ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္ရာစုႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနပါသလဲ

 (ေမာင္၀ံသ)

by Maung Wuntha on Monday, February 18, 2013 at 9:55am ·

ယခုအပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ပါရွိသည့္ ေမာင္၀ံသ ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ေဆာင္းပါး။

ကြၽန္ေတာ္ စင္ကာပူကို စတုတၴအႀကိမ္သြားၿပီး ေဆးျပန္စစ္ေနလို႕ ၿပီးခဲ့တဲံ အပတ္က ေဆာင္းပါး မေရးႏိုင္ခဲ့တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးကေတာ့ ေဆးကုသမႈခံယူေနဆဲလို႕ပဲ အစီရင္ခံပါရေစ။ လူကေတာ့ ကီမို ေဆးသြင္းေနတဲ့ ရက္ပိုင္းေတြကလြဲလို႕ ေနေကာင္းေနတာပါပဲ။ သို႕ေပမယ့္ အဲဒီရက္ေတြမွာ မိမိကိုယ္ခံအားက အရမ္းက်ဆင္းေနတာ ျဖစ္လို႕ လူမ်ားမ်ား စုေ၀းတဲ့ေနရာေတြကို မသြားဖို႕၊ အနံ႕အသက္ေတြကို ေရွာင္ဖို႕ ဆရာ၀န္မ်ားက ညႊန္ၾကားထားပါတယ္။ သည့္အတြက္ သြားသင့္လာသင့္တဲ့ေနရာေတြကို မသြားႏိုင္ဘဲ လူမႈေရးတာ၀န္ပ်က္ကြက္ရတာေတြကို မိတ္ေဆြမ်ားက နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ယခုအခ်ိန္မွာ အရင္က ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ၃၃လမ္း ေဒါင္းစာေပ ေျမညီထပ္အခန္းမွာ မေနေတာ့ဘဲ ဘားလမ္း အထက္လမ္းက သမီးႀကီးရဲ႕ ေျခာက္ထပ္အခန္းမွာ ေျပာင္းေနတာ မသိေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ေတြ႕ခ်င္၊ သတင္းေမးခ်င္သူ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ားက ေဒါင္းစာေပကိုပဲ  ဆက္သြယ္ တတ္ၾကပါတယ္။ လာလည္ခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္မ်ားက ဖုန္းဆက္ ခ်ိန္းဆိုတဲ့အခါ သမီးလတ္က လာလည္မည့္သူကို ေနေကာင္းရဲ႕လား အရင္ေမးရပါတယ္။ဖ်ားနာ ေခ်ာင္းဆိုး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႕ မေတြ႕ပါနဲ႕ဦး၊ ေနေကာင္းမွ ထပ္ခ်ိန္းၿပီး လာပါရွင္လို႕ ေတာင္းပန္ ရပါသတဲ့။
တစ္ေန႕ကေတာ့ အဲသလို ႀကိဳတင္ဖုန္းဆက္ၿပီး ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း လွမ္းေျပာတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို သမီးက မမွတ္မိဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလူက သတင္းေထာက္စ်ာန္ရေခၚ ဦးစိုးမင္းရဲ႕ သားႀကီးပါလို႕ေျပာေတာ့မွ တအံ့တၾသနဲ႕ ဖုန္းဆက္ေမးေပးပါ့မယ္ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီလွမ္းဆက္တယ္။ သူက ဂ်ာမနီျပန္ေတာ့မွာမို႕ မျပန္ခင္ေတြ႕သြားခ်င္တယ္ေျပာလို႕ ည ၈နာရီခြဲမွာ လာပါလို႕ ခ်ိန္းလိုက္ရပါတယ္။
ဆရာစ်ာန္ရသားႀကီးလာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို လြမ္းဆြတ္တသ သတိရမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စာေပဘ၀၊ သတင္းစာသမားဘ၀ ျပန္ေျပာင္းသတိရခ်က္မ်ား ပထမပိုင္းလို႕ ဆိုႏိုင္တဲ့ ]]ေ၀ါၿမိဳ႕က လာခဲ့တယ္}} စာအုပ္ (ေဒါင္းစာေပ၊ ၂၀၁၀)မွာ ပီဂ်ီစိုးမင္းေခၚ သတင္းေထာက္စ်ာန္ရ အေၾကာင္း ေရးလို႕ရသမွ် ကြၽန္ေတာ္ ထည့္သြင္းေရးသားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ လုပ္သားျပည္သူ႕ေန႕စဥ္ သတင္းစာတိုက္ကို ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္သင္အျဖစ္ စတင္၀င္ေရာက္ခ်ိန္ (၁၉၆၄ ႏို၀င္ဘာလ)ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အနီးကပ္ ဆရာ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ မိတ္ေဆြရင္း၊ ရဲေဘာ္ရင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အင္မတန္ မေမ့အပ္တဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ပါပဲ။
    သူ႕အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သိသေလာက္က ပဲႏြယ္ကုန္းဇာတိ၊ ပဲခူးအမ်ိဳးသားေက်ာင္းက အထက္တန္းေအာင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲဒီေက်ာင္းထြက္ပါပဲ။ ဦးစိုးမင္းက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၁၂ႏွစ္ႀကီးေတာ့ စီနီယာႀကီးေပါ့။ သူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆက္တက္ရင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါ၀င္တယ္။ သူက ေရွ႕ထြက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ဘဲ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ယူဂ်ီတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပါ၀င္ ခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ တကၠသိုလ္ေဆးရုံမွာ စာေရး၀င္လုပ္ရင္း တကသနဲ႕ နီးနီးနားနားမွာ ေနထိုင္ လႈပ္ရွားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ေခတ္က ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ဦးဘေကာင္း၊ ဦးေဇာ္၀င္းတို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
    ဦးစိုးမင္းဟာ ဆရာႀကီး ထြန္းေန႕စဥ္ ဦးထြန္းေဖတည္ေထာင္တဲ့ ထြန္းေန႕စဥ္သတင္းစာမွာ ၁၉၅၅ခုႏွစ္က စတင္အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။  (ဦးထြန္းေဖဟာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ပါ။ သူ႕အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ]]ရွာမွ ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား}}စာအုပ္မွာ အေတာ္ကေလး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူဟာ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုရဲ႕ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးႏုကို ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးလို ျဖစ္လာၿပီလို႕ ေ၀ဖန္ကာ ၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။  ၁၉၂၀ တကၠသိုလ္သပိတ္ႀကီးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းက ထြက္ေတာ့ သူရိယသတင္းစာ သတင္းေထာက္၊ အယ္ဒီတာအျဖစ္ စစ္ႀကိဳေခတ္ကတည္းက ထင္ရွားတဲ့ သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။) ပီဂ်ီစိုးမင္းဟာ ထြန္းေန႕စဥ္ သတင္းစာမွာ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ့ၿပီး ဦးႏုလက္ထက္ ထြန္းေန႕စဥ္ သတင္းစာအပိတ္ခံရၿပီး ဦးထြန္းေဖ အဖမ္းခံရခ်ိန္မွာ  ျပည္ေထာင္စုသတင္းစာ၊ အဲဒီကေန ယု၀တီသတင္းစာစသည္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္။
၁၉၆၂ခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းအာဏာသိမ္းၿပီး ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ေထာင္ေတာ့ တကယ္ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္သြားေတာ့မယ္လို႕ ယုံၾကည္စိတ္နဲ႕ ဦးစိုးမင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ ေစာေစာပိုင္းမွာကို ပါတီ၀င္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ဗဟိုႏိုင္ငံေရးတကၠသိုလ္ ေကဒါသင္တန္း တတိယပတ္ တက္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ သင္တန္းဆင္းၿပီးတာနဲ႕ အစိုးရသတင္းစာ လုပ္သားျပည္သူ႕ေန႕စဥ္ကို ေကဒါတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တာ၀န္ေပးေစလႊတ္ျခင္းခံရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္ ပါတီယူနစ္နယ္ေျမအတြင္းရွိ လုပ္သားျပည္သူ႕ေန႕စဥ္ (ျမန္မာ+အဂၤလိပ္)နဲ႕ ျမန္မာ့သတင္းစဥ္ (ျပည္တြင္း+ျပည္ပ)တို႕ ပါ၀င္တဲ့ ပါတီစိတ္မွာ ပါတီစိတ္မွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ပါတီတာ၀န္အရ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ေတြကေတာင္ သူ႕ကို ေလးစားခန္႕ညားရတယ္။ ပါတီတာ၀န္ရွိသူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ သူအလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ယမကာ မွီ၀ဲျခင္းကို ၁၀ႏွစ္နီးနီးေလာက္ လုံး၀ ေရွာင္ၾကဥ္ေနခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။  သို႕ေပမယ့္ ၁၉၇၃ မွာ ပိုလန္၊ ဆိုဗီယက္စတဲ့ အေရွ႕ဥေရာပ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြကို ျမန္မာသတင္းစာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ လိုက္ပါသြားၿပီး ျပန္လာခ်ိန္ကစလို႕  သူအေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားပါေတာ့တယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ ဦးစိုးမင္းတို႕အဖြဲ႕ကို ထိုစဥ္က အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ဦးေဆာင္ခဲ့သူက ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ျဖစ္ပါတယ္။)  ဦးစိုးမင္း အရက္ျပန္ေသာက္တယ္။ လုပ္သားျပည္သူ႕ေန႕စဥ္မွာ သူ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးေတြ ေရးေတာ့ ကေလာင္နာမည္ကို သတင္းေထာက္ စ်ာန္ရလို႕ ေပးတယ္။ စ်ာန္ရနာမည္ယူထားတဲ့အတိုင္း  သတင္းစာ ညေဖာင္ပိတ္ခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း အမူးေသာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ၁၉၇၀ႏွစ္မ်ား ေစာေစာပိုင္းက လုပ္သားျပည္သူ႕ေန႕စဥ္သတင္းစာပါ သတင္းေထာက္စ်ာန္ရ ေဆာင္းပါးေတြကို အေတာ္လူႀကိဳက္မ်ားၾကပါတယ္။ သူ႕ဆရာရင္း ထြန္းေန႕စဥ္ ဦးထြန္းေဖေရးခဲ့ဖူးတဲ့ စတိုင္အတိုင္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု စာတစ္ပိုဒ္၊ သေရာ္စာလိုလို၊ ေ၀ဖန္စာလိုလို၊ ဆက္ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးခ်န္ၿပီး ေရးတတ္ပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕ လူသိမ်ားတဲ့ မူလကေလာင္အမည္က ပီဂ်ီစိုးမင္းပါ။ ပီဂ်ီဆိုတာ ဘာလဲေမးရင္ သူေျဖခ်င္သလိုေျဖတယ္။ ပဲႏြယ္ကုန္းသားမို႕လို႕ ပီဂ်ီလို႕ အတိုေကာက္ ေရးတာလို႕ ေျပာသလို ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ပီဂ်ီ၀ု(ဒ္)ေဟာက္(စ္)ကို ႀကိဳက္လြန္းလို႕ ယူထားတာလို႕ ေျပာခ်င္ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ တိုးတိုးႀကိတ္ေျပာတယ္။ ပီဂ်ီဆိုတာ ျပည္သူ႕ေျပာက္က်ား (People's Guarilla)ကို ဆိုလိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက လူသိခံလို႕ မျဖစ္ဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ပီဂ်ီႀကီး ျပန္ေသာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာ တိုက္ကို အယ္ဒီတာရာထူးနဲ႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာတာ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ သူမူးလာရင္  ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ ခ်ိန္းတယ္။ ညသန္ေကာင္ေက်ာ္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆုံမိၾကၿပီး ေခ်ာင္က်က် ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သြားထိုင္ၾကတယ္။ ထပ္ေသာက္ၿပီး သူ႕ရင္ထဲ ျဖစ္ေနတာေတြ ဖြင့္အန္ ေတာ့တာပါပဲ။  ဆိုရွယ္လစ္နာမည္ခံၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ က်င့္သုံးေနသမွ် ငါတို႕ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုရွယ္လစ္ ပန္းတိုင္ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ထိန္းညိႇဖို႕ အတိုက္အခံပါတီ ရွိရမယ္။ စီးပြားေရးမွာ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေတြ ဖြင့္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ခြင့္ေပးရမယ္။ ခုအတိုင္း တံခါးပိတ္ စီးပြားေရးပုံစံနဲ႕ဆိုရင္ ငါတို႕တိုင္းျပည္ပ်က္ၿပီ စတာေတြ ေျပာတယ္။
၁၉၇၄ခု ဦးသန္႕အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စ်ာန္ရႀကီး ပို၍ေပါက္ကြဲလာ ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ၁၉၇၅ ႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာ ဦးေန၀င္းဆီ အႀကံေပးစာ တစ္ေစာင္ေရးပို႕လိုက္တယ္။ သုံးပတ္ေလာက္အၾကာမွာ သူ႕ကို ဦးေန၀င္းက ေခၚတြ႕တယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာတယ္တဲ့။ ထိုစဥ္က ညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးသာထြန္းက မွတ္တမ္းလိုက္ေရးတယ္။ ဒါေတြက ေနာက္ သူျပန္ေျပာျပတာေတြပါ။ ကိုစ်ာန္ရက အဓိကႏွစ္ခ်က္တင္ျပတယ္။ (၁) ၁၉၇၈ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ အတိုက္အခံပါတီတစ္ခု တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳၿပီး ႏွစ္ပါတီ စနစ္နဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ လုပ္ေပးဖို႕၊ (၂) နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေတြဖြင့္ၿပီး ပုဂၢလိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ တင္ျပခဲ့တယ္။ ဦးေန၀င္းက ထုံးစံအတိုင္း ]]စဥ္းစားသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြပဲ၊ စဥ္းစားၾကေသးတာေပါ့}}လို႕ ေျပာလိုက္တာကို ကိုစ်ာန္ရက အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး တက္ၾကြစြာေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ သူေမွ်ာ္လင့္တာေတြဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာတဲ့အျပင္ သူ႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ႏွစ္ႀကိမ္မက ေခၚေခၚသြားၿပီး သူ႕ရဲ႕ စ်ာန္ရေဆာင္းပါး တခ်ိဳ႕ထဲက အဓိပၸာယ္၀ွက္နဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္တခ်ိဳ႕ဟာ ဘာကို ေျပာခ်င္ တာလဲ၊ ဘာဘာညာညာစတာေတြ ေလွ်ာက္ေမးၿပီး အျပစ္ရွာ အမႈဆင္မယ့္ အလားအလာေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ၁၉၇၆ ႏွစ္ကုန္ခါနီးေလာက္မွာ မိသားစုပါ ေခၚၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ ေကအင္ယူနယ္ေျမ ေတာလမ္းက ျဖတ္လို႕ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ထြက္ေျပးရေတာ့တယ္။ သူေျပးၿပီဆိုတာ သိသြားၿပီးမၾကာပါဘူး။ ေထာက္လွမ္း ေရး (၇)က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚၿပီး သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စစ္ခ်က္ေတြယူပါတယ္။ စ်ာန္ရစာအုပ္ေတြ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စပယ္ဦး ဦးတင္စိုးလည္း ေခၚယူစစ္ေဆးခံရ ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ မစ္ရွီဂန္တကၠသိုလ္ကို သတင္းစာပညာဖဲလိုးရွစ္သင္တန္းသြားတက္ဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခံထားရၿပီးသား အခ်ိန္မွာ ခုလို စစ္ေဆးခံရေတာ့ ျပည္ထဲေရးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပတ္စပို႕မေပးဖို႕ ကန္႕ကြက္တာနဲ႕ ႀကံဳရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက တာ၀န္ယူပါတယ္လို႕ ေထာက္ခံခ်က္ေပးလို႕ ပတ္စပို႕ရခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ မစ္ရွီဂန္ေရာက္ၿပီး သုံးလေလာက္အၾကာမွာAsia Week စာေစာင္မွာ ဦးစိုးမင္းတို႕ မိသားစုဓာတ္ပုံေတြနဲ႕ ထိုင္းနယ္စပ္ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာ ျပည္ေျပးသတင္းစာဆရာအေၾကာင္းဆိုၿပီး ပါလာပါတယ္။ ဦးေန၀င္းနဲ႕ ေတြ႕ဆုံအႀကံေပးခဲ့ပုံ၊ ဘာမွ ထူးျခားမႈမရွိလို႕ စိတ္ပ်က္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ပုံေတြ ေရးထားပါတယ္။ နယ္စပ္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြကိုပါ သိရလို႕ သူ႕မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ားအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ သိထားတဲ့ အေမရိကန္သတင္းစာ ဆရာ တခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ရေအာင္ စုံစမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကား ခဲ့ေသးတယ္။ သူတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီမယ္ ေျပာေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ထိုင္းက အေမရိကန္သံရုံးက ကိုစ်ာန္ရကို ခိုလႈံခြင့္ မေပးဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ (ထိုစဥ္က အေနာက္ဂ်ာမနီ)က ႏိုင္ငံေရး ဒုကၡသည္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဥေရာပေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျမန္မာျပည္ေျပးမ်ားအဖြဲ႕Political Exiles of Burma ဆိုတဲ့အမည္နဲ႕ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕တည္ေထာင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျပည္ေျပးအင္အား ၄၀ေလာက္ရွိေၾကာင္း ဘီဘီစီ သတင္းတစ္ပုဒ္ ေၾကညာတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။
၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႕နဲ႕ ဦးႏုအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ျပန္လာၾကခ်ိန္မွာ သူျပန္လာမလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ေမွ်ာ္မိေသးတယ္။ လူေတာ့ မလာဘဲ ဂ်ာမနီကေန စာရွည္ႀကီးတစ္ေစာင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အတိုက္အခံပါတီ တည္ေထာင္ခြင့္ရွိၿပီး လြတ္လပ္စြာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားခြင့္ မရွိသမွ်၊ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိသမွ် သူျပန္လာမည္မဟုတ္ဘူးလို႕ အတိအလင္း ေရးလိုက္တာ ပါ။ ခင္ဗ်ားဆီ အခု ေရးလိုက္တဲ့စာကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေဖာက္ဖတ္ၿပီး ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ခင္ဗ်ားဆီေရာက္လို႕ ဖတ္ၿပီးရင္ ေထာက္လွမ္းေရးကို အပ္လိုက္ပါ။ မအပ္ရင္ ခင္ဗ်ား ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္လို႕လဲ ေရးထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးကို မအပ္ဘဲ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနကို အပ္လိုက္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးဌာနကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ႀကိမ္ေခၚၿပီး ဦးစိုးမင္းနဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့ပုံေတြ နည္းနည္းပါးပါး ေမးမွတ္ပါတယ္။
အဲဒီစာထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္တဲ့ တင္စားခ်က္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ]]က်ဳပ္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကထြက္လာေတာ့မွ ၂၀ရာစု ကမၻာႀကီးထဲကို တကယ္ ေရာက္သြားတာ သိလိုက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ၂၀ရာစု ကမၻာႀကီးထဲက ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဆိုေပမယ့္ တကယ္က ၁၉ရာစုထဲမွာပဲ ရွိေနေသးတာ ရင္နာစရာ ပါ။ ဒီလို ျဖစ္ရတာ ျပည္သူေတြနဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ အဓမၼ စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးသူတစ္စုေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာလို႕ က်ဳပ္ေျပာရဲတယ္။ ခုဆိုရင္ က်ဳပ္ရဲ႕သားသမီးေတြ၊ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ သူမ်ားနည္းတူ ၂၀ရာစုလူသားေတြ ျဖစ္လာေတာ့မယ္။ အဲဒါ ေနရိပ္လာမွာကို ေနပူထဲက မေစာင့္ဘဲ ေနရိပ္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္လို႕ပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ့ ၁၉ရာစုထဲကေန ၂၀ ရာစုထဲေရာက္ဖို႕ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကရမလဲမသိဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာတစ္ေစာင္ထုတ္ေ၀ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ျပန္လာ ေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႕}}
ေနာက္ပိုင္း သူ႕သတင္း မၾကားေတာ့ဘဲေနရာက ဦးစိုးမင္းဟာ ၁၉၈၃ခုမွာ ဘြန္းၿမိဳ႕ေဆးရုံတစ္ခုမွာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူရင္း ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္း အသံလႊင့္ဌာနတခ်ိဳ႕မွာ ပါလာတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

ဦးစိုးမင္းရဲ႕သားႀကီးဟာ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ အတိအက် ည ၈နာရီခြဲမွာ ေရာက္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္ေန သူ႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတခ်ိဳ႕လဲ ေခၚလာေသး တယ္။ သူ႕ကို ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတို႕ထြက္သြားတုန္းက ၁၄ႏွစ္သား ေလာက္၊ အခု ၄၈ ႏွစ္ရွိၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူကေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သူ႕ေအာက္က ညီနဲ႕ ႏွမေလးကေတာ့ ဂ်ာမန္နဲ႕ပဲ အေၾကာင္းပါၾကတယ္။ သူ႕အေမနဲ႕ သူနဲ႕ ၁၉၉၆ခု Visit Myanmar Year မွာ ဂ်ာမနီက ျမန္မာ သံအမတ္က ေထာက္ခံခ်က္နဲ႕ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာလည္ၾကေသးတာ ေျပာျပလို႕ အံ့ၾသ ရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာရယ္၊ သူတို႕ေနာက္က ေထာက္လွမ္းေရး နွစ္ေယာက္ လိုက္ေစာင့္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို မလာႏိုင္ခဲ့တာ ေျပာျပတယ္။ ]]မင္းတို႕ ဒီကို ျပန္လာေနဖို႕ စိတ္ကူး ရွိလား}}လို႕ ေမးၾကည့္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ရယ္ေနပါတယ္။ သူ႕အေဖေျပာသလို ၂၁ ရာစုထဲ တကယ္ေရာက္မွ ျပန္လာမယ္လို႕ ေျပာခ်င္ သလားမသိပါ။ ၂၁ ရာစု မေျပာနဲ႕ဦး ငါ့တူ၊ တို႕တေတြ ၂၀ ရာစုထဲကေတာင္ ထြက္လာေသးရဲ႕လား ျပန္ၾကည့္ရဦးမယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ေျပာမိပါတယ္။
၁၅ ၀၂ ၂၀၁၃
maungwuntha@gmail.com