အုပ္စုဖြဲ႕ျခင္း

(၂၀၀၈) ခုႏွစ္တုန္းက ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေဟာင္းေလးပါ။

အုပ္စုဖြဲ႕ျခင္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ျပန္ေျပာင္း သတိရမိပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဒီလိုပါ------။

က်ြန္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းမွာ အတန္းတင္စာေမးပြဲျပီးရင္ အဆင့္ေတြစီျပီး အဆင့္ (၁)ကေန (၅၀)- (၆၀) ခန္႔ကို ေအခန္းပို႔တဲ့ အေလ့အထရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ- ေလးတန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဘာလို႔ရယ္မသိဘူး။ အဲဒီလို ထိပ္ဆံုး (၅၀)၊ (၆၀) ကို ေအခန္းပို႔တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲ (၁)နဲ႔ (၂) ကို ေအခန္း၊ (၃)နဲ႔ (၄) ကို ဘီခန္း စသည္ျဖင့္ ပို႔တာေတြ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ြန္မက သံုးတန္းမွာ အဆင့္ (၃)သာရေလေတာ့ ဘီခန္းကို ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အေမဆိုတာ ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔။ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႔မွာ အတန္းပိုင္ဆရာမသစ္ျဖစ္လာမယ့္ ဆရာမေဒၚခင္ျငိမ္းက မနည္းရွင္းျပလိုက္ လို႔သာ ေတာ္ပါေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔သမီး အဆင့္ (၆၀) ေက်ာ္ရတယ္ဆိုျပီး အေတာ့္ကို ၀မ္းနည္းသြားရွာတာပါ။

ဒီလိုနဲ႕ (၁) ကေန (၁၀)အတြင္းက စာျပိဳင္ဘက္ေတြကို အခန္းခြဲထည့္လိုက္ခ်ိန္ကစျပီး တေယာက္ခ်င္းျပိဳင္ေနတဲ့ပံုစံကေန ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ ေအခန္း၊ ဘီခန္း၊ စီခန္း၊ ဒီခန္း စသည္ျဖင့္ အုပ္စုေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါ။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုေျဖေျဖ အဆင့္ (၁)၊ (၂) ၊ (၃) ေတြပဲ ရမွာ ေသခ်ာေနၾကေတာ့ အဆင့္ကို မျပိဳင္ၾကေတာ့ပဲ အမွတ္ကို ျပိဳင္ၾကတာ အသည္းအသန္ပါပဲ။

ဆရာမေတြကလဲ ေအအုပ္စုကဆို သခ်ၤာမွာ ဘယ္လိုေတာ္တာ၊ ဘီအုပ္စုကဆို သမိုင္းမွာ ဘယ္လိုစတာေတြေျပာျပီး လိုက္ဖြေပးပါေလေရာ။ အျပိဳင္အဆိုင္စိတ္ကို အေတာ္အားေပးခဲ့ၾကတာပါ။ တခုေကာင္းတာကေတာ့ စာသိပ္မလုပ္တဲ့လူေတြလဲ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္အားေပးၾက၊ ေျမွာက္ေပးၾကနဲ႔ လုပ္ျဖစ္လာၾကတာမို႕ အတန္းေတြထဲမွာ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းကလို စာေတာ္သူ၊ စာညံ့သူ ခြဲျခားမွဳေတြ သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အုပ္စုမွ ကိုယ့္အုပ္စုျဖစ္ေနၾကတာက ၾကာလာေတာ့ အစြဲေတြျဖစ္ျပီး အစြန္းေရာက္ကုန္ၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။

အုပ္စုထဲမွာ စာေတာ္တဲ့လူေတြကလဲ ၀ိုင္းျပီး ေျမွာက္တာခံေနရေတာ့ ကိုယ့္ ဘာသာ ေသြးနာထင္ေတြ ေရာက္ကုန္ၾကျပန္ေရာ။ ကစားရင္ေတာင္ ေအခန္းကသပ္သပ္၊ ဘီခန္းက သပ္သပ္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ တကယ့္ကို သူတလူ ငါတမင္းျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ျပိဳင္လိုက္ရတာလဲဖတ္ဖတ္ေမာ။ က်က္လိုက္ရတဲ့စာ၊ တြက္လိုက္ရတဲ့သခ်ၤာ။

မလုပ္လို႔လဲမရျပန္ပါ။ ဟုိအရင္ႏွစ္ေတြကလို ကိုယ္တေယာက္တည္း အဆင့္ရဖို႔မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါက အုပ္စုခ်င္းျပိဳင္ပြဲ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ရယ္စရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရယ္စရာမေကာင္းပါဘူး။ အုပ္စုဗိုလ္ျဖစ္ေနေတာ့ တျခားအုပ္စုက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ရင္ ရီျပခ်င္တာေတာင္ မရီျပရဲပါဘူး။ မႏွဳတ္ဆက္ရဲပါဘူး။ ကိုယ့္လူေတြက အထင္လြဲမွာ စိုးရလို႕ပါ။

ၾကာလာေတာ့ ဆရာမေတြလဲ ၾကားကေနအေနရခက္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ နံနက္ေက်ာင္းလာတာကို ထိုင္ေစာင့္ျပီး အုပ္စုခ်င္းအျပိဳင္အဆိုင္ ျခင္းေတာင္းသြားေျပးဆြဲၾကတာမွာ အုပ္စုတခုခုကို ျခင္းေတာင္းေလးေပး လိုက္လို႔ကေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း အဲဒီဆရာမ စိတ္ေကာက္ခံရပါေလေရာ။ ဘက္လိုက္တယ္လို႔ အစြပ္စြဲခံရပါေလေရာ။

တေခါက္တုန္းကဆို ေအအုပ္စုနဲ႔ ဆရာမ ေဒၚခင္ျငိမ္း ေန႔လည္စာ အတူသြားစားတာကို ဆႏၵျပတဲ့အေနနဲ႔ က်ြန္မတို႔ ဘီအုပ္စုေတြ တခုခုလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ဆို သူကဘီအခန္းအတန္းပိုင္မို႔ ဘီခန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္လိုတယ္ဆိုျပီးေတာ့ပါ။ ေအခန္းက်ေတာ့ သူက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာမ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဆရာမ၀င္လာရင္ တတန္းလံုးမတ္တပ္ရပ္ ႏွဳတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ မရပ္ပဲ ေပျပီးထိုင္ေနဖို႕ အုပ္စုရဲ့သေဘာတူညီခ်က္ရတယ္။ သူမ်ားေျမွာက္ေပးတာကို ကၽြန္မတို႔ကလဲ တကယ္ကို လိုက္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းနားလည္တတ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့မွ ဆရာမကို ျပန္ ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္။ ေၾသာ္- ဆရာမသေဘာထားၾကီးေပလို႔။ စိတ္တိုတတ္တဲ့ ဆရာမမ်ိဳးသာဆိုရင္ `ငါ့ကို ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ မခန္႔ေလးစားလုပ္ရလား` ဆိုျပီး ထရိုက္ရင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း နာဦးမွာ။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႕က်ေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အမွတ္ထြက္ပါေလေရာ။ ေအခန္းက တေယာက္က အဂၤလိပ္စာမွာ ပိုေတာ္ပါတယ္။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ စာၾကိဳးစားသူ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ သိပါတယ္။ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘီအုပ္စုထဲက တေယာက္က ေအအုပ္စု အမွတ္ပိုမ်ားသြားတာ မေက်နပ္ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါဆရာမမ်က္ႏွာလိုက္ျပီး အမွတ္ပိုေပးတာပဲျဖစ္ရမယ္၊ ဆရာမကို သီတင္းကၽြတ္သြား ကန္ေတာ့ထားတာပဲျဖစ္ရမယ္နဲ႔ မေက်မနပ္ဆိုပါေလေရာ။ သူ႔အဆိုကို အားလံုးကလဲ သံေယာင္ေတြ လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ကိုယ္ညံ့လို႕ ကိုယ္ရွံဳးတာကို မဆီမဆိုင္ ဆရာမကိုေျပာေနၾကေတာ့ ကၽြန္မလဲ ခံႏိုင္ရည္မရွိပါ။ ဒီလို မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတို႔က သူ႕ေလာက္မေတာ္တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတန္းတင္စာေမးပြဲမွာ ယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ ပိုမိုၾကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကို တေယာက္က ေဒါသတၾကီးထေျပာတယ္။

`နင္ဘယ္အုပ္စုဘက္မွာ ပါေနတာလဲ။ ဟုိလိုလို၊ ဒီလိုလိုမလုပ္နဲ႔။ ဘာလို႔ ေအအုပ္စု ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရတာလဲ။ ငါတို႔ညံ့တာက ဘာလို႔ေျပာေနတာလဲ။ နင့္ကို မေခၚေတာ့ဘူး။ တျခားလူေတြကိုလဲ နင့္နဲ႔မေပါင္းဖို႔ လိုက္ေျပာမယ္` ဆိုပဲ။

ကဲ-ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကေလးပီပီ ျပန္ေျပာမိတယ္။

`ငါ့အဖိုးကေျပာဖူးတယ္။ ရန္သူေပမယ့္လဲ ခ်ီးက်ဴးစရာရွိရင္ ခ်ီးက်ဴးရမွာပဲတဲ့။ သူေတာ္လို႔ေတာ္တယ္ ေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ။ သူ႔လိုေတာ္ခ်င္ရင္ ေတာ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကေပါ့။ ငါ့ကို မေခၚတာနဲ႔ပဲ နင္တို႔က ဟိုကအုပ္စုကို ႏိုင္သြားမွာမွ မဟုတ္တာ` ဆိုျပီးေတာ့ပါ။

တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရပ္တည္ခ်က္ဆိုတာရွိၾကစျမဲပါ။ ကိုယ္ပိုင္ရပ္တည္ခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ အားလံုးဟာ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကို ကိုယ္ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရပ္တည္ခ်က္တူေနတိုင္း အျမင္ေတြပါတူမယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ပါဘူး။

အမွဳတခုဆိုပါစို႔။ တရားသူၾကီးေနရာက ၾကည့္တဲ့အျမင္၊ တရားလိုေရွ႕ေနကၾကည့္တဲ့အျမင္၊ တရားခံေရွ႕ေနက ၾကည့္တဲ့အျမင္၊ ရံုးမွာ လာနားေထာင္သူေတြရဲ႕အျမင္ဆိုျပီး အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိစျမဲပါ။ တရားလိုေရွ႕ေနတေယာက္အေနနဲ႔ တရားခံေရွ႕ေနစဥ္းစားႏိုင္မယ့္ အခ်က္ေတြကို စဥ္းစားလိုက္မိတာနဲ႔ပ၊ဲ တဘက္ကေတာ္တာကို ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုလိုက္တာနဲ႕ပဲ ဒီေရွ႕ေနေတာ့ ဘက္ေျပာင္းသြားျပီလို႔ ေျပာလို႕မရပါဘူး။

မဟာဗ်ဴဟာ ေလ့လာေရးမွာ အဓိကအက်ဆံုးက ကိုယ့္အားသာခ်က္၊ တဘက္လူအားသာခ်က္၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္၊ တဘက္လူအားနည္းခ်က္ ေတြကို ခ်ိန္ထိုးေလ့လာျပီး၊ အခြင့္အေရးေတြ၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြကို ဘက္ႏွစ္ဘက္စလံုးကေန ခ်ိန္ဆသံုးသပ္ႏိုင္မွဳပါပဲ။ (strength-weakness- opportunity- threat analysis) လို႕ ေျပာၾကတယ္။

ဒီလိုသံုးသပ္မွဳလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္ရပ္တည္မွဳဘက္ကေန မဟုတ္ပဲ ရန္သူ႔ဘက္ကအျမင္နဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကိုလဲ ထည့္သြင္းစဥ္းစား ေျပာဆိုရတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ရပ္တည္ခ်က္ ေျပာင္းသြားျပီ စြပ္စြဲလို႔မရပါ။ ရန္သူ႕အားသာ ခ်က္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ေထာက္ျပတာမွဳဟာ ဘက္လိုက္ေျပာဆိုေနတယ္လို႕ ထင္ျမင္ရမယ့္ ကိစၥရပ္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္မဟာဗ်ဴဟာမွာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဘးကေနထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိသတ္မွာလဲ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တရားလိုနဲ႔ ပတ္သက္သူေတြရွိသလို၊ တရားခံနဲ႔ပတ္သက္သူေတြလဲရွိပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မပတ္သက္သူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကို ေရွ႕ေနႏွစ္ေယာက္က ပရိသတ္ေတြကိုသြားျပီး ရန္လိုက္မျဖစ္ပါ။ ကိုယ္ေျပာတာ လက္မခံတာနဲ႔ပဲ ၾကံရာပါဆိုျပီး တရားခံလိုက္ဆြဲထည့္ရိုး ထံုးစံလဲ မရွိပါ။

တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ေနရာတိုင္းအျဖဴခ်ည္း၊ အမည္းခ်ည္းဆိုတာ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အ၀ါေရာင္လဲရွိပါတယ္။ အနီေရာင္လဲရွိပါတယ္။ အနီေရာင္ျမင္ရတာကို အျဖဴေရာင္အုပ္စုလူက အျဖဴေရာင္ပဲျမင္တယ္ေျပာရမယ္၊ အမည္းေရာင္အုပ္စုလူက အမည္းေရာင္ပဲ ျမင္တယ္ေျပာရမယ္လို႔ အုပ္စုဖြဲ႕သတ္မွတ္တာမ်ိဳးေတြက သဘာ၀ သိပ္မက်လွပါဘူး။ လူ႔အေတြးအေခၚ၊ အျမင္ေတြကို ေစာ္ကားရာလဲက်ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ အမွန္တရားဆိုတာကို ေလးစားတန္ဖိုးထားၾကဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ အုပ္စုတခုတြင္းမွာ ရပ္တည္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ျမင္တဲ့အျမင္ကို ေဖာ္ထုတ္ရဲရပါမယ္။ ဒါကိုလဲ ေလးေလးစားစား အသိအမွတ္ျပဳၾကရပါမယ္။ အလုပ္ပိုင္းမွာကေတာ့ `အျမင္တူတာမွာ တြဲလုပ္၊ မတူတာမွာ ခြဲလုပ္`ၾကရံုပါပဲ။ ဒါကက်ေတာ့ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ဆိုင္သြားပါျပီ။

ဒါေပမယ့္ `ငါနဲ႔မတူငါ့ရန္သူ``ငါျဖဴရင္ နင္လိုက္ျဖဴရမယ္။ မျဖဴဘူးဆိုရင္ နင့္ကို အမည္းလို႔သတ္မွတ္မယ္` ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ အက်ိဳးယုတ္တာပဲ အျမတ္ထြက္လာႏိုင္တယ္လို႕ ေတြးျမင္ပါေၾကာင္း။

ခင္မမမ်ိဳး (ေမလ၊ ၂၀၀၈ခုႏွစ္)

အုပ္စုဖြဲ႕ျခင္း.pdf 131K   View   Download