ထန္းတပင္ရြာမွအျပန္

ထန္းတပင္ရြာမွအျပန္

လက္က တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနတယ္။

အဖ်ားရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြပူျပီး၊ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္ေနတယ္။

ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ အရွိန္နဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာဗယ္ဘက္တျခမ္း ေအာင့္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ စာေရးလိုစိတ္ဆႏၵကို ကၽြန္မ ထိန္းလို႕ မရဘူး။

အျဖစ္က ဒီလိုပါ။

ဒီေန႕ ဒဂံုဘက္က သီလရွင္သင္ပညာေရးေက်ာင္းတခုကို ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ၊ တကၠသိုလ္တခုမွ ဆရာမတဦး ေခၚသြားျပီး၊ လိုအပ္တာေတြ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီပံ့ပိုးေပးဖို႕ needs assessment သြားလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာသင္ယူရတဲ့ ဘ၀အေျခအေနေလးေတြကို ေလ့လာမိရာက ေက်ာင္းျပင္ပေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကိုပါ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြး မိသြားၾကတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ပါလာတဲ့ ဆရာမတေယာက္က လွည္းကူးဘက္မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းျပင္ပ ကေလးေတြကို ပညာသင္ၾကားေပးေရး စီမံခ်က္တခုကို လိုက္ျပေပးမယ္လို႕ အၾကံျပဳလာတယ္။ ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ေလ့လာလိုစိတ္ရွိသူတို႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္သူျငင္းၾကပါ့မလဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းကားစီစဥ္ရေတာ့ ကားက ေနာက္ဘက္အမိုးဖြင့္။ ဒဂံုဘက္ကေန ေျမာက္ဥကၠလာ ဘက္ေရာက္ခ်ိန္အထိ ရာသီဥတုက အေကာင္းသား။ ေျမာက္ဥကၠလာေက်ာ္လာေတာ့ ရန္ကုန္မိုးက ဇာတိျပပါေလေရာ။

ပါလာတဲ့ ထီးေတြ ထုတ္ေဆာင္းေတာ့လဲ ေလနဲ႕ေတြ႕။ ကားေပၚမွာခင္းထားတဲ့ အခင္းေပၚမွာ မိုးေရေတြက က်ျပီး၊ ကားထဲမွာတင္ ေရၾကီးေနေတာ့ လူေတြလဲ ရႊဲရႊဲစို။

ဒီလိုနဲ႕ လွည္းကူးေရာက္ျပီး၊ ထန္းတပင္ရြာေရာက္ေတာ့ ကားကို လမ္းမေပၚရပ္ျပီး၊ ရြာထဲေလွ်ာက္၀င္ရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပါပဲ။ ရြံ႕ေစးေတြနဲ႕ေခ်ာ္ျပီး ဗိုင္းခနဲပစ္လဲသြားလိုက္တာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဘာျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ေဘးက လူေတြ လာထူမွပဲ သတိျပန္၀င္လာေတာ့တယ္။ တကိုယ္လံုးလဲ ရြံ႕ေတြေပလို႕။

ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရစည္ပိုင္းျပတ္ထဲကေန ေရေလာင္းျပီး ရြံ႕ေတြကို ေဆးလိုက္ရတယ္။ အ၀တ္ပိုကလဲ ေက်ာင္းမွာမရွိေလေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာတင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္လိုက္ရျပီး၊ ေရစိုအ၀တ္နဲ႕ပဲ ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ရေတာ့တယ္။

ကေလးအမ်ားစုက လက္ဖရည္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတာပါ။ တလႏွစ္ေသာင္းခြဲဆိုတဲ့ လုပ္ခလစာနဲ႕ နံနက္ေလးနာရီအိပ္ယာထ၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရီအထိ အလုပ္လုပ္၊ ေန႕လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီကေန ႏွစ္နာရီ ဆိုင္လူပါးခ်ိန္မွာ ခဏနား၊ ေန႕လည္ႏွစ္နာရီကေန ညဘက္ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ ဆယ္နာရီအထိ အလုပ္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုပ္ၾကရရွာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲက သူတို႕အားတဲ့ေန႕ေလးေတြမွာ စာလာသင္ေနၾကရွာတာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ပန္းေရာင္းၾကရရွာတယ္။ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလးဆို ခုမွ ႏွစ္တန္းစာ သင္ခြင့္ရတာ။

ျပည္ပမွာ အလုပ္တဘက္၊ ေက်ာင္းတဘက္ ဘ၀ေတြတုန္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပင္ပန္းျပီ ထင္လွတာ။ ခုလို ကေလးေလးေတြနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့မွပဲ တခါတရံ ပင္ပန္းတယ္လို႕ ျငီးျငဴခဲ့မိတာကို ရွက္စိတ္၀င္မိသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ကေလးေလးတေယာက္ဆို အိတ္ခ်္အိုင္ဗီေရာဂါသည္ မိခင္ကို ရွာေကၽြးေနရရွာတာ။ အသက္ေမးလိုက္ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္။ မတန္တဆ ေဆးဘိုးေတြ၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြၾကားထဲမွာ မိခင္ကို ေဆးကုရင္း၊ မိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္းက စာေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းေနရွာတဲ့ ဒီကေလးေလးရဲ႕ အေတြးေတြထဲမွာ ကေလးသဘာ၀ ကစားခ်င္စိတ္ေလးေတာင္ ရွိပါေတာ့မလားမသိဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းျပင္ပေရာက္ ကေလးငယ္ေလးေတြကို အိမ္ေအာက္ထပ္ေလးမွာ ေနရာေပးျပီး၊ တီဗြီေရာဂါ ခံစားေနရရာက အားတင္းရင္း စာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာမေလးနဲ႕ မိသားစုရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို တဘက္က ထမ္းေဆာင္ရင္း၊ တတန္း၊ ႏွစ္တန္းစာေလးေတြကို ခုမွ သင္ေနရရွာတဲ့ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးစကားေတြေျပာျပီး၊ ျပန္လာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အမိုးေနာက္ဖြင့္ကားေပၚမွာ ညေနေစာင္းေလတ၀ူး၀ူးနဲ႕ ျပန္စီးလာလိုက္တာ၊ ညစာစားတဲ့ ဆိုင္လဲေရာက္ေရာ၊ အဖ်ားအစြမ္းက စတင္ျပပါေလေရာ။

ေနာက္တေန႕မွာ ပညာေရးဆိုင္ရာ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲနဲ႕ ဆက္မီနာမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႕ ခရီးရွည္ထြက္ရမယ္ဆိုျပီး၊ ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားအိပ္ေပမယ့္၊ အိပ္လို႕က မေပ်ာ္ႏိုင္။

တဲတန္းရွည္ေလးထဲမွာ အကန္႕ေလးေတြခြဲျပီး ပညာရွာရင္း၊ အိမ္သာတလံုးထဲကို သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ လူေလးရာေက်ာ္ အသံုးျပဳေနၾကရရွာတဲ့ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ သီလရွင္ပညာသင္ ေက်ာင္းက ကေလးငယ္ေလးေတြ၊ မိသားစု၀န္ကို တဘက္က ထမ္းရင္း စာေရး၊ စာဖတ္သင္ေနၾကရရွာတဲ့ ေက်ာင္းျပင္ပေရာက္ ကေလးငယ္ေလးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးအာရံုေတြကို ဆြဲယူဖမ္းစားေနခဲ့တယ္။

သူတို႕ေလးေတြကို ဆင္းရဲသားကေလးငယ္ေလးေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စားပြဲထိုးေလးေတြ၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေလးေတြလို႕ အခ်ိဳ႕က ျမင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေလးေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြပါ။

အလြန္တရာ ညစ္ပတ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြလို႕ သတ္မွတ္ေလ့ရွိၾကတဲ့၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားအခ်င္းခ်င္း တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲၾကရေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ၾကီးမွာ တိုင္းျပည္ကို စနစ္တက် ထူေထာင္ရမယ့္ အခြင့္အလမ္းေတြ နည္းပါးခဲ့ရပါတယ္။

စစ္ပြဲေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပဋိပကၡေတြၾကားမွာ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားစြာ အသက္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဘ၀ေတြ ေၾကြလြင့္ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ စစ္ပြဲကေန တိမ္းေရွာင္ရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွာ အမွိဳက္ေကာက္ေနၾကရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ မိဘေတြက အေျခခ်ျပန္ေတာ့လဲ၊ ကေလးငယ္ေလးေတြက ျမန္မာျပည္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဧည့္သည္အျဖစ္ အလည္ျပန္ဖို႕က လြဲလို႕ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘူး။ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြက ျပည္ပကို ထြက္ဖို႕ပဲ တာစူၾကတယ္။ ျပည္ပ ေရာက္ေတာ့လဲ ဟိုမွာပဲ အေျခခ်ရင္း၊ ျမန္မာျပည္ျပန္လာဖို႕အတြက္ ျပည္ပလူေနမွဳဘ၀အေျခအေနနဲ႕ ႏွိဳင္းယွဥ္ဆန္းစစ္လာၾကရာက၊ အျပီးျပန္လာ အေျခခ်ဖို႕ ခဲယဥ္းသြားၾကရျပန္တယ္။

ျပည္တြင္းမွာက်ေတာ့လဲ သိန္းနဲ႕ခ်ီတဲ့ ကေလးေလးေတြက စားေသာက္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ျပည့္ေနတာပဲ။ ဒီကေလးေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ေတြ ဆံုးရွံဳးေနတယ္။ ကေလးလုပ္သားနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး၊ စစ္တမ္းေကာက္ယူထားမွဳ၊ ကေလးလုပ္သား မွတ္ပံုတင္မွဳ၊ ကေလးလုပ္သား အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မွဳ စတဲ့ က႑ေတြမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနဆဲပါ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒါေတြဟာ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြပါ။ ေစ့ေစ့ေတြးရင္၊ ေရးေရးေပၚဆိုသလို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အင္မတန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ အေရးပါ။

ထန္းတပင္ရြာက အျပန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္လဲ နာေနတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာလဲ နာေနတယ္။ ေခါင္းလဲကိုက္ေနတယ္။ ဒီထက္ ပိုဆိုးတာက ရင္လဲနာေနတယ္။

ေနာင္အႏွစ္ေလးဆယ္မွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ ကၽြန္မတို႕ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ဘယ္သူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကၽြန္မတို႕ ထားခဲ့ၾကမလဲ။

ခင္မမမ်ိဳး (၁၇၊ ၇၊ ၂၀၁၃)