“အိပ္မက္တိုင္းျပည္”

by Soe Min (Notes) on Thursday, April 4, 2013 at 3:30pm

          ခုေနမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဘယ္မွာေနလဲ ေမာင္ေရခဲ လို႔ လိပ္စာလာေမးရင္ကားေပၚမွာေနတယ္ေလ လို႔ ေျဖမိမလား မသိပါဘူး။ တေန႔တေန႔ ကားေပၚမွာ တန္းစီရင္း အသက္ေတြႀကီးႀကီးလာတယ္။တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံလည္း ဘယ္မွ မေရြ႕ဘူး။ ကားလည္း ဘယ္မွ မေရြ႕ဘူး။ မေန႔ကဆို ေဆးရုံႀကီးကေနဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္းလာတာ သိမ္ျဖဴမီးပြဳိင္႔ကိုေရာက္ဖို႔ တစ္နာရီၾကာတယ္။ သိမ္ျဖဴေရာက္ေတာ႔၀င္လို႔ေတာင္ မရေတာ႔ဘူး။ လမ္းေဘးကားထိုးရပ္ၿပီး ဆင္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေရႊဂုံတိုင္၊ လွည္းတန္း၊ဘုရင္႔ေနာင္ဆိုတာကေတာ႔ ဘလႅာတိယပ်ဳိ႕ထဲကလို ေခ်ာင္းျခားေနတယ္ပဲ ေအာင္႔ေမ႔လိုက္တယ္။ သည္ဘက္ကဟိုဘက္ကို ကူးဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥမွတ္လို႔။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ ေလျဖတ္ေနတဲ႔ လူမမာႀကီးတစ္ေယာက္လိုပဲ။စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ႔တာ ၾကာၿပီ။ ကားေတြကလည္း ဟိုဘက္ကထိုး၀င္လိုက္၊ သည္ဘက္ကထိုး၀င္လိုက္၊လမ္းလည္ေခါင္ ပိတ္ရပ္လိုရပ္၊ လူတိုင္းလူတိုင္းက စိတ္တိုေန၊ အရင္လိုေန၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ မိုက္ကယ္ေဒါက္ကလပ္ႀကီး ကားလမ္းပိတ္လို႔ ေသနတ္နဲ႔ထြက္ပစ္တဲ႔ရုပ္ရွင္ကို ခဏခဏ သတိရမိတယ္။ ခုေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ၿပီေလ။ သူ႔အလြန္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတာင္ ေသနတ္မ်ားပါလို႔ကေတာ႔ ထပစ္လိုက္ၿပီးၿပီ။ လမ္းထဲမွာ ကားရပ္စရာေနရာမရလို႔ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ပတ္ရရင္ ပိုစိတ္တိုလာတယ္။ စည္ပင္အပိုင္ ကားလမ္းမေပၚမွာ ၀ါးလုံးက်ဳိးေလးၾကက္ေျခခတ္ေထာင္ထားၿပီးဘိုးဘြားပိုင္ေျမလို ဘယ္သူမွ လာမရပ္ရ။ မက်ဴးေက်ာ္ရလုပ္ထားတာ ကေလးေတြ ပြဲခင္းထဲ ဖ်ာဦးတာထက္ဆိုးတယ္။ သူေရာကိုယ္ေရာ ဘီးခြန္၊ ညအိပ္ခြန္၊ ယာဥ္ရပ္နားခြန္ ေပးရတာခ်င္းအတူတူ ေယာကၡမအေမြေပးသြားတဲ႔ေျမကြက္က်ေနတာပဲ။ သူမ်ားလိုရပ္ခ်င္ရင္ သူမ်ားလို ေနရာဦးထားမွေပါ႔ ဆို သေဟာက္သဟာက လုပ္ေသးတာ။ေသရင္ေကာ အဲဒီမွာ ျမွဳပ္မလို႔လားလို႔ ေမးခ်င္လာတယ္။ ဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာလက္ခ်မ္းသာေမြးျမဴထားလို႔ ႏုပ်ဳိေနတဲ႔ ရုပ္သြင္ကေလးက ေဒါသ၊ ေသာက၊ ေဒါမနႆေတြနဲ႔ တခဏခ်င္း အိုမင္းရင္႔ေရာ္သြားရခ်ည္ေသးရဲ႕ေနာ္။ အရင္တုန္းကလို သီခ်င္းေလး တေအးေအးေနႏိုင္တဲ႔ဘ၀က ဘယ္တုန္းကမ်ားနတ္သက္ေၾကြသြားပါလိမ္႔။ လိပ္ျပာေလးေရ ကလူကလူ လို႔ ေခၚသလိုပဲ အရင္က ကိုယ္ေနခဲ႔တဲ႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ဘ၀ကေလးေတြကိုျမဴးရယ္ဟန္ဓေလ႔ ေအာင္႔တေမ႔ေမ႔ျဖစ္လာရတယ္။
          ဘူတန္မွာေနတုန္းကေတာ႔ ေန႔တာပဲရွည္ရွည္ ညတာပဲရွည္ရွည္ နားထဲမွာသီခ်င္းသံကေလးေတြကို ပေလးဘက္ဖြင္႔သလို ၾကားေယာင္တယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ အားမရႏိုင္ေသးဘူး။အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းလည္း ေတးသံစုံ က်ဴးရင္႔လို႔၊ အင္တာနက္ထဲမွာလည္း သီခ်င္းေလးေတြပဲရွာနားေထာင္တယ္။ သည္လိုနဲ႔ မေနႏိုင္လြန္းလို႔ သီခ်င္းေလးေတြအေၾကာင္း သိုင္းကာ၀ိုင္းကာေရးရင္းနဲ႔ စာေရးတဲ႔ဘ၀ေရာက္လာတယ္။ ခုေတာ႔ အဲဒီဘ၀ေရာက္ခဲ႔တာ အိပ္မက္လိုပဲ။ အဲဒီတုန္းကေန႔တိုင္းနားထဲမွာ ၾကားေယာင္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္လည္း ျပန္ေအာင္႔ေမ႔လာတယ္။ ျပင္သစ္သီခ်င္းေလးမို႔ျမန္မာလိုေတာင္ ဘာသာျပန္တင္ေပးခဲ႔ေသးတယ္။ အိပ္မက္ကၽြန္း တဲ႔။ ျပင္သစ္လိုေတာ႔Youkali လို႔ေခၚတယ္။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာသီခ်င္းထဲကဆိုရင္ေတာ႔ ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္း ေရးတဲ႔မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား နဲ႔ အေၾကာင္းအရာခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ကမာၻႀကီးရဲ႕အစြန္တေနရာကိုေလွငယ္ကေလးတစ္စင္းနဲ႔ ရြက္လႊင္႔ခဲ႔ေတာ႔ လႈိင္းေလေတြၿငိမ္သြားလို႔ ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္းကေလးကအရမ္းကို အိပ္မက္ဆန္ပါသတဲ႔။ ကၽြန္းညိဳရွင္နတ္မိမယ္ကေလးက အလည္လာပါေခၚေတာ႔လည္း မျငင္းသာဘူး။ကၽြန္းကေလး ေသးေကြးပုလုမွာ ေပ်ာ္စရာေတြကလည္း တပုံႀကီးတဲ႔။ ဆႏၵေတြလည္း ျပည့္၀ရသတဲ႔။တို႔ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ရွိေနက် ပူပင္ေသာကေတြလည္း ပါမလာေတာ႔ဘူးဆိုပဲ။ လမိုက္ညသန္းေခါင္ယံမွာလွ်ပ္ျပက္လိုက္သလို ၀င္းနဲလက္ကနဲ လင္းသြားတဲ႔ ေနရာေလးလည္းျဖစ္သတဲ႔။ ၾကယ္ေရာင္ၿပိဳးျပက္တဲ႔ညကေလးနဲ႔လည္း တူသတဲ႔။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအတြက္ဆိုရင္ေတာ႔ ယူကာလီက အဓိပၸါယ္ပိုျပည့္စုံသြားတာေပါ႔။အျပန္အလွန္ေမတၱာယွက္ႏြယ္ နိုင္ၾကတာကိုး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ေျပာမယ္႔သာေျပာေနတာပါ။ ယူကာလီဆိုတာအျပင္မွာ တကယ္မွ မရွိပဲနဲ႔။ လူေတြကသာ တကယ္ရွိတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာ။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ႔ ရွိခ်င္ရွိလိမ္႔မေပါ႔။ဟုတ္ဘူးလား။ ဒီသီခ်င္းကေလးက Kurt Weill လို႔ေခၚတဲ႔ စႏၵယားဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ၁၉၃၄ မွာေရးခဲ႔တဲ႔ Tango Habanera လို႔ေခၚတဲ႔ ဂႏၱ၀င္ေတးဂီတကေလးပါ။ သူ႔ဂီတထဲမွာ နစ္ေမ်ာခံစားမိသြားေတာ႔တကယ္ပဲ အဲဒီကၽြန္းကေလးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာလား ဆိုေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္မက္ဆန္တဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စရာ တိုင္းျပည္ငယ္ကေလးတစ္ခုကို ေရာက္ဖူးသလား လို႔ ေမးရင္ သိပ္ေရာက္ဖူးတာေပါ႔။အဲဒါ ဘူတန္ေလ။
          ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ဘူတန္မွာေလာက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခဲ႔ရဖူးတာ မရွိဘူး။ ၿမဳိ႕ေတာ္နဲ႔ ကားႏွစ္ရက္စီးရတဲ႔ ေတာင္ေပၚၿမဳိ႕ကေလးမွာေနရေပမယ္႔ သူတို႔အစိုးရက ကိုယ္လို ဧည့္သည္အထူးကုဆရာ၀န္ကို အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းနဲ႔ထားတယ္။ပရိေဘာဂ အစုံအလင္၊ ေရပူေရခ်မ္း၊ အေႏြးေပးစက္၊ ေရခဲေသတၱာပါ မက်န္ရဘူး။ လူကသာ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။အိပ္ခန္းက သုံးခန္းေတာင္ရွိတယ္။  အင္တာနက္ဆိုတာကေတာ႔ဖုန္းလိုင္းနဲ႔ ADSL ကို ဧည့္ခန္းမွာပဲ သုံးတယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ Laptop နဲ႔သုံးခ်င္Wireless data card ကေလးနဲ႔သုံး၊ ကမုတ္ေပၚထိ သယ္သြားၿပီး ခ်က္လို႔ရတယ္။ Connectionကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ေတာင္ Download လုပ္လို႔ရေသး။ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးတဲ႔အရပ္မွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး၊ေစာင္ျခဳံေကြးလို႔ လိုင္း ၃၀ ေလာက္တပ္ထားတဲ႔ တီဗီကို မိုးအလင္းဖြင္႔ထားႏိုင္တယ္။ အိမ္မွာမီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကၽြမ္းတာကအစ ကိုယ္႔ဘာသာ လုပ္စရာ မလိုဘူး။ ေဆးရုံကို ဖုန္းဆက္လိုက္ရုံပဲ။အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလည္း ေဆးရုံက အလုပ္သမား ေခၚလုပ္ခိုင္းလို႔ရတယ္။ မုန္႔ဖိုးေပးလို႔ေတာင္မယူဘူး။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔ ေဆးရုံ ေလာင္ဒရီိကုိ ေပးလို႔ရတယ္။
          စည္းစိမ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံျပည့္စုံ၊ အခ်ိန္ကလည္း ရွိဦးမွခံစားလို႔ရတာပါ။ ဘူတန္က ခ်စ္စရာေကာင္းတာ အခ်ိန္ေတြ အားႀကီးေပါတာလည္းပါတယ္။ မနက္အိပ္ယာထ၊ေကာ္ဖီေလးေသာက္၊ မုန္႔ေလးစားၿပီးရင္ ေဆးရုံေပၚတက္။ အတြင္းလူနာ အျပင္လူနာၾကည့္။ ၁၁ ခြဲ၁၂ေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ထမင္းစားလို႔ရၿပီ။ ေဆးရုံ နဲ႔ အိမ္နဲ႔က တေခၚေလာက္ရယ္။ ေန႔လည္ ၂နာရီေလာက္မွလိုတာေလးဘာေလးက်န္မလဲ ရွာၾကံလုပ္၊ ခြဲစရာရွိခြဲ။ ၃ နာရီသာသာဆို အိမ္ျပန္ရုံပဲ။ အိမ္ျပန္ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး အေညာင္းေျပအညာေျပ ေစ်းထြက္တယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ေရာ။ပ်င္းလို႔သာသြားရတယ္။ ဘာမွလည္း ၀ယ္စရာရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကာဖီေလးဘာေလးေသာက္။ ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ဟိုလူ႔ျပဳံးျပ သည္လူ႔စကားေျပာေပါ႔။ အိပ္ထဲကပိုက္ဆံကေလး ျပတ္ကာနီးရင္ေစ်းထဲက ေငြထုတ္စက္ကေလးထဲက လိုသေလာက္ ထုတ္ယူ။ သည္မွာလို ပိုက္ဆံႀကီး တကူးတက ေရကာတြက္ကာသယ္စရာ မလိုဘူး။ လခလည္း ထုတ္မေနနဲ႔။ အခ်ိန္တန္ သူ႔ဘာသူ ဘဏ္စာရင္းထဲ ၀င္သြားလိမ္႔မယ္။တို႔ဆီက ဘဏ္ေတြထက္သာတာ အတိုးရသကြဲ႕။ ဒါလည္း သူတို႔ ေျပာလို႔သာ သိရတာ။ စာရင္းထဲပဲ ၀င္သြားေရာ။ကိုယ္သုံးႏိုင္တာထက္ ပိုလွ်ံတဲ႔လခရတယ္ဆိုတာ မဂၤလာတစ္ပါးပါကြယ္။ မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ေပါ႔။ကိုယ္လည္း အဲဒီေရာက္မွ ခံစားဖူးတာ။ အေပ်ာ္ဆိုတာ ေငြကုန္ခံႏိုင္မွရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ရသုံးမွန္းေျခ ေငြစာရင္းမွာ အေပါင္းလကၡဏာျပေနရင္လည္း ေပ်ာ္ရတာပဲ မဟုတ္လား။
          လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာလည္းအပူအပင္ကင္းရတယ္။ ဘယ္လူနာကိုမွ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ စိတ္ပူေပးစရာ မလိုဘူး။ ေဆးရုံေပၚမွာအလုံးစုံ အခမဲ႔ကုသေပးတယ္။ လိုခ်င္တာရွိေသးရင္ စာေရးၿပီးတင္လိုက္၊ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးတယ္။မပို႔ႏိုင္ရင္ အက်ဳိးသင္႔ အေၾကာင္းသင္႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္အျပင္ လူနာေကၽြးတဲ႔ထမင္းလည္းစားႏိုင္သပဆို ယူစား။ ၿမဳိ႕ေတာ္က ေဆးရုံမွာဆို ပါလာတဲ႔ထမင္းဗူးကေလးေႏႊးဖို႔ မိုက္ကရိုေ၀႔ဖ္ကေလးေတာင္ထားေပးသတဲ႔။ (ကိုယ္႔ျဖင္႔ ခလုတ္ေတာင္ ဖြင္႔တတ္မွာ ဟုတ္ဘူး) ေတာမွာေတာ႔ ထမင္းဗူးယူစရာမလိုပါဘူး။ အိမ္သာေတာင္ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ျပန္တက္လို႔ရတယ္။ ေဆးရုံတစ္ရုံလုံးမွာကို လူနာအစိတ္ သုံးဆယ္ေလာက္ဆိုေတာ႔ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းပဲ။ ေခါင္းသိပ္မစားဘူး။ ကိုယ္လည္းေအးေအးေဆးေဆးပဲအလုပ္လုပ္တယ္။ သူတို႔လည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လုပ္တတ္တယ္။ လူနာေတြဆို ေရခဲတုံး။
          အဲလို ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ေနရတာေတာင္ သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားမွာစိုးလို႔ ၀န္ထမ္းတိုင္း တစ္ႏွစ္ကုန္ရင္ မယူမေနရ ခြင္႔တစ္လေပးသဗ်။ ဟင္႔အင္း ဟင္႔အင္း။လုပ္မွာပဲ လုပ္မွာပဲ၊ ခြင္႔မယူခ်င္ပါဘူးဆိုရင္ လစာတစ္လစာ အပိုေဆာင္းေပးပါေလေရာ။ ဒါ႔အျပင္နွစ္ကုန္တိုင္းကုန္တိုင္း အစိုးရကေပးတဲ႔ ေဘာနပ္စ္ေငြဆိုတာလည္း လူတိုင္းရၾကတယ္။ သူတို႔ဆီကခြင္႔တစ္လဆိုတာ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ပိတ္ရက္ေတြကို ထည့္မတြက္ပါဘူးတဲ႔။ရုံးဖြင္႔ရက္ ရက္ေပါင္း ၃၀ ျပည့္ေအာင္ယူခိုင္းတာပါ။ ေရွာင္တခင္ခြင္႔ဆယ္ရက္က က်န္သမွ်ကိုလည္းတပါတည္းေပါင္းယူလိုကယူ၊ မယူလိုက ေန႔တြက္နဲ႔ ျပန္အမ္းေပးသဗ်။ အဲလိုနဲ႔ ေလးဆယ္႔ငါးရက္ေလာက္ျဖစ္သြားေရာ။ ကိုယ္ေတြအတြက္ဆို ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စားရိတ္ခံပါေသးတယ္။အေျပာင္းအေရႊ႕အမိန္႔ေတြထြက္ရင္လည္း မပူပါနဲ႔။ သည္ဘက္အိမ္တံခါး၀ကေန ဟိုဘက္အိမ္တံခါး၀အေရာက္လိုက္ပို႔မယ္႔အျပင္ ေျပာင္းတဲ႔လမွာလည္း လခႏွစ္လခရျပန္ပါသတဲ႔။ စာခ်ဳပ္သက္တမ္းျပည့္လို႔တာ႔တာဘိုင္႔ဘိုင္လုပ္တဲ႔အခါမွာလည္း ေနာက္ထပ္တစ္လခ ေဆာင္းေပးျပန္ေရာ။ အက်ဳိးကိုနည္းလို႔ဗ်ာ။သူတို႔ဆီအလုပ္လုပ္မိကာမွ ကိုယ္႔ပါးခ်ည့္ကိုယ္ ျပန္ျပန္ရိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတယ္။အိပ္မက္ေတာ႔ ဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ဂယ္ႀကီးမွ ဂယ္ႀကီး။ ေထာင္႔ငါးရာတန္ ဆင္းကဒ္ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးတုန္း။ေျပာရရင္ ကိုယ္႔ဆီက ဆရာ၀န္စုံတြဲေတြ ရင္ကြဲနာက်ကုန္ဦးမယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ၀န္ႀကီးဌာနတူတူ မတူတူ၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကို ေနရာအေရႊ႕အေျပာင္းလုပ္ခ်င္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပါအတူတူ တခါတည္း ေျပာင္းေပးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွ လိုက္ေျပာစရာ မလိုဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံး လခႏွစ္ဆ၊ခရီးစားရိတ္ကို မိသားစုဦးေရ၊ ခရီးမိုင္အကြာအေ၀း၊ ရာထူးအဆင္႔ နဲ႔ ေျမွာက္ၿပီးေပးတယ္။သူတို႔ဆီက လူႀကီးေတြက သူတို႔၀န္ထမ္းေတြကို ခ်စ္ပုံမ်ား ရာမဇာတ္ထဲကလို ေမ်ာက္မ်က္ရည္၀ိုင္းျဖစ္ရပါတယ္ လို႔ ေျပာပါပေကာလား။
          မျမင္ဖူးလို႔ မူးျမစ္ထင္တယ္ ဆိုခ်င္လည္းဆိုေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္၊ေတာင္ေပၚတိုင္းျပည္ကေလး သြားလုပ္ၿပီး ဗာရာဏသီခ်ီးမႊန္းခန္းဖြင္႔ေနတာ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ၾသစေၾတးလ်ား၊ အဂၤလန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးမ်ားက ရယ္ခ်င္လိုက္တာ ဖတ္ဖတ္ေမာရွိေနေပမေပါ႔။ဒါေပသိ ကိုယ္႔ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘူတန္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ လခအားျဖင္႔သူတို႔ကို မယွဥ္ႏိုင္ေပမယ္႔ ျမန္မာရယ္လို႔ အႏွိမ္မခံရတာကေတာ႔ သာတယ္လို႔ ေျပာရမလိုပဲ။ျမန္မာဆရာ၀န္ဆိုတာကို သူတို႔ဆီက ဆရာ၀န္ေတြထက္ ေတာ္တယ္လို႔ သေဘာထားတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ႔မာစတာဘြဲ႔ေလ။ သူတို႔ဆီမွာလည္း အထူးကု မရွိဘူး မဟုတ္ဘူး။ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအထူးကုေတြကေတာမဆင္းခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ေတြအတြက္က သူတို႔ၿမဳိ႕ေတာ္ကိုက ေတာလို႔ပဲ သေဘာထားတာ။ ဒါေၾကာင္႔ေတာကလူေတြက သူတို႔ဆီ တကူးတက ေဆးလာကုတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားဆရာ၀န္ေတြဆိုၿပီး တေလးတစား ဆက္ဆံတယ္။ေက်ာင္းသားေလးေတြက လမ္းမွာေတြ႔ရင္ လက္ကေလးပိုက္၊ ေခါင္းကေလးညႊတ္ၿပီး ဆာတပ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ညေနေစ်းဘက္ လမ္းေလွ်ာက္တာျမင္ရင္ ကေလးမေလးေတြက ေျပာလက္စ စကားေတြတိတ္သြားၿပီး ဟဲ႔ ဟိုမယ္လာၿပီ လာၿပီ ဆို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္တို႔ၿပီးျပတယ္။ ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္။ (ေဒေ၀ါႀကီးမွတ္လို႔ေနမယ္။ဟိဟိ) တယ္လီဖုန္း ဘီလ္သြားေဆာင္ရင္ မန္ေနဂ်ာက သူ႔ရုံးခန္းထဲကေစာင္႔ပါ လို႔ ေခၚၿပီးေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ ဒီဆရာ၀န္ေလးနဲ႔ ခင္တဲ႔သူဟာ သူတို႔ခ်င္းေတြထဲမွာ မ်က္ႏွာပြင္႔တယ္။ ကဲေလွက အဲသေလာက္လူးေနမွေတာ႔ သည္က ဘုန္းႀကီးလည္း မရုးပဲ ခံႏိုင္မလား။
          ေနာက္ထပ္ ေကာင္းျခင္းတစ္ခါ သာျခင္းတစ္ထပ္၊ စကားစပ္လို႔ ေျပာစရာရွိတာကေတာ႔အင္မတန္ေအးခ်မ္းတဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ ရွိတာပါပဲ။ ေဆးရုံေရွ႕ ကားပတ္ကင္ကေနေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္တိမ္ေတြက ကိုယ္႔ေအာက္မွာ။ ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ ျမစ္၀ွမ္းကေလး။ ၿမဳိ႕က ေတာင္ခါးပန္းေပၚမွာေလ။ကားနဲ႔ ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္သြားရင္ ယုန္ဖူလာဆိုတဲ႔ ေတာင္ထိပ္ေျမျပင္ကေလးကိုေရာက္တယ္။လွခ်က္ကေတာ႔ ေျပာမကုန္ဘူး။ ဘယ္ဓါတ္ပုံကမွ အျပင္မွာရွိတဲ႔ အလွအပကုိ ရေအာင္ မဖမ္းႏိုင္ဘူး။နာရီစက္၀န္းအလိုက္ေရာ ရာသီစက္၀န္းအလိုက္ပါ မရုိးႏိုင္တဲ႔အလွေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွေရွးက်တဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မဟာယနဗုဒၶဘာသာ အစဥ္အလာေတြ ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာသည္ကေန႔ေခတ္ ၿမဳိ႕သားေတြ မယုံႏိုင္စရာ ရိုးရာေတြ က်န္ေသးတယ္။
         ဟိုတေလာကေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ လူေတြ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဖြေနတဲ႔ေရွးထုံးတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ ဘူတန္ကလာတယ္။မိန္းမတစ္ေယာက္တည္းက ညီအကိုငါးေယာက္ကိုယူတယ္ဆိုတာ ဘူတန္မွာရွိတယ္။ Reverse Polygamyလို႔ ေခၚတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ မိခင္အုပ္ထိန္းေသာေခတ္ကလိုပဲ။ အိမ္မွာ အိမ္ရွင္မလုပ္သူက စီမံခန္႔ခြဲခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရတာ။ ေယာက်ၤားေတြက စပါးစိုက္တဲ႔သူကစိုက္၊ ထင္းေခြ ေရခပ္တဲ႔သူကခပ္။စာမရီလို႔ေခၚတဲ႔အေမႊးရွည္ ႏြားေနာက္ႀကီးေတြ ေမြးၾကတယ္။ ႏြားေရာလူပါ ရြက္ဖ်င္တဲႀကီးေတြနဲ႔အတူေနတယ္။ ပိုက္ဆံမသုံးတတ္ဘူး။ ပစၥည္းခ်င္း အလဲအထပ္လုပ္တယ္။ အိမ္ကိုဦးေဆာင္မယ္႔ မိန္းမမရွိရင္မိသားတစ္စုလုံး ဒုကၡေရာက္ရတာမို႔ မိန္းမေလးတစ္ေယာက္ရထားရင္ ညီအကိုတေတြ အဆင္ေျပသလိုတို႔ရြာသားေတြ အားလုံး ဓူ၀ံအင္ဗာတာပဲ သုံးတယ္ လုပ္ရတယ္။ ဒီလိုဒီလို စိတ္ခ်မ္းသာစရာပစၥည္းေကာင္းကေလး ရထားတာ မဟုတ္လား။
         ေနာက္တစ္ခုကဘုရားဆင္းတုလိုလိုအေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခြထိုင္ထားတဲ႔ ရုပ္ထုပုံေတာ္ကေလးတစ္ခုကိုကုလားေတြက ဗုဒၶဘာသာကို ေစာ္ကားပါတယ္ဆိုၿပီး မဟုတ္က ဟုတ္က သတင္းေတြ လႊင္႔ၾကတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းမသိတဲ႔သူေတြမို႔ အေရးတယူ လိုက္ေျဖရွင္းမေနတာ။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒါ ဘုရားဆင္းတုမဟုတ္ပါဘူး။ မဟာယနဗုဒၶဘာသာက ဂုရုရင္ပုခ်ီရဲ႕ တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပခန္းပါ။ ဂုရုရင္ပုခ်ီဆိုတာဘူတန္နယ္တလႊားမွာ မေကာင္းဆိုး၀ါး မိစၦာေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းေအာင္ျမင္သြားတဲ႔ သူေတာ္စင္ႀကီးတစ္ပါးေပါ႔။သူ႔မွာ ဇနီးမယားရွိတယ္။ သူေရာ သူ႔ဇနီးေရာဟာ တရားဓမၼမ်ားက်င္႔ၾကံပြားမ်ားၿပီး သူေတာ္စင္ဘ၀နဲ႔အဖန္တလဲလဲ ၀င္စားက်င္လည္ၾကတယ္။ တစ္ခုေသာဘ၀မွာ အိႏၵိယျပည္ အာနာခ်ာပရာဒက္ခ်္က မင္းသမီးတစ္ပါးအျဖစ္နဲ႔ေစတီပုထိုးေတြ တည္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီသူေတာ္စင္လင္မယားရဲ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံရုပ္ထုကို သားေကာင္းသမီးေကာင္းရဖို႔သားဆုပန္တဲ႔ အရုပ္အေနနဲ႔ ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးသ႑ာန္နဲ႔ဆိုရင္ အျမင္ရိုင္းမစိုးလို႔ကေလးပုံသ႑ာန္နဲ႔ ထုလုပ္ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးလိုပဲ ဂုရုရင္ပုခ်ီႀကီးတန္ခိုးျပာဋိဟာျပခန္း ရွစ္ခန္းရွိတယ္။ ပညာအရာနဲ႔ ျပတဲ႔ရုပ္ထုကို ေက်ာင္းေတြမွာ နန္းေဆာင္နဲ႔ကိုးကြယ္တယ္။ စစ္တိုက္တဲ႔ရုပ္ထု၊ တရားစီရင္တဲ႔ရုပ္ထု၊ အစရွိသျဖင္႔ သင္႔ရာသင္႔ရာ ရုပ္ထုရုပ္ပြားကေလးေတြနဲ႔ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ သူ႔ဓေလ႔ သူ႔စရိုက္နဲ႔မို႔ အဲဒါကို ယဥ္တယ္လည္းေျပာလို႔မရဘူး။ ရိုင္းတယ္လည္းေျပာလို႔မရဘူး။
         ဒီ႔ထက္ပိုၿပီးအံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းတာလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ အရည္းႀကီးသာသနာပါ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေညာင္ပင္ကနတ္ကြန္းသြားၿပီး အရွင္ရုကၡစိုးမင္းဆီ သားဆုပန္သလိုပဲ သူတို႔ဆီမွာလည္း အရည္းႀကီးႏြယ္၀င္ဆရာအရွင္မ်ားထံမွာ လင္စုံမယားဘက္ သားဆုပန္ရပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ဥစၥာရင္လို ဥစၥာရင္ခဲဆိုသလိုဆုေတာင္းမျပည့္မွာစိုးလို႔ အရည္းဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပန္းဦးကုသိုလ္ျပဳလို႔ အနစ္နာခံပါသတဲ႔။သို႔ေသာ္လည္း မနက္လင္းအားႀကီးကတည္းက လာတန္းစီတဲ႔ ပရိသတ္က တစ္ရာႏွစ္ရာဆိုေတာ႔ သူလည္းပဲအဘလက္ေလွ်ာ႔ေနေလေတာ႔ ျဖစ္သြားၿပီး စတိမွ်ေလာက္သာ တစ္ေယာက္တတို႔ ေမာင္က်န္တစ္တို႔ လိုက္တို႔ေပးရပါသတဲ႔။ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေဖေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဆးႀကိမ္လုံးကို အကိတ္ႀကီး အဆင္တူေအာင္ထုထားၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္နတ္ေရစင္ေပးသနားရပါသတဲ႔။ အားမရလို႔ အိမ္အပါသယ္သြားခ်င္သူမ်ားအတြက္ဆိုရင္ေတာ႔ အဲသည္အရုပ္ႀကီးကိုအိမ္ဦးမွာ ျမင္သာေအာင္ထား၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ား မ၀င္ႏိုင္ဘူးဆိုပဲ။ ဒါလည္း သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္ေပါ႔ေနာ္။
           သူတို႔ဓေလ႔သူတို႔အယူေတြကို ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ႏႈိင္းၿပီး ရိုင္းျပလိုက္တာ၊ မယဥ္ေက်းလိုက္တာ ေျပာလို႔မရပါဘူး။သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ႔ မဟာယနဗုဒၶဘာသာကို ကိုယ္ေတြဆီက မိရိုးဖလာ ေထရ၀ါဒသမားမ်ားထက္ ဆယ္ျပန္ဆယ္ဆယုံၾကည္လိုက္နာၾကပါတယ္။ သူမ်ားအသက္ကို လုံး၀မသတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး သားသတ္ရုံမရွိ။ၾကက္ျခံ၊ ဘဲျခံ။ ၀က္ေမြး၊ ဆိတ္ေမြးမရွိ။ အသားစားခ်င္ အိႏၵိယက မွာစားပါတယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြရွိေပမယ္႔ငါးမဖမ္း၊ ဖမ္းတဲ႔သူကို ကင္မရာမ်ားနဲ႔ေစာင္႔ရိုက္ၿပီး ႀကီးေလးစြာ ဒဏ္တပ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြတရားခ်ီးျမွင္႔ဖို႔ ၾကြလာရင္ အိမ္ရွိလူကုန္၊ ေမြးကင္းစကေလးပါမက်န္၊ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးလဟာျပင္ထဲအေရာက္လာၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာ ခံယူပါတယ္။ လမ္းမွာ ဆရာေတာ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ သုေမဓာရွင္ရေသ႔လိုေမွာက္လ်ားႀကီးထိုးလို႔ ရွိခိုးပူေဇာ္ပါတယ္။ ဘုရားပြဲေတာ္က်င္းပရင္ တစ္ၿမဳိ႕လုံးတစ္ရြာလုံးေနာက္က်တဲ႔ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ဆိုသလို အေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အေပ်ာက္အရွ အခိုးအ၀ွက္ဆိုတာလည္းရွိကိုမရွိသေလာက္ပါပဲ။ သူတို႔ဆီက အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ပါ။ ေျခလြန္လက္လြန္ရန္ျဖစ္တဲ႔သူနည္းနည္းပါးပါး၊ (နိုင္ငံျခားသားဆီက ကင္မရာယူသြားတယ္ဆိုတဲ႔သူတစ္ေယာက္ေတာ႔ေတြ႔ဖူးတယ္။) က်န္တာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြပဲ ရွိသတဲ႔။ (ဒါေတာ႔ သူ မခ်န္ႏိုင္ရွာဘူး)ျခံစည္းရိုးေလးပဲျခားတဲ႔ အာသံနယ္ကေန ဘူတန္အတြင္းဘက္ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အလုံးစုံ လုံျခဳံစိတ္ခ်၊သက္ျပင္းႀကီးခ်လို႔ရတယ္ဆိုတာ အဲသည္ဘက္ကို သြားဖူးတဲ႔သူတိုင္း အသိပါ။
       တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈရွိတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူက တိုင္းသူျပည္သားအေပၚမွာ ေစတနာမွန္တယ္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကိုတေလးတစား ဆက္ခံထိန္းသိမ္းတယ္။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားသမႈရွိတယ္။ ထိုက္သင္႔တဲ႔လူေနမႈအဆင္႔အတန္းနဲ႔လုံေလာက္တဲ႔လစာ၀င္ေငြရတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ သာယာေအးခ်မ္းတယ္။ ဒိဟာေတြအကုန္လုံး အိပ္မက္ထဲထည့္မက္ရင္ေတာင္ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးရာက်ေနၿပီ။ အျပင္မွာ တကယ္ရွိေနတဲ႔ တိုင္းျပည္ကိုဆိုရင္ေတာ႔ အိပ္မက္တိုင္းျပည္လို႔ မေခၚရင္ ဘယ္လိုေခၚရမလဲ။  Kurt Weill ႀကီးသာဘူတန္ကိုေရာက္ဖူးခဲ႔ရင္ေတာ႔ ယူကာလီဆိုတာ အိပ္မက္လို႔ ေျပာမွာ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။

http://youtu.be/7DFPMnsZMFY