လူထု စာေပ

8888

30Jul13

၈ေလးလုံးအေၾကာင္းေရးဖို႔ ေျပာလာသူ ရွိလာေသာအခါ လူတရုံးရုံးႏွင့္ ရွိခဲ့ေသာ တလကို ျပန္စဥ္းစား ရသည္။ နယ္ၿမိဳ႕တခ်ိဳ႕တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္၍ ဝန္ထမ္းမ်ား လုံၿခံဳရာ ဇာတိ ရပ္ရြာ ျပန္ရသည္ ကိုလည္းေကာင္း၊ လမ္းတေလွ်ာက္ စစ္ေဆးေရး ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ိဳ႕၏ အာဏာစက္ ျပင္းပုံ ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုထက္ ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္သည့္ ပါတီေကာင္စီ အာဏာပိုင္ တခ်ိဳ႕ လက္လြန္ ေျခကြ်ံတြင္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ သည္ကိုလည္း ျမင္ပါ၏။ ထိုထက္ စစ္ကိုင္း၊ ရန္ကုန္ စသည့္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေသြးထြက္ သံယို ႀကီးစြာ ျဖစ္ရေသာ အမႈတို႔မွာ လူ႔သမိုင္း၏ အမည္းစက္ ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံး အာဏာသိမ္း သည့္ရက္ ႏွင့္ ပစ္တုန္း ခတ္တုန္း မာရွယ္ေလာ လမ်ားကို တခ်ိဳ႕ေမ့ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စစ္ကိုင္းတန္းက တိုက္ႀကီးတလုံးမွာ မ်က္ႏွာစာ ရွိ ျပတင္းမွန္သမွ် ပက္ပက္စက္စက္ ကြဲေက် ေနသည့္ ရႈခင္းမွာ စြဲေနေတာ့သည္။

ဆႏၵျပပြဲ ဤမွ်ႀကီးရသည္မွာ လူထု ပိုင္ဆိုင္မႈ ဆုံး႐ႈံးခ်က္ နာလွ၍ ျဖစ္သလား၊ ေက်ာင္းသားတို႔ ထိခိုက္ ေသေၾကရသည္ကို နာၾကည္းၾက ေသာေၾကာင့္ ပူးေပါင္းလာသည္လား၊ ထိုထက္ အပစ္ရပ္ခ်ိန္ တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျပာင္းအလဲကို ျမင္လာၾက၍ လား ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ လုပ္စရာ မ်ားပါသည္။ ပိုသိလိုသည္က ထိုသို႔ အုံၾကြမႈမ်ိဳး ထပ္မေပၚ ေတာ့သည္က ဘိႏွိပ္မႈေၾကာင့္လား၊ လူထု စိတ္အခံ ေျပာင္း၍လား ၊ ႏိုင္ငံေရး ဘက္က ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈ နိမ့္ေသာေၾကာင့္ လား အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤျဖစ္ရပ္ကို သမိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာမႈ ဘက္ေပါင္းစုံ မွ ေလ့လာခဲ့ ဖူးေပါင္း မ်ားပါပီ။ လတ္တေလာ အီဂ်စ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ၈ေလးလုံးကို အမွတ္ရစရာ ျဖစ္သလို စစ္ႀကီးစိုးေသာ တိုင္းျပည္မ်ားက လူ႔အေဆာက္ အအုံ မ်ားကို ပို၍ ထိုးထြင္း သိျမင္ဖို႔ လိုပုံကိုလည္း ေျပာပါလို၏။

ျမန္မာ၏ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚပုံမွာ လူလတ္တန္းစား ပညာတတ္ ဦးေဆာင္မႈမွ လက္နက္ကိုင္ ႏိုင္ငံေရး အုပ္စုမ်ား လက္သို႔ စစ္ပီးခ်ိန္က စေရာက္ပါသည္။ စစ္ပီး ေရြးေကာက္ပြဲ မ်ားတြင္ ယမ္းေငြ႔ေဝသည္ ကိုလည္း ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုထက္ ပါလီမန္ ဆိုသည္မ်ားက ဗိုလ္နာမည္ခံ အမတ္မ်ား၊ ဦးနာမည္ခံပီး ဓားျပဂိုဏ္းႀကီး ေထာင္ထားသူမ်ား စသည့္ ဖိလစ္ပိုင္က လူမိုက္ ႏိုင္ငံေရး လည္း ထိုေခတ္ကပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ၁၉၆၂ မတိုင္ခင္ကို ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟု လုံးေထြး ေခၚသည္ထက္ လူႀကိဳက္ခံ အာဏာပိုင္စနစ္ဟု ဆိုက သင့္မည္လား ေျပာပါမည္။ ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ား၊ အေျခခံဥပေဒ ကို ကာကြယ္မည့္ တပ္မွဴးႀကီးမ်ား၊ ဆိုရွယ္လစ္ ဝါဒီႀကီးမ်ား အားလုံး၏ ဘုံတူခ်က္မွာ ေတာ္လွန္ စစ္ခင္းေနသည့္ အင္အားစုမ်ား ေခ်မႈန္းေရးႏွင့္ ေနာက္လိုက္ တသင္းတို႔ အခြင့္ထူးခံသည့္ အာဏာစက္ တည္ေထာင္ေရး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုထဲက ထူး၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အဂၢမဟာ သီရိသုဓမၼ ေနဝင္းက တပင္တပန္း အာဏာယူသည္မွာ အာဏာငတ္ ေသာေၾကာင့္ သက္သက္ မဟုတ္တန္ရာ။

ႏိုင္ငံေရးတြင္ စစ္တပ္က လက္ေႏွးမည္ မဟုတ္ သည္ကို ၄၈-၄၉ ႏွစ္ေတြ ကထဲက သိခဲ့ပါသည္။ အီဂ်စ္၊ ယူဂိုႏွင့္ တရုတ္ျပည္၊ ဆိုဗီယက္ တို႔တြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၊ မာရွယ္ႀကီးမ်ား ဒုတိယ ကမၻာစစ္ သူရဲေကာင္း တံဆိပ္ခ်ိတ္မ်ား ႀကီးျမင့္ ေနသည္ကိုလည္း သူတို႔ သိပါသည္။ အေမရိကန္ တြင္ပင္ ထရူးမင္းႏွင့္ မက္အာသာတို႔ ကိုရီးယားေရး သေဘာကြဲမႈ၊ အိုက္ဆင္ေဟာင္းဝါး သမၼတျဖစ္မႈ စသည့္ စစ္ဘက္ ၾကယ္တာရာတို႔ နကၡတ္စီးေနသလို သခင္ေဟာင္း ဘိလပ္တခို တြင္လည္း ေလာ့ဒ္ ေမာင့္ဘက္တန္ ေအာ့ဘားမား စသည့္ စစ္သားႀကီး မ်ား၏ အရွိန္က သာမန္ နန္းရင္းဝန္မ်ား ထက္ ျမင့္မားေပသည္။ ေဘးခ်င္း ကပ္ရက္တြင္ လည္း ဆီးတိုး ထီးရိပ္ ေအာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၏ အာဏာ ေခတ္က အႏွစ္ ၃-၄ဝ ငုပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္ ရွိလွည့္ပါသည္။ ထိုေခတ္ အာရွ တေၾကာ ဒီမိုကေရစီ အရပ္ဘက္ အာဏာကို တူတူ တန္တန္ ျပႏိုင္ သည္က စစ္တပ္မရွိသည့္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဓနသဟာယ ထဲက ဒိပ္ဒိပ္က်ဲ အိႏၵိယသာ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမ ၂ ခါ အာဏာ ယူစဥ္က ထူးတလည္ ကန္႔ကြက္အုံၾကြမႈ မရွိဘဲ ရခဲ့သည့္ ျမန္မာတပ္ အဖို႔ အာဏာမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြႏွင့္ အၿပိဳင္ လွည့္ရသည့္ လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အေၾကာင္းမွာ အာဏာတြင္ စီးပြားေရး ခံကတုပ္ကို တည္ေဆာက္မႈက အၿမဲေရွ႕က ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဘီအီးဒီစီ၊ ျပည္သူ႔ေကာ္ပိုေရးရွင္း၊ ဦးပိုင္ စသည့္တို႔မွာ တပ္၏ ေျခေထာက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္တြက္ေၾကာင့္ အာဏာယူယူ၊ တိုင္းျပည္ေငြကို ကိုယ့္အိတ္ထဲ ထည့္ရသည္က ဒုတိယ၊ တတိယ ကမၻာတို႔၏ ဓေလ့ေပလား မသိပါ။ ထိုေငြတြက္ အာဏာကို ခိုင္ေအာင္ ခ်ည္ရျပန္ပါသည္။

ဆိုရလွ်င္ တပ္အာဏာထူသည္ကို မခံႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား ကလည္း တပ္ႏွင့္ပင္ အာဏာ လုဖို႔ ႀကံပါသည္။ မည္သူမွ် ျပည္သူ႔ အာဏာ ဆိုသည့္ လမ္းကို မနင္းၾကပါ။ ထိုတြက္ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရာက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမား ရွိပီး ႏိုင္ငံေရး မရွိေသာ တိုင္းျပည္ ျဖစ္ပါရသည္။ စစ္တပ္ ဘိစီးမႈေၾကာင့္ထက္ ႏိုင္ငံေရး ကိုယ္တိုင္က လူၾကားက လာသည့္ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အထက္က ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္ သည့္ အေလ့မွာ ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ေျပာင္း ေလာက တြင္ေရာ၊ သမၼတႀကီး မ်ား၏ ျပဳျပင္ေျပာင္း ေခတ္တြင္ပါ မရိုးႏိုင္ စရာပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါတီစုံခ်င္ ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္ သူမ်ားမွာ လိုခ်င္သည့္ အရာကို ရနည္း လည္း မရွိ၊ ႏိုင္ငံေရး ကလည္း မလုပ္တတ္ ၾကရကား ဂ်ာေအး ပတ္ခ်ာရိုက္ ေနပါေတာ့သည္။

ႏွစ္အစိတ္ လုံးလုံး စစ္တပ္ေၾကာင့္ ေျပာသည္ထက္ တိုင္းျပည္ ကိုယ္ႏႈိက္က ကိုယ့္စိတ္သေဘာကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ သင့္ပါသည္။ ဆႏၵခပ္သိမ္း ျပည့္ဝေစဖို႔က ဘယ္ႏိုင္ငံေရးတြင္မွ မရွိ။ လူမ်ိဳးႀကီး ဘာသာႀကီး ဝါဒ ထူေထာင္မည့္ ေပၚပ်ဴလစ္ အာဏာပိုင္ စနစ္ သြားမည္လား၊ ဖက္ဒရယ္ႏွင့္ လူနည္းစုမ်ား အေရးကို ျမန္မာထုက ေသခ်ာ သိႏိုင္သလား၊ ခရိုနီ လက္ၾကားက ယိုက်သမွ်ႏွင့္ လူလတ္တန္းစား အသစ္ မတည္ႏိုင္လွ်င္ ျပည္နယ္ေလးေတြ ဝယ္ႏိုင္သည့္ ေျမရွင္ႀကီး စနစ္ကို သြားမည္လား အလွဴခံ ႏိုင္ငံေရးပဲ အာရုံ လာေနသူမ်ား ေခါင္းသုံးဖို႔ ေကာင္းပါပီ။ အခန္႔မသင့္က လႊတ္ေတာ္ အတက္အဆင္းႏွင့္ မင္းတိုင္ပင္ေခတ္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ရွိပါသည္။ ယခုပင္ ပါတီ အဖြဲ႔အစည္း မ်ား လႈပ္ရွားပုံမွာ မေန႔တေန႔က ၉၆၉ ကို ေနာက္ေကာက္က် ေနပီျဖစ္ရကား ဝံသာႏု ဘူးအသင္းမ်ားႏွင့္ ဖီဆန္ခဲ့ၾကသည့္၊ လူလတ္တန္းစား ႏိုင္ငံေရး ကို စနစ္တက် ဒီမိုကေရစီ သုံးပီး ထူေထာင္ခဲ့သည့္ ျမန္မာ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီး ေခတ္ကိုမွ မမီႏိုင္ေသးလွ်င္ ပေဒသရာဇ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာႀကီး ဗ်ဴရိုကရက္ ေခတ္ ေလာက္ပဲ ရွိမည့္ အမ်ိဳး ဘာသာ ႏိုင္ငံေရး ကိုပဲ လိုက္စားသင့္ပါသည္။

 

http://bobolansin.wordpress.com/2013/07/30/8888/#more-1926