တေလာတံုးက အက်ဥ္းသားေဟာင္း ဦးခင္ညြန္႔ (စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔) က မီဒီ ယာတခုမွာ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ျပန္လုပ္မယ္လို႔ အသံျပဳလိုက္တာနဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေလာကၾကားမွာ ႂကြက္စီႂကြက္စီ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီလူစားေတြေျပာတဲ့ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူလူခ်င္းကၽြန္ျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ျပည္သူေတြ မ်က္ေစ့ပိတ္ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးအျမင္က်ဥ္းေအာင္ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ သူတို႔ တေလ်ာက္လံုးေႂကြးေၾကာ္လာတဲ့ အမ်ဳိး သားႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ျပည္သူကို မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ေပးၿပီး လမ္းလဲြေလွ်ာက္ခိုင္းတဲ့ အယူအဆကို လူထုက ရာစုနွစ္တ၀က္ ေလာက္ ခံရၿပီးလို႔ သေဘာေပါက္သြားၿပီေလ။ ဘယ္ရေတာ့မလဲ ဒီလိုလူစားေတြ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲလာမယ္ဆိုလည္း လူထုက ေနရာမေပးေတာ့ဘူး။
ဘယ္နွယ့္ဗ်ာ ၁၉၈၈ အာဏာရွင္ဦးေန၀င္းရဲ႕စနစ္ဆိုးႀကီး ရွင္သန္ႀကီးထြားဖို႔ ထမ္းပိုးေက်းဇူးျပဳခဲ့သူ၊ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အံုႂကြမႈကိုေရာ၊ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြကိုေရာ၊ စနစ္တက် ေထာင္ထဲသြင္း အမဲဖ်က္လာခဲ့တာ ဘယ္ေမ့ လိမ့္မလဲ။ သပိတ္ကာလက တန္ျပန္သပိတ္ေတြလုပ္ၿပီး၊ ျပည္သူေတြအၾကား အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ လူသတ္မႈေတြျဖစ္ေပၚ လာေအာင္ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ေတြလုပ္ၿပီးမွ တိုင္းျပည္ မင္းမဲ႔စရိုက္ျဖစ္ၿပီး ေဂ်ာက္ကမၻားထဲ က်လုဆဲဆဲမို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ကို ကယ္တင္လိုက္ပါတယ္လို႔ တပ္မေတာ္အာဏာသိမ္းခဲ့တာ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေနာက္ကေန ႀကိဳးကိုင္လႈပ္ရွားခဲ့သူေတြထဲက တေယာက္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခါင္းေဆာင္ ဦးခင္ညြန္႔ေပါ့။ ဦးေန၀င္းက သူ႔ရဲ႕ မဆလပါတီကိုေရာ စစ္တပ္အာ ဏာကိုေရာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ သိထားၾကတယ္။
တကယ္တမ္းဆို မခံခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္လာလို႔သာ က်ေနာ္တို႔ ထႂကြခ်င္စိတ္ေပၚလာတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုးကလည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာမွန္းေရေရရာရာမသိတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ လက္ သည္းဆိတ္လို႔လက္ထိပ္နာခဲ့ၿပီး စလာခဲ့ရာက တဘ၀လံုးနာေနတာမွန္း ေနာက္မွသိလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ အဆိုးဆံုးက ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး ေခ်မႈန္းတာပဲ။
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ သပိတ္တိုက္ပဲြေတြစၿပီဆိုေတာ့၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊တကၠသိုလ္ ေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သပိတ္စခန္းေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၿမဳိ႕ထဲက မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို ေက်ာင္းသားသမဂၢသပိတ္စခန္း ဖြင့္လိုက္တယ္။ အလယ္တန္းကစၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသားအထိ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြအဆံုး ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖဲြထဲ၀င္ၿပီး ေက်ာင္းသားသပိတ္ထဲ ပါလာတယ္။ ၿမဳိ႕ေပၚကစာေပသမား၊
ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးခြပ္ေဒါင္းသတင္းစာ ထုတ္တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ အေထြေထြသပိတ္တပ္နဲ႔ ပူးေပါင္း ၿပီး လူထုစည္း႐ံုးေရးနဲ႔ တရားေဟာပဲြေတြ၊ ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတိုက္ပဲြေတြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးက ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြကို မႏၲေလးမွာလႈပ္ရွားေနတဲ့ ဆရာဦးေရႊထူးကစာေရးသတင္းပို႔ေနတယ္။ ရာသီနဲ႔အညီ ေျပာင္းလာတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ဆရာထူးက ပို႔ေပးတယ္။ ဥပမာ “ၾကားျဖတ္အစိုးရ အျမန္ဖဲြ႔စည္းၾက” ဘာညာေပါ့။ သမဂၢေတြလည္း အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပမႈေတြက၊ ေန႔တိုင္းလုပ္ရင္သပိတ္အီသလို၊ စားေရး၀တ္ေရးကိစၥေတြလည္းလံုးပမ္းေနရေတာ့၊ တရက္ကို ရပ္ကြက္အႀကီးအေသးအလိုက္ အလွည့္နဲ႔႔ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ဒီနည္းက လူမပင္ပမ္းသလို၊ ျပည္သူေတြ အလုပ္သိပ္မပ်က္ဘူး။
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာသပိတ္က အၾကမ္းဖက္မႈမရိွဘူး။ မဆလျပဳတ္ေတြေပါင္းၿပီး တန္ျပန္သပိတ္ေတြလုပ္ၾကေသးတယ္။ ၿမဳိ႕ထဲေတာ့ မလုပ္ရဲဘူး၊ ၿမိဳ႕နဲ႔တမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ စစ္တပ္ေဘာ္လံုးကြင္းမွာ လုပ္ၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ခတ္ကုပ္ကုပ္ေလး ပဲ လူထုၾကားထဲေပ်ာက္သြားတာပါ။
အဲ..နည္းနည္းေျပာစရာရိွတာက အစိုးရယႏၲရားႀကီးပ်က္ၿပီး ၀န္ထမ္းေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္၊ အလုပ္မဆင္းေတာ့ တျပည္လံုးက အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ျပႆနာတက္ကုန္တယ္။ စားစရာမရိွေတာ့ဘူး။ တာ၀န္ယူမယ့္ သူေတြလည္း မရိွဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္ခါလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕လြတ္လာတဲ့ လား႐ိႈးေထာင္နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ေတြက အခ်ဳပ္သားေတြကိုစုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ယာယီေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္။ တခ်ဳိ႕ကို စားရိတ္ေပးျပန္လႊတ္တယ္။တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ့ လူေတြ လည္းက်ီးလန္႔စာစားေပါ့။ ရာဇ၀တ္သားေတြကို ေငြစကၠဴအသစ္ေတြေပးၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သပိတ္လွန္႔ခိုင္း တယ္၊ ေသာက္ေရထဲ အဆိပ္ခတ္ေနတယ္ဆိုတယ္ ေကာလဟလေတြကလည္း ၾကားေနရေတာ့ ညဆို ရဟန္းသံဃာ ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ကင္းေစာင့္ၾကတယ္။ ၿမဳိ႕လူထုက ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကိုကင္းေစာင့္ေနရတယ္။ ၿမဳိ႕က ေတာင္ပတ္ လည္၀န္းရံေနၿပီး ညဘက္ဆိုေတာင္ေပၚေတြမွာ မီးတလက္လက္နဲ႔မို႔ လံုျခံဳေရးစစ္တပ္ေတြေနရာယူထားဟန္တူတယ္။
တညမွာေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲနဲ႔ ျပႆနာတခု ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ႀကီး သမဂၢ႐ံုးမွာအိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို ကင္းလွည္႔ေက်ာင္းသားေတြ လာအသိေပးလို႔ ဓာတ္မီးေကာက္ဆဲြၿပီး လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမဳိ႕မွာ လမ္းမီးေတာ့လာပါရဲ႕၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတက္ခ်ိတ္ထားသလိုပဲ၊ မီးမွိန္မွိန္နဲ႔ မသဲကဲြဘူး။ လူေတြ ဆူညံညံ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေန ရာလွမ္းၾကည္႔ေတာ့ အမွတ္ (၄) ရပ္ကြက္၊ မဆလရပ္ကြက္လူႀကီး ဦးသာေအး အိမ္ေရွ႕ႀကီး၊ ျခံတခါးေတာ့ ပိတ္ထား တယ္။ အိမ္အျပင္ကေန“တရားခံထုတ္ေပး” “သူခိုး ထုတ္ေပး” နဲ႔ ေအာ္ေနတာ၊ ေဒါသထြက္ေနသူတခ်ဳိ႕က ျခံအုတ္နံရံ ႀကီးၿဖိဳခ်တာကလဲြလို႔၊ အိမ္ေခါင္သြပ္မိုးကို ဂဲနဲ႔ထုတာကလဲြလို႔ က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ေတြ မလုပ္ၾကလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည္႔ေတာ့ မီးရထားလမ္းေဘးက သက္ကယ္မိုးထရံကာ ယာယီေစ်းႀကီးကို လူတေယာက္မီး ကြင္းနဲ႔ပစ္ေျပးတာေတြ႔လို႔ ကင္းသမားေတြလိုက္ဖမ္းတာ ဦးသာေအး ျခံထဲ၀င္ေျပးသြားလို႔တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒီျပႆနာ ေျဖရွင္းပါ့မယ္လို႔ ဂတိျပဳလူစုခဲြလိုက္ၾကတယ္။
မၾကာခင္ရက္ပိုင္းမွာ ရပ္ကြက္လူႀကီး ဦးသာေအးနဲ႔ မဆလအဖဲြ႔၀င္ေတြ လူထု၀န္ခ်ေတာင္းပန္ပဲြကို အခမ္းအနားနဲ႔ လုပ္ ၾကတယ္။ ပါတီမွတ္ပံုတင္ကပ္ျပားေတြ အပ္ႏွံမီးရႈိ႕ပဲြပါလုပ္တယ္။ တျခားၿမဳိ႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဲလို မဆလ ပါတီ၀င္ေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ႏႈတ္ထြက္ပဲြေတြလုပ္ၾကတဲ့သတင္းေတြ ၾကားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမဳိ႕မွာ မဆလပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြအိမ္ ညပိုင္း အိမ္ေခါင္ဂဲနဲ႔ေပါက္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြကလဲြလို႔ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ေခါင္မိုး ဂဲနဲ႔ေပါက္တာနဲ႔ ပါတီလူႀကီးတခ်ဳိ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြရွိရာ တျခားၿမဳိ႕ေတြ ေရွာင္ေျပးၾကတာလည္းရိွ တယ္။ တကယ္တမ္း ပါတီပ်က္ေတာ့ ေအာက္ေျခပါတီအမႈေဆာင္ေတြ ဘာအာမခံခ်က္မွ မရိွၾကပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြ၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္ေတြ၊ တင္းျပည့္ပါတီ၀င္ေတြဆိုတာ သပိတ္တပ္နဲ႔အတူပူးေပါင္း၊ သပိတ္တပ္ဦး မွာ ဘင္ခရာတပ္ဖဲြ႔ေတြအျဖစ္ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါလာတာပဲ။ ၿမဳိ႕လူထုက သိပ္ညီညြတ္တယ္။ သိပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။
ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးကသတင္းေတြကို က်ေနာ့ဆရာ ဦးေရႊထူးက ကားၾကံဳနဲ႔ ေန႔စဥ္ပို႔ေပးေနတယ္။
သိတ္ကာလဆိုးေပမဲ့ ကုန္ကူးသန္းမႈ၊ ခရီးသြားလာမႈေတြ အရိွန္မပ်က္ေစဘဲ လား႐ိႈးမႏၲေလးကားေသးေတြကေတာ့ ပံု မွန္ေျပးေနတယ္။ တၿမိဳ႕နဲ႔တၿမိဳ႕အဲလိုအျမန္ကားေတြနဲ႔ပဲ စာပို႔ဆက္ဆံရတာေလ။ အခုေခတ္လို မိုဘိုင္းလက္ကိုင္ဖံုးေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ ဘာညာေတြမွမရိွေသးတာ။ ျခင္းထဲထည့္ၿပီး ဟိုဒီသယ္သြားလို႔ရတဲ့ “ျခင္းဖုန္း” ေတာင္ မေပၚေသးဘူး။ လိုင္းဖံုးလည္းအိမ္တိုင္းရိွတာမဟုတ္၊ ဒါေၾကာင့္ေန႔ခ်င္းအျမန္ေျပးဆဲြတဲ့ ကားေစတမာန္နဲ႔ပဲ အဆက္အသြယ္လုပ္ရတာ ပါ။
ဆရာပို႔ေပးတဲ့သတင္းထဲမွာ ရန္ကုန္သပိတ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ၀င္ဖ်က္ေနတာ၊ လူထုသပိတ္ထဲ စိုးရိမ္ထိတ္ လန္႔ေအာင္ ေခါင္းျဖတ္ပဲြေတြဖန္တီးေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ေထာင္ထြက္တခ်ဳိ႕ဆီက ေငြစကၠဴအသစ္ေတြဖမ္းမိတဲ့အေၾကာင္း၊ စစ္တပ္က ဗဟိုဘဏ္ကေန ေငြစကၠဴေတြထုတ္သြားသလို ဂိုေဒါင္ေတြေဖာက္ၿပီး ရိကၡာေတြစုေဆာင္းေနတဲ့အေၾကာင္း၊ လူထုထဲမွာ သပိတ္အီလာၿပီး စား၀တ္ေနေရးျပႆနာ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းႏိုင္တာ ေၾကာင့္ ၾကားျဖတ္အစိုးရ အျမန္ဖဲြ႔ႏိုင္ဖို႔လိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဖာ္ျပရွင္းလင္းထားတယ္။
“တခုခုျဖစ္ၿပီဆို တျခားအရပ္မ်က္နွာေတြထြက္မသြားနဲ႔ မႏၲေလးကိုဆင္းခဲ့ပါ” လို႔လည္း မွာထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က သပိတ္ကာလဟာ ခဏေလးေပမဲ႔ၿမိဳ႕လူထုဟာ တက္တက္ ႂကြႂကြ စည္းကမ္းတက် ၀န္း၀ိုင္းကူညီလို႔ ၿမဳိ႕လံုျခံဳေရး၊ အုပ္ ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရးမွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ျပႆနာေတြ မရိွခဲ့ဘူး။ သပိတ္ကာလ ၿခိဳးျခံေခၽြတာရတာေတြေတာ့လည္း ရိွတာေပါ့ ေလ။ တိုင္းျပည္က အစိုးရမရိွ၊ စီမံခန္႔ခဲြေရးယႏၲရားတခုလံုးက ၿပိဳလဲသြားတာကိုး။ ျပည္သူေတြကလည္း နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ သီးခံျခင္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးက်င့္သားရေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေမာင္နွမေတြဟာ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ဘဲဥတျခမ္းထဲနဲ႔ ထမင္းတနပ္စားလာခဲ့ရတာ က်ေနာ္ လူပ်ဳိေပါက္အထိပဲ။
အဲဒီေခတ္ကတည္းက အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူေတြအေပၚ ေကာင္းက်ဳိးထက္၊ အဆိုးဒုကၡေတြပဲ ေပးတတ္တယ္လို႔ လူအ မ်ားကသေဘာေပါက္ေနၾကတာ။ ၈၈ သပိတ္မွာ လူတန္းစားအစံုပါတယ္ဆိုေပမဲ႔ ဆင္းရဲတဲ့ျပည္သူေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြက ပိုတက္ႂကြခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ပိုၿပီးအထိနာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးနဲ႔နယ္ေတြ၊ ေက်းလက္ေတြမွာပိုဆိုးတာေပါ့။ ခုိးစား၊ လု ယက္စားေသာက္ရတဲ့သတင္းေတြေတာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ၿမဳိ႕ေပၚမွာေတာ့ စစ္တပ္ကဂိုေဒါင္ေတြဖြင့္ၿပီး လိုတာထုတ္ယူ ၿပီးမွ က်န္တာေလးေတြအေျပးအလႊားသြားယူမိလို႔စစ္တပ္ရဲ႕ပစ္ခတ္မႈခံရတဲ့အျပင္၊ ခုိးဆိုးလုယက္ ရမ္းကားသူေတြလို႔ တံဆိပ္ကပ္ခံံရေသးတယ္။ ေရထဲအဆိပ္ခတ္တယ္၊ ဘဲဥထဲ အဆိပ္ပါတယ္။ စိတ္ႂကြေဆးေတြထိုးထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြက အၾကမ္းဖက္ေနတယ္ စတဲ့စတဲ့ မဟုတ္မမွန္သတင္းနဲ႔ အမွန္တခ်ဳိ႕ေရာၿပီး ေကာလဟလေတြကလည္း လူထု ၾကားကို စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြမႈေတြ ျဖစ္ေစတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရႊတိဂံုဘုရားတရားေဟာပဲြ မတိုင္ခင္ ညပိုင္း ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီး စည္သူနဲ႔ တပ္ၾကပ္ ႀကီးတေယာက္ ၿမိဳ႕လည္ထဲ ကားအျပင္းေမာင္းလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ကားန႔ဲညႇပ္ပိတ္ဖမ္းၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းတဲ့ သတင္း ၾကားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ပဲြလွန္႔တဲ့သေဘာဆိုတာ ေနာက္မွသိရတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ သဘာ၀က လူေတြၾကား စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ႕ေနေအာင္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မယံုသကၤာစိတ္ေတြ၀င္ေနေအာင္၊ မလုပ္ရဲ၊ မကိုင္ရဲ မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္မႈေတြနည္းေနေအာင္၊ သူတို႔အေပၚ အထင္ႀကီးေနေအာင္လုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ရိွတယ္ဆိုတာလည္း အေစာ ပိုင္းကာလေတြက က်ေနာ္တို႔ သိပ္မသိခဲ့ၾကဘူး။
ရန္ကုန္ ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးအေပၚထပ္က တပ္ခဲြတခဲြက ေသနပ္မိုးေပၚေထာင္ပစ္ေတာ့ ေအာက္ကခ်ီတက္ေနတဲ့ သပိတ္ တပ္ေပၚက်ည္ဆံခံြက်ရာကစၿပီး ကုန္သြယ္ေရး႐ံုးကို လူအုပ္ႀကီး၀ိုင္းလိုက္တယ္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းျဖစ္ေစလိုတဲ့ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ရဟန္းေတြက တပ္မေတာ္သားေတြကို ကယ္ထုတ္ၿပီး လက္နက္ေတြေတာ့ သိမ္းလိုက္ တယ္။ (ရန္ကုန္ သရက္ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အပ္နွံတယ္လို႔ သိရတယ္) တကယ္ေတာ့ အဲဒီလက္နက္ေတြက မီး က်ဳိးေမာင္းပ်က္ေတြ၊ တခါနွစ္ခါပစ္ၿပီး ထပ္ပစ္လို႔မရသလို ပစ္မွတ္ကိုလည္း လဲြေခ်ာ္ေအာင္ျပဳျပင္ထားတယ္လို႔ လက္ နက္ အေၾကာင္းသိတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ (သပိတ္တပ္ဘက္ကူးေျပာင္းလာတဲ့ တပ္မေတာ္သားတခ်ဳိ႕) က ေျပာျပ တယ္ (ဒါေတြက ျဖစ္ပ်က္မႈမွာ ပါ၀င္သူ၊ မ်က္ျမင္မ်ားနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးရင္းသိရတာေတြပါ)။ တကယ္ဆို တပ္ မေတာ္အာဏာသိမ္းတာ အေၾကာင္းျပေကာင္းေအာင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက အကြက္ဆင္လိုက္တာပါ။ သူ႔စစ္သား တခ်ဳိ႕ကို ခ်ေႂကြးၿပီး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္း စစ္အာဏာသိမ္းေတာ့လည္း အဲဒီလိုပဲ ေျပာတာပဲ အၾကမ္းဖက္သူေတြ၊ လက္နက္လုယူတယ္ဘာညာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လုယက္မႈေတြ၊ ငတ္ျပတ္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ မယံုသကၤာမႈေတြ၊ ေခါင္းျဖတ္မႈေတြကတဖက္ သပိတ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖဲြ႔ဖို႔ ညႇိႏိႈင္းမႈေတြက တဖက္၊ ေကာက္က်စ္ညစ္ပလီမႈေတြနဲ႔ စစ္ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ဦးေန၀င္းႀကိဳးကိုင္ စစ္တပ္ေတြကတဖက္ ႐ႈတ္႐ႈတ္ေထြးေထြး အေျခအေနေတြၾကားမွာ စစ္အာဏာ သိမ္းမႈႀကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ၿမဳိ႕ႀကီးတခ်ဳိ႕မွာ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္လို႔ လူေတြရာခ်ီေသခဲ့တယ္လို႔ ၾကားတယ္။
အဲဒီတုန္းက ျပည္သူအမ်ားေမ်ာ္လင့္မထားဘဲ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြရဲ႕အရင္းအနွီးက သိပ္ႀကီးမားလြန္းတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တို႔ၿမဳိ႕မွာ ၿမဳိ႕နယ္ေစ်းသမဂၢက ဦးေဆာင္ၿပီး သပိတ္ေပါင္းစံုက ၿမဳိ႕လည္လမ္းမေပၚ အစာငတ္ခံ ထိုင္သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတာ။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ႀကီး ျမန္မာ့အသံေရဒီယိုက အဆက္မျပတ္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ လႊင့္ ထုတ္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ အသံနဲ႔ အမိန္႔အမွတ္၁/၈၈ ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို တပ္မေတာ္က သိမ္းယူလိုက္ေၾကာင္း သတင္းၾကားလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားသပိတ္စခန္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာသန္းညြန္႔ (ခြတ္ေဒါင္းစာေဆာင္တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ) တို႔ တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ ေနတယ္။ ၿမဳိ႕ထဲကသပိတ္တပ္ကမသိေသးဘူး။ ညီညီညာညာတန္းစီထိုင္ၿပီး ဆႏၵျပေကာင္းတုန္း။ ကိုသန္းညြန္႔က “ဒီအတိုင္းဆို မလြယ္ဘူး၊ မင္းက ဟိုလိုက္သြားၿပီးအေၾကာင္းၾကားတိုင္ပင္လိုက္၊ ငါဒီမွာ လုပ္စရာေတြလုပ္ထားမယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ထိုင္သပိတ္ေမွာက္ရာေနရာ ေျပးသြားတယ္။
သပိတ္နာယက ေဒါက္တာဦးေနလင္း (မဆလ တရားေရး၀န္ႀကီး ဦးတင္ေအာင္ဟိန္းရဲ႕ညီ) ကို က်ေနာ္ အေရးႀကီးတာ ေျပာစရာရိွတဲ့အေၾကာင္း လူအူပ္ၾကားကေန လက္ကုတ္ေခၚလိုက္တယ္။ လူရွင္းတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဆရာဦးေန လင္းနဲ႔ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ကို အခုပဲ အာဏာသိမ္းတဲ့အေၾကာင္းေၾကျငာလိုက္ၿပီလို႔ အသိေပးလိုက္တယ္။
“မိုက္ၾကတယ္ကြာ မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ.. အေတာ္မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ” ဆရာႀကီး ဦးေနလင္း မ်က္နွာႀကီးနီၿပီး ေဒါသေတြ ထြက္ေနတယ္။ “မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ” ဆရာ့ပါးစပ္က ဒါပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ေရရြတ္ေနတယ္။ ဘာဆက္ လုပ္ၾကမလဲ ေဆြးေႏြးတယ္၊ အရင္ဆံုးလုပ္သင့္တာကို ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
“ဒီေန႔ သပိတ္တိုက္ပဲြေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးပါၿပီ” သပိတ္တပ္သားေတြ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ သံၿပိဳင္တိုင္ၾကတယ္။
“ၾကားျဖတ္အစိုးရဖဲြ႔စည္းေရး..ဒို႔အေရး..ဒို႔အေရး။ “အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္..ေအာင္ရမည္”
သူတို႔အျဖစ္ပ်က္မွန္ ဘာမွမသိၾကဘူး၊ မ်က္နွာမွာပင္ပမ္းႏြမ္းရိေနတဲ့ၾကားကေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ညေန မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနၿပီ။ ဆရာဦးေနလင္းနဲ႔ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ မ်က္နွာႀကီးေတြ ရဲနီၿပီး၊ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီးမာေၾကာတဲ့အသံနဲ႔ ေႂကြးေၾကာသံေတြ ဟစ္ေအာ္ေနတယ္။ ေဒါသေတြ ထြက္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ငိုခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာပဲ ေခါင္းထဲေရာက္ေနတယ္။ သပိတ္တပ္ႀကီး ရွမ္းေက်ာင္းႀကီးထဲ ၀င္ၿပီးေရာ ဆရာႀကီး ဦးေနလင္းကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္ “ဆရာ က်ေနာ္ သပိတ္စခန္းသြားေတာ့မယ္” ဆရာႀကီး စိတ္ မေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကိုအားပါပါဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး လက္ဆဲြနႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႔မွာ ေျပာစရာစကား လည္း ရွာမရဘူးနဲ႔တယ္။ မ်က္ေရ၀ဲၿပီး ေခါင္းညိတ္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၿမိဳနယ္ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာ ဦးေနလင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ ေျပာင္းေရႊ႕ခံခဲ့ရယ္တဲ့၊ ခုေတာ့ ရိွလား၊ မရိွလားမသိေတာ့ဘူး)။
က်ေနာ္ သပိတ္စခန္းေရာက္ေတာ့ မိုခ်ဳပ္စ၊ ညီအကိုမသိတသိအခ်ိန္၊ ေက်ာင္းေရွ႕အလံတိုင္ေပၚက ခြတ္ေဒါင္းအလံႀကီး မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းခန္းအလည္က က်ေနာ္တို႔ ျပပဲြလုပ္ထားတဲ့၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ပန္းခ်ီကားေတြ သတင္းစာေတြ ဘာဆိုဘာမွမရိွေတာ့။ က်ေနာ္ ကမန္းကတန္းအေပၚထပ္က က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ခန္းကို ေျပးတက္သြားတယ္။ “ပါးစပ္ကလည္း ခြတ္ေဒါင္းအလံ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ေဒါင္းအလံ ဘာေၾကာင့္ျဖဳတ္လိုက္တာလဲ ခြတ္ေဒါင္းအလံျပန္ တင္မယ္” အေပၚထပ္မွာ ကိုသန္းညြန္႔ကို ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့ေဆးပစၥည္းေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြသိမ္းလက္စနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ “ေဒါင္းအလံ ငါျဖဳတ္ခိုင္းတာ ဘာမွလုပ္မရႏိုင္ဘူး၊ စနစ္တက် ဆုတ္တာေကာင္းမယ္၊ စစ္တပ္က မၾကာခင္ ၀င္စီးရင္ ငါတို႔မွာ ဘာမွမရိွဘူး” သူေျပာတာ လက္ေတြ႔က်တယ္။
ကိုသန္းညြန္႔ဟာ စာေပအနုပညာသမားတေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကိစၥရပ္တခုခုကို နိႈင္းနိႈင္းခ်င့္ခ်ိန္ေတြးၿပီး ဆံုးျဖတ္ တတ္တယ္။ သပိတ္ကာလတေလ်ာက္ သူနဲ႔အတူတူတဲြလုပ္ခြင့္ရတာ က်ေနာ္ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ သူက အၾကံ ေကာင္းေတြေပးတတ္တယ္။ ရင့္က်က္တယ္။ က်ေနာ္က ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ရယ္။ အခုလည္း ခြတ္ေဒါင္းအလံကို သူတား ေနတဲ့ၾကားက ျပန္တင္ခိုင္းတယ္။
“ခြတ္ေဒါင္းအလံကို အားလံုးအေလးျပဳၿပီး စနစ္တက်ခ်ၿပီးမွ သပိတ္ကို႐ုတ္သိမ္းႏိုင္မယ္” ကိုသန္းညြန္႔လည္း ဘာမွမ ေျပာေတာ့ပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေက်ာင္း၀န္းထဲက အလံေတာ္ေရွ႕မွာ၀ိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကပဲ တိုင္ေပးလိုက္ တယ္။
“ငါတို႔သည္.. ငါတို႔သည္”
“ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ေရာက္သည္အထိိ…. ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ေရာက္သည္အထိ”
“ဆက္လက္တိုက္ပဲြ၀င္သြားရန္ အဓိ႒ာန္ျပဳပါသည္..ဆက္လက္တိုက္ပဲြ၀င္သြားရန္ အဓိ႒ာန္ျပဳပါသည္” “ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း..စ…ဆို”
“ကမၻာမေၾက…ဗမာေျပ..တို႔ဘိုးဘြားအေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ..”
က်ေနာ္ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုရတာ အဲဒီတခါ တကယ့္ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲရိွလြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္တယ္ “အေရးေတာ္ပံု….ေအာင္ရမည္”
“အေရးေတာ္ပံု…ေအာင္ရမည္”
“အေရးေတာ္ပံု..ေအာင္ရမည္”… က်ေနာ့ မ်က္ေရေတြလည္လာတယ္။
ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က ခြတ္ေဒါင္းအလံကို တိုင္ေပၚကေန တေျဖးေျဖး ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး ပါးရိုးေတြေထာင္ၿပီး၊ လည္ေခ်ာင္းေၾကာေတြထေနေအာင္ ဆက္တိုက္ေအာ္ေနတယ္။ စိတ္ေတြႂကြ ေနတယ္။ ဆက္ၿပီးၿမဳိ႕ထဲခ်ီတက္မယ္ဆိုၿပီး ဟန္ျပင္ၾကတယ္။ အနီးပတ္၀န္းက်င္က ၿမဳိ႕မိၿမဳိ႕ဖေတြ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စ ခန္းနား ၀ိုင္းလာတယ္။
“သားတို႔ ျမန္ျမန္လမ္းခဲြၾကေတာ့ စစ္သားေတြကားေတြနဲ႔ဆင္းလာၿပီ”
“သားတို႔ဆက္မသြားၾကပါနဲ႔ တင့္ကားႀကီးလည္းပါလာတယ္၊ သူတို႔တေတြပစ္ၾကခတ္ၾကလိမ္႕မယ္”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ မထြက္ၾကပါနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကပါ”..
က်ေနာ္တို႔ကို ၿမဳိ႕မိၿမဳိ႕ဖေတြအတင္းတားတယ္။ ေတာင္းပန္ေနတယ္၊ အၾကမ္းဖက္မႈတခုခုျဖစ္မွာ သူတို႔မလိုလားတဲ့သ ေဘာေတြ ေျပာေနတယ္။ သူတို႔မ်က္နွာမွာလည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္တယ္။
“ကဲ..အားလံုးခနေျဖာက္ေနၾကမယ္ ၿပီးရင္ျပန္ဆံုမယ္”…..။
တကယ္ပဲ က်ေနာ္ အဲဒီစကားေျပာခဲ့တယ္။ ခနေျဖာက္ေနမယ္လို႔ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ေျပာခဲ့တာ အခုထိ ေျဖာက္လို႔ေကာင္းဆဲ၊ ျပန္ဆံုမယ္ဆိုၿပီးေျပာခဲ့ေပမဲ့ ၂၄ ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္လာၿပီ မဆံုႏိုင္ေသးဘူး။ က်ေနာ္႔မွာ ဂတိေတြ လည္းပ်က္ခဲ့တယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးလည္း ၿပီးဆံုးေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စစ္႐ံႈးသူတေယာက္လို ပုခုံးေပၚမွာ ရာဇ၀င္အေႂကြးေတြ တပံုတပင္ႀကီးနဲ႔။ အင္း … မတတ္ႏိုင္ဖူး .. ။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘ၀မွာ … တခါတခါေတာ့လည္း ရွက္စရာ…။
ကိုညိဳ
No comments:
Post a Comment