“ေနအရုဏ္ ေရာင္နီက်င္း ကြင္းတစ္ဘက္ကေနာ္ လင္းၾကက္ကေအာ္သရွင္႔။
က်ဳပ္တို႔ရြာထိပ္တေခၚေလးဆီက အေ၀းေက်ာင္းေပၚ ေရွးေခါင္းေလာင္းသံေဆာ္
တေဒါက္ေဒါက္ပါ႔ေနာ္ ေခါက္ေခါက္ၾကေသာ္ ရြာဘက္ အိမ္ဘက္ ကုလားတက္ ေခါက္သံေမာ္”
တဲ႔။
အညာမွာ ရြာမွာဆိုရင္ေတာ႔ မနက္လင္းအားႀကီး မ်က္စိနွစ္လုံးပြင္႔တယ္ဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆုံး ၾကားရတဲ႔အသံဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုလားတက္ေခါက္သံ။ အရင္ဆုံး လုပ္ရတဲ႔အလုပ္က ဆြမ္းခ်က္ဖို႔။ အဖြားတို႔ဆိုရင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုး အမွ်အတမ္းေ၀ဖို႔ပါပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ ေစ်းသြားတဲ႔သူကသြား၊ ပရိတ္ေခြကေလးဖြင္႔ၿပီး အိမ္မွာ တံျမက္စည္းလွဲတဲ႔သူကလွဲ။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အစကို က်က္သေရ မဂၤလာရွိရွိနဲ႔ စၾကသတဲ႔။ ညအိပ္ယာ၀င္ေတာ႔လည္းပဲ ေျခလက္ေဆး၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီးမွ ေခါင္းအုံးနဲ႔ေခါင္းနဲ႔ထိရင္ လက္ကေလးခ်ဳိးကာခ်ဳိးကာ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး၊ ၂၄ ပစၥည္း တတ္သေရြ႕မွတ္သေရြ႕ ပုတီး၀တ္ကေလးျဖည့္ၿပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ၾကရတာဟာ ကိုယ္႔လူႀကီးမိဘမ်ားက သြန္္သင္ေလ႔က်င္႔ေပးထားတဲ႔ အေလ႔အထပါပဲ။ ဘယ္အရြယ္ကတည္းက စသင္ထားသလဲ မသိပါဘူး။ မွတ္မိေလာက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အားလုံး အသားေသေနၿပီ။ အဖြားနဲ႔အေမဟာ သူတို႔မိဘဘက္က မိဆိုင္ဖဆိုင္ ရိုးရာနတ္ကိုးတဲ႔ အလုပ္ကို ၀ါ၀င္၀ါထြက္ ၀တ္မပ်က္ လုပ္ေပမယ္႔ ကိုယ္ေတြက်ေတာ႔ ရတနာသုံးပါးကလြဲရင္ နတ္ကိုးကြယ္တာ၊ ဘိုးေတာ္၀ိဇၨာ ကိုးကြယ္တာကို အက်င္႔မလုပ္ဘူး။ သရဏဂုံကို ညစ္ႏြမ္းေစတယ္ လို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္ နတ္အုန္းလည္း မရွိဘူး။ ဦးရွင္ႀကီးလည္း မတင္ဘူး။ ေရႊဘုန္းပြင္႔ဘုရားမွာ လုပ္တဲ႔ တရားပြဲေတြကို မပ်က္မကြက္ နာေလ႔ရွိသလို စူပါဟိုက္ကထြက္တဲ႔ တရားေခြေတြကိုလည္း အိမ္မွာ မၾကာခဏ ဖြင္႔ၿပီးနာေလ႔ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔ဟာ စာလာရယ္ ဥပစာလာရယ္ သီသုပစာလာရယ္ဆိုတဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ႏွမေတြကို နံမယ္နဲ႔တကြ အလြတ္ရတယ္။ က်န္တာေတြဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔။ အိမ္မွာ စကားေျပာတဲ႔အခါမွာလည္း ဘယ္အခါမဆို ပုံတိုပတ္စ ဇာတ္နိပတ္မ်ားနဲ႔ သိုင္းကာ၀ိုင္းကာ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူတို႔လူႀကီးေတြ ေသလို႔သာသြားေရာ နင္ဘယ္ဘာသာကို မေျပာင္းနဲ႔။ ဘာသာျခားနဲ႔ မယူနဲ႔ တစ္ခြန္းတစ္ေလေတာင္ မွာၾကား မသြားဖူးပါဘူး။ ေစာင္႔ေလမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥဟာ ကိုယ္တို႔အမ်ဳိးေတြထဲမွာ စကားထဲထည့္ေျပာစရာ မလိုသေလာက္ကို ရွိတယ္။ အေဖ႔ဘက္ အေမ႔ဘက္ ဘယ္အမ်ဳိးထဲရွာၾကည့္ၾကည့္ တရုတ္၊ ကုလား၊ ဘာသာျခားဆိုတာ မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာ မရွိဘူး။ သိမွီေမးျမန္္းထားလို႔ရတဲ႔ ေဆြစဥ္ခုနစ္ဆက္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေနွာလာရင္ေတာ႔ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတာ သည္လိုပဲ ေရာေႏွာစီးဆင္းတဲ႔အခါလည္း ရွိမွာပဲ။ မေရာရဘူး မေႏွာရဘူးလို႔ အတင္းႀကီး တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ႔ထုံးစံ၊ အယူ၀ါဒခ်င္း မ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားတဲ႔အခါ ကိုယ္နဲ႔ အတူတူလို မခံစားရလို႔၊ ကိုယ္ေတြနားလည္တဲ႔စကားနဲ႔ပဲ ေျပာရရင္ အထုံေရစက္ အတူမပါခဲ႔လို႔ ဖူးစာဆုံတဲ႔ အထိေတာ႔ မေရာက္ခဲ႔တာ ထင္ပါတယ္။ (ေနာက္က်မွ ေမာ္နီကာဘလူးခ်ီးတို႔၊ နာအိုမီကင္းဘဲလ္တို႔က အတင္းလာယူခိုင္းရင္ေတာ႔ ဒုကၡပါပဲ။)
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းထဲမွာေတာ႔ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းေနတဲ႔ ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူတဲ႔သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အရွိသားပဲ။ သူတို႔ေတြနဲ႔လိုက္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းလည္း တက္ဖူးတယ္။ စမိုင္လည္း စားဖူးတယ္။ အိမ္ကလူႀကီးေတြ အေနနဲ႔ အဲသည္ကိစၥမ်ား ေခါင္းထဲထည့္စိတ္ပူစရာကို မလိုခဲ႔ဘူး။ ဘုရားေရွ႕ ကားျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ေတာင္ အလိုလို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးသား အက်င္႔ပါေနမွပဲဟာ။ သူမ်ားေတြ မဟုတ္တရုတ္ ကေလာ္တုတ္ေနသလို “မင္႔နွမေတြ ကုလားနဲ႔ညားကုန္မွာေပါ႔” တို႔ ဘာတို႔လည္း ကိုယ္႔ဘက္ကေတာ႔ အပူမရွာမိပါဘူး။ သူတို႔လည္း သူတို႔အသက္နဲ႔သူတို႔ အိမ္ကဓေလ႔စရိုက္ေတြ အရိုးစြဲေနၾကၿပီပဲ။ ဘုရား တရား သံဃာ မပါတဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ဘယ္လိုမွ မျဖတ္သန္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အခုေတာ႔ ကိုယ္လည္း သမီးတစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္ကို လုံေအာင္ အၿမဲ ေစာင္႔နိုင္ခဲတဲ႔ အေဖတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သမီးကေလးကိုယ္ သြန္သင္ဆုံးမတဲ႔ေနရာမွာ မလုပ္နဲ႔။ မသြားနဲ႔။ မေခၚနဲ႔။ မေျပာနဲ႔။ ဆိုတဲ႔ တားျမစ္ပိတ္ပင္မႈေတြအစား ကိုယ္႔ရိုးရာ ကိုယ္႔စရိုက္ ဓေလ႔ဘာ၀ကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ႏိုးတတ္သြားေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ သင္ရျပရဦးေတာ႔မွာပါပဲ။
ကေလးဘ၀မွာ ပထမဦးဆုံး အေၾကာက္တရားက အေမွာင္ေပါ႔။ အိပ္ယာ၀င္တဲ႔အခါ လူႀကီးေတြက မီးေတြ ပိတ္လိုက္လို႔ ေမွာင္သြားတဲ႔အခါ မေၾကာက္ေအာင္ အိပ္ယာထဲမွာ ဘုရားစာေလးေတြဆိုလို႔ လက္ခ်ဳိးပုတီးကေလး စိတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရေတာ႔ စိတ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိခဲ႔တယ္။ သရဲ တေစၦ ဘီလူး သဘက္ေတြဆိုတာ ကိုယ္ရြတ္ဖတ္ေနတဲ႔ ဘုရားႏႈကၡပတ္ေတာ္ေတြကို ေၾကာက္တယ္ဆိုေတာ႔ ယိုးဒယား သရဲကားေတြထဲကလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပးစရာ မလိုဘူး။ ငါ႔လာေျခာက္လို႔ကေတာ႔ လက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ရြတ္ပလိုက္မယ္ ဆို သတၱိေတြ ရွိသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း သိလာတဲ႔အခါ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အေမ႔ဆီသြားၿပီး “အေမေရ အညာကို ထြက္ေျပးၾကရေအာင္” လို႔ဆိုေတာ႔ အေမေတြအဖြားေတြက ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လက္နက္ကေလး ေပးတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလကိုမွတ္ တဲ႔။ အဲဒီအရြယ္တုန္းကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္တာပါ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသတဲ႔အခန္းပါရင္ကို မၾကည့္ရဲဘူး။ လူဆိုတာ ေသၿပီးရင္ သရဲျဖစ္သြားေရာ လို႔ ထင္တာကိုး။
ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔အိမ္က ပထမဦးဆုံး နာေရးေပၚတဲ႔အခါမွာ မေၾကာက္ေတာ႔ဘူး။ ေသသြားတာက ကိုယ္႔အေဖေလ။ ရက္လည္တဲ႔မနက္မွာ သူလာႏႈတ္ဆက္မွာပဲ ဆိုၿပီး အိပ္ေတာင္ မအိပ္ႏိုင္ဘူး ေမွ်ာ္မိတယ္။ အဖြားဆုံးေတာ႔လည္းေမွ်ာ္တာပဲ။ သူကလာေတာ႔ လာပါတယ္။ ကိုယ္႔ဆီမဟုတ္ဘူး။ သူလွဴထားတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚသြား၊ ဘုရားကန္ေတာ႔ၿပီး ျပန္ဆင္းသြားတယ္တဲ႔။ ေက်ာင္းေပၚက ကိုရင္ေလးက ဆင္းေျပးသြားတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ႔ စကားလွမ္းေမးတာ ျပန္မေျဖဘူးတဲ႔။ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ မေကာင္းတာက အဖြားက ငါ႔ကိုခ်စ္တယ္လည္းဆိုေသးရဲ႕ ငါ႔ဆီလည္း မလာပါလား လို႔ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ တခါတခါ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႔လို႔ စကားေလးဘာေလးေျပာရရင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ျပန္ႏိုးလာရင္ေတာင္ အတင္းျပန္အိပ္တယ္။ အခန္္းဆက္မ်ား မက္လို႔ရမလား လို႔။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတုန္း VZO နဲ႔ chat ရသလိုေပါ႔ကြယ္။ ေသၿပီးသားလူနဲ႔ဆိုတာ အိပ္မက္ကမာၻမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္တုန္းက အသစ္ဖ်က္မေဆာက္ရေသးတဲ႔ အိမ္ႀကီးကိုလည္း ျပန္ေရာက္သြားလို႔ရတယ္။ ေနရာေဟာင္းေလးေတြကလည္း အကုန္ အရင္အတိုင္းပဲေလ။ အျပင္မွာသာ ဘာမွမက်န္ေတာ႔တာ။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဇာတိကစခဲ႔တာ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏေတြ လာေတာ႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ႔ သိပ္မေၾကာက္ေတာ႔ဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ တူမွ်ေသာသဒၵါ၊ တူမွ်ေသာကုသိုလ္၊ တူမွ်ေသာသရဏဂုံတို႔ ရွိမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ေမြးသည္ကေန ေသသည္အထိ အၾကားမလပ္ေအာင္ သက္၀င္စိုးမိုးေနတယ္။ သူမ်ားဟာ မွန္တယ္။ ကိုယ္႔ဟာမွ မွန္တယ္ ဘယ္သူနဲ႔မွ အျငင္းမပြားလိုဘူး။ မွားမွားမွန္မွန္ တယူသန္ေနၿပီးသား။ သူတို႔လည္း သူတို႔အယူနဲ႔သူတို႔ပဲ။ ေလာက္ကိုင္တုန္းကဆို သူတို႔ဘိုးဘြားေတြလည္း ေသဖို႔ျပင္ဆင္ရင္ဆိုင္ထားၾကတာပဲ။ ေျမကြက္ တစ္စုံ၊ အုတ္ဂူအစုံ နဲ႔ အိပ္ယာေဘး အေခါင္းထားအိပ္တယ္။ ေသၿပီးေနာက္မွာ မေမ႔မေလ်ာ႔ ကန္ေတာ႔ ေကၽြးေမြးဖို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ခ်န္ရစ္တယ္။ အဲဒါ သူတို႔အယူပဲဟာ မွားတယ္ မွန္္တယ္။ သမၼာ၊ မိစာၦ သတ္မွတ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္လည္း အဲဒီေနရာမွာ ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းရင္ အဲဒီအယူပဲ ယူမွာ။
ဘာသာေရးကို အိမ္ကထက္ပိုၿပီး သက္၀င္ယုံၾကည္လာေအာင္ ပံ႔ပိုးေပးသူေတြကေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြပါပဲ။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းပို႔တဲ႔အလုပ္ကို မပ်က္မကြက္ အလုပ္ခိုင္းခဲ႔တယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္း တက္တုန္းကဆို ဆြမ္းခံေတာင္ လိုက္ရတယ္။ အေဒၚေတြက သူ႔တူေလး ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕ ေအာ္ရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ကန္ေတာ႔ဆြမ္းပါဘုရား မရွိဘူး။ ျမန္မာမိဘမ်ားထုံးစံ သားရွင္ျပဳဖို႔ဆိုတာ က်ားကုတ္က်ားခဲ စုေဆာင္းရည္သန္ၾကျပန္ေတာ႔ ရြာမွာျပန္ရွင္ျပဳတဲ႔အခါ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလႊတ္ၿပီး သကၤန္းေတာင္း၊ ကမၼဌာန္းေတာင္း၊ ဆံခ်ေတာ႔ရြတ္စရာ၊ ပစၥည္းေလးပါး သုံးေဆာင္ေတာ႔ ရြတ္စရာ၊ သီလယူ၊ သီလေပး၊ ေရဒဏ္၊ သဲဒဏ္ အကုန္ သင္အံေလ႔က်က္ထားရတယ္။ သဒၵါ သၿဂၤဳိလ္၊ ပါဠိပါ႒္သား နားမေ၀းေအာင္ သင္ျပေပးတယ္။ ေနာင္အခါေတြက်ေတာ႔ ကိုရင္၀တ္နဲ႔ ရိပ္သာ၀င္ၿပီး တရားထိုင္က်င္႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ မေအဆိုတာ ရွင္ေလာင္းအေမ ျဖစ္ၿပီးေတာ႔လည္း ပဥၨင္းအမ ျဖစ္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သာသနာ႔ေဘာင္ဆိုတာ ဒုလႅဘဘ၀နဲ႔ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ က်င္လည္ခဲ႔ဖူးတယ္။ တရားထူးတရားျမတ္ေတာ႔ မရေသးတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ တရားကင္းကြာတဲ႔ ဘ၀ေတာ႔ မေရာက္ေသးဘူး။ တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကၽြတ္လည္း မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ စိတ္မွာထင္လာတဲ႔ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကို Beaty Spa သြားၿပီး ေခ်းခၽြတ္သန္႔စင္သလို စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ေပးရာဌာန၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းကို ရွာေဖြရာဌာန လို႔ေတာ႔ ျမင္လာတယ္။ ေလာကဓံနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ဒုကၡေတြကို မခံစားႏိုင္ေတာ႔ရင္ စိတ္သစ္လူသစ္ ျပန္္လည္ေမြးဖြားဖို႔ ခဏေလာက္ ထြက္ထြက္ေျပးသြားတဲ႔ ေအးရိပ္ဆာယာေပါ႔။
အလုပ္တဘက္နဲ႔မို႔ အခါအားေလ်ာ္စြာမွ ရိပ္သာ၀င္ႏိုင္တဲ႔အခါ တစ္ခါထက္တစ္ခါ သမာဓိအားေတြ ေကာင္းလာပါတယ္ လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ္႔ ဘယ္အခါမဆို ေလာင္လာတဲ႔ မီးေတြကို ေရနဲ႔သတ္လိုက္သလိုေတာ႔ ေအးေအးသြားတာ အမွန္ပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးတဲ႔ ေမ်ာက္ေလာင္းကေလးမို႔ ခြင္႔ေစ႔ကာနီးရင္ ျပန္ေျပးဖို႔တာစူရေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုရင္၀တ္၊ ပဥၨင္းတက္၊ တရားထိုင္နဲ႔ သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ငါ႔ဘ၀ဟာ အခုလက္ရွိထက္ အမ်ားႀကီး ၿငိမ္းေအးမွာ အမွန္ပဲ လို႔ ေတာင္႔တမိတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ အဆုံးမရွိတဲ႔ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြေနာက္ကို မေသမခ်င္း လိုက္ေနၾကရတယ္။ ရဟန္းဘ၀မွာ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး၊ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စုံရင္ ဘာမွ မလိုေတာ႔ဘူး။ သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ေလာင္ေနတဲ႔မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတာလည္း မသိ မဟုတ္။ သိပါတယ္။ တရုတ္လို ဘုန္းႀကီးကို ဘယ္လိုေခၚတယ္ မွတ္သလဲ။ ေက်ာင္းေလာင္ တဲ႔။ ဘုန္းႀကီးအမႈက ရြာပတ္ရင္ ရွင္းမရေတာ႔ဘူး။ ဒါေပသိ ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တို႔ဘုရားသာသနာႀကီးကို ေလာင္ၿမဳိက္တဲ႔မီးေတြပါဟ ဆိုတာမ်ဳိးထက္ ကိုယ္႔အတြင္းထဲမွာ ေလာင္ၿမဳိက္ေနတဲ႔ ကိေလသာမီးေတြကို အရင္သတ္မွာပဲ။ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္ထားခဲ႔လို႔ နိကၡမပါရမီပါဆိုေနမွ ၿမဳိ႔ေက်ာင္းမစြဲ ေတာေက်ာင္းစြဲေနစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ငါ၊ သူတပါး၊ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ပုဂၢဳိလ္ သတၱ၀ါ မစြဲရပါဘူး လို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာမို႔ သူလည္းပဲ “ငါဘုရား၏ သာသနာ” လို႔ တမ္းတမ္းစြဲ စြဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရိပ္သာမွာ ေရစက္ရွိလို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတဲ႔ ဦးပဥၨင္းေလးေက်ာင္းမွာ ဒုလႅဘ ၀တ္ျဖစ္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ သာသနာ႔ေဘာင္က သံဃာအစစ္ေတြရဲ႕ ၀တၱရားေတြ၊ ၀ဋ္တရားေတြကို ပိုသိလာရပါတယ္။ သံဃာဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ေမြးသည္မွသည္ ေသသည္အထိ အေရးဆို ေျပးေျပးပင္႔စရာ မရွိရင္ အေနလည္း မေျဖာင္႔သလို အေသလည္း မေျဖာင္႔ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ အလွဴရယ္အတန္းရယ္ ျပဳတဲ႔အခါမွသာ “ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို စိုက္ပ်ဳိးရန္ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ” ဆိုၿပီး ပလာမပါ ကံစမ္းမဲႀကီးလို ပင္႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ရပ္ေရးရြာေရး၊ သာေရးနာေရး။ အကုန္လုံး အမွဴးထား တိုင္တည္ရတယ္။ သာသနာပႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြမွာဆို သီတင္းသုံးမယ္႔ သံဃာ မရွိလို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ပင္႔ေလွ်ာက္ပူေဇာ္ၾကရတယ္။ သံဃာမရွိရင္ ၀ါဆို ကထိန္လည္း ဘယ္ရွိပါ႔မလဲ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ဘုရားေ၀း တရားေ၀းနဲ႔ေနရတာ ဆြမ္းကပ္၊ သကၤန္းကပ္၊ သီလယူစရာမွ မရွိရင္ ေသရင္ေတာင္ ဘယ္လို အမွ်ေ၀ၾကမတုန္း။ ေစတနာ႔၀န္ထမ္းအလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္းမွ မလွဴရမတန္းရရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စိတ္ဟာ ကုသိုလ္ပါတယ္ လို႔ေတာင္ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ တို႔ဘ၀မွာ သံဃာဆိုတာ မရွိလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ အခုတေလာမွာေတာ႔ ကိုးကြယ္ရာ သံဃာကို အတုအေယာင္လုပ္ အသုံးခ်ေနသူေတြေၾကာင္႔ သာသနာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ညစ္ႏြမ္းရေလတယ္ လို႔ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအားလုံး စိတ္၀မ္းမသာ ရွိၾကရေလတယ္။ သကၤန္းေတြကို မ်က္လွည့္ျပသလို လွ်ပ္တျပက္ လူ၀တ္လဲျပတဲ႔ ဗီဒီယိုေတြ၊ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္ျပေနတာေတြ လူျမင္သူျမင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖုံးေတြမွာ အၾကမ္းဖက္တဲ႔ မ်က္ႏွာဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးပုံေတြ တင္လာၾကတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက လူေတြ ျမင္ရင္ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာကို အထင္ေသးအျမင္ေသး ျဖစ္ကုန္မွာေပါ႔ ဆိုၿပီး ယမ္းပုံမီးက် ေဒါသူပုန္ထေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔ကေတာ႔ ယုံၾကည္မႈ။ သဒၶါတရား ဆိုတာ သူမ်ားက ျမင္တဲ႔ အျမင္ လို႔ မခံယူပါဘူး။ သူမ်ားေတြ အထင္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ အထင္ေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာပဲ သူတို႔ ကိုးကြယ္ၾကမွာ။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ျပန္အထင္ေသးၿပီး သဒၶါတရားေတြ ကုန္ခမ္းသြားမွာပဲ စိုးရတာ။ ကိုယ္တို႔ဗုဒၶဘာသာဆိုတာက ယုံၾကည္သူေတြကပဲ ပံ႔ပိုးေထာက္ပံ႔တာ။ ဘယ္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းဆီကမွ အခြန္ဆက္ေၾကး ပူေဇာ္ပသေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘုန္းႀကီးကိုယ္ အတုလား အစစ္လား သံသယပြားၿပီး ၾကည္ညဳိသဒၶါမပြားႏိုင္ေတာ႔ရင္ ေရေ၀းတဲ႔ၾကာလို႔ ျဖစ္ကုန္လိမ္႔မယ္။
သံဃာအတုအေယာင္ မရွိဘူး လို႔ မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ရွိတာမွ အမ်ားႀကီးကို ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမလဲဆိုတာကို ဟိုးအရင္တစ္ခါ “သကၤန္းဂုဏ္ရည္” ေရးတုန္းက တစ္ခါ ေျပာၿပီးၿပီ။ သည္တစ္ခါေတာ႔ မႏုသီဟဇာတ္လမ္းကို ထပ္ဆက္ေပးမယ္။ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အလွူပြဲႀကီးမွာ မာရ္နတ္မင္းကို နွိမ္ႏွင္းလိုက္ႏိုင္တဲ႔ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ဆိုၿပီး မာရ္နတ္မင္းရဲ႕လည္မွာ ေခြးေသေကာင္ပုပ္ႀကီး ဆြဲေပးလိုက္သတဲ႔။ သူအဓိ႒ာန္နဲ႔ ဆြဲေပးလိုက္တာမို႔ ဘယ္သူကမွ ျပန္ျဖဳတ္မေပးရဲပဲ မာရ္နတ္ခမ်ာ အလွဴမၿပီးမခ်င္း ေခြးေသေကာင္ပုပ္ႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဒုကၡႀကီးစြာေရာက္ၿပီး မာန္စြယ္က်ဳိးသြားသတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးထံမွာ ရွိခိုးဦးတင္ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ႔အခါမွာ မေထရ္ႀကီးလည္း မာရ္နတ္မင္းကို အနူးအညြတ္ေတာင္းပန္ၿပီး အကူအညီတစ္ခုေတာင္းသတဲ႔။ သူက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ကိုယ္တိုင္မမွီလိုက္တာမို႔ မွီလိုက္တဲ႔ မာရ္နတ္မင္းကို ဘုရားအသြင္ ဖန္ဆင္းျပပါ လို႔ ေတာင္းပန္သတဲ႔။ မာရ္နတ္မင္းက ကတိတစ္ခုေပးရင္ ဖန္ဆင္းျပမယ္ ဆိုတာကေတာ႔ “သူ႔ကို လုံး၀ မကန္ေတာ႔ရဘူး။” ဆိုတဲ႔ ကတိပါ။ တန္ခိုးႀကီးတဲ႔ ရဟႏၱာမေထရ္က ကန္ေတာ႔လိုက္ရင္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ႔ မာရ္နတ္ႀကီး ဂၽြမ္းပစ္သြားမွာကိုး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ကတိေပးၿပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖန္ဆင္းအျပမွာ ဟိုကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ကန္ေတာ႔လိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ “သင္႔အား ကန္ေတာ႔ျခင္း မဟုတ္၊ ေဂါတမဘုရားရွင္အား ရည္မွန္းဖူးေမွ်ာ္ ကန္ေတာ႔ျခင္း ျဖစ္ပါသတည္း” ဟူလို။ ဆိုလိုခ်င္တာက ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ရင္႔မႀကီးေတာင္မွ ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းၿပီး မာရ္နတ္ကို ဦးခ်ႏိုင္ေသးရင္ ကိုယ္ေတြ ပုထုဇဥ္အခ်င္းခ်င္းမွာ ရဟန္းေယာင္ေတြကို ရဟန္းစစ္အမွတ္နဲ႔ ကိုးကြယ္မိျငားလည္း သဒၵါတရား မခ်ဳိ႕တဲ႔ရင္ ကုသိုလ္မရစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဗ်။ သံဃိကဒါန သံဃာကို ရည္မွန္းလွဴဒါန္းတာကိုး။ အတုအစစ္ကိစၥက အဲသည္ကာယကံရွင္နဲ႔သာ သက္ဆိုင္ေပလိမ္႔မယ္။
တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္ ရဟန္းေယာင္ေတြက ရွင္ေဒ၀ဒတ္လို ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမနဲ႔ ဖီလာဆန္႔က်င္တဲ႔ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္အမႈမ်ားကို တိုက္တြန္းက်ဴးလြန္ခိုင္းလို႔ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ရွိခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ပဲဗ်ဳိ႕။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေစာင္႔ေရွာက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ တစ္ဆယ္႔ေျခာက္ ေခါဘဏီတပ္ႀကီးလည္း မလိုပါဘူး။ ဘူတာ၀ါဟန ယႏၱရားေတြ မရွိလည္း ရပါတယ္။ ခိုင္မာေသာ သဒၶါတရားနဲ႔၊ ခိုင္ၿမဲေသာ ယုံၾကည္မႈပဲ လိုပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒါ မယိမ္းယိုင္သေရြ႕ ဘယ္သူကမွ လာႏွဲ႔လို႔ မရပါဘူး။ ခ်င္႔ယုံၾကေပါ႔။ အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ သူမ်ားေယာင္တိုင္း လိုက္ေဟာင္တာ ကိုက္တာမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ၾကားဖူးဘူးလား။ မာရ္နတ္မင္းမွာ လက္ရုံးတစ္ေထာင္ ရွိသည္ တဲ႔။ အေကာင္႔ပုန္းေတြ အမ်ားႀကီးေနမွာ။ ေစတနာရွင္တစ္ဦးတို႔၊ ဆရာ၀န္တစ္္ဦးတို႔၊ ဒီမိုဘာညာ၊ မ်ဳိးခ်စ္ဘာညာ၊ ေပးခ်င္ရာ နံမယ္ေပးၿပီး တင္ခ်င္ရာ ပုံေတြ တင္ထားလို႔ရတယ္။ အခုဖတ္ေနတဲ႔စာေတာင္ တစုံတေယာက္က အေကာင္႔ထဲဟက္ၿပီး လာေရးသြားေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ။ အစစ္နဲ႔တူေအာင္ မေရးတတ္ဘူးထင္လို႔လား။ ငိ ငိ ငိ တို႔၊ ခြိ ခြိ ခြိ တို႔။ ဒခ်ိ ဒခ်ိ တို႔ပါ အကုန္ တုထားလို႔ရတယ္ ဘာမွတ္သလဲ။ အဟက္ အဟက္။
အညာမွာ ရြာမွာဆိုရင္ေတာ႔ မနက္လင္းအားႀကီး မ်က္စိနွစ္လုံးပြင္႔တယ္ဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆုံး ၾကားရတဲ႔အသံဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုလားတက္ေခါက္သံ။ အရင္ဆုံး လုပ္ရတဲ႔အလုပ္က ဆြမ္းခ်က္ဖို႔။ အဖြားတို႔ဆိုရင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုး အမွ်အတမ္းေ၀ဖို႔ပါပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ ေစ်းသြားတဲ႔သူကသြား၊ ပရိတ္ေခြကေလးဖြင္႔ၿပီး အိမ္မွာ တံျမက္စည္းလွဲတဲ႔သူကလွဲ။ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အစကို က်က္သေရ မဂၤလာရွိရွိနဲ႔ စၾကသတဲ႔။ ညအိပ္ယာ၀င္ေတာ႔လည္းပဲ ေျခလက္ေဆး၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီးမွ ေခါင္းအုံးနဲ႔ေခါင္းနဲ႔ထိရင္ လက္ကေလးခ်ဳိးကာခ်ဳိးကာ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး၊ ၂၄ ပစၥည္း တတ္သေရြ႕မွတ္သေရြ႕ ပုတီး၀တ္ကေလးျဖည့္ၿပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ၾကရတာဟာ ကိုယ္႔လူႀကီးမိဘမ်ားက သြန္္သင္ေလ႔က်င္႔ေပးထားတဲ႔ အေလ႔အထပါပဲ။ ဘယ္အရြယ္ကတည္းက စသင္ထားသလဲ မသိပါဘူး။ မွတ္မိေလာက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ အားလုံး အသားေသေနၿပီ။ အဖြားနဲ႔အေမဟာ သူတို႔မိဘဘက္က မိဆိုင္ဖဆိုင္ ရိုးရာနတ္ကိုးတဲ႔ အလုပ္ကို ၀ါ၀င္၀ါထြက္ ၀တ္မပ်က္ လုပ္ေပမယ္႔ ကိုယ္ေတြက်ေတာ႔ ရတနာသုံးပါးကလြဲရင္ နတ္ကိုးကြယ္တာ၊ ဘိုးေတာ္၀ိဇၨာ ကိုးကြယ္တာကို အက်င္႔မလုပ္ဘူး။ သရဏဂုံကို ညစ္ႏြမ္းေစတယ္ လို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ အိမ္မွာဆိုရင္ နတ္အုန္းလည္း မရွိဘူး။ ဦးရွင္ႀကီးလည္း မတင္ဘူး။ ေရႊဘုန္းပြင္႔ဘုရားမွာ လုပ္တဲ႔ တရားပြဲေတြကို မပ်က္မကြက္ နာေလ႔ရွိသလို စူပါဟိုက္ကထြက္တဲ႔ တရားေခြေတြကိုလည္း အိမ္မွာ မၾကာခဏ ဖြင္႔ၿပီးနာေလ႔ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔ဟာ စာလာရယ္ ဥပစာလာရယ္ သီသုပစာလာရယ္ဆိုတဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ႏွမေတြကို နံမယ္နဲ႔တကြ အလြတ္ရတယ္။ က်န္တာေတြဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔။ အိမ္မွာ စကားေျပာတဲ႔အခါမွာလည္း ဘယ္အခါမဆို ပုံတိုပတ္စ ဇာတ္နိပတ္မ်ားနဲ႔ သိုင္းကာ၀ိုင္းကာ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူတို႔လူႀကီးေတြ ေသလို႔သာသြားေရာ နင္ဘယ္ဘာသာကို မေျပာင္းနဲ႔။ ဘာသာျခားနဲ႔ မယူနဲ႔ တစ္ခြန္းတစ္ေလေတာင္ မွာၾကား မသြားဖူးပါဘူး။ ေစာင္႔ေလမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥဟာ ကိုယ္တို႔အမ်ဳိးေတြထဲမွာ စကားထဲထည့္ေျပာစရာ မလိုသေလာက္ကို ရွိတယ္။ အေဖ႔ဘက္ အေမ႔ဘက္ ဘယ္အမ်ဳိးထဲရွာၾကည့္ၾကည့္ တရုတ္၊ ကုလား၊ ဘာသာျခားဆိုတာ မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာ မရွိဘူး။ သိမွီေမးျမန္္းထားလို႔ရတဲ႔ ေဆြစဥ္ခုနစ္ဆက္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေနွာလာရင္ေတာ႔ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတာ သည္လိုပဲ ေရာေႏွာစီးဆင္းတဲ႔အခါလည္း ရွိမွာပဲ။ မေရာရဘူး မေႏွာရဘူးလို႔ အတင္းႀကီး တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ႔ထုံးစံ၊ အယူ၀ါဒခ်င္း မ်ဳိးမတူ ဇာတ္ျခားတဲ႔အခါ ကိုယ္နဲ႔ အတူတူလို မခံစားရလို႔၊ ကိုယ္ေတြနားလည္တဲ႔စကားနဲ႔ပဲ ေျပာရရင္ အထုံေရစက္ အတူမပါခဲ႔လို႔ ဖူးစာဆုံတဲ႔ အထိေတာ႔ မေရာက္ခဲ႔တာ ထင္ပါတယ္။ (ေနာက္က်မွ ေမာ္နီကာဘလူးခ်ီးတို႔၊ နာအိုမီကင္းဘဲလ္တို႔က အတင္းလာယူခိုင္းရင္ေတာ႔ ဒုကၡပါပဲ။)
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းထဲမွာေတာ႔ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းေနတဲ႔ ဘာသာမတူ လူမ်ဳိးမတူတဲ႔သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အရွိသားပဲ။ သူတို႔ေတြနဲ႔လိုက္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းလည္း တက္ဖူးတယ္။ စမိုင္လည္း စားဖူးတယ္။ အိမ္ကလူႀကီးေတြ အေနနဲ႔ အဲသည္ကိစၥမ်ား ေခါင္းထဲထည့္စိတ္ပူစရာကို မလိုခဲ႔ဘူး။ ဘုရားေရွ႕ ကားျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ေတာင္ အလိုလို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးသား အက်င္႔ပါေနမွပဲဟာ။ သူမ်ားေတြ မဟုတ္တရုတ္ ကေလာ္တုတ္ေနသလို “မင္႔နွမေတြ ကုလားနဲ႔ညားကုန္မွာေပါ႔” တို႔ ဘာတို႔လည္း ကိုယ္႔ဘက္ကေတာ႔ အပူမရွာမိပါဘူး။ သူတို႔လည္း သူတို႔အသက္နဲ႔သူတို႔ အိမ္ကဓေလ႔စရိုက္ေတြ အရိုးစြဲေနၾကၿပီပဲ။ ဘုရား တရား သံဃာ မပါတဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ဘယ္လိုမွ မျဖတ္သန္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အခုေတာ႔ ကိုယ္လည္း သမီးတစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္ကို လုံေအာင္ အၿမဲ ေစာင္႔နိုင္ခဲတဲ႔ အေဖတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သမီးကေလးကိုယ္ သြန္သင္ဆုံးမတဲ႔ေနရာမွာ မလုပ္နဲ႔။ မသြားနဲ႔။ မေခၚနဲ႔။ မေျပာနဲ႔။ ဆိုတဲ႔ တားျမစ္ပိတ္ပင္မႈေတြအစား ကိုယ္႔ရိုးရာ ကိုယ္႔စရိုက္ ဓေလ႔ဘာ၀ကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ႏိုးတတ္သြားေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ သင္ရျပရဦးေတာ႔မွာပါပဲ။
ကေလးဘ၀မွာ ပထမဦးဆုံး အေၾကာက္တရားက အေမွာင္ေပါ႔။ အိပ္ယာ၀င္တဲ႔အခါ လူႀကီးေတြက မီးေတြ ပိတ္လိုက္လို႔ ေမွာင္သြားတဲ႔အခါ မေၾကာက္ေအာင္ အိပ္ယာထဲမွာ ဘုရားစာေလးေတြဆိုလို႔ လက္ခ်ဳိးပုတီးကေလး စိတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရေတာ႔ စိတ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိခဲ႔တယ္။ သရဲ တေစၦ ဘီလူး သဘက္ေတြဆိုတာ ကိုယ္ရြတ္ဖတ္ေနတဲ႔ ဘုရားႏႈကၡပတ္ေတာ္ေတြကို ေၾကာက္တယ္ဆိုေတာ႔ ယိုးဒယား သရဲကားေတြထဲကလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပးစရာ မလိုဘူး။ ငါ႔လာေျခာက္လို႔ကေတာ႔ လက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ရြတ္ပလိုက္မယ္ ဆို သတၱိေတြ ရွိသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္း သိလာတဲ႔အခါ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အေမ႔ဆီသြားၿပီး “အေမေရ အညာကို ထြက္ေျပးၾကရေအာင္” လို႔ဆိုေတာ႔ အေမေတြအဖြားေတြက ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လက္နက္ကေလး ေပးတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလကိုမွတ္ တဲ႔။ အဲဒီအရြယ္တုန္းကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္တာပါ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသတဲ႔အခန္းပါရင္ကို မၾကည့္ရဲဘူး။ လူဆိုတာ ေသၿပီးရင္ သရဲျဖစ္သြားေရာ လို႔ ထင္တာကိုး။
ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔အိမ္က ပထမဦးဆုံး နာေရးေပၚတဲ႔အခါမွာ မေၾကာက္ေတာ႔ဘူး။ ေသသြားတာက ကိုယ္႔အေဖေလ။ ရက္လည္တဲ႔မနက္မွာ သူလာႏႈတ္ဆက္မွာပဲ ဆိုၿပီး အိပ္ေတာင္ မအိပ္ႏိုင္ဘူး ေမွ်ာ္မိတယ္။ အဖြားဆုံးေတာ႔လည္းေမွ်ာ္တာပဲ။ သူကလာေတာ႔ လာပါတယ္။ ကိုယ္႔ဆီမဟုတ္ဘူး။ သူလွဴထားတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚသြား၊ ဘုရားကန္ေတာ႔ၿပီး ျပန္ဆင္းသြားတယ္တဲ႔။ ေက်ာင္းေပၚက ကိုရင္ေလးက ဆင္းေျပးသြားတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ႔ စကားလွမ္းေမးတာ ျပန္မေျဖဘူးတဲ႔။ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ မေကာင္းတာက အဖြားက ငါ႔ကိုခ်စ္တယ္လည္းဆိုေသးရဲ႕ ငါ႔ဆီလည္း မလာပါလား လို႔ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ တခါတခါ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႔လို႔ စကားေလးဘာေလးေျပာရရင္ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ျပန္ႏိုးလာရင္ေတာင္ အတင္းျပန္အိပ္တယ္။ အခန္္းဆက္မ်ား မက္လို႔ရမလား လို႔။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတုန္း VZO နဲ႔ chat ရသလိုေပါ႔ကြယ္။ ေသၿပီးသားလူနဲ႔ဆိုတာ အိပ္မက္ကမာၻမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္တုန္းက အသစ္ဖ်က္မေဆာက္ရေသးတဲ႔ အိမ္ႀကီးကိုလည္း ျပန္ေရာက္သြားလို႔ရတယ္။ ေနရာေဟာင္းေလးေတြကလည္း အကုန္ အရင္အတိုင္းပဲေလ။ အျပင္မွာသာ ဘာမွမက်န္ေတာ႔တာ။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဇာတိကစခဲ႔တာ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏေတြ လာေတာ႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ႔ သိပ္မေၾကာက္ေတာ႔ဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ တူမွ်ေသာသဒၵါ၊ တူမွ်ေသာကုသိုလ္၊ တူမွ်ေသာသရဏဂုံတို႔ ရွိမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ေမြးသည္ကေန ေသသည္အထိ အၾကားမလပ္ေအာင္ သက္၀င္စိုးမိုးေနတယ္။ သူမ်ားဟာ မွန္တယ္။ ကိုယ္႔ဟာမွ မွန္တယ္ ဘယ္သူနဲ႔မွ အျငင္းမပြားလိုဘူး။ မွားမွားမွန္မွန္ တယူသန္ေနၿပီးသား။ သူတို႔လည္း သူတို႔အယူနဲ႔သူတို႔ပဲ။ ေလာက္ကိုင္တုန္းကဆို သူတို႔ဘိုးဘြားေတြလည္း ေသဖို႔ျပင္ဆင္ရင္ဆိုင္ထားၾကတာပဲ။ ေျမကြက္ တစ္စုံ၊ အုတ္ဂူအစုံ နဲ႔ အိပ္ယာေဘး အေခါင္းထားအိပ္တယ္။ ေသၿပီးေနာက္မွာ မေမ႔မေလ်ာ႔ ကန္ေတာ႔ ေကၽြးေမြးဖို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ခ်န္ရစ္တယ္။ အဲဒါ သူတို႔အယူပဲဟာ မွားတယ္ မွန္္တယ္။ သမၼာ၊ မိစာၦ သတ္မွတ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္လည္း အဲဒီေနရာမွာ ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းရင္ အဲဒီအယူပဲ ယူမွာ။
ဘာသာေရးကို အိမ္ကထက္ပိုၿပီး သက္၀င္ယုံၾကည္လာေအာင္ ပံ႔ပိုးေပးသူေတြကေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြပါပဲ။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းပို႔တဲ႔အလုပ္ကို မပ်က္မကြက္ အလုပ္ခိုင္းခဲ႔တယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္း တက္တုန္းကဆို ဆြမ္းခံေတာင္ လိုက္ရတယ္။ အေဒၚေတြက သူ႔တူေလး ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕ ေအာ္ရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ကန္ေတာ႔ဆြမ္းပါဘုရား မရွိဘူး။ ျမန္မာမိဘမ်ားထုံးစံ သားရွင္ျပဳဖို႔ဆိုတာ က်ားကုတ္က်ားခဲ စုေဆာင္းရည္သန္ၾကျပန္ေတာ႔ ရြာမွာျပန္ရွင္ျပဳတဲ႔အခါ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလႊတ္ၿပီး သကၤန္းေတာင္း၊ ကမၼဌာန္းေတာင္း၊ ဆံခ်ေတာ႔ရြတ္စရာ၊ ပစၥည္းေလးပါး သုံးေဆာင္ေတာ႔ ရြတ္စရာ၊ သီလယူ၊ သီလေပး၊ ေရဒဏ္၊ သဲဒဏ္ အကုန္ သင္အံေလ႔က်က္ထားရတယ္။ သဒၵါ သၿဂၤဳိလ္၊ ပါဠိပါ႒္သား နားမေ၀းေအာင္ သင္ျပေပးတယ္။ ေနာင္အခါေတြက်ေတာ႔ ကိုရင္၀တ္နဲ႔ ရိပ္သာ၀င္ၿပီး တရားထိုင္က်င္႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ မေအဆိုတာ ရွင္ေလာင္းအေမ ျဖစ္ၿပီးေတာ႔လည္း ပဥၨင္းအမ ျဖစ္ခ်င္ေသးတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သာသနာ႔ေဘာင္ဆိုတာ ဒုလႅဘဘ၀နဲ႔ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ က်င္လည္ခဲ႔ဖူးတယ္။ တရားထူးတရားျမတ္ေတာ႔ မရေသးတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ တရားကင္းကြာတဲ႔ ဘ၀ေတာ႔ မေရာက္ေသးဘူး။ တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကၽြတ္လည္း မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ စိတ္မွာထင္လာတဲ႔ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကို Beaty Spa သြားၿပီး ေခ်းခၽြတ္သန္႔စင္သလို စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ေပးရာဌာန၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းကို ရွာေဖြရာဌာန လို႔ေတာ႔ ျမင္လာတယ္။ ေလာကဓံနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ဒုကၡေတြကို မခံစားႏိုင္ေတာ႔ရင္ စိတ္သစ္လူသစ္ ျပန္္လည္ေမြးဖြားဖို႔ ခဏေလာက္ ထြက္ထြက္ေျပးသြားတဲ႔ ေအးရိပ္ဆာယာေပါ႔။
အလုပ္တဘက္နဲ႔မို႔ အခါအားေလ်ာ္စြာမွ ရိပ္သာ၀င္ႏိုင္တဲ႔အခါ တစ္ခါထက္တစ္ခါ သမာဓိအားေတြ ေကာင္းလာပါတယ္ လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ္႔ ဘယ္အခါမဆို ေလာင္လာတဲ႔ မီးေတြကို ေရနဲ႔သတ္လိုက္သလိုေတာ႔ ေအးေအးသြားတာ အမွန္ပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးတဲ႔ ေမ်ာက္ေလာင္းကေလးမို႔ ခြင္႔ေစ႔ကာနီးရင္ ျပန္ေျပးဖို႔တာစူရေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုရင္၀တ္၊ ပဥၨင္းတက္၊ တရားထိုင္နဲ႔ သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ငါ႔ဘ၀ဟာ အခုလက္ရွိထက္ အမ်ားႀကီး ၿငိမ္းေအးမွာ အမွန္ပဲ လို႔ ေတာင္႔တမိတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ အဆုံးမရွိတဲ႔ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြေနာက္ကို မေသမခ်င္း လိုက္ေနၾကရတယ္။ ရဟန္းဘ၀မွာ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး၊ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စုံရင္ ဘာမွ မလိုေတာ႔ဘူး။ သာသနာ႔ေဘာင္မွာ ေလာင္ေနတဲ႔မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတာလည္း မသိ မဟုတ္။ သိပါတယ္။ တရုတ္လို ဘုန္းႀကီးကို ဘယ္လိုေခၚတယ္ မွတ္သလဲ။ ေက်ာင္းေလာင္ တဲ႔။ ဘုန္းႀကီးအမႈက ရြာပတ္ရင္ ရွင္းမရေတာ႔ဘူး။ ဒါေပသိ ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တို႔ဘုရားသာသနာႀကီးကို ေလာင္ၿမဳိက္တဲ႔မီးေတြပါဟ ဆိုတာမ်ဳိးထက္ ကိုယ္႔အတြင္းထဲမွာ ေလာင္ၿမဳိက္ေနတဲ႔ ကိေလသာမီးေတြကို အရင္သတ္မွာပဲ။ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္ထားခဲ႔လို႔ နိကၡမပါရမီပါဆိုေနမွ ၿမဳိ႔ေက်ာင္းမစြဲ ေတာေက်ာင္းစြဲေနစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ငါ၊ သူတပါး၊ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ပုဂၢဳိလ္ သတၱ၀ါ မစြဲရပါဘူး လို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူထားတာမို႔ သူလည္းပဲ “ငါဘုရား၏ သာသနာ” လို႔ တမ္းတမ္းစြဲ စြဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရိပ္သာမွာ ေရစက္ရွိလို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားတဲ႔ ဦးပဥၨင္းေလးေက်ာင္းမွာ ဒုလႅဘ ၀တ္ျဖစ္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ သာသနာ႔ေဘာင္က သံဃာအစစ္ေတြရဲ႕ ၀တၱရားေတြ၊ ၀ဋ္တရားေတြကို ပိုသိလာရပါတယ္။ သံဃာဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ေမြးသည္မွသည္ ေသသည္အထိ အေရးဆို ေျပးေျပးပင္႔စရာ မရွိရင္ အေနလည္း မေျဖာင္႔သလို အေသလည္း မေျဖာင္႔ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ အလွဴရယ္အတန္းရယ္ ျပဳတဲ႔အခါမွသာ “ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို စိုက္ပ်ဳိးရန္ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ” ဆိုၿပီး ပလာမပါ ကံစမ္းမဲႀကီးလို ပင္႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ရပ္ေရးရြာေရး၊ သာေရးနာေရး။ အကုန္လုံး အမွဴးထား တိုင္တည္ရတယ္။ သာသနာပႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြမွာဆို သီတင္းသုံးမယ္႔ သံဃာ မရွိလို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ပင္႔ေလွ်ာက္ပူေဇာ္ၾကရတယ္။ သံဃာမရွိရင္ ၀ါဆို ကထိန္လည္း ဘယ္ရွိပါ႔မလဲ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ဘုရားေ၀း တရားေ၀းနဲ႔ေနရတာ ဆြမ္းကပ္၊ သကၤန္းကပ္၊ သီလယူစရာမွ မရွိရင္ ေသရင္ေတာင္ ဘယ္လို အမွ်ေ၀ၾကမတုန္း။ ေစတနာ႔၀န္ထမ္းအလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္းမွ မလွဴရမတန္းရရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စိတ္ဟာ ကုသိုလ္ပါတယ္ လို႔ေတာင္ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ တို႔ဘ၀မွာ သံဃာဆိုတာ မရွိလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ အခုတေလာမွာေတာ႔ ကိုးကြယ္ရာ သံဃာကို အတုအေယာင္လုပ္ အသုံးခ်ေနသူေတြေၾကာင္႔ သာသနာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ညစ္ႏြမ္းရေလတယ္ လို႔ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအားလုံး စိတ္၀မ္းမသာ ရွိၾကရေလတယ္။ သကၤန္းေတြကို မ်က္လွည့္ျပသလို လွ်ပ္တျပက္ လူ၀တ္လဲျပတဲ႔ ဗီဒီယိုေတြ၊ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္ျပေနတာေတြ လူျမင္သူျမင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖုံးေတြမွာ အၾကမ္းဖက္တဲ႔ မ်က္ႏွာဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးပုံေတြ တင္လာၾကတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက လူေတြ ျမင္ရင္ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာကို အထင္ေသးအျမင္ေသး ျဖစ္ကုန္မွာေပါ႔ ဆိုၿပီး ယမ္းပုံမီးက် ေဒါသူပုန္ထေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔ကေတာ႔ ယုံၾကည္မႈ။ သဒၶါတရား ဆိုတာ သူမ်ားက ျမင္တဲ႔ အျမင္ လို႔ မခံယူပါဘူး။ သူမ်ားေတြ အထင္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ အထင္ေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘာသာပဲ သူတို႔ ကိုးကြယ္ၾကမွာ။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ျပန္အထင္ေသးၿပီး သဒၶါတရားေတြ ကုန္ခမ္းသြားမွာပဲ စိုးရတာ။ ကိုယ္တို႔ဗုဒၶဘာသာဆိုတာက ယုံၾကည္သူေတြကပဲ ပံ႔ပိုးေထာက္ပံ႔တာ။ ဘယ္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းဆီကမွ အခြန္ဆက္ေၾကး ပူေဇာ္ပသေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘုန္းႀကီးကိုယ္ အတုလား အစစ္လား သံသယပြားၿပီး ၾကည္ညဳိသဒၶါမပြားႏိုင္ေတာ႔ရင္ ေရေ၀းတဲ႔ၾကာလို႔ ျဖစ္ကုန္လိမ္႔မယ္။
သံဃာအတုအေယာင္ မရွိဘူး လို႔ မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ရွိတာမွ အမ်ားႀကီးကို ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမလဲဆိုတာကို ဟိုးအရင္တစ္ခါ “သကၤန္းဂုဏ္ရည္” ေရးတုန္းက တစ္ခါ ေျပာၿပီးၿပီ။ သည္တစ္ခါေတာ႔ မႏုသီဟဇာတ္လမ္းကို ထပ္ဆက္ေပးမယ္။ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အလွူပြဲႀကီးမွာ မာရ္နတ္မင္းကို နွိမ္ႏွင္းလိုက္ႏိုင္တဲ႔ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ဆိုၿပီး မာရ္နတ္မင္းရဲ႕လည္မွာ ေခြးေသေကာင္ပုပ္ႀကီး ဆြဲေပးလိုက္သတဲ႔။ သူအဓိ႒ာန္နဲ႔ ဆြဲေပးလိုက္တာမို႔ ဘယ္သူကမွ ျပန္ျဖဳတ္မေပးရဲပဲ မာရ္နတ္ခမ်ာ အလွဴမၿပီးမခ်င္း ေခြးေသေကာင္ပုပ္ႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဒုကၡႀကီးစြာေရာက္ၿပီး မာန္စြယ္က်ဳိးသြားသတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးထံမွာ ရွိခိုးဦးတင္ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ႔အခါမွာ မေထရ္ႀကီးလည္း မာရ္နတ္မင္းကို အနူးအညြတ္ေတာင္းပန္ၿပီး အကူအညီတစ္ခုေတာင္းသတဲ႔။ သူက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ကိုယ္တိုင္မမွီလိုက္တာမို႔ မွီလိုက္တဲ႔ မာရ္နတ္မင္းကို ဘုရားအသြင္ ဖန္ဆင္းျပပါ လို႔ ေတာင္းပန္သတဲ႔။ မာရ္နတ္မင္းက ကတိတစ္ခုေပးရင္ ဖန္ဆင္းျပမယ္ ဆိုတာကေတာ႔ “သူ႔ကို လုံး၀ မကန္ေတာ႔ရဘူး။” ဆိုတဲ႔ ကတိပါ။ တန္ခိုးႀကီးတဲ႔ ရဟႏၱာမေထရ္က ကန္ေတာ႔လိုက္ရင္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ႔ မာရ္နတ္ႀကီး ဂၽြမ္းပစ္သြားမွာကိုး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ကတိေပးၿပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖန္ဆင္းအျပမွာ ဟိုကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ကန္ေတာ႔လိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ “သင္႔အား ကန္ေတာ႔ျခင္း မဟုတ္၊ ေဂါတမဘုရားရွင္အား ရည္မွန္းဖူးေမွ်ာ္ ကန္ေတာ႔ျခင္း ျဖစ္ပါသတည္း” ဟူလို။ ဆိုလိုခ်င္တာက ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ရင္႔မႀကီးေတာင္မွ ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းၿပီး မာရ္နတ္ကို ဦးခ်ႏိုင္ေသးရင္ ကိုယ္ေတြ ပုထုဇဥ္အခ်င္းခ်င္းမွာ ရဟန္းေယာင္ေတြကို ရဟန္းစစ္အမွတ္နဲ႔ ကိုးကြယ္မိျငားလည္း သဒၵါတရား မခ်ဳိ႕တဲ႔ရင္ ကုသိုလ္မရစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဗ်။ သံဃိကဒါန သံဃာကို ရည္မွန္းလွဴဒါန္းတာကိုး။ အတုအစစ္ကိစၥက အဲသည္ကာယကံရွင္နဲ႔သာ သက္ဆိုင္ေပလိမ္႔မယ္။
တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲသည္ ရဟန္းေယာင္ေတြက ရွင္ေဒ၀ဒတ္လို ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမနဲ႔ ဖီလာဆန္႔က်င္တဲ႔ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္အမႈမ်ားကို တိုက္တြန္းက်ဴးလြန္ခိုင္းလို႔ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ရွိခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ပဲဗ်ဳိ႕။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေစာင္႔ေရွာက္ခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ တစ္ဆယ္႔ေျခာက္ ေခါဘဏီတပ္ႀကီးလည္း မလိုပါဘူး။ ဘူတာ၀ါဟန ယႏၱရားေတြ မရွိလည္း ရပါတယ္။ ခိုင္မာေသာ သဒၶါတရားနဲ႔၊ ခိုင္ၿမဲေသာ ယုံၾကည္မႈပဲ လိုပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒါ မယိမ္းယိုင္သေရြ႕ ဘယ္သူကမွ လာႏွဲ႔လို႔ မရပါဘူး။ ခ်င္႔ယုံၾကေပါ႔။ အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ သူမ်ားေယာင္တိုင္း လိုက္ေဟာင္တာ ကိုက္တာမ်ဳိး မလုပ္နဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ၾကားဖူးဘူးလား။ မာရ္နတ္မင္းမွာ လက္ရုံးတစ္ေထာင္ ရွိသည္ တဲ႔။ အေကာင္႔ပုန္းေတြ အမ်ားႀကီးေနမွာ။ ေစတနာရွင္တစ္ဦးတို႔၊ ဆရာ၀န္တစ္္ဦးတို႔၊ ဒီမိုဘာညာ၊ မ်ဳိးခ်စ္ဘာညာ၊ ေပးခ်င္ရာ နံမယ္ေပးၿပီး တင္ခ်င္ရာ ပုံေတြ တင္ထားလို႔ရတယ္။ အခုဖတ္ေနတဲ႔စာေတာင္ တစုံတေယာက္က အေကာင္႔ထဲဟက္ၿပီး လာေရးသြားေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ။ အစစ္နဲ႔တူေအာင္ မေရးတတ္ဘူးထင္လို႔လား။ ငိ ငိ ငိ တို႔၊ ခြိ ခြိ ခြိ တို႔။ ဒခ်ိ ဒခ်ိ တို႔ပါ အကုန္ တုထားလို႔ရတယ္ ဘာမွတ္သလဲ။ အဟက္ အဟက္။
No comments:
Post a Comment