ဦး၀င္း တင္ သိတဲ့ စိန္ ၾကီး အေၾကာင္း

ေခတ္စကား၊ ေခတ္တရား၊ ေခတ္ဓား

ေခတ္စကား၊ ေခတ္တရား၊ ေခတ္ဓား နားမလည္ရင္ နားျပတ္လိမ့္မယ္ လည္ျပတ္မယ္

ဒီေန႔ က်ဳပ္အသက္ ၈၃ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝေက်ာ္ ၇ဝ နီးပါး ေလာက္က အေၾကာင္းေတြကို တစ္ခါ တစ္ခါ ျပန္ေတြးမိတယ္။ တစ္ျပည္လံုး ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ေန႔။ အေမွာင္ႀကီး က်ခဲ့တဲ့ေန႔။ က်ဳပ္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္သားေလာက္ရွိၿပီ။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း တက္ေနတယ္။ တုိင္းျပည္ႀကီး ဒုကၡေရာက္ၿပီဆိုတာ သိတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေတာၿမိဳ႕ေလးလည္း ငရဲက်ၿပီဆုိတာ သိတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးေတြ လုပ္ႀကံခံၾကရတယ္။ တုိင္းျပည္ ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ့။ ဒီေလာက္ ေတာ့ က်ဳပ္သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို လုပ္ႀကံသူေတြထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕သား တစ္ေယာက္ပါေန တယ္။ က်ဳပ္ထက္ အသက္ ၅ ႏွစ္ပဲ ႀကီးတဲ့သူ။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔အတူ ျပည္သူ႔ ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ဝင္။

က်ဳပ္တို႔ ေတာၿမိဳ႕ကေလးက ေသးေသးေလး။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔က်ဳပ္ မရင္းဖူး။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ သိတာေပါ့။ သူက ဂ်ပန္ေခတ္ တပ္မေတာ္သားေဟာင္း။ စစ္ႀကီးၿပီးသြားေတာ့ က်ဳပ္လိုပဲ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ အဖြဲ႕ဝင္။ ေက်ာင္းဘင္ခရာ တီးဝိုင္းေတြ ဘာေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ပါတဲ့သူ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုလည္း အလြန္ ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္သူ။ လူက ကိုယ္လံုးေတာင့္ေတာင့္ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သူဆံုဖူး ေတြ႕ဖူးလားေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေတြ႕ဖူး ဆံုဖူးတယ္။ စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ေျပာဖူးတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေသအလဲ ၾကည္ညိဳတဲ့သူ။

ဂ်ပန္ေခတ္မွာေရာ စစ္ၿပီးေခတ္မွာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ လူတုိင္း ၾကည္ညိဳတယ္။ ကိုးကြယ္တယ္။ အဲဒီလူတိုင္းထဲ က်ဳပ္လို ၿမီးေကာက္ေပါက္လည္း ပါတာေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ပစ္သတ္တဲ့ ကိုစိန္ႀကီးလို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သမားလဲ ပါတာေပါ့။

က်ဳပ္က ၁၉၄၅ မတ္လမွာ ေတာ္လွန္ေရး စစ္ေျမျပင္ထြက္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခရီးသြားဟန္လြဲေတြ႕ လိုက္ဖူးတယ္။ ““မင္းေက်ာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား။ စာတတ္ေအာင္သင္။ တို႔မွာ စစ္တိုက္မယ့္လူေတြ ရွိတယ္။ စာသင္မယ့္သူေတြ ရွားေနတယ္”” ဆိုတဲ့ စကားကို နားထဲမွာ စြဲေနတယ္။ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ ၁၉၄၇ ထိ နားလံုးျပည့္ စြဲေနတယ္။ ကိုစိန္ႀကီးလည္း ဂ်ပန္ေခတ္တပ္ထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စကား ၾကားခ့ဲဖူးမွာ မုခ်။ သူကေတာ့ က်ဳပ္လို ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား နားမစြဲခဲ့ဖူးနဲ႔တူရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဂဠဳန္ဦးေစာစကား နားဝင္ခဲ့တာေပါ့။ အာဇာနည္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးထဲမွာ ေသနတ္သမား ျဖစ္သြားခဲ့တာေပါ့။

ကိုစိန္ႀကီးက ၿမိဳ႕ေတာင္ဖက္ရပ္ကြက္မွာ ေနတယ္။ က်ဳပ္က ၿမိဳ႕ေျမာက္ဖက္ ရပ္ကြက္မွာ ေနတယ္။သူ႔ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္းက ေငြသမား၊ ေၾကးသမား၊ ကုန္သည္ပြဲစားေတြ။ က်ဳပ္ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းက တပ္မေတာ္သား၊ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြ။ ၁၉၄၇ မွာ သူက လုပ္ႀကံေရးသမား ေဂါ့ဖားသားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါ သြားတယ္။ ေသနတ္ကိုင္တယ္။ ႀကိဳးစင္တက္တယ္။ က်ဳပ္က ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေနာက္ ေကာက္ေကာက္ လိုက္သြားတယ္။ ကေလာင္ကိုင္တယ္။ တကၠသိုလ္ တက္တယ္။

သူေရာ က်ဳပ္ေရာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ တပ္ဖြဲ႕ ဝင္တယ္။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္က ဗိုလ္မ်ိဳးေက်ာ္။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဗိုလ္ဗထူးတပ္နဲ႔ ရွမ္းျပည္ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကို ခ်ီခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ဗထူး က်ဆံုးသြားေတာ့ တပ္ကို သူဦးစီးခဲ့တယ္။(က်ဳပ္နဲ႔ သားခ်င္း ေတာ္တယ္။ အခု အသက္ ၉ဝေက်ာ္ ၿပီ။ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ က်ိဳကၠဆံရပ္ကြက္ မွာေနတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္စစ္တကၠသိုလ္ ဒုတိယပတ္ဆင္း။ လြတ္လပ္ေရး ေမာ္ကြန္းဝင္ ပထမဆင့္။ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ ပထမဆင့္)

ကိုစိန္ႀကီး ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ ခံရတယ္။ ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ႏွင့္အတူ ေပါ့။ သူ႔အသက္ ၂၂ ႏွစ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး သတင္းက အမ်ားႀကီး ထြက္ေနတာကိုး။ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ကေလး မွာ အဲဒီအေၾကာင္းေတြပဲ အေျပာဆံုး။ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး စကားဝိုင္းဖြဲ႔ၾက တာေပါ့။

သူ႔မိဘက စီးပြားေတာင့္တယ္။ ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ ရင္းတယ္။ ဂဠဳန္ ႏိုင္ငံေရး ေထာက္ခံတယ္။ ၁၉၄၇ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ကို ဦးေစာ ေရာက္လာတယ္။ လူမိုက္လာစုတာ။ ကိုစိန္ႀကီးက က်ားက်ားလ်ားလ်ား၊ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ မာမာ တင္းတင္း၊ မႈန္မႈန္ ေတေတ (ကမၻာေက်ာ္ အီတလီ ေဘာလံုးသမား မန္စီးတီး အသင္းသား ဘာေလာ့တယ္လီလို ပံုပန္းဟန္ပန္မ်ိဳး)။

ဦးေစာအဆြယ္ ေကာင္းတာလည္း ဟုတ္မွာေပါ့။ သူ႔မိဘ တြန္းတာလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။ ကိုစိန္ႀကီးက အေစာပိုင္း မွာ အင္တင္တင္ပဲတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွ ဦးေစာဘက္ ပါသြားတာတဲ့။

ကိုစိန္ႀကီးက ကားေမာင္းတတ္တယ္။ ကားေမာင္းေပ်ာ္တယ္။ ဦးေစာက ဂ်စ္ကားျပ ဆြယ္မွာေပါ့။ ကိုစိန္ႀကီးရဲ႕ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက ဦးေစာကို မုန္းၾကတယ္။ ဦးေစာကို ခယေနၾကတဲ့ ကိုစိန္ႀကီးနဲ႔ သူ႔မိသားစုကိုလည္း မ်က္မုန္းက်ဳိး လာၾကတာေပါ့။ ကိုစိန္ႀကီး ဝိုင္းပယ္ခံရသလို ျဖစ္လာတယ္။ ကိုစိန္ႀကီးမွာ ရည္စားသနာရွိတယ္။ မိန္းမေခ်ာေလး။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူ။ (ရည္းစားရွိရာ သြားခ်င္တာလည္း ပါမွာေပါ့။)က်ဳပ္ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့ႏွစ္ ၁၉၄၈ မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကိုစိန္ႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္နဲ႔ ညားေနၿပီ။ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အရမ္းခ်မ္းသာေနၿပီ။ က်ဳပ္ သူတို႔အိမ္ အၿမဲေရာက္တယ္။ ကိုစိန္ႀကီး အေၾကာင္းေတာ့ စကားမဟျဖစ္ဘူး။

ကိုစိန္ႀကီး ႀကိဳးတုိက္(လူသတ္ ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြထားတ့ဲ ေထာင္အခန္း)ေရာက္ေတာ့ သူ႔ရည္းစားက ေထာင္ဝင္စာ လာေတြသတဲ့။ ကိုစိန္ႀကီးက သူ႔ပိုင္ပစၥည္း ၆ဝဝ က်ပ္ဖိုး ေလာက္ကို သူ႔ရည္းစားနဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္မဂၤလာေဆာင္ရင္ လက္ဖြဲ႕ဖို႔ စာေရးထားခဲ့သတဲ့။ ဒီဘဝ ဒီမွ်သာ ေနာင္ဘဝေပါင္းၾကစို႔ရဲ႕ သေဘာသြားနဲ႔ အလြမ္းစာေလးေတာင္ ေရးခဲ့ေသးတယ္တဲ့။

ကိုစိန္ႀကီးအေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း ေကာင္းသတင္းေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့တယ္။ လုပ္ႀကံမႈႀကီးဟာ ဧရာမ အမွားႀကီးပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသစၥာ ေဖာက္မႈႀကီးပဲ။ ဦးေစာဟာ သမုိင္းရာဇဝတ္ေကာင္ပဲ။ ႏိုင္ငံေရး ေဒဝဒတ္ပဲ။ သူလူေပါင္း မွားခဲ့ၿပီ။ သမိုင္းေႂကြးကို အသက္ေပးၿပီး ဆပ္ရေတာ့မယ္။ သူေနာင္တရၿပီ။ ဦးေစာဟာ လူယုတ္မာႀကီး ဆိုတာ သူသိၿပီ။ ဦးေစာကို သူမုန္းၿပီ။ တရားခြင္ ေရာက္ေတာ့ ဦးေစာကို လံုးဝအဖက္မလုပ္ေတာ့ ။ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ေမးထူးေခၚေျပာေတာင္ မလုပ္ေတာ့။ ဦးေစာငွားေပးတဲ့ ေရွ႕ေနကို သူလက္မခံ။ ေရွ႕ေနမငွားဘူးလုိ႔ ႐ံုးေတာ္ကုိ ျငင္းတယ္။ ဦးေစာကေခၚလည္း လွည့္မၾကည့္။ ဦးေစာ ေပးတဲ့ အဝတ္အစားေတြ ေတာင္မယူ။

မေကာင္းသတင္းေတြလည္း ထြက္ေသးတယ္။ ႀကိဳးစင္ တက္ရမယ့္ရက္မွာ ကိုစိန္ႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တို႔ကို ဆဲသတဲ့။ ႀကိဳးစင္ ေပၚေရာက္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို မၾကားဝံ့မနာသာ ဆဲေရးတုိင္းထြာ သြားသတဲ့။


ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ၾကံမႈတြင္ ပါဝင္ၾကသည့္ ခင္ေမာင္ရင္၊ သုခ၊ စိန္ႀကီး ၊ ရန္ႀကီးေအာင္
ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး တရားခံ အျဖစ္နဲ႔ ကိုစိန္ႀကီး ႀကိဳးစင္တက္ရေတာ့ ငယ္ေသးတာေပါ့။

လပိုင္းေလာက္ ကာလတိုေလး အတြင္းမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ ဘယ္လိုေၾကာင့္မ်ား ေဇာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရသလဲ။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခဲ့သူကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္တဲ့အထိ ေဖာက္ျပန္ မိုက္မွားခဲ့ရသလဲ။ ႐ိုင္းစိုင္းရမ္းကားတဲ့၊ ရက္စက္မိုက္ကန္းတဲ့ မ်ဳိး႐ိုးဗီဇ ေၾကာင့္လား။ အေနာက္တိုင္းသမိုင္း ဝတၱဳေတြထဲက လူရဲလူရမ္း၊ လူၾကမ္း လူမာေတြ ေပါက္ဖြားတဲ့ ဂပ္စကြန္ နယ္သားေတြလုိ ျမန္မာလူရမ္းကားေတြ ထြက္တဲ့ သာယာဝတီနယ္သား ျဖစ္လို႔ ဒီလုိအျပစ္မ်ဳိး က်ဴးလြန္တာလား။

လူငယ္ဘာဝ ေလာကမွာ ေကာင္းစားခ်င္တဲ့ အမုန္းစိတ္ အမုိက္စိတ္ေတြ ဖိစီးလႊမ္းမုိးခံရလုိ႔လား။ ခ်စ္သူ ရည္းစားနဲ႔ ျမန္ျမန္ညားၿပီး ႀကီးပြားခ်င္စိတ္နဲ႔ လမ္းမွားလိုက္ခဲ့တာလား။

ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြက သူ႔ကုိ ဦးေစာဘက္ ျခံခုန္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတယ္လုိ႔ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ဖယ္က်ဥ္ခ်င္သလိုလုိ လုပ္လာၾကလို႔ သူကတစ္လွည့္ အရြဲတိုက္ၿပီး ဦးေစာဘက္ေျခစံု ပစ္ဝင္လိုက္တာလား။

ကုိစိန္ႀကီးဟာ ဆရာႀကီးဦးဖုိးကြန္း (ေနာင္အခါ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဌာန ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္၊ ဖဆပလဝန္ႀကီး၊ သံအမတ္ဗုိလ္မွဴးဖုိးကြန္း)လို ထင္ရွား တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ႕ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အလယ္တန္း အဆင့္ေလာက္ပဲ စာသင္ဖူးတယ္။ စာမတတ္ ေပမတတ္ အသိ ဉာဏ္ႏံုနဲ႔တဲ့ လူဖ်င္းလူညံ့ ျဖစ္လို႔လား။

သူရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြထဲက ကုိေစာလြင္(ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗုိလ္မွဴးမင္းေခါင္)တို႔ ကုိေအာင္ျမင့္ (ေနာင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအထက္ ျမန္မာျပည္တာဝန္ခံ)တို႔၊ ကိုၾကည္ေအး (ေနာင္ၿဗိတိန္ စစ္တကၠသိုလ္ ဆင္းဟတ္ ေက်ာင္းဆင္း၊ ေမၿမိဳ႕စစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ ဝန္ႀကီး) တို႔လို ထူးခၽြန္ေပါက္ေျမာက္သြားသူ ေတြကို ပခံုးခ်င္း ယွဥ္ခ်င္လို႔လား။

အေၾကာင္းတရား ေတြကေတာ့ မ်ိဳးစံုေအာင္ ရွိမွာေပါ့ေလ။

ယတိျပတ္ ေျပာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း တရားတစ္ခုကေတာ့ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို လမ္းမလႊဲေအာင္၊ လမ္း မမွားေအာင္ သြန္သင္လမ္းျပတဲ့လုပ္ငန္းေတြျပဳလုပ္ဖို႔ လစ္ဟာ ပ်က္ကြက္တာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ အျပန္အလွန္ သေဘာေျပာမယ္ဆိုရင္ လမ္းမွန္ကုိ သိမ္းသြင္းလမ္းၫႊန္ဖို႔ ေလ်ာ့ပါး အားနည္းတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

ဒါဟာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ ႀကီးေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးရဲ႕ သင္ခန္းစာပဲ။

ဒီသင္ခန္းစာဟာ ဒီေန႔ဒီခါ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္၊ ၇ဝ ကုန္လြန္ လာတဲ့ အခ်ိန္ကာလအထိလည္းပဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္သားသင္ယူေနရမဲ့ အသိပညာပဲရယ္လို႔ လက္ခံေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္ငယ္တို႔…။ ေခတ္လူငယ္ မ်ိဳးဆက္ သစ္ေတြရဲ႕စကားကို နားလည္ေအာင္ သင္ယူၾကပါ။ ေခတ္လူငယ္ လူသစ္ေတြရဲ႕ ဓါးကို အသြားတစ္ဖက္လား အမွားႏွစ္ဖက္လား သိျမင္ေအာင္ ဆင္ျခင္ၾကပါ။ ေခတ္လူငယ္ လူသစ္ေတြကို အမွားျပင္ေပးၾကပါ။ ေခတ္လူငယ္ လူသစ္ေတြကို အမွန္သင္ ေပးၾကပါ။

အေမွာင္ေခတ္အလြန္ တစ္ဘူတာမွာ ေခတ္လူငယ္စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ေခတ္ လူငယ္တရားေတြ အမ်ားႀကီး ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ေခတ္လူငယ္ဓားေတြ အမ်ားႀကီး ေစာင့္ေနတတ္တယ္။

ေခတ္စကား၊ ေခတ္တရား၊ ေခတ္ဓားနားမလည္ရင္ နားျပတ္တတ္တယ္ဗ်ဳိ႕။ နားေလာက္ ျပတ္ရင္ ခံသာေသး။ လည္ျပတ္ရင္ အာဇာနည္ ဇာတ္ တစ္ပတ္ေက်ာ့ ႏိုင္တယ္ဗ်။ မွတ္ထားၾက။

က်ဳပ္ေျပာျပခ်င္တာ ဒါပါပဲ။

ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္