အႏွစ္ အစိတ္ေက်ာ္အၾကာ မိုုင္ေပါင္း ၈ေထာင္က ေရးတဲ့ စာ

ေမာင္ရစ္၊ မတ္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၃ MoeMaKa Burmese News & Media

အႏွစ္၂ဝ မ်ွ တိုင္းျပည္ အတြက္ လုပ္ လာျပီးေနာက္ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကို ျပန္ၾကည္႔ လိုက္ေသာ အခါ…ၾကိဳးတိုက္ထဲ သို႔ ေရာက္ေန သည္ကို ေတြ႔ ရေလသည္ (ဗိုုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း၊ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ စာအုုပ္ မွ) ဒါကေတာ့ ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း ရဲ့ ကိုုယ္ေရး ႏိုုင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈ စာအုုပ္က အဖြင့္ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ “တိုုင္းျပည္အတြက္ လုုပ္လာျပီးေနာက္လိုု႔” မေရးရဲ၊ မေျပာရဲပါဘူး။ အႏွစ္ အစိတ္ခန္႔ “ကိုုယ္လုုပ္ခ်င္တာေတြ ကိုုယ္ေလ်ာက္လုုပ္ခဲ့ျပီးေနာက္ …” လိုု႔ ေရးရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အႏွစ္ အစိတ္ခန္႔ ကိုုယ္လုုပ္ခ်င္တာေတြ ကိုုယ္ေလ်ာက္ လုုပ္ ခဲ့ျပီးေနာက္ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ မိုုင္ေပါင္း ၇၉၅၄.ဝ၃ မိုုင္ ေဝးကြာေသာ ေနရာသိုု႔ ေရာက္ေနသည္ကိုု ေတြ႔ရေလသည္ လိုု႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။

မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔က ကိုုဖုုန္းေမာ္၊ ကိုုစုုိးႏိုုင္တိုု႔ စက္မႈတကၠသုုိလ္ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆုုံး ခဲ့ေန႔အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ဒီမိုုကေရစီအေရးေတာ္ပုုံ သမိုုင္းေမာ္ကြန္းတင္တဲ့ေန႔ပါ။ ကိုုဖုုန္းေမာ္ တိုု႔ က်ဆုုံးျပီး ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ့္တိုု႔ ဘဝသစ္တခုု၊ ေန႔သစ္တခုု အတြက္ ေမြးဖြား လာၾကတယ္ လိုု႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။

ေမြးကတည္းက ကိုုယ့္တိုုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြဟာ ပုုံမွန္ပဲ၊ အေျပာင္းအလဲ မရွိဘူး၊ သည္လိုုပဲ သာမန္ရိုုးက် ျဖတ္သန္းရတယ္လိုု႔ ထင္မွတ္ထားတာကေန မဆလ တပါတီ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လုုံထိန္းေတြ ပစ္လိုုက္တဲ့ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆုုံးခ်ိန္ဟာ အေမွာင္ကိုု ခြင္းျပီး အလင္းအရုုဏ္ စဖြင့္တဲ့ အစေတြရဲ့ အစ၊ အဆုုံးေတြရဲ့ အဆုုံး ျဖစ္တဲ့ ေန႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တိုု႔ေတြ ေန႔သစ္အတြက္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကတယ္၊ တိုုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ဆုုံးခဲ့ၾကတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္း ရွင္သန္ခဲ့ၾကရတယ္။

ကိုုယ့္မိသားစုုအေၾကာင္းကုုိ ျပန္စဥ္းစားလိုုက္တဲ့အခါ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုု ရပါတယ္။ အဖိုုး အဖြားေတြက စာေရးဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စာေရး ဆရာရဲ့ အိမ္၊ ေက်ာင္းဆရာရဲ့ အိမ္ကိုု လာတဲ့သူေတြဟာ ဟန္မေဆာင္တဲ့သူေတြ၊ တက္ၾကြ လန္းဆန္းေန တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုုပဲ အျမဲတန္း ေတြ႔ခဲ့ရတာကိုုး။ ရုုိးသား ပြင့္လင္း လြတ္လပ္ျပီး တက္ၾကြ လန္းဆန္းတဲ့သူေတြဆိုုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အိုုမင္း ေဟာင္းႏြမ္းသြား တယ္လိုု႔ မရွိဘူးဆိုု တာ ျပန္ေတြးမိတယ္။

သူတိုု႔ေတြက ျပန္ေတြးၾကည့္လိုုက္ရင္ အဲသည္တုုန္းက အတုုိင္းပဲ။ လူၾကီးေတြေကာ၊ လူငယ္ေတြေကာ ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္တဲ့သူေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္တုုန္းက အႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္
ၿမင္ေတြ႔ခဲ့ရတာဟာ တသက္တာအတြက္ အင္အားျဖစ္မယ္လိုု႔ ခုုထိ ယုုံၾကည္စိတ္ ကိုု ျဖစ္ေစ ခဲ့ပါ တယ္။

အမ်ားသိၾကတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြ၊ စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းသမားၾကီးေတြ ကိုု ေတြ႔ဆုုံ ခဲ့ရတယ္။ အဲသည္ ရင္ဘတ္မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ က်ေနာ့္အဖိုုးအဖြားေတြဟာ သူတိုု႔ ဘ၀ေတြကိုု ထူေထာင္ လက္ တြဲျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ကိုု ေနေပ်ာ္ ေသေပ်ာ္ပါတယ္။ ေနာက္ ဆက္စပ္ စဥ္းစား လုုိက္ေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမေလး။

ေက်ာင္းဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဘဝေတြကိုု လက္ဆင့္ကမ္းျပီး သူတိုု႔တေတြ ခုုခ်ိန္ထိ ျဖတ္ သန္းေန ဆဲ ပဲ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အဖုုိးအဖြားေတြတုုန္းက ေခတ္ျပိဳင္မိတ္ေဆြေတြလုုိမ်ဳိး၊ အေဖတိုု႔ အေမ တိုု႔ဆီမွာ ရွိသလား၊ သိပ္ အမ်ားၾကီးေတာ့ မရွိဘူး။

ကိုုလိုုနီေခတ္ လြတ္လပ္ေရးတိုုက္ပြဲကာလမွာ အဖိုုး အဖြားတိုု႔ ေခတ္ျပိဳင္ လူၾကီးေတြ တစုုတစည္း (ေတာခိုုသူေတြက လြဲရင္ေပါ့) က်န္ရစ္တယ္။ အာဏာရွင္ေနာက္လိုုက္ေတြက သတ္သတ္ ေန ရစ္ျပီး အာဏာရွင္ေနာက္လိုုက္မဟုုတ္တဲ့ ကိုုလိုုနီေခတ္ျပိဳင္ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္ျပီး က်န္ရစ္ၾကတယ္လိုု႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ မဆလလက္ေအာက္မွာ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ တကြဲတျပားျဖစ္ျပီး ၾကီးျပင္းလာၾကတယ္လိုု႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါက မဆလေခတ္ ေသြးခြဲကန္႔သတ္မႈေတြေၾကာင့္ မ်ဳိးဆက္ေတြၾကားက ကြာဟမႈလိုု႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ အေဖ အေမတိုု႔ ေခတ္ျပိဳင္ေတြထဲမွာ က်ေနာ့္အ တြက္ ႏိုုင္ငံ
ေရး လႈပ္ရွားသူေတြ မေတြ႔ဖူးေတာ့ဘဲ ဝန္ထမ္းေတြ၊ စာေပ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ၊ ေက်ာင္း ဆရာေတြ ပဲ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးေတာ့တယ္လိုု႔ ဆိုုရပါမယ္။

အဲသည္အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တိုု႔ မဆလေခတ္မ်ဳိးဆက္ေတြက ၆၂ အေရးအခင္း၊ ၇ဝ ခုုႏွစ္ အေရးအခင္းေတြကိုု အဆက္အစပ္မဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းက်ေတာ့ ကုုိယ္တိုုင္ ရင္ဆိုုင္ၾကရတဲ့အခါမွာ နဖူူးေတြ ဒုူးေတြ႔ စစ္အာဏာရွင္သရုုပ္ကိုု ျဗဳံးစားၾကီး အရွိ္န္ အဟုုန္ျပင္းစြာနဲ႔ တိုုက္မိ ခိုုက္မိၾကတာေတာ့ က်ေနာ္တိုု႔တေတြ အေတာ္ အထိနာခဲ့ၾကတယ္ လိုု႔ ေျပာခ်င္တယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာမွ ငုုတ္လ်ဴိးေနတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေခတ္မ်ဳိးဆက္ေတြရဲ့ အခမ္းက႑ေတြ၊ ဝင္ေရာက္ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္မႈေတြကိုု ျမင္ေတြ႔ သိရွိၾကရေတာ့တယ္။

ေျပာခ်င္တာက အသက္ ၂ဝ (၃ဝ) အရြယ္ ေတာ္လွန္တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ထၾကြလာခ်ိန္မွာ အသက္ ၄ဝ (၅ဝ) အရြယ္ ေက်ာင္းသားအရြယ္လြန္ လူၾကီးေတြက ခ်ိတ္ဆက္လႈပ္ရွားလာတာ ကိုု ေတြ႔ဆုုံခဲ့ၾကရတဲ့အခါ အဲသည္ ေတာ္လွန္တဲ့ မ်ဳိးဆက္ ၂ ခုု (၃ ခုု)ဟာ မ်က္ႏွာေတြ စိမ္းျပီး ခပ္တန္းတန္းျဖစ္ခဲ့ၾကတာကိုု ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ဖူးတာ။

ထင္ရွားတဲ့ ဥပမာေတြကေတာ့ လူၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ေဒၚအမာ၊ မင္းသုု၀ဏ္၊ ဒဂုုန္တာရာ၊ သခင္အုုန္းျမင့္၊ ခင္မ်ဳိးခ်စ္ စတာေတြကိုု လူငယ္ေတြက လက္ခံတယ္။ လူရြယ္ေတြျဖစ္တဲ့ တင္မိုုး၊ ျမသန္းတင့္၊ ဦးဝင္းတင္ စတာေတြကိုု ၾကားဖူး ဖတ္ဖူး ေတာ့ လက္ခံတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ့ ေရွ႔ေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ တပ္ဦးထူေထာင္သူ အခ်ဳိ႔ေတြကိုု ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳဆိုုၾကတယ္။ သိုု႔ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္မ်ဳိးဆက္ ႏိုုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ အမ်ားစုုေတြကိုုေတာ့ မဆလေခတ္ရဲ့ သတင္းေမွာင္ခ်မႈ၊ သမိုုင္လိမ္ညာဖုုံးဖိမႈေတြေၾကာင့္
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက အကုုန္လုုံး သိရွိ ရင္းႏွီးထားျခင္း မရွိခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲသည္တုုန္းက ဦးေအာင္ၾကီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးၾကည္ေမာင္၊ ဦးႏုု၊ ဆိုုတဲ့ အထင္ကရေတြကိုုပဲ လူငယ္ေတြနဲ႔ လူထုုက ဦးေဆာင္မႈ က႑ကေန ေနရာေတြေပးခဲ့ၾကတယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္။

ျပန္ေတြးၾကည့္လိုုက္ရင္ ကိုုလိုုနီေခတ္တေခတ္ (အဖိုုးအဖြားေတြ) ျပီးေတာ့ ပါလီမန္ေခတ္မ်ဳိးဆက္ / လြတ္လပ္ေရးေခတ္မ်ဳိးဆက္ (အေဖ၊ အေမတိုု႔) ၊ ေနာက္ မဆလေခတ္မ်ဳိးဆက္ (က်ေနာ္တိုု႔)၊ ေနာက္ အာဏာသိမ္းတပ္မေတာ္ေခတ္ မ်ဳိးဆက္ (ေရႊဝါေရာင္) ဆိုုျပီး မ်ဳိးဆက္ေတြ အျပတ္အေတာက္ အပိုုင္းအျခားေတြ ရွိခဲ့တယ္လိုု႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အခုုေနာက္ဆုုံးမ်ဳိးဆက္ကေတာ့ ၾကံ့ဖြ႔ံေခတ္မ်ဳိးဆက္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ (၂ဝဝ၈၊ ၂ဝ၁ဝ ကေန ၾကီးျပင္းလာမယ့္သူေတြေပါ့)။

အစက စကားကိုု ျပန္ေကာက္ရရင္ အဖုုိးအဖြားေတြ ေခတ္ (ကိုုလိုုနီေခတ္မ်ဳိးဆက္)ေတြက သူတိုု႔ ေခတ္ျပိဳင္မိတ္ေဆြ အင္အားစုုေတြဟာ မကြဲမျပား မေဖာက္မျပန္ဘဲ အေတာ္အတန္ စုုစည္းႏိုုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေဖ အေမတိုု႔ ေခတ္ (လြတ္လပ္ေရးေခတ္ မ်ဳိးဆက္) ေတြကေတာ့ မဆလရဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြေၾကာင့္ ငုုတ္လ်ဳိး ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ေခတ္က်ေတာ့ေကာ … (မဆလေခတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ) အာဏာသိမ္းတပ္မေတာ္ရဲ့ ျပင္းထန္ရက္စက္တဲ့ ႏွိမ္နင္းမႈေတြကိုု ၾကံ့ၾကံ့ခံျပီး အခုုလိုု ၂၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ တကြဲတျပား ကစဥ့္ကလ်ားၾကားကပဲ လက္ခ်င္းျမဲျမဲ တြဲႏိုုင္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။

ၿပည္တြင္း ျပည္ပမွာ မဆလေခတ္မ်ဴိးဆက္ေတြဟာ ေနရာ အႏွံအျပား မွာ ၈၈ အေရးေတာ္ပုုံကိုု မေမ့မေလ်ာ့ပဲ ပုုခုုံးေပၚထမ္းလိုု႔ လမ္းေလ်ာက္ေနဆဲပဲလိုု႔ ေတြးမိတယ္။

ဘာေၾကာင့္ေျပာရ သလဲ ဆိုုေတာ့ အာဏာသိမ္းတပ္မေတာ္ေခတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ ရဲ့ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္ လွန္ေရးမွာ ေရွ႔ကမ်ိဳးဆက္ေတြ အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ပူးေပါင္းဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတာေတြ၊ အားေပးေထာက္ခံခဲ့ၾကတာေတြဟာ မဆလေခတ္မ်ဳိးဆက္ေတြရဲ့ အဆက္အစပ္ မျပတ္ခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ မ်က္ေျခမျပတ္ခဲ့ၾကလိုု႔ပဲ။ ဦး၀င္းတင္စကားန႔ဲ ေျပာရရင္ ေခတ္ဝန္ကိုု ထမ္းျပီး ေခတ္လမ္း ကိုု ေလ်ာက္ေန ဆဲပဲ မိုု႔၊ သူတိုု႔က သမိုုင္းကိုု ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ခဲ့ျခင္း မရွိပါဘူး။

ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တိုု႔ ၈၈ ကာလ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပၾကေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ အဖိုုး အဖြားေတြက မတားျမစ္ခဲ့ဘူး၊ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူတိုု႔ သင္ခန္းစာေတြကိုု ထုုပ္ပိုုးျပင္ဆင္ေပး လိုုက္တယ္။ သူတိုု႔ေတြက ေက်ာခင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ အေဖ အေမေတြက ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ရဲ့ ေနာက္ပါး က ထပ္ခ်ပ္လိုုက္လိုု႔ ပါခဲ့ၾကတယ္။ သားသမီးေတြကိုု အားေပးဖိုု႔၊ လက္တြဲဖိုု႔ သူ တိုု႔ ျပင္ ဆင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အေလာင္းေတြကိုု သင္းျဂိဳဟ္ဖိုု႔၊ ဒဏ္ရာရသူေတြကိုု ေဆးေပးဖိုု႔၊ အက်ဥ္းက်သူေတြကိုု အားေပးဖိုု႔၊ ဆုုတ္ခြာလာသူေတြကိုု လြတ္ေျမာက္ရာကိုု သယ္ေဆာင္ဖိုု႔ သူတိုု႔ ရုုန္းကန္ခဲ့ၾကရတယ္။

က်ေနာ္တိုု႔တေတြဟာ အဲသည္ရဲ့ လမ္းရဲ့ သယ္ေဆာင္ရာအတုုိင္း မေမ့မေလ်ာ့ ခရီးကိုု ဆက္ခဲ့ၾကရ တာ အႏွစ္ အစိတ္ ရွိခဲ့ပါေပါ့လား။ အဲသည္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အႏွံ႔အျပားက အင္အားေတြ ဟာ ေနာင္ မ်ဳိးဆက္ေတြကိုု လက္ဆင့္ကမ္းဖိုု႔ ေက်ာခင္းေပး ဖိုု႔ ေနာက္ေတာ္ပါးက ထပ္ခ်ပ္လိုုက္ဖိုု႔ အျမဲ အဆင္ သင့္ ရွိေနဆဲပဲလိုု႔ ယုုံၾကည္မိပါတယ္။

အႏွစ္ အစိတ္ခန္႔ ကိုုယ္လုုပ္ခ်င္တာေတြ ကိုုယ္ေလ်ာက္လုုပ္ခဲ့ျပီးေနာက္ ကိုုယ့္ကိုုယ္ ကိုု ျပန္ၾကည့္ လိုုက္ေသာအခါ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ မိုုင္ေပါင္း ၇၉၅၄.ဝ၃ မိုုင္ ေဝးကြာေသာ ေနရာ သိုု႔ ေရာက္ေန သည္ကိုု ေတြ႔ရေလသည္ လိုု႔ ေရွ႔က ေရးထားသလိုုပဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မုုိင္ ၈ ေထာင္ေလာက္ ေဝးတဲ့ေနရာကိုု ေရာက္ေနတာကိုု ျပန္ေတြ႔ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ အစိတ္က လုုံထိန္းေတြ ပစ္လိုုက္တဲ့ ေသနတ္သံေတြဟာ ခုုထိ ပဲ့တင္ထပ္ျပီး ၾကားေယာင္ေနတုုန္းပါပဲ။ အသံေတြ မစဲေသးပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ၾကီးက ယခုုလက္ရွိ လူေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာလည္းပဲ အရင္တုုန္းကအတိုုင္းပဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြ ပြင့္လင္း ရိုုးသားတဲ့ မ်က္ႏွာသိေတြ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သက္ဝင္ ရင္းႏွီးေနဆဲပဲ။ သူတိုု႔နဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔ အတူတူ ရင္ခုုန္ေနဆဲပဲ။

လက္ပံေတာင္းေတာင္က၊ ကခ်င္ျပည္နယ္က၊ ရခုုိင္ျပည္က၊ ဧရာဝတီတိုုင္းက၊ တိုုင္းရင္းသား နယ္ေျမေတြက ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ဒီမိုုကေရစီေရးအတြက္ ခ်ီတက္ ေတာင္းဆိုုၾက တဲ့ ျပည္သူလူထုုရဲ့ အလံေတာ္ဟာ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ပါပဲ။ ဟိုုးတုုန္းကလည္း သည္အလံေတာ္နဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုု သူတိုု႔ ခ်ီတက္လာၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္တိုု႔ကိုုယ္တိုုင္လည္း သည္အလံေတာ္ေအာက္မွာ အတူတကြ ရပ္တည္ ခ်ီတက္ၾကမွာပါ။ အျမဲ ႏုုပ်ဳိ သစ္လြင္တဲ့ အင္အားေတြ၊ ဘယ္ေတာ့မွ အိုုမင္း ေဟာင္းႏြမ္းျခင္း မရွိဘူး။
ယံုုၾကည္ပါတယ္။

(မတ္လ ၁၄ အတြက္ အမွတ္တရေရးတယ္)

http://moemaka.com/?p=33122