အံ႔ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္။ ကဲ မယုံခ်င္ေန။ ဆိုတဲ႔ ထူးဆန္းေထြလာ ျပည္ျမန္မာက
အံဖြယ္သုတေတြထဲမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ ပူပူေႏြးေႏြးအရွိဆုံး သတင္းထူးႀကီးကေတာ႔
ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက တင္ဒါေခၚယူတာကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ေပၚအထိ
အဆိုတင္သြင္းေဆြးေႏြး ဆုံးျဖတ္ယူရတဲ႔ ကိစၥႀကီးပါ။ တညဳိးႀကီးေတာ႔
တညဳိးႀကီးေပါ႔ေနာ္။ ေရွးကဆိုရင္ ရွင္ဘုရင္တန္္မဲ႔နဲ႔ မူး၊ ပဲ၊ မတ္၊ က်ပ္
ေငြကဲခတ္တဲ႔အလုပ္မ်ား ၀င္ပါမိရင္ေတာင္ ပြဲစားႀကီးက ပြဲကေတာ္ႀကီးက နဲ႔
မင္းမိဖုရား နွစ္ပါးစလုံး ဦးေပၚဦးေငါ႔သမွ်ကို ေအာင္႔သက္သက္
ခံခဲ႔ရဖူးသတဲ႔။ သမုတိႏြယ္ မင္းဧကရာဇ္တို႔မည္သည္ ဒီလိုအေသးအဖြဲမ်ဳိး
သိရိုးထုံးစံ မရွိဘူးတဲ႔။ ေအာက္ကလူေတြကသာ စီမံရရိုးမို႔လို႔ ကိုယ္႔အရာနဲ႔
ကိုယ္ေနရတယ္ လို႔ ရွင္ဘုရင္ အမုန္းခံ ဆုံးမရတဲ႔ ပညာရွိစကား
မွတ္သားဖတ္ၾကားဖူးတာပါ။
ခုေခတ္မွာလည္းပဲ ေစာေစာပိုင္းကဆို အဲသလို တင္ဒါမ်ဳိးေရာ အဲသည္ထက္ႀကီးတဲ႔ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ေတြပါဆိုတာ သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနထဲက ညႊန္မွဴး ညႊန္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔သာ တိုင္ပင္ဆုံးျဖတ္တဲ႔ ၀န္မင္းမ်ား အေရးအရာပိုင္မို႔လို႔ ေနပေစ လူမသိေလ ပိုေကာင္းေလဆိုၿပီး မၿပီးခင္ ဗမာမျမင္ေစနဲ႔ လက္၀ါးခ်င္းရိုက္လိုက္ၾကတာ ဖတ္ကနဲေတာင္ မၾကားလိုက္ရပါဘူး။ (ျမစ္ဆုံတို႔ လက္ပံေတာင္းတို႔ဆိုတာ ျပႆနာ အႀကီးႀကီးတက္လာေတာ႔မွသာ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္ရတာ။) အကယ္၍မ်ား ကိုယ္သာ အဲသည္၀န္ႀကီးဌာနက တာ၀န္ရွိသူ အႀကီးအကဲေနရာမွာ ဆိုရင္လည္း အရာရာ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ရြာရိုးေရာက္ေအာင္ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္မေနပါဘူး။ အခုဟာက ထူးေတာ႔ ထူးသား။ ဧကႏၱေတာ႔ ဧကႏၱပဲ ဆို စုံစမ္းစပ္စု ၾကည့္မိေတာ႔ အရင္၀န္မင္းလက္ထက္ကလို စာမေရးနဲ႔ ဟြာေ၀းေပးလိုက္ဆိုတာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ေတာ႔လို႔ ေနမွာေပါ႔။ ေရွာ႔ခ္ေတြရိုက္ကုန္တာ ဘာၾကာေသးတာမွတ္လို႔။ ေကာလာဟလေတြဆိုတာမ်ား တမိုးလုံးေဖ်ာက္ဆိတ္။ ခ်ိတ္ပိတ္သိမ္းလိုက္ရတဲ႔ ေရႊေခ်ာင္းေတြက ဘယ္႔ႏွယ္။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထား။ အေျပာခံ အေရးခံလိုက္ရတာ ရစရာကို မရွိဘူး။ “ေညာင္ျမစ္ေတြ လာလာမတူးနဲ႔။ ပုတ္သင္ဥေတြ အိတ္စပို႔လုပ္လိုက္ရမလားဆိုလို႔ ေတာ္တန္တိတ္ ငါးေၾကာ္ပန္းကန္ဖိတ္ လုပ္ပလိုက္ရတယ္” လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။
ဒီကိစၥမ်ဳိးဆိုတာ ကိုယ္ကၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားပိုးနင္႔ထားလို႔ ဆိုရင္ေတာ႔ တေလာကလုံးက ေျပာခ်င္တဲ႔သူေျပာ။ ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူး။ ေျပာပေစ။ တန္တယ္။ ဒါေပသိ ကိုယ္လည္း ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မစားရေသးပဲနဲ႔ မဟုတ္ကဟုတ္က အေျပာခံရရင္ နာလည္းနာေသး နံလည္းနံေသးသဗ်။ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာပါ။ သည္လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး အျပင္မွာ တကယ္မရွိဘူး။ သိလား။ ဖ်ားစူး။ မိုးႀကိဳးႀကီး ပစ္ရေစရဲ႕။ အဲ႔ေတာ႔မွပဲ ဇာတ္ရည္လည္လာေတာ႔တယ္။ ဟုတ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူမ်ားတံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေရာ ေမွာက္ခုံပါ မေမ်ာခ်င္လို႔ ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈရွိေအာင္ တမင္ လႊတ္ေတာ္တင္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ျပလိုက္တာကိုး။ ဘရားဗိုးပါ ဘရားဗိုး။ ဒါမ်ဳိးကေတာ႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး ႀကိဳဆိုသင္႔ပါတယ္။
အရင္စာေတြမွာ ေရးေရးေနတဲ႔ ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈဆိုတာကို ပထမဆုံး အေကာင္အထည္နဲ႔ ျပလိုက္တာ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ မျပလို႔လည္း မရဘူး။ သူတို႔ကုလားထိုင္ေတြ ၾကမ္းပိုးကိုက္ေနၿပီ လို႔ ေျပာတဲ႔သူက ေျပာၾကတယ္။ ထိပ္သီးအရာရွိႀကီးေတြ ျပဳတ္တာနဲ႔ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚေနၾကတာလည္း မၾကာခဏဆိုေတာ႔ သနားလွပါဘိ။ တရားက်စရာခ်ည့္။ ကေလာင္က်င္႔၀တ္ စည္းကမ္းဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လား လို႔ ေမးရမယ္႔ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာဆို တခါတရံ ညွာတာမႈကင္းမဲ႔ေသာ ဓါတ္ပုံႏွင္႔တကြ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရရဲ႕ “လွ်ဳိ႕၀ွက္” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔ ဌာနတြင္း ၾကားနာစစ္ေဆး အေရးယူ အျပစ္ေပးတဲ႔ အမိန္႔စာႀကီးမ်ားဟာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ရုံးတံဆိပ္၊ အမည္၊ လက္မွတ္၊ ေန႔စြဲ နဲ႔တကြ ျမင္ရဖတ္ရတဲ႔အခါ သက္ဆိုင္သူ၀န္ထမ္းကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မစာမနာ ရွိလိုက္မလဲ စဥ္းစားပါဦး။ သူ႔မွာလည္း မိသားစု၊ သားသမီးေဆြမ်ဳိးမ်ား ရွိေပလိမ္႔မယ္။ အဲသည္လူေတြေရာ အရွက္ရ သိကၡာက်ဖို႔ သင္႔သလား။ မေတာ္လို႔မ်ား ကိုယ္႔အေဖဟာ မိသားစုဘ၀ေနာင္ေရးအတြက္ မလူးသာမလြန္႔သာတဲ႔ ရိုးရာစရိုက္ေအာက္မွာ မိုးခါးေရေသာက္ရင္း အစားမေတာ္တလုပ္ ဒုကၡမ်ားရတယ္ ဆိုပါစို႔။ လက္ညွဳိးေပါင္းတစ္ေထာင္ မ်က္လုံးေပါင္းတစ္သိန္းေအာက္မွာ ကိုယ္လည္းပဲ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာမေဖာက္ခ်င္လို႔ ကြန္ျမဴနစ္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ရိုက္ျပသလို ေသြးပြက္ပြက္ဆူလာႏိုင္ပါ႔မလား။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာေတြကို အသိေပးၿပီး ဘယ္ဟာေတြကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ေစာင္႔ထိန္းထားရမယ္ လို႔ သဲသဲကြဲကြဲ သိဖို႔လိုတာေပါ႔။ အိမ္သာကိုေတာ႔ မွန္ကာလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။ (ကာခ်င္သပဆို ျပဒါးသုတ္ၿပီးမွကာ။ ၿပီးရင္ ျပဳံးျပဳံးေလးပါၾက။)
ခုေခတ္ လူႀကီးမင္းမ်ားအေနနဲ႔ မေတာ္တဆ ျပဳတ္ေစာ္နံရင္ လႊတ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သတင္းစာထဲ၊ ဂ်ာနယ္ထဲ၊ စာလုံးမည္းႀကီးနဲ႔ ပါေရာ။ ၀မ္းသာအားရ မယားကတသြယ္နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းအားေပးၾကသူေတြထဲမွာ မေန႔တေန႔ကတင္ ကိုယ္႔ဆီ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးေနတဲ႔ တပည့္တပန္းေတြက အတက္ၾကြဆုံးပဲ။ ကိုယ္မရွိမွ သူတို႔တက္မွာကိုး။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ေနာက္လူမလာခင္ သူတို႔လက္အပ္ထားရတာ မဟုတ္လား။ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ မင္းတို႔စကား မိုးႀကဳိးသြားေလာက္ တန္္ခိုးထြားေလေလ၊ ေအာက္ဆင္းေပးလိုက္ရတဲ႔အခါ သမဆိုင္ မီးေလာင္တုန္း စာရင္းျပသလို ရုံးရွိသမွ် အမႈတြဲေတြ တရားခံေဖာ္ အၿမီးတပ္လႊတ္လိုက္တာမို႔ ေခြးလုံးလုံး ျဖစ္ရေလေလ။ အက်မနာတဲ႔သူရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။ လူေတြက အဲသည္အပိုင္းက် လိုက္မၾကည့္ဘူးေလ။ အေပၚေရာက္ရင္ ဘာစားေပါက္ရွိတယ္ပဲ ျမင္ၾကတာ။ အဲဒါ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ ျဗဴရိုကရက္ ယနၱရားမဆို အဲ႔တိုင္းခ်ည့္ပဲ။ ျပဳတ္ေတာ႔မလို႔ တဲ႔ လို႔ သတင္းေလးပဲ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ထြက္ၾကည့္စမ္းပါေလ။ ကိုယ္႔ရုံးခန္းေရွ႕ တန္းစီေနတဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ ေလ်ာ႔သြားေရာ။ အေရးတႀကီး မဟုတ္ရင္ ဂဏန္းၿငိမ္ေအာင္ ေစာင္႔ၾကတာေပါ႔။ တစ္ခါ ေျပာဖူးသားပဲ။ ပါ၀ါအခ်ိန္း ေရေလာင္းမွားရင္ ပလုံ စြပ္ ေတာင္ မၾကားရဘူးလို႔။
အဲသလို အဲသလို အလြန္တရာ လူမုန္းမ်ားဖြယ္ရာ မဟုတ္တမ္းတရားမ်ားကို ေရးသားေနသူ ေမာင္စံဖားကေလးဟာ သည္တစ္ခါမွာေတာ႔ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး ေျပာင္းဘူး ျပဳတ္သူ ဘဘႀကီးေတြဘက္က မွ်တေအာင္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ အိမ္း ဒါလည္း မတရားေသးပါဘူး ေပါင္းတာရဲရယ္။ လူေတြက သူတို႔ကိုခ်ည့္ ျဖစ္သမွ်ဒဏ္ င၀က္ခံ ေမတၱာေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းပို႔ေနတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ဘ၀ဟာ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္ရတဲ႔ မိန္းမသားေတြနဲ႔ ဘာမွ မျခားပါလားကရို႕။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ျပည့္တန္ဆာဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း အမႈျဖစ္လို႔ရတဲ႔ ကိစၥမ်ဳိးလား။ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ မသကၤာမႈပဲ။ လက္ပူးလက္ၾကပ္လည္း သက္ေသမျပနိုင္ပဲနဲ႔။ “လုပ္ထားဦးေပါ႔ ရွင္။ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး။”ဆိုၿပီး အထဲ၀င္လိုက္ရတာ။ တကယ္႔ ျပည့္တန္ဆာမႈဆိုရင္ ေယာက်ၤားမပါပဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ က်ဴးလြန္မလဲ။ (သူတို႔ ေယာက်ၤားေတြသာ တခါတခါ မိန္းမမပါပဲ က်ဴးလြန္ခ်င္လြန္မယ္) ျပစ္မႈတစ္ခုကို အတူတူ က်ဴးလြန္တဲ႔သူခ်င္းအတူတူ၊ ေယာက်ၤားက သက္ေသေနရာမွာ ရွိၿပီး မိန္းမေတြသာ တရားခံျဖစ္ရတာေလ။ အသြင္ယူထားတဲ႔ ရဲကိုကိုေတြဆို ပိုဆိုးေသး။ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ သေဘာတူထားတဲ႔ အခေၾကးေငြ ယူမိတာကေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ မိန္းမက ေထာင္က်ေစ။ ေယာက်ၤားက လြတ္ေစ။ ဆိုတဲ႔ သေဘာႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ႔။ ေတာေျပာေတာင္ေျပာနဲ႔ စကားေတြက ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိဘူးေနာ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ တို႔ဘဘႀကီးေတြကို လာဘ္စားမႈနဲ႔ အိုႀကီးအိုမက်မွ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းျဖစ္ေအာင္ ဒဏ္ခတ္ဆုံးမ အေရးယူတဲ႔ကိစၥမွာ သူ႔သီလကို ဖ်က္ဆီးတဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အခြင္႔အေရးကို ေငြေပးျဖားေယာင္း၀ယ္ယူသူက ႏိုင္ငံ႔အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ အလွဴ႕ဒကာႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ရၿပီးရင္းရ။ ေနာက္တစ္ေယာက္၀ယ္ အိပ္ထဲထည့္၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဆိုရင္ အဲသည္အမႈႀကီးက ေစာေစာက ျပည့္တန္ဆာ အမႈနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ။
တခ်ဳိ႔အမႈေတြက်ေတာ႔ တကယ္တမ္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိတဲ႔အခါ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနရာေကာင္းမွာ ေရာက္ေနေတာ႔ ရာထူး အေျပာင္းအေရႊ႕ထြက္တဲ႔အထဲ မေတာ္တဆမ်ား ပါမသြားရေလေအာင္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပသထားၿပီးမွ သူ႔နံမယ္ႀကီး ေျပာင္းမိန္႔ထြက္လာတဲ႔အခါ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္သြားေတြ႔ၿပီး ဟိုတိုင္သည္တိုင္ လုပ္ပါသတဲ႔။ ဟုတ္တာေပါ႔ေလ။ ရုံးမင္းႀကီးမ်ားက လာဘ္စားေပသကိုး။ ႏို႔ ဒါေပသိ ေနစမ္းပါဦး။ သူကေရာ အမ်ားနည္းတူ ႏိုင္ငံေတာ္က လိုအပ္ခ်က္အရ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ျပန္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အမိန္႔ေၾကညာစာမ်ားကို ေလးစားလိုက္နာဖို႔ တာ၀န္မရွိဘူးလား။ ျမန္မာနိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံးကို ကိုယ္႔အေဖအေမြေပးသြားတဲ႔ ကုလားထိုင္ကေလးမ်ားလို ေနခ်င္ရာေန ထိုင္ခ်င္ရာထိုင္၊ ပုံလိုက္ပိုင္လုပ္ေနတာ အျပစ္မရွိဘူးေပါ႔ေနာ္။ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုပိုက္ဆံေပးၿပီးေနဖို႔အတြက္ ဒီေနရာကလူေတြဆီကေန ျခစ္သည္ ညွစ္သည္ ဗ်စ္ရည္ မလုပ္ဘူး မို႔လို႔လား။
လာဘ္စားမႈတို႔ ျခစားမႈတို႔ဆိုတဲ႔ကိစၥေတြမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အခြင္႔အေရး တစုံတရာအတြက္ နိုင္ငံေတာ္က အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေလ႔က်င္႔ပ်ဳိးေထာင္ထားရတဲ႔ အထက္တန္းအရာရွိေတြကို အက်င္႔စာရိတၱပ်က္ျပားေအာင္၊ ဂုဏ္သိကၡာညွဳဳိးႏြမ္းေအာင္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္လ်က္ တာ၀န္၀တၱရား လုပ္ပိုင္ခြင္႔မ်ားကို အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳသူ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ အတူတူ အျပစ္ရွိၾကပါလိမ္႔မယ္။ စကၤာပူမွာဆို အငွားကားစီးရင္း ထုိင္ခုံခါးပတ္မပတ္ရင္ ရဲဖမ္းသတဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီမွာလို မွတ္လို႔ ဖမ္းတဲ႔ရဲကို မုန္႔ဖိုးေပးမိရင္ ေနာက္တစ္မႈတိုး၊ သတင္းစာထဲ ဓါတ္ပုံႏွင္႔တကြ ပါသတဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီမွာေတာ႔ သူတို႔က ေက်းဇူးတင္လို႔ လာကန္ေတာ႔ၾကတာပါ။ ကိုယ္ကူညီေပးလိုက္လို႔ သိတတ္တာပါ။ စသည္ျဖင္႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ခြင္႔လႊတ္ေျဖေတြးေပးရင္းကေန တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ေနမွဟာ ဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံး ဟိုဘူတာ ဆိုက္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားတကာဘက္ကလည္း ေပးကမ္းျခင္း ေအာင္ျမင္ရာ တို႔၊ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔ တို႔။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ တို႔၊ ဆင္ေျခေတြ ေရလဲနဲ႔သုံးရင္း သည္လူကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ၀ယ္ရင္ ငါလိုခ်င္တာရမလဲ ခ်င္႔ခ်ိန္ၾကပါတယ္။ အတိအလင္း ေစ်းညွိ ေၾကးေျပာေနတာေတြ ရွိသလို ပြဲစား အက်ဳိးေဆာင္မ်ားေတာင္ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ႔အထိ ေစ်းကြက္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။
ျခစားမႈကို တုိက္ဖ်က္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တစ္ဘက္တည္းကို အေရးယူျပေနရုံနဲ႔ ၿပီးလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္တီးမွ ျမည္တယ္ မဟုတ္လား။ ၂၀၁၀ ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာ တင္းက်ပ္တဲ႔ သတိေပး အေရးယူမႈေတြ ရွိလာလို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြ ေပၚေပၚထင္ထင္ မရွိေတာ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ရွိခဲ႔ရင္လည္း ေအာက္ေျခအဆင္႔ေတြမွာ အတိုင္အေတာေတြက မနည္းေတာ႔ အရင္ကေလာက္ မဆိုးေတာ႔တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဟာ အေၾကာက္တရားတစ္ခုတည္းနဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျဖစ္သြားတာပါ။ လုပ္စားကိုင္စားသူေတြေတာင္ က်ီးလန္႔စာစားဘ၀နဲ႔ ေညာင္သီးလည္းစား ေလးညွဳိ႕သံလည္း နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ ကာဗာေပးမယ္႔ ေမာင္ႀကီးနတ္ရွိသူေတြသာ ေခၚေျပာမပ်က္ ခြင္ေကာင္းလ်က္ ရွိၾကပါတယ္။
ကိုယ္က ေအာက္တန္းစား။ အေျခခံ၀န္ထမ္းအလႊာမို႔လို႔ သည္ေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ ဟိုးအထက္မွာကေတာ႔ အထက္တန္းလႊာအခ်င္းခ်င္းက ပိုသိၾကပါလိမ္႔မယ္။ ေျခသလုံးေမႊး ေထြးရႈပ္ရႈပ္ဆိုတာ ဆံပင္ကရယ္တာေပါ႔။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ေတာ႔ စာအုပ္ေတြ ထြက္လာၿပီး ေရာင္းေကာင္းဦးမွာေပါ႔ေလ။ ဘယ္သူကမွ မေရးပါဘူး။ သူတို႔ဟာသူတို႔ပဲ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ေရးၾကရင္း ဇာတ္ရည္လည္လာလိမ္႔မယ္။ ေခတ္ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာေလ။ ခမ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔က အခုမွ ၈၈ပတ္ခ်ာလည္ေလာက္က ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ေျခရာေကာက္ေနတုန္း။ အသက္ ၈၀ နားနိးႀကီး ခုမွေရးတဲ႔ ႏွစ္ ၅၀အေတြ႔အၾကဳံတို႔၊ ဖဆပလသမိုင္းဦးတင္စက တာေတစေနသားတို႔ကို ေအာင္မယ္မင္း မေသလို႔ဖတ္ရေလတယ္။ ဟုတ္လိုက္ေလျခင္း၊ မွန္လိုက္ေလျခင္း နဲ႔ အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ လုပ္ေနၾကတုန္း။ (ဒါေတာင္ စာဖတ္ေဖာ္ရတဲ႔သူကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနရေသး။) အတိတ္ပဲ လွန္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သြားလွန္ ပါးရိုက္ခံရမွာေပါ႔။ ေျခာက္လေလာက္ ရုံးခ်ိန္းအခါခါ သြားၿပီးမွ တစ္ေထာင္ပဲ ရမယ္႔ဟာ မနိပ္ေသးပါဘူး။
နိဂ်ဳန္းမခုပ္ခင္ ေအာက္က မွတ္ခ်က္ေတြမွာ ကၽြမ္းသဒၵါလန္ေအာင္ ေထာက္ျပမယ္႔ အေရးတစ္ခုလည္း ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ အစသတ္ခဲ႔ပါဦးမယ္။ “ေပးတဲ႔လခက မေလာက္မငွမို႔လို႔ ကိုယ္႔ဘက္က အထူူးအားထုတ္ ကူညီေပးခဲ႔တာကို ျပည္သူက ေမတၱာတုန္႔ျပန္လာရင္ေကာ ခံစားခြင္႔ မရွိဘူးလား။” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းပါ။ မျငင္းႏိုင္တာ သုံးခ်က္ရွိပါတယ္။ တစ္ မေလာက္ငွဘူး။ ႏွစ္ အထူးအားထုတ္ ကူညီမႈ။ သုံး ေမတၱာတုန္႔ျပန္္ခ်က္။ လက္ရွိ အရာရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လစဥ္ရေနတဲ႔လခ တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းဟာ အမ္းမွာတုန္းက ေလာက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အလ်ဥ္မမွီပါဘူး။ လကုန္ရက္ဆို ၾကပ္တည္းပါတယ္။ တစ္သိန္းမျပည့္တဲ႔သူေတြ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိပါဘူး။ အထူးအားထုတ္ ကူညီမႈဆိုတာက်ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ေနက် တာ၀န္၀တၱရားထက္ ပိုပိုမိုမို တသီးတျခား ဂရုစိုက္ေဆာင္ရြက္ေပးတာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပါ။ ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီရုံးကိစၥအတြက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ခန္္းၿပီးတစ္ခန္း ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္၊ စာရြက္ေတြ ျဖည့္လိုက္၊ ဟိုဘက္ေျပးလိုက္ သည္ဘက္ေျပးလိုက္ ေမာင္းထားမယ္။ လူႀကီးေတြဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ တံခါးတြန္းဖြင္႔ ၀င္ေတြ႔လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအလုပ္ ဒီေန႔မၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔ကူးမယ္။ တစ္ၿမဳိ႔တစ္ေက်းကလာရတာမို႔ အခ်ိန္မီ ျပန္္ႏိုင္မွာ မဟုတ္။ စိတ္ေမာလူေမာ အခက္ေတြ႔ေနမယ္။ လြယ္ခ်င္ရင္ တစ္ခြန္းပဲ။ “ကူညီပါ ညီမေလးရယ္။ အကုန္အပ္ထားခဲ႔မယ္။” သာဆိုလိုက္ “စိတ္သာခ်။ ၿပီးရင္ အိမ္အေရာက္ေတာင္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္။” အဲသလိုမ်ဳိး ေမခလာနတ္သမီးနဲ႔ ရုံးထဲမွာေတြ႕ရရင္ ဘယ္သူက ေက်းဇူးမတင္ပဲ ေနမွာလဲ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ရိုင္းပါ႔မလား။
ဒီကိစၥေလာက္ဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း နစ္နာထိခိုက္သြားတာ မရွိဘူး။ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပေအာင္ အျပန္အလွန္ ကူညီတဲ႔သေဘာပဲ ရွိတယ္။ နည္းနည္းေတာ႔ သိကၡာ ပြန္းပဲ႔သြားလိမ္႔မယ္။ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔ လဲရတာကိုး။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ လဲခ်င္သပဆိုလဲၾက။ သည္အတိုင္းေတာ႔ မရဘူး။ သိကၡာကို ရိကၡာ နဲ႔ လဲတဲ႔အခါ လိပ္ျပာကိုလည္း အဆစ္ေပးရတတ္တယ္။ ရုံးထဲမွာ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရင္း အဲသလို အပို၀င္ေငြရွာမိတဲ႔အခါ လိပ္ျပာမလုံေတာ႔ဘူး။ သူမ်ားသိရင္ သိကၡာလည္းက်တယ္။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကိုယ္႔ဘက္က နာတယ္။ လိပ္ျပာေတြ သိကၡာေတြဆိုတာ ဗိုက္ဆာရင္ ဖဲ႔စားလို႔လည္းမရတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို ထမင္းက မေပးႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကပဲ ေပးႏိုင္တယ္။ မယုံရင္ အဲဒီႏွစ္ခု ရေအာင္ထိန္းၾကည့္။ ဗိုက္ဆာရင္ဆာမယ္။ စိတ္ေတာ႔မဆာဘူး။ မိသားစု ထမင္းေကၽြးရမယ္႔သူေတြ အတြက္ေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္မေျပာရက္ပါဘူး။ သီလဆိုတာ ေစာင္႔နိုင္ရင္ေတာ႔ အေကာင္းဆုံးေပါ႔။ ငါ႔၀မ္းပူဆာ မေနသာ လို႔ဆိုရင္လည္း ဘာေျပာစရာရွိမွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ မိုးေပၚက ျပဒါးေသ တစ္ျပည္၀၊ သံေသ တစ္ေဆြ၀၊ ငါေသ တစ္ေဆြလုံးတစ္မ်ဳိးလုံး၀ ဆိုတဲ႔ သိဒၶိရွင္ႀကီးမ်ားအတြက္ေတာ႔ မုဒိတာ ဘယ္ပြားႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ကိုယ္နဲ႔လခအတူတူရၿပီး ညေနတိုင္း ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ ေမာင္႔မူပိုင္ရွင္ကေလး နဲ႔ ၿပီးရင္ အႏွိပ္ခန္း၊ ပခ်ဳပ္ဆိုင္ျမန္း၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ လာမယ္႔လမ္း ဆီးႀကိဳလွည့္စမ္း ဆိုတဲ႔ လူေတြကိုလည္း အတုယူ မမွားခ်င္ပါဘူး။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲစ နိုင္ငံငယ္တစ္ခုအေနနဲ႔ အက်င္႔ပ်က္ျခစားမႈဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ အဟန္႔အတားႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွ႕ကေန မယိမ္းမယိုင္ ဦးေဆာင္တဲ႔ေနာက္ကို ေနာက္လိုက္ေတြက မေတြမေ၀ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔မတ္မတ္ လိုက္နိုင္မွ ေက်ာ္လႊားႏိုင္လိမ္႔မယ္။ ခုအတိုင္းေတာ႔ မနီးစပ္ေသးဘူး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အသိပညာကို အလုံအေလာက္ မရွိေသးဘူး။ လူႀကီးေတြဘက္က လက္ကိုင္ထားတဲ႔ “ယခုပင္လ်င္ မအိုခင္က ႀကိဳတင္ေထာင္းထု ရသေလာက္စုေလာ႔။” ဆိုတဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္ နဲ႔လည္း ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥႀကီးဟာ မမွန္မကန္ လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ ျဖစ္တယ္လို႔ လက္ခံတယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ သည္စာကို ေရးရက်ဳိးနပ္တယ္လို႔ ေက်နပ္ရမွာေပါ႔ေလ။
ခုေခတ္မွာလည္းပဲ ေစာေစာပိုင္းကဆို အဲသလို တင္ဒါမ်ဳိးေရာ အဲသည္ထက္ႀကီးတဲ႔ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ေတြပါဆိုတာ သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနထဲက ညႊန္မွဴး ညႊန္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔သာ တိုင္ပင္ဆုံးျဖတ္တဲ႔ ၀န္မင္းမ်ား အေရးအရာပိုင္မို႔လို႔ ေနပေစ လူမသိေလ ပိုေကာင္းေလဆိုၿပီး မၿပီးခင္ ဗမာမျမင္ေစနဲ႔ လက္၀ါးခ်င္းရိုက္လိုက္ၾကတာ ဖတ္ကနဲေတာင္ မၾကားလိုက္ရပါဘူး။ (ျမစ္ဆုံတို႔ လက္ပံေတာင္းတို႔ဆိုတာ ျပႆနာ အႀကီးႀကီးတက္လာေတာ႔မွသာ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္ရတာ။) အကယ္၍မ်ား ကိုယ္သာ အဲသည္၀န္ႀကီးဌာနက တာ၀န္ရွိသူ အႀကီးအကဲေနရာမွာ ဆိုရင္လည္း အရာရာ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ရြာရိုးေရာက္ေအာင္ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္မေနပါဘူး။ အခုဟာက ထူးေတာ႔ ထူးသား။ ဧကႏၱေတာ႔ ဧကႏၱပဲ ဆို စုံစမ္းစပ္စု ၾကည့္မိေတာ႔ အရင္၀န္မင္းလက္ထက္ကလို စာမေရးနဲ႔ ဟြာေ၀းေပးလိုက္ဆိုတာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္ေတာ႔လို႔ ေနမွာေပါ႔။ ေရွာ႔ခ္ေတြရိုက္ကုန္တာ ဘာၾကာေသးတာမွတ္လို႔။ ေကာလာဟလေတြဆိုတာမ်ား တမိုးလုံးေဖ်ာက္ဆိတ္။ ခ်ိတ္ပိတ္သိမ္းလိုက္ရတဲ႔ ေရႊေခ်ာင္းေတြက ဘယ္႔ႏွယ္။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထား။ အေျပာခံ အေရးခံလိုက္ရတာ ရစရာကို မရွိဘူး။ “ေညာင္ျမစ္ေတြ လာလာမတူးနဲ႔။ ပုတ္သင္ဥေတြ အိတ္စပို႔လုပ္လိုက္ရမလားဆိုလို႔ ေတာ္တန္တိတ္ ငါးေၾကာ္ပန္းကန္ဖိတ္ လုပ္ပလိုက္ရတယ္” လို႔ ၾကားလိုက္မိတယ္။
ဒီကိစၥမ်ဳိးဆိုတာ ကိုယ္ကၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားပိုးနင္႔ထားလို႔ ဆိုရင္ေတာ႔ တေလာကလုံးက ေျပာခ်င္တဲ႔သူေျပာ။ ဂရုစိုက္စရာ မလိုဘူး။ ေျပာပေစ။ တန္တယ္။ ဒါေပသိ ကိုယ္လည္း ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မစားရေသးပဲနဲ႔ မဟုတ္ကဟုတ္က အေျပာခံရရင္ နာလည္းနာေသး နံလည္းနံေသးသဗ်။ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာပါ။ သည္လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး အျပင္မွာ တကယ္မရွိဘူး။ သိလား။ ဖ်ားစူး။ မိုးႀကိဳးႀကီး ပစ္ရေစရဲ႕။ အဲ႔ေတာ႔မွပဲ ဇာတ္ရည္လည္လာေတာ႔တယ္။ ဟုတ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူမ်ားတံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေရာ ေမွာက္ခုံပါ မေမ်ာခ်င္လို႔ ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈရွိေအာင္ တမင္ လႊတ္ေတာ္တင္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ျပလိုက္တာကိုး။ ဘရားဗိုးပါ ဘရားဗိုး။ ဒါမ်ဳိးကေတာ႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး ႀကိဳဆိုသင္႔ပါတယ္။
အရင္စာေတြမွာ ေရးေရးေနတဲ႔ ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈဆိုတာကို ပထမဆုံး အေကာင္အထည္နဲ႔ ျပလိုက္တာ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ မျပလို႔လည္း မရဘူး။ သူတို႔ကုလားထိုင္ေတြ ၾကမ္းပိုးကိုက္ေနၿပီ လို႔ ေျပာတဲ႔သူက ေျပာၾကတယ္။ ထိပ္သီးအရာရွိႀကီးေတြ ျပဳတ္တာနဲ႔ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚေနၾကတာလည္း မၾကာခဏဆိုေတာ႔ သနားလွပါဘိ။ တရားက်စရာခ်ည့္။ ကေလာင္က်င္႔၀တ္ စည္းကမ္းဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လား လို႔ ေမးရမယ္႔ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာဆို တခါတရံ ညွာတာမႈကင္းမဲ႔ေသာ ဓါတ္ပုံႏွင္႔တကြ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရရဲ႕ “လွ်ဳိ႕၀ွက္” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ႔ ဌာနတြင္း ၾကားနာစစ္ေဆး အေရးယူ အျပစ္ေပးတဲ႔ အမိန္႔စာႀကီးမ်ားဟာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ရုံးတံဆိပ္၊ အမည္၊ လက္မွတ္၊ ေန႔စြဲ နဲ႔တကြ ျမင္ရဖတ္ရတဲ႔အခါ သက္ဆိုင္သူ၀န္ထမ္းကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မစာမနာ ရွိလိုက္မလဲ စဥ္းစားပါဦး။ သူ႔မွာလည္း မိသားစု၊ သားသမီးေဆြမ်ဳိးမ်ား ရွိေပလိမ္႔မယ္။ အဲသည္လူေတြေရာ အရွက္ရ သိကၡာက်ဖို႔ သင္႔သလား။ မေတာ္လို႔မ်ား ကိုယ္႔အေဖဟာ မိသားစုဘ၀ေနာင္ေရးအတြက္ မလူးသာမလြန္႔သာတဲ႔ ရိုးရာစရိုက္ေအာက္မွာ မိုးခါးေရေသာက္ရင္း အစားမေတာ္တလုပ္ ဒုကၡမ်ားရတယ္ ဆိုပါစို႔။ လက္ညွဳိးေပါင္းတစ္ေထာင္ မ်က္လုံးေပါင္းတစ္သိန္းေအာက္မွာ ကိုယ္လည္းပဲ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာမေဖာက္ခ်င္လို႔ ကြန္ျမဴနစ္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ရိုက္ျပသလို ေသြးပြက္ပြက္ဆူလာႏိုင္ပါ႔မလား။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ ဘယ္ဟာေတြကို အသိေပးၿပီး ဘယ္ဟာေတြကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ေစာင္႔ထိန္းထားရမယ္ လို႔ သဲသဲကြဲကြဲ သိဖို႔လိုတာေပါ႔။ အိမ္သာကိုေတာ႔ မွန္ကာလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။ (ကာခ်င္သပဆို ျပဒါးသုတ္ၿပီးမွကာ။ ၿပီးရင္ ျပဳံးျပဳံးေလးပါၾက။)
ခုေခတ္ လူႀကီးမင္းမ်ားအေနနဲ႔ မေတာ္တဆ ျပဳတ္ေစာ္နံရင္ လႊတ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သတင္းစာထဲ၊ ဂ်ာနယ္ထဲ၊ စာလုံးမည္းႀကီးနဲ႔ ပါေရာ။ ၀မ္းသာအားရ မယားကတသြယ္နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းအားေပးၾကသူေတြထဲမွာ မေန႔တေန႔ကတင္ ကိုယ္႔ဆီ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးေနတဲ႔ တပည့္တပန္းေတြက အတက္ၾကြဆုံးပဲ။ ကိုယ္မရွိမွ သူတို႔တက္မွာကိုး။ အနည္းဆုံးေတာ႔ ေနာက္လူမလာခင္ သူတို႔လက္အပ္ထားရတာ မဟုတ္လား။ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ မင္းတို႔စကား မိုးႀကဳိးသြားေလာက္ တန္္ခိုးထြားေလေလ၊ ေအာက္ဆင္းေပးလိုက္ရတဲ႔အခါ သမဆိုင္ မီးေလာင္တုန္း စာရင္းျပသလို ရုံးရွိသမွ် အမႈတြဲေတြ တရားခံေဖာ္ အၿမီးတပ္လႊတ္လိုက္တာမို႔ ေခြးလုံးလုံး ျဖစ္ရေလေလ။ အက်မနာတဲ႔သူရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။ လူေတြက အဲသည္အပိုင္းက် လိုက္မၾကည့္ဘူးေလ။ အေပၚေရာက္ရင္ ဘာစားေပါက္ရွိတယ္ပဲ ျမင္ၾကတာ။ အဲဒါ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ ျဗဴရိုကရက္ ယနၱရားမဆို အဲ႔တိုင္းခ်ည့္ပဲ။ ျပဳတ္ေတာ႔မလို႔ တဲ႔ လို႔ သတင္းေလးပဲ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ထြက္ၾကည့္စမ္းပါေလ။ ကိုယ္႔ရုံးခန္းေရွ႕ တန္းစီေနတဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ ေလ်ာ႔သြားေရာ။ အေရးတႀကီး မဟုတ္ရင္ ဂဏန္းၿငိမ္ေအာင္ ေစာင္႔ၾကတာေပါ႔။ တစ္ခါ ေျပာဖူးသားပဲ။ ပါ၀ါအခ်ိန္း ေရေလာင္းမွားရင္ ပလုံ စြပ္ ေတာင္ မၾကားရဘူးလို႔။
အဲသလို အဲသလို အလြန္တရာ လူမုန္းမ်ားဖြယ္ရာ မဟုတ္တမ္းတရားမ်ားကို ေရးသားေနသူ ေမာင္စံဖားကေလးဟာ သည္တစ္ခါမွာေတာ႔ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး ေျပာင္းဘူး ျပဳတ္သူ ဘဘႀကီးေတြဘက္က မွ်တေအာင္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ အိမ္း ဒါလည္း မတရားေသးပါဘူး ေပါင္းတာရဲရယ္။ လူေတြက သူတို႔ကိုခ်ည့္ ျဖစ္သမွ်ဒဏ္ င၀က္ခံ ေမတၱာေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းပို႔ေနတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ဘ၀ဟာ ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္ရတဲ႔ မိန္းမသားေတြနဲ႔ ဘာမွ မျခားပါလားကရို႕။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ျပည့္တန္ဆာဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း အမႈျဖစ္လို႔ရတဲ႔ ကိစၥမ်ဳိးလား။ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ မသကၤာမႈပဲ။ လက္ပူးလက္ၾကပ္လည္း သက္ေသမျပနိုင္ပဲနဲ႔။ “လုပ္ထားဦးေပါ႔ ရွင္။ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး။”ဆိုၿပီး အထဲ၀င္လိုက္ရတာ။ တကယ္႔ ျပည့္တန္ဆာမႈဆိုရင္ ေယာက်ၤားမပါပဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ က်ဴးလြန္မလဲ။ (သူတို႔ ေယာက်ၤားေတြသာ တခါတခါ မိန္းမမပါပဲ က်ဴးလြန္ခ်င္လြန္မယ္) ျပစ္မႈတစ္ခုကို အတူတူ က်ဴးလြန္တဲ႔သူခ်င္းအတူတူ၊ ေယာက်ၤားက သက္ေသေနရာမွာ ရွိၿပီး မိန္းမေတြသာ တရားခံျဖစ္ရတာေလ။ အသြင္ယူထားတဲ႔ ရဲကိုကိုေတြဆို ပိုဆိုးေသး။ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ သေဘာတူထားတဲ႔ အခေၾကးေငြ ယူမိတာကေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ မိန္းမက ေထာင္က်ေစ။ ေယာက်ၤားက လြတ္ေစ။ ဆိုတဲ႔ သေဘာႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ႔။ ေတာေျပာေတာင္ေျပာနဲ႔ စကားေတြက ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိဘူးေနာ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ တို႔ဘဘႀကီးေတြကို လာဘ္စားမႈနဲ႔ အိုႀကီးအိုမက်မွ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းျဖစ္ေအာင္ ဒဏ္ခတ္ဆုံးမ အေရးယူတဲ႔ကိစၥမွာ သူ႔သီလကို ဖ်က္ဆီးတဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အခြင္႔အေရးကို ေငြေပးျဖားေယာင္း၀ယ္ယူသူက ႏိုင္ငံ႔အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ အလွဴ႕ဒကာႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ရၿပီးရင္းရ။ ေနာက္တစ္ေယာက္၀ယ္ အိပ္ထဲထည့္၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဆိုရင္ အဲသည္အမႈႀကီးက ေစာေစာက ျပည့္တန္ဆာ အမႈနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ။
တခ်ဳိ႔အမႈေတြက်ေတာ႔ တကယ္တမ္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိတဲ႔အခါ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနရာေကာင္းမွာ ေရာက္ေနေတာ႔ ရာထူး အေျပာင္းအေရႊ႕ထြက္တဲ႔အထဲ မေတာ္တဆမ်ား ပါမသြားရေလေအာင္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပသထားၿပီးမွ သူ႔နံမယ္ႀကီး ေျပာင္းမိန္႔ထြက္လာတဲ႔အခါ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္သြားေတြ႔ၿပီး ဟိုတိုင္သည္တိုင္ လုပ္ပါသတဲ႔။ ဟုတ္တာေပါ႔ေလ။ ရုံးမင္းႀကီးမ်ားက လာဘ္စားေပသကိုး။ ႏို႔ ဒါေပသိ ေနစမ္းပါဦး။ သူကေရာ အမ်ားနည္းတူ ႏိုင္ငံေတာ္က လိုအပ္ခ်က္အရ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္ျပန္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အမိန္႔ေၾကညာစာမ်ားကို ေလးစားလိုက္နာဖို႔ တာ၀န္မရွိဘူးလား။ ျမန္မာနိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံးကို ကိုယ္႔အေဖအေမြေပးသြားတဲ႔ ကုလားထိုင္ကေလးမ်ားလို ေနခ်င္ရာေန ထိုင္ခ်င္ရာထိုင္၊ ပုံလိုက္ပိုင္လုပ္ေနတာ အျပစ္မရွိဘူးေပါ႔ေနာ္။ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုပိုက္ဆံေပးၿပီးေနဖို႔အတြက္ ဒီေနရာကလူေတြဆီကေန ျခစ္သည္ ညွစ္သည္ ဗ်စ္ရည္ မလုပ္ဘူး မို႔လို႔လား။
လာဘ္စားမႈတို႔ ျခစားမႈတို႔ဆိုတဲ႔ကိစၥေတြမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ အခြင္႔အေရး တစုံတရာအတြက္ နိုင္ငံေတာ္က အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေလ႔က်င္႔ပ်ဳိးေထာင္ထားရတဲ႔ အထက္တန္းအရာရွိေတြကို အက်င္႔စာရိတၱပ်က္ျပားေအာင္၊ ဂုဏ္သိကၡာညွဳဳိးႏြမ္းေအာင္ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္လ်က္ တာ၀န္၀တၱရား လုပ္ပိုင္ခြင္႔မ်ားကို အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳသူ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ အတူတူ အျပစ္ရွိၾကပါလိမ္႔မယ္။ စကၤာပူမွာဆို အငွားကားစီးရင္း ထုိင္ခုံခါးပတ္မပတ္ရင္ ရဲဖမ္းသတဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီမွာလို မွတ္လို႔ ဖမ္းတဲ႔ရဲကို မုန္႔ဖိုးေပးမိရင္ ေနာက္တစ္မႈတိုး၊ သတင္းစာထဲ ဓါတ္ပုံႏွင္႔တကြ ပါသတဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီမွာေတာ႔ သူတို႔က ေက်းဇူးတင္လို႔ လာကန္ေတာ႔ၾကတာပါ။ ကိုယ္ကူညီေပးလိုက္လို႔ သိတတ္တာပါ။ စသည္ျဖင္႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ခြင္႔လႊတ္ေျဖေတြးေပးရင္းကေန တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ေနမွဟာ ဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံး ဟိုဘူတာ ဆိုက္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားတကာဘက္ကလည္း ေပးကမ္းျခင္း ေအာင္ျမင္ရာ တို႔၊ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔ တို႔။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ တို႔၊ ဆင္ေျခေတြ ေရလဲနဲ႔သုံးရင္း သည္လူကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ၀ယ္ရင္ ငါလိုခ်င္တာရမလဲ ခ်င္႔ခ်ိန္ၾကပါတယ္။ အတိအလင္း ေစ်းညွိ ေၾကးေျပာေနတာေတြ ရွိသလို ပြဲစား အက်ဳိးေဆာင္မ်ားေတာင္ ေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ႔အထိ ေစ်းကြက္ က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။
ျခစားမႈကို တုိက္ဖ်က္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တစ္ဘက္တည္းကို အေရးယူျပေနရုံနဲ႔ ၿပီးလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္တီးမွ ျမည္တယ္ မဟုတ္လား။ ၂၀၁၀ ရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာ တင္းက်ပ္တဲ႔ သတိေပး အေရးယူမႈေတြ ရွိလာလို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥေတြ ေပၚေပၚထင္ထင္ မရွိေတာ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ရွိခဲ႔ရင္လည္း ေအာက္ေျခအဆင္႔ေတြမွာ အတိုင္အေတာေတြက မနည္းေတာ႔ အရင္ကေလာက္ မဆိုးေတာ႔တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဟာ အေၾကာက္တရားတစ္ခုတည္းနဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျဖစ္သြားတာပါ။ လုပ္စားကိုင္စားသူေတြေတာင္ က်ီးလန္႔စာစားဘ၀နဲ႔ ေညာင္သီးလည္းစား ေလးညွဳိ႕သံလည္း နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ ကာဗာေပးမယ္႔ ေမာင္ႀကီးနတ္ရွိသူေတြသာ ေခၚေျပာမပ်က္ ခြင္ေကာင္းလ်က္ ရွိၾကပါတယ္။
ကိုယ္က ေအာက္တန္းစား။ အေျခခံ၀န္ထမ္းအလႊာမို႔လို႔ သည္ေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ ဟိုးအထက္မွာကေတာ႔ အထက္တန္းလႊာအခ်င္းခ်င္းက ပိုသိၾကပါလိမ္႔မယ္။ ေျခသလုံးေမႊး ေထြးရႈပ္ရႈပ္ဆိုတာ ဆံပင္ကရယ္တာေပါ႔။ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ေတာ႔ စာအုပ္ေတြ ထြက္လာၿပီး ေရာင္းေကာင္းဦးမွာေပါ႔ေလ။ ဘယ္သူကမွ မေရးပါဘူး။ သူတို႔ဟာသူတို႔ပဲ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ေရးၾကရင္း ဇာတ္ရည္လည္လာလိမ္႔မယ္။ ေခတ္ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာေလ။ ခမ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔က အခုမွ ၈၈ပတ္ခ်ာလည္ေလာက္က ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ေျခရာေကာက္ေနတုန္း။ အသက္ ၈၀ နားနိးႀကီး ခုမွေရးတဲ႔ ႏွစ္ ၅၀အေတြ႔အၾကဳံတို႔၊ ဖဆပလသမိုင္းဦးတင္စက တာေတစေနသားတို႔ကို ေအာင္မယ္မင္း မေသလို႔ဖတ္ရေလတယ္။ ဟုတ္လိုက္ေလျခင္း၊ မွန္လိုက္ေလျခင္း နဲ႔ အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ လုပ္ေနၾကတုန္း။ (ဒါေတာင္ စာဖတ္ေဖာ္ရတဲ႔သူကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနရေသး။) အတိတ္ပဲ လွန္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သြားလွန္ ပါးရိုက္ခံရမွာေပါ႔။ ေျခာက္လေလာက္ ရုံးခ်ိန္းအခါခါ သြားၿပီးမွ တစ္ေထာင္ပဲ ရမယ္႔ဟာ မနိပ္ေသးပါဘူး။
နိဂ်ဳန္းမခုပ္ခင္ ေအာက္က မွတ္ခ်က္ေတြမွာ ကၽြမ္းသဒၵါလန္ေအာင္ ေထာက္ျပမယ္႔ အေရးတစ္ခုလည္း ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ အစသတ္ခဲ႔ပါဦးမယ္။ “ေပးတဲ႔လခက မေလာက္မငွမို႔လို႔ ကိုယ္႔ဘက္က အထူူးအားထုတ္ ကူညီေပးခဲ႔တာကို ျပည္သူက ေမတၱာတုန္႔ျပန္လာရင္ေကာ ခံစားခြင္႔ မရွိဘူးလား။” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းပါ။ မျငင္းႏိုင္တာ သုံးခ်က္ရွိပါတယ္။ တစ္ မေလာက္ငွဘူး။ ႏွစ္ အထူးအားထုတ္ ကူညီမႈ။ သုံး ေမတၱာတုန္႔ျပန္္ခ်က္။ လက္ရွိ အရာရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လစဥ္ရေနတဲ႔လခ တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းဟာ အမ္းမွာတုန္းက ေလာက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အလ်ဥ္မမွီပါဘူး။ လကုန္ရက္ဆို ၾကပ္တည္းပါတယ္။ တစ္သိန္းမျပည့္တဲ႔သူေတြ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိပါဘူး။ အထူးအားထုတ္ ကူညီမႈဆိုတာက်ေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္ခ်ိန္အတြင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ေနက် တာ၀န္၀တၱရားထက္ ပိုပိုမိုမို တသီးတျခား ဂရုစိုက္ေဆာင္ရြက္ေပးတာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပါ။ ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီရုံးကိစၥအတြက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ခန္္းၿပီးတစ္ခန္း ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္၊ စာရြက္ေတြ ျဖည့္လိုက္၊ ဟိုဘက္ေျပးလိုက္ သည္ဘက္ေျပးလိုက္ ေမာင္းထားမယ္။ လူႀကီးေတြဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ တံခါးတြန္းဖြင္႔ ၀င္ေတြ႔လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအလုပ္ ဒီေန႔မၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔ကူးမယ္။ တစ္ၿမဳိ႔တစ္ေက်းကလာရတာမို႔ အခ်ိန္မီ ျပန္္ႏိုင္မွာ မဟုတ္။ စိတ္ေမာလူေမာ အခက္ေတြ႔ေနမယ္။ လြယ္ခ်င္ရင္ တစ္ခြန္းပဲ။ “ကူညီပါ ညီမေလးရယ္။ အကုန္အပ္ထားခဲ႔မယ္။” သာဆိုလိုက္ “စိတ္သာခ်။ ၿပီးရင္ အိမ္အေရာက္ေတာင္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္။” အဲသလိုမ်ဳိး ေမခလာနတ္သမီးနဲ႔ ရုံးထဲမွာေတြ႕ရရင္ ဘယ္သူက ေက်းဇူးမတင္ပဲ ေနမွာလဲ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ရိုင္းပါ႔မလား။
ဒီကိစၥေလာက္ဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း နစ္နာထိခိုက္သြားတာ မရွိဘူး။ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပေအာင္ အျပန္အလွန္ ကူညီတဲ႔သေဘာပဲ ရွိတယ္။ နည္းနည္းေတာ႔ သိကၡာ ပြန္းပဲ႔သြားလိမ္႔မယ္။ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔ လဲရတာကိုး။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ လဲခ်င္သပဆိုလဲၾက။ သည္အတိုင္းေတာ႔ မရဘူး။ သိကၡာကို ရိကၡာ နဲ႔ လဲတဲ႔အခါ လိပ္ျပာကိုလည္း အဆစ္ေပးရတတ္တယ္။ ရုံးထဲမွာ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္လုပ္ရင္း အဲသလို အပို၀င္ေငြရွာမိတဲ႔အခါ လိပ္ျပာမလုံေတာ႔ဘူး။ သူမ်ားသိရင္ သိကၡာလည္းက်တယ္။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကိုယ္႔ဘက္က နာတယ္။ လိပ္ျပာေတြ သိကၡာေတြဆိုတာ ဗိုက္ဆာရင္ ဖဲ႔စားလို႔လည္းမရတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို ထမင္းက မေပးႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကပဲ ေပးႏိုင္တယ္။ မယုံရင္ အဲဒီႏွစ္ခု ရေအာင္ထိန္းၾကည့္။ ဗိုက္ဆာရင္ဆာမယ္။ စိတ္ေတာ႔မဆာဘူး။ မိသားစု ထမင္းေကၽြးရမယ္႔သူေတြ အတြက္ေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းပါ႔မလဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္မေျပာရက္ပါဘူး။ သီလဆိုတာ ေစာင္႔နိုင္ရင္ေတာ႔ အေကာင္းဆုံးေပါ႔။ ငါ႔၀မ္းပူဆာ မေနသာ လို႔ဆိုရင္လည္း ဘာေျပာစရာရွိမွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ မိုးေပၚက ျပဒါးေသ တစ္ျပည္၀၊ သံေသ တစ္ေဆြ၀၊ ငါေသ တစ္ေဆြလုံးတစ္မ်ဳိးလုံး၀ ဆိုတဲ႔ သိဒၶိရွင္ႀကီးမ်ားအတြက္ေတာ႔ မုဒိတာ ဘယ္ပြားႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ကိုယ္နဲ႔လခအတူတူရၿပီး ညေနတိုင္း ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ ေမာင္႔မူပိုင္ရွင္ကေလး နဲ႔ ၿပီးရင္ အႏွိပ္ခန္း၊ ပခ်ဳပ္ဆိုင္ျမန္း၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ လာမယ္႔လမ္း ဆီးႀကိဳလွည့္စမ္း ဆိုတဲ႔ လူေတြကိုလည္း အတုယူ မမွားခ်င္ပါဘူး။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲစ နိုင္ငံငယ္တစ္ခုအေနနဲ႔ အက်င္႔ပ်က္ျခစားမႈဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ အဟန္႔အတားႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွ႕ကေန မယိမ္းမယိုင္ ဦးေဆာင္တဲ႔ေနာက္ကို ေနာက္လိုက္ေတြက မေတြမေ၀ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔မတ္မတ္ လိုက္နိုင္မွ ေက်ာ္လႊားႏိုင္လိမ္႔မယ္။ ခုအတိုင္းေတာ႔ မနီးစပ္ေသးဘူး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အသိပညာကို အလုံအေလာက္ မရွိေသးဘူး။ လူႀကီးေတြဘက္က လက္ကိုင္ထားတဲ႔ “ယခုပင္လ်င္ မအိုခင္က ႀကိဳတင္ေထာင္းထု ရသေလာက္စုေလာ႔။” ဆိုတဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္ နဲ႔လည္း ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥႀကီးဟာ မမွန္မကန္ လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ ျဖစ္တယ္လို႔ လက္ခံတယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ သည္စာကို ေရးရက်ဳိးနပ္တယ္လို႔ ေက်နပ္ရမွာေပါ႔ေလ။
No comments:
Post a Comment