by Marlu San on Thursday, November 8, 2012 at 2:46am ·
ကၽြန္မ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးေနမိၿပီး၊ စိတ္ထဲမွာ ေရးခ်င္ေနတာေတြကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပါ။
ဘယ္သူကမွ ကိုယ္႔ကို တာ၀န္မေပးပါပဲလ်က္၊ ကိုယ္႔ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ခဲ႔မိတဲ႔ အလုပ္တခုက ၾသဂုတ္လ ကတည္းက အလုပ္မ်ားေနလိုက္တာ ေအာက္တုိဘာလဆန္း အထိေပါ႔။
အခုေတာ႔ အားၿပီ ဆိုၾကပါစို႔။ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရလာၿပီဆိုေတာ႔ စာေရးဘို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ ေရးလက္စ ၀တၳဳရွည္ေလးကိုလည္း ဆက္ေရးခ်င္ေသးတယ္။ အရင္ရက္ပိုင္းေတြကတည္းက ေခါင္းထဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးေနမိတာေတြလဲ လက္က ခ် ေရးခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ မျပဳမျဖစ္ ျပဳခ်င္တဲ႔၊ ျပဳရမယ္႔ ကိစၥေလးေတြကလည္း ရွိျပန္ေသးတယ္ေလ။ တနယ္တေက်းက လာလည္တဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔ဆုံ ဧည္႔ခံဘို႔၊ တျပည္တရြာက ၾကြလာတဲ႔ ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ တရားပြဲကို သြားဘို႔၊ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ေတာ႔မယ္႔ ကိုေက်ာ္သူကို ႏႈတ္ဆက္ဘို႔။
ဒါနဲ႔ ကိုေက်ာ္သူ ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ ညေနမွာ ေရာက္သြားတယ္။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာ ဦးတင္မိုးရဲ႕သမီးငယ္ မိုးခ်ဳိသင္းတို႔ ေမတၱာရိပ္ၿမဳံ ေဂဟာေလးကို ေရာက္သြားေတာ႔ ၿခံထဲေရာ၊ လမ္းမ ေပၚမွာပါ ကားရပ္စရာ ေနရာ မရွိေတာ႔။ ကားေတြက အျပည္႔။ ဒါနဲ႔ပဲ တပြဲထဲ လာၾကတဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း၊ ျပန္သူရွိမွ ကားဖယ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အရင္ ေရာက္သူေတြ ကား အေနာက္ကေန ပိတ္ကာ ရပ္လိုက္ရတယ္။
အိမ္ထဲ မွာလည္း လူအျပည္႔။ အိမ္ တဘက္ျခမ္းမွာ အမ်ဳိးသားတစု စကားေကာင္းေနသလို၊ တဘက္ျခမ္းမွာေတာ႔ က်ားက်ား မမ အရြယ္စုံက ကာရာအိုေက သံၿပိဳင္ ဆိုေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ႔။
အိမ္အတြင္းထဲ ထမင္းစားခန္းဆီ သြားၿပီး ကိုေက်ာ္သူနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာ။ ဘိတ္ကပ္ေက်းကိုက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို သူလဲ စား၊ ကိုယ္လဲ စား။ ကိုေက်ာ္သူ ချမာမွာေတာ႔ ေခါက္ဆြဲ တပုဂံ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားရ။ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္သူေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ မနားရေအာင္ပါပဲ။
ကိုယ္ကလဲ ပူပူေႏြးေႏြး ၿပီးထားတဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံပြဲ အၿပီးကတည္းက မဆုံရေသးတဲ႔ ပြဲ လုပ္ေဘာ္ ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရေတာ႔ ပြဲ အေၾကာင္းေတြ စၿမဳံ႕ျပန္ၾက၊ ေကာင္းကြက္ကေလးေတြ ျပန္ေျပာၾက၊ ခၽြတ္ေခ်ာ္ သြားခဲ႔တာေတြကို သခၤန္းစာယူ ႏိုင္ဘို႔ ျပန္ သုံးသပ္ၾကေပါ႔။ အမ်ားစုကေတာ႔ ကိုယ္႔လိုပါပဲ၊ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ ၾကာေနတာေတာင္ ေပ်ာ္လို႔ မ၀ေသးပုံပဲ။ ပြဲအေၾကာင္း စကား စလိုက္တာနဲ႔ အၿပံဳးေတြ ၀င္းလက္သြားတဲ႔ မ်က္ႏွာေတြပဲ ျမင္ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖန္သားမ်က္ႏွာျပင္ အေပၚမွာ မဟုတ္၊ ပုံႏွိပ္စာရြက္ အေပၚမွာ မဟုတ္ပဲ လူကိုယ္တိုင္ ျမင္လိုက္ရတာကို ျပန္ေတြး ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကဆဲ။ ႏွစ္သိမ္႔ ပီတိ ျဖစ္လို႔ မ၀ၾကေသး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခြဲခြာေနခဲ႔ရတဲ႔၊ စိတ္ကူးနဲ႔ လြမ္းေန၊ တမ္းတ ေနရတဲ႔ အေမ႔ကို လူကိုယ္တိုင္ ျမင္ခြင့္ ေတြ႔ခြင့္ ရလိုက္တဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ ၀မ္းသာမႈ ခံစားခ်က္မ်ဳိးဆိုတာ လူတိုင္း လိုလို ေျပာသလို၊ ေျပာသူကိုလဲ ျငင္းသူ နည္းပါတယ္။
ပြဲမွာ တင္စားေျပာခဲ႔သလို ဒါ ကၽြန္မတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေမ။
ကြဲကြာေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကို ျပန္ ေတြ႔ရျခင္း။
X - X - X - X - X - X
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာေတာ႔ အိမ္တဘက္ျခမ္းက အမ်ဳိးသား၀ိုင္းက ေရခ်ိန္တက္လာသလို၊ ကာရာအိုေက၀ိုင္း ကလဲ အရွိန္တက္လာပါတယ္။
ကိုေက်ာ္သူကေတာ႔ အိမ္ေနာက္ေဖး အခန္းထဲမွာ ေျပာဆိုေနဆဲ၊ အလုပ္မ်ားဆဲ။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သူေတြနဲ႔ အလုပ္ ရႈတ္ဆဲ ပဲ။ သူ႔ချမာ ဘယ္၀ိုင္းမွာမွ မပါႏိုင္ရွာဘူး။
ကၽြန္မတို႔ စကားေကာင္းေနတုန္း ဘယ္က ဘယ္လို စလာတယ္ မသိ။ နယ္က လာတဲ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္ က ကၽြန္မတို႔ကို သီခ်င္းဆိုဘို႔ အတင္း လာေခၚတယ္။
မဆိုတတ္ပါဘူး ေျပာလဲ မရ။ တဦးခ်င္း မဆိုခ်င္ရင္ စုံတြဲ ဆိုရမယ္ တဲ႔။
သြားၿပီ လို႔။ စုံလဲ မတြဲဘူး၊ တကိုယ္ေတာ္လဲ မခ်ဲဘူး။
အကိုေတြ ေမာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုၾက၊ တီးၾက ခတ္ၾကတာေတြ၊ ဂီတေလာက မ်ဳိးရိုးရွိတယ္နဲ႔၊ ဘာဘာညာညာ လာ ေညာင္ ေနေတာ႔ ကၽြန္မက စာေရးတာပဲ ရတယ္။ အဲသည္ ဂီတနဲ႔ ကၽြန္မက ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ေပါ႔။ ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္တဲ႔ အရာေတြပါ ဆိုၿပီး မဆိုပါရေစနဲ႔ ေတာင္းပန္။ ေခၚသူက အမ်ဳိးမ်ဳိး ကုတ္ကပ္ ေခၚေနတာကို သည္ကလဲ အားမနာတမ္း အတင္းကို လွည္႕ပတ္ ညင္းေတာ႔တာပဲ။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ မေနသာတဲ႔ အိမ္ရွင္ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ ၀င္ကယ္ကာမွ ေစ်းတည္႔သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကို ေျပာ၊ သူ (ကိုေက်ာ္၀ဏၰ) ဆိုေပးမယ္ တဲ႔။
အဲဒါမွ ခက္ေတာ႔တာပဲ။ လင္စုံမယားရယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္ဘက္မွာ အႀကိဳက္ဆုံးသီခ်င္းက မရွိ။ သူ ႏွစ္သက္တဲ႔ သီခ်င္း၊ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ႔ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ္႔ တပုဒ္ထဲ တူညီ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မဟုတ္။ သည္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဘာသီခ်င္းဖြင့္သလဲ တဲ႔၊ ေမးျပန္တယ္။ သြားပါၿပီ။ သူနဲ႔ ကၽြန္မမွာ မဂၤလာေမာင္မယ္သီခ်င္း ဆိုတာ မရွိ (မဂၤလာေဆာင္မွ မရွိခဲ႔တာ)။
ဒါေပမယ္႔ မရွိဘူး ေျပာတာကို လက္မခံပဲ ဘယ္ သီခ်င္းလဲ၊ ဘာ သီခ်င္းလဲ အတင္း ကပ္ေမးေနတာမွာ ေခါင္းထဲ ျဖတ္ကနဲ ၀င္ လာတဲ႔ ေခါင္းစည္းကေလးကို ေျပာလိုက္မိတယ္။
‘ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ’
အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ ဆိုေပးမယ္႔သူကလဲ အဲသည္ သီခ်င္းရွိတယ္၊ ဆို တတ္တယ္ ဆိုၿပီး ေစ်းတည္႕သြားတယ္။
နေဘးက အသက္ သုံးဆယ္ေလာက္ မိန္းမငယ္ေလး တေယာက္က ‘ေအာ္ အဲဒါ xxxx ရဲ႕ သီခ်င္း’ တဲ႔။
သူ ေျပာတဲ႔ အဆိုေတာ္ကုိ ကၽြန္မ မသိ။ ကၽြန္မ စ ၾကားဘူးတာက ကေလးဘ၀ ငါးတန္းလား၊ ေျခာက္တန္းလားမွာ အဆိုေတာ္ (အကိုႀကီး) မင္းမင္းလတ္ ဆိုတာ ၾကားဘူးတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေမာင္ငယ္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ ျပန္ဆိုတာ ၾကားဘူးတယ္။ အခု ေနာက္ဆုံး ျပန္သီဆိုသူကို မသိသလို သူဆိုတာကိုလဲ မၾကားဘူး ဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေညာင္းခဲ႔ၿပီး ကိုယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အိုမင္းခဲ႔ၿပီဆိုတာ သတိျပဳလိုက္မိပါတယ္။
ခ်ဳိသင္းက အိမ္ေရွ႕မွာ သီဆိုေနသူေတြဆီမွာ သီခ်င္းစာရင္း သြားေပးတုန္း ထိုမိတ္ေဆြက အတူထိုင္ေနၾကတဲ႔ လူငယ္ေတြကို ေမးတယ္။
“သည္ သီခ်င္းရဲ႕ မူလ လက္ဦး သီခ်င္းအမွန္ကို သိသလား” တဲ႔။ လူငယ္ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ရွိတာ တေယာက္မွ မသိၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ၀င္ေျဖလိုက္မိတယ္။
“Dawn ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႕က Tony Orlando ဆိုထားတဲ႔ ‘Tie A Yellow Ribbon’ သီခ်င္း။ ၾကာလွၿပီ။ အဲသည္ သီခ်င္း ေပၚတုန္းက အန္တီတို႔ေတာင္ ကေလးဘ၀ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိေသးတာ။ 1970 ေလာက္က ထင္တယ္”
လူငယ္ေတြ အားလုံး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည္႕ ၿပဳံးၿပီး ‘ဟာ ဒါဆို မေမြးေသးဘူး’ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ၾကာေတာ႔ ၾကာလွတာ သိပါတယ္။
ခဏေနေတာ႔ ခ်ဳိသင္းက အမေရ လာ၊ လာ ဆိုၿပီး လွမ္းေခၚလို႔ အိမ္ေရွ႕ဘက္ ထြက္လာခဲ႔တယ္။
ရုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ပန္းေတြနဲ႔၊ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြနဲ႔ သီခ်င္းတီးလုံးက စပါၿပီ။
ကိုေက်ာ္၀ဏၰတေယာက္ အစပိုင္းေလးပဲ တေယာက္တည္း ဆိုလိုက္ရတယ္။ အခန္းတခုလုံး ရွိသမွ် လူကုန္နီးပါးက လက္ခုတ္လက္၀ါးတီးၿပီး အားရပါးရ လိုက္ဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ လိုက္က ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလဲ ေပ်ာ္ျမဴးစြာနဲ႔ လက္ခုတ္ တီး၊ အသံတိုးေလးနဲ႔ လိုက္ဆိုေနမိတယ္။
လူ အမ်ား ၾကားဘူးၾကမွာပါ။ ျမဴးၾကြတဲ႔ ဂီတ တီးလုံးနဲ႔ သည္သီခ်င္းေလးကို။ အိမ္အျပန္မွာ ယုဇနပင္ေပၚမွာ ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ ထားတာ ေတြ႔ရင္ ခ်စ္တယ္ အေျဖ ရမယ္ဆိုတာ။ ဗမာလို စာသားထည္႕ ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ စတီရီယို ေကာ္ပီ သီခ်င္းမွာ သီခ်င္းေတးသြားနဲ႔ လုိက္ဘက္ေအာင္ ခ်စ္ေၾကာင္း အေျဖေတာင္းတာကို ထည္႕စပ္ထားေပမယ္႔ တကယ္႔ မူရင္းသီခ်င္း ကေတာ႔ အဓိပၸါယ္ နည္းနည္းေလး ကြာပါတယ္။ အေ၀းကေန အိမ္ျပန္လာတာကို လက္ခံဦးမွာလား ေမးခဲ႔တာပါ။ လက္ခံဦးမယ္ဆိုရင္ ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ထားေပးဘို႔ပါ။
ဒါေပမယ္႔ စတီရီယို ေကာ္ပီသီခ်င္းေရးခဲ႔တဲ႔သူကလည္း အရည္အခ်င္းေခသူ မဟုတ္ပါဘူး။ စာသားျပည္႔ရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး သီခ်င္းသြားနဲ႔ လုိက္ဘက္ေအာင္ စာသားေတြ အသလြတ္ ထည္႔ေရးထားခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အမွတ္ မမွားရင္ေတာ႔ ပုသိမ္ ေမာင္စိမ္းသူ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ (မွားခဲ႔ရင္လဲ အမွန္သိသူမ်ား ျပင္ေပးပါ။)
‘အိမ္ျပန္အလာ တေပါင္းေန႔ ခ်စ္စရာေႏြ၊ ေၾကြရြက္ေတြ ၀ဲလို႔ ေ၀႔လည္ ေနၾကတယ္’ ဆိုတဲ႔ အဖြင့္စာသားကတင္ အဓိပၸါယ္ အျပည္႔ ပါ ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ေႏြရာသီဆိုတာ အလြန္ ပူျပင္းတဲ႔ အခ်ိန္။ သည္အထဲမွာမွ ေႏြရာသီ ေလးလတာ မွာ မတ္လထဲ က်တဲ႔ တေပါင္းလ ဆိုတာ အပူဆုံးလ ပါ။ ဒါေပမယ္႔ အပူေတာမွာ အိမ္ျပန္လာရခ်ိန္ကို ခ်စ္စရာေႏြလို႔ ေရးစပ္ခဲ႔ပုံက ရာသီေတြ ဘယ္လို ပူျပင္းပါေစ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိရင္ ခ်စ္စရာအခ်ိန္ ျဖစ္ေနတာကို တင္စား ေရးစပ္ ထားတယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒႆနိကဆန္ဆန္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေပါ႔။ တခ်ိန္က်ရင္ ဆိုတဲ႔ မိမိရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵ ျပည္႔၀လိုတဲ႔ စိတ္ေစာမႈေတြနဲ႔ လူေတြဟာ အသက္ရွင္ေနရတယ္ ဆိုတာ။
မူရင္း အဂၤလိပ္လို စပ္ထားတာမွာေတာ႔ “I'm comin' home, I've done my time” (က်သင့္တဲ႔ အခ်ိန္ကို ေပးဆပ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္) လို႔ ဆိုထားတယ္။ တတိယ စာေၾကာင္းမွာ ‘I'd soon be free’ (မၾကာခင္မွာ လြတ္ေျမာက္မယ္) လို႔ သီကုံးထားေတာ႔ ေထာင္က အျပန္လမ္းကို ဆိုလိုတာလား၊ စစ္ပြဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတာလား။ ေသခ်ာတာ ကေတာ႔ အေျခအေနအရ ခြဲခြာခ်န္ထားခဲ႔ရတဲ႔ အခ်စ္ေဟာင္းကို သူ႔ကို ျပန္ လက္ခံမယ္ ဆိုရင္ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးကို ၀က္သစ္ခ်ပင္အို မွာ ခ်ည္ထားေပးဘို႔၊ ေတာင္းဆိုထားတဲ႔ အျဖစ္ပါ။
သည္သီခ်င္းေလးထဲကလို သစ္ပင္ေတြမွာ၊ ၿခံစည္းရိုးေတြမွာ၊ အိမ္တိုင္ေတြမွာ၊ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေတြမွာ ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္တဲ႔ ဓေလ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ လူသိမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္သူ မ်ားခဲ႔တာ ၾကာပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကားမွာ ဆိုရင္ ဗီယက္နာမ္ စစ္ပြဲအၿပီးမွာ ႏွစ္လရွည္ၾကာစြာ ခ်စ္သူ ရည္းစား၊ ဇနီးမယားနဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔ရသူေတြ အိမ္အျပန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ၾကင္သူေတြ ရင္ခြင္သစ္ေတြ႕သြားတာေတြကို ရင္နာစြာ ေတြ႕တတ္ ႀကဳံၾကရလို႔၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါ မေတြ႕ရလွ်င္ အိမ္ထဲ မ၀င္ေတာ႔ပဲ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ လမ္းထိပ္ကေန လွည္႕ေရွာင္သြားတဲ႔ အျဖစ္ေတြ မေရ မတြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႔၊ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က Dear John လို႔ အစခ်ီတဲ႔ အဆက္ျဖတ္စာ၊ ကြဲကြာစာေတြ ႀကိဳတင္ ရခဲ႔ေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ စာမလာ၊ ဘာသတင္းမွ မၾကားရ ပဲ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ အျဖစ္ေတြကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကရတာဟာ ရင္၀ကို ေဆာင့္ အကန္ ခံလိုက္ရသလို အလြန္ အထိနာၾကပါတယ္။
ရက္လရွည္ၾကာစြာ စစ္ေျမျပင္မွာ ေလာကငရဲ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ဳိးစုံ ခံစားေက်ာ္ျဖတ္ေနစဥ္မွာ သူတို႔အတြက္ အသက္ ရွင္သန္ဘို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အိမ္အျပန္လမ္း တခုပါပဲ။ အိမ္မွာ ေစာင့္ႀကိဳေနမယ္႔သူပါ။ က်န္ခဲ႔ ခ်န္ထားခဲ႔ရသူရဲ႕ အၿပဳံးမ်က္ႏွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသူမ်ား ချမာမွာေတာ႔ …. … .. ။
X - X - X - X - X - X
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာလည္း အေနာက္တိုင္းက ႏိုင္ငံေတြလို သည္လို ထုံးစံ လူသိမမ်ားခဲ႔ေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္၊ ၁၉၆၂ ကတည္းက သည္လို ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ၿပီး ႀကိဳခြင့္ရရင္ ႀကိဳခ်င္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ႔မွာပါ။ အိမ္အျပန္လမ္း ႀကိဳခ်င္ ေတြ႔ခ်င္ တာေတာင္ မေတြ႔ရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အျဖစ္ေတြလဲ ရွိၾကမွာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခြဲၾကရတာကို ရဲရင့္စြာ ရင္ဆိုင္ၿပီး ခ်စ္သူ၊ ၾကင္သူ အျပန္လမ္းကို ေစာင့္ခဲ႔သူေတြ၊ အေဖအေမ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြ၊ သားသမီး အျပန္လမ္းကို ေစာင့္ခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ႔ပါတယ္။
အခု ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္း အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ပါၿပီ။
ျပည္ပထြက္သြားသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ခ်င္လွ်င္ ျပန္လို႔ ရသလို၊ ျပည္တြင္းကလူေတြလဲ ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္ ဟုိယခင္ကထက္ ပို လြယ္ကူလာပါၿပီ။
ျပန္ခြင့္ရဦးမယ္ မထင္ထားသူေတြ သြားၾက ျပန္ၾကတာ ေတြ႔ရသလို၊ ထြက္လာခြင့္ ရဦးမယ္ မထင္ထားသူေတြ ခရီးေတြ ထြက္ၾက သြားလာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မႏွစ္က သည္လိုအခ်ိန္မွာ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပည္ပခရီးစဥ္ ေတြမွာ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ေတြ ရေနၾကပါၿပီ။
သူမကို ေတြ႔လိုက္ရသူတိုင္းလိုလို နီးပါးက ထုတ္ေဖၚမေျပာျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးၾကရတယ္ ေျပာၾကတယ္။ ရပ္ေ၀းကေန ႏွစ္ရွည္လမ်ား သူမနဲ႔ သူမတို႔ အဖြဲ႔ကို အားေပးေထာက္ခံခဲ႔သူေတြထံ အေရာက္လာၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားတာပါ ဆိုတဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔လုိက္ရတာဟာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ႔၊ အေမွ်ာ္ႀကီး ေမွ်ာ္ ေစာင့္စားခဲ႔ရသူကို ေတြ႔ရသလို ပီတိျဖစ္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရပါတယ္။
ရပ္ေ၀းက သားသမီးေတြထံ အေရာက္လာ ႏႈတ္ဆက္တဲ႔ အေမလို႔ တင္စား ေျပာၾကတယ္။
အေမနဲ႔ သူမရဲ႕ သားသမီးမ်ား ျပန္ဆုံရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။
ရပ္ေ၀းကို ခဏလာၿပီး အိမ္ျပန္သြားတဲ႔ အေမ႔ကို ျပည္ျမန္မာမွာ က်န္ရွိခဲ႔သူေတြက အိမ္အျပန္လမ္းကို ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုၾက ျပန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ျပည္ျမန္မာမွာ အၾကာႀကီးခြဲခဲ႔ရတဲ႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ျပန္မဆုံႏိုင္ေတာ႔မယ္႔ အေမေတြ အေဖေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂၄ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး တဖြဲဖြဲ တစစ အိမ္က ထြက္သြားၾကတဲ႔ သားေတြ သမီးေတြထံက စာမလာ သတင္း မၾကား ရတာကို အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြေၾကာင့္ပါ၊ အေျခအေန မေပးလို႔ သတင္း မၾကားရတာပါ။ အေျခအေန ေပးရင္ သူတို႔ ဆက္သြယ္လာမွာပါ၊ တေန႔ေတာ႔ သူတို႔ ျပန္လာမွာပါ ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ခဲ႔ရတဲ႔ ယေန႔ခ်ိန္ခါ မိအိုဘအိုေတြမွာ သတင္းစာေတြ စာေစာင္ေတြ အထဲမွာ သူမ်ားသားသမီးေတြ ျပန္လာတာ၊ သူမ်ားမိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာကို ၾကည္႕ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႀကိတ္ မ်က္ရည္ သုတ္ ေနၾကမလဲ။
ကိုယ္႔သား ကုိယ္႔သမီး၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရသူေတြ ဘာျဖစ္သြားတယ္၊ ဘယ္လို ျဖစ္သြားတယ္ တိတိက်က် မသိၾကေသးပဲ တေနရာရာမွာ အသက္ ရွင္သန္ေနသလိုလို၊ တေန႔မွာ အိမ္၀က ဘြားကနဲ ေပၚလာမွာေလလားနဲ႔ မေရမရာ ေမွ်ာ္လင့္ရတာက ဘ၀မွာ အပင္ပန္းဆုံး အလုပ္။ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိရတာက အဆိုး၀ါးဆုံး ခံစားခ်က္ပါ။ ႀကဳံဘူးမွ သိၾကမယ္႔ ေ၀ဒနာေပမယ္႔ မႀကဳံေစခ်င္၊ မခံစားေစခ်င္ပါဘူး။
X - X - X - X - X - X
‘ယုဇနပင္ကိုင္းေတြ အၾကားကို ၾကည္႕တယ္ …
ယုံေတာင္ မယုံခ်င္ပါၿပီကြယ္ …
အား … ေခါင္းမွာ စည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳးအ၀ါေတြ တၿပဳံႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္ …’
သီခ်င္းက အဆုံးသပ္ ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္ကို ေရာက္ၿပီမို႔ အခန္းထဲ သီဆိုကခုန္ေနသူေတြ အားလုံး သံၿပိဳင္ ၀ိုင္းေအာ္ ၾကတယ္။ အားရပါးရ တေဟးေဟး ေအာ္သံေတြ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ထြက္လာသလို လက္ခုတ္သံေတြက တေျဖာင္းေျဖာင္း။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ လက္ခုတ္ မတီးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လက္ခုတ္တီးတာ ရပ္သြားမိတယ္။
ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ ႀကိဳဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ဗမာ႔ဓေလ႔ ထုံးစံ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရပ္ေ၀းတနယ္ကို ထြက္သြားသူ၊ ကြဲကြာေနရသူကို ႀကိဳဆိုခ်င္တဲ႔စိတ္ကေတာ႔ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ေဒသမေရြး စိတ္ဆႏၵ ျပင္းပ်မႈက အတူတူ ျဖစ္ၾကမွာပါ။
သူမ်ားတိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံမွာ ခ်စ္သူ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ဖဲႀကိဳး၀ါခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ႔သူေတြ၊ ဖဲႀကိဳး၀ါ ေ၀႔ယမ္းၿပီး အေဖ အျပန္လမ္းကို ေစာင့္ခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြ၊ ဖဲႀကိဳး၀ါ ကိုင္ၿပီး သားသမီးအျပန္လမ္း ႀကိတ္ေမွ်ာ္ေနတဲ႔ အေဖေတြ အေမေတြ ရွိသလို ဖဲႀကိဳး၀ါ ကူခ်ည္ ေပးရင္း ေစာင့္ခဲ႔တဲ႔ အမေတြ၊ ညီမေတြ၊ အကိုေတြ၊ ညီေတြ ရွိမွာပဲ။ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ရွိမွာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ခ်စ္သူ ဇနီးမယား အိမ္ေထာင္ဘက္၊ မိသားစုေတြတင္မက တေဆြလုံး တမ်ဳိးလုံး၊ သိကၽြမ္းခင္မင္သူေတြက အိမ္ျပန္လာသူေတြကို ႀကိဳဆိုခဲ႔တာပါ။ ၀မ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကတာပါ။
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာလဲ ဖဲႀကိဳး၀ါ ပါပါ၊ မပါပါ၊ ကိုယ္ သံေယာဇဥ္ရွိသူကို ႀကိဳဆိုခ်င္ၾကသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။
တခုပဲ ျဖစ္သင့္တာက၊ သည္လူေတြကို သိခြင့္ ေပးသင့္တာက သူတို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူေတြကို ႀကိဳရမွာလား၊ မႀကိဳရ ဘူးလား။ ထြက္သြားသူေတြ ျပန္လာဦးမွာလား၊ ျပန္ မလာေတာ႔ဘူးလား။
ျပန္ေတြ႔ခြင့္ ရွိဦးမွာလား၊ သည္ဘ၀မွာ မေတြ႔ရေတာ႔ဘူးလား။
ဒါေတြကို အေၾကာင္းမွန္ သိသူမ်ားက တိတိက်က် သတင္းေပးၾကသင့္ပါတယ္။
အိမ္အျပန္လမ္း ရွိသူေတြ ေပ်ာ္ၾကရေပမယ္႔ အိမ္အျပန္လမ္း မရွိေတာ႔သူေတြကို စာနာေပးၾကပါ။
ဘာ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ျပန္မလာၾကေတာ႔တာလဲ သိသူမ်ားက ေျပာျပၾကပါ။
ခြဲခ်န္ထားခဲ႔တဲ႔ သူေတြဆီ သူတို႔ ျပန္မလာၾကေတာ႔ဘူးဆိုတာ စိတ္မေကာင္းေပမယ္႔ အသိေပးၾကပါ။ ေစာင့္ေနသူေတြ သိသင့္ပါတယ္။
‘ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ’ သီခ်င္းကို ဆိုသြားခဲ႔ဘူးတဲ႔ ကိုႀကီးလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ တပင္လုံး ေ၀ေ၀ျဖာေအာင္ ခ်ည္ထားမယ္႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြကို ေတြ႔ခြင့္ မရေတာ႔တာ စိတ္ မေကာင္းပါဘူး။
တခုပဲ သိခ်င္တာက တူေသာ အက်ဳိးဆိုတာ ေပးတတ္သလား။
(၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္မွ စတင္ကာ ျမန္မာျပည္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ လူမသိ၊ သူမသိ အိမ္ ျပန္မလာႏိုင္ၾကသူမ်ား၏ မိသားစုမ်ားအတြက္ ရည္ညႊန္းပါသည္။)
ေလးစားစြာျဖင့္၊
မာလုစံ
ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ ၂၀၁၂။
Tie A Yellow Ribbon lyrics
( From: http://www.elyrics.net/read/t/tony-orlando-lyrics/tie-a-yellow-ribbon-lyrics.html )
I'm comin' home, I've done my time; Now I've got to know what is and isn't mine; If you received my letter tellin' you I'd soon be free; Then you'll know just what to do if you still want me; If you still want me: CHORUS: Tie a yellow ribbon 'round the old oak tree;
It's been three long years; Do you still want me?; If I don't see a ribbon round the old oak tree; I'll stay on the bus; Forget about us; Put the blame on me; If I don't see a yellow ribbon round the old oak tree...
Bus driver, please look for me; 'Cause I couldn't bear to see what I might see; I'm really still in prison, and my love she holds the key; A simple yellow ribbon's what I need to set me free; I wrote and told her this: REPEAT CHORUS Now the whole damn bus is cheering; And I can't believe I see; A hundred yellow ribbons 'round the old oak tree; I'm comin' home
ဘယ္သူကမွ ကိုယ္႔ကို တာ၀န္မေပးပါပဲလ်က္၊ ကိုယ္႔ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ခဲ႔မိတဲ႔ အလုပ္တခုက ၾသဂုတ္လ ကတည္းက အလုပ္မ်ားေနလိုက္တာ ေအာက္တုိဘာလဆန္း အထိေပါ႔။
အခုေတာ႔ အားၿပီ ဆိုၾကပါစို႔။ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရလာၿပီဆိုေတာ႔ စာေရးဘို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ ေရးလက္စ ၀တၳဳရွည္ေလးကိုလည္း ဆက္ေရးခ်င္ေသးတယ္။ အရင္ရက္ပိုင္းေတြကတည္းက ေခါင္းထဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးေနမိတာေတြလဲ လက္က ခ် ေရးခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ မျပဳမျဖစ္ ျပဳခ်င္တဲ႔၊ ျပဳရမယ္႔ ကိစၥေလးေတြကလည္း ရွိျပန္ေသးတယ္ေလ။ တနယ္တေက်းက လာလည္တဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔ဆုံ ဧည္႔ခံဘို႔၊ တျပည္တရြာက ၾကြလာတဲ႔ ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ တရားပြဲကို သြားဘို႔၊ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ေတာ႔မယ္႔ ကိုေက်ာ္သူကို ႏႈတ္ဆက္ဘို႔။
ဒါနဲ႔ ကိုေက်ာ္သူ ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ ညေနမွာ ေရာက္သြားတယ္။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာ ဦးတင္မိုးရဲ႕သမီးငယ္ မိုးခ်ဳိသင္းတို႔ ေမတၱာရိပ္ၿမဳံ ေဂဟာေလးကို ေရာက္သြားေတာ႔ ၿခံထဲေရာ၊ လမ္းမ ေပၚမွာပါ ကားရပ္စရာ ေနရာ မရွိေတာ႔။ ကားေတြက အျပည္႔။ ဒါနဲ႔ပဲ တပြဲထဲ လာၾကတဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း၊ ျပန္သူရွိမွ ကားဖယ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အရင္ ေရာက္သူေတြ ကား အေနာက္ကေန ပိတ္ကာ ရပ္လိုက္ရတယ္။
အိမ္ထဲ မွာလည္း လူအျပည္႔။ အိမ္ တဘက္ျခမ္းမွာ အမ်ဳိးသားတစု စကားေကာင္းေနသလို၊ တဘက္ျခမ္းမွာေတာ႔ က်ားက်ား မမ အရြယ္စုံက ကာရာအိုေက သံၿပိဳင္ ဆိုေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ႔။
အိမ္အတြင္းထဲ ထမင္းစားခန္းဆီ သြားၿပီး ကိုေက်ာ္သူနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာ။ ဘိတ္ကပ္ေက်းကိုက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို သူလဲ စား၊ ကိုယ္လဲ စား။ ကိုေက်ာ္သူ ချမာမွာေတာ႔ ေခါက္ဆြဲ တပုဂံ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားရ။ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္သူေတြနဲ႔ စကားေျပာရတာ မနားရေအာင္ပါပဲ။
ကိုယ္ကလဲ ပူပူေႏြးေႏြး ၿပီးထားတဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံပြဲ အၿပီးကတည္းက မဆုံရေသးတဲ႔ ပြဲ လုပ္ေဘာ္ ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရေတာ႔ ပြဲ အေၾကာင္းေတြ စၿမဳံ႕ျပန္ၾက၊ ေကာင္းကြက္ကေလးေတြ ျပန္ေျပာၾက၊ ခၽြတ္ေခ်ာ္ သြားခဲ႔တာေတြကို သခၤန္းစာယူ ႏိုင္ဘို႔ ျပန္ သုံးသပ္ၾကေပါ႔။ အမ်ားစုကေတာ႔ ကိုယ္႔လိုပါပဲ၊ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ ၾကာေနတာေတာင္ ေပ်ာ္လို႔ မ၀ေသးပုံပဲ။ ပြဲအေၾကာင္း စကား စလိုက္တာနဲ႔ အၿပံဳးေတြ ၀င္းလက္သြားတဲ႔ မ်က္ႏွာေတြပဲ ျမင္ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖန္သားမ်က္ႏွာျပင္ အေပၚမွာ မဟုတ္၊ ပုံႏွိပ္စာရြက္ အေပၚမွာ မဟုတ္ပဲ လူကိုယ္တိုင္ ျမင္လိုက္ရတာကို ျပန္ေတြး ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကဆဲ။ ႏွစ္သိမ္႔ ပီတိ ျဖစ္လို႔ မ၀ၾကေသး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခြဲခြာေနခဲ႔ရတဲ႔၊ စိတ္ကူးနဲ႔ လြမ္းေန၊ တမ္းတ ေနရတဲ႔ အေမ႔ကို လူကိုယ္တိုင္ ျမင္ခြင့္ ေတြ႔ခြင့္ ရလိုက္တဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕ ၀မ္းသာမႈ ခံစားခ်က္မ်ဳိးဆိုတာ လူတိုင္း လိုလို ေျပာသလို၊ ေျပာသူကိုလဲ ျငင္းသူ နည္းပါတယ္။
ပြဲမွာ တင္စားေျပာခဲ႔သလို ဒါ ကၽြန္မတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေမ။
ကြဲကြာေနခဲ႔တဲ႔ အေမ႔ကို ျပန္ ေတြ႔ရျခင္း။
X - X - X - X - X - X
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာေတာ႔ အိမ္တဘက္ျခမ္းက အမ်ဳိးသား၀ိုင္းက ေရခ်ိန္တက္လာသလို၊ ကာရာအိုေက၀ိုင္း ကလဲ အရွိန္တက္လာပါတယ္။
ကိုေက်ာ္သူကေတာ႔ အိမ္ေနာက္ေဖး အခန္းထဲမွာ ေျပာဆိုေနဆဲ၊ အလုပ္မ်ားဆဲ။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သူေတြနဲ႔ အလုပ္ ရႈတ္ဆဲ ပဲ။ သူ႔ချမာ ဘယ္၀ိုင္းမွာမွ မပါႏိုင္ရွာဘူး။
ကၽြန္မတို႔ စကားေကာင္းေနတုန္း ဘယ္က ဘယ္လို စလာတယ္ မသိ။ နယ္က လာတဲ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္းတေယာက္ က ကၽြန္မတို႔ကို သီခ်င္းဆိုဘို႔ အတင္း လာေခၚတယ္။
မဆိုတတ္ပါဘူး ေျပာလဲ မရ။ တဦးခ်င္း မဆိုခ်င္ရင္ စုံတြဲ ဆိုရမယ္ တဲ႔။
သြားၿပီ လို႔။ စုံလဲ မတြဲဘူး၊ တကိုယ္ေတာ္လဲ မခ်ဲဘူး။
အကိုေတြ ေမာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုၾက၊ တီးၾက ခတ္ၾကတာေတြ၊ ဂီတေလာက မ်ဳိးရိုးရွိတယ္နဲ႔၊ ဘာဘာညာညာ လာ ေညာင္ ေနေတာ႔ ကၽြန္မက စာေရးတာပဲ ရတယ္။ အဲသည္ ဂီတနဲ႔ ကၽြန္မက ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ေပါ႔။ ဘယ္လိုမွ မနီးစပ္တဲ႔ အရာေတြပါ ဆိုၿပီး မဆိုပါရေစနဲ႔ ေတာင္းပန္။ ေခၚသူက အမ်ဳိးမ်ဳိး ကုတ္ကပ္ ေခၚေနတာကို သည္ကလဲ အားမနာတမ္း အတင္းကို လွည္႕ပတ္ ညင္းေတာ႔တာပဲ။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ မေနသာတဲ႔ အိမ္ရွင္ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ ၀င္ကယ္ကာမွ ေစ်းတည္႔သြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကို ေျပာ၊ သူ (ကိုေက်ာ္၀ဏၰ) ဆိုေပးမယ္ တဲ႔။
အဲဒါမွ ခက္ေတာ႔တာပဲ။ လင္စုံမယားရယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္ဘက္မွာ အႀကိဳက္ဆုံးသီခ်င္းက မရွိ။ သူ ႏွစ္သက္တဲ႔ သီခ်င္း၊ ကၽြန္မ သေဘာက်တဲ႔ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ္႔ တပုဒ္ထဲ တူညီ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မဟုတ္။ သည္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဘာသီခ်င္းဖြင့္သလဲ တဲ႔၊ ေမးျပန္တယ္။ သြားပါၿပီ။ သူနဲ႔ ကၽြန္မမွာ မဂၤလာေမာင္မယ္သီခ်င္း ဆိုတာ မရွိ (မဂၤလာေဆာင္မွ မရွိခဲ႔တာ)။
ဒါေပမယ္႔ မရွိဘူး ေျပာတာကို လက္မခံပဲ ဘယ္ သီခ်င္းလဲ၊ ဘာ သီခ်င္းလဲ အတင္း ကပ္ေမးေနတာမွာ ေခါင္းထဲ ျဖတ္ကနဲ ၀င္ လာတဲ႔ ေခါင္းစည္းကေလးကို ေျပာလိုက္မိတယ္။
‘ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ’
အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ ဆိုေပးမယ္႔သူကလဲ အဲသည္ သီခ်င္းရွိတယ္၊ ဆို တတ္တယ္ ဆိုၿပီး ေစ်းတည္႕သြားတယ္။
နေဘးက အသက္ သုံးဆယ္ေလာက္ မိန္းမငယ္ေလး တေယာက္က ‘ေအာ္ အဲဒါ xxxx ရဲ႕ သီခ်င္း’ တဲ႔။
သူ ေျပာတဲ႔ အဆိုေတာ္ကုိ ကၽြန္မ မသိ။ ကၽြန္မ စ ၾကားဘူးတာက ကေလးဘ၀ ငါးတန္းလား၊ ေျခာက္တန္းလားမွာ အဆိုေတာ္ (အကိုႀကီး) မင္းမင္းလတ္ ဆိုတာ ၾကားဘူးတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေမာင္ငယ္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ ျပန္ဆိုတာ ၾကားဘူးတယ္။ အခု ေနာက္ဆုံး ျပန္သီဆိုသူကို မသိသလို သူဆိုတာကိုလဲ မၾကားဘူး ဘူး။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေညာင္းခဲ႔ၿပီး ကိုယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ အိုမင္းခဲ႔ၿပီဆိုတာ သတိျပဳလိုက္မိပါတယ္။
ခ်ဳိသင္းက အိမ္ေရွ႕မွာ သီဆိုေနသူေတြဆီမွာ သီခ်င္းစာရင္း သြားေပးတုန္း ထိုမိတ္ေဆြက အတူထိုင္ေနၾကတဲ႔ လူငယ္ေတြကို ေမးတယ္။
“သည္ သီခ်င္းရဲ႕ မူလ လက္ဦး သီခ်င္းအမွန္ကို သိသလား” တဲ႔။ လူငယ္ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ရွိတာ တေယာက္မွ မသိၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက ၀င္ေျဖလိုက္မိတယ္။
“Dawn ဆိုတဲ႔ အဖြဲ႕က Tony Orlando ဆိုထားတဲ႔ ‘Tie A Yellow Ribbon’ သီခ်င္း။ ၾကာလွၿပီ။ အဲသည္ သီခ်င္း ေပၚတုန္းက အန္တီတို႔ေတာင္ ကေလးဘ၀ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိေသးတာ။ 1970 ေလာက္က ထင္တယ္”
လူငယ္ေတြ အားလုံး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည္႕ ၿပဳံးၿပီး ‘ဟာ ဒါဆို မေမြးေသးဘူး’ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ၾကာေတာ႔ ၾကာလွတာ သိပါတယ္။
ခဏေနေတာ႔ ခ်ဳိသင္းက အမေရ လာ၊ လာ ဆိုၿပီး လွမ္းေခၚလို႔ အိမ္ေရွ႕ဘက္ ထြက္လာခဲ႔တယ္။
ရုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ပန္းေတြနဲ႔၊ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြနဲ႔ သီခ်င္းတီးလုံးက စပါၿပီ။
ကိုေက်ာ္၀ဏၰတေယာက္ အစပိုင္းေလးပဲ တေယာက္တည္း ဆိုလိုက္ရတယ္။ အခန္းတခုလုံး ရွိသမွ် လူကုန္နီးပါးက လက္ခုတ္လက္၀ါးတီးၿပီး အားရပါးရ လိုက္ဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလဲ လိုက္က ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မလဲ ေပ်ာ္ျမဴးစြာနဲ႔ လက္ခုတ္ တီး၊ အသံတိုးေလးနဲ႔ လိုက္ဆိုေနမိတယ္။
လူ အမ်ား ၾကားဘူးၾကမွာပါ။ ျမဴးၾကြတဲ႔ ဂီတ တီးလုံးနဲ႔ သည္သီခ်င္းေလးကို။ အိမ္အျပန္မွာ ယုဇနပင္ေပၚမွာ ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ ထားတာ ေတြ႔ရင္ ခ်စ္တယ္ အေျဖ ရမယ္ဆိုတာ။ ဗမာလို စာသားထည္႕ ဘာသာျပန္ထားတဲ႔ စတီရီယို ေကာ္ပီ သီခ်င္းမွာ သီခ်င္းေတးသြားနဲ႔ လုိက္ဘက္ေအာင္ ခ်စ္ေၾကာင္း အေျဖေတာင္းတာကို ထည္႕စပ္ထားေပမယ္႔ တကယ္႔ မူရင္းသီခ်င္း ကေတာ႔ အဓိပၸါယ္ နည္းနည္းေလး ကြာပါတယ္။ အေ၀းကေန အိမ္ျပန္လာတာကို လက္ခံဦးမွာလား ေမးခဲ႔တာပါ။ လက္ခံဦးမယ္ဆိုရင္ ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ထားေပးဘို႔ပါ။
ဒါေပမယ္႔ စတီရီယို ေကာ္ပီသီခ်င္းေရးခဲ႔တဲ႔သူကလည္း အရည္အခ်င္းေခသူ မဟုတ္ပါဘူး။ စာသားျပည္႔ရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး သီခ်င္းသြားနဲ႔ လုိက္ဘက္ေအာင္ စာသားေတြ အသလြတ္ ထည္႔ေရးထားခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အမွတ္ မမွားရင္ေတာ႔ ပုသိမ္ ေမာင္စိမ္းသူ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ (မွားခဲ႔ရင္လဲ အမွန္သိသူမ်ား ျပင္ေပးပါ။)
‘အိမ္ျပန္အလာ တေပါင္းေန႔ ခ်စ္စရာေႏြ၊ ေၾကြရြက္ေတြ ၀ဲလို႔ ေ၀႔လည္ ေနၾကတယ္’ ဆိုတဲ႔ အဖြင့္စာသားကတင္ အဓိပၸါယ္ အျပည္႔ ပါ ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ေႏြရာသီဆိုတာ အလြန္ ပူျပင္းတဲ႔ အခ်ိန္။ သည္အထဲမွာမွ ေႏြရာသီ ေလးလတာ မွာ မတ္လထဲ က်တဲ႔ တေပါင္းလ ဆိုတာ အပူဆုံးလ ပါ။ ဒါေပမယ္႔ အပူေတာမွာ အိမ္ျပန္လာရခ်ိန္ကို ခ်စ္စရာေႏြလို႔ ေရးစပ္ခဲ႔ပုံက ရာသီေတြ ဘယ္လို ပူျပင္းပါေစ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိရင္ ခ်စ္စရာအခ်ိန္ ျဖစ္ေနတာကို တင္စား ေရးစပ္ ထားတယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒႆနိကဆန္ဆန္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခုနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေပါ႔။ တခ်ိန္က်ရင္ ဆိုတဲ႔ မိမိရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵ ျပည္႔၀လိုတဲ႔ စိတ္ေစာမႈေတြနဲ႔ လူေတြဟာ အသက္ရွင္ေနရတယ္ ဆိုတာ။
မူရင္း အဂၤလိပ္လို စပ္ထားတာမွာေတာ႔ “I'm comin' home, I've done my time” (က်သင့္တဲ႔ အခ်ိန္ကို ေပးဆပ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္) လို႔ ဆိုထားတယ္။ တတိယ စာေၾကာင္းမွာ ‘I'd soon be free’ (မၾကာခင္မွာ လြတ္ေျမာက္မယ္) လို႔ သီကုံးထားေတာ႔ ေထာင္က အျပန္လမ္းကို ဆိုလိုတာလား၊ စစ္ပြဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတာလား။ ေသခ်ာတာ ကေတာ႔ အေျခအေနအရ ခြဲခြာခ်န္ထားခဲ႔ရတဲ႔ အခ်စ္ေဟာင္းကို သူ႔ကို ျပန္ လက္ခံမယ္ ဆိုရင္ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးကို ၀က္သစ္ခ်ပင္အို မွာ ခ်ည္ထားေပးဘို႔၊ ေတာင္းဆိုထားတဲ႔ အျဖစ္ပါ။
သည္သီခ်င္းေလးထဲကလို သစ္ပင္ေတြမွာ၊ ၿခံစည္းရိုးေတြမွာ၊ အိမ္တိုင္ေတြမွာ၊ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေတြမွာ ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္တဲ႔ ဓေလ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ လူသိမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္သူ မ်ားခဲ႔တာ ၾကာပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကားမွာ ဆိုရင္ ဗီယက္နာမ္ စစ္ပြဲအၿပီးမွာ ႏွစ္လရွည္ၾကာစြာ ခ်စ္သူ ရည္းစား၊ ဇနီးမယားနဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔ရသူေတြ အိမ္အျပန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ၾကင္သူေတြ ရင္ခြင္သစ္ေတြ႕သြားတာေတြကို ရင္နာစြာ ေတြ႕တတ္ ႀကဳံၾကရလို႔၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါ မေတြ႕ရလွ်င္ အိမ္ထဲ မ၀င္ေတာ႔ပဲ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ လမ္းထိပ္ကေန လွည္႕ေရွာင္သြားတဲ႔ အျဖစ္ေတြ မေရ မတြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ႔၊ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က Dear John လို႔ အစခ်ီတဲ႔ အဆက္ျဖတ္စာ၊ ကြဲကြာစာေတြ ႀကိဳတင္ ရခဲ႔ေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ စာမလာ၊ ဘာသတင္းမွ မၾကားရ ပဲ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ အျဖစ္ေတြကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကရတာဟာ ရင္၀ကို ေဆာင့္ အကန္ ခံလိုက္ရသလို အလြန္ အထိနာၾကပါတယ္။
ရက္လရွည္ၾကာစြာ စစ္ေျမျပင္မွာ ေလာကငရဲ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ဳိးစုံ ခံစားေက်ာ္ျဖတ္ေနစဥ္မွာ သူတို႔အတြက္ အသက္ ရွင္သန္ဘို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အိမ္အျပန္လမ္း တခုပါပဲ။ အိမ္မွာ ေစာင့္ႀကိဳေနမယ္႔သူပါ။ က်န္ခဲ႔ ခ်န္ထားခဲ႔ရသူရဲ႕ အၿပဳံးမ်က္ႏွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသူမ်ား ချမာမွာေတာ႔ …. … .. ။
X - X - X - X - X - X
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာလည္း အေနာက္တိုင္းက ႏိုင္ငံေတြလို သည္လို ထုံးစံ လူသိမမ်ားခဲ႔ေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္၊ ၁၉၆၂ ကတည္းက သည္လို ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ၿပီး ႀကိဳခြင့္ရရင္ ႀကိဳခ်င္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ႔မွာပါ။ အိမ္အျပန္လမ္း ႀကိဳခ်င္ ေတြ႔ခ်င္ တာေတာင္ မေတြ႔ရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အျဖစ္ေတြလဲ ရွိၾကမွာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခြဲၾကရတာကို ရဲရင့္စြာ ရင္ဆိုင္ၿပီး ခ်စ္သူ၊ ၾကင္သူ အျပန္လမ္းကို ေစာင့္ခဲ႔သူေတြ၊ အေဖအေမ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြ၊ သားသမီး အျပန္လမ္းကို ေစာင့္ခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ႔ပါတယ္။
အခု ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ျပည္တြင္း အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ပါၿပီ။
ျပည္ပထြက္သြားသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္ခ်င္လွ်င္ ျပန္လို႔ ရသလို၊ ျပည္တြင္းကလူေတြလဲ ျပည္ပကို ထြက္ခြင့္ ဟုိယခင္ကထက္ ပို လြယ္ကူလာပါၿပီ။
ျပန္ခြင့္ရဦးမယ္ မထင္ထားသူေတြ သြားၾက ျပန္ၾကတာ ေတြ႔ရသလို၊ ထြက္လာခြင့္ ရဦးမယ္ မထင္ထားသူေတြ ခရီးေတြ ထြက္ၾက သြားလာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မႏွစ္က သည္လိုအခ်ိန္မွာ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပည္ပခရီးစဥ္ ေတြမွာ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ေတြ ရေနၾကပါၿပီ။
သူမကို ေတြ႔လိုက္ရသူတိုင္းလိုလို နီးပါးက ထုတ္ေဖၚမေျပာျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးၾကရတယ္ ေျပာၾကတယ္။ ရပ္ေ၀းကေန ႏွစ္ရွည္လမ်ား သူမနဲ႔ သူမတို႔ အဖြဲ႔ကို အားေပးေထာက္ခံခဲ႔သူေတြထံ အေရာက္လာၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားတာပါ ဆိုတဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔လုိက္ရတာဟာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ႔၊ အေမွ်ာ္ႀကီး ေမွ်ာ္ ေစာင့္စားခဲ႔ရသူကို ေတြ႔ရသလို ပီတိျဖစ္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရပါတယ္။
ရပ္ေ၀းက သားသမီးေတြထံ အေရာက္လာ ႏႈတ္ဆက္တဲ႔ အေမလို႔ တင္စား ေျပာၾကတယ္။
အေမနဲ႔ သူမရဲ႕ သားသမီးမ်ား ျပန္ဆုံရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။
ရပ္ေ၀းကို ခဏလာၿပီး အိမ္ျပန္သြားတဲ႔ အေမ႔ကို ျပည္ျမန္မာမွာ က်န္ရွိခဲ႔သူေတြက အိမ္အျပန္လမ္းကို ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုၾက ျပန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ျပည္ျမန္မာမွာ အၾကာႀကီးခြဲခဲ႔ရတဲ႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ျပန္မဆုံႏိုင္ေတာ႔မယ္႔ အေမေတြ အေဖေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂၄ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး တဖြဲဖြဲ တစစ အိမ္က ထြက္သြားၾကတဲ႔ သားေတြ သမီးေတြထံက စာမလာ သတင္း မၾကား ရတာကို အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြေၾကာင့္ပါ၊ အေျခအေန မေပးလို႔ သတင္း မၾကားရတာပါ။ အေျခအေန ေပးရင္ သူတို႔ ဆက္သြယ္လာမွာပါ၊ တေန႔ေတာ႔ သူတို႔ ျပန္လာမွာပါ ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ခဲ႔ရတဲ႔ ယေန႔ခ်ိန္ခါ မိအိုဘအိုေတြမွာ သတင္းစာေတြ စာေစာင္ေတြ အထဲမွာ သူမ်ားသားသမီးေတြ ျပန္လာတာ၊ သူမ်ားမိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာကို ၾကည္႕ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႀကိတ္ မ်က္ရည္ သုတ္ ေနၾကမလဲ။
ကိုယ္႔သား ကုိယ္႔သမီး၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရသူေတြ ဘာျဖစ္သြားတယ္၊ ဘယ္လို ျဖစ္သြားတယ္ တိတိက်က် မသိၾကေသးပဲ တေနရာရာမွာ အသက္ ရွင္သန္ေနသလိုလို၊ တေန႔မွာ အိမ္၀က ဘြားကနဲ ေပၚလာမွာေလလားနဲ႔ မေရမရာ ေမွ်ာ္လင့္ရတာက ဘ၀မွာ အပင္ပန္းဆုံး အလုပ္။ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိရတာက အဆိုး၀ါးဆုံး ခံစားခ်က္ပါ။ ႀကဳံဘူးမွ သိၾကမယ္႔ ေ၀ဒနာေပမယ္႔ မႀကဳံေစခ်င္၊ မခံစားေစခ်င္ပါဘူး။
X - X - X - X - X - X
‘ယုဇနပင္ကိုင္းေတြ အၾကားကို ၾကည္႕တယ္ …
ယုံေတာင္ မယုံခ်င္ပါၿပီကြယ္ …
အား … ေခါင္းမွာ စည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳးအ၀ါေတြ တၿပဳံႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္ …’
သီခ်င္းက အဆုံးသပ္ ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္ကို ေရာက္ၿပီမို႔ အခန္းထဲ သီဆိုကခုန္ေနသူေတြ အားလုံး သံၿပိဳင္ ၀ိုင္းေအာ္ ၾကတယ္။ အားရပါးရ တေဟးေဟး ေအာ္သံေတြ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ထြက္လာသလို လက္ခုတ္သံေတြက တေျဖာင္းေျဖာင္း။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ လက္ခုတ္ မတီးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ လက္ခုတ္တီးတာ ရပ္သြားမိတယ္။
ဖဲႀကိဳး၀ါ ခ်ည္ ႀကိဳဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ဗမာ႔ဓေလ႔ ထုံးစံ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ရပ္ေ၀းတနယ္ကို ထြက္သြားသူ၊ ကြဲကြာေနရသူကို ႀကိဳဆိုခ်င္တဲ႔စိတ္ကေတာ႔ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ေဒသမေရြး စိတ္ဆႏၵ ျပင္းပ်မႈက အတူတူ ျဖစ္ၾကမွာပါ။
သူမ်ားတိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံမွာ ခ်စ္သူ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ဖဲႀကိဳး၀ါခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ႔သူေတြ၊ ဖဲႀကိဳး၀ါ ေ၀႔ယမ္းၿပီး အေဖ အျပန္လမ္းကို ေစာင့္ခဲ႔တဲ႔ ကေလးေတြ၊ ဖဲႀကိဳး၀ါ ကိုင္ၿပီး သားသမီးအျပန္လမ္း ႀကိတ္ေမွ်ာ္ေနတဲ႔ အေဖေတြ အေမေတြ ရွိသလို ဖဲႀကိဳး၀ါ ကူခ်ည္ ေပးရင္း ေစာင့္ခဲ႔တဲ႔ အမေတြ၊ ညီမေတြ၊ အကိုေတြ၊ ညီေတြ ရွိမွာပဲ။ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ရွိမွာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ခ်စ္သူ ဇနီးမယား အိမ္ေထာင္ဘက္၊ မိသားစုေတြတင္မက တေဆြလုံး တမ်ဳိးလုံး၊ သိကၽြမ္းခင္မင္သူေတြက အိမ္ျပန္လာသူေတြကို ႀကိဳဆိုခဲ႔တာပါ။ ၀မ္းပမ္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကတာပါ။
ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္မွာလဲ ဖဲႀကိဳး၀ါ ပါပါ၊ မပါပါ၊ ကိုယ္ သံေယာဇဥ္ရွိသူကို ႀကိဳဆိုခ်င္ၾကသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။
တခုပဲ ျဖစ္သင့္တာက၊ သည္လူေတြကို သိခြင့္ ေပးသင့္တာက သူတို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူေတြကို ႀကိဳရမွာလား၊ မႀကိဳရ ဘူးလား။ ထြက္သြားသူေတြ ျပန္လာဦးမွာလား၊ ျပန္ မလာေတာ႔ဘူးလား။
ျပန္ေတြ႔ခြင့္ ရွိဦးမွာလား၊ သည္ဘ၀မွာ မေတြ႔ရေတာ႔ဘူးလား။
ဒါေတြကို အေၾကာင္းမွန္ သိသူမ်ားက တိတိက်က် သတင္းေပးၾကသင့္ပါတယ္။
အိမ္အျပန္လမ္း ရွိသူေတြ ေပ်ာ္ၾကရေပမယ္႔ အိမ္အျပန္လမ္း မရွိေတာ႔သူေတြကို စာနာေပးၾကပါ။
ဘာ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ျပန္မလာၾကေတာ႔တာလဲ သိသူမ်ားက ေျပာျပၾကပါ။
ခြဲခ်န္ထားခဲ႔တဲ႔ သူေတြဆီ သူတို႔ ျပန္မလာၾကေတာ႔ဘူးဆိုတာ စိတ္မေကာင္းေပမယ္႔ အသိေပးၾကပါ။ ေစာင့္ေနသူေတြ သိသင့္ပါတယ္။
‘ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ’ သီခ်င္းကို ဆိုသြားခဲ႔ဘူးတဲ႔ ကိုႀကီးလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ တပင္လုံး ေ၀ေ၀ျဖာေအာင္ ခ်ည္ထားမယ္႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြကို ေတြ႔ခြင့္ မရေတာ႔တာ စိတ္ မေကာင္းပါဘူး။
တခုပဲ သိခ်င္တာက တူေသာ အက်ဳိးဆိုတာ ေပးတတ္သလား။
(၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္မွ စတင္ကာ ျမန္မာျပည္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ လူမသိ၊ သူမသိ အိမ္ ျပန္မလာႏိုင္ၾကသူမ်ား၏ မိသားစုမ်ားအတြက္ ရည္ညႊန္းပါသည္။)
ေလးစားစြာျဖင့္၊
မာလုစံ
ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ ၂၀၁၂။
Tie A Yellow Ribbon lyrics
( From: http://www.elyrics.net/read/t/tony-orlando-lyrics/tie-a-yellow-ribbon-lyrics.html )
I'm comin' home, I've done my time; Now I've got to know what is and isn't mine; If you received my letter tellin' you I'd soon be free; Then you'll know just what to do if you still want me; If you still want me: CHORUS: Tie a yellow ribbon 'round the old oak tree;
It's been three long years; Do you still want me?; If I don't see a ribbon round the old oak tree; I'll stay on the bus; Forget about us; Put the blame on me; If I don't see a yellow ribbon round the old oak tree...
Bus driver, please look for me; 'Cause I couldn't bear to see what I might see; I'm really still in prison, and my love she holds the key; A simple yellow ribbon's what I need to set me free; I wrote and told her this: REPEAT CHORUS Now the whole damn bus is cheering; And I can't believe I see; A hundred yellow ribbons 'round the old oak tree; I'm comin' home
ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဥကၠဌ အျဖစ္မွ မသမာသူမ်ားလက္တြင္း မဟုတ္မမွန္ စြပ္စြဲခံရၿပီး က်ဆုံးသြားရသူ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။
No comments:
Post a Comment