ၿပံဳးတတ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါ

(ဘခက္)

မၾကာေသးမီက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုကို Facebook ေပၚမွာ ဗီဒီယို Clip တစ္ခုအေနနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ျမင္ကြင္းမွာ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔ စုထားတဲ့ မုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔ ကုန္တိုက္ တစ္တိုက္မွာ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ သြားဝယ္တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး သူတို႔ အသုံးမလိုတဲ့ (မဝတ္ေတာ့တဲ့ အဝတ္ေတြ) ကို ယူၿပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့၊ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေန သူေတြကို တစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လုံးနဲ႔ အက်ႌ တစ္ထည္စီ လိုက္ၿပီး ေဝမွ်ေပးေနတာေတြကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဒီဗီဒီယိုရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က သူတို႔ကို တစ္ခုခုေပးၿပီး သူတို႔ ျပန္ယူတာက အၿပံဳးေလးေတြ ပါပဲ။

ႏြမ္းပါးတဲ့၊ ဆင္းရဲတဲ့၊ မရွိလို႔ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ သူေတြထံကေန အၿပံဳးေလး တစ္ခုခုကို ရေအာင္ယူျပႏိုင္ တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴး ေလးစားမိတယ္။

သူတို႔ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကိုလည္း ဗီဒီယို အဆုံးမွာ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ “သင့္အၿပံဳးေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ပါ။ တစ္ေန႔လုံး ေနမင္း ႀကီး ထြန္းလင္း ေတာက္ပေနသလို သူတို႔ ခံစားေန ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီအၿပံဳးေတြနဲ႔ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကမၻာႀကီး တစ္ခုလုံးကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ ကမၻာေလးကိုေတာ့ ေျပာင္းလဲ သြားေစႏိုင္ပါတယ္” တဲ့ေလ။ မွတ္သားေလာက္တဲ့ စကားေလးပါပဲ။ သူတို႔ ဗီဒီယို Clip ေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကိုက အၿပံဳး (Smile) ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာက ၃၁ လမ္းထိပ္ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းစားၿပီး ပိုက္ဆံ မေပးလို႔ဆိုၿပီး ထမင္းဖိုးနဲ႔ မတန္ေအာင္ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ရက္စက္စြာ ႐ိုက္ႏွက္ေနတဲ့ ဆိုင္ရွင္ မိသားစုကို ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာေတြ ရဲ႕ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးမႈကို အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ထမင္းစားတဲ့သူက စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ပါပဲ။ စိတ္လည္း သိပ္ႏွံ႔ပုံ မေပၚဘူး။ ဒါကို မေရာင္းခ်င္ရင္ အစကတည္းက မေရာင္းလို႔ ရပါလ်က္နဲ႔ ေရာင္းၿပီးမွ ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္လို႔ ဆိုၿပီး ေခါင္းေတြကြဲ၊ လက္ေတြၿပဲ၊ ေသြးရဲရဲျဖစ္ေအာင္ ဝိုင္း႐ိုက္ေန တဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ေနရာမ်ဳိး၊ ဆူးေလဘုရားနဲ႔ နီးတဲ့ ေနရာ မ်ဳိးမွာ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ လွတယ္။

မၾကာေသးမီကပဲ ဘားလမ္း အနီးမွာ အ႐ူး တစ္ေယာက္က အေၾကာ္ဆိုင္ ကေန အေၾကာ္တစ္ခု ယူေျပးလို႔ လိုက္ထိုးတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုလည္း ႀကံဳခဲ့ ရပါတယ္။ အေၾကာ္ေလး တစ္ခုအတြက္ သူ႔ခမ်ာ လမ္းျဖတ္ေျပးလို႔ ကားတိုက္မလိုျဖစ္၊ လူ သုံးေယာက္ေလာက္က ဝိုင္းထိုးတဲ့အျပင္ ဝိုင္းထိုးတဲ့ လူေတြက ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို မဆိုင္သူ မကပ္နဲ႔၊ အားလုံး ေသကုန္ မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ အျဖစ္ကို အမ်ားနဲ႔ သုံးေယာက္၊ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼ ဒီအတိုင္းပဲ ရပ္ၾကည့္ေနရတာကလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့ စရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ ၿမဳိ႕ႀကီးေပၚမွာပဲ စိတ္ေရာဂါ ေဝဒနာသည္ေတြ၊ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနတာ၊ အလွဴခံေတြ အရမ္းမ်ားလာတာ သတိထားမိပါတယ္။ တကယ္႐ူးလို႔၊ မရွိလို႔၊ ငတ္လို႔ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနတာေတြ ရွိသလို၊ အႀကံအဖန္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့လက နယ္ဘက္ကို ရထားနဲ႔သြားေတာ့ ရထားေပၚမွာ သံဃာပုံစံ မေပါက္တဲ့ လက္ေမာင္းမွာ လည္း ေဆးမင္ေၾကာင္ ႐ုပ္ေတြနဲ႔ သကၤန္းဝတ္ေတြက ခရီးသြားေတြ လက္ထဲကို စာအိတ္ေလးေတြ လိုက္ထည့္ ၿပီး ဝါဆို သကၤန္းအတြက္ အလွဴလိုက္ခံပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ သကၤန္းဝတ္ တစ္ဖြဲ႕ကလည္း ေရာက္လာၿပီး စာအိတ္ေတြ လိုက္ေဝျပန္ တယ္။ အဲဒီမွာပဲ တြဲစြန္နားက အိမ္သာအနီး မွာ ႏွစ္ဖြဲ႕ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြအျပင္ အျခား ဘာသာဝင္ေတြအတြက္လည္း အထင္ေသးစရာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုလိုခ်င္တာက လူေတြဟာ လွဴဖို႔ ဆိုရင္ေတာင္ အျမင့္ႀကီးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးတတ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးေဆာက္ လွဴလိုက္မွ အလွဴ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းေဘးက စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဘဝေတြ၊ မိဘမဲ့သူေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဘဝေတြကို ကယ္တင္တာ ကလည္း လွဴနည္းေတြထဲမွာ အလြန္ မြန္ျမတ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးထဲမွာ စိတ္မႏွံ႔သူေတြလည္း အမ်ားအျပား ေတြ႕လာရတယ္။ စိတ္မႏွံ႔သူေတြက ေတာင္း မစားတတ္ဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲ ရွိသလိုေန၊ ျဖစ္သလိုေန၊ ေတြ႕ရာႀကံဳရာ စားၿပီး မိုးထဲေလထဲ ရပ္တည္ ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနၾကရပါတယ္။ သူတို႔ ဆာရင္ လုစားခ်င္ စားမယ္။ ဒါေတြကို နားလည္ေပးဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေၾကာ္တစ္ခု တန္ဖိုးက ၁၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ၃၁ လမ္းထိပ္မွာ အသုတ္မွာ စားၿပီး ပိုက္ဆံမေပးႏိုင္သူ စားတဲ့ အသုတ္ တစ္ပြဲက ၃၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လူ႔တန္ဖိုး၊ လူ႔ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို နားမလည္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ေမတၱာလည္း မထားႏိုင္၊ ေလးစား တာေတြလည္း မျပႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရက္စက္စြာ တုံ႔ျပန္ၾက တာေပါ့။

ၿပီးေတာ့ ေျခလြန္လက္လြန္ ေသသြားရင္ စားထားတာနဲ႔ ထိုက္တန္ သလား။ ျပဳသူေတြေရာ ႐ုံးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္နဲ႔ မတန္မရာ ပိုၿပီး အခ်ိန္ ကုန္၊ ေငြကုန္ေတြ ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ မေတြးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တရားေတြ ပိတ္ဖုံးေန ၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

စိတ္ထားဆိုတာ ထားတတ္ရင္ ျမတ္ပါတယ္။ ေငြေတြကို သိန္းခ်ီ လွဴမွ အလွဴမဟုတ္ပါဘူး။ အထက္ မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္လို ငွက္ေပ်ာသီးေလး တစ္လုံး၊ ေရသန္႔ ပုလင္းေလး တစ္လုံး လိုက္ေဝၿပီးေတာ့ လည္း လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္လို႔ ရတယ္ဆိုတာ မီးေမာင္းထိုးျပ လိုက္လို႔ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ပါတီေယာင္ေယာင္၊ အဖြဲ႕အစည္း ေယာင္ေယာင္ေတြ ေအာ္ၿပီး ဘာေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကသလဲ လို႔ ေမးခြန္း ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ပါတီေတြေထာင္၊ အဖြဲ႕ အစည္းေတြ ေထာင္ၿပီး လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္၊ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီရေအာင္ လိုက္ေအာ္ျပေနမွရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မီဒီယာေတြ မွာ ေၾကာ္ေအာင္ လိုက္ညာ ျပေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ငွက္ေပ်ာသီးေလး တစ္လုံးနဲ႔ အၿပံဳးေတြရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္က လူငယ္ေတြ ဘယ္ႏွေယာက္ လုပ္ႏိုင္ၾကမလဲဆိုတာ သိခ်င္စမ္းလွတယ္။

Source: The Voice Weekly