တ ေလာတုန္းက ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြလင္မယား စံုတြဲ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ လာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူကို ေဆးကုသဖို႔အတြက္ပါ။ ဘန္ေကာက္က ပုဂၢလိကပုိင္ ေဆးရံုႀကီးတခုမွာ သြားျပၾကပါတယ္။ ရင္သားကင္ဆာ စျဖစ္ေနၿပီလို႔ ျမန္မာျပည္ကထဲက ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား က ေျပာျပထားပါ တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မကုသတာက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္ကေဆးရံုေတြ အထူးကုေဆးခန္းေတြကို မယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့ သူမ်ားျဖစ္ေလေတာ့ ကုခ်င္ ကု ႏုိင္ငံျခားက ေဆးရံုေတြမွာ ေခတ္မီကိရိယာေတြ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ ကုသမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္လည္း ပါႏုိင္ပါတယ္။
ဘန္ေကာက္ေဆးရံုႀကီးက သမားေတာ္မ်ားကလည္း ရင္သားကင္ဆာ စတင္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာမ်ားေနတယ္လို႔လည္း သူတို႔ စမ္းသပ္ခ်က္အရ လူနာရွင္စံုတြဲကို ရွင္းျပပါတယ္။ တိုတုိေျပာရရင္ ဘန္ေကာက္မွာပဲ ေဆးကုသ ခံတယ္။ ေအာ္ပေရးရွင္း လုပ္တယ္ ခြဲစိပ္ကုသမႈ ခံယူတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြက အဲသည့္ေဆးရံုႀကီးမွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပပါတယ္။ ကင္ဆာဌာနမွာ လာၿပီး စစ္ေဆးစမ္းသပ္မႈ ခံယူတဲ့ လူနာေတြထဲမွာတဲ့ ဥပမာ ဆိုရရင္ ကင္ဆာလူနာ ဆယ္ေယာက္မွာ ရွစ္ဦး ေလာက္က ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ သူလည္း အေတာ္ေလး တုန္လႈပ္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္လို႔ ဘန္ေကာက္အထိ လာကုတာက အသာထား။ သူဆိုလိုတာက ျမန္မာျပည္သား ပုိက္ဆံရိွ သူေတြေတာင္ ကင္ဆာအျဖစ္မ်ားေနတယ္ဆိုရင္ လူဆင္းရဲေတြအတြက္ ကေတာ့ မေတြးဝံ့စရာပဲလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ေဆးကုသဖုိ႔ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္လို႔ လူမသိသူမသိ ကင္ဆာနဲ႔ ေသေန တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ။
ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ကင္ဆာေရာဂါ အျဖစ္မ်ားေနတာလဲ။ တျခား ေရာဂါျဖစ္ေနတာေတြလည္း ရိွဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဆီးခ်ဳိတို႔၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးတိုး၊ အသဲေရာဂါ စသျဖင့္ ျဖစ္ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနပါေသးတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ေန႔စဥ္ ဘာေတြကို စားသံုးေနၾကသလဲ။ အဲသည့္ ေန႔စဥ္သံုးေဆာင္ေနတဲ့ အစားအေသာက္ေတြဟာ သဘာဝအတုိင္း ဟုတ္ကဲ့လား။ ဆိုးေဆးအပါအဝင္ တျခားေသာ လူေတြမစားသံုးအပ္တဲ့ ဓာတုေဗဒေဆးဝါးေတြ ပါဝင္ ေနသလား စသျဖင့္ ေစာေၾကာမိပါတယ္။ ကုိင္း က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ေန႔စဥ္ ေရွာင္လို႔မျဖစ္ဘဲ စားသံုးေနတဲ့ အစားအစာေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ စာရင္းလုပ္ၾကည့္ပါ့မယ္။ လက္ဖက္စို၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ အခ်ဳိေျခာက္၊ ခ်က္ႏို႔ဆီ၊ ဇီးေပါင္း အခ်ဥ္ေပါင္းမ်ဳိးစံု၊ ငရုပ္သီးမႈန္႔၊ ငရုပ္သီးအေတာင့္ေျခာက္၊ ပဲမႈန္႔၊ ဆန္မံႈ႔၊ စိမ္းစားငပိ၊ ငပိရည္ႀကိဳ၊ ငါးေျခာက္မ်ဳိးစံု၊ ငံျပာရည္၊ အသားေျခာက္မ်ဳိးစံု၊ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ သၾကားအျဖဴ၊ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးအေျခာက္ထုပ္၊ စားအုန္းဆီ၊ စားအုန္းဆီ ေရာထားတဲ့ ပဲဆီနဲ႔ ႏွမ္းဆီ၊ ျပည္တြင္းျဖစ္ အရက္ဘီယာမ်ဳိးစံု၊ စီးကရက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အခ်ဳိမႈန္႔ သံုးစြဲတဲ့ အတုိင္းအတာ ဘယ္ေလာက္ ရိွသလဲ။
ဒါေတြနဲ႔ဆက္စပ္ေနၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔လည္း တုိက္ရုိက္ပတ္သက္ေနတဲ့ ေနာက္ထပ္တခ်က္ ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္သာ စနစ္က ဘယ္အေျခေနမွာ ရိွသလဲ။ ေရဆိုးထုတ္တဲ့ ေျမာင္းေတြ အလုပ္လုပ္ေသးရဲ့လား။ အိမ္သာတက္ၿပီးတုိင္း ဆပ္ျပာနဲ႔ လက္ေဆးရမယ္ ဆိုတာကို လူတုိင္းလုိက္နာသလား။ ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔ ထမင္းစားတဲ့ အေလ့အက်င့္ ဘယ္ေလာက္ ရိွေနၿပီလဲ။ လက္ေတြနဲ႔ စားေနတဲ့ ရာခုိင္းႏႈန္းက ျမင့္မားေနတုန္းပဲလား။ အေရးအႀကီးဆံုးထဲမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ ေနာက္တခ်က္ လည္း ရိွပါ ေသးတယ္။ အဲတာကေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေသာက္ေရကို ေသာက္သံုးသလား။ ဒီလိုပဲ အနီးအနား ဝန္းက်င္က ေရတြင္း၊ ေရပုိက္ကလာတဲ့ လာတဲ့ ေရကိုပဲ ေသာက္ေနၾကသလား။
ပထမဆံုး ေစာေၾကာမိတာကေတာ့ လက္ဖက္စို၊ လက္ဖက္ေျခာက္ (အဖန္၊ အခ်ဳိ) ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ လူတုိင္းေန႔စဥ္ ဆိုလို စားမိေနတဲ့ အဟာရတခုပါ။ ဆိုးေဆးေတြပါေနတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဟိုးတေလာကလည္း ျပႆနာေတြ အုပ္ေသာ္ ေသာင္းနင္း ျဖစ္ထားၿပီးသား။ သားေရနယ္လုပ္ငန္းမွာ သံုးေနတဲ့ သားေရအေရာင္ဆိုးတဲ့ ဓာတုေဆးေတြကို လက္ဖက္ အေရာင္ လွေအာင္ ထည့္ဆိုး ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲသလိုပဲ လဖက္ရည္အခ်ဳိမွာ သံုးေနတဲ့ ခ်က္ႏို႔ဆီဟာ ၾကာရွည္ခံေအာင္ ေဖာ္မလင္လို ဓာတုေဆးရည္ထည့္ၿပီး ခ်က္တယ္လို႔ သိရတယ္။ ႏို႔ဆီခ်က္ရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ သၾကား ကလည္း စိတ္မခ်ရ ျပန္ဘူး။ သၾကားကျဖဴေဖြးေနမွ ေစ်းေကာင္းရမွာ ဆိုတဲ့အတြက္ သၾကားခ်က္တဲ့ေနရာမွာ ဆာလဖာနဲ႔ အေရာင္ခြ်တ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ သၾကားအညိဳက ပိုေစ်းႀကီးေပးရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။
ဓာတုေဆးဝါးေတြ ပါဝင္ပတ္သက္ေနတဲ့ အစားအစာေတြ ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ကလည္း ျဖဴေနမွ ေစ်းေကာင္းဆိုပဲ။ မူလဆန္အေရာင္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့ မုန္႔ဖတ္က ေစ်းေကာင္းမရဖူးလို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ ျဖဴေအာင္ ဓာတုေဆးဝါးေတြနဲ႔ အေရာင္ခြ်တ္ရျပန္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး အေျခာက္ထုပ္လည္း အလားတူပဲလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ ထုတ္လုပ္ထား၍ စိတ္ခ်လက္ခ် စားသံုးႏုိင္သည္လို႔ေတာ့ အထုတ္ေပၚမွာ ေရးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာရွည္ခံေအာင္ ဘာေတြထည့္ထားသလဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိႏုိင္ပါ။ ဆတ္သားေျခာက္နဲ႔ ဝက္အူေခ်ာင္း ေတြလည္း တာရွည္ခံေအာင္ ဓာတုေဆးဝါး တမ်ဳိးမ်ဳိး သံုးစြဲႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သည္ေလာက္ေတာေတြ ျပဳန္းေနတာ ဆတ္ေတြေကာ တကယ္ရိွေသးရဲ့လား။ ငပိမွာလည္း အလားတူပါဘဲ။ ပုဇြန္ငပိ (သို႔) မွ်င္ငပိ (သို႔) စိမ္းစားငပိ ေတြမွာလည္း အေရာင္လွေအာင္ ပန္းေရာင္သန္းေနအာင္ ေဆးဆိုးထားသလို တြက္ေခ်ကိုက္ေအာင္ ဘာေတြညာေတြ ေရာထားတယ္ ဆိုတာကလည္း စားခ်င္လို႔သာ စားေနတာ လူတုိင္းသိေနတဲ့ ကိစၥပါ။ ငရုပ္သီးေျခာက္ကေရာ ဘာထူးသလဲ။ ဖလံျဖဴေတြကို ေစ်းေကာင္းရဖို႔ နီေနေအာင္ ဆိုးေဆးဆိုးေလ့ ရိွပါတယ္။ ငရုပ္သီးေျခာက္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာတခုက လူသာမန္ မ်က္ေစ့နဲ႔ မျမင္ရတဲ့ မိႈေတြေအာင္းေနေလ့ ရိွပါတယ္။ ေတာ္ရံု မီးအပူခ်ိန္မွာ မေသပါ။ အဲသည့္ ငရုပ္သီးက မိႈေၾကာင့္ ေရရွည္စြဲစားမယ္ ဆိုရင္ ကင္ဆာေရာဂါကို ျဖစ္ေစႏုိင္ပါသတဲ့။ ငရုတ္သီးစိမ္း လတ္လတ္ဆပ္ဆပ္ ရွာစားႏုိင္ရင္ေတာ့ ပိုသင့္ေတာ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေရႀကိဳငပိကေလးမ်ားေကာ ဆိုးေဆးဆိုးတဲ့ အထဲကလြတ္မလား မွတ္တယ္။ ဟိုတေလာက သတင္းေတြထြက္လာ ေတာ့မွ အမေလးဗ်လို႔ ေအာ္ရပါေတာ့တယ္။ ေရက်ဳိငပိ သိပ္တဲ့အခ်ိန္ကေန ေစ်းကြက္တင္တဲ့အထိ အခ်ိန္ သံုးလေလာက္ လိုတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကို သံုးလအထိ မေစာင့္ႏုိင္တဲ့ ေရက်ဳိငပိ ျပဳလုပ္သူမ်ားက ငပိလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ယူရစ္အက္စစ္ တမ်ဳိးကို ထည့္လုပ္တယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ အဲသည့္ ယူရစ္အက္စစ္ေၾကာင့္ သိပ္ထားတဲ့ ငပိေရက်ဳိဟာ ခြန္ႏွစ္ရက္အတြင္း ငါးရိုးေတြပါ ႏူးလာတာေၾကာင့္ ေစ်းကြက္ကို တင္လို႔ ရသြားပါတယ္။ သံုးလအထိ ေစာင့္စရာ မလိုေတာ့တာမို႔ ေငြျမန္ျမန္ ေပၚတာ ေပါ့ေလ။ အဲ စားသံုးတဲ့ သူေတြဖက္ကေတာ့ မသာျမန္ျမန္ေပၚတာေပါ့။
အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုး စားေသာက္ကုန္ကေတာ့ စားအုန္းဆီပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္နီခ်င္းႏုိင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ ထုိင္း၊ မေလးရွားနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာေတာ့ အဲသည့္အုန္းဆီကို ထုတ္လုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဓာတ္ဆီအစားထိုး ဘုိင္အိုဒီဇယ္ ထုတ္လုပ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စားဖို႔အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ ဆပ္ျပာဘာညာ ခ်က္တဲ့ေနရာမွာလည္း အသံုးျပဳပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ စားအုန္းဆီဆိုတာ မရိွဘူးမဟုတ္ပါ။ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးေၾကာထဲမွာ အဆီေတြမ်ားမ်ား ပြားမ်ားမလာႏုိင္ေအာင္ ေခတ္မီ နည္းေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ စစ္ထုတ္ယူၿပီးမွ အရည္အေသြး အစစ္အေဆးခံၿပီးမွ ေစ်းကြက္ကိုေရာက္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ လုပ္ထားၿပီးတာေတာင္ စားအုန္းဆီဟာ ေန႔တုိင္းမစားအပ္ဖူးဆိုတာ တဖက္ကလည္း ပညာေပးေနပါတယ္။ ေနၾကာဆီ၊ ပဲပိစပ္ဆီ စတာေတြကိုပဲ သံုးဖို႔ဆိုတာကို လူေတြကလည္း နားလည္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ားကေတာ့ ဒီဇယ္ခ်က္မယ့္ အုန္းဆီေတြကို စားအုန္းဆီ နာမည္တပ္ၿပီး စားေနၾကရပါတယ္။ ဆင္းရဲကုန္တာကိုး။ ေနာက္မွ ေသေသ ကင္ဆာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွလံုးေရာဂါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လက္ငင္းမွာေတာ့ ေစ်းေပါတဲ့ စားအုန္းဆီကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ၾကရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ အဆိုးဆံုးတခုကေတာ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ အရက္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဘီယာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စုိက္ပ်ဳိးေရးမွာ သံုးေနတဲ့ ဓာတ္ေျမ ၾသဇာေတြကို အရက္ခ်က္တဲ့ ေနရာမွာ အသံုးျပဳတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဓာတ္ေျမၾသဇာကို အသံုးျပဳတဲ့အတြက္ ရိစ္ေဖာက္တဲ့ ကာလ အေတာ္ကေလး တိုေတာင္းသြားၿပီး အရက္ကို ျမန္ျမန္ခ်က္လုပ္ ႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာ သတ္မွတ္တဲ့ ကာလအထိ မေကာင္းတဲ့ ဓာတ္ေတြ အေငြ႔ပ်ံေအာင္ သိမ္းဆည္းျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရက္ပုိင္းအတြင္း ေစ်းကြက္မွာတင္ပါတယ္။ အဲသလိုမ်ဳိး အရက္ေတြကို ေန႔စဥ္ေသာက္သံုး သူေတြ ျမန္ျမန္ကိစၥေခ်ာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခု လူေတြေျပာေနတဲ့ အထဲမွာ ဘယ္အရက္မ်ဳိး ေသာက္ရင္ ဒါကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခံ၊ ဘယ္အရက္မ်ဳိး ဆိုရင္ေတာ့ ဒါကငါးႏွစ္ခံ စသျဖင့္ေတာင္ ေျပာစမွတ္ ျပဳလာရပါတယ္။
အဆိုးတကာ့ အဆိုးဝါးဆံုး ေနာက္ထပ္ ျပႆနာ တခုကေတာ့ ေသာက္ေရပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္ျပည္ရဲ့ လူဦးေရ ဘယ္ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ သန္႔ရွင္းစိတ္ခ်ရတဲ့ ေသာက္ေရကို သံုးစြဲႏုိင္ပါသလဲ။ တာဝန္ရိွသူမ်ား သိၾကပါရဲ့လား။ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေသာက္ေရဆိုတာ ဒီလိုပါ။ ေရထဲမွာ လူေတြရ့ဲ က်န္းမာေရးကို ထိခုိက္ေစႏုိင္တဲ့ သတၳဳဓာတ္ေတြ ပါဝင္ေနတာကို သန္႔စင္ၿပီးမွသာ သန္႔ရွင္းတဲ့ေသာက္ေရလို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒို႔ရြာမွာေတာ့ ဒီေရတြင္း တသက္လံုး သံုးလာတာပဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဆိုတာေလာက္နဲ႔ မရပါဘူး။ ေရထဲမွာ ကန္႔ဓာတ္၊ ခဲဓာတ္နဲ႔ တျခားေသာ လူကိုအႏၱရာယ္ ျပဳႏုိင္တဲ့ သတၳဳဓာတ္ေတြ ပါဝင္ေနတာကို သန္႔စင္ပစ္ဖုိ႔ပါ။ ေရကိုႀကိဳခ်က္လုိက္ေပမယ့္ အဲသည့္ ဓာတ္ေတြဟာ ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားဘူးဆိုတာ နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သန္႔ရွင္းတဲ့ေသာက္ေရရဖို႔ ေစ်းႀကီးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္စရာ ရိွပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ေသာက္ေရ ရရိွဖို႔ စစ္စစ္မွန္မွန္ ကူညီေပးမယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေဒသတြင္းျဖစ္ ပစၥည္းေတြကို အသံုးျပဳၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ရယူႏုိင္ပါတယ္။ လုပ္ေပးလိုတဲ့ ေစတနာ ရိွမရိွဆိုတာကသာ အဓိကပါ။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ ကေန႔ တကမBာလံုးမွာ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္ရိွတယ္ဆိုတာ လူတုိင္းသိၿပီးသားမို႔ ထပ္ေလာင္း မေျပာေတာ့ပါ။
ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကေန႔ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ စားေသာက္ေနတဲ့ အရာေတြထဲမွာ လူေတြမစားသံုး အပ္တဲ့ ဓာတုေဗဒေဆးဝါးေတြ ဘယ္ေလာက္ပါဝင္ ပတ္သက္ေနတယ္ဆိုတာ ျမင္ႏုိင္ပါၿပီ။ တခါတခါ အျမင္မေတာ္ေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာမွ အသံေတြ က်ယ္ေလာင္လာမွ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥကို အစိုးရက စစ္ေဆးတာမ်ဳိး ျပဳလုပ္တာ ေလာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ ဒီလို ကိစၥမ်ဳိးက အစဥ္တစုိက္ ဓာတ္ခြဲျခင္း၊ စစ္ေဆးျခင္း၊ မွတ္ပံုတင္ျခင္း စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနရမွာ ျဖစ္သလို ဓာတုေဆးဝါး ထည့္သြင္းထားတဲ့ အစားအေသာက္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူဖို႔ လိုေနပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာတုန္းက ကေလးေတြကို တုိက္တဲ့ ႏို႔မႈန္႔နဲ႔ ႏို႔ေတြထဲမွာ မယ္လမင္းဓာတ္ ထည့္သြင္းထားတာ ေတြ႔လို ထုတ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီက တာဝန္အရိွဆံုးသူကို ေသဒဏ္ေပးတဲ့အထိ အေရးယူခဲ့တာ မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။
တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးနည္းပါးမႈ၊
ဘာမွမသက္ဆုိင္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္း မေနသင့္ပါ။ ဥပမာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘားမားလို႔ မသံုးႏႈန္းရ၊ ျမန္မာလို႔ဘဲ သံုးႏႈန္းရမယ္ ဆိုတဲ့ အျငင္းအခံုေတြဟာလည္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာလို႔ ေျပာျခင္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမုိင္းဆုိင္ရာ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္နဲ႔ ဘာသာေဗဒ ကိစၥသက္သက္လို႔ပဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ ေရးရင္ ဘားမားလို႔ သံုးၿပီး၊ ျမန္မာလို ေျပာရင္ေရးရင္ ျမန္မာလို႔ပဲ သံုးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလးကို ျမန္မာလို ေျပာရင္ မန္းေလး၊ မန္းဒေလးလို႔ အသံထြက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို ေျပာဖို႔ ႀကံဳလာရင္ မဲန္းဒေလး လို႔အသံထြက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာလို႔ မျမင္ပါ။ ျမန္မာေတြလည္း ဘရစ္တင္ ဆိုတဲ့ အသံထြက္ကို ၿဗိတိန္လို႔ ေရးတာပဲ မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ပါလီမန္ ျမန္မာလိုေတာ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေဝတဲ့ သတင္းစာထဲအထိ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို ပါလီမန္လို႔မေရးဘဲ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းတဲ့အထိ လုပ္ေနၾကတာဟာ အရုပ္ဆိုးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ကိုလည္း အာမီလို႔ မေရးဘဲ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းနဲ႔ တပ္မေတာ္ ဆိုၿပီးေရးေန ၾကတာေတြဟာ အလြန္အကြ်ံ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္လား၊ အဖားလြန္တာလား ဆိုတာကေတာ့ ျပဳမူသူေတြသာ ပိုသိပါလိမ့္မယ္။
ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ထုိင္းလူမ်ဳိး တဦးကို ႏုိင္ငံျခားသားတဦးက ခင္ဗ်ားဘယ္သြားမလို႔လဲလို႔ အဂၤလိပ္လို ေမးလုိက္ရင္ အဲသည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသားက ဘန္ေကာက္သြားမယ္ဆိုရင္ ဘန္ေကာက္သြားမယ္လို႔ အဂၤလိပ္လို ေျဖပါတယ္။ ထုိင္းဘာသာ စကားမွာ သူတို႔ၿမိဳ႔ေတာ္ ဘန္ေကာက္ကို ထုိင္းစကားနဲ႔ ဘန္ေကာက္လို႔ မေခၚပါဘူး။ “ခရုန္ထစ္ပ္” လို႔ပဲ အသံထြက္ပါတယ္။ ထုိင္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာေနတယ္ဆိုရင္ “ခရုန္ထစ္ပ္” လို႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ ဘန္ေကာက္လို႔ မေျပာပါဘူး။ တီဗြီေတြမွာ ထုိင္းဘာသာနဲ႔ သတင္းေၾကညာတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ဆိုရင္ “ခရုန္ထစ္ပ္ မဟာနေခါင္” လို႔တရားဝင္ သံုးစြဲပါတယ္။ တခါ ခရုန္ထစ္ပ္ လို႔မေခၚဘဲ ဘန္ေကာက္လို႔ ေခၚတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြကိုလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ မည္သူမဆို ႏုိင္ငံျခားသားပဲ ျဖစ္ပါေစ ဘန္ေကာက္လို႔ မေခၚဘဲ ခရုန္ထစ္ပ္လို႔ပဲ ေခၚတြင္ရမယ္လို႔ ဖိအားမေပးပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခား သံရံုးေတြကိုလည္း ေအာ္ခ်က္ထုတ္ တာေတြ စာပို႔သတိေပးတာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ ထုိင္းႏုိင္ငံကို ထုိင္းလိုေျပာရင္ “ပရာထစ္ထုိင္း” လို႔ေျပာပါတယ္။ အကယ္၍ ထုိင္းလူမ်ဳိးတဦးဟာ အဂၤလိပ္လို စကားေျပာရတဲ့ အေျခအေနတခုမွာ သူဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံက ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေျပာရင္ “ထုိင္းလဲန္း” လို႔ေျပာပါတယ္။ “ပရာထစ္ထုိင္း” က လာပါတယ္လို႔ မေျပာပါ။ ေျပာရင္လည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြအဖို႔ နားလည္ႏုိင္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းကထဲကစလို႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ အသံုးအႏႈန္းကိစၥ၊ ဘာသာစကားကိစၥ ေတြကို ႏုိင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္း လာတာကသာ ျပႆနာလို႔ ျမင္ပါတယ္။
အႀကံေပးလို တာကေတာ့ ေရာင္တဲ့ေနရာကို ဆီလူးၾကပါ။ မေရာင္တဲ့ေနရာကို ဆီလူးၿပီး အခ်ိန္ေတြ မျဖဳန္းၾကပါနဲ႔လို႔။ မိမိ တုိင္းျပည္အတြင္းမွာ ႏုိင္ငံသားေတြ လိုအပ္ေနတာေတြကို ျဖည့္ဆီးေပးပါ။ ကူညီေပးပါ။ တေန႔တျခား က်န္းမာေရးမွာ ခ်ဳိ႔တဲ့၊ လူမႈေရးမွာ နိမ့္က်၊ ပညာေရးမွာ စေကာစက ျဖစ္လာေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား လူမ်ားစုႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကပါ။ သူသာ အမ်ဳိးခ်စ္တယ္ ငါသာအမ်ဳိးခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျငင္းအခံုေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔မေနၾကဖို႔ ထပ္ေလာင္း ေျပာလိုပါတယ္။
ေဇာ္မင္း
၃၁ ရက္ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္
No comments:
Post a Comment