ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ မခ်ည္ပါနဲ႔

By သစၥာနီ
စေနေန႔ ၉-၃-၁၃ ေန႔က သူရဦးေအးျမင့္ ဥကၠဌအျဖစ္ေဆာင္႐ြက္ေသာ လႊတ္ေတာ္ေရးရာေကာ္မတီမွ အစည္းအေ၀းဖိတ္သည္။ ရွစ္မိုင္ ရန္ကုန္စီးတီးေဟာ္တယ္မွာ ၉ နာရီဟု ဆိုသည္။ လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္းထားေသာ ပံုႏွိပ္ဥပေဒမူၾကမ္းကို ေဆြးေႏြးဖို႔ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာမ်ားသမဂၢ မတက္ေရာက္ျဖစ္။ ကိုထြန္း၀င္းျငိမ္း(စာေရးဆရာသမဂၢ) ဖုန္းဆက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သေဘာထားက အရင္အတိုင္းပဲဟုသာ ေျပာလိုက္သည္။ (အစည္းအေ၀းသြားမတက္ျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ကမၻာ့ကဗ်ာေန႔က်င္းပရန္ အစည္းအေ၀းႏွင့္ လူထုပဲ့တင္သံ သံခ်ပ္ဒိုင္အဖြဲ႔၏ အစည္းအေ၀းမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင္ ့ျဖစ္သည္။)
မႏွစ္ကလည္း ထိုေနရာမွာပင္ (၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္ဆန္း လက္ထက္) ထိုလႊတ္ေတာ္ေရးရာေကာ္မတီက ဖိတ္ေခၚကာ ေဆြးေႏြးဖူးသည္။ သူရဦးေအးျမင့္တို႔ သေဘာထားက ေကာင္းမြန္သည္။ ပံုႏွိပ္ဥပေဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ တကယ္ေရးသားေနသူမ်ားထံမွ အၾကံဉာဏ္ေတြ လိုခ်င္သည္။ ဒီအခ်က္ေတြကို အေျခခံကာ စာေရးသူေတြ မနစ္နာေအာင္ လႊတ္ေတာ္သို႔ ဥပေဒတင္သြင္းပါက သူတို႔ေဆြးေႏြးမည္ဟု ဆိုသည္။ ခက္တာက ထိုဥပေဒထဲတြင္ ဘာေတြပါသလဲ။ က်ေနာ္တို႔မသိ။ သူတို႔(ဦးေအးျမင့္တို႔အဖြဲ႔) လည္း မသိ။ လႊတ္ေတာ္ကို တင္သြင္းမွ သိရမည္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီးႏွင့္ သူ႔လူေတြ က်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဥပေဒသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က ထကာ ေျပာင္ပင္ေျပာသည္။ ထိုဥပေဒႏွင့္ပတ္သက္၍ ဥပမာေပးရလွ်င္ မေအက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ့္ ပေထြးကို ျဖဴသလား၊ မည္းသလား မသိတဲ့သူေတြႏွင့္ တူေနသည္ဟု။ ကိုေဖျမင့္က ထိုဥပေဒမူၾကမ္း မာတိကာကို လာျပ၏။ ဦးရဲထြဋ္ (ယခု ဒု ၀န္ႀကီး)ဆီက ယူထားတာဟု ေျပာသည္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ထ ေျပာတဲ့အခါ….
“အရင္ကေတာ့ ပံုႏွိပ္ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမွန္းမသိဘူး။ အခုေတာ့ ကိုေဖျမင့္ျပလို႔ သိရပါၿပီ။ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ ဆိုရင္ေတာ့ မ်က္မျမင္ပုဏၰား ၆ ေယာက္ ဆင္စမ္းသေလာက္ သိပါၿပီ” ဟုေျပာခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိေတာ့ ဆင္ဆိုသည္ကား အုတ္နံရံႀကီးပါတကားဟု ဆိုသည္ကိုလည္း အဆိုးမဆိုသာ။
ယခုလည္း ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ပူပူေႏြးေႏြး ဦးေအာင္ၾကည္က ေဖေဖၚ၀ါရီ၂၇ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ေရးဆြဲသည့္ ပံုႏွိပ္ျခင္းႏွင့္ ထုတ္ေ၀ျခင္းလုပ္ငန္း ဥပေဒၾကမ္းကို ႏိုင္ငံပိုင္မီဒီယာမ်ားက ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ပံုႏွိပ္သူမ်ားႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒေဟာင္းကိုပင္ ထံုးသုတ္ကာ ျပန္လည္ပြဲထုတ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စာနယ္ဇင္းေလာကက ၀ိုင္း၀န္းကန္႔ကြက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၀န္ႀကီးက လံုး၀ ဂ႐ုမျပဳဘဲ ထိုဥပေဒၾကမ္းကိုပင္ လႊတ္ေတာ္သို႔တင္သြင္းခဲ့သည္။ “အရင္ဟာထက္ ေနာက္ဟာဆိုး၊ ထိုးသာခ်လိုက္ ဒကာမေရ” ဆိုေသာ ပံုျပင္ထဲကလို ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက ျပင္ဆင္ ဖြဲ႔စည္းေပးထားသည္ဆိုေသာ “ပံုႏွိပ္သူမ်ား၊ ထုတ္ေ၀သူမ်ား မွတ္ပံုတင္ျခင္းႏွင့္ ျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္းမ်ား ၾကီးၾကပ္မႈဗဟိုအဖြဲ႔” ပါ၀င္သူမ်ားစာရင္းကလည္း ထြက္ေပၚလာသည္။ ၀န္ႀကီး ၂ ဦးနဲ႔ ဒု၀န္ႀကီး ၃ ဦး ေတာင္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ေပါ့ေသးေသးအဖြဲ႔မဟုတ္။ ထို႔အျပင္ ေပါ့ႀကီးႀကီးဟု ထပ္ေျပာရေအာင္ တပ္မေတာ္ စစ္ဖက္ေရးရာ လံုၿခံဳေရးအရာရွိခ်ဳပ္႐ံုး၊ အထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးဦးစီးဌာန အဆင့္ျမင့္အရာရွိမ်ား၊ ရဲခ်ဳပ္ ဆိုတာေတြပါ၀င္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ အားလံုးမ်က္လံုးျပဴးကုန္သည္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးလည္း ပါသည္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဆိုတာ ဘာလုပ္ရသလဲ အားလံုးသိသည္။ သူတို႔က ေစာင့္ၾကည့္ၾကပ္မတ္မည္ဟု ဆိုသည္။ ေကာင္းေရာ။ အရပ္သား စာေပနဲ႔ ပတ္သက္သူေတြလဲ တေယာက္မွမပါ။ ဒီလူေတြက ဘာလုပ္မွာလဲ။
စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ (Freedom of the press) ဆိုတာ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ ၆၂ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ စာေပသမားေတြမွာ အႏွစ္ ၅၀ လံုးလံုး ခ်ည္တိုင္က ႏြားဘ၀ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အခု စာေပလြတ္လပ္ခြင့္တဲ့။ က်ေနာ့္အျမင္ေတာ့ ခ်ည္တိုင္ကမေျပာင္း။ ႀကိဳးေျပာင္းခ်ည္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ယခင္ႀကိဳးက တိုတုိ။ ယခုႀကိဳးကေတာ့ နည္းနည္း ပိုရွည္လာသေယာင္ ထင္ရသည္။ ႀကိဳးရွည္ရွည္ႏွင့္လွန္သည္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားမသိ။ မႏွစ္က သူရဦးေအးျမင့္တို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ ေတြ႔စဥ္ကပင္ က်ေနာ့္သေဘာထားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးၿပီ။ (ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို စာနဲ႔လည္း ေရးေပးခဲ့သည္) က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တာက လံုး၀ လြတ္လပ္ခြင့္။ ဘာအခ်ဳပ္အေႏွာင္ အတားအဆီးမွမလိုခ်င္။ ဥပေဒဆိုတာ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြက ဖန္တီးထားတဲ့အရာပဲ။ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္တဲ့ ဥပေဒက နည္းနည္းပါ။ အဲဒီလြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္တို႔ စာေပသမားေတြက တာ၀န္သိစိတ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းရင္ လံုေလာက္ၿပီဟုထင္သည္။ ဒီလို အသိစိတ္ကင္းမဲ့သူမ်ိဳး စာေပေလာကမွာ ရွားသည္။ “ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားကို ကေစာ္တိုက္ ဆဲခိုင္းရင္ ရတာမ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္ေတာ့မွမေရး” ဟု က်ေနာ္ ထိုပြဲတြင ္ေျပာခဲ့သည္။ (ေရးခ်င္ေသာ စုန္းျပဴး တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနတာက က်ေနာ္တို႔ အလုပ္မဟုတ္ပါ။)
၁၉၆၂ ဟိုဖက္ပိုင္း ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ကေရာ ဘာဥပေဒရွိလို႔လဲ။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အာရွတြင္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အရွိဆံုးႏိုင္ငံဟု သတင္းေမႊးခဲ့သည္။ တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္ ၿငိစြန္းပါက သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္းက အေရးယူလိမ့္မည္။ အေရးယူေသာ သာဓကေတြလည္းရွိသည္။ က်န္တာကေတာ့ (ကိုယ့္စာ ကိုယ္တာ၀န္ယူႏိုင္သည္ ဆိုေသာ္) ကိုယ့္ဖာသာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခ်င္တာေရး။ သူတို႔ပင္ ျပဌာန္းအတည္ျပဳထားေသာ ၂၀၀၈ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အေျခခံဥပေဒအရပင္ အခန္း(၈) ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ မူလအခြင့္အေရးႏွင့္ တာ၀န္မ်ား အပိုဒ္ (၃၅၄) (က) မိမိ၏ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားျဖန္႔ေ၀ခြင့္ရွိသည္ဟု အတိအလင္းဆိုထား၏။
အပိုဒ္ (၃၅၃) အရလည္း မည္သူ႔ကိုမွ တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္ အညီမွတပါး အသက္ကိုျဖစ္ေစ၊ ပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈကိုျဖစ္ေစ နစ္နာဆံုး႐ံႈးမႈ မရွိေစရဟုလည္း အခိုင္အမာ ေျပာ၍ထားသည္။
အပိုဒ္ (၃၆၆) တြင္လည္း (ဂ) သိပၸံပညာ စူးစမ္းရွာေဖြမႈ၊ စာေပႏွင့္အႏုပညာ ေခတ္မီတိုးတက္ေစရန္ တီထြင္ႀကံဆ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားမႈႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥရပ္မ်ားတြင္ လြတ္လပ္စြာ သုေတသနျပဳေဖာ္ထုတ္ေဆာင္႐ြက္ခြင့္ ရွိသည္ဟု အတိအလင္း ဆိုထားပါသည္။
အပိုဒ္ (၃၉၀) တြင္မူ ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အား ကူညီရန္တာ၀န္ရွိသည္။ (က) အမ်ိဳးသား ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ဟူ၏။ စာေပသည္ ႀကီးစြာေသာ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္သည္ကို လူတိုင္းအသိ။ ဒါဆို က်ေနာ္တို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကူညီေနသူေတြျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ကေရာ ………
သစၥာနီသည္ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ သေရာ္စာ၊ ဘာသာျပန္၊ သိပၸံ၀တၳဳ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး စသည့္ စာေပ လက္ရာစုံကို မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးသားလ်က္ ရွိၿပီး လုံးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသားထုတ္ေ၀လ်က္ရွိသည့္ စာေရးဆရာ တဦးျဖစ္သည္။


NLABR
Web-site: www.nlabr.com
Facebook: Sa Maung
Facebook: Miraculous Master For English Language