ျပန္လည္ ဆံုဆည္းၾကရာ၀ယ္

by Khin Ma Ma Myo (Notes) on Monday, May 6, 2013

(၁)

အခ်ိန္က (၁၉၉၇)ခုႏွစ္၊ေနရာက ဆူးေလဘုရားအနီးမွာပါ။
ဒီတုန္းကရန္ကုန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ရင္း၊စာတိုေပစေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။စာေစာင္တခုမွာ လစဥ္ေရးခြင့္ရတာေၾကာင့္၊ေရးထားတဲ့စာမူေလးေတြကိုဆူးေလဘုရားအနီးကလမ္းေဘးလက္ႏွိပ္စက္ရိုက္တဲ့အစ္မၾကီးေတြဆီမွာလက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ခိုင္းျပီး၊စာေပတိုက္ကို သြားပို႕ေနက်ပါ။ျပီးတဲ့အခါ စာေပတိုက္ကမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕ လက္ဖရည္ေသာက္ရင္းစကားေျပာျပီး၊ ဆူးေလ-ပန္းဆိုးတန္းတ၀ိုက္ကစာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြမွာစာအုပ္ေမႊ၊ အေဟာင္းဆိုင္ကဦးေလးၾကီးမ်ားနဲ႕စကားေျပာႏွဳတ္ဆက္ျပီးမွအိမ္ကို ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ေတာ့ဆူးေလဘုရားအနီးမွာသီလရွင္အိုၾကီးတပါးနဲ႕သက္ေတာ္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိမယ့္ သီလရွင္ဆရာေလးတပါးတို႕လမ္းကူးဖို႕ ခဲယဥ္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေနရာလဲမဟုတ္ေလေတာ့ လမ္းေပၚေျခလွမ္းတိုးလိုက္၊ကားေတြကလဲ လာလိုက္ (ရန္ကုန္မွာကလူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေတာင္ကားနဲ႕ လူ အျပိဳင္လုၾကရတာပါ)၊ေျခလွမ္းေနာက္ဆုတ္လိုက္ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆရာေလးတို႕ကိုမ်ဥ္းၾကားရွိရာေခၚသြားျပီး၊လမ္းကူးေပးရင္း၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေတာ့ နယ္ကေနရန္ကုန္တက္လာၾကတာမွန္းသိရပါတယ္။ မသြားတတ္၊ မလာတတ္နဲ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းကိုသြားဖို႕ ဘတ္စ္ကားေတြကိုလိုက္ေမးေနၾကတာပါ။ ဒါနဲ႕ပဲအဲဒီေန႕က ထုတ္လာတဲ့ စာမူခေလးနဲ႕တည္းခိုရာကို တကၠစီေလးငွားေပးလိုက္ပါတယ္။သြားရင္းလာရင္း ဒီလိုအျဖစ္ေလးေတြကၾကံဳတတ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လဲေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ဒီသီလရွင္ႏွစ္ပါးကို မထင္မွတ္ပဲျပန္လည္ဆံုဆည္းခဲ့ရပါတယ္။ဒီတခါ ဆံုဆည္းရတဲ့ ေနရာကေတာ့ေဒးစြန္ပါ မွာပါ။ တခါတရံကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာပုတီးစိပ္အဓိဌာန္၀င္လိုစိတ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္ကဘုရားေတြကို လိုက္ဖူးျပီး၊ပုတီးစိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။အလြန္ဆံုး ကိုးရက္ကေန (၂၇)ရက္အထိပါ။တခါတုန္းကေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားမွာ(၄၅)ရက္တိတိ၊ရက္ရွည္ အဓိဌာန္၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ဒီလိုနဲ႕ (၂၀၀၁)ခုႏွစ္ထဲကကာလတခုမွာေတာ့ ေဒးစြန္ပါမွာပုတီးသြားစိပ္လိုစိတ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ရန္ကုန္ကေန ထြက္သြားလိုက္ပါတယ္။အရင္တုန္းက ေရာက္ဖူးေပမယ့္၊ပုတီးစိပ္အဓိဌာန္ေတာ့မ၀င္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ေရာက္သြားေတာ့ ခရီးကပဲပမ္းလို႕လားမသိ၊ ဘုရားေပၚကိုမေရာက္ခင္မွာပဲ ေခါင္းမူးလာပါတယ္။

ဘုရား တည္ထားတဲ့ေတာင္ေပၚကို တက္ရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာသီလရွင္ေျမစိုက္တဲေလးေတြရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလရွင္တဲကတိုင္ေလးကို အားျပဳျပီး၊မွီထားလိုက္ခ်ိန္မွာသီလရွင္ေလးတပါးက တဲေလးေပၚကိုတက္ျပီးနားဖို႕ လာေခၚပါတယ္။ဒီသီလရွင္ေလးဟာ ရန္ကုန္ဆူးေလဘုရားအနီးမွာေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ သီလရွင္ေလးမွန္းအစပိုင္းမွာ မမွတ္မိခဲ့ပါဘူး။သီလရွင္အိုၾကီးကို ေတြ႕ရေတာ့မွမွတ္မိသြားပါတယ္။ သီလရွင္ေလးကေတာ့ကေလးမွတ္ဥာဏ္ေၾကာင့္လားမသိ။ ကၽြန္မကို မွတ္မိေနပါတယ္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကရတာေၾကာင့္အားလံုးပဲ ၀မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။တဦးေမတၱာ၊ တဦးမွာ............................။

(၂)

အခ်ိန္က (၁၉၉၉)ခုႏွစ္၊ေနရာက မႏၲေလး ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာပါ။

ဒီတုန္းကမႏၲေလးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။မႏၲေလးသားေတြအတြက္ေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္မလိုေတာင္ေပၚသူတေယာက္အတြက္ေတာ့မႏၲေလးရဲ႕ ေနက အေတာ္ကိုပူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ေခတ္တုန္းကတကၠစီေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။စက္ဘီးေတြကလဲ မ်ား၊ ဆိုင္ကယ္ေတြကလဲမ်ားေတာ့ အိမ္က ကားကိုလဲတာရွည္မယူထားရဲပါဘူး။ တခါတရံလိုရင္ပဲ ကားေမာင္းသမားနဲ႕ကားကို ေတာင္ၾကီးကိုလွမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ စက္ဘီးက်ေတာ့လဲမစီးတတ္ျပန္ဘူး။ ဆိုင္ကယ္က်ေတာ့လဲေမေမက စိတ္မခ်။ ဒါေၾကာင့္ျမိဳ႕ထဲမွာ ဟိုနားဒီနားသြားရင္ဆိုက္ကားကို အားျပဳရပါတယ္။ကိုယ့္၀န္တာကို သူမ်ားကိုသယ္ေဆာင္ခိုင္းရတာေၾကာင့္ဆိုက္ကားဆရာေတြကိုေတာ့အားနာမိသလို ရွိသား။ ဒါေပမယ့္လဲအထက္ပူ၊ ေအာက္ပူနဲ႕မို႕အားနာနာနဲ႕ပဲ စီးရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာကိစၥတခုရွိတာနဲ႕ ဆိုက္ကားစီးျပီး၊အျပင္ထြက္ပါတယ္။ မႏၲေလးမွာကတခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လူအရမ္းမ်ားေပမယ့္၊လူျပတ္တဲ့လမ္းေတြလဲ ရွိပါတယ္။ဒီလို လူျပတ္တဲ့ လမ္းတေနရာမွာအေဒၚၾကီးတေယာက္ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႕လမ္းေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေနပူၾကီးထဲမွာဒုကၡပါပဲ ဆိုျပီး၊ ဆိုက္ကားဆရာကိုရပ္ခိုင္း၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ဘူတာၾကီးသြားမလို႕တဲ့။ဆိုက္ကားစီးဖို႕လဲ ပိုက္ဆံမရွိလို႕တျပစီ နားနားျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါတဲ့။ဒါနဲ႕ပဲ စီးလာတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာကိုလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းျပီး၊ဘူတာၾကီးဘက္ကိုပဲပို႕ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ျပီးေတာ့မွ ကိုယ္လိုရာခရီးဆက္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေတြၾကံဳရဆံုရ ဆိုေတာ့လဲေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဒီအေဒၚၾကီးနဲ႕ တခါျပန္ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ဒီတခါဆံုတာကေတာ့ အုန္းေခ်ာဘက္မွာပါ။အုန္းေခ်ာရြာၾကီးကိုသေဘာက်တာေၾကာင့္ ေန႕ခ်င္းျပန္ခရီးသြားလည္ျဖစ္ခဲ့တာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ။အုန္းေခ်ာကိုသြားေလ့ရွိတာကေစ်းသည္ေတြနဲ႕ ကုန္သည္ေတြမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့အလည္သြားတာဆိုေတာ့ ေရွ႕ခန္းရတဲ့ဒိုင္နာကားကို ေစာင့္စီးျပီး၊ခရီးသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။တခါတေလေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕အေဖာ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာဒိုင္နာကား ဆရာတေယာက္နဲ႕ရင္းႏွီးသြားတာေၾကာင့္ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကားဦးစရာ၊ ေစာင့္စီးစရာသိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထဲမွာသူ႕အမ်ိဳးသမီးက အစားဆိုင္ဖြင့္ထားျပီး၊ကားစပယ္ယာကလဲ သူ႕ေယာက္ဖျဖစ္တာေၾကာင့္အုန္းေခ်ာဘက္ ကားမထြက္ခင္တကူးတကကို အေဆာင္မွာလာၾကိဳေပးပါတယ္။ ညေနပိုင္းသူ႕ကားျပန္ထြက္ခ်ိန္နဲ႕ညွိျပီး၊ ရြာထဲသြားလည္လို႕ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့အေတာ္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ရြာထဲသြားလည္ျဖစ္ခ်ိန္တရက္မွာ ႏို႕ထမင္းေရာင္းတဲ့အေဒၚၾကီးတေယာက္ေတြ႕တာနဲ႕ႏို႕ထမင္း၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။မႏၲေလးဘက္၊ ကၽြဲဆည္ကန္ဘက္၊အမရပူရဘက္၊ စစ္ကိုင္းဘက္ေတြမွာဒီလိုပဲ မုန္႕ပဲသေရစာေလးေတြကိုအိုးထဲမွာ ထည့္ျပီးေစ်းလွည့္ေရာင္းသူေတြရွိပါတယ္။ အိုးထဲမွာပါလာတဲ့အစားအစာေတြက အမ်ိဳးအစားလဲစံုပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့အစားၾကိဳက္သူဆိုေတာ့ေတြ႕ရင္ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာလွမ္းေခၚျပီး ၀ယ္စားေတာ့တာပဲ။

ဒါနဲ႕ စားျပီး၊ပိုက္ဆံေပးေတာ့ မယူပါရေစနဲ႕၊ေက်းဇူးျပန္ျပဳတာလို႕ဆိုပါတယ္။ အစက မမွတ္မိပါဘူး။သူျပန္ေျပာျပေတာ့မွ ဘူတာကိုလိုက္ပို႕ေပးခဲ့ဖူးတဲ့အေဒၚၾကီးမွန္း မွတ္မိသြားရပါေတာ့တယ္။ပိုက္ဆံကိုလဲ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ေပးလိုက္ရပါတယ္။ တေန႕လုပ္၊တေန႕စားေတြရဲ႕ ဘ၀မွာဒီေန႕ေရာင္းရေငြဟာ ေနာက္တေန႕ရဲ႕အရင္းအႏွီး ျဖစ္ေနတတ္တာမဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ေက်နပ္ေအာင္ ႏို႕ထမင္းတပြဲေတာ့က်သင့္ေငြထဲ ထည့္မတြက္ပဲစားေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေမတၱာတရားတို႕ေရာယွက္ေနခဲ့ေသာႏို႕ထမင္းတပြဲ.................။

(၃)

အခ်ိန္က (၂၀၀၁)ခုႏွစ္။ေနရာက ေတာင္ၾကီး-ရန္ကုန္အေ၀းေျပးကားလမ္းမ။

ရန္ကုန္မွာစာေမးပြဲတခု ေျဖစရာရွိတာေၾကာင့္ေတာင္ၾကီးကေန ရန္ကုန္ကိုကားစီးသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာေတာ့အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္စီးလာပါတယ္။ ေတာင္ၾကီး-ရန္ကုန္ကားေတြကေန႕လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ၀န္းက်င္မွာထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာလက္ဖရည္ေသာက္ ခဏနားျပီး၊ ညရွစ္နာရီေလာက္မွာတခါ ညစာစားဖို႕ထပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီကေနဆက္ထြက္လာလိုက္တာ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွတခါ ထပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။ကားစထြက္စ ကတည္းက အဲဒီအစ္မရဲ႕မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ပင္ပန္းျပီး ႏြမ္းေနသလိုပဲ။လက္ဖရည္ေသာက္ နားတုန္းကလဲဆင္းတာမေတြ႕ရဘူး။ ညစာစားခ်ိန္တုန္းကလဲအေအးပုလင္း တပုလင္းပဲမွာေသာက္တာေတြ႕ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ကားျပန္ထြက္ျပီးေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာမွန္းအေတာ္ကိုသိသာေနျပီ။အဖ်ားတက္ေနတာပဲ။ ဆရာ၀န္သမီးဆိုေတာ့ခရီးသြားရင္ ေဆးေတြေဆာင္သြားတတ္တာအက်င့္ပါေနျပီမို႕ ကၽြန္မရဲ႕လက္ထဲမွာ ေဆးတခ်ိဳ႕ပါပါတယ္။ဒါေပမယ့္လဲ ေကာ္ဖီနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ေဆးတိုက္မွ ျဖစ္မယ္ထင္တာေၾကာင့္ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေနာက္ပိုင္းကားရပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အဖ်ားတက္ေနတဲ့အစ္မကို တြဲဆင္းျပီး ဆိုင္ထဲမွာေကာ္ဖီမွာ၊ ေဆးတိုက္ရပါတယ္။ေနမေကာင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့စကားေတာ့ အမ်ားၾကီးမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ၀န္ထမ္းဆိုတာရယ္၊ရန္ကုန္ကို အလုပ္တာ၀န္တခုနဲ႕သြားတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ (၂၀၀၂)ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ႏိုင္ငံျခားကို မျဖစ္မေနထြက္ဖို႕ အေျခအေနတခုကလွံဳ႕ေဆာ္ထားလိုက္ပါျပီ။ဒါေၾကာင့္ D-formအတြက္အခြန္ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာကိုေတာင္ၾကီးက အခြန္ရံုးမွာသြားယူရပါတယ္။ အခ်ိန္ကသိပ္မရတာေၾကာင့္ ကားလမ္းခရီးကိုၾကိဳက္ေပမယ့္ မသံုးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ေလယာဥ္နဲ႕ပဲ ခရီးသြားရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဟဲဟိုးေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္မမွာ မ်က္လံုးျပဴးစရာကိစၥတခု ၾကံဳရပါတယ္။ ပံုမွန္ပဲလား၊သတင္းအရလားေတာ့ မသိ။ အဲဒီမွာရွာေဖြေရးေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွာကမိတ္ေဆြတေယာက္ေပးလိုက္တဲ့စာေစာင္တခု။ ဒီတုန္းကႏိုင္ငံေရးအေျခအေနအရဒီစာေစာင္လက္၀ယ္ရွိမွဳဟာကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ကို တစံုတရာေျပာင္းလဲမွဳျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီမွာပဲယူနီေဖာင္း၀တ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကကၽြန္မကို လာေခၚထုတ္သြားပါတယ္။အစပိုင္းမွာ ဒီအမ်ိဳးသမီးကိုကၽြန္မ မမွတ္မိပါဘူး။အခန္းတခုထဲကို ေခၚသြားခ်ိန္မွာကၽြန္မ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ပါျပီ။ၾကံဳသမွ် ရင္ဆိုင္ရံုပဲရွိေတာ့တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္အခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ သူကေမးပါတယ္။ သူ႕ကို မွတ္မိလားတဲ့။တခါတုန္းက ရန္ကုန္ခရီးမွာညီမေလးကိုယ္တိုင္ ေကာ္ဖီပူကိုမွဳတ္ေပးျပီး၊ ေဆးတိုက္ေပးခဲ့တာေလတဲ့။ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအခ်ိန္အထိကၽြန္မရဲ႕ ရင္ထဲမွာတဒိတ္ဒိတ္ရွိေနဆဲပဲ။ သူကဆက္ေျပာပါတယ္။ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႕။ညီမေလးမူပ်က္ေနတာကိုအေတြ႕အၾကံဳအရ အစ္မ ရိပ္မိပါတယ္တဲ့။ဒီမွာက မူးယစ္ေဆး၀ါး ရွာေဖြေနၾကတာ။ညီမေလးက ရာဇ၀တ္မွဳက်ဴးလြန္မယ့္လူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အစ္မယံုပါတယ္တဲ့။ေနာက္ဆိုရင္ အသြားအလာသတိထားပါတဲ့။ ကၽြန္မရဲ႕အိတ္ကို သူခဏ ယူထားလိုက္ျပီး၊ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာျပန္လာေပးသြားတယ္။ စာေစာင္ေတာ့မပါလာေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ခ်ိန္အထိကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာအိပ္မက္မက္ေနသလိုခံစားေနရဆဲ............။

(၄)

အခ်ိန္က (၂၀၀၄)ခုႏွစ္၊ေနရာက အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊လန္ဒန္ျမိဳ႕မွာပါ။

ဒီႏိုင္ငံမွာထူးျခားတာတခုက သက္ၾကီးရြယ္အိုအမ်ားစုက က်န္းမာတယ္ဆိုရင္သူတို႕အိမ္မွာပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေနၾကတာပါ။ သားသမီးေတြကအသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေရာက္ရင္ အိမ္က ထြက္ျပီး၊ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အိုးအိမ္ထူေထာင္ၾကပါတယ္။မိသားစုဘ၀ တည္ေဆာက္ ၾကပါတယ္။နီးရင္ေတာ့ တလတခါ၊ ေ၀းရင္ေတာ့တႏွစ္တခါ ခရစ္မတ္ကာလမွာမိဘေတြကို ျပန္လာေတြ႕ၾကပါတယ္။မိဘမ်ားကို သားသမီးေတြကလုပ္ေကၽြးတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္ေပးတာ၊အပန္းေျဖခရီးေခၚသြားတာေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားကိုအဓိက ေစာင့္ေရွာက္တာကေတာ့ႏိုင္ငံေတာ္ပါပဲ။

ပင္စင္စားျဖစ္သြားခ်ိန္မွာအလုပ္လုပ္ခ်ိန္တုန္းက အလုပ္ရဲ႕ပင္စင္ အစီအစဥ္ေတြ ရွိထားရင္အလုပ္ပင္စင္ခံစားခြင့္၊မဟုတ္ရင္လဲ ႏိုင္ငံေတာ္ပင္စင္ခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္။ဒီေတာ့ သက္ၾကီးရြယ္အို မ်ားကလဲသူတို႕ဘာသာေနျပီး၊က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ေတာ့သူနာျပဳမ်ားနဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားရွိတဲ့care homes မ်ားမွာသြားေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုေနခ်ိန္ေတြမွာသူတို႕ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာင္းျပီး၊ေစာင့္ေရွာက္ခ ေပးၾကပါတယ္။သားသမီးေတြက ေစာင့္ေရွာက္ခေပးတယ္ဆိုတာကေတာ့ခပ္ရွားရွားပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းစည္းေလးေတြ၊ကတ္ေလးေတြ အခ်ိန္မွီပို႕ေပးတာ၊ေျမးျမစ္ေတြေခၚျပီး အလည္လာတာ၊ဓာတ္ပံုေလးေတြ ပို႕ေပးတာ၊ခရစ္မတ္ေန႕လည္စာ လာစားတာေလးေတြနဲ႕မိဘ-သားသမီးၾကားကတြယ္ေႏွာင္မွဳေလးေတြေတာ့ရွိေနတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့လန္ဒန္ေျမာက္ပိုင္းကိုအလည္သြားရင္း လမ္းမွာအသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဖြားတေယာက္ေစ်း၀ယ္တြန္းလွည္းေလးကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြန္းျပီး၊တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။အေတာ္လဲ ေမာေနပံုေပါက္ပါတယ္။ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ ေအးစက္စက္လမ္းတလမ္းေပၚမွာ အဖြားအိုတေယာက္နဲ႕လူငယ္တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကိုျမန္မာစိတ္ရွိတဲ့ လူငယ္တေယာက္ကဘယ္လို ဥေပကၡာ ျပဳႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ဒါနဲ႕ပဲ အဖြားကို ကူညီေဖးဖရင္းသူ႕အိမ္ေလးဆီကို အေရာက္ပို႕ေပးခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့အဖြားက အိမ္ထဲမ၀င္ေသးပဲကၽြန္မကို လက္ကေလးကိုင္ထားျပီး၊အၾကိမ္ၾကိမ္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာပါတယ္။အဖြားက အိမ္ထဲကိုလဲ အလည္ေခၚပါတယ္။လက္ဖရည္ေသာက္ဖို႕ပါ။အဖြားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေရျခားေျမျခားမွာအဖြားတေယာက္ရဲ႕ ဒီလိုၾကင္နာယုယမွဳခံရတာ တကယ့္ထီေပါက္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႕ပဲအိမ္ထဲ အတူ ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။သူ႕ရဲ႕ ေစ်း၀ယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုကူသိမ္းေပးျပီး၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့အဖြားရဲ႕ သားျဖစ္သူ ေရာက္လာပါတယ္။တခါတေလ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာအေမကို လာ၀င္ၾကည့္တတ္တယ္တဲ့။အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္၀န္းက်င္လူတေယာက္ပါပဲ။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကသီးျခားေနတတ္သူေတြပါ။လူေတြကိုလဲ သိပ္ယံုတတ္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲအဖြားက အက်ိဳးအေၾကာင္းေတြေျပာျပေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကဆိုေတာ့ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ေျပာျဖစ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လဲအလုပ္ေတြကတဘက္၊ ေက်ာင္းကတဘက္နဲ႕ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဘဏ္အလုပ္တခုရဲ႕အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီလူကိုျပန္ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ဘဏ္အလုပ္အတြက္ စာေမးပြဲေတြ၊အင္တာဗ်ဴးေတြ အဆင့္ဆင့္ေျဖရပါတယ္။ပထမဆံုး ေလွ်ာက္လႊာတင္၊ျပီးရင္ သခ်ၤာနဲ႕ analyticalskills စာေမးပြဲေတြကိုအြန္လိုင္းကေန ေျဖရပါတယ္။အဲဒါေအာင္ရင္ တယ္လီဖုန္းနဲ႕အင္တာဗ်ဴး၊ ျပီးရင္တခါလူေတြ႕အင္တာဗ်ဴး၊ ေနာက္ေတာ့တခါ ျမိဳ႕တျမိဳ႕ (ဘဏ္အလိုက္ျမိဳ႕ကကြဲျပားပါတယ္)ကို သြားျပီး၊လူအမ်ားနဲ႕ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့အရည္အခ်င္းေတြအတြက္စစ္ေဆးခံရပါတယ္။

သူတို႕စစ္ေဆးအကဲျဖတ္တာေတြထဲမွာ လူေတြကိုအုပ္စုခြဲျပီး၊ အေၾကာင္းအရာတခုကိုေဆြးေႏြးခိုင္းတာေတြ၊အလုပ္တခုတြဲလုပ္ခိုင္းတာေတြလဲပါ၀င္ပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့အင္တာဗ်ဴးဘုတ္ အဖြဲ႕နဲ႕ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုရပါတယ္။တပတ္ေလာက္အခါက်ရင္ေတာ့အေရြးခံ ရမရကို အေၾကာင္းၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ေရွ႕ပိုင္းအဆင့္ဆင့္ကလဲအေရးၾကီးတယ္ဆိုေပမယ့္၊ေနာက္ဆံုး အဆင့္ျဖစ္တဲ့အင္တာဗ်ဴးဘုတ္ အဖြဲ႕ကေတာ့အေရးၾကီးဆံုးလို႕ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။အဲဒီဘုတ္အဖြဲ႕ထဲမွာ တခါကဆံုဖူးခဲ့တဲ့ အဖြားရဲ႕သားျဖစ္သူ ပါလာတာကေတာ့ကၽြန္မရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲ ထင္ပါရဲ႕။အင္တာဗ်ဴးခန္းထဲကေန အားလံုးကိုႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာခ်ိန္မွာသူလွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အၾကည့္တခ်က္နဲ႕တင္ အလုပ္ခန္႕စာကိုေစာင့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာကၽြန္မ ၾကိဳသိသြားခဲ့ပါျပီ။

နိဂံုး

ေမြးဖြားခ်ိန္ကေနေသဆံုးခ်ိန္အထိ ျဖတ္သန္းရတဲ့လူ႕ဘ၀ဟာ ခရီးတခုကို သြားေနရတာနဲ႕အတူတူပဲလို႕ ကၽြန္မယူဆမိပါတယ္။ဒီခရီးလမ္းေပၚမွာ လူအမ်ားနဲ႕ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္။တခ်ိဳ႕လူေတြကို ေခတၱခဏသာဆံုဆည္းရတတ္ပါတယ္။တခ်ိဳ႕လူေတြကိုေတာ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာၾကံဳေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ေခတၱဆံုေတြ႕ျပီး၊ ေနာက္ပိုင္းအတန္ၾကာမွမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျပန္ဆံုရတတ္တာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဘ၀ခရီးလမ္းကိုျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္မွာ ေမတၱာ၊ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပကၡာတရားေတြကိုင္စြဲမိတဲ့ အေျခအေနေတြလဲရွိခဲ့သလို၊ သူေတာ္စင္တေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြကိုင္စြဲသြားမိတဲ့ အေျခအေနေတြလဲရွိေကာင္းရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ဘ၀ခရီးမွာေတာ့ ေမတၱာတရားကိုအေျခခံ ဆံုေတြ႕ၾကရျပီး၊တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရခ်ိန္ေတြမွာလဲေမတၱာတရားကို အေျခခံေသာဆံုဆည္းမွဳမ်ားရွိတဲ့ခရီးတခုကိုပဲ ဆက္လက္ျဖတ္သန္းခြင့္ရပါေစလို႕ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕။

ခင္မမမ်ိဳး(၆၊၅၊ ၂၀၁၃)