"ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ၈၈ အေရးအခင္း"

ရန္ကုန္တုိင္းမ္ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေဆာင္းပါး "ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ၈၈ အေရးအခင္း" ကုိ စာသားပံုစံနဲ႔ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

အားလံုးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ၇၅ ဇြန္အေရးအခင္းတုိ႔မွာ ေက်ာင္းသားသမုိင္းမွာ ႀကိဳးေပးအသတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဆလုိင္းတင္ေမာင္ဦးနဲ႔အတူ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့သူျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလုိ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့မႈေၾကာင့္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ တစ္သက္တစ္ ကြ်န္းေထာင္ခ်ခံခဲ့ရၿပီး ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္လြတ္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္း အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးႀကီးမားမားေတြ သိပ္မျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။

ရွစ္ေလးလံုး ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကုိ ေျပာျပရမယ္ဆုိရင္ မတ္လမွာ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္တယ္။ မတ္လအေရးခင္းမွာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ရုိက္ႏွက္ႏွိမ္ႏွင္းတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေရနစ္ေသဆံုးတယ္လုိ႔ သတင္းေတြ ထြက္လတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကုိ ခ်ီတက္လာတဲ့ သူေတြကုိ ပိတ္ဖမ္းၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ကားေတြထဲကုိ ငါးပိငါးခ်ဥ္သိပ္ထည့္ၿပီး ဖမ္းသြားၾကတာ အဒီအခ်ဳပ္ကားေတြ ကားတံခါးဖြင့္လုိက္တဲ့အခါ အသက္႐ႈၾကပ္ၿပီးေတာ့ လူေတြေသၾကတယ္၊ ကေလးေတြပါပါတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းေတြၾကားေတာ့ လူေတြဟာ တအား ေဒါသထြက္လာ ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတာေတာ့သိေနတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘယ္လုိမ်ဳိးလုပ္ရင္ ေကာင္းၾကမလဲဆုိၿပီး ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကတယ္။ ငါတုိ႔က်တဲ့ေနရာကေန ငါတုိ႔ပါမွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လုိအပ္တာေတြကုိ ငါတုိ႔ ေနာက္ကေန ျဖည့္ဆီးၾကမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ Freedom Fighters of Burma (FFB) ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ ငါတုိ႔တုိက္မယ္။ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဝင္သူမ်ား အဖြဲ႕ဆုိၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ တုိက္ၾကမယ္ဆုိၿပီး ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီနာမည္ကုိေတာ့ အခုဆံုးသြားတဲ့ ဦးရဲထြန္းက ေပးတာေပါ႔ေလ။ ဦးရဲထြန္းနဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက Freedom Fighters of Burma ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိေျပာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း အဲ့ဒီနာမည္ကုိႀကိဳက္ေတာ့ အဲ့ဒီနာမည္ကုိ သံုးျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိလုပ္တဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြက ခင္ဗ်ားပဲ ဥကၠ႒လုပ္ပါဆုိတာနဲ႔ အဲ့ဒီအဖြဲ႕ကုိ ဥကၠ႒တစ္ဦးအေနနဲ႔ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ၈ ရက္၊ ၈ လ၊ ၈၈ မွာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး Christophar Garnet ကလည္း ဘီဘီစီကေနေၾကညာသတင္းပို႔ထားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ၈ ရက္၊ ၈ လ၊ ၈၈ ကုိ ေရာက္လုိ႔ရွိရင္ ငါတုိ႔ ထြက္မထြက္ မက်ိန္းေသဘူး။ တကယ္လုိ႔ လူေတြထြက္လာရင္ လုိအပ္တာကုိ ေနာက္ကပံ့ပုိးမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္တာေပါ႔ေလ။ ၈ ရက္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ကားတစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိေဇယ် (ေဇာ္ေဇာ္အေဖ) နဲ႔ ေျမနီကုန္းတာယာဆုိင္က ကုိတင္ေအးတုိ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အရမ္းတက္ႂကြတယ္ဆုိတာကုိ သူတုိ႔က သိေတာ့ လာလာသတင္းပုိ႔ ေလ့ရွိတယ္။ ကုိတင္ေအးက “ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဖက္မွာေတာ့စလႈပ္ေနၿပီ သြားၾကည့္ၾကမလား” ဆုိေတာ့ “ေအး၊ သြားၾကည့္ၾကမယ္” ဆုိၿပီးေတာ့ ကားနဲ႔ၾကည့္ျမင္တုိင္ဖက္ကုိ သြားေတာ့ ၾကည့္ျမင္တုိင္ေရာက္ေတာ့ အလံုဖက္နားမွာ လူေတြက ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ေတာ့ သြားၾကည့္တဲ့အခါၾကေတာ့ ကမ္းနားလမ္းဖက္ကေနၿပီးေတာ့ ခ်ာတိတ္ေတြ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား　ေတြေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ခ်ာတိတ္ေေတြက လမ္းေလွ်ာက္လာ ၾကတယ္။ အဲ့ဒီလုိလမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ခ်ာတိတ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က ခြပ္ေဒါင္းအလံကုိင္ၿပီး ခ်ီတက္လာတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ေနာက္မွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြ ပါလာတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရေတာ့ စာတုိက္ပံုးေပၚကေန တက္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ခ်ီတက္လာတဲ့သူေတြကုိ ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာလႈိက္ၿပီးဝမ္းသာလာတယ္။ ဆႏၵျပပြဲႀကီးကေတာ့ျဖစ္လာၿပီေပါ႔ဆုိၿပီး လႈိက္ၿပီးဝမ္းသာလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ ဝမ္းသာလုိ႔က်တဲ့မ်က္ရည္ေပါ႔ေလ။ ၿမိဳ႕ထဲကုိ ခ်ီတက္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလံေတြေထာင္ၿပီးသာ သြားေနၾကတယ္ သူတုိ႔မွာ ဘာေတာင္းဆုိခ်က္မွ မရွိဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း မေတြ႕ရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒီတုိင္းသြားလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆုိၿပီး ကမန္းကတန္း ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းဖက္ကုိ ကားေမာင္းသြားတယ္။ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၉ နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ ကတ္ထူျပားေတြ၊ ဂုန္နီႀကိဳး၊ ေဆာ့ဖ္ပင္ (Soft pen) ေတြ ဝယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္အေနာက္ပုိင္း ၁ လမ္း၊ ၂ လမ္းဖက္ကုိ ကားအျမန္ေမာင္းသြားတယ္။ အလံုဖက္က ခ်ီတက္လာတဲ့သူေတြက ၁ လမ္းထိပ္ေလာက္ကုိ ေရာက္လာၿပီ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ၃ လမ္းထဲကုိဝင္လုိက္ၿပီးေတာ့ လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲကုိ ဝင္လုိက္တယ္။ ဆုိင္ထဲကုိေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ ကတ္ထူျပားေတြေပၚမွာ ကုိယ္တုိင္စာေရးတာေပါ႔ေလ။ အဲ့ဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္က တရုတ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဆုိင္ရွင္သားေလးကလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လာကူတယ္။ ကတ္ျပားေတြရဲ႕ ဟုိဖက္ဒီဖက္ေထာင့္ေတြကုိ အေပါက္ ၂ ေပါက္စီ ေဖာက္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ကတ္ျပားေတြေပၚမွာ We want democracy, for the people, by the people ဆုိၿပီး အဂၤလိပ္လုိေရး၊ ဗမာလုိလည္း ဒီမုိကေရစီရရွိေရး တုိ႔အေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးရရွိေရး တုိ႔အေရး၊ ဆုိၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေရး၊ ဂုန္နီႀကိဳးေတြကုိျဖတ္၊ ကြင္းေလးေတြလုပ္၊ ကတ္ျပားထိပ္က အေပါက္ႏွစ္ေပါက္မွာ ဟုိဖက္ဒီဖက္ခ်ီ၊ ႏွစ္ခု၊ သံုးခုၿပီးတုိင္း ဆုိင္ရွင္သားေလးကယူၿပီး လမ္းထိပ္ကုိေျပးၿပီး ခ်ီတက္လာတဲ့သူေတြကုိေပး၊ ခ်ီတက္လာတဲ့သူေတြကလည္း သူတုိရဲ႕႔လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီးသြားၾကေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ ကတ္ျပား ၂၀ - ၃၀ ေလာက္က ခ်ီတက္သြားတဲ့သူေတြဆီေရာက္သြားၿပီး ေရွ႕ကခ်ီတက္သြားတဲ့သူေတြမွာ Slogan (ေႂကြးေၾကာ္သံ) ေတြ ပါသြားတာေပါ႔ေလ။ ရွစ္ေလးလံုးမွာ အဲ့ဒီလုိ စၿပီးလႈပ္ရွားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပစ္တာခတ္တာေတြ
ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဦးဝီစာရလမ္းနဲ႔ ေဘာင္ဒရီလမ္း (အခု ဓမၼေစတီလမ္း) ေထာင့္မွာ စစ္တပ္က အေမရိကန္သံရံုးကားေရွ႕မွာပဲ ေသနတ္ပစ္ႏွိမ္နင္းတာကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ေသနတ္မွန္ေသဆံုးသြားတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိပဲ စစ္တပ္က ေသနတ္ပစ္ႏွိမ္နင္းတာေတြကုိ ၾကားရတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာပဖက္မွာလည္း ပစ္တယ္ၾကားလုိ႔ အဲ့ဒီဘက္သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ေသြးေတြေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ အားလံုးနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး ငါတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ ကေလးေတြရဲ႕အသက္အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ဘယ္လုိကာကြယ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားၾကတယ္။ စဥ္းစားၾကတဲ့အခါမွာ ပြိဳင့္ထြက္ကုိ စဥ္းစားမိတယ္။ ဆုိလုိတာက စစ္တပ္ရွိတယ္၊ လမ္းပိတ္ထားတဲ့ေနရာေတြကုိ ကြင္းေရွာင္ၿပီးေတာ့သြားႏုိင္ဖုိ႔ ျဖတ္လမ္းထဲကေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ ဓာတ္ဆီကုိ ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး မီးေလာင္ဗုန္းေတြလုပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ခ်ဖုိ႔ စတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ နည္းမ်ဳိးစံုေပါ႔ေလ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီလုိျဖစ္ေနတုန္း အပစ္အခတ္က ရပ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ရပ္သြားေတာ့ ပစ္တာခတ္တာမရွိေတာ့ လူေတြက လြတ္လပ္သြားၿပီး ၿမိဳ႕ေတြနယ္ေတြ အကုန္လံုးျပန္႔သြားတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ Freedom Fighters of Burma (FFB) ကုိလည္း ကမာရြတ္က ကုိပြင့္တုိ႔အိမ္မွာ ရံုးခန္းဖြင့္ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕ဝင္ကတ္ျပားေတြလုပ္၊ အဲ့ဒီကတ္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္က ဥကၠ႒အေနနဲ႔ ဆုိင္းထုိးေပး၊ ဓာတ္ပံုကပ္ ကတ္ျပားရဲ႕ေနာက္မွာ “မည္သည့္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ မဆုိဆန္႔က်င္တုိက္ဖ်က္သြားမည္” ဆုိၿပီး ေရးထားတယ္။ အဲ့ဒါကုိ လူေတြက ႀကိဳက္ၾကတယ္။ စစ္အာဏာရွင္မွမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အာဏာရွင္စနစ္ ကုိမဆုိ တုိက္ဖ်က္သြားမယ္လုိ႔ ေရးထားေတာ့ ဘယ္အာဏာရွင္မွ မလုိခ်င္ဘူး။ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ အာဏာရွင္လည္းမလုိခ်င္ဘူး၊ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္အာဏာရွင္လည္း မလုိခ်င္ဘူး။ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ စနစ္လည္း မလုိခ်င္ဘူး။ စစ္အာဏာရွင္လည္း မလုိခ်င္ဘူးဆုိၿပီး အားလံုးအက်ံဳးဝင္သြားတာေပါ႔ေလ။ အဖြဲ႕ဝင္ေပါင္း ငါးေထာင္၊ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။

FFB အေနနဲ႔ ၈၈ မွာ လႈပ္ရွားခဲ့တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အဲ့ဒီထဲကတစ္ခုက ဦးေထြးျမင့္ စီစဥ္ေပးမႈနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ ေဒၚစုအိမ္ကုိသြားေတာ့ ေဒၚစု ခင္ပြန္း မုိက္ကယ္အဲရစ္စ္က တုိက္ပံုနဲ႔ ပုဆုိးဝတ္ၿပီး အိမ္ဝကေန ထြက္ႀကိဳတယ္။ ဗမာလုိ ႂကြပါခင္ဗ်ာလုိ႔အိမ္ထဲကုိ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ ေဒၚစုအနားမွာ မ်က္မွန္နဲ႔ အမ်ဳိးသားၾကီးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွာ အဲ့ဒီသူက သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္မွန္း သိလုိက္ရတယ္။

အဲ့ဒီလုိ လႈပ္ရွားရင္းနဲ႔ ဦးရဲထြန္းရဲ႕ သားေလး ဥကၠာေလးက သူတုိ႔ရဲ႕လမ္းထဲကုိ စာရြက္လာကပ္တဲ့ ေပၚဦးတုိ႔နဲ႔ခင္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေပၚဦးက မင္းကုိႏုိင္မျဖစ္ေသးဘူး။ ဥကၠာက ေပၚဦးတုိ႔ကုိ သူကူညီမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္ၿပီးေတာ့ ကားေတြဘာေတြလုိအပ္တဲ့အခါ ဥကၠာက လုိက္ပုိ႔တာေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ဦးရဲထြန္းနဲ႔ ဥကၠာတုိ႔က မင္းကုိႏုိင္ျဖစ္လာမယ့္ ေပၚဦးကုိ ကြၽန္ေတာ့္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေပၚဦးကုိ စေတြ႕တာေပါ႔ေလ။ လူပ်ံေတာ္ပတၱမ်ား ဦးေအာင္ျမင့္ကလည္း (အခုေတာ့ဆံုးသြားရွာၿပီ) ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဗီဒီယုိကင္မရာ ထုတ္ေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဗီဒီယုိကင္မရာေလးနဲ႔ မွတ္တမ္းေတြလုိက္ယူၾကမယ္ ဆုိၿပီး ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတုန္းကလည္း ကုိယ့္ဓာတ္ပံုပါမွာ ေၾကာက္ေတာ့ မွတ္တမ္းေတြအယူမခံဘူး။ သတင္းလာယူတဲ့ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ကင္မရာေတြကုိ လုယူၿပီးေတာ့ ရုိက္ခြဲၾကနဲ႔လုပ္ၾကေတာ့ သတင္းသမားေတြကကုိယ့္ဘက္ကုိ မပါေတာ့ဘူးေပါ႔ေလ။ မွတ္တမ္းေတြလည္း မက်န္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ အဲ့ဒီသင္ခန္းစာကုိ ယူၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔အျမင္က်ယ္မွျဖစ္မယ္ ကုိယ့္လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္သူ႔လူပဲျဖစ္ျဖစ္ သတင္းယူတဲ့သူေတြယူပါေစ မွတ္တမ္းေတြယူထားရမယ္ဆုိတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳရတာေပါ႔ေလ။ အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္း ဗီဒီယုိနဲ႔မွတ္တမ္းေတြ လုိက္ယူတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဗကသဖြဲ႕စည္းၿပီးတာကုိ ေၾကညာလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေပၚဦးက သူ႔ကုိယ္ကုိ မင္းကုိႏုိင္လုိ႔ ေၾကညာလုိက္တယ္။ ေနာက္ ဗကသနဲ႔ မကသ ႏွစ္ပုိင္းကြဲသြားၿပီး ညီၫြတ္မႈမရွိဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လူလည္က်တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီလုိျဖစ္လာၾကတဲ့အခါ အားလံုးျပန္စုစည္းၾကမယ္ဆုိၿပီး ေဆးတကၠသုိလ္ (၁) မွာ အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအစည္းအေဝးကုိ ဥကၠာရဲ႕မုိက္ကရုိဘတ္စ္ေလးနဲ႔ ေပၚဦးတုိ႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြနဲ႔ အတူတူ ကြၽန္ေတာ္သြားတက္တယ္။ အဲ့ဒီအစည္းအေဝးမွာ မုိးသီးတုိ႔၊ ေနာင္ ABSDF အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာမယ့္ ရကသ သန္းဝင္းတုိ႔၊ ကုိကုိႀကီးတုိ႔ အကုန္လံုးကုိ အဲ့ဒီမွာ စေတြ႕ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီမွာအားလံုးေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ ၁၁၉ ဦးနဲ႔ ညီၫြတ္တဲ့ျပန္လည္ေပါင္းစီးေရး ေကာ္မတီဆုိၿပီး အဖြဲ႕ဖြဲ႕ၾကတယ္။ ၁၁၉ ဦးနဲ႔ ေဖာင္းပြတယ္ပဲေျပာေျပာ အားလံုးညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ ေပါင္းၾကမယ္ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဝမ္းသာေက်နပ္မိတာေပါ႔ေလ။

အဲ့ဒီမွာ ေပၚဦးတုိ႔နဲ႔ဆက္တြဲျဖစ္တယ္။ သူ႔ကုိ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကုိ ေခၚလာၿပီးေတာ့ ဦးႏုက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္မယ္ဆုိၿပီး ၾကားေတာ့ ဝကၤဘာလမ္းက ဗုိလ္မွဴးေအာင္အိမ္ကုိသြားတာေပါ႔ေလ။ ေပၚဦးကုိေခၚၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကားေလးနဲ႔ ကားေမာင္းၿပီး သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ လူေတြက ရုတ္ရုတ္နဲ႔ေပါ႔ေလ။ အထဲမွာေတာ့ ဦးႏုတုိ႔ လူႀကီးေတြက ရွိေနတာေပါ႔ေလ။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဦးႏုက သူဟာ လက္ရွိအစုိးရျဖစ္တယ္။ သူဟာ ျပည္သူကတင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္ ျပည္သူတင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အမိန္အာဏာကုိ စြဲကုိင္ၿပီးေတာ့ သူဟာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေၾကညာတာေပါ႔ေလ။ အဲ့ဒီေတာ့ ေပၚဦးကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆုိၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေထာက္ခံလုိက္၊ ငါတုိ႔ဒီ အခ်ိန္မွာ ေထာက္ခံရမယ္၊ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးအရ ေကာင္းတဲ့ တိုက္ကြက္ တစ္ခုျဖစ္တယ္။ လူေတြက ဆႏၵျပလုိ႔ အစုိးရယႏၱယားရပ္ paralyze ျဖစ္ေနၿပီ။ ဦးေနဝင္းထြက္သြားၿပီး ဦးစိန္လြင္ တက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိန္လြင္လည္း ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေနာက္ ဦးေမာင္ေမာင္ တက္လာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးႏုက အစုိးရအဖြဲ႕ဖြဲ႕တယ္ဆုိတာ ေၾကညာေတာ့ ေထာက္ခံလုိက္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေပၚဦးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေထာက္ခံတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသာဘန္းနဲ႔ ဦးမုိးသူ (ဒါရုိက္တာ) တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က လာၿပီးေတာ့ ညီေလးတုိ႔ မင္းတုိ႔မွားမယ္၊ ဒီလူႀကီးက အာဏာရူးႀကီး၊ မေထာက္ခံနဲ႔ဆုိၿပီး လာေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဘာမွ ျပန္မတုန္႔ျပန္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလူႀကီးေတြက ဦးႏုကုိ လံုးဝမႀကိဳက္ၾကဘူး။ သူတုိ႔က လက္ဝဲသမားေတြျဖစ္တယ္။ ဦးႏုက လက်ာ္သမားဆုိေတာ့ ဦးႏုကုိ လံုးဝမႀကိဳက္ၾကဘူး။ ဦးႏုရဲ႕လုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလူေတြမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးပါေနတယ္ လုိ႔ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၾကည့္စရာ မလုိဘူး။ တုိင္းျပည္အတြက္ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုကုိ လုပ္ႏုိင္ကစားႏုိင္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးကြက္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ေထာက္ခံရမယ္လုိ႔ ျမင္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေထာက္ခံသလုိ ေပၚဦးကုိလည္း ေထာက္ခံလုိက္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

အဲ့ဒီမွာ ဦးႏုက အစုိးရအဖြဲ႕ဖြဲ႕တယ္ဆုိေပမယ့္ ဦးႏုရဲ႕ အစုိးရအဖြဲ႕ေၾကညာခ်က္ေပါ႔ေလ၊ ေၾကညာခ်က္က ေရးၿပီးသားႀကီးရွိတယ္။ အဲ့ဒီေၾကညာခ်က္ကုိတစ္ေယာက္ကထုတ္လာတယ္။ ဝန္ႀကီးေတြက ဘယ္သူေတြ ဘယ္သူေတြဆုိတာေတြေပါ႔ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕မွာပဲ အဲ့ဒီေၾကညာခ်က္ႀကီးကုိ ဦးႏုက ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဟာ၊ အဲလုိလုပ္လုိ႔မရဘူးေလလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ အားလံုးနဲ႔ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီးမွာ ဝန္ႀကီးေတြ ဘယ္သူဆုိတာ ေျပာလုိ႔ရမယ္၊ ဒီေၾကညာခ်က္ႀကီးက တရားမဝင္ဘူးဆုိၿပီး ဦးႏုက ေဖာင္တိန္ႀကီးနဲ႔ ျခစ္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒီလုိ ျခစ္ထားတဲ့စာရြက္ကုိ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ဦးမုိးသူျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ သူက အဲ့ဒီစာရြက္ကုိ သူတုိ႔ကုိေပးပါလုိ႔ ေတာင္းတယ္။ ဦးႏုက ဒီလုိဟာမ်ဳိးဟာ အားလံုးနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီးေတာ့မွ လုပ္ရမွာ ဒီဟာက တရားမဝင္ဘူးဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေပးပါ။ မသံုးပါဘူး ၾကည့္ရံုပဲ ၾကည့္မွာပါဆုိၿပီး သူတုိ႔ယူလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ ညေနလာ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္လား မသိဘူး။ သတင္းစာထဲမွာ အာဏာရူးႀကီးဦးႏုဆုိၿပီး အဲ့ဒီဝန္ႀကီးစာရင္းေတြပါထည့္ၿပီး ေၾကညာလုိက္တယ္။ ဦးႏုက တရားမဝင္ဘူးဆုိၿပီး ျခစ္ထားတဲ့စာရြက္ကုိ ယူၿပီးေတာ့ လူသိရွင္ၾကားေျပာလုိက္တာဟာ ေနာက္ေက်ာဓားနဲ႔ ထုိးလုိက္သလုိေပါ႔ေနာ္။ ႏုိင္ငံေရးက်င့္ဝတ္ မရွိတာေပါ႔။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ပုဂၢလိကသတင္းစာေတြထြက္ေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ တစ္ခုသတိထားလုိက္မိတာက သတင္းသမားေတြမွာ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္ ရွိရမယ္။ ဒီလုိ တရားမဝင္ဘူးလုိ႔ out of record ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးကုိ လံုးဝလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဦးႏုက ဒီေၾကညာခ်က္ဟာ တရားဝင္ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးနဲ႔ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီးေတာ့မွ ဝန္ႀကီးေတြကုိ ျပန္ေရြးမယ္လုိ႔ေျပာထားရက္သားနဲ႔ ဒီလုိပုဂၢိဳလ္ေရး တုိက္တာမ်ဳိးကုိ အံ့လည္းအံ့ၾသမိတယ္။ စိတ္လည္းပ်က္မိတယ္။ အဲ့ဒီလုိပဲ ဦးႏုလုပ္ရပ္ကုိ ဦးေအာင္ႀကီးကလည္း မေထာက္ခံဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း မေထာက္ခံဘူး။ အဲ့လုိေတြကြဲသြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ထူးဆန္းတာက ဦးႏုအစုိးရဖြဲ႕ေၾကာင္းေၾကညာတာကုိ ေထာက္ခံၿပီးေတာ့ ေျပာေရးဆုိေရးအေနနဲ႔ ေရွ႕မွာထြက္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့သူက ဦးတင္ဦး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဦးတင္ဦးက ဦးႏုနဲ႔တစ္ဖြဲ႕တည္းေပါ႔ေလ။ ေနာက္ပုိင္း ဦးတင္ဦးက စစ္ဗုိလ္၊ ဗုိလ္မွဴးေဟာင္းေတြနဲ႔အတူ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားဆုိၿပီး အဖြဲ႕ဖြဲ႕လုိက္တယ္။ အဲ့ဒီအဖြဲ႕ကေနၿပီး ဦးႏုအစုိးရကုိ လူထုက မေထာက္ခံဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း မပါနဲ႔ေတာ့ဆုိၿပီး သူ႔အဖြဲ႕ကေန ေတာင္းဆုိလာေတာ့ ဦးတင္ဦးက ဦးႏုဖက္မွာ မပါေတာ့ဘူး။ ပထမတုန္းက ဦးႏုအစုိးရအဖြဲ႕မွာ ဦးတင္ဦးကုိ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးအေနနဲ႔ လ်ာထားတဲ့သေဘာရွိတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ႏုိင္ငံေရးေတြ ေတာ္ေတာ္႐ႈတ္ေထြး လာတာေပါ႔ေလ။ အဲ့ဒီလုိ လစ္ဟာသြားတဲ့အာဏာ - Power Vaccum အာဏာလစ္ဟာမႈႀကီးကုိ ဘယ္သူမွဝင္ၿပီး မျဖည့္ႏုိင္ၾကဘူး။

ႏုိင္ငံေရးသမားေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း မျဖည့္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးလည္း မညီၫြတ္ခဲ့ၾကဘူး။ ဦးေအာင္ႀကီးကလည္း ဦးႏုေရွ႕ေပါက္ကဝင္ရင္ ငါေနာက္ကထြက္မယ္ ဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလုိ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ႀကီးငါးႀကီး ေဆြးေႏြးၾကပါဆုိၿပီး ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ဦးတင္ဦးရယ္၊ ဦးႏုရယ္၊ ဦးေအာင္ႀကီးရယ္၊ ေဒၚစုရယ္၊ ဗုိလ္ရန္ႏုိင္ရယ္ေပါ႔။ ေနာက္ ဦးဝမ္ကုိေဟာလည္းပါလာေတာ့ ႀကီး ၆ ႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ ဗုိလ္ရန္ႏုိင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာထားေပ်ာေျပာင္းတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ အားလံုးနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မဆုိတြဲလုပ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဦးႏုက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕ထဲမွာဝင္ပါပါဆုိ ၿပီး ကမ္းလွမ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အာဏာယူဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အစုိးရအဖြဲ႕ကုိ ပံ့ပုိးေပးဖုိ႔သာျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးေအာင္ႀကီးက ဦးႏုကုိ လံုးဝခါးခါးသီးသီးျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ေအာင္ႀကီးရယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရယ္၊ ဦးတင္ဦးရယ္ သံုးေယာက္ ေပါင္းမိသြားတယ္။ ဦးႏုကေတာ့ သီးျခားျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိျဖစ္သြားလည္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသြားေတြက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ အစည္းအေဝးထုိင္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ (၆) ေယာက္ အစုိးရဖြဲ႕ရမယ္ဆုိၿပီး ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ အဲ့ဒါ အားလံုးက သေဘာတူတယ္ဆုိၿပီး လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ
စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသြားတယ္။

နိဂံုးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အဲ့ဒီလုိ ဘယ္သူမွ မျဖည့္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အာဏာလစ္ဟာမႈႀကီးကုိ ဝင္ေရာက္ျဖည့္သြားတာ ကေတာ့ စစ္တပ္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဝင္ျဖည့္သြားႏုိင္လဲဆုိေတာ့ စစ္တပ္က institutionalized (စံနစ္တက် ေတာင့္တင္းတဲ့အဖြဲ႕အစည္း) ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတုိ႔က ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ထဲက တုိင္းျပည္ကုိ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ေတာ့ institution အဖြဲ႕အစည္းေတြ ေတာင့္တင္းတာေပါ႔ေလ။ စစ္ဗုိလ္ေတြကုိ အရပ္သား အသြင္ေျပာင္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒီအရပ္သားအသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ ေအာက္မွာ စစ္တပ္ကုိထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဗုိလ္ေနဝင္းထြက္ေပးလုိက္တာနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕လက္ေအာက္ကလူေတြကုိ ဗုိလ္ေနဝင္းက ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႔လႊဲယူလုိက္ေတာ့လုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ စနစ္တက်ဖြဲ႕ထားတဲ့ စစ္တပ္ကအာဏာ ဝင္ယူသြားတာေပါ႔။

ဒီ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးအာဃာတေတြ၊ အမ်က္ေစာင္မာန္ႀကီးမႈေတြ၊ ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားလိုမႈေတြ၊ လက္ဦးမႈယူလိုမႈေတြ၊ ဘံုရန္သူကိုမျမင္ဘဲ အခ်င္းခ်င္းခြက္ေစာင္းခုတ္ေနၾကလို႔ အနားေရာက္ျပီးမွ လက္လႊတ္ ခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို အခုထက္ထိ ႏွစ္ေပါင္း၂၅ ႏွစ္ၾကာ ျပန္တိုက္ယူေနရစဲျဖစ္တဲ့အမွားေတြ အေတြ႕အၾကံဳ ေတြကုိ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြ သင္ခန္းစာယူၿပီး အမိျမန္မာ ျပည္ႀကီး ကုိ စစ္မွန္တဲ့ဒီမုိကေရစီ စနစ္က်င့္သံုးၿပီး ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားအားလံုး စစ္မက္ေဘးရန္ကင္းေဝးၿပီး သာယာဝေျပာတဲ့ လူေနမႈစနစ္ႀကီး ထူေထာင္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။

အားလံုးကုိေလးစားလ်က္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)