ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္

by Khin Ma Ma Myo on Saturday, March 2, 2013 at 4:14pm ·

 ရႊမ္း၊ ရႊမ္း၊ ရႊမ္း......................။


တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႕ ရိုက္ႏွက္သံေတြက အရိုက္ခံရသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ထဲက ေသြးစက္ေတြကို တစက္ခ်င္း ယိုစီးက်ေနေစခဲ့တယ္။ ႏွလံုးသားေတြ ကြဲထြက္သြားမွာကို စိုးရိမ္လို႕ အရိုက္ခံရသူေတြက ႏွလံုးသားေတြကို လက္၀ါးနဲ႕ ဖိကာရင္း ေ၀ဒနာကို အံၾကိတ္ခံစားေနခဲ့ၾကရွာတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာက္ေခတ္မဟုတ္၊ ေရာမေခတ္ မဟုတ္။ ဒါဟာ လူသားခ်င္းစာနာမွဳေတြ တိုးပြားလာတယ္ဆိုတဲ့ ကမၻာေျမၾကီးထဲက ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ။


ဒီတိုင္းျပည္ၾကီးမွာ ေခတ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္တိုင္းမွာလဲ လူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေလးေတြ သန္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေတြကသာ တခုျပီးတခု ေျပာင္းလာတယ္။ တရႊမ္းရႊမ္း ရိုက္ခံေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မေတာက္ပခဲ့ရရွာဘူး။


အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထု။


ေရွးျမန္မာမင္းေတြ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္တည္ေဆာက္ၾက၊ အျပိဳင္အဆိုင္ စစ္မက္ခင္းၾကခ်ိန္ေတြမွာလဲ သူတို႕ရဲ႕ အသက္ေတြ စေတးေပးခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕က်ဴးေက်ာ္စစ္ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့လဲ ေရႊနန္းေတာ္တြင္းက အမတ္မင္းေတြ ဘုရင္ကို အညံ့ခံဒူးေထာက္ဖို႕ သိမ္းသြင္းေနခ်ိန္မွာ ဓားတလက္နဲ႕ ဒီေျမ၊ ဒီေရအတြက္ အသက္ေတြ စြန္႕ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ရဲ႕ နန္းေတာ္ကို ေသနတ္တခ်က္မေဖာက္ရပဲ သိမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ လူမ်ိဳးျခားနယ္ခ်ဲ႕ေတြ ဟားတိုက္ရယ္ေမာ၊ ျမန္မာဆိုတဲ့လူမ်ိဳးကို အထင္ေသးေနခ်ိန္မွာ၊ မႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ ဒူးမေထာက္ လက္မေျမွာက္တဲ့ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ကို အသက္စြန္႕ျပသျပီး၊ ျမန္မာ့ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။


အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳေတြ ေပၚေပါက္လာေတာ့လဲ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ၾကားက တခဲနက္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလွဳပ္ရွားမွဳေတြကေနတဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာ တဲ့အခါ ျပည္သူထဲက ေမြးဖြားလာတဲ့ ျပည္သူ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုျပီး ၀န္းရံအားေပးခဲ့ၾကတယ္။ လိုအပ္လာတဲ့အခါ အသက္ေတြ စေတးေပးခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕က ေခတ္ေျပာင္းအာဏာ တပဲသားနဲ႕ မ်က္စပစ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အကြဲကြဲ အျပဲျပဲနဲ႕ ဖရိုဖရဲျဖစ္သြားတာကို ေတြ႕လာရေတာ့လဲ ရရာလက္နက္စြဲျပီး၊ ကိုယ့္အေရးေတာ္ပံုကို ကိုယ့္ဘာသာ ဦးေဆာင္လာခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေတြ ေပၚထြက္ လာခဲ့တယ္။ လယ္သမားသူပုန္ေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ကို တြန္းလွန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖက္ဆစ္ကို ေတာ္လွန္ ခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးၾကီးကို အသက္ေသြးေခၽြးေတြ ေပါင္းစပ္ျပီး ရယူခဲ့ၾကတယ္။ တဦးတေယာက္၊ တဖြဲ႕ထဲက ရယူခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္။ ျပည္သူ႕ေသြးစက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေျမချပီးမွ ရယူခဲ့ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရး။


လြတ္လပ္ေရးရျပီ၊ တို႕ျမန္မာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ျပီတဲ့ေလ။


ရြာအႏွံ႕၊ ျမိဳ႕အႏွံ႕၊ လယ္ကြင္းျပင္အႏွံ႕၊ ေတာင္ယာေျမအႏွံ႕၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏွံ႕မွာ သီခ်င္းသံေတြ လြင့္ပ်ံေနခဲ့တယ္။ မသမာသူႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ႏိုင္ငံေရးအာဏာ ခြက္ေစာင္းခုတ္လုဖို႕အတြက္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြဘက္က ရပ္တည္မယ့္ ျပည္သူ႕ဘက္ေတာ္သားေတြကို ေထာင္ထဲ၊ ေတာထဲ တြန္းပို႕ဖို႕ ၾကံေနၾကတာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူတို႕ မသိခဲ့ၾကရွာဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ၾကီးမွာ ဘ၀ေတြ ပ်က္ခဲ့ၾကရျပန္တယ္။ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ ဆိုတာေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ၾကံဳၾကရျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ တည္ျမဲေအာ္ၾက၊ သန္႕ရွင္းေအာ္ၾက လုပ္ေနစဥ္မွာပဲ အကြက္ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ားက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႕ ပြဲသိမ္းၾကံ သြားလိုက္တာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးၾကီး ေျမခသြားခဲ့ရတယ္။ လယ္သမားေတြ ေၾကြးလည္ပင္း နစ္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္သမားေတြ ထမင္းငတ္ ၾကရတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ေပါင္းစားတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ ၾကီးစိုးလာခဲ့တယ္။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးၾကီး အျမစ္တြယ္လာခဲ့တယ္။


ေၾကြးလည္ပင္းနစ္ေနလို႕ ေခါင္းေလးကို မနည္းေဖာ္ေနရရံုရွိေသး။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြက ေခတ္ေျပာင္းျပီလို႕ ဆိုၾကျပန္တယ္။ ျပည္သူ႕အေရး၊ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားအေရး ကိုယ္စားျပဳ တိုက္ပြဲ၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြက ေျမြအေရခြံလဲသြားတဲ့ မဆလ ေခတ္သစ္ၾကီးကို အားပါတရ ၾကိဳဆို ေထာက္ခံရင္း မ်က္စိကန္းသြားၾကတာ သူတို႕အားေပးေထာက္ခံခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္အစိုးရက ရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်၊ သေဘၤာက်င္းအလုပ္သမားေတြကို ေသနတ္နဲ႕၀င္ပစ္၊ ထမင္း၀၀လင္လင္ စားရဖို႕အေရး ဆႏၵျပသူေတြကို တုတ္နဲ႕၀င္ရိုက္ လုပ္ေနတာေတာင္ မျမင္လိုက္ၾကရွာဘူး။


ဒီလိုနဲ႕ပဲ မဆလ၊ န၀တနဲ႕ နအဖ ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ ၾကိမ္လံုးေတြေအာက္မွာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြကေတာ့ တစက္ျပီးတစက္ ယိုစီးက်ေနဆဲ။


မၾကာပါဘူး။ ေခတ္ေျပာင္းသြားျပီလို႕ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ထေအာ္သံေတြ ေပၚထြက္လာျပန္တယ္။


အဲဒီေခတ္ေျပာင္းသူေတြလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကိုင္တုတ္ေတြကို ထေအာ္သူေတြ မျမင္ႏိုင္ပဲ မ်က္ကန္းရွာ ေနေလေရာ့သလား။


ၾကိမ္ခ်က္ေတြကေတာ့ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားေတြ၊ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြအေပၚ တရႊမ္းရႊမ္းထပ္က်ေနဆဲ။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးေသြးစက္ေတြကလဲ တသြင္သြင္ စီးက်ေနဆဲ။


ေခတ္က ဘယ္သူေတြအတြက္ ေျပာင္းေနတာတဲ့လဲ။




ခင္မမမ်ိဳး (၂၊ ၃၊ ၂၀၁၃)