“ရတနာ ေျမမွာ ရွာမတဲ႔လား”

by Soe Min (Notes) on Saturday, June 22, 2013 at 1:13pm

             ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ရက္ပိုင္းအတြင္းက ရုံးကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကိုသြားတဲ႔အခါ မနက္အာရုံမတက္ခင္
ေရာက္သြားတာမို႔ ေက်ာတစ္ခင္းစာနားေနရေအာင္ စည္ပင္ဧည့္ရိပ္သာကို ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္
ေ၀လီေ၀လင္းႀကီးမွာေတာင္ ၀င္းျပင္ အေဆာင္ေရွ႕ ငုတ္တုတ္ကေလးေတြ ထိုင္ငိုက္ေနရတဲ႔သူေတြအမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတာမို႔ အခန္းမရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ မင္းေနျပည္ထဲက ရွိရွိသမွ် တည္းခိုေဆာင္ ေဟာ္တယ္ေတြမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ အခန္းလြတ္မက်န္ေတာ႔ဘူး ဆိုလို႔ ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသမိသြားတယ္။ ပ်ဥ္းမနားဘက္ေတာ႔ ရေကာင္းရဲ႕ဆို ကားတစ္စီးနဲ႔ ၿမဳိ႕ပတ္ၿပီးရွာတာေတာင္ အစြန္အဖ်ား ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲက တည္းခိုခန္းကေလးေတြပါမက်န္ ကားရပ္စရာ ေနရာမရွိေအာင္ စည္ကားျပည့္ၾကပ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ရျပန္ပါလိမ္႔။ ရုံးကိစၥေတြက အဲသည္ေလာက္ေတာင္ စည္ကားေနရသလားဆို အိမ္ခံ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို စကားစပ္ၾကည့္ေတာ႔မွ “ႏွစ္တိုင္း ေက်ာက္မ်က္ပြဲရွိရင္ အဲသလိုပဲ ျဖစ္ေနက်” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ပုဂၢလိကေဆးရုံေတြမွာေတာင္ ေဆးမကုပဲ အခန္းယူ ေဆးရုံအတက္ျပၿပီး တည္းေနၾကရတဲ႔အျဖစ္ လို႔ သိရတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သတၱဳတြင္း ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခုတည္းကလုပ္တဲ႔ ပြဲကေလးတစ္ပြဲနဲ႔ေတာင္ အဲေလာက္ လူေတြ က်ပ္ပိတ္သိပ္ေနတာဆိုေတာ႔ ေဟာ္တယ္ေတြက နည္းနည္းေလးမို႔လား လို႔ မထင္လိုက္နဲ႔။ ေဟာ္တယ္ဇုံဆိုတာႀကီးကိုပဲ မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကည့္စမ္းပါ။ အဲေလာက္မ်ားတဲ႔လူေတြ အဲသေလာက္ ဒုကၡခံၿပီး လာၾကတာ ကိုယ္ေတြ Shopping Mall ပတ္သလို မ၀ယ္ပဲနဲ႔ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ လုပ္ဖို႔ သက္သက္ေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ေရာင္းရတဲ႔ ျမန္မာေငြ နိုင္ငံျခားေငြဆိုတာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ရွိေပလိမ္႔မယ္။ ဂလိုဂလို ၾကြယ္၀ေသာတိုင္းျပည္ႀကီးမွာ တိုင္းသူျပည္သားအမ်ားစုက ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္ ဆင္းရဲတြင္းက မတက္ဘူးဆိုတာကေတာ႔ အတိတ္ဘ၀က ဒါနမ်ဳိးေစ႔နည္းခဲ႔လို႔ ဆိုတာထက္ လက္ငင္းဘ၀ အသိဥာဏ္ႏုံနဲ႔လို႔က ပိုလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ အလကားေနရင္း မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စားတာကို မနာလိုလို႔ေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကိုယ္႔အိမ္ေအာက္က ေရႊတြင္းကိုလိုခ်င္လို႔ အတင္းအက်ပ္ ေခြးေမာင္းသလို ေမ်ာက္ေမာင္းသလို ေမာင္းထုတ္ၿပီး မ်က္စိေအာက္တင္ မရဒႆကခ်ဳိင္။ နင္တို႔ေတြ အ လို႔ခံရတာ ခံၾကဆိုတာမ်ဳိး အႏိုင္အထက္ ျပဳသလို ခံစားရတာမို႔ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ရတာပါ။

            ဟိုးေရွးေရွး သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ေတြေခတ္တုန္းကေတာ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကလူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္မွန္သမွ် ဘုရင္ကပိုင္တယ္ လို႔ သတ္မွတ္ထားတာမို႔လို႔ ဘယ္သူကမွ အထြန္႔မတက္ခဲ႔ၾကပါဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာ တူးလို႔ရတဲ႔ေက်ာက္လည္း ဘုရင္ကိုဆက္သရတယ္။ ဘုရင္က ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ ေပးသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ရတယ္။ ခုထက္ထိ ျမန္မာေတြ ဂုဏ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာေျပာေနတဲ႔ ငေမာက္ပတၱျမားႀကီးမွာ အင္မတန္ ရင္နာစရာေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေလးရွိတဲ႔အေၾကာင္း ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ႏို႔ငါးပိႆာ၊ ၀ါဂြမ္းတစ္ပိႆာထဲထည့္ထားရင္ေတာင္ မီးမထြန္းပဲ လင္းထိန္လာသတဲ႔။ ၿဗိတိသွ်အ၀ယ္ေတာ္မ်ားေတာင္ ေစ်းစကားဆို တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္လို႔ မိုးကုတ္ေက်ာက္တြင္း အေရာင္းအ၀ယ္စာခ်ဳပ္ ပ်က္သြားတယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္မိၾကတယ္။ ငေမာက္ပတၱျမားလို႔ေခၚတာက မိုးကုတ္သား ငေမာက္ဆိုတဲ႔သူ တူးေဖာ္ရလို႔ သူ႔နံမယ္ကို ေပးထားတာပါတဲ႔။ ျမန္မာမင္းအဆက္ဆက္ တန္ဖိုးထားဆင္ျမန္းခဲ႔ရတဲ႔ တန္ဖိုးအႀကီးဆုံး နန္းစဥ္ရတနာတစ္ပါးျဖစ္တယ္။ ငေမာက္ကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ေပးခဲ႔သလဲေတာ႔ မဖတ္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ငေမာက္တို႔မိသားစုအားလုံး ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ဳိးခုနစ္ဆက္ အသတ္ခံရတယ္ လို႔ေတာ႔ ပါတယ္။ အျပစ္ကေတာ႔ ငေမာက္ပတၱျမား ကြမ္းသီးလုံးထက္ျခမ္းအရြယ္ျဖစ္ေနတာ ငေမာက္က ထက္ျခမ္းျခမ္းၿပီး ဘုရင္ကို တစ္ျခမ္းပဲ ဆက္တာမို႔လို႔ လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ျခမ္းက တရုတ္ကို ထုတ္ေရာင္းတာတဲ႔။ တစ္ျခမ္းအလကားရတာေတာင္ ေက်းဇူးမတင္ပဲ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ သတ္ပစ္တဲ႔ ျမန္မာရွင္ဘုရင္စိတ္ထားက သည္ကေန႔ထိမ်ား အျမစ္တြယ္ေနေသးသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ငေမာက္တို႔မိသားစုထဲက မနန္းဆိုတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ပဲ ထြက္ေျပးလို႔ လြတ္ပါသတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူလည္း မိုးကုတ္ကအထြက္မွာ သူ႔ေဆြမ်ဳိးေတြ မီးေလာင္တိုက္သြင္းတဲ႔ မီးခိုးေတြကို လွမ္းျမင္ေတာ႔ ရင္ကြဲနာက်သြားတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ အေပၚက လွမ္းၾကည့္တဲ႔ေတာင္ကို နန္႔ၾကည့္ေတာင္ လို႔ ေခၚၾကတယ္ လို႔ ပုံျပင္ဆန္ဆန္ ေျပာၾကေလရဲ႕။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ဟုတ္ပါတယ္ မွန္ပါတယ္ အတင္း မျငင္းဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ အလားတူ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိး ကိုယ္ေတြ႕ၾကဳံလာရတဲ႔အခါက်ရင္ မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ လို႔ ပါးစပ္ေျပာကေလးနဲ႔ ေျပာဖို႔ မလြယ္ေတာ႔ဘူး။

            ပတၱျမားဆန္က်ဳိး အဖိုးျပည္တန္မို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တန္ဖိုးႀကီးပါေစေလ။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ႀကီး သူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္သြားေတာ႔ အဲသဟာႀကီးက လမ္းခင္းထားတဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္ခဲေလာက္မွ အဖိုးမတန္ အသုံးမ၀င္ ျဖစ္သြားရတယ္။ ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္က သူ႔လာဖမ္းတဲ႔ ကာနယ္စေလဒင္ကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ပဲ အပ္အပ္၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ပဲ အပ္အပ္၊ ေနာင္လာေနာက္သားျပစရာ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံကေလးေတာင္ မက်န္ရစ္ဘူး။ သူခိုးလက္က သူ၀ွက္ေတြ အဆင္႔ဆင္႔ လုၾကရင္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ စုပ္စျမဳတ္စ ေပ်ာက္သြားေပမယ္႔ ကိုယ္ေတြကေတာ႔ လြမ္းလည္းမလြမ္း နွေျမာလည္း ႏွေျမာမေနပါဘူး။ ရတနာဆိုတာ ထုိက္သူစံေလ။ တိုင္းျပည္ထီးနန္းမွ ၿမဲေအာင္ မအုပ္စိုးႏိုင္တဲ႔ ရွင္ဘုရင္က နန္းစဥ္ရတနာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ႔ ဦးေႏွာက္ ဘယ္ရွိပါ႔မလဲ။ နန္းက်ဘုရင္ခ်င္းအတူတူ မႏူဟာတုန္းကမွ ပတၱျမားမ်က္ရွင္တစ္လုံးတည္းနဲ႔ ဘုရားအႀကီးႀကီးတစ္ဆူ တည္သြားႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာက္မ်က္ရတနာရဲ႕တန္ဖိုးဆိုတာ လူ႔အသိဥာဏ္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေပါင္းလိုက္မွသာ တန္ဖိုးေတြ တက္တက္လာတာ လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။  တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ႔ ရွင္ဘုရင္လက္ထဲက သယံဇာတ အေမြအႏွစ္ဆိုတာ တိုင္းတပါးသားေတြ ႏွပ္ခ်သမွ် ခံရတဲ႔ ငအလက္ထဲက ေရႊခြက္နဲ႔ အတူတူပဲ။

           ခုေခတ္မွာေတာ႔ ငေမာက္ပတၱျမားဆိုတာ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ကမာၻေပၚမွာ အႀကီးဆုံး န၀တပတၱျမားႀကီးဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကထြက္တာ။ ဦးေန၀င္းေခတ္တုန္းက တန္ခ်ိန္နဲ႔ခ်ီတဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းတုံးႀကီးကိုလည္း နယ္စပ္က ျပန္သိမ္းလာခဲ႔သတဲ႔။ မူဆယ္အထက္ ၾကယ္ေဂါင္မွာတင္ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္ႀကီးကို ဒ႑ာရီမဟုတ္ပဲ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ မိုင္းရွဴးတစ္တြင္းထဲကတင္ ျမန္မာျပည္မွာ အခ်မ္းသာဆုံး ခရိုနီနဲ႔ သူ႔ဘိုးေတာ္ႀကီးကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တယ္။ ေရႊက်င္ဘက္က တစ္ေန႔ကို တန္ခ်ိန္နဲ႔ခ်ီတဲ႔ ေရႊေတြထြက္တာေရာ မယုံဘူးလား။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြ ငတ္ျပတ္ေနတိုင္း ငါတို႔တိုင္းျပည္ႀကီးက အငတ္တိုင္းျပည္ႀကီးလို႔ ထင္ေနရင္ ကိုယ္႔အသိဥာဏ္က ငတ္ဖို႔ေလာက္သာ တန္တယ္ လို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ပါေလ။

            ဒါက ကိုယ္႔ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အားလုံးအတူတူထားၿပီး စဥ္းစားတာပဲ ရွိေသးတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ဖက္ဒရယ္ဆန္္ဆန္ တိုင္းရင္းသားေတြကို ျပည္နယ္ျပည္မ ခြဲျခားၿပီး ေတြးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသည္းနာစရာ ေကာင္းသလဲ။ ငါတို႔ျပည္နယ္ကထြက္တဲ႔ သယံဇာတေတြကို ဗမာေတြက အကုန္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ အပိုင္သိမ္းၿပီး ငါတို႔ကို ေက်ာင္းေလး ေဆးရုံေလးမွ ေလာက္ငွေအာင္ စီစဥ္မေပး၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ ကားလမ္းကေလးမွ လူစဥ္မွီေအာင္ ေဆာင္ရြက္မေပးဘူး လို႔ ေတြးမိရင္ သူတို႔လည္း နန္႔ၾကည္ေတာင္ေပၚက ျမင္ရသလို ခံစားရမွာပဲ။ ေျပာေတာ႔ျဖင္႔ ဗမာတစ္က်ပ္ ရွမ္းတစ္က်ပ္ နဲ႔ မဲဆြယ္ထားၿပီး။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဘရာသာတို႔ရယ္။ တကယ္ေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ျပားမွ မရသလို ဗမာေတြလည္း တစ္ျပားမွ မရပါဘူး။ ဘယ္သူေတြ ရေနသလဲဆိုတာ လူအေနနဲ႔ပဲ သီးျခား ျမင္ေပးၾကပါ။ ဗမာေတြ ရေနတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ က်ဳပ္လည္းပဲ ဗမာစစ္စစ္ စစ္စစ္နဲ႔ ျမည္ေနတာကို အရိုးအရင္းေတာင္ ကိုက္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ အဲသည္အခြင္႔အေရးေတြကို ကာကြယ္ၾကရေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္က ေဆာ္ၾသေနတာပါ။ (ရရင္ေတာ႔ ၿငိမ္ေနမွာေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား။)

            ဒါျဖင္႔ရင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ထမင္းမစားပဲ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနရမွာလား။ ငတ္လို႔မေသခင္ မီးေလာင္ဗုံးစာ မိသြားမွာေပါ႔ေနာ္။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ မတရားအႏိုင္က်င္႔လာတယ္ လို႔ ခံစားရရင္ တရားသျဖင္႔ ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို အရင္ အေလးထားရမွာေပါ႔။ ဥပေဒေတြ ရွိသားပဲ။ အဲသည္ဥပေဒနဲ႔အညီ ျဖစ္ေစရမွာေပါ႔။ သည္အတြက္ေတာ႔ ဥပေဒအရ ကိုယ္႔ရဲ႕ ပိုင္ခြင္႔က ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွိသလဲ။ သူမ်ားမတရားလာသိမ္းတာကို ဥပေဒနဲ႔ ဘယ္လို ကာကြယ္ရမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားရမွာေပါ႔။ ျပႆနာက သည္ေနရာမွာတင္လည္း ၿပီး မသြားပါဘူး။ အႏိုင္က်င္႔တဲ႔သူေတြကို တရားဥပေဒအရ အေရး မယူႏိုင္ဘူး။ အဲဒီတရားဥပေဒဆိုတာႀကီးက ကိုယ္႔ကို အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုပါေတာ႔။ (ဆိုပါေတာ႔ ေနာ္ ဆိုပါေတာ႔) ဒါဆိုရင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုက တရားဥပေဒရဲ႕ အထက္မွာ ရွိေနတယ္ လို႔ ေခၚတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ အဲဒါ မထူးဆန္းဘူး။ ဥပေဒဆိုတာ ဘုရင္က ျပဌာန္းတာ။ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳျပင္စီရင္လို႔ရတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ႔ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ အသစ္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ နိုင္ငံႀကီးမို႔ လူေတြ သိန္းခ်ီေသတဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကားမွာေတာင္  ၉၈%ေလာက္ ေထာက္ခံမႈရယူထားတဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒဆိုတာႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီဖြဲ႔စည္းပုံအရ နိုင္ငံေတာ္ကို အာဏာေထာက္တိုင္ႀကီး သုံးခုနဲ႔ ထူေထာင္ထားတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ တရားစီရင္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳအာဏာတဲ႔။ အဲသည္သုံးခု တစ္ခုကိုတစ္ခု အျပန္အလွန္ ေထာက္ပံ႔ျပဳျပင္သြားႏိုင္ေတာ႔မွသာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ၾကပ္မတ္ျပဳျပင္ႏိုင္လိမ္႔မယ္။ အခုခ်ိန္မွာ တရားဥပေဒအထက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနေသးရင္ အဲသည္ေထာက္တိုင္ႀကီးေတြ လႈပ္ရွားသက္၀င္မလာေသးပဲ ဟန္ျပသက္သက္ မို႔ လို႔ ဆိုရမယ္။ (ရွိေနေသးရင္ လို႔ပဲ ေျပာတာေနာ္။ ရွိေနတယ္ လို႔ မဆိုလိုဘူး။ သားသားက ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား မဟုတ္။ ရွိ မရွိ ကိုယ္႔ဘာသာ စဥ္းစား)

           ဒါမ်ဳိးကိစၥေတြမွာ လူေတြက ရတာကိုပဲ ျမင္တာပါ။ ကုန္ေနရတာေတြက်ေတာ႔ ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ႏွစ္စဥ္ နိုင္ငံေတာ္က ကုန္က်ခံရတဲ႔ အသုံးစားရိတ္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ မွတ္လဲ။ လူတစ္ေယာက္စာအတြက္ တစ္ရက္မွာတစ္ရာဖိုး အကုန္အက်ခံရင္ေတာင္ လူသန္းေျခာက္ဆယ္အတြက္ ေန႔စဥ္ သန္းေျခာက္ေထာင္ စားရိတ္ရွိမယ္။  မယုံရင္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနကို ေအာဒစ္၀င္ၾကည့္။ ပိုသမွ်ေပးမယ္ လိုရင္ ခင္ဗ်ားစိုက္မလား လို႔ ေမးလိမ္႔မယ္။ ဒီအခါမွာက်ေတာ႔ သူတို႔တေတြ ဂုဏ္ေဖာ္ၿပီး ေျပာေျပာေနတဲ႔ စတုတၳေထာက္တိုင္ႀကီးကိုလည္း အားကိုးရျပန္တယ္။ ျမင္သာထင္သာ မရွိတဲ႔ ဘယ္ကရၿပီး ဘာေတြသုံးတယ္ဆိုတဲ႔ဟာကို ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈ နဲ႔ ထားရင္ စကားေျပာစရာ မလိုေတာ႔ဘူးေပါ႔။ (ရိုးသားတယ္ဆိုရင္ေပါ႔ေလ) ဟိုးတေလာက အ၀ွာျပဳလို႔ ျပဳတ္ေတာ္မူသြားတဲ႔ ဘဘႀကီးတစ္ေယာက္အိမ္က သိန္း ၃၀၀၀တန္ကား အစီး၂၀ေက်ာ္ကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္းထဲ ျပန္ၿပီးေလလံပစ္တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းမ်ဳိး ေရးရဲရင္ အဲဒီဘတ္ဂ်က္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ အရိပ္အျမြက္ သိရမယ္ မဟုတ္လား။ ဘဘႀကီးကေတာ္ စပြန္ဆာေပးတဲ႔ တစ္ေယာက္အိမ္မွာ သိန္းေထာင္ခ်ီတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေပါင္းမ်ားစြာ စုေဆာင္းထားတယ္ဆိုတာကို အတိအက် သတင္းလိုက္ခ်င္ေသးရင္ လိပ္စာေပးဦးမဗ်ား။ (သူတို႔လည္း သိၿပီးသားပါ။ ေရးသာ မေရးရဲလို႔) အဲသလိုမ်ဳိး မ်က္စိေထာက္ေထာက္ ေခ်ာက္ခ်မယ္႔သူေတြ ရွိရင္ ေျပာင္ေတာ႔ စားရဲေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ဆင္းရဲသားေတြ စုေဆာင္းၿပီး ကား၀ယ္စီးရင္ “ဘယ္ကရသလဲ။ ဘယ္ကရသလဲ” နဲ႔ အနံခံလာသူႀကီးေတြ ဘနဲ႔က်ေတာ႔ ႏွာေစးေနတာ ထုံးစံပဲ။

           တိုင္းျပည္ကထြက္တဲ႔ သယံဇာတေတြက တိုင္းျပည္ဘ႑ာထဲ မေရာက္ပဲ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြက ျဖတ္ဘုံးသြားတယ္ လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ စီးတဲ႔ေရေတြက ဆည္တဲ႔ကန္သင္းအဆင္႔ဆင္႔နဲ႔ ကုန္သြားၿပီး လယ္ထဲ ေရမေရာက္တဲ႔အျဖစ္ကိုပဲ ေျပာတာပါ။ လူေတြက ဆင္တစ္ေကာင္လုံး ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္သာ ျမင္တာ ဆင္သတ္ၿပီး အရပ္ေ၀လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မွ မရဘူးဆိုတာ မသိဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ဆင္ၿမီးကေလးမွ လက္စြပ္ကြင္းေလာက္ေအာင္ မရတဲ႔သူကေတာ႔ သူမ်ားတကာေတြ ဆင္ေခါင္းေခြးမခ်ီနိုင္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရင္ မတရားဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဆင္ဖ်က္တဲ႔ မုဆိုးႀကီးမ်ား လူျမင္သူျမင္ ေ၀ပါခြဲပါေၾကာင္း ပြင္႔လင္းျမင္သာေစဖို႔ ေကာင္းတာပါ။ ခုလည္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပါပဲ။ ရန္ကုန္က ေက်ာက္မ်က္ျပတိုက္မွာေရာ ေနျပည္ေတာ္က ျပပြဲႀကီးေတြမွာပါ ထိပ္ထိပ္က်ဲ ေက်ာက္ကုန္သည္ လုပ္တဲ႔သူေတြဆိုတာ လူႀကီးနဲ႔ ေဆြမေတာ္မ်ဳိးမေတာ္ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ အရင္းအခ်ာႀကီးေတြခ်ည့္ပဲ။ အေမႀကီးကားမွာေတာင္ စိန္တိုက္ဖြင္႔ဦးမတဲ႔။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚၾကရုံသာ ရွိေတာ႔တယ္။

            ဆရာ၀န္ေတြဆီက တစ္ႏွစ္ကို သိန္းသုံးေလးဆယ္ အခြန္ေကာက္သင္႔ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေစတနာရွင္ႀကီးေတာင္ အဲသည္ေက်ာက္ကုန္သည္ေတြနဲ႔ေတာ႔ အမ်ဳိးေတာ္လို႔လား မသိပါဘူး။ ေရလည္းငုံလို႔ ႏႈတ္လည္းပိတ္လို႔။ ျပပြဲမွာ ေရာင္းသမွ် ပြဲခြန္ပါၿပီး လို႔ ေဘာက္ခ်ာထဲေရးထားတာေတာ႔ ေတြ႔ပါရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔ အခြန္ေဆာင္ေတာ႔စစ္သလို ဘယ္က ပိုက္ဆံ၀င္ေငြနဲ႔ ၀ယ္တာလဲ။ မိသားစု ဘယ္ႏွစ္ေယာက္စားတာမို႔ ပိုလွ်ံေနတာလဲ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းမရွိ။ စိန္ခြန္ေက်ာက္ခြန္ လြတ္ၿပီး ကိုယ္ေတြသာ ေဆးရိုးခြန္နဲ႔ ေထာင္က်ရမယ္႔ ကိန္းပဲ။ (ေရေရရာရာ မျပနိုင္ရင္ ပစၥည္းတန္ဖိုးရဲ႕ ၅၀% ေဆာင္ရမတဲ႔) လူေတြဟာ ဆင္းရဲလြန္းရင္ ကြန္ျမဴနစ္စိတ္၀င္တတ္သလား မသိပါဘူး။ သူမ်ားတကာေတြက အရမ္းခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ေတြက တေန႔တျခား ဆင္းရဲလာဆိုေတာ႔ ခုေနခါမ်ား သိၾကားမင္းႀကီးက ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ဗိုလ္ေန၀င္း ဘယ္သူ႔ျပန္ယူမလဲလို႔ ေမးရင္ ေနာက္လူကိုပဲ ယူေတာ႔မယ္ဗ်ာ။ မုန္းလြန္းလို႔ ေနာင္မွ ဘာနဲ႔ပဲ ငုံေထြးရ ငုံေထြးရ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ သူလာရင္ အကုန္ျပည္သူပိုင္သိမ္းၿပီး သမဆိုင္ကေန တန္းစီေ၀ပစ္မွာ မဟုတ္လား။ အိမ္း အခုမွပဲ တကယ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်င္ေနတဲ႔ တရားခံအစစ္ကို ေတြ႔ရေပေတာ႔တယ္။ ဆဲခ်င္ဆိုခ်င္သူမ်ား အားပါးတရ ဆဲနိုင္ၾကေစကုန္သတည္း။