သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (ကိုညိဳ)

                      နိဒါန္း
ဒီေန႔..ေအာက္တိုဘာ၁၃ရက္ဟာ..ျပည္ပေရာက္တာ၂၄နွစ္တိတိျပည္႔တဲ႔ေန႔။
ျမန္မာျပည္ၾကီးနဲ႔ခဲြလိုက္ရတာ၂၄နွစ္ေတာင္ၾကာသြားတယ္။
တကယ္ပါ၊တရက္မွဗမာျပည္ အေၾကာင္းမေတြးတဲ႔ေန႔၊ မေျပာတဲ႔ေန႕၊သတိမရတဲ႔ေန႔ဆိုတာမ်ိဳးမရိွခဲ႔ဖူး။
ေန႔တိုင္းဗမာျပည္အေၾကာင္းေတြး တယ္။စာေရးတယ္။ ဗမာျပည္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးတခုခုေတာ့အျမဲလုပ္ျဖစ္ေနတာပဲ။
သတင္းမေရးျဖစ္တဲ႔ေန႔မွာေတာင္၊အပ်င္းေျပ၊စာတပိုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ေရးလိုက္တာပဲ။
နို႕မဟုတ္ရင္
ကဗ်ာေရး..မဟုတ္လဲသီခ်င္းေရး..။ဒီလိုနဲ႔အလြမ္းေျဖခဲ႔တာ..၊
ဒီလိုနဲ႔ထြက္ေပါက္ရွာေနခဲ႔တာ..။
၂၄နွစ္ျပည္႕ဆိုေတာ့ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ?အမွတ္တရတခုခုေတာ့လုပ္မွျဖစ္မယ္။

နိုင္ငံေရးအေၾကာင္း..၊ေရွးျဖစ္ေနွာင္းျဖစ္အေၾကာင္းေတြ..ျပန္ေဆြးေႏြးဘို႕
စကားေျပာေဖာ္လည္းမရိွဘူး။ရင္းနွီးခင္မင္တဲ႔..သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေျပာတာပါ..။
ေအာ္စလိုက..သိတ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။မိတ္ေဆြေတြေတာ့ရိွပါရဲ႔တေယာက္နဲ႔
တေယာက္ဆံုဘို႕..သိတ္ကိုအားထုတ္ရတယ္။အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔မအားၾကဘူး။
ဥေရာပလူေနမႈ၀ဲဂယက္မွာအားလံုးလည္ထြက္ေနတယ္။တ၀ဲလည္လည္ပဲ။
စကားေျပာေဖာ္ကိုယ္႔မိသားစုေတာ့ရိွတာေပါ့..။သူတို႕နဲ႔ကနိုင္ငံေရးကိစၥ
သိတ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။သားနဲ႔သမီးကငယ္ေသးတယ္၊သားက၁၀နွစ္၊သမီးက၈နွစ္..။
ပံုေျပာတာဘဲစိတ္၀င္စားတယ္။တခါတေလ..ပံုျပင္လိုလိုနဲ႔ခတ္တည္တည္ပဲ.
.ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ..ဇာတ္လမ္းလုပ္အာေနတာ..၊သူတို႕လည္းငယ္သာငယ္တယ္၊
သိတ္နပ္တာ၊မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးအိပ္ခ်င္လို႕၊အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္အေနနဲ႔နားေထာင္
ေနတာ၊စိတ္၀င္စားလို႕မဟုတ္ဖူး။သူ႕တို႕အေဖအာေနတယ္၊
လံၾကဳပ္ေတြေျပာေနတယ္ဆိုတာေကာင္းေကာင္းရိပ္မိတာေပါ့။
ဇနီးကလည္း..သီခ်င္းေတြနဲ႔အ၀တ္အစားေတြ..ဆံပင္ပံုစံေတြ..ဖက္ရွင္ေတြျပီးေတာ့
ဘုရားတရားအေၾကာင္း၊ဒါပဲစိတ္၀င္စားတာ..။
စာနာျပီးနားေထာင္ေပးတာမ်ိဳးပဲရိွမယ္..ဘာမွျပန္ေဆြးေႏြးမွာမဟုတ္ဖူး။
ကဲပါ..၊မထူးပါဘူး..ကိုယ့္ဖာသာစာဘဲေရးေတာ့မယ္။
ကိုယ္႕အေၾကာင္းကိုယ္ေရးမယ္။ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔တာေတြစေရးၾကည့္မယ္။
တေန႔တခ်ိန္..သားနဲ႔သမီးတို႕သိေအာင္ေပါ႔။ျပီးေတာ့ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ
သိခ်င္လည္းသိရေအာင္ေပါ႕။
အင္း..ေျပာမဲ႔သာေျပာတာ..၊ဘယ္ကစေရးရမလဲ?..
ဘာေရးရမလဲ?...ဘယ္သူ႔အတြက္အက်ိဳးရိွမွာလဲ?
ဒါကသတင္းေရးတာမႈတ္ဖူး၊ေဆာင္းပါးေရးတာမႈတ္ဖူး၊
ဘယ္သူမွဖတ္ခ်င္မွာမႈတ္ဖူး..။
အို..မထူးပါဘူး။
ဘယ္သူဖတ္ဖတ္….မဖတ္ဖတ္..ကိုယ္႔Face Bookမွာကိုယ္တင္မယ္။
ဖတ္ခ်င္သူဖတ္၊မဖတ္ခ်င္လည္းေန..။
အင္း..ဘယ္ကစေရးရင္ေကာင္းမလဲ?...ဘာေတြမွတ္မိလဲ?
၂၄နွစ္ဆိုေတာ့..တခ်ိဳ႔ေမ႕ကုန္ျပီ..
ကိုယ္အိမ္ကထြက္လာတာကိုက၂၅နွစ္အရြယ္။
ဘဲြ႔ရျပီးခါစ..ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း.ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးက၊
တဲြဘက္အထက္တန္းဆရာ
အလုပ္ထြက္ခါစပူပူေႏြးေႏြး။..
၈၈အေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာထဲထဲ၀င္၀င္လႈပ္ရွားျပီးမွသိတ္မၾကာ..
အိမ္ကေျပးခဲ႔ရတာ….။ဟုတ္ျပီ..စိတ္ထဲခံစားေနရတာေလးတခုသတိရတယ္။
ေခါင္းစဥ္ေလးတခု..အနွစ္၂၀ေလာက္အိႏိၵယမွာျဖတ္သန္းခဲ႕စဥ္ကာလ၊
ခံစားခဲ႔ရတဲ႔အျဖစ္ေတြ..
အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလးသတိရတယ္။
ဟုတ္ျပီ..အဲဒါေကာင္းတယ္..
သူတို႕ဘက္ကၾကည္႔ရင္Refugees…ကိုယ္႔ဘက္ကေတာ့Freedom Fighter.
ေကာင္းတယ္ကြက္တိဘဲ..။ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ေရးမယ္။
ျပီးေတာ့အဲဒီညအေၾကာင္းေရးမယ္။စိတ္အာရံုထဲ..ရုပ္ရွင္ရိုက္ထားသလို..
စဲြျမဲေနေအာင္
မွတ္မိေနတဲ႔ညေလး..ျပီးေတာ့ငါ႕ဘ၀ကိုတဆစ္ခ်ိဳးပလိုက္တဲ႔ည၊
ဒီေန႕အထိငါ႔ညီအကိုေမာင္နွမေတြနဲ႔ရွင္ကဲြကဲြ၊ေသကဲြကဲြခဲ႔ရတဲ႔ည၊ျပီးေတာ့
ငါ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရာ..
ငါခ်စ္တဲ႔ျမိဳ႕ကေလးနဲ႔ပါ
ေကာင္းေကာင္းနႈတ္မဆက္ရဘဲ..ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေျပးလာခဲ႔ရတဲ႔ည..။
ဒါေပမဲ႔အဲဒီလိုငါ႕ဘ၀အေမွာင္က်ေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ညဟာ..
သူကိုယ္တိုင္ကလင္းေနခဲ႔တာ  မွတ္မိတယ္။
လတစင္းထိန္ေနေအာင္သာတဲ႔ညပါ။
လသာေနတဲ႔..အဲဒီညကစျပီးငါ..ေရးမယ္။

---------------------------------------------------

သူတို႔ကေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား
(ကိုညိဳ)
                                (၁)

၀ုန္း  ကနဲ အသံတခုျကားျပီးတဆက္ထဲမွာ ေအာက္ထပ္က ဥစားျကက္ေတြရဲ႔ကေတာ္ ကေတာ္ နဲ႔ ေအာ္ သံေတြက သတိနဲ႔အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့ ကိုလွန္႔လိုက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ တခါတေလ ဟိုဘက္ျခံထဲက
ေျကာင္က ျကက္ေပါက္ေလးေတြလာဆဲြတတ္တယ္လို႔သိထားတာေျကာင့္
စိတ္နည္းနည္းေအးသြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲဘထၠရီအိုးနဲ႔ဆက္ထားတဲ့တေပခဲြမီးေခ်ာင္းေလးကိုဖြင့္လိုက္ျပီး
ေခါင္းအံုးေအာက္က မွတ္စုစာရြက္ေတြညွပ္ထားတဲ့မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးကို  အိမ္ေခါင္မိုးသက္ကယ္ျကားထဲထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။
 စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ျပီဆိုတဲ့ေနာက္အိမ္ျပန္မအိပ္ျဖစ္တာ ၃ ရက္ေလာက္ရိွျပီ၊၊
ဟိုဟိုဒီဒီလွည့္ပတ္အိပ္ေနျပီးမွ၊ ဒီေန႔ေတာ့နွင္းဆီျခံမွာဘဲ အိပ္ေတာ့မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ျပီး လာခဲ့တာ။
ညေနတံုးကဘဲ သီေပါနယ္္က SSA အဖဲြ႔မွာလက္နက္ငယ္သင္တန္းဆင္းျပီး မႏၱေလးဘက္မျပန္ခင္
ကိုယ္ေနတဲ႔ျမိဳ႕ကိုလွည့္၀င္လာတဲ့ အထက္ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကသီဟ နဲ႔ လင္းျပာ တို႔နဲ႔ ဆံုျဖစ္တယ္။ဒီျခံထဲမွာတနာရီေလာက္ေတြ႔ျပီး၊ ေတာခိုခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုဘယ္နည္းဘယ္ပံု
အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ တသုတ္စီ ဘယ္လိုပို႔ျကဘို႔ ဆိုျပီးေဆြးေႏြးခဲ့ျကတယ္။

သီေပါနယ္ကရွမ္းရြာေလးမွာလက္နက္ငယ္သင္တန္းအေတြ႕အၾကံဳနဲ႔အဲဒီကအေနအထားေတြကိုယ္႔ကို ရွင္းျပတယ္။ကိုယ္႔လူေတြကိုဘယ္လိုပံုစံနဲ႔လႊတ္ေပးဖို႕၊စကား၀ွက္ေတြေပးတယ္။သူတို႕နဲ႔ညေန ကေျပာခဲ႔တာေတြေတြးရင္းေရွဆက္ဘာလုပ္မလဲစဥ္းစားေနလိုက္တယ္။
ျပန္အိပ္ခ်င္စိတ္က ခ်က္ခ်င္းမေပၚဘူး၊မ်က္စိေျကာင္ေနတာနဲ႔ေဘးနားစာအုပ္ပံု က လွမ္းမွီတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္ဆဲြျပီးဖတ္ေနလိုက္တယ္။
နာရီျကည့္ေတာ့ ည ၁၁နာရီခဲြျပီး ၁၀မိနစ္၊၊သိတ္မျကာလိုက္ဘူးထင္တယ္။ေ၀ါ ကနဲ ကား တစီး ျခံေရွ႔မွာ ရပ္လိုက္တဲ့အသံျကားလိုက္တယ္၊
နားစိုက္လိုက္ေတာ႔မသဲမကဲြစကားေျပာသံေတြကိုျကားရတယ္။
အိမ္ေရွ႔အိမ္ကိုနိုးျပီးတစံုတခုေမးျမန္းေနပံုဘဲ။( ေနာက္မွသိရတာ လာတဲ့ စစ္ထရပ္ကားျကီးက
ျခံမွားသြားတာ၊သူတို႔ လာခ်င္တာက က်ေနာ္ေနတဲ့နွင္းဆီျခံဘဲ)
အတူေနသူငယ္ခ်င္း ေအာင္ျကီးက “အကိုဆင္းခဲ႔ေတာ့ ျမန္ျမန္”လို႔လွမ္းေခၚတာနဲ႔
ကမန္းကတန္းခ်က္ခ်င္းထျပီး ျကက္ျခံအေပၚထပ္ကေနေအာက္ကိုဆင္းလိုက္တယ္။
၂ေယာက္သား ၀န္းတံခါးနဲ႔ ၀ါးနွစ္ရိုက္ကြာတဲ့ျခံေရွ႔ကဘကၳရီအားသြင္းတဲ့အုတ္တိုက္ခန္းေလးကို
အကာအကြယ္ယူျပီး ခပ္သြက္သြက္ေျပး ၊ လမ္းမေပၚေခါင္းျပဴျကည့္လိုက္တယ္။
စကၠန့္ပိုင္းေလာက္ဘဲကြာမယ္၊ ျဗံဳး ကနဲ ျခံေရွ့ ၀ါးကပ္ကာ ၀န္းတံခါးကိုေျခနဲ႔ကန္ဖြင့္လိုက္တဲ့
အသံျကားလိုက္ျပီး “အကိုဒီဘက္လာ” လို႔ ေအာင္ျကီးကေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္လက္ကိုေစာင့္ဆဲြျပီးျခံေဒါင့္ကေကာ္ဖီပင္ေတြျကားခါးေလးေတြကုန္းျပီးေျပးသြားလိုက္တယ္။
ကံသီေပလို႔၊ လက္မတင္ေလးဘဲ၊၊ေကာ္ဖီပင္ေတြျကားကေနျကည့္လိုက္ေတာ့
 က်ေနာ္အိပ္တ ဲ့ျကက္ျခံဘက္ကိုခပ္သြက္သြက္ေလးဦးတည္ေျပးသြားတဲ့ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔က လ ကလည္း  လွေနေအာင္သာေနတာ။
လေရာင္ေအာက္မွာ၊ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြကို အထင္းသားေတြ႔ေနရတယ္။
ညာဘက္လမ္းသြယ္က စစ္သား၄ ေယာက္ ၊ဘယ္ဘက္ လမ္းသြယ္က စစ္သား၅ ေယာက္ အားလံုးေပါင္း ၉ေယာက္တိတိ။စစ္သားတခ်ိဳ႕က တေျဗာင္းေျဗာင္းနဲ႔ေမာင္းတင္လိုက္တဲ႔အသံဟာ
သူတို႔ရဲ႔စစ္ဘိနပ္သံေတြထက္ေတာင္က်ယ္ေနေသးတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ တခနအတြင္းမွာဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသလူတေယာက္လို နွလံုးသြင္းလိုက္တယ္၊
ငါေတာ့ ဒီည သြားျပီမလြတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အံ့ျသဘို႔ေကာင္းတာက၊ အဲလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဆံုးစြန္အထိ တြက္ထားလိုက္တာနဲ႔
လူက ေအးေဆးတည္ျငိမ္သြားတယ္။ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ သိေနတယ္။
လေရာင္ေအာက္မွာစစ္သားေတြ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေနရာယူျပီးျခံကို၀ိုင္းထားတာ ျမင္ရတယ္။
ကမန္းကတန္းတိုးလိုက္လို႔လႈတ္ခတ္ေနတဲ့ေကာ္ဖီပင္ကိုင္းေလးေတြကိုျငိမ္ေအာင္လိုက္ကိုင္ေနလိုက္တယ္။
တ၀ီ၀ီနဲ႔ခႏၱာကိုယ္အနွံ့ ခဲေနတဲ့ ျခင္ျကားျကီးေတြကိုလက္ဖ၀ါးနဲ႔ျကိတ္ျပီးပြတ္ေနလိုက္တယ္။
ျခံေအာက္ကိုရုတ္တရက္ဆင္းလိုက္ခ်ိန္ေရာင္ရမ္းျပီးစလြယ္သိုင္းပါလာတဲ့လြယ္အိတ္ေလးကိုေတာင္၊
အသာေလးခ်ြတ္ျပီး ေနာက္ဘက္ခတ္လွမ္းလွမ္းဆီ ပစ္ထားလိုက္တယ္။
အဲဒီထဲမွာစာတိုစာစ တခ်ိဳ႔နဲ႔ ေလးဂြ၊ေလာက္စလံုးေတြပါတယ္။ရီရတယ္၊၊ ရုတ္တရက္လူကိုမိရင္
ဘာလက္နက္မွအတူရိွမေနပါဘူးဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာျပီးလုပ္လိုက္တာပါ။
“အေပၚမွာဘယ္သူေတြလဲ၊ဆင္းခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့အသံကိုျကားရတယ္။
 ခန ေနေတာ့ လမ္းမဘက္ကားရပ္ထားရာေနရာကခရာမႈတ္သံတခ်က္ျကားတယ္။
“ေဟ့ ျကားလား၊အေပၚမွာဘယ္သူေတြရိွလဲ၊ဆင္းခဲ့ပါ”ထပ္ေအာ္ေျပာတယ္။ေအာက္ထပ္ကေန
က်ေနာ္အိပ္တဲ႔ၾကက္ျခံအေပၚထက္ကိုလွမ္းေအာ္ေျပာေနတာ။က်ေနာ္ေမ႕ျပီးဘက္ထရီမီးျပန္မပိတ္မိခဲ႔ဘူး။
အေပၚထပ္ကမီးလင္းေနတယ္။
“တေယာက္အေပၚတက္ျကည့္စမ္း”စစ္သားတေယာက္၀ါးေလွခါးအတိုင္း
တက္သြားတာလည္းကိုလည္း ကိုက္၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့
ေကာ္ဖီပင္ေတြျကားကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
“ဘယ္သူမွမရိွဘူးဆရာ၊ ျခင္ေထာင္ေတာ့ ေထာင္ထားတယ္”
‘ျခင္ေထာင္ေထာင္ရင္လူရိွမွာေပါ့၊ ဘာေတြ႔ေသးလဲ၊
ရွာျပီးဆင္းခဲ့ကြာ’’
အျပင္က ခရာသံ ထပ္ျကားရတယ္။
‘’ကဲ လာျကေဟ႕၊ခရာမႈတ္ေနျပီ သြားျကမယ္’’
သူတို႕ျပန္လွည့္လာတယ္၊ ဂလံုကနဲျမည္သြားတဲ႔အသံၾကားလိုက္တယ္။
စစ္သားတေယာက္လက္ထဲမွာ က်ေနာ့္ ဂစ္တာေလးကိုင္သြားတာေတြ႕ရတယ္။
လေရာင္ဟာပိုျပီးေတာက္ပေနသလို၊ပိုျပီးလွလာတယ္လို႔ထင္တယ္။
နွင္းဆီပြင့္ေတြကိုလေရာင္ေအာက္မွာသဲသဲကဲြကဲြျကီးကိုေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီညဟာငရဲလက္ကသီသီေလးလြတ္ခဲ့တဲ့ည၊
ေျကာင္ရန္ကို္ေျကာက္တဲ့ ျကက္ေတြသတိေပးလို႔ အသက္ခ်မ္းသာရာရခဲ႔တဲ့ည၊
 ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္မဲျျမိဳ႔ေလးနဲ႔၊ အတူဆႏၵျပေဖာ္
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ညီအကိုေမာင္နွမေတြကို ဒီကေန႔အထိ ခဲြခါြ ခဲ့ရတဲ့ ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။

(ကိုညိဳ)
၁၄ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၂
(ေအာ္စလို)