မဆလေခတ္ အခမ္းအနားမွဴး
အခမ္းအနားေတြအေၾကာင္းေျပာေတာ့အသိတေယာက္ေျပာျပခဲ့တဲ့ အခမ္းအနားတခုကုိ သတိရတယ္။ မဆလပါတီ ေခတ္က ပါတီတင္းျပည့္ဆုိရင္တျခားပါတီ၀င္ေတြထက္ လူတေယာက္က ၀ါႀကီးေနတာ။ ၿမိဳ႔နယ္ မဆလ ပါတီမွာလည္း သူက အဆင့္ႀကီးႀကီးရေနေလရဲ့။ရန္ကုန္္တုိင္းထဲက ၿမိဳ႔နယ္တခုမွာ အဲဒီလုိ ပါတီတင္းျပည့္ တေယာက္က တျခားပါတီ၀င္ေတြထက္၀ါႀကီးေနေတာ့ အခမ္းအနားမွဴးအေနနဲ႔ တင္ေျမွာက္ခံရတယ္။ သူကလည္း အရင္က ဘာမွလုပ္ဖူးတာမဟုတ္။အခမ္းအနားမွဴးလုပ္ဖုိ႔ကလည္း မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ္လုိ႔ တာ၀န္အေပးခံရေတာ့ တျခားလူေတြကုိအႀကံဥာဏ္ေတာင္းရေတာ့တယ္။ပါတီထဲက မိတ္ေဆြေတြထဲက တေယာက္က “ခင္ဗ်ားဗ်ာ.. ဘာခက္တာမွတ္လုိ႔။ စင္ေပၚေရာက္ရင္ ေအာက္ကထုိင္ေနတဲ့ေကာင္ေတြက ခင္ဗ်ားေျပာတာကုိဘဲ နားေထာင္ရမွာ။ အဲဒီေတာ့… နံပါတ္တစ္ အခ်က္အေနနဲ႔ စင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေအာက္ကေကာင္ေတြက ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ စဥ္းစားလုိက္ ၿပီးမွ ခင္ဗ်ားေျပာစရာ၊ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္သြား… ရၿပီ” လုိ႔ အႀကံေပးလုိက္တယ္။
အဲဒါနဲ႔ အခမ္းအနားလုပ္မယ့္ေန႔ကုိေရာက္လာပါေလေရာ။သူကလည္း သူ႔မိတ္ေဆြပါတီ၀င္ေတြအႀကံေပး တဲ့အတုိင္း ျပင္ဆင္ေလ့က်င့္ၿပီး စင္ေပၚေရာက္လာတယ္။မုိက္ကရုိဖုန္းေရွ႔ကုိေရာက္လာၿပီး ေအာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရွ႔ဆုံးတန္းမွာ အပြင့္ေတြအခက္ေတြေဗ်ာက္ေသာက္နဲ႔ထုိင္ေနၾကတဲ့ စစ္တပ္ အရာရွိေတြ၊ ေခါင္းေပါင္းေတြေဆာင္းထားတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိေတြကုိဘြားကနဲျမင္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ နဲနဲ ေတာ့ တြန္႔သြားတယ္။ သူကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြသင္ထားတာကုိသတိရၿပီး။ “ေအာက္က လာနားေထာင္ေနတဲ့ေကာင္ေတြက ဘာေကာင္ေတြမွမဟုတ္ဘူး” လုိ႔ တုိးတုိးအသံထြက္ၿပီးကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ ရဲေဆးတင္လုိက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအသံႀကီးက မုိက္ကရုုုိဖုန္းထဲဲဲ၀င္သြားေတာ့ေဆာင္း ေဘာက္ေတြကေန အက်ယ္ႀကီးျပန္ထြက္လာတယ္။ ေအာက္ကဆရာေတြလည္း တေယာက္ကုိ တေယာက္ ျပဴးတူးၿပဲတဲၾကည့္ၿပီး အေပၚကငနဲက ဘာလဲေပါ့။ အခမ္းအနားမွဴးကေတာ့ သတိမထားမိ လုိက္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အေတာ္ေလးဟုတ္လွၿပီ ထင္သြားတယ္။
ေနာက္ သူက အခမ္းအနားခုံေပၚကစာရြက္ကုိငုံ႔ၾကည့္ၿပီး အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြကုိ ဆက္ေၾကျငာ တယ္။ “ပထမအစီအစဥ္အရ အခမ္းအနားဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းေၾကျငာျခင္းအစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့အတြက္…အခမ္း အနားကုိစတင္ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း… ေၾကျငာအပ္တယ္ခင္ဗ်ား”… “ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း…”လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲလုိ႔ လက္ခုတ္သံစဲေအာင္ မနဲေစာင့္ရေသးတယ္။ သူ… ေၾကနပ္သြားတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔ ယေန႔ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ တပ္မေတာ္အရာရွိ ႀကီးမ်ား၊ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီမွတင္းျပည့္ပါတီ၀င္မ်ားႏွင့္ ပါတီ၀င္ရဲေဘာ္မ်ား၊ ဖိတ္ၾကားထားသည့္ အဖြဲ႔ အစည္းအသီးသီးမွ၀မ္းထမ္းမ်ားႏွင့္ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားခင္ဗ်ား….. အခမ္းအနားအစီအစဥ္မ်ားကုိ ေအာက္ပါအတုိင္းက်င္းပသြားမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေၾကျငာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား…” အခမ္းအနား အစီ အစဥ္ေတြကုိဖတ္ၾကားသြားၿပီးေတာ့သူက“က်ေနာ္တုိ႔ ယေန႔အခမ္းအနားရဲ့ ပထမဆုံး အစီအစဥ္အရ… ႏုိင္ငံေတာ္အလံကုိအေလးျပဳခ်င္းအစီအစဥ္ႏွင့္က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား အေလးျပဳခ်င္းအစီအစဥ္ကုိ တေပါင္းတည္းက်င္းပသြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ မ်ားအားလုံး ေခတၱမတ္တပ္ထေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား….”ပရိတ္သတ္ ေတြက မတ္တပ္ထရပ္ၾကတယ္တဲ့။ သူက ေလ့က်င့္ထားတဲ့အတုိင္း မုိက္ကရုိဖုန္းကုိျဖဳတ္ပရိတ္သတ္ကုိ ေက်ာေပး ၿပီး “သတိ…” ဆုိတဲ့အသံႀကီးထြက္လာေတာ့ ပရိတ္သတ္လည္း အျမန္ သတိဆြဲၾကရတာေပါ့။အဲဒီေနာက္ ၀ဲယာအႏွံ႔ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေဆာင္းေဘာက္ေတြထဲက သူ႔ရဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့အသံႀကီးထြက္လာတယ္။
“က်ဆုံးေလၿပီးေသာျပည္ေထာင္စုဆုိရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အလံအား… အေလး…. ျပဳ” တဲ့။
ေအာက္ကလူေတြလည္းဒုကၡပါဘဲ ဘယ္မေအေပးကုိ စင္ေပၚတင္ေပးလုိက္ပါလိမ့္ ဆုိၿပီး ေဘးဘီကုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့လုိ႔လုိက္ၾကည့္ၾကေတာ့ေခါင္းငုံ႔ၿပီး အေလးျပဳတဲ့သူကျပဳ၊ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ နဖူးေပၚ လက္တင္ၿပီးအေလးျပဳလုပ္ေနတဲ့လူေတြကလည္းအေလးျပဳ လုပ္ေနၿပီဆုိၾကေတာ့ သူတုိ႔လဲ ၀တ္လာတဲ့ အ၀တ္အစားအေပၚမူတည္ၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္တဲ့သူတင္၊ကုန္းတဲ့လူကုန္း လုိက္လုပ္ၾကရေတာ့တယ္။
သုံးေလးမိနစ္ၾကာသြားၿပီ…။လူေတြက အဲဒီအတုိင္းဆက္ေနရတယ္။ ျဖစ္ပုံက အခမ္းအနားမွဴးက အဲဒါလုပ္ ၿပီး ဘာဆက္ေျပာရမယ္ဆုိတာကုိေမ့ေနလုိ႔။အေလးျပဳတန္းလန္းျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကလည္း မသိမသာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ဘာျဖစ္ေနတာလဲေပါ့။အမိန္႔က ထပ္ထြက္မလာေသးေတာ့ ငုံ႔ေနတဲ့လူ ေတြကလည္း ျပန္မတ္လုိ႔မရ၊ နဖူးေပၚလက္တင္အေလးျပဳေနတဲ့အရာရွိေတြလည္း လက္ျပန္ခ်လုိ႔မရ ျဖစ္ ေနတာေပါ့။ အခမ္းအနားမွဴးက ဘာဆက္ေျပာရမယ္မမွတ္မိတဲ့အတူတူတခုခုနဲ႔ ေရာခ်မွရမယ္လုိ႔ သေဘာ ေပါက္လုိက္တယ္။ အမွန္က “ေနၿမဲ” ဆုိရင္ လူေတြက မူလအတုိင္းျပန္မတ္လုိ႔၊ နဖူးေပၚကလက္ေတြ ျပန္ခ် လုိ႔ရၿပီေလ။ သူ႔မွာက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘင္ခရာသင္တန္းတုိ႔၊လမ္းစဥ္လူငယ္သင္တန္းတုိ႔ တက္ခဲ့တာ လည္းမဟုတ္ေတာ့ အေျခခံစစ္ေရးျပအေတြ႔အႀကံဳရွိတာမဟုတ္ဘူး။လက္ပူတုိက္သင္လာၿပီး စဥ္ေပၚ ေရာက္မွ မမွတ္မိေတာ့တာ။ အဲဒီေတာ့ မုိက္ကရုိဖုန္းထဲကေန အခမ္းအနားမွဴးက“ေတာ္ေလာက္ၿပီ…” တဲ့။ ခုန ကုန္းေနၾကတဲ့လူတခ်ဳိ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္မတ္သြားတယ္။ ယူနီေဖာင္းသမားေတြတခ်ဳိ႔လည္းနဖူးေပၚကလက္ခ်လုိက္ၾကတယ္။ အဲ… က်န္ေနတဲ့လူေတြလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္ရိပ္ျပၿပီး သူတုိ႔လုိလုိက္လုပ္ၾကရတယ္တဲ့။
သူလုပ္တာမွန္သားဘဲ။ႏုိင္ငံေတာ္အလံအေလးျပဳတာနဲ႔ က်ဆုံးေလၿပီးေသာအာနည္မ်ားကုိအေလးျပဳခ်င္း အစီအစဥ္ကုိ တေပါင္းတည္းက်င္းပသြားမယ္ဆုိတဲ့အတုိင္းတေပါင္းတည္း လုပ္သြားတာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ လည္း အဲဒီအခမ္းအနားလည္းၿပီးေရာ သူ… ျပဳတ္သြားရွာတယ္တဲ့။စိတ္မေကာင္းစရာ….
ကုိ႔ယုိ႔ကားယားမ်ား
အေဖက က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကသူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ မိန္းမ၀ုိင္းခုိးေပးရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပဖူးတယ္။ ျဖစ္ပုံ က သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းကမိန္းမခုိးမယ္လုိ႔တုိင္ပင္ေတာ့ အားလုံး ၀ုိင္းၿပီးစီမံခ်က္ဆြဲၾကတယ္။ ဂ်စ္ကားရွာမယ့္လူက ရွာၿပီး ကားနဲ႔ေမာင္းလာ၊ အမ်ဳိးသမီးက အထုတ္အပုိးနဲ႔ အိမ္ကတိတ္တိတ္ထြက္…၊ ကားေပၚအျမန္တင္… ၿပီးရင္ မိန္းမခုိးမယ့္လူက အိမ္ေရွ႔မွာဆင္းေစာင့္၊ ပဲခူးဘက္ကုိ ေမာင္းေျပးေပါ့ေလ။အားလုံး အစီအစဥ္အတုိင္း ခုိးရမယ့္ အမ်ဳိးသမီးအိမ္ေရွ႔ကုိ သြားၾကတယ္။ သတုိ႔သားကေတာ့တခါတည္းေခၚခဲ့လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္မွသြားေခၚမယ္ေပါ့။
အမ်ဳိးသမီးကလည္းကားသံၾကားတာနဲ႔ ေစာင္ပါးေလးေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီးထြက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတအုပ္ အထုတ္အပုိးကူသယ္တဲ့သူကသယ္။ သတုိ႔သမီးကုိ ကားေပၚအျမန္ေရာက္ေအာင္ လမ္းျပတဲ့သူက ျပနဲ႔ အဆင္ေခ်ာေနေလရဲ့။ အေဖတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္သတုိ႔သားအိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ဟုိမိန္းမခုိးမယ့္ လူကုိ မေတြ႔ရဘူး။ အမ်ဳိးသမီးကုိလည္း ကားေပၚမွာခဏေစာင့္။က်ေနာ္တုိ႔ သြားေခၚခဲ့မယ္ဆုိၿပီးသာ ထားခဲ့ရ တယ္။ လူေတြက မၾကည္ဘူး။ မိန္းမခုိးမယ့္ေကာင္ဘယ္ေပ်ာက္ေနလဲေပါ့ေလ။
သတုိ႔သားအိမ္ေရွ႔ကေနအေပၚက သတုိ႔သားအိပ္တဲ့အိပ္ခမ္းတံခါးကုိေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တံခါးကပိတ္ထား တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အသံတုိးတုိးနဲ႔ေခၚၾကည့္တယ္။အေပၚက ဘာမွတုန္႔ျပန္မလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ခဲလုံးေသးေသး ေတြကုိေကာက္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္တံခါးကုိေပါက္ၾကတယ္။ စိတ္မရွည္တဲ့တေယာက္က ခပ္ႀကီးႀကီးခဲလုံး တလုံးနဲ႔ တံခါးကုိေပါက္လုိက္မွတံခါးပြင့္လာတယ္။ လားလား… အေပၚမွာ အိမ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မိန္းမခုိးမယ့္ သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းကုိျပဴတင္းတံခါး၀ကေန ေတြ႔လုိက္တယ္။ သတုိ႔သားေလာင္းက “ဘာလဲ”…. တဲ့။ ေအာက္က အကုန္လုံး ေဒါကန္ကန္နဲ႔သူ႔ကုိဆင္းလာေအာင္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပၿပီး ေအာက္ေရာက္ ေတာ့မွ ၀ုိင္းဆဲၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွသူက “ဟာ…. ေဆာရီးကြာ… ငါေမ့သြားလုိ႔” လုိ႔ဆုိၿပီး ထလုိက္လာတယ္တဲ့။ အေဖ က အဲဒီအျဖစ္ကုိခဏခဏ ျပန္ေျပာျပၿပီး ဒီေကာင္သာ လုိက္မလာရင္ ငါတုိ႔တအုပ္လုံး အဲဒီခုိးလာတဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ မနက္ဘယ္လုိ ဆက္စခန္းသြားရမယ္မသိဘူးတဲ့။သူ႔ရဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မိသားစုအိမ္ ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္တဲ့အခါတုိင္း “သားႀကီး အဲဒီမွာၾကည့္ထားမင့္ ဦးဦးယူထားတာ အေဖတုိ႔ခုိးလာေပးခဲ့ တဲ့ မိန္းမ” တဲ့…။
လူ႔ဘ၀ထဲမွာ ဒီလုိကုိယ့္ရုိ႔ကားယားေတြျဖစ္တတ္တယ္။ဒါတြင္… ဘာကဦးမလဲ… က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ေပါင္းစုံ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းကုိ ေကအင္န္ယူ တပ္မဟာ(၇) ေပါ့ပါးထေဒသမွာလုပ္ေတာ့ အဲဒီ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းကုိ ႏုိင္ငံတကာအဂၤလိပ္စာေက်ာင္းကအဂၤလိပ္ဆရာေတြငွားၿပီး သင္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ တကယ့္ကုိ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔တုိက္ရုိက္ အဂၤလိပ္စာေလ့က်င့္သင္ယူႏႈိင္တဲ့အစီအစဥ္ပါဘဲ။ အဲ ဒီသင္တန္းတက္ေနတုန္း တခါအဂၤလိပ္လူမ်ဳိးသင္တန္းဆရာက မင္းတုိ႔ အာဖရိကလုိလုိဘာလုိလုိ ဆြာဟီးလီးစကားေတြ (ျမန္မာ၊ကရင္ နဲ႔ အျခားတုိင္းရင္းသားစကား) ကုိ သင္တန္းမွာ ေျပာတာေတြ႔ရင္ တခြန္းကုိ ၁ ဘတ္ ဒဏ္တပ္မယ္တဲ့…။သင္တန္းက ဒီမုိကေရစီေရးလႈပ္ရွားေနၾကတဲ့အဖြဲ႔ေတြတြင္မဟုတ္ ဘူး တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစုံကတုိင္းရင္းသား ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြပါ ပါတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လုံး လမ္းမွာတေယာက္နဲ႔တေယာက္ေတြ႔ရင္ ကုိယ့္ဘာသာစကားအစား… အဂၤလိပ္လုိ “Hi! How are you?” ဘာညာ ေျပာတတ္သေလာက္ႀကံဖန္ေျပာၾကရတယ္။
အဲဒီရက္ထဲ… တရက္ညေနပုိင္း ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ အသက္ႀကီးႀကီး ကရင္ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးတာမလာက ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းစပ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔က ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္းႏုိင္၀င္းက ေရဆင္းကူးရင္း ႂကြက္တက္ၿပီး ေရနစ္တယ္။ ေရထဲမွာ ျမဳပ္လုိက္ေပၚလုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ႏုိင္၀င္းက ကမ္းစပ္က ဆရာႀကီးကုိ သူေရေပၚေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ ၂ ခါ သုံးခါေလာက္ လွမ္းအကူအညီေတာင္းတယ္။ “Help!!! Help!!!” ကယ္ၾကပါလုိ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိဆရာႀကီးကသူ႔ကုိ ဟုိလူ လာေနာက္ေနတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စုံးစုံးျမဳတ္သြားေတာ့မွ ဟ… ဒါ ငါ့ကုိေနာက္ေန တာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ တကယ္ေရနစ္ေနတာထင္တယ္ဆုိၿပီး။ က်န္တဲ့လူေတြကုိ အကူအညီေတာင္းမွ ေလွနဲ႔ သြားဆယ္ၾကရတယ္။ သူလည္း ကံေကာင္းလုိ႔ဘဲ။
ႏုိင္၀င္းအေပၚေရာက္လုိ႔သတိရေတာ့ အားလုံးက၀ုိင္းေမးေတာ့မွ သူေရနစ္ေနတုန္း ဆရာက အဂၤလိပ္လုိဘဲ ေျပာၾကရမယ္ဆုိတာကုိသတိရလုိ႔ အဂၤလိပ္လုိ ကမ္းစပ္က ဆရာႀကီးကုိ အကူအညီေတာင္းတာတဲ့။ ေသ ေဘးႀကံဳေနရတာေတာင္…ဆရာကုိေလးစားတာလား။ ပုိက္ဆံ ၁ ဘတ္ေပးရမွာစုိးတာလား။ အဂၤလိပ္စာ ေလ့က်င့္ေနတာလား မသိတဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းကုိ က်န္တဲ့လူေတြအကုန္လုံး ၀ုိင္းဆဲၾကတဲ့အျပင္ ဆရာႀကီး တာမလာကုိပါ ခင္ဗ်ားကသူေရနစ္ေနတာမသိဘူးလားလုိ႔ ၀ုိင္းအျပစ္တင္ၾကတာေပါ့။ ဆရာႀကီးကေတာ့ “မသိဘူးေလ.. သူေနာက္ေနတာမွတ္လုိ႔တဲ့”။
သံရုံးေနာက္ဆက္တြဲနဲ႔ABSDF
ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံရုံးအစီးနင္းခံရၿပီးေနာက္ပုိင္းကတည္းကထုိင္းႏုိင္ငံဖက္မွာ ယာယီအေျချပဳေနရ တဲ့ ABSDF ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ရဲ့ ၿမိဳ့ေပၚအ၀င္အထြက္ေတြကုိထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြက တင္းၾကပ္ကန္႔သတ္တာ ေတြလုပ္လာေတာ့တယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းတခုကေန အျပင္ကုိထြက္မွဗဟုိရုံးခြဲရွိတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ့ကုိ ေရာက္မွာ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြနဲ႔လည္း သြားခြင့္ပိတ္ ထားလုိက္ေတာ့ လုိအပ္တဲ့ကိစၥေတြလုပ္ဖုိ႔ အေတာ္အခက္အခဲရွိလာသလုိ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြကုိပါ ထိခုိက္လာတယ္။ မျဖစ္မေန ၿမိဳ့ေပၚကုိသြားရမယ္ဆုိရင္ ထုိင္းနယ္စပ္တပ္က မုိင္းေထာင္ထားတယ္၊ ေတာထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကုိေတြ႔ေတြ႔ ပစ္မယ္လုိ႔ ခ်ိန္းေျခာက္ထားတဲ့အထဲက ၅ နာရီ၊ ၆ နာရီလမ္း ေလွ်ာက္သြားရတဲ့ ေတာလမ္းကေနပဲ ၀င္ရ ထြက္ရတယ္။
ပုိဆုိးတာက အဲဒီအခ်ိန္နယ္စပ္ရုံးကုိ ထုိင္းရဲနဲ႔ အာဏာပုိင္တခ်ိဳ႔၀င္ဖမ္းၿပီး တာ၀န္ခံလုပ္ေနတဲ့ ဗဟုိေကာ္ မတီ၀င္တစ္ေယာက္ကုိပါးရုိက္သြားတာ။ ဌာနခ်ဳပ္က လူေတြအားလုံး ဒီကိစၥကုိ မေၾကနပ္သလုိ၊ စိတ္လည္း မေကာင္းၾကဘူး။ဒါေပမယ့္လဲ အေျခအေနနဲ႔ ရုိက္ခတ္မႈကုိ သေဘာေပါက္ေနၾကေတာ့ ကုိယ့္လူကုိယ္ထိမ္း ၿပီး မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က BZK ေအာင္သန္းႀကီး ဘုမသိဘမသိ ဗဟုိက ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ေျခာက္လုံးျပဴးတလက္ကုိ သူ႔ဟားဗားဆုိဒ္ထဲမွာထည့္ယူလာၿပီး ၿခံထဲေရာက္လုိ႔ ရဲေတြ ဖမ္းေနတာေတြ႔ေတာ့ျပန္လွည့္ေျပးလုိ႔လည္း မမီတဲ့အေနအထားျဖစ္ေနေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ေသနတ္ကုိ အာဏာပုိင္ေတြမျမင္ေအာင္ထုတ္ၿပီး ၿခံဳတခုထဲ မသိမသာပစ္ထည့္လုိက္ၿပီးခပ္တည္ တည္နဲ႔ ဆက္၀င္သြားတယ္။ ေရာၿပီး ငုတ္တုတ္ထုိင္အဖမ္းခံရတယ္ဆုိေပမယ့္ ေသနတ္လြတ္သြားေတာ့လက္နက္မႈတခု ထပ္တုိးမသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္မွ ေသနတ္ကုိ ျပန္ရွာၿပီး ေကာက္ရတယ္တဲ့။
ABSDF ဗဟုိက အဲဒီအခ်ိန္ကဇလားဒုကၡသည္စခန္းမွာ အေျခခ်ရတာ။ အဲဒီ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ တေခါက္ ယူအန္က တာ၀န္ရွိသူေတြလာေတာ့ဥကၠဌကုိျမင့္သူက ရဲေဘာ္မိသားစု၀င္ေတြကုိ ဒုကၡသည္ စာရင္းသြင္း ေရးနဲ႔ ရိကၡာကိစၥ ေဆြးေႏြးဖုိ႔လႊတ္တယ္။က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့ ဗရီးဂ်က္ကက္နဲ႔ ပုဆုိးတုိတုိ၀တ္ၿပီး သူတုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ကုန္းေပၚကုိတက္သြားတယ္။ အေပၚကုိေရာက္ေတာ့ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္စစ္တပ္က လုံၿခံဳ ေရးယူေပးထားတာေတြ႔ရတယ္။အေပၚမွာ စခန္းထဲက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ခင္တဲ့ စခန္းေကာ္မတီ အမုိးႀကီးက က်ေနာ့ကုိေတြ႔တာနဲ႔ယူအန္န္က တာ၀န္ရွိတဲ့ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူက ထုိင္းလုိမိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခ်ိန္ဘယ္ကေနဘယ္လုိ “၀ဏၰ နာ့ဆူစာဖမာ့” (ျမန္မာေက်ာင္းသားလူႀကီး) ျဖစ္သြားတယ္မသိဘူး ဟုိအမ်ဳိးသမီးကေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ၿပီးစကားေျပာဖုိ႔ ထႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ေဘးက ထုိင္းစစ္သားေတြက ရုတ္ရုတ္သဲသဲေသနတ္ဆြဲတဲ့လူဆြဲ၊ ေနရာယူတဲ့လူယူ ျဖစ္ကုန္တယ္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ကုိ မလြတ္တမ္းအရိပ္အေျခၾကည့္ရေပမယ့္အေျခအေနကုိ ေအးေအးေဆးေဆးျဖတ္မွ ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကုိၿပံဳးျပၿပီး က်ေနာ့လက္ထဲကစာရင္းစာရြက္ကုိ သူ႔လက္ထဲကုိ လွမ္းေပး ရင္း အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႔ ဒုကၡသည္စာရင္းလာပုိ႔ေပးတဲ့အေၾကာင္းစေျပာလုိက္တယ္။သူကလည္း က်ေနာ့ကုိ တရင္းတႏွီးျပန္ၿပီး စကားေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စခန္းမွာရွိေနတုန္းက်ေနာ္တုိ႔ဖြင့္ထား တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးျဖစ္တယ္ဘာညာနဲ႔ သူေမးတာေတြကုိျပန္ေျပာျပရ တယ္။ စခန္း မွာ စာရင္းတင္ထားတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ ရိကၡာအခက္အခဲကုိလည္း ေဆြးေႏြးရတာေပါ့။
က်ေနာ္အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာႏႈိင္တာရယ္၊ သူတုိ႔ေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပုံစံနဲ႔စကားေျပာေဆြးေႏြးေနတာကုိေတြ႔မွ ဟုိယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဆရာေတြ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ သြားတယ္။ သူအတတ္ႏႈိင္ဆုံးႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကုန္းေပၚက ျပန္ဆင္း ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကဟုိလူေတြ ေသာက္ရမ္းထပစ္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲလုိ႔ တခါတေလ စဥ္းစားမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ဖိအားေတြအရမ္းမ်ားေနတဲ့ၾကားကစခန္းမွာ စီမံခန္႔ခြဲေရးကိစၥေတြကုိ နားလည္မႈေတြနဲ႔ ၀ုိင္း လုပ္ၾကရတာဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေထြးတဲ့အခ်ိန္လုိ႔ေျပာရမယ္။ ဒီၾကားထဲ စခန္းနဲ႔အနီးဆုံး နယ္စပ္ၿမိဳ႔ ရုံးခြဲေတြကုိပါ ေရႊ႔ရေျပာင္းရနဲ႔အလုပ္မ်ားတဲ့အျပင္ အကုန္အက်ေတြလည္း မနဲဘူး။ အဲဒီလုိ ထုိင္းက ကန္႔သတ္ထိမ္းခ်ဳပ္ ထားတာေလးငါးေျခာက္လမက ၾကာတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဒီလုိဖိအားေပးလာတာေတြ ဟာ ဗဟုိဖက္သာမက တျခားထုိင္းနယ္စပ္ကတပ္ဖြဲ႔ေတြအေျချပဳတဲ့ေနရာေတြအထိ ရွိတယ္လုိ႔လည္း သိရ တယ္။
ရပ္ခ်ဘူရီေဆးရုံနဲ႔ေဂါ့အာမီ
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပုိင္းေလာက္မွာဗဟုိေကာ္မတီအစည္းအေ၀းတခုက က်ေနာ့ကုိ ဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ ABSDF ႏုိင္ငံျခားေရးရုံး တာ၀န္ခံအေနနဲ႔ျပန္သြားဖုိ႔ တာ၀န္က်လာျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘန္ေကာက္ကုိ ျပန္တက္ခဲ့တယ္။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္အစပုိင္းေလာက္မွာဘန္ေကာက္ျမန္မာသံရုံးကုိ၀င္စီးခဲ့ၾကတဲ့ စြမ္းအားျမွင့္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔နဲ႔ ထူးျခားတဲ့ကရင္ God Army အဖြဲ႔တုိ႔ ရပ္ခ်ဘူရီေဆးရုံကုိ ၀င္စီးခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အဲဒီ God Army ကုိဦးေဆာင္ေနၾကတာက ေဂ်ာ္နီထူးနဲ႔ လူသာထူးဆုိတဲ့ ကရင္ကေလးႏွစ္ေယာက္။ အဲဒီကေလးေတြကုိ ဘုရားသခင္ကအကာအကြယ္ေပးထားတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေနာက္ကုိလုိက္ရင္ အထိအခုိက္မရွိဘူးလုိ႔ ေဒသခံကရင္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔စုဖြဲ႔ထားတဲ့အဲဒီအဖြဲ႔၀င္ေတြက ယုံၾကည္ၾကတယ္။ စြမ္းအားျမွင့္ျမန္မာေက်ာင္း သားစစ္သည္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ကသံရုံးစီးၿပီးအထြက္မွာ ထုိင္းအစုိးရကုိ God Army ရွိတဲ့ နယ္ေျမကုိ လုိက္ပုိ႔ ေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အတြက္ God Army ဆုိတာကုိ လူေတြက စိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။ ဒီစီးနင္မႈမွာ လူ ၁၀ ေယာက္ပါတယ္။
အမွန္က သံရုံးျပႆနာေနာက္ပုိင္း အဲဒီေဒသကုိ နအဖက အျပင္းအထန္ လူ၊ လက္နက္ အင္အားသုံး ၿပီးထုိးစစ္ဆင္ခဲ့ေတာ့ဒဏ္ရာရရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး အဲဒီထုိင္းေဆးရုံကုိ ၀င္စီးၿပီး ဆရာ၀န္နဲ႔ ေဆး၀ါးကုသမႈအကူအညီေတာင္းရင္း အၾကပ္ကုိင္စီးနင္းသလုိျဖစ္ရတယ္လုိ႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ အစက ထုိင္းအစုိးရအေနနဲ႔သံရုံးစီးခဲ့တုန္းကလုိ ညွိႏႈိင္းေနသလုိလုိ ေျပာေနေသးတယ္။ ဒါက သူ႔ႏုိင္ငံရဲ့အခ်ဳပ္ အခ်ာအာဏာကုိထိခုိက္လာတဲ့ လုပ္ရပ္တခုလုိလည္း ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးကုိေထာက္ခံ အားေပးေနၾက တဲ့ ထုိင္းေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔ထုိင္းျပည္သူေတြၾကားမွာ အျငင္းပြားစရာတခုျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္သိ တဲ့ ထုိင္းေက်ာင္းသားသမဂၢတခုကေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက သူတုိ႔အေနနဲ႔ စီနင္းမႈမွာပါတဲ့ စြမ္းအားျမွင့္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ထဲကပရီဒါလုိ႔ သူတုိ႔ေခၚၾကတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကုိေဗဒါကုိလည္း စုိးရိမ္ေန ၾကတယ္။
သတင္းမွာကGod Army ရဲ့စီးနင္းမႈလုိ႔ပဲ ထြက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႔ တီဗြီသတင္းမွာ စီးနင္းတဲ့သူေတြအားလုံးကုိ ထုိင္းအထူးတပ္က အေသဖမ္းဆီးႏႈိင္ခဲ့တယ္ဆုိၿပီး အ၀တ္ျဖဴအိပ္နဲ႔ထုတ္ထားတဲ့အေလာင္းေတြကုိ ဖြင့္ျပတယ္။ အားလုံး နဖူးမွာ ေသနတ္မွန္ၿပီး က်ဆုံးခဲ့ၾကတယ္ေပါ့။ သတင္းေတြအေတာ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၀ိ၀ါက ကြဲစရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ေဆးရုံကုိ၀င္စီးၿပီး ဓားစာခံေတြအျဖစ္အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ထုိင္းေတြထဲက တခ်ဳိ႔က သူတုိ႔ ထုိင္းအထူးတပ္၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ လက္နက္ခ်ခဲ့တယ္။ထုိင္းအထူးတပ္က ဆယ္ေယာက္စလုံးကုိ ဖမ္းေခၚသြားၿပီးမွ အခမ္းတခုထဲမွာ ပစ္သတ္ခဲ့တယ္လုိ႔လည္းသတင္းထြက္တယ္။ ဓားစာခံေတြအေပၚမွာလည္း သူတုိ႔အေျခအေနကုိရွင္းျပၿပီး အခမ္းတခုထဲမွာစုၿပီးေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ေသနတ္ကုိင္ၿပီးစစ္သားလုပ္ဖူးတဲ့က်ေနာ့အေနနဲ႔လည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ စႏုိက္ပါပစ္တာကၽြမ္းက်င္တယ္ ေျပာေျပာတုိက္ပြဲမွာ တဖက္က စစ္သား ၁၀ ေယာက္ကုိ နဖူးကုိခ်ည့္ ခ်ိန္ပစ္အႏုိင္ယူဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္။ ယုတၱိလည္း သိပ္မရွိတဲ့အတြက္ သူတုိ႔အဖမ္းခံရၿပီးမွ အသတ္ခံရတာျဖစ္ႏႈိင္တယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ျပန္လြတ္လာတဲ့ ဓားစာခံေတြ သတင္းဌာနေတြကုိ ေျပာခဲ့တဲ့အေနအထားမွာလည္းျပန္ၿပီးခံပစ္ တယ္ဆုိတဲ့ အေနအထားမရွိတဲ့ ပုံစံျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာကသူတုိ႔က ျမန္မာသံရုံးကိစၥမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းဆက္ဆံခဲ့တဲ့ ထုိင္းအစုိးရကုိအခုတႀကိမ္မွာလည္း အရင္အတုိင္းျဖစ္မယ္လုိ႔ ေတြးဆခဲ့မိပုံရတယ္။ ထုိင္းကလည္း သူတုိ႔ရဲ့ေျမေပၚမွာအခ်ဳပ္အခ်ာကုိထိခုိက္လာတဲ့ ျမန္မာသူပုန္ေတြကုိ မင္းတုိ႔ ဒီလုိလုပ္လုိ႔မရဘူးလုိ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္ျပလုိက္တယ္လုိ႔ပဲ က်ေနာ္ထင္တယ္။ ဒီရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ လူခ်င္းမဆုံခဲ့တဲ့သူေတြ မ်ားတယ္။ဘာဘဲ ျဖစ္ ျဖစ္ က်ေနာ္သူတုိ႔အတြက္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
အဲဒီေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔လည္းဘန္ေကာက္ၿမိဳ့ေပၚက ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာမဟာမင္းႀကီးရုံး UNHCR ရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ဒုကၡသည္စာရင္း၀င္ ၿမိဳ့ေပၚနဲ႔ ၿမိဳ့ေတြနဲ႔နီးတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြက ဒုကၡသည္စာရင္း၀င္ေတြအားလုံးအေပၚမွာလည္းထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြက ဖိအားေပးလာတာေတြရွိတယ္။
xxxxxxxxx
ဆက္ေရးပါမည္.....
No comments:
Post a Comment