္။ အဲဒီေန႕က တာ၀န္က်တဲ႕ သဘာပတိကို သူက ေၾကာ္ျငာစရာရွိတဲ႕အေၾကာင္းေျပာၿပီး ေၾကးနန္းၾကီးကိုင္ၿပီး သူက ေျပာလိုက္တယ္။.

“ေျမာက္ပိုင္းမွာ ရန္သူ႕လူေတြ ဖမ္းမိေနၿပီ…ဆိုေတာ႕ ဒီညီလာခံထဲမွာလည္း ရန္သူ႕လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနၿပီလဲ မသိဘူး“ ဆိုၿပီး စေတာ႕တာ။ဆိုလိုခ်င္တာက အခုဒီညီလာခံမွာ သူ႕ကိုတိုက္ေနတဲ႕ အဖြဲ႕က ရန္သူ႕လူေတြလို႕ သူက ဆိုလိုခ်င္တာပဲ။

သူအဲလို လုပ္တာ မေကာင္းဘူး၊ က်ေနာ္႕တအား စိတ္ဆိုးတာ။ အသားကို တုန္ေနတာ။ က်ေနာ္တုန္လႈပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႕ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာ။မလုပ္သင္႕တာကို လုပ္တယ္ဗ်ာ၊ မေျပာသင္႕တာကို ေျပာတယ္။ အဲဒီကေနျပႆနာက စသြားတာ။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ခ်က္ျခင္းထတာ။

“ကိုမိုးသီး ခင္ဗ်ား…စကားကို အရမ္းမေျပာပါနဲ႕၊ က်ေနာ္ ေျမာက္ပိုင္းက လာတဲ႕ ရဲေဘာ္၊ ေျမာက္ပိုင္းအေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားထက္ က်ေနာ္ပိုသိတယ္၊ ခင္ဗ်ား ဘာမွ မသိဘဲနဲ႕ ရန္သူ႕လူတို႕ ဘာတို႕ မစြပ္စြဲပါနဲ႕“…

အဲဒီတုန္းက ေျမာက္ပိုင္းမွာ တခုခုျဖစ္ၿပီဆိုတာေတာ႕ အေတြးထဲမွာ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ မ်ိဳး၀င္းတခုခုေတာ႕ လုပ္ၿပီေပါ႕။ဒါေပမဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႕ကို ဖမ္းထားတာလား ဘာလားဆိုတာေတာ႕ က်ေနာ္မသိေသးဘူေပါ႕ဗ်ာ။

“ကိုမိုးသီးအဲလို မလုပ္ပါနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ရန္သူ႕လူလို႕ စြပ္စြဲတယ္ဆုိတာ တခုခု မွားေနတာ၊ အဲဒီျပႆနာက ေျဖရွင္းလို႕ရတဲ႕ ျပႆနာပါ၊ ခင္ဗ်ား ဒီလို မလုပ္သင္႕ဘူး“လို႕ အဲလိုေျပာတုန္းမွာပဲ ဗ်ာ၊ ေျမာက္ပိုင္းက ကိုလွေ႒းက က်ေနာ္႕ကို ဇြတ္ဆြဲၿပီး ထိုင္ေစတာ။ က်ေနာ္ မတပ္ရပ္ၿပီး ေျပာေနတာကို ဇြတ္ထိုင္ခိုင္းတာ။ ဆြဲထိုင္တာ။

ၿပီးေတာ႕ သူထေျပာတ။

“ေျမာက္ပိုင္း ျပႆနာ ညီလာခံမွာ မရွင္းနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ဟာ က်ေနာ္တို႕ ရွင္းမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္႔ျပႆနာသာကိုယ္ရွင္း “ ဆိုၿပီး သူထ ေျပာတာ။
အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္ေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္း ျပႆနာက ညီလာခံမွာ မတင္ခဲ႕ရဘူးဗ်၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႕ရင္ေတာ႕ အဲဒါ အမွားတခုဗ်။ အဲဒီတုန္းကသာ ေျမာက္ပိုင္း ျပႆနာကို ညီလာခံမွာ တင္ျပေဆြးေႏြးခြင္႕ရခဲ႕ရင္ ခုလို လူသတ္မႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ခဲ႕မွာပါ။ ဒါ…က်ေနာ္ ျပန္ေတြးမိတဲ႕ အေတြးေပါ႕ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မဟာမိတ္ကလည္း မင္းတို႕စိတ္ပူေနတယ္ေပါ႕ စစ္ေရး စိတ္ပူတာေတြေရာ ဘာေတြေရာနဲ႕ဆိုေတာ႕ ညီလာခံကို သံလြင္စခန္းမွာ မလုပ္ေတာ႕ လံုျခံဳေရး စိတ္မခ်ရဘူး ႕ မာနယ္ပေလာကို ေျပာင္းခဲ႕ဆိုလို႕ အဲဒီအခ်ိ္န္မွာ ညီလာခံဥကၠ႒က ကိုကိုဦး၊ ကိုကိုဦးကလည္း ဒါဆို မာနယ္ပေလာကို ေျပာင္းၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ မာနယ္ပေလာကို ေျပာင္းတာေပါ႕ေနာ္။

အဲဒီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမကိုယ္တိုင္လာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပလည္ေအာင္ညွိဳၾကေပါ႕။  ေပါင္းၾကပါ ေပါ႕ေနာ္။ အဲလိုလည္းေျပာခဲ႕တယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႕ရ႕ဲ စည္းရံုးေရးလမ္းစဥ္၊ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ အကုန္္လံုးေျပလည္တယ္ဗ်။ ျပႆနာက ဗဟိုေကာ္မတီခြဲတဲ႕ ေနရာမွာ ျပႆနာပဲ။ လုၾကတာေပါ႕ဗ် ၿပီးေတာ႕ သူ႕လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ငါ႕လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကိုမိုးသီးဇြန္နဲ႕  ကိုႏုိင္ေအာင္နဲ႕ ျပႆနာ။

အဲဒီမွာ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုမွ ညွိဳ မရဘူး။ အဲေတာ႕ မဟာမိတ္ကလည္း စိတ္တိုလာတယ္။ မင္းတို႕ ငါတို႕လုပ္ေပးလို႕ေတာင္ ညွိဳလို႕မရရင္ေတာ႕ ငါတို႕မာနယ္ပေလာမွာ ေက်ာင္းသားကြဲတဲ႕ သမုိင္းအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး မင္းတုိ႕ စခန္းေတြ ျပန္ၾကေတာ႕  ငါတုိ႕ မာနယ္ပေလာမွာ မလုပ္ေတာ႕နဲ႕ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တုိ႕ကို ေျပာတာ။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ ေျပာင္းၾကတာေပါ႕ဗ်ာ အလာတုန္းကေတာ႕ သံလြင္စခန္းကေန လာေတာ႕ စက္ေလွအတူတူစီးၾကတယ္။ႏွစ္ဖြဲ႕လံုးက အလာတုန္းကေတာ႕ စက္ေလွအတူတူစီးလာႏိုင္ေသးတယ္။ အျပန္ၾကေတာ႕ ကြဲသြားၿပီ။

ကိုမိုးသီးဇြန္ဦးေဆာင္တဲ႕အဖြဲ႕က ကိုေအာင္သူျငိမ္းတို႕ရဲ႕ တပ္ရင္း ၂၁၂ မွာ သြားၿပီးေတာ႕မွ ညီလာခံတခု ထပ္လုပ္တယ္ ဗဟိုေကာ္မတီဖြဲ႕တယ္။
ကိုႏိုင္ေအာင္တို႕နဲ႕ အတူ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ပါလာတယ္ သံလြင္စခန္းကို ျပန္ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ ညီလာခံလုပ္ၿပီးေတာ႕ ဗဟိုေကာ္မတီဖြဲ႕တယ္။

အဲဒီမွာ ABSDF ႏွစ္ျခမ္းကြဲတာပဲ။


အပိုင္း(၉)

တကယ္ပဲ ABSDF က ဘာေၾကာင္႕မွ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလူ လူႏွစ္ေယာက္ မိုးသီးဇြန္နဲ႕ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္တို႕ အားျပိဳင္မႈေၾကာင္႕ ကြဲတာေနာ္။ အဲလိုေၾကာင္႕ ကြဲခဲ႕တာ။
ညီလာခံလည္း ၿပီးတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေျမာက္ပိုင္းျပန္ဖို႕ပဲ စဥ္းစားေနတာ။ က်ေနာ္တို႕ လာတုန္းကလည္း မဟာမိတ္ေတြက အဆင္႔ဆင္႔ပို႕ေဆာင္ေပးၿပီး လာရတာဆိုေတာ႕ ျပန္ရင္လည္း က်ေနာ္တို႕က  ခရီးၾကံဳေစာင္႕ရတာေပါ႕ေနာ္။

အဲလို ေစာင္႔တုန္းကာလ ေအာက္တိုဘာလကုန္ေလာက္မွာပဲဗ် မွတ္မွတ္ရရေပါ႕၊ က်ေနာ္က ေတာထဲေရာက္ေပမဲ႕ ဘုရား၀တ္တက္တာအျမဲလုပ္တယ္က်ေနာ္။ ဘုရားရွစ္ခိုးတယ္၊ ပုတီးစိတ္တယ္ အမွ်ေ၀တယ္ အဲဒါေတာ႕ အျမဲလုပ္တယ္၊ ေန႕တိုင္းလုပ္တယ္။

တရက္ေတာ႕ က်ေနာ္ဘုရားရွစ္ခိုး အမွ်ေ၀ၿပီးေတာ႕တည္းတဲ႕ေနရာကို ျပန္တဲ႕အခ်ိန္မွာပဲ ကိုေန၀င္းေအာင္ေခါင္းေဆာင္တဲ႕အဖြဲ႕က ေနၿပီးေတာ႕ သံလြင္စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြက က်ေနာ္႕ကို ေသနတ္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းခ်ိန္လိုက္ၾကတယ္။

“ကိုစိုးလင္း က်ေနာ္တို႕ ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းမယ္၊ ဘာမွ မလႈပ္ရွားပါနဲ႕“ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေျပာလည္းေျပာတယ္ ေသနတ္ေတြနဲ႕လည္း ခ်ိန္ထားတယ္ေပါ႕။

က်ေနာ္႕ ကအံ႕ၾသသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမွလည္း အမွားမရွိဘူး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေပါ႕ အဲဒါကိုလည္း စဥ္းစားလို႕မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ပို႕တုန္း ေက်ာ္ေက်ာ္က က်ေနာ္႕လက္ေမာင္းက ABSDF တံဆိပ္ကို ဆြဲျဖဳတ္တယ္။

အဲဒါကေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ကို နာတယ္ ရင္ထဲမွာ…။ ဘယ္တုန္းကမွ ထည္႔မေျပာခဲ႕ပါဘူး အဲဒါကိုေနာ။ တကယ္႕ကို ရင္ထဲနာရတယ္ အဲလိုဆြဲျဖဳတ္ခံရတာကို။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုႏိုင္ေအာင္(ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္) လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ကုိႏိုင္ေအာင္ကိုေတြ႕ေတာ႕ အားတက္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုႏိုင္ေအာင္နဲ႕ကလည္း ေတာ္ေတာ္ခင္တယ္၊ ရင္းႏွီးတယ္ေပါ႕ အကိုၾကီး ညီေလး ေခၚေနၾက။

က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ႕ “အကိုၾကီး က်ေနာ္႕ကို ဘာျဖစ္လုိ႕ ဖမ္းတာလဲ၊ ရွင္းျပပါဦး“လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္ သူ႕ကို။အဲဒီမွာ သူက သူ႕လက္ထဲက ေၾကးနန္းကို က်ေနာ္႕လက္ထဲထည္႔ၿပီး ဒါေလး ဖတ္ၾကည္႔လိုက္ပါကြာလို႕ ေျပာတယ္။

က်ေနာ္ဖတ္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ကိုစိုးလင္းကတဲ႕….န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ိဳျဖစ္ပါသည္တဲ႕… လိုအပ္သလို အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ပါရန္တဲ႕…ေအာက္က ေအာင္ႏိုင္တဲ႕…။

က်ေနာ္ မ်က္လံုးကိုေတာ္ေတာ္ကို ျပာေ၀သြားတာ။ ေအာင္ႏိုင္ဆိုတာက က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ေသေဖာ္ေသဖက္၊ ေျပးေဖာ္ေျပးဖက္ေပါ႕။ မႏၱေလးမွာလည္း က်ေနာ္႕အိမ္ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲသလဲ ဆိုတာ သူသိတယ္။ က်ေနာ္႕အေၾကာင္းလဲ သူသိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕လည္း တေလွ်ာက္လံုးအလုပ္အတူတူ လုပ္ခဲ႕ၾကတယ္။  UG လုပ္ေတာ႕လည္း အတူတူ၊ ေတာခိုလည္း အတူတူ။

အဲလို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဒီလို ေၾကးနန္းမ်ိဳး ရိုက္ရက္တယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္႕ကို ခံစားရတယ္ဗ်။မယံုႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ၀မ္းလည္း နည္းတယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္ အသံမတုန္ေအာင္ စိတ္ထိန္းၿပီးေတာ႕ ဂရုစိုက္ၿပီးေတာ႕ ေဒါသသံေတြ မပါေအာင္ က်ေနာ္ ကိုႏိုင္ေအာင္႕ကို ေျပာတယ္။

“ဥကၠဌ ဒါ က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕ မွားေတာ႕မယ္။ သမိုင္းမွာလည္း အမွားေတြကို သင္ခန္းစာယူစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အဲေတာ႕ ဒီအဖြဲ႕အစည္းမွာ ခင္ဗ်ားက တာ၀န္အရွိဆံုး အၾကီးဆံုးပါ။ ဒီျပႆနာကို ေသခ်ာေျဖရွင္းပါ“ လို႕ က်ေနာ္ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ကို ေျပာခဲ႕တယ္။

အဲလို ေျပာေတာ႕ သူက က်ေနာ္႕ ပုခံုးကို လက္ေလးနဲ႕ ပုတ္ၿပီးေတာ႕ “ညီေလး…အမွန္အတိုင္းျဖစ္ေစရမယ္၊ အကို ေျမာက္ပိုင္း သြားမယ္၊ မင္းေခါင္းေအးေအးေနပါကြာ…ငါျပန္လာရင္ မင္းကို တရားမွ်တေအာင္ စီစဥ္ေပးပါမယ္“ လို႕ေျပာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္႕ကို အက်ယ္ခဳဳပ္ထားၾကတယ္။  ၅ လေလာက္ေပါ႕ သူနဲ႕လည္း မေတြ႕ရေတာ႕ဘူးေပါ႕။
အဲဒီ ၅ လေလာက္အတြင္းမွာ ဘာေတြၾကားရလဲ ဆိုေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းကို လူလႊတ္တယ္ဆိုတာလည္း ၾကားရတယ္၊ေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕အပါအ၀င္ ၁၅ ဦးကို ခုတ္သတ္တယ္ဆိုတာေတြလည္းၾကားရတယ္။ အဲဒါေတြၾကားရတယ္ဆိုတာကလည္း က်ေနာ္႕ကို သံလြင္စခန္းကေန အေရွ႕ဖက္ကမ္းက စခန္းကို ေျပာင္းေနရတယ္။

က်ေနာ္႕ကို ထားတဲ႕ စခန္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္ပိုင္းမွာ တပ္ ၂၀၉ တပ္ရင္းရွိတယ္၊ ေနာက္ ဗဟိုရံုးရွိတယ္၊ ဗဟုိရံုးက သတင္းျပန္ၾကားက ေလဒီယိုအက်ယ္ၾကီးဖြင္႔တယ္၊ အဲဒီတုန္းက ဘီဘီစီ ဖြင္႔တာမ်ားတယ္။
 ေျမာက္ပိုင္း သတင္းေတြလည္း ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္႕ စိတ္ထဲ ဟာ…သြားၿပီေပါ႕…။ အဲဒီမွာ ေလဒီယိုကလည္း က်ေနာ္ရွိမွန္းသိေတာ႕ အသံတိုးသြားတယ္ဗ်။
အဲဒီသတင္းေတြၾကားၿပီးေတာ႕ေနာက္ သၾကၤန္ၿပီးေလာက္မွာပဲ က်ေနာ္႕ကို အေရွ႕ဘက္တပ္ရင္းကေန အေနာက္ဖက္ကမ္းေပါ႕ေနာ အမွတ္ ၂၁၀ တပ္ရင္းရဲ႕ အေပၚက ကုန္းေလးကို ေျပာင္းတာ။ ေက်ာင္းသား စစ္ေၾကာေရးစခန္းေပါ႕ေနာ္။

စစ္ေၾကာေရးစခန္းကို ဦးေဆာင္တာကေတာ႕ ကိုလွေ႒းေပါ႕ဗ်ာေနာ္။ အဲဒီမွာပါတာက ေက်ာ္ေက်ာ္(ကခ်င္)၊ ခင္ေမာင္ေဆြဆိုတာပါတယ္။
ပထမေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဟုတ္မဟုတ္ေပးတာေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကလည္း မဟုတ္ဘူးေပါ႕ေနာ္။ အဲလိုေျဖရင္းနဲ႕ မင္းတုိ႕က အသားမနာရင္ မရဘူး ဆိုတဲ႕ အသံမ်ိဳးထြက္လာတယ္။ အဲဒီမာ က်ေနာ္က သူတုိ႕ ကို ေတာင္းပန္တယ္ ေျပာျပတယ္ က်ေနာ္႕ကို မရိုက္ပါနဲ႕ က်ေနာ္က မိန္းကေလး ၁၁ ဦးမွာတဦးတည္း ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ႕ အလုပ္ၾကမ္းလည္း မလုပ္ခဲ႕ရဘူး။ အသားလည္း အနာအခံႏိုင္ဘူး။ ခံႏိုင္ရည္လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ ေျပာရင္း ေတာင္းပန္တယ္။

မရဘူးဗ်။ ရိုက္တာပဲ ႏွက္တာပဲ။ ဘယ္လို ရိုက္တယ္ ဘယ္လိုႏွက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကိုေတာ႕ က်ေနာ္ အသးစိတ္ မေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူးဗ်ာ။

ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာေရး(ေတာင္ပိုင္း-ဗဟို)က ိုစစ္ေကာ္မရွင္ကလုပ္ခိုင္းတာ။ စစ္ေကာ္မရွင္မွာ ကိုနိုင္ေအာင္က ဥကၠဌ၊ေက်ာ္ေက်ာ္(ဒုဥကၠဌ-မင္းသမီး)ရယ္၊ မ်ိဳး၀င္း(G-S မင္းသမိး)ရယ္၊စစ္ေရးတာ၀န္ခံေတြ၇ယ္ကအဖြဲ ့၀င္။

ကိုလွေဌး(တြင္း/၂-ေျမာက္ပိုင္း)ကစစ္ေကာ္မရွင္ရဲ ့အတြင္းေရးမွဳး။ စစ္ေၾကာေရးကိုသူေခါင္းေဆာင္တာ။သူ ့ေအာက္မွာေက်ာ္ေက်ာ္(ကခ်င္) ၊ခင္ေမာင္ေဆြ(တပ္ရင္း ၂၁၆)နဲ ့ဖိုးေထာင္ဦးေဆာင္တဲ့တပ္ရင္း-၃၀၃က ရဲေဘာ္ေတြရွိတယ္။လက္သံအရမ္းေျပာင္တဲ့အဖြဲ ့ေပါ့။

က်ေနာ္႕ကိုလည္း အဲလိုရုိက္ႏွက္စစ္ေတာ႕ မခံႏိုင္တဲ႕ အဆံုးမွာ က်ေနာ္ ၀န္ခံလိုက္ရတယ္ေပါ႕ေနာ္။ ၀န္ခံတဲ႕အခါမွာလည္း စဥ္းစားရတာေပါ႕ဗ်ာ။ ဒီမွာတခု ျဖတ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္က ဟိုးတုန္းက အိမ္မွာေနရင္ ၀တၳဳေတြဘာေတြ အကုန္ဖတ္ခဲ႕တဲ႕ သူဆိုေတာ႕ရ ၈ တန္း ၉ တန္းေလာက္ကတည္းက ဖတ္ခဲ႕တာ ေထာက္လွမ္းေရး ၀တၳဳေတြ သည္းထိတ္ရင္ဖို ၀တၳဳေတြဆိုရင္  အကုန္ဖတ္ခဲ႕တာ။

ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ ဦးစံရွား၊ ရွားေလာ႕ဟုန္းတုိ႕လို ဘာသာျပန္ေတြကစ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ မ်ိဳးေအာင္ထက္တို႕လို ၀တၳဳေတြအကုန္ဖတ္တယ္။
ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ၀န္ခံၿပီး အစစ္ခံရတဲ႕ ကာလမွာ အဲဒီလို စာအုပ္ထဲက ဟာေတြကိုျပန္စဥ္းစားရေတာ႕တာေပါ႕ေနာ္။ မစဥ္းစားလို႕လည္း မရဘူးေလ။ က်ေနာ္တုိ႕မွာ သဘာ၀က်ေအာင္ ေျပာရတာ၊ မေျပာႏုိင္ရင္ ရိုက္ႏွက္တာေတြ သတ္ပစ္တာေတြ ရွိဦးမွာဆိုေတာ႕ သဘာ၀က်ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ေျပာရတယ္။

အဲဒီေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ေမးေတာ႕ က်ေနာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကားနံပတ္ကို စိတ္ထဲ စြဲေနတာနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ RC -2874 ေပါ႕ေနာ။
အင္း ဒီေနရာမွာ ရယ္စရာအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ဒီနံပတ္ကို ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိတာကလည္း က်ေနာ္က ဖဲသမားဗ်။ RIT တုန္းက ဖဲသိပ္ရိုက္တယ္ဆိုတာလည္း ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ႕ၿပီးၿပီေနာ္။ေက်ာင္းတုန္းက ၂၁ ဆြဲေတာ႕ က်ေနာ္က ၁၇ က်တယ္။ ေျပာရရင္ ၂၈၇ က်ေနာ္က က်ေနတာ။ က်ေနာ္႕အခန္းေဖာ္က ဒိုင္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ရပ္ၿပီး က်ေနာ္႕ကို ဒိုင္က ၂၀ က်ေနတဲ႕အေၾကာင္း အခ်က္ျပေနတာ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကလည္း စားခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႕ ဆက္ဆြဲေတာ႕ ၄ တက္လာေရာ။

၂၈၇၄ ေပါ႕။ အဲဒါကိုလည္း က်ေနာ္က သြားၿပီး မွတ္မိေနတာ။ေနာက္ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကားနံပတ္လည္း ျဖစ္ေတာ႕ အဲဒီ ၂၈၇၄ ကိုပဲ က်ေနာ္႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ႕တာ။

ေရွ႕က RC ကိုေတာ႕ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားတယ္။ ရိုမန္ကက္သလစ္ေတြေရာ ဘာေတြေရာေပါ႕ အဲလို စဥ္းစားရင္းနဲ႕ပဲ အဲဒီမွာ second year မွာ  ရူပေဗဒ သင္တုန္းက ပါတီကူလာ ဆဲလ္ဆိုတာကို သင္ရတာကို သြားသတိရတယ္။  PC ေပါ႕ေနာ။

အဲဒီမွာ PC -2874 ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ေရာ။ 2/87 က သင္တန္းသား ၄ ေပါ႕။ ဟား …ဟား… အဲလိုေတြ ေလွ်ာက္ေျပာရေရာ၊ အတူတူတက္ခဲ႕တဲ႕ သင္တန္းသားေတြက ဘယ္သူလဲ႕ ဆိုေတာ႕ စဥ္းစားရျပန္ေရာ

ဆယ္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ အာအိုင္တီက သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ရွိတဲ ႕သူငယ္ခ်င္းနာမည္ေတြအကုန္ထည္႔ေျပာလိုက္ရတယ္။ အကုန္လံုးရဲ႕ နာမည္ေတြ စြဲထည္႕လိုက္ရတာေနာ္။

မွတ္မွတ္ရရ ျငိမ္းေဆးခန္းက ေဒါက္တာေဇာ္ျမင္႕တို႕၊ စက္မႈ အတူတူတက္ခဲ႕တဲ႕ ျမင္႔ဟန္တို႕၊ ၀မ္းတြင္းက ေဇာ္မိုးတို႕ အဲလုိမ်ိဳး မွတ္မိေနတဲ႕ နာမည္ေတြ ေလွ်ာက္ထည္႕ရတာေပါ႕။
အဲဒီမွာတင္ ျပႆနာက ရပ္မသြားဘူး။ သူုတုိ႕က ဆက္စစ္ေရာ ဒီမွာ မင္းတို႕အဖြဲ႕အစည္းက မင္းတေယာက္တည္းကိုေတာ႕ လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႕…တျခား လူလည္း ရွိလိမ္႕မယ္တဲ႕… သူ႕ရဲ႕ နာမည္ေျပာပါဆိုၿပီး စစ္ေတာ႕ မရွိပါဘူးလုိ႕လည္း ေျပာ လို႕မရဘူး အတင္းရိုက္ႏွက္ ၿပီး စစ္ၾကတယ္၊ စစ္တိုင္း က်ေနာ္႕မွာ ငိုရတာပဲ။

က်ေနာ္႕ ဘ၀မွာဗ်ာ ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက စဖူးေနာက္ဖူးတာပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္ သူမ်ားဘ၀ကို ထိခိုက္နစ္နာေအာင္တခါမွ မစခဲ႕ဖူးဘူး။ ေပ်ာ္ရံု ရြင္ရံုေလာက္ပဲ စတာ၊ ၿပီးရင္လည္း က်ေနာ္ ေတာင္းပန္တယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဆက္ေဖာ္လို႕ေျပာေတာ႕ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ႕တာပဲ။ ငါ႕ေၾကာင္႕ လူတေယာက္ထိခိုက္ေတာ႕မယ္လို႕ စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႕ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မေနေပ်ာ္ေတာ႕ဘူး။ ေနာက္ တခုျပႆနာကဗ် ေျမာက္ပိုင္းနဲ႕ ဆက္စပ္လို႕သာက်ေနာ္႕ကို ေဖာ္တယ္ေျပာတာ ဘယ္သူက ဘယ္လုိ ေဖာ္သလဲ ဆိုတာလည္း က်ေနာ္မသိရဘူး။ ဆိုေတာ႕ အဲဒီဟာေတြကို ဘယ္လိုေျဖရမွန္းလဲ မသိေတာ႕ဘူး။

က်ေနာ္႕ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ႕ေအာက္က  ၂၁၀ တပ္ရင္းမွဗ် ေျမာက္ပိုင္းက အေခြကို ထိုးျပတယ္။ ကိုခ်ိဳၾကီးတို႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္တို႕ရဲ႕ ထြက္ခ်က္အေခြကို ထုိးျပတယ္။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းကို ၾကားခဲ႕ရတယ္။

ဥပမာဗ်ာ ကိုခ်ိဳၾကီးဆိုရင္ ဗိုလ္မွဴးအဆင္႕တို႕ေပါ႕ေနာ၊ ေနာက္ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္က ဒု- ဗိုလ္တဲ႕ သူက က်ေနာ္႕ကို ေျပာတယ္တဲ႕ ေပါ႕ေနာ္။ ၿပီးေတာ႕ ေရလိႈင္းစစ္ဆင္ေရးတဲက…အဲဒါေတြ က်ေနာ္အကုန္ၾကားရတာ။

က်ေနာ္ ကဗ်ာစပ္ျဖစ္တယ္၊ ကဗ်ာနာမည္က လိႈင္းမူးျခင္းတဲ႕။

ခါးသီးလိုက္တာ

အသံလိႈင္းေတြမွာ

မ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္လို႔ ....

သၾကားလံုးေတြ

သၾကားလံုးေတြ

သကာရည္အျပည့္နဲ႔သၾကားလံုးေတြ

ခါးသီးလိုက္တာ။


ဒါဟာ

သဘာ၀က်က်မွားယြင္းမႈတစ္ခု

လက္မွတ္တန္းစီစရာမလို

ေနရာဦးစရာမလို

မိတ္ကပ္ဆရာမလို

သဘာ၀က်တတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။


ခါးနာတယ္

ေခါင္းမူးတယ္

ကိုယ္လက္ကိုက္ခဲတယ္

အန္ခ်င္လာတယ္

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္

အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။

(၂၀.၁.၉၇...



........................

အပိုင္း(၁၀)

အဲဒီမွာ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းျပႆနာအားလုံးဟာလူတစ္ေယာက္(မ်ိဳး၀င္း)ရဲ ့သံသယၾကီးလြန္း
လုပ္ပိုင္ခြင့္ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္လြန္းအားၾကီးလြန္းတာကစတာပဲ။ တိုက္ပိတ္ကိုသံသယျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆက္တြဲ ေဌးျမင့္၀င္း၊နန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ခင္ခ်ိုဦးတို ့ကိုမသကၤာတဲ့စကားေတြ မ်ိဳး၀င္း က်ေနာ့ကို ေျပာလာခဲ႕တယ္ ။အဲဒီတုန္းက ျမိဳ ့ေပၚမွာရွိတဲ့UG ေတြကိုေသခ်ာစုံစမ္းခိုင္း။ဒါငါတို ့အရင္လုပ္ရမယ္။အထင္နဲ ့ေလွ်ာက္
မလုပ္တာအေကာင္းဆုံးပဲလို႕လည္း က်ေနာ္က မ်ိဳး၀င္းကို ေသခ်ာေျပာခဲ႕ေသးတယ္။

အဲဒီမွာ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္တုိ႕ဘာတို႕ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကိုလည္း ၾကားၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕လည္း ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႕ရဲ႕ ရိုက္ႏွက္စစ္ေဆးမႈရဲ႕ အထာတခုကို က်ေနာ္သတိထားမိတယ္။ သူတုိ႕က က်ေနာ္တုိ႕ေတြကို စစ္လိုက္တယ္၊ ရိုးရိုးစစ္တုန္း ေျပာတဲ႕ ထြက္ခ်က္ကို သူတုိ႕မယံုဘူးဗ်။ ရိုက္ႏွက္စစ္လို႕ ေျပာလာတဲ႕ ထြက္ခ်က္ကိုပဲ သူတုိ႕က အမွန္လို႕ ထင္တာ ယံုတာေလ။

အဲဒီေတာ႕ က်ေနာ္က က်ေနာ္ေျပာမယ္လို႕ စဥ္းစားထားတဲ႕ ဟာေတြကို ဒီအတိုင္း စစ္ရင္ မေျပာရဲဘူး၊ ရိုက္ရင္းနဲ႕မွ ရိုက္စစ္ေတာ႕မွ ထြက္ရတယ္။ အမွန္ကို ၀န္ခံသလုိျဖစ္ေအာင္လုိ႕ေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္က မေသခ်င္တဲ႕ သူ မေသခ်င္တဲ႕ လမ္းကို ေရြးမွေတာ႕ မေသေအာင္ ၾကံဖန္စဥ္းစားၿပီး ေနရေတာ႕တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။
ရိုက္ႏွက္လိုက္ က်ေနာ္က ေရလိႈင္း စစ္ဆင္ေရးလို႕ ေျပာလိုက္။ေနာက္တခါ ရိုက္ႏွက္လိုက္ ဗိုလ္လို႕ ေျပာလိုက္နဲ႕။ အဲလို ေျဖေနရတယ္။

အဲဒီတုန္းက သင္တန္းဆရာေတြက ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေလာကတုန္းက နာမည္ၾကီးတဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ နာမည္ေတြထည္႕ေျပာတာေပါ႔ မႏၱေလး႕ေထာက္လွမ္းေရး ၁ က ဗိုလ္မွဴး သန္းညႊန္႕တို႕ ဗုိလ္ၾကီး ျမင္႔ဦးတို႕ ၿပီးေတာ႕ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႕ ဆိုရင္  ဥပမာဗ်ာက်ေနာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႕နာမည္ကိုသိတယ္ဗ်ာ၊ ဗိုလ္မွဴး သန္းထြန္း သိတယ္၊ ေနာက္ မကသ ကိစၥနဲ႕ နာမည္ၾကီးတဲ႕ ဗိုလ္မွဴး လွသန္း သိတယ္ေပါ႕ အဲဒီလူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို လွည္႔သံုးၿပီး ေျပာခဲ႕ရတယ္။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို ဘယ္သင္တန္းေတြမွာ ဘယ္လို သံုးခဲ႕သလဲ ဆုိတာေတာ႕ က်ေနာလည္း မမွတ္မိေတာ႕ဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီလူေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႕ သင္တန္းေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ အဲလိုေတြေတာ႕ လွည္႕သံုးခဲ႕ရတယ္။

အဲဒီမွာ သူတုိ႕ က်ေနာ္႕ကို ေရးခိုင္းေသးတယ္ မွတ္မွတ္ရရပဲ။ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုက်င္႕သလဲေပါ႕။
တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတာ ဗီဇဗ်။ သူတုိ႕ ေျပာေတာ႕လည္း မယံုဘူး၊ ေနာက္ေတာ႕ က်ေနာ္က တရားထိုင္ေတာ႕ ေျပာစရာရသြားတယ္။

အဲဒီမွာ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ႕ တရားထိုင္တုန္းက အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ဆရာနႏၵသိန္းဇံရဲ႕ ကိုယ္က်င္႕တည္ၾကည္ျခင္းနဲ႕ စိတ္အဆင္႔ျမင္႔ခရီးစဥ္ ဆိုတဲ႕ ထဲက ေအာ္တိုစဂ်က္ရွင္း လုပ္တာတို႕ ဘာတို႕ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးေတာ႕ က်ေနာ္႕မွာ အဲဒါေလးေတြကို သံုးၿပီး ဒါေတြကေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး သင္တန္းဆိုၿပီး ခ်ေရးေပးခဲ႕ရတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ႕ဗ်ာ။

ေနာက္တခု က်န္သြားတာက က်ေနာ္႕ကို မဖမ္းခင္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ တကယ္ရွိတယ္လို႕ ေျပာေနတဲ႕အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ေတြးတယ္ဗ်။ ေျမာက္ပို္င္းမွာ မ်ိဳး၀င္း ေသာင္းက်န္းေနၿပီလားဆိုတဲ႕အေတြးကို က်ေနာ္ ေတြးတယ္။ က်ေနာ္ေတြးမိတဲ႕အေတြးေပါ႕ေနာ္။ မ်ိဳး၀င္း ေသာင္းက်န္ၿပီဆိုရင္ မဟာမိတ္ေတြဘာျဖစ္လို႕ မ၀င္သလဲ။
မဟာမိတ္ KIA ၀င္လုိ႕မရေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲေနၿပီလား။ ေတြးမိခဲ႕တယ္။ ေနာက္ မဟာမိတ္ေတြရဲ႕ အားနဲ႕သာ သြားရွင္းရင္ ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မလားဆိုတဲ႕ အေတြးမ်ိဳး က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။

ေတြးတဲ႕အတိုင္းပဲ က်ေနာ္ စာတေစာင္ေရးခဲ႕တယ္၊ ဘယ္သူ႕ဆီကိုေရးလဲဆိုေတာ႕ အဲဒီတုန္းက KNU မွာ ဒုကၠ႒ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ႕ ဖဒိုေစာသန္းေအာင္ဆီကို ေရးခဲ႕တယ္။ အဲဒီစာကိုပို႕ေပးတဲ႕ ရဲေဘာ္က ရဲေဘာ္ ထြန္းထြန္းေအာင္တဲ႕။ အဲဒီစာကေတာ႕ဗ်ာ ေျမာက္ပိုင္ းျပႆနာကို DAB အားနဲ႕ ၀င္လို႕ရေအာင္ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားေရးခဲ႕တာပဲ။
က်ေနာ္႕ကို ဖမ္းတဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီစာေတြကပါ ျပႆနာျဖစ္တာ။မင္းဘာျဖစ္လုိ႕ ဒီလိုစာ ေရးသလဲလို႕ စစ္ေတာ႕ က်ေနာ္႕မွာကိုယ္႕ေထာက္လွမ္းေရးေတြကိုပါ ကယ္လုိ႕ရေအာင္လို႕ ေျဖရတယ္။

ေနာက္တခုက က်ေနာ္က ညီလာခံေတာင္မစေသးပါဘူး၊ က်ေနာ္႕ကိုလည္း ေထာက္လွမ္္းေရးလုိ႕ မစြပ္စြဲေသးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆီကို ပို႕လိုက္တဲ႕ ေၾကးနန္းပါ။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္႕ ကို ကိုေမာင္ေမာင္ၾကီးရယ္ လမ္းခရီးမွာေျပာခဲ႕တာ၊ ကိုစိုးလင္းတဲ႕ ဦးဘရန္ဆိုင္းက တရုတ္ျပည္သြားမွာတဲ႕။ န၀တက အဲဒီတုန္းက  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး လား ဘယ္သူလား က်ေနာ္ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ သူတုိ႕ကလည္း မူဆယ္ခရီးစဥ္ရွိတယ္လုိ႕ ၾကားေတာ႕ သူတို႕ခ်င္း ေတြ႕မယ္ထင္တယ္၊
ခင္ဗ်ားတို႕ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕ တခုခု ျပင္ဆင္သင္႔တယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ၾကိဳးစားၾကည္႔ပါလားလို႕ ကိုေမာင္ေမာင္ၾကီးက က်ေနာ္႕ကို ေျပာလိုက္တယ္။

အဲေတာ႕ က်ေနာ္က စဥ္းစားတာေပါ႕၊ ဒီသတင္းေလးေတာ႕ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ပို႕မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က ပို႕ဖို႕လုပ္တယ္။ ပို႕မယ္ဆိုတဲ႕ ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေၾကးနန္းက KIA ကုန္းကေန သြားရတာဗ်။ ပထတုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္က မ်ိဳး၀င္းဆီကိုပဲပို႕မလို႕။ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕မွာ စကား၀ွက္ရွိတယ္၊ ဦးေအးေပ်ာ္ဆိုရင္ ေက်ာင္သားဘ၀ကတည္းက သူနဲ႕ က်ေနာ္သိတယ္။ သူ႕ကို အဲလိုပဲ ေခၚတာ။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ယူဂ်ီလုပ္တုန္းက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နာမည္ကို ေစာရန္ႏိုင္ သံုးတယ္။ က်ေနာ္က စိုးေအာင္သံုးတယ္။ နာမည္၀ွက္ေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္က မ်ိဳး၀င္းနာမည္နဲ႕ မေရးဘဲနဲ႕ အကိုၾကီး(ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္)  ကိုပဲ လိပ္မူၿပီးေတာ႕ ေၾကးနန္းပို႕လိုက္တာ။

နံပတ္ ၁က ဘာေရးလဲဆိုေတာ႕ ဦးဘရန္ဆိုင္း တရုတ္ျပည္ ခရီးစဥ္သြား၊ နံပတ္ ၂က ေတာ႕ န၀တက နာမည္ကိုေတာ႕ မမွတ္မိေတာ႕ဘူးဗ်ာ တာ၀န္ရွိသူတေယာက္ပဲေပါ႕ သူလည္း မူဆယ္ခရီးစဥ္ရွိ…။  စိုးေအာင္မွ ေစာရန္ႏုိင္သို႕ ေမြးေမေလ႕ ဆိုတဲ႕ message ေလးထည္႕ေပးလိုက္တာ။ ေမြးေမေလ႕ဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႕မွာ ျမိဳ႕တြင္းမွာ ယူဂ်ီလုပ္တုန္းက အေျခအေနမေကာင္းဘူး ေျပးေတာ႕လို႕ ေျပာရင္ ေမြးေမေလ႕ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တာ။ အဲဒီ စကားလံုးက အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုတဲ႕ စကားလံုး။

က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက အကိုၾကီး ဒီလိုအေျခအေနကို စဥ္းစားမိရင္ က်ေနာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အတြက္ တစံုတခုခု စဥ္းစားလုိ႕ရေအာင္ ျပင္ဆင္လုိ႕ရေအာင္ထည္႕ေပးလိုက္တာ ဒါကို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သေဘာေပါက္မယ္လို႕လည္း က်ေနာ္က ယူဆတယ္။

က်ေနာ္႕ကို ဖမ္းတဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီေၾကးနန္းေတြကလည္း ပါလာေရာ.. က်ေနာ္ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္႕ေထာက္လွမ္းေရးမို႕ သတိေပးရပါတယ္လို႕ပဲ ေျဖရတယ္။ တကယ္တမ္းၾကေတာ႕ဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႕သာ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ …အဲလိုမ်ိဳး သူ႕ကိုသတိေပးပါ႕မလား ကိုယ္လြတ္ရုန္းေတာ႕မွာေပါ႕။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ တကယ္လည္း ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ၾကလို႕သာ၊ ထြက္ခ်က္ေတြကလည္း ၾကံမိၾကံရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာေလ။

ရိုက္ႏွက္စစ္ေတာ႕ ေၾကာက္ၾကတာလည္း ပါတယ္၊ မေသေအာင္လည္း ၾကံစည္ၾကရတာလည္း ပါေတာ႕ စစ္ေၾကာေရးမွာ ထြက္ခဲ႕တာေတြက ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႕ေလ ရယ္စရာေကာင္းေလပဲ။

အဲလိုေတြျဖစ္ၾကေတာ႕ က်ေနာ္က တဆင္႕ကိုေန၀င္းေအာင္ေပါ႕ေနာ္၊ ကိုေန၀င္းေအာင္ကို က်ေနာ္႕ကို စစ္တဲ႕အခ်ိန္မွာလည္း ဖမ္းထားတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္႕ကို သၾကၤန္အၿပီးမွာ စစ္ေၾကာေရး စ၀င္တယ္။ ဆရာကိုေန၀င္းေအာင္ကို ဖမ္းတာ ဧၿပီ ၂၀ ဆိုေတာ႕ …။


အပိုင္း (၁၁)


က်ေနာ္အရင္နားလည္ထာတာကက်ေနာ့ထြက္ခ်က္နဲ ့ဆရာ့ကိုဖမ္းတာ။ ဆရာေရးတာျပန္ဖတ္မွ လြဲေနတာေတြ ့ရတယ္။ က်ေနာ္မေျပာခင္(မထြက္ခင္)ဖမ္းထားတာပဲ။ က်ေနာ့ကို ရိုက္ႏွက္စစ္ခ်ိန္ဆရာ့ကိုဆြဲျပီးျပီ။ က်ေနာ့ကို ဗဟိုက မင္းလူေျပာဆိုေတာ့မခံနိုင္တဲ့အဆုံးတကယ္မရွိတဲ့ မဲေဆာက္က ကိုဘေအးဆိုတာေျပာတယ္။ ေနာက္မရဘူး အတြင္းလူေျပာလုပ္လာေတာ့မခံနိုင္ပါဘူး။ ဆရာ့ကို ေျပာမိတယ္။ ဆရာေန၀င္းေအာင္ရဲ႕နာမည္ကို ေျပာမိတာပါ။

ေနာက္သူက  ထပ္ေမးလာတာက မိုးသီးဇြန္ေထာက္လွမ္းေရးလားတဲ့။ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့
မိုးသီးဇြန္ဖက္မွာလည္း မင္းတို ့လူရွိမယ္ဆိုျပီတီိးျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာကိုေဌးနိုင္ကိုေျပာမိတာ။ ကိုေ႒းႏိုင္ကိုေျပာမိတာကလည္း ကိုေ႒းႏိုင္နဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ သန္း၀င္းနဲ႕က ေတာ္ေတာ္တြဲတာဗ်၊ ေ႒းႏိုင္ကို ေျပာလိုက္ရင္ သန္း၀င္းကေတာ႕ ကယ္မွာပဲဆိုတဲ႕ အထင္နဲ႕က်ေနာ္က ေ႒းႏိုင္ကိုေတာ႕ ကယ္မဲ႕ သူ ရွိတယ္ဆုိၿပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။

စစ္ေၾကာေရးမွာ ေက်ာ္ေက်ာ္(ကခ်င္)တို႕ ဘာတို႕ဆို လက္သံေတာ္ေတာ္ေျပာင္တာ ေဟ႔ေကာင္စိုးလင္း မင္းလို ေကာင္မေျပာနဲ႕ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္လို႕ ဆင္ၾကီးေတာင္ငါတုိ႕က ခုတ္လာတာလို႕ ေျပာေျပာၿပီး ခ်တာ။ အဲလို ေျပာတာ ဆိုတာေတြလည္း အျမဲၾကားရတယ္။

ေနာက္တခါ က်ေနာ္႕ကိုခ်ဳပ္တဲ႕ ေခြးအိမ္ေလးေပါ႕။ အဲဒီအိမ္က ေခြးတေကာင္လိုပဲ အိပ္ရင္ ေျခေထာက္ကို ေခါက္ၿပီး အိပ္ရတာ က်ဥ္းက်ဥ္း ၾကပ္ၾကပ္နဲ႕ ေနရတယ္။ အဲဒီ ေခြးအိမ္ေလးထဲမွာ အေပါ႕အပါးစြန္႕တဲ႕ ဟာေတြေရာ အစားအေသာက္ထည္႕ေကၽြးတဲ႕ ပန္းကန္ေတြေရာ ဘာေတြေရာ အဲလို ကပ္ၿပီး ေနရတာ။

အဲဒီ က်ေနာ္႕ကို ထားတဲ႕ အိမ္နဲ႕ သူတို႕ ထမင္းစားတဲ႕ အေဆာင္နဲ႕က မလွမ္းမကန္းဆိုေတာ႕ သူတုိ႕ထမင္းစားေဆာင္က အခ်ိဳ႕အသံေတြကို က်ေနာ္ၾကားရတယ္။

ဘာေတြၾကားရလဲဆိုေတာ႕ ကိုေန၀င္းေအာင္ကို ဖမ္းၿပီးေတာ႕ ေျပာတာေတြ၊ ကိုေ႒းႏိုင္ကိုဟိုဘက္မွာ ဖမ္းတဲ႕အေၾကာင္းေတြ သူတို႕ခ်င္းေျပာတာေတြ က်ေနာ္ၾကားရတယ္။
သူတုိ႕ကလည္းဗ်ာ တေယာက္ဆိုရင္လည္း မေက်နပ္တေယာက္ဆိုရင္လည္း မေက်နပ္ ထပ္ေဖာ္ခိုင္းတာ။အဲဒီမွာ က်ေနာ္ဘ ာစဥ္းစားမိလဲဆိုေတာ႕ ခုလိုပဲ ဆိုရင္ ငါတေယာက္ေျပာ တေယာက္ဖမ္း တေယာ က္ေျပာ တေယာက္ဖမ္းနဲ႕ မေကာင္းေတာ႕ဘူးျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေတာ႕ကြာ မထူးေတာ႕ဘူး လူအမ်ားၾကီး ငါေျပာလိုက္ေတာ႕မယ္ဆုိၿပီးေတာ႕ အမွန္ေတာ႕ သူတို႕ လူဒီေလာက္မ်ားရင္ မဖမ္းႏိုင္ေတာ႕ေအာင္လည္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဒု-ဥကၠဌေက်ာ္ေက်ာ္(မင္းသမီး)ကစျပီး ကိုဒီ။ ေအာင္သူစသည္ျဖင့္ထပ္မဖမ္းေတာ့ေအာင္ နာမည္ေတြေလွ်ာက္ေျပာပစ္တာ။ ဘယ္သူေတြကို ေျပာမိတယ္ဆိုတာမွတ္ထားတယ္။

ဂလိုဗယ္ပို႔စ္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ေျပာခဲ႕သလို ေျမာက္ပိုင္းထက္မ်ားတယ္ဆိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူေတြကို က်ေနာ္ေျပာခဲ႕တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မွတ္မိပါတယ္။ အထူးသျဖင္႕ ျပည္တြင္းက လူေတြကိုပိုေျပာခဲ႕တယ္။ခ်ိဳတူးေဇာ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ေျပာခဲ႕တာ သူ႕ကို က်ေနာ္က မင္းကိုငါ ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ ေျပာခဲ႕တာ ဆိုေတာ႕ ဒီေကာင္က ရယ္ေနတယ္။ေနာက္ ကိုကိုၾကီး(၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား) ဆိုရင္လည္း ေျမာက္ပိုင္းေရာ ေတာင္ပိုင္းမွာေရာ ေထာက္လွမ္းေရး နာမည္ထြက္ၿပီးသား။  ဒါကို ကိုကိုၾကီး မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႕မွာ အဲလို ထြက္ခဲ႕ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။

တခါတေလက်စဥ္းစားမိတယ္။ လုပ္တဲ့လူေတြထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားပါသလားလို ့အဲလိုကို ေတြးမိေတာ႕တာ။ဆရာ့ဆိုအပိုင္ၾကိဳဖမ္းထားတာ။

ေျမာက္ပိုင္းဗီဒီယိုေခြဆို တမင္ကိုၾကားေအာင္ဖြင့္ျပသလားေတြး မိတာ။ေနာက္ဆုံးအဲလိုမေတြးသင့္ဘူး
သံသယေတြထားလို ့မွားၾကတာ။ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မွဳေတြလို ့ထားလိုက္တယ္။

ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ၀န္ခံခိုင္းၿပီးမွ ၾကားထဲမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ႏိုင္ငံျခားသူတေယာကို ေခၚလာခဲ႕ေသးတယ္။ ဟိုလိုေပါ႕ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႕ကို ဗီဒီယိုဖိုင္ရိုက္တယ္ဗ်။ အဲဒီလို ရိုက္ၿပီးေတာ႕ ဟိုဟာေမး ဒီဟာေမးေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ႕သူ သံုးေလးေယာက္ကိုေတာ႕ ေမးၿပီးရင္ ျပန္ပို႕တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္႕ကိုေတာ႕ ေမးၿပီး ေပမဲ႕ ျပန္မပို႕ေတာ႕ဘူး။

ၿပီးေတာ႕ မုန္႕ေတြဘာေတြ ခ်ေကၽြးၿပီး ညီေလးရာ…တဲ႕ …မင္းရင္ထဲမွာ တခုခုေတာ႕ ရွိလိမ္႕မယ္..တဲ႕ရ အဲလို ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ကို စကားေတြဘာေတြေျပာတယ္။ က်ေနာ္႕မွာလည္း မုန္႕လည္း စားတာေပါ႕၊ ၿပီးေတာ႕ ဥကၠ႒ ကိုခုမွ ျပန္ေတြ႕ရတာဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဒါအခြင္႔ေရးပဲလို႕ မွတ္တာေပါ႕။

“ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္႕ရင္ထဲမွာ ရွိတယ္ဗ်ာ … က်ေနာ္ မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ခံရတာ၊ က်ေနာ္ ရိုက္ႏွက္တဲ႕ ဒဏ္မခံႏိုင္လို႕ ၀န္ခံလုိက္ရတာ တကယ္ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ“…လို႕ က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ အဲေတာ႕ သူက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေကာ တဲ႕…က်ေနာ္ကလည္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ပါ ဘူးဗ်ာ လို႕ ေျပာတယ္၊ အဲေတာ႕ သူက ကိုခ်ိဳၾကီၚေရာတဲ႕….အဲလို အမ်ားၾကီးပဲေမးေတာ႕ က်ေနာ္က မေျပာႏိုင္ေတာ႕ဘူး လို႕ က်ေနာ္က ေျပာေတာ႕ သူက လက္ေဖ်ာက္တီးတာ သူ႕ပံုဆန္ကို က်ေနာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။

အဲဒီလို လက္ေဖ်ာက္လည္း တီးလုိက္ေရာ ဒုတ္ေတြ ၀င္လာတာ တန္းစီးၿပီးေတာ႕ စစ္ေၾကာေရးမွာ လက္သံေျပာင္တဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြေပါ႕၊ လက္ထိပ္နဲ႕ တန္းလန္းကိုတညလံုး ရိုက္တာဗ်ာ။  တညလံုးကို ရိုက္တာ။

အဲဒီေနာက္ေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို အျပင္ သိတ္မထုတ္ေတာ႕ဘူးဗ်ာ၊ တိုက္ပိတ္သလို ဒဏ္ေပးတာေပါ႕၊ အဲလိုေပးၿပီး သိပ္မၾကာဘူး က်ေနာ္တို႕ကို လာေျပာတယ္ မင္းတုိ႕ကို တရားရံုးထုတ္ေတာ႕မယ္ ရီးတီးရားတား သိပ္မလုပ္နဲ႕ ရံုးထုတ္မယ္ဆိုေတာ႕လိုက္သြားရတာပဲ။

အဲဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာစရာရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို ရံုးထုတ္တဲ႕ ေနရာနဲ႕ ထားတဲ႕ ေနရာနဲ႕ နည္းနည္းလွမ္းတယ္ ဒါးဂြင္ကိုသြားတာ စက္ေလွေပါၚတက္တက္ျခင္း စစ္ေရးေလ႕လာသူ ကိုေ႒းေအာင္ က်ေနာ္႕နား ကပ္ၿပီး ေခြးမသားတဲ႕  ရီးတီးယားတားေတာ႕ မလုပ္နဲ႕တဲ႕ …ေကာင္းေကာင္းေျဖတဲ႕ ဒီတခါ မဟုတ္ဘူးေျပာရင္ မင္းျပန္လာရင္ အသက္မပါေစရဘူးတဲ႕…သူ က်ေနာ္႕ကို ကပ္ေျပာတဲ႕ စကား မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

တရားရံုးေရာက္ေတာ႕ဗ်ာ မွန္ကန္စြာထြက္ဆိုပါမယ္ ဘာညာဆိုခိုင္းတယ္။ ဘာမွကို ေခ်ပခြင္႔မရဘူး။ ဟုတ္သလား ဆိုရင္ ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ႕ပဲ ေျဖရတယ္။

တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္အပါအဝင္ စြပ္စြဲအဖမ္းခံရသူအားလုံးဟာ မွ်တတဲ့တရားစီရင္မႈကို မရခဲ့ၾကပါဘူး။ အတင္းရိုက္ႏွက္ဝန္ခံခို္င္း အတင္းဗြီဒိယုိရိုက္၊ အတင္းေထာင္ခ်၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းက စစ္အစိုးရလက္ထပ္မွာ မတရားစြပ္စြဲၿပီး အျပစ္ေပးခံခဲ႕ရတဲ႕  ကိုသန္းေဇာ္(သံလ်င္)ကုိျမင့္ေအး၊ ကိုၿဖိဳးေဝေအာင္တို႔နဲ႔ ဘဝတူေတြပါ။ ဘာရွင္းျပခြင့္ ဘာေခ်ပခြင့္မွ မရခဲ့ၾကပါဘူး။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ ခ်လိုက္တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။

အပိုင္း(၁၂)

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြဟာ ဦးေဆာင္သူ တစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ လုံးဝမဆိုင္ဘူး။ ေအဘီဆိုတာ ေက်ာင္းသားသမိုင္းမွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ အဖဲြ႕အစည္း၊ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ အဖဲြ႕အစည္း၊ ေမာ္ကြန္းသစ္ေရးထိုးခဲ့တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းပါ။ အဲဒါကိုေတာ႕ ခြဲျခားၿပီး ျမင္ဖို႕ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ႕ေပါ႕ဗ် …အဲဒီ ဒါး၀န္ကေန စစ္ထပ္ပူတယ္ဗ်။ မာနယ္ပေလာက်သြားေတာ႕ စစ္ပူၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ကိုေျပာင္းရလဲ ဆိုေတာ႕ ကရင္နီနယ္ကို ေျပာင္းရတာေပါ႕။ ေျပာင္းရေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ရက္ေတြ လေတြေတာ႕ မမွတ္မိေတာ႕ဘူးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႕က ေထာင္က်ေနေတာ႕ အကုန္လုပ္ရတာဗ်။
အိ္မ္ေတြဘာေတြ ေဆာက္တာတို႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္ကေတာ႕ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေပးရတယ္ သူတို႕ကို က်ေနာ္က်ေတာ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ဲအက်ီာၤေဘာင္းဘီ…ဒိုင္ခံၿပီးေတာ႕  အကုန္ေလွ်ာ္ေပးရတယ္။ ကိုျမင္႔ဦးတို႕  ကိုထင္ေက်ာ္တုိ႕ကိုလည္း သူတုိ႕အဲလိုပဲ ဟိုခိုင္း ဒီခိုင္း ခိုင္းတာေပါ႕ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ သစ္ပင္လွဲတာ၊ လႊဆြဲတာ၊ ေျမေပါက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ လုပ္တတ္သြားတယ္။ အဲလုိ လုပ္ရင္းနဲ႕ အသားက်သြားေတာ႕ သူတို႕က က်ေနာ္တို႕ကို မေျပးေလာက္ဘူးလို႕ ထင္ပံုရပါတယ္။ သိပ္မၾကပ္ေတာ႕ဘူး ေနရတာ။ အရင္တုန္းကေတာ႕ သူတုိ႕က အေဆာက္အဦးေတြကို အခိုင္အခန္႕ေဆာက္တာဗ်၊ ကရင္နီနယ္ကို ေျပာငး္ရေတာ႕ သူတုိ႕က ကိုယ္ေနမဲ႕ အေဆာက္အဦး ကိုယ္ေဆာက္ဆိုၿပီး က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ အခ်ဳပ္ခန္းကို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေဆာက္ရတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဘုရားတရားရွိတာေတာင္မွ ဒီေလာက္ ပရိတ္ရြတ္တာေတာင္မွ ငါ ဒီလို ခံရတာ၊ ဒါဟာ ၀ဋ္ပဲ၊ အဲေတာ႕ သူတို႕ လႊတ္တဲ႕ေန႕ ငါျပန္မယ္ဆိုၿပီး ေေျပးဖို႕ကို မၾကိဳးစားခဲ႕တာ။ သူတို႕ ခိုင္းရင္ လုပ္ေပးတယ္၊ ေဒါသလည္း မျဖစ္ဘူး။ ကိုထင္ေက်ာ္တို႕ ဆရာတို႕တခါတေလ ေဒါသျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္ မျဖစ္ဘူး။ အဲလို ဆိုေတာ႕ သူတုိ႕ ေျပးဖို႕ၾကံေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို မတိုင္ပင္ဘူး။ သူတုိ႕ကလည္း က်ေနာ္႕ကို ဒီေကာင္က အဖြဲ႕အစည္းကို စိတ္မနာဘူး ေျပးဖို႕ တုိင္ပင္ရင္ ေပါက္သြားလိမ္႕မယ္ဆိုၿပီး မတိုင္ပင္ခဲ႕ၾကဘူး။

ဆရာေန၀င္းေအာင္ကိုေတာ႕ သူတုိ႕က ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႕ ၂ လတခါ ဆရာကေတာ္ ဆရာမနဲ႕ ေတြ႕ခြင္႔ေပးတယ္။ေျပးဖို႕ ဆရာမကလည္း ၾကံစည္တာေပါ႕ေနာ္။ ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေန႕ ဘယ္ေနရာက ေစာင္႕မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ေပါ႕ေနာ။

ေျပးမဲ႕ ေန႕မွာ ဆရာက ထမင္းခ်က္ေတာ႕ အဲဒီေန႕က ငါးသေလာက္ဟင္းခ်က္တယ္။
 ဆရာက က်ေနာ္႕ကို ေျပာတာ က်ေနာ္တို႕ ေျပးေတာ႕မယ္တဲ႕…ခင္ဗ်ားကို ၾကိဳမတိုင္ပင္မိတာေတာင္းပန္တယ္တဲ႕…ဘာေၾကာင္႕လဲဆုိေတာ႕ ခင္ဗ်ားဆီကေန ပြင္႔မွာေၾကာက္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက အဖြဲ႕ကိုသြားေျပာမွာလည္း ေၾကာက္တယ္တဲ႕။ ခုက်ေတာ႕လည္း မထားခဲ႕ရက္ဘူးတဲ႕။ အဲေတာ႕ခင္ဗ်ားလိုက္မွာလားတဲ႕…။ လိုက္မွာလား မလိုက္ဘူးလား ဆိုတာ တထိုင္တည္း ဆံုးျဖတ္တဲ႕…။

၄ ေယာက္ခ်ဳပ္ထားတာ ၃ ေယာက္ထြက္ေျပးရင္ က်န္တဲ႕ တေယာက္က ေသမွာ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္လည္း လိုက္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ အက်ီာၤအ၀တ္အစားေလး ေကာက္ယူၿပီးေတာ႕ လိုက္တာေပါ႕ေနာ္။

က်ေနာ္တို႕မွာ ျပႆနာက ဘာလဲဆုိေတာ႕ ကရင္နယ္ေျမဆိုရင္လည္း ကိုျမင္႔ဦးတို႕  ကိုထင္ေက်ာ္တုိ႕က ကၽြမ္းတယ္ဗ်။ ျပႆနာမရွိဘူး။ ခုဟာက ကရင္နီ နယ္ေျမျဖစ္ေနေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ အကုန္လံုးအတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနတာ။ကံေကာင္းတာက ျမင္႔ဦးက ရြာသားေလးဗ်။ ျမန္မာစာကို မေရးတတ္ဘူး။

သူက လေမွာင္ရင္လည္း သူသြားတတ္တယ္ဗ်။ အဲေတာ႕ သူ ဦးေဆာင္တာပါပဲ။ သူက ေရွ႕က သူ႕ေနာက္က ဆရာေန၀င္းေအာင္ ၿပီးေတာ႕ကိုထင္ေက်ာ္၊
ကိုထင္ေက်ာ္က ေျခေထာက္မသန္ဘူး။ က်ေနာ္က ကိုထင္ေက်ာ္ကို ခဏခဏ ေစာင္႔ေစာင္႕ေခၚရတယ္ သူက ခဏခဏလဲတယ္။

အဲဒီမွာ ေျပးရင္းေျပးရင္း သြားရင္းနဲ႕ပဲ ဆရာ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ ခ်ိန္းထားတဲ႕ ေနရာကို ေက်ာ္ၿပီးေတာ႕မွ က်ေနာ္တို႕က ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းပိုင္းထဲအထိ ေရာက္သြားတာ။ ေရာက္သြားေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ ပိုက္ဆံလညး္ ပါမလာၾကဘူး၊ ဆရာမေပးသြားတဲ႕ ၁၀ ဘတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ဆရာ႕မွာပါလာတယ္။ အဲေတာ႕က်ေနာ္တို႕ကားလမ္းၾကီးတခုရဲ႕ ေအာက္ကေရေျမာင္းေလးနားမွာ ပုန္းၿပီးေတာ႕ မုန္႕စားၿပီးေတာ႕ တုိင္ပင္ၾကတာေပါ႕ဗ်ာ။
ေနာက္အဲဒီေခ်ာင္းေလးထဲ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ႕ ကားတကားေတြ႕တာနဲ႕တက္စီးလာၾကတာ မယ္ေဟာင္ေဆာင္သြားတဲ႕ ကားျဖစ္ေနတယ္။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ကမယ္ေဟာင္ေဆာင္ၿမိဳ႕ေပၚထိ မလိုက္ရဲဘူး။ ေက်ာင္းသားက မဲေဆာက္တုိ႕ မယ္ေဟာင္ေဆာင္တုိ႕ထိ လက္တံရွည္တယ္ေလ။ အဲေတာ႕ ၿမိဳ႕ေပၚမေရာက္ခင္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလးတေက်ာင္းနားမွာ ဆင္းေနခဲ႕ၾကတယ္။

အဲဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တည တည္းခိုခဲ႕ၾကၿပီးေတာ႕ ဘုန္းၾကီးကလည္း အလုပ္ရွာခ်င္ရင္ ဒီအခ်ိန္ကစပါးရိတ္ခ်ိန္တဲ႕  အလုပ္လိုခ်င္ရင္ ဒီေရွ႕ကေနဆက္သြားရင္ ထိုင္းလယ္ကြင္းေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ အလုပ္သြားေတာင္း အလုပ္သြားရွာဆိုလို႕ က်ေနာ္တို႕ကလည္း အဲဒီကို သြားၾကတာေပါ႕ေနာ။

အဲဒီမွာ မ်က္စိတဆံုး လယ္ကြင္းေတြ ခ်ည္းပါပဲ ရင္ေခါင္းေလာက္ရွိတဲ႕ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီးေတာ႕မွ ကရင္အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီး လင္မယားနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး အလုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ ၄ ေယာက္ စပါးေခၽြရတာေပါ႕။ တထံုးကို တစ္ဘတ္ရတာေပါ႕။ အဲလို စပါးေခၽြရင္းနဲ႕ပိုက္ဆံရေတာ႕ ေနာက္တဆင္႔တိုးမယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ဒီကေန အနီးဆံုးၿမိဳ႕ ခ်င္းမိုင္ကိုသြားမယ္ေပါ႕။ ခ်င္းမိုင္မွာ ဆရာမ(ဆရာေန၀င္းေအာင္ရဲ႕ ဇနီး)ေပးထားတဲ႕ ဖုန္းနံပတ္လည္းရွိတယ္။

ဆရာက ကိုစိုးလင္း ဒီဖုန္းနံပတ္ကို ခင္ဗ်ားလည္း အလြတ္က်က္၊ က်ေနာ္လည္း အလြတ္က်က္မယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကိုထင္ေက်ာ္က တတြဲ၊ က်ေနာ္နဲ႕ ျမင္႔ဦးက တတြဲ႕ ကားလည္း ခြဲစီးမယ္ဆို တကယ္လို႕ အဖမ္းခံရရင္လည္း ဘယ္သူ႕ကို ဖမ္းဖမ္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ခ်င္းမိုင္ကိုေရာက္ေအာင္သြား ခ်င္းမိုင္ကိုေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ ဆိုၿပီးေတာ႕ အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ လူစုခြဲၿပီးေတာ႕ ကားတက္စီးတာေပါ႕။

အဲဒီမွာ ကားခြဲစီးၿပီး လူခြဲလိုက္ေပမဲ႕ ပိုက္ဆံ မခြဲလိုက္မိဘူး ဆရာ႕ထဲမွာပုိက္ဆံပါသြားတာ။ က်ေနာ္နဲ႕  ကိုထင္ေက်ာ္မွာ ၁၀ ဘတ္လားမသိဘူး အဲေလာက္ပဲ ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ စြန္႕ၿပီးေတာ႕ ဖုန္းဆက္မယ္ဗ်ာ ဆုိၿပီးေတာ႕ ဖုန္းဆက္ေပမဲ႕ ဆရာမလည္း လြဲတယ္ဆုိေတာ႕ စိတ္ပူၿပီး ျပာေနလားမသိဘ ူး။ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ က်န္တဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ကိုထင္ေက်ာ္ ေကာက္ညင္းေပါင္းနဲ႕ အေၾကာ္၀ယ္စား ၿပီးေတာ႕ လမ္းေဘးကတဲထဲမွာ ေရေသာက္ေနၾကတယ္။အဲဒီတဲမွာပဲ ဒီညအိပ္မယ္ မနက္ျဖန္ေတာ႕ အလုပ္လိုက္ရွာမယ္ဆိုၿပီး အဲဒီတဲမွာပဲ အိပ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ အလုပ္လုိက္ေတာင္းတယ္ဗ်။ လိုက္ေတာင္းေပမဲ႕ ေမာင္းထုတ္တယ္ က်ေနာ္တို႕ကို။ က်ေနာ္တုိ႕က သူမ်ားသာ ေျပာေနတာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ျပန္မၾကည္႔မိၾကဘူး။ မွန္လည္း မရွိဘူးေလ။ ဘယ္မွာမွ  ကိုယ္႕အေျခအေနကိုယ္သိလဲဆိုေတာ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း၀င္ေတာ႕ ကိုရင္ေလးေတြက တံျမက္စည္းနဲ႕ လိုက္ရိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်ေနာ္တုိ႕ ရုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္စုတ္ျပတ္ေနၿပီဗ်ာ၊ ဘယ္ကမွလည္း အလုပ္မရႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ေနာက္ဆံုး စားဖို႕အတြက္ က်ေနာ္တုိ႕ ထိုင္းရဲ ဖမ္းတာ ခံလိုက္ေတာ႕မယ္ဗ်ာလို႕ ကိုထင္ေက်ာ္ကို႕ညည္းမိတယ္။

အဲဒါနဲ႕ ထိုင္းလ၀က မွာ ဥပေဒရွိတယ္ လူ၀င္မႈနဲ႕ ဖမ္းလို႕ရွိရင္ ၂၈ ရက္ေထာင္ခ်တယ္။ ဘတ္ ၂ ေထာင္ေပးရင္ လြတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က စားစရာလည္း မရွိေနစရာလည္း မရွိေတာ႕ ေထာင္က်ခံလိုက္တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်င္းမိုင္ေထာင္မွာပဲ ေထာင္အက်ခံတဲ႕ေန႕က တျမိဳ႕လံု းမီးရူးမီးပန္းေတြနဲ႕ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕ လႊင္႔ေနတာ ဘာလဲ…လို႕ က်ေနာ္တို႕က ေမးေတာ႕၊ ေရွ႕မွာ ေထာင္က်တဲ႕ သူေတြက ေျပာတယ္။

ဆီးဂိမ္း…တဲ႕ဗ်။


အပိုင္း (၁၃)

ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ဆီးဂိမ္းဖြင္႔ပြဲေန႕မွာ မွတ္မွတ္ရရ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာက်ေနာ္ ေထာင္က်တယ္။  ေထာင္က်ေတာ႕ စား၀တ္ေနေရးကေတာ႕ အဆင္ေျပသြားတာေပါ႕ဗ်၊ အဲဒီမွာ။

၂၈ ရက္ေထာင္က်ၿပီးေတာ႕ ထိုင္းရဲေတြက အနီးဆံုးနယ္စပ္ျမိဳ႕ကို ပို႕တယ္။ ေနာင္အုိ႕ဆိုတဲ႕ ျမိဳ႕ကို ပို႕တယ္ဗ်။ က်န္တဲ႕ သူေတြကဗ်ာ သူတုိ႕ကို နယ္စပ္ျပန္ပို႕ရင္လည္း ေကြ႕ပတ္ၿပီးေတာ႕ ထုိင္းထဲ ျပန္၀င္ၿပီး လုပ္တာပဲ၊ က်ေနာ္တို႕က်ေတာ႕ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ သူတုိ႕ကေတာ႕ သူတုိ႕နဲ႕ လုိက္ခဲ႕ လုိက္ခဲ႕လို႕ ေခၚပါတယ္။

သူတုိ႕ကေတာ႕ ေျပာတယ္က်ေနာ္တို႕ကေတာ႕ ထိုင္းထဲ ျပန္၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ အတြက္ ဒီလို လုပ္ေနတာက ရိုးေနၿပီလို႕ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုထင္ေက်ာ္က ကိုစိုးလင္း ဘာလုပ္မလဲလို႕ေမးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႕ အိမ္ျပန္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။

အဲဒီမွာ ကိုထင္ေက်ာ္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕“ က်ေနာ္တို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ ထြက္လာတုန္းက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ထြက္လာခဲ႕တာပဲ၊ ခုလည္း မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး၊ အဲဒါဘာေၾကာင္႕ အိမ္ျပန္မွာလဲ“ တဲ႕…။ သူက အဲလိုေျပာတယ္။

အဲဒီမွာ သူ႕ကိုလည္း က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ “ကိုထင္ေက်ာ္…က်ေနာ္တုိ႕က ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီးေတာ႕ စြပ္စြဲၿပီးေတာ႕ ခံထားရတာ၊ ဒီအရိပ္ၾကီးက က်ေနာ္တို႕ေနာက္ကို ဘယ္ေလာက္လုိက္ေနမလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏိုင္မလဲ၊ တဦးခ်င္းလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေတြ ထြက္လို႕ေတာ႕ရတယ္။ ဒါေပမဲ႕ တဦးခ်င္းလြတ္ေျမာက္ေရး လုပ္တာက ကိုယ္႕ဘ၀အတြက္ပဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ႕ ျမန္မာျပည္ ျပန္မယ္ ျပည္သူနဲ႕အတူတူ ေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ျပန္တည္ေဆာက္ယူမယ္၊ ျပည္သူကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္မွေတာ႕ဗ် ျပည္သူနဲ႕အတူတူ သြားၿပီး အဖိႏွိပ္ခံဦးမယ္“ လို႕ စကာနာေျပာခဲ႕ၿပီးေတာ႕ ျပည္သူနဲ႕အတူတူ ဖိႏွိပ္ခံဦးမယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ ၀င္မွာပဲဆိုၿပီး ၀င္ခဲ႕တာေပါ႕ေနာ။

က်ေနာ္ အိမ္ကို ၁၉၉၆-မတ္လမွာ ျပန္ေရာက္တယ္။

အစ္မေတြ ႏွမေတြ ဝိုင္းဖက္ၿပီး ငိုလိုက္ၾကတာ အေမကေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ ငါ့ဆီကို ငါ့သားအေရာက္ျပန္လာမွာလို႕ အေမယုံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ ေန႔တုိင္းေစာင့္ေနတာတဲ႕။ ဒီတစ္ခါ ငိုရတာက က်ေနာ္ပါ။

အဲဒီမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက ေမးျမန္းတာရွိတယ္၊ ေနာက္ ခရီးမထြက္ဖုိ႕ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း အေမလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္မွလည္း မသြားပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနတယ္။ အိမ္မွာပဲေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ လာၾကတယ္ဗ်။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္တယ္ၾကားတာနဲ႕ ေလးေလးဦးမင္းေအာင္လညး္ အိမ္ေရာက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕လည္း လာၾကတယ္။ လူရွင္းေတာ့ စက္ဘီးေလးထုတ္ၿပီး က်ေနာ္မစိုးရိမ္တုိက္ေဟာင္းကို ေျပးတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးကဝိႏၵဆီကိုေပါ့။ (ဆရာေတာ္ကို မစိုးရိမ္မွာေနခြင့္မေပးတာ ေရႊက်င္ကိုေရာက္ေနတာ မသိဘူး) တိုက္ေဟာင္းေျမာက္ေပါက္ေရာက္ရင္ပဲ တုိက္တုိက္ဆို္င္ဆုိင္ ထြက္လာတဲ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ တိုးပါေရာ။ ဆရာေတာ္ကလည္း သတင္းစာကေန က်ေနာ္ျပန္လာၿပီဆုိတာ ဖတ္ရၿပီး လာေစာင့္ေနတာတဲ့။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလို႔ေပါ့။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ၿပီး စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းျပန္တက္လုိ႔ရရင္ ျပန္တက္ဖို႔နဲ႔ ဘဲြ႕ရေအာင္ အရင္လုပ္ဖို႔ေျပာတယ္။ ၁၉၉၈-ၾကေတာ့လည္း အိမ္ကို ဆရာေတာ္တစ္ေခါက္ၾကြလာေသးတယ္။ လက္ထဲမွာ ကၽြဲေကာသီးေလး ဆဲြလို႔။

အဲဒီမွာ အိမ္ရဲ႕ အေျခအေနကို ေျပာျပဦးမယ္။ က်ေနာ္ ေတာခိုတဲ႕အခ်ိန္တုန္းက အိမ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးဖြင္႔ထားတယ္အဲဒီတုန္းကေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ေတာခိုေရာ အိမ္မွာကလည္း မိန္းမသားေတြပဲ ရွိေတာ႕ ေနာက္ဆံုး အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ဆိုင္ပိတ္လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္တဲ႕အခ်ိန္က်ေတာ႕ ညီမေတြကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြ က်ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႕ ကပ္ရပ္အမကလည္း အိမ္ေထာင္က်နဲ႕ စီးပြားေရးကလည္း ေတာ္ေတာ္ပ်က္တယ္ဗ်။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္႕မွာ မနက္လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတာင္မရွိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚတာေစာင္႔ၿပီး ေသာက္ရတာ ဘ၀ေတြေတာ္ေတာ္ပ်က္ခဲ႕တယ္။ အဲလိုေနရင္းေနရင္းနဲ႕ျမင္႔ေက်ာ္က ျမင္႕ေက်ာ္ဆိုတာက အာအိုင္တီကပါ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုေကာ္မတီထဲမွာပါတယ္ ျမင္႔ေက်ာ္က အိမ္ေရာက္လာၿပီး အကို ေက်ာင္းျပန္တက္လို႕ရတယ္၊ က်ေနာ္ေတာင္ တက္ေနၿပီလို႕ ေျပာတယ္။ ျမင္႔ေက်ာ္က တတိယႏွစ္နဲ႕ ေတာခိုတာ။အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ဖုိ႕ လုပ္တာေပါ႕ေနာ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း နိုင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး ဆိုတဲ႕ ခံ၀န္ေတာ႕ထိုးရတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ မထိုးခဲ႕ဘူး။

က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ေနသေရြ႕ တက္ႏိုင္သမွ် ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ကင္းေအာင္ေနပါ႕မယ္ ဆိုတဲ႕ ႏႈတ္ကတိေတာ႕ ေပးခဲ႕ရတယ္ေပါ႕ဗ်။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ခဲ႕တယ္၊ အေဆာင္လည္း ေနခြင္႔ရခဲ႕တယ္ေပါ႕ဗ်။ အဲဒါနဲ႕ ၁၉၉၆ မွာ ေအာင္မိုး၀င္းတုိ႕ရဲ႕ ၉၆ ကိစၥျဖစ္တာပါပဲ။

ေျပာရရင္ေတာ႕ ေအာင္မိုး၀င္းဆိုရင္ဗ်ာ က်ေနာ႕အခန္းေဖာ္ပါပဲ။ သူ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာက်ေနာ္ အကုန္ျမင္အကုန္သိေနတယ္ဗ်ာ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္က ဘာမွ ၀င္မပါခဲဲ႕ဖူး။ သူ သိပါတယ္ ေနာက္ဆံုး သူေျပးတဲ႕အခ်ိန္ထိကို။

အဲလိုျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ပိတ္ေတာ႕က်ေနာ္က ဘြဲ႕မရေသးဘူးဗ်၊ အဲလုိနဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို ျပည္မွာသြားတက္ခဲ႕ရၿပီး ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ၾကမွပဲ ဘြဲ႕ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႕အိမ္မွာကလည္း စီးပြားေရးအဆင္မေျပ၊ ၂၀၀၀-ခုႏွစ္မွာ ေဒဝန္းအိမ္ကိုေရာင္းၿပီး မာလကာျခံကို ေျပာင္းျဖစ္တယ္။ ခုလို အဆက္အသြယ္မေကာင္းေတာ့ ဆရာေတာ္ ဆရာေတာ္ဦးကဝိႏၵ ရန္ကုန္မွာ ပ်ံေတာ္မူူသြားတာေတာင္မွ သူမ်ားျပန္ေျပာလို႔ သိရတယ္။ ရန္ကုန္က ဆရာေတာ္ရုပ္ကလာပ္ကို သယ္ၿပီး ေရႊက်င္မွာ မီးသၿဂၤ ိဳဟ္လုိက္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ(ဗားကရာ၊ အမရပူရ)က ျပန္ေျပာျပတယ္။


အပိုင္း(၁၄)


အပိုင္း(၁၄)

ခုဆိုဆရာေတာ္ဦးက၀ိႏၵ၊ဦးေရ၀တတို ့လည္းပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၾကျပီ။ အေမေရာ၊ေလးေလးဦးမင္းေအာင္ေရာမရွိၾကေတာ့ဘူး။ လူ ့ဘ၀ကတိုေတာင္း
လြန္းပါတယ္။လူဆိုတာမွားတတ္ပါတယ္။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္းအမွားကင္းသူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။တတ္နိုင္သမွ်အမွားမျဖစ္ေအာင္ၾကိဳး စားေနရ၊ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္ေက်ာ္ေနရတဲ့ဘ၀ပါ။

စက္မွဳတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာဖဲရိုက္၊အရက္ေသာက္၊ေဆးခ်(ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္မွာအကုန္၇တယ္။)ျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးဘုန္းေမာ္ေန ့သာမျဖစ္ခဲ့ရင္ဒီလိုအေျပာင္းအလဲမ်ိုး
က်ေနာ္မရနိုင္ပါဘူး။အဲဒိေန ့ကက်ေနာ့ဘ၀ကို၁၈၀ဒီဂရိေျပာင္းလဲေပးလိုက္တာပါ။က်ေနာ္အရမ္းတန္ဖိုးထားပါတယ္။

က်ေနာ့ကိုက်ေနာ္အရင္ဆုံး(ခက္ ခက္ခဲခဲ)ေတာ္လွန္ခဲ့ရပါတယ္။ေပ်ာ္စရာေန ့ေတြကို(သၾကၤန္၊သီတင္းကၽြတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္။

New yearစသည္ျဖင့္)မေပ်ာ္ပဲ၊အေပ်ာ္မလြန္ပဲဒီေန ့အထိျဖတ္သန္းေနဆဲပါ။ ဘ၀မွာစက္မွဳတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့တာ။မကဒတ(ABSDF)တပ္ဖြဲ ့
၀င္ျဖစ္ခဲ့တာက်ေနာ္တစ္သက္လုံးဂဳဏ္ယူသြားမွာပါ။ မွားတတ္တာ လူ ့သဘာ၀ပါ။ အမွားနည္းတာ လူ ့အရည္အခ်င္းပါ။ အမွားကိုအမွားမွန္းသိျပီး၀န္ခံရဲတာက လူ ့တန္ဖိုးပါ။

တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ သတ္သတ္မဲ႕ စြပ္စြဲၾကတာဗ်၊ က်ေနာ္တုိ႕ေတြက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္တို႕ေတြကို စဖမ္းတုန္းက ေျပးလုိ႕ရတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြ မေျပးခဲ႕ၾကဘူး၊ ငါတုိ႕မွ မဟုတ္တာဆိုၿပီး ေနခဲ႕ၾကတာပဲ။ ေနာက္ သူတုိ႕ ခုေလာက္ၾကီး ရိုက္ႏွက္လိမ္႔မယ္လို႕လည္း မထင္ဘူးဗ်။ ကိုေ႒းႏိုင္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္ ၾကားတာကေတာ႕ဗ်၊ ဒါကလည္းၾကားတာပါ၊ သူတို႕က  ကိုေ႒းႏိုင္ကို သူ႕အရပ္ၾကီးနဲ႕ ေျမၾကီးထဲျမွဳပ္ၿပီးေတာ႕ စစ္တယ္ေျပာတယ္။ေနာက္ဆံုး ရိုက္တဲ႕ ႏွက္တဲ႕ဒဏ္မခံႏိုင္တဲ႕အဆံုးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ ၀န္ခံလိုက္ရတာေပါ႕ဗ်ာ။

အဲလို ၀န္ခံၿပီးလို႕ေတာ႕မွ မာနယ္ပေလာစစ္ပူလို႕ စခန္းေျပာင္းတဲ႕အခ်ိန္မွာ ကိုေ႒းႏိုင္ကို ေခၚမသြားခ်င္ေတာ႕လို႕ ရွင္းခဲ႕တာလို႕ ေပါ႕၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေသနပ္နဲ႕ပစ္သတ္တယ္လို႕ ေျပာတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ၀င္းႏိုင္ဦးေပါ႕ ဘီဘီစီက ေမာင္ရင္ေမာင္က ေဆးထိုးသတ္ေပးတယ္ လို႕ေျပာတယ္။ အဲလို အမ်ိဳးမ်ိဳးဗ်။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဖမ္းခံေနရေတာ႕ ဘယ္သူ သတ္တယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္တာေပါ႕ေနာ္။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္ တေယာက္က မိုးသီးဇြန္ဗ်၊ ေနာက္တေယာက္က ကို၀င္းနုိင္ဦးဗ်။ မိုးသီးဇြန္က အမိန္႕ေပးလိုက္တာကို ၀င္းႏုိင္ဦးက မလွန္ရဲဘူးလို႕ေျပာေနတာေပါ႕ အဲဒါကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား မသိရဘူးဗ်။ ျဖစ္ေနတာက။

ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တို႕ သိရသေလာက္အဲဒီတုန္းက စစ္ေၾကာေရးမွာ ေရာက္လာတာေတြထဲက ေျမာက္ပိုင္းက ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲတာနဲ႕ပတ္သက္တဲ႕ အမႈတြဲက က်ေနာ္ၿပီးရင္ ကိုေန၀င္းေအာင္၊ ကိုေအာင္သူ၊ ကိုေ႒းႏိုင္ပါတယ္ အဲဒါက က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ပတ္သက္တဲ႕အမႈတြဲေတြေပါ႕။

ေနာက္တခါ ရြာသားကိုျမင္႔ဦးရွိတယ္၊ ေနာက္တပ္ရင္း ၂၁၀ ကိုထင္ေက်ာ္၊ ေနာက္ အန္အယ္ဒီကေနၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းသားအလြဲအေျပာင္းေတြ လုပ္ေပးတဲ႕ ေကာင္မေလး မီမီခိုင္ ဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒါလည္း က်ေနာ္တုိ႕ စခန္းေျပာင္းေ၇ြ႕ေတာ႕မွ သိရတာပါ မိန္းကေလးတေယာက္ပါတယ္ဆိုတာေလ။ မီမီခိုင္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၾကတာဆိုတာကို ေျပာလည္း မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ လူတေယာက္ဂုဏ္သိကၡာဗ်ာ၊ စစ္ေဆးၾကတယ္ အဲေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႕ဗ်ာ က်ေနာ္ကလည္း ခုေလးဆယ္ေက်ာ္ေနာက္ပိုင္းေမ့တာမ်ားလာ တယ္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္းပါမွာေပါ့ဗ်ာ။


ေနာက္အခုအခ်ိန္မွာေတာ႕ဗ်ာ ေျမာက္ပိုင္း ကိစၥေတြ၊ ေတာင္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ တရားစြဲဆိုေရးနဲ ့ပက္သက္ရင္တဦးခ်င္းလုပ္ဖို ့မရွိပါဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းျပန္အားလုံးကသေဘာထားေၾကညာခ်က္၂/၂၀၁၂အတိုင္းရပ္တည္မယ္။

က်ဆုံးမိသားစုေတြအတြက္အျပည့္အ၀ရွိေနမယ္။ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္သက္ေသလိုက္ေပးမယ္။ တရားစြဲဆိုတာကရွိေနမွာပဲ။ ဥပေဒဆိုတာအျပစ္ရွိသူကိုအျပစ္ေပးဖို ့။တနည္း မေကာင္းမွဳ လုပ္သူကိုမေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ဆုံးမတာ။ ဘုရားေဟာထားတာ ရွိပါတယ္။(ရႊံ ့ညႊန္သည္ေရေၾကာင့္ျဖစ္ရ၏။ထိုေရျဖင့္ပင္ေဆးေၾကာရာ၏။)

အဲလိုပါပဲ၊ မေကာင္းတဲ့အျပစ္လုပ္သူကိုမေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္မေကာင္းဘူး ဆိုတဲ့အျပစ္ေပးျခင္းနဲ ့ေဆးေၾကာ ေပးရတာ။ ဒီထက္ပိုေတြးလိုက္ရင္ ဥပေဒဆိုတာအျပစ္ရွိသူကိုအျပစ္ေပးျခင္းျဖင့္အျပစ္မရွိသူေတြကိုလြတ္ လြတ္လပ္လပ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနနိုင္ေအာင္အကာအကြယ္ေပးထားတာ။  ေနာက္ေနာင္အျပစ္ေတြ ထပ္မက်ဴးလြန္ျဖစ္ေအာင္ဥပေဒကဆုံးမေပးတာ။

က်ဆုံးမိသားစုေတြကတရားစြဲဆိုတာကေတာ႕ တရားပါတယ္ဗ်ာ။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

Wednesday, September 26, 2012

ABSDF -ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေဟာင္း ဘိုဘိုရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ခရီး

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

 အဖြင္႔

အသားျဖဴျဖဴ၊ နဖူးေပၚ ခပ္အုပ္အုပ္က်ေနတဲ႕ ဆံပင္ပံုဆန္၊အေ၀းၾကည္႔မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ႕ အသက္ ၄၀ ၀န္းက်င္အရြယ္ အမ်ိဳးသားက ကိုဘိုဘိုျဖစ္တယ္။

 ေျမာက္ပိုင္းABSDF ေက်ာင္းသားသတ္ပြဲေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရတုန္းက က်မ စိတ္မွန္းနဲ႕  ျမင္ေယာင္ၾကည္႔ခဲ႕တဲ႕ ၁၅ ႏွစ္သား ဘိုဘိုေတာ႔ မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ သူက ဦးဘိုဘိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ႕လက္နက္ကိုင္တဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးသမားလည္း မဟုတ္ဘူး။

 ယေန႕မွာေတာ႕ ကိုဘိုဘိုလို႕ ေမးလိုက္ရင္  ကခ်င္ျပည္နယ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို သြားေရာက္ ကူညီအားေပးေနတဲ႕ အျဖဴေရာင္တြဲလက္မ်ားဆိုတဲ႕ အဖဲြ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္နဲ႕ သူအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီ။

 သူက ေဆးလိပ္ မ်ားမ်ားေသာက္ၿပီး စကားေျပာတယ္။ စကားေျပာရင္လည္း ေဆးလိပ္ကို ညာလက္ၾကားညွဳပ္ရင္း ္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ မ်က္စိတည္းျမင္လာေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ အတိတ္က ၀မ္းနည္းစရာအေၾကာင္းေတြကိုေတာ႕ မ်က္ရည္လည္ရင္း ေျပာတယ္၊ ေပ်ာ္စရာဆိုရင္ေတာ႕ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာရင္း ရယ္ေမာတယ္။

 သူစကားေျပာတာကို က်မရယ္၊ သတင္းေထာက္ေက်ာ္ဇင္မန္းရယ္၊အလုပ္သင္ သတင္းေထာက္  ျမတ္မိုးေက်ာ္ရယ္ ထိုင္ေငးၾကည္႔ေနရင္း နားေထာင္ရင္းနဲ႕  သူ႕စကားေတြထဲမွာ စီးေမ်ာသြားလိုက္ၾကတာ။

 က်မတို႕ သံုးေယာက္လံုးတကယ္ပဲ ႕ အသက္ ၁၄ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္သား ပုဆိုးစိမ္း၀တ္ထားတဲ႕  ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္နဲ႕ လြယ္အိတ္ေက်ာသိုင္းထားတဲ႕ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားနဲ႕အတူ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ႕ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ႕  တကယ္ပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ABSDF (ပါေဂ်ာင္)စခန္းကို ေရာက္သြားခဲ႕သလိုပါပဲ။

 (၁)

 က်ေနာ္က တကယ္ေတာ႕တပ္မေတာ္ကို ခ်စ္တဲ႔ စိတ္ရွိခဲ႕တဲ႕သူဗ်။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးရင္ ဗိုလ္သင္တန္းတက္မယ္လို႕ကို စဥ္းစားထားခဲ႕တာပါ။  

အဲဒီေခတ္တုန္းက က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ ဘာသြားရွိသလဲဆိုေတာ့ ၁၀ တန္းေအာင္ရင္ DSA တက္မယ္၊ အဲအခ်ိန္က က်ေနာ္က အဲလိုပဲ ရွိခဲ႕တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေဖကလည္း ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမွဴးေပါ႕၊ သူကလည္း ေျပာတယ္ဗ် မင္းတို႕ ၁၀ တန္းေအာင္ေအာင္ေျဖ၊ ၁၀ တန္းေအာင္ရင္ မင္းတို႕ကို DSA ပို႕ေပးမယ္၊ ထားေပးမယ္လို႕ ေျပာေပးတာလည္းရွိတယ္။ 

အဲေတာ့ ဒီတပ္က တကယ္ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ တပ္၊ က်ေနာ္ တကယ္ကိုေလးစားရတဲ့ တပ္၊ သတင္းစာထဲမွာ ေရွ႕တန္းတစ္ေနရာမွာ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးတာတို႕ ဘာတို႕ကို ေတြ႕ရင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းကို ထရတယ္။ အဲလိုက်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့တပ္၊ ဒီစစ္တပ္ကို ေျပာတာေပါ့ေနာ္။  

 က်ေနာ္က အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက အလံု အထက (၄)မွာ တက္တယ္။ အဲမွာတင္ က်ေနာ္ၾကံဳလိုက္ရတာက သပိတ္ေမွာက္တဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို တပ္က ပစ္တာကို။ အဲဒါကို ေရွာခ္ ရသြားတာ။ တသက္လံုးအတြက္ကို ေရွာ႕ရသြားခဲ႕တာပဲ။ တပ္က ဘာျဖစ္လို႕ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္တာလဲဆိုၿပီး အဲဒီကေနစၿပီး က်ေနာ္ေရွာ႕ရတာ၊ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီဟာေလးတစ္ခုကို ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဇြန္လေပါ႕ဗ်ာ ၈၈ အေရးအခင္းမျဖစ္ေသးဘူး။ ဇြန္မွာေပါ႕။ ပူညံပူညံေတြေတာ႕ျဖစ္ေနၿပီ။

အဲဒီေန႕က မိုးရြာေနတယ္။

 က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားဆိုေတာ႕ ရခိုင္ပုဆိုး အစိမ္းကို ၀တ္ထားတာဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ပါတတ္ေတာ႕ အဲဒီေန႕ကလည္း အိမ္ကေန အလံေတြကို ခိုး၀ွက္ၿပီး ယူသြားတယ္။မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တို႕ ပန္းဆိုးတန္းဂံုးတံတားေအာက္မွာ လူစုတယ္ဗ်၊အဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီးေနတယ္။

 ရုပ္ရွင္ရံုတန္းလမ္းက ျဖတ္သြားရင္ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း မ်က္စိနဲ႕ နည္းနည္း အခ်က္ျပျပီး ပန္းဆိုးတန္း ဂံုးတံတားေအာက္မွာ စုၾကတယ္၊ၿပီးေတာ႕က်ေနာ္တို႕ သပိတ္စေမွာက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သပိတ္ေမွာက္ျပီးေတာ့မွ အဲဒီမွာ ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ အေၾကာ္ဆိုင္နားက ၀ါးလုံုးကိုယူ၊ အလံကို တပ္ျပီးေတာ့မွ အလံေထာင္ျပီး စျပီး သပိတ္ေမွာက္တယ္၊ အလံက ေဇာက္ထိုးၾကီးေပါ့၊ အမွန္က အလံကို တမင္တကာ ေဇာက္ထိုးၾကီးလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ ကဗ်ာကယာလုပ္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့ 

အဲဒီအတိုင္းၾကီးျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္။

 က်ေနာ္ကလည္းအလံကိုင္ၿပီး ရင္ေကာ႔ၿပီး သပိတ္နဲ႕ပါသြားတာေပါ႕...သိပါတယ္ အဲဒီခံစားခ်က္က ဘယ္လိုဆိုတာကို။ က်ေနာ္တို႕ အလံကိုင္ထားတဲ႔သူေတြရဲ႕ ၊ေနာက္ကေန လူေတြပါလာတယ္။ အဲလို က်ေနာ္တို႕ သြားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပည္သူေတြကလည္း အားေပးတယ္ေပါ႕။

 အဲလုိသြားေနတုန္း က်ေနာ္တုိ႕အရြယ္ေကာင္မေလးတေယာက္ကပဲ ၊ အသက္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ေလာက္ပဲ ရွိမယ္၊ရြယ္တူေပါ႕ဗ်ာ သူက သံပုရားသီးစိတ္ေလးေတြကို ခပ္ေသးေသးစိတ္ၿပီး ဆားနဲ႕နယ္ၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ေလးထဲထည္႔ၿပီး လိုက္ေ၀တယ္၊ က်ေနာ္တို႕လို အလံကိုင္ထားတဲ႕ လက္မအားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ႕ သူက ပါးစပ္ထဲလိုက္ခြံေပးတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက က်ေနာ္႕ေရွ႕ေရာက္လာေတာ႕က်ေနာ ္ကလည္း လက္မအားေတာ႕ ပါးစပ္ထဲကို သံပုရာသီးစိတ္ေလးထည္႔ၿပီး ခြံေပးတယ္။

 အဲဒီေန႕က မိုးေတြကလည္း ရြာေနေတာ႕ က်ေနာ္တို႕လည္း မိုးစိုၾကတယ္၊ က်ေနာ္က မိုးစိုထားတဲ႕ ပုဆိုးနဲ႕ ဆိုေတာ႕ ေျခလွမ္းလွမ္းတုိင္း တုပ္တုပ္ၿပီးေတာ႕ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ မေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္က ပုဆိုးျပင္၀တ္ခ်င္တာနဲ႕ အဲဒီေကာင္မေလးကို က်ေနာ္က အကူအညီေတာင္းတယ္။ ငါ ပုဆိုး၀တ္ခ်င္လို႕ အလံကို ခဏေလာက္ ကိုင္ေပးပါလားဆိုၿပီးေတာ႕ သူကလည္း ရတယ္။သူက အလံယူေပးတယ္၊ သူကလည္း ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ မသိဘူး။ သူ႕ဆီက ေန က်ေနာ္က သူ့ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးကို ကိုင္ျပီးေတာ့ သံပုရာသီးစိတ္ေလးေတြကိုလည္း က်ေနာ္လည္းစားတယ္၊ ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့လူေတြကိုလည္း ခြံ႔ေကၽြးတယ္၊ ပုဆိုးေတြဘာေတြလည္းျပန္ျပင္ ၀တ္ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က ေကာင္မေလးဆီကေန အလံျပန္ေတာင္းတယ္။

 အဲဒီမွာ သူက ရတယ္ ငါပဲ ဆက္ကိုင္လိုက္ေတာ႕မယ္လို႕ ေျပာတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္းအလံကိုင္ခ်င္တာေပါ႕ေနာ္၊ ေရွ႕ကေန အလံ ကိုင္ၿပီးသြားခ်င္တာေပါ႕။ဒါေပမဲ႕ ေကာင္မေလးကလည္း မေပးေတာ႕ဘူးဆိုေတာ႕ ေအးရတယ္ ထားလုိက္ေတာ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႕တာ။ ျပီးေရာဆိုျပီး က်ေနာ္က ေနာက္မွာရွိတဲ့လူေတြကို သံပရာသီးစိတ္ေလးေတြကို ေပးရင္းေပးရင္းနဲ႕ က်ေနာ္က ေနာက္ဘက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ေနာက္ေရာက္သြားေတာ႕ အသံၾကားလိုက္မိတဲ႕အခ်ိန္မွာက…. ဂ်ပန္သံရံုးဘက္ကေန စစ္ကားေတြ ထြက္လာတာပဲ။ အံ႕ၾသေနတုန္းမွာ ပစ္ေတာ႕တာပဲ...။

 ဟိုးအရင္တုန္းက ဆိုရင္ ေရွ႕မွာ အရင္ကာၿပီး တားတာေတြ ဘာေတြေတြရွိတယ္၊ ျပီးမွ ပစ္မယ္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ၊ အခု အဲလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဂ်ပန္သံရံုးဘက္က စစ္ကားက ေမါင္းထြက္လာၿပီး၊ ပိတ္ျပီးေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္တာဗ်၊ က်ေနာ္တို႕လည္း အံ႕ၾသေနတုန္းပဲ  ပိတ္ၿပီး ပစ္ေတာ႕အခါမွာ…အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕အလံကို ကိုင္ထားတဲ႕ ေကာင္မေလး ထိၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးပဲ ေသသြားတယ္။ ေသသြားတာကို က်ေနာ္ျမင္ေနရတယ္။  သူ႕ကို။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္... အရမ္းမုန္းသြားတယ္။

.....က်ေနာ္ အရမ္းမုန္းသြားတယ္။....

 ….အဲဒီေရွ႕မွာေတာ႕ က်ေနာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါသြားၿပီေပါ႕ ဇြန္၊ ဇူလိုင္မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ခဲ႕တဲ႕ သပိတ္ေတြ အေရးအခင္းေတြမွာပါခဲ႕ၿပီ။

အဲဒီ ၈၈ခုႏွစ္မွာပဲ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ပထမဦးဆံုး အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲထင္တယ္၊ ၃၆ နာရီၾကာတယ္ဗ်၊ ေဆးရံုၾကီး၀န္းထဲမွာလုပ္တယ္။ ။ 

အဲဒီမွာ အဲဒီေရွ႕မွာေတာ့ က်ေနာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါသြားတယ္ဗ်၊ ဇြန္၊ ဇူလိုင္ မွာ လုပ္တဲ႕ အေရးအခင္းေတာက္ေလွ်ာက္ပါသြားၿပီ။

 က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ သပိတ္ေမွာက္စဥ္၊ ေအာ္စဥ္ကာလက ဒီမိုကေရစီရရွိေရးလို႕ က်ေနာ္တို႔ မေအာ္ခဲ့ဘူး၊ က်ေနာ္တို႕ေအာ္ခဲ့တာက ''သပိတ္သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္''၊ ''ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းေရး'' နဲ႔ '' ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားမ်ားလႊတ္ေပးေရး'' ။ ဒါပဲ က်ေနာ္တို႕ေအာ္ခဲ႕ေျပာခဲ့တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေန၀င္းအစိုးရ ျပဳတ္က်ပါေစ က်ေနာ္ မေအာ္ခဲ့ေသးဘူး။

 ...ဆိုေတာ့ ဒီဟာပဲ က်ေနာ္တို႔ေအာ္ခဲ့တာ၊ ဒီဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားလႊတ္ေပးတာက ရွင္းတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆးစာသင္ေနခ်္ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးနဲ႕စာသင္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢကက်ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး အေရးေတာ္ပံုမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ မိသားစုေတြကို နစ္နာေၾကးတစ္ခုခုေပါ့၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးကာကြယ္ဖို႕ ရွိဖို႕လိုအပ္တယ္၊ ဟိုတုန္းကေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီ့အတြက္ သမဂၢ ျပန္ဖြဲ႔စည္းဖို႕ လို္အပ္တယ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ့စည္းေရးဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးပဲေတာင္းခဲ့တာပါ။

 က်ေနာ္႕ စိတ္ထဲမွာလည္း နင္႔နင္႔သည္သည္းသည္းနဲ႕ေပါ႕ဗ်ာ၊တကယ္ကို ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္တယ္ ဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါသြားခဲ႕တာ။ ေနာက္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာျပီးထင္တယ္၊ ၂၄ ၾသဂုတ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။  ၃၆ နာရီ အစာအငတ္ခံဆႏၵျပပြဲမွာလည္း က်ေနာ္ပါတယ္၊ ေနာက္  ၄၈ နာရီ လွည္းတန္းမွာ တန္းစီတယ္၊ ၄၈ နာရီျပီးတာနဲ႕ ၇၂ နာရီက ျမိဳ့ေတာ္ခန္းမမွာရွိတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္က ေတာက္ေလွ်ာက္ပါေနတယ္။

 ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္းေရွ႕မွာ သပိတ္ေမွာက္ဖို႕ရွိတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မထႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ စိတ္ကေတာ့ သြားခ်င္တယ္၊ ပံုက်သြားတယ္၊ လဲသြားတယ္၊ ေမေမကလည္း လာငိုေနတာရွိတယ္၊ အဲဒီတုန္းကလည္း အသက္က ၁၄ နွစ္သား၊ ၁၅ ေလာက္ပဲရွိေသးတာေလ၊ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္ကလည္း မလိုက္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ အေရွ႕ရက္ေတြမွာ ပင္ပန္းေနတာဆိုေတာ့ သြားခ်င္ေပမဲ့လည္း မလိုက္နိုင္ေတာ့ဘူူး၊ အဘြားနဲ့ ေမေမကလည္း နင္သြားမေနပါနဲ့၊ နင္မပါလည္း အခု ပါမွာက အမ်ားၾကီးပဲဟာကို၊ နားပါဦးတဲ့၊ အဲဒီလို 

အိမ္မွာနားေနနရတဲ့အခ်ိန္မွာတင္ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႕ မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသြားတယ္...။  

က်ေနာ္လည္းေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။အိပ္ရာထဲကေန ေတာ္ေတာ္လည္း မထႏိုင္ေတာ႕ဘူး။

 (၂)

 သိလား...အဲဒီလို အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း GROUP လိုက္ျပန္ပါလာတာက ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပနေပါ့၊ ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပနက 89 မွာေပါ့၊ အဲဒီအေရွ႕မွာေတာ့ ပါတီေတြ၊ ပါတီေတြ အဖြဲ႕ေလးေတြေတာ့ ရွိေနတယ္ေပါ့ေနာ္၊ အဲအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္က ဗကသ အဖြဲ႕မွာ ပါခဲ့တယ္၊ အဲမွာ က်ေနာ္တို႕ကို ကဒ္ျပားထုတ္ေပးတယ္၊ က်ေနာ့္မွာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး၊ member card ေတြထုတ္ေပးတယ္၊ အဲဒိီမွာ က်ေနာ္ ဗကသကေနျပီးေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္ခဲတယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္မိတာက second January လားမသိဘူး။

အဲဒီ ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပန ျပီးတဲ့အခါမွာ ကိုဖုန္းေမာ္ 13 March မွာျပန္ဆံုတယ္။ ျပီးတဲ့အခါ ၾကားကာလမွာ ဗကသမွာ ရွိေနတဲ့ အထတန္း ေက်ာင္းသားေတြက  အကသရယ္၊ အခသရယ္ဆိုျပီးေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ခရိုင္နဲ႕ ရန္ကုန္တိုင္းနဲ႕ နွစ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲအခ်ိ္န္မွာပဲ ဗကသနဲ႕ မကသ နဲ႕နွစ္ဖြဲ႔ျဖစ္သြားတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ျဖစ္ခ်င္တာက ကိုေပၚတို႕၊ သူတို႕ေတြေျပာခဲ့တာက ဘာေတြေျပာခဲ့လဲဆိုေတာ့  က်ေနာ္တို႕ကို state ေက်ာင္းသားေတြက state ေက်ာင္းသားျပန္သြားျပီးမွ စုစုစည္းစည္းလုပ္ပါ၊ က်ေနာ္က ၉ တန္းေက်ာင္းသားပဲျဖစ္တယ္္ေလ၊ ဆိုေတာ့ အဲမွာျပန္သြားျပီး က်ေနာ္ အကသမွာလုပ္တယ္၊ က်ေနာ္က အလံု ၄ မွာဆိုေတာ့ အကသမွာပဲ ျမိဳ႕နယ္တာ၀န္ခံေပါ့ေနာ္၊ လုပ္ရင္းနဲ႕မွ သူငယ္ခ်င္း ခ်ိဳၾကီး ဆိုတာရွိတယ္၊ အဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ရတာက ဘာျပႆနာနဲ႔ စျပီးရင္ဆိုင္ရလဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ေရး၊ မတက္ေရးစၿပီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။

 အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါတီေတြကလည္း  ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေရးမ၀င္ေရး ရင္ဆုိုင္ေနၾကရတယ္။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြက ေက်ာင္း မတက္ေရးသမားေတြေပါ႕ ေရွ႕မွာတုန္းကလည္း ေျပာထားတယ္ေနာ္ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္၊  အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြထဲမွာ ဘာေတြပါသလဲဆိုေတာ့ ဒီေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တို့ ညီအကိုေတြက ေထာင္ထဲမွာေရာက္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို့ေတြက ဒီမွာေရာက္ေနတယ္၊အဲလိုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြက ဘယ္လိုမွေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းစာသင္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ညီအကိုေတြကို လႊတ္ေပးဖို႕၊ စသျဖင့္ ေျပာခဲ့တာရွိတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုျပီးေတာ့ ေရွ ႔က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ေလးစားေသာအားျဖင့္

က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းမတက္ေရးကို ဦးစားေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။

 အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းတက္ေရးနဲ႕သြားခ်င္တဲ႕ သူေတြရွိတယ္။ တက္ၿပီးရင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုေတာ႕ ျပန္သပိတ္ေမွာက္မယ္ေပါ႕ အဲလို စိတ္ကူးၾကတာ။ အဲဒီမွာ ၾကားလိုင္းဘယ္လို က်လာသလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕က ၈၈ ပံုစံအတိုင္း လူထုအံုၾကြမႈ တခု ျပန္ဖန္တီးမယ္ေပါ႕။ ေျပာက္က်ား Strike ေလးေတြေပၚေနာ္၊ ဟိုေနရာတကြက္ ဒီေနရာတစ္ကြက္ လုပ္ၾကတာ ရွိတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၉ မတ္လက စတာ ၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕က မွတ္မွတ္ရရပဲ။ အဲဒီေန႕က ေျပာက္က်ား Strike ေလးေတြကို ေစ်းေတြမွာ လိုက္လုပ္တယ္၊ ျမိဳ႕ထဲေတြလည္းလိုက္လုပ္တယ္၊ အဖြဲ႕ေတြ ခြဲၿပီးေတာ႕ လိုက္လုပ္ၾကတာ။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္း က်ေနာ္ အဖမ္းခံရတာက ဇြန္ ၂၉ မွာ အဖမ္းခံလုိက္ရတယ္။

အပိုင္း (၃)
က်ေနာ္အဖမ္းခံရတာကလည္း ေရႊဒဂၤါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဖမ္းခံရတာ။
အဲဒီေန႕က ေန႕လည္ ၁၁နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ Strike လုပ္ၾကတယ္၊ အဲဒီေန႕ကလည္း မိုးေတြ ရြာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ တရားေဟာတယ္၊ တရားေဟာၿပီးေတာ႕ ျပန္အဆင္းၿပီးမွ ညေန  ၃နာရီခြဲ ၄နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ဗကသ တိုင္းရံုးရွိတဲ႕ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းက ေဂၚစတာကို ျပန္လာၾကတာ။  အျပန္လမ္းမွာ ေရႊဒဂၤါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္၀င္ၿပီး လက္ဖက္ရည္၀င္ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို ၀င္ဖမ္းသြားတာ။
 ဖမ္းၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ကို ပန္းပဲတန္းရဲစခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီကေန က်ေနာ္တို႕  အင္းစိန္ကို ပါသြားတယ္။ အဲဒီလို အဖမ္းခံရၿပီးသိပ္ မၾကဘူးဗ်ာ၊ ဇူလိုင္မွာ ျပန္လြတ္လာတယ္။ အထဲမွာ ၁၄ ရက္ ေနရၿပီး ျပန္လြတ္လာတာ။
 အဲဒီမွာ လူက ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ႕ အသက္ကလည္း ငယ္ေပမဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါေနေတာ႕  စာရင္းေပါက္သြားတယ္။ စာရင္းေပါက္ေနေတာ႔ လႈပ္ရွားလို႕လည္း မေကာင္းေတာ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ စမ္းေခ်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ေနရာလဲဖို႕ျဖစ္သြားတယ္။တကယ္ေတာ႕ ခ်ိဳၾကီးက ေတာထဲသြားဖို႕ေပါ႕၊ က်ေနာ္ကေတာ႕ ေက်ာင္းတက္ရင္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လႈပ္ရွားမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ထားၾကတယ္။ခုေတာ႕ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားရတာ ၾကပ္သြားေတာ ႕ ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ ေနရာလဲၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တာ။
 တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္ေထာင္မက်ခင္မွာကတည္းက က်ေနာ္တို႕က အိမ္ေတြမွာ မေနၾကေတာ႕ဘူး။ ေနလို႕လည္းမရေတာ႕ဘူးေပါ႕။ဒါကေတာ႕ နုိင္ငံေရးလုပ္တဲ႕ ေက်ာင္သားတိုင္းက အိမ္ေတြမွာ မေနၾကေတာ႕တာမ်ားတယ္။ ဘယ္ေတြမွာ ေနၾကလဲ ဆိုေတာ႕ ပါတီေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အခန္းေတြမွာ ေလွ်ာက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္သြားေနတဲ႕ပါတီက ဗမာ႕မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္မ်ားအစည္းအရံုး။  ဒါရိုက္တာ ခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕ အိမ္။ ဟီးဟီး…သူ႕အိမ္ သူ႕အိမ္၊ သူ႕အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က အဲဒီမွာ သြားေနတယ္။  က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ပံုမွန္ေနတာမ်ားတယ္။ေနတာမ်ားတယ္ဆိုတာက ညအိပ္တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ထမင္းကေတာ႕ သိတဲ႕အတိုင္း ေတြ႕ရာေနရာမွာ ျဖစ္သလို စားတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အစားအေသာက္လည္း ဂရုမစိုက္မိၾကပါဘူး။ အဲလို ေနၾကတယ္ေပါ႕။  
 အဲဒီလို ေတာထဲစၿပီး သြားတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔ဆီမွာ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ယံုၾကည္တာတို႕ AB တို႕ဘာတို႕ မရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာက မတရားမႈကို ေတာ္လွန္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ၿပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ျပန္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္ပဲ ရွိခဲ႕တာ။
ေထာင္ထဲကေန ထြက္ေတာ႕လည္းက်ေနာ္ တကယ္ကို မ်က္ရည္က်ခဲ႕တာကိုး။ ေထာင္ထဲမွာလည္း အတူတူလုပ္ခဲ႕တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း က်န္ခဲ႕တယ္။
 တကယ္ေတာ႕ ေထာင္ထဲက ထြက္လိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္ပိုဆိုးသြားတယ္။ ပိုဆိုးသြားတယ္ဆိုတာက ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ၊ေစာေစာတုန္းက က်ေနာ္က စိတ္နာတာ ပဲရွိတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္သြားၿပီးတ႕ဲအခါ ပိုနာလာတယ္။ဘယ္လိုေခၚမလဲ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကို နာသြားတာ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာကိုး။ အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ဗိုလ္မွဴးေ၀လိႈင္၊ အန္အယ္ဒီက ၊ေနာက္ ကိုေအာင္ဇံေအးတို႕ ၿပီးေတာ႕ အေရးအခင္းတုန္းက ဗိုလ္ၾကီး စည္သူ ဆိုၿပီးေတာ႕မွ ျဖစ္တဲ႕ အဖြဲ႕ရွိေသးတယ္။ သူတုိ႕အဖြဲ႕က မဂိုလမ္းထိပ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္းကို စာရြက္ေတြနဲ႕ လိုက္ၿပီး ျဖန္႔ေပးတာ အဲဒါက ဗိုလ္ၾကီးစည္သူေပါ႕။
 သူက ၂၉ လမ္းနဲ႕ မဂိုလမ္းမွာ ရွိေနတဲ႕ အဖြဲ႕ေတြက ဖမ္းလိုက္တာၿပီးေတာ႕ ၈၈ ၿပီးခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ၾကီးစည္သူတုိ႕အဖြဲ႕ကို တာ၀န္၀တၱရားေႏွာက္ယွက္မႈနဲ႕ ျပန္စြဲခ်က္တင္တာ။
 ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕အတူတူေနခဲ႕တာက ဗိုလ္မွဴးေ၀လိႈင္ေနခဲ႕ရတယ္၊ ေနာက္အင္းစိန္က အန္အယ္ဒီ စည္းရံုးေရးမွဴးလားမသိဘူး ေနာက္ ခြန္စံေနခဲ႕ရတယ္ေနာက္ အကသက  ကို၀ဏ ေနခဲ႕ရတယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ ေနလို႕မရေတာ႕ဘူး၊ ေနမရဘူးဆိုတာက လူငယ္လည္း လူငယ္ျဖစ္တယ္။ ခံစားမႈကလည္း အရမ္းျမင္႔တယ္၊ ခံစားတယ္။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္တယ္..အဲလိုဆိုေတာ႕ ျပန္ထြက္လာရေပမဲ႕ စိတ္ပ်က္တာေတြခ်ည္း ခံစားရတယ္။ေနာက္ အဖြဲ႕ေတြကလည္း တစ္ဖြဲ႕နဲ႕တစ္ဖြဲ႕ေတြမွာ ကြဲတာေလးေတြ ရွိေနတယ္ ထံုးစံအတိုင္းေပါ႕ေနာ္။
  ၿပီးေတာ႕ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ခံစားရတာက က်ေနာ္႕ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ထြက္လာတယ္လို႕ စြပ္စြဲၾကတာ ရွိတယ္။ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရး ပံုသ႑ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာတာ ရွိတယ္။ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္သြားတယ္၊ အင္ေဖာ္မာျဖစ္သြားတယ္လို႕ က်ေနာ္႕ကို ေျပာၾကတာေတြ စြပ္စြဲၾကတာေတြ ရွိတယ္။
 အဲဒီလို ေျပာခံရေတာ႕ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕ အဲဒီ က်ေနာ္ရဲ႕ Nature ေလးကို နည္းနည္းေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။အဲဒါက ျဖစ္မွာပဲ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရး ၇ က တပ္ၾကပ္ၾကီး စန္းၾကြယ္ဆိုတာ ရွိတယ္။အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ကို ကိုင္တာ။ သူက က်ေနာ္တို႕ေတြကို ဘာလာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ဘယ္အစိုးရ တက္တက္၊ ငါတို႕ အစိုးရပဲ၊ ငါတုိ႕ဟာ မင္းတို႕နဲ႕ အတူတူ ရွိတယ္။ ..ေပါ႕၊ သိတယ္မဟုတ္လား…။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စကားေတြနဲ႕ ပံုဆန္ေတြ လာလာ လာလာ ေျပာတာရွိတယ္။
 လာလာ ေျပာတာ ရွိတယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕လည္း သူတုိ႕လာေျပာတာကို မေျပာနဲ႕လို႕ ေျပာဖို႕ခက္တယ္။ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္နဲ႕ လာမေျပာနဲ႕လို႕ ေျပာဖို႕ခက္တယ္ေလ၊ အရမ္း ရိုင္းရာ က်သြားလိမ္႔မယ္လို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ႕တယ္။ ေနာက္ သူက က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕ေတြ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ႕အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ လာလာ ရွင္းသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတြ ရွင္းရွင္းသြားတာ က်ေနာ္က မသိရဘူး။ မသိရဘူးဆိုတာက လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းမယ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႕မွ ရွင္းၿပီးသြားၿပီ။ ဘယ္သူ ရွင္းသလဲ ဆိုမွ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးက ရွင္းသြားတာ။အဲဒီ ပံုသ႑န္ေပါ႕။ ဒါက က်ေနာ္ ေထာင္ထဲ မက်ခင္မွာက ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ပံုသ႑န္ေပါ႕။
 အဲဒီမွာ ေထာက္လွမ္းေရးက အဲဒီထိ လာၿပီးေတာ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာေတြ ရွိတယ္။ အဲလို ထိေတြ႕ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းကိုပဲ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာမဟုတ္ဘူး။ အားလုးကို ထိေတြ႕ဆက္ဆံတယ္ အဲဒီပံုစံအတိုင္းပဲ။ လူတိုင္းကို သူတုိ႕က အဲဒီပံုစံနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၿပီး လုပ္ေနတာပဲ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာေလ။

အဲဒါကို က်ေနာ္တို႕ ခ်င္းလည္း ေျပာေနၾကတာပဲ ။ ေျပာေနၾကတာပဲဆိုတာကလည္း ဟာ ဒီေကာင္ကေတာ႕ အင္ေဖာ္မာျဖစ္မလား မသိဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေနၾကတာပဲ။ ဥပမာ အဖမ္းခံရခါနီးတေယာက္ဆိုရင္ ေျပာလိုက္တယ္ဗ်ာ သူ႕ကို သတိထားခိုင္းလိုက္ဦး ငါတို႕ ဒီမွာေစာင္႔ၾကည္႔ေနတယ္ေပါ႕။ က်ေနာ္ကေန ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာလိုက္တယ္ေပါ႕ ေနာက္ က်ေနာ္နဲ႕ တိုက္ရိုက္မသိဘူးဆိုရင္လည္း က်ေနာ္တို႕က ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲလို ေျပာလိုက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ ဒီလူက အဖမ္္းခံရသြားၿပီဆိုရင္ေတာ႕ ဟာ ဒီသတင္း source က ဘယ္ကရလဲ႕ ေနာက္ဆံုးက က်ေနာ္႕ဆီကေပါ႕ အဲလို ျဖစ္ကုန္တာ။ အမွန္က က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းမို႕ျဖစ္ေစ စိတ္ပူၿပီး ေျပာလိုက္မိတာပဲ။
 အမွန္ေတာ႕ သူတုိ႕က အားလံုးနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးကလည္း သူတို႕ကစာ;တဲ႕ အကြက္ထဲကို ေတာက္ေလွ်ာက္က်ေနခဲ႕တာ။
 ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ကို သူတုိ႕က စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႕ အလွဴေငြထည္႔ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာကိုး။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တို႕မွာ  သူတို႕ ထည္႔တဲ႕ အလွဴေငြကို ယူခဲ႕တယ္ အဲဒီတုန္းက အဲလိုမွ မယူရင္လည္း တကယ္ကို ဘာမွကို လုပ္လို႕မရေတာ႕လို႕ ။ ကိုယ္႔ဆီမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ႕ မယူဘူးေပါ႕၊ ဟာမလိုဘူ းကိစၥ မရွိဘူးေပါ႕…။
 အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ ထုတ္တဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္ ေသြးေမာ္ကြန္းတို႕ ဘာတို႕ေပါ႕၊ အဲဒီကဗ်ာ စာအုပ္ေတြ ဘာေတြဆိုရင္လည္း သူတုိ႕က ၀ယ္ေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ သူတို႕ကို သိသိခ်ည္းနဲ႕ ေရာင္းလုိက္ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာ စာအုပ္တအုပ္ ၂၅ က်ပ္ ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ ပိုက္ဆံ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္မွ ေငြ ၁က်ပ္ ေခတ္ဆိုေတာ႕ ၂၅ က်ပ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္တာကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ စာရြက္ေတြ ေ၀ခ်င္လို႕ စာရြက္ေ၀ဖို႕ က်ေနာ္တို႕မွာပိုက္ဆံလိုတယ္။ အဲဒါေတြလည္း ရွိခဲ႕တယ္ေပါ႕။
 ေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔လည္း အဲဒီမွာပိုၿပီး နည္းနည္းေလး ဆိုးသြားတာက ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္သိရတာက ဟုတ္၏ ..မဟုတ္၏ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မသိဘူးေနာ္။ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ေထာင္က်တဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္ ျငိမ္းျငိမ္းဇင္ ဆိုတာ သူက က်ေနာ္နဲ႕ အမႈတြဲေပါ႕။ သူ႕အိမ္က လိုက္တယ္ေျပာတယ္။ သူ႕အိမ္က အဲလို မိန္းကေလးလည္း မိန္းကေလး ဆိုေတာ႕ေလ၊ သူ႕အိမ္က လိုက္တယ္ေပါ႕။ အဲလို ေျပာခံရၿပီး က်ေနာ္က ျပန္ထြက္လာရတယ္။ အျခား အကသ ေတြက အထဲမွာ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အမႈတြဲ ၃ေယာက္က လြတ္လာတယ္ ဒါေပမဲ႕ ဘာျဖစ္လုိ႕လြတ္လာသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္မသိဘူး၊ ျငိမ္းျငိမ္းအိမ္က လိုက္တယ္ ဘာညာဆိုတာကလည္း ေထာင္ထဲက လြတ္လာၿပီးမွ သူမ်ားေျပာသံၾကားရတာေပါ႕ က်ေနာ္တကယ္မသိခဲ႕တာပါ။
 ေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္ကေန လြတ္လာတဲ႕အတြက္ အျခားသူေတြကေတာ႕ မလြတ္ဘူး သူကေတာ႕လြတ္လာတယ္ေပါ႕ အဲလိုလို အဖြဲ႕တည္းမွာလည္း ေမးစရာေလးေတြ ေမးေငါ႔တာေလးေတြ ရွိလာတာေပါ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို တံဆိပ္ကပ္လိုက္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္မွာ ခံစားေနရတာ  ဆိုးတာက က်ေနာ္က ယူနီေဖာင္းျမင္ရင္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ႕ဘူးျဖစ္လာတာ။ 
 ေျပးထိုးပစ္လိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးတို႕…အဲလို တခုခု လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ။ ဘယ္လိုမွ ေနမရဘူးဗ်ာ။ ခံစားဖူးၾကတဲ႕ သူေတြ ရွိရင္ေတာ႕ သိလိမ္႔မယ္။ ဘယ္လိုမွကို ေနမရခဲ႕တာ။ကသိကေအာင္႔လည္း အရမ္းျဖစ္တယ္။ စိတ္တိုတယ္။ အဲလို တအားျဖစ္ေတာ႕ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႕  က်ေနာ္သြားရမဲ႕ လမ္းက ဒီတလမ္းပဲ ရွိေတာ႕တယ္။
 အဲဒီမွာ တကယ္ေတာ႕က်ေနာ္က ေတာင္ပိုင္းကိုသြားရမွာ၊ ဒါေပမဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းေရာက္သြားတယ္။ ေတာထဲကို ေရာက္သြားတာကလည္း တကယ္ေတာ႕ နံပတ္တစ္က ဒီမတရားမႈ တခုကို ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕ စိတ္ဓါတ္တခု၊ နံပတ္ ၂က ေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ႕ ညီအကိုေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ႕ ကယ္ခ်င္တဲ႕စိတ္ေပါ႕…ေျပာရရင္ေတာ႕ ကေလးအေတြးေပါ႕။ ျပန္ကယ္ထုတ္ခ်င္တယ္ေပါ႕ေနာ္၊ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်ေနာ္ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တယ္။
 အပိုင္း(၄)

ေက်ာင္းသား ရွိတဲ႕ ေနရာကို ေက်ာင္းသား ေရာက္သြားခဲ႕တာပဲ။ ABရယ္ ဘာရယ္ ့ညာရယ္ မရွိဘူး။ ေတာထဲမွာ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတယ္ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားရွိတဲ႕ ေနရာကို သြားမယ္ဆိုၿပီး ေရာက္သြားတာပဲ။ တကယ္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္နဲ႕ပဲ ေရာက္သြားတာပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ထြက္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ငါေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းကိုသြားမယ္တဲ႕ ေတာင္ပိုင္းမွာက လူမ်ားတယ္တဲ႕။ ေျမာက္ပိုင္းက လူပိုလုိလိမ္႔မယ္တဲ႕…အဲဒါနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းကိုသြားၾကတာ။ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ ေျမာက္ပိုင္းလုိက္ခ်သြားတာ။ က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္က အဖြဲ႕ေပါ႕ ကိုရဲလင္းတုိ႕ကလည္းေျမာက္ပိုင္းသြားမယ္ေပါ႕ေနာ္။ ေျမာက္ပိုင္းကို ကမ္႔ထဲေရာက္တဲ႕ အထိ ကားနဲ႕ပဲ သြားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႕က လွ်ာရွည္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေပါ႕ေလ။
လမ္းကလည္း နည္းနည္းပဲ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ေနာက္ကားနဲ႕ ေခၚေတာ႕ ကားနဲ႕ေရာက္သြားတာ။အဲဒီမွာ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ ဆိုေတာ႕ …။

၇.၈.၁၉၈၉ မွာ က်ေနာ္ ေျမာက္ပိုင္းက ပါေဂ်ာင္စခန္းကို က်ေနာ္ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ တဲထဲမွာ က်ေနာ္တို႕စတည္းၾကတယ္။

၈.၈.၈၉ မွာ အဲဒီစခန္းမွာ က်ဗန္းစကားေျပာရွိတယ္။ ၈ ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ေပါ႕ေနာ္။ က်ေနာ္လည္း ၀င္ျပိဳင္တယ္ေပါ႕၊ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္ က်ခဲ႕တဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို က်ေနာ္ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။

“ က်ေနာ္သာ ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ႕ေသာ္“ တဲ႕...အဲဒါပဲ။

က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္က ဆုရတယ္ေပါ႕ေလ၊ ပထမဆုေပါ႕။ဒါေတြကေတာ႕ထားလိုက္ပါေတာ႕ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္သိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။

ပထမ စခန္းကို စေရာက္တဲ႕ ေန႕ကတည္းက က်ေနာ္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာကို လြတ္လပ္ေပါ႕ပါးၿပီးေတာ႕ကို ေပ်ာ္တာ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္႔ညီအကိုေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ အေတြးတူ အေမြးတူ ကုိယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႕ေနာ္ အဲလို စိတ္ထဲရွိတယ္ေလ။ ေပ်ာ္တာေပါ႕။

ဒါေပမဲ႕ နည္းနည္းေလး ၾကာတဲ႕အခါမွာ သတိထားမိတာက ဘာသြားၿပီး သတိထားမိလဲဆိုေတာ႕ စခန္းမွာနည္းနည္းေလး gap ရွိတယ္ဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ သူတို႕မွာက …ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ေက်ာင္းသားတပ္ဆိုေပမဲ႕ လို႕ ေက်ာင္းသားခ်ည္း ရွိတဲ႕ တပ္မဟုတ္ဘူးေလ။

အဲဒီ gap ကို ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္စခန္းမွာ  က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး နည္းနည္းၾကာတဲ႕အခါမွာ ေတြ႕လာရတယ္၊ သတိထားမိလာတယ္ေပါ႕။

တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႕ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕အတြက္ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႕ ေရာက္လာတာေတြ ရွိတယ္။ အခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းစာသင္ခန္းနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ႕ လူမ်ိဳးေလးေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလိုလူေတြနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားေတြက Knowledge မွာ သြားကြာတယ္ဗ်ာ။

ဥပမာ က်ေနာ္တုိ႕က ေတာထဲမွာ မီးမေမႊးတတ္ဘူး။ မီးမေမႊးတတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ မီးေမႊးစရာမလိုဘူးေလ၊ ရန္ကုန္မွာဆိုလို႕ရွိရင္ Rice-Cooker နဲ႕ ခ်က္ခ်င္ ခ်က္မယ္၊
Hot-plate နဲ႕ခ်က္ခ်င္ ခ်က္မယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္တုိ႕ကို မင္းတုိ႕က ရန္ကုန္ကလာၿပီး မီးမေမႊးတတ္ဘူးလား ဆိုေတာ႕ …ဟာ ေဟ႔ေကာင္ ငါတုိ႕က ရန္ကုန္မွာ မီးေမႊးတတ္စရာမလိုဘူး လို႕ ငါတို႕ ဆီမွာ hot-plate ရွိတယ္၊ ငါတုိ႕က အိုးထဲကို ဆန္ထည္႔လိုက္ ေရထည္႔လိုက္ ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္ ဒါဆို ထမင္းက်က္တယ္လို႕ ေျပာေတာ႕ ကန္ေတာ႕ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္သား ေစာက္ၾကြားတဲ႕…။ အဲလုိေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။


အဲဒီလိုေလးေတြကေန စျဖစ္လာတာကို ေနာက္ေတာ႕ မင္းတုိ႕ ရန္ကုန္ ဘယ္ရြာကလဲေပါ႕။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႕လည္း အဲလိုေလးေတြကေန အရမ္းရင္းႏွီးသြားတာေတြ ခ်စ္ခင္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။

အဲဒီမွာ အဲလို သြားရင္းနဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္တာက အပတ္စဥ္ (၅) မွာ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္တယ္။ အပတ္စဥ္ (၅)မွာ  စစ္ရံုးမွာ ေရးထားတဲ႕ စာတမ္းရွိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီစာတမ္းဖတ္ၿပီးကတည္းက ျပႆနာက စတက္တာပဲ။

သူက အုိင္ဒီေရာေလာ္ဂ်ီမွာ ေျပာတာကလည္း ငါတုိ႕ ရန္သူကို စစ္ပညာနဲ႕ တိုက္ခိုက္ရေတာ႕မယ္၊ အဲဒီေတာ႕ မင္းတုိ႕ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။ စစ္သားေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုေတာ႕ အမိန္႕နာခံတတ္ရမယ္..တဲ႕။ အဲဒါကို က်ေနာ္လက္ခံလို႕မရဘူး။

အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စေတာ႕တာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ေတြက ေျပာတာက စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ မလိုအပ္ဘူး။ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ခ်င္ရင္ငါတုိ႕ ဒီကို မလာဘူး။ တပ္ထဲပဲသြား၀င္မယ္။ စစ္သားျဖစ္ခ်င္ရင္ DSA တို႕ဘာတို႕သြားမွာေပါ႕။ မင္းတို႕ ဆီေတာင္ မလာဘူး။ ငါတုိ႕ လိုခ်င္တာ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းဆိုတဲ႕ အဂၤါရပ္ထဲမွာ စစ္သားလည္း ပါခ်င္ပါမယ္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ငါတို႕လိုခ်င္တာက ေတာ္လွန္ေရးသမား။
ေတာ္လွန္ေရးသမားပဲ ျဖစ္ရမယ္ …ဆိုၿပီးေတာ႕ အဲဒီမွာ စၿပီးေတာ႕စကြဲၾကတာ။ ကြဲတဲ႕အခါက်ေတာ႕ ကြဲတုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြက အားသာတယ္။ လက္ခံၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕  ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတာ စစ္သားေကာငး္တဲ႕ဗ်ာ။

ပိုၿပီး ဆိုးကုန္တာက အဲဒီအခ်ိန္မ်ာ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာထပ္ျဖစ္ေသးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕မွာ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံလည္း တျပားမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ေရာင္းစရာလည္း ကုန္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်လည္း က်ေနာ္တို႕ အကုန္ေရာင္းၿပီးသြားၿပီ။ အိမ္ကပါလာတာေတြ အကုန္လံုး ေရာင္းစားလိုက္ၿပီးလို႕ကို တကယ္႔ကို ေရာင္းစရာ ဘာမွ မရွိေတာ႕တာ။အဲဒါက က်ေနာ္တို႕လို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးကေန သြားၾကတဲ႕ ေက်ာင္းသားတိုင္း ၾကံဳရတဲ႕ အခက္အခဲပဲ။

အဲဒီမွာ ကခ်င္ကလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားၾကေတာ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ အိမ္နဲ႕ နီးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ႕ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ရွိေတာ႕ ဖ်ားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လာၿပီးေတာ႕ ၾကည္႔ရႈ႕ ႏိုင္တာေပါ႕ေလ။ အဲဒီတုန္းက ႏို႔မႈန္႔ေပါ႕ဗ်ာ၊ ႏို႕မႈန္႔တို႕ သၾကားတို႕ အဲလိုေလး လာေပးႏိုင္တယ္။ သူတုိ႕မွာလည္း ပိုက္ဆံလိုရင္ အိမ္ကို လွမ္းမွာလို႕ရတယ္။
အဲဒီမွာ ထပ္ၿပီးေတာ႕ျဖစ္တာက ABSDF ကခ်င္မွာ စစ္ကိုင္းတိုင္း ယာယီေကာ္မတီရွိတယ္။ အဲဒီ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေကာ္မတီကလည္း သူ႕ေကာ္မတီကတဆင္႔ ဖ်ားတဲ႕ သူ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ႕ သူကို ေထာက္ပံ႕ေပးရတာ။

ရန္ကုန္ကၾကေတာ႕ ရန္ကုန္မွာက ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႕ဘဲ ရွိတာ။ ဒါေပမဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ေက်ာင္းသားတို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေက်ာင္းသားတုိ႕က သူတုိ႕ေရာက္လာရင္ သူတို႕ဆီမွာ ရွိရင္ အကုန္မွ်ေကၽြးတာ။ ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားက သူတုိ႕ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားကို လာၿပီးေတာ႕ ေပးတာ မွန္ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္တို႕ကို ေတြ႕ေတာ႕ ညီေလးေရာ႕..မင္းတို႕လည္း ေသာက္ေပါ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေပးသြားတာပဲ။ အဲလို လူုေတြ မရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႕က အငတ္။ တကယ္ကိုငတ္တာ။ ငတ္တာမွ ဘာမွကို စားစရာမရွိတာ။ က်ေနာ္တို႕ စားရတာ အဲဒီတုန္းက ဆန္ျပဳတ္ပဲ ရွိတယ္။ အစားအေသာက္ကို က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။  ရိကၡာက ၅ ရက္တခါေပးတယ္၊ အဲဒီမွာ ေခၽြေခၽြတာတာ မစားရင္ ၂ ရက္ဆို ကုန္ၿပီဗ်ာ။ ဘာမွ စားစရာမရွိေတာ႕ဘူး။


ေနာက္...ေျမာက္ပိုင္း..ပါဂ်ာင္က အျမင္႔ေပ ၆၆၆၇ ေပရွိတယ္၊ ေရခဲတယ္။အရမ္းေအးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေရာက္ေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အေအးမိၿပီး ဖ်ားၾကတယ္။
အဲတုန္းက က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း မိုးဟိန္းက ဖ်ားေရာ။ က်ေနာ္က ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက ဖ်ားေနေတာ႕ စကားလံုးၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေျပာရရင္ သူနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕က ေသေဖာ္ေသဖက္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲေတာ႕က်ေနာ္က သူ႕ကို အားေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ဟိတ္ေကာင္ စိတ္မပူနဲ႕ေပါ႕၊ မင္း ဘာမွ စိတ္ပူစရာမရွိဘူးေပါ႕၊ ဘာစားခ်င္လဲ႕ ေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ သူ႕ကို အားေပးခ်င္လုိ႕သာ ေမးရတာ က်ေနာ္႕မွာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။

သူကလည္း ငတ္ေနတာလည္း ၾကာၿပီ ဆိုေတာ႕ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီေလး တခြက္ေတာ႕ ေသာက္ခ်င္တယ္ကြာလို႕ အသံေလးနဲ႕ ေျပာတယ္။ သူေျပာေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဟာရတယ္ ဟိတ္ေကာင္၊ ကိစၥမရွိဘူး။ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရမယ္ေပါ႕။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕မွာ ဘာမွလည္း ေရာင္းစ၇ာမရွိေတာ႕ဘူး။လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံ မရွိေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေလာက္ေတာ႕ တိုက္ခ်င္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျဖစ္ေေအာင္ေတာ႕ တိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္တာေပါ႕။ ေနာက္ ဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္ ခိုးတာ။

လိုင္စင္ကုန္းေပၚတက္ၿပီးေတာ႕ အဲဒီက စတိုးဆိုင္ေလးကေန က်ေနာ္က ခိုးတာ။ အဲဒါကို ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္က သြားၿပီး ေရွ႕ကေနတေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ဟုိပစၥည္း ျပခိုင္း ဒီပစၥည္းျပခိုင္းနဲ႕ အေရာင္ျပတယ္၊ တေယာက္က ေကာ္ဖီထုတ္ေတြ ထားတဲ႕ ေနရာကိုသြားၿပီး ခိုးထည္႔လာခဲ႕တယ္။ အဲ…ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ အဲလို အေယာင္ျပဖို႕ကို ပိုက္ဆံ မရွိေတာ႕ဘူး။ မရွိေတာ႕ဘူး ဆိုတာ အေယာင္ျပတာကလည္း သူယံုေအာင္လို႕ ေဆးလိပ္ေတြ ဘာေတြ၀ယ္ျပရတာကိုး က်ေနာ္တို႕က။

အဲဒီမွာ အဲဒီဆိုင္အေနအထားကို ေျပာရရင္ ပါေဂ်ာင္လမ္းက ဆိုင္ထဲကေန က်ေနာ္တို႕ ခိုးေနတာကို အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕ကေတာင္ကေန ဆိုင္ရွင္က ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒါကို မသိဘူး။

က်ေနာ္က ခိုးတာ ဘာေၾကာင္႕ခိုးတာလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ဖ်ားေနတယ္။ အဲလိုမွ မခိုးလုိ႕မရဘူးလုိ႕ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲ ဆိုေတာ႕

သူငယ္ခ်င္းက အရမ္းဖ်ားေနတယ္။ ဘာမွ လည္း ေဆးေတြဘာေတြလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ၿပီးေတာ႕က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္ကသြားတဲ႕ ေကာင္ေတြကဗ်ာ။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ လက္ဖက္ရည္ေကာ္ဖီငတ္တယ္ဗ်ာ။

သူတင္မကဘူး ေရွ႕က  ကိုေပါက္တုိ႕ ဘာတို႕လည္း အဲလို ျဖစ္ခဲ႕ဖူးတယ္ ဖ်ားဖူးတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ မိုးဟိန္းဖ်ားလို႕ ခိုးတဲ႕ အလွည္႔မွာ က်ေနာ္႔ကို မိတယ္။


မိေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဒါကို ခ်မထားခဲ႕ႏိုင္ဘူး။ မိုးဟိန္းကလည္း အရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတယ္၊ သူကလည္းဖ်ားေနေတာ႕က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ကို ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေတာ႕ တိုက္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ေကာ္ဖီထုတ္ကို ယူၿပီး ေျပးလာေတာ႕ေတာပဲ။ ေျပးေတာ႕ သူတုိ႕ ေနာက္ကေန လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕စခန္းကို ေျပာတယ္ေပါ႕ေနာ္။ အဲဒီမွာ ဘာသြားျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ႕ လူတိုင္းကို မဆိုလိုခ်င္ဘူး အခ်ိဳ႕ေတြက ရန္ကုန္က သူခိုးေတြ ျဖစ္သြားေရာ…။ဟီးဟီး..။ ရန္ကုန္သားက သူခိုးျဖစ္ေရာေပါ႕…သေဘာက။ ရန္ကုန္သားက ခိုးမွာပဲ…ဘာေၾကာင္႕ခိုးလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မခိုးလို႕မွ မရေတာ႕တာ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းေျပာတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ မင္း ဒီလိုေတာ႕ မျဖစ္သင္႔ဘူး။ လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ ငါတို႕ တပ္ထဲမွာ အလံေထာင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္မယ္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ျပႆနာေတြက စတာ။

တကယ္ေတာ႕ အဲေလာက္ျပႆနာဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို အသံုးခ်သြားတာက မ်ိဳး၀င္း။ မ်ိဳး၀င္းက ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်သြားတာပါ ။အဲဒါကုိလည္း က်ေနာ္ေနာက္မွ သိခဲ႕ရတယ္။
အပိုင္း(၅)

အဲဒီေနာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ စစ္သင္တန္းတက္ရတယ္။ စစ္သင္တန္းက ေကအိုင္ေအ ထရိနင္ပါ။ ေကအိုင္ေအ ထရိနင္ဆိုေတာ႕ KIA သီခ်င္းေတြကို ဆိုရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ထပ္ေျပာတယ္။ ေကအိုင္ေအ သီခ်င္းဆိုရတာလည္း ရတယ္၊ ျပသနာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ျဖစ္တဲ႕အတြက္ ေက်ာင္းသားသီးခ်င္းလည္း ဆိုသင္႔တယ္၊ဆိုရမယ္ေပါ႕။ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြရွိတယ္။

အဲဒီလို ပါေဂ်ာင္ စခန္းမွာ အဟ ေလးေတြ ရွိေနတဲ႕အေျခအေနမွာ ေျမာက္ပိုင္း စခန္းကို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္တာပိုမ်ားလာတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းအေနနဲ႕က သူ႕အေနနဲ႕ ေရွ႕မွာ ေရာက္ခဲ႕တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႕ အယူအဆပိုင္းမွာ ဆိုလို႕ရွိရင္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ေက်ာင္းသားေတြက ပိုၿပီး သာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လည္းဆိုေတာ႕က်ေနာ္တုိ႕က ဒီ Field ထဲမွာ ျဖတ္လာၾကတာကိုး။

နယ္ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕က ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးပိုင္းမွာ အဟ ကြာေနတယ္။ ကြာတာေလးေတြ ရွိတယ္။ရန္ကုန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႕ သူနဲ႕ နယ္မွာ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ႕ သူေတြ ၾကားမွာကြာသလို နည္းနည္းေလး ကြာႏိုင္တယ္ေပါ႕ေနာ္။

အဲဒီေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕က စစ္သင္တန္း ဆက္မတက္ေတာ႕ဘဲနဲ႕ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ ဘာေတာင္းဆိုသလဲ ဆိုေတာ႕ ေနာက္ထပ္ election လုပ္ေပးဖို႕ေပါ႕ အဲဒါကို ေတာင္းဆိုၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ေအာက္ေျခေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ သိခဲ႕ရတဲ႕ အေနအထားက …။ အဲဒီအေနအထားက…ေျပာရရင္ေတာ႕….ကိုမ်ိဳး၀င္းက မဲမရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ပါလာတယ္။ မဲမရဘူးဆိုတာက လံုး၀ မရဘူးလို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူၾကိဳက္ မမ်ားဘူးလို႕ ေျပာတာ။

အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မိုးညွင္းနတ္စေလာရြာက။ အဲဒီတုန္းက သူ႕ရြာမွာ အာအိုင္တီ ေက်ာင္းသားက ၂ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ သူက သူ႕ရြာမွာေတာ႕ ပညာတတ္ေပါ႕ဗ်ာ။ သူ႕ရြာမွာေတာ႕ သူက အာအိုင္တီေက်ာင္းသားလည္း ျဖစ္ေတာ႕တကယ္႕ၾကီးၾကီးေပါ႕။

သူက ကြန္မန္ဒို ဖြဲ႕တဲ႕အခါမွာ အဲဒီမွာသူက သူ႕ရြာကေန ေတာခိုလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ကြန္မန္ဒိုဖြဲ႕ခ်သြားတယ္။
အဲဒီအေျခအေနကို တိုတိုေျပာရရင္ေတာ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာသူက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ၁ အေနနဲ႕ရသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ကိုသံေခ်ာင္းက မ်က္စိ ထိလာတယ္ ေရွ႕တန္းကေန ထိလာတာ။

မ်က္စိထိလာေတာ႕ ဒု- စစ္ေရးတာ၀န္ခံတေယာက္ခန္႕ဖို႕ လိုလာတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ဒု-စစ္ေရးတာ၀န္ခံအေနနဲ႕ တင္ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ႕ မအပရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုက အကုန္လံုး ေကအိုင္ေအကို မွီးသြားခဲ႕တာခ်ည္းပဲ။ ေကအိုင္ေအမွာ ဦးဘရန္စိုင္းက ဥကၠ႒၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကအိုင္ေအမွာ ဒုဥကၠ႒က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာ္မန္ သူက စစ္ေရးတာ၀န္ခံ CS။ ဒီမွာက ကိုသံေခ်ာင္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံေပါ႕ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက သူတုိ႕က ေကအိုင္ေအ အတိုင္းကို အကုန္လိုက္လုပ္တာ။

အဲဒီလို သြားေတာ႕ သြားတဲ႕ထဲမွာ အျခားေဒသေတြထက္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မအပက ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ႕တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာက ေရွ႕တန္းေတြမွာလည္း က်ေနာ္တို႕ ေအာင္ျမင္တယ္။ျပည္သူက ခ်စ္တယ္။ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြကို ခ်စ္တယ္။

အဲဒါက ေကအိုင္ေအနဲ႕ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရးေတြမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ABSDF က အရမ္းတက္ေနတဲ႕အခ်ိန္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ႕အခ်ိန္ ေတာင္ပိုင္းနဲ႕ေတာင္ မတူပါဘူး။ အဲဒီမွာ သြားေနရင္းနဲ႕က်ေနာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရတာ ဘယ္မွာ ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရလဲ ဆိုေတာ႕ ပရိုပဂန္ဒါ (Propagator)မွာထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရတာ။ က်ေနာ္က သင္တန္းဆင္းၿပီးတာနဲ႕ ပရိုပဂန္ဒါ တမ္းေရာက္တာ။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက အသားျဖဴျဖဴနဲ႕ လူေကာင္ကလည္းေသးတယ္ အသက္လည္းငယ္။ ဂစ္တာလည္း တီးတယ္။ဟိုမွာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဂစ္တာ သြားတီးေတာ႕ဟိုမွာ ဂစ္တာတီးမဲ႕သူလည္း မရွိဘူးဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ပရိုပဂန္ဒါကို ေရာက္ေရာဗ်ာ။

အဲဒီမွာေျပာစရာရွိတာက ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ဖူးတယ္။ကိစၥရပ္ေလး တခုကို က်ေနာ္ ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႔ မေသရတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေလး တခုရွိတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္း  က်ေနာ္႕ကို မသတ္ရတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းလုိ႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ခုန ေျပာခဲ႕တဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ သင္တန္းတက္ေနတာကို သပိတ္ေမွာက္လိုက္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ လံုး၀ သင္တန္းဆက္မတက္ေတာ႕ဘူး။ ကုန္းကလည္း ဒီဘက္က ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ဒီဘက္က သင္တန္းကုန္းေပါ႕။အဲဒီတုန္းက ဒီဇင္ဘာလၾကီးေပါ႕။
ေကာ္မတီရံုးကလည္း ည ၆နာရီေက်ာ္ရင္ ေကာ္မတီရံုးကို မတက္နဲ႕ ပစ္မိန္႕ေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ပစ္မိန္႕ေပးထားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မတက္ဘူး။ တက္တဲ႕ သူကို ပစ္လို႕ရတာကို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း ဘားတိုက္ထဲမွာ မ်ိဳး၀င္းမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ဟာ အဲေကာင္ လူပါး၀တယ္ေပါ႕။ ကိုမ်ိဳး၀င္းကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕တပ္ကို ျပန္ေခၚထားတယ္။ က်ေနာ္က အဲလို အေျခအေနကို မၾကိဳက္ဘူး။

က်ေနာ္က ျဖစ္ခ်င္တာက သင္တန္းထဲက လူေတြကလည္း က်ေနာ္႕အကိုေတြပဲ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္တုိ႕ ကိုရန္ရွင္းတုိ႕။ ကိုရဲ တို႕…ဒါ က်ေနာ္႕အကိုေတြပဲ။ ကိုမ်ိဳး၀င္းလည္း သူလည္း ေက်ာင္းသားပဲ က်ေနာ္႕ထက္ အသက္ၾကီးတယ္၊ သူလည္း အိုင္အာတီက ေက်ာင္းသားပဲ သူလည္းပဲ အကိုပဲေပါ႕ က်ေနာ္အဲလို ခံစားတယ္။ စိတ္ထဲ အတူတူပဲလို႕လည္း ခံစားမိတယ္ေပါ႕။

အဲလို ခံစားမိေတာ႕ ဒီလိုေတြ အဖြဲ႕ခြဲတာ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ အဖြဲ႕ခြဲတာေတာင္ က်ေနာ္ ေတာ္တာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ခုဟာက ေတာထဲမွာ ဟိုၿပီး စိတ္ညစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ ညၾကီး ေကာ္မတီကုန္းကို က်ေနာ္က တေယာက္တည္း တက္သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္မတီကုန္းမွာတာ၀န္က်တာက ဂြတိုနဲ႕ ကိန္းျမင္႔ ဗ်၊ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂြျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ကိန္းျမင္႔ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ က ည ၆နာရီေတာ႕ ေက်ာ္သြားၿပီးသြားၿပီဆိုတာမွတ္မိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေကာ္မတီကုန္းတက္သြားေတာ႕အဲဒီထဲက တေယာက္က ေသနပ္ကို ေဗ်ာင္း ေဗ်ာင္း ဆိုၿပီး ခ်ည္ထိုးၿပီးေတာ႕မွ က်ေနာ္႕ကို ရပ္ဆိုၿပီးေတာ႕  စကား၀ွက္လွမ္းေမးတယ္။
က်ေနာ္က စကား၀ွက္မသိဘူး။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ႕..ဘိုဘို လို႕ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က တကယ္ေတာ႕သိပ္သတၱိရွိလုိ႕ တက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာ က္ေၾကာ က္နဲ႕ တက္သြားတာ။

ဘိုဘိုလို႕ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာတယ္။ သံုးခြန္း လွမ္းေမးတယ္။ အဲဒီသံုးခြန္းစလံုး က်ေနာ္ ဘိုဘိုလို႔ပဲ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္တယ္။
သံုးခါေမးလို႕မွ မရေတာ႕ ပစ္လုိ႕ရၿပီကိုး။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ေဟ႔ေကာင္ ခဏေနဦး လႊတ္လိုက္“ လို႕ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မွတ္မွတ္ရရ မီးလွံဳေနတာ။ အဲဒီရဲ႕ အျပင္မွာ ဂြတိုတို႕၊ ကိုကိန္းျမင္႔တို႕ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတယ္။ သူက ဘာကိစၥလဲ လို႕ေမးတယ္။

“ အကို …အကိုလည္း ေက်ာင္းသားပဲ၊ဟိုမွာလည္း က်ေနာ္႕အကို ေက်ာင္းသားေတြပဲ ဒါေပမဲ႕ ဒီပံုဆန္ၾကီးျဖစ္ေနတာ““ အဲလို ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ခံစားလာရၿပီး ငိုခ်င္လာတာ၊ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ငိုရင္းနဲ႕ သူ႕ကို ေျပာတယ္။

ညီတေယာက္က အကိုတစ္ေယာက္ကို ေျပာတဲ႕ ပံုဆန္ပါပဲ၊ အဲဒီလို ပံုဆန္နဲ႕ က်ေနာ္သူ႕ကို ငိုၿပီး ေျပာတယ္။

“ က်ေနာ္ အဲလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး…က်ေနာ္တို႕ ဒီမွာလာတာ စုစုစည္းစည္းနဲ႕ သြားခ်င္တယ္…အဲလိုျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူး၊ မွန္ျခင္းမွားျခင္းကိုလည္း က်ေနာ္ မဆိုလိုခ်င္ဘူး…“လို႕ ငိုရင္းနဲ႕ ေျပာတယ္။

မ်ိဳး၀င္းက အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး..ဘယ္လိုေျပာမလဲ ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္႔ကို ေခၽြးသိပ္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို က်ေနာ္႔ကို အမွတ္ေပးခဲ႕တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း စစ္ေၾကာေရးမွာ က်ေနာ္႕ကို အဲဒါျပန္ေျပာတယ္။

ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း သင္တန္းမွာ ဒီကိစၥကို ျပန္ေျပာတယ္။ သူလည္း ေက်ာင္းသား၊  ကိုယ္လည္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတယ္ ၊ မွန္ျခင္း မွားျခင္းထက္ ခုလိုမ်ိဳး ကြဲေနတာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္သင္႕ဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာခဲ႕တယ္။

အပိုင္း(၆)

ေနာက္တခု က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက စစ္ဆင္ေရး ထြက္တဲ႕ အေၾကာင္းေပါ႕ေနာ္။ စစ္ဆင္ေရးထြက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ႕ Fighter အေနနဲ႕ မထြက္ရဘူး။ က်ေနာ္တို႕သြားမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕မွာ တပ္ခြဲတစ္ခြဲ အရင္သြားရတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ရြာေတြ၀င္ ေရာက္တဲ႕ ရြာ တိုင္စိုက္အလံေထာင္ ၿပီးရင္ သီခ်င္းဆို အဲဒီပံုစံနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သြားေလ႔ရွိတယ္။

အဲလို သြားေနရင္းနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ထြက္ခဲ႕တဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းအကသက ကို၀ဏေက်ာ္က တိုက္ပြဲက်သြားတယ္။ သူတိုက္ပြဲ က်သြားေတာ႕ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားရတယ္။ ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႕အတြက္ ေတာင္းဆိုတယ္ေပါ႕ေနာ္၊ အဲဒီတပြဲမွာေတာ႕ သူက က်ေနာ္တို႕ကို ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ တခု ကြာတာက ဘာကြာလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္းမွာေတာ႕ အိုေကတယ္ေနာ္။ ေရွ႕တန္းထြက္လို႕ရွိရင္ ရန္ကုန္-မႏၱေလးက ေကာင္ေတြက သူတို႕ေလာက္ မထြက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႕က အၾကမ္းသြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္xမႏၱေလးက ေကာင္ေတြက အေျပာပဲ ရွိတာ သူတို႕ကို မီကို မမီဘူး။ တကယ္ကို ေခြေခါက္ေနတာပဲ။

ကိုင္းေတာၾကီး မီးရွိဳ႕ထားတဲ႕ အလယ္ကေန ျဖတ္ရတာတို႕ မွာ ေနကပူ၊ ေဘးက ပူနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕က လမ္းကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕တာ။ တကယ္ပဲ ဘယ္လိုကို မရတာ၊ ၿပီးေတာ႕ ခါးထက္နည္းနည္းေလာက္ပဲ ျမင္႔တဲ႕ ေတာင္ကဗ်က္ေတာင္ က်ေနာ္က မတက္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္က ကိုမ်ိဳး၀င္း runner အေနနဲ႕ လိုက္သြားတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္စိတ္ရွိတယ္။ ကိုေတာက္ေျပာင္တို႕ ဦးလွေရႊတို႕။ သူဆိုလို႕ရွိရင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ရြာကပဲ၊ သူဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ကာဘိုင္ေရာ၊ ပစၥည္းေတြေရာ အကုန္အားလံုး ယူသယ္ေပးတာ။ က်ေနာ္က လူခ်ည္ေလွ်ာက္တာကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႕က အကုန္လံုး သယ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေပးၾကတာ။

အဲေတာ႕ စစ္ဆင္ေရးမၿပီးဘူး က်ေနာ္ ၃ လနဲ႕ ျပန္လာရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ႕သြားကိုက္လို႕။ က်ေနာ္ ဆင္သား စားတဲ႕ေနရာမွာဗ်ာ သြားကိုက္ၿပီးေတာ႕ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ေရွ႕တန္းလည္းေရာက္ေနတယ္ ထမင္းလည္း မ၀င္ေတာ႕ပိုဆိုးတာေပါ႕။ အဲေတာ႕ ၃ လနဲ႕ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ႕ သီခ်င္းပဲ ဆိုေနရတာေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဂစ္တာတီးလုိက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႕ ဒီအလုပ္တခုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။

အဲဒီလို အေျခအေနကေန က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးေတာ႕ စၿပီး စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းတာက ၾသဂုတ္မွာစဖမ္းတာ။ခုႏွစ္ကေတာ႕ ေသခ်ာ မသိေတာ႕ဘူး  ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေလာက္ ထင္တယ္။

ဘယ္ကေနစျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းက တိုက္ပြဲမွာ လက္သြားထိတယ္။ ဗန္းေမာ္ တိုက္ပြဲမွာ အဲဒီ စစ္ဆင္ေရးမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။ ၁၇ မိုင္နားမွာျဖစ္ေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းလက္ထိသြားတယ္။ ညာဘက္လက္လား မသိဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ သြားထိခဲ႕တယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ နည္းနည္းစဥ္းစားရင္း ေရာေနတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ တိုက္ပြဲမတိုင္ခင္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္တာလား၊ ဒီတိုက္ပြဲၿပီးမွ ျဖစ္တာလား က်ေနာ္ ေရာေနတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေသခ်ာတာကေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံကလည္း ေရွ႕တန္းမွာ က်သြားတယ္။ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံ ကိုေဖက မိုးညွင္းဘက္မွာ တိုက္ပြဲ က်တာ။

အဲဒီမွာ ေထာက္လွမ္းေရး section ကို ကိုမ်ိဳး၀င္းက တိုက္ရိုက္ကိုင္တာ။ၿပီးေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက အဲဒီမွာ ကြန္မန္ဒိုဖြဲ႕တယ္။ သူ႕လူေတြနဲ႕ခ်ည္းပဲ ဖြဲ႕ခ်သြားခဲ႕တာ။ ကိုမန္ဒိုနဲ႕ ရိုးရိုး တပ္ရင္းနဲ႕က ဘာကြာလဲ ဆိုေတာ႕ ရိုးရိုးတပ္ရင္းအေနနဲ႕ ျပန္၀င္လာၿပီ ဆိုရင္ လက္နက္အပ္ရတယ္။ ေကအိုင္ေအမွာလည္း အဲဒီပံုအတိုင္းပဲ။ကြန္မန္ဒိုက ၂၄ နာရီ အျမဲ ေသနပ္နဲ႕ အတူ ရွိေနလို႕ရတယ္။ ေကအိုင္ေအမွာ ကြန္မန္ဒို ကုန္းက သီးသန္႔ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မွာေတာ႕ ကြန္မန္ဒို ကုန္းက သီးသန္႕မရွိဘူး။ အကုန္ေရာေနတာေပါ႕ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ႕ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ကြန္မန္ဒိုက ေရွ႕မွာပဲ ေနေနရတာမ်ားတယ္။ ဗဟိုတက္တယ္ဆိုရင္ ခဏပဲ၊ ၿပီးတာနဲ႕ ေရွ႕တန္းျပန္ထြက္ အဲလိုပဲ ရွိတာကိုး။

အဲေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက ကြန္မန္ဒိုကိုင္တယ္၊ ကြန္မန္ဒို ဖြဲ႕တဲ႕အခါမွာလည္း လံုး၀ သူ႕စိတ္တိုင္းက် သူ႕ရြာထဲက လူေတြနဲ႕ခ်ည္း ဖြဲ႕ခ်သြားတယ္။ သူက အဲဒီတုန္းက ဒု- စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ေနေတာ႕ လုပ္လုိ႕ရတာေပါ႕။ တပ္ရင္းေတြမွာၾကေတာ႕ ကိုင္ရတဲ႕ ေသနပ္ေတြက မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြပဲ မ်ားတယ္။ ကြန္မန္ဒိုမွာေတာ႕ တကယ္႔အေကာင္းေတြ ေပးထားတာ။ ထားပါေတာ႕ေနာ္၊ အဲဒါေတြကို သိပ္ေတာ႕ မေျပာခ်င္ဘူး။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးကို စၿပီးစြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းခံရတာက…ၾသဂုတ္မွာ၊ ၁၉၉၁စၿပီး ဖမ္းတာက ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို စဖမ္းတာ။ ကိုစိုးမင္းေအာင္က ကိုရဲ..ရဲ႕ ရန္လ္ဒါ။ ေနာက္ေတာ႕ … ထြက္ေျပးသြားတယ္ေလ။(ထလရလို႕ စြပ္စြဲ ဖမ္းဆီးတာေတြ ဗ်ဴဟာ၂ ဗန္းေမာ္ခရိုင္မွာ ၆ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၁ မွာ စတင္ခဲ့တာ ။ ပါေဂ်ာင္မွာ က စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကေန ဆြဲယူလာျပီး ၉ သို႕မဟုတ္ ၁ဝ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ စဖမ္းတာ - မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္)

အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕အဖြဲ႕က ကိုစိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကိုယူသြားတာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုို႕က ပြဲလုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ဗ်။ ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို ဖမ္းတာကိုသိတယ္။ စစ္ေနတာကိုလည္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ စစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးစဖမ္းေတာ႕ ဟာ…ဒါ ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ ျဖစ္တယ္၊ ခုလိုမ်ိဳး မလုပ္သင္႕ဘူးဆိုတဲ႕ အေတြး က်ေနာ္႕မွာ လံုး၀ မရွိဘူး။ တကယ္ကို မရွိတာ။ ဖမ္းတယ္ စစ္တယ္ အဲေလာက္ပဲ သေဘာထားတယ္။ကိုယ္႔ Section ကလည္း မဟုတ္ဘူး။
 ၿပီးေတာ႕မွ အဲဒီ ကိုစိုးလင္းေအာင္ ဆီကေန list ေတြ တက္လာတာ။ အဲဒီ List မွာ က်ေနာ္တုိ႕ နာမည္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က ရီေနၾကတာ။ အဲဒီမွာ list တက္လာၿပီးေတာ႕ မခ်ိဳ တုိ႕ကို စဖမ္းတယ္။ မခ်ိဳကို ဖမ္းၿပီလို႕ ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ျပာေတာက္သြားတာ။

ဘာလို႕ လဲဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ျပာလည္း ျပာသြားတယ္။ေနာက္ မငယ္တို႕လည္း ပါတယ္ၾကားေတာ႕ ပိုဆိုးသြားတယ္။ မငယ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕က Section တခုတည္း propagator မွာ တူတူပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။

မခ်ိဳနဲ႕က က်ေနာ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတယ္၊ သူက က်ေနာ္႕ကို အျမဲ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕နဲ႕က က်ေနာ္က ေမာင္ႏွမရင္းေတြလို ျဖစ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္က ေရခ်ိဳးရမွာ ပ်င္းတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေတာ႕ ေရမခ်ိဳးဘူး။ သူက က်ေနာ္ေရခ်ိဳးခ်င္ေအာင္ မုန္႕ဖိုးေပးတယ္။

ဟဲ႕ အမဆီက မုန္႕ဖိုးယူ ၿပီးရင္ေရခ်ိဳး ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ၿပီးေတာ႕ ဒယ္ပိုင္းေလးထဲမွာ ေရေႏြးတယ္ၿပီး ေရးခ်ိဳးဖို႕ ေရေႏြးေပးတယ္။

က်ေနာ္က အဲဒီလိုနဲ႕ သူ႕ဆီကေန မုန္႔ဖိုးယူ၊ ေရေႏြးလည္းယူၿပီး ေရးခ်ိဳးတယ္ေလ။ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာလည္း သူတုိ႕က က်ေနာ္႕အမေတြလိုပဲ မွတ္တယ္။ ခံစားရတယ္။ ဟုိမွာ တကယ္႔အမလုိပဲ ျဖစ္ေနတာကို။သူတို႕ကလည္း က်ေနာ္႕ကို ေမာင္ငယ္တေယာက္လိုပဲ ဆက္ဆံခဲ႕ၾကတယ္။

အဲလိုေနေတာ႕ မခ်ိဳကို ဖမ္းၿပီဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ ေရွာ႔္ရသြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္သြာတာဗ်။ ေနာက္ ...စစ္ေၾကာေရး စစ္တဲ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။

အပိုင္း(၇)

ပထမဆံုး သူတုိ႕က အရင္စစ္တယ္။ စစ္ေတာ႕ လံုျခံဳေရး ယူတာ ကြန္မန္ဒိုက ယူထားတယ္။ ၿပီးေတာ႕မွ က်ေနာ္တို႕ကိုျပန္စစ္ခိုင္း။ သူတုိ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္တို႕ ယူရတာ..ၿပီးေတာ႕ အဲဒီအပိုင္းေတြကို က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ဘူး။

အဲဒါေတြကို ေက်ာ္ခဲ႕မယ္။ ဘယ္လိုစစ္တာလဲ ဘယ္လို ထြက္ခ်က္ရေအာင္ လုပ္သလဲ ဆိုတာေတြကို က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူး။ ေက်ာ္ခဲ႕မယ္။ အဲဒီအပိုင္းေတြ အားလံုးမွာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕မွာ ရွင္းစရာရွိေနလို႕။

အမွန္ေတာ႕ လူေတြက ေရွာ႕ရေနတာ။ နင္းကန္ၿပီး ရိုက္ထားတာေတြ စစ္ထားတာေတြ ရွိေတာ႕ လူေတြက ေရွာ႕ရေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႕ ရီပို႕ျပန္တင္ေတာ႕လည္း ဒါေတြက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆုိၿပီး တင္ခဲ႕တယ္။ ကိုရဲတို႕လည္း တင္ခဲ႕ပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ႕ အေၾကာင္းကိုပါ။

ဒါေပမဲ႕ အဲဒီရီပို႕ေတြကို အေပၚက မ်ိဳး၀င္းကျပန္ ကိုင္ထားၿပီးေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႕ စစ္ေၾကာေရး စစ္ေနတဲ႕ လူေတြအကုန္လံုးကို ျပန္ဖမ္းလိုက္တယ္။ ျပန္ဖမ္းလိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို မဖမ္းခင္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို မေျပာဘူးလားဆိုတဲ႕ ေမးခြန္းရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ေျပာခဲ႕တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ကို ဖမ္းၿပီးေတာ႕ၿပီးေတာ႕ ဆက္တုိက္ပဲ ကိုရဲတို႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို ဆက္ဖမ္းတယ္။စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ျပန္ေျပာရရင္ေတာ႕ …အဲဒီမွာကို စစ္တာနဲ႕ကို ေသေနၾကၿပီ၊ စစ္ေၾကာေရးခန္းထဲမွာကို ေသေနၾကၿပီ။
စစ္ေၾကာေရးခန္းထဲမွာေတာ႕   စစ္တာကေတာ႕ေတာ္ေတာ္ေလးကိုပက္ပက္စက္စက္ စစ္ခဲ႕ၾကတာပါ။အဲဒါေတြ သိၿပီးသားေတြ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူး။

စစ္ေၾကာေရးစခန္းထဲမွာတင္ စစ္ရင္းနဲ႕ ေသကုန္တဲ႕ သူေတြလည္း ရွိတယ္။  အဲလို ေသေနၾကေတာ႕ ၿပီးတဲ႕အခါမွာ ဘာသြားျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ေခၚေျပာတယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးကို ေခၚေျပာတယ္။ ကိုရဲတို႕ကို ေခၚေျပာတယ္။ က်ေနာ္႕ကို ကိုမ်ိဳး၀င္းေခၚေျပာတုန္းက ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ propagator တဲေလးထဲမွာ က်ေနာ္႔ကို ေခၚေျပာတာ။

သူက “ဘိုဘိုတဲ႕…မင္းကိုငါ အခြင္႔ေရးတခုေပးမယ္တဲ႕…အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ႕မင္းက ငါနဲ႕အတူတူ စစ္ဆင္ေရးထြက္ခဲ႕တာ ဆိုေတာ႕ စစ္ဆင္ေရး ထြက္တုန္းက မင္းငါ႔ကို ဘာလို႕မသတ္တာလဲ…`“ တဲ႕…သူက က်ေနာ္႔ကို ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ ေျပာတာ။

“ မင္းသတ္ၿပီး ေျပးရင္ ရသားပဲ“ တဲ႕..သူက အဲလို ေျပာေတာ႕ က်ေနာ္က “ဟာ က်ေနာ္ မသတ္ပါဘူး ၊ ဘာလို႕ သတ္ရမွာလဲ“လို႕“ က်ေနာ္လည္း ဒီေက်ာင္းသားတပ္ကို ေစတနာထားတာ VCS သိသားပဲလို႕'' လို႕ ျ့ပန္ေျပာတယ္။

တကယ္လည္းက်ေနာ္က ေက်ာင္းသားတပ္ထဲမွာတကယ္ေပ်ာ္ခဲ႕တာ။ က်ေနာ္႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးအေနနဲ႕ စၿပီး စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းေတာ႕ ေထာက္လွမ္းက ဗိုလ္ၾကီးလို႕ က်ေနာ္႔ကို စၿပီး ေျပာတာကိုး။ ရယ္ေတာ႕ ရယ္စရာအေကာင္းသားပဲ၊ က်ေနာ္႕လို ကေလးသာသာအရြယ္ကေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ၾကီးဆိုေတာ႕ေလ၊ အဲဒါနဲ႕ …“ဟာ…မဟုတ္ဘူး၊မဟုတ္ဘူး…ေထာက္လွမ္းေရးက ဗုိလ္ၾကီးမဟုတ္ဘူး“လို႕ ျငင္းေတာ႕တာပဲ၊ ျငင္းလို႕လည္း မရဘူး၊ “ဒါဆို ဗိုလ္…“၊ “ဗိုလ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ“ ဆိုေတာ႕ “ဒါဆို…ဒုဗိုလ္…'" တဲ႕…ကဲ။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္႔ကို ေနာက္ဆံုးစြပ္စြဲတာ ဒုအရာခံဗိုလ္တဲ႕ …။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ေပါ႕၊ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာလည္း အရာရွိဆိုရင္ ပိုႏွိပ္စက္ခံရေတာ႕မယ္ဆိုတာသိေနၿပီ။ လံုး၀ မရဘူး …က်ေနာ္လည္း ေနာက္ဆံုး နာတာနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ႕ဘူး… ရာထူးၾကီးေလ ပိုခံစားရေလျဖစ္မွာပဲ။  က်ေနာ္က တပ္သားပဲျဖစ္ခ်င္တာ၊ တပ္သားဆိုရင္ က်ေနာ္႕အတြက ္ပိုေကာင္းတယ္လို႕ က်ေနာ္ေတြးေတာ႕ ေနာက္ဆံုး ေထာက္လွမ္းေရးက တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆုိတာနဲ႕ ေစ်းတည္႔သြားေတာ႕တာပဲဗ်ာ။

အဲေတာ႕ စစ္ေနတဲ႕ သူက သက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႕ မင္းတပ္ၾကပ္ၾကီးလုပ္ၿပီး ေတာထဲကို လာတာလားလို႕ ေမးေတာ႕ က်ေနာ္လည္း ဆက္အနာမခံႏိုင္ေတာ႕တာနဲ႕ ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္ဗ် လို႕ ေျဖရတယ္ဗ်ာ…ဟား ဟား။

ဟား …ဟား…ထားပါေတာ႕ေနာ္… က်ေနာ္လည္း အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးက တပ္ၾကပ္ၾကီးျဖစ္တယ္။ အဲလိုမွ က်ေနာ္႕ကို အခြင္႔အေရးရလို႕ ကုိမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာထပ္ၿပီးေတာ႕ မင္းခုလို ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေနတာကို မင္းအိမ္က သို႕တည္းမဟုတ္ မင္းသင္တန္းက အျပင္လူ မသိဘူးဆိုရင္ မင္းကို သတ္မယ္၊ သိတယ္ဆိုရင္ မသတ္ဘူး ဒါက မင္းကိုငါ ေနာက္ဆံုးေပးႏိုင္တဲ႕ အခြင္႔အေရးပဲလို႕  ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတယ္။

“ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ ဘာေၾကာင္႕ အဲဒီအခြင္႔အေရးေပးလဲ ဆိုေတာ႕ မင္းက တပ္အေပၚမွာ ေစတနာထားခဲ႕တာ ရွိတယ္၊ၿပီးေတာ႕ မင္း စိတ္ထဲမွာ ေရာယွက္ေနတာ ရွိတယ္တဲ႕၊ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ မင္းက ေထာက္လွမ္းေရး၊ တဖက္မွာမင္းက ေက်ာင္းသား ဆိုတဲ႕ စိတ္ကေလး ရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ မင္းကို Chance ေပးတယ္“လို႕ ေျပာတယ္။

တကယ္လို႕က်ေနာ္ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုက်ေနာ္႕ အိမ္က မသိဘူး ဆိုရင္ မင္းကိုသတ္မယ္တဲ႕… သိပါတယ္ဆိုရင္ေတာ႕ မင္းကို မသတ္ဘူး …အဲလိုေမးတယ္။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္က သိပါတယ္ လို႕ ေျဖတယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕…က်ေနာ္လည္း ေသမွာကို ေၾကာက္တာကိုး။

ေသမွာကို ေၾကာက္လို႕ သိတယ္လို႕ က်ေနာ္ ေျပာခဲ႕ရတာေလ။ တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ႕မလဲ ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က ေက်ာင္းသားပဲ ဟာကို။

ဒါေပမဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က   က်ေနာ္႕ကို ေျပာခဲ႕တယ္။ ဘိုဘိုတဲ႕ …မင္း ၀န္ခံလိုက္ပါတဲ႕။ဘာေၾကာင္႔လဲ အကိုလို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ႕ သူက ေျပာတယ္၊ ငါက ေသမွာတဲ႕။ ငါေသလို႕ရွိရင္ …ဒီသမိုင္းေတြကို ျပန္ေဖာ္ဖို႕အတြက္ အသက္ရွင္ဖို႕ လူလိုအပ္တယ္…တဲ႕။ အဲေတာ႕…မင္း ၀န္ခံလိုက္ပါတဲ႕။

က်ေနာ္ကလည္း နဂိုကတည္းကမွ ေၾကာက္တတ္တဲ႕ ေသရမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က အဲလို ေျပာလိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္ေတာ႕ ပိုအဆင္ေျပသြားတာေပါ႕ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ေထာက္လွမ္းေရး ဟုတ္ပါတယ္လို႕ ၀န္ခံ လိုက္တယ္ေပါ႕။

ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ ၀န္ခံလိုက္ၾကတာေတြက တကယ္႔ကို ေထာက္လွမ္းျဖစ္လို႕ မဟုတ္ဘူး။အားလံုးက ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ၊ ၀န္မခံလို႕မရလို႕ကို ၀န္ခံၾကရတာ။ စစ္ေၾကာေရးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္ ေသခ်ာ စစ္ဆိုတဲ႕ အမိန္႕ကလည္း ရွိထားေတာ႕ ဘယ္သူကမွ မညွာၾကဘူး။ ညွာရင္ သူတုိ႕လည္း ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္မွာကိုေၾကာက္ၾကေတာ႕ သူတုိ႕ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သက္ေသျပဖို႕ လိုတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ တခုေတာ႕ ရွိတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ကိုသတ္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြ ရိုက္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြလည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကို တကယ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ယံုစားၿပီး သတ္တဲ႕ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ရိုက္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြလည္း ရွိတယ္။

အဲဒီၾကားထဲမွာ ေရွ႕တန္းျပန္ေတြ ျပန္လာၿပီလို႕ ၾကားရင္ က်ေနာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျပာေတာက္ေနၿပီ။ အဲဒီ ေရွ႕တန္းမွာတေယာက္ေယာက္ က်ခဲ႕ရင္ အဲဒီေဒါသက က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ လာေပါက္ကြဲတာ။

က်ေနာ္တုိ႕မွာ ေရွ႕တန္းျပန္ရွိတယ္ေဟ႕ဆိုရင္ …ဘယ္သူေတာ႕ ဘယ္လိုျဖစ္ဦးမယ္ မသိေသးဘူး ဆုိၿပီး အားလံုး မ်က္စိပ်က္မ်က္နွာပ်က္နဲ႕ ေၾကာက္ေနၾကၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ထိ က်ေနာ္တုိ႕ ျဖစ္သြားၾကသလဲ ဆိုရင္ ေရွ႕တန္းျပန္ရွိတဲ႕ ေန႕ ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႕ေတြက ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေသြးထြက္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ အခု ဒီမွာေသြးထြက္မွ ဟိုမွာ အဲဒီညမွာေသြး ပိုထြက္မယ္ အရိုက္ခံရလို႕၊ အဲဒါေၾကာင္႕ ႏွီးျဖာရင္းနဲ႕ ဓါးရွသြားရင္ က်ေနာ္တုိ႕ ေပ်ာ္သြားၾကတယ္၊ ဘာလို႕ ေပ်ာ္သြားလဲ ဆိုေတာ႕ က်ိန္းေက်းသြားတယ္ေပါ႕ဗ်ာ…။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္လုပ္တာက  သက္သာမယ္ေပါ႕၊ က်ိန္းေက်မယ္ ဆိုၿပီး ကေလးေတြးနဲ႕။

အပိုင္း(၈)

ေထာင္က်တုန္း က်ေနာ္မွတ္မိတာေလးေတြေျပာခ်င္တယ္။ ဘာလဲ ဆိုေတာ႕က်ေနာ္တို႕ ေထာင္က်ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကို တပ္မွာရွိတဲ႕
အေဆာင္ေတြက ေခၚေခၚခိုင္းတယ္။ ထင္းေခြတာတို႕၊ ထရံယက္ခိုင္းတာတို႕ တိုလီမိုလီ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ခိုင္းတာတို႕ေပါ႕။အဲလို လုပ္ခိုင္းတယ္ဆိုတဲ႕ သူေတြက က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ သူတို႕ေတြက က်ေနာ္တို႕ကို ခိုင္းၾကတဲ႕အခါမွာ ေထာက္လွမ္းေရး မို႕လို႕ဆိုတာနဲ႕ ေက်ာၿပီး လုပ္ခိုင္းတဲ႕ သူေတြလည္း ရွိသလို၊ အခ်ိဳ႕႕လည္း က်ေနာ္တို႕ကို သူတို႕ရထားတဲ႕ အေျခအေနေလးတခုကေန ကူညီခ်င္လို႕ ေခၚခိုင္းၾကတာလည္း ရွိတယ္။

အဲလုိအလုပ္လုပ္ခိုင္းၿပီးအခ်ိဳမႈန္႔ေလး ေပးလိုက္တာ၊ ထမင္းေကၽြးလိုက္တာ အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ကို ကူညီခ်င္တဲ႕အတြက္ေခၚ ခိုင္းတာ၊ ဟင္းေလးေတြ ေကၽြးတာ ေဆးလိပ္ေပးတာ စသျဖင္႔ေပါ႔။

ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ကို ရိုက္တဲ႕ ထဲမွာ တကယ္႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး အျငိဳးေတြနဲ႕ ရိုက္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ဆိုရင္ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိီေရး section ဆိုေတာ႕ ျပဇာတ္ေတြ ဘာေတြကရတာ ရွိတယ္။အခန္းေလးေတြက ေနာက္မွာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေလ၊ထားပါေတာ႕ မငယ္တို႕၊သင္းသင္းတုိ႕ၾကေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕က ေမာင္ႏွမလိုျဖစ္ေနေတာ႕ျပဇာတ္အတြက္ အ၀တ္အစားလဲရတာ ရွိတယ္၊ ရွိေတာ႕လိုက္ကာေလးခ်ၿပီးေနာက္မွာ အ၀တ္လဲတာမ်ိဳး ရွိတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ႕ အမ…မၿပီးေသးဘူးလား…ဆိုၿပီး ေမာင္းရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ႕ ဒါကိုယ္႔အမေတြပဲလို႕ သေဘာထားေတာ႕ …သူတို႕ေတြကို ကိုယ္႔အမေတြလိုပဲ ခံစားၿပီး ဆက္ဆံေျပာဆိုတယ္၊ဒါေပမဲ႕ ေရွ႕တန္းျပန္တာရွိတဲ႕အခါက်ေတာ႕ သူတို႕က ဇာတ္ေနာက္ထိ ေရာက္လာတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕က သူတုိ႕ကို တားရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္၊ တခ်ိဳ႕က မူးေနတာတြလည္း ရွိေတာ႕အဲလုိမ်ိဳး ေျပာမရတဲ႕အခါမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္ကေတာ႕ MP ေခၚၿပီးေတာ႕ MPသူတုိ႕ ၀င္ေနတယ္ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ႕ MPက အဲဒီမွာ ေခၚၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည္႔လိုက္တာလည္း ရွိတယ္။ အဲလို အခ်ဳပ္က်ခဲ႕တဲ႕သူေတြကလည္း အျငိဳးနဲ႕လာရိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။

“ မင္း ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ…အခုေတာ႕ ..ေသစမ္းကြာ“ ဆိုၿပီး လာရိုက္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိတယ္။ ဟား ဟား အဲဒီလို အျငိဳးနဲ႕ရိုက္ၾကတာလည္း မနည္းဘူး။ ၿပီးေတာ႕ အခ်ိဳ႕က်ေတာ႕လည္း သူတုိ႕က ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ျပခ်င္လို႕  က်ေနာ္တုိ႕ကို ပိုၿပီး ႏွိပ္စက္ျပတာလည္း ရွိတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းထားတဲ႕ သူေတြကို ညွာတာေထာက္ထားေနရင္ သူတို႕လည္း အလိုလို ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႕ စြပ္စြဲခံရမွာ ေၾကာက္လို႕ ပိုၿပီး ေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးကို မုန္းတယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ ရိုက္ျပတာလည္း ရွိတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက ရိုက္ပံု ရိုက္နည္းပဲ ကြဲတယ္။ ရိုက္တာေတာ႕ ရိုက္ၾကတာပဲ ။ ခံရတာ က်ေနာ္တုိ႕အားလံုး ခံရတာ။
  ၁၂ . ၂ . ၁၉၉၂  မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအ၀င္ ၁၅ ဦးကို သတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး သတ္တာပါ၊သတ္ပံုသတ္နည္းကေတာ႕ က်ေနာ္လည္း မေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူး။
၁၉.၂.၁၉၉၂ ခုရက္ေန႕ ညမွာ က်ေနာ္္၊ ကိုညီ၊ မငယ္(နန္းေအာင္ေထြးၾကည္)၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ ကိုရဲလင္း၊ ကို၀ဏ …စတဲ႕  ၇ ေယာက္ကို ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေခၚလိုက္တယ္။ ေခၚၿပီး သူ႕ရဲ႕ တဲမွာ စကားေျပာတယ္။

“ မင္းတုိ႕ကို ေျပာထားတာက မင္းတို႕ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္ေနတဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကို အိမ္ကသိတယ္လို႕ ေျပာတယ္၊ အဲေတာ႕ မင္းတို႕ မိဘကို စာေရးပါ၊ ဒီကို လာခဲ႕ဖုိ႕ စာေရးပါ“ အဲလို ေျပာတယ္။

ဒီမွာ က်ေနာ္ ျဖတ္ၿပီး သတိရတုန္းေျပာခ်င္တာ တခုရွိတယ္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေရးထားတဲ႕ ေခတ္သစ္ ဟသၤာကိုးေသာင္းစာအုပ္မွာ ေရးထားတယ္။

သူနဲ႕ ေတြ႕စဥ္ကာလမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာတယ္ေပါ႕ေနာ္။ ဒီကေက်ာင္းသားေတြ အစိုးရဆီမွာ အလင္းျပန္မ၀င္ရဲဘူး ဒီမွာပဲ ေနေနတယ္ဆိုၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္က ေရးထားတယ္။ အဲဒါ မဟုတ္ဘူး၊ မွားတယ္။ ဘာေၾကာင္႕မဟုတ္ဘူးလဲဆိုတာက က်ေနာ္တို႕က  ေျပးမယ္ဆိုရင္ ေျပးရတယ္။ က်ေနာ္က ေတာက္ေလွ်ာက္ ဗဟိုမွာ ေနခဲ႕တဲ႕ေကာင္။ဒါ ကိုယ္ရည္ေသြးၿပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။

အသတ္ခံရတဲ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က ေျပးရင္ ေျပးလို႕ရႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႕ “ငါ မေျပးခ်င္ေတာ႕ဘူး၊ ငါတို႕ဒီအေျခအေနကို ရန္သူ႕ဆီမွာသြားေျပာရမလားကြာ… ငါ..ဒီမွာပဲ အေသခံလိုက္ေတာ႕မယ္“တဲ႕.. ဒါ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ေျပာခဲ႕တဲ႕ စကားကို ေျပာျပတာ။ ဒါ သူ က်ေနာ္႕ကို ေျပာခဲ႕တာေပါ႕ေနာ္။

ေနာက္ က်ေနာ္ ထြက္မေျပးတဲ႕ အခ်က္ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ႕ ဗ်ဴဟာ ၂ မွာက ဒီဟာက နံရံေပါ႕။ အဲဒါ သက္ထြန္းလား မသိဘူး၊ သူ႕ေဘးက ဦးေအာင္ကိုး၊ဒီဘက္ေဘးက လူေတြေပါ႕ေလ၊ အဲဒီမွာ အစြန္ဆံုးတေယာက္က ထြက္ေျပးသြားတာ။ အဲလုိ ထြက္ေျပးသြားေတာ႕ ကိုဘဂ်မ္းက သူ႕ေဘးနားကလူ ဦးေအာင္ကိုးကို မင္းေဘးနားက လူထြက္ေျပးသြားတာ မင္းသိလားလို႕ေမးတယ္။ မသိဘူး ဆိုေတာ႕ တခါတည္း ပစ္ခ်လိုက္တာ။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္ ထြက္ေျပးသြားရင္ က်ေနာ္႕ေဘး ႏွစ္ဘက္က လူေတြ အသတ္ခံရမွာ။ အဲဒါကို က်ေနာ္႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ ျပန္ၿပီးေတာ႕ သတ္ခဲ႕ရသလို ျဖစ္သြားမွာ။

ေနာက္တခုက က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္ထဲမွာ AB ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ သူတို႕ က်ေနာ္တုိ႕ကို ဘယ္ေလာက္ စြပ္စြဲၿပီး ႏွိပ္စက္ ႏွိပ္စက္တာက တပိုင္း က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးရွိတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႕ စိတ္ထဲမွာအရမ္း စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိတယ္။

တကယ္ကို စြဲစြဲဲျမဲျမဲ ရွိခဲ႕ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ က်ေနာ္တို႕ မေျပးခဲ႕ၾကတာ၊ သူေျပာသလို မေျပးတာ မဟုတ္ဘူး။  အဲလို သြားေနရင္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ အရမ္းေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကို ကယ္တင္မဲ႕ ကယ္တင္ရွင္အေနနဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ။

အပိုင္း(၉)

AB ကေနၿပီးေတာ႕ ဆင္းလာမယ္လုိ႕ ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္တို႕မွာ တကယ္ကို ကယ္တင္ရွင္လာမယ္လို႕ ထင္တာ။ က်ေနာ္တို႕ အရမ္းေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ၊ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ပဲ။
ဘာျဖစ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႔ထားလဲ ဆိုေတာ႕ နံပတ္တစ္က သူက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕  လူ ၃၀၀ေက်ာ္ရွိတဲ႕ အဖြဲ႕မွာ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေနတဲ႕ကိစၥကို သူ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားပိုင္းျဖတ္ႏိုင္လိမ္႔မယ္၊ ဒါကို သူ အလြယ္တကူ သိႏုိင္မွာပဲလို႕ ထင္ထားတာ။ ေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကတာ။

နံပတ္ ၂ ကေတာ႕ ေတာင္ပိုင္းရဲ႕ အေျခအေနဟာ ေျမာက္ပိုင္းအေျခအေနလို မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ပိုင္းက ႏိုင္ငံတကာနဲ႕ ထိစပ္မႈ ပိုမ်ားတယ္။ ေတာင္ပိုင္းအေျခအေနက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဥပေဒက ေျမာက္ပိုင္းထက္ ပိုအားေကာင္းမယ္ေပါ႕။ က်ေနာ္တို႕က တကယ္႕ကို ကယ္တင္ရွင္လာမယ္လုိ႕ကို ထင္တာ။ သူလာရင္ေတာ႕ ဒီျပႆနာေတြ ရွင္းသြားမယ္လို႕ကို ေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကတာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္က ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္။

တရက္တရက္ေထာင္ထဲကေန ျဖတ္သန္းေနရတာ က်ေနာ္တို႕အတြက္ အရမ္းခက္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ မ်က္စိတည္း ျမင္ေအာင္ တကြက္ေလာက္ထည္႔ေျပာခ်င္တယ္။ စဥ္းစားၾကည္႔ ကိုလွမ်ိဳးေအာင္ လုပ္သြားတာဆိုရင္ အရမ္းရက္စက္တယ္။ အဲဒီေကာင္ ရူးေနတာ၊ သူ နံၾကပ္ကူ လုပ္ခိုင္းတယ္တဲ႕။ နံၾကပ္ကူ ကို လမိုင္းတင္တာဆိုၿပီးေတာ႕ ေဟ႕ေအာင္ ထိန္လင္း၊ သူ႕နာမည္က ထိန္လင္းေခၚ ေအာင္မင္း။ သူက ထိပ္တံုးထဲမွာ က်န္ခဲ႕တာကို။

အဲဒါကို နံၾကပ္ကူကို လမိုင္းတင္တာဆိုၿပီးေတာ႕ ထိပ္တံုးထဲမွာ က်န္ခဲ႕တဲ႕ ကိုေအာင္မင္းကို ေက်ာကံုးခိုင္းတယ္။ အဲဒီေက်ာကံုးကို နံၾကပ္ကူနဲ႕ ရိုက္တာ ဗ်ာ… ဟိုလူ အဆုတ္ကြာသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕ က်ေနာ္႕လက္ေပၚမွာပဲ ေသသံုးတယ္။ အဲဒါ ကိုေအာင္မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူးေနာ္ အဲဒါသူတို႕ နံၾကပ္ကူ ေကာင္းမေကာင္း စမ္းတာ၊ လမိုင္းတင္တာတဲ႕ ဗ်ာ…။

အဲဒီလိုေတြ ဆိုေတာ႕က်ေနာ္တုိ႕မွာ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ျဖတ္သန္းရတာ ဘယ္ေလာက္ ခက္သလဲ။ ဒုကၡမ်ားသလဲ၊ ဘယ္ေန႕ကိုယ္႔အလွည္႔လဲဆိုတာ အခ်ိန္တိုင္းေတြးေနရတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ကို ေမွ်ာင္လင္႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ AB ကလာမဲ႕ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ကို က်ေနာ္တို႕ ေမွ်ာ္တယ္။

သူလာရင္ေတာ႕ ဒီကိစၥၾကီးက ၿပီးသြားမွာပါ လို႕ထင္ၾကတာ၊ လူတိုင္းေတာ႕ မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ AB ဆိုတာ ရွိတယ္။ AB ဆိုတာရွိတဲ႕အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။

အဲဒီမွာ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ ေရာက္လာတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ အရမ္းေမွ်ာ္လင္႔ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႕ …။

ဒါေပမဲ႕ ...ဗ်ာ။

ဒါေပမဲ႕ … က်ေနာ္တို႕ ထင္သလို ျဖစ္မလားဘူး။

အဲဒီေန႕က …အျဖစ္အပ်က္ကို အကုန္ျပန္မွတ္မိေနတယ္… ။ စြဲစြဲျမဲျမဲကို မွတ္မိေနတာ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က သူ႕ကို ကယ္တင္ရွင္အေနနဲ႕ လာမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကလို႕။

အဲဒီမွာ လာၿပီးေတာ႕မွ သူက ကိုသိန္းထြန္းကို သူစီးတဲ႕ ဖိနပ္နဲ႕ ခၽြတ္ၿပီး ပါးရိုက္တယ္။ ကိုသိန္းထြန္း နားထဲက ေသြးထြက္လာၿပီး နားကန္းသြားတယ္။

ၿပီးေတာ႕ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ ေတြ႕စဥ္မွာက်ေနာ္တိုရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဘာဆိုတာ သိကိုသိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ေသေတာ႕မွာ ေသေနတာ၊ က်ေနာ္တုိ႕က သူလာၿပီ ဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႕သူ႕ကို ၾကည္႔တဲ႕ မ်က္လံုးေတြက အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ၾကည္႔ေနတာ။ က်ေနာ္ ေျပာရဲတယ္။

အားလံုး  သူ႔ကို ၾကည္႔တဲ႕ အၾကည္႔က …ဘယ္လို ေျပာမလဲ သိသာတယ္ အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ၾကည္႔ေနတာ။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ ႕ အသက္သခင္ကို ၊ ကယ္တင္ရွင္ကိုး။
ဒီမ်က္လံုး ဒဏ္ကို သူ မွတ္မိေနပါလိမ္႕မယ္။

အဲဒါကို ဘာေၾကာင္႔မ်က္ႏွာလြဲခဲ႕တာလဲ ဆိုေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ အတၱအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ပဲ။ က်ေနာ္ သံုးသပ္ခ်က္ကေတာ႕ သူက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေျမာက္ပိုင္းက မဲ ရၿပီးသြားၿပီ။ သူ ကိုမိုးသီးနဲ႕ faces လုပ္ေနတာ ဒီမဲေတြက သူ႕အတြက္ အရမ္းအေရးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕သူက ဒါေတြကို ေထာက္ခံၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႕တာ။

က်ေနာ္တို႕ တကယ္ပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္၊ အရုပ္ၾကိဳးပ်က္ပဲ၊ တကယ္႕ကို အရုပ္ၾကိဳးပ်က္ပါ။

တကယ္ေတာ႕ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ဟာ အက်ိဳးစီးပြားတခုကိုၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ခဲ႕တယ္။ သူက မရိုးသားဘူး။ သူ႕ရဲ႕ အတၱအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ေတြ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ပဲ။ သြားၿပီ …ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ မရွိေတာ႕ဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ကို စုတ္ျပတ္သတ္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕ အေနနဲ႕ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ 

သူေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ ဒါကိုသူက သူ႕အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ လဲသြားတယ္။

အဲဒီမွာ...

တကယ္ေတာ႕က်ေနာ္တို႕ အသက္ေတြအားလံုးကို ကယ္သြားတာက ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးပဲ။ သူက သာယာ၀တီက ။

ဘယ္လုိကယ္သြားသလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက က်ေနာ္တုိ႕၇ ေယာက္၇ဲ႕ မိဘေတြကို ကိုေမာင္ေမာင္ကတဆင္႕ စာေရးခိုင္းတယ္။

“ မင္းတို႕ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ၀န္ခံခဲ႕ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ႕မင္းတို႕ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ႕ ကိစၥကို သိတဲ႕ သူ ရွိတယ္လို႕ေျပာခဲ႕ၾကတယ္ဆိုေတာ႕။ အဲေတာ႕ သိတဲ႕ သူကို ေခၚေပး၊ ငါ အာမခံႏိုင္တာ ငါ တာ၀န္ခံႏိုင္တာက မင္းတုိ႕ ေရးတဲ႕ စာကို မင္းတို႕ မိသားစု ဆီေရာက္မယ္၊ ၿပီးေတာ႕ တလအတြင္းကို အဲဒီလူက ဒီကို တက္လာရမယ္“လို႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတယ္။

ၿပီးေတာ႕သူက ဆက္ေျပာတယ္။ “တလ ေက်ာ္သြားရင္ သတ္မယ္“…တဲ႕။

အဲမွာ က်ေနာ္တို႕ေတြ ျပာေတာက္ကုန္ၾကတာ။ ကိုညီလည္းျပာေတာက္ေနတာပဲ။  

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕က အသက္ရွင္ခ်င္လို႕သာ ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ ၀န္ခံလိုက္ၾကရတာကိုး။ ဒါေပမဲ႕ တကယ္ေထာက္လွမ္းေရးလည္း မဟုတ္ေတာ႕၊ အိမ္ကလည္း ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ ကုိမ်ိဳး၀င္းက စာေရးဆိုေတာ႕ ခက္တာေပါ႕။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဘာစဥ္းစားလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ ေနာက္တလ အသက္ရွင္ဖို႕ အိမ္က လူတေယာက္ကို ေခၚၿပီး အသက္ခံရမလား၊ ခု ဒီမွာ အသက္ခံရရင္ က်ေနာ ္တေယာက္ပဲ ေသမယ္၊ ေနာက္တလဆိုလို႕ အိမ္က လူေရာက္လာရင္ လည္း အသတ္ခံရမယ္ ၂ေယာက္ေသမယ္လို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အၾကပ္အတည္း့ျဖစ္တယ္။ တေယာက္ပဲ အေသခံမလား၊ ႏွစ္ေယာက္ေသမလား ဘယ္လို ေရြးရမလဲ ဆိုတာကို မီးဖိုမွာ ထိုင္ၿပီး မီးလွံဳေနရင္း စဥ္းစားတာ။

ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာရင္ေတာ႕ အဲဒါဟာ ဇာတ္လမ္း ဆန္တယ္။ မီးလွဳံရင္းနဲ႕ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားရင္း ဘာအိုင္ဒီယာမွ မရဘူး။ အဲဒီမွာကိုေက်ာ္က…ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ေျပာလိုက္တာ။

“ ဒီလိုလုပ္ ကိုမ်ိဳး၀င္း…က်ေနာ္က NIB က ဆိုေတာ႕ အၾကီးဆံုးပဲ တဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားသိတဲ႕အတိုင္းပဲ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးေတာ႕လည ္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ယူနီေဖာင္းၾကီး၀တ္ၿပီးသြားလာၾကတာ မွ မဟုတ္တာ၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္ၾကတာပဲ။ေနာက္ ဒီျဖစ္တဲ႕ ကိစၥမွာ က်ေနာ္ဟာ လူၾကီးျဖစ္တဲ႕ အတြက္ က်ေနာ္႕မွာ တာ၀န္ရွိတယ္“ လို႕ ကိုေက်ာ္က ေျပာတာ။

ၿပီးေတာ႕ကိုေက်ာ္က ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ေျပာတယ္ “က်ေနာ္က တာ၀န္ခံၿပီး က်ေနာ္ေျပာလိုက္မယ္။ တက္လာတဲ႕ သူက ဒီက လူေတြရဲ႕ အဆင္႔နဲ႕ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကို ေျပာမယ္။ တခုေတာ႕ ရွိတယ္ဗ်ာ က်ေနာ္တို႕ တပ္ကိုသြားေျပာလာပါလို႕ ေျပာရင္ သူတို႕လည္း လာမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ အဆင္႔႒ာနကိုသိခ်င္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ မိဘေတြက ႒ာနကိုသြားေမးမွ သိလိမ္႔မယ္။ ဒါေတာ႕ခင္ဗ်ား က်ေနာ္တုိ႕ကို chance ေပးရလိမ္႔မယ္“ တဲ႕။

အဲလိုေျပာေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက အိုေက တဲ႕။

က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ႕ ျပာေတာက္ေနတာပဲ ဘာမွလည္း စဥ္းစားလို႕မရဘူး၊ကိုေၾကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတာလည္း မစဥ္းစားတတ္ဘူးဘူး။  ကိုေၾကာင္က က်ေနာ္႕ေဘးနားမွာ ပဲသူက က်ေနာ္႕ကို  မိသားစုအေၾကာင္း မ်ားမ်ားသာေရး လို႕ ေျပာတယ္။

မိသားစုအေၾကာင္း ညီအကိုေမာင္ႏွမ နာမည္ေတြ မ်ားမ်ားသာခ်ေရးတဲ႕   ကိုေၾကာင္က ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ဟိုးေရွ႕မွာ ေရးထားတဲ႕ရ Personal record နဲ႕ေတာ႕ သိပ္ကြာလို႕မရဘူး။ 

( အဲဒီစာ ခုခ်ိန္ထိ အိမ္မွာ ရွိေသးတယ္…ဟီး…ဟီး…)

က်ေနာ္လည္း အခုတပ္ထဲမွာ အဖမ္းခံထားရတယ္ေပါ႕၊ ဘယ္သူ ေနေကာင္းလား၊ ဘယ္သူ႕ကိုသတိရတယ္၊ ဘာညာ ေပါ႕ဗ်ာ ေမာင္ႏွမေတြေရာ…အကုန္လံုးရဲ နာမည္လည္းပါေအာင္ ေရးတာေပါ႕ ကိုေၾကာင္(ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး)ကလည္း ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒီစာေတြကို မ်ိဳး၀င္းက အကုန္ဖတ္ၾကည္႔တယ္။ မ်ိဳး၀င္းတဲကေန အဆင္းမွာကိုေၾကာင္က ေျပာတယ္။

“ ငါတို႕ တလေတာ႕ အသက္ရွင္သြားၿပီ“ တဲ႕…အဲလို ေျပာတယ္။

အပိုင္း(၁၀)

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တခု ေျပာျပခ်င္တာက က်ေနာ္တို႕ မ်က္ႏွာေတြက သိပ္ညွိဳးလို႕မရဘူး။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ အထဲထဲမွာ ရွိေနတဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမွ်ာ္လင္႔တာကို အဲဒီထဲမွာ စိတ္ကသိပ္အေရးၾကီးတယ္ေလ။ တေယာက္က ညွိဳးၿပီး အဲလို သြားရင္ က်န္တဲ႕ သူေတြကပါ ေခါင္းငိုက္စိုက္ေတြ က်ၿပီး အဲလိုေတြ ေခြက်ကုန္ၾကတာကိုး။

အဲေတာ႕က်ေနာ္တို႕ ျပန္လာရင္ သူတုိ႕က သိခ်င္တယ္ေလ၊ အေျခအေနက ဘယ္လိုတုန္းေပါ႕။ က်ေနာ္တို႕ကလည္း ေျပာျပတာေပါ႕၊ သူတုိ႕က ေခၚေတြ႕တယ္။ အေျခအေနေကာင္းတယ္ေပါ႕ေလ…အဲလိုေလး ေျပာတယ္ေပါ႕။ သူတုိ႕လည္း ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလး ရွိတယ္။

အဲလို ေျပာရင္းနဲ႕ ရက္ကတျဖည္းျဖည္းကုန္လာေရာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာလည္း စိတ္က ပူေနတယ္။ ကိုေၾကာင္ကိုလည္း ေမးတယ္။  ကိုေၾကာင္ ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုေၾကာင္က ငါေတာ႕ အေကာင္းဆံုးလုပ္လုိက္တာပဲတဲ႕။ က်န္တာေတာ႕ မသိေတာ႕ဘူးေပါ႕ေနာ္။ ငါေတာ႕ အေကာင္းဆံုးလုပ္လုိက္တယ္တဲ႕။ သူက အဲဒါပဲ ေျပာတယ္ က်ေနာ္႕ကို။

က်ေနာ္တို႕ အဲဒီတလလံုး ဟာ တေရးမွ အိပ္မရဘူး။ က်ေနာ္က ေမေမ႕ဆီ စာေရးလုိက္တာကိုး။ အေမေရာက္လာမွာဆိုေတာ႕ ေသမွာလား။ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ …စိတ္ကလည္း  ပူတာေပါ႕။ တလနီးလာေလ ပိုၿပီးေတာ႕ အိပ္မရေလ။ အဲဒီမွာ ၁၉ ရက္ေန႕ေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕က သတင္းေလး သဲ႕သဲ႕ေလး စၾကားရၿပီ။

၁၉ ရက္ေန႕ညမွာ ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္းက က်ေနာ္တို႕ဆီကိုလာၿပီး အဲဒီ message ကုိလာေပးတာ။လာေပးတာက ဧည္႔သည္ေတြ ေရာက္ေနတယ္ ဘာညာေပါ႕။ ေအာက္မွာ ကားသံၾကားရတယ္။ ေမေမတို႕ေရာက္တဲ႕ကားသံကို။

ေမေမတို႕ေရာက္လာတာ က်ေနာ္ထင္တယ္ဗ် မနက္ခင္းေစာၾကီး ေရာက္လာတာ၊ မနက္ခင္း ဆိုတာ သံုးေလး နာရီထိုးေလာက္ေပါ႕။ေနဦး ည ၂ နာရီေလာက္ျဖစ္လိမ္႕မယ္ ထင္တယ္။ ကားသံၾကားရတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အကုန္ နားစြင္႔ေနတာ။ ဘာေလးပဲ ၾကားရ ၾကားရ ဗ်ာ ။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဘီဘီစီက လာတယ္ ၾကားရ ၾကားရ။  အကုန္နားစြင္႔ေနၾကတာ။

ေမေမတို႕ ေရာက္လာၿပီး ေနာက္တေန႕ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀. ၃.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေပါ႕။ အဲဒီေန႕မွာ ေတြ႕ခြင္႔ရတာ။

က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ေမေမတို႕ကို ေပးေတြ႕ေတာ႕ အဲလိုပဲ ဒီလို ကင္မရာေတြ ေထာင္ထားတာ ရွိတယ္၊ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေမေမက က်နေနာ္႕ကို မမွတ္မိဘူး။ မမွတ္မိဘူးဆိုတာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႕အားလံုးက စားတာေသာက္တာမွာလည္း အာဟာရ မရွိဘူး ထမင္းပဲစားရသလိုေပါ႕ ဟင္းခ်ိဳ ဆိုရင္လည္း ထားပါေတာ႕ အဲဒါေတြေတာ႕  က်ေနာ္မေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူး။

ေမေမက က်ေနာ္႕ကို မမွတ္မိဘူး။

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္က ေမေမ႕ကို ရီျပလိုက္ေတာ႕မွ ေမေမက မွတ္မိသြားတယ္။

ေမေမနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ႕ က်ေနာ္က ေမေမ႕ရဲ႕ လက္ဖ၀ါးကို ကိုင္ထားရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ လက္ခလယ္နဲ႕ ေမေမ႕ရဲ႕ လက္ဖ၀ါးကို ကုတ္၊ ကုတ္ျပတယ္။ အဲလိုလည္း လုပ္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ေမေမ သားက ေထာက္လွမ္းေရး ဘယ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ထားရတယ္ ဆိုေတာ႕ ေမေမကလည္း ေအးေအ…သိတယ္ သိတယ္ေပါ႕.. အဲလိုေလးေတြ လိုက္ေျပာေပးတယ္။

က်ေနာ္႕အေမနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ eye connect က ရတယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္။ က်ေနာ္ ေျပာေနတဲ႕ ဟာကို ေမေမသိတယ္ေပါ႕ေနာ္။

ေနာက္ပိုင္း ေမေမတို႕နဲ႕ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ မပါသြားဘူး။

မ်ိဳး၀င္း မရွိလို႕ က်န္ခဲ႕တယ္။ က်ေနာ္တို႕ကိုယ္တိုင္ကလည္း မလိုက္ခ်င္တာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က ကိုယ္လႊတ္ရုန္းလို႕ရတယ္။ ဒီေနရာက က်ေနာ္
စေရာက္ၿပီးကတည္းက ေနခဲ႕တဲ႕ ေနရာ၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုသြားရင္ ဘယ္ကိုေရာက္တယ္ဆိုတာက်ေနာ္ သိတယ္။ ေျပးလို႕ရတယ္။ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တို႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာ ဘာရွိေနလဲဆိုေတာ႕ ေထာင္ထဲမွာ ဆက္ဖမ္းထားတဲ႕ ၅၅ ေယာက္ရွိေသးတယ္။

က်ေနာ္႕ဘ၀ကလည္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေဇာက္ထုိးၾကီးဗ်၊ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြက အရမ္းမ်ားတယ္၊ အရမ္းျမန္တယ္။

ေမေမတုိ႕လာၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က ေထာင္ထဲမွာ မေနရေတာ႕ဘူး၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္ကိုေရာက္လဲဆိုေတာ႕ propagator ကို ျပန္ေရာက္တယ္။ propagatorမွာေရာက္ေနရင္းနဲ႕က်ေနာ္က MP ။တပ္ထဲ Mp ဆိုတာက ဂိတ္ slip ျပားကို က်ေနာ္က လက္မွတ္ထိုးေပးရတာ ရွိတယ္။

က်ေနာ္က လူေဟာင္းျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ဲအတြက္ သူတုိ႕က က်ေနာ္႕ကို Mp ျပန္ထားတယ္။ MP ျဖစ္တဲ႕အတြက္ ေထာင္လံုျခံဳေရးနဲ႕ keep in toch လုပ္လုိ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ မိဘနဲ႕ေတြ႕ခြင္႔ရတဲ႕အတြက္နဲ႕ အျပင္မွာ ရွိေနတဲ႕အတြက္ ေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ႕ ၅၅ ဦးရဲ႕ အေနအထားက ေခ်ာင္လည္တယ္။

ေနာက္တခုက ေမေမ႕ဆီကေန က်ေနာ္ ပိုက္ဆံယူထားလိုက္တယ္။ ေမေမ႕ဆီက ယူထားတဲ႕ ပိုက္ဆံ ကို က်ေနာ္ အဲဒီမွာ ပိုက္ဆံ သံုးတယ္။ ေထာင္လံုျခံဳေရး တပ္စိတ္ လွမ်ိဳးေအာင္တို႕ တပ္စိတ္ေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႕နဲ႕ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္ ပိုက္ဆံသံုးတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႕က အေျခမဲ႕ အေနမဲ႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဒီေကာင္ေတြ သေဘာေပါက္သြားတယ္။

ဟီးဟီး …မိသားစုေတြ လာေတာ႕ ေရေတြ ပါလာတာေပါ႕ ေရပါလာေတာ႕ က်ေနာ္ ပိုက္ဆံသံုးတယ္ အဲဒီမွာ။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ သြားတယ္ အရက္၀ိုင္းေတြမွာဆိုရင္ သူတုိ႕နဲ႕ ထိုင္တယ္၊ သူတို႕ အတြက္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးတယ္၊ ဒီဘက္မွာက်ေနာ္က ဒီလိုေပးေနျခင္းအားျဖင္႕ အထဲက က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အေနအထား တခုထိေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ကို ေျပာထားတာက မင္းတို႕ ၉ ေယာက္ေျပးရင္ ၅၅ ေယာက္ကုိ သတ္မယ္၊ ၅၅ ေယာက္ေျပးရင္ မင္းတုိ႕ ၉ ေယာက္ကို သတ္မယ္လို႕ ေျပာထားတာကိုး။

ကိုေမာင္ေမာင္ ေရးထားသလို က်ေနာ္တို႕ ေျပးဖို႕ အဆင္မေျပတာမဟုတ္ဘူုး၊ က်ေနာ္တုိ႕မွာ လုပ္ခ်င္ေသးတာေတြ ရွိလို႕ ေနခဲ႕ၾကတာ။

အဲဒီမွာ ၅၅ ေယာက္ မေျပးခင္က   ကိုျမင္႔သိန္းက က်ေနာ္႕ကို ေျပာတယ္။ ဆိတ္ တဲေလးမွာ ေျပာတာဗ်။ ဘုိဘိုတဲ႕…။ ငါတို႕ သြားေတာ႕မယ္တဲ႕…။  သူတုိ႕ ၅၅ ဦး ထြက္ေျပးဖို႕ ဆင္ေနၿပီ ဆိုတာက်ေနာ္တို႕ သိတယ္။

သူတို႕ စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားတာကလည္း သူတုိ႕ ေျပးရင္ က်ေနာ္တို႕ ၉ ေယာက္ကို သတ္မယ္လို႕ပဲ ထင္ထားတာ။ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း အဲလိုပဲ ထင္ထားတာ။ ၉ ေယ ာက္နဲ႕ ၅၅ ေယာက္လဲမယ္ေပါ႕။ အဲလုိပဲ စဥ္းစားထားၾကတာ။

အဲေတာ႕ကိုျမင္႔သိန္းက က်ေနာ္႕ကို ဘိုဘို …တဲ႕ မင္းငါ႔ကို အမွတ္တရ တခုေတာ႕ ေပးလုိက္တဲ႕။ ဘာလိုခ်င္လဲ လို႕က်ေနာ္က ေမးေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ အမွတ္တရတဲ႕…။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္က စြတ္က်ယ္အနီေလးဗ် ယူနီေဖာင္းကေန ေပးမရဘူးေလ၊ အဲဒါေၾကာင္႕ စြတ္က်ယ္အဲဒါကို ခၽြတ္ၿပီး သူ႕ကို ေပးလိုက္တာ။(သူ သိမ္းထားတုန္းေျပာတယ္ အဲဒီ စြတ္က်ယ္အနီေလးကို)

“ ေရာ႕…အဲဒါ အမွတ္တရပဲ…“လို႕ “လြတ္ေအာင္သာ ေျပးေတာ႕လို႕ “ေျပာၿပီး ေပးလိုက္တာ။

အဲဒီေန႕ ညမွာက်ေနာ္နဲ႕ ဖက္အိပ္ေနတာက ေက်ာ္ထင္ဦး။ သူနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕ က ဟိုးအရင္ကတည္းက ေဘာ္ဒါဗ်ာ။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ section က AB မွာ သူေ႒း section ဗ်ာ။ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ faver ရတယ္ေလ။  ဒီရက္ပိုင္းမွာပဲ သူတို႕ေျပးေတာ႕မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိတယ္။ အဲဒီညက ေက်ာ္ထင္ဦးက က်ေနာ္နဲ႕ လာအိပ္တာ။
ညဘက္မွာ စက္သံက ႏိုးလာတာ။ ႏိုးလာၿပီးေတာ႕မွ ..အဲဒီမွာ အခ်ဳပ္ထဲက ေကာင္ေတြ တေယာက္မွ မရွိေတာ႕ဘူးတဲ႕ … အဲလို စၾကားတာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို ဆက္ဆံပံုက ခ်က္ျခင္းပဲ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ေက်ာ္ထင္ဦးေရာ အျခား ေက်ာင္းသားတပ္ကလူေတြေရာ ေျပာင္းသြားၿပီ။ ေျပာရရင္ေတာ႕ဗ်ာ  ကုတင္ေပၚကေန ေျမျပင္ေပၚ ျပန္ေရာက္သြားတာေပါ႕။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကို ေခၚၿပီးေတာ႕ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီ ထိုင္ခိုင္းထားတဲ႕ ေရွ႕မွာပဲ ကိုသံေခ်ာင္းက အမိန္႕ေပးတယ္။

“ အဲဒီ ေကာင္ေတြအားလံုးကို ေတြ႕တဲ႕ ေနရာမွာ သတ္ပစ္လိုက္“…အဲလို အမိန္႕ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႕  ဖရီးဂ်က္ကက္ေတြ ေပးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ သံပုရာသီးလို႕ ေခၚတဲ႕ ဗံုးေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ေတြ႕တဲ႕ ေနရာ သတ္ဖို႕။

အဲဒီမွာ ျမိဳ႕ေပၚေတြ႕ရင္ ျမိဳ႕ေပၚ သတ္ပဲ။ သံေခ်ာင္းေပးတဲ႕ အမိန္႕က ျပတ္တယ္။ အကုန္သတ္ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာဦးစီးေနဒြန္းတို႕ ရွိတယ္။   က်ေနာ္တုိ႕ကို လာၿပီးေတာ႕မွ သတ္ေတာ႕မွာ။ က်ေနာ္တို႕ကို ညေနခင္းမွာ သတ္မယ္လို႕ သိရတယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ လာၾကည္႔တယ္။
အပိုင္း(၁၁)

က်ေနာ္တို႕က သူတို႕ ေျပးကတည္းက က်ေနာ္တို႕ကို သတ္ေတာ႕မယ္ဆိုတာသိတယ္။ ညေနၾကရင္ အားလံုးကို သတ္မွာ။

မနက္ခင္း ထိုင္ခိုင္းၿပီးေတာ႕ မ်က္ႏွာသစ္ခ်င္ သစ္ၾကလို႕ ေျပာေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြ တေယာက္ခ်င္းဆီ မ်က္ႏွာသစ္ၾကတယ္။ တေယာက္ၿပီး တေယာက္သစ္ၾကတယ္။ တေယာက္က သြားသစ္တယ္၊ ျပန္လာတယ္ ေနာက္တေယာက္က သြားသစ္တယ္။

အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ လမ္းမွာ တေယာက္ခ်င္း ဆီ သြားတဲ႕ကာလမွာ အဟေလး ရွိတယ္။အဟေလး နည္းနည္းရေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ပဲ ၾကည္႔ေနေတာ႕တာပဲ။ ငါတို႕ေတြ ေသၾကရေတာ႕မယ္ေပါ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကေတာ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ သူက။

သူက က်ေနာ္႕နားကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္ “ဟိတ္႕ေကာင္… နည္းနည္း တင္းထားဦးမင္းက ရုပ္ေတာ္ေတာ္ ပ်က္တယ္“ တဲ႕…။

သူေျပာလို႕သာ မာန္တင္းထားရေပမဲ႕ အသတ္ခံရေတာ႕မွာ ေသခ်ာေနၿပီပဲ..ဘယ္လိုနည္းနဲ႕အသတ္ခံရမလဲ ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားၿပီး လန္႕ေနၿပီ။
က်ေနာ္ကေတာ႕ ဘယ္လို ေသမလဲ ဆိုတာပဲ စဥ္စားမိေတာ႕တာ၊ တျခားေခါင္းထဲမွာလည္း ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ဒါပဲ စဥ္းစားေနေတာ႕တာပဲ။ ေနာက္တခုက ဟိုေျပးသြားတဲ႕ သူေတြအတြက္ကိုလည္း စိတ္ပူတယ္။ သူတုိ႕ လြတ္ပါေစလို႕႔ပဲ က်ေနာ္တို႕ ၀ိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းေပးျဖစ္ၾကတယ္။

မေျပးခင္တုန္းက ေျပးဖို႕ စီစဥ္ေတာ႕ ကိုျမင္႔သိန္းက ေျပာတယ္ က်ေနာ္တုိ႕ ၉ ဦးနဲ႕ ၅၅ ဦး လဲရေအာင္တဲ႕။ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ႕ လဲပါ။ လဲသင္႕ပါတယ္။ ၅၅ ဦးစလံုးလြတ္ရင္ ေက်နပ္တယ္ေလ။

အဲဒါေၾကာင္႕ သူတုိ႕ကို လြတ္ေစခ်င္တယ္။ သူတုိ႕ ျပန္ဖမ္းမိရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႕က အသတ္ခံရမွာပဲ၊ သူတုိ႕လည္း အသတ္ခံရမွာပဲ ဆိုေတာ႕ သူတို႕လြတ္ဖို႕ပဲ ဆုေတာင္းေတာ႕တယ္။

ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးကေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းေကာင္းတဲ႕ သူဗ်။ သူက ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္ကလည္း ထြက္တယ္ … ဟီးဟီး။…ခုလည္း သူပဲ ကယ္သြားတာ။

အဲဒီမွာတခု ျဖည္႔ေျပာခ်င္ေသးတယ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးက ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တုိ႕ မိဘေတြဆီကို စာေရးခိုင္းေတာ႕ သူက အဲဒီမွာဆင္ၿပီး ေရးသြားတာ။ သူက ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္း လို႕သာ က်ေနာ္တုိ႕က ေထာက္လွမ္းေရးက လို႕ ၀န္ခံလိုက္ၾကရတာေလ။

အဲဒီမွာ ကိုေၾကာင္က စာထဲမွာ သူ႕အေဖကို ေရးတာ။ အေဖတဲ႕ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အဆင္႔ နဲ႕ရာထူးကို သိခ်င္ရင္ အမ်ိဳးသားေထာက္လွမ္းေရး က ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၀င္းကို ေမးၾကည္႔ၾကည္႔လိုက္ပါတဲ႕…။ သူ႕အေဖက ဒီ စာေၾကာင္းက အရမ္းထူးဆန္းတယ္ေပါ႕။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕အေဖက ေထာက္လွမ္းေရးကို သြားေမးၾကည္႔တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း ဟာ က်ေနာ္တို႕ မသိဘူးေလတဲ႕…။ သူတို႕ကလည္း ဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ...ဟုတ္မွ မဟုတ္တာကို။

ဒါေပမဲ႕ အဲဒီ Key ကို  သူ႕အေဖက ျဖည္ႏိုင္မွ ကိုမ်ိဳး၀င္းလက္ထဲကေန  က်ေနာ္တုိ႕ကို သူက ကယ္လို႕ရမွာ မွားသြားရင္ အကုန္အသတ္ခံရမွာေလ။  ကိုမ်ိဳး၀င္းက သူ႕အေဖ ဒီေရာက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႕သားရဲ႕ အဆင္႕က ဘာပါ၊ ဘယ္႒ာနက ဆိုၿပီး ေျပာျပရမွာ  က်ေနာ္တုိ႕အားလံုး အသတ္ခံရမွာ။

အဲဒီ key က စဥ္းစားရင္းနဲ႕ အန္ကယ္ၾကီးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ  ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၀င္းဆိုတာ ရွိလားတဲ႕၊ မရွိဘူးတဲ႕။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၀င္းဆိုတာ မရွိရင္ သူ႕သူငယခ်င္းေတြထဲမွာ ေမာင္ေမာင္၀င္းဆိုတာ ရွိလားဆိုေတာ႕ ေမာင္ေမာင္၀င္းဆိုတာက အိမ္နားက ေရစည္လွည္းတြန္းတဲ႕ သူျဖစ္ေနတယ္။

အန္ကယ္ၾကီးက စဥ္းစားတယ္ေပါ႕ေလ ေရစည္လွည္းတြန္းတဲ႕ ေမာင္ေမာင္၀င္းကို ဘာျဖစ္လုိ႕ ထည္႔ေရးလဲ ေပါ႕။ အဲဒီက သူ႕စာထဲမွာ စပါယ္ေအးေရာ ေနေကာင္းလား၊ ေနာက္ထပ္ ထူးဆန္းတာ တခုက ပင္းပင္းကိုလည္း သတိရတယ္..လို႕ ေရးထားတာ။ အဲဒါ ဘာလဲ ဆိုတာကို ဆက္စဥ္းစားေတာ႕…။ သူက စာထဲမွာ မိသားစုနာမည္ေတြ ထည္႔ေရးတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ပင္းပင္းဆိုတာ မရွိဘူး။ ေနာက္ အဲဒီမွာ စဥ္းစားေတာ႕… ပင္းပင္းဆိုတာ တရုတ္လို အတူတူပဲ။ အဲဒီမွာမွ key word ကို သိသြားတာ။
 သူတို႕ကို  “ဗိုလ္ေက်ာ္ႏိုင္ဦး ၊ အမ်ိဳးသားေထာက္လွမ္းေရး…“ အဲဒီအတိုင္းေျပာလိုက္လို႕ ေျပာလိုက္တာ။
ကိုမ်ိဳး၀င္းကိုလည္း အဲလို ေျပာလိုက္ေတာ႕မွ အဆင္ေျပသြားတာ။

အဲဒီ ဗိုလ္ေက်ာ္နိုင္ဦး၊ အမ်ိဳးေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတဲ႕ Key word က က်ေနာ္တုိ႕ မိဘေတြနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ေတြရဲ႕ အသက္ကိုကယ္ခဲ႕တာပဲ။

သူတုိ႕က က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ မိဘေတြကို ေရႊလီမွာ ေမးတယ္ေလ ေက်ာ္ႏိုင္ဦးရဲ႕ အဆင္႔နဲ႕ ႒ာနကို ေျပာေပါ႕။ အဲဒီမွာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးက သူ႕အေဖဆီကို စာေရးေတာ႕သူက တကယ္႕ေထာက္လွမ္းေရးမွ မဟုတ္တာ ဘယ္နဲ႕လုပ္ၿပီး အဆင္႔ေတြ၊ ႒ာနေတြ ရွိမွာလဲ ဒါေပမဲ႕ စာထဲမွာ သူ႕အေဖက သူ႕ရဲ႕  key word ကို ေျဖႏိုင္ေအာင္ သူက ပင္းပင္းတို႕ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၀င္း၊ အမ်ိဳးသားေထာက္လွမ္းေရးတို႕ ဆိုတာေတြ ထည္႔ေရးေပးလိုက္တာ။

အဲဒီ key word ေတြကို အန္ကယ္ၾကီးကလည္း ျဖီႏုိင္လို႕ ေရႊလီမွာ မိဘေတြကို ေမးတုန္းက ဗိုလ္ေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ အမ်ိဳးသားေထာက္လွမ္းေရးကလို႕ ေျပာႏိုင္တာ…အဲဒီမွာ ကုိေက်ာ္ႏိုင္ဦးကို ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စစ္တုန္းက ထြက္ခ်က္နဲ႕ တူသြားတာ။

က်ေနာ္တုိ႕ဆီကို လာတဲ႕ မိဘေတြကလည္း ဒီဟာကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘဲနဲ႕လည္း မတက္ရဲဘူး။ အဲဒါကို ေခတ္သစ္ဟသၤာကိုးေသာင္းေရးတဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာေတာ႕ ဘာျဖစ္လုိ႕ ထည္႔မေရးသြားတာလဲ။

အဲဒီလို နည္းနဲ႕ သူက က်ေနာ္တို႕မိဘေတြေရာက်ေနာ္တို႕ကိုေရာ ကယ္ခဲ႕တာ။ ခုလည္း သူက ကယ္ခဲ႕တာပဲ။

က်ေနာ္တုိ႕ကို ညေနမွာသတ္ေတာ႕မယ္ဆိုေတာ႕ အဲဒီမွာ သူက ကိုသံေခ်ာင္းကို ေျပာတယ္၊ အဲမွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္လည္း ရွိတယ္ ထင္တယ္ က်ေနာ္ ေသခ်ာေတာ႕ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ ဟုတ္တယ္ ရွိမယ္ထင္တယ္။

ေနာက္ ကိုေက်ာ္ႏုိင္ဦးေျပာတဲ႕ စကားလံုး အတိအက်ကိုေတာ႕ အေသးစိတ္ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။

“ ဒီလိုလုပ္ပါ၊ က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးအေနနဲ႕ ဖမ္းထားတာ မွန္တယ္။ က်ေနာ္္တုိ႕ဟာ…အထက္က ေပးခဲ႕တဲ႕ အမိန္႕အတိုင္းအကုန္မလုပ္ခဲ႕ပါဘူး။ လုပ္ခဲ႕ရင္လည္း ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီအေျခအေန ရွိမွာမဟုတ္ဘူး`“တဲ႕… သူက အဲလို သေဘာမ်ိဳးေျပာခဲ႕တယ္။

“ ဘာေၾကာင္႔မလုပ္ခဲ႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသား တပ္ကို ေစတနာ ထားသြားလို႕…ေအာ္…ေက်ာင္းသားေတြက ဒီလို ရွိပါလား ဆိုၿပီးေတာ႕ ျမင္မိေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ အထက္က ေပးတဲ႕အမိန္႕အတိုင္းမလုပ္ခဲ႕ပါဘူး။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ အေနနဲ႕ ေသရမယ္ဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ကို ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႕ က်ေနာ ္ေစတနာထားၿပီးေတာ႕ ေနာက္ဆံုး တခု လုပ္ေပးခဲ႕ခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒါကုိ ေက်ာင္းသား တပ္က ခြင္႔ျပဳေပးပါ“ …တဲ႕။

အဲဒီလူက အဲလိုေျပာလိုက္တာ။

“ ေက်ာင္းသားတပ္အတြက္ ေနာင္ဆံုးလုပ္ေပးခဲ႕ခ်င္တာ တခုပါ`“တဲ႕…။

အဲေတာ႕ “ဘာလဲ ေဟ႕ေကာင္ ေျပာ…”တဲ႕။

“ ဒီလူေတြက ဟိုေရာက္သြားၿပီ ဆိုလုိ႕ရွိရင္ ေသခ်ာေပါက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္လိမ္႕မယ္တဲ႕။ အဲဒီ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္တဲ႕ အခ်ိန္ၾကရင္ ဒီလူေတြက  သူတုိ႕ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာကို ေျပာလိမ္႔မယ္…၊ အဲေတာ႕ သူတုိ႔ဟာ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပဖို႕အတြက္ က်ေနာ္တို႕ဟာ လိုအပ္လိမ္႔မယ္..အဲေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ကိုသတ္ပါ၊ မသတ္ခင္မွာ က်ေနာတုိ႕ကို သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ေပးပါ၊ record ယူထားပါ…အဲလို လုပ္လိုက္ပါ..“ တဲ႕…။

အဲဒီမွာ ဟိုလူေတြ လည္သြားတာ။ …အကုန္လည္ ကုန္တာ။  လည္သြားၿပီးေတာ႕ သူတုိ႕စဥ္းစားၾကတယ္။ အဲေတာ႕ မင္းေျပာတာ ဟုတ္တယ္၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားေရာ…။

အဲဒီမွာကိုေၾကာင္(ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး)က အရမ္းေကာင္းတာ၊ တကယ္ကို အေရးၾကီးတဲ႕အခ်ိန္တိုင္းမွာ စဥ္းစားလို႕ရတာ။အဲဒီမွာ သူက ခပ္တည္တည္နဲ႕ပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ေျပာတယ္။

“ က်ေနာ္တုိ႕ ဒီမွာသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္တာထက္၊ ထိုင္းဘက္မွာသြားလုပ္ခ်င္တယ္၊ ဒါမွ ႏိုင္ငံတကာနဲ႕ ထိဆက္မႈ ပိုမ်ားမယ္။ ထိထိေရာက္ေရာက္လည္း
 ျဖစ္မယ္၊ ကဲ…ထုိင္းမွာသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္တို႕ကိုသတ္ပစ္လိုက္ေတာ႕…ရၿပီ“ တဲ႕…။

ကဲ …။

အဲဒီမွာ …သံေခ်ာင္းက …ဟား ဟား…တကယ္ေတာ႕ ထိုင္းသြားဖို႕ မလြယ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ႕သူက အရမ္း ထိုင္းကိုသြားခ်င္တာ။
အဲဒါဘာေၾကာင္႔သြားခ်င္တာလဲ ဆိုေတာ႕ သူတို႕ စိတ္ထဲမွာတကယ္႔ကို ေထာက္လွမ္းေရး မိတယ္ေပါ႕၊   ကိုသံေခ်ာင္းက အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ရိုးတယ္။

ဟာ …ဟုတ္တယ္၊ မင္းေျပာတာ မွန္တယ္တဲ႕…။ အဲဒီေန႕ ညေနမွာက်ေနာ္တို႕ကို သတ္မဲ႕ ကိစၥ မသတ္ေတာ႕ဘဲနဲ႕ ေအး မင္းတုိ႕ကို သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္မယ္ေပါ႕။

အဲဒီလိုနည္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ မေသဘဲနဲ႕ ရွင္လာခဲ႕တာ။

ဒီၾကားထဲမွာ က်ေနာ္ကို ေျပာတာက ေက်ာင္းသားတပ္ ျပိဳကြဲေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ မစည္းရံုးရဘူး၊ နံပတ္ ၂ ထြက္ မေျပးရဘူး။ (၃) ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ပါဘူး လို႕ မေျပာရဘူး။ ဒီသံုးခ်က္နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ကို ခ်ည္းထားတယ္။

အဲေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕က ေထာက္လွမ္းေရး ဟုတ္ပါတယ္လို႕ပဲ ေျပာရတာ။ အဲလို ေထာက္လွမ္းေရး ဟုတ္ပါတယ္ဆိုတာကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေျပာတယ္။ အရူးကြက္နင္းတာေပါ႕ဗ်ာ။ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုမွ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း အသက္ခ်မ္းသာမယ္ေလ..အဲေတာ႕ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္က ေထာက္လွမ္းေရး။ ေထာက္လွမ္းေရး ၇ က အဲလို ေျပာတယ္။

ေနာက္မွ ေရာက္တဲ႕ကေလးေတြက က်ေနာ္႕ကိုၾကည္႔ၿပီး မ်က္စိေတြလည္ေနတာ၊ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေျပာတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ဒီေက်ာင္းသားတပ္ထဲမွာလည္း ရွိေနတယ္။ ဘာလဲဟ ေပါ႕။ က်ေနာ္႕ကို လာေမးေတာ႕လည္း ဟုတ္တယ္ ကိုယ္က ေထာက္လွမ္းေရး..ေပါ႕။ အဲဒီလို ေလးေတြလည္း ရွိတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ   ဆင္ရတာေတြ ရွိတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ သူက က်ေနာ္႕တို႕ကို သတ္လို႕မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆိုေတာ႕ ေမေမတို႕က UN ကိုလည္း စာတင္တယ္၊ ထိုင္းမွာလည္း စာျဖန္႔တယ္။ သူတို႕ က်ေနာ္တို႕ကို သတ္လိုက္ရင္ ရွင္းရမွာေတြ ရွိတယ္။

ေနာက္ ၅၅ ေယာက္ကလည္း လြတ္သြားၿပီဆိုေတာ႕ ဒီကိစၥကို သူတုိ႕ အရင္လို လုပ္ခ်င္တိုင္းလည္း မလုပ္ရဲေတာ႕ဘူး။ က်ေနာ္တို႕ကို သတ္ဖို႕လြယ္ေပမဲ႕ သတ္ရင္ သူတို႕ ရွင္းရေတာ႕မယ္။

ဒီမွာ ဆက္ထားရမလား ေပါ႕။ အဲလို ၾကားေတာ႕လည္း က်ေနာ္က ျပႆနာရွာတယ္၊ ျပႆနာကို ေဘာင္ထဲကေန ရွာတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ဒီၾကားထဲမွာ ေမေမတို႕ျပန္လာမေခၚခင္ က်ေနာ္တို႕ ေနထိုင္ရတဲ႕ အပိုင္းက ခက္ခဲတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ေသခ်ာ ျပန္ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။

ေမေမက ေတာက္ေလွ်ာက္မူဆယ္မွာေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ အျမဲ အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး ခ်ိတ္တယ္။ သူရတဲ႕ လင္႔ေတြကေန ေမေမက ေတာက္ေလွ်ာက္ ခ်ိတ္ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ႕ လြဲလြဲ ေနတာ။ အဲဒါေတြလည္း ရွိတယ္ ။ ေမေမက သူ က်ေနာ္႕ကို တပ္ထဲက ပံုစံေတြ႕ၿပီးကတည္းက ေမေမက ဘာအလုပ္မွ လုပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။
မႏၱေလးမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနတယ္ …မူဆယ္တက္တယ္။ မူဆယ္ကမွ တဆင္႕ က်ေနာ္တုိ႕ ဆီကို ခ်ိတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္ေပါ႕။ အဲလိုနဲ႕ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတာ က်ေနာ္တုိ႕ ျပန္ထြက္ဖို႕ေလ။
 က်ေနာ္တို႕ေတြ ျပန္ထြက္ဖို႕ေလ အဲလို ေတာက္ေလွ်ာက္ ၾကိဳးစားလာၾကတာ မိဘေတြက။
အဲဒီမွာ ေမေမက မူဆယ္မွာေနၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ခ်ိတ္ေတာ႕တာ။ အဲဒါေၾကာင္႕ က်ေနာ္တို႕လည္း စီးပြားပ်က္ေတာ႕တာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေရာင္းလိုက္ရတယ္…ေနာက္ဆံုးေတာ႕။

ဒီၾကားထဲမွာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး ကစားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ သူကလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဥာဏ္သံုးလာတာ။ တရုတ္ရဲဘက္ကလည္း က်ေနာ္တို႕နဲ႕ပတ္သက္တဲ႕ သတင္းေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက ္စံုစမ္းေနတယ္ၿပီးေတာ႕ တရုတ္ရဲကားနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ထဲထိ ေရာက္ခ်လာမယ္၊ ၿပီးရင္ က်ေနာ္တုိ႕လူေတြကိုတင္ၿပီးေတာ႕ ခ်က္ျခင္းျပန္ထြက္မယ္ေပါ႕ အဲလိုေတြလည္း စီစဥ္တာ။

တရက္က်ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ဆီကို ဘာလာသလဲ ဆိုေတာ႕ ဘိုဘိုတဲ႕ နင္႔ ဦးေလး တေယာက္ ေယာက္လာတယ္တဲ႕…နင္႕ကို အက်ီာၤနဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႕ ေပးလိုက္တယ္တဲ႕။ နာရီ ပါလား မသိဘူးဗ်၊ က်ေနာ္လည္း ေ၀၀ါးကုန္ၿပီ။ ေနာက္ အဲဒီလို ဦးေလး လာတယ္ဆိုတာ သံေခ်ာင္းကပဲ ကစားတာလား၊ တကယ္ပဲ က်ေနာ္႕ ဦးေလး လာတာလားဆိုတာလည္း က်ေနာ္က မွန္းဆလို႕ရမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုေၾကာင္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ႕ သံေခ်ာင္းတဲကိုတက္သြားၾကတယ္။ ကိုသံေခ်ာင္း ဒီမွာ လာခ်ိတ္တယ က်ေနာ္တို႕ကို…အဲဒီလို ရိုးသားျပတာ။ အဲဒီလူက တရုတ္ရဲကားနဲ႕ ေရာက္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕က ေနာင္၀န္မွာဆင္းခ်လိုက္ေတာ႕ လြဲသြားတာ။သူတုိ႕ကလည္း အၾကာၾကီးေနလို႕မရဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႕ျပန္ဆုတ္ေပါ႕။ ေမေမတို႕ခမ်ာလည္း ရတဲ႕ နည္းနဲ႕ ရသလို က်ေနာ္တို႕အတြက္ ၾကိဳးစားတာေလ။

ၾကားထဲမွာ တခု ေျပာခ်င္တာက သန္းေဇာ္ အသက္ကို ကယ္ထားတာက က်ေနာ္တို႕ပါ။   အဲဒါ ကိုသန္းေဇာ္ သိတယ္။ သူ႕အသက္ကို က်ေနာ္တို႕ ကယ္ထားတယ္ ဆိုတာ။
ဘာေၾကာင္႕အဲလိုေျပာ သလဲဆိုရင္ ကုိမ်ိဳး၀င္းရွိတဲ႕အခ်ိန္မွာ သန္းေဇာ္က ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံ။ အဲဒီမွာ ကိုသံေခ်ာင္းရဲ႕ Backing ျပန္လိုက္တာ။ အဲဒါကို
ကိုသံေခ်ာင္းက ျပန္သိသြားတာ။ ျပန္သိသြားေတာ႕ ငါ႔ Backing ကို လိုက္တာ ဘယ္ေကာင္လဲ ဆိုေတာ႕ သန္းေဇာ္ျဖစ္ေနတာ။

အဲဒါနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ဒီထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရွိေသးတယ္၊ မင္းတုိ႕ေတြ သိလိမ္႔မယ္။ မင္းတို႕ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတ႕ဲ မင္းတို႕က ငါတို႕နဲ႕ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ရွာေပးပါ“တဲ႕…။ သူေျပာခ်င္တာက ကိုသန္းေဇာ္ကို ေျပာတာ။

တကယ္ေတာ႕ ကိုသန္းေဇာ္ၾကိဳက္တဲ႕ ေကာင္မေလးက ကိုသံေခ်ာင္းနဲ႕ ျငိေနတာ၊ ကိုသံေခ်ာင္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံေလ၊ ၿပီးေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရမ္းေပၚျပဴလာျဖစ္တာကိုး။ ၿပီးေတာ႕ လုပ္ပိုင္ခြင္႔နဲ႕ အာဏာကလည္း ကိုသံေခ်ာင္းက သာတယ္။ တပ္ရဲ႕ Figure ကလည္း ကိုသံေခ်ာင္းက ရွိတယ္။

ကိုသံေခ်ာင္းက ကိုသန္းေဇာ္ကို ျပန္သတ္ခ်င္တာ။ ဘယ္လိုလဲ …ဘာလဲေပါ႕ အဲလိုေလးေတြလည္း နည္းနည္းရွိတယ္။ ကိုသံေခ်ာင္းေဘးနားမွာရွိတဲ႕ ကိုေက်ာ္ခိုင္တုိ႕ ကိုေအာင္စိုးျမင္႔တို႕ သူတို႕သိလိမ္႕မယ္။

ကိုသံေခ်ာင္းက က်ေနာ္တုိ႕ကို ေမ်ာေၾကာင္း ေပးေနၿပီ၊ က်ေနာ္တို႕က ကုိသန္းေဇာ္ကို ဟုတ္တယ္လို႕ေျပာလိုက္ရင္ သူ အသတ္ခံရေတာ႕မွာ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႕ ပါးစပ္ကေန ထြက္လိုက္ရင္ အဲဒီေကာင္ ေထာက္လွမ္းေရး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တမ္းၿပီး အသတ္ခံရမွာ အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္တာ။

အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ကို တပ္ထဲက လူေတြက ဘယ္လို ဆက္ဆံရမွန္းမသိဘူး။ က်ေနာ္တို႕ကို ေခြးေတြ ဘာေတြ ေျပာၿပီးေတာ႕မွ အဲလိုေတြျဖစ္ကုန္တာ၊ ရိကၡာထုတ္တဲ႕ အခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႕က ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ တတပ္လံု းရိကၡာေတြ ထုတ္ၿပီး ကုန္မွ က်ေနာ္တုိ႕က ထုတ္ရတာ။

ထုတ္ေပးတဲ႕ သူေတြကလည္း ၾကည္ၾကည္သာသာ ထုတ္ေပးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ထားပါေတာ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ၊ ရိကၡာေ၀တဲ႕ ေကာင္မေလးေတြဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဂ်ဴနီယာေတြပါ။ သူတုိ႕ေတြက က်ေနာ္တို႕ကို တကယ္႕ကို မေကာင္းတတ္လို႕ ေပးရတဲ႕ ဟာမ်ိဳး ဆက္ဆံတာ၊ ဥပမာ ရဲေဘာ္ေတြက အသားရရင္၊ က်ေနာ္တို႕က အရိုးေပါ႕။ အရိုးမွာေတာင္ တကယ္႔နည္းနည္းေလးေပါ႕ အဲဒီလို။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႕ေတြက ငါတို႕ေၾကာင္႔ေတာ႕ ဘယ္သူမွ ဒုကၡမေရာက္ေစရဘူး၊ သန္းေဇာ္က ငါတုိ႕ကို လုပ္ခဲ႕တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သန္းေဇာ္ကို ငါတို႕ ျပန္မလုပ္သင္႕ဘူး။ အကုန္လံုးက စိတ္ထဲမွာ အဲလို ရွိၿပီး သန္းေဇာ္ကို က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ထားထားလိုက္ၾကတာ။ အဲဒါကို သန္းေဇာ္ သိတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုး တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ကို လြတ္လိုက္တာက သူတို႕အတြက္ ေကာင္းဆံုးပဲ။၁၉၉၃၊ မတ္လ …ရက္ကေတာ႕ ၁၅ ရက္ေန႕လား မသိဘူး အဲဒီမွာ ေမေမတို႕ လာေခၚေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။   

အပိုင္း(၁၂)

အဲဒီကေနျပန္လာၿပီးေတာ႕ အခက္အခဲေတြ ၾကံဳရတာေတြကေတာ႕ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ျပန္ေျပာရင္လည္း တကယ္႕ကို အမ်ားၾကီးပါပဲ။ အဲဒါကို ေနာက္မွ ေျပာမယ္၊ က်ေနာ္လည္း ေထာင္က်ေသးတာကိုး။

က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ ဒီေန႕ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ကို တာ၀န္ရွိတဲ႕ သူ၊ တာ၀န္ယူရမဲ႕ ပုဂၢိဳလ္လို႕ က်ေနာ္တို႕ ဘာေၾကာင္႕ေျပာတာလဲ ဆိုေတာ႕…။

ေျပာရရင္ နံပတ္(၁)က …သူက ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ AB ရဲ႕ Statement မွာ သူကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူမယ္လို႕ ေျပာၾကားထားတဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ ရွိလို႕။

နံပတ္(၂)က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သူေတြထဲမွာ သူလည္းပါတယ္ လို႕   ရင္း ၅၀၁၊ တပ္ရင္းမွဴး ကိုသိုက္ထြန္းဦးက ေျပာၾကားထားတဲ႕ အသံဖိုင္ က်ေနာ္တို႕မွာ ရွိတယ္။

နံပတ္(၃) သာယာ၀တီ ေထာင္ထဲက ကိုသံေခ်ာင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲမွာ အဆက္အသြယ္ရေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းက ဒီကိစၥရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်သူေတြထဲမွာ ကိုႏိုင္ေအာင္

ပါတယ္လို႕ ေျပာၾကားထားတယ္။ဒါကေတာ႕ အသံဖိုင္မရွိဘူး၊ ၀န္ခံထားတာ ရွိတယ္။ ဒီသံုးခ်က္ေၾကာင္႕က်ေနာ္တုိ႕က သူ႕ကို တာ၀န္ရွိတဲ႕ ပုဂၢိဳလ္လို႕ ေျပာၾကတာေလ။

ေနာက္ရွိေသးတယ္။ ဘာလဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီတုန္းက ABSDF ထဲမွာ ကိုမိုးသီးနဲ႕ ကိုႏိုင္ေအာက္နဲ႕က အဟ ရွိတယ္။  အဟ ျဖစ္ေနတယ္။  အဟ ျဖစ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ ဘက္က မဲလိုတယ္။ 

အဲဒီတုန္းကဟိုဘက္မွာက ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္နဲ႕ မိုးသီး၊ က်ေနာ္တို႕ဘက္မွာက ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဲလိုျပိဳင္တာေလးေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ ေရွ႕က ေျပာခဲ႕သလုိပဲ ကိုမ်ိဳး၀င္းက နယ္ခံ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ႕ သူ ဒါေပမဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအရမွာေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းအေနနဲ႕ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ယွဥ္လို႕မရဘူး။

ဟိုမွာလည္း ကိုမိုးသီးနဲ႕ကိုႏိုင္ေအာင္မွာလည္း အလားတူးပံုသ႑န္ေလးေတြ ရွိၾကတယ္။ ကိုႏိုင္ေအာင္က နယ္ခံ၊ေနာက္မွ ကိုမိုးသီးက ေရာက္ခ်လာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ ယူဆခ်က္ကို ေျပာတာပါ၊ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္က ဘယ္သူနဲ႕ သြားတြဲမလဲ ဆိုတဲ႕ ယူဆခ်က္ေရာက္လာတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ တြဲၿပီး ေျမာက္ပိုင္းရဲဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ကို ယူမလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ တြဲမလားဆိုတဲ႕ အေနအထားရွိတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မ်ာ မပရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႕ လႊတ္ထားတာ ဦးစီးလွေ႒းနဲ႕ ကိုစုိးလင္း ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးစီးလွေဌးနဲ႕ ခ်ိတ္ရင္ မ်ိဳး၀င္း၊ ကိုစိုးလင္းနဲ႕ ခ်ိတ္ရင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဲလို ရွိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ ခ်ိတ္လိုက္တာက သူ႕ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈ အပိုင္းက ဦးစီးလွေဌး။ အဲဒီမွာ  ၄ မဲ ရတယ္ သူ။ ရင္း ၄၀၄၊ ၅၀၁၊ ၇၀၁၊ ၇၀၂ အဲဒီမဲေတြ သူရသြားတယ္။ အဲဒီမဲေတြ အတြက္ သူေပးလုိက္ရတာက ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ Statement ကို သူ ထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။

သူတာ၀န္ခံတယ္ မပ ကိစၥ သူ တာ၀န္ယူတယ္ဆိုတာကို ထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။

သူ႕ဘက္ကေန ျပန္ေျပာထားတာေတြလည္း ရွိတယ္၊ သူက ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူဟာ ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႕တာေတြက ေျမာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႕တယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ ေတာင္ပိုင္းကေန ေျမာက္ပိုင္းကို သူ႕ရဲ႕ Interest ေတြက မရွိဘူးလို႕ သူေျပာတယ္။
ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက KIA မွာ အင္တာဆက္ရွိတယ္ ေန႕စဥ္ ေတာင္ပိုင္းနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။ ေတာင္းပိုင္းမွာ ေနလုိ႕ ေျမာက္ပိုင္းက အေၾကာင္း မသိဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။

သူတို႕ေျပာတဲ႕ ပံုစံက က်ေနာ္တို႕က တပ္ကိုင္ထားတာ အဖြဲ႕အစည္းတခု လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႕မရဘူး။ ဓါးျမအဖြဲ႕မွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ႕ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႕ ေျပာရင္ အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိၾကတာ။ခုခ်ိန္ၾကမွ သူ႕မွာ တာ၀န္ရွိတယ္၊ ငါ႔မွာေတာ႕ တာ၀န္မရွိဘူးေတြ ေျပာလုိ႕မရတာ႕ဘူး။

ေနာက္တခ်က္က ABSDF ကခ်င္ state ကေနၿပီးေတာ႕မွ ABSDF-NB ျဖစ္တဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကခ်င္ stateရဲ႕ ဥကၠ႒က ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊  အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကိုသြားေမးတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ေျမာက္ပို္င္း ဗဟိုအေနနဲ႕ ဖြဲ႕ခ်င္တယ္၊ အဲလုိေျပာတယ္၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဗဟိုဟာ တခုတည္းပဲ ရွိရလိမ္႔မယ္။ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုအေနနဲ႕ ဖြဲ႕ခြင္႔မျပဳဘူး။ မင္းတုိ႕ တပ္ခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ နယ္ေျမေကာ္မတီပဲ လုပ္လိုက္ပါတဲ႕…အဲဒီအတြက္ ABSDF- NB  ျဖစ္သြားတာ။

ABSDF-NB က ABSDF ဗဟိုရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာပဲ ရွိတယ္။ ABSDF – ဗဟိုရဲ႕ အျပင္ကိုသြားလုပ္လို႕ကို မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႕ ဗဟိုကလူေတြက ဒီကိစၥကို မသိဘူး၊ တာ၀န္မယူဘူးလုိ႕ကို ေျပာလို႕မရေတာ႕ဘူး။

ေနာက္ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ကိစၥကလည္း ပုဂၢိဳလ္ေရး ပါတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ၁၉၉၀ ေအာက္တိုဘာလ လား၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလလား က်ေနာ္ မမွတ္မိဘူး၊ အဲဒီတုန္းက  ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ရွိတုန္းက သူက ရင္က်န္မွာ ဓါး၀ယ္လာတယ္။ ဓါး၀ယ္လာၿပီးေတာ႕ ဓါးေသြးတယ္။ ဓါးကလည္း ဂ်က္လန္ဒန္ထဲက လိုပဲ။ အဲဒီပံုဆန္ပဲ။ အဲဒီဓါးကို အျမဲတမ္းေသြးေနတာ၊ ၿပီးေတာ႕ သူ က်ေနာ္႕ကို အျမဲေျပာတာရွိတယ္။

ဒီဓါးနဲ႕ ငါ႕ရန္သူေတြကို သတ္မွာကြလို႕ အျမဲေျပာတာ။ အျမဲတမ္း ဓါးေသြးေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ သူက ဒါဘာမွာ အရမ္းရွက္သြားတာ။ ဒါဘာမွာ ( အမွတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းကို သပိတ္ေမွာက္စဥ္) အသတ္ခံခဲဲ႕ရတဲ႕ ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္တုိ႕လဲ ပါတယ္ ဒါဘာမွာ က်ေနာ္တုိ႕က အားလံုးဖြင္႔ၿပီး ေစာ္ၾကတာေလ၊ ေကအိုင္ေအက ဗိုလ္မွဴးပန္းေအာင္ရွိတယ္။  အဲဒါေတြကို recording လုပ္ထားတာ၊ အဲဒါေတြကို ကိုမ်ိဳး၀င္းက အျမဲဖြင္႔ၿပီး နားေထာင္တယ္။ အရမ္းရွက္တယ္။ 

ဒီဟာအတြက္ကို သူက အျမဲ ဓါးေသြးေနတာ။ သူအျမဲေျပာတာ ရွိတယ္၊ ခုတ္မွာ။
 ဒီ ဓါးက ခုတ္မွာ။ ရန္သူကို ခုတ္မွာ…။

ငါတို႕ရဲ႕ ရန္သူေတြကို ခုတ္ပစ္လုိက္မွာ …။

အဲလို ေျပာေတာ႕ က်ေနာ္က ထင္တာ ငါတို႕ ရန္သူဆိုတာ ဒီအစိုးရကိုလုိ႕ ထင္တာ။

အဲဒါဟာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ၾကားတဲ ႔စကားမဟုတ္ဘူး။ အနီးအနား ၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ႕ သူေတြ ၾကားတဲ႕ စကား။ ေနာက္ဆံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို ခုတ္ၿပီး သတ္သြားတာ အဲဒီဓါးနဲ႕ ခုတ္ခ်သြားတာ။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို သတ္ခဲ႕တာ ပုဂၢိဳလ္ေရးလည္း ပါတယ္၊ ဒီတခုတည္းေပါ႕လို႕ေတာ႕ ေျပာလို႕မရဘူး။ အျခား အခ်က္အလက္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။

ကိုေက်ာ္ေ၀ကို ေခါင္းကို ခုတ္သတ္လိုက္ေတာ႕ လည္ပင္းက ျပြန္ၾကီးကေသြးေတြ ဗြက္ဗြက္ …ဗြက္ဗြက္နဲ႕ ထြက္ေနေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ေခါင္းကို ဆြဲၿပီးေတာ႕ “မင္း တပည္႔ရဲ႕ ေသြးကို မင္းေသာက္“ ဆိုၿပီးေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကိုေက်ာ္ေ၀ရဲ႕ ေသြးကို ျပန္ေသာက္ခိုင္းတာ။
 အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုခ်ိဳၾကီး လက္က ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ။

အဲဒီမွာ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တို႕ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲေနတာ၊ ဘာေၾကာင္႕စြတ္စြဲတာလဲ ဆိုေတာ႕…ကိုမ်ိဳး၀င္းက ပုဂၢိဳလ္ေရးပါတယ္။

အပိုင္း(၁၃)

အဲဒီမွာ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တို႕ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲေနတာ၊ ဘာေၾကာင္႕စြတ္စြဲတာလဲ ဆိုေတာ႕…ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးပါတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ႏိုင္ငံေရးလည္း ေရခ်ိန္ျမင္႔တယ္၊ လူၾကိဳက္လည္း မ်ားႏုိင္တယ္၊ ေနာက္တခ်က္က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ရဲေဘာ္ေတြ ၀ါးခုတ္ရင္ သူလည္း ဆင္းခုတ္တယ္။ အဲဒါေတြက မ်ိဳး၀င္းကို ျဖဳတ္သလိုျဖစ္ေနတာ။

ေနာက္သူက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ ယွဥ္တယ္၊ ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ ၀ါးေတြ ဘာေတြ ခုတ္တယ္ဆိုရင္ သူက သစ္ရြက္ေတြဘာေတြကို လိုက္ေကာက္ျပတာ။ အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္းသူက လုပ္တယ္။ၿပီးေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အေပၚမွာ ထားတဲ႕ မီးက သူ႕ကိုယ္တြင္းထဲမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေလာင္ေနခဲ႕တာ။

ေနာက္ မ်ိဳး၀င္းက ဗဟိုေကာ္မတီေလ အဲဒီေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာတကယ္႕ကို အရာရွိၾကီးလို တထီးတနန္းနဲ႕ ေနေနတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ စစ္ဆင္ေရး ထြက္တာကစ လားနဲ႕ ထြက္တာ။ လားၾကီး စီးၿပီးေတာ႕ ထြက္တာ။ ေကအိုင္ေအက စစ္ေၾကာင္းမွဴးေတြ လားစီးၿပီး ထြက္သလို သူလည္း လားစီးၿပီး ထြက္တာ။

ေကအိုင္ေအ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေတြက အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ေတြ လူၾကီးေတြျဖစ္ေနတယ္ အခ်ိဳ႕ကလည္း က်န္းမာေရးအရ ထြက္တာ။ အျမင္လည္းေကာင္းတယ္။ သူက အဲလုိလိုက္လုပ္ေတာ႕ ေကအိုင္ေအကလည္း ေျပာတယ္ မင္းတုိ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ကကြာဘာလဲ လူငယ္ေတြျဖစ္ေနၿပီးေတာ႕ … ဘာလုပ္တာလဲ တဲ႕။
အဲလို ေကအိုင္ေအကလည္း ေျပာတယ္။

က်ေနာ္တို႕ကလည္း ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဆိုေတာ႕ စတတ္ ေနာက္တတ္တာလည္း ရွိတယ္။ ဆိုပါေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္း လားစီးတာကို ေရွ႕က ကိုသိန္းထြန္းက ဆြဲၿပီးလာရတယ္။ အဲဒီဟာ ေျပာရင္ ကိုျပန္ရယ္ခ်င္တယ္…။ သူအဲလို လားစီးၿပီး ေရွ႕က တေယာက္က ဆြဲေပးရရင္ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း ေလဒီယိုသီခ်င္းကို အက်ယ္ၾကီး ဖြင္႔ၿပီး
“… အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ပါလို႕… ၊ အေနာက္ကိုတဲ႕ …ေမွ်ာ္လိုက္ရင္…တခြန္တိုင္..ေရႊကုကၠိဳားနဲ႕ ဘုရားကိုျမင္…“ ဆိုၿပီး  သူ႕ကို ရွင္ေလာင္း ဆိုၿပီး ေနာက္ေနတာ၊ တကယ္ကို က်ေနာ္တို႕က လူငယ္စိတ္နဲ႕ စခဲ႕တာ၊ ေနာက္ခဲ႕တာ။

အဲဒီလို လုပ္တာကို သူက လုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ မသိဘူး၊ ေနာက္မွ က်ေနာ္တို႕က ငါတို႕ က စစ္ဆင္ေရး ထြက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုမွာ ..ေမာင္ရွင္ေလာင္းရွိတယ္၊ ငါတုိ႕ ေမာင္ရွင္ေလာင္း ထြက္တာ ဆိုၿပီး ေနာက္က်တာ။ အဲလို ေနာက္တာကို သူက ရွက္တယ္။ ေနာက္က်ေနာ္တို႕က စာခ်ိဳးေပ ခ်ိဳးေတြနဲ႕ လုပ္ၿပီးေျပာရင္သူက ေတာ္ေတာ္ ခီးတယ္။ ေက်ာင္သား စိတ္ဆိုတာ သိတဲ႕အတို္င္းပဲ ေနာက္က်တာပဲ။

အဲဒါ သူ႕ကို ေဒါက္ျဖဳတ္တာလုိ႕ သူက ထင္တယ္။ အဲလို သူက ခီးေလ နဲ႕ ေနာက္ေတာ႕သူ႕ နာမည္က မႈန္ၾကီးဆုိၿပီး ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒါမ်ိဳး လိုင္းက်သြားတာမ်ိဳး ထိ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူက သူျဖစ္ခ်င္တာက တမ်ိဳး၊ သူ ျဖစ္ေနတာက တမ်ိဳးေတြ။သူက အမ်ားအျမင္မွာေတာ႕ေလးစားဖို႕ ေကာင္းတဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ဆိုတဲ႕ အျမင္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္တယ္။
 သူက အမ်ားအျမင္မွာ ေလးစားခံခ်င္တယ္။  ရဲေဘာ္ေတြၾကည္႔မွာေတာ႕ သူက အရြက္ေတြ ေကာက္ျပတယ္ ၿပီးေတာ႕ “ဒီ က်ည္ဆံက ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ႑ာေငြနဲ႕ လုပ္တဲ႕ က်ည္ဆံပဲ၊ ငါတို႕ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ျခိဳးျခံ ေခၽြတာရမယ္၊ ဘာညာေပါ႕… သူက ေရွ႕မွာ အဲလိုေတြ ေျပာတယ္။ စားရင္ ေနာက္မွာအသားဘူးနဲ႕ စားတယ္။ သူက ေရွ႕မွာေတာ႕ တကယ္႔ကို ဟန္ေဆာင္ေနတာ၊ ေနာက္မွာေတာ႕ သူ႕အတြက္ကို ဖယ္ထားေပးရတာ ရွိတယ္။

က်ေနာ္လည္း အသားဘူးနဲ႕ စားရပါတယ္။ သူစားေတာ႕လည္း က်ေနာ္လည္း စားရတာေပါ႕။ သူက က်ေနာ္႕ကို ခ်စ္တယ္ဗ်ာ၊ ဟိတ္ေကာင္ …လာ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေကၽြးတယ္။ အဲလုိမ်ိဳး။ ေနာက္ ေရွ႕တန္းမွာ ဆိုရင္လည္း သူ႕တဲရဲ႕ ေဘးမွာ က်ေနာ္႕တဲပဲ။ အဲလို အနီးကပ္။ ကိုယ္ရံေတာ္လည္းျဖစ္ေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ အက်င္႔ကို က်ေနာ္ သိတယ္။

အဲလိုစစ္ဆင္ေရး ထြက္ေတာ႕ မန္ခ်ိယန္မွာ က်ေနာ္အရိုက္ခံရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ပါတဲ႕ လူေတြ သိလိမ္႔မယ္ က်ေနာ္အရိုက္ခံရတဲ ႕ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ႕ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ စစ္ဆင္ေရးထြက္ေတာ႕ ျပတ္ေရာ၊ ပစၥည္းေတြက ျပတ္ၿပီ၊ အဲဒီေန႕က သူက အစည္းေ၀းသြားတယ္။ မသြားခင္မွာသူက  က်ေနာ္႕ကို ေသခ်ာ မွာခဲ႕တယ္ ဘိုဘို မင္း ဂရုစိုက္ေနာ္ ဘာညာေပါ႕။ က်ေနာ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ဟုတ္ကဲ႕ေပါ႕ စိတ္ခ် Vcs ေပါ႕။

ေနာက္ က်ေနာ္က ယူနစ္ထဲ ဆင္းတာ …ယူနစ္ထဲ ဆင္းေတာ႕ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ ဗ်ာ။  အဲဒီတပ္စိတ္က လြင္ကိုလတ္ရဲ႕ တပ္စိတ္ အဲဒီမွာ ငွက္ဖ်ားေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ႕မွ အကုန္လံုး စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ။ ေတာ္ေတာ္ကို ဂိေနတာ။ စားစရာလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာက ေရွ႕တန္းလည္း ေရွ႕တန္းဆိုေတာ႕  ငတ္ၿပီေဟ႕ဆိုရင္ နင္းကန္ၿပီး ငတ္တာ။ အဲလို စုတ္ျပတ္ၿပီး ငတ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ႕ က်ေနာ္က သူ႕ပစၥည္းေတြကို ယူၿပီး ေပးပစ္လုိက္ေရာ။

အဲဒီမွာ ေနာက္ ဒု-အရာခံဗိုလ္ကလည္း က်ေနာ္႕ဆီကိုလာေတာင္းတယ္ ဘိုဘိုတဲ႕ အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္တဲ႕။ သူက ဖ်ားတာလည္း ပါတယ္။ က်ေနာ္က အရက္မေပးရဲဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ ဒီမွာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနတဲ႕ ဟာကို စဥ္းစားမေနေတာ႕ဘဲ ေပးလိုက္တာေပါ႕…ေရာ႕ယူသြားဆိုၿပီးေတာ႕။

အဲလို ေပးလုိက္ေတာ႕ ေနာက္ ဖ်ားေနတဲ႕ သူကလည္း လာေတာင္းေတာ႕ က်ေနာ္က ေရွ႕က လူေတြကိုေတာ႕ ေပးၿပီး ေနာက္လာေတာင္းတယ္ မေပးရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုၿပီး အဲဒါနဲ႕ ေပးရင္း ေပးရင္း ေပးရင္းနဲ႕ အဲဒီသူ သိမ္းထားတဲ႕ အရက္က ေပးတာမ်ားသြားတယ္။ အဲလို မ်ားသြားေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ေရျပန္ေရာ  ျဖစ္လိုက္တယ္။ ဟီး…ဟီး …ေၾကာက္တာကိုး။

အဲလို ေပးတုန္းက က်ေနာ္႕ကို မေအးတို႕က ေျပာတယ္။ ဘိုဘို မလုပ္နဲ႕ေနာ္ အဲဒါ Vcsဟာ။ က်ေနာ္ကလည္းဟာ…ေနာက္မွ ရွင္းဟာဒီမွာ ဖ်ားေနတာ…ဆိုၿပီး လုပ္ခ်လိုက္တာ။
အဲဒီမွာ သူက သူ႕အရက္ေတြက ေရေတြေရာထားေတာ႕ အရက္ ကလည္း မရေတာ႕ဘူး၊ဟင္းေတြကလည္း မရွိေတာ႕ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဟင္းဆိုတာလည္း ဟင္း ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ကုလားပဲေတြပဲ ေပးလုိက္တာပါ။ အသားဘူးေတြဘာေတြလည္း ျပတ္ကုန္ၾကေတာ႕ ဖ်ားေနတဲ႕ သူေတြလည္းရွိေတာ႕ ကုလားပဲေတြေပးလုိက္တာ။

အဲဒီမွာ သူ႕အတြက္ အရက္လည္း မရွိေတာ႕ဘူး၊ ဟင္းလည္း ေပးလိုက္တယ္ ဆိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ကြဲတာ။အဲဒီမွာ ဘိုဘို မင္းမွာ အျပစ္ရွိလား ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္အျပစ္ရွိပါတယ္ဆုိေတာ႕။ ဒါဆို ဟိုဘက္လွည္႔ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ကို ရိုက္တာပဲ တီးေတာ႕တာပဲ။

ေျပာခ်င္တာက အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႕ သူက က်ေနာ္႕ကို က်ေနာ္ရွိရင္ သူ႕အတြက္ မေကာင္းႏုိင္ဘူး၊ အႏၱရာယ္ရွိတယ္လို႕ တြက္ၿပီး စစ္ေၾကာေရးမွာ တေယာက္က က်ေနာ္႕နာမည္လည္း ေျပာေရာ က်ေနာ္႕ကို  ျဖဳတ္ခ်င္တာ။ 

ေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ျဖဳတ္ခ်င္ရင္ သူက က်န္တဲ႕ သူေတြ သူ႕အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္မဲ႕ သူေတြကို ထားလုိ႕မရဘူး။ ျဖဳတ္ရင္အားလံုးကို အကုန္အျပတ္သြားရမွာေလ။

ၿပီးေတာ႕ သူတုိ႕ စစ္ေၾကာေရး လုပ္တုန္းက အကုန္အားလံုးက ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ၀န္မခံလို႕မရဘူး ဗ်။ အကုန္အားလံုး ၀န္ခံခိုင္းတာ။ စၿပီး ဖမ္းလိုက္ၿပီ ဆိုကတည္းက စစ္တဲ႕အခ်ိန္မွာ အရမ္းရိုက္ႏွက္ၿပီး စစ္ၾကေတာ႕ ေလာေလာဆယ္ အသက္ရွင္ဖို႕အတြက္ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ကို ၀န္ခံမွ ရမယ္။

ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ ၀န္ခံလိုက္ရင္ အသက္ရွည္မလားလို႕ ေမးရင္ အဲဒါကလည္း မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ရိုက္တာနွိက္တာကေတာ႕ ခဏ ရပ္သြားမယ္။  အရမ္း ရိုက္ႏွက္ စစ္ၾကေတာ႕ လူေတြက ေရွာ႕ေတြ ရေနၾကၿပီ၊ ေနာက္ စစ္ေတာ႕လည္း သူတုိ႕က မင္းကိုယ္ပိုင္ နံပတ္ေျပာ အဲလို စတာ။ အဲဒီလို ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕မိေတြ႕ရ ေျပာတဲ႕ သူေတြက ေနာက္တခါျပန္စစ္ေတာ႕ ေရွ႕က ေျပာခဲ႕တဲ႕ နံပတ္ေတြနဲ႕ မညီေတာ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ သူတုိ႕က ေရွ႕ေနာက္ေတြ မညီေတာ႕ဘူး။ ပိုနာတယ္။

အဲေတာ႕ က်ေနာ္႕အလွည္႔ၾကေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို တပ္ၾကပ္ၾကီးလို႕ သူတုိ႕က ၀န္ခံခိုင္းၿပီး ေစ်းတည္႔သြားၾကတာ ေရွ႕မွာ ေျပာၿပီးၿပီေနာ္။ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ၾကေတာ႕လည္း က်ေနာ္က မယ၊ ၀၀၁၂/၈၉ ၿပီးသြားၿပီ။ မယက ဘာလဲ ဆိုေတာ႕ မူးယစ္ေထာက္လွမ္းေရး…ဟီးဟီး..။ ၁၂ ကလည္း လြယ္လြယ္ေလးဗ်ာေနာက္က ၈၉ ကလည္း လြယ္လြယ္ေလး။

ေနာက္ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကို ေမးေတာ႕ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးက သူ႕ရဲ႕ ဆယ္တန္းတုန္းက ခံုနံပတ္တဲ႕ အဲလိုဟာေတြ။ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္မွာ ႕ရွိေနတာေတြကို က်ေနာ္က ဒီေန႕ထိျပန္ေျပာႏိုင္တယ္ ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ မင္းသိခၤ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊လက္၀ါးကိုကိုၾကီးတို႕ အိုင္ပီေအာင္သင္းတုိ႕ဗ်ာ။ ဟာ..ဟာ..ဟာ။

ေနာက္ၿပီးေတာ႕ဗ်ာ ေက်ာ္စြာ၀င္းေမာင္ကို စစ္ေတာ႕ သူကလည္း မခံႏိုင္လြန္းေတာ႕ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္လည္း ေထာက္လွမ္းေရးပါ၊ က်ေနာ္ရဲ႕ အထက္အရာရွိက ဘိုဘိုပါလို႕ ေျျပာလိုက္တယ္တဲ႕ ဗ်ာ… အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကလည္း ရယ္လည္း ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ သူက က်ေနာ္႕ကို အထက္အရာရွိေျပာေတာ႕…က်ေနာ္႕မွာ တပ္သားလုပ္လို႕မရပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီး လုပ္လိုက္ရတာ။

ေနာက္တခ်ိဳ႕က စစ္ေၾကာေရးမွာ ေျဖၾကတာက မီးသတ္ေထာက္လွမ္္းေရးတဲ႕ က်ေနာ္ျဖင္႔ တခါမွေတာင္ မၾကားဘူးဖူး၊ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕တာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာရတာ။ အဲေတာ႕ မင္းက မီးသတ္က ေထာက္လွမ္းေရ းဘာလုပ္တာလဲ ဆိုေတာ႕…ဘယ္အခ်ိန္မီးရွိဳ႕မွာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႕ ဒီမွာ လာေနေနရတာလို႕ ေျဖတယ္။ ဟား…။

အဲေတာ႕ နည ္းနည္းေလး သတိရွိတဲ႕ သူက ေရွ႕နဲ႕ေနာက္နဲ႕ညီေအာင္ေျဖတယ္။ ဥပမာကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးတို႕ ဆိုရင္ ဗိုလ္လို႕ ေျဖတယ္။ လစာ ဘယ္ေလာက္ရလဲဆိုေတာ႕…အရာရွိဆိုေတာ႕ ၾကားဖူးနား၀ရွိတာ ၄၅၀ စေကး ဆိုေတာ႕ ၄၅၀ လုိ႕ေျဖတယ္။

အဲဒီမွာေနာက္တေယာက္က လစာကို ေမးေတာ႕ တသိန္းတဲ႕။ အင္ေဖာ္မာက လစာ ၁သိန္းတဲ႕ အရာရွိက ၄၅၀ တဲ႕ …ဟား ။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေျဖတာကို။

အဲဒါေၾကာင္႕ က်ေနာ္တို႕က ေၾကျငာခ်က္ ၁/ ၂၀၁၂ မွာ ေျပာျပတာက မပ (ေျမာက္ပိုင္း ကိစၥ) နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး တာ၀န္ရွိ ဆက္ႏြယ္တဲ႕ သူေတြအားလံုးက သူတို႕မွာ
ဒီလူေတြက ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္ေၾကာင္း ခိုင္လံုေသာ အေထာက္အထားရွိတယ္ ဆိုတာကို …အဲဒီအေထာက္အထားကို အျမန္ ကမၻာႏွင္႕ ျမန္မာျပည္သူတို႕ သိရွိေစရန္အတြက္ ထုတ္ျပေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည္ ဆိုတာကို ေတာင္းဆိုတာ။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒါကဟာသ ကားၾကီး။

အဲဒါက ဟာသကားၾကီး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီ ထြက္ခ်က္ေတြက တခုမွ အမွန္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးကို ေၾကာက္လို႕ ထြက္ၾကတယ္ဆိုတာ အကုန္သိတယ္။
ေနာက္ေျပာတာရွိတယ္။အဆိပ္ေတြ မိတယ္ဆိုတာ …အဲဒီအဆိပ္ေတြ ကိုသူတုိ႕ အဆိပ္ဟုတ္မဟုတ္ စမ္းသပ္ခဲ႕လား။ ကိုထိန္ဆိုလို႕ရွိရင္ ဟသူ႕ကို ဖမ္းေတာ႕မယ္ဆိုတာ သိေတာ႕ အဆိပ္လို႕ လာေတာင္းတဲ႕အခါအမွာ မင္အိုးေတြ ေပးလိုက္တာ။ သူက သတငး္နဲ႕ ျပန္ၾကားေရးက ဆိုေတာ႕ သူ႕မွာ မင္အိုးေတြ ရွိတယ္။ အဆိပ္လို႕ လာေတာင္းေတာ႕ သူ႕မွာ ရွိတဲ႕ မင္အိုးေတြေပးလုိက္တာ။

ေျပာရဦးမယ္ ပိပိဆိုလို႕ရွိရင္ သူက ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသား အီးပီလား မသိဘူး သူ႕ေမဂ်ာကိုေတာ႕ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ သူ႕ကိုစစ္ၿပီးေတာ႕ သူ႕ဆီကေန ဆက္သြယ္ေရ းစက္လို႕ ေတာင္းေတာ႕ သူက သူ႕ကို လာျပင္ခိုင္းထားတဲ႕ ေလဒီယိုေတြကို ထိုးအပ္လိုက္တာ။

တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြ တေယာက္မွ မဟုတ္ၾကသလို၊ က်ေနာ္တုိ႕ ဆီမွာလည္း ဘာမွ မရွိဘူုး။ ဘာမွလည္း မမိဘူး။ သူတို႕ ေတာင္းတဲ႕အခါမွာ ရွိတာ ရွိတာ ထိုးအပ္လိုက္ၾကတာ။

အဲဒါကို သူတို႕က ေထာက္လွမ္းေရး ဆီက ဒါေတြဘာေတြ မိတယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ လုပ္တာ။ အဲဒါေတြကိုသူတုိ႕ဟာ သူတို႕ လုပ္ဇာတ္နဲ႕ ထိုးၿပီး တင္ထားတဲ႕ ဟာေတြ။ တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ဆီက ဘာမွ ကို မမိတာပါ။

အပိုင္း (၁၄)

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ၁၅ဦးကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါ၇ီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ သတ္တာက ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ သတ္ခဲ႕တာ။  

အဲဒီမတိုင္ခင္ လူခြဲေတာ႕မယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဖမ္းထားတဲ႕ သူေတြအမ်ားၾကီးထဲကေန လူခြဲၿပီး သတ္ဖို႕ လုပ္တာ။ ဘာေၾကာင္႕ ျပည္ေထာင္စုေန႕ကို ေရြးတာလဲ ဆိုတာကေတာ႕ က်ေနာ္ေသခ်ာ မသိတဲ႕အတြက္ မေျဖႏိုင္ဘူး။

ေသခ်ာတာကေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက သူမုန္းတီးတဲ႕ သူ႕ကို ျဖဳတ္တယ္လို႕ သူ ယူဆတဲ႕ ၁၅ဦးကို ေသခ်ာေရြးထုတ္ၿပီး သတ္သြားတာပဲ။
 ၁၉၉၂ တုန္းက ေျမာက္ပိုင္းမွာေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ႕တာေတြ၊ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ႕တာေတြကို ခုက်မွ ဘာေၾကာင္႕ေျပာေနရသလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ ေျပာမယ္ေနာ္။

က်ေနာ္တို႕ ျပည္တြင္းထဲကို ျပန္၀င္လာေတာ႕ ဘယ္သူပဲ ၀င္၀င္ အဲဒီတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရး ကဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ႕ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕။ ဒီကိစၥကို စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ ေျပာတယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႕ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ျငင္းခဲ႕တယ္ အဲဒါကို။ ေနာက္ ျပည္တြင္းထဲကို ျပန္၀င္လာၾကတဲ႕ အခ်င္းခ်င္းမွာလည္း ဒီကိစၥကုိ စာအုပ္ထုတ္ရဲတဲ႕ ေကာင္ ထုတ္ၾကည္႕လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီတုန္းက အခု ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမဟုတ္ေသးဘူး။ မီဒီယာကလည္း မလြတ္လပ္ေသးဘူး၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက အေျခအေနကိုသိပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနနဲ႕ ယေန႕အေျခအေန မတူတာလဲပါတယ္။ ေနာက္ အေကာင္းအဆိုး ျပန္ခ်ိန္စၾကည္႔တဲ႕အခါမွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး အက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္လာမွာ ပိုၿပီးေတာ႕မွ မ်ားတဲ႕အတြက္ က်ေနာ္တုိ႕က မထုတ္ခဲ႕တာ။

သုိ႕ေသာ္ ျမက္ခင္းသစ္မွာ ပါခဲ႕တဲ႕ ဟာေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီျမက္ခင္းသစ္မွာ ပါခဲ႕တာေတြက က်ေနာ္တို႕ ကာယကံရွင္ေတြရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကို က်ေနာ္တို႕ နာမည္သံုးၿပီး ေရးသြားခဲ႕တာ။
 ေျပာရရင္ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ေရွ႕က ၀င္လာတဲ႕ ၅၅ ဦးက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာသူတို႕ ေျပာသြားတာကလည္း သူတုိ႕ အကုန္ေျပာမသြားဘူး၊ အခ်က္ ၁၀ ခ်က္ရွိရင္ ၃ ခ်က္ေလာက္ပဲ သူတို႕ကလည္း ေျပာသြားတယ္။ဘာေၾကာင္႕ သူတို႕ ၃ ေလး ခ်က္ေလာက္ပဲ ေျပာရသလဲ ဆိုရင္ ဟုိမွာက်န္ခဲ႕တဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ၉ ေယာက္ကို ကာဗာလုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႕က မလြတ္ေသးဘူးကိုး။

ေနာက္ နအဖရဲ႕သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာတဲ႕ သူေတြက နအဖ လူေတြပဲလို႕ စြပ္စြဲၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ဒါကို မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။

သူတုိ႕ေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ နအဖ လူေတြ တေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါက သူတို႕က က်ေနာ္တုိ႕ကို ႏိုင္ငံေရးပါ သတ္ပစ္တာ။

ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ေတြက ကိုယ္႔တူရာတူရာ စုၿပီး လုပ္ၾကတယ္၊   အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ၁၉၉၈ မွာ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်ခဲ႕တယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ျပန္လြတ္လာခဲ႕တယ္။ 
ေနာက္တခ်က္က ဒီကိစၥက ေက်ာင္းသား သမိုင္းပါ၊ AB ကို က်ေနာ္တို႕ေတြ သြားခဲ႕တာ လခရလို႕ ပိုက္ဆံရလို႕ သြားခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ကို စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ၿပီး တိုင္းျပည္ ဒီမိုကေရစီနဲ႕ လူ႕အခြင္႔အေရးအတြက္ ေတာထဲကို သြားခဲ႕ၾကတာ။

အခု ဒီေက်ာင္းသား ကိစၥ၊ ABSDF ေက်ာင္းသား ကိစၥေတြမွာ မိုးသီးဇြန္းကလည္း တာ၀န္မရွိဘူးလို႕ ေျပာလို႕မရဘူး။ သူလည္း တာ၀န္ရွိတယ္၊ ABSDF ေခါင္းေဆာင္တိုင္းမွာ … တာ၀န္ရွိတယ္။ သူတုိ႕ မွားခဲ႕တာကို သူတုိ႕ တာ၀န္ယူရမယ္။

ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္တုိ႕မွာ ABSD ေက်ာင္းသားတပ္ကို ခ်စ္တဲ႕စိတ္ရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႕လည္း သမိုင္းမွန္ေပၚေစခ်င္တယ္။ သူတုိ႕အေနနဲ႕ သမိုင္းမွန္ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႕လိုတယ္ ျပန္ရွင္းေပးေစခ်င္တယ္။

ေနာက္အခု က်ေနာ္တို႕ မပ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအေနနဲ႕က တရားစြဲဖို႕ အစီစဥ္မရွိဘူး။ သို႕ေသာ္အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ၃၈ ဦးရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြက စြဲတာေတာ႕ မတတ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ မဆိုင္ဘူး။

က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ ျဖစ္ေစခ်င္တာက သူတို႕ကို သမိုင္းမွန္ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႕အတြက္ပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္တာ။ ေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မွာခဲ႕တာက လက္စားေခ်ဖို႕မဟုတ္ဘူး၊ သမိုင္းမွန္ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႕ကို ေတာင္းဆိုခဲ႕တာ အဲဒါေလးကိုလည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိေစခ်င္တယ္။

ဒါက က်ေနာ္ရဲ႕ တဦးခ်င္း ေျပာတာပါ။

က်ေနာ္ သူ႕တိုကို ခြင္႔လႊတ္တယ္ဗ်ာ …ဒါေပမဲ႔… လက္ဆြဲေတာ႕ မႏႈတ္ဆက္နိုင္ဘူး။

..........
 မွတ္ခ်က္။ ။ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ထံမွသိရတဲ႕ စာရင္းအရ  ေျမာက္ပိုင္းတြင္  (ရက္ရက္စက္စက္ ခုတ္သတ္တာ ၁၈ ဦး ။ လူမဆန္တဲ့ ညွင္းပမ္း ႏွိပ္စက္မႈ႕ဒဏ္ေတြနဲ႕ က်ဆံုးခဲ့တာ ၁၄ ဦး ။မ်ဳိးဝင္းသေဘာနဲ႕ ေထာင္က လႊတ္ေပးလိုက္တာ ၂ ဦး ။စစ္ေၾကာေရး ကာလမွာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ သြားတာ စုစုေပါင္း ၄ ဦး ။မိဘေတြ ေတာထဲလာျပီး ငိုျပီး ေတာင္းပန္ၾကလို႕ လြတ္ခဲ့တာ ၇ ဦး ။ေထာင္ေဖာက္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ ခဲ့တာ ၅၅ ဦး ၊ ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ လမ္းမွာ ၁ ဦး ေသခဲ့တယ္ ။ဆိုေတာ့စုစုေပါင္း ဖမ္းတာ ၁၀၀ ဦး ) ရွိခဲ႕ေၾကာင္း သိရွိရသည္။

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

Posted by May Thingyan Hein