ယခုတေလာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးေတြႏွင့္ ရွုပ္ေထြးေနတဲ့ အေျခအေန မ်ားကို စဥ္းစားမိရင္း … ။ အမွတ္မထင္ ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ကႀကိဳးရွုပ္ေနတဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးမ်ားကို ျမင္ေရာင္လာမိတယ္။ ရုပ္ေသးရုပ္ေလးမ်ားဟာ ကႀကိဳးမရွုပ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာဆိုရင္ မင္သားရုပ္က မင္းသားေလး လို လွလွပပ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြေေလးနဲ႔ ကႏုိင္သလို၊ မင္းသမီးရုပ္ေလးကလဲ မင္းသမီးေလးလို ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေႏွာင္းေႏွာင္း သြယ္သြယ္ေျပာင္းေျပာင္းနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကႀကိဳးမ်ဳိးႏွင့္ ကႏိုင္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကဟန္က မာန္ပါ ေနေတာ့ တကယ့္မင္းသားေလးေတြ၊ တကယ္မင္းသမီးေလးေတြ ကေနတာကို ၾကည့္ရသလိုပဲ ခံစားမိတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီရုပ္ေသးရုပ္ေလးမ်ား ကႀကိဳးရွုပ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ … ။
ဒီလိုပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဇာတ္ခုံေပၚမွာရွိတဲ့ ရွုပ္ေသးရုပ္ေလးေတြလို ကႀကိဳးမရွုပ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အခ်င္း ခ်င္း ခ်င္ခ်စ္ခင္ခင္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသလို၊ တိုင္းျပည္ဟာလည္း တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းေနျခင္း ပါ။ ဒါတြင္မကပဲ ျပည္တြင္းမွာေနၾကတဲ့ ျပည္ေထာင္စုဖြား တုိင္းရင္းသားေတြဟာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး ျဗဟၼစိုရ္ တရားေတြနွင့္ လႊမ္းၿခဳံထားၾကေတာ့ ဘ၀ေတြဟာ လုံၿခဳံေနတယ္။ ေအးခ်မ္းေနတယ္။ တည္ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာ။ သို႔ေသာ္ လူထဲက လူေတြဟာ လူမွုဘ၀ထဲမွာ သြားရင္း၊ လာရင္း၊ လွုပ္ရွားရုန္းကန္ရင္းနဲ႔ လူမ်ဳိးေရးကို အေျခခံလုိ႔ပဲျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရးကိုအေျခခံလုိ႔ပဲျဖစ္ေစ၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မာနတရားေတြ၊ အတၱႏွင့္ ယွဥ္ထားတဲ့ အရွုပ္ေထြးေတြ၊ လူမ်ဳိးေရးႏွင့္ ဘာသာေရးေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိန္ေခၚမွုေတြႏွင့္ တစ္စတစ္စ လူေနမွုဘ၀ ေတြဟာ အရွုပ္ေထြးေတြျဖစ္လာတယ္။ ဒီအခါမွာ ဒီလူေနမွုဘ၀ေတြဟာ ပိုမိုရွုပ္ေထြးလာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ … ။
ဒီလိုရွုပ္ေထြးတဲ့ လူ႔ဘ၀ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္အခ်ိန္က စခဲ့သလဲလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ … ။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ကကစၿပီး စခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး လူသားတစ္ ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ ေလာကအေႏွာင္အဖြဲ႔ဆိုတာေတြဟာ စတင္ျဖစ္ေပၚလာလို႔ပါ။ ဘ၀တစ္ခုကို ရလာရင္ အေမဆိုတာ ရွိလာတယ္။ အေဖဆိုတာ ရွိလာတယ္။ သူဆိုတာရွိလာတယ္။ ငါဆိုတာရွိ လာတယ္။ ယဥ္ေက်းမွု ဆိုတာ ရွိလာတယ္။ ဓေလ့ထုံးစံဆိုတာ ရွိလာတယ္။ အဲဒါေတြအျပင္ ဘာသာတရားဆိုတာဟာလည္း ရွင္သန္ေမြးဖြားလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေတြဟာလည္း အစိတ္စိတ္အမႊာအမႊာ ျဖာထြက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး လူေတြဟာ ဘ၀ခရီးလမ္းေပၚမွာပဲ ငိုတခါ၊ ရီတလွဲ႔နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၾကတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲေလလို႔ သံေ၀ဂစိတ္ႏွင့္ ႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဘ၀ထဲမွာ ေနရတာ ေနသာ၊ ထိုင္သာ ရွိေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေလာကဓံမုန္းတိုင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံလာ၊ ဆုံလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ လူေတြဟာ … ။
လူဆိုတဲ့လူေတြဟာ မိမိဆႏၵေတြ ျပည့္၀ဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းေတြ၊ ရယူျခင္းေတြနဲ႔ ဘ၀ကို အရင္း အႏွီးျပဳၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ဘ၀ခရီးတစ္ခုကို အတူသြားၾကရတဲ့အခါ … ။ တစ္ဦးက တစ္ဦး အေပၚမွာ ေက်နပ္စရာေတြ၊ ႏွစ္သက္စရာေတြနဲ႔ ၿပဳံးလို႔၊ ရႊင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ အျဖစ္မ်ဳိးထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အေပၚမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေတြ ကုန္ခမ္းလို႔ အမုန္းဆိုတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ အသိတရားေတြကင္းလာၿပီး၊ ကတိသစၥာတရားေတြဆိုတာ ဘယ္မွာလာၿပီး ရွိႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ လူ႔ေတြရဲ့ဘ၀မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းတာက – အသိတရားေတြ မ်ားပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ ဟာ အသိတရားေတြ နည္းပါးလွပါတယ္ဆိုတဲ့ တိရစၦာန္ေတြထက္ ျပႆနာေတြက ပိုမိုရွုပ္ေထြးေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလိုအရွုပ္ေထြးေတြ ရွိေနလို႔ လူေတြရဲ့ အမူအယာကို ဆိုဆီယုိလုိဂ်ီ (Sociology) ရွုေထာင့္ကေန သုံးသပ္ၾကည့္သူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုဆီယုိလိုဂ်ီ ပညာရပ္ဆိုတာ လူမ်ဳိးစုမ်ား၊ ထိုလူမ်ဳိးစု၏အမူအယာမ်ား၊ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမွု ျဖစ္စဥ္မ်ား၊ ေပါင္းစုဖြဲ႔စည္း တည္ေထာင္ထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို သိပၸံရွုေထာင့္ကေန ေလ့လာတဲ့ ပညာရပ္မ်ဳိးကို ဆိုဆီယုိလိုဂ်ီလို႔ ေခၚတယ္။ (Sociology is the scientific study of human society[1] and its origins, development, organizations, and institutions.)
လူေတြဟာ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ သေဘာထားႀကီးႏိုင္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာသူကို တစ္စံုတစ္ခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္လာမိၿပီဆိုရင္ေတာ့ ထိုခ်စ္ခင္ေနမိတဲ့သူ (သူမ်ား)ကို အျခားသူေတြႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြး မေနေစခ်င္ေတာ့တာ၊ မဆက္ဆံေစျခင္းေတာ့တာေၾကာင့္ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွုေတြဆိုတာ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ရယူျခင္းဆိုတဲ့ သီအုိရီဟာ ဒီေနရာမွာ သူအတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိေနျခင္းပါ။ လူေတြဟာ ေမတၱာစစ္ႏွင့္ ေမတၱာတု ဤႏွစ္ခုအၾကား မသဲကြဲခဲ့ၾကလို႔ “ေမတၱာဆိုတာ ရယူျခင္း၊ (သို႔မဟုတ္) ခြင့္လြတ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ အဆိုႏွစ္ရပ္အေပၚမွာ ျငင္းခုံမွုေတြ ျပဳေနၾကျခင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ျဗဟၼစိုရ္ေမတၱာမ်ဳိးကို မထားႏုိင္ေသးသမွ်ကာလ ပတ္လုံး “ေမတၱာဆိုတာ ခြင့္လြတ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို လက္ခံႏုိင္ၾကဦးမည္မဟုတ္ပါ။ ေမတၱာစစ္က အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေအးျမတယ္၊ ေမတၱာတုက အခ်ိန္တိုင္းမွာ ပူေလာင္တယ္။ ဒီစံႏွစ္ခုကို အေျခခံၿပီး ေမတၱာ သေဘာကို နားလည္းႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ဒါေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူအေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မုန္းတီးစိတ္ေတြ ၀င္လာမိၿပီဆိုရင္ အဲဒီ အမုန္းတရားေတြဟာ အဲဒီမုန္းတီးေနတဲ့သူကို ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္တာ၊ ဒီေလာကႀကီး ထဲမွာ ဆက္လက္မျမင္ခ်င္ေတာ့တာ ဒီသေဘာတရားေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ထိုသူကို (သို႔မဟုတ္) ထိုသူပုိင္ဆို္္င္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရုိင္းေတြဟာ ဒီလွုိင္းလုံးႀကီးေတြလို တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ လွိမ့္တက္လာေတာ့တယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ ျပႆနာရွုေထာင့္ကေနပဲၾကည့္ၿပီး ျပႆနာ ေတြကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္းတီးလာေတာ့တယ္။ ဒါဟာ လူ႔ဘ၀ရဲ့ ပုံရိပ္ေတြပဲလို႔ ဆိုရမွာပါ။
ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာသာေရးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိသားစုျပႆနာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္သ ေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ ခ်စ္စိတ္ကေန မုန္းစိတ္အသြင္ကို ေျပာင္းလဲပစ္မိတတ္ၾကတယ္။ မုန္းစိတ္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူကိုပင္ မုန္းမိတတ္ၾကတယ္။ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း နာက်ည္းစိတ္ေတြႏွင့္ အတူ ဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္လာတယ္။ အာဃာတတရားေၾကာင့္ အၾကမ္းဖက္၀ါဒက်င့္သုံးမိလာတယ္။ အၾကမ္း ဖက္၀ါဒမ်ဳိးဆိုတာ အဓိပၸါယ္မ့ဲတဲ့ဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္လို႔ ထိုအၾကမ္းဖက္မွုေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ က်ဴးလြန္ေနသူတို႔ရဲ့ဘ၀ဟာလည္း အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ဘ၀ထဲကို အလိုလိုပင္ ေရာက္ရွိသြားၾကျခင္းပါ။
ဘ၀ရဲ့တန္းဖိုးကုိ ျမွင့္တင္လိုၾကတဲ့လူေတြဟာ ဘ၀ရဲ့အဓိပၸါယ္ကို ရွာၾကရတယ္။ ထိုအခါမ်ဳိးမွာ ဘာသာ တရားကို လမ္းျပထားၿပီး ရွာေဖြၾကတဲ့သူေတြရွိသလို၊ လူ႔အခြင့္အေရးကို စံထားၿပီး ဘ၀အဓိပၸါယ္ကို ရွာၾကသူ ေတြလည္း ရွိေနျခင္းပါ။ ဘာသာတရားဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ့ မီးရွဴးတန္ေဆာင္လို႔ လူအမ်ားက လက္ခံထားသ လို၊ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာဟာလည္း မွ်တဲ့ျခင္းရဲ့ အလင္းေရာင္လို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုထားၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာ၀ါဒတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသြင္ကို ေဆာင္ႏိုင္သလားဆိုတဲ့ အေမးမ်ဳိးကိုေတာ့ ယခုအခ်ိန္အထိ ေမးေန ၾကဆဲပါ။
လူ႔ေတြေနတဲ့ လူ႔ေတြရဲ့ အသိုင္းအ၀ုိင္းထဲမွာ ဘာသာမတူသူေတြ ေပါင္းစည္းၿပီး အတူေနလာၾကတဲ့ အခါ သတိထားစရာအခ်က္တစ္ခုကို မေမ့ၾကဖို႔ပါ။ ဘာသာတရားေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အသိတရားမ်ားနည္းပါးမွု ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ နားလည္းမွုေတြ၊ ေလးစားမွုေတြ တစ္စတစ္စ နည္းပါးလာတတ္ၾက တယ္။ အေျဖာင့္ေျပာတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာစြမ္းရည္ေတြဟာ တစ္စတစ္စ နည္းပါလာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္ေရွာက္ လိုတဲ့စိတ္ဟာ ဖ်က္ဆီးခ်င္တဲ့စိတ္အသြင္ကို ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ အျမင္မၾကည္လင္မွုေတြ၊ မုန္းတီးမွုေတြဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူ႔အသိုင္း အ၀ိုင္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္တဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြဆိုတာ လူသားေတြ သတိမမူႏိုင္ၾကေတာ့ျခင္းပါ။
မုန္းတီးတဲ့စိတ္ထဲမွာ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ပါ၀င္ေနတာကို သိႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ သတိတရားရွိသူမ်ဳိးမွ ျဖစ္ႏုိင္တာ။ အဆိပ္ဆိုတာ ေသာက္မိတဲ့သူကိုလည္း ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ အဆိပ္ေသာက္သူရဲ့ ၀န္းက်င္ကိုလည္း ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ျဖစ္ေစတယ္။ ဒီလိုပါပဲ လူေတြမွာ အဆိပ္ႏွင့္တူတဲ့ မုန္းတီးစိတ္ေတြ ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ လႊာမယ္၊ လွီးမယ္။ သတ္မယ္၊ ျဖတ္မယ္။ အခြင့္အခါသင့္ခဲ့ရင္ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ ထားတဲ့ပစၥည္းေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္၊ မီးရွဳိ႔ပစ္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ထိုသူေနတဲ့ရြာကို (ၿမိဳ႔ကို) မီးဟုန္း ဟုန္းေတာက္ေစမယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြပါ။ ဒါဟာ မုန္းတီးမွုလို႔ေခၚတဲ့ အဆိပ္သင့္ေနသူေတြ ျပဳမူတဲ့ အမူအက်င့္ ေတြဆိုတာကို အသိတရားရွိထားသူမ်ားမွ ျမင္ႏိုင္တယ္အခ်က္ပါ။ ဒီသေဘာသဘာ၀ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဘာသာ တရားကို မယုံၾကည္သူ (ဘာသာမဲ့သူ) မ်ားက ဒီလို အစြန္းေရာက္ျပစ္မွုေတြကို က်ဴးလြန္ေန ၾကျခင္းဟာ ဘာသာတရားေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါလို႔ စြပ္စြဲေျပာဆိုလာၾကတယ္။ ဘာသာတရားရွိသူတိုင္း သတိမူစရာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘာသာတရားေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာမဟုတ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီလူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ အသိတရားမ်ားမဲ့ေနျခင္း၊ ေတြေ၀ေနျခင္း၊ အတၱမာနအဆိပ္ေတြ တက္ေနျခင္း၊ ဆင္ျခင္တုံ ေမွ်ာ္ျမင္တုံတရားမ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနျခင္းစတဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြက ဘာသာတရားကို အမဲစက္ေတြ ထင္ေစခဲ့ ျခင္းပါ။ ဒီပုံဒီနည္းျဖင့္ ျဖစ္စဥ္နဲ႔ျဖစ္ရပ္ကို သဲကြဲစြာ မျမင္ႏိုင္ေသးသမွ်ကာလပတ္လုံး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ လူမွုအဖြဲ႔အစည္းမ်ားဟာ “မီးခိုးမဆုံး၊ မိုးမဆုံး” ဆိုတာမ်ဳိးလို ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနအုံးမွာပါ။ စဥ္းစားႏုိင္ၾကဖို႔ပါ။
မီးခိုးဆိုတာ အိုးအိမ္တိုက္တာႏွင့္ အေဆာက္အဦးမ်ားကို တိုက္ရုိက္မေလာင္ကၽြမ္းႏိုင္ေပမဲ့ ေလာင္ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းတရားေတြ ပါ၀င္ေနျခင္းပါ။ တို႔မ်ားေနတဲ့အိမ္ဟာ တိုက္အိမ္ျဖစ္လို႔ မီးမေလာင္ႏိုင္ပါဘူးရယ္လို႔ အထင္မေရာက္ေစလိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မီးခိုးရဲ့သတၱိဟာ တိုက္အိမ္တြင္းမွာ ေနသူကိုလည္း မြန္းၾကပ္ ေစၿပီး၊ မီးခိုးကုိ ၾကာရွည္စြာ ရွဴရွုိက္ေနရပါက ေသေစႏိုင္လို႔ပါ။ ဆုိလိုတာက မီးခိုးမွာလည္း အဆိပ္ေတြ ပါ၀င္ေနျခင္းပါ။
ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာ ေနထိုင္ေနၾကသူမ်ားဟာ ဘာသာတရားကို ညစ္ေထးေစႏိုင္တဲ့ ေဒါသမီး၊ အာဃာတ မီးခိုးမ်ားကို စုေပါင္းၿပီး စနစ္တက် ကာကြယ္တားဆီးႏိုင္ရန္ ဘာသာေပါင္းစုံမွာရွိတဲ့ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဆီမီနာမ်ားျပဳလုပ္ေပးသင့္ျခင္းပါ။ ထိုဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ သေဘာထား ႀကီးႀကီး၊ အေမွ်ာ္အျမင္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ဘာသာ၀င္အားလုံးအတြက္ အက်ဳံး၀င္ႏိုင္ေသာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေသာ ဖက္က္စ္ (Facts) အေၾကာင္း အခ်က္အလက္မ်ားကို ေဆြးေႏြးညွိႏွုိင္းႏိုင္ၾကဖို႔္ပါ။
အေရးႀကီးသည္မွာ – ထိုသို႔ေဆြးေႏြးရာ၌ ဘာသာေပါင္းစုံ ပါ၀င္ေန၍ ဘာသာတရားတစ္ခု၏မူကို စံမထားပဲ တည္ဆဲဥပေဒ၏မူကို စံထား၍ ညွိႏွုိင္းေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ ထိုသို႔အတူပူေပါင္း၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ တန္းဖိုးရွိလွေသာ ဘာသာတရားႏွင့္ ဘာသာယဥ္ေက်းမွုမ်ားသာမက တန္ဖိုးႀကီးလွေသာ ၿခံေျမယာေျမကအစ အသက္အိုးအိမ္ တိုက္တာစည္းစိမ္မ်ားကိုပါ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေမတၱာျဖင့္ ေရးသား တင္ျပျခင္းပါ။ (ေဆြးေႏြးလိုသူမ်ား ေဆြးေႏြးႏုိင္ၾကဖို႔ပါ) ဘာသာတရား၏တရားဓမၼမ်ားသည္ တုိင္းျပည္အတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္လွေသာ္လည္း ဘာသာမဲ့ေသာတိုင္းျပည္သည္ လူသားတို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးကို အလွ်င္အျမန္ ပ်က္စီးေစႏုိင္ေၾကာင္း သမိုင္းေျခရာမ်ားရွိေနျခင္းပါ။ ထိုေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတိုင္း၌ ဘာသာ တရားဆိုသည္မွာ ရွိေနၾကသည္သာျဖစ္၏။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း၌ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဘာသာတရားေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာမ်ဳိးကို မျဖစ္ေစသင့္ပါ။ မဖန္တီးသင့္ပါ။ ဘာသာတရားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ျပႆနာမ်ဳိးသည္ ရုပ္ေသးရုပ္၌ ကႀကိဳးရွုပ္ေနသည္ႏွင့္ တူလွေသာေၾကာင့္ ျပႆနာဖန္တီးသူမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ အတိုင္း တရားဥပေဒႏွင့္အညီ အေရးယူေဆာင္ရြက္သင့္ျခင္းပါ။ ဘာသာတရားအျမတ္ထုတ္လုိမွုေၾကာင့္ အၾကမ္းဖက္၀ါဒကို ျဖစ္ေစရန္ (သို႔မဟုတ္) လွုံ႔ေဆာ္ရန္ ေထာက္ပံ့လာေသာ ႏိုင္ငံျခားအေထာက္အပံ့မ်ားကို တရားဥပေဒႏွင့္အညီ တားဆီးပိတ္ပင္ရန္ လိုအပ္လာျခင္းပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း၌ ေမြးဖြားၾကေသာ တိုင္းရင္း သားမ်ားအားလုံးသည္ ဘာသာတရားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အမ်ဳိးသားေရးေၾကာင့္လည္းေကာင္း စိတ္၀မ္းမ်ား မကြဲၾကပဲ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိၿပီး၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာတရားကို ကိုယ္တိုင္ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး (Freedom of religion) လူတိုင္းမွာ ရွိေနျခင္းပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထုံးအရ ဘာသာေရးလြတ္လတ္ခြင့္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ္တိုင္က လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို ခ်ဳိးေဖါက္ေနသူမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ သတိရွိႏုိင္ၾကဖို႔ပါ။
ဆိုလိုတာက ကုိယ္ႏွင့္ထိမ္းျမားလက္ထပ္ထားသူမွန္သမွ် ကိုယ့္ဘာသာ၀င္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဥပေဒႏွင့္မညီတဲ့ ေရွးရုိးအစြဲမ်ားကို ဆက္လက္မျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဘာသာေရးက်ဴးေက်ာ္ရန္စမွုမ်ားကို ေရွာင္ရွားၾကျခင္း၊ အမ်ဳိးသားေရး က်ဴးေက်ာ္ရန္စမွုမ်ားမွ ေ၀းစြာေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတို႔ကို ဆိုလုိျခင္းပါ။ အကယ္၍ ႏုိင္ငံတြင္းမွာ ေနသူအားလုံးဟာ တစ္စုံတစ္ခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ခ်မွတ္ထားေသာ တရားဥပေဒမ်ားကို ေလးစားလုိက္နာလွ်က္ တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ျပႆနာ မ်ားကို ေျဖရွင္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ဤပုံဤနည္းျဖင့္ “က်ီးကိုဘုတ္ရုိေသ ဘုတ္ကိုက်ီးရုိေသ” ဟူေသာ က်င့္ထုံးကို က်င့္သုံးၾကလွ်က္ ရုပ္ေသးရုပ္ႏွင့္တူေသာ ျမန္မာျပည္ႀကီးသည္ ကႀကဳိးမ်ားကို မရွုပ္ေစပဲ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြႏွင့္ ကခ်င္တိုင္းကႏုိင္ေသာ မင္းသားေလးလို၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာင္းေျပာင္းႏွင့္ ယဥ္ခ်င္တုိင္းယဥ္ေနေသာ မင္းသမီးေလးလို ႏိုင္ငံတကာရဲ့အလယ္မွာ ထယ္၀ါေနဖို႔ပါ။ လူမ်ဳိးအားလုံး ဂုဏ္သိကၡာရွိဖို႔ ျပည္သူအားလုံး နုိင္ငံတာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ၾကဖို႔ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ ညီညြတ္ၾကဖို႔ပါ။ တည္ၿငိမ္စြာတိုးတက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အခ်င္းခ်င္း ခြင့္လြတ္နိုင္ၾကဖို႔ပါ။
ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)
No comments:
Post a Comment