ေခတ္ေမာင္း အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၅
ဒီရက္ပိုင္းမွာ အေတြးအမ်ားမိဆံုးကေတာ့ ဘာသာေရးဟာ ေလာကီေႀကာင္းမွာ စပ္ယွက္ သင့္မသင့္ဆိုတဲ့ ကိစၥရပ္ပဲ။ က်ေနာ္ တစ္သက္လံုး ယံုႀကည္ ယူဆလာခဲ့တာ ဘာသာေရးဟာ လူ႔အေႀကာင္းေၿပာရမယ္၊ စီးပြား လူမႈ ႏိုင္ငံေရးရာ အေႀကာင္းခ်င္းရာေတြမွာ မွတ္ခ်က္ၿပဳရမယ္ ေ၀ဖန္ရမယ္၊ လိုရင္းကေတာ့ ဘာသာေရးဟာ ပလင္စင္ၿမင့္ေပၚမွာသာ ခြဲၿခားထားရမယ့္အရာ မဟုတ္ပဲ စင္ေပၚကဆင္းၿပီ လူ႔အက်ဴိးေဆာင္ဖို႔ရာပဲ။ ဒီအယူအဆဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရး မေရာေထြးပဲ Secular State အၿဖစ္ ပီပီၿပင္ၿပင္ ထူေထာင္ရန္ အလို႐ိွမႈနဲ႔ ၀ိေရာဓိ ၿဖစ္ေစသလား။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ ေသခ်ာဖို႔လိုတယ္။ က်ေနာ္႐ံႈ႕ခ်တဲ့ လက္်ာစြန္းေရာက္ အမ်ဴိးသားေရးကို အမုန္းတရားမ်ား ေဟာႀကား ၿဖန္႔ေ၀ေနတဲ့ ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္မ်ားေႀကာင့္ ဘာသာေရးဟာ လူ႔အေရးလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ ခံယူခ်က္ ယိမ္းယိုင္ရမွာလား၊ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ ႐ွင္းဖို႔လိုတယ္။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရး မေရာယွက္ရဘူးဆိုတာ ဘာလဲ။ အခု ဖြဲ႔စည္းပံုအရ စစ္တပ္က ဥပေဒၿပဳ အာဏာရဲ႔ ၂၅ရာခိုင္ႏံႈးကို ေ႐ြးေကာက္တင္ေၿမာက္ၿခင္း ခံစရာ မလိုပဲ၊ အလိုအေလ်ာက္ ေနရာ ရယူတာမ်ဴိးလို ဘာသာေရး သာသနာပိုင္တို႔ရဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဴပ္ေရးနဲ႔ ဥပေဒၿပဳ အာဏာတို႔ အလိုအေလ်ာက္ အပ္ႏွင္းရတာမ်ဴိးကိုမွ ဘာသာေရးဟာ ႏိုင္ငံေရးအေပၚ စြက္ဖက္ခ်ယ္လွယ္မႈ အေနနဲ႔ က်ေနာ္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္လိုတယ္။ တရားစီရင္မႈ အာဏာနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီးေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔ တရားစီရင္ေရးမွာ အိမ္ေထာင္ခန္းနဲ႔ အေမြမႈတို႔လို ကိစၥၿခင္းရာမ်ားမွာ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာတရားရဲ႔ ဓမၼသတ္မ်ားနဲ႔ ဆံုးၿဖတ္ဖို႔ရာ ဓေလ့ထံုးထမ္းစဥ္လာ ဥပေဒသမ်ားကို အသိအမွတ္ ၿပဳထားတယ္။ ဒါဟာ parallel jurisdiction to the civil law ၿဖစ္ေစတယ္ မၿဖစ္ေစဘူး ဆိုတာ ဆိုင္ရာ ပညာ႐ွင္မ်ား ေဆြးေႏြးသံုးသပ္ႀကဖို႔ပဲ ၿဖစ္တယ္။
ဗမာၿပည္ဟာ Secular State ၿဖစ္ေနႏွင့္ၿပီလား။ ၄၇- ဖြဲ႔စည္းပံု အတိုင္းပဲ လက္႐ိွ အေၿခခံဥပေဒဟာ ဗုဒၶဘာသာကို လူအမ်ားစု ကိုးကြယ္တဲ့ ၀ိေသသထူးကဲတဲ့ ဘာသာႀကီးအၿဖစ္ အသိအမွတ္ ၿပဳသကဲ့သို႔ က်န္ ဘာသာႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ႐ိုးရာနတ္ကိုးကြယ္မႈ ဓေလ့မ်ားကိုပါ တည္႐ိွေႀကာင္း အသိအမွတ္ၿပဳတယ္၊ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ကို အာမခံတယ္။ ဒီေနရာမွာ သမိုင္းေႀကာင္း နည္းနည္းၿပန္လွန္ရမယ္။ အခုလည္း အေၿခခံဥပေဒထဲ ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ ဘာသာအေနနဲ႔ ထည့္ဖို႔ရာကိစၥနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး သေဘာမတူတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းက ဦးဘခ်ဴိကို ဘယ္လိုေၿပာတယ္ဆိုတာ ဟိုလူဒီလူေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေနႀကတာေတြ႔ရတယ္။
ဦးႏုက သူ႔ရဲ႔ တာေတစေနသားထဲမွာ ဒီလိုေရးတယ္။
'' ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အေျခခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒထဲမွာ ဘာသာေရးပါလာမွာကို မူအားျဖင့္မႀကိဳက္ဘူး။ တခ်ဳိ႕အမတ္ေတြက ဘာသာေရးကို တနည္းနည္းျဖင့္ ထည့္ေပးေစခ်င္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကိုႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာ အျဖစ္ ထည့္ေပးေစခ်င္တယ္။အဲဒီလုိ ရွိေနေပတဲ့ ဒီကိစၥမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆနး္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ အင္မတန္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ၾကီး ဆန္႕က်င္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္အမတ္ကမွ အမတ္ေပါင္းစုံညီလာခံမွာ ဒီကိစၥကို မေျပာရဲၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမတ္ေပါင္းစံုညီလာခံ က်င္းပတဲ့ ေန႕ရက္အတြင္းမွာ ရဟန္းေတာ္အခ်ဳိ႕နဲ႕ ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ အေျခခံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒထဲမွာ ဗုဒၶသာသနာကို နုိင္ငံေတာ္ဘာသာ အျဖစ္ ထည့္ေပးဘုိ႕ သတင္းစာထဲမွာ ေတာင္းဆုိလာတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဲဒီ့ အမတ္ေပါင္းစုံ ညီလာခံရဲ႕ ေန႕တေန႕မွာ စကားေျပာေနတုန္း သတင္းစာေတြထဲက ေတာင္းဆုိခ်က္္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေခြးေဟာင္တုိင္း ထၾကည့္မေနႏုိင္ဘူးလုိ႕ လႊတ္ကနဲေျပာလုိက္မိတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ သတင္းစာေတြကို ေျပာတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာေတြက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ပုပ္ခတ္သလုိ လွည့္ၿပီးေရးၾကတဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာေလာကမွာ အေတာ္ကေလး စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားတဲ့ ဘုရင္ခံဆာဟူးဘတ္ရန္စ့္က သခင္ႏုကို ခ်က္ခ်င္းေခၚလုိက္တယ္။ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ဆာဟူးဘတ္ရန္စ့္က အမတ္ေပါင္းစုံညီလာခံမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႕ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ က်ေနာ္သတင္းၾကားရတယ္။ ခင္ဗ်ားလဲ ဒီသတင္းကို ၾကားၿပီးေရာေပါ့ လုိ႕ သခင္ႏုကုိေျပာလုိက္တယ္။ က်ေနာ္ မၾကားရေသးဘူးလုိ႕ သခင္ႏုကေျဖတယ္။ (သခင္ႏုဟာ သတင္းစာေတြကို ုအင္မတန္ ဖတ္ခဲတယ္။) ရဟန္းေတြနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ အေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ က်ေနာ္ အစီရင္ခံစာ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား၀င္ဦးမွပဲ။ အခုလို လ်စ္လ်ဴရႈထားလုိ႕ မျဖစ္ဘူးလုိ႕ ေျပာၿပီး ဆာဟူးဘတ္ရန္စ့္က သခင္ႏုကို စာပြဲခုံေပၚက အုိင္ယာလန္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒစာအုပ္ ေပးလုိက္တယ္။
အဲဒီ့ဥပေဒရဲ႕ တေနရာမွာဘာသာေရးက႑ကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ့က႑ေအာက္မွာ ကက္လသစ္ဂုိဏ္းဟာ အုိင္ယာလန္တြင္ အမ်ားဆုံးလက္ခံေသာ ဂိုဏ္းျဖစ္တယ္။ ပရုိတက္စတင့္ ဂုိဏ္း၀င္မ်ားလည္း အုိင္ယာလန္မွာ ရွိၾကတယ္လုိ႕ အဓိပၸါယ္ ပါတဲ့ စာပုိဒ္ေတြကိ သခင္ႏုေတြ႕ရတယ္။ အဲဒိေတာ့ ဆာဟူးဘတ္ရန္စ့္က ဆက္ၿပီး အေျခခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒထဲမွာ ဘာသာေရးလုံး၀မပါဘူးဆုိရင္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႕ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရ
ဦးႏု၀န္ႀကီးခ်ဴပ္လက္ထက္မွာ ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအၿဖစ္ သတ္မွတ္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ ဥပေဒၿပဌာန္းခဲ့ေပသိ၊ ဆို႐ွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရးအသြင္ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ရဲ႔ မဆလ ၇၄ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ဗမာၿပည္ဟာ secular state အသြင္ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ႐ိွတယ္။ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ႐ိွတယ္လို႔ ေၿပာရခ်င္းဟာ ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ အေပါင္းအပါတသိုက္ တီထြင္သမွ် ၿမန္မာ့နည္း ၿမန္မာ့ဟန္ေတြထဲမွာ ဗမာနည္း ဆို႐ွယ္လစ္ စံနစ္နဲ႔တကြ ဘံုအမ်ဴိးသားေရး၀ါဒပါပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဖက္ဒရယ္ၿပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္သာရကို ဖ်က္ဖို႔၊ ပလပ္ဖို႔၊ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးကို ဖိႏိွပ္ဖို႔ရာ ေခတ္သစ္ ဗမာၿပည္ဟာ ေ႐ွးဗမာဘုရင္မ်ားရဲ႔ လက္နက္ႏိုင္ငံမ်ားအသြင္ ၿပည္ေထာင္ကို စုစည္းမိၿခင္း အသြင္အၿဖစ္ ခံယူေတာ့တာပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကို အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားအသြင္ ပံုေဖာ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီဘံုအမ်ဴိးသားေရး၀ါဒဟာ ေအာင္ၿမင္တယ္။ ဘာလို႔ေအာင္ၿမင္သလဲဆို ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးအတြက
စစ္အာဏာ႐ွင္ေအာက္က ဘာသာေရးက႑အေႀကာင္း နည္းနည္းႀကည့္ႀကရေအာင္။ စစ္အာဏာ႐ွင္ေအာက္ ဘာသာမေ႐ြး လူမ်ဴိးမေ႐ြး ႏိုင္ငံေရးအရ ဆန္႔က်င္လာရင္ ႏိွပ္ကြပ္ခံရတာပဲဆိုတာ မမွားဘူး။ ဆိုေပသိ ဘယ္အခ်က္ေတြေႀကာင့္ ဘာသာႀကီး လူမ်ဴိးႀကီးစိတ္ ၿဖစ္ေပၚလာေအာင္ တြန္းအားေပးေစခဲ့တာလဲ။ က်ေနာ္ေၿပာေလ့႐ိွတဲ့ ၈၀ ၿပည့္ႏွစ္ ေထရ္ရ၀ါဒ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု ညီလာခံရဲ႔ အက်ဴိးဆက္ဟာ အေတာ္ သက္ေရာက္ခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ညီလာခံရဲ႔ အဆံုးအၿဖတ္ေတြက အသိအမွတ္ၿပဳ ဂိုဏ္းေတြကအပ ဂိုဏ္းသစ္ မေထာင္ရ၊ ပိဋကတ္၃-ပံုနဲ႔ ေသြဖီမေဟာရ။ ၆၂ ပံုႏိွပ္ဥပေဒနဲ႔ စာေပစီစစ္ေရးေပၚလာကတည္းက ဗမာၿပည္မွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ အပါအ၀င္ Freedom of Expression ဟာ ႏိွပ္ကြပ္ ခံခဲ့ရၿပီးၿဖစ္တာကို ဘာလို႔ ၈၀-ဂိုဏ္းေပါင္းစံု ညီလာခံအေပၚ လက္ညိႇဳးထိုးေနရသလဲ ဆိုတာ ႐ွင္းရမယ္။ ဘာသာေရးစာေပလြတ္လပ္မႈဟာ ဗုဒၶဘာသာအတြင္းမွာကို ဆံုး႐ံႈးသြားရတာေႀကာင့္ ၿဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ေပၚေပၚတင္တင္ မဂၢဇင္း သတင္းစာ စာအုပ္ေတြအေပၚမွာ ဖန္ဆင္းၿခင္းအယူကို ေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္၊ ၿဗဟၼာဏ၀ါဒကို ႐ံႈ႔ခ်ႏိုင္တယ္၊ ငါတို႔က အနတၲ က်န္တာအကုန္ အတၲ၀ါဒေတြ လြဲတဲ့လမ္း မွားတဲ့အယူဆိုၿပီး ေရးႏိုင္တယ္ ေၿပာႏိုင္တယ္၊ ဦးဆန္းလြင္ရဲ႔ ရတနာသံုးပါးကို... စာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀ ၿဖန္႔ခ်ီႏိုင္တယ္၊ ဒီလို ဘာသာေရးအရ ေ၀ဖန္ခြင့္ စမ္းစစ္ခြင့္ဟာ တစ္လမ္းသြားပဲ။
ဒီ့ၿပင့္ဘာသာေတြ မေၿပာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအတြင္းမွာကို မူရင္းမွ ေသြဖီသူ၊ မတူေသာ အယူအဆနဲ႔ ခ်ည္းကပ္မႈအသစ္တို႔ကို အႀကံၿပဳသူေတြ ေပၚလာရင္ေတာ့ သည္းမခံ၊ မွားေႀကာင္း၀န္ခံရတယ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေထာင္ခ်တဲ့အထိ အၿပစ္ယူတယ္။ ဒီလို ၿပစ္ဒဏ္ခ်ႏိုင္ေအာင္ ၈၀ညီလာခံမွာ မဆလ ၿပည္ထဲေရးနဲ႔ သာသနာေရးက ဓမၼစက္နဲ႔ မရရင္ အာဏာစက္နဲ႔ ကူညီပါ့မယ္ဆိုၿပီး ပဋိဥာဥ္ၿပဳခဲ့ၿပီး ၿဖစ္တယ္။ န၀တ နအဖ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ကလည္း ၈၀ညီလာခံရဲ႔ ရလာဒ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔အေပၚ အသိအမွတ္ၿပဳ ဆရာဒကာ ဆက္ဆံေရးကို ထိန္းသိမ္းတယ္။ ၂၀၀၇ ေ႐ႊ၀ါေရာင္အလြန္ကာလေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာမွာ သံဃအစုအေ၀း ေပၚေပါက္လာတဲ့ အခါမွာလည္း နအဖဟာ မဟနနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတိုင္း မဟနသာ တစ္ခုတည္းေသာ သံဃအေပါင္းအစ ုၿဖစ္ပါေႀကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေၿပာခဲ့တယ္။ ဗမာၿပည္ရဲ႔ သာသနာေရး၀န္ႀကီး ဌာနကေရာ ဘာသာအားလံုးကို ကိုယ္စားၿပဳပါသလား။ ေမရီခ်ပ္မင္မွာ ဆန္အိတ္လွဴၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ဟာ့ဂ်္လုပ္ဖို႔ လႊတ္႐ံုကလြဲလို႔ သာသနာ ထြန္းကား ၿပန္႔ပြားေရးဟာ သာသနာေရး၀န္ႀကီးရဲ႔ ဦးစီးဌာနတစ္ခုၿဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဗမာၿပည္ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုက ဘာေၿပာေၿပာ secular state မဟုတ္ဘူး။ ဓမၼစက္အာဏာ အ႐ိွဆံုးဆိုတဲ့ မဟနကလည္း အစိုးရမင္းမ်ား မ်က္ႏွာကို ႀကည့္လို႔ လူ႔အေရးကို ေၿပာရန္ အင္မတန္၀န္ေလးေသာ ဘာသာေရးအဖြဲ႔ႀကီး အေနနဲ႔သာ ေနေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလို လက္ပေဒါင္းေတာင္ အေရးလို ေခတ္အဆက္ဆက္ သံဃာမ်ား လူ႔အေရး လူ႔အက်ဴိးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္မႈကို အမုန္းတရား ၿဖန္႔ေ၀ေနတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈနဲ႔ တဇာတ္ထဲမသြင္းႏိုင္ဘူး။ အခုထိေအာင္ ဘာသာေရးသမားမ်ား လူ႔အေရး လူ႔ေကာင္းက်ဴိးကို ေဆာင္သင့္ေႀကာင္း အခိုင္အမာ ယံုႀကည္တယ္။ ဘာသာႀကီး လူမ်ဴိးႀကီး အယူခြၽတ္ဖို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ေၿပာင္းလဲမႈေတြ အေၿခခံက စမလုပ္ပဲနဲ႔ေတာ့ ငါတို႔ဟာ အိမ္႐ွင္ဆိုတဲ့ စိတ္ထားအေပၚ ေၿပာင္းလဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဘာသာေရးဟာ ပုဂၢလကိစၥၿဖစ္တာမို႕ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ အမ်ားအေရးမွာ ဘယ္လိုအပ္စပ္ ႏိုင္ပါ့မလဲ ေမးခြန္းလည္း ေပၚလာႏိုင္ေကာင္းတယ္။ ဘာသာေရးဟာ ပုဂၢလကိစၥၿဖစ္တာကို ဘယ္လိုေနရာမွာ သေဘာတူသလဲဆို ဘယ္ဘုရားကို ႐ိွခိုးမလဲ၊ ဘာမွ မ႐ိွခိုးပဲ ေနမလားဆိုၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္ရာမွာ ပုဂၢလကိစၥၿဖစ္ၿပီး၊ လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္မႈ က်င့္သံုးႏိုင္မႈ ၿဖန္႔ေ၀ႏိုင္မႈတို႔အေပၚ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အတြက္ေရာ အစုအဖြဲ႔ အတြက္ပါ အာမခံခ်က္ ႐ိွတဲ့ ႏိုင္ငံေရး စံနစ္မ်ဴိးကို လိုလားအပ္တယ္။ ဒီအာမခံခ်က္သာ ႐ိွရင္၊ ဒီအာမခံခ်က္ ႐ိွသင့္ၿခင္းရဲ႔ အႏွစ္သာရကိုသာ လူေတြ သိၿမင္ႏွစ္လို လာရင္ စစ္အုပ္စု ဖန္တီးတဲ့ အမ်ဴိးသားေရး၀ါဒ စိတၲဇဟာ အလိုလို ကြာက်သြားလိမ့္မယ္။
ဘာသာေရးဟာ ပုဂၢလစိတၲဇ မွန္ေပသိ၊ ဘာသာေရးက သင္ႀကားလမ္းညႊန္ေသာ ေကာင္းေသာ တန္ဖိုးတို႔ရဲ႔ ေစ့ေစာ္မႈေႀကာင့္ လူေတြဟာ အမ်ားအက်ဴိးကို ထမ္း႐ြက္လာႀကတယ္၊ သူနာၿပဳႀကတယ္၊ ေဆးကုႀကတယ္၊ စာသင္ေပးတယ္၊ မိဘမဲ႔နဲ႔ သက္ႀကီး ႐ြယ္အိုကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ တယ္။ ဒီလို လူ႔အက်ဴိးေဆာင္ၿခင္းဟာ အင္မတန္ လိုလားအပ္တယ္။ ဒါထက္မက ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ သံဃာေတာ္တို႔ ကိုလိုနီစံနစ္ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ဴိးသားလြတ္ေၿမာက္ေရး တိုက္ပြဲမ်ားကအစ ေခတ္အဆက္ဆက္ေသာ လူထုအေရးေတာ္ပံုမ်ားမွာ အင္အားစုတစ္ရပ္ အေနနဲ႔ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ဘာသာေရးရဲ႔ သင္ႀကားမႈဟာ ဒီလို လူ႔အက်ဴိးထမ္းဖို႔ ေစ့ေစာ္သမႈၿပဳတယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ၀မ္းေၿမာက္ႀကရမယ္၊ အသိအမွတ္ ၿပဳႀကရမယ္၊ ႀကိဳဆိုႀကရမယ္။ သံဃာမ်ား လူထုလႈပ္႐ွားမႈေတြအတြင္း ပါ၀င္ၿခင္းကို မႏွစ္ခ်ဴိက္သူမ်ားက မတူေသာ အေႀကာင္းၿပခ်က္ ႏွစ္ခုေပးေလ့ ႐ိွတယ္။ တစ္ခုက ၀ိနည္းနဲ႔မညီ ဆိုတဲ့ ဘာသာေရး အေႀကာင္းၿပခ်က္၊ ေနာက္တစ္ခုက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရး မေရာေထြးသင့္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေႀကာင္းၿပခ်က္။ ၀ိနည္းနဲ႔ညီမညီကို က်ေနာ္ မေၿပာတတ္၊ သို႔ေပသိ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က်တဲ့ သံဃာေတြထဲမယ္ စာေပက်မ္းဂန္တတ္ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီးမ်ားပါ ပါေလ့႐ိွတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဘာသာေရးဟာ ေလာကီေႀကာင္းမွာ စပ္ယွက္ သင့္မသင့္ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရး မေရာေထြးသင့္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေႀကာင္းၿပခ်က္ကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ ၿဖစ္တယ္။ စစ္အုပ္စုက ဗုဒၶဘာသာ အေၿခၿပဳ အမ်ဴိးသားေရး၀ါဒ ထူေထာင္ဖို႔ ဘာသာေရးကို အသံုးခ်တာကသာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရးေရာေထြးမႈ ၿဖစ္ၿပီး၊ လူမ်ဴိးႀကီး ဘာသာႀကီးစိတ္ စမ္းေပါက္ရာ မူလအေႀကာင္းခံၿဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးကို အေႀကာင္းခံၿပီး အာဏာ၃ရပ္အေပၚ အလိုအေလ်ာက္ မပိုင္စိုးႏိုင္သ၍ ဘာသာေရးပုဂိၢဳလ္မ်ား လူမႈေရး ႏိုင္ငံေရးအတြင္း ပါ၀င္ကာ လူ႔အက်ဴိးေဆာင္ၿခင္း၊ သေဘာထား မွတ္ခ်က္ၿပဳၿခင္းတို႔ အေပၚ လိုလားအပ္တယ္။ ၀င္မလုပ္ပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ေႀကာင္းခ်ည္း က်င့္ေနရင္ေတာင္၊ ပစ္မထားပါရန္ ဒကာမ်ားက ေတာင္းပန္သင့္တယ္။ လင္းထင္
No comments:
Post a Comment