အလီ က်က္ခိုင္းတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း

( ဒီေန့ ၁၈.၁၂.၂၀၁၂ မွာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီး ကမ္းပူးခ်ား အမွတ္ယယ စာစု) ဒီေဆာင္ပါး ကို ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံၿပဳ အႏုပညာ စာေစာင္မွ ရယူပါတယ္။    Ko Htike ABSDF က ကမ္ပူးခ်ား ဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို အင္တာနက္မွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္ ဆန္းဆန္းရယ္၊ သူ႔အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာတပုဒ္ကို ေကာင္းကင္ ဆိုဒ္မွာ တင္ေပးခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ ထဲက သူ႔ရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္ လူခ်စ္လူခင္ ေပါတယ္ဆိုတာကို ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္တရ အျဖစ္ .. http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=237%3A2010-04-07-15-40-29&catid=41%3A2009-04-17-01-31-28&Itemid=63 အလီ က်က္ခိုင္းတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း www.kaungkin.com အလီ က်က္ခိုင္းတဲ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း User Rating: / 1 PoorBest မဂၢဇင္း - အá...

မဂၢဇင္း - အမွတ္တရ

Written by ဝင္းေမာ္ႀကီး

Wednesday, 07 April 2010 15:34

သရုပ္ေဖၚပံု ပန္းခ်ီထိန္လင္း က်ေနာ္တို ့ၾကားမွာ သင့္ေတာ္ အံဝင္တဲ့ ေနရာ ေတြက်ရင္ သုံးစြဲႏိုင္ဖို ့အတြက္ ..အလီ သြားက်က္ လိုက္ဦး.. ဆိုတဲ့ စကားေလး တခု ေပၚလာ ဘူး တယ္ဗ်။ ဒီစကားေလး ကို ထြင္ေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲ ့အမည္ က ကမ္ပူးခ်ား တဲ့။ သူ ့ နာမည္ ရင္း ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကမ္ပူးခ်ား လို ့ဘာေၾကာင့္ ေခၚၾက သလဲ ဆိုတာ ေတာ့ က်ေနာ္ မေမးမိဘူး။ သူက ရဲေဘာ္အမ်ား ၾကားမွာ လူသိမ်ား တယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္၊ စိတ္ထားေကာင္းတယ္၊ သူ က ျပႆနာ တခု ရွာလိုက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး တခါမွ မၾကားရသလို တျခားရဲေဘာ္ ေတြ ကို ကူညီ ေပးတဲ့ စိတ္ အျမဲ ရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ဆိုေတာ့ အမ်ား က သူ ့ကို ခ်စ္ၾကတာ အဆန္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူ က ရွစ္ေလးလုံး ကာလ မတိုင္မီ အထိ အတန္းပညာေရး ေကာင္းေကာင္း မသင္ဘူးဘူး၊ သူ စာမဖတ္တတ္ဘူး၊ ၾကမ္းရွတဲ့ သူ ့ဘဝ ကေပးတဲ့ အသိကိုက ျမန္မာအစုိးရ ကုိ ပုန္ကန္ရဲတဲ့ သတၱိ ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္ ထင္ပါ တယ္ ဗ်ာ၊ သူ ရွစ္ေလးလုံး ရဲေဘာ္ တဦးျဖစ္လာတယ္၊ စက္တင္ဘာလ စစ္တပ္ က အာဏာသိမ္းေတာ့ ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ သား တဦး ျဖစ္လာ ပါတယ္။ ၁၉၉၂ မယ္နပေလာ တိုက္ပြဲမွာ မိုင္းဒဏ္ရာ ရၿပီး သူ ့ေျခေထာက္ တေခ်ာင္း ေပးလိုက္ရပါတယ္၊ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္ မွာ ေျခေထာက္ အတု တပ္ထား ရေပမယ့္ သူ ့အဖြဲ ့အစည္း နဲ ့ ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ သူတတ္ ႏိုင္တဲ့ ဘက္ က ဆက္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ က သူ ့မွာ ရွိတုန္းပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူစာဖတ္ တတ္ ေနပါၿပီ၊ သူ ့ရဲ  ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ေတြ က ေနာက္တန္း က ဘားတိုက္ ထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရွ ့တန္း ဘန္ကာ က်င္း ထဲ မွာျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ ရ ရင္ ရသလို စာသင္ေပးေတာ့ သူ ေဒါင္းအိုးေဝ ကို ဖတ္ႏိုင္ ေနပါၿပီ၊ နားမလည္ တာေတြ ပါလာရင္လည္း သူ ့ေဘးနား က ရဲေဘာ္ တေယာက္ေယာက္ ကို ေမးတာေပါ့။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ABSDF က ဒဏ္ရာ ရ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ ပ်ိဳးေထာင္ေရး အစီအစဥ္ တခု ထဲ က အပ္ခ်ဳပ္ သင္တန္း ကို သူ သြားတက္ရတယ္။အပ္ခ်ဳပ္ သင္ေပး တဲ့ ဆရာ ကလည္း ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ တဦးပါ၊ ဆရာလုပ္ေပးတဲ့ သူ က ေတာ္ပါတယ္၊ အပ္ခ်ဳပ္ ပညာ ကို ေျခေျခ  ျမစ္ျမစ္ လည္း တတ္သလို သူ ့သင္တန္းသား ရဲေဘာ္ ေတြကို အဆင့္လိုက္ အဆင့္လိုက္ Professional တဦးလို သင္တတ္ပါတယ္၊ ေရာက္တာနဲ ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ကို ကမ္ပူးခ်ားတို ့ကို ေပးမကိုင္ ေသးဘဲ အပ္ခ်ဳပ္ ပညာ ေပၚထြန္းလာပုံ က အစ အပ္ခ်ဳပ္ ပညာ ဟာ လူ ့အသိုင္းအဝိုင္း အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ပညာရပ္ တခု ဆိုတဲ့ အျမင္ ေတြ၊ ဒီပညာတတ္ရင္ ဘာေတြ အက်ိဳးျပဳနိုင္မယ္ ဆိုတာေတြပါ စပ်ိဳးၿပီး သင္ေတာ့ သူ ့သင္တန္းသား ေတြ က ဒီပညာ ကို ပိုစိတ္ဝင္စား လာၾက တယ္။ ဒီလို နဲ ့ တျဖည္းျဖည္း အတိုင္းအထြာေတြ လုပ္ရတဲ့ သင္ခန္းစာ ကိုေရာက္ လာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ တို ့ကမ္ပူးခ်ား အတြက္ သင္တန္း ဆရာ က သီးသန္ ့ သင္ေပးရတာ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္၊ ကမ္ပူးခ်ား က နွစ္ပိုင္း တပိုင္း လက္မ တို ၊့ ဒါ ကို သုံးဆ လုပ္လိုက္တုိ ့ ဆိုတာေတြ က သူ ့အဘိဓာန္ ထဲ အခုမွ ေကာက္ထည့္ ရတာေတြဆိုေတာ့ မလုပ္တတ္ဘူးေလ။ အဲဒါနဲ ့ဆရာျဖစ္သူ က သူ ့ကို အလီ က်က္ခိုင္းရ တယ္၊ ပုိင္းေျခတုိ ့ ပိုင္းေဝ တို ့ သင္ေပးရ တာေပါ့။ အလီ နဲ ့ ကမ္ပူးခ်ား နပန္းလုံး ရတာ ၃-၄ ရက္ ၾကာခဲ့ေပါ့။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ ကမ္ပူးခ်ား တေယာက္ စက္ခ်ဳပ္တတ္ပါၿပီ၊ ေယာက်္ား ဝတ္ အက်ၤ ီ နဲ ့ယူနီေဖာင္း သူခ်ဳပ္တတ္ၿပီ ျဖစ္ေျကာင္း ေၾကညာႏိုင္ၿပီေပါ့၊ သူခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ယူနီေဖာင္း က လက္တိုသြားတာ ခါးတို သြားတာ ပခုံးတက္သြားတာ ေတြ တခါတေလေတာ့ ျဖစ္တုန္း ေပါ့ေလ၊ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ တခု သူပိုင္သြားပါၿပီ၊ သူ ့ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲ တပါးသူ ဒီစက္ကို ကိုင္ခြင့္ မရွိေစရ။ အဲဒီလို ကာလ ဗဟုိရုံးခ်ဳပ္ ေဆးခန္း က ေဆးမွဴး ဆရာမ တဦး က သူတုိ ့ဝတ္ ခ်င္တဲ့ အရပ္ဝတ္ ဘေလာက္စေလးတုိ ့ ျမန္မာ အက်ၤ ီေလးတို ့ ခ်ဳပ္တတ္ခ်င္ လာပါတယ္၊ အရင္ ကလည္း အပ္ခ်ဳပ္စက္ နဲ ့အစိမ္း သက္သက္ မဟုတ္တာလည္း ပါတာေပါ့၊ ဆရာမက သူ အားတဲ့ အခ်ိန္ေလး မွာ ကမ္ပူးခ်ား ဆီသြားသင္လို ့ ထပ္ၿပီး နည္းနာေတြ ရရင္ေတာ့ သူခ်ဳပ္လို ့ရၿပီ ဆိုတဲ့ အေတြး နဲ ့ေပါ့။ အဲဒါနဲ ့ဆရာမ က ကမ္ပူးခ်ား ဆီသြား သူ ့ကုိ သင္ေပးဖို ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္သုံးခြင့္ ျပဳဖို ့သြားေျပာေပါ့၊ က်ေနာ္ တို ့ ဇာတ္လိုက္ ကမ္ပူးခ်ား ကလည္း လိုလို လားလား ပါပဲ၊ ဆရာမ က ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ဆိုေတာ့ ေစတနာ ေပၚ သဒၶါ ကလည္း ဆင့္ လို ့ေနမွာေပါ့၊ သူ တတ္ ထားတဲ့ ဒီစက္ခ်ဳပ္ပညာ က အားလုံး ေသာ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ ျဖစ္တယ္၊ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပး မယ္ ဆိုတဲ့  ကတိေတြ ေပး၊ သူတို ့ ၂ ေယာက္လုံး အားတဲ့ အခ်ိန္ ေတြ ခ်ိန္း ၾကေပါ့။ ဆရာမ လည္း သင္ဖို ့သြားေတာ့ သူမွန္းထားတာ က ပိတ္စ ကုိ ဘယ္လို ညွပ္၊ စက္ကို ဘယ္လို နင္း၊ ဘယ္လို ခ်ဳပ္ တာေတြ တျဖည္းျဖည္း စသင္ ရေတာ့မယ္ ေပါ့ေလ။  အဲ  ဒါေပမဲ့ ဆရာ ကမ္ပူးခ်ား က အဲဒီ အဆင့္ က မစ ပါဘူး၊ သူ ့ကို သူ ့ဆရာ က သင္ေပးထား သလို အဆင့္ လိုက္ စပါတယ္၊အပ္ခ်ဳပ္ပညာရဲ့့့့့့့သမိုင္း၊ အပ္ခ်ဳပ္ ပညာ ရဲ  ့အေရးႀကီးပုံ အေျခခံ သေဘာ တရားေတြ ကို စသင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သခ်ာၤ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖုံး က စာသား လို ေပါ့၊ အဲဒီမွာ ပညာရွင္ ႀကီး တဦး ရဲ  ့ စကား ကုိ ကိုးကားၿပီး .. သခ်ၤာ ပညာ သာ မရွိခဲ့ရင္ ကမၻာႀကီး ဟာ ေျကာက္မက္ဖြယ္ အတိ ၿပီးလိမ့္မည္ .. လို ့ေရးထား သလို  .. အပ္ခ်ဳပ္ပညာ သာ မရွိခဲ့ ရင္ ကမၻာ ႀကီးဟာ လန္ ့စရာေတြ ျဖစ္ကုန္မယ့္ ပုံ မ်ိဳး ကမ္ပူးခ်ား က ဆရာမ ကို အေသအခ်ာ အေတြးအေခၚ ပို ့ခ်ေနတာ ဟာ သူ ့ဆရာ က သူ ့ကို ဘယ္ ႏွစ္ခ်ိန္ သင္ ခဲ့သလဲေတာ့ မသိဘူး၊ ကမ္ပူးခ်ား ကေတာ့ သူ ့အပ္ခ်ဳပ္ အေတြးအေခၚ ကို သီတင္းပတ္ တပတ္ ေလာက္ အခ်ိန္ ယူ သင္ပါတယ္၊ ဆရာမ လည္း ဟင္း ခနဲ သက္ျပင္းခ် ရင္း သင္ယူ ေပါ့၊ အဲဒါနဲ ့ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ဆရာမ က ကမ္ပူးခ်ား ရယ္ ငါ လည္း အားတဲ့ အခ်ိန္ေလး ရတုန္း သင္ရတာပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္ အပ္ခ်ဳပ္ ပညာ က အေလးထား စရာပါ၊ ငါ့ ကုိ ဘယ္လို ပိတ္စျဖတ္ ဘယ္လို ခ်ဳပ္ တာ စသင္ေပး ပါေတာ့ လို ့ ေျပာရ ပါေတာ့ တယ္။ ကမ္ပူးခ်ား ကေတာ့ သူ ့မူ ကုိ လုံးဝ အထိမခံ ပါဘူး၊ ပညာရပ္ တခု ကုိ သင္ယူ မယ္ ဆိုရင္ အေျခခံ က အစ သင္မွသာ ေကာင္းမြန္ တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိ ့ သူ ့အခ်ိန္ ဇယား အတိုင္း ပဲ ဘယ္ေန ့ ဘာသင္ရမယ္ ဆိုတာနဲ ့ ပဲ ဆက္သြား ပါတယ္။ ဆရာမ လဲ ေနာက္ တခါ ဟင္း ခနဲ သက္ျပင္း ေလးတခ်ခ် နဲ ့ဆက္သင္ ေနရ သေပါ့။ တေန ့သား က်ေတာ့ ဆရာမ တေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မ်က္ႏွာ နဲ ့ ကမ္ပူးခ်ား  စက္ခ်ဳပ္တဲ့ ဘားတိုက္ ဘက္ကျပန္ လာၿပီး သူ ့အေဖာ္ ေတြ ကို ထုတ္ညည္း ပါေတာ့တယ္၊ သူ ကမ္ပူးခ်ား နဲ ့စက္ခ်ဳပ္ သင္ျခင္း ကုိ ရက္ အကန္ ့အသတ္ မရွိ ရပ္ဆိုင္း လိုက္ၿပီ၊ သူလက္ေလ်ွာ့ပါၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္း ကုိ ေၾကညာ ရင္းနဲ ့ ကမ္ပူးခ်ား က ဒီေန ့ သူ ့ ကုိ အက်ၤ ီအတိုင္း အထြာ တိုင္း နည္း ကို စသင္ေတာ့မယ္လို ့ေျပာ ေၾကာင္း၊ မသင္မီ သူ ့ကို အလီ ပါတဲ့ စာအုပ္ ေပးၿပီး .. အလီ သြားက်က္ .. လို ့ခိုင္း ေၾကာင္း၊ အဲဒါ နဲ ့ ကမ္ပူးခ်ား စိတ္ေက်နပ္ ေအာင္ သူ ေဆးခန္း  ကို ျပန္ လာၿပီး တနာရီ ေလာက္ အၾကာ မွာ ကမ္ပူးခ်ား ဆီ ျပန္ၿပီး  သူ အလီ ေတြရ ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း နဲ ့ အလီ ျပန္ရြတ္ ခိုင္းမယ္ ဆုိရင္ သူ ရြတ္ျပမယ္ လို ့ ဆိုေတာ့၊ ကမ္ပူးခ်ား က ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ပါ ဆရာမ ရယ္ အခု ဘာမွ မၾကာ ေသးဘူး၊ ဘယ္လို လုပ္ အျမဲတမ္း မွတ္မိ မလဲ၊ သူ ့တုန္း ကဆို ေသခ်ာေအာင္ ၃-၄ ရက္ က်က္ ရေၾကာင္း ေျပာဆို ျပန္လႊတ္ လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ဇာတ္ၾကာင္းျပန္ ပါေတာ့တယ္။ အခုအခ်ိန္ ထိ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ကို ထိခြင့္ မရေသးေၾကာင္းလည္း ပါပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း ဆုံးေတာ့ ဆရာမ လည္း အခုမွပဲ သူစတဲ့ ဇာတ္ သူ အဆုံးသတ္ ႏိုင္လို ့ေပါ့ပါးသြားသလို ရယ္ႏိုင္၊ ၾကားရ သူေတြလည္း ဒီဇာတ္ကို ရယ္ ၾကရေပါ့ဗ်ာ။ (ကမ္ပူးခ်ား က ဆရာမ ေခ်ာေခ်ာ ကို သူေနတဲ့ ဘားတိုက္ ရက္ ၾကာၾကာ လာလာ ေနရ ေအာင္ တမင္ ဒီလုိ အခ်ိန္ဇယား ဆြဲသလား ဆိုတာေတာ့ သူ ကိုယ္တိုင္ ပဲ သိမွာပါ) သူတို ့ရဲ  ့ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းဇာတ္လမ္း က ဆုံးသြားေပမယ့္ ကမ္ပူးခ်ား ရဲ  ့ .. အလီသြားက်က္ .. ဆိုတဲ့ စကားေလး ကေတာ့ က်ေနာ္ တို ့ ျကားမွာ အဲဒီ ကတည္း က တြင္ေတာ့ တာေပါ့၊ သူ ့ရဲ  ့ရုိးစင္းတဲ့ စဥ္းစား လုပ္ေဆာင္မွဳ ကုိ ဟားတိုက္ပစ္ သလို လုပ္တဲ့ပုံ မေဆာင္ဘဲ ဒုကၡ ေတြေတာင္ ဟာသ လုပ္တတ္ ျကတဲ့ က်ေနာ္ တို ့က ေျပာစရာ ပုံျပင္ တခုတိုးလို ့ ရႊင္ရႊင္ လန္းလန္း လက္ဆင့္ကမ္း ၾကေရာေပါ့၊ ျကားေနက် မဟုတ္ ပဲ ခြ်န္ျမ ထြက္ လာေသာ ထူးျခားတဲ့ စကား ကို ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေကာက္ယူ ေထြးေပြ ့ၾကတဲ့ သေဘာ ေပါ့ဗ်ာ။ အဆင့္လိုက္လုပ္၊ အဆင့္ မေက်ာ္ေစနဲ ့စတဲ့ အေျခအေန ေတြ နဲ ့ ဆက္ႏြယ္ တဲ့ ဟာ ေတြ၊ သိတ္ကို ပုံေသကားခ် ႀကီး ေျပာေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြ မွာ ဒီ စကား ကို ကုိးကား ၾကပါေလေရာ။ ဆိုပါေတာ့ တပ္ထဲမွာ စစ္တုရင္ ထိုးျကရင္ တေယာက္ က သူနဲ ့လက္ရည္ သိပ္ကြာသူကို ထိုးမယ္ ထိုးမယ္ တကဲကဲ နဲ ့တက္ထိုး အဲ .. ပြဲ က ၁၀ မိနစ္ ေတာင္ မၾကာ လိုက္ဘဲ မရွဳမလွ ပြဲသိမ္းတာႀကံဳရရင္ ေဘးက ပြဲၾကည့္ ပရိႆတ္ က .. ကဲ မင္း အလီ သြားက်က္.. တဲ့့၊ သူ သိပ္ အဆင့္ ေက်ာ္ တယ္ေပါ့ေလ။ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္္ အတြင္း စစ္ အႏိုင္တိုက္မယ္၊ ဒီေန ့ဒီရက္မွာ လူထု အုံၾကြမွဳ ႀကီးလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ပေရာ့ဂ်က္ ေတြ ကို သူထုတ္ထားတဲ့ ပုံေသနည္း နဲ ့ အတည္ႀကီး ခ်ျပ လာသူ ရဲေဘာ္ ေတြ၊ တခုခု လုပ္ရင္ လုပ္ရမယ့္ အဆင့္ ေတြ က အမ်ားသား ကုိ ဒါေလးမ်ား ဆို ၿပီး လုပ္ခ်င္ သူေတြ ေတြ ့လာရင္ .. မင္း အလီ သြားက်က္ .. လို ့ တံေတာင္နဲ ့တြက္သလို ေျပာရင္း ရယ္ၾကရတဲ့ပြဲ ေတြမွာ အဲဒီ စကား ကုိ ကုိးကား ၾကရ သေပါ့။ တခါတေလ ဒီေန ့ဘာထူး သလဲ လို ့ဆိုရင္ ဘယ္သူေတာ့ အလီ က်က္ေနရ ၿပီ ဆိုတာ က ေနာက္ဆက္တြဲ ရွင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္း နဲ ့အတူ တပ္တြင္း သတင္း အျဖစ္ ထြက္ထြက္ လာတတ္ပါတယ္။ ဒါ က က်ေနာ္တို ့ ခ်စ္ေသာ ေရာင္းရင္း ကမ္ပူခ်ား ရဲ  ့.. အလီ သြားက်က္ .. ေပါ့ဗ်ာ။ ကမ္ပူးခ်ား က လည္း သူ ့စကား တြင္ ေနေတာ့ တျပံဳးျပံဳး နဲ ့ေပါ့။ -- အခုေတာ့ တေယာက္ တနယ္စီမွာ ေနဆို သလို က်ေနာ္ တို ့တေတြ လည္း ေနရာ ေတြ ခြဲ ေနၾကရပါၿပီ။ စစ္အစုိးရ ျပန္ၾကားေရး ​ဝန္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ဆန္း ရဲ ့ … ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး နဲ ့ပတ္သက္ၿပီး မွတ္ထားစရာ စကားတခြန္း ကို ၾကားရ တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံး ကို သတိရစရာ က ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗုိလ္ေက်ာ္ဆန္း က .. ဘာတဲ့ … အေမရိကန္ လို ႏိုင္ငံေတာင္ ဒီမိုကေရစီ ရဖို ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတာ…တဲ့    သူတို ့ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ အျပည့္နဲ ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္း တစတစ ပုံေဖာ္ ေပးေနတာ၊ မင္းတို ့သိပ္မေလာနဲ ့ေပါ့ေလ၊ သူတို ့ယူထားတဲ့ ပုံေသနည္းနဲ ့တဆင့္စီ သြားေနတာ့ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲ က် မသြားတာကို မင္းတို ့ ေက်းဇူးတင္ၾကေပါ့။ သူ ့စကား က ၁၉ ရာစု ေႏွာင္းပိုင္း ေလာက္မွာ ထြက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ လည္း အေလးထားစရာ ျဖစ္မွာပါ။ အခုလုိ စစ္ေအးလြန္ေခတ္ ၂၁ ရာစု ထဲမွာမွ ဆိုေတာ့ လည္း … ပုံေသကားခ် ဗုိလ္ေက်ာ္ဆန္း တေယာက္ … အလီ က်က္ခိုင္း … ေနတာ ေတြးရင္း ျပဳံးရင္း ေရာင္းရင္း ေတြကို သတိရ မိေသး ေတာ့။ ဝင္းေမာ္ႀကီး                                                                                                ၅ ရက္ ဧၿပီ ၂၀၁၀