သူတို႕ေခၚေတာ့ဒုကၡသည္၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၄)
“ေ၀း..ေဟး..ေရႊ၀ါဖူး..ေရသဘင္မ႑တ္ၾကီးကၾကိဳဆိုပါတယ္…ပြမ္..ပြမ္..ေရွ႔ကကားလမ္းေတြ မပိတ္ဆို႔ပါနဲ႔”
“မိီးသတ္ပိုက္နဲ႔ ပက္တာေလာက္ေတာ့..ရီတာေပါ့..ရီတာေပါ့.”
“ျမနႏၵာ..ေနညိဳညိဳ ေရခတ္သမ္းေတာ့ ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္..တူတူခိုမယ္..ပ်ိဳျဖဴေတြရယ္.”
“ ပက္ၾကေဟ႔..ပက္ၾကေဟ႔ ..ဟိုေကာင္မေလး မလြတ္ေစနဲ႔” ၀ါးေတာၾကီးတခုလံုး က်ေနာ္တို႕အသံေတြဟိန္းေနတယ္။ေခ်ာင္းေရေတြ ကိုလက္၀ါးနဲ႔ခတ္ပက္သူေတြ၊ ေျခကန္ ပက္သူေတြနဲ႔ ေရစက္ေရမႊားေတြက ၀ါးကြပ္ျပစ္ေတြကိုရဲႊရဲႊစိုလို႔..။ “ပြမ္ပြမ္ပြမ္..သၾကၤန္ကားၾကီးလာေနျပီ..သၾကၤန္အလွျပကားၾကီး လာေနျပီ”ေအာင္ဆန္းလင္းနဲ႔ ၀င္းကိုတို႔ ေခ်ာင္းအလယ္က ေက်ာက္တံုးမဲၾကီးေပၚထိုင္ျပီး သၾကၤန္ကားပံုစံေမာင္းေနတယ္၊ပါးစပ္ကလည္း သၾကၤန္ သီခ်င္းေတြဆိုလို႕..။ အားလံုးက သၾကၤန္ထဲေရာက္ကုန္တယ္၊ တခဏအတြင္းအကုန္လံုး ရူးသြပ္ကုန္တယ္၊ စိတ္ကိုလႊတ္ထားၾကတယ္၊ ျပီးေတာ့ လူသူကင္းမဲ႔တဲ႔ ေတာထဲက သၾကၤန္။မိမိဖာသာ စိတ္ထင္ရာေအာ္ဟစ္ျပီး သၾကၤန္အိပ္မက္ကို ကိုယ္စီမက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ေတာၾကီးမ်က္မဲ ၀ါးပင္ေတြယွက္ႏြယ္ ေနတဲ႔ေတာထဲက သၾကၤန္ကို အခုထိလြမ္းေနတံုး။ အဲဒီေန႔ကသၾကၤန္အတက္ေန႔။ တခ်ိဳ႔ကေပ်ာ္ တခ်ိဳ႔က လြမ္း၊ တခ်ိဳ႕ကငို နဲ႔။ အဲဒီတုန္းက သၾကၤန္ကိုလြမ္းျပီးစိတ္မထိမ္းနိုင္ေတာ့တဲ႔ က်ေနာ္တို႔ထဲက ကိုညြန္႔ၾကိဳင္၊ လူမင္းရွိန္၊ စစ္ကိုင္း ကိုျမင္႔ေအးနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔၊ ၀ဏတို႔ကေတာ့ အားလံုးကိုနႈတ္ဆက္ျပီး ‘ဟိုဘက္ကမ္းကမ႑တ္ကို သြားလိုက္အံုးမယ္ေဟ႔လို႔လက္ကေလးျပျပီး ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားတာမွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ရင္ဘတ္ထဲက သၾကၤန္ကိုအလြမ္းေတြနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ျပီးေတာ့ ေခ်ာင္းေရကို ကန္႔ျပီး ငါးဖမ္းၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က ငါးခံုးမေလးေတြ ေက်ာက္ငါးေသးေသးေတြ အျပင္ ေက်ာက္တုန္းေအာက္က ငါးခူနဲ႔ငါးရံ႔၃-၄ေကာင္ေတာင္ဖမ္းမိၾကေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ ငါးျပဳတ္၊ဂဏန္းလံုးနဲ႔၊ ယာခင္းထဲက ေရြဖရံုသီးခ်င္းျငဳတ္စပ္စပ္နဲ႔ သၾကၤန္ထမင္း၀ိုင္းေလး အခုထိလြမ္းေကာင္းတံုး.။
က်ေနာ္တို႔ဘံုရမ္ ရြာ ကိုေရာက္ျပီး ေနာက္၂ရက္ အၾကာ မိုးေရးကိုလႊတ္လိုက္တဲ႔ ဦးအာေလာက၊ ပူစီ(မံုရြာ)နဲ႔အတူ ထိန္လင္း(ပန္းခ်ီ) နဲ႔ ဆရာမန္း( ေဒါက္တာမန္းျမင္႔ဆိုင္)တို႕ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူကုလားပဲ၊ ငါးပိ ရိကၡာေတြပါလာတယ္။ ဆရာမန္းကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကိုယ္႔ေခါင္းေဆာင္ကိုအခုမွျမင္ဘူးတာ။ ဆရာမန္းရဲ႔ မ်က္နွာမွာ အထင္ရွားဆံုးက မ်က္လံုးနဲ႔ မ်က္ခံုးပဲ။ ဟသၤာတကသပိတ္ေခါင္းေဆာင္၊ ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ ေျမြေဟာက္တပ္ရင္းရဲ႔ တပ္မႈဴးရဲ႔ မ်က္လံုးကနည္းနည္းျပဴးျပီးစူးရဲတယ္၊ မ်က္ခံုးကထူျပီးအဖ်ားေတြက အေပၚကိုေကာ့ေနတယ္။ ဇာတ္ထဲက ဘီလူးမ်က္ခံုး၊ ဘီလူးမ်က္လံုးမ်ိဳး။ၾကမ္းတမ္းမဲ႔ ရက္စက္မဲ႔ပံုပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူရဲ႔ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေဒါသထြက္တဲ႔ဟန္ကိုက်ေနာ္ေတာ့ တခါမွမေတြ႔လိုက္ဖူး။ မေတြ႕ဘူးဖူး။ သူေလသံေအးေအးနဲ႔ေျပာတာ၊ သေဘာက်ျပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ရီေမာတာေတြပဲေတြ႔ဖူးတယ္။ ဆရာမန္းက က်ေနာ့ကို ေမာင္ညိဳ လို႕ေခၚတယ္။ “ မင္းက မ်က္မွန္ပုလင္းဖင္ၾကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ေသနပ္ကိုင္ျပီး စစ္တိုက္ နိုင္မဲ႔ ေကာင္မဟုတ္ပါဖူး၊ ေရဒီယိုေအာ္ပေရတာပဲလုပ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးပဲလုပ္” လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အဟုတ္ၾကီးထင္ျပီး အေတာ္ေက်နပ္ခဲ႔တယ္။မနွစ္က ဆရာမန္း အေမရိကားမွာ ေက်ာက္ကပ္၂လံုးစလံုး မေကာင္းလို႔ ေက်ာက္ကပ္အလႈဴခံတဲ႔ သတင္းေတာ့ၾကားမိတယ္။သူ႔ကို က်ိဳးစားဆက္သြယ္ေသးတယ္၊ မရဖူး။
ဆရာမန္းက ဘံုရမ္ရြာက က်ေနာ္တို႕ တည္းခိုရာ သူၾကီးအိမ္မွာပဲအေျခအေနကိုရွင္းျပတယ္။ စခန္းကေတာ့ ပ်က္တဲ႔သေဘာျဖစ္ေနျပီ၊ လူေတြလည္း ဟိုတဖဲြ႔ဒီတဖဲြ႔ေကာက္သင္းေကာက္စုေနရတဲ႔အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္ကုန္ျပီ၊ စစ္တပ္ကလည္း သတင္းရလို႔ေစာင္႔ဖမ္းေနတယ္၊ စခန္းမွာ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးတို႕နဲ႔ တျခားရဲေဘာ္ ၄-၅ဆယ္ပဲ က်ေနတယ္။ျပည္တြင္းက ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕လည္း ေရာက္ေနျပီ၊ (အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာက္ဆည္က ကိုသံဒုတ္(မဲေဆာက္)နဲ႔ ကိုသံခဲ(ဥကၠဌ-ABSDF) တို႕မိုးေရးကို ေရာက္ေနတယ္) အထဲက ဒီဘက္လာခ်င္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရိွေနေပမဲ႔ေလာေလာဆယ္ မလာဖို႔ အေၾကာင္းၾကားထားတယ္လို႕ ရွင္းျပတယ္။ အခုေခတ္လို ဆက္သြယ္ေရးကမေကာင္း၊တယ္လိီဖံုးေတာင္ ဆက္ရခက္ေတာ့ တေနရာနဲ႔ တေနရာ လူၾကံဳဆက္သားလႊတ္ျပီး ဆက္သြယ္ရတာမို႔ သိတ္လည္းအႏၱရယ္မ်ားပါတယ္။ေနာက္ဆံုး ဆရာမန္းေျပာတာကေတာ့ ဒီမွာဆက္ျပီးေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္၊ ေနမယ္ဆို သူဆက္ျပီးဦးေဆာင္မယ္၊ မေနခ်င္လို႔ ဗမာျပည္ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ျပန္လို႔ရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒါအျမန္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ မိုးေရးကိုလာခဲ႔ဖို႔ အဲဒီကေန ျပန္နိုင္ေအာင္ သူစီစဥ္ေပးမဲ႔အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ဆရာမန္းျပန္သြားတယ္။ သူ႔လက္စြတ္ေလးေရာင္းျပီး ၀ယ္လာတဲ႔ ကုလားပဲ၊ငပိနဲ႔ လိုအပ္တဲ႔ေဆး၀ါးေတြေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ထားခဲ႔ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ရြာေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္မွာ ဒုကၡသည္စခန္းကဒုတိယသုတ္အေနနဲ႔ ေတာထဲပို႔ခံရတဲ႔ လူ၇၀ေက်ာ္ အုပ္စုထဲကကိုေက်ာ္သန္းတို႔အုပ္စု ၁၀ေယာက္ေလာက္က်ေနာ္တို႔ရြာ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း နယ္စပ္တေနရာ( က်ေနာ္တို႔နဲ႔မတူတဲ႔ေနရာ)ကိုပို႔လိုက္တာပဲ။ သူတို႕ထဲက ကိုသူရိန္(ဗကသ) တို႕ကေတာ့ ဗမာျပည္ျပန္၀င္သြားၾကတယ္။ တသုတ္ျပီးတသုတ္အထဲျပန္၀င္သြားတာ သူတို႔၁၀ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္လာတံုး နီနီသိန္း ခ်န္ေနခဲ႔တဲ႔ရြာေလးမွာကိုေက်ာ္သန္းတို႔အဖဲြ႔နဲ႔ နီနီသိန္းေတြ႕ျပီး ဒီရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ ရိွတဲ႔ အေၾကာင္း သိရတာလို႔ေျပာျပတယ္။ သူတို႔ေျပာျပတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳတခုက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႕ က်ေနာ္တို႔ဆီအလာ၀ါးေတာတခုက ေခ်ာင္းေလးမွာခဏနားေနတံုး စစ္ဂ်ာကင္၀တ္လူ၃ေယာက္ကို ေတြ႔တဲ႔ အေၾကာင္း၊ အဲဒီ၃ေယာက္ထဲကတေယာက္က လာမိတ္ဆက္ေတာ့ ကိုယ္႔ထဲက လူငယ္ေလးေတြက ေတာခိုဖို႔ထြက္လာတဲ႔ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊စစ္အစိုးရကို လက္နက္နဲ႔ ျပန္တိုက္ဖို႔ အိႏိၵယကိုလာအကူအညီေတာင္းတာျဖစ္တယ္လို႔ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေျပာေတာ့တာေပါ့။လူစိမ္း၃ေယာက္ထဲက ျဖဴျဖဴနဲြ႔နဲြ႔နဲ႔ အသက္၄၀ အရြယ္တေယာက္က ထလာျပီး သူတို႔က ၀ါးကုန္သည္ေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္းရွင္းျပျပီးသူတို႔ကို ၉၀က်ပ္တန္ ၂ရြက္ ေပးသြားတယ္လို႔သိရတယ္။ ေနာက္မွ ျပန္သိရတာအဲဒီလူေတြက တမူးနဲ႔ကေလး-ကေလး၀တ၀ိုက္ နာမည္ၾကီးဓားျပေမာင္ေရႊ တို႔ဆိုတာပဲ။ ဓားျပက ေငြလႈဴသြားတယ္ဆိုေတာ့အဲဒီကာလက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ျပည္သူက ဘယ္ေလာက္ထိေမတၱာထားျပီး ကူညီေစာင္႔ေရွာက္သလဲ၊အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ မုန္းတီးရံြရွာသလဲဆိုတာ သက္ေသျပေနတာေပါ့။ ဓားျပဆိုလို႔က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ထဲက ဂိုင္စီ(ေအာင္သန္႔မင္း-ကေနဒါ) တို႔ အေတြ႔အၾကံဳေလးကလည္း အဲဒီေခတ္ကာလအေျခအေနတခုမို႔ဒီေနရာမွာေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ဂိုင္စီတို႕က ၈၈အာဏာသိမ္းျပီး ၃ပတ္ေလာက္အၾကာ လမ္းေၾကာင္းရွာရင္းကေလး၀ဖက္ကားနဲ႔တက္အလာၾကံဳရတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ပါ။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ကားကို ဓားလြတ္ေတြကိုင္ထားတဲ႔ လူတစု လမ္းကျဖတ္တားတယ္။ဓားျပေခါင္းေဆာင္က တူမီးေသနတ္နဲ႔ ကားေပၚမွာ ဆန္ ပါလားလို႔ ေရးၾကီးသုတ္ျဖာနဲ႔ေမးသတဲ႔။ကားေပၚမွာပါတဲ႔လူေတြက သူတို႔ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ လက္စြတ္၊ လက္ေကာက္ေတြကို ေပးဖို႔ ခ်ြတ္ေနျပီ။ကားသမားက ဆန္တအိပ္ပါလာတယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီဆန္အိပ္ကို ဆဲြထုတ္ျပီး ထမ္းသြားၾကတယ္။ ဘာပိုက္ဆံ၊လက္၀တ္လက္စားမွမယူသြားဖူး။ ဓားျပေတြက ဘိနပ္ေတာင္မပါဖူး။ တကယ္ေတာ့ ဓားျပအစစ္ေတြမႈတ္ဖူး၊အနီးအနားရြာက လယ္သမားေတြ၊ စားစရာဆန္ျပတ္လို႔ ဆန္အိပ္ဓားျပတိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဂိုင္စီေျပာျပတာခုထိစိတ္ထဲမေကာင္းတာရိွေသးတယ္။“ဓားျပေတြက က်ေနာ္လက္ပတ္နာရီေလးခ်ြတ္ေပးတာလည္း မယူသြားဖူး၊ ေျပာသြားေသးတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊က်ေနာ္တို႕က ဆန္ပဲလိုတာပါ၊ ရြာမွာ ခေလးေတြနဲ႔ မိန္းမေတြ အခုထိဘာမွ မစားရေသးဖူး၊ သာဓုပါဗ်ာ..တဲ႔”က်ေနာ္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးအေပၚ သိတ္ခံစားရလြန္းလို႔ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းေလးေတာင္ ေရးျဖစ္ခဲ႔ေသးတယ္။
ဘံုရမ္ရြာမွာ ၃ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကို ဒီမွာဆက္ေနဖို႔မေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္း၊မဏိပူရ စစ္တပ္ကလည္း ေနာက္က လိုက္ရွာေနတဲ႔ အေၾကာင္းရြာသူၾကီးက ေျပာတယ္။ သူၾကီးက ရြာနဲ႔အလွမ္းေ၀းျပီး အႏၱရယ္ကင္းတဲ႔ လွ်ိဳၾကီးတခုမွာ ယာယီသြားခိုေနဖို႔၊ အဲဒီမွာ ေတာင္ယာခင္းေတြလည္းရိွတာမို႔ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီး၂ေယာက္ကိုေတာ့(မအိ၊ မစန္းပြီး) ရြာမွာပဲေနခဲ႔ေစလိုတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳကာ နဲ႔ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားတယ္။အခုခ်ိန္ထိ သူတို႔နဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္အနည္းငယ္ေလာက္က မႏၱေလးက က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းဂ်ိဳကာရဲ႔ ကာတြန္းလက္ရာေလးေတြ မဂဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ တခ်ိဳ႔မွာ ေတြ႔ရေတာ့ အေတာ္ပီတိျဖစ္မိတယ္။ေတာ္လွန္သူဆိုတာ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ျပည္သူေတြ အက်ိဳးရိွေစဖို႔၊ ျပည္သူေတြကိုမ်က္နွာမူတဲ႔ကိုယ္တတ္္နိုင္တဲ႔ အလုပ္ (ေသးသည္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ နည္းသည္ျဖစ္ေစ) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆက္လုပ္ေနရမယ္မဟုတ္လား။ “ ငါတို႔ နိုင္သေလာက္ လုပ္ျပီးျပီ၊ ေတာ္ျပီ၊ ေနာက္လူေတြ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္”ဆိုျပီး ထိုင္ေနလည္း ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေတာ္လွန္သူတိုင္းကိုအဲလုိမေနေစခ်င္ဖူး။ ရံႈးသည္ျဖစ္ေစ နိုင္သည္ျဖစ္ေစ ျပီးဆံုးတဲ႔အထိ၊ မေရာက္ေသးလည္း ေရာက္တဲ႔အထိ ဇဲြနဲ႔ မေလွ်ာ႔တမ္း၀ီရိယနဲ႔ သြားဖို႔လိုတယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္းေျပာဖူးတယ္။
ေတာင္ေတြတေတာင္ျပီးတေတာင္၊ရိႈေတြတေျမွာင္ျပီးတေျမွာင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးသြားၾကတယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ ေၾကကဲြစိတ္ေတြနဲ႔။ထိုင္းနယ္စပ္သြားရတာမွ လက္နက္ေလး ကိုင္ရအံုးမယ္၊ အခုေတာ့ လက္နက္ မကိုင္ရယံုမက လူလည္းေခြးေနရာမရ ဟိုေျပးဒီေျပး နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘာကိုေဒါသထြက္ရမွန္းလည္းမသိ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာလေတြကမဏိပူရမွာ ခဲြထြက္ေရးလက္နက္ကိုင္ သူပုန္အဖဲြ႔ေတြ အမ်ားၾကီးရိွေနတယ္။ ဇိုမီးသူပုန္၊နာဂသူပုန္၊ ကူကီးသူပုန္၊ကသည္းသူပုန္ ေတြေျခခ်င္းလိမ္ေနတာ။ မဏိပူရ အာဏာပိုင္ေတြက အေစာပိုင္းမွာက်ေနာ္တို႕တေတြ စခန္းကိုလာတဲ႔ သတင္းေထာက္တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စနဲ႔ ေတြ႔တိုင္း “က်ေနာ္တို႔လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာတာျဖစ္တယ္၊ လက္နက္အားကိုးတဲ႔ အစိုးရ ေၾကာက္တဲ႔အရာဟာ လက္နက္ပဲျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ႔အယူအဆ ကို ထုတ္ေျပာေလ႔ရိွတယ္။ ဒါကို မဏိပူရအာဏာပိုင္ေတြကစိုးရိမ္တယ္။ လက္နက္ကိုင္ခ်င္ေနသူေတြ သူတို႔ဆီက သူပုန္အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းသြားမွာစိုးရိမ္တယ္။ ရႈတ္ကုန္မွာကို မလိုလားဟန္တူတယ္။ တကယ္ေတာ့ မဏိပူရက အင္အားၾကီးတဲ႔ ခဲြထြက္ေရးလက္နက္ကိုင္ေတြဆိုတာကလည္းကခ်င္ျပည္နယ္သြားျပီး KIA ထံက သင္တန္းသြားတက္ၾကရတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္နဲ႔ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ကသဲေျမေအာက္သူပုန္ေတြဟာ ျမန္မာစကားကို ေျပာတတ္လို႔ စပ္စုၾကည္႔ေတာ့ အားလံုးလိုလိုကKIA သင္တန္းဆင္းေတြ။ က်ေနာ္တို႔တေတြကို နယ္စပ္က ျမန္မာျပည္ထဲ ေမာင္းတာ မျပန္ပဲ မဏိပူနယ္ေျမထဲရိွေနတာဟာမဏိပူရအာဏာပိုင္ေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ မဏိပူရရိုင္ဖယ္တပ္က က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္ျပီးေျခရာခံတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘယ္ေရာက္ေနသလဲဆိုျပီး လိုက္ရွာတယ္။ သူတို႔ရွာတဲ႔ သတင္းကိုရြာသူၾကီးကၾကားလို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေတာထဲသြားခိုခိုင္းတာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလံုးဧျပီလပထမပတ္(သၾကၤန္မတိုင္ခင္ တပတ္ေက်ာ္မွာ) ေတာထဲေျပာင္းေနၾကတယ္။
ဘံုရမ္ရြာ လမ္းျပတေယာက္ အကူအညီနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ခိုလႈံရမဲ႔ လွ်ိဳတခုကိုေရာက္တယ္။ ေနရာေလးကေကာင္းတယ္။ေတာင္ယာေတာေလးနဲ႔လည္းနီးတယ္။ ေခ်ာင္းေလးတခုလည္းျဖတ္စီးေနတယ္။ ထူထဲတဲ႔ ၀ါးေတာၾကီးပဲ။နည္းနည္းေတာ့စိမ္႔တယ္။ေအးတယ္။ စခန္းခ်မဲ႔ လွ်ိဳထဲက်ေနာ္တို႕ေရာက္ေတာ့ မိုးမခ်ဳပ္ေသးေပမဲ႔ေတာင္ေတြနဲ႔ကြယ္လို႕ ေနေရာင္မရေတာ့ဖူး။ ထမင္းအိုးမရိွဖူး၊ ၀ါးဆစ္ပိတ္ခုထဲ ဆန္နဲ႔ ေရေရာထည္႔ျပီး ေကာက္ညွင္းက်ီေတာက္လိုမ်ိဳး မီးျမိႈက္တယ္။ က်ေနာ္႔၀ါးကေတာ့ မီးတူးထမင္းတပိုင္း၊မနပ္တာတပိုင္း၊ဆန္တပိုင္းပဲရတယ္။ ကိုယ္႔၀ါးက်ီေတာက္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္ မီးက်ြမ္းထမင္းေတြစားတာျမင္ေတာ့ကေလးျမိဳ႕က ရဲေဘာ္ေတြ သူတို႕ထမင္းမွ်ေက်ြးတယ္။ ညက်ေတာ္ အဲဒီ၀ါးေတာထဲမွာပဲအိပ္ဖို႕ျပင္တယ္။ေျမကို ယက္ျပီးက်င္းနည္းနည္းတူးေတာ့ ေအာက္က ေျမကေႏြးေတးေတးေလး။ လံုျခည္အေဟာင္းတထည္ကိုခင္းျပီးပါလာတဲ႔ ေစာင္ပါးေလးျခံဳျပီးအိပ္လိုက္တယ္။ ပင္ပမ္းေတာ့ အိပ္လို႔လည္းေကာင္း။ ေတာထဲကေက်းငွက္ေတြရဲ႔ အသံနဲ႔အတူ နိုးလာတယ္။ မနက္ ၅ခဲြေလာက္မွာ အားလံုးထျပီး ေခ်ာင္းမွာ မ်က္နွာသစ္တယ္။“ ကိုညိဳ ခင္ဗ်ားမ်က္နွာေတြ ေရာင္ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ ကေလးက ကိုထြန္းၾကည္က ေမးတယ္၊က်ေနာ္ ေရျငိမ္ေနတဲ႔ ေခ်ာင္းေရစပ္ဘက္ ကိုယ္႔ရုပ္သြင္ ကိုယ္ျပန္ၾကည္႔ျပီး အံ႔ၾသသြားတယ္။က်ေနာ့မ်က္နွာေတြ ခတ္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနတယ္၊ ေဖာေယာင္ေနတယ္။ “ ေျမကိုင္တာေနမွာေပါ့၊ ေအာက္က၀ါးကပ္ခင္းမအိပ္ဖူးလား” လို႔ ေတာတြင္း အေတြ႔အၾကံဳရိွတဲ႔ ကေလးနယ္က ကိုစိန္ေအး ေျပာမွက်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေျမၾကီးမွာ တညလံုး အခင္းမပါပဲအိပ္ရင္ အခုလိုျဖစ္တတ္တာကိုသတိထားမိတယ္။ ေနာက္တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေခ်ာင္းတဖက္ ၀ါးေတာခတ္ စိတ္စိတ္ရိွျပီး ေတာင္ကုန္းေတြနဲ႔ေလကြယ္တဲ႔ ေနရာကို အားလံုးကိုေရႊ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးလည္း အင္အား ၃၀ ေက်ာ္ပဲရိွေတာ့တာ။
တရက္ညမိုးခ်ဳပ္ခါနီးရြာထဲကို ရိကၡာဆန္ သြားသယ္တဲ႔ ကိုအဲၾကီးနဲ႔ ကိုထြန္းၾကည္ တို႔ ဆန္အိပ္သယ္ျပီး ေရးၾကီးသုတ္ျဖာနဲ႔ အားလံုးလူစုၾကေဟ႔၊ ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္ လို႔ေဆာ္ၾသတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာမ်ားအေရးသလဲဆိုျပီးစိတ္တထင္႔ထင္႔နဲ႔ေပါ့။ ကိုအဲၾကီး က က်ေနာ္တို႔ ဒီကေန႔ သတိနဲ႔ ေနၾကဖို႔၊ မေန႔ညက ရြာထဲကိုကသဲစစ္သားေတြ ေရာက္လာျပီး မစန္းပြီးနဲ႔ မအိတို႔ ၂ေယာက္လံုးကို ရိုက္နွက္ျပီး ဖမ္းဆီးသြားတဲ႔အေၾကာင္း ရြာသူၾကီးက သတိနဲ႔ ေနထိုင္ဖို႔ ရြာထဲျပန္မလာၾကဖို႔ သတိေပးတယ္လို႔ ျပန္ရွင္းျပတယ္။က်ေနာ္တို႔ေနတဲ႔ ၀ါးေတာစခန္းဟာ ရြာနဲ႔ အေတာ္ေ၀းတဲ႔ ရိႈၾကီးထဲမွာမို႔ စိတ္မပူရေပမဲ႔အဲဒီညက စိတ္တထင္႔ထင္႔နဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔တယ္။
သိတ္မၾကာဖူးမိုးေရးက ဆရာမန္းကလည္း အားလံုးမိုးေရးျမိဳ႔ေပၚလာခဲ႔ဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းတလနီးပါး ခိုလံႈခဲ႔တဲ႔ ၀ါးေတာၾကီးကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ နႈတ္ဆက္ျပီး မိုးေရးျမိဳ႔ကိုျပန္ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိထားမိတာတခုက စိတ္ခံစားမႈက ထံုတံုတံု ျဖစ္ေနတယ္။ စက္ရုပ္တခုလိုပဲ ဘာမွလည္း ေလးေလးနက္နက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဖူး။ မိုးေရးကို သြားနိုင္ဖို႕ က်ေနာ္တို႕ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေတာင္းဆိုသပိတ္ေမွာက္ခဲ႔တယ္။ နယ္စပ္ကို ပို႕ျပီးေမာင္းနွင္ခံရတယ္၊ ေတာထဲမွာေျပးလႊားေနထိုင္ရတယ္။အမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ စကားလည္းမတူတဲ႔ တိုင္းတပါးက ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းေတြက က်ေနာ္တို႕ကိုမိသားစုလို ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔တယ္။ ေမတၱာေတြျပခဲ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔သိတ္ကိုလံုျခံဳခဲ႔တယ္၊လြတ္လပ္ခဲ႔တယ္။ အခုက်ေနာ္တို႔ ကိုယ္႔ဇာတိနိုင္ငံနဲ႔ ပိုျပီးနီးတဲ႔အရပ္ေဒသကို သြားရေတာ့မယ္။စိတ္ထဲ ေလးလံေနတယ္။ မတက္ၾကြဖူး၊ မေပ်ာ္ရႊင္ဖူး။
ဘယ္ေလာက္မ်ား သဘာ၀မက်လိုက္သလဲဆို ကိုယ္႔နိုင္ငံနဲ႔ေ၀းလံျပီး ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲ ေနရတာက လြတ္လပ္တယ္၊ အႏၱရယ္ကင္းတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္လို႕ခံစားေနရျပီးကိုယ္႔ ေမြးရပ္နိုင္ငံနဲ႔ အနီးဆံုးကို ျပန္သြားမွာကိုေတာ့ သားရဲတြင္းထဲ ခုန္ဆင္းရေတာ့မလိုေၾကာက္ရံြ႔ေနရတယ္။ မေပ်ာ္ဖူး၊ ပူပန္ စိုးရိမ္စိတ္ ရိွေနတယ္။ တခါတခါ ေလာကၾကီးဟာ ဟားတိုက္ရီေမာလိုက္ဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္အလဲြလဲြအေခ်ာ္အေခ်ာ္ေတြနဲ႔ပါလား…။
ကိုညိဳ။
၀၂ဧျပီ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment