သင့္တကၠသိုလ္

Published on Monday, 27 May 2013 12:17

Written by ေဒါက္တာေက်ာ္သူရ

ျမန္မာႏုိင္ငံပညာေရး တိုးတက္ျမင့္မားဖို႔ အေလးထားေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ ေနခ်ိန္တြင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးတြင္ ပညာ သင္ၾကားေနေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ကလည္း မိမိတို႔၏ တကၠသိုလ္မ်ားကို သင့္တကၠသိုလ္မ်ား အျဖစ္ ကူးေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ လိုပါသည္။ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲတြင္း နက္ေနေသး၍ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားမွ တကၠသိုလ္မ်ားကဲ႔သို႔ ျမက္ခင္းစိမ္း၊ သစ္ပင္ရိပ္တို႔ ရွိေသာ Campus၊ Wi-Fi လႊမ္းၿခံဳထားေသာ ေက်ာင္းဝင္း၊ စာသင္ခန္းတို႔တြင္ လိုရာ အခ်က္အလက္ကို ရွာေနေသာ Laptop ႏွင့္ Tablet ကိုင္ ေက်ာင္းသား၊ သူမ်ား၊ အဆင့္ျမင့္ ေသာ သင္႐ိုးႏွင့္ ထိေရာက္ေသာ သင္ၾကားမႈစနစ္ စသည့္ စသည့္ လိုအပ္ခ်က္ မ်ား မျပည့္စံုေစဦးေတာ့ မိမိ၏တကၠသိုလ္မ်ားကို သင့္တကၠသိုလ္မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔ ကေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ သူမ်ား၏ စိတ္ေနစိတ္ထားကသာ အခရာျဖစ္သည္။
အေျခခံ ပညာေရးသည္ ဒါလုပ္ပါ၊ ဒါမလုပ္နဲ႔ဟု အတိအက် ၫႊန္ၾကားထားေသာ ကြပ္ကဲထိန္းေက်ာင္းမႈအား ဗဟိုျပဳသည့္ သင္ၾကားေရးျဖစ္ၿပီး အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး သို႔မဟုတ္ တကၠသိုလ္ပညာေရး မွာမူ ဒါေတာ့ လုပ္သင့္တယ္။ ဒါေတာ့ျဖင့္ မလုပ္သင့္ဘူးဟု ခြဲျခားသိျမင္ေစေသာ ရင့္က်က္မႈ ဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးျဖစ္သည္။ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ ဆိုသည္မွာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရင့္က်က္ေသာ လူငယ္လုပ္အားစု ကိုပင္ ဆိုလိုသည္ျဖစ္ရာ ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္ဝန္းလံုးရွိ တကၠသိုလ္မ်ားသည္ သင့္တကၠသိုလ္မ်ား ျဖစ္မွသာ ယေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက လိုလားေနေသာ စြမ္းရည္ျပည့္ဝေသာ လူသား အရင္းအျမစ္မ်ား ထြက္ေပၚလာႏိုင္ပါသည္။
အေတြးအေခၚ ပညာရပ္၏ Ethics ဟုဆိုၾကေသာ ကိုယ္က်င့္တရား ပညာနယ္ပယ္တြင္ “ကိုယ္က်င့္တရားအရ ထူးျခားထင္ရွားမႈ” ဟု အမည္ရေသာ အသံုးအႏႈန္း တစ္ခုသည္ အေတာ္အေရးပါပါသည္။ သူမ်ားေျပာတိုင္း ယံု၊ သူမ်ားခိုင္းမွ လုပ္တတ္ၿပီး ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ မရွိသည့္ သူမ်ားအား နလပိန္းတံုးမ်ားဟု သတ္မွတ္ပါသည္။ ထိုသူတို႔သည္ ေသရမွာထက္ပင္ ေတြးရမွာကို ေၾကာက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၿပီး သင့္၊ မသင့္ကို မခြဲျခားတတ္၊ အေၾကာက္တရားႏွင့္ အစဥ္အလာ သတ္မွတ္ခ်က္ ေမွာင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ (Faceless) မ်က္ႏွာမြဲမ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ပညာမဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္ကာ ကိုယ္က်င့္တရားအရ ထူးျခား ထင္ရွားမႈ မရွိသူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကိုယ့္ဘဝ၊ ကိုယ့္အေျခအေနႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ ရွိေသာ ဘဝပံုစံမ်ဳိး မခ်ဳိးႏိုင္ဘဲ အမ်ားလုပ္သေလာက္ သာ လုပ္တတ္သူ မ်ားသည္ ထူးမျခားနား ဘဝပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔သည္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေအာင္ ထိန္းထားေသာ မတရားဥပေဒမ်ား ေျဖေလွ်ာ့ ေပးခ်ိန္တြင္ လူအုပ္စုဖြဲ႕ ေသာင္းက်န္းရမ္းကားသူမ်ား ျဖစ္ရန္ တာစူေနသူ မ်ားပင္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔လူငယ္ေတြအား ပညာမဲ့ ေသာင္းက်န္း႐ိုင္းစိုင္းသူမ်ား မျဖစ္ေစဖို႔ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ တာဝန္ရွိလာသည္။ ယခုအခါ လူငယ္ေတြ၏ အရည္အခ်င္း မွတ္ေက်ာက္သည္ တကၠသိုလ္အၿပီး ျပင္ပအလုပ္ေဈးကြက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တကၠသိုလ္ မ်ားသည္ သင့္သေဘာကို အမွန္ပင္ ေဖာ္ေဆာင္ ႏိုင္ၿပီလားဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာသည္။ တကၠသိုလ္ေတြ ဆိုသည္မွာ လူငယ္မ်ားကို ဘာသာရပ္တစ္ခုခုအား အေျချပဳၿပီး ၄င္းတို႔၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ျမင့္မားေအာင္ လုပ္ရမည့္ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ အလုပ္အကိုင္ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးအတြက္ မိမိကိုယ္မိမိ ရင့္က်က္ေအာင္ အားစိုက္ခြန္စိုက္ ေလ့က်င့္ရာတြင္ လုပ္သင့္တာေတြကို လုပ္ၿပီး မလုပ္သင့္ တာေတြကို ေရွာင္မွသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း ဆင္းၿပီးခ်ိန္တြင္ အလုပ္ ေဈးကြက္သို႔ ဝင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ႀကိမ္လံုးႏွင့္ ေျခာက္မွ၊ ဆရာေတြ၏ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊ ျပစ္တင္မႈရွိမွသာ အလုပ္လုပ္တတ္သည့္ အဆင့္မွ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာေတြကို ကိုယ္ပိုင္အသိျဖင့္ မလုပ္သေရြ႕ေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆိုသည္မွာ အဆင့္ျမင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းထက္ ပိုႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ တကၠသိုလ္တြင္ စာသင္ႏွစ္တိုးျခင္း၊ အေျခခံပညာေရး တြင္လည္း အသက္တိုးျမႇင့္လိုက္ျခင္း တို႔မွာ ေက်ာင္းသူ၊ သူမ်ား၏ အသိဉာဏ္ကို ရင့္က်က္ေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။ လူငယ္ေတြ ပညာမတတ္မွ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ လြယ္မည္ဟူေသာ ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ေသာ ယခင္ပညာေရးစနစ္မွ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘက္ကလည္း လုပ္သင့္တာ ကိုသာလုပ္ၿပီး ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ဘက္ကလည္း မလုပ္သင့္တာေတြ မလုပ္မွသာ သင့္တကၠသိုလ္မ်ား ျဖစ္လာၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ တာဝန္ရွိသူမ်ား (Stakeholders) မ်ား ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္မည့္ လုပ္သားေဈးကြက္ တစ္ခုရႏိုင္ေပမည္။
သင့္၊ မသင့္ ခြဲႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္လွသည့္ အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ မိမိအသိဉာဏ္ျဖင့္ ဘာေတြက လုပ္သင့္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္ လုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာသိဖို႔ အသိပညာဗဟုသုတ လံုေလာက္စြာရွိဖို႔ လိုပါသည္။ မလုပ္သင့္ တာက ဘာ၊ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္သင့္တာ ဆိုတာမ်ဳိး ခြဲျခားဖို႔အတြက္လည္း ထို႔အတူပင္။ စာဖတ္ျခင္း၊ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားတြင္ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္တတ္ျခင္း၊ စနစ္တက် ျငင္းခံုတတ္ျခင္း၊ တီထြင္ႀကံဆ လုပ္တတ္ျခင္း၊ အကြက္ျမင္ျခင္း စတာေတြသည္ လူငယ္တစ္ဦးကို ရင့္က်က္ေစေသာ အေထာက္အပံ့ မ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ျပည္လံုးမွ လူႀကီးသူမမ်ားႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကပါ ယေန႔ေခတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ သူမ်ားအား စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနခ်ိန္ တြင္ ထိုသို႔ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနေသာ အေျခအေနမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ားကိုလည္း နားလည္သင့္ပါသည္။
ယေန႔လူငယ္မ်ား အတြက္ ယခုလူႀကီးမ်ား တြင္လည္း တာဝန္အျပည့္ ရွိၿပီး လူငယ္မ်ားကို သင့္၊ မသင့္ ခြဲျခားသိျမင္ေအာင္ မပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ပါက ယခုလူႀကီးမ်ား၏ အိုဇာတာသည္ ေကာင္းႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါ။ အတန္းကို ဘာေၾကာင့္ ျပည့္မီေအာင္ တက္သင့္သလဲ၊ ကြမ္းယာကို စည္းကမ္းမဲ့ မစားသင့္ဘူး၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ဆိုတာ လူႀကီးလူေကာင္း ပီသစြာ ဘယ္လို သံုးေဆာင္သင့္သလဲ၊ လြန္ကဲစြာ အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားမႈကို ဘာေၾကာင့္ ေရွာင္သင့္သလဲ၊ သင္ယူလုိက္ေသာ ဘာသာရပ္ထဲမွ ဘယ္အရာ ကိုေတာ့ ကိုယ့္ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ မည္သို႔ အသံုးခ်သင့္သလဲ စတာေတြကို စဥ္းစားတတ္ ေသာ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာမွသာ ျမန္မာျပည္ ေနာင္ေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ အေျခခ် မေနႏုိင္ေသာ ယေန႔ တာဝန္ရွိသူမ်ား၏ အုိဇာတာ သည္ စိတ္ေအးရမည္။
ဘာေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေရး မခြဲျခားသင့္သလဲ၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ အျမင္ေတြကို ကိုင္စြဲသင့္သလား၊ ဘာေၾကာင့္ အားကစားကို လုိက္စားသင့္တယ္၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုအျပဳအမူဆုိး ေတြကို ေရွာင္သင့္တယ္၊ အေပၚယံအလွထက္ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္းကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အားကိုးသင့္သလဲ၊ လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္ ထြန္းကားလာေအာင္ ဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းမယ္ ဆုိတာေတြကို သင္တဲ့ဆရာ၊ ယူတဲ့တပည့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အေပးအယူ မွ်လွ်င္ျဖင့္ ကမၻာ့အဆင့္မီတကၠသိုလ္ မဟုတ္ေစကာမူ ကိုယ့္အရပ္၊ ကိုယ့္ေဒသကိုေတာ့ အက်ဳိးျပဳႏိုင္ပါသည္။
တပည့္မ်ား၏ အရည္အခ်င္းသည္ သင္ၾကားသူဆရာ၊ ဆရာမအေပၚ တည္မွီေနရာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကေကာ ကိုယ္က်င့္တရားအရ ဘယ္ေလာက္ ထူးျခားထင္ရွားမႈ ရွိသလဲ။ က်ဴရွင္ေလးျပ႐ံု၊ အခ်ိန္မွန္ ရာထူးေလး တုိး႐ံုေလာက္နဲ႔ သင့္တကၠသိုလ္ေတြကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ပါ့မလား။ အေတြး အေခၚ၊ ခံယူခ်က္ တိတိပပနဲ႔ ပညာရွင္ဆန္ေသာ သင့္သေဘာေဆာင္ ဆရာ အေရအတြက္က တကၠသိုလ္ေတြတြင္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရးစနစ္ တုိးတက္ရာတုိးတက္ေၾကာင္း ဆရာ၊ ဆရာမအင္အားစု ကေတာ့ ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ။ အထက္ဦးစီး၊ ေအာက္ဦးစီးေတြ ကေကာ ဘယ္လုိစီမံ ခန္႔ခြဲသင့္သလဲ။ လုပ္သင့္တာေတြကို အခ်ိန္ကိုက္ အကြက္က် ေအာင္ လုပ္တတ္ၿပီး မလုပ္သင့္တာေတြကို အခ်ိန္မီ ရပ္ႏုိင္မွသာ ဉာဏ္ပညာ ထြန္းကားေသာ တကၠသိုလ္မ်ားျဖစ္ေပမည္။
တကၠသိုလ္ ပညာေရးသည္ လုပ္သင့္တာေတြကို ဦးစားေပးၿပီး Missions မ်ားျဖင့္ အသက္ဝင္ေနေသာ ပညာရပ္ဝန္း ျဖစ္သင့္သည္။ လူငယ္မ်ား လုပ္တတ္ကိုင္တတ္၊ ေျပာတတ္ ဆုိတတ္ေအာင္ မိမိ၏ အထူးျပဳ ဘာသာရပ္ကိုလည္း တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ အျခားဘာသာရပ္ မ်ားကိုလည္း ဆက္စပ္ ၿခံဳငံုမိေအာင္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေအာင္၊ တာဝန္ႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္ကို သိေအာင္၊ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားေအာင္၊ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေအာင္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းေအာင္ ဆုိပါမူ သင့္သေဘာ ဗဟိုျပဳ ပညာရပ္ဝန္းတစ္ခု ရွိဖို႔ လိုပါသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ရွိမွသာ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္တာေတြကို ခြဲျခားႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယခု လက္ရွိ အေရအတြက္မ်ားစြာ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ တကၠသိုလ္မ်ားအား သင့္သေဘာေဆာင္ တကၠသိုလ္မ်ား ျဖစ္လာေအာင္ သမၼတႀကီးမွအစ၊ လႊတ္ေတာ္မ်ားအလယ္၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဌာနအဆံုး အျပင္ ႏုိင္ငံသားအားလံုး ဝိုင္း၍ကူမွသာ အရင္းအႏွီး နည္းနည္းျဖင့္ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားမ်ား ရႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံ တတ္ႏုိင္သူမ်ား ကမၻာအႏွံ႔ ေျခဆန္႔ကာ ပညာရွာၾကပါ။ အျပန္ သူတုိထံမွ ပညာေတြ ရေကာင္း ရႏုိင္ပါသည္။ ပိုက္ဆံမ်ားစြာ မတတ္ ႏုိင္၍ ကိုယ့္ျပည္တြင္း တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သင္ၾကား ပါကလည္း ရႏုိင္သမွ် ပညာကို စုေဆာင္းတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ 
အဓိကမွာ အခ်ိန္၏ တန္ဖိုးကို သိမွသာ တကၠသိုလ္ တက္စဥ္ကာလ အတြင္း ရင့္က်က္မႈ ကြင္းဆက္မ်ားအား ခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္ၿပီး သင့္တင့္ေသာ ဘဝေနထိုုင္မႈကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ သင့္၊ မသင့္ ခြဲျခားႏုိင္ေသာ လူေကာင္းလူေတာ္ေတြ တုိးပြားလာမွသာ တုိင္းျပည္သည္ တည္ၿငိမ္ကာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာေရး တုိးတက္ျမင့္မားဖုိ႔ လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ၾကပါစို႔။
The Voice Weekly, May 11