နုိင္ငံျခားသားပါရင္ အရွင္ဖမ္းမယ္ဆုိပါလား
အမွတ္ ၁ တပ္ရင္းမွ တပ္ခြဲမႉး ကုိလွဦး ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္ေၾကာင္းကုိ ပုေလာၿမိဳ႕နယ္ တေနရာမွာ ေတြ႔ရစဥ္
နုိင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္ တဦးကို ေရွ႕တန္းေခၚသြားရတဲ့ တာ၀န္က အေတာ္ႀကီးတဲ့အတြက္ ေခၚလာမိတာ မွားၿပီလား လုိ႔ေတာင္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြနဲ႔အတူ နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ လူျဖဴေတြ ပါလာတယ္လို႔ န၀တဘက္က သိသြားရင္ အင္အား အလုံးအရင္း သုံးၿပီး မရ၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လုိက္လံပိတ္ဆုိ႔ တားဆီးေလ့ ရွိတယ္လို႔ ေရွ႕တန္းအေတြ႔ အႀကံဳရွိသူ တပ္ခဲြမႉး ကိုလွဦးကေျပာပါတယ္။
တကယ္ ကေတာ့ DAB စစ္ေၾကာင္းေတြ ေခတ္ေကာင္းစဥ္က ျပည္ျခား-ပုေလာေဒသဆီ ေရာက္လာတဲ့ နုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ၿပီး အခု ေမာင္ေဒးဗစ္ဟာ ABSDF ရဲ့ အေတာက္ပဆုံး ကာလေတြ ကုန္ခါနီးမွ ေနာက္ဆုံးေရာက္လာသူလုိ႔ေတာင္ ေျပာနုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အရင္နဲ႔ကြာတာက အရင္ကဆုိရင္ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ ၂၀၀ ေလာက္နဲ႔သြားေနတဲ့ DAB စစ္ေၾကာင္းဆုိေတာ့ န၀တဘက္က အင္အား ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္နဲ႔ လာတုိက္မယ့္ စစ္ေၾကာင္းကို ဂ႐ုစုိက္စရာမလုိခဲ့ပါ။
ဆုိလုိတာကေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းက DAB လည္းမဟုတ္၊ KNU နဲ႔ ပူးတဲြစစ္ေၾကာင္းလည္းမဟုတ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြခ်ည္း အင္အား ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ေလာက္နဲ႔ သြားရတဲ့ စည္း႐ံုးေရးစစ္ေၾကာင္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ ပါလာတယ္ဆုိတာကုိ လုံး၀ သတင္းမေပါက္ေအာင္ ထိမ္းထားရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရတဲ့ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ ေရွ႕တန္းခရီးစဥ္အတြင္း “ဘာေတြကုိ အဓိက မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တာလဲ” ဆုိၿပီး ေမာင္ေဒးဗစ္ကို ေမးတဲ့အခါ “မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ဆုိၿပီး ဘာမွ တကူးတက လုပ္မျပပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက်အတုိင္း လုပ္ေနတာကိုပဲ သဘာ၀အတုိင္း ျမင္ခ်င္ပါတယ္” လို႔ သူက ေျဖပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀ပုံက ဘာထူးမွာလဲဗ်ာ။ ဒီေကာင္ စိတ္၀င္စားသြားေအာင္ န၀တစခန္းတခုကို ဝင္သိမ္းျပလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္” ဆုိၿပီး တပ္မႉးငယ္တဦးက ၀င္ေျပာတာကို က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ သတင္းေထာက္ေပါက္စ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒိီကာလက အဲဒီ တပ္မႉးငယ္လုိပဲ အျမင္ရွိေနပါတယ္။ လူစိတ္၀င္စားမယ့္ လုပ္ကြက္ေတြကို ထြင္ျပခ်င္ေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေန႔စဥ္ဘ၀က ပရိသတ္အတြက္ ဘာမွ စိတ္၀င္စားဘြယ္ မရွိဘူးလို႔ ထင္ေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေဒးဗစ္က ဒီလုိ လုပ္ကြက္ေဖာ္မယ္ဆုိတဲ့ကိစၥကုိ လုံး၀ကန္႔ကြက္ၿပီး ပုံမွန္သြားေနက်၊ ပုံမွန္လုပ္ေနက်အတုိင္းသာ လုပ္ပါ။ “အရုိးဆုံးက အေကာင္းဆုံးပါပဲ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္ကြန္း႐ုပ္ရွင္နဲ႔သာ ရင္းနွီးခဲ့ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔၊ ဗီဒီယိုဆုိတာ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ႐ုိက္ထားတယ္လို႔သာ နားလည္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူေျပာေနတဲ့ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် ရုိးရုိးဘ၀ကုိ မွတ္တမ္းတင္မယ္ဆုိတာကုိ သိပ္ နားမလည္ခဲ့ပါ။
ဒီလုိနဲ႔ ငါးတက္ေက်းရြာ ေတာအုပ္ထဲရွိ ကုိလွဦးတို႔ အိမ္မွာ ေရွ႕တန္းခရီးစဥ္အတြက္ အေသးစိပ္ ညွိနႈိင္းျပီးတဲ့ေနာက္ ညေန ၄ နာရီခန္႔မွာ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ငါးတတ္ကေန ျပည္ျခားရြာဆီ စတင္ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ ေမာင္ေဒးဗစ္ပုံကို လူျဖဴမွန္းမသိေအာင္ မ်က္နွာကုိ အုိးမဲသုတ္ၿပီး အာရပ္တဦးလုိ စစ္ေရာင္အ၀တ္စနဲ႔ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားေပမယ့္ “အေ၀းက ျမင္နုိင္သည္” ဆုိတဲ့ ပုံစံကေတာ့ ေပၚေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ျခားရြာ မ၀င္ခင္ ေရပူရြာ ေတာစပ္ထဲမွာ အေမွာင္ပ်ဳိးတဲ့အထိ စစ္ေၾကာင္းတခုလုံး “အုိေခါ့” (ခနရပ္တာကို ကရင္စကားနဲ႔ ေခၚတာျဖစ္ျပီး ေရွ႕တန္းမွာ ဒီစကားက အေတာ္ေခတ္စားပါတယ္) လုပ္ရင္းနဲ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနရျပီး ည ၆ နာရီေက်ာ္မွ ရြာထဲ၀င္ရပါတယ္။
ျပည္ျခားရြာအစြန္ ေခ်ာင္းေဘးက ကြမ္းသီးျခံတခုထဲမွာ အဲဒီညက စခန္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ကြမ္းသီး ပင္ ၂ ပင္ၾကား စစ္ပုခက္ခ်ည္ၿပီး အိပ္ရတဲ့အရသာ အေတာ္ေကာင္းေပမယ့္ ေခြးေတြအရမ္းေဟာင္ေနလို႔ ေတာ္႐ုံနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္နုိင္ခဲ့ပါ။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ျပည္ျခားရြာကေန ထား၀ယ္-ၿမိတ္ ကားလမ္းမကို ျဖတ္ပါတယ္။ ကားလမ္းဆုိေပမယ့္ ျမိဳ႕ျပေဒသက ကားလမ္းေတြလုိ ကတၱရာခင္း ထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ ေျမနီလမ္းအဆင့္ပဲ ရွိေသးတဲ့အတြက္ အဲဒီေျမနီလမ္းေပၚမွာ လူ ၅၀ ခန္႔ရဲ့ေျခရာေတြ မက်န္ေအာင္ဆုိျပီး တပ္ခဲြမႉး ကိုလွဦးကို္ယ္တုိင္ သစ္ခက္တခက္နဲ႔ လုိက္ဖ်က္ေနတာကုိ ျမင္ေယာင္ေန ပါတယ္။ ကားလမ္းမကေန ေတာင္ေလးတလုံးကိုေက်ာ္၊ ကြင္းျပင္တခုထဲ ေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္ မုိးေကာင္းကင္မွာ အာ႐ုဏ္တက္ၿပီး ေနေရာင္ေလး စထြက္လာေနပါၿပီ။ ကင္မရာအျမင္ရွိတဲ့ ေမာင္ေဒးဗစ္က အဲဒီေနေရာင္ေအာင္မွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ သြားေနတာကုိ အပီအျပင ္မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။
တနသၤာရီေခ်ာင္းဖ်ားမွ အက္ဒမန္ပင္လယ္သုိ႔
ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေက်းရြာမွာ စစ္ေၾကာင္းခဏနားစဥ္ ေရဒီယုိ နားေထာင္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕
မနက္စာစားျပီး ခရီးဆက္ထြက္လာေတာ့ လယ္ထဲကုန္းဆုိတဲ့ ရြာငယ္ေလးတခု၊ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးတခုကို ျဖတ္ရျပီး စပါးကို သဘာ၀ေလနဲ႔ သန္႔စင္ေအာင္လုပ္ေနျကတဲ့ လယ္သူမတစုကုို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ လယ္ကြင္ျပင္တခုနဲ႔ ပင္လယ္ေရတက္ခ်ိန္မို႔ ဗြက္အုိင္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ လမုေတာလုိ ေနရာတခုကို ျဖတ္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခရီးစဥ္ရဲ့ ဒီေန႔အတြက္ ဦးတည္ခ်က္ အက္ဒမန္ပင္လယ္ေဘးက လိပ္ဥေသာင္ေက်းရြာကို ေရာက္လာပါတယ္။
ဒီေနရာေတြဟာ တပ္ခြဲမႉး ကိုလွဦးအပါ၀င္ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ား မၾကာခန ေရာက္ဖူးျပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းမႉးႀကီး က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ေမာင္ေဒးဗစ္နဲ႔ သိပ္မထူးျခား၊ အားလုံးဟာ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ သဲေသာင္ျပင္နဲ႔ အုန္းပင္တန္းေတြေအာက္မွာ အခုိင္အမာေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္အေကာင္းစားေတြကို ေတြ႔ရၿပီး ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာလည္း အခုိင္အမာေဆာက္ထားတဲ့ ေလွဆိပ္နဲ႔ ေခတ္မီ စက္ေလွႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီေလွဆိပ္ေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ စစ္ေၾကာင္းတခုလုံး ၀င္အားေပးခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ရြာသူႀကီးကို ဆင့္ေခၚျပီး အဲဒီဆုိင္ထဲမွာပဲ တုိင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေန စကားေျပာေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒီရြာသူႀကီးနဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြဟာ သူတို႔ရြာက ဗီဒီယုိရံုမွာ ညစဥ္ျပေနတဲ့ နုိင္ငံျခားဇာတ္ကားေတြကို ၾကည့္ေနၾကျဖစ္ေပမယ့္ နုိင္ငံျခားသားတဦးကိုယ္တုိင္ သူတို႔ရြာဆီ ေရာက္လာတာကိုေတာ့ အခုမွ ပထမဆုံး ျမင္ဖူးတာျဖစ္ပုံရပါတယ္။ အထူးအဆန္းအျဖစ္ လာ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့အျပင္ ေမာင္ေဒးဗစ္ကေန သူတို႔ကို ဗီဒီယုိရုိ္က္တာအခါ ပုံမွန္အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မလႈပ္မရွက္ သတိဆြဲျပီး ရပ္ေနသလုိျဖစ္သြားၾကတာကိုလည္း က်ေနာ္သတိျပဳမိပါတယ္။
ရြာထဲကုိ ဒီလုိေပၚတင္၀င္ျပီးရင္ေတာ့ သတင္းက ဘယ္လုိမွထိမ္းမရနုိင္၊ ဒီေတာ့ တနာရီေလာက္ လိပ္ဥေသာင္မွာ ေနျပီးတာနဲ႔ KNU တပ္ေတြရွိရာ ေတာအုပ္ထဲက အုန္းေတာရြာဖက္ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တညတာစခန္းခ်ျပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ျပည္ျခားရြာထဲ ျပန္၀င္ျပီး ခရစ္စၥမတ္ပြဲ ႏဲြခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏြားလွည္းေတြစီးၿပီး ပဲြလာၾကတဲ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကလူေတြ၊ ေရခဲတုံးကုိ ေရြေဖာ္ထုိးတဲ့ခုံေပၚတင္ျပီး တဂ်စ္ဂ်စ္ျခစ္၊ နုိ႔ဆီျဖန္းျပီး ေရခဲျခစ္အျဖစ္ စားေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ ပုံေတြဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပမယ့္ နုိင္ငံျခားသားတဦး အျမင္မွာေတာ့ ၁၈ ရာစု မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ အေမဇုန္ေတာထဲက လူရုိင္းရြာတခုဆီ ေရာက္ေနသလားလို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနနုိင္ပါတယ္။
ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ျပည္ျခားကေန ကားလမ္းမကို တခါျပန္ျဖတ္ျပီး ၀ါးကုန္းဆုိတဲ့ မြန္ရြာေလးကို က်ေနာ္တို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက ရပ္မိရပ္ဖ အိမ္တလုံးမွာ ရပ္ရြာအေျခေနကို ေမးျမန္းခဲ့ျပီး အထူးသျဖင့္ ေရး-ထား၀ယ္ ရထားလမ္း လုပ္အားေပးဒုကၡကုိ ရြာသူမႀကီးတဦးက အားရပါးရ ေျပာျပတာကို အမွတ္ရေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔က အိမ္ေပၚမွာ ရပ္မိရပ္ဖနဲ႔ ဒီလုိစကားေျပာေနခ်ိန္မွာ စစ္ေၾကာင္းျပန္ျကားေရးအဖြဲ႔ကေတာ့ ရြာဗီဒီယုိရံုထဲ၀င္ကာ Beyond Rangoon ရုပ္ရွင္ကားကုိျပျပီး လူငယ္စည္းရံုးေရး လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သတိရတုန္း တခုထပ္ျဖည့္ေျပာရရင္ ေရွ႕ပုိင္းအခန္းတခုမွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဗဟုိရံုးအဖြဲ႔မႉး ဦးရီထြန္း တီထြင္ထားတဲ့ “ဖေရာင္းစကၠဴ ေကာ္ပီကူး သစ္သားကိရိယာေလး” ကုိ တပ္ရင္းကေန ေရွ႕တန္းအထိသယ္လာျပီး ေရွ႕တန္းအေျခေနနဲ႔ကုိက္ညီမယ့္ လူထုပညာေပး ပုိစတာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ခ်က္ခ်င္း ဖေရာင္းစကၠဴေပၚေရး၊ ခ်က္ခ်င္းလိမ့္၊ ခ်က္ခ်င္းျဖန္႔တာကို က်ေနာ္တုိ႔ ေဆာင္ရြက္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ ေရးသမွ်ကုိ လက္ေရးလွလွနဲ႔ ဖေရာင္းစကၠဴေပၚ ေရးေပးသူကေတာ့ တပ္ရင္းျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔၀င္ ကိုသက္ေဇာ္ေထြး ျဖစ္ပါတယ္။
ဗီဒီယုိျပ၊ စာရြက္ျဖန္႔ ပညာေပးမႈေတြ လုပ္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀ါးကုန္းရြာကေနခြာျပီး ျပည္ျခားေခ်ာင္းအနီးရွိ ရြာငယ္ေလးတခုမွာ (ကေထာင္းနီရြာလို႔ ထင္ပါတယ္) စခန္းခ် ညအိပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီရြာမွာ စခန္းခ်ေနတုန္း စည္းရံုးေရးမႉး ကိုကုိေက်ာ္ ၀ါးဆစ္ေလွကားေပၚက ေခ်ာ္က်ျပီး ေခါင္းကြဲသြားပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ နေမာ္နမဲ့နုိင္လုိ႔ ျဖစ္တာလို႔ အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ျပီး ဘာမွ စာဖြဲ႔စရာ မရွိေလာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကံဳေတြသမွ်ကုိ မွတ္တမ္းတင္ေနတဲ့ နုိင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္တဦး အျမင္မွာေတာ့ ဒါဟာ ငွက္ဖ်ားမိထားလို႔ အားနဲမူးေ၀ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတာ္လွန္ေရးသမားတဦး ေလွကားေပၚက ျပဳတ္က်တာလို႔ ေမာင္ေဒးဗစ္က ရုပ္သံ မွတ္တမ္းထဲမွာ ထည့္ေျပာထားပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ ရြာကႏြားလွည္းတစီးကို အကူညီေတာင္း၊ ပါတ္တီးအျဖဴႀကီး ေခါင္းမွာစည္းထားတဲ့ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ကို လွည္းေပၚတင္ျပီး ျပည္ျခားရြာကို ျပန္၀င္ပါတယ္။ ျပည္ျခားေခ်ာင္းေရက သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေနျပီး ေရအနက္က ဒူးဆစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲရွိပါတယ္။ ေနပူလြန္းလို႔ အဲဒီေရကုိ လက္ခုပ္နဲ႔ခပ္ျပီး ေသာက္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အဲဒီေရကိုျဖတ္ျပီး တက္လာတဲ့ႏြားလွည္း၊ အရိပ္ေကာင္းလွတဲ့ ေညာင္ပင္ေတြကို ေမာင္ေဒးဗစ္ အမိအရ မွတ္တမ္းတင္ေနပါတယ္။ ျပည္ျခားရြာအ၀င္ ကားလမ္းမေပၚမွာေတာ့ ၁၀ ေပေလာက္အျမင့္အထိ တုိင္ေတြစုိက္ျပီး အေပၚမွာ ဖက္မုိးထားတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ကားဂိတ္တခုကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီကားဂိတ္ဟာ ဒိီေန႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ လူထုတရားပဲြလုပ္မယ့္ သတ္မွတ္ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
အားလုံးကြက္တိပါပဲ။ အဲဒီကားဂိတ္ဆီ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ေရာက္ျပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္အတြင္း ထား၀ယ္ကေန ျမိတ္ဖက္ေမာင္းလာတဲ့ လုိင္းကားတစိီး မနုိင္၀န္ေတြနဲ႔အတူ ဆုိက္ေရာက္လာပါတယ္။ လုိင္းကားဆုိလို႔ ျမိဳ႕ျပက ကားေတြလုိ ဘတ္စကားလို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ဒုတိယကမာၻစစ္ လက္က်န္ ေဒါ့ဂ်စ္ကားကုိ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္မြမ္းမံထားတဲ့ (အခုခ်ိန္အထိ ဒီလုိကားမ်ဳိးေတြကို တနသၤာရီတုိင္းမွာ သုံးေနၾကဆဲလို႔ သိရပါတယ္)၊ ေအာက္ထပ္မွာ အမ်ဳိးသမီးေတြစီး၊ အမ်ဳိးသားေတြက ေခါင္မုိးေပၚမွာထုိင္ရတဲ့၊ စားပဲြကုလားထုိင္ အပါအ၀င္ သစ္တုိသစ္စကေန ငါးပိငါးခ်ဥ္အထိ ပစၥည္းမ်ဳိးစုံ သယ္နုိင္တဲ့ ကားအမ်ဳိးအစား ျဖစ္ပါတယ္။
ထုံးစံအတုိင္း အဓိကေဟာေျပာသူကေတာ့ ေခါင္းကြဲလို႔ ပတ္တီးစည္းထားရတဲ့ စည္းရံုးေရးမႈး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ အဆင့္တုိင္းအဆင့္တုိင္းမွာ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ တုိက္ဖ်က္ရမယ္။ လုပ္အားေပးမလုိက္ဘဲ ဘယ္လိုဆန့္က်င္ရမယ္၊ နုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ လူထုက လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ လိုတယ္ စသည္ျဖင့္ သူေျပာေနတာေတြကို ပရိသတ္တခ်ဳိ႕က စိတ္၀င္စားေကာင္း စိတ္၀င္စားေနနုိင္ေပမယ့္ က်ေနာ္အျမင္မွာေတာ့ ကင္မရာကိုင္ထားတဲ့ အေနာက္တုိင္းသား လူျဖဴ ေမာင္ေဒးဗစ္ကုိသာ ပရိသတ္က စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီေဟာေျပာပဲြ အျပီးမွာေတာ့ သတင္းတပတ္ၾကာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ လူထုစည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ စစ္ေၾကာင္းကို အဆုံးသတ္ျပီး ငါးတက္ေက်းရြာဆီ ျပန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။
ဖလင္မပါဘဲ ဓါတ္ပုံရုိက္ေနတဲ့ စစ္ေျမျပင္သတင္းေထာက္
ငါးတက္ရြာက ေရွ႕တန္းစစ္ေၾကာင္းရံုးဆီ ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ အစည္းေ၀းထုိင္ျပီး ေမာင္ေဒးဗစ္ကုိ ေနာက္တန္းျပန္ပုိ႔ဖုိ႔၊ ျပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္း ပင္လယ္ျပင္ထဲအထိ စစ္ေၾကာင္းထပ္ထြက္ျပီး စည္းရံုးေရး ဆက္လုပ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ငါးတက္မွာ ၃ ရက္ေလာက္ နားျပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္ျခားရြာဆီ ျပန္ဆင္းလာျပီး လိပ္ဥေသာင္ကုိ ညဖက္ႀကီး ျပန္၀င္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စက္ေလွ ၅၊ ၆ စီးေလာက္ ဆင့္ေခၚျပီး ပင္လယ္ထဲက ကြ်န္းရြာႀကီးတခုျဖစ္တဲ့ လိပ္ဥေသာင္ရြာရဲ့ အေပၚဘက္ရွိ ျပင္ဘုႀကီးကြ်န္းဆီ က်ေနာ္တို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲ စစ္ေၾကာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေရအတက္အက်ကုိ အေသအခ်ာ ထည့္တြက္ထားဖုိ႔လုိျပီး အတြက္မွားလို႔ ေျပးေပါက္မွားခဲ့တဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္လို႔ လိပ္ဥေသာင္ရြာသူႀကီးက ေျပာျပပါတယ္။
ပုေလာျမိဳ႕နယ္အတြင္း စစ္ေၾကာင္းသြားရင္းနဲ႔ ေတာအုပ္တခုထဲမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခမ္းအနား
ပင္လယ္ျပင္ထဲကတံငါရြာဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ထား၀ယ္၀န္းက်င္က ရြာေတြထက္ေတာင္ ပုိႀကီးမား၊ ပုိစည္းကားေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရြာထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆုံး က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း သြားတဲ့ေနရာကေတာ့ အလက သုိ႔မဟုတ္ တြဲဖက္ အထကေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ တပ္ခဲြမႉး ကုိလွဦး အပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အေတာ္ရင္းနွီးေနပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းပါ ရဲေဘာ္အမ်ားစုဟာ ပုေလာျမိဳ႕နယ္က ျဖစ္တာေျကာင့္ အခုလုိ ရင္းနွီးေနတာလဲ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ဖေယာင္းစကၠဴမွာ လက္ေရးနဲ႔ ေရးေနရတာကို စိတ္ပ်က္ေနပုံရတဲ့ ကုိသက္ေဇာ္ေထြးက ဒီေက်ာင္းက လက္နွိပ္စက္ႀကီးကုိ ဆဲြသြားရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံျပဳတာနဲ႔ အဲဒါႀကီးကုိ က်ေနာ္တို႔ အလႉခံလုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြဘက္က ေစတနာရွိလို႔ လႉလုိက္တာလား၊ က်ေနာ္တို႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေသနတ္ေတြကိုၾကည့္ျပီး လႉလုိက္တာလား ဆုိတာကိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ စဥ္းစားဖုိ႔ သတိမရခဲ့ပါဘူး။
ေန႔လည္ပုိင္းမွာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ရြာလယ္မွာ လူစုၿပီး ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ကပဲ အမ်ဳိးသားညီလာခံ တုိက္ဖ်က္ေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာပါတယ္။ ေဟာေျပာပဲြအျပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေရးထားတဲ့ လံႈ႕ေဆာ္ေရးစာေတြ ျဖန္႔ေ၀ျပီး ရြာအတြင္း လွည့္လည္ကာ လူထုအေျခကုိ ေနေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ကြ်န္းကေန က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ညသန္းေခါင္၀န္းက်င္ ဒီေရျပည့္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိျပန္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီကြ်န္း၀န္းက်င္က ေနာက္တကြ်န္းဆီ ဆက္သြားမယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးသတိႀကီးလွတဲ့ တပ္ခြဲမႉး ကိုလွဦးက သူ႔စိတ္ထဲမွာ သံသယ နည္းနည္း ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီကြ်န္းမွာ ရန္သူရွိေနနုိင္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေလွအ၀င္လာကုိ ကြ်န္းေပၚကေန ေစာင့္ပစ္ခံရနုိင္တယ္ဆုိျပီး အစီစဥ္ကို ဖ်က္လုိက္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ မနက္မုိးလင္းခ်ိန္မွာ လိပ္ဥေသာင္ရြာရဲ့ ေအာက္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေက်ာက္သေဘၤာ သုိ႔မဟုတ္ ေဖာ့ဆုိတဲ့ ကမ္းစပ္ရြာေလးဆီ က်ေနာ္တို႔ ကမ္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ေန႔လည္ပုိင္းမွာေတာ့ ထား၀ယ္-ျမိတ္ ကားလမ္းမေပၚရွိ ၅ မုိင္ဆိုတဲ့ ရြာဆီခ်ီတက္ျပီး ထုံးစံအတုိင္း လုိင္းကားကုိတားဆီးကာ လူထုတရားေဟာပဲြလုပ္ျပန္ပါတယ္။
အဲဒီက အျပန္မွာေတာ့ ျပည္ျခားရြာဆီျပန္၀င္ျပီး ေခတၱစခန္းခ်ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စခန္းခ်ေနစဥ္ “ရြာသူႀကီးမ်ားအား ေခၚယူပညာေပးျခင္း” အစီစဥ္တခုကို က်ေနာ္တို႔ အေကာင္ထည္ေဖၚပါတယ္။ ျပည္ျခားရြာေနာက္ေက်ာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းက အိမ္ႀကီးတလုံးမွာ က်င္းပတဲ့ ေန႔ခ်င္းျပီး နုိင္ငံေရးသင္တန္းကုိ ပုေလာျမုိနယ္ ေျမာက္ဖက္ျခမ္းရွိ ေက်းရြာေပါင္း ၄၀ ခန္႔က ရြာသူႀကီးနဲ႔ အတြင္းေရးမႉးအဖြဲ႔၀င္ ၅၀ ခန္႔ လာတက္ၾကပါတယ္။ လက္ရွိနုိင္ငံေရးအေျခေန၊ အမ်ဳိးသားညီလာခံအေျခေန၊ ဆန္းေစ်းစပါးေစ်း အေျခေန၊ လုပ္အားေပးအေျခအေန အပါအ၀င္ ဘာသာရပ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကပဲ ဒုိင္ခံေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ရြာသူႀကီးသင္တန္း အျပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းရဲ့ ခရီးစဥ္ကုိ အဆုံးသတ္ျပီး မင္းသမီးခစန္းဆီ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲ … မင္းသမီးစခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ တလတာ စစ္ေၾကာင္းခရီးစဥ္ေတြအတြင္း က်ေနာ္ရုိက္ထားတဲ့ ဖလင္ ၃ လိပ္ကုိထုတ္ျပီး ကန္ခ်နပူရီမွာကူးဖုိ႔ လူႀကံဳနဲ႔ ပုိ႔လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တရက္ ဓာတ္ပုံနဲ႔ ဖလင္ေတြ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ၃ ေခြမွာ တေခြပဲ ပုံေပၚျပီး က်န္ ၂ ေခြက ဘာပုံမွမေပၚဘဲ အနက္ေရာင္ခ်ည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကို္ယ့္နဖူးကိုယ္ရုိက္ျပီး “ေသလုိက္ပါေတာ့ သတင္းေထာက္ႀကီးရယ္” လို႔ အသံထြက္ ေအာ္မိပါတယ္။ အဲဒီကာလဟာ အခုေခတ္လုိ ဒီဂ်ီတယ္ေခတ္ မဟုတ္ေသးေတာ့ ဖလင္နဲ႔ ရုိက္ရပါတယ္။
ကင္မရာကုိ တခါမွ ေကာင္းေကာင္း မကိုင္ဖူးေသးတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ေရွ႕တန္းမဆင္းခင္ေလးကမွ Green November 32 အဖြဲ႔ကေန ရထားတဲ့ Pentax အေကာင္းစား ကင္မရာႀကီးကုိ ကုိင္ျပီး ဖလင္ကုိ၀င္ေအာင္ အေသအခ်ာ ထည့္တတ္ပုံမရေသးပါ။
ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းမႉးလည္းျဖစ္၊ ျပန္ျကားေရးတာ၀န္ခံလည္းျဖစ္၊ DVB သတင္းေထာက္လည္း ျဖစ္ေနသူဆုိေတာ့ ဟန္ကုိယ္ဖုိ႔လုပ္ရင္းနဲ႔ ဖလင္၀င္ မ၀င္ သံသယရွိမႈအေပၚ ဘယ္သူကိုမွ မတုိင္ပင္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ “အခြင့္အေရးဆုိတာ နွစ္ခါျပန္ မရနုိင္ဘူး” ဆုိတဲ့ သတင္းသမားေတြရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်ေနာ္ တကယ္သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment