သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (အပိုင္း-၇)

“ႀကိတ္ထားဟ..ႀကိတ္လိုက္စမ္း“.
“ဝက္ႀကီးကြ”…. “ညိဳႀကီးကြ…”
“ဝါးမေနနဲ႔ မ်ဳိခ်လိုက္ မ်ဳိခ်လိုက္”
“ေရာ့.. ေနာက္တတံုး”
“ေမာင္ညိဳအ႐ံႈးမေပးနဲ႔.. ႀကိတ္ထား.. ဘိုက္ကေလးလႈပ္ၿပီးဝါး”
“ေဝး၊ ေဝး၊ ေဝး၊ ေဝး…”

ABSDF 102 ေဟြးေကာ့စခန္း ဘုရားသံုးဆူ

က်ေနာ့ စားပဲြခုန္ရွည္ႀကီးမွာ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဝက္ဆီတံုးႀကီးေတြ ပလုတ္ပေလာင္းမ်ဳိေနတဲ့ ဝက္ႀကီး (ေဇာ္ႏုိင္ မန္းေဆးတကၠသိုလ္) ရဲ႕ အေျခအေနဘယ္လိုေနမယ္မသိ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းေတြမူးၿပီး မ်က္လံုးေတြဝါး ေနၿပီ၊ ဘိုက္လည္းျပည့္လွ်ံၿပီး အီလည္လည္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဝက္ႀကီးကိုေတာ့ အ႐ႈံးေပးလို႔မျဖစ္၊ သူက ဝက္သားကို ဘယ္နွစ္ပိႆာကုန္ေအာင္ တထိုင္ထဲအျပတ္စားႏုိင္တယ္ ဘာညာနဲ႔ အသားငတ္ရတဲ့အထဲ တခ်ိန္လံုးႂကြားခဲ႔တာ။
တကယ္လည္း သူက တ႐ုတ္လူမ်ဳိးပီပီ ဝက္သားကႀကိဳက္သလို ျဖဴျဖဴဝဝနဲ႔ အသကုန္ဆဲြေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ဝက္သားႀကိဳက္။ ဝက္သားဆိုရင္ အဆီတံုးမွဝါးတာ။ ေဘးကလူေတြအကုန္လံုး က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ အႀကိတ္အနယ္ ဝက္ဆီတံုးအစားၿပိဳင္ေနတာကို လက္ခုတ္လက္ဝါးတီး ဝိုင္းအားေပးေနတယ္။
ဟိုက ဒီက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စားမကုန္လို႔ပစ္ထည့္ေပးေနတဲ့ လက္သီးဆုတ္ေလာက္ ဝက္ဆီတံုးႀကီးေတြက တတံုးၿပီးတတံုး သူ႔ပန္းကန္ေရာ၊ ကိုယ့္ပန္းကန္မွာေရာ ျပည့္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕အတံုးေတြက အေခါက္ေတာင္ပါမလာ၊ အ ဆီခ်ည္းသက္သက္ ေဖြးလို႔။ ၂ ေယာက္လံုး အေလ်ာ့မေပးဘူး။ ပန္းကန္ထဲက အဆီတံုးအပံုလိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး တတံုးၿပီး တတံုး ၿဖိဳေနတယ္။ ေဘးကလည္း က်ေနာ္တို႔ ဝက္ဆီတံုးေတြ အီလည္လည္ဝါးေနတဲ့မ်က္နွာေတြၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ ေနၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝက္ႀကီးတခ်က္ေလာက္ “ေအ့” ကနဲ တခ်က္ပ်ဳိ႕တက္လာၿပီး၊ “မရေတာ့ဖူးဗ်ာ က်ေနာ္အ႐ႈံးေပးတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အစားရပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မဆလ စစ္တပ္ႀကီးကို (ရမ္ဘိုလို) တကိုယ္ေတာ္ ေခ်မႈန္းေအာင္ ႏုိင္္တဲ့ဟန္နဲ႔ ဝက္ဆီတံုးအျပည့္ပန္းကန္ ၂ခ်ပ္လံုးကို ပင္႔ေျမႇာက္ၿပီး ေအာင္ပဲြခံလိုက္ပါတယ္။
“ေဝး..ေဟး.. ညိဳႀကီးကြ၊ မႏၱေလးသား ဝက္ႀကီးကို အလဲထိုးၿပီး ဝက္ဆီဖတ္ ခ်န္ပီယံဆု ဆြတ္ခူးသြားပါၿပီခင္ဗ်ား”
ကိုေက်ာ္ႀကီး (ေက်ာက္မဲေက်ာ္ႀကီး) က က်ယ္ေလာင္တဲ့အသံႀကီးနဲ႔ ဝက္ဆီတံုးဟဲဗီးအစားၿပိဳင္ပဲြႀကီးကို အဆံုးသပ္ေပး လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ တလနီးပါးအသားမစားရဘဲ ငတ္ျပတ္ေနရာက၊ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ရက္မွာ စားဖို႔ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ ၅ မိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ့ “ကြန္မလာသာဗီ” ဆိုတဲ့ နာဂရြာကရြာသူႀကီး (ဦးခ်ဳိ၊ ျမန္မာျပည္ေပါက္ နယ္ေျမခံအမတ္၊ ျမန္မာစကားတတ္) နဲ႔ မဏိပူရျပည္နယ္ (အား/ကာ ဝန္ႀကီး၊ ယခင္ျမန္မာျပည္သား၊ နာမည္ေမ့ေန) တို႔ ဝက္တေကာင္ကိုေပၚၿပီး က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ညစာစားဖို႔လာေပးတာပါ။ ၿပီးေတာ့၊ ေဘာလံုး၊ ေဘာ္လီေဘာေဘာ္လံုး၊ ပိုက္၊ စတဲ့ အားကစားပစၥည္းေတြလည္း လာလွဴပါတယ္။
အဲဒါ ပထမဆံုးအသားကို ေဝပံုက်ခဲြတမ္းရာရွင္နဲ႔ မဟုတ္ဘဲ၊ အဝစားေကၽြးခဲ႔တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းလအတန္ၾကာေတာ့ သူ ႀကီးဦးခ်ဳိအိမ္ကို ေက်ာင္းသားေတြ ေခ်ာင္းေဖာက္ေတာ့တာပဲ။ မနွစ္ကပဲ ဦးခ်ဳိဆံုးသြားတယ္။ ဦးခ်ဳိနဲ႔ဇနီး ေက်ာင္းဆရာမ က စခန္းကလူေတြကို သားသမီးေတြလို ခ်စ္တာ။ အေစာပိုင္းကာလေတြက စခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ေနေနသာသာ စခန္း ေအာက္ေတာင္ေျခက ေခ်ာင္းထဲအသုတ္လိုက္၊ အသုတ္လိုက္ေရခ်ဳိးသြားရင္ေတာင္၊ ကသဲအေစာင့္က ေသနတ္နဲ႔ လံု ျခံဳေရးလိုက္တာ။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုေစာင္႔ေရွာက္တာလို႔ ထင္တာ။ ေနာက္မွ က်ေနာ္တို႔ဘဝက အက်ဥ္းသား ေတြလိုျဖစ္ေနမွန္း သိတာ။
က်ေနာ္တို႔ Leikun စခန္း (ကိုယ့္ဖာသာလိပ္ခံြလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္၊ အတၱစဲြေတြမ်ားေနလို႔) ေရာက္စက အဖဲြ႔နာ မည္ေပးဖို႔ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဦးစီးအဖဲြ႔ထဲမွာလည္း နာမည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သေဘာထားကအမ်ဳိးမ်ဳိး။ ေနာက္ဆံုး “ဒီမို ကရက္တစ္ ျမန္မာေက်ာင္းသားတပ္ဦး” (BDSF) ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေျမေပၚႏုိင္ငံေရးေလာကမွာဝါဒျဖန္႔မယ္။ ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရးအျဖစ္ (BDGF) ဒီမိုကရက္တစ္ ေျပာက္က်ားတပ္ဦး (ျမန္မာႏုိင္ငံ) ကို ဆံုးျဖတ္တယ္။
အဲဒီေနာက္ ပန္းခ်ီစစ္ၿငိမ္းေအးက ဦးေဆာင္ၿပီး ေျမေအာက္ဝါဒျဖန္႔စာေဆာင္၊ စာစဥ္ေတြကို ဒီဇိုင္းလွလွေတြနဲ႔ နယ္စပ္ ကတဆင့္ ျဖန္႔ခ်ိၾကတယ္။ စခန္းမွာလည္း နံရံကပ္စာေဆာင္ေတြ တလ ၂ ခါေလာက္ လုပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက လူတိုင္း နီးနီး ကဗ်ာေတြစာေတြ ေရးၾကတယ္။ ကေလာင္ေသြးၾကတယ္။ စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယာယ္ကလည္း ည ပိုင္းထမင္းစားၿပီးရင္ လသာမွန္အိမ္ႀကီးနဲ႔လုပ္တဲ့ ေဟာေျပာပဲြမွာ အားရပါးရကဗ်ာေတြရြတ္ေတာ့တာပဲ။ သူရြတ္တဲ့ “မဏိပူရေတာင္တန္းေပၚက ၾကယ္နီမ်ား” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို က်ေနာ္တို႔ သိပ္သေဘာက်တယ္။
“အို.. အမိျမန္မာျပည္.. မ်က္ရည္သုတ္ေလာ့၊ မဏိပူရေတာင္တန္းမွဆီ.. ဧရာဝတီသို႔.. မၾကာမီလာမည္ ၾကယ္နီမ်ား..” တဲ့
တခ်ဳိ႕က သူ႔ကို မၾကားတၾကားေနာက္တယ္၊ “မၾကာမီလာမည္၊ ရျဖဴဂ်ီ” ဆိုၿပီး။ အဲဒီရျဖဴဂ်ီ (Refugees = ဒုကၡသည္) ဆိုတဲ့ စကားကလည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ တဒုကၡ။ ကသဲစစ္သားေတြ၊ အရာရိွေတြက ရျဖဴဂ်ီလို႔ပဲအလြယ္ေခၚတယ္။ ဘ႐ူးမား ရျဖဴဂ်ီေပါ့ သူတို႔ကေတာ့ ခတ္လြယ္လြယ္ပဲေခၚတာေပါ့။ မရဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြက သိပ္ၿပီးဇာတိမာန္ျပင္း ထန္တာ။
“No..No..,Don’t call a refugees. We are Freedom fighter”
(က်ေနာ္တို႔ကို ဒုကၡသည္လို႔မေခၚပါနဲ႔၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြျဖစ္တယ္) လို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္တမ္းဆို က်ေနာ္တို႔ ဟာ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ၾကားဖူးၾကတာပါ။ ဒုကၡသည္လို႔ ဘယ္သူမွမခံယူခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ဟာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ဒီေနရာကိုခိုလႈံဖို႔လာတာမႈတ္ဘူး၊ အမိႏုိင္ငံကိုကယ္တင္ဖို႔ လာတာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ေျပာက္က်ားစစ္သည္ေတြလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူထားၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရျဖဴဂ်ီလို႔ေခၚရင္ အေတာ္နာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ပီဘိရျဖဴဂ်ီ။ ဒုကၡသည္မွ ဒုကၡသည္ အစစ္။ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡသည္စစ္သလဲဆိုရင္၊ ေျချပတ္ေနသလို ဒီေတာင္ကုန္းေပၚကေန ဒီစခန္းကေန ဘယ္လူေတာ ထဲမွ သြားခြင္႔မရိွဘူး၊ မ်က္ေစ့ကမ္းေနသလို၊ ျပင္ပကမၻာႀကီးကိုၾကည့္႐ႈခြင့္ မရိွဘူး၊ ယုတ္စြအဆံုး အျဖဴအမဲ ႐ုပ္ျမင္သံ ၾကားေလးေတာင္ မရိွဘူး။
က်ေနာ္တို႔ဖာသာ အစုအစည္းေလးနဲ႔သူ႔အေတြ႔အၾကံဳ၊ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳ ေျပာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ရီစရာေတြၾကံဖန္လုပ္ ၾကနဲ႔မို႔သာ၊ ႐ူးသြပ္မသြားၾကတာ။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ရည္မွန္းတာနဲ႔လက္ေတြ႔ မိုးနဲ႔ေျမကြာေနလို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၿပီး ေဂါက္မလိုလိုျဖစ္ေနသူေတြ ရိွေသးတယ္။ အျဖစ္ေတြက အေတာ္ဆိုး။ ဒီေနရာမွာ စားေသာက္ရတဲ့အေျခအေနေလး ေျပာျပအံုးမယ္။
က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ဖာသာခ်က္စားမယ္ေျပာထားလို႔ အာလူး၊ ဆန္၊ ပဲ၊ ဆီ၊ ျငဳပ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ဆား၊ သၾကား စတာေတြကို လူတေယာက္ဘယ္ေလာက္နံႈးဆိုၿပီး ခဲြတမ္းရပါတယ္။ ရံုးခန္းေဘးက ဂိုေဒါင္ေလးထဲမွာ တပတ္စာ လာပို႔ ထားတယ္။ ရိကၡာထုတ္ေပးတဲ့ မဏိပူရနယ္သား ဇိုမီးခ်င္းႀကီးနာမည္က ရိုခူးမားတဲ့။ သူလာၿပီဆို မ်က္နွာနီနီ၊ ဝီစကီနံ႔ သင္းသင္းနဲ႔ ဒရီးဒယိုင္။ ေနာက္ပိုင္း ရိကၡာမေလာက္ငွရင္၊ ေအာက္ေစာ္နံဆန္နဲ႔၊ အာလူးအပုတ္ေတြေပးတာေၾကာင့္ သူ႔ ကို ဒုကၡသည္ရိကၡာနဲ႔ ႀကီးပြားေနသူလို႔ပဲ အားလံုးကျမင္လာတယ္။
ထင္လည္းထင္စရာ၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေပးတဲ့ဆန္က မဲညစ္ၿပီး ေအာက္ေစာ္နံရံုမက ႂကြက္ေခ်း၊ ခဲ၊ သလဲေတြ ေရာေနတဲ့ အျပင္ ဂံုနီအိပ္ေအာက္ပိုင္းကအစိုျပန္ၿပီး အေတာင့္လိုက္အေတာင့္လိုက္ ပုတ္ေနတဲ့ ဆန္ေတြပါ ေရာပါေနပါတယ္။ ပံုမွန္ေပးေဝတဲ့ဆန္ကိုက ဂဲသလဲနဲ႔မႈိတက္တာေတြပါေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရိုးသြားၿပီး အဲဒီဝက္စားတဲ့ဆန္ေတြကို လည္း မျပစ္မျမင္ၾကေတာ့ပါဘူး။
မနက္ပိုင္း က်န္းမာေရးေလ႔က်င္႔ခန္းေတြလုပ္ၿပီးရင္ ထမင္းခ်က္တာဝန္က်တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက မိုးျဗဲဒယ္ႀကီးထဲ ဆန္အသိုး ေတြထည့္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲဆင္းတယ္။ ဆန္ထည့္ထားတဲ့ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီးထဲ ေခ်ာင္းေရခတ္ထည့္ၿပီး ေဆးပါတယ္။ ၃ ေခါက္ ေလာက္ေဆးၿပီးရင္ လူ ၂ေယာက္က ဒယ္ႀကီးကိုလွဲ႔ၿပီး ေရႊက်င္သလိုေမႊရတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေပၚကဆန္၊ ေအာက္ ေျခမွာ သဲနဲ႔ေက်ာက္ ခဲမဲမဲေတြေပၚလာၿပီး၊ ဆန္နဲ႔သလဲ ကဲြျပားသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိုးျဗဲဒယ္အေပၚယံကဆန္ေတြကို သီးျခားေကာ္ခတ္လိုက္တယ္။ တေခါက္ၿပီးတေခါက္ ေရျဖည့္လိုက္၊ ဒယ္အိုးလႈပ္ၿပီး ေရႊလိုက်င္လိုက္နဲ႔ ေအာက္ဆံုးက ဆန္နည္းနည္းနဲ႔ ေက်ာက္ခဲသလဲေတြ သီးျခားက်န္တဲ့အထိ က်င္ရပါတယ္။ ဒါက ေန႔စဥ္ မနက္တႀကိမ္ ညတႀကိမ္ ထမင္းခ်က္တာဝန္က်တဲ့ တပ္စုတိုင္း လုပ္ေနက်ပါ။
ဟင္းကေတာ့၊ နႏြင္းမႈန္႔ႏုိင္ႏုိင္နဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ အာလူးစိတ္ေသးေသးေလး ေရက်ဲက်ဲနဲ႔ ပဲနီေလးအရည္က်ဲက်ဲ (နည္းနည္း ပ်စ္ေအာင္ ထမင္းေရေရာၾကတယ္) ျဖစ္တယ္။ စခန္းမွာ ထမင္းေရကလည္း သိပ္တန္ဘိုးႀကီးတာ။ အဲဒီက်မွ ထမင္းေရ ဆိုတာ အင္မတန္အရသာထူးကဲမွန္း သိသြားတာ။ မနက္ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေျပးလႊား ေလ့က်င္႔ခန္းလုပ္ရေပမယ့္ ဘရိတ္ဖတ္စ္ (Breakfast) မနက္စာက ေကၽြးစရာမရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ “က်ငန္း” လို႔ေခၚတဲ့ လက္ဘက္ေျခာက္နွပ္ရည္ထဲ သၾကားထဲ့ေသာက္တယ္။ ႏုိ႔မပါဘူး။ ေနာက္တခါ ထမင္းခ်က္အဖဲြ႔ရဲ႕ “သာလြန္ဂ်ဳစ္” ဆိုတဲ့ အသံကိုေမ်ာ္ၾကတယ္။ အသံၾကားတာနဲ႔ ခြက္ေလးေတြကိုင္ၿပီး တန္းစီရတယ္။
သူငယ္တန္း သမိုင္းဖတ္စာထဲက၊ သာလြန္မင္းတရားႀကီးရဲ႕ ေႁခြတာေရးသာဓကကို အစဲြျပဳၿပီး ထမင္းရည္ကို “သာလြန္ ဂ်ဳစ္” လို႔ပဲ နာမည္ေပးထားတယ္။
ဟင္းက ေန႔စဥ္ပဲဟင္းနဲ႔ အာလူးခ်ည္းပဲ။ ခ်က္တာလည္း တပံုစံထဲ။ ေပးတဲ့ရာရွင္နဲ႔က ဒီပံုစံပဲခ်က္မွ အားလံုးေလာက္ငွ မွာေလ။ တခါတေလ ထမင္းေတာင္မဝဘူး။ အထူးသျဖင့္ လူသစ္ေတြတိုးလာတဲ့အခ်ိန္။ ဒီလိုရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရတဲ့ ခဲြတမ္းက လူဦးရည္နဲ႔ေပးတာဆိုေတာ့၊ ဥပမာ လူ ၁ဝဝ စာဆိုၿပီး ရိကၡာထုတ္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႔ လူ သစ္ေတြ ၂ဝ-၃ဝ တိုးလာၿပီဆို ရိကၡာမေလာက္ငွေတာ့ဘူး။ အဲဒီအတိုင္း တပတ္လံုးမေလာက္မငစားရတာ။ ေနာက္တ ပတ္က်မွ ရိကၡာတိုးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လူသစ္ေရာက္ေလ မေလာက္ငေလပဲ။ ဒီလိုထမင္းမဝလို႔လဲ က်ေနာ္တို႔မွာ လံုးစိတ္ မပ်က္ပါဘူး၊ လူသစ္ေတြေရာက္ရင္ စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ႂကြၿပီး ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ေစာင္ေတြ အတူမွ်ျခံဳၾက တယ္။ အရင္က လူတေယာက္ေစာင္ ၂ ထည္ကေန ေနာက္ေတာ့ ေစာင္တထည္လူ ၂ ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
လူသစ္ေတြလာၿပီဆို က်ေနာ္တို႔တေတြ စခန္းအဝင္ဂိတ္ေပါက္ဝမွာတန္းစီၿပီး “ေက်ာင္းသားသမဂၢ” သီခ်င္းေတြ“ဘီအိုင္ ေအေခတ္ စစ္ခ်ီေတးေတြ လက္ခုတ္တီးသံၿပိဳင္ဆိုၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတယ္။
“ငါတို႔ရဲ႕ ဦးေခါင္းမ်ားသည္.. ေသြးခ်င္းခ်င္းနီၿပီ၊ သို႔ေသာ္.. ညႊတ္ကားမညႊတ္ပါၿပီ.. နာဇီတပါတီအျမစ္ကမက်န္.. တိုက္ခဲ့ၿပီ.. ေက်ာင္းသားသမဂၢတပ္ဦးခ်ီလာၿပီ..”
ေတာ္လွန္သီခ်င္းေတြ ဝိုင္းဆိုေတာ့ စခန္းထဲဝင္လာသူေတြလည္း စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ႂကြ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ေပ်ာ္ျမဴး ၾက။ အဲ..ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြလည္း ရိွတယ္။ လူသစ္ေတြဝင္လာၿပီဆို တေယာက္ကေဘာပင္၊ စာရြက္ေလး ကိုင္ၿပီး
“အသားမစားတဲ့လူ ဘယ္သူရိွလည္း၊ စာရင္းေပးပါ” “အမဲသားစားလား” “ဝက္သားစားလား” “သက္သတ္လြတ္ဘယ္နွစ္ေယာက္ပါလဲ” ဆိုၿပီး အတည္ေပါက္စာရင္းေတာင္းၾကတာမ်ဳိး။ လူသစ္ေတြက ဘယ္သိလိမ္႔မလဲ၊ “အကုန္စားပါတယ္” “က်ေနာ္အမဲသားမစားဘူး”၊ “က်ေနာ္ ဝက္သားမစားဘူး” နဲ႔ အဟုတ္မွတ္ၿပီး စာရင္းေပးၾကတယ္။
အစအေနာက္ သန္တဲ့ထဲမွာ အခု ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီဆရာဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ပန္းခ်ီ ထိန္လင္းနဲ႔ စစ္ႏုိင္ (နယ္စပ္မွာ ကြယ္လြန္) တို႔ လူရႊင္ေတာ္၂ေယာက္ကအကဲဆံုး။ လူသစ္ေတြလာၿပီဆို၊ “စစ္ႏုိင္”က၊ ကသဲ စစ္ဘိုပံုစံဖမ္းၿပီး(စစ္အက်ႌ၊ စစ္ဦးထုတ္နဲ႔) ထိန္လင္းက စကားျပန္ပံုစံနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေပါ့။ လူသစ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဖ်ာပံုနယ္က“ကိုတာရာ” ဆို အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။
စစ္ႏုိင္က ကသဲ စကားလိုလိုနဲ႔ ပါးစပ္ထဲေတြ႔တာ ဗလြတ္ခ်လြတ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတာ။ ကိုထိန္လင္းက သူစိတ္ကူး တည့္ရာ ဘာသာျပန္ခ်င္ရာျပန္တာ။
ဥပမာ “ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုစြန္႔စြန္႔စားစား ထြက္လာခဲ႔တာလဲ၊ အခုစစ္သင္တန္းေပးၿပီးရင္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ခင္ဗ်ား တကယ္တိုက္ရဲလား ခင္ဗ်ားမိသားစုကိုမလြမ္းဘူးလား..ရီးစားမရိွဘူးလား?.. ဘာညာေပါ့”
ဟိုကလည္း အဟုတ္ထင္ၿပီး အပီအျပင္ေတြေျဖတာ။ ေဘးကလူေတြက နားေထာင္ၿပီး ႀကိတ္ရီၾကတယ္။ အဲလို မဟုတ္ တာကို အဟုတ္ထင္ေအာင္ အတည္ေပါက္ေျမႇာက္ပင့္လိမ္ညာေျပာတာကို က်ေနာ္တို႔က “ၾကပ္တယ္” လို႔ ေခၚတယ္။ လူသစ္ဆိုရင္ အမ်ားစုက “ၾကပ္” ေလ႔ရိွတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ လိပ္ခြန္းေတာင္ကုန္းေတာင္ “ၾကပ္ကုန္း” လို႔ နာမည္တြင္သြားေသးတယ္။ အဲေလာက္ဆိုးတာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္သားေတြပီပီ ဆင္းရဲတာ၊ စိတ္မြန္းၾကပ္တာ၊ ဒုကၡေရာက္တာမ်ဳိးဆိုလည္း ၾကံဖန္ၿပီး ရီစရာေတြ လုပ္၊ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာၾကတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ရာသီဥတုဒဏ္၊ အဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး ခတ္ညံ့ညံ့ အစားအေသာက္ဒဏ္၊ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြနဲ႔ အဓိကက်တဲ့ လက္နက္ကိုင္သင္တန္း မရိွဘဲ၊ နဂိုရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း ျဖစ္မလာတဲ့ဒဏ္၊ အိမ္လြမ္းတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပန္သြားသူေတြ အစု လိုက္ အျပံဳလိုက္ပဲ။
အဓိက ကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလိုအင္ေတြ မျပည့္ၾကလို႔ပါ။ ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္စီးပြားေရးေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္တေယာက္ဆိုရင္ သူမျပန္ခင္ ေျပာသြားတာေလး သတိရမိေသးတယ္။
“ေနာက္ဆံုးေတာ့ အာလူးနဲ႔ ပဲ ၾကာၾကာစားႏုိင္တဲ့သူေတြပဲ ေဟာဒီေတာင္ကုန္းႀကီးမွာ က်န္ရစ္မွာ” ဆိုတာေလးေပါ့။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)