ပန္းခ်ီ .. စစ္ၿငိမ္းေအး
အဲဒီတုန္းက ဒီလိုနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေက်ာင္းသားအရြယ္လူငယ္မ်က္ႏွာစိမ္းေတြဆုိ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ သြားလာရတာ။ အ ေၾကာက္အလန္႔ႀကီးတဲ့ အဲဒီတုန္းက စစ္အာဏာပိုင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ရိွသူ လူငယ္ေတြကို သူခိုးဂ်ပိုးလို ဆက္ဆံခဲ့ ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုလက္ခံမိရင္ အိမ္ရွင္ေတြကို ဖမ္းခ်ဳပ္တယ္။ ခုေခတ္လိုသာဆို လူကုန္ကူးတဲ့အမႈနဲ႔ တရားစဲြမွာေသခ်ာတယ္။
အခု ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ တမူးၿမိဳ႕သား ကိုတင္၀င္း (လူ႔ေဘာင္သစ္) ဆို အဲဒီတုန္းကတမူၿမိဳ႕ေပၚေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္မွန္သမွ်ကို ကုန္သိုေလွာင္တဲ့ ဂိုေဒါင္ေတြမွာ ပုန္းခိုေစၿပီး မိုးေရးဘက္ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ပို႔ေနတာ။ ေနာက္ပိုင္း အိႏိၵယဘက္ ေတာခိုဖို႔လာသူမွန္သမွ်ကို တင္၀င္း ဂိုေဒါင္နဲ႔မကင္းဘူး။ ၾကာေတာ့ ကိုတင္၀င္း ကိုယ္တိုင္ လည္း မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေျပးရေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးဒုကၡသည္စခန္းမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားေလရဲ႕။ စခန္းေနာက္ဖက္မွာ သူ႔ အုတ္ဂူေလးရိွေနတယ္။
တကယ္ေတာ့ စာသင္သားဘ၀ က်ဥ္းက်ဥ္းမွာအေတြ႔အၾကံဳနုနုသာ ရိွသူေတြဟာ အင္မတန္မွ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေပၚေရာက္တဲ့အခါ စိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႔ လံုး၀လဲြမွားေနမွန္း ေနာက္မွသိရတယ္။
………………………………………..
အိႏိၵယနယ္စပ္ေရာက္္ က်ေနာ္တို႔အေယာက္ ၄၀ ေလာက္ကုိ၊ မဏိပူရျပည္နယ္လံုျခံဳေရးတပ္ (ခ်န္ဒယ္ခရိုင္အမွတ္ ၈ ရိုင္ဖယ္ တပ္ရင္း) က မိုးေရးမွတဆင့္ နည္းနည္းအတြင္းပိုင္းက်တဲ့ (ခ်န္ဒယ္ခရိုင္) ထဲ စစ္ထရပ္ကား ၃စီးနဲ႔ ေခၚသြား ၾကတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္ႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္ေခၚသြားမွန္းလဲ မသိဘူး။ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သြားၿပီး၊ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိရေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္၊ တက္ႂကြေနတယ္။ စိတ္အထင္ ၁ နာရီခဲြေလာက္ ေမာင္းရမယ္ထင္တယ္၊ လမ္းပိတ္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရးဂိတ္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ျဖတ္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရွမ္းျပည္ကလမ္းေတြအတိုင္းပဲ၊ အေကြ႔အေကာက္၊ တဘက္ေဂ်ာက္၊ တဘက္ေတာင္နံရံနဲ႔ ေတာင္ေပၚလမ္း ျဖစ္တယ္။ မိုးေရးကေန “ပါလဲ” ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ (ဒုတိယကမၻာစစ္က ဂ်ပန္တပ္ေတြအေျခစိုက္ခဲ့သလို ၿဗိတိသွ်တပ္ေတြ ထိုးစစ္ ဆင္ခဲ့တဲ့ သမိုင္း၀င္ၿမိဳ႕) အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေတာင္တက္လမ္း ျဖစ္တယ္။
“ပါလဲ” ေရာက္ေတာ့ လမ္းခဲြ ၂ခု ရိွတယ္။ တခုက လြင္ျပင္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ မဏိပူရၿမိဳ႕ေတာ္ အင္ဖားဘက္သြားတဲ့လမ္းခဲြ၊ ေနာက္တခုက ေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္တဲ့ ခ်န္ဒယ္ခရိုင္ကိုသြားတဲ့လမ္းခဲြပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ခ်န္ဒယ္ဘက္ေခၚသြားတာ ျဖစ္ တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရင္ ခ်န္ဒယ္ခရိုင္ၿမိဳ႕ေလးမေရာက္ခင္ ၃ မိုင္ေလာက္မွာရိွတဲ့ အမွတ္ (၈) မဏိပူရ ႐ိုင္ဖယ္တပ္ စခန္းရိွရာ လိုင္ခြန္း(Leikun)စစ္စခန္းဆီကို ျဖစ္တယ္။
အဲဒီ စစ္စခန္းရဲ႕ အထက္ေတာင္ကုန္းျမင့္ႀကီးတခုမွာရိွတဲ့ ေဆာက္ၿပီးစ တပ္ေဆး႐ံုေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ယာယီေနထိုင္ ခြင့္ေပးထားတာ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ကုန္းထိတ္မွာရိွတဲ့ ေဆး႐ံုေဆာင္က သိပ္္ႀကီးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုတင္ထားမယ္ ဆိုရင္ အလြန္ဆံုးကုတင္ ၃၀ ပဲ ဆန္႔ႏိုင္တဲ့ ဘာမွမရိွတဲ့ ခမ္းမေဆာင္ႀကီးတခုရယ္၊ ညာဘက္ေဘးကပ္ရက္မွာ ၆ေပx၁၀ ေပ ေလာက္ရိွတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အခန္းတခုရယ္၊ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ အိမ္သာ၂လံုးရယ္.. ဒါပဲ။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ သြပ္ မိုးအုတ္တိုက္နီက်ံက်ံ ေဆးရံုအသစ္စက္စက္က ထီးထီးႀကီးတခုထဲ။
ညႀကီး မင္းႀကီး က်ေနာ္တို႔ ကားေပၚကဆင္း တန္းစီေနရာယူေတာ့ မဏိပူရ တပ္ရင္းမွဴးအရာရိွက ႀကိဳဆိုတဲ့အေၾကာင္း နႈတ္ခြန္းဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေဆာက္အဦမွာ ယာယီတည္းခိုဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္တေန႔မွ ေအာက္ခံ တမံသလင္းေပၚ၊ ေကာက္ရိုးေတြခင္းၿပီး ေႏြးေထြးေအာင္စီစဥ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ကို သူတို႔က ခ်က္ ျပဳတ္စီမံေပးရမလား၊ ကိုယ္႔ဖာသာခ်က္ျပဳတ္စီစဥ္မလားေမးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္က မိမိဖာသာစီစဥ္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူတို႔က ေနာက္တေန႔မွာ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြနဲ႔ ရိကၡာေတြေပးပို႔မယ့္အေၾကာင္းေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီည ေတာ့ သူတို႔ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့အစီအစဥ္အတိုင္း စားေသာက္ဖို႔နဲ႔ အေဆာက္အဦက အသစ္စက္စက္ျဖစ္လို႔ ေသာက္သံုး ေရေလွာင္ကန္မရိွေသးတဲ့အေၾကာင္း ေလာေလာဆယ္ အိမ္သာ၂လံုးကို လံုး၀အသံုးမျပဳဘဲ ယာယီက်င္းတူးအိမ္သာပဲ အသံုးျပဳေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို အေဆာက္အဦဘယ္ဘက္မလွမ္းမကမ္းမွာ ကြန္ကရစ္ေျမေအာက္မိလႅာကန္ ၂ လံုးကို ယာယီေသာက္သံုးေရေလွာင္ကန္အျဖစ္ သံုးထားတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးပါတယ္။
အေရးႀကီးတာတခုက အေဆာက္အဦပရ၀ုဏ္သံဆူးႀကိဳးပတ္ပတ္လည္ကာရံထားၿပီး ၀န္းအျပင္မထြက္ဖို႔၊လက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရးအေစာင့္အၾကပ္ေတြရိွေနတဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔သာ အျပင္ထြက္ဖို႔ဆိုၿပီးမွာပါတယ္။
အဲဒီညက က်ေနာ္တို႔တေတြ မိုးေရးၿမိဳ႕ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းကေပးလိုက္တဲ့ ၂ ထပ္ ဘာဘူေစာင္ကို တထည္ ေအာက္ခံ၊ တထည္ျခံဳၿပီး မဏိပူေဆာင္းညကို အံတုေကြးခဲ့ရတယ္။ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမွဴး ကိုၿဂိဳလ္တု (ကြယ္လြန္) ရဲ႕ တရႊီရႊီ၀ီဇီမႈတ္သံနဲ႔ ထၾကထၾကဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ကမန္းကတန္းထၾကတယ္။ တပ္စု ၄ စု ခဲြၿပီး ကိုယ္႔အ စုနဲ႔ကိုယ္ တန္းစီဖို႔ အသင့္ျပင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေစာင္ေခါက္နည္း၊ အိပ္ရာသိမ္းနည္းေတြကို ကိုယ့္လူေတြကပဲ စနစ္ က်ေအာင္သင္ေပးထားတယ္။ ဖိနပ္ေတြကို ကိုယ့္တပ္စုနဲ႔ကို ညီညီညာညာ ခၽြတ္ခိုင္းတယ္။ မညီသူကိုအျပစ္ေပး ဒိုက္ ထိုးခိုင္းတယ္။
လူကလည္းနည္း၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္းတက္ႂကြေနေတာ့ သိပ္ညီတယ္။ စည္းကမ္းအတိအက်လိုက္နာတယ္။ မနက္ အျပင္ထြက္တန္းစီေတာ့ ျမဴေတြပိတ္ေနတယ္။ ရာသီကေအးစိမ္႔ေနတယ္။ ေရခဲမွတ္နီးနီးပဲ။ တခါတေလ ေရခဲေအာက္ ထိေအးတယ္၊ အျပင္မွာ အက်ႌလွမ္းထားရင္ ေရခဲမႈံေတြတက္ၿပီး အက်ႌကခ်ပ္ျပားႀကီးလိုေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေနထြက္လာမွျပန္ေျခာက္တာ။ ယာယီအိမ္သာကလည္း က်င္းတူးၿပီး ၀ါးကပ္ထရံေလးပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး ကာထားတာ။ ေယာက္က်ားတလံုး၊ မိန္းခေလးတလံုး။ မိန္းခေလးက၂ေယာက္ထဲ၊ ေယာက်ာၤးက ၃၀ ေက်ာ္။ အိမ္သာမေလာက္လို႔ သံဆူးႀကိဳးေလးအသာမၿပီး စကပ္ပင္ေတာထဲ စခန္းသြားၾကသူမ်ားတယ္။ စကပ္ေတာႀကီးကလည္း ထူထူထပ္ထပ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီစကပ္ပင္ေတြ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ထင္းျဖစ္ကုန္တာပဲ။ အိမ္သာမေလာက္လို႔ ေတာထဲျဖစ္သလို သြားၾကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းရက္အေတာ္ၾကာတဲ့အခါ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ယင္ေကာင္ေတြ၊ ယင္ေကာင္ေတြ အရမ္းေပါလာတယ္။ ထမင္းခ်က္တဲ့ေနရာနဲ႔ အိမ္သာထဲတင္၊ ယင္ေတြလံုးခဲေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ညအိပ္ရင္ေတာင္ ယင္ ေကာင္ေတြက အနားမယူဘဲ အြန္ဂ်ဴတီဆင္းၿပီး မ်က္ႏွာနဲ႔ကိုယ္ေပၚနားၿပီး ႏွိပ္စက္္တာခံရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရးမွဴး ကိုၿဂိဳလ္တုက ယင္ေကာင္ ၁၀၀ ကို ဘီဒီေဆးလိပ္ (ကုလားေတြေသာက္ေလ့ရိွတဲ့ ပြတ္ခၽြန္းေဆးလိပ္ ေသးေသး) တလိတ္နဲ႔ ႏွိမ္နင္းတာေတာင္မကုန္ဘူး။ သိတ္မၾကာဘူး၊ ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ ေတာ့ စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်ကုန္တယ္။ အဲဒါ ေနာက္ပိုင္းက်ျဖစ္လာတာေတြေပါ့။
တကယ္ေတာ့ အိႏိၵယအစိုးရက ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြကို လက္ခံေနပါၿပီလို႔ ကမၻာသိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေၾကျငာ ခဲ့ေပမဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ဘာတခုမွ ႀကိဳတင္မစီစဥ္ထားပါဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒုကၡသည္ေတြ ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူဦးေရအရ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ပဲ ရိွခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တို႔တေတြကို အစာလံုေလာက္ေအာင္ မေကၽြးေမြး ဘူး၊ ေစာင္မလံုေလာက္ဖူး၊အိပ္စရာ၊ ေက်ာခင္းစရာေတာင္မလံုေလာက္ခဲ့ဘူး။ ေဆး၀ါးဆိုလည္းေ၀လာေ၀းပါ။ ဒီကိစၥ ေတြေနာက္ပိုင္းမွာ ေရးပါအံုးမယ္။
က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္စခန္းရဲ႕ ေတာင္ကုန္းပတ္ပတ္လည္သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ကာထားၿပီး အေနာက္ဖက္ထြက္ေပါက္မွာ ရြက္ဖ်င္ တဲ၂ လံုးနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ မဏိပူရစစ္သားေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ သတိထားမိတာတခုက အိႏိၵယနယ္ျခားေစာင့္ လက္ နက္ကိုင္စစ္သားေတြေရာ၊ အခု ကင္းေစာင့္ မဏိပူရရဲေဘာ္ေတြေရာ သူတို႔ေသနပ္ကို သံႀကိဳးနဲ႔တုတ္ၿပီး ကိုယ့္ခါးနဲ႔တဲြ ခ်ည္ထားတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ခတ္ေနာက္ေနာက္ တမူးနယ္သားတေယာက္ကေတာ့ ဗမာေတြ ေသနတ္လုေျပးတတ္လို႔ပါ လို႔ ေျပာတယ္။ တိုက္ပဲြမွာက်ရင္ ကိုယ္႔လက္နက္ကို ရန္သူက အလြယ္တကူ ေကာက္ယူေျပးလို႔ မရေအာင္လို႔ ျဖစ္မွာပါ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး က်န္းမာေရးေလ႔က်င့္ခန္းေတြ တန္းစီလုပ္ၾကတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာပဲ ပတ္ေျပးၾကတာ တပ္ မေတာ္က စစ္သားသစ္ေလ႔က်င့္ေရးစခန္းမွာ ေအာ္ဟစ္ေျပးသလိုေပါ့. “ဘာလုပ္ေနလဲ … ေလ႔က်င့္ေနတယ္၊ ဘာစိတ္ ဓာတ္လဲ ခြတ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ျပည္သူ႔အတြက္”။
ဘိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေလ႔က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး ေမာေမာပမ္းပမ္းျဖစ္ေနေပမဲ့ ကသဲစစ္သားေတြက ထမင္းလာမပို႔ေသး။ ဗမာေတြက မြန္းမတည့္မီေန႔လည္စာ စားတတ္ေပမဲ့ သူတို႔က မြန္္းလဲြ ၁ နာရီေလာက္မွ ထမင္းစားတတ္တာ။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္တရက္ထိ သူတို႔ခ်က္ျပဳတ္တာပဲ စားရတယ္။ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္နဲ႔ ရိကၡာကိစၥ စီစဥ္လို႔မၿပီးတာမို႔ပါ။
မွတ္မွတ္ရရ ရိွေနတာတခ ုေျပာရအံုးမယ္။ ညက်ေတာ့ လူႀကီးေတြက ထမင္းအရင္စားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဆရာဦးေရႊ ထူး (မႏၱေလး) ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး (ယခု မဏိပူရ၊ သၾကၤန္သံခ်ပ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာျမတ္ထက္) ပန္းခ်ီစစ္ၿငိမ္း ေအး (ယခုအေမရိကား) စာေရးဆရာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္လ္ (ကြယ္လြန္) နဲ႔ မန္းေဆးတကၠသိုလ္က ကိုဘရန္ (ကိုသိန္းေဌး-အေမရိကား) ေက်ာ္ေက်ာ္ထြဋ္ (အေမရိကား) တို႔ကို ဦးစီးအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္တင္ထားတာ သူတို႔က အရင္ စားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕အျပင္မွာ မီးလံႈေနရင္း ဆရာထူးက“ေမာင္ညိဳေရ.. ေသာက္ေရျပတ္ေနတယ္၊ သြား ခတ္လိုက္ပါအံုးကြာ” လို႔ ခိုင္းလို႔ ေရပံုး ၂ ပံုးဆဲြၿပီး အိမ္သာေနာက္ဖက္ ကြန္ဂရစ္ေရေလွာင္ကန္ေလးထဲက ေရသြားဆဲြ တယ္။
က်ေနာ္က မ်က္မွန္သမား၊ ညႀကီးဆိုေတာ့သိပ္လည္း မျမင္ရဘူး။ ေရေပၚေပါေလာေပၚေနတဲ့ အမႈိက္သရိုက္ေတြရွင္းၿပီး ေသာက္ေရဆဲြလာတယ္။ ဦးစီးအဖဲြ႔ထမင္းစားၿပီး ေရေသာက္တယ္။ ကသဲေတြကလည္း ေသာက္ၾကတယ္။ ေရျပတ္ သြားလို႔ ေနာက္ထပ္ေရသြားဆဲြဖို႔ အိမ္သာေနာက္သြားေတာ့ ဆရာထူးက “ေမာင္ညိဳ..မင္းဘယ္ကေရသြားခတ္မွာတုန္း” လို႔ ေမးတယ္။
“အိမ္သာေနာက္ကေရေလွာင္ကန္ေလ” လို႔ ေျဖေတာ့ “အာ..လခြီးမွပဲ..သြားပါၿပီကြာ” လို႔ေျပာၿပီး ထြီထြမ္နဲ႔ တံေတြးေထြး ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္းေၾကာင္သြားတယ္။ အားလံုးက“ခ်ီးေရေတြ..ခ်ီးေရေတြ”နဲ႔ တ၀ါး၀ါးဟားၿပီး ၀ိုင္းေအာ္တယ္။
ဆရာထူးက “သြားသြား ပံုးထဲကေရေတြ ျမန္ျမန္သြန္ ေသခ်ာသြားေဆး၊ ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ ဒုကၡပဲကြာ” လို႔ ညည္းတယ္။
မတတ္ႏိုင္ဘူးလက္လြန္သြားၿပီ။ အမွန္က ညေနပိုင္းမွာ ေရတိုင္ကီေတြေရာက္လာလို႔ ေသာက္ေရသံုးေရကို နဂိုကသံုး တဲ့ အိမ္သာမိလႅာေရေလွာင္ကန္အသစ္ကို မသံုးေတာ့ဘဲ အသစ္ေရာက္တဲ့ ေရတိုင္ကီႀကီးေတြပဲ သံုးတာျဖစ္တယ္။ တခါးပိတ္ထားတဲ့ အိမ္သာအသစ္ႀကီးကိုလည္း အသံုးျပဳႏိုင္ၿပီလို႔ ညေနကပဲ ဖြင့္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ေစ်းဦးေပါ့က္ဆိုၿပီး အခင္းႀကီးအခင္းေလးေတြ သြားၿပီးၾကၿပီ။ ေနာင္အခါ သတင္း ေထာက္ျဖစ္မယ့္ က်ေနာ္က အဲဒီ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းကို မရလိုက္ဘူး။
ဒါနဲ႔ မိလႅာကန္ထဲကေရခတ္ၿပီး ဦးစီးအဖဲြ႔ကိုသြားတိုက္မိတာ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း က်ေနာ႔နာမည္လည္း လအတန္ၾကာထိ ကိုညိဳ ကေန “အီးညိဳ”လို႔ ေျပာင္းသြားတယ္။ တခါတေလ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြျပန္ေျပာတိုင္း က်ေနာ့္ကို ေရခတ္ ကူေပးတဲ့ ကိုေအာင္ဆန္းလင္း (ကေလးၿမိဳ႕၊ယခု ၾသစေတးလ်) က “ကိုညိဳေရ.. အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ား ေခါင္းေဆာင္ ေတြကို ခ်ီးေရတိုက္ၿပီး နာမ္ႏွိမ္လိုက္လို႔ျဖစ္မယ္၊ ေနာက္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ခ်င္းလည္းမတဲ့၊ အဖဲြ႔လည္းကဲြေတာ့တာ ပဲေလ” လို႔ ေျပာတယ္။ ေဒါက္တာဘရမ္ဆိုရင္.. ႏွစ္အတန္ၾကာထိက်ေနာ့္ကို “ခ်ီးညိဳ..ခ်ီးညိဳ” နဲ႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေခၚတုန္း..။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
No comments:
Post a Comment