ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၁၀)(အပုိင္း-၁၁)

ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၁၀)

by Myat Thu on Sunday, January 13, 2013 at 8:07am ·

မွားတဲ့အခါလည္း

KNU တပ္မဟာ (၃) မွာ အထူးေဒသအေနနဲ႔ တပ္ရင္းေတြေပါင္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားအထူးစစ္ေၾကာင္း အင္အား ၈၀ ေလာက္နဲ႔အတူ ေရွ႔တန္းကုိဆင္းရျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေဒသေရွ႔တန္းေတြမွာ ABSDF က စစ္ေၾကာင္းတစ္ခ်ဳိ႔ စလႈပ္ရွားေနၾကၿပီ။ အရင္က လႊတ္ထားတဲ့ စည္းရုံးေရးစစ္ေၾကာင္းေတြက မ်ားေသာ အားျဖင့္ အသက္ႀကီးႀကီး သမားေတြဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ႏုၿပိဳတဲ့ရဲေဘာ္ေလး ေတြကုိ ေဒသခံလူထုကုိ ေခၚျပျဖစ္သြားတာေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ကရင္အဖြားႀကီးေတြ ေရွ႔တန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အထဲက သက္ႀကီးပုိင္းရဲေဘာ္ႀကီးေတြကုိ လာၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသလုိ အၿမဲျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ အဲဒါက “တုိ႔က ေက်ာင္းသားဆုိလုိ႔လာၾကည့္ ပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတာင္ ျဖဴေနၿပီတဲ့”။ ဒါက ၈၈ အၿပီး ဖြဲ႔စည္း လုိက္တဲ့ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ထူးျခားမႈ။ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) မွာ အသိပညာရွင္အတတ္ပညာရွင္ေပါင္းစုံ၊ အသက္အရြယ္ေပါင္းစုံ၊ လူတန္းစား ေပါင္းစုံနဲ႔ လူမ်ဳိးဘာသာေပါင္းစုံ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားနာမည္ေအာက္မွာ အားလုံးဟာ ႏုပ်ဳိတက္ႂကြေနၾက တယ္။  

က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ အင္အားကုိ ေက်ာက္ႀကိဳးေဒသက ေဒသခံရြာသားေတြကုိ ပထမလွ်ဳိ႔၀ွက္ထားတဲ့ အေန နဲ႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္း အနီး၀န္းက်င္က ေတာင္ေၾကာတစ္ခုေပၚမွာ ေနရာခ်ေပးထားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ အနီး၀န္းက်င္ကရြာသားေတြက ေက်ာက္ႀကိဳးကုိ ဆင္းလည္ဖုိ႔ဖိတ္ေတာ့ က်ေနာ္ ရြာသားေတြနဲ႔ လုိက္သြား ၿပီး သူတုိ႔နဲ႔အတူထမင္းစားျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့ကုိသိၾကတဲ့ ရြာသားေတြ ရဲေဘာ္ေတြက သတင္းမၾကားဘာ မၾကား ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ့ကုိ ၀မ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အထူးစစ္ေၾကာင္းနဲ႔အတူရွိေနတဲ့ တပ္ရင္း ၂၀၉ တပ္ရင္းမွဴး ကုိသိန္းဆန္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူ႔အဖြဲ႔အတြက္ ယူခဲ့တဲ့ ၄၀ မမ ေလာင္ခ်ာေသနတ္ကုိ သူ႔ကုိလႊဲေပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္အဲဒီမွာရွိေနတုန္း လုံၿခံဳေရးအတြက္ကုိင္ထားဖုိ႔ ေမာင္းခလုတ္တုိတိုနဲ႔ က်ည္ငါးေတာင့္သာ ထည့္ပစ္လုိ႔ရတဲ့ ၃၈ မမ စပယ္ရွယ္ ေအးဂ်င့္ ေသနတ္အတုိကုိလည္း ကုိသိန္းဆန္းက က်ေနာ့ကုိေပးထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ပုိင္း ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတစ္ခု ၀င္လာတယ္ၾကားရတယ္။ ဂ်ိန္းကနဲ မုိင္းကြဲသံလည္း ၾကားလုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔က ႏြားအုပ္ကုိေတြ႔ေတာ့ ေရွ႔ကေမာင္းၿပီးတက္လာတာ ႏြားတစ္ေကာင္မုိင္းထိသြားတာ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီေဒသက ဗဟုိဦးေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ ကုိစုိင္းျမင့္သူရဲ့ လုံၿခံဳေရး တာ၀န္ယူရမယ့္ အဖြဲ႔ထဲပါတာဆုိေတာ့ အေနာက္ဖက္ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာကုိ ဆုတ္ၾကရတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္း အလုပ္လာလုပ္စားၾကတဲ့ ရြာသားေတြကုိလည္း ေဘးကင္းရာ ပုိ႔ေပးၾကရတယ္။ ေနာက္ၿပီး တပ္ေတြအားလုံး ရန္သူလာႏႈိင္ေလာက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြမွာ ေနရာခြဲၿပီး ေနရာယူထားၾကတယ္။

ညေန အေတာ္ေစာင္းသြားတဲ့အထိ ေသနတ္သံလည္း မၾကားဘာမၾကားဆုိေတာ့ ကုိျမင့္သူက သူ႔အနားက ၂၀၉ တပ္ရင္း ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ အေျခအေနသြားၾကည့္ခုိင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီေနရာက ေက်ာက္ခဲတုန္း ေက်ာက္ခဲေတြမ်ားတယ္။ အပင္ ပင္စည္ေသးေသးေတြလဲ ဟုိနားဒီနား ေပါက္ေနတာရွိတယ္။ ၆ နာရီ၀န္း က်င္ဆုိေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကပ္သြားၾကရင္း အပင္စုရဲ့ေအာက္မွာ မီးဖုိၿပီး စကားေျပာ ေနၾကတဲ့အသံကုိ ၾကားရတယ္။ အေသအခ်ာနားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဗမာလုိေျပာေနၾကတာ။ ရြာသားေတြကုိ ေျပးခုိင္းထားတာ ဒီေနရာမွာ ရြာသားေတြရွိတာ မျဖစ္ႏႈိင္ဘူး၊ ရန္သူဘဲျဖစ္ရမယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ထဲ က တစ္ေယာက္က လက္ထဲက ၄၀ မမ ေလာင္ခ်ာေသနတ္နဲ႔ ထုထဲ့လုိက္တယ္။ လူေျပးသံေအာ္သံ ေတြလည္း ၾကားတယ္။ သူတုိ႔လည္းပစ္ၿပီးတာနဲ႔ ရန္သူ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနၿပီဆုိၿပီး အသာေလး ျပန္ဆုတ္ လာၾကတယ္။ အဲဒီတစ္ညလုံးေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။

မနက္က်ေတာ့ ရန္သူက ရြာကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့ အရမ္းတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့ မသကၤာျဖစ္ၿပီး ျပန္ဆုတ္သြား တယ္လုိ႔ သတင္းရတယ္။ အဲဒါကျပႆနာမဟုတ္ဖူး ေန႔လည္က်ေတာ့ ရြာသားတစ္ခ်ဳိ႔က က်ေနာ္ရြာထဲ ဆင္းတဲ့အခ်ိန္ လာၿပီးေျပာတယ္။ ေရႊက်င္ဖက္က ေလျဖတ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကုိ ထမ္းေရႊ႔ဖုိ႔ မလြယ္လုိ႔ ရြာသား ၂ ေယာက္ေလာက္ အဲဒီညေနက သစ္ပင္မွာပုခက္ဆြဲၿပီး မီးဖုိေပးေနတုန္း စစ္တပ္က ၀င္ၿပီး လက္ နက္ႀကီးနဲ႔ထုတာ ေလျဖတ္ေနတဲ့လူပါထေျပးသြားတာ ရြာကုိျပန္အေရာက္ပဲတဲ့။ အဲဒီ ေလျဖတ္တဲ့လူပါ အလန္႔တၾကားထေျပးရင္း ျပန္ေကာင္းသြားတယ္ဆုိဘဲ။ က်ေနာ္လည္း အဲဒါက်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြလုပ္တာ လုိ႔ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး ေက်းဇူးတင္ခံဖုိ႔မလုပ္ေကာင္းတာနဲ႔ ဟုတ္လားဆုိၿပီး ဆပ္ဆိတ္ဆိတ္ေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိျမင့္သူက အရမ္းလုပ္လာတဲ့ သူ႔ရဲ့ရဲေဘာ္ေတြကုိ တိတ္တိတ္က်ိတ္ဆူပါေလေရာ။ က်ေနာ္ တုိ႔ၾကားထဲမွာ အလြဲေတြလုပ္မိတုိင္း ေခတ္စားတဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါက “မွားတဲ့အခါလည္း မ်ားေပ မေပါ့” တဲ့။ သိတယ္မဟုတ္လား ကာတြန္းေအာင္ရွိန္ရဲ့ ဇတ္လုိက္ေက်ာ္ႀကီး ဦးရွံစားရဲ့ လက္သုံးစကားကုိ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ထားတာေလ။


လြမ္းစိတ္ေတြေ၀

က်ေနာ္ အိမ္ကုိလည္းလြမ္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ငွက္ဖ်ားတက္ၿပီး အားအင္ကုန္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္ကုိ သတိရတယ္။ သီးသန္႔လြမ္းဖုိ႔ အခ်ိန္ကေတာ့ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က မ်ားေသာအားျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကရတာေလ။ အထူးသျဖင့္ အေမကုိလြမ္းတယ္။ က်ေနာ့အေမနဲ႔ အေဖ၊ ညီညီမေတြ က်ေနာ့ကုိ သတိရေနၾကမွာဘဲ။ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔ကုိ လြမ္းလာတယ္။ တစ္ရက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္ကုန္း တစ္ခုေပၚကုိ ေရာက္ၿပီး စခန္းခ်ၾကေတာ့ ညပုိင္း က်ေနာ္ သစ္ပင္ႏွစ္ခုကုိ ဆြဲၿပီးခ်ည္ထားတဲ့ ပုခက္တစ္ခု ေပၚမွာ လွဲေနတုန္း ေအာက္ဖက္ ရန္သူထိမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ရြာတစ္ရြာက သီခ်င္းသံတစ္ခု ေလနဲ႔အတူပါလာ တယ္။ က်ေနာ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့အဆုိေတာ္မာမာေအးရဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲ။ မာမာေအးရဲ့ သီခ်င္းေတြကုိ တစ္ျခားအဆုိရွင္ေတြ ျပန္ဆုိထားၾကတာရွိေပမယ့္ က်ေနာ့ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ရဲ့ အရႈိက္အငုိက္ကုိ မီတယ္မထင္ ဘူး။ သူဟာ ပါရမီရွင္ပါ။ သီခ်င္းသံေလးက ေလနဲ႔အတူ က်ေနာ့ဆီေရာက္လာလုိက္၊ ျပန္ေ၀းသြားၿပီး ေပ်ာက္သြားလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီသီခ်င္းကုိ တစ္ပုိင္းတစ္စ စိတ္ထဲက လုိက္ဆုိေနမိတယ္။

“ရြက္ရြာေႂကြ.. ေႏြအကူး… ေလရူးေပြစ.. ညေနဆည္းဆာ…” တစ္ခ်ိန္ထည္းမွာဘဲ က်ေနာ္ အိမ္ကုိ သတိရလာတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မ်က္ေရ၀ုိင္းေနၿပီဆုိတာ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ့အနားမွာ စစ္ ေက်ာပုိးအိတ္ေလးတစ္လုံးရယ္၊ က်ေနာ္ကုိင္တဲ့ ေသနတ္တစ္လက္ရယ္။ ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့မွၿပီးမွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္ ပုခက္ေပၚမွာ ထထုိင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္မီးညွိၿပီး အဲဒီသီခ်င္းသံေလး ေလနဲ႔အတူျပန္ေရာက္လာမွာကုိ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းသာသြားခြင့္ရရင္ အားလုံးကုိ သြားေတြ႔လုိက္ခ်င္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိအေနအထားမွာ လုံးလုံးမျဖစ္ႏႈိင္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အေနအထားတစ္ခုကုိ မေရာက္မ ခ်င္း ဒီအိပ္မက္က အေကာင္အထည္ေပၚဦးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။


ဗဟုိတာ၀န္

ေနာက္တန္းတာ၀န္ေတြနဲ႔ လုံးေထြးေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္ ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အဂၤလိပ္စာ သတင္း စာေဟာင္းေလးေတြကုိ ဖတ္ၿပီး ေလ့လာေရးလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဗဟုိကုိ ေရာက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြထဲက တစ္ခ်ဳိ႔က သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေလးေတြ လုပ္တဲ့အခါတုိင္းလုိလုိ က်ေနာ္ သြားၿပီးတက္တယ္။ ဒီဘာသာစကားက က်ေနာ့အတြက္ အေရးႀကီးလာၿပီ။ က်ေနာ့ကုိ အရင္က ႏုိင္ငံျခား သားေတြက လာေမးတဲ့အခါတုိင္း က်ေနာ္ ျပန္မေျပာတတ္ဘူးဆုိေတာ့ ဒီထက္ ပုိၿပီးေကာင္းတဲ့ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ ဆက္ဆံေရးကုိ က်ေနာ္လုပ္ႏႈိင္ခ်င္လုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ေနာက္ပုိင္း နဲနဲနဲနဲနဲ႔ စကား စေျပာလုိ႔ရ လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗဟုိက ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ့ကုိ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတစ္ခုကုိ သြားတက္ၿပီး ထပ္ၿပီးတုိးတက္ေအာင္လုပ္ႏႈိင္မယ့္ အခြင့္အေရးကုိေပးတယ္။ အဲဒီသင္တန္းကာလက တစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိ တယ္။ က်ေနာ္ သင္တန္းကုိ ၆ လ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီၾကားထဲ သင္တန္းမွာေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ စစ္ဦးစီး ခ်ဳပ္ကုိထြန္းဦး ေလွေမွာက္ၿပီး ဆုံးၿပီဆုိတာကုိ သတင္းၾကားတယ္။ ကုိခင္ထြန္းၾကည္တစ္ေယာက္ ပါလာတဲ့ စက္ေလွကုိ သံလြင္ျမစ္ထဲမွာ ရန္သူက ၀ုိင္းအပစ္ခံရၿပီး ကုိခင္ထြန္းၾကည္က်သြားတယ္ လုိ႔လည္း သတင္း ၾကားတယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏႈိင္တဲ့ ဆုံးရႈံးမႈေတြပါ။ က်ေနာ္ အေတာ္ စိတ္ထိခုိက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ သင္တန္းကုိ ေနာက္ထပ္ ၆ လ ထပ္တက္ရဦးမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဗဟုိရဲ့လုိအပ္ ခ်က္အရ က်ေနာ္ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္မွာ လွ်ိဳ႔၀ွက္အေျခစုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနရုံးကို္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ သြားခဲ့ရတယ္။


အနိဟာ့ဘတ္

ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ က်ေနာ္ အရင္ကတည္းက နယ္စပ္မွာ ၀င္ထြက္ဖူးပါတယ္။ ထုိင္းစကားက က်ေနာ့အတြက္ အရမ္းခက္တယ္။ အသံကႏြဲ႔ေတာ့ ႏွာေခါင္းသံေလးနဲ႔ေျပာမွ အသံပီတယ္။ က်ေနာ္လုိက္ေျပာရ ခက္သလုိ၊ ကုိယ့္အသံကုိကုိယ္ျပန္ၾကားရတာကလည္း အေျခာက္သံလုိထြက္ေနေတာ့ ရွက္တာနဲ႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေနျဖစ္တာေတာင္ ထုိင္းစကားက အခုအထိ ေတာင္တလုံးေျမာက္တလုံးအဆင့္ဘဲရွိေသး တယ္။ အဲဒီၾကားထဲ အသံအနိမ့္အျမင့္က မ်ားေတာ့ ဆင္တူစကားလုံးေတြကုိ ပီသေအာင္မေျပာႏႈိင္ရင္ သူတုိ႔နားမလည္ေတာ့ဘူး။

တစ္ခါက က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ အကုိႀကီးတစ္ေယာက္က ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္ျခမ္း နယ္စပ္ၿမိဳ႔ေလးမွာ တာ၀န္က် ေတာ့ သူက ညေနညေနဆုိရင္ သူ႔မွာ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ဟုိလူဒီလူဆီက ေတာင္းထားတဲ့ ထုိင္းဘတ္ေငြေလးနဲ႔ အရက္သြား၀ယ္ေသာက္ေလ့ရွိတယ္။ ရုံးကလည္း သူက အသက္အႀကီးဆုံးဆုိေတာ့ နဲနဲပါးပါး စားခ်င္တာ ေလးေတြစားပါေစဆုိၿပီး ဆယ္ဘတ္၊ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ထုတ္ေပးတာေပါ့။ သူလည္း အနိ (ဒီဟာ) ဆုိၿပီး လက္ညွိဳးထုိး၀ယ္တာေပါ့။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေဆးစိမ္ေတာအရက္က အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒါေလး ကုိ ညေနေစာင္းတုိင္း ထုိင္းအဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းဆုိင္မွာ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ပုလင္းကုိ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး အနိ.ဟာ့ဘတ္ (ဒီဟာငါးဘတ္ဖုိး) လုိ႔ေျပာရင္ ဆုိင္ရွင္ကလည္း သေဘာေပါက္ေနၿပီ။ ပက္ခ်င္ခြက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ထည့္ထည့္ေပးေလ့ရွိတာေပါ့။ က်န္တဲ့ ထုိင္းစကားပုိတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ညေနေစာင္းရင္ သူထြက္သြားၿပီး ျပန္လာရင္ အနံ႔သင္းသင္းေလးရရေနေတာ့ သူဘယ္လုိ၀ယ္လုိ႔ရေနလဲလုိ႔ မသိမသာ စုံစမ္းၾကေတာ့ သူက အနိဟာ့ဘတ္တစ္လုံးထဲနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတာကုိသိၾကရတယ္။ သူ႔ကုိ ေနာက္ပုိင္း အေတာ္မ်ားမ်ားက ေနာက္ကြယ္မွာ အနိဟာ့ဘတ္လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ သူသိသြားေတာ့ ဒီထက္နဲနဲ ပုိတတ္ ေအာင္ စကားလုံးတစ္လုံးႏွစ္လုံး ေမးစမ္းၿပီးသင္ထားတာေပါ့။ ဆ၀ါဒီခဗ္ (မဂၤလာပါ)၊ ဆဘုိင္ဒီမုိင္ (ေန ေကာင္းလား) စသည္ျဖင့္ေပါ့။

တစ္ရက္ ညေနေစာင္း သူဟုိဆုိင္ေရာက္ေတာ့ အဖြားႀကီးကုိေတြ႔ေတြ႔ျခင္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဆ၀ါဒီခဗ္လုိ႔ေျပာ ေတာ့ အဖြားႀကီးက ဆ၀ါဒီလုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဟုတ္ၿပီေပါ့…. သူဆက္ေျပာတယ္… “ဆဘုိင္မီမုိင္” ဆုိေတာ့ အဖြားႀကီးက ‘မီခါ့’ ဆုိၿပီး ဆုိင္ထဲက စပရုိက္အခ်ဳိရည္တစ္လုံးကုိ ခြပ္ကနဲ အဖုံးဖြင့္ၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ‘မီမုိင္’ ဆုိတာက ရွိလားလုိ႔ေမးတဲ့စကားေလ။ အဖြားႀကီးက သူ စပရုိက္ေသာက္ခ်င္တယ္ထင္လုိ႔။ သူက အဲဒါမဟုတ္ဘူးလုိ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ႀကိဳးစား ေပမယ့္ ကုိယ္တုိင္လည္း ဆက္မေျပာတတ္ေတာ့ အဖြားႀကီးေပးတဲ့ စပရုိက္ အခ်ဳိရည္ကုိယူၿပီး အဲဒီညေန အရက္ေသာက္ဖုိ႔ ထည့္သြားတဲ့ ပုိက္ဆံတစ္ဆယ္ကုိ အဖြားႀကီးကုိေပးၿပီး မေၾကမနပ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ သင္ေပးလုိက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက သူမေၾကမနပ္ အထုတ္ဆြဲၿပီး ေရာက္လာေတာ့ ဘာျဖစ္တာလဲေမးၾကည့္ ေတာ့မွ သူစကားအသံမွားတဲ့အေပၚ အဖြားႀကီးက ထည့္ေပးလုိက္တာဆုိေတာ့ အားလုံးတဟားဟားျဖစ္ ကုန္တာေပါ့။ သူကေတာ့ သူရတဲ့ရာရွင္ေလးက အဲဒီညေန အရက္အစား စပရုိက္တစ္ထုတ္နဲ႔ပဲ ေၾကနပ္ရ ေတာ့တာေပါ့။


ထုိင္း

၁၉၉၅ မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံ တစ္ခုပါ။ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္က နယ္စပ္မွာ သြားလာေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေသာင္ရင္းျမစ္၊ သံလြင္ျမစ္တြင္း က ေလွေပၚကလွမ္းၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဖက္ကမ္းက သစ္ေတာေတြက စိမ္းစုိေနၿပီး ထုိင္းဖက္ က သစ္ေတာေတြက ၀ါေျခာက္ေျခာက္လုိလုိ ျမင္ရတယ္။ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ေလး မဲေဆာက္ကုိ ေတာခုိခါစအခ်ိန္ က ေရာက္ဖူးတဲ့အခ်ိန္မွာ မဲေဆာက္က ျမန္မာႏုိင္ငံထက္သာသလုိရွိတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ဇင္းမယ္ (ခ်င္းမုိင္)၊ ဘန္ေကာက္တုိ႔ဖက္ကုိ ေရာက္မွ လူေနမႈစနစ္အရမ္းကုိကြာျခားသြားပါလားလုိ႔ သေဘာ ေပါက္ရေတာ့တယ္။ ၂၄ နာရီ ေရမီးအျပည့္အစုံရွိတယ္။ အားအားယားယား လူေတြကုိ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ ဧည့္စာရင္းေတြ လုိက္မစစ္ဘူး။ အေျခခံျပည္သူေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြလုိပဲ ေဖာ္ေရြ သေဘာေကာင္းၾကတယ္။ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး ခြဲျခားမႈေတြလည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏုိင္ငံမွာ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလာေနထုိင္လုိ႔ ရေနေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ေက်းဇူးေတြ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚမွာ ရွိလာတာေပါ့။

ရာမ (၉) ဘုရင္ ဖူမစ္ဖြန္း (ဘူမိေဘာ) က လက္ရွိထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ ဘုရင္ျဖစ္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္က်င့္သုံး တဲ့ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္တယ္။ ထုိင္းလူမ်ဳိးအမ်ားစုက သူတုိ႔ ဘုရင္ကုိ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒီဘုရင္ကလည္း အခုလုိ အုိမင္းလာတာေတာင္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ အၿမဲတမ္းအေလးထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္ ၾကည္ညိဳစရာ ေတြ႔ရတယ္။  သမုိင္းအရ ျမန္မာေတြက ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ လူနည္းစုတစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ့ ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြအားလုံးမွာ တူညီတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံသားျဖစ္တဲ့အတြက္ အေတာ္ေလး ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာက လူေတြရပ္တည္လုပ္ကုိင္စားေသာက္ႏႈိင္ေလာက္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြကုိ ဖြင့္ေပးထားတယ္။ သူတစ္ပါးကုိ မထိခုိက္ႏႈိင္တဲ့ လြတ္လပ္မႈကုိ လူတုိင္းအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတယ္။ အစုိးရကလည္း မတရားလုပ္တာ မရွိ သလုိ၊ လူထုကလည္း မတရားလုပ္တယ္ထင္ရင္ ခ်က္ျခင္း တရားစြဲပုိင္ခြင့္ေတြရွိေနတာေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မတူကြဲျပားတဲ့ တုိးတက္လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုပါဘဲ။ ခုိးတာ၊ လိမ္တာ၊ ၀ွက္တာ ေတြကုိ သူတုိ႔လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ ရာဇ၀င္ထဲက ရန္သူေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြကုိေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ကုိ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ဆက္ဆံရင္ သူတုိ႔ကလည္း ေလးေလးစားစားဆက္ဆံၾကတာရွိတယ္။ ပညာနည္းတဲ့ သူတစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ့ ျမန္မာဆုိရင္ မ်က္ႏွာထားက အစေျပာင္းသြားၿပီး ခပ္ရုိင္းရုိင္း ႏွိမ္ၿပီး ဆက္ဆံတာမ်ဳိးေတာ့ရွိႏႈိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ တစ္ႏုိင္ငံလုံးရဲ့ သေဘာထားလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔မရဘူး။ ဘယ္ေနရာမဆုိ လူဆုိး၊ လူေကာင္းရွိတာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံက လူေတြက သူတုိ႔ကုိ ‘ယုိးဒယား’လုိ႔ေခၚၾကတာကုိ သူတုိ႔ထဲမွာ သမုိင္းနားလည္တဲ့ သူေတြ က မႀကိဳက္ဘူး။ မႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းရွိတယ္။ ေရွးက သူတုိ႔ရဲ့ဘုရင္နန္းစုိက္တဲ့ ေနရာကုိ အယုထိယ (အယုဒၶယ) လုိ႔အမည္ေပးထားတယ္။ အဓိပၸါယ္က ဘယ္သူမွ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္လုိ႔ မရတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ေပါ့။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာဘုရင္ေတြကုိ သိမ္းပုိက္ၿပီး ေရွ႔က ‘အ’ကုိ နမ္ႏွိမ္တဲ့အေနနဲ႔ ျဖဳတ္ပစ္ၿပီး သူတုိ႔ကုိ ယုထိယ (ယုဒၶယ) လုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ႏွိမ္ၿပီးေခၚလာၾကတာ အားလုံးႏႈတ္က်ဳိးေနတဲ့အထိဘဲ။ အဲဒီကေန အေခၚအေ၀ၚေတြေျပာင္းလာၿပီး ယုိးဒယားျဖစ္သြားတယ္။ အဓိပၸါယ္က သိမ္းပုိက္လုိ႔ရတဲ့ၿမိဳ႔ (ႏုိင္ငံ) ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ထုိင္းလူမ်ဳိးလုိ႔ပဲ သုံးႏႈန္းပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ လူတစ္ဖက္သားမႀကိဳက္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚအသုံးအႏႈံးကုိ တစ္ျခားလူမ်ဳိးေတြတင္မက ကုိယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း အေပၚမွာေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး မသုံးသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါမွ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္ေလးစားမႈေတြတည္ေဆာက္ၿပီး အတူသြားႏႈိင္မွာမဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အေျခအေနက ရန္သူ ရွိလာေအာင္တြန္းပုိ႔ေပးခဲ့ေပမယ့္ မိတ္ေဆြကုိသာ လုိခ်င္ၾကတာေလ။


အိမ္နဲ႔အဆက္အသြယ္ရၿပီ

၁၉၉၅ မွာ က်ေနာ့ညီမေလးတစ္ေယာက္ နယ္စပ္ကုိေရာက္လာတယ္။ ျဖစ္ပုံက က်ေနာ္ ေပါ့ပါးထဘက္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္က ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ညီမလုိခင္ရတဲ့ တုိင္းရင္းသူတစ္ေယာက္က သူ ျပည္တြင္းကုိ ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္အထိသြားၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တာ။ သူ႔ကုိေက်းဇူးတင္ရျပန္ တယ္။ က်ေနာ္နယ္စပ္ၿမိဳ႔တစ္ခုမွာ ဆင္းၿပီးေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ညီမေလးက က်ေနာ္ထမင္းစားေနေတာ့ ထုိင္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ေမးေတာ့ သူက “ကုိႀကီး အိမ္မွာတုန္းက ငါးဟင္းမစားဘူးေလ။ ကုိႀကီးက ငါးမွမႀကိဳက္ပဲ” တဲ့။ ဟုတ္တယ္.. က်ေနာ္က ဘုရားစူးျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသား။ ငါးကုိ ဟင္းခ်က္ထားရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ က်ေနာ္ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ငါးဟင္းေတြခ်ည့္ေတြ႔ရင္ ထမင္းမစားဘဲ ထြက္သြားေတာ့ ဟင္းခ်က္ထားတဲ့ အေမနဲ႔ညီမေလးေတြ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္က်န္ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိေသး တယ္။ က်ေနာ္က ညီမေလးကုိ “ဟဲ့… ဒီမွာေတာ့ ရွိတာစားရတာေပါ့။ မစားရင္ ငတ္မွာ” လုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္ တယ္။ ညီမေလးက ၉၂ မွာ အေမဆုံးၿပီလုိ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ သိပ္မခံစားရဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အေမဆုံးခဲ့တာျဖစ္တာေရာ၊ ဒါေတြျဖစ္လာႏႈိင္တယ္လုိ႔ ေတြးထားတာေၾကာင့္ ေရာေပါ့။ ဘယ္တတ္ႏႈိင္မလဲကြာ… သူဒီေလာက္ပဲေနရမယ့္ ကံပါလာကုိးလုိ႔ပဲဲဲ ညီမေလးကုိျပန္ေျပာမိခဲ့ တယ္ေလ။

ေမေမက က်ေနာ္အိမ္က ထြက္သြားၿပီးကတည္းက က်ေနာ့ရဲ့ အကၤ်ီစုတ္၊ ဖိနပ္စုတ္ကအစ သူ႔သားႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ သံေသတၱာတစ္ခုထဲမွာ ထည့္ၿပီးသိမ္းထားတယ္တဲ့။ က်ေနာ့ကုိ သတိရတုိင္း ထုတ္ၾကည့္ၿပီးလြမ္းတတ္တယ္လုိ႔လည္း ညီမေလးကေျပာတယ္။ ေမေမက ႏွလုံးေရာဂါရွိတယ္ေလ။ အေမ့ ရဲ့အေမြဆုိလုိ႔ က်ေနာ္အိမ္ကထြက္သြားၿပီးေနာက္ပုိင္း သူမဆုံးခင္အထိ ေရးသြားခဲ့တဲ့ ဒုိင္ယာယီေလးတစ္ခု ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ရုိးရုိးဗလာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေန႔စြဲေတြတပ္ၿပီး က်ေနာ့ကုိ စကားေျပာခဲ့တာပါဘဲ။ ဒုိင္ယာယီ ေလးရဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ က်ေနာ့နာမည္ကုိ တတ္ထားၿပီး က်ေနာ့ကုိ သတိရတုိင္း စာထေရးလုိက္၊ ဘယ္သူမွ မျမင္ေအာင္ ဖြက္ထားလုိက္နဲ႔ အေမ့အေလာင္းေျမက်မွ အေမ့အိပ္ယာရွင္းရင္းနဲ႔ ဖ်ာေအာက္ မွာေတြ႔ခဲ့ၾက တာလုိ႔ ညီညီမေတြက ေျပာတယ္။

က်ေနာ္အိမ္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ပုိင္း အိမ္နဲ႔အဆက္အသြယ္ လုံး၀မလုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့ မိသားစုကုိ က်ေနာ့ေၾကာင့္ ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အစုိးရအာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ က်ေနာ့ အိမ္ကုိ က်ေနာ္နဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိမရွိ တစ္လကုိ အနဲဆုံး သုံးေလးခါ သြားရွာၾကတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္လာၿပီးေနာက္ပုိင္း အဲဒီလုိအေႏွာက္အယွက္ ေပးမႈေတြေၾကာင့္ ညီညီမေတြလည္း အလုပ္ေတြရလုိက္ အလုပ္ျပန္ျပဳတ္လုိက္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အေမဆုံးၿပီးေနာက္ပုိင္း တစ္မိသားစုလုံး တျခား ၿမိဳ႔ကုိေျပာင္းေနၾကေတာ့မွ ရွာေဖြေရးဒါဏ္ကင္းကင္း လုပ္ကုိင္စားႏႈိင္ေတာ့တယ္လုိ႔ေျပာၾကတယ္။


အေမြ

ညီမေလးျပန္သြားၿပီး လအနည္းငယ္အၾကာမွာ အဲဒီအေမ့ရဲ့ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးကုိ က်ေနာ့ဆီကုိ ပုိ႔ေပး လုိက္ၾကတယ္။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖုံးမွာ က်ေနာ့ကုိ ကုိလိပ္မူထားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအေရာင္လြင့္ေန ၿပီျဖစ္တဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးဟာ က်ေနာ္အမ်ားအတြက္ စြန္႔လႊတ္ၿပီး လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ရလဒ္အျဖစ္ အေမ့ဆီက ရတဲ့ အေမြအႏွစ္ပါဘဲ။ ဟုိေခတ္က ကုိးတန္းေလာက္အထိ ပညာသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေမလက္ေရးေလးေတြဟာ အရင္လုိရွင္းၿပီး လွေနတာပါဘဲ။ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ရင္း အေမ က်ေနာ့အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားကုိ တစိမ့္စိမ့္စဥ္းစားၿပီး မ်က္ရည္က်ရတယ္။ က်ေနာ္ ဆက္မဖတ္ရက္ေတာ့သလုိ ဆက္ လည္း မဖတ္ရဲေတာ့ဘူး…။ ေနာက္မွ က်ေနာ္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖတ္ယူရတယ္။ အေမ့လက္ေရးနဲ႔ စာ ေၾကာင္းတုိင္းက အေမက်ေနာ့အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္တယ္၊ တန္ဖုိးထားတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပေနတယ္။ က်ေနာ့ဘ၀အတြက္ အစားထုိးမရတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈျဖစ္လုိ႔ ရင္ထဲကလွိဳက္ၿပီး ယူက်ဳံးမရ လည္းျဖစ္ရတယ္။

တစ္ရက္ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမက က်ေနာ့ အိပ္ယာေဘးမွာ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ငုံ႔ၾကည့္ေနတာေတြ႔ရၿပီး လန္႔ႏုိးလာ ေတာ့ က်ေနာ့ကုိေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ အေမ့အေၾကာင္းေတြးရင္း က်ေနာ္ ရႈိက္ႀကီးတငင္္ ငုိခ်ပစ္လုိက္မိတယ္။ အိမ္ ကထြက္သြားၿပီး ေသသလား ရွင္သ လားမသိရတဲ့သားတစ္ေယာက္ရွိေနတဲ့ က်ေနာ့အေမ ဘယ္လုိခံစား ေနခဲ့ရမလဲ။ က်ေနာ့လုိ အိမ္ကထြက္သြားတဲ့သားရွိတဲ့့ အေမေတြ၊  ေထာင္က်တဲ့ သားသမီးရွိတဲ့ အေမေတြ ဒါမွမဟုတ္ အျခားတစ္နည္းနည္းနဲ႔ သားသမီးဆုံးရႈံးရတဲ့မိခင္ေတြ ရဲ့ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ က်ေနာ္ ပုိၿပီး ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္လာတယ္။ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားသမီးေတြရဲ့ လက္ဦးဆရာပါ။ အေမ့ရဲ့သြန္သင္ လမ္းျပေပးခဲ့မႈေတြသာမပါရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘ၀ကုိ ဒီလုိသတၱိရွိရွိ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းဖုိ႔ မလြယ္ကူႏႈိင္ပါဘူး။ အေမ့ဒုိင္ယာယီေလးထဲမွာ အေဖ့ကုိေတာင္ က်ေနာ့ဘက္က မခံႏႈိင္တဲ့ေဒါသနဲ႔ ေရးထားတာေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ဒီဒုိင္ယာယီေလးက က်ေနာ့အတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏႈိင္တဲ့ မိဘအေမြအနစ္ပါ။

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ အတၱေတြ၊ မာနေတြလႊမ္းေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးကုိ ဘာေကာင္းက်ဳိးမွ မေပးပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြဟာ ကမၻာ့အဆင့္မေျပာနဲ႔ ကုိယ့္ေဒသတြင္း မွာေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အနိမ့္က်ဆုံး အဆင့္ကုိေရာက္ေနရၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမန္မာျပည္သူတရပ္ လံုးခံစားေန ရတဲ့ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းတုိက္ေန တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ပဲြေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ မိတကဲြဖတကဲြ ျဖစ္ၾကတဲ့ အျဖစ္ဆုိးေတြ အခုလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသင့္ၿပီထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သားအမိထက္ဆုိးရြား တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားႀကီး အရင္က ရွိခဲ့သလုိ အခုအထိ ျမန္မာျပည္ေနရာအႏွံ႔မွာ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ ဆက္ရွိ ေနဆဲပါ။ အေမ့လုိအေမမ်ားနဲ႔ က်ေနာ့လုိသားေတြကုိ ဖန္တည္းျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြက မ်ဳိးဆက္ အားလုံး အျမန္ဆုံး ကင္းေ၀းၾကပါေစ၊ လြတ္လပ္ၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရပါတယ္။


အေမ့ဒုိင္ယာယီ
ဒီဒုိင္ယာယီဟာ က်ေနာ္စိတ္အလႈပ္ရွားရဆုံးနဲ႔၊ အခံစားရဆုံး စာေတြခ်ည့္ပဲ။ အေမကုိယ္တုိင္ ခ်ေရးခဲ့တယ္။ အေမက သူ႔ရင္ထဲက ေျပာခ်င္တာေတြကုိ က်ေနာ့ကုိ အသိေပးသြားတယ္။ ဒုိင္ယာယီအပုိင္းအစေလးေတြ တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ သူ႔ရဲ လက္ေရးမူရင္းအတုိင္း ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့မိခင္ေမတၱာနဲ႔ သူသက္ရွိထင္ ရွား ရွိေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွလုံးသားနဲ႔ထုဆစ္ထားခဲ့တဲ့သက္မဲ့အရာ၀တၳဳဆုိေပမယ့္ မိဘေက်းဇူးဘယ္ေလာက္ ထိ ႀကီးမားတယ္ဆုိတာရဲ့ မွတ္တုိင္တစ္ခုအျဖစ္ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနတဲ့ သက္၀င္ ဒုိင္ယာယီပါဘဲ။

ဒုိင္ယာယီအပုိင္းအစမ်ား…..
















အေမက်ေနာ့ကုိ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ ျပည့္၀မသြားရွာဘူး။ သူက က်ေနာ့ကုိခ်စ္လြန္းလုိ႔ က်ေနာ့ရဲ့ သူငယ္ ခ်င္းရဲေဘာ္ေတြကုိေတာင္ က်ေနာ္နဲ႔အတူတူ အႏၱရာယ္ကင္းေဘးရွင္းေအာင္ ထည့္ၿပီးဆုေတာင္းသြားခဲ့ တယ္။ အေမ့ရဲ့ေမတၱာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ အႏၱရာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကံဳေတြ႔ခဲ့ေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖတ္သန္းႏႈိင္ခဲ့ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။ အသိတရားေတြ၊ အတတ္ပညာေတြ ပုိၿပီး ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။ က်ေနာ့ဘ၀ရဲ့ထက္၀က္ေက်ာ္ဟာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႔ေ၀းရာမွာ ေနရတယ္ ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္ အေမ့ရဲ့ေမတၱာေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ႏႈိင္ေနဆဲပါ။ အေမ့ေက်းဇူးတရားေတြကုိ ေဖာ္ျပႏႈိင္ ေလာက္တဲ့ စကားလုံးမရွိေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားျမင့္ျမတ္လွပါတယ္။ အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါ ေစလုိ႔သာ။

                                                                                                      xxxxxxxxx
                                                                                                                                                                                                                  ဆက္ေရးပါမည္.....

ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၁၁)

by Myat Thu on Thursday, January 31, 2013 at 12:45am ·

ဒဏ္ရာမ်ား

အေမထားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့အတြက္ဒုိင္ယာယီေလးအေၾကာင္းၿပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ပန္းက်သြားသလုိျဖစ္ၿပီး ဘာမွ ဆက္ေရးခ်င္စိတ္မရွိျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခံစားမႈေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ထည့္ၿပီးမမက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳျဖတ္သန္းမႈေတြက ဒဏ္ရာေတြေပးခဲ့တာ။ တစ္ခ်ဳိ႔က တုိက္ပြဲ ေတြထဲမွာ ကုိယ္လက္အဂၤါေတြဆုံးရႈံးခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔က အသက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေတာထဲမွာရခဲ့တဲ့ ငွက္ဖ်ားလုိ ေသေဘးနီးတဲ့ေရာဂါေတြကလည္း တစ္ခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြဆုိရင္ အခုအထိ စိတ္မူမမွန္တာမ်ဳိးေတြ ခံစားေနရတုန္း။ ရုပ္ပုိင္း၊ စိတ္ပုိင္းခံစားမႈေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္း နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ရွိေနတာ အမွန္။

တစ္ခ်ဳိ႔ဆုိရင္ က်န္းမာေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး စသျဖင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္းက ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြက ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ဒါမွမဟုတ္ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ေတြမွာ ရရာအလုပ္လုပ္ၿပီး ရပ္တည္ေနၾကရင္းက ဒီအႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္အတြင္း ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အေျခအေနေတြထက္ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြကုိပဲ ၾကားရျမင္ေနၾကရေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ အရက္အလြန္အႂကြံေသာက္ရင္း အသက္ဆုံးကုန္ၾကတာေတြအထိပါ ရွိလာတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အေမရိကန္က ၉-၁၁ (၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔) မွာ ဘင္လာဒင္တုိ႔ရဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ အေဆာက္အဦေတြကုိ ၀င္တုိက္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးအၿပီး Patriot Act ဆုိတဲ့ ဥပေဒကုိထုတ္ျပန္ၿပီး အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႔အစည္းစာရင္းထဲမွာ ABSDF ကုိပါ ထည့္ထားတဲ့အတြက္ ဒုကၡသည္စခန္းကေန တတိယျပည္ပႏုိင္ငံတစ္ခုခုကုိ ဒုကၡသည္အေနနဲ႔ သြားၾကမယ့္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဟာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသာမက တစ္ျခားအေနာက္ႏုိင္ငံေတြကုိပါထြက္ခြာခြင့္ေတြ ႀကံ့ၾကာခဲ့တယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာဟာလည္း ထားရာေနေစရာသြားလုိ အိမ္နီးျခင္းႏုိင္ငံ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ေပၚလစီနဲ႔ သေဘာထားအတုိင္း ေနၾကရတာဆုိေတာ့ တစ္ခါတေလ အက်ယ္ခ်ဳပ္က် ေနသလုိခံစားရတဲ့ မြန္းၾကပ္မႈေတြရွိေနတာပဲ။ ဆန္၊ ဆား၊ ငါးပိ၊ ျငဳပ္သီးလုိ အေျခခံအစားအေသာက္ ေလာက္ပဲ ရာရွင္ရၿပီး စခန္းအျပင္မွာလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္မေပးေတာ့ ၿမိဳ႔ေပၚကလာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား သူပုန္ေတြအတြက္ အခက္အခဲ အေတာ္ျဖစ္ရတယ္ေလ။ 

အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ႀကိဳးစားျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ ကုိယ္ယုံၾကည္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းလာၾကတဲ့အခါ ဘယ္သူဘယ္၀ါေၾကာင့္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တတဲ့စနစ္ ေပၚထြန္းလာမယ္ အဲဒါေတြလက္ေတြ႔ျဖစ္လာမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေၾကနပ္ေနၿပီးသား။ ငါလုပ္မွ ျဖစ္မွာ ဆုိတဲ့ ‘ငါ’စြဲက အမ်ားအႀကိဳးအတြက္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ မေကာင္းဘူး။ ထားလည္း မထားသင့္ဘူး။ အမ်ားအႀကိဳးအတြက္ဆုိရင္ ‘ငါမွ’ ဆုိတာႀကီးကုိ လႊင့္ပစ္ခဲ့။ တကယ့္  ေစတနာမွန္နဲ႔လုပ္တဲ့ အလုပ္ရဲ့ ရလဒ္ေကာင္းကုိ ေတြ႔ရမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္တယ္။

ၾကည့္ေလ… က်ေနာ္တုိ႔ေတာ္လွန္ေရးမလုပ္ခင္ကတည္းက က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အပင္ပန္းခံခဲ့တဲ့သူ အမေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ ရွိေနၿပီးသား။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔တုိက္ပြဲ၀င္ရင္း နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ စြန္႔စားခဲ့သူေတြ၊  က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရသူေတြ တပုံတပင္ရွိေနခဲ့သလုိ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံကေန အခုအခ်ိန္အထိ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္ခံစားေနရတဲ့သူ ေတြဟာ တုိက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္ေတြတြင္မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ရဲ့မိသားစု၀င္ေတြအထိ ရုိက္ခတ္ခဲ့တာေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေနရာတုိင္းမွာရွိေနတယ္။ ဒါဟာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တဲ့သူေတြခ်ည့္မဟုတ္၊ လက္နက္မဲ့ အၾကမ္းမဖက္ ဆန္႔က်င္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြပါ အားလုံးပါတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ျဖတ္သန္း မႈဆုိတာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ျဖတ္သန္းမႈထဲက အမႈန္အမႊားတစ္ခုပါပဲေလ။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ကုိယ္လုပ္ၾက တယ္ ဆုိေပမယ့္ ရုိက္ခတ္မႈမ်ဳိးစုံေၾကာင့္ မြန္းၾကပ္မႈနဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ၾကားထဲမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ခံစားၾကရတာပါဘဲ။


ေတာသားၿမိဳ႔ေရာက္

ေတာထဲမွာ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးေနလာခဲ့ၿပီးမွ အေရးေပၚလုိအပ္ခ်က္အရ ရုံးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ဘန္ေကာက္ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနက ဆင့္ေခၚလုိ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ မ်က္ေစ့သူငယ္နဲ႔ သြားရတယ္။ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ရုံး ခြဲက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ကားေပၚတင္ေပးလုိက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စီးသြားၿပီး ခ်င္းမုိင္ (ဇင္းမယ္) ကုိေရာက္တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ညီငယ္တစ္ေယာက္က က်ေနာ့ကုိ ‘၀ီရ’ ဆုိတဲ့ ထုိင္းနာမည္တစ္လုံးေကာက္ေပး၊ ကားလက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီေန႔က ဘာသာေရးေန႔ဆုိလား၊ ထုိင္းဘုရင့္အခမ္းအနားေန႔ုဆုိလား သူကေျပာေသးတယ္။ အဲဒီလုိေန႔မ်ဳိးေတြ လမ္းမွာ အစစ္အေဆးနဲတယ္ဆုိပဲ။ သူေျပာတာမွန္တယ္။ လမ္းမွာ ကားရပ္ေပးရၿပီး စစ္တာေဆးတာေတြ မရွိဘူး။

ျပႆနာက ကားေပၚမွာ ထုိင္းစကားလုံး၀မတတ္တဲ့ က်ေနာ္ ခုံမွာ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး မၾကာပါဘူး၊ ယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားတဲ့ ကား၀န္ထမ္း ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္က က်ေနာ့ကုိ ဘာေတြမွန္းမသိလာေမးပါ ေလေရာ။ က်ေနာ္ကနားမလည္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ရယ္ျပေနလုိက္၊ ဘာမွန္းမသိ တခဗ္ခဗ္နဲ႔ (ဟုတ္ကဲ့) လုိက္လုပ္လုိက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူက က်ေနာ္ထုိင္ေနတဲ့ ခုံေအာက္ကုိလက္ညွိဳးထုိးၿပီး တစ္ခုခုရွာ ေစခ်င္တဲ့ပုံေပါက္ေတာ့ က်ေနာ္ဆတ္ကနဲ ထုိင္ရာကထလုိက္တယ္။ ေအာက္မွာ အနီေရာင္ အ၀တ္ထုတ္ ေကြးေကြးေလးတစ္ခုကုိက်ေနာ္ ဖင္ခုထုိင္ထားမိတာကုိး။ သူက အဲဒါကုိေတြ႔ၿပီဆုိေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ သေဘာက်ေနတယ္။ က်ေနာ့လက္ထဲကုိ ျပန္ထည့္ေပးတယ္။ က်ေနာ့အတြက္ ကားထုိင္ခုံ ေနာက္မွာ ေစာင္ပါးေလး တစ္ထည္လည္းရွိတယ္လုိ႔ သူျပတယ္။ အုိေကေပါ့။ က်ေနာ္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ ကားထြက္ခါနီး လူေတြတစ္ခ်ဳိ႔က ေစာင္ေတြကုိၿခံဳထားၾကၿပီ။ အထဲမွာ aircorn (ေလေအး စက္) ဖြင့္ထား ေတာ့အေတာ္ေလးေအးတယ္။ က်ေနာ့လက္ထဲက အထုတ္နီေလးကုိ တျခားလူေတြေကာ ဘယ္ေနရာမွာ သုံးပါလိမ့္လုိ႔စူးစမ္းေတာ့ လားလား… သူတုိ႔က လည္ပင္းေနာက္မွာ ပတ္ထုိးၿပီး ေခါင္းအုံး ထားၾကတာေတြ႔ရေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ကားေပၚကေနာက္မွီရင္းေခါင္းအုံးလုိ႔ရတဲ့ ေခါင္းအုံးမွန္းသိၿပီး သူတုိ႔လုိ ေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္လုိက္သြားေတာ့တယ္။ ေအးဗ်ာ… ေတာက်ပုံမ်ား။ ေခါင္းအုံးကုိ ေခါင္းအုံးမွန္း မသိ။

ဘန္ေကာက္ကုိ ကားဆုိက္ေတာ့ ကားေပၚက ထြက္ၿပီး လာႀကိဳမယ့္ သူကုိထြက္ရွာတယ္။ မေတြ႔တာနဲ႔ ကားဂိတ္အျပင္က အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္းရုံကေန ရုံးကုိဖုန္းဆက္တယ္။ ရုံးကတစ္ေယာက္က သြားႀကိဳတယ္ေလ.. ဆုိတာနဲ႔ က်ေနာ္ ကားဂိတ္ထဲျပန္ရွာတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေတြ႔ဘူး။ မေတြ႔လုိက္ ဖုန္းရုံကုိျပန္သြားလုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးရုံးကလူက ခင္ဗ်ားအခုေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေနေန။ က်ေနာ္ သြားႀကိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ကုိစီးကုိ ေျပာလုိက္မယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ ေျခၿငိမ္ၿငိမ္ေနလုိက္ေတာ့မွ လာႀကိဳတဲ့ကုိစီးနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့ တယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့ကုိ လုိက္ရွာေနတာ ၁ နာရီေလာက္ရွိၿပီတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့… ဆက္ၿပီး ဟုိေရႊ႔ဒီေရႊ႔လုပ္ေနရင္ အဲဒီည ကားဂိတ္က တန္းလွ်ားတစ္ခုေပၚမွာ ညအိပ္ရဖုိ႔ရွိမလားပဲ။


ဆ၀ါဒီ

‘ဆ၀ါဒီ’ဆုိတာက ထုိင္းလုိ မဂၤလာပါလုိ႔ေျပာတာေလ။ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြက ‘ဆ၀ါဒီ’လုိ႔ေျပာရင္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေျပာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဒါက တစ္ႏုိင္ငံလုံးမွာေတြ႔ရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ။ လက္အေနအထားကလဲ အထက္ ေအာက္ ဆက္ဆံေရးဆုိတာမ်ဳိးရွိတယ္။ လက္အုပ္ကုိ ႏွာေခါင္းနားအထိခ်ီၿပီး ဆ၀ါဒီလုပ္ရင္ တစ္ဘက္ကုိ တစ္ဘက္ ေလးစားမႈကုိျပတာ။ စၿပီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့သူတုိင္း ဒီလုိဘဲ ဆ၀ါဒီလုပ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အဲ.. ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူကုိ ျပန္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ေလာက္မွာပဲ လက္အုပ္ထားၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ ၾကတယ္။ ရာထူးအႀကီးအငယ္ဆုိရင္လည္း ဒီလုိပါဘဲ။ အငယ္ေတြက စၿပီး လက္အုပ္ခ်ီႏႈတ္ဆက္ ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဘုရားရွိခုိးတာမ်ဳိးဆုိရင္ နဖူးေလာက္ေရာက္တာရွိတယ္။ ဘုရားရွိခုိးတာဆုိေတာ့ ဆ၀ါဒီလုိ႔ မေျပာေတာ့ဘူးေပါ့။

အဲဒါကုိ အထာမသိလုိ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အသိရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ရွိတယ္လုိ႔ ကုိစီးက ေျပာ ခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားက ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ေတာ့ ဟုိသြားဒီသြားေလး ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ တာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူကတစ္ရက္ ၿမိဳ႔လည္ေခါင္က မဟာပိႏၷဲနတ္ကြန္းေရွ႔မွာ လမ္းကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး မတ္တတ္ရပ္ေနတယ္။ ဟုိဖက္လမ္းက ကူးလာတဲ့ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြက မဟာပိႏၷဲနတ္ရုပ္ထုေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ခနရပ္လက္အုပ္ခ်ီၿပီးမွ သြားခ်င္တဲ့ဖက္ဆက္သြားၾကတယ္။ အမွန္က မဟာပိႏၷဲနတ္ကုိ ရွိခုိးၾကတာ။ သူက လူတစ္အုပ္ျဖတ္လာလုိက္ သူ႔ကုိ ဆ၀ါဒီလာ လာလုပ္ေနေတာ့၊ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြ အေတာ္ယဥ္ေက်းၾက တာပဲလုိ႔ ထင္သြားတယ္။ အဲဒါအျပင္ သူက ငါက ဒီအတုိင္းရပ္ေနရင္ေတာ့ ရုိင္းသလုိျဖစ္ေနမယ္ ဆ၀ါဒီ ျပန္လုပ္ဦးမွလုိ႔ အေတြး၀င္ၿပီး ေနာက္ထပ္ လူတစ္အုပ္ျဖတ္လာၿပီး လက္အုပ္ခ်ီေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ‘ဆ၀ါဒီခဗ္’ ျပန္လုပ္လုိက္တယ္။ ဟုိလူေတြက နတ္ကုိရွိခုိးေနတာကုိ ေရွ႔တည့္တည့္က ရပ္ေနၿပီး ဆ၀ါဒီလာလုပ္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ငနာတစ္ေကာင္က လာေနာက္ေန ပါလိမ့္ဆုိတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္သြားတာ ခံရပါေလေရာ။


ထုိင္းရဲ

ထုိင္းေတြက ယူနီေဖာင္း ၀တ္ရတာကုိ အေတာ္ေလးႀကိဳက္ၾကပုံရတယ္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံက ေက်ာင္းဆရာယူနီ ေဖာင္း ၀တ္ထားတဲ့သူေတြကုိ မအူမလည္နဲ႔ ၿမိဳ႔ေရာက္လာတဲ့ ေတာသားေက်ာင္းသားေတြက ရဲမွတ္ၿပီး လွည့္ပတ္ၿပီး ေျပးေနၾကတာ ခဏခဏပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ထုိင္းေက်ာင္းဆရာေတြရဲ့ ယူနီေဖာင္းပုခုံးမွာ အပြင့္ေတြအခက္ေတြေတာင္ ပါတတ္ေသးတယ္။ ယူနီေဖာင္းကုိလည္း ဖစ္ဆုိဒ္၀တ္ရတာ သေဘာက်ပုံ ရတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔စစ္သားတုိ႔ ရဲတုိ႔ဆုိရင္ ၀တ္ထားတာ ေကာက္ညွင္းထုတ္ႀကီးေတြ ေထာင္ထားသလုိဘဲ။ အဲဒါက အေရးမႀကီးဘူး ရဲအဖမ္းခံရၿပီး ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပး၊ ျမန္မာျပည္ျပန္အပုိ႔ခံရလုိ႔ကေတာ့ အရည္ခြံ အႏႊာခံရမွာ။ ထုိင္းေတြၾကားထဲမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထုိင္းလုိလုိဘာလုိလုိ အေယာင္ေဆာင္ေနၾကေပမယ့္ အဖမ္းခံရရင္ေတာ့ မနဲရွင္းရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပုိက္ဆံကုန္တာေပါ့။

နယ္စပ္မွာတုန္းက မဲ့စရိယင္းရုံးကေန မဲေဆာက္ကုိ အသိရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္လုိက္တယ္တဲ့။ မသြားခင္ ရုံးက အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့သူေတြက လမ္းမွာ ဘယ္သူဘဲ ဘာေမးေမး ‘ပုိင္မဲေဆာက္’ လုိ႔သာေျပာ လုိ႔ သင္လုိက္ၾကတယ္။ ‘ပုိင္’ ဆုိတာက သြားတယ္/သြားမယ္ လို႔အဓိပၸါယ္ရတယ္။ မဲေဆာက္ကုိ သြားမယ္ေပါ့။ အဲဒီ ကံဆုိးတဲ့ရဲေဘာ္က သူစီးလာတဲ့အမုိးနဲ႔ ပစ္ကပ္လုိင္းကားကုိ ရဲတားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့ ရဲက ေမးတယ္။ “ပုိင္ႏုိင္” (ဘယ္လဲ)၊ သူက “ပုိင္မဲေဆာက္” (မဲေဆာက္ကုိသြားမယ္)။ အဟုတ္သား။ ေနာက္ထပ္ရဲက ဆက္ေမးတယ္။ “မားက်ပ္ႏုိင္” (ဘယ္ကလာလဲ) သူကေတာ့ “ပုိင္မဲေဆာက္”ေပါ့။ “ဘတ္မီမုိင္” (လက္မွတ္ရွိလား) – “ပုိင္မဲေဆာက္”။ “ခ်ဳ႔အလုိင္” (နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ) လုိ႔ရဲကေမးေတာ့လည္း သူက “ပုိင္မဲေဆာက္”ခ်ည့္ေျပာေနေတာ့။ ရဲက သေဘာေပါက္ၿပီး ကားေပၚကဆြဲခ်ၿပီးဖမ္းထားလုိက္ပါေလေရာ။ ဟုတ္သားဘဲေလ။ သူသိတာက ပုိင္မဲေဆာက္ တစ္လုံးထဲပဲ ဟာ။ ေနာက္ကေန မနဲလုိက္ၿပီး ပုိက္ဆံနဲ႔လုိက္ထုတ္လုိက္ရတယ္တဲ့။

ထုိင္းရဲေတြထဲမွာ တစ္ခ်ဳိ႔က အႀကံအဖန္လုပ္ၾကတယ္။ သူ႔ႏုိင္ငံထဲကုိ တရားမ၀င္ ေရာက္ေနတဲ့သူကုိ ေတြ႔ရင္ ေငြညွစ္တတ္ၾကတယ္။ ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထုိင္းစကားနည္းနည္းပါးပါးတတ္တယ္ သူ႔ကုိ ရဲက ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနတုန္း ဖမ္းတယ္။ ေတာင္းပန္လုိ႔မရဘူး။ ရဲကလည္း ကားဂိတ္မွာ တျခားကားေစာင့္ေနၾကတဲ့ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြရွိေနေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကုိ အတင္းတက္ခုိင္းတယ္။ လမ္းမွာ ရဲက ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရင္းက ဘတ္ေငြ ၂ ေသာင္း (ဗမာေငြနဲ႔ ေျခာက္သိန္းနီးပါး) ေပးရင္လႊတ္ေပးမယ္ေျပာတယ္။ သူက ပုိက္ဆံမရွိဘူးလုိ႔ ထုိင္းရဲကုိေျပာ တယ္။ အဲဒါကေန တစ္ေသာင္း၊ တစ္ေသာင္းကေန ငါးေထာင္ ေလ်ာ့သြားလုိက္တာ ေနာက္ဆုံးစိတ္တုိ ေနတဲ့ထုိင္းရဲက ဆုိင္ကယ္ရပ္ၿပီး ႏွစ္ရာေတာ့ေပးကြာတဲ့။ အဲဒါကုိ သူက ေဘာင္းဘီထဲလက္ႏႈိက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ထြက္လာတာက ၂၀ တန္တစ္ရြက္။ ဒါဘဲရွိတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ထုိင္းရဲက ဆဲၿပီး ဆုိင္ကယ္ေမာင္း ထြက္သြားဖုိ႔လုပ္ေနတုန္း အဖမ္းခံရတဲ့ငနဲက အကုိရယ္ က်ေနာ့ကုိ အရင္က ကားဂိတ္ေနရာကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးပါ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔လမ္းစားရိတ္က အဲဒီကားဂိတ္ကေန အိမ္အထိ ၂၀ ပဲကုန္မွာ ပုိက္ဆံအတိျဖစ္ေနလုိ႔။ အခုက အကုိေခၚလာလုိ႔ က်ေနာ္ အေ၀းႀကီးေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္အထိျပန္စရာလမ္းစားရိတ္မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ရဲကုိအသနားခံေတာ့ ကုိေရႊရဲလည္း ထပ္ဆဲၿပီး ပုိက္ဆံႏွစ္ဆယ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္တဲ့။ က်ေနာ္သိသေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက ထုိင္းရဲဆီက ျပန္ၿပီးပုိက္ဆံရတာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္။

ေတာင္ပုိင္း ထား၀ယ္စစ္ေဒသက ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ရုံးကုိ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ၀င္တည္းခုိရင္း လမ္းထိပ္ထြက္ၿပီး ဟုိ၀ယ္ဒီ၀ယ္၀ယ္ေနတုန္း အဖမ္းခံရတယ္။ အဲဒါ သူက ရဲကုိ သူတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ ဘူးဆုိၿပီး ရုံးကုိေခၚလာခဲ့လုိ႔ တရုံးလုံး ဒုကၡေရာက္ပါေလေရာ။ အဲဒါမွ ေငြ ၂ ေသာင္းေလာက္ထြက္သြားတာ။ 


ခြန္ဖိလစ္ပင္းအတုမ်ား

ထုိင္းႏုိင္ငံထဲမွာ ဖိလစ္ပုိင္လူမ်ဳိးေတြလဲရွိတယ္။ သူတုိက ျမန္မာေတြနဲ႔တူၾကၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ တရား၀င္ အလုပ္လာလုပ္ၾကတယ္လုိ႔ သိၾကေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႔ျမန္မာေတြက ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသားေယာင္ေတြ ေဆာင္ေနၾက တာရွိတယ္။ ထား၀ယ္ဖက္က ရဲေဘာ္မ်ဳိးသိန္းတစ္ေယာက္လား၊ ဘုိးရဲလား ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္တုန္း စာရြက္စာတမ္းေတြကုိ ေကာ္ပီကူးတဲ့ဆုိင္မွာသြားကူးရင္း ဆုိင္ကေကာ္ပီကူးေပးတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ အဂၤလိပ္လုိေျပာၿပီး စာရြက္ကူးေလရဲ့။ တစ္ခါႏွစ္ခါဆုိေတာ့ ေကာင္မေလးက အဂၤလိပ္လုိေျပာတဲ့သူ႔ကုိ ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသားလုိ႔ အဂၤလိပ္လုိေျဖေတာ့ ေကာင္မေလးက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ “I’m Philiphine too, I am very happy to meet you here.” (က်မလဲ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသူပဲေလ။ အကုိ႔ကုိ ဒီမွာလာေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာလုိက္တာ) တဲ့။ သြားပါေလေရာ။ အဲဒီေတာ့မွ သူက ျမန္မာႏုိင္ငံသား ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ညာမိတာေတာင္းပန္ခဲ့ရေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က လူႀကီးထဲက အသိတစ္ေယာက္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘတ္စ္ကားအတူစီးၿပီး နယ္စပ္ကေန ဘန္ေကာက္ကုိ ျပန္တက္ျဖစ္ၾကတုန္း က်ေနာ္နဲ႔ ကုိစီးက ေနာက္ကႏွစ္ခုံတြဲ ထုိင္ခုံေတြမွာထုိင္တယ္။ အဲဒီအကုိႀကီးက အေရွ႔က ႏွစ္ေယာက္ခုံရဲ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ကပ္ရက္ခုံရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အသံ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီး၀၀ႀကီးတစ္ေယာက္ တက္လာပါေလေရာ။ ခုံနံပါတ္လုိက္ရွာရင္း သူ႔ေဘးကခုံမွာ က်တယ္ဆုိတာသိသြားတယ္။ ခရီးသြားေဖာ္ရၿပီဆုိၿပီး တုိ႔အကုိႀကီးကုိ ပဋိသႏၱာရ စကားစပါေလေရာ။ က်ေနာ္တုိ႔လူႀကီး အကုိႀကီးလဲ ပထမေတာ့ ခဗ္၊ ခဗ္ (ဟုတ္ကဲ့၊  ဟုတ္ကဲ့) ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ထုိင္းလူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးလားလုိ႔ ထုိင္းလုိေမးေတာ့ သူက “I am Philiphine.” (က်ေနာ္ဖိလစ္ပုိင္လူမ်ဳိးပါ) လုိ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာလုိက္တယ္။ အဖြားႀကီးက အဂၤလိပ္လုိနဲနဲရ တယ္။ သူက ေဘးက ခရီးသြားထုိင္းေတြကုိပါ ဟယ္… ဒီမွာ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ပါလားလုိ႔ ထုိင္းလုိလွည့္ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ေဘးက လူေတြလည္း အဖြားႀကီးရဲ့ ဆူဆူညံညံအသံေၾကာင့္ ၀ုိင္းၿပီး ဂရုစုိက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက တစ္ခုႏွစ္ခုဆက္ေမးၿပီး ထုိင္းသံနဲ႔ “ယုိ.. စပိ.. အင္းဂစ္… ၀ဲလီးကု” You speak English. Very good. “အုိင္… စပိ.. အင္းဂစ္…. ေနာ့.. ၀ဲလီးကု” I speak English. Not very good. ရွင္က အဂၤလိပ္စကားေျပာတာေကာင္းတယ္။ က်မ အဂၤလိပ္လုိေျပာတာ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ၿပံဳးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူက ခုံမွာထုိင္ရင္း ခုံကုိေနာက္ကုိ လွန္လုိ႔မရလုိ႔ ကူၿပီးခလုတ္ေလးဆြဲေပးပါဦးလုိ႔ တုိ႔ကုိႀကီးကုိ အကူအညီေတာင္းေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ တုိ႔ကုိႀကီးကလည္း ဟုိဘက္ကေန အမ်ဳိးသမီး၀၀ႀကီးအေပၚကေက်ာ္ၿပီး ခလုတ္ဆြဲေပးလုိက္တာ ထုိင္ခုံက ၀ုန္းကနဲေနာက္ကုိလန္က်လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဇတ္လုိက္ေက်ာ္ အကုိႀကီးက ဟုိ၀၀အဖြားႀကီးအေပၚ ထပ္ရက္ျဖစ္ကုန္ေရာ။ တစ္ကားလုံး ၀ုိင္းရီလုိက္ၾကရတာ။ ေနာက္က ထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ မနဲကုိ တခြိခြိနဲ႔ ရီေနတာကုိ အရွိန္သတ္ရတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ နာမည္ပါတြင္တယ္။ သူလည္း လူႀကီးထဲက အကုိႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ။ သူကေတာ့ ရုံးကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ တစ္ညေန လမ္းေပၚက ထမင္းဆုိင္တစ္ခုမွာ စုၿပီးထုိင္စားေသာက္ေန ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္က ဆ၀ါဒီခဗ္ဆုိၿပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီးလုိက္ေတာင္း ေနတယ္။ အဲဒီအထိ ျပႆနာမရွိေသးဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း အမွတ္တမဲ့ ဗမာလုိ စားရင္းေသာက္ရင္း ေျပာေနၾကတယ္။ ကေလးက သူတုိ႔စားပြဲနားေရာက္လာၿပီးေတာင္းေတာ့ တစ္ေယာက္က လက္ခါျပတယ္။ ကေလးကမသြားဘူး အဲဒီေတာ့ ကုိရွမ္းက ကေလးကုိသြားဖုိ႔ ထုိင္းလုိေျပာေတာ့ ကေလးက “ဦးတုိ႔က ဗမာေတြလား” တဲ့။ အကုိႀကီးလည္း ဆတ္ကနဲ ကေလးဖက္ကုိလွည့္ၿပီး ဗမာလုိ “ငါတုိ႔က ဗမာမဟုတ္ဘူး။ ခြန္ဖိလစ္ပင္းေတြကြ” တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ အဲဒါ ေနာက္ပုိင္းအဲဒီအကုိႀကီးကုိ ခြန္ဖိလစ္ပင္းႀကီး၊ ခြန္ဖိလစ္ပင္း ႀကီးနဲ႔ မၾကားတၾကား ရဲေဘာ္ေတြက ေနာက္ၿပီးေခၚၾကတယ္။ သူကေတာ့ ႀကိဳက္ပုံမရဘူးေပါ့။



အိမ္ရွင္ေကာင္းမ်ား

ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္နဲ႔ အသားက်လာတယ္။ သမုိင္းထဲမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြအတြက္ အမ်ဳိးသား ေရးစိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ဖုိ႔ ေျပာၾကတဲ့အခါ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သူတုိ႔ကုိအႏုိင္ယူလႊမ္းမုိးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြကုိ ျပန္ေျပာၾကေပမယ့္ အမ်ားစုက ဧည့္သည္ကုိ ကူညီလုိတဲ့စိတ္ထားရွိၾကတယ္။ သူတုိ႔က အရမ္းကုိ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကတဲ့သူေတြပါဘဲ။ ကုိယ္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ ဆူပူေႏွာက္ယွက္တာ မ်ဳိးမရွိဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ကလည္း ကုိယ့္ကုိ ဘာအေႏွာက္အယွက္မွ မေပးၾကဘူး။ လူေကာင္းေတြအျဖစ္ လက္ခံၿပီး ဆက္ဆံၾကေလ့ရွိတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္ေကာက္ရုံးဆုိတာက ႏွစ္ထပ္တုိက္ခန္းတြဲေတြမွာ ငွားၿပီးရုံးဖြင့္ရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေဘးအိမ္က အစုိးရက လူႀကီးေတြ၊ ဘုရင့္အသုိင္းအ၀ုိင္းေတြထြက္ရင္ လုိက္ၿပီးေစာင့္ေလွ်ာက္ေပးရတဲ့ ေနာက္ဖက္မွာ ၀ုိင္ယာလက္စ္ မီးလုံးဆင္ထားတဲ့ ဆုိင္ကယ္အျဖဴေရာင္ အႀကီးႀကီးနဲ႔ ယဥ္ထိမ္းရဲႀကီးတပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူေနတယ္။ ပထမေတာ့ ကုိယ္က ထုိင္းစကားမတတ္ေတာ့ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ ေနေပမယ့္ လမ္းမွာေတြ႔တုိင္း သူကစၿပီးၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ သူက ညေနပုိင္းမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သူ႔အိမ္ေရွ႔မွာ ဘီယာေသာက္တဲ့အခါ က်ေနာ့ကုိ ဘီယာတစ္ခြက္လာတုိက္ ေလ့ရွိတယ္။

ေနာက္ပုိင္းရင္းႏွီးလာေတာ့။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းလုိျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သူ႔ကုိမစုိးရိမ္ဖုိ႔နဲ႔ သူက က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေတြလဲဆုိတာေတာ့မသိဘူး၊ အိမ္ထဲမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အန္တီစုပုံကုိေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ တုိ႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့လူေတြပဲလုိ႔ သူနားလည္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိလူေကာင္းေတြလုိ႔ သူကသတ္မွတ္တယ္။ လုိတဲ့အကူအညီရွိရင္ ေျပာပါ၊ ကူညီပါ့မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ေရာက္ ခဲ့တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြမွာ အရာရွိေတြ၊ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြကအစ အန္တီစုကုိ သိပ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ရဲ၀န္ထမ္းအားလုံး ယူနီေဖာင္းတစ္ေရာင္ထဲ၀တ္ၾကတယ္။ ဦးထုတ္အျဖဴေဆာင္း ထားရင္ ယဥ္ထိမ္းရဲ၊ ဦးထုတ္ေရႊေရာင္ေဆာင္းထားရင္ ရုိးရုိးရဲလုိ႔သိၾကတယ္။ ေရႊေရာင္ဦးထုတ္ေဆာင္းတဲ့ရဲ ကုိ ေရႊေဂါင္းေျပာင္ေတြလုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ အလြယ္ေခၚၾကတာရွိတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔လမ္းၾကားေလးကေန တစ္ေနရာရာကုိသြားဖုိ႔ လမ္းထိပ္ကုိ အမုိးပါတဲ့ ပစ္ကပ္လုိင္းကားေတြကုိ ငါးဘတ္ေပးၿပီးစီးထြက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔ႀကံဳရင္ ဘယ္သြားမလဲ လမ္းထိပ္ကုိလမ္းႀကံဳစီးဖုိ႔ သူ အၿမဲလုိေခၚတယ္။ က်ေနာ္တြင္မဟုတ္ဖူး က်ေနာ္တုိ႔ ရုံးက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ့ ဆုိင္ကယ္ႀကီးေနာက္က လုိက္စီးၿပီး လမ္းႀကံဳလုိက္ဖုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ အျပင္က သူျပန္လာလုိ႔ လမ္းထိပ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိေတြ႔ရင္ လည္း သူက သူ႔အိမ္ေဘးမွာပဲေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္က တင္ေခၚၿပီးျပန္တယ္။ သိပ္ သေဘာေကာင္းတဲ့လူပါ။ ရဲေတြ ဖမ္းတာဆီးတာမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘယ္သူမွ မစစ္ေဆးဘူး။ ပုိၿပီးေတာ့လည္း လုံၿခံဳတာေပါ့။

တစ္ရက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၆၀၁ စခန္းက ဖုိးရဲက ၿမိဳ႔ထဲကျပန္လာၿပီး မုိးပ်ံတံတားတစ္ဖက္ကေန ဆင္းလာတာကုိ တာ၀န္ၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ရင္း လမ္းထိပ္မွာ စားစရာ၀ယ္ေနတဲ့ ရဲႀကီးကေတြ႔ေတာ့ လက္ရပ္ လွမ္းေခၚတယ္။ သူဆုိင္ကယ္ နဲ႔လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ေပါ့။ အဲဒါကုိ ငနဲသားဖုိးရဲက သူ႔ကုိဖမ္းဖုိ႔ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲလုိ႔ထင္ၿပီး တံတားေပၚျပန္တက္ေျပးသြားလုိ႔ ရဲႀကီးက တဟားဟားနဲ႔ လာေျပာျပတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။

က်ေနာ္ေနာက္ပုိင္း အျပင္ေတြကုိ အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ စထြက္ျဖစ္လာတယ္။ ထုိင္းေက်ာင္းသား သမဂၢေတြရဲ့အကူအညီနဲ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ၊ အတုိက္အခံေတြလုပ္တဲ့ အခမ္းအနားေတြ၊ အစည္း အေ၀းေတြကုိ တက္ရတယ္။ ကုိယ့္အဖြဲ႔အစည္းကထုတ္ေ၀တဲ့ ေဒါင္းအုိးေ၀နဲ႔ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ထုတ္တဲ့ Dawn မဂၢဇင္းေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာျဖန္႔ခ်ိဖုိ႔ စာတုိက္ကေနပုိ႔ရတယ္။ တစ္ရက္ က်ေနာ္စာတုိက္က ျပန္လာၿပီး ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္ကုိ လက္ႏႈိက္ၿပီး ေငြအေႂကြေစ့ေတြရွိမရိွစမ္းၾကည့္ ေတာ့ မရွိတာနဲ႔ ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္က သူငယ္ခ်င္း သိန္းထုိက္ဦးလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ သေရပုိက္ဆံအိတ္ကုိစမ္းၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဟာ… ဘယ္ေရာက္သြားရတာလဲ။ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ရုံးကေငြေတြ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္း၀န္းက်င္ေလာက္ ထည့္ထားေသးတယ္။ က်ေနာ္ စာအုပ္ေတြပုိ႔ေတာ့ စာတုိက္၀န္ထမ္းေရွ႔က ေကာင္တာမွာ ပုိက္ဆံအိတ္တင္ၿပီးေပးခဲ့တာ သတိရတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း စာတုိက္ကုိ ျပန္ေျပးရတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ၀န္ထမ္းကုိ အဂၤလိပ္လုိ ပုိက္ဆံအိတ္ေတြ႔မိလားလုိ႔ ေမးတယ္။ သူက သိပ္ၿပီး အဂၤလိပ္လုိနားမလည္ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္ဘာရွာေနလဲဆုိတာ သေဘာ ေပါက္ၿပီး က်ေနာ့ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ သိမ္းထားတဲ့သူ႔အံဆြဲထဲကေန ဒါလားဆုိၿပီး ျပန္ထုတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းပုိင္ေငြေလ။ အခ်ဳပ္က်တာကအေရးမႀကီးဘူး၊ တစ္သက္လုံး နာမည္ ပါပ်က္ဦးေတာ့မလုိ႔။ သူ႔ကုိေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာၿပီး စားစရာတစ္ခုခုလုိက္စားပါလုိ႔ ေခၚေတာ့ သူကေအးေအးေဆးေဆးျပန္ၾကည့္ၿပီး ကိစၥမရွိပါဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ ပုိက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္လုိ႔ ေခါင္းနားပန္းႀကီး ေနရတဲ့ကိစၥက အဲဒီလူေကာင္းေၾကာင့္ သက္သာရာရေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ့ အတြက္လည္း ကုိယ့္ေပါ့ဆမႈအတြက္ကုိယ္ သင္ခန္းစာရတယ္။


လူမ်ဳိးနဲ႔ သမုိင္း

ျမန္မာေတြကုိ မုန္းၾကတဲ့ ထုိင္းတစ္ခ်ဳိ႔ ရွိေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း တစ္ဦး ခ်င္း သေဘာထားနဲ႔ အေတြးအေပၚျဖစ္လာတာ။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း ဆုိင္တာေပါ့။ တစ္ခ်ိန္က စစ္ဘုရင္ ေတြရဲ့ ဘုန္းလက္ရုံးေတြကုိ မွတ္ေက်ာက္အေနနဲ႔ အာဏာျဖန္႔ၾကက္ဘုိ႔ စစ္တုိက္ၾကရင္း လူေတြရဲ့ၾကားမွာ အမုန္းေတြကုိ ထားခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ခ်ဳိ႔က ၿဗိတိသွ်ဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြကုိ မုန္းေနသလုိေပါ့။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အခုျမန္မာေတြဟာ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးငါးရာေလာက္က ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ့ ၿမိဳေတာ္ အယုဒၶယကုိ သြားတုိက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြမဟုတ္ၾကေတာ့သလုိ ဒီေန႔အဂၤလိပ္ေတြကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ႏွစ္တရာေလာက္ ကုိလုိနီလုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သြားၾကတဲ့ ၿဗိတိသွ်အဂၤလိပ္ေတြ မဟုတ္ၾက ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္နားလည္တာက သမုိင္းဆုိတာ ရွိရမယ္။ ေလ့လည္း ေလ့လာၾကရမယ္။ အဲဒီသမုိင္းက က်ေနာ္တုိ႔ သင္ခန္းစာယူရမယ္။ သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စံနစ္ေတြက လုပ္ရပ္ေတြကုိ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ကုိယ္ ေကာင္းမေကာင္းဆုံးျဖတ္ရမယ္။ ေကာင္းတာေတြကုိ ယူၾကမယ္။ မေကာင္းတာေတြကုိလည္း ထားခဲ့ၾက ရမယ္။ အလုပ္တုိင္းမွာ အက်ဳိးဆက္ရွိတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးဆက္ေတြက ကုိယ့္ႏုိင္ငံနဲ႔ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ အတြက္ ေကာင္းမေကာင္းစဥ္းစားၿပီး လက္ရွိလူျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ သမုိင္းေရးၾကရမွာပဲ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံနဲ႔ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိခ်စ္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ျဖစ္တာေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ့္လူမ်ဳိးပဲေကာင္းစားၿပီး တျခားလူမ်ဳိးေတြကုိ သြားၿပီးထိခုိက္မယ့္ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္ေတြ မျဖစ္ၾကဘုိ႔လည္းလုိတယ္။

က်ေနာ့အေဖရဲ့ဖခင္ က်ေနာ့ဘဘက က်ေနာ့ကုိ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေျပာသြားတဲ့စကားကုိ က်ေနာ္ အၿမဲနားထဲမွာ စြဲေနတာရွိတယ္။ “လူတုိင္းမွားတတ္တယ္။ လုပ္ရင္မွားမွာမေၾကာက္နဲ႔။ ေနာက္တစ္ခါမမွား ေအာင္ ဂရုစုိက္။ ဒါေပမယ့္ အမွားတစ္ခုထဲကုိပဲ သုံးခါနဲ႔ သုံးခါထက္ပုိၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကဴးလြန္တယ္ဆုိရင္ မင္းဟာ ေသာက္တုံး” တဲ့။

xxxxxxxxx
                                                                                                                             ဆက္ပါမည္...

ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၁၂)

by Myat Thu on Wednesday, February 13, 2013 at 8:58am ·

ဘန္ေကာက္ေန႔မ်ား

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိမုိးသီးဇြန္ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ျပန္ေပါင္းထုတ္တဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ေပါင္းစည္းေရးညီလာခံျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္ေလး ေပ်ာ္တယ္။ အလံတစ္လက္ထဲေအာက္မွာ အဖြဲ႔က ႏွစ္ဖြဲ႔ျဖစ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ အပဲ့နဲ႔သြားေနရတဲ့သေဘာျဖစ္ေတာ့ မႀကိဳက္တာအမွန္။ အဲဒါေတြက လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးမႈက ရလာတဲ့ရလဒ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေတြးအေခၚအယူအဆေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္စြဲ အုပ္စုစြဲေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခ်မ္းကြဲ တဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္တတိယအႀကိမ္ညီလာခံရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအတုိင္း စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္ ေတြကုိ ႏွစ္ဘက္စလုံးက ဆက္ကုိင္စြဲထားၿပီး အခ်င္းခ်င္းေသြးထြက္သံယုိမရွိ ျပန္ၿပီးစုစည္းႏႈိင္တာကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခုပါ။  

ဘန္ေကာက္ရုံးကုိ အရင္ကုိမုိးသီးတုိ႔အဖြဲ႔က ရုံးတာ၀န္ခံ ခ်င္းလူမ်ဳိး ကုိထီးလာတြဲတယ္။ သူက ရုိးရုိး ေအးေအးသမား။ အလုပ္ကုိလည္း ႀကိဳးစားတယ္။ အဖြဲ႔ထဲမွာ အထက္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ လုပ္ဟန္ တစ္ခ်ဳိ႔ ေဇာက္ထိေဇာက္ထုိးျဖစ္ေနတာေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေ၀ဖန္ေရးလုပ္ေနၾကတုန္း ကုိထီး တက္တက္ႂကြႂကြေဆြးေႏြးေ၀ဖန္မႈေတြကုိ နဲနဲမ်က္ေစ့ေနာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေက်ာ္သူရက “ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားက ရဲေဘာ္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြလုိ႔ ခနခနေျပာရေအာင္ သစၥာအဓိဌာန္ေတာင္ ခင္ဗ်ားမွတ္မိလုိ႔လား” လုိ႔ထခ်ဲတဲ့ပုံနဲ႔ ေနာက္ၿပီးေမးတယ္။ ကုိထီးက “ဘာျဖစ္လုိ႔မမွတ္မိရမွာလဲ။ က်ေနာ္ဆုိျပမယ္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သည္…” တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ၀ါးကနဲသေဘာက်သြားတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ရဲ့ သစၥာအဓိဌာန္က “ငါတုိ႔သည္…” နဲ႔စရမွာ။ ကုိထီးက ၿမိဳ႔ေပၚတာ၀န္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ၾကာေနေတာ့ ေမ့ေနတာေလ။ ကုိထီးလည္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာတဲ့။ တစ္ခါေတာ့ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရလုိက္ေသးတယ္။

ကုိယ္ေရာက္ကာစကမွေတာ္ေသးတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ေနာက္ပုိင္းေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ဆုိ ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔ကုိလာႀကိဳပါဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ခင္ဗ်ားအခုဘယ္ေနရာေရာက္ေန လဲလုိ႔ သူ႔ကုိျပန္ေမးတယ္။ သူက ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိလွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆဲဗင္းအလဲဗင္း 7-11 ေရွ႔မွာတဲ့။ အဲဒီ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းဆုိတာက အစားအေသာက္နဲ႔ ေပါ့ပါးတဲ့လူသုံးကုန္ပစၥည္းေလးေတြေရာင္းတဲ့ စတုိးဆုိင္ေလးေတြ။ ေနရာတုိင္းလုိလုိမွာရွိတယ္။ လမ္းတုိင္းလုိလုိ၊ ရပ္ကြက္တုိင္းလုိလုိမွာရွိေနတာ။ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိ လုိက္ရွာလုိ႔ရေတာ့မလဲ။ ေနာက္မွ… အဲဒီအနား၀န္းက်င္က ဆဲဗင္းအလဲဗင္းကလြဲၿပီး တစ္ျခား ထူးထူးျခားျခား အေဆာက္အဦတုိ႔ ေနရာတုိ႔ေျပာခုိင္းၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲသြားႀကိဳေပးခုိင္းရတယ္။

တစ္ရက္ ဘတ္စ္ကား စီးေနရင္း ေနာက္ကပါလာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ေမာင္းတဲ့ကားက ကုိယ္စီးလာ တဲ့ ဘတ္စ္ကားကုိေနာက္က၀င္ေဆာင့္တယ္။ ဒုံးကနဲ… ကၽြီး.. ကနဲ အားလုံးက ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားလည္းရပ္သြားတယ္။ ေအာက္ဆင္းၾကည့္ၾကေတာ့ ေနာက္ကားက ေခါင္းခ်ဳိင့္ေနၿပီး မူးေ၀ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ဒယိန္းဒယုိင္ထြက္လာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ၀ုိင္းကူတဲ့သူေတြ လည္းရွိတယ္။ ခနေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လစ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေန ရဲေတြေရာက္လာၿပီး ေမးေနစမ္းေနတာအေရးမႀကီးဘူး။ မ်က္ျမင္သက္ေသလုိက္လုပ္ရရင္ ကုိယ္က ထုိင္း လုိလည္းမတတ္ ဘာမတတ္နဲ႔။ ပုိရႈပ္ေနဦးမယ္ဆုိၿပီးေပါ့။ ကုိယ့္ကားမွပဲ လာျဖစ္ရလားလုိ႔လည္း စဥ္းစားမိ ေသးတယ္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ကုိတုိးက ခင္ဗ်ား ရုံးထဲမွာခ်ည့္ေအာင္းမေနနဲ႔ အျပင္ေလးဘာေလးလဲ ထြက္ဦး လုိ႔ေခၚလုိ႔ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔အျပင္ထြက္ျဖစ္တယ္။ ရမ္ကမ္ဟမ္တကၠသုိလ္ေရွ႔မွာ ကားဆုိက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းၾကတယ္။ အငယ္ေလးက အဲဒီအခ်ိန္က ဘန္ေကာက္က အင္တာေနရွင္နယ္ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ စီးပြားေရးဘာသာနဲ႔ စာသင္ေနတာဆုိေတာ့ သူကထုိင္းစကားလည္း အမ်ားႀကီးရတယ္။ ထုိင္းေက်ာင္းသား သမဂၢက ေက်ာင္းသားေတြကုိလည္းသူသိတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ထုိင္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက စကၠဴ ပုံးေလးေတြကုိင္ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိ အလွဴခံေနၾကတယ္။ အ၀တ္အစားေဟာင္းေတြကုိ လည္း လူတစ္ခ်ဳိ႔လာၿပီးလွဴေနၾကတာေတြ႔ရျပန္တယ္။ က်ေနာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကရင္ျပည္နယ္ဖက္က စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြကုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္သြားလွဴမလုိ႔တဲ့။ လက္ကုိင္စပီကာေလးနဲ႔ ထုိင္းေက်ာင္းသူ ကေလးက “ငါတုိ႔အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမွာ စစ္အစုိးရေၾကာင့္ စစ္ဒဏ္ခံရၿပီး ထြက္ေျပးဒုကၡေရာက္ၾကတဲ့ အိမ္နီး ခ်င္းႏုိင္ငံသားေတြကုိ ကုိယ္တုိင္သြားၿပီးကူညီၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ကူညီခြင့္ႀကံဳတုန္း ကူရတာပါ။ သူတုိ႔ အစုိးရမေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ေနတုန္းအခြင့္ရတုန္းကူထားၾက။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာလည္း အဲဒီလုိမႀကံဳရဘူးလုိ႔ မေျပာႏႈိင္ဘူး။ အခုဒုိ႔ကူညီထားရင္ ေနာင္.. ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ရင္လည္း သူတုိ႔ျပန္ကူညီခ်င္စိတ္ရွိလိမ့္ မယ္။ လွဴၾက ပါ။ လွဴၾကပါ။”  ဘာညာနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္သူတုိ႔တေတြ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအေရးကုိ စာနာစိတ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့သူတုိ႔ကုိ ေလးစားသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သူမ်ားအေၾကာင္းထက္ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ အသိုင္းအ၀ုိင္း အေၾကာင္းကုိပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာျဖစ္ေနၾကတဲ့လူေတြမဟုတ္လား။   

ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး All Burma Students’ Democratic Front (ABSDF) အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ေအာက္မွာ လုိအပ္ခ်က္အရ အဖြဲ႔ငယ္ေတြတုိးဖြဲ႔ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားအကူညီေပး ေရးအဖြဲ႔ Student Relief Committee (SRC) ဆုိတာကုိလည္း ေထာက္ပံ့ေရး၊ လူမႈဖူလုံေရးနဲ႔ အကူအညီ ေပးေရးအတြက္ တုိးခ်ဲ႔ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာရွိတယ္။ အဓိကတာ၀န္က ႏုိင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ အစုိးရမဟုတ္ တဲ့အကူအညီေပးအဖြဲ႔ NGO ေတြနဲ႔ တုိက္ရုိက္ဆက္ဆံၿပီး ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ စားေရရိကၡာနဲ႔ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ အ၀တ္အစား၊ ေဆး၀ါးတုိ႔လုိ မရွိမျဖစ္လုိအပ္တဲ့အကူအညီေတြကုိ လက္ခံၿပီး အဖြဲ႔ကုိေထာက္ပံ့ရတာ။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီအဖြဲ႔မွာတာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ကုိေက်ာ္မုိးရဲ့ SRC ေဆာင္ပုဒ္ကလည္း မွတ္သားစရာ။ ‘Give. Good.’ ‘No give. No good.’ တဲ့။ “ေပးရင္ ေကာင္း၏… မေပးရင္ မေကာင္း” တဲ့ဗ်ား။

၁၉၉၈ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ေန႔မွာ ၈၈၈၈ ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပါတ္လည္အတြက္ ဘန္ေကာက္သံရုံးေရွ႔ ဆႏၵျပပြဲကုိလည္း ABSDF အေနနဲ႔ စုစည္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲဒါက ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံကုိ အၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရအၿပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ နယ္စပ္အေျခစုိက္ ေက်ာင္းသားလက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္း အေနနဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၿမိဳ႔ေပၚဆႏၵျပပြဲမွာျပန္ပါလာခဲ့တာလုိ႔ေျပာရရင္ မမွားဘူး။ ဘန္ေကာက္မွာ လႈပ္ရွား ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ထုိင္းေက်ာင္းသားေတြ၊ ထုိင္းအင္န္ဂ်ီအုိ NGO ေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ပုိၿပီး ဆက္ဆံျဖစ္ခဲ့တယ္။ သံရုံးေရွ႔က ရက္ရွည္ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္


အဲဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္အေနာက္ဖက္ေဒသ ဘဂၤလားႏုိင္ငံဒကၠားၿမိဳ႔ေတာ္က ရုံးခြဲကုိ တာ၀န္က်ေတာ့ ခရီး  ထြက္ရျပန္တယ္။

ေလယဥ္ဘီးလွိမ့္ၿပီးထြက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလုိလုိပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက အေနၾကာလာရင္ခင္တြယ္တဲ့သေဘာရွိၾကတယ္ေလ။ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိရိစၧာန္ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနရာေဒသျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက လူဆန္တဲ့လူသား ေတြပါ။ ဒီကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရတစ္ခုရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔မွာရုံးအလုပ္ ေတြနဲ႔ တာ၀န္ယူရင္း တစ္ခ်ဳိ႔အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ့အကုိႀကီး၊ အမႀကီးေတြ အရြယ္ေလာက္ ထုိင္းႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းဆရာဆရာမ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြအျပင္ တျခားပညာရပ္ဆုိင္ရာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔လည္း ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာမတစ္ေယာက္ ကမိတ္ဆက္ေပးရင္း ညီအကုိလုိခင္ခဲ့တဲ့အကုိႀကီး ကုိသန္႔ဆုိတာလည္းပါတယ္။ သူက ထုိင္းကုမၸဏီတစ္ခု မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အဂ်ၤင္နီယာေလ။ ျမန္မာမယ္ဒလင္ တီးတာကုိ၀ါသနာပါေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အဖြဲ႔က်သြား တယ္။ သူကမယ္ဒလင္သံေလးေတြစမ္းရင္း သီခ်င္းေလးေတြစလုိက္ရင္ က်ေနာ္က၀င္ဆုိျဖစ္တယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ အကုိနဲ႔ညေနစာထြက္စားရင္း သူ႔အခန္းမွာပဲ ညအိပ္ျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ သူက က်ေနာ္အိပ္ရာ ႏုိးလာလာခ်င္း “က်ေနာ္ညက ခင္ဗ်ားအိပ္ေနတာကုိၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားခန္း၀င္ေနမိတာဗ်။ ခင္ဗ်ားက လူပုံသြယ္ေပမယ့္ အတြင္းစိတ္မာတဲ့ပုံပဲလုိ႔။ ခင္ဗ်ားႏွလုံးသားက အေတာ္ၾကမ္းတမ္းမာေက်ာ တာပဲ” လုိ႔ က်ေနာ့ကုိေျပာတယ္။ က်ေနာ္က အကုိရာ.. က်ေနာ္လည္း သူလုိကုိယ္လုိပါဘဲ။ အဲ.. က်ေနာ္ က အကုိ ေျပာသလုိ အၿမဲစိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္း ႏွလုံးသားကလည္းၾကမ္းေနတဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ ေရးသမားေတြျဖစ္လာၾကတယ္ဆုိတာ သူမ်ားေတြခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကုိ ကုိယ့္ဒုကၡလုိ အလြယ္ ခံစားႏႈိင္ လုိ႔ သူတုိ႔အတြက္၊ အမ်ားအတြက္ စြန္႔စားၿပီး အလုပ္လုပ္ျဖစ္က်တာေလ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့ ႏွလုံးသား က ၾကမ္းတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ… ႏူးညံ့လြန္းတာပါလုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံ ကာလတုန္းက က်ေနာ့မိသားစုေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲက စစ္တပ္ပစ္သတ္လုိ႔ေသခဲ့ရတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွမရွိ ပါဘူးလုိ႔ ထပ္ေျပာျဖစ္ေတာ့။ သူက “ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး မိသားစုနဲ႔အေ၀းမွာ ဒီေလာက္အၾကာ ႀကီးေနႏႈိင္တာကုိေတာ့ မေလးစားပဲ မေနႏႈိင္ဘူး” လုိ႔ စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာခဲ့တာမွတ္မိေသး တယ္။

ဒကၠားေလယဥ္ကြင္းကုိ ေလယဥ္ဆုိက္ေတာ့ ေလယဥ္ေပၚကဆင္းဆင္းျခင္း လူေတြတစ္ၿပံဳႀကီးတုိးႀကိတ္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာေတြ႔ရတယ္။ ေလယဥ္ေပၚကဆင္းၿပီးေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကုိ အျပင္လူမ၀င္ႏႈိင္ေအာင္ အထက္ နဲ႔ ေဘးပတ္လည္ သံဇကာေတြကာထားတယ္။ လူကလည္း ရာနဲ႔ခ်ီပါ့လား။ မူဆလင္ေတြဒီေလာက္ အမ်ား ႀကီးကုိ ပထမဆုံးေတြ႔ဖူးတာ။ သူတုိ႔ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔အျပင္ကေန ၀ုိင္းေအာ္ေနၾကတယ္။ လက္ ေလးေတြလဲျဖန္႔လုိ႔။ သူေတာင္းစားေတြပါလား။ က်ေနာ့ကုိလာႀကိဳတဲ့ ရခုိင္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ Arakan Libration Party (ALP) က မိတ္ေဆြက ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ကုိ စၿပီးေပးၾကည့္ က်န္တဲ့လူေတြက သူတုိ႔က်ေတာ့မရဘူးဆုိၿပီး ၀ုိင္းေတာင္းေနတာေတြ႔ရမယ္။ ဒီမွာဒီလုိပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အထဲအထိ တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ၿပီး ေႏွာက္ယွက္လုိ႔မရေအာင္ သံဇကာေတြ ကာေပးထားတာပဲ ေၾကးဇူးတင္ရ ေသးတယ္။

အာရွပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကုိ အဖြဲ႔ကုိယ္စားျပဳၿပီး သြားတက္ျဖစ္တယ္။ ေဆာင္ပုဒ္က “အားလုံးအတြက္ပညာေရး” တဲ့။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြသာမက တျခားအာရွႏုိင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း ဆုံျဖစ္တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အာရွေက်ာင္းသားအစည္း အရုံး Asian Student Association (ASA) ညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ သီရိလကၤာႏုိင္ငံက မားကာ့စ္တုိ႔လုိ အာရွ ေက်ာင္းသားမိတ္ေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔လည္း ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ နီေပါႏုိင္ငံကုိယ္စားျပဳလာတဲ့ အဖြဲ႔က က်ေနာ့ ထက္ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ျမန္မာျပည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေနဖူးတယ္တဲ့။ ျမန္မာလုိလည္း မြတ္ေနေအာင္ေျပာတတ္တယ္။ သူနဲ႔ပါတဲ့ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္လည္း ျမန္မာလုိတတ္ၾကတယ္။

တစ္ရက္ လမ္းေပၚမွာ သူေတာင္းစားကေလးေလးတစ္ေယာက္ကုိ သနားၿပီး ငါးတာကာေလာက္ ေပး လုိက္မိတာ ေနာက္က ဘယ္က သူေတာင္းစားေတြလဲမသိဘူး အမ်ားႀကီးထြက္လာၿပီး လုိက္ေတာင္းေနလုိ႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရေသးတဲ့အေတြ႔အႀကံဳလည္းရခဲ့ေသးတယ္။

လမ္းေပၚကုိထြက္ရင္လည္း လူေတြျပည့္က်ပ္ေနတာပဲ။ လူေတြၾကားထဲမွာ တုိးႀကိတ္သြားရသလုိ သြားရလာရတယ္။ လမ္းေပၚေတြမွာလည္း အမွဳိက္သရုိက္ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ေနတယ္။ လူနံ႔ေတြကလည္း မူးေတာင္မူးတယ္။ လူေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ပဲလားမသိဘူး ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းကုိပူတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အေနၾကာခဲ့လုိ႔လားမသိဘူး က်ေနာ္ေရာက္ခါစက အေတာ္ေလးေနသားက်ေအာင္က်ဳိးစားရတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံက ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ ငါးဆေလာက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူဦးရည္က သန္း ၁၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနတယ္။ ပန္းၿခံေတြဟာ ေန႔လည္ဖက္မွာ သန္႔ရွင္းေနသေလာက္ ညဖက္က်ေတာ့ အိမ္မဲ့ရာမဲ့လူေတြတစ္ၿပံဳႀကီး ကုိယ့္ဖ်ာေလးေတြ၊ ေခါင္းအုံးေလးေတြ၊ ေစာင္ေလးေတြနဲ႔ သြားၿပီးအိပ္ေနၾက တာရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံလုိ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြဘာေတြရွိတယ္လဲ မၾကားဖူးဘူး။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံက ႏွစ္တုိင္းသဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ျဖစ္တဲ့ မုန္တုိင္းတုိက္ခံရတာ၊ ေရႀကီးတာေတြနဲ႔ႀကံဳရေတာ့ ကမၻာ့ကုလ သမဂၢရဲ့အကူအညီနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ရတာ။

ေစ်းေတြဆုိင္ေတြမွာ မိန္းမေတြထက္ ေယာက်ၤားေတြခ်ည့္လုိလုိ ေစ်းေရာင္းေနၾကတယ္။ မူဆလင္ႏုိင္ငံ ဆုိေတာ့ ဘာသာေရးတင္းၾကပ္ထားတဲ့အေနအထားရွိၿပီး မိန္းမေတြက ေခါင္းၿမီးၿခံဳေနၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့အိမ္ရဲ့ ေဘးအခန္းေတြမွာ အိမ္ေထာင္ရွင္မိသားစုေတြရွိၾကတယ္။ အိမ္ေဘးကလူ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူအျပင္မွာအလုပ္သြားလုပ္ရင္ အခန္းထဲမွာ မိန္းမကုိ ေသာ့ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူျပန္လာေတာ့မွ သူတံခါးဖြင့္၀င္တယ္။ က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးေတြ ဒီမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမလဲလုိ႔စဥ္းစားၿပီး အေရးဟဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ မီးေလာင္ရင္ ဒုကၡပဲလုိ႔ေတြးမိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မိန္းမေတြအႏွိမ္ခံရတာ ဘာဟုတ္မလဲ ဒီမွာကပုိဆုိးေသးပါလားေပါ့။

သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ့ အႏုိင္ရပါတီျဖစ္တဲ့ အ၀ါမီလိပါတီေခါင္းေဆာင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရွိတ္ဟာဆီနာ ဆုိတာ အမ်ဳိးသမီး။ သူ႔ ဖခင္က တစ္ခ်ိန္က မိသားစု၀င္ေတြနဲ႔အတူ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတာ။ အဲ အတုိက္အခံပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ေနရွင္နယ္လစ္ပါတီ BNP က ေခါင္းေဆာင္ ခါဒီဒါဇီယာဆုိ တာလည္း အမ်ဳိးသမီးပဲဆုိေတာ့ အဲဒါက အမ်ိဳးသမီးေတြခြဲျခားခံရတယ္ဆုိတဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ အထူးျခားဆုံးျဖစ္ေန ျပန္ေရာ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္တဲ့သူ အစုိးရလုပ္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ တုန္းက ရွိတ္ဟာဆီနာက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေပါ့။ သူ႔ရဲ့ ပါတီကုိေထာက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ရဲ့ေခါင္းေဆာင္ ကေနတစ္ဆင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိသူေထာက္ခံေၾကာင္းနဲ႔ ေဒၚစုလူေတြျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႀကိဳဆုိတယ္၊ လုိအပ္တာရွိရင္လည္း ေျပာပါလုိ႔ သတင္းပါးလာတယ္။

က်ေနာ္က ရခုိင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဒကၠားမွာ အမ်ားဆုံးတြဲျဖစ္ခဲ့ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ စစ္တေကာင္းဖက္မွာလည္း ခ်င္းအမ်ဳိးသားတပ္ဦး CNF ကရဲေဘာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာဆုံျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ဘာအခက္ အခဲရွိရွိ ALP နဲ႔ CNF က အကူအညီေတြကုိရခဲ့တာပါပဲ။ ဒကၠားကုိလည္း CNF ေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႔ လာတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြမ်ားပါတယ္။

ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြကုိေတာ့ အၿမဲလုိလုိဆုံျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ ဒကၠားတကၠသုိလ္ကုိလည္း မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္တယ္။ ခပ္ဆန္းဆန္းျဖစ္ေနတာက ႏွစ္ပါတီစံနစ္နဲ႔သြားေနတဲ့ႏုိင္ငံမွာ အစုိးရကုိ ေထာက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢရယ္ အတုိက္အခံကုိေထာက္ခံတဲ့ေက်ာင္းသားသမဂၢရယ္က အဓိက အင္အားျဖစ္ေတာ့။ အတုိက္အခံက အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပပြဲလုပ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေနရာေတြမွာလုပ္မယ္ လုိ႔ႀကိဳၿပီးအေၾကာင္းၾကားထားတယ္။ အဲဒီေနရာေဒသေတြက ဆုိင္ေတြပိတ္ရတယ္။ သုံးဘီးကားလုိကား ေတြ မသြားရဘူး။ သြားတဲ့ကားတုိ႔ ဖြင့္တဲ့ဆုိင္တုိ႔ကုိ ဖ်က္ဆီးမီးရႈိ႔ၾကတာမ်ဳးိရွိတယ္။ အစကတည္းက ဆင္းရဲ ရတဲ့အထဲ ဆႏၵေတြခဏခဏျပေနေတာ့ ပုိမြဲတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးကုိေရာက္ေရာေပါ့လုိ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ညည္းၾကတာ ၾကားခဲ့ရတယ္။ အဲ… ဆႏၵျပပြဲေတြကလည္း ဒီလုိ.. အတုိက္အခံက အစုိးရကုိဆႏၵျပမယ္လုိ႔ေက်ညာေတာ့ အစုိးရကလည္း အစုိးရဖက္ကေက်ာင္းသားေတြကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြကုိ ဆႏၵျပ ျပန္တယ္။ ဥပမာ- အတုိက္အခံဖက္က ဆႏၵျပတဲ့လူ ေလးငါးေျခာက္ေထာင္ေလာက္ လမ္းေပၚေရာက္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ဆႏၵျပေနတုန္း တျခားဘက္ကေနၿပီး အစုိးရေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္တဲ့ အဲဒီအင္အား ေလာက္ လူအုပ္ႀကီးထြက္လာၿပီး ဆႏၵျပတာနဲ႔ ထိပ္တုိက္တုိးေတာ့ အဓိကရုန္းေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ ေသနတ္ပါ ယူလာတဲ့လူေတြကလည္း ေသနတ္ေတြထုတ္ၿပီး ဟုိဖက္ဒီဖက္ အျပန္အလွန္ပစ္ကုန္ေတာ့ လူေတြ ေသတဲ့ လူေသ၊ ဒဏ္ရာရတဲ့လူရ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ့ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေရးမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီလုိ အသုံးခ်ခံမျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔ ေခါင္းထဲမွာထည့္ထားလုိက္တယ္။


ဒကၠားေန႔တစ္ခ်ဳိ႔

ဘဂၤလားမွာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္မယ့္ ႏုိင္ငံျခားေရးနဲ႔ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး ကိစၥေတြလုပ္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတြဲကေတာ့ ABSDF အေနာက္ဖက္ေဒသက ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္မုိးေဇာ္ ေပါ့။ သူက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးထားတယ္။ အဲဒီဘဂၤလားကလူေတြက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြနဲ႔လူေတြမ်ားေတာ့ ဖက္ရွင္ လုိပါဘဲ။ က်ေနာ္ေနာက္ပုိင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးထားျဖစ္တယ္။ အမွန္က ကုိယ္ကလည္း ရိတ္ရမွာပ်င္းတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးဗလျဗစ္နဲ႔ဆုိရင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က ဘာမွထူးထူးျခားျခား ဂရုစုိက္တာမွ မဟုတ္ပဲဆုိၿပီး ေနခ်င္သလုိေနတာကတေၾကာင္းေပါ့။ သိပ္အရွည္ႀကီးအထိေတာ့မေရာက္ပါဘူး။ မေနတတ္ လုိ႔ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ရိတ္လုိက္ရတာပါဘဲ။ စားတဲ့ေသာက္တဲ့အခါ ကုိယ့္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ ကုိယ္ျပန္စားေန ရသလုိျဖစ္ေနလုိ႔။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စနစ္တက် ဂရုစုိက္ႏႈိင္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ျပန္ထားျဖစ္မလားဘဲ။  

ထမင္းဆုိင္ကဟင္းေတြကလည္း ဘာအရသာမွမရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကမူဆလင္လက္ရာေတြနဲ႔ တျခားစီ။ အဲ… ေရွာက္သီးစိတ္ပန္းကန္ရယ္၊ ဆားပန္းကန္ရယ္၊ ျငဳတ္သီးစိမ္းေတာင့္ႀကီးႀကီးေတြရယ္ ကုိေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ႀကိဳက္သလုိယူစားလုိ႔ရတယ္။ ကုိယ့္ဟင္းကုိယ္ ဆားထည့္စားရတာ အဲဒီေရာက္ေတာ့ မွေလ။ အဖြဲ႔အစည္းက သူမ်ားေတြ ႏုိင္ငံျခားလႊတ္ရင္ အေမရိကားတုိ႔၊ ဥေရာပတုိ႔ကုိလႊတ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားေရး ရဲေဘာ္. ငါ့က်မွ ႏုိင္ငံျခားဆုိၿပီး ဘယ္ေနရာႀကီးလႊတ္လုိက္တာပါလိမ့္လုိ႔လည္း စိတ္တုိတုိနဲ႔ ေတြးေနမိေသး တယ္။

လၻက္ရည္ဆုိင္ရွိေပမယ့္ သူတုိ႔လၻက္ရည္ဆုိင္ဆုိတာက ကြမ္းယာဆုိင္ေလာက္ဆုိင္ေလးမွာ လၻက္ရည္ ေရာင္းတာ။ ေခြးေျခတစ္လုံးႏွစ္လုံးခ်ထားတတ္တဲ့ဆုိင္ေတြေတာ့ ရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္ ေသာက္၊ ပုိက္ဆံရွင္းၿပီး သြားဘဲ။ လၻက္ရည္ဆုိင္ႀကီးတစ္ဆုိင္ႏွစ္ဆုိင္ေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။

ဘဂၤလားႏုိင္ငံရဲ့ အဓိကသူပုန္အုပ္စုက ခ်ကမာလူမ်ဳိးသူပုန္အုပ္စုေပါ့။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္က အစုိးရကုိ လက္နက္ခ်ထားေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ ဘာပုန္ကန္မႈမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ခ်ကမာ ေက်ာင္းသားေတြကတစ္ဆင့္ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔လည္း ဆုံျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခ်ကမာ ဆုိတာက ျမန္မာျပည္မွာဆုိရင္ ‘သက္’လူမ်ဳိးေတြေပါ့။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွာ ခ်င္း၊ မရမာ (ျမန္မာ)၊ မရမာဂရီး (ျမန္မာႀကီး)၊ ရခုိင္နဲ႔ သက္လူမ်ဳိးေတြဆုိရင္ လူနည္းစုေတြျဖစ္လုိ႔ သနားၾကင္နာရမယ္လုိ႔ လူေတြကနားလည္ၾကတယ္တဲ့။ တျခားက်ေနာ္မသိတဲ့၊ မမွတ္မိတဲ့လူမ်ဳိးေတြလည္း ရွိႏႈိင္ပါတယ္။

ရခုိင္မိတ္ေဆြေတြရဲ့အဆုိအရ ဘဂၤလားႏုိင္ငံ အ၀ကၽြန္းမွာ အပုိင္စားရတဲ့ ဗုိလ္မင္းႀကီးဆုိတာရွိတယ္။ သူတုိ႔ ဟာျမန္မာႏုိင္ငံကအႏြယ္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး ပြဲေတြလမ္းေတြလုပ္ရင္လည္း နန္း၀တ္နန္းစားေတြနဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါသိရတယ္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သတင္းစာတစ္ခုမွာလည္း သူတုိ႔ဘာသာေရးအခမ္းအနားတစ္ခ်ဳိ႔ နဲ႔ မင္းခမ္းမင္းနားတစ္ခ်ဳိ႔ကုိေတြ႔ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ထုိင္မသိမ္းေတြနဲ႔ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ေရွးျမန္မာေတြရဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ပြဲထြက္ၾကတာေတြ႔ရဖူးတယ္။ ေရွးဟန္ပန္ေတြကုိ ထိမ္းသိမ္းထားတဲ့ ေနရာမုိ႔ က်ေနာ္မေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာင္အခြင့္ရရင္ ယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ သြားေလ့လာသင့္တဲ့ ေနရာပါ။

ေခါင္းၿမီးၿခံဳ သမီးေလးေတြေလးငါးေယာက္ရွိတဲ့ က်ေနာ့အိမ္ရွင္၀၀ မုတ္ဆိတ္အဖုိးႀကီးက တစ္ခါတစ္ေလ သူနဲ႔ စကားစမည္ေျပာဖုိ႔ေခၚတယ္။ အဂၤလိပ္စကား နဲနဲပါးပါးတတ္ၿပီး သူကၿမိဳ႔ေတာ္ေရေပးေ၀ေရး ျမဴနီ စပါယ္က လူႀကီး။ သူရယ္ သူ႔အမ်ဳိးသမီးအဖြားႀကီးရယ္နဲ႔ စကားေျပာေနၾကေတာ့ က်ေနာ့ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကည့္ေနသလုိ ခံစားရေတာ့ ဆတ္ကနဲ႔ ေနာက္ဖက္ကုိလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကုလားကာ ေတြရဲ့ေနာက္က ေခါင္းၿမီးၿခံဳေလးေတြကုိေတြ႔ရတယ္။ လၻက္ရည္လာခ်ေပးတာေတာင္ လက္တစ္ဖက္က လုံၿခံဳေအာင္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳစကုိ ကုိင္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးလာေတာ့လည္း သူတုိ႔ က်ေနာ့ကုိ သူတုိ႔ေဆြမ်ဳိးလုိျဖစ္လာၿပီး အရင္လုိခပ္စိမ္းစိမ္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳမထားပဲ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ အဖုိးႀကီးက က်ေနာ့ကုိ သူတုိ႔ဥပုဒ္ကာလ (ရမ္မဒမ္) မွာ က်ေနာ့ကုိပါ သူတုိ႔နဲ႔ ညစာမုန္႔ပဲသြားေရစာေခၚၿပီး ေႂကြးေလ့ရွိတယ္။

လမ္းေကြ႔မွာ ကြမ္းဆုိင္ေလးဖြင့္ထားတဲ့အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ အမား (အေမ) လုိ႔ေခၚၿပီး စကားေျပာ ေတာ့ သူက်ေနာ့ကုိ သားတစ္ေယာက္ေကာက္ရသလုိခင္တြယ္ၿပီး သူ႔သမီးအငယ္ဆုံးကုိလႊတ္ၿပီး မနက္စာ စားဖုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ သူ႔မွာလည္း သားသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ သားသမီး ေတြကေတာ့ အိမ္ခြဲေနၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိစားအိမ္ေသာက္အိမ္ေတြနဲ႔ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ့ကုိ ရခုိင္မိတ္ ေဆြတစ္ေယာက္က “ေဟ့လူ။ ခင္ဗ်ားက ဒီမွာလာေနတာ လပုိင္းပဲရွိေသးတယ္။ ဒီတစ္က်ပ္ကုိ ႏွစ္က်ပ္ ျဖစ္ေအာင္ပြတ္ၿပီး ကပ္ေစးနဲတဲ့ ကုလားေတြဆီမွာ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ေတြရလုိ႔ပါလား။ က်ေနာ္တုိ႔ ၁၀ ႏွစ္ နဲ႔ခ်ီၿပီးေနတာေတာင္ စားအိမ္ေသာက္အိမ္မရွိဘူး” လုိ႔ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္က ျပန္ေနာက္ၿပီး “က်ေနာ္က ကုလားကုိမွမမုန္းပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကုလားကုိမုန္းတာကုိး” လုိ႔ ေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒကၠားၿမိဳ႔ေတာ္က ရခုိင္အိမ္ေတြတစ္ခ်ဳိ႔က က်ေနာ့ရဲ့ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ေတြပါဘဲ။တကယ့္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။

ရခုိင္ဒုကၡသည္ကိစၥေတြ UNHCR ရုံးမွာ မၾကာမၾကာလုိက္ၿပီး အကူအညီေပးျဖစ္သလုိ။ ရုံးမွာလည္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ကြန္ျပဴတာေလ့လာေရးလုပ္ႏႈိင္ေအာင္ ရံဖန္ရံခါ သင္ေပးျဖစ္တယ္။ ၁၉၉၈ ကတည္းက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ျပည္ပကသြင္းလာရင္ အျမတ္ေတာ္ခြန္မယူ ဘူးလုိ႔ ေၾကျငာထားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းအႏၵိယႏုိင္ငံသားေတြ ကမၻာမွာ ကြန္ျပဴတာပညာရွင္ ေတြအျဖစ္နဲ႔ အလုပ္အကုိင္ေကာင္းေတြရေနတဲ့အေပၚ အစုိးရက သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ႀကိဳးစားေစခ်င္လုိ႔ ဖြင့္ေပးတဲ့သေဘာေပါ့။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံမွာသုံးတဲ့ေငြ “တာကာ” က ထုိင္းႏုိင္ငံမွာသုံးတဲ့ ဘတ္ေငြနဲ႔ တန္ဖုိးခ်င္းသိပ္မကြာပါဘူး။ တာကာကေတာ့ နဲနဲေလာက္နိမ့္မယ္။

ဘဂၤလားႏုိင္ငံမွာ က်ေနာ္စိတ္အပ်က္ဆုံးက ျဗဴရုိကရက္သိပ္ဆံလြန္းတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာတုန္း က ေရဖုိးမီးဖုိးသြားေဆာင္ရင္ ကုိယ့္ေရွ႔မွာတန္းစီေနတဲ့လူေတြမ်ားဦး၊ ေစာင့္ရရင္ နာရီ၀က္ထက္မေက်ာ္ဘူး။ ဒကၠားမွာ ဟုိအခန္းက ဟုိအခန္းကုိသြား၊ ဒီျပန္္လာနဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခတ္ၿပီး တစ္ေနကုန္တယ္။

ေကာင္းတာက ပေလကပ္ပုဆုိး၀တ္ၿပီးေနလုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔လည္းပုဆုိးပဲ၀တ္ၾကတာေလ။ သူတုိ႔ပုဆုိး၀တ္ပုံ က ဘုန္းႀကီးေတြသကၤန္းလိပ္ထားသလုိေရွ႔မွာလိပ္ၿပီး၀တ္ၾကတာ။ ခါးပုံစခ်ၿပီး၀တ္တဲ့ပုံမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါ ဆႏၵျပပြဲရွိလုိ႔ အဲဒီေနာက္ကုိ က်ေနာ္နဲ႔ ကုိမုိးေဇာ္တုိ႔လုိက္ၾကရင္း မေတြ႔ေတာ့ လမ္းေဘးက ရဲကုိ အဂၤလိပ္ လုိ သြားေမးတယ္။ ဆႏၵျပတဲ့လူေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆုိေတာ့ အဲဒီရဲက ပန္းၿခံဘက္ကုိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီအျပင္သူက သုံးဘီးကားတစ္စီးကုိတား။ လမ္းညႊန္ေပးၿပီး “ဒီလူႀကီးလူ ေကာင္းေတြကုိ ပန္းၿခံပုိ႔ေပးလုိက္။ ၄၀ ထက္ပုိမယူနဲ႔။ ယူလုိ႔ရွိရင္ က်ေနာ့ကုိ ဒီဖုန္းနံပါတ္ကုိ တုိင္ပါ” လုိ႔ ကားသမားနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဟုိဖက္ဒီဖက္လွည့္ေျပာၿပီး စာရြက္ေပၚမွာဖုန္းနံပါတ္ပါ ခ်ေရး ေပးလုိက္ေသး တယ္။ အဲ.. ဆုိက္ကားတုိ႔၊ ကားတုိ႔ စီးရင္ မသြားခင္ေစ်းကတစ္မ်ဳိး၊ ဆင္းရင္ေစ်းကတစ္မ်ဳိး ျဖစ္တတ္တယ္။ နဲနဲပုိပုိ႔ေပးရလုိ႔၊ လမ္းက မေကာင္းလုိ႔ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပၿပီး ညစ္တတ္တာရွိတယ္။ ကုိမုိးေဇာ္နဲ႔ အဲဒီလုိကိစၥေတြနဲ႔ ခဏခဏစကားမ်ား ရန္ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္။ ကုိမုိးေဇာ္က ဘဂၤါလီလုိ နဲနဲပါးပါး တတ္တယ္ ေလ။

က်ေနာ္က်ေတာ့ တစ္ရက္ အေရးႀကီးလုိ႔ သုံးဘီးတကၠစီစီးၿပီးသြားလုိက္တာ လမ္းမွာ သုံးဘီးဆရာက ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းလုိ ပြတ္ကာသီကာနဲ႔ေမာင္းလုိက္တာ ဘတ္စ္ကားႀကီးတစ္စီးနဲ႔ ၀င္ၿပီးပြတ္မိတာ က်ေနာ့ တံေတာင္လည္း ပြန္းပဲ့ကုန္ေရာ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္တုိတာနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိထၿပီး ဆဲျဖစ္ပါေလေရာ။ ငနဲက ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလုိ ဟဲဟဲဟဲဟဲနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္သတိႀကီးလုိ႔ ႏုိ႔မုိ႔ လက္ပါျပတ္မွာ။

၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္စပုိင္းေလာက္မွာ တပ္ရင္းကုိယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္မွာလုပ္မယ့္ ABSDF ညီလာခံ ျပန္ၿပီးတက္ရဖုိ႔ရွိလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ထုိင္းဘက္ကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ရေတာ့တယ္။


ညီလာခံ

၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီအကုန္ေလာက္မွာ ပဥၥမအႀကိမ္ညီလာခံကုိ နယ္စပ္မွာက်င္းပခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ မာနယ္ပေလာနဲ႔ ဒါးဂြင္အေျခစုိက္ ABSDF ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ က်အၿပီး လုံၿခံဳေရး၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအေျခ အေနေတြအရ ထုိင္းနယ္စပ္ဖက္မွာပဲ ညီလာခံလုပ္ၾကရတာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ အထက္ေအာက္နယ္စပ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံးက တပ္ရင္းေတြရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္စုံညီျပန္ၿပီး က်င္းပျဖစ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း စည္ကားေနတာေပါ့။ ႏွစ္ဖြဲ႔ျပန္ေပါင္းစည္းေရးလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပထမအႀကိမ္ျပန္လုပ္ရတဲ့ညီလာခံျဖစ္ေတာ့ ေဆြးေႏြးစရာ၊ ျငင္းခုံစရာေတြလည္းမ်ားသား။ တစ္ခ်ဳိ႔ကုိယ္စားလွယ္ေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ “အစ္ရွဴး Issue ေတြမ်ားလာရွင္ ေဆာင္ထားဖုိ႔ တစ္ရွဴး Tissue (တစ္ရွဴးစကၠဴ) ေလးေတြယူသြား” လုိ႔ ေနာက္ေနၾကတာလဲေတြ႔ရတယ္။ အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးၿပီး ခံစားခ်က္ေတြျဖစ္လာလုိ႔ မ်က္ရည္က်ရင္ သုတ္ဖုိ႔ေပါ့ေလ။

ကုိယ္စားလွယ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီးက အဲဒီအခ်ိန္က ေမာ္ဒန္ကဗ်ာသမားေတြကုိေနာက္ၿပီး စပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာကုိလုိက္ရြတ္ျပတယ္။ ဘာတဲ့… “ျမ၀တီမင္းႀကီးရဲ့ ဒါးသြားေပၚကပ်ားရည္တစ္စက္ဟာ၊ ေဒၚလတန္ရဲ့ အက္တမ္သီအုိရီေပၚျပဳတ္က်တဲ့အခါ…” ဆုိလား။ အဲဒီကဗ်ာကုိ အစအဆုံးျပန္ရရင္ ေကာင္းမယ္။ သူပဲ သႀကၤန္စာဆုိၿပီးေရးခဲ့တာရွိေသးတယ္။ အႀကိတ္အနယ္ အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေခါင္းကုိက္ေအာင္ မနက္ညဆက္တုိက္ ေန႔တုိင္းေဆြးေႏြးေနရေပမယ့္ ဒီလုိေပါ့ပါးမႈေလးေတြလည္းရွိ ေနေသးတယ္။

တစ္ရက္ ကုိဆန္နီက သဘာပတိအလွည့္က်တယ္။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးတစ္ေယာက္က ေရွ႔က ရဲေဘာ္တင္ထားတဲ့အဆုိကုိ ေထာက္ခံေဆြးေႏြးေနတယ္။ သူက က်ေနာ့အေနနဲ႔ ေရွ႔က ရဲေဘာ္xxx တင္ျပထားတဲ့အဆုိကုိ ေထာက္ခံေဆြးေႏြးရမယ္ဆုိရင္……….. အဲဒါေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔အစခ်ီတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဒါေပမယ့္ဆုိၿပီး …. ေျပာရင္းေျပာရင္း အဲဒီအဆုိကုိ တျဖည္းျဖည္းကန္႔ကြက္လာတယ္။ သူက အဲဒီလုိပဲ အားပါလာရင္ ျဖစ္လာၿပီဆုိၿပီး က်န္တဲ့ညီလာခံကုိယ္စားလွယ္ေတြလည္း ႀကိတ္ၿပံဳးေနတယ္။ ကုိဆန္နီလဲ ဒုကၡပါဘဲဆုိၿပီး… ေဟ့လူ… ခင္ဗ်ားက ေထာက္ခံေနတာလား၊ ကန္႔ကြက္ေနတာလား လုိ႔ထေမး ေတာ့ သူက ‘ေထာက္ခံေနတာပါ’ တဲ့။ ကုိဆန္နီႀကီးလဲ ျမန္ျမန္ပြဲျဖတ္မွရမယ္ဆုိၿပီး ‘အုိေက… ဒါဆုိရင္ရၿပီ။ ခင္ဗ်ားေထာက္ခံတာမွတ္တမ္းတင္ထားမယ္… ထုိင္ေတာ့’တဲ့။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း က်သြားသင့္တဲ့အဆုိမုိ႔ ဟူးကနဲ  သက္ျပင္း၀ုိင္းခ်လုိက္ၾကရတယ္။ ဟဲဟဲဟဲဟဲနဲ႔ရီတဲ့လူလည္းရီေပါ့။

သူ႔အလွည့္က်ရင္ သူတင္တဲ့အဆုိကုိ အရမ္းကုိ တက္တက္ႂကြႂကြေဆြးေႏြးၿပီး သူမ်ားေဆြးေႏြးေနတဲ့ အလွည့္ေရာက္ရင္ ေမာသြားၿပီး အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ တပ္မွဴးတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ မနက္စာ ဗူးသီးနဲ႔ အသားႏႊင္ထုတ္ထားၿပီးအရုိးခ်ည့္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသက္သာတဲ့ၾကက္ရုိးနဲ႔ ငပိရည္အဆိပ္တက္ေနတာ လည္း ျဖစ္မယ္။ မဲခြဲၿပီးဆုံးျဖတ္မွရမယ့္ကိစၥကုိ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ၾကေပမယ့္။ မဲမခြဲသင့္တဲ့ကိစၥေတြကုိလည္း ေနာင္ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းအေျဖရွာဖုိ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေတြက ႏွစ္ဖက္ ‘ရန္’သေဘာေဆာင္ႏႈိင္တဲ့ ကိစၥေတြလုိမ်ဳိးေတြေပါ့။ မုိးသီးလူ၊ ႏုိင္ေအာင္လူဆုိတဲ့ အစြဲနဲ႔ အလုပ္ေတြက ညီလာခံနဲ႔ ညီလာခံေနာက္ပုိင္းအထိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သတိျပဳမိစရာေတြေတြ႔ေနရတုန္း။

ညီလာခံၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ဗဟုိေကာ္မတီ (စည္းရုံးေရးဌာနတာ၀န္ခံ) ျဖစ္လာေပမယ့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ရုံးက ကိစၥေတြကုိ ျဖတ္သင့္တာျဖတ္ လႊဲသင့္တာလႊဲေတြလုပ္ရမွာမုိ႔။ ဘန္ေကာက္ကုိပဲ ျပန္တက္ခဲ့တယ္။

xxxxxxxxx
                                                                                                                                ဆက္ပါမည္.....