လူထု ဆိုတာ အခ်ဥ္္ မဟုတ္

-ကိုဘ
၂၀၁၂ ေမလထုတ္ ေခတ္ေမာင္း အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၁)

ေၿပာရရင္ ၁၉၇၀-၇၃ ကာလေတြ ဟာ မဆလ အတြက္ ကံဇာတာ အတက္ဆံုးအခ်ိန္လို ့ေၿပာလို ့ ရမယ္ထင္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ/မဆလ အေနနဲ ့ႏိုင္ငံေရးအရလည္း အထိုင္က်လာၿပီ၊ အနက္မွ အညိဳ အညိဳ မွ အၿဖဴ စတဲ့ နယ္ေၿမတည္ေဆာက္ေရးေတြလည္း စလုပ္လာႏိုင္ၿပီ။
ၿမိဳ ့ၾကီးတခ်ိဳ့မွာသာေၿမေအာက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ အနည္းငယ္ ရိွေနေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈၾကီးၿဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေနအထားမရိွေသးဘူး။ အဓိက လက္က်န္ ၿမိဳ ့ေပၚေၿမေပၚ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုအမ်ားကလည္း အသစ္ေပၚလာမယ့္ ၁၉၇၄ မဆလ အေၿခခံဥပေဒသစ္ၾကီး၊ ့လြတ္ေတာ္သစ္ၾကီး နဲ ့အစိုးရသစ္ၾကီး မွာ အမတ္တမ်ိဳး၊ အထူးအရာရိွတဖံု ၿဖင့္ ပါဝင္ႏႊဲဖို ့ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကၿပီ။ ေဒသဆိုင္ရာ ပါတီ၊ ေကာင္စီ မွာ အေကာင္ေတြ ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။

ေဒါက္တာဘိုေလး၊ ေဒါက္တာညီညီ စတဲ့ အေရွ ့ၿပန္၊ အေနာက္ၿပန္ႏို္င္ငံတကာၿပန္ ပညာရွင္ မ်ားကလည္း စီမံကိန္းၾကီး ေတြ မွ လက္စြမ္းၿပခြင့္ရေနၿပီ။
မေထာက္ခံတဲ့သူ၊ အာခံမယ့္သူေတြကိုလည္း ေတာထဲေမာင္းပို ့၊ ေထာင္ထဲပို ့၊ တကြ်န္းပို ့ လုပ္ထားၿပီးပီ။ ေထာင္ကၿပန္လႊြတ္လိုက္တဲ့ ဖဆပလ ေဟာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း အစြယ္က်ိဳးကုန္ၿပီ။ တခ်ိဳ ့လည္း အၾကံကုန္လို ့ ဆားခ်က္ဖို ့ၿပင္ေနၾကၿပီ။
တကယ့္ တိုင္းၿပည္ရဲ ့ အခ်ိဳးအေကြ ့ၾကီးတခုကို စိတ္တိုင္းက် လုပ္ဖို ့ေအာကလီး ယား … ပဲ လို ့ ေတာင္ ဗိုလ္ေန၀င္းတို ့ ေၾကြးေက်ာ္လို ့ရခဲ့တဲ့ အေၿခအေနေပါ့။ ဒါဟာလည္း မေ၀းေသးေသာ အတိတ္ပါ။

သမိုင္းဟာဘယ္ေတာ့မွ ထပ္တူတပတ္ၿပန္မလည္တတ္ဘူး… ဒါေပမယ့္ တ၀ဲလယ္လယ္ ၿဖစ္တတ္တယ္ ဆိုသလို ဒီေန ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြက ရီဆိုင္ကယ္ လုပ္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ၾကီး ၾကည့္ေနရ သလိုပါပဲ၊ (ရိွတ္စပီးယား ၿပဇာတ္ကို ၂၁ ရာစု ဇာတ္အိမ္ဆင္ ၿပီးရိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ ကိုၾကည့္တဲ့ အခါရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးလို ့ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။) အညမည ၿမန္မာ့နည္း ၿမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ တဲ့၊ ၿမန္မာ့နည္း ၿမန္မာဟန္ စည္းကမ္းၿပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ တဲ့ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးတဲ့။ သူတို ့တေတြ ကခဲ့ ၾက၊ ၿပခဲ့ၾက၊ ေၿပာခဲ့ၾက တာ ေတြဟာ ဒီေရႊသမင္ ဘယ္ကထြက္ မင္းၾကီးတာကထြက္ ဆိုသလို ေနာက္ဆံုးေတာ့ လည္းစစ္အုပ္စု အစဥ္အဆက္ ရဲ ့အာဏာစီပြား တရား၀င္ ေရရွည္ တည္တ့ံေရး ဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရ မွာ ေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ မွ အေၿခခံဥပေဒနဲ ့ၿဖစ္လာတဲ့ မဆလအစိုးရ ဆီသို ့ကူးေၿပာင္းစဥ္ကာလ အဆင့္ဆင့္ တုန္းကလည္း ေအာက္ေၿခအထိဆင္းလုပ္တဲ့ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ၊ ေနာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ပါတီညီလာခံမိ္န္ ့ခြန္းေတြ၊ ႏွစ္တို ႏွစ္ရွည္စီးပြားေရး မူ၀ါဒ အစီရင္ခံစာေတြ၊ … အားလံုးဟာ စနစ္တက် နဲ ့၊ အားရစရာ ေတြ နဲ ့ ဒို ့ေခတ္ေတာ့မေ၀းေတာ့ပါဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင္ခ်က္ေတြနဲ ့ေပါ့။ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း မေ၀းေသးတဲ့ အတိတ္ မို ့ ဖတ္စရာ၊ နားေထာင္စရာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြလည္း အၿပည့္ပါ။

အဲဒီ တုန္းကဆို ….. ဦးၾကီးေတြ က လည္း အေၿပာင္းအလည္း ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး နဲ ့ တက္ၾကြ လို ့၊ ထို ့အတူ အလုပ္သမားေတြ၊ တိုးတက္တဲ့အၿမင္ရိွ တယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ ့ေန ပညာတတ္ ေတြေတာင္ပါေသးသဗ်ာ။ အဲဒီ မဆလ ေခတ္ဦး ရဲ ့မိႈင္း က ဘယ္ေလာက္ၿပင္းသလည္းဆို အေကာင္းၿဖစ္ဖို ့အေၿပာင္း ေတာ့ လာပါၿပီ ငါတို ့လည္း အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္ (အဲဒီတံုးက သိပ္ေခတ္စားတဲ့ စကားေပါ့) အေန နဲ ့ ပါမွၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ပါသြားခဲ့ၾကတာ။ ဂီတ လုပ္သားေတြ ကလည္း အလွၿပကားေတြလွည့္၊ သဘင္လုပ္သား၊ စာေပလုပ္သား ေတြ ကလည္း သံခ်ပ္ေတြထိုးနဲ ့တကယ္ ့ကိုစည္စည္ ကားကားၾကီးေပါ့။

ငပလီကမ္းေၿခ စံၿပလုပ္သား၊ လူရည္ခြ်န္၊ ၀ ထ က လ သ၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ တန္ေဆာင္တိုင္ ေခတ္ေပါ့။ အခု ၿမင္ေတြ ့ေနရတာေတြ နဲ ့့လည္းသိပ္မထူးလွပါဘူး၊ သ႑ာန္ မတူေပမယ့္ လည္း အဲဒီေခတ္ က အၿမင္ အဲဒီေခတ္ က အထြာနဲ ့ေပါ့။ ဒီေန ့လိုပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ ကေတာ့ ၿမိဳေတြေပၚမွာ ေပ်ာ္ ေမာ္ ေနၾကေပမယ့္ ေတာင္ေပၚေၿမမွာ ေတာ့ ခ်ယ္ရီမေ၀ႏိုင္ပဲ ယမ္းေငြ ့ေတြ လႊမ္း လို ေပါ့။

ဒီေန ့ ၂၀၁၂ ေရာက္ၿပန္ေတာ့လည္း ဘာထူးသလဲ။ ၂၃-၄ ႏွစ္လံုး စာရင္းမရိွ အင္းမရိွ ေဒသဆိုင္ရာ တိုင္းမႈးက ဌာန၀န္ၾကီးထက္ ပိုပါ၀ါၿပႏိုင္၊ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ န၀တ/နအဖ ေအာက္မွာ ေနခဲ့ရလို ့ထင္တယ္ အခုလို ခမ္းခမ္းနားနား၊ ပံုစံတက်၊ စနစ္တက် ေလး လုပ္ၿပ ကိုင္ၿပ တိုင္းၿပည္ကိုေၿပာၿပလာ ေတာ့ အေၿပာင္းအလည္းေတာ့ ၿဖစ္လာေနၿပီ၊ ေနာက္ သမၼတ မိန္ ့ ခြန္းမွာ ေအာက္ေၿခ က ၿပႆနာ ေတြအထိ ပါသဟ၊ ေနာက္ ေၿပာင္းမယ္ ဆိုတာလည္း ပါသဗ် …. ဆိုၿပီး ဒါမ်ိဳး မၿမင္ရ၊ မၾကံဳရ တာေတြ ၾကာခဲ့ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းဆို အခုအေၿပာေတြက မဆလ ေခတ္ က အေၿပာေတြ ကို တကယ္ မမွီေသးဘူး လို ့ေတာင္ဆိုခ်င္တယ္။ အလံုပိတ္ အေမွာင္ခန္းထဲ မွာ တလက္မ ႏွစ္လက္မေလာက္ ၿပတင္းေပါက္ေလး ဟလိုက္ရင္ ပဲ လင္းလင္းထိန္ သြားတယ္လို ့မ်က္စိ က်င့္သားမရခင္ ထင္ေယာင္ ထင္မွား ၿဖစ္တတ္သလိုေပါ့။ (ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ၁၉၈၈ ဒီဘက္ေခတ္မွၿဖစ္တဲ့ ကေန ့ေခတ္ တက္လူေတြ က ပိုေမွ်ာ္လင့္ေနတာ သတိထားမိတယ္ … သူတို ့အနာဂတ္ကိုး။)

ဒီေလာက္ေတာင္ သိသာၿမင္သာေနတဲ့ ေၿပာင္းလည္းမႈေတြ ၿဖစ္ေနတာ အဲဒါကို ၿမင္ေနရသားနဲ ့ မေၿပာင္းလဲ ဘူးလို ့ၿငင္းခ်င္တာလားလို ့ ေမးလာခဲ့ရင္ ဒီလိုေၿဖခ်င္ပါတယ္။ ၾကိမ္းေသတာေပါ့ ေၿပာင္းေနပါတယ္၊ ေၿပာင္းလဲ မႈေတြ အခင္းအက်င္းအသစ္ေတြ ၿမင္ေနရတာပဲ မၿငင္းပါဘူး၊ သို ့ေပသိ ဘယ္ကိုဦးတည္ေနတဲ့ ေၿပာင္းလဲ မႈလည္း၊ ဘယ္သူေတြ အက်ိဳးရိွမယ့္ ေၿပာင္းလဲ မႈလည္း၊ ဘယ္အထိသြားမွာလည္း၊ ဘယ္မွာရပ္မွာလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ ေမးခြန္းေလးေလးနက္နက္ထုတ္ရမယ့္ ကိစၥ ပါ။ အေပၚယံ အေၿပာင္းအလဲလား၊ အႏွစ္သာရ အရအေၿပာင္း အလဲလား။

ဒီေနရာမွာ အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္ေနတာကို သိရံုနဲ ့မၿပည့္စံုပါဘူး။ ဘယ္လို အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္ေန တာလည္း ဆိုတာ သိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ ရဲ့စစ္တပိုင္းအစိုးရနဲ ့ ၾကံ/ဖံြ ပါတီ ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲေၿပာေၿပာ သူတို ့ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလုပ္ထားရတဲ့ institution and structure လို ့ေခၚတဲ့ ေခတ္နဲ ့စနစ္ ကိုယွက္ဖ်င္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူမႈစီးပြားႏိုင္ငံေရးအာဏာ အေဆာက္အဦး နဲ ့ပံုသ႑ာန္ ေတြ နဲ ့သာ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ သမၼတ၊ လြတ္ေတာ္ဥကၠဌ၊ ၀န္ၾကီး၊ ၾကံ/ဖြံ အတြင္းေရးမႈးစတဲ့ သူေတြ နဲ ့လုပ္သမွ်အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ က်ေနာ္တို ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မၿဖစ္မေနေဖၚေဆာင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပန္လွည့္ဖို ့လံုး၀မရိွပါဘူး စသၿဖင့္ ရြန္းရြန္းေ၀ေအာင္ေၿဖၾကေပမယ့္ စစ္တပ္ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါေနတဲ့ကိစၥ၊ အေၿခခံဥပေဒ ကိစၥ ေတြမွာေတာ့ အခ်ိန္မတန္ေသးဘူး/ၿပင္ဖို ့မလိုေသးဘူး ဆိုတဲ့ အသံ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ၿပဌာန္းခြင့္ဆိုရင္ လည္း ႏိုး ဆိုတဲ့အသံ၊ အဲဒီလို တသံထဲ ထြက္ေနတာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ေမးခြန္းတခု နဲ ့စၾကည့္ရေအာင္ပါ။ မဆလ၊ န၀တ၊ နအဖ အစဥ္အဆက္ မွာ အာဏာလက္ကိုင္မဲ့သြား၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ေၾကာင့္ ေဘးေရာက္သြားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ၿဖစ္သြားသလဲဆိုတာပါ။ တခ်ိဳ ့တေလကို ေနာင္က်ဥ္ ေအာင္ တခဏေထာင္ထဲထည့္ထားရင္ ေတာင္္၊ သူတို ့ မိသားစု သားသမီးေတြ မွာ လုပ္ကြက္ စားကြက္ေတြ နဲ ့က်န္ခဲ့တာပါ။ သာမာန္အရပ္သားထက္ ႏွာတဖ်ားအၿမဲသာေနပါတယ္။ ဒါဟာ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္း တခုထဲမွာမွမဟုတ္ပါ၊ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း၊ လူမႈေရးအခြင့္အလမ္း စတဲ့နယ္ပယ္အစံုမွာပါ။ ဖဆပလ ေခတ္က၀န္ၾကီး ေဟာင္း ေတြ ထဲကတခ်ိဳ ့လို အထည္ၾကီးပ်က္ ၿဖစ္ၿပီး စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ၿဖစ္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၿပည္သူလူထု တန္းတူ အကုန္ဆင္းရဲသြားတဲ့ မဆလ ေခတ္မွာလည္း ၿမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လူေဘာင္ကို အေရာက္ ခ်ီတက္ၿပီး အသီးအပြင့္ေတြ ခံစားသြားတာ ဒီစစ္အုပ္၀င္ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ ့သူတို ့အႏြယ္ေတြပါ။

အာဏာရဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ တိုင္းမႈးေတြသာ အစဥ္အဆက္ လူေၿပာင္းသြားမယ္၊ ေနာက္လူကေရွ ့လူရဲ ့စုေဆာင္းထားတဲ့ ဓနဥစၥာကို မထိတဲ့ အၿပင္ အကာအကြယ္လည္းေပးပါတယ္။ တိုးပြားသည္ထက္ တိုးပြားေအာင္လည္း အကူအညီ အၿပန္အလွန္ေပးပါတယ္။ ဦးပိုင္လိမိတက္ ဆိုတာ အေၾကာင္းမဲ့ ေပၚလာ ၿဖစ္လာတာမဟုတ္ပါ။ စစ္အုပ္စု ပထမမ်ိဳး ဆက္ၿဖစ္တည္ လာတဲ့ ေနာက္ခံစီးပြားေရး အေၾကာင္းတခုၿဖစ္တဲ့ BECD တို ့အင္း၀ဘဏ္တို ့ကိုအေမြဆက္ခံထားတာပါ။ လူေၿပာမ်ားေနတဲ့ ခရိုနီေတြ ဆိုတာလည္း ၂ ဘက္ အက်ိဳးအၿမတ္ရိွလို ့ဒီစစ္အုပ္စု စစ္ဗိုလ္ေတြေမြး လ့ိုေပၚလာခဲ့တာပါ။ ဒါတင္မကပါ အာဏာရနဲ ့ခရိုနီ သားေပးသမီးယူ ေရႊနဲ ့ၿမ ဂေဟဆက္ ၿပီး တိုးတက္ေနၾကတာကလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ သတင္းစာ ေတြထဲ မၿမင္ခ်င္မွအဆံုးပဲမဟုတ္လား။ ဒီ စစ္အုပ္စု အစဥ္အဆက္ ကေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ စစ္ဗ်ဴရိဳကရက္ အရင္းရွင္လူတန္းစားဟာ တိုင္းၿပည္ရဲ ့စီးပြားေရး မ်က္ႏွာစာမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အထိုင္က်ေနပါၿပီ။

ဒီမွာ ေနာက္ဆက္တြဲေမးခြန္းတခု ထပ္ေပၚလာပါတယ္။ သူတို ့ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို တိုင္းၿပည္ ရဲ ့ဓန ေတြ ကိုစိတ္ၾကိဳက္ ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ ေ၀စားမွ်စားခြင့္ ရေနတာလည္း။ ဘာ့ေၾကာင့္အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္တာလည္း။ အေၿဖကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ ဥပေဒၿပဳေရး စတဲ့မ႑ိဳင္ေတြရဲ ့လက္ေအာက္ခံ ဌာနဆိုင္ရာ ႏွင့္ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ အဆင့္ဆင့္မွာ ေအာက္ေၿခေတြ အထိ အေၿခခံထားတဲ့ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီ ပံုသ႑ာန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္၊ နဲ ့အဲဒီစနစ္ ကို ဖ်က္သိမ္းဖို ့့ၾကိဳးစားမႈတိုင္းက အကာအကြယ္ေပးဖို ့ စပ္တပ္ ကိုသူတို ့စိတ္ၾကိဳက္အသံုးၿပဳ ႏိုင္ ခြင့္ ရထားတာေၾကာင့္ပါ။ အရပ္စကား နဲ ့ေၿပာရရင္ သူတို ့ရဲ ့အစဥ္အဆက္ ဓနဥစၥာ ေတြ ကာကြယ္ဖို ့နဲ ့တိုးပြားေအာင္လုပ္ ဖို ့အတြက္ ႏိုင္ငံေရး ကိုပါလက္၀ါးၾကီးအုပ္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေရးကိုလည္း ေသနတ္ကိုင္ၿပီး၊ စစ္တပ္ကိုေက်ာေထာက္ေနာက္ခံထားၿပ ီး လုပ္ပါတယ္။

ေခတ္ရဲ ့လိုအပ္ခ်က္အရ ယူနီေဖာင္းပဲ၀တ္၀တ္၊ ေခါင္းေပါင္းပဲေဆာင္းေဆာင္း ေသနတ္ကိုင္ၿပီး လုပ္တဲ့ႏိုု္င္ငံေရးမို ့လည္း စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီ ပံုသ႑ာန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကို အသက္သြင္းရပါတယ္။ ဌာန ဆိုင္ရာအဆင့္ဆင့္မ်ား၊ ဖက္စပ္ ကုမဏီၰ မ်ားမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္/ခြ်တ္ တပ္ကလူမ်ားၿဖင့္ အလုပ္အတူ လုပ္ဘူးလွ်င္ အထက္ေအာက္ ေခါင္းနင္းဆက္ဆံသည့္ ပိရိမစ္ ပံုစံၿဖင့္ အမိန္ ့၊စည္းကမ္း၊ အဆင့္ ခြဲၿခားၿပီး စိတ္ပိုင္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ပံု၊ ၾသဇာကြန္ယက္ ကိုတည္ေဆာက္ပံု စသည္တို ့ကိုအလြယ္တကူသေဘာေပါက္မွာၿဖစ္ပါ တယ္။ တကယ့္ေတာ့ အႏွစ္ ၅၀ ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ စနစ္အတြင္း က်ေရာက္သြားေသာအခါ ဆႏၵရိွသည္ၿဖစ္ေစမရိွသည္ၿဖစ္ေစ စနစ္ရဲ ့ ဖိအားေပးမႈ အလိုအရ ေမးခြန္းမထုတ္ေတာ့ပဲ ေယဘူယ်ဓမၼတာ လို လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ သြားသည္ကလည္း ကိုင္းကြ်န္ မွီ ကြ်န္းကိုင္မွီ သေဘာ ၿဖစ္ေနၿပန္ပါတယ္။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ဒီလို တိုင္းၿပည္ ရဲ ့ဓန ေတြ ကို အခြင့္အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြနဲ ့စိတ္ၾကိဳက္ ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ ေ၀စားမွ်စားခြင့္ ရေနတဲ့ အတြက္ ဒီအခြင့္ အေရး ေတြ ကိုဘယ္လို မွလက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ အစဥ္အဆက္ စစ္အုပ္စု ဟာ လိုအပ္ရင္ အေရာင္ေၿပာင္းမႈ ကို လုပ္ဖို ့၀န္မေလးဘူးဆိုတာပါပဲ။ စစ္တပ္ လည္းၿဖစ္ေန အာဏာလည္းရိွ ေနတဲ့ အတြက္ စနစ္တက် နဲ့ ၿဖစ္ေအာင္ လည္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ Road Map ဆိုတဲ့ သူတို ့ခရီးစဥ္ဟာ တခဏ နဲ ကမူးရႈးထိုး လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ စနစ္တက် နဲ ့ေရရွည္အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့တာပါ။

၁၃၅၀ အေရးေတာ္ပံုၾကီးေၾကာင့္ ေခါင္းေပါင္းေဆာင္း ေတာင္ရွည္ ၀တ္ၿပီးလြတ္ေတာ္တက္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တဲ့ မဆလ စနစ္ၾကီးၿပိဳက်ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေအာင္ပြဲ အထိမေရာက္ခဲ့ တဲ့ အတြက္ စစ္အုပ္စု နန္းဆက္ဟာ ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ရ သြားၿပီး ထီးနန္းအေမြခြဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူတို ့ ႏိုင္ငံေရး မွ်ေၿခပ်က္ၿပီး တရား၀င္မႈေပ်ာက္ခဲ့ ရတာ ကိုၿပန္တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို ့လုပ္ပါတယ္။ မဟာမိတ္ အသစ္ေတြရွာရတယ္၊ ကမ ၻာ ႏိုင္ငံေရးအေၿပာင္းအလည္းနဲ ့လားရာကိုလည္းခ်ိန္ဆတယ္၊ ဥစၥာဓန သစ္စုေဆာင္းရတယ္၊ ေခတ္ကာလ နဲ ့ကိုက္ ညီမဲ့ ႏိုင္ငံ ေရးလမ္းေၾကာင္းသစ္ေဖါက္ ဖို ့ေၿမစမ္းခရမ္း ပ်ိဳးလုပ္ရပါတယ္။ စစ္အုပ္စုအေၾကာက္ဆံုးၿဖစ္တဲ့ လူထု ရဲ ့တက္ၾကြမႈ နဲ ့ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္ၿမင့္ေနခ်ိန္ ကာလ တခုကိုၿဖတ္သန္း ရတာေၾကာင့္ သာသူတို ့အနွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာသြားတာပါ။

တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံကိုစတင္က်င္းပတဲ ့ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ထဲ မွာပဲ ၾကံ/ဖြံ ကို စတင္ဖြဲ ့ စည္းၿပီးၿဖစ္ခဲ့သလို၊ ၂၀၀၅ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႏွင့္ တရားစီရင္ေရးဆိုင္ရာအာဏာခြဲေ၀မႈ အေသးစိတ္မူ၊ ဥပေဒၿပဳ ေရးဆိုင္ရာ အာဏာခြဲေ၀မႈ အေသးစိတ္မူမ်ားကို ခ်မွတ္ၿပီး ခ်ိန္မွာ ၾကံ/ဖြံ ကိုႏိုင္ငံေရးပါတီအၿဖစ္ေၿပာင္းေ ရး ကိုလက္ေတ့ြအေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ၿပီ ဆိုတာ ကို မေမ့ေစခ်င္ပါ။ တကယ္ကအမ်ိဳးသားညီလာခံ တို ့၊ ဆႏၵခံယူပြဲတို ့လမ္းၿပေၿမပံု ၇ ခ်က္တို ့ ဆိုတာ သူတို ့ ရည္မွန္းခ်က္ေပါက္ေၿမာက္ေအာင္ အသံုးခ်ခဲ့တာေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ D 5 လို ့ေခၚတဲ့ ၁။ Deny (ၿငင္းပယ္ၿခင္း) ၂။ Delay (အခ်ိန္ဆြဲၿခင္း) ၃။ Deceive (လွည့္စားၿဖင္း) ၄။ Disrupt (ရွဳပ္ေထြး၍ ကေမာက္ကမၿဖစ္ေစၿခင္း) ၅။ Destroy (ေၿခမႈန္းၿခင္း) စတဲ့စစ္ေရး နည္းပရိယာယ္ေတြ ကို ႏိုင္ငံေရးမွာ အသံုးၿပဳၿပီး ဒီေန ့၂၀၁၂ မွာ NLD သူတို ့ရဲ ့၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒ ေအာက္ေခါင္း လွ်ဳိဝင္္လာေအာင္၊ လူထု ေတြ ၾကားထဲမွာလည္း ထင္ေယာင္ ထင္မွား၊ အကြဲအၿပား ေတြ ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပါ။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ ဒီေန ့လက္ရိွၿဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေၿပာင္းအလည္းေတြ ဟာစစ္အုပ္စု ကဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္တဲ့ အေၿပာင္းအလည္းၿဖစ္သလို သူတို ့ ရဲ ့control ေအာက္မွာပဲရိွတဲ့ အေၿပာင္းအလည္းပါ။ ဒီ့အတြက္လည္း သူတို ့ေရာက္ေစခ်င္၊ သြားေစခ်င္သေလာက္ပဲေရာက္မွာပါ။ သူတို ့အတြက္အက်ိဳးအၿမတ္ အရိွဆံုးၿဖစ္သြားတာကေတာ့ NLD အပါအ၀င္ ဒီမိုကရက္တစ္ အခ်ိဳ ့ဟာ သူတို ့ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပံုစံေအာက္ေရာက္သြားတာနဲ ့ ကမ ၻာႏိုင္ငံေရး အေၿပာင္းအလဲ (အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ ့GFC ေခတ္ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ ဘိုဘားမား အစိုးရ တက္လာၿခင္းမ်ား) ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ႏိုင္ငံၿခားေရးရာေပၚလစီေတြ နဲ စစ္အုပ္စုရဲ ့အေရာင္ေၿပာင္း ဖို ့ ဂီယာေၿပာင္းအရိွန္တင္တဲ့အခ်ိန္ အခ်ိန္အခါသင့္ၿဖစ္သြားတာပါ။

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ စစ္အုပ္စု မ်ိဳးဆက္သက္တမ္း၇ွည္ဖို ့နဲ globalization ၿဖစ္စဥ္မွာ သူတို ့ရဲ ့ဓနဥစၥာ ေတြ တိုးပြားဖို ့အတြက္ တရား၀င္ ပါ၀င္ခြင့္ အခြင့္အလမ္းေတြ ကို ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ အေၿပာင္းအလည္းဟာ အမ်ားစုၿဖစ္တဲ့ ၿပည္သူေတြ အတြက္ေတာ့ နတ္ကရာက်ီးေမာ့ တဲ့ အၿဖစ္ထက္ ပို့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အုပ္စု နဲ ့သူတို ့အႏြယ္ေတြ၊ ခရိုနီေတြ၊ ေရ၇ွည္တည္တဲ့တိုးတက္မႈကိုၿဖစ္ေစ တဲ့ ႏိုင္ငံၿခားရင္းႏွီးမႈပ္နွံမႈ ကိုစိတ္မ၀င္စားတဲ့ သယံဇာတမုဆိုး ႏိုင္ငံတကာ အရင္း၇ွင္ေတြ၊ ဖံုး႕ကြယ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေႏွာင္ ၾကိဳးေတြ နဲ ေရာက္လာၾကမယ့္ ့INGO ေတြ၊ ေရေပၚစီ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ စတဲ့ သူေတြရဲ ့့စုေပါင္းစပ္ေပါင္း စားေတာ္ေခၚပြဲၾကီးရဲ ့ေနာက္ကြယ္မွာ အမ်ားစု ေသာ ဗမာႏိုင္ငံသား လူထုၾကီးအတြက္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္သလို ၿဖစ္မလာပဲ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနအံုးမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ ့က သမၼတဦးသိန္းစိန္ ကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခ်င္ေနၾကၿပီး ဦးသိန္းစိန္ ကိုယ္စားၿပဳထား တာ နဲ ့သူကိုေမြးထုတ္ ေပးထားတဲ့ စနစ္ကိုေမးခြန္းထုတ္ဖို ့ေမ့ေနၾကပါတယ္။ အထက္မွာေၿပာခဲ့သလိုပါ ပဲ (စစ္တပ္တပိုင္းအစိုးရ၊ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီစနစ္၊ စစ္အုပ္စု) စစ္ ၃ စစ္ ဆိုတဲ့ institutions အေဆာက္အဦး ေတြနဲ ့ ယွက္ဖ်င္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္အေၿခတည္ ခိုင္မာ ေနတဲ့ အေဆာက္အအံုၾကီးကို လူထုအေၿခၿပဳတဲ့ သေဘာမေဆာင္ပဲ လူပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ ရဲ ့အစြမ္း၊ အစိုးရတဖြဲ ့ရဲ ့အစြမ္းနဲ ့ ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားမလဲ၊ ဆႏၵ ရိွရင္ ေတာင္ သေဘာအတိုင္းလုပ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္း ဟာ လက္ရိွမွာ အေရးတၾကီးေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းလို ့ထင္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဆိုတာ လက္ရိွ တပ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ ၾကံ/ဖြံ ကဗိုလ္ခ်ဳပ္(ၿငိမ္း)ေတြ ခ်ည္းပဲမွမဟုတ္တာ၊ ဟိုးဘက္ေခတ္ ဗိုလ္ေအာင္ၾကီး တို ့ကစလို ့၊ ဒီေနေခတ္ စစ္အုပ္စုအတြင္းစည္းကိုေပး၀င္ သင့္မသင့္ အစမ္းစာေမးပြဲစစ္တဲ့ ရာထူးၿဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မႈးၾကီး အဆင့္ မွာ အလွည့္ေစာင့္ေနသူေတြအထိပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ဆို … အတိတ္မွာလည္း မဆလ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိန္၀င္း၊ ၀န္ၾကီးလုပ္ခဲ့ တဲ့ ဦးလြင္ (NLD လြင္ေလး) သူတို ့ ဟာတဦးခ်င္းအရ ့လူေကာင္း ေတြ ပါ။ ဒါကို သူတို ့နဲ ့တြဲလုပ္ခဲ့ဘူးၾကတ့ဲ့ အရပ္သားေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲသတ္မွတ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ရဲ ့ အေကာင္း ဆံုး ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မဟဲ့ ဆိုတဲ့ သူတို ့ရဲ ့ပုဂၢလိကဆႏၵ က်ိဳးပမ္းခ်က္ေတြ ဟာ အဲဒီ institutions ေတြ ရဲ ့အတားအဆီးေတြ ကိုမေက်ာ္လႊား ႏိုင္ခဲ့ ဘူး။ ဒါေတာင္ သူတို ့ေခတ္ေၿပာင္းဖို ့လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပဲ အဲဒီ ေခတ္စနစ္ ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုၿပီးအားထုတ္ခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အံ၀င္ဂြင္ မက် တဲ့ သူေတြ အၿဖစ္ နဲ ့ဖယ္ထုတ္ခံခဲ့ရတာပဲ။ သူတို ကေတာ့ ကံေကာင္းသူတခ်ိဳ ့လို ့ ့ဆိုရမယ့္ ထင္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ အမ်ားစု ့စစ္ဗိုလ္ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ပညာရွင္ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားၿဖစ္ၿဖစ္ အဲဒီ institutions ခ်ဥ္္ဖတ္အိုးထဲ ေရာက္သြားၿပီး ရင္ ရာဘာဖိနပ္ေတာင္ အခ်ဥ္္ေပါက္တယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ခ်ဥ္ဖတ္ေတြ ၿဖစ္ကုန္ တာ သမိုင္းမွာ ၿငင္းလို ့မွမရခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့တေတြ ေတာင္ အဲဒီ ခ်ဥ္္ဖတ္ ေတြနဲ ့ ပတ္သက္ခဲ့ေတာ့ ေသတဲ့အထိ မေပ်ာက္ႏိုင္ ေအာင္ အန ံ့ံစြဲခဲ့တာပဲမလား။

ဒီေန ့ ၂၀၁၂ မွာ ၿပန္ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသူေတြ သာေၿပာင္းသြားတယ္ ဒီအခ်ဥ္္တည္တဲ့ အိုးၾကီးကေတာ့ ၁၉၆၂ ကအတိုင္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ အဲဒီထက္ အဆိုးဆံုးၿပႆနာကေတာ့ အဲဒီ ခ်ဥ္္ဖတ္ အိုးၾကီးထဲကို ခုန္ခ်ခ်င္သူေတြ တန္းစီေနတာနဲ ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အားမရပဲ လူထုၾကီးကိုပါ အေဖၚညိွ ေနတာပါ ။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ မသိတာ က လူထုဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားတယ္ ဒါေပမယ့္ သူတို ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာစိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ မက္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတို ့ဟာ လက္ေတြ ့ဘ၀ေပတံနဲ ့ပဲ တိုင္းပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ေတြ မွာသူတို ့ဘ၀ေတြအတြက္ တကယ္အေကာင္းကိုဦးတည္မဲ့ အေၿပာင္းအလည္းမ်ား ၿဖစ္မလားဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားခဲ့ၾကဘူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵဟာ ဘ၀ၿဖစ္မလာ တဲ့အခါမွာ ၁၉၇၄ အလုပ္သမားအေရးအခင္း၊ ဦးသန္ ့အေရးအခင္း ကစလို ့ ၁၃၅၀ ၿပည့္အေရးေတာ္ပံုၾကီးအထိ ကိုယ္လမ္း ကိုယ္ေဖါက္ လို ့မရပ္မနားခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာပဲမလား။ ဒါတင္ဘယ္ကမလည္း အဲဒီတံုး က သမိုင္းတေခတ္ သစ္ခဲ့ၿပီ၊ ဘာညာၿဖစ္ခဲ့ၿပီ ဆိုၿပီး လူထုကို ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ဘ၀ ဆီတြန္းပို ခ်င္ခဲ့တဲ့သူေတြ ကိုလည္း ခ်ဥ္ပတ္အိုးရဲ ့ေအာက္ဆံုးမွာ ေဆြးရိသြားေအာင္ေတာ့ ထားပစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သနားစရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ သူတို ့ မသိခဲ့တာ ကေတာ့ လူထု ဆိုတာ အခ်ဥ္္ မဟုတ္ ဆိုတာပါပဲ။

ကိုဘ