ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တကယ္ငိုခဲ႔သလား ???

by Ter Tee on Saturday, December 15, 2012 at 1:14pm ·

FB Note တစ္ခုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လြတ္လပ္ေရးမရမီကာလမွာ ဘုရင္ခံျဖစ္တဲ႔
ဆာဟ်ဴးဘတ္ရန္႔စ္ အိမ္ကိုသြားၿပီး စကားေျပာရင္း ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုခဲ႔တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
အဲဒီ Note ဟာ ဘယ္သူ႔ေျပာၾကားခ်က္ ဘယ္စာအုပ္စာတမ္း ဘယ္မွတ္တမ္းကိုမွ
ကိုးကားထားျခင္းမရိွတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ Note ရဲ႕လြဲေခ်ာ္ခ်က္တစ္ခုကေတာ႔
 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဟာ ဆာဟ်ဴးဘတ္ရန္႔စ္ အိမ္သြားၿပီး စကားေျပာတယ္လို႔ပါရိွပါတယ္။
ေမာရစ္ေကာလစ္ေရးတဲ႔ First & Last In Burma စာအုပ္မွာေရးတာက ဆာဟ်ဴးဘတ္ရန္႕စ္ မဟုတ္ပါ …
ဆာေဒၚမန္စမစ္အိမ္သြားတယ္လို႔သာ ေရးထားပါတယ္။ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုတယ္ဆိုတဲ႔ အေထာက္အထားကေတာ႔
ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္သလို ဘယ္မွာမွလည္းရွာမေတြ႔ပါဘူး။ စာေရးဆရာ ေမာင္သာခ်ိဳက စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ
အဲဒီလိုေဟာတယ္လို႔ FB Friend တစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳကို
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ငိုတယ္ဆိုတဲ႔ အေထာက္အထားရွာျပပါ။
အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ အေထာက္အထားမျပႏိုင္ဘဲ ဇာတ္နာေအာင္သက္သက္ ေရးခဲ႔ေျပာခဲ႔မယ္ဆိုရင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူနဲ႔ ဥာဏ္ခ်င္းၿပိဳင္ေနခဲ႔ရတဲ႔ လူမ်ိဳးျခား ဘုရင္ခံတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ
ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုတဲ႔သူအျဖစ္ ေနာင္လာေနာက္သား ကေလးသူငယ္ေတြ အမွတ္မွားသြားပါလိမ္႔မယ္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ငိုတယ္လို႔ေရးတဲ႔ Note ရဲ႕ Link ===>    https://www.facebook.com/photo.php?fbid=179328728879894&set=a.105812606231507.11745.100004083038866&type=1&relevant_count=1





ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆာေဒၚမန္စမစ္ ထံသြားေတြ႕တယ္ဆိုတဲ႔ အေထာက္အထား
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Last & Fast In Burma
Maurice Collics
ရန္ကုန္အေရးပိုင္ေဟာင္း ေမာရစ္ေကာလစ္ - ေရး  .... အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ ( ၁၉၄၁-၁၉၄၈ )
ဦးခင္ေမာင္ႀကီး ( ဆရာမိုးေ၀ ) ျမန္မာျပန္သည္။
( ၂၀၀၆ ဇြန္လ ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္ေ၀သည္ )
စာမ်က္ႏွာ ၂၄၆ - ၂၄၇


............... အခ်ိန္ကာလ တစ္ညေနခင္းတြင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေဒၚမန္စမစ္အား လာေတြ႕ခဲ႔ေလသည္။ ထိုေန႔ကျဖစ္ပ်က္မႈသည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ထူးဆန္းခဲ႔ေပသည္။ ေအာင္ဆန္းသည္ ေတြ႕ခဲ႔ဖူးရသမွ် ျမန္မာမ်ားႏွင္႔
ဘယ္လိုမွမတူလွ်င္ ေဒၚမန္စမစ္မွာလည္း သူႏွင္႔တူသည္႕ ဘုရင္ခံမ်ိဳးဆို၍ ရိွခဲ႔ဖူးသည္မဟုတ္ေခ်။
ေဒၚမန္စမစ္မွာ အရာရိွစိတ္ ဘယ္လိုမွ ေမြးျမဴ၍ရသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေခ်။ သူသည္ မိမိအသည္းႏွလံုး
ေစခိုင္းခ်က္ကိုသာ လုပ္တတ္သူျဖစ္ရာ ရန္သူျဖစ္ေစ ၊ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္ေစ ၊ နိမ္႔က်သူျဖစ္ေစ ၊
ျမင္႔မားသူျဖစ္ေစ မည္သူမဆို ခင္မင္ယံုၾကည္မႈကို ရယူရန္ ႀကိဳးစားတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။
ေအာင္ဆန္းမွာလည္း ေဒၚမန္စမစ္၏ ယင္းသို႕ေသာ စိတ္သေဘာထားကို သိထားသူျဖစ္ရာ
ယခု စိတ္အားညိႈးငယ္ေနသည္႕အခါ၌ သူ၏စိုးရိမ္ခ်က္မ်ားအား ဘုရင္ခံထံ ဖြင္႔ဟတိုင္ပင္ရန္
ေရာက္လာခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သူ႕တြင္ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္မရိွဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းသာ
ရိွေနရေၾကာင္းကို ေအာင္ဆန္းက ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ႔ေလသည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြမ်ား
လိုခ်င္ခဲ႔ေသာ္လည္း ရွာရႏိုင္ဖို႔ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းခဲ႔သည္ဟု ဆိုသည္။


"ဟာ ... ခင္ဗ်ားဟာ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာ မိတ္ေဆြမရိွဘူးလို႔
ဘယ္႔ႏွယ္႔ေျပာတာလဲ"   ဟု ေဒၚမန္စမစ္က ေျပာခဲ႔သည္႔အခါ၌ -


"က်ဳပ္ဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မရည္ရြယ္ မလိုလားခဲ႔ပါဘူး ၊ က်ဳပ္တိုင္းျပည္ကို လြတ္လပ္ေစဖို႔ကိုသာ
က်ဳပ္ရည္ရြယ္ခဲ႔တာပါ ၊ ဒီတာ၀န္ႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေလးၿပီး ၊ က်ဳပ္ကို အေဖာ္မဲ႔ျဖစ္ေစမယ္ဆိုတာ
က်ဳပ္မသိခဲ႔ပါဘူး"   ဟု ေအာင္ဆန္းကျပန္ေျဖဆိုသည္။


ထိုသို႔ေျပာရင္းက ေအာင္ဆန္းသည္ ၀မ္းနည္းပန္းနည္း ညည္းတြားခဲ႔ေလသည္။ ေဒၚမန္စမစ္က ၄င္းအား
ေဖ်ာင္းဖ်ႏွစ္သိမ္႔ခဲ႔ပါေသာ္လည္း ေအာင္ဆန္းသည္ မႏွစ္သိမ္႔ခဲ႔ေခ်။


"အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံသလဲ ၊ ဒီတိုင္းျပည္မွာေတာ႕
သိပ္မခံပါဘူး ၊ သူတို႔မွာ ရန္သူေတြ သိပ္မ်ားလွတာကလား ၊ အလြန္ဆံုး ခံလွရင္ ၃ ႏွစ္ပါပဲ ၊
က်ဳပ္အတြက္ဆိုရင္ ေနာက္ဆက္အသက္ရွင္လွ တစ္ႏွစ္ခြဲေပါ႔"   ဟု ေအာင္ဆန္းသည္
စိတ္ပ်က္နာၾကဥ္းစြာ ေျပာခဲ႔ေလသည္။


သို႔အားျဖင္႔ ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏နီးကပ္လာေနၿပီျဖစ္ေသာ ေသေဘးကို ႀကိဳတင္ဖြင္႔ေျပာခဲ႔ေလသည္။
ဤအေၾကာင္းကို သူ႕စိတ္ထဲက အလိုလို ရိပ္မိေနသည္႔အျပင္ နကၡတ္ေဗဒင္ဆရာမ်ားကလည္း
သတိေပးထားၾကေလသည္။ သူ႔တြင္ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ႔သည္ကို သူသိသည္ႏွင္႔အမွ် ေဒၚမန္စမစ္ကို
ထုတ္ေဖာ္ မေျပာဆိုဘဲ မေနႏိုင္ခဲ႔ေတာ႔ေခ်။


သူ ဤသို႔ ၀မ္းပန္းတနည္း ညည္းတြားခဲ႔ျခင္းမွာ ေၾကာက္ရြံ႕၍မဟုတ္။ သူ႔ကံၾကမၼာကို မခံယူႏိုင္၍လည္းမဟုတ္ ၊
သူယံုၾကည္စြာ ဤအေၾကာင္းကို ဖြင္႔ဟတိုင္ပင္ႏိုင္သည္႔လူ ရွာေတြ႕ရၿပီး စိတ္ထိခိုက္လွျခင္းေၾကာင္႔သာ ျဖစ္ေလသည္။ ............



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ေမာရစ္ေကာလစ္ေရးတဲ႔စာအုပ္အရ ( ဘာသာျပန္သူရဲ႕ ျပန္ဆိုခ်က္အရ ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ငိုခဲ႔တယ္လို႔မပါပါဘူး ...
ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားမိတာက ဖတ္ဖူးသမွ် ဖတ္မိသမွ် စာအုပ္ေတြအရ ရန္ကုန္အေရးပိုင္ေဟာင္း
ေမာလစ္ေကာရစ္ နဲ႔ ဆာေဒၚမန္စမစ္ဟာ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး  ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔နဲ႔ ဆာေဒၚမန္စမစ္ဟာ သိပ္အဆင္မေျပလွပါဘူး ....
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အလြန္ အဆင္ေျပခဲ႔သူဟာ ဆာေဒၚမန္စမစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေရာက္လာတဲ႔ ဘုရင္ခံ ဆာဟ်ဴးဘတ္ရန္႔စ္ပါ ...
ဆာေဒၚမန္စမစ္ဆိုတာ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စစ္အတြင္းက ၿဗိတိသွ်အေပၚ သစၥာေဖာက္မႈနဲ႔
စြဲခ်က္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္တဲ႔ ဖဆပလ ကို တန္ျပန္ဖို႔ ဂဠဳန္ဦးေစာကို ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ
အက်ဥ္းခ်ထားရာကေနျပန္ေခၚသူ ၊ ဥိးေစာနဲ႔ အလြန္ ပလဲနံပသင္႔သူ ၊ ဂ်ဴလိုင္ ၁၉ လုပ္ႀကံမႈႀကီးေၾကာင္႔
ဦးေစာ ေသဒဏ္ေပးခံရစဥ္က ဦးေစာ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ႔
( ထိုစဥ္က  ျမန္မာ အစိုးရထံ ဦးေစာကို ေသဒဏ္က လႊတ္ေပးဖို႕႔ေမတၱာရပ္ခံခဲ႔ ) သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ....
  ဒါေၾကာင္႔ ဦးေစာကို လြတ္လိုေဇာ ဒါမွမဟုတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လုပ္ႀကံတာ ငါတို႔မပါဘူး  သူတို႕အခ်င္းခ်င္း
လုပ္ႀကံတာဆိုတဲ႔ ကိုယ္လြတ္ရုန္းတဲ႔သေဘာနဲ႔မ်ား အဲဒီလိုမ်ား ေျပာခ႔ဲေလမလား .... ေမာရစ္ေကာလစ္ကလည္း
သူ႔မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္တဲ႔ ေဒၚမန္စမစ္အေပၚမွာ ယံုၾကည္ၿပီး ဒီလိုေရးခဲ႔ေလသလား ....  သံသယျဖစ္စရာပါ ....











စဥ္းစားၾကည္႕ပါ .. အလြန္စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြကို အလြန္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ
သူနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ႔ ကိုလိုနီ ဘုရင္ခံ တစ္ေယာက္ထံကို အဲဒီလိုသြားေျပာၿပီး ငိုမတဲ႔လား ....
သူ႔မွာတိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဘက္ေတြရင္ဖြင္႔စရာလူေတြ မ်ားပါတယ္ ...  သခင္ျမ ၊ ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ ၊ သခင္ႏု ၊
သခင္ဗဟိန္း ၊ ဦးသိန္းေဖျမင္႔ ၊ ဗိုလ္လက္်ာ ...  ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္
ပါရမီျဖည္႔ဘက္ ျဖစ္တဲ႔ ေဒၚခင္ၾကည္ ...  အဲဒီသူေတြအားလံုးကို ေက်ာ္ၿပီး ဆာေဒၚမန္စမစ္နဲ႔
သြားေတြ႔တယ္ဆိုတာ သိပ္ယုတၱိမတန္သလိုပါပဲ ... ေနာက္ၿပီး သူဘယ္သြားသြားပါတဲ႔ သူရဲ႕ အပါးေတာ္ၿမဲ
ဗိုလ္ထြန္းလွကေရာ  အဲဒီကိစၥဘာလို႔မသိရတာလဲ ...


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ သူ႔ကို လုပ္ႀကံဖို႔ ရိွတယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းမွန္သမွ်ကို လက္မခံခဲ႔သူတစ္ေယာက္ပါ ....
ဥပမာ -  ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေမ ေဒၚစုက သတိထားဖို႔ေျပာေတာ႔  "အေမရာ .. ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ
အတိုက္အခံကေတာ႔ရိွမွာပဲ ဘုရားေတာင္ အတိုက္အခံရိွတာပဲ" လို႔ သာမန္ေလာက္ပဲ သေဘာထားခဲ႔တယ္ ...
ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳက ေျပာျပန္ေတာ႔လည္း "ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူတို႔သတ္ရင္ သူတို႔ကိုေရာ တစ္ျပည္လုံးက အံုၾကြၿပီး
ေဆာ္ၾကမယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိဘဲေနမလား" လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္ ...
 ဥိးဘခ်ိဳ ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားထဲမွာလည္း"ေအာင္ဆန္းက ေဗဒင္အေၾကာင္းေျပာရင္ မႀကိဳက္ဘူး ..
ငါ႔ေတာင္ ေငါက္သကြဲ႔ .. သူ႔ဇာတာကလည္း သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး" လို႔  သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္ကို
ေျပာတယ္လို႔ ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္ ....


 အဲဒီလို သူ႔အသက္ကို ဘယ္သူမွ လုပ္ႀကံမယ္ မထင္ခဲ႔တဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ  လုပ္ႀကံခံရမယ္႔အေရးေတြးပူၿပီး
အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေရွ႕ သြားငိုတယ္ဆိုတာ ယုတၱိရိွမရိွ စာဖတ္သူမ်ား စဥ္းစားၾကပါ .... ။


( မည္သူ႕ကိုမွ ဆန္႕က်င္တိုက္ခိုက္ျခင္းမဟုတ္ပါ ...  သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ား လြဲေနမွာကို စိုးရိမ္၍
ေျဖရွင္းရျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ မွားေနတယ္ ဆုိရင္ အေထာက္အထား အခ်က္အလက္
ခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႔ ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္ပါတယ္ )


                                                                                                                                                                           Ter Tee
                                                                                                                                                                       15.12.2012

တစ္ခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ထဲ ဘုရင္ခံ အိမ္ေတာ္ကို ညႀကီး မင္းႀကီးသြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔ (စ)ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္ က်ဘူးတယ္…။ ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မေသခင္ တစ္လအလို၊ ၁၉၄၇-ခု၊ ဇြန္လ ထဲမွာ။

ေရာက္တာနဲ႕ ဟူးဘတ္ရန္႔(စ)က အေၾကာင္းရင္းေမးေတာ့ “အေထြအထူး မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာ စကားေျပာရမယ့္သူ မရွိလို႔ပါ” တဲ့။ ဟူးဘတ္ရန္႔(စ)က ေၾကာင္သြားၿပီး ျပန္ေမးတယ္။ “ခင္ဗ်ားဟာ တပ္ရဲ႕ေသနာပတိ၊ ဖဆပလရဲ႕ ဥကၠဌ၊

ႏိုင္ငံရဲ႕ေခါင္းေဆာင္၊ ခင္ဗ်ားလို လူတစ္ေယာက္မွာ စကားစျမည္ေျပာရမယ့္ အေဖာ္ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးဆိုတာ အေတာ္အံ့ၾသစရာပဲ” ....ဆိုေတာ့

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လို စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားခဲ့တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္အသိဆံုးပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလို က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ေနလိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္တံုးကမွ မေတြးထင္ခဲ့မိဘူးဗ်ာ။ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ စက်လာတယ္။”

ၿပီးေတာ့ “ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို အာဇာနည္ဆိုတာ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ ၾကာၾကာခံတဲ့သူလဲ အာဇာနည္ မျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အာဇာနည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ေမြးလာမွန္း အမ်ားႀကီး ေနာက္က်ၿပီးမွ သိလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဗ်ာ...” တဲ့။ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ၾကားက ဒူးေပၚမွာ ေထာက္ထားတဲ့ တေတာင္ဆစ္ႏွစ္ခု အဖ်ားက လက္ခုပ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခဲ့တယ္….။

စကားခ်ပ္။ ။ (က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ငိုခဲ့ရွာတယ္။ ဒီမ်က္ရည္ေတြရဲ႕အေၾကြးကို အခု က်ေနာ္တို႕ဆပ္ေနရတာဗ်။ ေနာက္ထပ္လဲ အမ်ားႀကီးဆပ္ရဦးမွာ…..)

အာဇာနည္ႀကီးေတြကို သၿဂိဳလ္ၿပီးတာေတာင္ သတင္းေမးေတြက မျပတ္ဘူး။ တာဝါလိန္းလမ္းကထြက္၊ နတ္ေမာက္လမ္းကိုေက်ာ္၊ ကမၻာဧဘုရားလမ္းအတိုင္း၊ ဗဟန္း၃လမ္းထိပ္က ဓာတ္ဆီဆိုင္နားအထိ၊ လူတန္းႀကီးက မျပတ္ဘူး။

အေမၾကည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဓာတ္ပံုရယ္၊ ပန္းအိုးတစ္အိုးရယ္၊ ေခါက္ထားတဲ့ ယူနီေဖါင္းတစ္စံုေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဦးထုပ္တင္ထားတဲ့ စားပြဲေလးေဘးက ကုလားထိုင္ တစ္လံုးေပၚမွာ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ထိုင္ၿပီး၊ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သတင္းေမးလာၾကတဲ့ (အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ လို႕ျဖည့္ေျပာခ်င္လဲ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။) ျပည္သူေတြကို ဧည့္ခံစကား ထိုင္ေျပာေနရတာ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္….။

လာသမွ် ျပည္သူေတြကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္။ ေဟာ့ဒီမွာ က်ေနာ့္/က်မ လိပ္စာ။ ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ဘာဘဲလိုလို အခ်ိန္မေရြး အတတ္ႏိုင္ဆံုး (အသက္နဲ႔ပဲ လဲရလဲရ) ကူမယ္။ ေျပာလဲေျပာ၊ စာအိတ္ထဲမွာလဲ ပိုက္ဆံေတြ ေရႊတိုေရႊစေတြထဲ့၊ ေဘးစားပြဲေပၚက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးထုပ္ေအာက္မွာ ထားခဲ့ၿပီး ျပန္ျပန္သြားၾကတာ….။

တေအာင့္ေနရင္ (ဒီတံုးက လံုၿခံဳေရးကအစ တာဝန္ယူထားတဲ့) အရာရွိတစ္ေယာက္က စာအိတ္ေတြလာသိမ္းရၿပီ။ (ဦးထုပ္က ေမာက္ေမာက္ လာသကို…)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ အရာရွိကပဲ “ၾကာလာရင္ မမၾကည္ က်န္းမာေရး စိုးရိမ္စရာျဖစ္လာမယ္၊ တစ္ခုခုလုပ္ၾကပါဦး” ဆိုၿပီး ဒီတံုးက ေသနာပတိျဖစ္လာတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းကိုေျပာတယ္။ လူႀကီးေတြ (ဘႀကီးဘေဘတို႕၊ သခင္ႏုတို႕၊ အဘမႈိင္းတို႔နဲ႔ပါ) တိုင္ပင္ၿပီး တာဝါလိန္းလမ္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေမ ေဒၚစု ဝယ္ေပးသြားတဲ့အိမ္ကို တစ္ခ်ိန္ လြတ္လပ္ေရး ရလာရင္ ျပတိုက္လုပ္ဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္က ယူမယ္။ အေမၾကည္ေနခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ အိမ္တစ္လံုးအစားေပးရမယ္...ျဖစ္လာေရာ။ ဒါနဲ႔ အေမၾကည္က သူ႔ လင္ညီအမ (ဦးဘဝင္း ကေတာ္ ေဒၚခင္ေစာ)နဲ႕ နီးနီးနားနား တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမွာေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးေတာ့ အမွတ္ ၅၄၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းကို ေျပာင္းေပးဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ လူထုကိုေတာ့ အေမၾကည္ က်န္းမာေရးအရ အနားယူေနတယ္ဆိုၿပီး လမ္းစျဖတ္လိုက္တယ္။

အိမ္မေျပာင္းၾကခင္ “ၾကည္ေရ...ပဲျပဳပ္နဲ႕ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ မွတ္စုေလး အပါအဝင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ အားလံုးကို တစ္ခ်ိန္မွာ (ဒီတုန္းက လြတ္လပ္ေရးမရေသးဘူးေလ) ျပတိုက္ဖြင့္ဖို႔ အဲ့ဒီ အရာရွိကလဲ စာရင္းလုပ္ၿပီး အေမၾကည္ဆီကေန လက္ခံယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက-၁ ဒဂံုေရွ႕မွာ (အခု ယုဇနဂါးဒင္းဟို္တယ္ ျဖစ္ေနတဲ့) တပ္မေတာ္ပိုင္ ဆိုရြန္တိုဗီလာရဲ႕ ဒုတိယအထပ္မွာ ေသတၱာလိုက္ထည့္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့တယ္။

ဒီထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီေတြလဲပါတယ္။ ျဖည့္ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒိုင္ယာရီကို အဂၤလိပ္လို ေရးေလ့ရွိတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္က... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘုရင္ခံအိမ္ကိုသြားၿပီး ဆာဟူးဘတ္ရန္႔(စ)ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္က်ခဲ့တဲ့ည ၁၉၄၇၊ ဇြန္လ ၁၉ရက္ က ေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာရြက္ ျပဲေနတယ္၊ ပါမလာဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၁၉၄၅-ခု၊ ဇြန္လ (၁၉)ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာ၊ သူ (၂)ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕- ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မ်က္ရည္က်တဲ့ည၊ တစ္လအၾကာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ႀကံခံရတယ္။ အဲဒီ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွွာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာေတြေရးခဲ့လို႔၊ ဘယ္သူကၿဖဲခဲ့တာလဲ ?

စကားခ်ပ္။ ။(ထင္ခ်င္ရာေတြထင္ ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘယ္သူသတ္သလဲ... ဆိုတဲ့အေျဖ အဲဒီစာရြက္မွာ ပါကို ပါရမယ္။)

*(ႏုိင္ငံေတာ္စ်ာပန အခမ္းအနား ဓာတ္ပံုအား ကမၻာသစ္ျမန္မာ Fan Page မွ ကူးယူပါသည္။) အေျခခံအခ်က္မ်ားအား ေပးေသာ ျပည္ပေရာက္ အစ္ကိုအား ေက်းဇူးတင္သည္။



ျမတ္သုတ