“ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ” တတိယပုိင္း-စတုတၱပုိင္း

“ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ” တတိယပုိင္း

October 31, 2013 at 5:35am

ယေန႔ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္တုိင္းမ္ဂ်ာနယ္ပါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ “ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ” တတိယပုိင္း

ထိုေနာက္ လုပ္သားေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကရာ စုစုေပါင္း လူ ၄၀ ခန္႔ ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုမွ ၁၅ ေယာက္ လုပ္သားအဖြဲ႔မွ ၄၀ ေယာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္မွထြက္လာေသာ အုပ္စု၊ စုစုေပါင္း ၅၄ ေယာက္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ လမ္းတြင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက တစ္ရြာဝင္တစ္ရြာထြက္ လိုက္ပို႔ၿပီး တရားေဟာေျပာ ခိုင္းသျဖင့္ ထိုေက်းရြာမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ေတာသို႔ ထြက္လာရသည္၊ စစ္အစိုးရ၏ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမွဳမ်ားကို ျပည္သူတို႔ မည္ကဲ့သို႔ ခံစားခဲ့ရသည္တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္က ဦးေဆာင္ၿပီးေဟာေျပာကာ မလွျမိဳင္၊ ကိုကိုေလးႏွင့္ လုပ္သားေကာလိပ္ဥကၠဌ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးတုိ႔မွလည္း ေဟာေျပာၾကၿပီး ရြာသူရြာသားမ်ားက အားတက္သေရာ တက္ေရာက္နားေထာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားထားသျဖင့္ ရြာတိုင္း၊ ရြာတိုင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ေရေမႊး၊ အေမႊးနံသာမ်ား ပန္းကုန္းစြပ္၍ ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ရြာမ်ားသည္ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ား ႀကိဳတင္ခ်က္ျပဳတ္ စီစဥ္ထားၿပီး အခ်ိဳ႕ရြာမ်ားတြင္မူ ေရာက္မွ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ထမင္းႏွင့္ ဆားသာ ေကြ်းေမြးနိုင္ေသာရြာမ်ားလည္း ရွိသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စု ခရီးသြားေနသည့္သတင္းကို ၾကားရ၍ အစိုးရစစ္တပ္က ေနာက္မွ တလၾကမ္း လိုက္ၿပီး ေမာ္တာမ်ားႏွင့္ထုသျဖင့္ ေတာတြင္းလမ္းျပရာသို႔ ေရွာင္တိမ္းေျပးလႊားရေသာအခါမ်ားလည္း ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ညွပ္ဖိနပ္မွာ ရြံ႕ထဲတြင္နစ္ၿပီး သဲႀကိဳးျပတ္သြားသျဖင့္ ေျခဖဝါးႏွင့္သာ ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္း လမ္းၾကမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရသျဖင့္ ေသရာပါေျခဖဝါးအာရုံေၾကာမ်ား ပ်က္စီးသြားၿပီး ယေန႔တိုင္ နင္းလိုက္တိုင္း လွ်ပ္စီးလက္သကဲ့သို႔ နာက်င္မွဳကို ခံရပါေတာ့သည္။
တခါတရံ ရြာတရြာသို႔ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ေလာက္မွ ေရာက္သြားၿပီး ရသည့္ ထမင္းၾကမ္းခဲ လက္တဆုပ္စာ စားၿပီး အိပ္ရသည့္အခါလည္းရွိသည္။  အိပ္ေနၿပီး တနာရီခန္႔အၾကာ ရန္သူခ်ီတက္လာၿပီ။ ထထ ေနရာ ေျပာင္းရမယ္ဆိုၿပီး အိပ္ရာမွလာႏုိးသျဖင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ညေမွာင္ေမွာင္ ဘာမွ်မျမင္ရဘဲ ထလိုက္ရသည့္အခါလည္း ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုသည္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲေဘာ္မ်ား ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသသို႔ ေရာက္ေနမွန္းမသိဘဲ မ်က္ကန္းေတာတိုး ေနသကဲ့သို႔ လမ္းတြင္တြင္ေလွ်ာက္၊ လွိ်ဳေျမွာင္ အသြယ္သြယ္ျဖတ္၊ မဆံုးႏုိင္ေသာ ေတာင္တန္း ေတာင္ေၾကာမ်ားကို တက္ရင္း တစ္ပတ္လည္း မေရာက္ႏုိင္ ႏွစ္ပတ္လည္း မေရာက္နိုင္ သံသရာလည္ ေနပါေတာ့သည္။
လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္မွ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးသည္ အရပ္ပုပု၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ဗိုလ္မွဴးဗထူးႏွင့္ အေတာ္တူသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ႔အုပ္စုကို စည္းကမ္းတက် ထိန္းသိမ္းထားနိုင္သည္။ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ မနက္တန္းစီဟု ကိုေအာင္ၾကည္ဦးမွ အမိန္႔ေပးလွ်င္ စနစ္တက်တန္းစီၿပီးသား ျဖစ္သည္။ လူညီသည္။ အမိန္႔နာခံမႈ ရွိသည္။ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ စီနီယာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေလးစားသမႈရွိသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခရီးသြားအုပ္စုႏွင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္းၾကသည့္ ၿမိဳ႕မွေတာခိုလာၾကသည့္သူမ်ားမွာ ေနာင္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းဦးဟု ေခၚေဝၚျခင္းခံရသည့္ စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ထြန္းဦးႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတာႀကီးတို႔အျပင္ ရန္ကုန္အုပ္စုမွ ေက်ာင္းသား ၂၀ ေက်ာ္လည္း ခရီးရွည္ ခ်ီတက္ရာတြင္ ပါဝင္လာခဲ့ပါသည္။
အင္းစိန္ေထာင္တြင္းရွိစဥ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၄ တိုက္တြင္ ေဘးျခင္းကပ္အခန္းတြင္ေနခဲ့ေသာ ျပည္ခ်စ္ပါတီမွရဲေဘာ္ ေအာင္သူကိုလည္း လမ္းခရီးတြင္ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔ရသည္။ သူက သူလည္းေတာထဲကို တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေဝွ႔ယမ္းရင္း သီခ်င္းဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ ေအာင္သူသည္ အလြန္ရႊတ္ေနာက္တတ္ၿပီး ေထာင္တိုက္ထဲတြင္ေနစဥ္ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေပါက္ကရစကားေတြ လည္း ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုႏွင့္ ထပ္ေပါင္းလာသူ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ကိုကိုေလး သူငယ္ခ်င္း သတၱေဗဒ ေက်ာင္းသား ကိုကိုနိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုကိုႏိုင္သည္ ကုလားဆင္ျဖစ္သည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက ရဲေနသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္လွပၿပီး ဆံပင္မ်ားက မဲေမွာင္ၿပီး ေထာင္ေနသည္။ အသားလတ္လတ္ အရပ္က ၅ ေပ ၆လက္မခန္႔ႏွင့္ ေျပျပစ္ေသာ ကုိယ္ဟန္ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ လူေခ်ာတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ လမ္းခရီးတြင္ေတြ႔ၿပီး ကိုကိုေလးက ကြ်န္ေတာ္ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပသည့္အခါ သူပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူလိုက္မည္ဆုိၿပီး ပါလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုသည္ စုစုေပါင္း ၁၈ ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။
ရြာတစ္ရြာအေရာက္တြင္ ထိုရြာမွကရင္တစ္ေယာက္က ေကအင္န္ယူ က ပိတ္ထားသည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို မဟုတ္ ေၾကာင္း၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကိုသာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာသျဖင့္ မလွၿမိဳင္တို႔ႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ထိုရြာမွ စက္ေလွႏွင့္သြားလွ်င္ ဘုရားသံုးဆူေအာက္ဆိပ္သို႔ေရာက္သည္။ ေလွကလည္း တစ္စီးတည္းသာ ရွိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ခန္႔ ေလွႏွင့္တက္ၾကည့္မည္ ဟုတ္လွ်င္ ျပန္လာေခၚမည္ဟု ေျပာရာ မလွၿမိဳင္က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ အရင္စြန္႔သြားမည္ဟု ဆိုလာသျဖင့္ သြားခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုတြင္ မိန္းကေလးဆို၍ မလွၿမိဳင္ႏွင့္ သူ႔ညီမ ရင္ရင္လွတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသျဖင့္ သူတို႔ဖာသာသူတို႔ သြားေတာ့မည္ ဆိုသည့္အခါ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရမည့္လမ္းကို ကြ်န္ေတာ္ ရွာရန္မလိုေတာ့ေပ။ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေယာက္်ားမ်ားလည္း ခြဲသြားစရာ မလိုေတာ့ဘဲ အမ်ားနည္းတူ ဆက္ေလွ်ာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မလွၿမိဳင္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ ေလွႏွင့္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုသည္ ၁၂ ေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။
အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဟာေျပာမႈမ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တရားေဟာေသာေက်းရြာမ်ားမွ မြန္လူငယ္လူရြယ္ အမ်ားအျပား စိတ္အားထက္သန္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စစ္တိုက္ရန္ လိုက္ပါလာျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ႕မွေတာခိုလာေသာေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းခရီးတြင္ လာေရာက္ ပူးေပါင္းလာသျဖင့္လည္းေကာင္း လူတန္းရွည္ႀကီးျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွထြက္သြားေသာ ကြမ္လွာဆရာေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု မွီလာၿပီး စုစုေပါင္း လူ ၃၀၀ ခန္႔ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
ကံေကာင္းစြာပင္ ရြာတစ္ရြာရွိ ေစ်းဆိုင္တစ္ခု၌ ေရာ္ဘာဖိနပ္တစ္ရံ ဝယ္ယူၿပီး စီးလုိက္နိုင္သျဖင့္ ေျခေထာက္ သက္သာရာရခဲ့ပါသည္။　မွတ္မွတ္ရရ ရြာတစ္ရြာတြင္ ေခတၱနားၿပီးေနာက္ ခန္းဆီးတစ္ခုကို သြားဆြဲလိုက္မိသျဖင့္ ကိုကိုေလး၏လက္ကို ကင္းကိုက္ျခင္းခံရေတာ့သည္။ အဆိပ္ရွိသည္ ေသႏုိင္သည္ဟု ဝိုင္းေျခာက္သျဖင့္ ကိုကိုေလးက မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ “ကိုထြန္း၊ ဘယ္လိုကုနိုင္မလဲ” ဟု လာေမးသည္ကို ရယ္သြန္းေသြးၿပီး “မင္း မေသႏုိင္ ပါဘူးကြာ၊ အသက္နဲ႔အေဝးႀကီးပါ” ဟု ေျပာလိုက္ရသည္။ ထိုရြာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စု ၾကက္တစ္ေကာင္ဝယ္ၿပီး ၾကက္ကို ေၾကာ္စားၾကရာ ၂ ပါတ္နီးပါး ငတ္ေနသျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္တံုးသာ ရေသာ္လည္း အရသာအရွိဆံုး ၾကက္ေၾကာ္အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ထိုရြာမွ မြန္းလြဲ ၁ နာရီေလာက္တြင္ ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ တစ္လမ္းလံုး မိုးရြာေနသျဖင့္ လူတိုင္း ေရစိုရႊဲေနၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဗြက္လမ္းႀကီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ခရီးမတြင္ဘဲ၊ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ဗြက္က ဒူးဆစ္ အထိ ျမႇဳပ္သျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းငယ္မ်ား၊ ေရအိုင္မ်ားကိုလည္း ခဏခဏျဖတ္သန္းရၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားသည္ ခါးေစာင္းအထိ ေရျမႇဳပ္သျဖင့္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး ဆြဲတင္ရသည္လည္း ရွိသည္။ အိုင္တစ္ခုကို ျဖတ္ရာ၌ တဖက္ကမ္းေရာက္ၿပီး ေရွ႕သို႔ဆက္လက္သြားေနစဥ္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္သည့္ အသံၾကားသျဖင့္ ကမန္းကတန္း ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးလာၿပီး ၾကည့္ရာ ကိုေဇာ္ဝင္း ေခၚ ကရင္ငပု တစ္ေယာက္ ေပါင္ႏွင့္ ဗိုက္တုိ႔တြင္ ေမွ်ာ့မည္းမည္းႀကီးမ်ား တြယ္ေနသည့္အတြက္ ခုန္စြခုန္စြလုပ္ၿပီး ေအာ္ေနျခင္းကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ရသည္။ တြယ္ေနေသာ ေမွ်ာ့မ်ားကို ဆြဲျဖဳတ္ေပးၿပီးေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရာ မၾကာခင္ ကိုေဇာ္ဝင္း ေညွာင့္စူး ခံရျပန္သျဖင့္ ပုဆုိးျဖဲ၍ သူ႔ေျခေထာက္ကို ပတ္တီးစည္းေပးၿပီး တြဲေခၚလာခဲ့ၾကရာ ေခ်ာင္းတစ္ခုသို႔ ဆိုက္ေရာက္ လာပါေတာ့သည္။ ရြာမွထြက္သည္မွ ေခ်ာင္းကိုေရာက္သည့္အထိ အခ်ိန္ ၅ နာရီခန္႔ေလွ်ာက္ရၿပီး လမ္းခရီးတြင္ မည္သည့္ရြာမွ် မရွိေခ်။ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ ၆ နာရီခန္႔ ျဖစ္ၿပီး ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီျဖစ္သည္။ မြန္ေက်ာင္းသားအုပ္စုႏွင့္ ကြမ္လွာဆရာေတာ္တို႔ လူေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ခန္႔က ေခ်ာင္းကို ေလွႏွင့္ကူးၿပီး ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခ်ာင္းစပ္သို႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေတာင္ေပၚ၌ မိုးရြာသျဖင့္ ေတာင္က်ေရ ဒလေဟာ က်ဆင္းလာရာ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေတာင္ေပၚမွ သစ္ဝါးမ်ား တရွိန္ထိုး ေတာင္က်ေရႏွင့္အတူ ေျမာပါစီးဆင္းလာသျဖင့္ ေခ်ာင္းကူးရန္ အခက္ၾကံဳရပါေတာ့သည္။
လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္မွေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက ဝါးေဖါင္းတစ္ခုကို အျမန္ဆံုးျပဳလုပ္၍ ေရတြင္ခ်ေသာ္လည္း ေရစီးသန္လြန္းသျဖင့္ ဝါးေဖါင္မွာ လန္ထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုကိုႏိုင္သည္ ရုတ္တရက္ ေရစီးၾကမ္းကို ျဖတ္ကူး၍ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ကူးခတ္သြားခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ ကိုစိုင္းကလည္း လက္ပစ္ကူးသြားခဲ့ရာ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ မ်ားမၾကာမီ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္ကို အားလံုးမွ ရင္တမမႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကရသည္။ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရမတက္မီ ေရာက္သြားခဲ့သူမ်ားသည္ ထိုဖက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ ရြာထဲတြင္ ေကာင္းစြာ ေနႏုိင္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုမွာမူ မိုးကလည္း တစ္ဖြဲဖြဲရြာေနသျဖင့္ အဝတ္အစားမ်ားအားလံုး တစ္ေနကုန္ ေရစိုစြတ္လ်က္ ေနၾကရသျဖင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနၾကသည္။ ည ၆ နာရီ ေက်ာ္လာသျဖင့္ ေမွာင္လာသည္။ ေတာကလည္း ပို၍ေအးစိမ့္လို႔လာသည္ လူတိုင္းက ေရစိုႏွင့္ ၅ နာရီၾကာ ေနလာၿပီး ညအခ်ိန္ စိမ့္ေအးလာေသာအခါ အားလံုး တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။


ကိုကိုနိုင္
ထိုစဥ္ ကိုကိုႏုိင္က တစ္ဖက္ကမ္းမွ ေလွတစင္းကိုယူၿပီး ေလွာ္ခတ္လာသည္။ ဤသူငယ္၏ဇြဲသတၱိမွာအံ့မခန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကမ္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ေလွကိုကပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္္ကို ေအာ္ေခၚသည္၊ “ကိုထြန္း ေလွေပၚ ျမန္ျမန္တက္” ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္က “ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမေတြ အရင္တက္ပါေစ၊ ေနမေကာင္းတဲ့ သူေတြလည္းတက္” ဟု ေျပာသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ား ေလွေပၚတက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေဇာ္ဝင္းသည္ ေညွာင့္စူးသည့္အရွိန္ျဖင့္ အဖ်ားတက္ ငန္းဖန္းၿပီး တုန္ခိုက္ေနသျဖင့္ သူ႔ကိုတြဲတင္ရသည္။ ကိုကိုေလးကလည္း ကင္းကိုက္ေသာလက္ကို ပဝါႏွင့္ႀကိဳးသိုင္းထားၿပီး ေလွထဲသို႔ ဝင္ထိုင္သည္။ လုပ္သားေကာလိပ္မွ အခ်ိဳ႕က ကိုကိုေလးကို ၾကည့္မရ၊ “ေဟ့ေကာင္ ကုိကုိေလး ေလွေပၚကဆင္း” ဟု ေအာ္ၾကသည္။
ေလွေပၚတြင္ လူျပည့္သြားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ေလွႏွင့္မလိုက္နိုင္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုမွ ကိုကိုနိုင္၊ ကိုစိုင္း၊ ကိုေဇာ္ဝင္း၊ ကိုကိုေလးတို႔မွလြဲ၍ က်န္လူအားလံုး ဒီဘက္ကမ္းမွာရွိေနသျဖင့္ တာဝန္ရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္လြတ္ရံုးၿပီး မသြားႏုိင္၊ မသြားသင့္ဟု ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ားစုႏွင့္ အတူေနခဲ့သည္။ ေတာခိုလာသည့္ အေတြ႔အၾကံဳထဲတြင္ ထိုအေျခအေနသည္ အသက္ႏွင့္နီးေသာ အေျခအေနတစ္ခုအျဖစ္ ရင္ထဲတြင္ ခံစားရသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညပိုင္းေရာက္လာၿပီး မုိးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာေနသျဖင့္ လူတိုင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းေနၾကၿပီး ငွက္ဖ်ားထူထပ္ေသာေတာႀကီးထဲတြင္ ေရကဒူးဆစ္နားအထိျမႇဳပ္ေနသည့္ကမ္းေျခတြင္ လဲွအိပ္စရာေျမမရွိ၊ နားခိုစရာ အမိုးအကာမရွိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လွ်င္လည္း ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့သည့္ရြာမွ ေန႔ျမင္သာေသာအခ်ိန္တြင္ပင္လွ်င္ ၅ နာရီခန္႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရသျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ လမိုက္ညတြင္ မျမင္မစမ္းႏွင့္ ထို႔ထက္မက ေလွ်ာက္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ညကလဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေမွာင္လာလိုက္သည္မွာ မိမိလက္ကိုပင္ မိမိမျမင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္မဲလာခဲ့သည္။ လကြယ္ေန႔ည ျဖစ္သျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သည္ဆိုျခင္းကို ထိုစဥ္အခါတြင္ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆံုး တစ္ဖက္ကမ္းကိုလည္း ကူးဖို႔မလြယ္၊ ဒီအတိုင္းေနလွ်င္လည္း ခ်မ္း၍ေသနိုင္သည္အထိ အေအးဓါတ္ ကလည္း ဖိစီးလာသျဖင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး နားခိုစရာရွာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ပိုင္းလာ၍ ေပါင္းၾကေသာ ရန္ကုန္အုပ္စုမွ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက သူတို႔ ဤေနရာတြင္ ေနခဲ့မည္ မလိုက္ဟု ျငင္းသျဖင့္ “ေအး မင္းတို႔သေဘာပဲ” ဟုဆိုကာ က်န္လူအားလံုးကို ေနာက္ေၾကာင္း လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္ေစသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတို႔မေနရဲဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနာက္မွ ျပန္လိုက္လာခဲ့ေၾကာင္း နားသည့္ေနရာေရာက္မွ သိရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ အားလံုးေပါင္းမွ ဓါတ္မီးက သံုးလက္သာပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခြဲတမ္းခ်ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေရွ႕ဆံုးမွသြား၍ ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ ဓါတ္မီးတစ္လက္ထားၿပီး အလယ္ကလိုက္သူတြင္ ဓါတ္မီးတစ္လက္၊ ေနာက္ဆံုးက လိုက္သူတြင္ ဓါတ္မီးတစ္လက္ ကိုင္ေစသည္။ ေမွာင္သည္ကလည္း ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္သည္၊ ေတာႀကီး မ်က္မဲဆုိသည္ ဒါမ်ိဳးကို ဆိုသလားဟုပင္ ေတြးမိသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အားလံုး တစ္ေယာက္ပခံုး တစ္ေယာက္ ကိုင္ေစၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ေမွာင္လြန္းသျဖင့္ မီးထိုးသည့္ေနရာကိုသာ ျမင္ရသည္။ အေမွာင္ထုႀကီးက ပတ္ပတ္လည္မွ ဖိစီးေနသလို ခံစားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူတန္းႀကီး မီးရထားတြဲႀကီးကဲ့သို႔ လူမေပ်ာက္ေစရန္ တစ္ေယာက္ ပခံုးတစ္ေယာက္ကိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း ေရွ႕ဆံုးမွ ကြ်န္ေတာ္က “ခ်ိဳင့္ရွိတယ္”ဟု ေျပာလွ်င္ ေနာက္မွလည္း “ခ်ိဳင့္ရွိတယ္၊ ခ်ိဳင့္ရွိတယ္” ဟု ေနာက္လူကို သတိေပးရင္း သြားၾကသည္။ ရြံဗြက္ကလည္း အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ေျခမ်က္စိ၊ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ေျခသလံုး၊ ဒူးဆစ္ျမဳပ္သည္ အထိရွိသည္။ ေနာက္ကလည္း ခဏရပ္ပါအံုး ဖိနပ္ရြံထဲကြ်တ္က်န္ခဲ့လုိ႔ဆိုလွ်င္ ရပ္ေစာင့္ေပးရသည္။ ေရွ႕မွာတံုးရွိသည္ ေက်ာ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေနာက္မွလည္း တံုးရွိသည္ဟု သတိေပးရင္း ေလွ်ာက္လာသည္မွာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရွ႕လမ္းကို မီးထိုး လာေနရာမွ စိတ္တြင္ ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ႏႈိးေဆာ္မႈအရ ကြ်န္ေတာ္၏ ဘယ္ဖက္ေဘး၊ သြားရာလမ္းႏွင့္ ေထါင့္ျဖတ္ေနရာသို႔ မီးထိုးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသျဖင့္ မီးထိုးၾကည့္လိုက္ရာ မိုးဖြဲေလးမ်ားၾကားမွ မံွဳဝါးဝါး ယာတဲေလးတစ္ခုကို ထိုးမိရက္သား ျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ၾသဝမ္းေျမာက္စြာ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ေပ်ာက္မသြားေစရန္ မီးထိုးထားၿပီး “ေဟ့ အခုမီးထိုးထားတဲ့ေနရာကို ေျပးၾက၊ မေပ်ာက္သြားေစနဲ႔” ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္ရာ ေနာက္မွပါလာသူမ်ား သူ႔ထက္ငါ တိုးေဝွ႔ၿပီး တဲေလးရွိရာသို႔ ေျပးသြားၾကသည္။ အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ ထိုအခ်ိန္က ေဘးသို႔ မီးထိုးမၾကည့္မိလွ်င္ ထိုတဲအိမ္ေလးကို မျမင္ဘဲ လြန္သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။ မည္သူကမွ် ေဘးဘီကို မီးထိုးၾကည့္ဖို႔ စိတ္မကူးၾကဘဲ လမ္းကိုသာ အာရံုစိုက္ၾကည့္ၿပီး သြားေနၾကသျဖင့္ ေဘးဘီၾကည့္ရန္ စိတ္ကူးမရႏုိင္၊ အေမွာင္ထုက အားႀကီးလြန္းသျဖင့္ အလင္းေရာင္က မထိုးေဖါက္နိုင္။
ယာေစာင့္တဲေလးသည္ ေျခတံရွည္ျဖစ္သည္။ တဲေပၚတြင္ လူ ၈ ေယာက္ေလာက္ ေနႏုိင္သည္၊ ထိုထက္ပုိ၍မရ၊ ပိုလွ်င္ၿပိဳက်နိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမမာမ်ား လမ္းတြင္ဖ်ားနာလာသူမ်ားကို တဲေပၚသို႔ တက္ၿပီးေနေစသည္။ က်န္လူမ်ား တဲေအာက္တြင္ စုထိုင္ၾကသည္၊ လွဲရန္ေနရာမရွိ၊ အားလံုး မိုးလြတ္ရာေနရာတဲေအာက္တြင္ ၾကပ္ၾကပ္ တည္းတည္း စုထိုင္ၾကသည္။ ေျမကြက္လပ္ႏွင့္ လူေတြအပိုအလိုမရွိ ကြက္တိ ျဖစ္ေနသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ တဲအိမ္ေအာက္ေျခရွိ လူအားလံုးကို ရည္တြက္ၾကည့္ေသာအခါ အားလံုး ၁၀၁ ေယာက္ တိတိ ရွိသည္။ ထို ၁၀၁ ေယာက္ဆိုေသာ ကိန္းဂဏန္းသည္ ေနာင္တြင္ ဘုရားသံုးဆူရွိ ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး၏ ၁၀၁ စခန္း ၏ ေရွ႕ေျပး နမိတ္ျဖစ္သည္ဟု ထိုစဥ္က မေတြးခဲ့မိေခ်။
တဲေပၚတြင္ေတြ႔ရေသာ ေရတစ္အိုး၊ ဆန္ႏို႔ဆီခြက္ ႏွစ္လံုးေလာက္ကို ခ်က္ခ်င္း မီးဖို၍ ခ်က္စားၾကသည္။ ေရက မေလာက္သျဖင့္ ဆန္ကမနပ္၊ စားၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ကဦးေဆာင္၍ သရဏဂံုသံုးပါး၊ ဂုဏ္ေတာ္၉ပါးကို တိုင္ေပးၿပီး အားလံုးကို လိုက္ရြတ္ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္မွ နတ္ပင့္၊ မဂၤလသုတ္၊ ေမတၱာသုတ္တို႔ကို တိုင္ေပးၿပီး “ငါတို႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီး သာယာဝေျပာေရးအတြက္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား ဒီမုိကေရစီရရွိေရး အတြက္လည္းေကာင္း တိုက္ပြဲဝင္ရန္ထြက္လာၾကသည္၊ ဤမွန္ကန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ ငါတို႔သည္ ေဘးမသီ ရန္မခဘဲ လိုရာပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္သည္ ျဖစ္ပါေစသား” ဟု  သစၥာဆိုၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မိဘေဆြမ်ိဳးတို႔ႏွင့္တကြ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ အစရွိသည္တို႔ကို အမွ်ေဝၿပီး အိပ္ၾကသည္။
ထိုတဲေအာက္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ မိုးလင္းသည္အထိ အိပ္ၾကၿပီး မိုးေသာက္နံနက္ခင္းေရာက္လွ်င္ အိပ္ရာမွ ႏိုးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၀၁ ေယာက္အုပ္စုမွ တစ္ေယာက္သည္ မခံမရပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အျပင္းအထန္ ဗိုက္နာလာသျဖင့္ ထမ္းစဥ္လုပ္၍ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက အပင္ပန္းခံၿပီး ႏွစ္ေယာက္တစ္လွည့္ သယ္ၾကသည္။ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္မွ ကိုေအးေက်ာ္ႏွင့္ ကိုဖုန္းတင့္တို႔မွာ အားကစားသမားမ်ားျဖစ္၍ ဒိုင္ခံထမ္းၾက　ရွာသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ထိုလူနာသည္ တိေမြးကုေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဘုရားသံုးဆူသို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ အူအတက္ေပါက္ေနသျဖင့္ ထိုင္းေဆးရံုမွ အခ်ိန္မီ ခြဲစိတ္ေပးခဲ့သျဖင့္ အသက္ရွင္ၿပီး ေနေကာင္းသည္ႏွင့္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္သြားသည္ဟု ၾကားသိရသည္။)
တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ကိုစိုင္းႏွင့္ ကိုကိုနိုင္တို႔ကလည္း မနက္လင္းသည္ႏွင့္ ေတာင္က်ေရ မရွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဖက္ကမ္းကို ကူးလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စိုးရိမ္တႀကီးရွာၾကသည္။ ထိုစဥ္က သူတို႔၏ စြန္႔စားမႈ၊ အနစ္နာခံမႈတို႔ကို ယေန႔အထိ တန္ဖိုးထားၿပီး ေလးစားလ်က္ ရွိပါသည္။ ကိုစိုင္းက လံုျခည္ကြင္းသိုင္းၿပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတိုေပၚလ်က္ ကြ်န္ေတာ္ ေနေကာင္းမေကာင္း တစ္ဖက္ကမ္းမွ ေရာက္လာၿပီး ပူပန္စြာ ေမးျမန္းပံုကို ယခုထိ ျမင္ေယာင္ေနမိဆဲရွိပါသည္။ ကိုစိုင္းတစ္ေယာက္ နယ္စပ္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္း ဆက္သြယ္ရန္ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားသည္မွာ ယေန႔စာေရးေနသည့္အခ်ိန္ထိ ျဖစ္ပါသည္။ သူေသသည္ ရွင္သည္ မသိေတာ့ပါ။  
ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ကူးေသာအခါ ေလွပင္မလိုေတာ့ေအာင္ ေရကက်ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အံ့ဩစြာ ေတြ႔ရသည္။ ကိုေဇာ္ဝင္းက ရြာထဲရွိ တဲအိမ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္အလာကိုေစာင့္ေနၿပီး ေတြ႔သည့္အခါ “မေသလို႔ ေတြ႔ရတယ္ ကိုထြန္းရယ္” ဟု လည္းပင္းကို တင္းတင္းဖက္၍ ငိုေၾကြးပါသည္။ ေအာ္ ငါတို႔ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဆိုသလုိ ဘုရားတရား ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲဟု ယူဆခဲ့သည္။

ဆက္ရန္။

အားလံုးကုိေလးစားလ်က္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

မာနယ္ပေလာ ျမန္မာျပည္ဒီမုိကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (မဒမခ) ရံုးေရွ႕၌ ဘယ္မွညာ- ကြၽန္ေတာ္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဗုိလ္မွဴးေဇာ္ေဘာင္း (KIA)၊ ကုိကုိေလး

ဘုရားသံုးဆူ၌ အမွတ္တရ ညာမွဘယ္သုိ႔ - ဦးပဇင္းေလး၊ အမည္မသိ၊ ဆန္းဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး၊ ထုိင္းဗုိလ္မွဴး တံု (လက္ပုိက္လ်က္)၊ ေအာင္ၾကည္ျမင့္၊ သက္ႏုိင္၊ ေအာင္ၾကည္ဦး၊ ထြန္းဦး (က်ဆံုး) ႏွင့္ အမည္မသိ၊

တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ လက္ပစ္ကူးသြားခဲ့သည့္ ကုိကုိႏုိင္

 

 

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ စတုတၱပုိင္း

November 7, 2013 at 9:27am

ယခင္လမွအဆက္

ဒီေန႔ထုတ္ ႏို၀င္ဘာလ (၇) ရက္ေန႔ ရန္ကုန္တိုင္းမ္အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ စတုတၱပုိင္း

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္တင္ဘာလ၂၀ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္မွထြက္ခဲ့ၿပီး ဘီလူးကြ်န္းတြင္ ႏွစ္ည၊ ေနာက္၂၃ ရက္ေန႔တြင္ သံျဖဴဇရပ္ေရာက္ၿပီး ထိုမွစတင္ခရီးထြက္လာရာ ရက္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ ၾကာေနေသာ္လည္း ၇ ရက္ ခရီးဟုဆိုသည့္ ဘုရားသံုးဆူသို႔ မေရာက္ႏုိင္ဘဲ ေတာတြင္းတြင္သာ တစ္လယ္လယ္ႏွင့္ရွိေနခဲ့ရာ ဗိုလ္ႀကီးစိုးျမင့္ကို ေမးရာ လံုျခံဳေရးမေကာင္းေသးသည့္အတြက္ ေကအင္န္ယူ ကလည္း မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို သူတို႔နယ္ေျမျဖတ္သန္းခြင့္မေပးဘဲ လမ္းပိတ္ထားေၾကာင္း ဖြင့္ဟေျပာၾကားလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အေစာင့္အေရွာက္မယူေတာ့ဘဲ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ကရင္နယ္ေျမကုိ ျဖတ္သန္းရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

ျပႆနာမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီႏွင့္ ေကအင္န္ယူ တို႔ ရွစ္ေလးလံုးကာလအတြင္း စစ္တိုက္ေနၾကျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်ီတက္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေကအင္န္ယူ နယ္ေျမမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး ေခၚေနသျဖင့္ ၇ ရက္ခန္႔ သြားရမည့္ခရီးကို ရက္ေပါင္း ၂၀ခန္႔ၾကာေသာ္လည္း မေရာက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး မုဆိုးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ၿပီး သူလမ္းျပေပးမည္၊ တစ္ရက္ႏွင့္ေရာက္မည္ဆိုသျဖင့္ သူ႔ေနာက္လိုက္ၾကသည္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏အကူအညီ မယူေတာ့ဘဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ထြင္ၾကရေတာ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေက်ာက္ကမ္းပါးရံေအာက္ရွိ မုိးတြင္း၌ စမ္းေခ်ာင္းအျဖစ္ စီးဆင္းေနေသာ လူသြားလမ္းသဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာၾကရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဖက္မွ စစ္ဝတ္စံုအျပည့္အစံုႏွင့္ လက္နက္ႀကီးငယ္ သယ္ေဆာင္လာေသာ ၁၅ ဦးခန္႔ ပါဝင္သည့္ ေကအင္န္ယူ တပ္ခြဲႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့သည္။ ထုိအခါ ေကအင္န္ယူ ဗုိလ္ႀကီးက “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ” ဟု ေမးရာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က “ဘုရားသံုးဆူကုိ သြားမလုိ႔” ဟု ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ ဗုိလ္လုပ္သူက “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္ေနတယ္။ အဲ့ဒီကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပုိ႔ေပးမယ္“ ဟုဆုိသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သြားရမွာလဲဟု ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ေမးရာ သူက ၇ ရက္ခန္႔ၾကာမည္ဟု ဆုိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားသံုးဆူကုိပဲ သြားေတာ့မယ္ဟု ျငင္းလုိက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားကာ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က အေျခအေနသည္ ေတာခုိလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ေကအင္န္ယူ က သူတုိ႔၏စခန္းမ်ားသုိ႔ ဆြဲေဆာင္ေခၚယူေနၿပီး မြန္ျပည္သစ္ပါတီကလည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ ေခၚယူေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

လမ္းခရီးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေသာရြာမ်ားမွ ပန္းကံုးစြပ္ျခင္း၊ အေမႊးနံသာရည္တို႔ကို ပက္ဖ်န္းႀကိဳဆိုျခင္းတို႔ကို ခံခဲ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ နယ္စပ္ေမွာင္ခိုဂိတ္ႀကီးရွိေသာ ဘုရားသံုးဆူနယ္စပ္ရြာႀကီးသည္ ယခင္ေတာရြာမ်ားထက္ ငါတို႔ကို ခန္းနားစြာ ႀကိဳဆိုၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားသည္မွာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေပေတာ့သည္။ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုႀကီး ဘုရားသံုးဆူသို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ေရာက္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျပည္တြင္း ရွစ္ေလးလံုးအံုၾကြမႈႀကီး ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ မြန္ႏွင့္ ကရင္တို႔သည္ နယ္စပ္တြင္ နယ္ေျမလု ေနၾကသည္။ တုိက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ဘုရားသံုးဆူရြာႀကီးသည္ မီးေလာင္ျပင္မ်ား၊ ဥဒဟို အေပါက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနေသာအိမ္မ်ား၊ ယိုယြင္းေနေသာအေဆာက္အံုမ်ားျဖင့္ လူသူမေတြ႔ရေသာ ရြာပ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုသည္ ထိုရြာပ်က္ႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္မွေန၍ ေျပးလိုက္လာၿပီး “အကိုတုိ႔ အကိုတို႔ ဘယ္ကို သြားေနတာလဲ၊ အခု အကိုတို႔ ယိုးဒယားနယ္ထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္” ဟု ဆိုမွ “ငါတို႔ ဘုရားသံုးဆူကို သြားေနတာေလကြာ”ဟု ေျပာရာ ထိုလူငယ္က “က်န္ခဲ့တဲ့ ရြာပ်က္ႀကီးက ဘုရားသံုးဆူ　ခင္ဗ်” ဆိုမွ ဟိုက္ခနဲ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။  ထင္တာႏွင့္ျမင္တာ တက္တက္စင္ လြဲသည္မွာ ပထမအႀကိမ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ရက္ေပါင္း ၂၆ ရက္ အၾကာမွ ဘုရားသံုးဆူသို႔ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာင္းျပန္လွည့္ၾကသည္။ ယင္းလူငယ္၏ လမ္းျပမႈျဖင့္ National Democrtic Front (NDF) ေခၚ အမ်ိဳးသားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မဒတ) ရံုးသို႔ ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းသားသီခ်င္းသီဆိုၿပီး တက္လာေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္သုိက္ကို မဒတရံုးမွ ကခ်င္ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္ေဘာင္းက ဓါတ္ပံုလွမ္းရိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းယူသည္။ ထိုပံုသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခရီးရွည္ ခ်ီတက္လာျခင္း၏ သမိုင္းဝင္ ရွားရွားပါးပါး ဓါတ္ပံုပင္ ျဖစ္သည္။
(မွတ္ခ်က္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ေနစဥ္ မြန္ႏွင့္ ကရင္တို႔သည္ နယ္စပ္တြင္ နယ္ေျမလုေနၾက သည့္အတြက္ အခ်င္းခ်င္း ပစ္ခတ္ေသာ က်ည္ဆန္မ်ားေၾကာင့္ ဘုရားသံုးဆူရြာႀကီး ပ်က္သြားသည့္အျပင္ တစ္ဖက္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းသုိ႔ က်ည္မ်ားက်ၿပီး မီးေလာင္သျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွ ကရင္ႏွင့္ မြန္တုိ႔အား ထုိင္းဘတ္ေငြ ၁၆ သန္း ေလ်ာ္ေၾကးေငြေတာင္းသျဖင့္ ေပးလုိက္ရသည္။ ထုိစစ္ပြဲအတြင္း ႏွစ္ဖက္အက်အဆံုးမ်ားႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား အတြက္ ကုန္က်စရိတ္သည္လည္း ထုိင္းဘတ္ေငြ သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိခဲ့သည့္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ေရာ ဒီမုိကေရစီ အေရးအတြက္ပါ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသည္။)

ဘုရားသံုးဆူရွိေက်ာင္းသားမ်ား
ကြၽန္ေတာ္တို႔အုပ္စုႀကီး ေက်ာင္းသားသီခ်င္းမ်ားသီဆိုၿပီး ဘုရားသံုးဆူရွိ မဒတရံုးသို႔ ေက်ာ္လြန္လာသည့္အခါ မိုးကလဲ တဖြဲဖြဲရြာေနခဲ့သည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ီတက္လာရာ လမ္းေၾကာင္းေရွ႕သို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီး အရွိန္ႏွင့္ေမာင္းလာၿပီး ေရွ႕မွပိတ္ရပ္လိုက္သည့္အတြက္ ခ်ီတက္လာျခင္း ရုတ္တရက္ ရပ္သြားခဲ့ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ေတာ့ ရွိမည္။ ေရွ႕ကလူက အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ ၅ ေပ ၇ လက္မခန္႔ရွိၿပီး မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတို႔ဘယ္သူေတြမွန္း မသိသလို ဘာေၾကာင့္ေရွ႕မွ ပိတ္ရပ္ရသည္ကို သိခ်င္သျဖင့္ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာသူက ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာသျဖင့္ အရက္မူးေနမွန္း သိသာသည္။ သူ႔ေနာက္မွလူကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းလာသူက “ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆိုတာဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးသည္၊ ပထမေတာ့ ငါ့နာမည္ ဘယ္လိုလုပ္သိေနသလဲဟု အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ပါပဲ၊ ဘာကိစၥရွိလို႔ပါလဲ၊ ခင္ဗ်ားကေကာ ဘယ္သူလဲ” ဟု ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူက “ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ တင္စိုးေနာင္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းသားစခန္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ၊ အကိုႀကီးသတင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကား ေနရပါတယ္၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္စစ္ေၾကာင္း ခ်ီတက္လာတယ္ဆိုတာ ၾကားေနရလို႔ ေစာင့္ေနတာပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ နိုင္ငံေရးကို ဘာမွမသိဘူး အကိုႀကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ပါ” ဟုဆိုသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက မူးေနၾကသျဖင့္လည္းေကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ား ဆိုသျဖင့္လည္းေကာင္း ပထမဆံုး ဘုရားသံုးဆူေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေနအထားကို ျမင္သည့္အခါ ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ အေတာ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားမိပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ စစ္အာဏာရွင္အား တိုက္မည္ဟူ၍ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ တက္လာသည္ကို ေရာက္ႏွင့္ေသာသူမ်ား၏ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူတို႔က မူးမူးရူးရူးႏွင့္ လာႀကိဳသည္ဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္း ဆိုသလို ခံစားမိပါေတာ့သည္။

ကိုတင္စိုးေနာင္သည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေမာ္လျမိဳင္၊ က်ိဳက္သုတ္ဘုရားႀကီးတြင္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးဟု သိရသည္။ ကိုတင္စိုးေနာင္သည္ က်ဆံုးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုတင္စိုးေနာင္၏ စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္သည့္စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ မရင့္က်က္မႈကို အမွန္အတိုင္းျမင္မွသာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္သည္ကို အကဲျဖတ္နိုင္ရန္ အမွန္အတိုင္း တင္ျပလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္၊ က်ဆံုးသြားသူတစ္ေယာက္ကို အပုတ္ခ်လိုစိတ္ႏွင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကိုတင္စိုးေနာင္၏အုတ္ဂူကို စံခဘူရီ ေစတီေျခရင္းတြင္ ဂူသြင္းထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ၿပီး အမိန္႔ျပန္တမ္း ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ပါေသးသည္။

ကိုတင္စိုးေနာင္ႏွင့္ပါလာသူမွာ ကိုေအာင္မ်ိဳးဆန္း ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္မာနယ္ပေလာတြင္ေတြ႔စဥ္က သူလည္း အကြ်တ္တရားရၿပီး အရက္မေသာက္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္ကို ေနာက္ဆံုးၾကားသိရပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမထဲတြင္ ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနေသးသည္ဟု ၾကားရသည္။
ကိုတင္စိုးေနာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းပိတ္ရပ္ေန၍ ေနာက္မွလိုက္လာသူမ်ားက ေဒၚသထြက္ၿပီး ရိုက္မည္တကဲကဲ လုပ္ေနသည့္ အေျခအေနကို ထိန္းလိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။ မနက္ျဖန္မွ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကမည္ဟု ႏွစ္သိမ့္လ္ိုက္မွ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ေရာက္လာေသာကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီမွ ႏုိင္ဗညားေအာင္က ေနရာခ်ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုကို အေကာင္းဆံုး ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မုိးအိမ္ႀကီးတြင္ ေနေစသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မသိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ီတက္လာရာအုပ္ႀကီးကို ဘုရားသံုးဆူတြင္ “ထြန္းေအာင္ေက်ာ္စစ္ေၾကာင္း” ခ်ီတက္လာေနသည္ဟု သတင္းႀကီးေန၍ လူမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္နံမည္ကို သိေနၾကသည္ဟု ဆိုသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဇရပ္ႀကီး တစ္ခုတြင္ စုေဝးေစၿပီးေနာက္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီမွ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ႏိုင္ဗညားေအာင္က စကားေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုေၾကာင္း၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ဝင္လိုပါက ဝမ္းပန္းတသာ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုေၾကာင္းႏွင့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီသည္ မြန္အမ်ိဳးသားတို႔ကို ဖိႏွိပ္ခံထားရမႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးပူးေပါင္းပါဝင္ရန္ ဖိတ္ေခၚသည္ဟု ေျပာၾကားသြားခဲ့ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဖက္မွ ထေျပာမည့္သူမရွိဘဲ ျဖစ္ေနစဥ္ နိုင္ဗညားေအာင္က ေဆြးေႏြးၾကပါဟု ထပ္ေျပာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္ႀကီးတြင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေထာင္ရန္ သႏၷိ႒ာန္ခ်ၿပီး ထြက္လာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနႏွင့္ မည္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းကိုမွမဝင္ဘဲ ေက်ာင္းသားအလံေတာ္ေအာက္တြင္ ရပ္တည္တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားကို ရည္ရြယ္ခ်က္တူ မဟာမိတ္အဖြဲ႔မ်ားအျဖစ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ရာ တက္ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးက တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုရံုးခန္းရွိရာသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ေရာက္ႏွင့္ေနေသာေက်ာင္းသားေကာ္မတီကို ေတြ႔ဆံုရာ၌ ကိုုတင္စိုးေနာင္က သူ ဘုရားသံုးဆူေက်ာင္းသားဥကၠ႒ေနရာမွ ဆင္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဦးေဆာင္ပါဟု ထပ္ေျပာလာသည္။ ထိုအခါ မုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္တို႔မွ ထြက္လာေသာ ေက်ာင္းသားအုပ္စုမွ သိန္းဝင္းက “ကိုေနာင္ ဒီေကာင္ေတြကို ဘာလို႔ေနရာေပးရမွာလဲ။ ကိုေနာင္ ဆင္းေပးစရာမလိုဘူး ဘယ္ေကာင္ကိုမွ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး” ဟု ပုဆိုးဂြင္းသိုင္းၿပီး ထရမ္းသည္။ ဘုရားသံုးဆူတြင္ ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ေမာ္လျမိဳင္၊ မုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္တို႔မွ လာသူက အမ်ားစုျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားအုပ္စုမွာ ၁၀၀ ပင္မျပည့္။

ထိုအခ်ိန္က စခန္းတြင္ စုစုေပါင္းလူအင္အား ၁၅၀၀-၂၀၀၀ ခန္႔ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုသန္းဝင္းလည္း ဘုရားသံုးဆူသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထက္ေစာၿပီး ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ္လည္း နယ္စပ္တြင္ ကိုသန္းဝင္းသည္ ေခ်ာင္ထိုးခံထားရသည္၊ စခန္းေကာ္မတီတြင္ ကိုသန္းဝင္း မပါ၊ စခန္းေကာ္မတီတြင္ ေဒါက္တာနိုင္ေအာင္၊ ကိုေဇာ္ဦး (ယခု သမၼတဦးသိန္းစိန္၏အၾကံေပး)၊ ေအာင္မ်ိဳးဆန္း၊ ဆန္းထြန္းတို႔က ဦးေဆာင္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ ကိုတင္စိုးေနာင္သည္ ေတာခိုလာစဥ္ ေငြမ်ား ပါလာခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ မိဘမ်ားကလည္း ခ်မ္းသာသည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု　ဆုိသည္။ စခန္းေကာ္မတီဝင္မ်ားသည္ ဘုရားသံုးဆူေဈးထဲသို႔ ညပိုင္းတြင္သြား၍ အျမဲေသာက္စားမူးရစ္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရ၍ အေတာ္ရင္ေလးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔　မေရာက္ခင္ ကိုေဇာ္ဦးက ဘန္ေကာက္တက္ျပီး　ဘတ္ေငြငါးေသာင္း　ရွာယူလာခဲ့သည္ (ဘယ္သူကေပးသည္ကို စခန္းမွလူမ်ားမသိ) ထိုဘတ္ငါးေသာင္းသည္ ေစာင္ဝယ္ရန္ႏွင့္　စခန္းအတြက္ေဆးးဝါးမ်ား၊　ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္　ရိကၡာဝယ္ယူရန္　 ျဖစ္ေသာ္လည္း စခန္းေကာ္မီတီဝင္မ်ား　ေသာက္စားပစ္သျဖင့္　ေငြစာရင္းရွင္းခိုင္းရာ　 မရွင္းနိုင္သျဖင့္　ကိုသန္းဝင္းတို႔　ရန္ကုန္အုပ္စုႏွင့္　 ဆက္ဆံေရးတင္းမာေနခဲ့ၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ စခန္းတြင္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သူတို႔က ျဖစ္ေနၿပီး ေသဆံုးသူမ်ားကလည္း ရွိေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူပါလာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္း လမ္းတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ခံစားရင္ စခန္းေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေသဆံုးသြားသျဖင့္ လုပ္သားေကာလိပ္မွ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးကဦးေဆာင္ၿပီး မီးသျဂိဳလ္ရာသုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့သည့္အခါ ေက်ာင္းသားေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္္ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ “အကိုရယ္ၾကည့္ပါဦး ေအးေထြးေရ ငါတို႔အကိုႀကီးလာၿပီ၊ မင္း အေမကိုငါဘယ္လိုေျပာရမလဲ” ဟု ေအာ္ငိုသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး မ်က္ရည္က်ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကမစေသး။ စေတးတဲ့သူေတြက စေတးေနရၿပီ။ စစ္အစိုးရႏွင့္မတိုက္ရေသးဘဲ သဘာဝရန္ငွက္ဖ်ားႏွင့္နပန္းလံုးေနရသည္မွာ ခံျပင္းစရာေတာ့ေကာင္းသည္။

ေစတနာရွင္မ်ားက စခန္းသုိ႔ ေဆးဝါးမ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းေသာ္လည္း ေဆးအေၾကာင္း နားလည္သူတို႔က ေဆးမကုသဘဲ တပည့္ရမ္းကုမ်ားႏွင့္ လႊတ္ထားၿပီး ေသာက္စားမူးရစ္ေနၾကသျဖင့္ ေနမေကာင္းသူတို႔ကို ေဆးထိုးေပးသည့္အခါ ေဆးထိုးအပ္ကို ျပဳတ္ရမွန္းမသိဘဲ ထိုးသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သန္႔ရွင္းမွဳမရွိဘဲထိုးလိုက္သျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အသားတြင္း ပိုးဝင္၍ တင္ပါးႀကီးမ်ား ေရာင္ယမ္းလာၿပီး ခြဲထုတ္ရသည္မ်ားကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ အေတာ့ကို စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။
စခန္းေကာ္မတီဝင္မ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရးကိစၥထက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သည့္အလား ေသာက္စားေနၾကေသာ္လည္း ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဘုရားသံုးဆူတြင္ မြန္ႏွင့္ ကရင္တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္ ႏွစ္ဖက္ပစ္လိုက္ေသာ က်ဥ္ဆံခြံမ်ားကုိ လိုက္လံေကာက္ၿပီး ေရာင္းစားသူက ေရာင္းစား၊ ရြာထဲရွိ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ မုိင္းမ်ား ျမႇဳပ္ထားၿပီး ထုိမရွင္းရေသးေသာ မိုင္းကြင္းထဲသို႔ဝင္ၿပီး တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ထြက္ေျပးသြားသည့္ ရြာသားမ်ား၏ အိမ္ဝင္းထဲရွိ သေဘၤာသီးပင္မ်ား၊ ေက်ာက္ဖရံုသီးပင္မ်ားကို ရွာေဖြစားေသာက္ၾကႏွင့္ အေတာ့္ကို ငတ္ျပတ္ခဲ့ၾကသည္။

ေက်ာင္းသားညီလာခံကိုယ္စားလွယ္မ်ား
အရင္ေရာက္ေနေသာ နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္၊ မြန္းေအာင္၊ ရကသေခါင္းေဆာင္ကိုသန္းဝင္းတို႔ ရန္ကုန္အုပ္စုႏွင့္အတူ ကုိေအာင္ၾကည္ဦးတို႔ ဝါးကားစ္ေကာလိပ္ (Workers Collage (လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္)) မွ လူအင္အား ၄၀ ေက်ာ္ ကိုထြန္းဦး၊ တာႀကီးတို႔ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္း အတြင္းေနရာခ်ေပးသည္။ နယ္မွရာႏွင့္ခ်ီ၍ အုပ္စုလိုက္ႀကီးထြက္လာေသာ ေမာ္လျမိဳင္၊ မုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္မွလူမ်ား ဘုရားသံုးဆူသို႔ အရင္ေရာက္လာၿပီး စခန္းေကာ္မတီဖြဲ႔ကာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ယူထားၾကသည္။ ရန္ကုန္မွ ေရာက္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေနရာမေပးဘဲ ေဒသခံလူမ်ားစု၏ ေနာက္ခံအားကိုယူၿပီး ထင္သလို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသျဖင့္ ရန္ကုန္အုပ္စုႏွင့္ နယ္အုပ္စုတို႔ အၾကားတြင္ အားၿပိဳင္မႈ ျဖစ္လာသည္။  (မွတ္ခ်က္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္စ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အလားတူ အားၿပိဳင္မႈ ျဖစ္ေပၚ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္သည့္ ေနာက္ခံလူအင္အားႀကီးသူတို႔က ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သူလွ်ဳိဟု အမည္တပ္ကာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ရယူရန္ သတ္ျဖတ္ရွင္းလင္းသည့္ အေျခအေနအထိ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ျမင္သည္။)

စခန္းေကာ္မတီဝင္မ်ား ညပိုင္းတြင္ နယ္စပ္ညေဈးသို႔ သြားေရာက္ေသာက္စားမူးယစ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ေတာခိုလာေသာ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ရမည္မသိ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေက်ာင္းသားညီလာခံႀကီး က်င္းပမည္ျဖစ္၍ ဘုရားသံုးဆူမွ ကိုယ္စားလွယ္ေရြးမည္ဆိုသည့္ အသံကို ၾကားရသည္။ မလွျမိဳင္တို႔ေမာင္ႏွမသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ တစ္ပတ္ခန္႔ေစာၿပီး က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ ဘုရားသံုးဆူသို႔ ေရာက္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသျဖင့္ အလြန္ဝမ္းသာသြားသည္။ ျမန္မာေငြႏွင့္ ဘတ္ေငြ ဘယ္ေနရာတြင္လဲရမွန္း မသိသျဖင့္ မလွျမိဳင္၏ေမာင္ငယ္ ေမာင္လွေရႊထံမွ ဘတ္ ၅၀၀ ေခ်းရသည္၊ ပါလာသည့္ ကိုယ္အုပ္စုမွကေလးမ်ားကို ယိုးဒယား မားမားေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ဝယ္ေကြ်းေတာ့ ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ စားၾကသည္။ ငတ္ေနၾကသည္ကိုး။ မလွျမိဳင္တို႔က ဘန္ေကာက္သို႔ သူတို႔အစီအစဥ္ျဖင့္ သူတို႔တက္ေတာ့မည္ဟု ဆိုလာသျဖင့္ ေခ်းေငြကို ျပန္ဆပ္ရန္ မိမိထံမွ ပါလာသည့္ ျမန္မာေငြ ၆ ေသာင္း ေက်ာ္ကို ဘတ္ေငြႏွင့္အျမန္လဲခိုင္းရသည္။
ထို႔ေနာက္ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ေရြးၾကသည့္အခါ ရန္ကုန္အုပ္စုမွ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးတို႔ အေရြးခံရၿပီး ေမာ္လျမိဳင္၊ မုဒံုအုပ္စုမွ ကိုတင္စိုးေနာင္၊ ကိုဆန္းထြန္း၊ သန္းလႈိင္ဦး၊ ႏွင့္ေဒါက္တာနိုင္ေအာင္တို႔ အေရြးခံရသည္။ သန္းလႈိင္ဦးက ခရီးလြန္ေနသည္ဟုဆိုသည္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဝင္ မြန္ေက်ာင္းဆရာ ကိုစိုးသန္းႏွင့္ တစ္ဦးလည္း ေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ပထမတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဝင္မ်ားဟု မသိၾကေခ်၊ ထိုေၾကာင့္ရန္ကုန္အုပ္စုမွ ႏွစ္ဦး၊ နယ္အုပ္စုမွ ေျခာက္ဦးစုစုေပါင္း ၈ဦးရွိသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘုရားသံုးဆူသို႔တက္လာစဥ္ ေရဒီယိုနားေထာင္ရာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းတြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအာင္က အင္တာဗ်ဴးတြင္ မည္သို႔ေျပာသြားသည္၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကိုဝင္းမိုးႏွင့္ ကိုေအာင္နိင္ (ယခု ဗီအိုေအ သန္းလြင္ထြန္း) တို႔က ဘာေတြေျပာသည္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က  ဘာေျပာသည္ စသည္ျဖင့္ ၾကားေနရၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔တသိုက္ ယခုထိ ဘုရားသံုးဆူသို႔ မေရာက္ႏိုင္သျဖင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနမိခဲ့သည္။ ယခုညီလာခံတက္ခြင့္ရသည့္အခါ ထိုေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရမည္ ပူးေပါင္းတိုင္ပင္လုပ္ၾကမည္စသည္ျဖင့္ ေတြးၿပီး ဝမ္းေျမာက္ အားတက္ေနမိသည္။ လမ္းတြင္လည္း ယခင္က ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့ေသာ ဦးႏုထံေတာခိုခဲ့ၾကသည့္ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း၊ ဦးေအာင္၊ ဦးဇာလီေမာ္တို႔ႏွင့္ ဗကပတြင္ ေတာခိုရင္း က်ဆံုးသြားၾကေသာ ကိုဗေဆြေလး၊ ကိုသက္၊ ကုိစုိးဝင္းစသည့္ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို ကိုယ့္စီနီယာမ်ားအျဖစ္ ေလးစားတန္ဖိုးထားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေျပာခဲ့ ဖူးသည္။

ကိုသန္းဝင္း၊ ကိုကိုေလး၊ ကိုထြန္းဦး၊ တာႀကီး၊ ထူးအိမ္သင္၊ မြန္းေအာင္တို႔သည္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးရာတြင္ အေရြးမခံရေပ။ သူတို႕ကလည္း ကိုယ္စားလွယ္ေရြးခ်ယ္ျခင္းသည္ ျပည္တြင္းကို ကိုယ္စားျပဳသူမ်ား လည္းပါသင့္သည္၊ နယ္စပ္သို႔ေရာက္လာေသာ လူမ်ားမွ ေရြးခ်ယ္လိုက္သူမ်ားကိုသာ ကိုယ္စားလွယ္ဟုု သတ္မွတ္၍ မရဟု ေဝဖန္ၾကသည္။ သူတို႔ေျပာသည္မွာလည္း သဘာဝက်သလိုရွိသည္၊ ကိုသန္းဝင္းသည္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသား သမဂၢကို စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္က ထိပ္တန္းမွပါဝင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ ကိုဂ်င္မီ (ယခု ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္း) တို႔ႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ဦးေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူတို႔အုပ္စုက ညီလာခံသို႔ သူတို႔ပါ လိုက္လာခ်င္ေသာ္လည္း စခန္းမွေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ သူမ်ားကိုသာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက တာဝန္ယူေခၚသြားမည္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ထြန္းဦး၊ သန္းဝင္း၊ ကိုကိုေလးတို႔ ဘုရားသံုးဆူရွိ မဒတရံုးသို႔ သြားေရာက္ၿပီး သူတို႔သည္ ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ရန္ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ေကအင္န္ယူ  ဘုရားသံုးဆူတာဝန္ခံ မန္းေအာင္ေ႒းႏွင့္　ေကအိုင္ေအ　ဗိုလ္မွဴးေဇာ္ေဘာင္းတို႔ကို တင္ျပၾကသည္။ ထိုအခါ ဘုရားသံုးဆူ မဒတရံုးမွ “မင္းတို႔ျပည္တြင္းေခါင္းေဆာင္ေတြပဲသြားရမွာေပါ့ ငါတို႔လိုက္ပို႔မယ္” ဟူ၍ ကုိသန္းဝင္းတုိ႔ကုိ　ေျပာလာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္　စခန္းမွ ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္မေပးသည့္ တင္စိုးေနာင္ဦးစီးေသာ ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွ ျပည္တြင္းကထြက္ခြါလာေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသန္းဝင္း၊ ကိုကိုေလးတို႔ႏွင့္ အတူ ကိုထြန္းဦး၊၊ တာႀကီး၊ ထူးအိမ္သင္၊ မြန္းေအာင္တို႔ကို ဘုရားသံုးဆူ မဒတရံုးမွ တာဝန္ယူ၍ မီနီအဲယားကြန္း ဘတ္စ္ကား တစ္စင္းျဖင့္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။

ေရွ႕လဆက္ရန္

ညာမွဘယ္သုိ႔ - ဦးပဇင္းေလး၊ အမည္မသိ၊ ဆန္းဦး၊ ကြၽန္ေတာ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး၊ ထုိင္းဗုိလ္မွဴး တံု (လက္ပုိက္လ်က္)၊ ေအာင္ၾကည္ျမင့္၊ သက္ႏုိင္၊ ေအာင္ၾကည္ဦး၊ ထြန္းဦး (က်ဆံုး) ႏွင့္ အမည္မသိ၊

ညီလာခံမတုိင္မီ ကရင္စခန္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေနာက္တန္း ဘယ္မွညာ - ဆန္းလင္း (က်ဆံုး)၊ ဝမ္ဟုတ္၊ ကုိေက်ာ္လင္း၊ ကုိေအာင္ခင္၊ ကုိမ်ဳိးသန္႔(က်ဆံုး)၊ စံေရႊေအာင္၊ ေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ကုိကုိဦး၊ ကုိရီစုိး၊ ကိုတင္ေလး (ေပ်ာက္ဆံုး)။ ေရွ႕တန္း ဘယ္မွညာ - သိန္းထုိက္၊ တင္စုိး၊ ေဒၚႏုႏုေအး(ကြယ္လြန္)၊ အမည္မသိ၊ အမည္မသိ