၁၉၇၄ ေမ-ဇြန္ အလုပ္သမားအေရးအခင္း
ဆင္မလုိက္သေဘၤာက်င္းတုိက္ပြဲ
ရဲေဘာ္ဝင္းထိန္
သေဘၤာက်င္းမွာ က်ေနာ္က အလုပ္သမားေကာင္စီဝင္တဦးျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားထုကေရြးခ်ယ္ၿပီး တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ပါ။ ေကာင္စီကေနၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ထုတ္လုပ္ေရးအတြင္းေရးမႉး၊ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးအတြင္းေရးမႉး၊ စံျပေရြးခ်ယ္ေရး အတြင္းေရးမႉးဆုိၿပီး တာဝန္သံုးခု ေပးပါတယ္။
အခု VOA မွာ လုပ္ေနတဲ့ ဦးခ်စ္ဦး (၃၇) ႏွစ္ဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔ ေကာင္စီဥကၠ႒ပါ။ သူက စာရင္းကုိင္ခ်ဳပ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သေဘၤာက်င္းမွာ လခ က်ပ္ ၁၂ဝဝ နဲ႔ ဘားဆုံးေနပါတယ္။
ေကာင္စီအစည္းအေဝးကို အပတ္တုိင္းထုိင္ရတယ္။ တက္ေရာက္တဲ့သူေတြထဲမွာ ဦးခ်စ္ဦး၊ ဗုိလ္မႉးရဲၫြန္႔၊ ေကာင္စီအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး၊ ေနာက္ ဌာနဆုိင္ရာ အလုပ္သမားကုိယ္စားလွယ္ေတြ။
ဆင္မလုိက္သေဘၤာက်င္းကုိ ယူဂုိစလပ္က အကူအညီေပးတာ၊ သိန္း ၆၅ဝ ကုန္က်တယ္။ ယူဂိုစလပ္အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ အတူ တူအလုပ္လုပ္ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေနာက္ဂ်ာမနီ လွ်ပ္စစ္ဆီးမင္းကုမၸဏီ ရွိတယ္။ တပ္ဆင္ထားတဲ့စက္ေတြက အေရွ႕ ဂ်ာမဏီကစက္ေတြ။ စက္႐ံုထဲမွာ သေဘၤာလြန္းလမ္းေတြ၊ သေဘၤာကုိ တေနရာက တေနရာကူးေျပာင္းေပးတဲ့ Transmitter ေရကန္ႀကီးေတြ၊ သေဘၤာတည္ေဆာက္ေရးစက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြေပါင္းစုံ၊ ဌာနေပါင္းစုံရွိပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြဆုိတာကလည္း မ်ား ေသာအားျဖင့္ ကုိးတန္း ဆယ္တန္းသမားေတြ အလုပ္သမားေပါင္း ၁ဝဝဝ ခန္႔ရွိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ တန္ခ်ိန္သုံးေထာင္ရွိတဲ့ ေမယုသေဘၤာကအစ ရန္မ်ဳိးေအာင္စစ္သေဘၤာအထိ ကုန္းေပၚတင္ႀကရတယ္။ ၾကယ္ငါးပြင့္ က ျပည္ေတာ္ၫြန္႔သေဘၤာလည္း တင္ရတာပဲ။ လုပ္ရတဲ့အလုပ္က အတတ္ပညာျမင့္တယ္။ တခ်ဳိ႔အလုပ္ေတြက သိပ္ပင္ပန္း တယ္။ ဘာေႀကာင့္လဲဆုိေတာ႔ စက္နဲ႔လုပ္ရမယ္႔ဟာေတြကုိ လူအားနဲ႔လုပ္ေနရလုိ႔ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ...ဆုိပါေတာ၊့ တန္ဝက္ေလာက္ ေလးတဲ့ဟာဆုိရင္ ခ်ိန္းဘေလာက္နဲ႔ မ,ရမွာျဖစ္ေပမယ္႔ လူ ၄-၅ ေယာက္နဲ႔မ,ေနရေတာ့ လူေတြဟာ အေႀကာအျခင္ေတြ ျပတ္ထြက္ ကုန္ၿပီလား ခံစားရတယ္။ ေနာက္ သေဘၤာပန္ကာႀကီးေတြ ျဖဳတ္တဲ့အခါ ၁၂ ေပါင္တူႀကီးနဲ႔ တအားလႊဲ,လႊဲ႐ိုက္ၿပီး ျဖဳတ္ႀကရတာ၊ ေမယုပန္ကာဆုိရင္ ၂ တန္ ၃ တန္ေလာက္ေလးတယ္။ အဲဒါႀကီးကုိ ခ်ိန္းဘေလာက္နဲ႔ျဖဳတ္၊ တူနဲ႔႐ိုက္ရတဲ့ အလုပ္သမားေတြဟာ တေပါင္း တန္ခူး ေနပူႀကီးထဲမွာ စဥ္းစားသာႀကည့္ပါ။ သေဘၤာဝမ္းထဲ ေလးဖက္ေထာက္ဝင္ၿပီး ရပစ္ (Rivet) ႐ိုက္ရတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိရင္ ေသခ်င္ေစာ္နံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရတဲ့လခက်ေတာ့ သိပ္နည္းတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေကာင္စီက လူေတြဟာ ရန္ကုန္တုိင္းမွာရွိတဲ့ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုတြကုိ မႀကာမႀကာ ေလ့လာခြင့္ရပါတယ္။ ဘီပီအုိင္၊ ဂုန္နီစက္႐ံု၊ သမုိင္းခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္စက္႐ံု စသည္ျဖင့္ေရာက္ဖူးတယ္။ ဒီအေပၚက က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္ သမားေတြ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ႀကတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေနထုိင္စားေသာက္မႈဘဝ၊ အလုပ္ခြင္ကအေျခအေန၊ လစာ၊ ေထာက္ပံ့မႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ... စသည္ ေထာင့္ေပါင္းစုံကၾကည့္ပါတယ္။
ဥပမာ...ဘီပီအုိင္ (ေဆးဝါးစက္႐ံု) မွာဆုိရင္ ကေလးထိန္းဌာနရွိတယ္။ စည္းကမ္းသတ္မွတ္မႈျမင့္တယ္။ အခန္းထဲဝင္ရင္ ဘိနပ္ ခၽြတ္ဝင္၊ ပုိးသတ္ထားတဲ့ဝတ္စုံေတြ လဲၿပီးမွဝင္ရတာမ်ဳိး။
ေလ့လာေရးက ျပန္လာရင္ ေကာင္စီအစည္းအေဝး ထုိင္ရတယ္။ ထုတ္လုပ္ေရး ဘယ္လုိတုိးေအာင္လုပ္ရ မလဲ ေဆြးေႏြးႀက တယ္။ ဒီေနရာမွာ မဆလေခတ္အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ သူတုိ႔လည္ပတ္ေနတဲ့ ယႏၱရားႀကီးအေႀကာင္းကုိ မိမိနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ အပိုင္းကေနၿပီး ေျပာခ်င္တယ္။
တေယာက္က ဗုိလ္မႉးႀကီးတင္စုိး၊ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးမွာ ဦးသာေက်ာ္ၿပီးရင္ သူပဲ။ သူက ‘ဒီမွာ ကိုဝင္းထိန္၊ ခင္ဗ်ားသိတဲ့ အတုိင္း က်ေနာ္ဟာ အစုိးရအႀကီးတန္းအရာရွိျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရဘူး’ တဲ့။
အဲဒီ ေကာင္စီအစည္းအေဝးမွာပဲ က်ေနာ္က ‘ထုတ္လုပ္ေရးမွာ M ၆ လုံးလုိ႔ ေျပာႀကတယ္။ man လူ၊ machine စက္ကရိ ယာ၊ market ေစ်းကြက္၊ money ဆုိတဲ့ ပုိက္ဆံ၊ method နည္းပညာနဲ႔ management ေခၚတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ။ က်ေနာ္တုိ႔စက္႐ံုမွာ ေခတ္မီွဖုိ႔ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သမားအားလုံးကုိ အတတ္ပညာျမႇင့္ရမယ္။ စက္႐ံုကုိ ေခတ္မီဖုိ႔ M ၆လုံး တပ္ဆင္ရမယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္။ လစာကနည္းတယ္၊ အာဟာရကမလုိက္ႏိုင္၊ ခြန္အားလည္းမရွိ၊ ေခတ္ကလည္းမမီေတာ့ ကရိန္းနဲ႔လုပ္ရမယ့္ ဟာကုိ လူေတြနဲ႔ မ,ေနရတယ္။ ဒါေႀကာင့္ M ၆လုံး ကိစၥ အျမန္စဥ္းစားေပးႀကပါ’ လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။
ဒုဗုိလ္မႉးႀကီးၫြန္႔ေအာင္ ဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ရန္လုံးေအာင္စစ္ေရယာဥ္ရဲ႕ C.O. ျဖစ္တယ္။ ဗုိလ္ေနဝင္း စာတုိက္ ႀကီးစာေရးလုပ္ေနစဥ္က သူ႔ကုိထိန္းေပးရတာဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႔မွဂ႐ုမစုိက္ဘူး။ သူ႔အထက္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းတင္လာရင္လည္း salute မေပးဘူး။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာက ဦးမ်ဳိးခင္ဆုိတဲ့ ရခိုင္ကုလားႀကီး၊ သူက စက္႐ံုကုိ သိပ္ဖြံ႔ၿဖိဳးေစခ်င္တယ္။ သိပ္တုိးတက္ေစခ်င္တယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကို ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ ဒါကိုသိတဲ့အခါ သူ႔ အထက္ အရာရွိဦးသာေက်ာ္က ‘ေဟ႔မ်ဳိးခင္’ ဆုိၿပီး ‘ငါ’ နဲ႔ကုိင္တုတ္တယ္။ ဦးသာေက်ာ္ဟာ ရခိုင္ေတြထဲမွာ ဘုရင္လုိ ဆက္ဆံရ တာ၊ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ဘုရားမထူးရ႐ံုတမယ္ပဲ။
ေရတပ္ရဲ့အထာကတမ်ဳိး။ ဗုိလ္ေတြကုိထမင္းပုိ႔ရတဲ့ AP တပ္သားေတြရွိေသးတယ္။ ထမင္းပုိ႔တဲ့အခါ သူတုိ႔မႀကည္လုိ႔ရွိရင္ ထမင္းထဲ တံေတြးေထြးထည့္ေပးလုိက္တာ၊ မိသြားတဲ့အခါ ထုိးႀကႀကိတ္ႀက ျဖစ္ႀကတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သ မားေတြ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ခင္ႀကတယ္။ အရာရွိေရာ တပ္သားေတြပါ ခင္ႀကတယ္။ ဘဝအရကုိ မခင္လုိ႔မျဖစ္ဘူး။ လူ ၂ဝဝ-၃ဝဝ ေလာက္စီး တဲ့၊ တန္ခ်ိန္ ၃ဝဝဝ ေလာက္ရွိတဲ့စစ္သေဘၤာႀကီး ပင္လယ္ထဲသြားတဲ့အခါ အလုပ္သမားေတြ လုပ္ေပးလုိက္တာ မေသသပ္ရင္ လုိရာမေရာက္ ေသရြာေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ သေဘၤာေပါက္ဆင္းရင္ က်ေနာ္လက္မွတ္ထုိးမွ ထြက္ခြင့္ရတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ကုိအေရးေပး ပါတယ္။
ေမေဒးတုိ႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔တုိ႔ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔သေဘၤာက်င္းအလုပ္သမားေတြပဲ ထမနဲထုိးေပးရတယ္။ လူေထာင္ေသာင္း အတြက္ထုိးေပးရတာပါ။ က်ေနာ္ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူထုိး အတူစားေနခဲ့တယ္၊ သေဘၤာက်င္းမွာ စာႀကည့္တုိက္ဖြင့္တယ္၊ အတူ ဖတ္ႀက ေလ့လာႀကတယ္။ ဒီအလုပ္သမားေတြထဲမွာ ႐ုရွား၊ ပုိလန္၊ အေရွ႕ဂ်ာမဏီ ... စတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြကိုသြားၿပီး ပညာသင္ခဲ့ရသူေတြရွိတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္အေပၚ တိမ္းၫြတ္မႈေတြရွိႀကတယ္။
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တာေတြဟာ အေရးအခင္းမေပၚမီ ေနာက္ခံအေနအထားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ဌာနနဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေရးအခင္းအေႀကာင္း တင္ျပပါမယ္။
ဇြန္လ ၅ ရက္ေန႔က စပါမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္မလုိက္သေဘၤာက်င္းနဲ႔ လွည္းတန္းမီးရထားလမ္းနဲ႔က ကပ္ေနတယ္။ ရန္ကုန္ ဘက္က မီးရထားအလုပ္သမားေတြ အင္းစိန္ဘက္ ခ်ီတက္သြားႀကၿပီ ဆုိတဲ့သတင္းႀကားေနႀကရၿပီ။
ဇြန္ ၆ ရက္ေန႔မွာ ထုံးစံအတုိင္း ဌာနကုိ အေစာႀကီးသြားတယ္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ေရေႏြးတည္၊ စာႀကည့္တုိက္ဖြင့္၊ စက္႐ံုဖြင့္ ေပးၿပီး ကဲန္တင္းထဲသြားထုိင္ေစာင့္ေနတုန္း အလုပ္သမားေတြ ဝင္လာတယ္။ ‘ကုိဝင္းထိန္၊ ဟုိမွာ မီးရထားမွာေတာ့ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာလုပ္ႀကမလဲ’ လုိ႔ အလုပ္သမားရဲေဘာ္ကုိဘာစိန္ကေမးတယ္။ ‘သူတုိ႔ေတာင္ေမွာက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔လည္းေမွာက္ေပါ့ ဗ်ာ။ ဒါကိစၥေကာင္းပဲ’ ဆုိၿပီး လက္ေျမႇာက္ျပလုိက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြကလည္း အားလုံးလက္ေျမႇာက္ျပလုိက္ႀကကာ ‘ဒီလုိဆုိ ရင္ က်ေနာ္တို႔သပိတ္ေမွာက္ႀကမယ္’ လုိ႔ညိႇလုိက္ႀကတယ္။ ကပ်ာကရာစားေသာက္ၿပီး ထြက္လာႀကတယ္။ ဆုိင္ေရွ႔မွာ က်ေနာ္က ‘သပိတ္ သပိတ္’ တုိင္တာနဲ႔ ‘ေမွာက္ ေမွာက္’ ဆုိတဲ့အသံေတြ ဟိန္းထြက္ခဲ့တယ္။
အလုပ္သမားေတြကုိ က်ေနာ္က ‘ရဲေဘာ္တုိ႔၊ ခုအခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ သပိတ္ေမွာက္မယ္။ ဒုိ႔အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြ ရဖ႔ုိအတြက္ ဒို႔သပိတ္ေမွာက္ႀကမယ္။ ဆႏၵျပႀကမယ္။ ဒီအခြင့္အေရးေတြရရွိဖုိ႔ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ တုိက္ပြဲဝင္ႀကမယ္’ လုိ႔ လႈံ႔ေဆာ္ လုိက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြ တေျဖာေျဖာေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္က စားပြဲတလုံးေပၚတက္ရပ္လုိက္ၿပီး ‘သပိတ္ သပိတ္’ လုိ႔တုိင္လုိက္တာနဲ႔ ‘ေမွာက္ ေမွာက္’ ဆုိတဲ့အသံႀကီးက တုန္ဟီးထြက္ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားစက္႐ံုေတြဘက္ ခ်ီတက္ႀကတယ္။ ဝယ္ဒါေရွာ႔ (Weldershop) ဘက္ေရာက္ေတာ့ ‘ရဲေဘာ္အလုပ္သမားအေပါင္းတုိ႔၊ ဒုိ႔ရဲ႕အခြင့္အေရးေတြကုိရဖုိ႔ တုိက္ပြဲဝင္ႀကမယ္။ ဒီအတြက္ ဒုိ႔ အလုပ္မလုပ္ႀကေတာ့ဘူး။ စက္႐ံုေတြပိတ္မယ္’ လုိ႔ ေႀကညာလုိက္တယ္။ ရဲေဘာ္ဘန္ေရႊက ‘အလုပ္သမားသပိတ္ ေမွာက္ ေမွာက္’ လုိ႔တိုင္ေပးတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္က ဖိတင္ေရွာ့ကေသာ့နဲ႔ ဝယ္ဒါေရွာ့ကေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္း သိမ္းထား လုိက္တယ္။
ရဲေဘာ္ဘန္ေရႊဦးေဆာင္ၿပီး အလုပ္သမားေတြက ေဒါက္ကာ (Docker) ဘက္ကုိထြက္သြားႀကတယ္။ ရဲေဘာ္ဘန္ေရႊဟာ ကရိန္း ေပၚတက္လုိက္ၿပီး ‘အလုပ္သမားရဲေဘာ္အေပါင္းတုိ႔၊ ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကုိ ေတာင္းဆုိမယ္။ ရ ေအာင္ေတာင္းဆုိမယ္။ ႏြားေမြးရင္ ျမက္ေကြၽးရမယ္။ လူေမြးရင္ ဆန္ေပးရမယ္’ လုိ႔ ေဟာေျပာတယ္။ အလုပ္သမားထုႀကီးက ‘ဒုိ႔အေရး ဒုိ႔ အေရး’ လုိ႔ ေႂကြးေႀကာ္ႀကတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ အယ္လက္ထရီကယ္ေရွာ႔၊ မရွင္းေရွာ႔၊ ရွစ္ဘီလ္ဒင္ (shipbuilding)၊ ေနာက္ ဝယ္ဒင္ေရွာ႔၊ ကာပင္တာ (carpenter)၊ ေဘာ္ဒီ (Body) ေရွာ့၊ အင္ဂ်င္ရီပဲရားေရွာ့ (engine repair shop)၊ ဝန္ႀကီး႐ံုး (TLC)၊ ဦးသာေက်ာ္႐ံုး (သေဘၤာက်င္းထဲမွာပဲသုံးတယ္) ေတြဘက္ လွည့္လည္ႀကတယ္။
အဲဒီေန႔က ဦးသာေက်ာ္မလာဘူး။ သူက အလယ္ထပ္မွာေနတယ္။ ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးဝန္ထမ္းေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ကေျပာတယ္။ ‘သေဘၤာက်င္းတခုလုံးကုိ အလုပ္သမားေတြသိမ္းလုိက္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အလုပ္သမားေတြ နဲ႕လက္တြဲၿပီး သပိတ္ေမွာက္ပါ။ အတူတကြ က်ေနာ္တုိ႔အခြင့္အေရးေတြကို ေတာင္းဆုိႀကမယ္။ မရမခ်င္းေတာင္းမွာျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ား တုိ႔ အလုပ္မဆင္းႀကပါနဲ႔’ လုိ႔။
သူတို႔တုံ႔ျပန္မႈက ေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္မဆင္းႀကပါဘူး။ အဲဒီကေန ေဆးခန္းထဲသြားတယ္။ ေဒါက္တာစီစီနဲ႔ နာ႔စ္မေလး တင္တင္မူ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အလုပ္သမားေတြနဲ႔ခင္တယ္။ ေစတနာလည္းေကာင္းႀကတယ္။ ေဆးေပးလည္း ရက္ေရာ တယ္။ တက္ထရာဆုိက္ကလင္းဆုိ လက္တခုပ္ႀကီးေပးတာ။ သူတုိ႔က အိမ္ျပန္ဖုိ႔ျပင္ေနႀကၿပီ။ က်ေနာ္က အလုပ္သမားေတြကုိ ပစ္ မသြားဖုိ႔၊ အတူလက္တြဲတုိက္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း အလုပ္သမားေတြကုိ စာနာၿပီး မ်က္ရည္ဝုိင္းလာႀကတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ အတူလက္တြဲတိုက္ဖုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ႀကတယ္။
အလုပ္သမားရဲေဘာ္ေတြက က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာႀကတယ္။ ‘ရဲေဘာ္ဝင္းထိန္၊ တခ်ဳိ႔အရာရွိေတြ သပိတ္ကုိၿဖိဳခြဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားေန တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုပ္မလဲ၊ ႐ိုက္ႀကမွာလား'လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ‘ဟာ၊ မလုပ္ႀကပါနဲ႔၊ ထိန္းသိမ္းထားပါ။ ဒီမွာ႐ံုးဖြင့္ထား တာပဲ၊ ဒီကိုေခၚခဲ့ပါ’ ဆုိေတာ့၊ မႀကာခင္ ေကာင္စီဥကၠ႒ဦးခ်စ္ဦး၊ ဒုဥကၠ႒ဦးအုန္းေမာင္၊ ေနာက္ အတြင္းေရးမႉးကုိလွျမင့္ ပါလာတယ္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြလည္း မေကာင္းႀကဘူး။ က်ေနာ္က ‘ဦးမ်ဳိးထြဋ္တုိ႔၊ ဦးခ်စ္ဦးတုိ႔ခင္ဗ်ား။ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ လုံျခံဳေရးအတြက္ ေခၚရတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ယုံေစခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိုမသတ္ပါဘူး။ ခုလုိအျပင္မွာလုပ္ေနတာကို အလုပ္သမားေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႔အေပၚ သံသယျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေႀကာင့္ လုံျခံဳေရးအခန္းမွာေနႀကပါ’ လုိ႔ေျပာၿပီး ထိန္းထားလုိက္ရပါတယ္။ လုံျခံဳေရးေသာ့ေတြအပါ ေသာ့ အားလုံးကုိ က်ေနာ္ကုိင္ထားပါတယ္။
သပိတ္တုိက္ပြဲကုိ ၈ နာရီ ၉ နာရီမွာ စလုိက္ႀကၿပီမုိ႔ အလုပ္သမားသပိတ္ေကာ္မတီလည္းဖြဲ႔ႀကရတယ္။ ဥကၠ႒က်ေနာ္၊ ဒုဥကၠ႒ ကုိဘန္ေရႊ၊ အႀကံေပးကုိတင္ျမင့္ စသည္ တာဝန္ေပးႀကတယ္။ ဥကၠ႒အေနနဲ႔ အုတ္တုိင္တတုိင္ေပၚတက္ မုိက္က႐ိုဖုန္းကုိင္ၿပီး မိန္႔ခြန္း ေျပာရတယ္။
‘ရဲေဘာ္အလုပ္သမားအေပါင္းတုိ႔။
ခုအခ်ိန္ကစၿပီး ဒုိ႔ေတြ ဆင္မလုိက္သေဘၤာက်င္းကုိသိမ္းလုိက္ၿပီး၊ စက္႐ံုေတြအားလုံးကုိ ဒို႔သိမ္းပုိက္လုိက္ၿပီ။ စက္႐ံုေတြနဲ႔အတူ စစ္သေဘၤာကုိလည္း သိမ္းထားလုိက္ၿပီ။ ဒါေႀကာင့္ စက္႐ံုေတြအားလုံး သေဘၤၤာေတြအားလုံးဟာ ဒုိ႔အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အာဏာ ေအာက္မွာရွိတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဒုိ႔သိမ္းပုိက္ထားတဲ့ စက္႐ံုေတြအတြက္ ဒုိ႔အလုပ္သမားေတြ ျပည္သူေတြရဲ႔အက်ဳိးအတြက္ ဒုိ႔သပိတ္ ေမွာက္ဆႏၵျပမယ္။ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြမရမခ်င္း ဆက္လက္တုိက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ ဒုိ႔ဟာ အညံ့မခံဘူး၊ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ ရဲေဘာ္ အလုပ္သမားအေပါင္းတုိ႔၊ စုစုစည္းစည္းနဲ႕ တုိက္ပြဲဝင္ႀကပါ’ လုိ႔လည္းေတာင္းဆုိလုိက္ေရာ အလုပ္သမားေတြက ‘ဒုိ႔အေရး ဒုိ႔အေရး’ လုိ႔ ေႂကြးေႀကာ္လုိက္ႀကတယ္။
က်ေနာ္ကဆက္ၿပီး ေကာင္စီမွာ က်ေနာ္တင္ျပေဆြးေႏြးထားတဲ့ M ၆ လုံးကိစၥ ရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္မွ
‘ဒီ M ၆ လုံး ျပည့္ျပည့္စုံစုံမရွိပဲနဲ႔ ဒီေလာက္ေခတ္မီတဲ့သေဘၤာက်င္းႀကီး မလည္ပတ္ႏိုင္ဘူး။ ကရိန္းနဲ႔မ,ရမယ့္ဟာကုိ လူေတြနဲ႔ မ,ေနႀကရတယ္။ ရဗစ္႐ိုက္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကုိ ႀကည့္လုိက္ဦး။ စစ္ဖိနပ္က ကြၽဲတဖက္ ႏြားတဖက္၊ ကုိယ္ေပၚမွာ စက္ဆီေတြ ေပ၊ တေပါင္း တန္ခူး၊ ဧၿပီလႀကီးထဲမွာ ေခြးေတြလုိ ေလးဘက္ေထာက္ ရဗစ္႐ိုက္ေနႀကရတယ္။ သံဂေဟေဆာ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ ခဏခဏ ဓာတ္လုိက္ခံရတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဆိုခ်င္တာက လုပ္ငန္းခြင္ဟာ အႏၱရာယ္မကင္းဘူး။ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ရဲေဘာ္တုိ႔ ေတာင္းဆုိႀကရလိမ့္မယ္။ ေနာက္တခု ရဲေဘာ္တုိ႔ အလုပ္ဆင္းတဲ့အခါ ၇ နာရီခြဲ ေရာက္လာႏိုင္ဖုိ႔ ၆ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္ရတယ္။ မုိးခ်ဳပ္မွအိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးကုန္သြားၿပီ။ တေနကုန္ အလုပ္ထဲမွာပဲ နစ္ေနႀကရတယ္။ ရတဲ့လစာကသိပ္နည္းတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဒီမွာ အခန္း ရဖုိ႔ လုိလာၿပီ။ အိမ္ခန္းရဖုိ႔ ေတာင္း ဆုိရမယ္။
အုိဗာတုိင္ကိစၥလည္း ေျပာရမယ္။ အုိဗာတုိင္ကုိ တလ ၂၇ နာရီပဲ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒုိ႔ လက္ေတြ႔လုပ္ေပးႀကရတာက နာရီ ၁ဝဝ ေက်ာ္တယ္။ နာရီေက်ာ္ေတြဟာ ေဒးေအာ့ဖ္ (dayoff) နဲ႔ပဲျပန္ရတယ္။ ဆုိခ်င္တာက အုိဗာတုိင္လုပ္ခ အျပည့္မရဘူး။ ရတဲ့လစာက သိပ္နည္း။ တခ်ဳိ႔က် ဘားဆုံးေနၿပီ။ ပ႐ိုမုိးရွင္း တင္ေပးသင့္ၿပီ။ ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ လုပ္ခေတြသိပ္နည္းတယ္။ အုိဗာတုိင္ တအား လုပ္ေနရ တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ကလည္း အႏၱရာယ္ႀကီးမားတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ဒါေတြအတြက္ ဒုိ႔တုိက္ႀကမယ္။ ဆန္လုံေလာက္စြာရဖုိ႔ ေတာင္းဆုိရ မယ္။ လစာတုိးေပးဖုိ႔၊ ရာထူးတိုးေပးဖုိ႔၊ ေနအိမ္ရရွိဖုိ႔၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းဖုိ႔ေတြလည္း ေတာင္းဆုိႀကရမယ္။’
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ေႂကြးေႀကာ္သံ တုိင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ဆန္လုံေလာက္စြာရရွိေရး (ဒုိ႔အေရး၊ ဒုိ႔အေရး)
ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး ( ။ )
ေနအိမ္ရရွိေရး ( ။ )
လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး ( ။ )
လစာတုိးျမႇင့္ေရး ( ။ )
ေနာက္တဆက္တည္း သေဘၤာက်င္းမွာရွိတဲ့ ေရတပ္ကုိလည္း ထပ္ၿပီးေတာ့ ပန္ႀကားရတယ္။ ဒီအခ်ိန္က ေဒါက္တင္ထားတဲ့ ေရတပ္သေဘၤာ ၅ စင္းရွိတယ္။
‘ရန္လုံးေအာင္၊ ရန္မ်ဳိးေအာင္၊ သုေတသီ၊ နဂါးေၾကး၊ နဝရတ္ သေဘၤာေပၚက တပ္မႉးတပ္သားအေပါင္းတုိ႔၊ ရဲေဘာ္တုိ႔ကို က်ေနာ္ တို႔ အိမ္ျပန္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး' လုိ႔လည္းေႀကညာလုိက္တယ္။ (က်ေနာ္က ႀကားျဖတ္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကုိေမးလုိက္တယ္။)
ေမး။ ။ ေဒါက္တင္ေနတဲ့အခ်ိန္ သေဘၤာေပၚမွာ စတင္းဘုိင္ (standby) လား။
ေျဖ။ ။ သူတုိ႔ဘာသာ လုပ္ေနႀကတာပဲ၊ ႐ိုး႐ိုးေနႀကတာေပါ႔။ အိမ္မွာေနသလုိေနႀကတာပဲ။
ေမး။ ။ သူတုိ႔က သေဘၤာႀကီးထားခဲ႔ၿပီး ကမ္းေပၚတက္တာရွိသလား။
ေျဖ။ ။ မရွိဘူးေလ။
ဒီေနရာမွာ ေျပာဖုိ႔လုိတာက သေဘၤာတစီးမွာ တပ္ခြဲတခဲြရွိတယ္။ ၅ စီးဆုိ ၅ ခြဲရွိတယ္။ တစီး တစီးကုိ ဒုဗုိလ္မႉးႀကီး (C.O.) သို႔မဟုတ္ ဗုိလ္မႉးတေယာက္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
သုေတသီသေဘၤာက အဏၰဝါဆုိက္စမစ္ (Seismic) ၊ ဒီေကာင္က တန္ဖုိးသိပ္ႀကီးတယ္။ အဲဒီေခတ္ေငြေစ်းနဲ႔ကုိ သိန္း ၅ဝ-၆ဝ ေလာက္ေပးရတယ္။ ရန္မ်ဳိးေအာင္က စတီးသေဘၤာ၊ ဒုတိယကမ႓ာစစ္တုန္းက မဟာမိတ္ေရယာဥ္ (ဒုဗုိလ္မႉးႀကီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္)၊ ရန္မ်ဳိးေအာင္မွာ အေျမာက္ပါတယ္။ သုေတသီ၊ ေမယုတုိ႔မွာလည္း အေျမာက္ပါတယ္။ တျခားလက္နက္မ်ဳိးစုံ တပ္ဆင္ထားရာမွာ ေဘာ္ဖာ၊ ပြိဳင့္ဖုိက္ စသည္တို႔ရွိႀကတယ္။ ေနဝင္းစတင္းကုိ ႐ိုး႐ိုးတပ္သားေတြ ကိုင္ႀကရတယ္။ သေဘၤာတုိင္းမွာ ရိကၡာေတြရွိႀကတယ္။ ပဲအိတ္၊ ဆန္အိတ္အျပင္ အေျခခံရိကၡာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တင္ထားရတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ျပႆနာမရွိ။ ဒါနဲ႔ ‘သေဘၤာေပၚမွာရွိတဲ့ တပ္မႉး တပ္သားအေပါင္းတုိ႔၊ ရဲေဘာ္တုိ႔ အိမ္မျပန္ႀကပါနဲ႔။ ဒီအထဲမွာပဲေနႀကပါ။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ တုိက္ပြဲအတူဝင္ႀကပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႔တုိက္ပြဲကုိ ရဲေဘာ္တုိ႔ေထာက္ခံႀကလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံႀကည္ပါတယ္’ လို႔ ဆက္ပန္ၾကားလိုက္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ေရတပ္ကရဲေဘာ္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ လာၿပီးဆႏၵျပတယ္။ သေဘၤာေပၚရွိတဲ့သူေတြဟာ ၿမိ႔ဳထဲသြားခ်င္ရင္ က်ေနာ္ တုိ႔ဂိတ္ေတြျဖတ္မွရတယ္။ ေရလမ္းေပါက္က ထြက္မယ္ဆုိရင္လည္း သေဘၤာေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က ကုိင္ထားလုိက္ၿပီ။ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါ။ ေရတပ္အေနနဲ႔ ပစ္မယ္ခတ္မယ္ဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြးပစ္ႏိုင္ပါတယ္။
မႀကာလုိက္ပါဘူး။ ရန္လုံးေအာင္သေဘၤာက ဗုိလ္မႉးစုိးလႈိင္ က်ေနာ့္ဆီကုိေရာက္လာတယ္။ ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာေဆြးေႏြးတယ္။ သူက ‘ဆရာဝင္းထိန္၊ ဘယ္လုိလဲ’ တဲ့။
က်ေနာ္က ‘ဗုိလ္မႉးစုိးလႈိင္၊ က်ေနာ့္တုိ႔ကုိကူညီပါ။ ရိကၡာေတြ လုိခ်င္တယ္။ ရမလား’ ဆုိေတာ့ ‘ယူပါ၊ ရပါတယ္’ တဲ့။ ဆက္ၿပီး သူက ‘ခင္ဗ်ားတုိ႔သပိတ္ ႏိုင္ပါ႔မလား’ ေပါ႔။ က်ေနာ္က ႏိုင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဗုိလ္မႉးေထာက္ခံစမ္းပါ။ ဗုိလ္မႉးတုိ႔လုံျခံဳေရးကို အာမခံပါတယ္’ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဗုိလ္မႉးစုိးလႈိင္ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပင္ပန္းလြန္းတာနဲ႔ နားေနစဥ္ အလုပ္ သမားရဲေဘာ္တေယာက္ လာသတင္းပုိ႔တယ္။
‘ဗုိလ္မႉးရဲၫြန္႔ လာေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္။ အလုပ္သမားေတြ သပိတ္မေမွာက္ရဘူးလုိ႔ ေျပာေနတယ္’။
ဗုိလ္မႉးရဲၫြန္႔ကုိ သြားအေခၚခုိင္းေပမဲ့ လုိက္မလာပါ။ သူက ၫႊန္ႀကားေရးမႉး၊ သူ႕႐ံုခန္းကုိ က်ေနာ္လုိက္သြားၿပီး ‘ဗိုလ္မႉးခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ေစခ်င္တယ္’ လုိ႔ေျပာေတာ့ ပထမ ျငင္းေနေသးတယ္။ က်ေနာ္က ‘ခင္ဗ်ားရဲ႕လုံျခံဳေရး အႏၱရာယ္ရွိတယ္ေနာ၊ လုိက္ခဲ႔ပါ’ ဆုိေတာ့မွ လုိက္လာပါတယ္။ ‘ေမာင္ရင္ ႀကည့္လည္းလုပ္ေပးပါ’ လုိ႔လည္းေျပာတယ္။
‘ဒါေတြ ထားလုိက္စမ္းပါ’ ဆုိၿပီး ေခၚထုတ္လာခဲ႔တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲထြက္လာတာျမင္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြက လက္ခုပ္တီးႀကိဳႀကပါတယ္။ ‘ဒုိ႕အေရး ဒုိ႔အေရး၊ သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ ေမွာက္’ ‘ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရး ဒုိ႔အေရး’ ေႂကြးေႀကာ္သံ ေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။
သပိတ္ေမွာက္အလုပ္သမားေတြအတြက္ ရိကၡာကိစၥ စဥ္းစားရၿပီ။ ဒါေႀကာင့္ ကားတစီးကုိအလံထုိးၿပီး ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔ အင္းစိန္ ဘက္ထြက္ အလႉခံႀကတယ္။ ျပန္လာႀကေတာ့ ရိကၡာေတြက ကားနဲ႔အျပည့္ပဲ၊ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ လက္ဖက္သုပ္ထုပ္ေတြလည္းပါလာ တယ္။ ထမင္းထုပ္ေတြထဲမွာ လက္ေရးလွလွနဲ႔ ‘အလုပ္သမားသပိတ္ကုိေထာက္ခံတယ္’ ဆုိတဲ့စာေတြေတြ႔ၿပီး အားတက္ႀကတယ္။ တခ်ဳိ႔အထုပ္ေတြထဲမွာ ပုိက္ဆံေတြပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကေတာ့မ်ဳိးစုံပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက အရပ္သူအရပ္သားေတြကလည္း ထမင္းအုိး ႀကီးေတြနဲ႔ ေရာက္လာႀကတယ္။ ဟင္းေတြကလည္းမ်ဳိးစုံပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔စက္႐ံုမွာပဲ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ႐ိုက္တယ္။ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ေႂကြးေႀကာ္သံေတြပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္း ေရး၊ ဆန္လုံေလာက္စြာရရွိေရး၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး၊ လစာတိုးျမႇင့္ေရး စသည့္အျပင္ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ ေရး ေအာင္ရမည္ ဆုိတာလည္း ထည့္႐ိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သမားေတြက ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကုိ ဆန္႔က်င္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ မဆလ လုပ္ခ်င္သလုိလုပ္ေနတာကတပုိင္းပဲ။ ဂက္စတင္နာ (Gestener) နဲ႔႐ိုက္ၿပီးးေဝငွတယ္။
ေနာက္ မိန္းခလုတ္ရွိရာ တယ္လီဖုန္း႐ံုးမွာ က်ေနာ္သြားထုိင္တယ္။ စက္႐ံုအသီးသီးကုိ ဆက္သြယ္ႀကည့္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔စက္႐ံု ေဘးမွာတင္ရွိတဲ့ သုံးထပ္သားစက္႐ံုမွာလည္း စတုိက္ပြဲဝင္ေနၿပီ။ သူတုိ႔က ကုိယ္စားလွယ္လႊတ္လာတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲေပါ႔။ က်ေနာ္က ‘သပိတ္ကေတာ့ ဆက္ေမွာက္ရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ႔ အည့ံမခံဘူး။ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ရတဲ့အထိ တုိက္သြားမယ္’ ေျပာတာကုိ လက္ခံသြားတယ္။ ေနာက္ အမွတ္ ၁-၂ သစ္စက္ေတြက ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေဆြးေႏြးႀကတယ္။ ဘဝတူအလုပ္သမား အခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းႀကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဆက္သားကုိယ္စားလွယ္ လႊတ္ေဆြးေႏြးတာေတြရွိတယ္။ ဆက္လႊတ္ဖုိ႔ ျပင္ေနစဥ္ စက္႐ံုေပါင္းစုံက အလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူတုိ႔ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ဖြင့္ႀကတယ္။ သမုိင္း ခ်ည္မွ်င္၊ ဂုန္နီစက္႐ံုက အလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာၿပီး ေဟာေျပာႀက၊ ရင္ဖြင့္ႀကတုိင္း ‘ဒုိ႔အေရး ဒုိ႔အေရး’ ေထာက္ခံသံေတြနဲ႔ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းတီးႀကတယ္။ ညေနပုိင္းေလာက္ ဗိုလ္မႉးစုိးလႈိင္နဲ႔ထပ္ေတြ႔ေတာ့ ‘ဗုိလ္မႉးခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိကူညီပါဦး’ ဆုိေတာ့ ‘ဘာမ်ားလဲ၊ ကူညီတာေပါ႔’ လုိ႔ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ဌာနမွာ ေရတပ္ကလာတည္ေပးထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဌာန ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႔လွ်ပ္စစ္ပညာေတြကျမင့္ေတာ့ ေရတပ္ကသင္ထားတဲ့လူေတြမွ လုပ္လုိ႔ရတာရွိတယ္။ ေရတပ္က PO ေတြအားလုံးကို လည္း အေရးႀကီးတဲ့ဌာနေတြကုိ အလုပ္သမားေတြနဲ႔တြဲၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံထားတယ္။
ညေနဘက္မွာ အလုပ္သမားရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔ကုိ အင္းစိန္ဘက္ထပ္လႊတ္တယ္။ ၆ နာရီေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔ျပန္လာၿပီး သမိုင္းဘာတာေရွ႕ သမုိင္းေစ်းမွာ အလုပ္သမား အရပ္သားေတြ ပစ္သတ္ခံရတဲ့အေႀကာင္း ေျပာျပႀကတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ‘ရဲေဘာ္အလုပ္သမားအေပါင္းတုိ႔၊ ဒုိ႔ရဲ႔ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ခက္လာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒုိ႔ဟာ ဒူးမေထာက္ဘူး။ အညံ့ မခံဘူး။ ဆက္လက္တုိက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ အခု သမုိင္းဘာတာေရွ႕မွာ တုိ႔အလုပ္သမားရဲေဘာ္ေတြ အသတ္ခံရတယ္။ ပစ္သတ္ခံရ တယ္။ ဒါေႀကာင့္ ေနာက္ဆုံး ဒုိ႔ဟာ ဒူးမေထာက္ဘဲနဲ႔ အေသခံတုိက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ ဒုိ႔ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြမရမခ်င္း ေတာင္းဆုိတုိက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္။ ဒုိ႔ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ တုိက္ပြဲဝင္မယ္။ ရဲေဘာ္တုိ႔ကုိ က်ေနာ္ကတိေပးတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူး။ ရဲေဘာ္တို႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ရွိမယ္’ လုိ႔ မိန္႔ခြန္းတိုေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဂုန္နီစက္႐ံုကုိ လွမ္းဆက္တယ္။ ေကာင္စီအတြင္းေရးမႉးက ဖုန္းလက္ခံတယ္။ က်ေနာ္က သမုိင္း ခ်ည္မွ်င္စက္႐ံုေရွ႔မွာ အလုပ္သမားေတြ ပစ္သတ္ခံရတဲ့အေႀကာင္း သတင္းေပးၿပီး ‘က်ေနာ္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ဒူးမေထာက္ဘူး။ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ တုိက္ပြဲဝင္သြားမယ္၊ မရမခ်င္းတုိက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ လုိအပ္တာရွိရင္ အေႀကာင္းႀကားမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘက္ ကလည္း အေႀကာင္းႀကားပါ’ လုိ႔ေျပာတယ္။ သူတို႔စက္႐ံုကလည္း ဒီသေဘာအတုိင္းရွိေႀကာင္း ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ဂုန္နီစက္႐ံုမွာ ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲစေနၿပီ။
အဲဒီညေနမွာ မုိးေတြရြာခ်လာတယ္။ အေျခအေနက အေရးႀကီးလာခ်ိန္မုိ႔ ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာ အိပ္ေစာင့္ေနႀကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ က်ေနာ္ကေျပာတယ္။ ‘ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့ပါ။ ဒီတိုင္းေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ႀကရမယ္။ အေျခအေန သိပ္ မေကာင္းဘူး’ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္လုိက္လာႀကတယ္။
ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရတပ္ကအရာရွိေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သမားေတြ တြဲကုိင္ထားႀကတယ္။ လုံျခံဳေရးလည္း အလားတူပဲ။ တယ္လီဖုန္း႐ံုးကုိ က်ေနာ္တုိ႔သြားႀကတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ က်ေနာ့္အသံကုိသြင္းၿပီး စပီကာနဲ႔ ‘ျပည္သူသို႔ပန္ႀကားခ်က္’ ထုတ္လႊင့္လုိက္တယ္။ စက္ႀကီးကသိပ္ေကာင္းေတာ့ စက္႐ံုတြအားလုံးဆီ တၿပိဳင္တည္းေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ ‘မိဘျပည္သူ အေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ား။ အစုိးရဟာ သမုိင္းဘာတာေရွ႕မွာ ႐ိုးသားစြာဆႏၵျပေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကုိ ပစ္သတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိဘျပည္သူအေပါင္းတုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔လက္တြဲပါ။ စစ္အစုိးရက အခု အျပစ္မဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္သမားေတြကို ပစ္သတ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါ’ လုိ႔ပန္ႀကားပါတယ္။ ဒီအသံကုိ အသံခ်ဲ႕စက္ကေန အျမဲဖြင့္ေပးထားပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အစုိးရအလုိေတာ္ရိတေယာက္က သပိတ္ေကာ္မတီ ျပင္ဖြဲ႔ရမယ္။ သူလည္းပါမယ္ဆုိၿပီး ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္ လုပ္လာ တယ္။ အတြင္းပုိင္းကေန သပိတ္ၿဖိဳခြဲဖုိ႔ လုပ္လာတာမုိ႔ ဖမ္းထိန္းသိမ္းလုိက္ရတာရွိတယ္။
မုိးကခ်ဳပ္သထက္ ခ်ဳပ္လာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ ဗုိလ္မႉးရဲၫြန္႔က က်ေနာ့္ကုိလွမ္းေခၚျပန္ေရာ။ ‘ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔လဲ’ ဆုိေတာ့ ‘ေမာင္ရင္ တုိ႔ကို စစ္တပ္ကပစ္ေတာ့မယ္။ ကိုယ္လည္းအရာရွိပဲ၊ ေမာင္ရင္ ေစ့စပ္လုိက္စမ္းပါ’လုိ႔ ေျပာတယ္။ ‘ေတာ္စမ္းပါ၊ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ ထားလုိက္စမ္းပါ’ လုိ႔ က်ေနာ္ကဟန္႔လုိက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ဦးတုိ႔ ဦးမ်ဳိးထြဋ္တုိ႔က က်ေနာ္ကုိႀကည့္တယ္။ သူတုိ႔ကုိေတာ့ စာနာပါတယ္ ဆုိတဲ့ အမူအယာေလာက္ပဲ ျပလုိက္မိတယ္။ သူတို႔ကုိလည္း အခ်ဳပ္ထဲထည့္ထားရတယ္ေလ။
ဒီလုိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္လုိက္လာတယ္။ ထမင္းလည္းမစားရ၊ ေရလည္းမေသာက္မိတာ ဘယ္ေလာက္ႀကာသြားၿပီလည္းမသိ။ ဝန္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးတေယာက္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူး နဲ႔ကိစၥၿပီးလုိက္ၿပီး တယ္လီဖုန္း႐ံုးခန္းထဲေရာက္ေနခ်ိန္ ဦးျမဟန္ႀကီး ေရာက္လာ တယ္။ မူလက PO ၊ ပင္စင္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ဖစ္တာအျဖစ္နဲ႔ ဝင္လုပ္ေနသူပဲ။
သူက ‘ကိုဝင္းထိန္၊ ကမ္းနားမွာ ကြန္မင္ဒုိသေဘၤာကပ္ေနၿပီ။ သူတို႔ပစ္လိမ့္မယ္’ လုိ႔ေျပာေတာ့ ‘ဦးျမဟန္၊ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ ဘာမွမေဆြးေႏြးခ်င္ဘူး။ ထားလုိက္ပါ’ လုိ႔တားလုိက္တယ္။ သူထြက္လာၿပီးမႀကာခင္ ေက်ာ္ႀကီးခင္နဲ႔ ေရာက္လာျပန္တယ္။ ‘ေရလယ္မွာ ဗုိလ္မႉးသိန္းထြန္း ေစာင့္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔စကားေျပာခ်င္လုိ႔တဲ့’ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တြက္လုိက္မိၿပီ။ ‘ငါ့ေတာ့ ဆြဲေတာ့ မယ္။’
သူတို႔ေခၚတဲ့ေနရာ လုိက္သြားၿပီဆုိတာနဲ႔ ဖမ္းၿပီးေလ။ ဒီလုိဆုိရင္ အလုပ္သမားေတြကုိ ၫႊန္ႀကားလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ လႈပ္ရွားမႈ ၿပိဳကြဲသြားေတာ့မယ္၊ မျဖစ္ဘူး။
‘က်ေနာ္ မလာႏိုင္ဘူး။ ေတြ႔ခ်င္ရင္ ဗုိလ္မႉးသိန္းထြန္း က်ေနာ့္ဆီလာပါေစ’ လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးျမဟန္ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ တေခါက္ျပန္လာႀကတယ္။ ေက်ာ္ႀကီးခင္က ‘ကုိဝင္းထိန္ သူတို႔ တကယ္ပစ္ေတာ့မယ္’ တဲ့။ ‘ပစ္ရင္လည္း ပစ္ပေစ ကြာ’ လုိ႔တုံ႕ျပန္လုိက္တယ္။
စဥ္းစားရတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး။ ေရတံခါးႀကီးပ်က္စီးသြားရင္၊ ေပါက္ကြဲသြားလုိ႔ရွိရင္ အားလုံးအထိနာမယ္။ စက္႐ံုေတြ ပ်က္စီးမယ္။ စက္႐ံုထဲ ဝင္ပစ္ရင္လည္း ေသႀကေႀကႀက အထိနာႀကမယ္။ စက္႐ံုရဲ႕လုံျခံဳေရး၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕လုံျခံဳေရး စဥ္းစား လာရတယ္။ ေနာက္ထပ္ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတခုရွိေသးတယ္။ ခုလုိ ေတာင္းဆုိလာႀကၿပီးမွ ေတာင္းဆုိခ်က္ ဘာမွမရဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔သပိတ္ ႀကီး ပ်က္စီးသြားမွာ၊ ၿပီးဆုံးသြားမွာပဲ။
ဒါေႀကာင့္ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ မုိက္က႐ိုဖုန္း ေကာက္ကုိင္လုိက္ၿပီး ‘ရဲေဘာ္အလုပ္သမားအေပါင္းတုိ႔၊ စက္႐ံုရဲ႔ လုံျခံဳေရးကုိ ဒုိ႔အားလုံး တာဝန္ယူရမယ္။ ေနာက္ ေရတံခါး၊ သေဘၤာေတြရဲ႔လုံျခံဳမႈနဲ႔ စက္႐ံုေတြအားလုံးရဲ႕လုံျခံဳမႈ၊ ဒုိ႔အားလုံးရဲ႕လုံျခံဳမႈကို ဒုိ႔ တာဝန္ယူရမယ္။ ဒီစက္႐ံုဟာ ဒုိ႔ရဲ႕စက္႐ံုျဖစ္တယ္။ ဒုိ႔ဟာဒို႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြမရမခ်င္း ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္။ ဒုိ႔အညံ့မခံဘူး။ ဒူးမေထာက္ဘူး။ ရတဲ့အထိ တုိက္ပြဲဝင္သြားမယ္။
‘အခုသပိတ္ေမွာက္မႈဟာ ဗမာတျပည္လုံးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒုိ႔ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း ဆုိလို႔ရွိရင္လည္း အခုသပိတ္ေမွာက္ ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းဆုိတာက ဒုဗုိလ္မႉးႀကီးလွျမင့္၊ ဘဲႀကီးလွျမင့္ (ဘဲလ္အဲယားလွျမင့္) ဆုိတာဟာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပါး႐ိုက္တဲ့ဘဲ။ ဒီေကာင္ သရဲ သရဲ။ အဲဒီမွာ သူက နာယကျဖစ္ေနတာ။ ခု သူ႔ဆိပ္ကမ္းမွာ အလုပ္သမားေတြ သပိတ္ေမွာက္ေနၿပီ။
‘ၿပီးေတာ့ ဒုိ႔ရဲ႕သပိတ္ဟာ တျပည္လုံးလကၡဏာေဆာင္တယ္။ ဒုိ႔ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြရ,ရမယ္။ ဒုိ႔တေတြ ရတဲ့အထိ တုိက္ပြဲဝင္ သြားမယ္။ ရေအာင္တိုက္မယ္။ ဒုိ႔အညံ့မခံဘူး။ ေလွ်ာ့လုိ႔မရဘူး’ လုိ႔ေျပာခ်လိုက္တယ္။
ဒါကိုၾကားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ သုံးထပ္သားစက္႐ံုကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔တသေဘာထဲ႐ွိေၾကာင္း လုံးဝအညံ့မခံဘူး၊ ဆက္လက္တုိက္ပြဲ ဝင္သြားမယ္၊ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ရေအာင္တိုက္မယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။ စစ္တပ္က ေနဝင္ရင္ပစ္မယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ေနတာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သစ္စက္ကလာေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သစ္တုံးေတြနဲ႔ ကာထားတယ္။ စက္႐ံုထဲဝင္ပစ္ လုိ႔မရေအာင္ျဖစ္တယ္တဲ့။ ကြန္မင္ဒုိေတြဝင္ပစ္မွာကို တားဆီးတဲ့သေဘာပဲ။ က်ေနာ္တ႔ုိရဲ႔အေနာက္ဘက္မွာ အက္ဆစ္စက္႐ံုရွိတယ္။ ေကာ့စတစ္စက္႐ံုရွိတယ္။ အဲဒီကလည္းအတူတူပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ တုိက္ပြဲဝင္မယ္တဲ့။
ဂုန္နီစက္႐ံု သမုိင္းခ်ည္မွ်င္စက္႐ံုတို႔ကုိလည္း စစ္တပ္က ဝင္ပစ္မယ့္အေျခအေနရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒို႔ရေအာင္ တုိက္ပဲြဝင္ သြားမယ္။ မေစ့စပ္ေတာ့ဘူး။ သပိတ္ကေတာ့ တျပည္လုံးျဖစ္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသပိတ္ေၾကာင့္ ကမ္းနားမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ငန္းေတြရပ္ေတာ့မယ္။ ရပ္တာနဲ႔ အစုိးရ အခက္အခဲရွိၿပီ။ တျပည္လုံးအလုပ္သမားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းဆုိ ခ်က္ေတြရေအာင္ တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္လုိ႔ ဖုန္းနဲ႔အေၾကာင္းၾကားလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခန္းေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဗုိလ္မႉးရဲၫြန္႔ကုိ ေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းလုိပဲ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႔မိန္းဂိတ္ေရွ႔မွာ စစ္ကားေတြေရာက္လာတယ္။ ကြမ္းျခံဘက္ကလာတာျဖစ္တယ္။ ေရတပ္ကမဟုတ္ဘူး၊ လွည္းတန္းဘက္က။ က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းေဆာင္မႈအဖြဲ႔ သပိတ္ေကာ္မတီဝင္ေတြက အလုပ္သမားထုၾကားမွာရွိေန တယ္။
(ဆက္ရန္)
ေတာ္ဝင္ ပရိေဘာဂစက္႐ံုသပိတ္ (၂၀၁၂ ႏိုဝင္ဘာ)
လက္ပန္ေတာင္း ေၾကးနီစီမံကိန္း (၂၀၁၂ ႏိုဝင္ဘာ)
No comments:
Post a Comment