သူတို႔ေျပာေသာ ၈ ေလးလံုး အမွတ္တရ ျမင္ကြင္းမ်ား

၂၀၁၃ ၾသဂုတ္လသည္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ျပည္လံုးကၽြတ္ ၈ ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည့္ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္မည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ က႑ အသီးသီးမွ နည္းမ်ိဳးစံု ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့ သူမ်ား၊ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသူမ်ား၏ အမွတ္တရ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ အျမင္မ်ားကို ဧရာဝတီက စုစည္း ေဖာ္ျပ သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ထူးျမန္မာစာ နည္းျပ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (ABSDF) ဥကၠ႒ေဟာင္း ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ အကယ္ဒမီ သရုပ္ေဆာင္၊ ဒါရိုက္တာ၊ ထုတ္လုပ္သူ ေဒၚေဆြဇင္ထုိက္တုိ႔၏ မေမ့ႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ အျမင္မ်ားကို ဧရာဝတီ ပရိသတ္အတြက္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပသြားပါမည္။

ဂုဏ္ထူး ဦးသိန္းႏိုင္ (ဂုဏ္ထူးျမန္မာစာ နည္းျပ)

၈၊ ၈၊ ၈၈ မတိုင္ခင္ရက္ေတြ ကတည္းက ဧရာမ လူထုအံုႂကြမႈေတြ စေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကားေနတာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ၈ ရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ လာၿပီ၊ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း အကုန္လံုးက အေရးႀကီးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔၊ ၿပံဳး႐ႊင္ ခ်ိဳျမေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ ဟုတ္ဘူး။ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းေနၾကတယ္။

အဲဒီကေန ဘားလမ္းထိပ္မွာ စင္ေဆာက္ၿပီး ေဟာေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ မပါေသးဘူး။ ေမာင္မိုးသူ၊ ေမာင္ကိုယုတို႔က စေဟာေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း ေဟာခ်င္လွၿပီ။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြက လာေခၚၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စင္ေတြ ပတ္ခ်ာ လည္ၾကားမွာ လိုက္ေဟာတာ တခါတခါမွာ ထမင္းေတာင္ မစားလိုက္ရဘူး။ ေဟာရတဲ့စင္ေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္သြားတာ။

၈ ေလးလံုးညမွာ စပစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ေသမွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ရက္ေတြ ဆက္တိုက္ပဲ ျဖစ္ေနတာ။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းမွာလည္း ဆရာ၀န္ေတြက ဂ်ဴတီကုတ္ေတြနဲ႔ ခ်ီတက္လာရင္း အေနာ္ရထာလမ္းက ဆင္းလာတဲ့ ဆႏၵျပ လူအုပ္ႀကီး၊ ေနာက္တခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းက တက္လာတဲ့ လူအုပ္ႀကီး၊ စတဲ့ လူအုပ္ႀကီးေတြဟာ လမ္းတိုင္းမွာ အျပည့္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ အားတက္စရာေကာင္းလဲ။

ဒီ ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲ၊ အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ျဖဳတ္ခ်ေရး ဆိုတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အံုႂကြမႈႀကီးက မ်က္၀ါး ထင္ထင္ပဲ။ သမဂၢေတြလည္း ဖြဲ႕လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္တို႔က က်ဴ႐ွင္ဆရာမ်ား သမဂၢဖြဲ႕တယ္။ က်ဴရွင္သမဂၢမွာေတာင္ ၿမိဳ႕နယ္ သမဂၢေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ေက်ာင္း ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း အမွတ္ ၁၈၈ မွာ ရန္ကုန္တိုင္း က်ဴရွင္ဆရာမ်ား သမဂၢ ဖြဲ႕တယ္။ က်ေနာ့္ကို ဥကၠ႒ ၀ိုင္းတင္ၾကတယ္။ ဦးေဇာ္ခင္၀င္းက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး။ အလုပ္အမႈေဆာင္ ၃၁ ေယာက္က လွည့္ေဟာဖို႔ ကားေပၚမွာ ရိကၡာအျပည့္တင္ၿပီး လွည့္ၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဆိပ္ခတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေမွာင့္ေတြ ၀င္လာတယ္။ အဲဒါေတြကို သတိေပးၾက၊ ေဟာၾကေပါ့။ အဲဒီလို စင္တကာ လွည့္ေဟာေနတုန္း ေရွ႕ေနတေယာက္ လာဖိတ္တယ္။ ေနာက္တေန႔ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ အခု ေသဆံုးၾကကုန္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ မင္းသိခၤ၊ စာေရးဆရာ ျမင့္ေမာင္ေမာင္၊ ခ်န္ပီယံတင္ၫြန္႔နဲ႔ ေဟာဖို႔ ဖိတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစကား ေျပာတာပဲ၊ လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီေန႔မွာ အေရွ႕ပိုင္း ေဟာစရာ စင္ ၂ စင္ ရွိတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးမွေဟာဖို႔ လုပ္ထားတယ္။ စင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျမင့္ တယ္။ ပရိသတ္က ႀကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္နားဆိုေတာ့ သိပ္မႀကီးရဲၾကဘူး။ ခါတိုင္း ေဟာခဲ့သေလာက္ ပရိသတ္ မထူဘူး။

ေဟာတဲ့ အေၾကာင္းေလးက ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ။ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုတာ တပါတီက ေမြးဖြားေပးတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ တပါတီ အာဏာရွင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ တဦးတည္း အာဏာရွင္ပဲ၊ ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီးဆိုတာ ဦးေန၀င္းပဲ။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္၊ ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူေတြလည္း မဟုတ္၊ သမိုင္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ ေတြလည္းမဟုတ္၊ လက္သင့္ရာပဲ။

ဒီလို ၀န္ႀကီးေတြဆိုတာလည္း အလားတူပဲ။ ေဒသပါတီ ဥကၠ႒ေတြလည္း သူ႔လူေတြပဲ။ ဦးေန၀င္း ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သိရတာပဲလုိ႔ ေဟာတာ။ ဘာထည့္ေျပာမိလဲဆိုေတာ့ “တိုင္းျပည္ႀကီးကဗ်ာ၊ ဖြတ္ေက်ာျပာစု၊ ခ႐ုဆံကၽြတ္၊ ခါး၀တ္ လႊာက်င္း၊ ထမင္းရက္ခ်န္၊ ေရရက္မွန္နဲ႔ ကပ္က်န္မြဲေတ၊ ဖြတ္ ဘိုးေအဘ၀ ေရာက္ေနၿပီ။ အကာဆူးခတ္၊ အင္ဖက္အမိုး၊ က်ဴ႐ိုးတိုင္ထူ၊ ေနပူက်ဲက်ဲ၊ ၀က္သိုက္တဲမွာ၊ အုတ္ခဲေခါင္းအံုး၊ အိုးတလံုးဖ်ာမရွိ၊ ဘူမိကမၺလာ၊ ေျမေမြ႕ယာတြင္၊ ခ်ဴခ်ာေတာ္ မူလာေသာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ တုိင္းသူ ျပည္သားေတြအတြက္ ကမၻာမွာ အမြဲဆံုးႏိုင္ငံ၊ သူေတာင္းစားႏိုင္ငံလုိ႔ ေၾကညာ ရသည္အထိ အလြန္ စုတ္ျပတ္သြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးေန၀င္း ဘာလုပ္ ေနသလဲလို႔ စနည္းနာလိုက္ေတာ့ အသက္အစိတ္မွာ၊ ပုခတ္မခ်ိတ္ရရင္၊ တသက္မနိပ္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး အသက္ အစိတ္ရွိတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး စႏၵယားႏွိပ္ ေနတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အဲဒီလို တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနလိုက္တာ” အဲဒီလိုေလး ပါတယ္။

“ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ၊ စပိန္မွာ ဖရန္ကို၊ အာဏာရွင္စနစ္။ ဘယ္ေလာက္ စုတ္ပဲဲ့သြားလဲ။ အခု အဲဒီ အာဏာရွင္စနစ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဂြန္ဇာလက္စ္ တက္လာတယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲ။ ဒီမိုကေရစီအေရးနဲ႔ အမွ် ေမြး ရာပါ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အားလံုးရတယ္။ ေျပာခ်င္တာ၊ ေရးခ်င္တာ အားလံုးရတယ္။ အဲဒါေတြကလည္း ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ တာ၀န္ယူ ၾကရတာေပါ့။ ဂြန္ဇာလက္စ္မွာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အခက္အခဲရွိမယ္။ အဲဒါက အတုိက္ခံမရွိဘူး။ သူကလည္း အလိုလို တပါတီအာဏာရွင္ စနစ္ ျပန္ျဖစ္သြားမွာပဲ။ အဲဒါကို ဂြန္ဇာလက္စ္က သိပ္ေၾကာက္တယ္” အဲဒါေတြ ေျပာေနတယ္။

ေျပာေနတာက လမ္းေဘးဆိုေတာ့ ဆႏၵျပေနတဲ့ ကားေတြ၊ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သံေတြ ၾကားမွာ အသံတသံ ၾကားလိုက္တယ္။ ဒီအသံကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၾကားခဲ့ဘူး။

“ဗ်ိဳ႕စင္ေပၚကလူ၊ ခင္ဗ်ား ဆင္းမလား၊ မဆင္းရင္ ပစ္သတ္မယ္။ ခင္ဗ်ား ေဟာေနတာ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ” ဆိုၿပီးေတာ့ ထပ္တလဲလဲေျပာေတာ့ ၃ ႀကိမ္ေလာက္က်မွ ေဟာစင္နဲ႔ ၀ါးတ႐ိုက္ေလာက္ပဲ ကြာတဲ့ စစ္႐ံုးဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ မိတာ။ စစ္ကားႀကီး ၆ စီးက ေသနတ္ေျပာင္းေတြ ကိုယ့္ဘက္လွည့္ ခ်ိန္ထားၿပီးၿပီ။ ပစ္ရဲတာ သတၱိမဟုတ္ဘူး။ တုိက္ရဲတာ သတိၱ၊ မင္းတို႔ ပစ္လိုက္လို႔ သိန္းႏိုင္ႀကီး ေသသြားရင္ သိန္းႏိုင္ငယ္ေလး တကုေဋ ခ်က္ခ်င္း ေမြးဖြားလိမ့္မယ္။ စိမ္ၾကည့္လိုက္ဆိုၿပီး အျပန္အလွန္ ခ်ဲလင့္လုပ္ေနတယ္။

သြားေလရာ အကာအကြယ္ လိုက္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက “ဆရာ၊ ဆင္းပါ။ ေနာက္အစိုးရ တက္ေတာ့မွ အသံုးမက်ရင္ ဆရာတို႔ပဲ ေဟာၿပီးျဖဳတ္ရမွာ။ ဆရာေသလို႔မျဖစ္ဘူး” ဆိုၿပီး ဇြတ္ဆြဲခ်တယ္။ စင္ေအာက္ကို ေလွကားက ဆင္းစရာမလိုဘဲ ျပဳတ္က်တာ။ ေအာက္က ဖမ္းထားေပးတယ္။ သူတုိ႔က ဘယ္ကရထားတဲ့ ေစာင္မွန္းမသိဘူး၊ အုပ္ၿပီး အဲဒီ ဖဆပလ ရပ္ကြက္နားက မီးသတ္တဲေလးမွာ ၀ွက္ထားတယ္။ ေစာင္ေအာက္မွ မြမ္းေနရင္၊ မင္းတို႔ ဘာလုပ္ၾကတာတံုး၊ ဖြက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ၊ လူက ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတာ။ ဒီေကာင္ေတြ ေၾကာက္လို႔ စင္ေပၚက ဆင္းပုန္းရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ အဓိပၸာယ္ ရွိမလဲ၊ ျပန္တက္မယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုေသတာ အခ်ီးႏွီး ေသတာမဟုတ္ဘူး၊ အာဏာရွင္စနစ္ ကြယ္ေပ်ာက္ေရး အတြက္ အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ေတာ့ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီလိုဆို သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ တခုပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၂၈ ေယာက္စလံုး စင္ေပၚကို တက္၊ အကာအကြယ္ေပးခြင့္ ျပဳရမယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္အသက္က ၅၂ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ မင္းတို႔က ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတယ္၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ သူတို႔က က်ည္ကာအျဖစ္ စင္ေပၚကိုတက္မယ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး စင္ယိုင္ယိုင္ နဲ႔နဲ႔ေလးေပၚ အားလံုး ျပန္တက္ေဟာတာမွာ ပရိသတ္က အႀကီးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ခဏေလး အတြင္းမွာတင္ အကုန္ၾကားၿပီး ဒီသတင္းက ပ်ံ႕တာ။ နာရီ၀က္အတြင္းမွာတင္ တၿမိဳ႕လံုး သိသြားၿပီ။ အဲဒီမွာ ဆက္ေဟာတာ “ဒီမိုကေရစီဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ လူသားေတြ အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ ေပးႏိုင္တဲ့ စနစ္ျဖစ္သလဲ။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္မွတပါး လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္တာမရွိဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အာဏာရွင္ စနစ္ပဲ။ အဲဒီ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ဆိုးေမြကို ခံေနၾကရတာ။ အဲဒီစနစ္ မရွိမွျဖစ္မယ္” ဆိုတာေတြ ဆက္ေဟာတယ္။

ေဟာတဲ့အထဲမွာ ဦးေန၀င္းကို ကလိတာ၊ ရိတာေလးပဲ ပါတယ္။ က်န္တာမပါဘူး။ တပ္မေတာ္ကို မေျပာဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း လို႔ေတာင္ မေျပာဘူး။ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးေန၀င္းလို႔ပဲ ေျပာတာ။ ပုလႅင္ေပၚ ဘုရင္မတက္ဘဲ ေခြးတက္လို႔ တုိင္းျပည္၊ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲ ဆက္ေျပာတယ္။ လူအုပ္ႀကီးက အရမ္းကို ႀကီးလာၿပီ။ ထပ္ေဟာဖို႔ စင္ေတြ ကလည္း ရွိေသးတယ္။ ပန္းဆိုးတန္း ခံုးေအာက္က ႐ုပ္ရွင္႐ံုနားမွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနတဲ့ သူေတြဆီ သြားရဦးမယ္ဆိုၿပီး လာတာမွာ ကိုယ္ေနာက္ထပ္ ေနရာမေရာက္မီမွာပဲ အဲဒီ စစ္႐ံုးမွာ လူအုပ္ႀကီးက ၀ိုင္းထားေနၿပီ။ အသံေတြကလည္း “အာဏာရွင္စနစ္ အလိုမရွိ၊ တပါတီစနစ္ အလိုမရွိ၊ ဒီမိုကေရစီအေရး အျမန္ေပး” လို႔ေအာ္ေနၿပီ။ အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက သတင္းစာ ဆရာေတြရဲ႕ အဆိုရ လူေပါင္း ၁ သိန္းခြဲေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလို ေအာ္ေနရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ႀကီး ကလည္း လာၿပီး လူစုခြဲတယ္၊ မင္းကိုႏိုင္ကလည္း လာၿပီး လူစုခြဲဖို႔ေျပာတယ္။ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လိုက္မွာစိုးရိမ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ လူစုခြဲဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကရင္း ပရိသတ္က ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

“ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္အား ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဖဆပလ ရပ္ကြက္ လူထုႀကီးအား ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခု ရွိေနတဲ့ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ ေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ ဆႏၵျပ ျပည္သူလူထုႀကီးအား ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဆိုတဲ့ ၃ ခြန္း ေျပာခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာ တပ္မႉးက ထြက္ၿပီးေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ အဲဒီ ၃ ခြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေအာ္ရတယ္။ အဲဒီလိုေအာ္မွ ပရိသတ္ႀကီးက လူစုခြဲသြားတယ္။

အဲဒါက ၈၈ မွာ အာဏာသိမ္းရျခင္းရဲ႕ ပထမ အေၾကာင္းအရင္းလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒါ ေဖာင္ႀကီးတကၠသိုလ္နဲ႔ ဆီးပင္ႀကီး ၀န္ထမ္း တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ့္အေျပာေတြကို စြပ္စြဲၿပီး သင္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သတင္းစာမွာ ဂုဏ္ထူး ဦးသိန္းႏိုင္ နာမည္ပါရင္ ျဖဳတ္ခံခဲ့ရတာ။ မဂၤလာဖိတ္စာ မွာေတာင္ မပါရဘူး။ ရုပ္ပံုေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြက အစ မပါရဘူး။ ၄ ႏွစ္ေလာက္
အပိတ္ခံ လုိက္ရတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အလြန္ အႏၱရာယ္ႀကီးမားတဲ့ ၁၇ ေယာက္စာရင္းမွာ နံပတ္ ၁ အေနနဲ႔ ပါခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာ စစ္႐ံုးရဲ႕ တံတိုင္း ပါးပါးေလးကို လူအုပ္နဲ႔ တြန္းၿဖိဳၿပီး ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာ။ အဲဒီလိုသာ တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ျပည္သူ ေတြလည္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေသမွာပဲ။ သူတို႔ေတြလည္း ျဖစ္မွာပဲ။ စစ္႐ံုးထဲမွာ ဦးေန၀င္း၊ ဦးစိန္လြင္၊ ဦးေစာေမာင္၊ ဦးသန္းေရႊ၊ ဦးခင္ၫႊန္႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး စတဲ့ ရာထူးႀကီးေတြ၊ ရာထူးေသးေတြ အစုလိုက္ အကုန္ရွိေနတယ္။

သူတို႔လည္း အျပင္မွာ ေဟာတာေတြ အကုန္ၾကားေနၾကတာ။ အသားတဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္လို႔ေတာင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတယ္။ အဲဒီမွာ ပစ္ခိုင္းတာလို႔ ၾကားမိတယ္။

ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ (ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (ABSDF) ဥကၠ႒ေဟာင္း)

၈၈ တုန္းက က်ေနာ္က ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ရကာစ၊ ကရင္ျပည္နယ္ က်ံဳဒိုးမွာ ေဆးခန္း ထိုင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့့္ က်ေနာ္တို႔ က်ံဳဒိုးမွာလည္း သပိတ္လုပ္ၾကတယ္။ က်ံဳဒိုးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ေတြကို စည္း႐ံုးၿပီး ၈ ရက္ ၈ လျဖစ္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ သပိတ္စခန္း ဖြင့္တာေပါ့။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ဘုရားမွာဖြင့္တာ။

သပိတ္ လွည့္တာကို တၿမိဳ႕လံုး လုပ္တယ္။ ၿပီးရင္ ဘုရားမွာ ျပန္နားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕မွာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရား မရွိေတာ့ဘူး။ လံုၿခံဳေရးကိစၥ၊ ေလွဂိတ္ျပႆနာ စတာေတြကို ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြကို ဦးေဆာင္ စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ စီစဥ္ရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြ မျဖစ္ဘူး။ တျခား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဂိုေထာင္ ဖြင့္တာတို႔၊ ႐ံုးေတြဖ်က္ဆီးတာတို႔ ရွိတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို ေဆြးေႏြးရတယ္။ အဲဒီမွာက မဆလ ပါတီ၀င္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားလံုးက ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္း ေတြလိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔က စနစ္ကို မႀကိဳက္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလို အၾကမ္းဖက္မႈ ဆန္တဲ့ ဟာေတြကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ရြာလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနေတာ့ အားလံုးက မ်က္ႏွာနာစရာေတြလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ညိႇႏိႈင္းမႈ ရလိုက္တယ္။
အဲဒီနယ္ေျမက အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အညိဳေရာင္နယ္ေျမလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ သူပုန္ေတြကလည္း သြားလာေနတဲ့ အခါၾကေတာ့ ဒီလို ညိႇႏိႈင္း လုပ္လိုက္တာကို စစ္တပ္ဘက္ ကိုယ္တိုင္က ေက်းဇူးတင္သြားတယ္။ ဒီလိုျဖစ္တာကို ဘာလို႔ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့အိမ္က ေကာင္စီ၀င္အိမ္မွာ ငွားေနတာ။ သပိတ္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ ေကာ္မတီ၀င္ေတြက မဆလ ေကာ္မတီ၀င္ေတြကို “ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ႏုတ္ထြက္ေပးပါ” လို႔ ေအာ္ေနၾကေတာ့ အိမ္ျပန္တဲဲ့အခါ အိမ္ရွင္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာပူရတယ္။

အဲဒီလိုျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း ၀မ္းသာေနၾကတာပဲ။ အရင္ကတည္းက တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ “ကိစၥမ႐ွိပါဘူး ဆရာရယ္၊ က်မတို႔က နားလည္ပါတယ္” လို႔ အိမ္ရွင္ေတြက ေျပာတယ္။ တဘက္မွာလည္း ရပ္ေရး၊ ရြာေရး၊ တိုင္းျပည္အေရး လုပ္တာပဲဆိုေတာ့ ၾကားထဲမွာ မ်က္ႏွာပူစရာ ျဖစ္ရတာေပါ့။

တၿမိဳ႕လံုးက လူငယ္ေတြပါေတာ့ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႕ခံဆရာ၀န္ တေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ကေလး ၂ ေယာက္ကပါ သပိတ္ထဲမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါလာတာဆိုေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ဆီလာၿပီး “မင္း၊ ငါ့သားသမီးေတြကို မဖ်က္ဆီးနဲ႔၊ ဘာနဲ႔” ဆိုၿပီး လာႀကိမ္းေမာင္းၿပီး သူ႔သားသမီးေတြကို ျပန္ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဘယ့္သူ႔ကိုမွ လိုက္ေခၚေနတာမဟုတ္၊ အကုန္လံုးက ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ၾကတာ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာလို႔ ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ရွင္းျပရတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာ၊ ငါတို႔က ဒီခံစားခ်က္နဲ႔ လုပ္လိုက္ေပမယ္လို႔ ပါတဲ့သူေတြ အားလံုးအေပၚမွာ တာ၀န္ႀကီးက ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကီးပါလား၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္အေပၚမွာ ဒီအစိုးရတင္ ျဖဳတ္ခ်႐ံုမကဘဲ ေနာက္မ်ိဳးဆက္အထိ လုပ္ေနတဲ့ တာ၀န္ႀကီးျဖစ္ပါလားဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အာဏာ မသိမ္းခင္မွာ တျခားေနရာေတြမွာလို ဆန္ျပတ္ လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘားအံမွာ က်ေနာ္တို႔ ဆန္သြား၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ဆန္ျပတ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ သြား၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီမွာ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက ယူဂ်ီေတြနဲ႔ က်ေနာ္ အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ က်ံဳဒိုးလိုေနရာမွာ ေနတဲ့အခါ က်ေတာ့ ေရွ႕တန္း တပ္ေတြက ျပန္ဆင္းသြားၿပီ။ အဲဒီလို ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာနဲ႔ လူႀကီးေတြက သိတယ္။ မၾကာခင္ အာဏာ သိမ္းေတာ့မယ္ ဆိုတာ။ အဲဒီေတာ့ အာဏာသိမ္းရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႔ က်ေနာ္က နယ္စပ္ကအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ဖို႔ ဆန္၀ယ္တဲဲ့အဖြဲ႕ေတြကို ျပန္လႊတ္ၿပီး က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူဘက္ကို တက္သြား တယ္။

က်ေနာ္သြားတဲ့ လမ္းမွာပဲ မြန္အဖြဲ႕နဲ႔ ကရင္အဖြဲ႕တို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနရင္း က်ေနာ္က စက္တင္ဘာ ၆ ရက္ေန႔ ထြက္သြား လိုက္တာ ၂၄ ရက္ေန႔မွ ေရာက္တယ္။ လမ္းမွာတင္ပဲ အာဏာသိမ္းတာက ျဖစ္သြားတယ္။

အကယ္ဒမီ ေဆြဇင္ထိုက္ (သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ဒါ႐ုိက္တာ၊ ထုတ္လုပ္သူ)

၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက က်မက ရုပ္ရွင္သမဂၢနဲ႔ ခ်ီတက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း တေလွ်ာက္ လည္း ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလာကက လူေတြအတြက္ေပါ့။ အားလံုးအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြ လြဲလာတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၆၄ ခုႏွစ္ကတည္းကေပါ့။ ရုပ္ရွင္ရုံေတြကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းကတည္းက လြဲသြားတဲ့ အခ်က္ေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရုပ္ရွင္ကလည္း ဒုကၡေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ရုပ္ရွင္သမဂၢ ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္သမားေတြ ထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ပါ၀င္ခဲ့တာက ကိုေက်ာ္သူ၊ မေမသန္းႏု၊ ေဒၚေအးေအးသင္းတို႔ ပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေအာင္၊ ဦးေအာင္လြင္၊ ဦးေအာင္ျမင့္ ျမတ္တို႔လို ဒါရိုက္တာေတြလည္း ပါၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ဦး၀ိစာရလမ္းကို ျဖတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အဲဒီနားမွာ ေခါင္းေတြ ျဖတ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျဟပါတယ္။ က်မမ်က္စိနဲ႔ေတာ့ တပ္အပ္ မျမင္ခဲ့ပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္က ၿပီးသြားေတာ့ေလ။ က်မက အဲဒီတုန္းက ေရႊေတာင္ၾကား ထဲမွာေနလို႔ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေအာင္တို႔က ဘားလမ္းမွာ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီေတြက ရွိေတာ့ အဲဒီ ဘားလမ္းမွာ စတည္းခ်ၿပီး ခ်ိန္းၿပီး သြားၾကတာေပါ့။ ကားေတြက ရွိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဓာတ္ဆီက မရွိဘူး။ ကားေတြ နဲ႔ စုၿပီး ဘားလမ္းကို လာၾကတယ္၊ ဘားလမ္းကေန ၿပီးေတာ့မွ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။

အမွတ္တရကေတာ့ တရက္မွာ ကားမရွိေတာ့ ဘားလမ္းကေန အိမ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ရုပ္ရွင္သမဂၢ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့ေလ ေရွ႕ကေန က်မက အလံကိုကိုင္ၿပီး ေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။

စိတ္အား၊ လူအားနဲ႔ ကိုယ့္ေလာကသားေတြ အက်ိဳးအတြက္ လုပ္ခဲ့တာမို႔ ေၾကာက္တဲ့စိတ္လည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။

ဧရာဝတီသတင္းေထာက္ စေနလင္း၊ ထက္ႏုိင္ေဇာ္၊ နဒီထုိက္ႏွင့္ ျမတ္သူေအာင္တို႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းသည္။