"ကုိကိုႀကီးရဲ႕ ခူနာ "

  ( အေဖမ်ားေန႔ အမွတ္တရ)

Monday, June 17, 2013

"အေဖမ်ားေန႔" အတြက္  ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးကိုကိုႀကီးက အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သူ႔ဖခင္ အတြက္ အမွတ္တရ စာစုတခုကို " ခူနာ" အမည္နဲ႔ ေရးသား တင္ျပထားတာကို ဧရာ၀တီက ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ 

  ဓာတ္ပံု- ကိုကိုႀကီး ေဖ့စ္ဘုတ္

"ခူနာ" 

(၁) "ဖခင္ဘုုရင္ႀကီးမွာ မၾကားလိုုပါ xxx မၾကား xx လိုုပါ xxx သားလွေလးရဲ့လက္မွာ ခူနာေပါက္တဲ့အခါ xxx ဘုုရင္ဗိမၼိသာရ ခ်စ္လွတဲ့ဘုုရင္ႀကီးခမ်ာ xxx အိုု xx ေအး xx အိုု xxx ေတးဆိုညဥ္းကာ သားငယ္ရဲ့ 
ေဝဒနာကိုုသာ xxx ေပ်ာက္ပါေစေတာ့ xxx အာခံတြင္းထဲမွာ xxx သြင္းကာ ငံုုထားရာ xx အနာျပည္ မွည့္ ေလေသာအခါ xxx အာခံတြင္းထဲမွာ xxx  ေပါက္ျပန္ေလေတာ့တာ xxx ဖခင္မွာၿမိဳခါခ်ရွာ" 
အသံကေ၀မ လ႔ိုေတာင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အဆုိ ပါရမီရွင္ရဲ႕ ဗိမၼိသာရ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔ ေသာတ အာရံုကတစ္ဆင့္ ႏွလံုးသားအိမ္ထဲအထိ ပဲ့တင္ထပ္လို႔။ 
  
မိခင္ေမတၱာဘြဲ႔ေတြေရးၾက၊ ဆိုၾက၊ ဖြဲ႔ႏြဲ႔လိုက္ၾကတာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ထဲမွွာရွားရွားပါးပါး ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ ဖခင္ေမတၱာဘြဲ႔ပါ။ 

ဇာတ္ေဆာင္ေတြက အထင္ကရ၊ ဖခင္က ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဒကာရင္း ဥပါသိကာ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး။ သားျဖစ္သူက ပဥၥနႏၱိယ ကံႀကီး က်ဴးလြန္ၿပီးမွ ျမတ္စြာဘုရားအဆံုးအမ ခံယူ၊ ေနာက္ ပထမ သံဃာယနာ တင္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာတဲ့ အဇာတသတ္မင္း။ 

မယ္ေတာ္ေ၀ဒဟီ မိဖုရားေခါင္ႀကီးနဲ႔ အရွင္လတ္လတ္ ေျမၿမိဳခံခဲ့ရတဲံ ေဒ၀ဒတ္တို႔ ဇာတ္ပို႔ေတြ။ ဒီေလာက္ အားေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္၊ ဇာတ္ပို႔ေတြနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးပါပဲ။ 

မွတ္သားစရာ၊ သင္ခန္းစာယူစရာ၊ ေၾကကြဲစရာ၊ ၀မ္းနည္းတုန္လွဳပ္စရာေတြ အဲဒီ…. အဲဒီ အရာေတြၾကား ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲအထိ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲ ခံစာေစခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ "ခူနာ"။ 

အဂၤလိပ္ လက္ႏိွပ္စက္ လက္ကြက္ပံုစံကို စကၠဴကတ္ထူေပၚကူးဆဲြ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပံုေသ လက္ကြက္ေပၚ အသာတင္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း အသံထြက္ လက္ကလည္း အခ်က္က်က် ရိုက္လို႔။ 

'ASDFGF;LKJHJ' လက္ညိွဳးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက နည္းနည္းပိုဂရုစိုက္ရတယ္။ 

က်န္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက တစ္လံုးစီပဲ ရိုက္ရတာ။ လက္ညိွဳး က ႏွစ္လံုး။ အေပၚႏွစ္တန္းကို တက္ရိုက္
ေတာ့လည္း ႏွစ္လံုး၊ ေအာက္ဆင္းရိုက္ေတာ့လည္း ႏွစ္လံုး ဒီလက္ညိွဳးက စာလံုးေရ ႏွစ္ဆ ရိုက္ရတယ္။ ရိုက္တာေပ်ာ့ရင္ စာလံုးက မွိန္ခ်င္ေသး။ မိတၱဴသံုးေလးေစာင္ ကာဘြန္ခံၿပီး ထပ္ရိုက္ရ လို႔ကေတာ့ နည္းနည္း ဖိရိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကစားစရာ အသစ္ရတဲ့ ကေလးလို အေတြ႔အႀကံဳသစ္၊ သင္ခန္းစာ အသစ္ထဲ အာရံုျမွဳတ္လို႔။ 

'ASDFGF;LKJHJ' 'ASDFGF;LKJHJ' 

"ေဟ့ေကာင္…. အဲဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ" 

ေနာက္နားက မာမာထန္ထန္ေမးလိုက္တဲ့ ေဖေဖ့ အသံေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လန္႔သြားၿပီး။ 

" သား… သား…. လက္ႏွိပ္စက္ သင္ေနတာ   ေဖေဖ"

 " ဘာကြ၊ မင္းက လက္ႏိွပ္စက္စာေရးလုပ္ခ်င္လို႔လား…. ဟင္။ မင္းတို႔ကို ပညာေတြသင္ေပးေနတာ ဒီအလုပ္မ်ိဳးလုပ္စားရမွာစိုးလို႔ကြ နားလည္လား။ မင္းက xxxxx" 

ခါတိုင္းရံုးကျပန္ေနက် အခ်ိန္မဟုတ္၊ အေစာႀကီးျပန္လာၿပီး ေပါက္ကြဲေနတဲ့ ေဖေဖ့ကို ….. 

"ေက်ာင္းကလည္း ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မို႔ပါ ေဖေဖရာ"

ျပန္ေျပာတာမႀကိဳက္မွန္း၊ ေဖေဖ ေဒါသႀကီးမွန္းသိတဲ့ ၾကားက နည္းနည္းေလးေတာ့ ျပန္ေျပာလိုက္ရမွ ရိုက္ခါမွ ရိုက္ေရာ၊ အဲဒီ အက်င့္ကမေပ်ာက္။ 

"ေဟ့ေကာင္… အားေနရင္ မင္းအေမဆိုင္မွာ ၀ိုင္းကူ၊ ေနာက္လာမယ့္ အတန္းအတြက္ စာ ႀကိဳၾကည့္၊ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး" 

" ဟာ၊ ဒီသားအဖ ဘာေတြျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလဲ။ ခင္ဗ်ား ရံုးကျပန္လာတာလည္းေစာလွခ်ည္လား။ အိမ္ေရွ႕ ကျဖတ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္လို႔ လိုက္လာတာ။ ဘာေတြေဒါပြေနလဲ" 

ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ေဖေဖနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕ တည္းသား ရန္ကုန္ တက္လာေတာ့လည္း အတူတူ။ ညီအစ္ကိုလလို ခ်စ္ၾကတာ။ မိသားစုခ်င္းကလည္း ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္။ အိမ္နီးခ်င္း လည္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီဦးဦး ေရာက္လာတာနဲ႔ အသာေလး လစ္ထြက္လာခဲ့ရတာ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကေတာ့ ေမေမရွိရာ။ ေမေမ့ဆိုင္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လာရင္း လည္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေက်ာင္းအားရက္ ၾကက္ေျခနီသင္တန္း၊ အေျခခံစစ္ေရးျပဳ လက္နက္မဲ့ သိုင္းသင္တန္း၊ အေျခခံ စစ္ေရးျပဳ လက္နက္မဲ့ သိုင္းသင္တန္းေတြတက္ခဲ့တာပဲ။ ေဖေဖက အားေတာင္ေပးေသး။ အတတ္ ပညာဆိုတာ ဘာပညာ ျဖစ္ျဖစ္ တတ္ေကာင္းတယ္ဆို အခုမွ ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာတုန္း၊ အင္းလူႀကီးေတြ ဟာ။ 

" သား ဘာျဖစ္လာလဲ။ မ်က္ႏွာကလည္း စူပုပ္လို႔။ ေဖေဖနဲ႔ေတြ႔ခဲ့လား" 

ကၽြန္ေတာ့္ကို စူပုပ္ေနတာပဲေျပာတဲ့ ေမေမကလည္း့ မ်က္နွာမေကာင္း။ 

"ေတြ႔တယ္၊ ေဖေဖ အိမ္ထဲ၀င္လာတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ သားက လက္ႏိွပ္စက သင္ထား တာ ျပန္ က်င့္ေနတုန္း ဆူလိုက္တာေမေမရာ။ အသားလြတ္ႀကီး အဲဒီတုန္းက ဦးဦးေရာက္လာလို႔ လစ္ထြက္ လာတာ" 

ေမေမက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္မွဳတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး …… 

" သားေဖေဖ ဒီေန႔ အလုပ္က ထြက္စာ တင္လာခဲ့တာသားရဲ႕။ မန္ေနဂ်ာက ခင္ဗ်ား အျပင္ အလုပ္ေကာင္း
ေနရင္ ဘာလို႔ ရံုးအလုပ္လုပ္ေနလဲေျပာလို႔ ေဒါသထြက္ၿပီး တစ္ခါတည္းထြက္တယ္ဆိုၿပီး စာတင္ခဲ့ တာ။
ေတာ္ေတာ္လည္းေျပာပစ္ခဲ့တယ္" တဲ့။ 

သူ႔အလုပ္တာ၀န္တစ္ခါမွ မပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ လက္ႏိွပ္စက္ စာေရးလစာက မိသားစု မေလာက္ မင၊ အမ်ိဳးသမီးဆို္င္ထြက္ကူရလို႔ တစ္ခါတေလ ေစာျပန္တာရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ လက္ႏိွပ္စက္စာေရး က ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔ နားလည္မွဳနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ။ 

ဒီရံုးက မိသားစုလိုျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ စား၀တ္ေနေရး မကူညီတဲ့ အျပင္ နားလည္မွဳမရွိတာေၾကာင့္ ထြက္တယ္ဆိုၿပီး ေရးတင္ခဲ့တာတဲ့။ ဒီမန္ေနဂ်ာေရာက္လာၿပီးမွ အဆင္ မေျပတာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကေတာ့ ေကာင္းၾကရွာပါတယ္။ 

ဌာနခြြဲစာေရးႀကီးကဆို ထြက္စာ သူ႔ကိုေပးထား၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မလုပ္နဲ႔ ဆိုၿပီး ေျပာရွာပါေသးတယ္။ 

"အဲဒါ သားက နည္းနည္းသတိထား။ ေဖေဖ့ကို စိတ္ထဲကလည္း မျပစ္မွားနဲ႔။ ေဖေဖက သားတို႔ကို သိပ္ခ်စ္ တာ၊ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ သူ႔စိတ္ထဲ သားႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနတာ။ ျဖစ္ေစ ခ်င္လိုက္ တာေတြ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ သားရယ္။ ဒီရက္ထဲ သားေဖေဖ စိတ္ကလည္းေထြေနမွာ။ သူ 
ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္။ သားကလိမၼာပါတယ္။" 

လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္သားကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ဖက္ထားရင္းေျပာျပေနတဲ့ ေမေမ့အသံက ႐ွိဳက္သံ တစ္၀က္ပဲ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္။ "ေဖေဖ သားေတြကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု 
ေမေမ့လို ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပလည္းရတာပဲဟာ။ 

ေလာေလာလတ္လတ္ အဆူခံထားရလို႔ မေက်နပ္တာကတစ္ပိုင္း၊ ေဖေဖ့ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထိခိုက္သြားတာက တစ္ပိုင္းနဲ႔ အေတြးတစ္ခုက ေခါင္းထဲေရာက္လာေသးတယ္။ 

ေမေမက သိပ္ၿပီးႏူးညံ့တာ၊ အၿမဲတမ္းၿပံဳးလို႔။ ၀မ္းနည္းလို႔ စိတ္ထိခိုက္ရင္ေတာင္ ႀကိတ္ငိုတာ။ 

ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ျပန္ေျပာတာကို မေတြ႔ဖူးဘူး။ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းစိတ္ရွည္ တာ။ ေဖေဖ သာ အဲဒီလို စိတ္ရွည္ႏူးညံ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲလို႔။ 

ေဖေဖက ဇလြန္သား၊ ခုႏွစ္ႏွစ္သား မွာ မေအဆံုးတယ္။ ဖေအက တကယ့္ လူရိုးလူေအး။ ေဆြမ်ိဳးေတြ ၀ိုင္းစီစဥ္လို႔ ခယ္မျဖစ္သူနဲ႔ လက္ဆက္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖက အေဒၚမိေထြးလက္ေပၚႀကီးရတယ္။ 

ဖေအ စက္ဆရာက ဆန္စက္တည္ဖု႔ိ၊ ျပင္ဖု႔ိ လာေခၚရင္ ညအိပ္ညေန ထြက္ထြက္သြားရေတာ့ အိမ္ကပ္ရ တယ္မရွိဘူး။ ေဖေဖေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္မွာ စစ္ႀကီးကျဖစ္ေတာ့ စာသင္တာကမမွန္၊ ရန္ကုန္ကို ဇြတ္ရြတ္ တက္လာေတာ့ ကားစပယ္ယာ လုပ္လိုလုပ္၊ ဧရာ၀တီသေဘၤာလိုက္လိုလိုက္။ 

အဲဒီၾကားထဲက အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းတက္။ ခုႏွစ္တန္းေျဖ၊ ေနာက္အတန္းခုန္ၿပီးေတာ့ ကိုးတန္း။ ဟိုတုန္းက အေခၚဟုိက္စကူး ဖိုင္နယ္ ၀င္ေျဖၿပီးေအာင္။ သိန္းတစ္ရာ လက္ႏိွပ္စက္သင္တန္းတက္။ 

တကယ့္ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ခဲ့ရတာ။ မဟုတ္မခံ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကလည္းရွိေတာ့ အာရွလူငယ္အဖြဲ႔၀င္၊ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းတဲ့ကာလ သူႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ၀င္လုပ္ခဲ့ေသးတာပဲ။ 

ပါလီမန္ေခတ္၊ ဒီဘက္စုမိေဆာင္းမိရွိသမွ်ေလးနဲ႔ အစုရွယ္ယာ အေတာ္မ်ားမ်ား၀င္ထားတဲ့ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အေထြေထြစာေရးႀကီးဘ၀။ 

မၾကာပါဘူး။ ျပည္သူပိုင္ေတြသိမ္းလိုက္ေတာ့ သားဦးကၽြန္ေတာ္က လသားအရြယ္ေလး။ ေဖေဖ တစ္ေယာက္ မ်က္ကလူး ဆန္ပ်ာ အလုပ္လိုက္ရွာရာကေန သစ္လုပ္ငန္းဌာနမွာ လက္ႏွိပ္ စက္စာေရး 
ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ 

အရာရွိက အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လက္ေရးကအဖံုဖံု။ ၾကည့္ေလ ကပ်စ္ကညစ္ေရးထားတာေတြလည္း ပါရဲ႕။ ေရးၿပီး သားေတြ ျပန္ဖ်က္ ၊ ေအာက္ေျခကျမားျပ၊ ေဘးကိုဆြဲထုတ္၊ စာၾကားထဲ ေဒါက္ေထာက္ ေအာက္ေျခ ကထပ္ျဖည့္ႏွင့္စံုလို႔။ အဲဒါ တစ္ခါက ႏွစ္ခါ ျပန္ေမးရင္ ဆူလိုက္ေဟာက္လိုက္လုပ္ေသးဆိုပဲ။ 

ဒါေတာင္ ေဖေဖက ရံုးစာပံုစံေတြဆို အလြတ္ရၿပီးသား။ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္သူမို႔ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ပဲ ျပင္ စရာရွိျပင္၊ ျဖည့္စရာရွိ ျဖည့္ရိုက္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးရံုသြားေပးရတာတဲ့။ ဒါကတစ္ခါတေလ ေဖေဖ စိတ္လို လက္ရေျပာျပဖူးတဲ့ လက္ႏိွပ္စက္စာေရးဘ၀။ အခုေတာ့ေအးေရာ၊ ထြက္ပစ္လိုက္ၿပီေလ။ 

အင္း…. အခုမွခက္ေတာ့တာ။ ေဖေဖ့ၾကည့္ရတာ ေနမထိ၊ ထုိင္မထိ။ အလုပ္ေလးရွိေနတုန္းကေတာ့ ဣေျႏၵရတာေတာ့ အမွန္။ အခုေတာ့ သားအႀကီးက စေကာစကအရြယ္၊ သားအငယ္က ကေလးသာသာ။ 

အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလုပ္မရွိ၊ ၀င္ေငြမရွိ။ ဒါေတာင္ ေဖေဖ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ က ေဆး ပင္စင္ရေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးၾကတာ။ 

အသက္အာမခံစုေငြ၊ လုပ္သက္ခံစားခြင့္ ဆုေငြေလးရတာရယ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေသး တာေပါ့။ ေမေမ့ ဆိုင္ေလးကိုလည္း ထပ္ၿပီးတိုးခ်ဲ႕ရင္းႏွီးလိုက္တယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါဘူး။ 

ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ စာေရးႀကီးတစ္ေယာက္က ေဖေဖကုမၸဏီ အေတြ႔အႀကံဳရွိမွန္း သိလို႔ ႏိုင္ငံျခားသစ္ကုမၸဏီ တစ္ခုအတြက္ လာကမ္းလွမ္းတာနဲ႔ လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာဌာန အသီးသီး၀င္ရ၊ ထြက္ရ၊ လုပ္ရတာဆိုေပမယ့္ လက္ႏိွပ္စက္ကေတာ့ေဖေဖ့အတြက္ ၀ဋ္နာ ကံနာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ 

"သားကေလ နားဖာကေလာ္ရင္ အၿမဲတမ္းေခ်ာင္းဆိုးတယ္။ ဖေအနဲ႔တစ္ပံုစံတည္း" 

မႀကီးမငယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ခိုင္းၿပီး နားဖာကေလာ္ေပးရင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူအေၾကာင္း လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေမာ့ ၾကည့္ေနမိတယ္။ 

ဟုတ္တယ္၊ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ေဖေဖနဲ႔ တစ္ေထရာတည္း။ တကယ္က ရုပ္တင္မ ဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕အမူအက်င့္ေတြပါတူတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဇြတ္တရြတ္လုပ္တာ၊ မဟုတ္ရင္ မခံခ်င္တာ၊ တစ္ခါ တစ္ခါ စိတ္တိုတတ္တာက အခုႀကီးလာမွ နည္းနည္း ထိန္းသြားတာ။ 

အဲသလိုတူလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ေဖေဖနဲ႔က သိပ္မတည့္ ခ်င္။ အထြန္႔ကလည္း ျပန္ျပန္တက္ လိုက္ေသး။ 

" ေဟ့ေကာင္၊ ၀ါးျခမ္းျမင္ေပမယ့္ ဖေအက ၀ါးလံုးဆိုရင္ လုံးလိုက္။ ငါကအေဖ မင္းကသား" တဲ့။ 

ဘယ္ေက်နပ္မလဲ။ ဒါက ၀ါးျခမ္းပဲဥစၥာ။ 

"အိုးထိန္းသည္က အိုးကိုတဖတ္ဖတ္ ရိုက္ေနတာ အိုးကို ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္၊ လွသထက္ လွေအာင္ကြ၊ နားလည္လား။ ရိုက္ခ်င္လို႔ ရိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး" တင္ပါးမွာ အရွိဳးရာ အထပ္ထပ္၊ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း စပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ' အိုးမွ မဟုတ္တာ ' လို႔ အဲဒီတုန္းက ျပန္မေျပာရဲေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းထဲမေတာ့ ကလိကလိ။ သားေတြကို ကြယ္ရာမွာ ခ်ီးက်ဴးေပမယ့္ " သားသမီးခ်စ္ရင္ ကြယ္ရာမွာခ်စ္၊ ေရွ႕မွာမခ်စ္နဲ႔တဲ့။ 

တစ္ည ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီ္အကိုအိပ္ေနတုန္းအိပ္ေပ်ာ္ၿပီအထင္နဲ႔ ျခင္ေထာင္ကိုအသာမၿပီး ခိုးနမ္းခဲ့တုန္း က ႏွဳတ္ခမ္ေမြးတိုစစက အခုထိ ရွတတေလ။ 

ဆံပင္ရွည္မထားရ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမ၀တ္ရ၊ ဂီတာမတီးရ၊ ၀တၳဳမဖတ္ရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ မလုပ္ ရေပါင္းမ်ားစြာ မ်ားစြာ။ 

ဘယ္လိုေန၊ ဘယ္လိုစား၊ ဘယ္လိုေျပာ၊ ဘယ္လိုေပါင္းမ်ားစြာ။ အဲဒီေတာ့ ဘာကိစၥ ျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ့ အပူကပ္၊ အဆူခံရရင္ ေမေမက ကာဆီးကာဆီး။ 

ေဖေဖက သားေတြ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြလို ဆက္ဆံလာတယ္ဆိုတာေတာင္ ငယ္ငယ္က ရြံ႕တြန္႔တြန္႔စိတ္က စြဲေနဆဲ။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္နဖူးကိုသပ္ေပးေနရင္း…… 

"သားေဖေဖကေလ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတာ။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ တကယ့္ လူၾကမ္း၊ စိတ္ၾကမ္း၊ ဘ၀က လည္းၾကမ္းခဲ့တာကိုး။ သားေတြကို သူ႔ထက္သာရမယ္။ ေတာ္ရမယ္ ဆိုၿပီး သိပ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ 

သား ကေျပာဖူးတယ္ဆို ငယ္ငယ္က အရမ္းရိုက္ခဲ့တာေတြ ေတြးမိရင္ တစ္ခါတေလ စိတ္နာတယ္လို႔။ အဲဒါ ေမေမ့ကိုျပန္ေျပာျပၿပီး ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားတာ။ သားေဖေဖကေလ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပင္ပန္း သားေတြေရွ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းဘူး။ ရံုးမွာ အလုပ္ေတြမ်ားတဲ့အခါ၊ တစ္ရံုးလံုး လစာစာရင္းေတြ ရိုက္တဲ့ အခါေတြမ်ားဆို လက္ေတာင္ကိုက္တယ္တဲ့။ 

သားေဖေဖရဲ႕ ညာလက္ညိွဳးေလးသတိထားမိလား။ ငယ္ငယ္က ခူနာေပါက္ၿပီး လက္ညိွဳးထိပ္ေလး တစ္ျခမ္းစားထားတာ။ အဲဒီ လက္ညိွဳးေလးက ရိုက္ပါမ်ားရင္ တစစ္စစ္နဲ႔……." 

ငူငူႀကီးထုိင္၊ ေတြေတြႀကီးေငးရင္း အခန္းေရွ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဖန္သားျပင္ထက္စိုက္ၾကည့္ေနမိ။ မ်ဥ္းေကာက္၊ မ်ဥ္းေကြးမရွိ။ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေတြ အတိၿပီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဖန္သားျပင္ေပၚ။ ေလးတိေလးတြဲ ျဖတ္၀င္လာတဲ့ တိမ္စိုက္တိမ္လိပ္တစ္အုပ္။ အမွ်င္တန္းၿပီး ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း။ က်န္ခဲ့တဲ့ တိမ္စတိမ္နတခ်ိဳ႕။ တေရြ႕ေရြ႕…တေရြ႕ေရြ႕…. မ်က္စိတစ္ဆံုးပါပဲ။ 

ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္အစြန္ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေျခ၊ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုက ဥမင္လိုဏ္။ အဲဒါ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ အခ်ဳပ္ခန္း။ အက်ဥ္းေထာင္။ 

ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ႔ငါးဆယ္ခန္႔ ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး တစ္ေယာက္ ခူနာေပါက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ သားလက္ကေလး ျပန္ေတြးမိပါ့မလား မေသခ်ာ။ ညာလွမ္းတယ္နဲ႔ စႀကႍေလွ်ာက္ေနမွာေပါ့။ 

ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ခူနာေပါက္ခဲ့လို႔ တစ္ျခမ္းစားထားတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ညာဘက္ လက္ညိွဳးထိပ္ကေလးက မ်က္၀န္းထဲကမထြက္။ အဲဒီ လက္ညိွဳးေလး ခူနာေၾကာင့္ တစ္ျခမ္းစားထားတဲ့ လက္ညိွဳးေလး။

ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္ ေျဖာက္ နဲ႔ လက္ႏွိပ္စက္ေပၚမွာ တက္လိုက္၊ ဆင္း လိုက္၊ ေျပးလိုက္၊ လႊားလိုက္။ 

သားႏွစ္ေယာက္ လူလားေျမာက္ေအာင္ ရွာေဖြေကၽြးခဲ့တဲ့ လက္ညိွဳးေလး။ သြန္သင္ဆံုးမ လမ္းညႊန္ျပခဲ့တဲ့ လက္ညိွဳးေလး။

ေၾသာ္ အဲဒီ လက္ညိွဳးေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ထဲက ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆယ့္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုရွိၿပီ။ 

ဘုရင္ဗိမၼိသာရရဲ႕ ဖခင္ေမတၱာကို ဖ်တ္ကနဲ ျပခဲ့တာက သားျဖစ္သူရဲ႕ လက္မွာေပါက္တဲ့ ' ခူနာ' ။ 

နားထဲမွာ လက္ႏွိပ္စက္သံက တေျဖာက္ေျဖာက္။ အာရံုထဲမွာ ပံုရိပ္လႊာေတြက တစ္ခ်ပ္ၿပီးတစ္ခ်ပ္ ထင္ဟပ္လို႔။ 

စာေရးသူ ကိုကိုႀကီးသည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား

ေဟာင္းတဦးလည္းျဖစ္ကာ ယခုအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပြင့္လင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ဦးေဆာင္တာ၀န္ ယူေနသူ တဦးလည္းျဖစ္သည္။ 

ကိုကိုႀကီး ေရးသားခဲ့ေသာ ခံစားမႈ စာစုမ်ားကို မၾကာမီကာလတခုမွာ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ၂ ဘာသာနဲ႔ စာအုပ္ အျဖစ္ စုစည္း ထုတ္ေ၀သြားဖုိ႔ ရွိတယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။